ας ξαναδούμε τις ερωτήσεις και ας δούμε τι σχέση έχει η αθεΐα

Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις κάποιου δεν έχουν καμία σχέση με τα πατριωτικά του ιδανικά κι είναι μια υπόθεση καθαρά ατομική.
Συνεχώς διαβάζω μεγάλα λόγια τα οποία είναι κι εντελώς άτοπα πολλές φορές και δε μπορώ να καταλάβω το λόγο αυτής της τάσης για χωριστικότητα αλλά και την αιτία τέτοιου είδους διαφωνιών.

Στην ουσία όλοι οι άνθρωποι έχουμε τόσα πολλά κοινά μεταξύ μας και δυστυχώς επιμένουμε σε όλα αυτά που μας κάνουν διαφορετικούς και μας χωρίζουν.
Στην ουσία όμως τίποτα δε μας χωρίζει, ο νους μας είναι αυτός που μας κάνει για 1002 λόγους να μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί.
Αυτό μας οδηγεί σε διαφωνίες, συγκρούσεις, έριδες κι ακόμη και στην υϊοθέτηση ακραίων συμπεριφορών γύρω από θέματα τα οποία αφενός δε μας αφορούν κι αφετέρου αξίζουν τον σεβασμό που αποζητούμε κι εμείς οι ίδιοι για τα δικά μας πιστεύω.

Το βρίσκω αρκετά ψυχοφθόρο όλο αυτό αλλά και χωρίς κάποιο τέλος.
Καταναλώνεται άδικα τόση ενέργεια η οποία θα μπορούσε να διοχετευθεί πιο κατάλληλα και να είναι μια από τις αιτίες δημιουργίας κάτι πραγματικά γόνιμου κι όμορφου.

Αγαπητέ trexagireve, δεν αναζητώ τα αίτια καμίας διαμάχης ούτε τους πρωτεργάτες της.
Άλλωστε, έχοντας παρατηρήσει εδώ και χρόνια την συγκεκριμένη διαμάχη θα πρέπει να ομολογήσω ότι οι πρωτεργάτες που μου αναφέρεις κι η διαμάχη που ανέφερα εγώ ξεκινά κι από υποστηρικτές του Χριστιανισμού κι από ανθρώπους οι οποίοι είτε δεν είναι Χριστιανοί είτε ανήκουν σε κάποιο άλλο θρήσκευμα.

Το θέμα δεν είναι ποιός κυνηγάει ποιόν, έθεσα κάποια ερωτήματα και προσπάθησα να δώσω κάποια ερεθίσματα για εσωτερικό διάλογο με τον ίδιο μας τον εαυτό σε καθαρά ατομικό επίπεδο.
Όπως επίσης δεν είναι το να μεταθέσουμε τις αιτίες και τις ευθύνες στους άλλους αλλά να αναλογιστούμε το μερίδιο ευθυνών που αναλογεί και σ' εμάς τους ίδιους.

Θα ήταν ίσως πολύ βολικό το να φταίνε πάντα οι γύρω μας κι εμείς να ήμασταν πάντα οι αθώοι που υπομένουμε κάποια δεινά όμως αυτό είναι μια πολύ επικίνδυνη πλάνη κυρίως για εμάς και δεν ανταπορίνεται στην πραγματικότητα.
Μια από τις ευκαιρίες άλλωστε που προσφέρουν οι Συζητήσεις είναι να προχωρήσουμε πέρα από αυτά που μας είναι γνώριμα για τον εαυτό μας - ή έστω νομίζουμε ότι είναι - και να ανακαλύψουμε κάποια καινούρια πράγματα για εμάς και τους γύρω μας.
Κι η ανακάλυψη αυτή μπορεί να γίνει και μέσω των άλλων αλλά και μέσω της μορφής του διαλόγου που χρησιμοποιούμε.

Η ρήση του Βολταίρου που χρησιμοποίησες είναι ίσως από τις καλύτερες που ταιριάζουν και χαρακτηρίζουν έναν δημοκρατικό κι υγιή διάλογο.
Με αφορμή αυτή λοιπόν, θα ήθελα να θέσω το ίδιο ερώτημα σε όλους όσους συμμετέχουν στην παρούσα συζήτηση ή τυχαίνει να διαβάζουν αυτό το μήνυμα κατά την περιπλάνηση τους στα επιμέρους θέματα.

"Κατά πόσο νιώθουν ότι παρόλο που διαφωνούν με τις πεποιθήσεις και τα λεγόμενα ενός συνομιλητή τους είναι διατεθειμένοι να υπερασπιστούν το δικαίωμα του να τα εκφράζει;
Κι αν η απάντηση είναι θετική, το έχουν εφαρμόσει σε κάποιο βαθμό μέχρι τώρα;"

Πιστεύω ότι η δέσμευση μιας απάντησης από κάποιον είναι αρκετά δύσκολη γιατί θα πρέπει να συλλογιστεί επάνω στο κατά πόσο εφάρμοσε την συγκεκριμένη στάση έως τώρα αλλά κι επειδή εάν απαντήσει θετικά, θα πρέπει να έχει μια συμπεριφορά στις Συζητήσεις η οποία να συμβαδίζει με την απάντηση του.

Δύσκολη απάντηση και χρειάζεται πολύ βαθύ στοχασμό με τον ίδιο μας τον εαυτό...
Ας αναμένω λοιπόν.

In anticipation of my resurrection...

Σε γενικές γραμμές οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που συνομιλούμε στις Συζητήσεις και μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μας, καταθέτουμε ερωτήματα, πληροφορίες, τις απόψεις μας κλπ έχουμε περισσότερα κοινά σημεία και μας ενώνουν πολύ περισσότερα πράγματα απ' όσο νομίζουμε.
Δυστυχώς όμως πολλές φορές - κι αυτό συμβαίνει σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας - τείνουμε να εστιαζόμαστε στο ένα αυτό σημείο το οποίο μας διαφοροποιεί μεταξύ μας και το οποίο προσεγγίζουμε διαφορετικά.
Όσο εμμένουμε σ' αυτό τόσο περισσότερη ενέργεια και χρόνο θα καταναλώσουμε σ' αυτό που παραβλέπουμε ή προσπερνάμε στα "ψιλά γράμματα" όλα εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να μας φέρουν πιο κοντά.
Αν δεν αποστασιοποιηθούμε για λίγο από αυτά τα διαφορετικά σημεία, πως θα αναγνωρίσουμε τα κοινά μας;

Αυτό που αναφέρεις είναι σωστό όμως σκέφτομαι ότι πολλές φορές υπάρχουν κάποιες πεποιθήσεις μας και κάποια ισχυρά πιστεύω τα οποία - καλώς ή κακώς - δε μπορούν να αποδειχθούν με χειροπιαστό τρόπο όμως εμείς πιστεύουμε στην ορθότητα τους επειδή μια εσωτερική βεβαιότητα μας ωθεί προς αυτή την επιλογή.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η επιλογή της θρησκείας για τον άνθρωπο.

Δεν έχουμε απτές αποδείξεις ότι η Α ή η Β είναι η ορθή θρησκεία - και δε νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα γίνει ποτέ γιατί όλες είναι ορθές στον βαθμό που εξυπηρετούν την εξέλιξη των πιστών τους - όμως οι πιστοί της ακολουθούν το τυπικό τους, τα έθιμα που αυτή περιλαμβάνει και τον τρόπο ζωής που προτείνουν.
Δεν έχουμε κάποια επιστημονική απόδειξη ότι η πίστη μας είναι η σωστή ενώ οι υπόλοιπες θρησκείες είναι λανθασμένες, όμως εμείς πιστέυουμε σ' αυτήν και καλά κάνουμε.

Γιατί όμως θα πρέπει ένα θέμα τόσο εσωτερικό κι υποκειμενικό και παράλληλα τόσο σημαντικό για την πνευματική ανάταση κάποιου ανθρώπου όπως είναι η θρησκεία, να γίνεται πεδίο έριδας;

In anticipation of my resurrection...