Επινόησε μια μέθοδο τη λεγόμενη «ερμηνεία συσχετισμένων καταστάσεων», που σου επιτρέπει κάτι πολύ ενδιαφέρον :

Εάν ξέρεις ποιά ακριβώς ερώτηση θέλεις να θέσεις και τη διατυπώσεις στη γλώσσα της κβαντικής θεωρίας , τότε μπορείς να συναγάγεις τις πιθανότητες των διαφορετικών δυνατών απαντήσεων , ακόμη κι αν τα όργανα μέτρησης αποτελούν μέρος του κβαντικού συστήματος .

Πρόκειται για ένα βήμα προόδου , ουσιαστικά όμως δεν κατορθώνει να εξαλείψει τον ιδιαίτερο ρόλο που παίζουν οι παρατηρήσεις στη θεωρία .

Ειδικότερα , εφαρμόζεται το ίδιο σε ένα άπειρο πλήθος ερωτήσεων που μπορούν να τεθούν και οι οποίες είναι όλες μαθηματικά ισοδύναμες από τη σκοπιά της θεωρίας .

Πουθενά στη θεωρία δεν εκδηλώνεται η ιδιαιτερότητα των συγκεκριμένων παρατηρήσεων που τελικά κάνουμε , με χρήση μακροσκοπικών αντικειμέμων τα οποία έχουν καθορισμένες θέσεις και ταχύτητες .

Τίποτα δεν διακρίνει τον Κόσμο που βιώνουμε από ένα άπειρο πλήθος άλλων κόσμων , συγκροτουμένων από πολύπλοκες υπερθέσεις πραγμάτων του δικού μας Κόσμου .

Εν τούτοις , καθεμία λύση της θεωρίας του Νεύτωνα περιγράφει ένα και μόνο σύμπαν .

Αυτό διαφέρει πολύ από την κατάσταση που βλέπουμε να ξεπηδά από τις εξισώσεις της συμβατικής προσέγγισης της κβαντικής κοσμολογίας .

Εκεί , (στην συμβατική κβαντική κοσμολογία) , καθεμία λύση φαίνεται να εμπεριέχει την περιγραφή άπειρου πλήθους συμπάντων .

Τα σύμπαντα αυτά διαφέρουν όχι μόνο ως προς τις απαντήσεις που δίνει η θεωρία στις τιθέμενες ερωτήσεις , αλλά και ως προς τις ίδιες τις ερωτήσεις .

Αρκετοί επιστήμονες έχουν επιχειρήσει να αντιμετωπίσουν το ζήτημα , και έχει σημειωθεί κάποια πρόοδος με τη χρήση μιας ιδέας που καλείται «αποσυγκρότηση» (decoherence) .

Ένα σύνολο ερωτήσεων ονομάζεται αποσυγκροτημένο αν μια οριστική απάντηση σε κάποια από αυτές αποκλείεται να αποτελεί υπέρθεση οριστικών απαντήσεων σε άλλες .

Η ιδέα έχει αναπτυχθεί από αρκετούς ερευνητές και η αντίστοιχη αντιμετώπιση της κβαντικής κοσμολογίας στην οποία έχει εξελιχθεί ονομάζεται «διατύπωση των συνεπών ιστοριών» . Η εν λόγω προσέγγιση επιτρέπει τον προσδιορισμό σειράς ερωτήσεων σχετικά με την ιστορία του Σύμπαντος .

Ξεκινώντας με μόνη την υπόθεση ότι οι ερωτήσεις είναι συνεπείς μεταξύ τους , με την έννοια ότι η απάντηση στη μία δεν απαγορεύει την άλλη , η συγκεκριμένη προσέγγισή μας λέει πώς να υπολογίσουμε τις πιθανότητες των διαφορετικών δυνατών συνόλων απαντήσεων .

Πρόκειται περί προόδου , μα δεν μας πάει αρκετά μακριά . Ο Κόσμος που βιώνουμε πράγματι είναι αποσυγκροτημένος , όπως όμως έχουν δείξει πειστικά δύο νεαροί άγγλοι φυσικοί , η Fay Dowker και ο Adrian Kent , το ίδιο ισχύει και για άπειρους άλλους δυνατούς κόσμους .

Η παρουσίαση της εν λόγω εργασίας , σε ένα συνέδριο κβαντικής βαρύτητας στο Ντάραμ της Αγγλίας το καλοκαίρι του 1995 , υπήρξε μια από τις πιο δραματικές στιγμές της επιστήμης .

Όταν η Fay Dowker ξεκίνησε την παρουσίασή της με αντικείμενο τη διατύπωση των συνεπών ιστοριών , τούτη η προσέγγιση θεωρούνταν ευρέως η μεγαλύτερη ελπίδα για την επίλυση των προβλημάτων της κβαντικής κοσμολογίας .

Η Fay εργαζόταν ως μεταδιδακτορική συνεργάτιδα στην ομάδα του James Hartle , πρωτοπόρου στην ανάπτυξη των συνεπών ιστοριών στην κβαντική κοσμολογία , και στην εισαγωγή της λίγα προοικονομούσαν τι θα επακολουθούσε .

Στην αριστοτεχνική παρουσίασή της ανέδειξε αρχικά τη θεωρία , και στην πορεία φώτισε μερικά από τα πιο σκοτεινά σημεία της .

Η θεωρία έδειχνε «να σκίζει» .

Στη συνέχεια όμως , η Fay παρουσίασε δύο θεωρήματα που υποδείκνυαν πως η ερμηνεία της δεν ήταν εκείνη που νομίζαμε .

Ενώ ο «κλασικός» Κόσμος , δηλαδή αυτός που παρατηρούμε και στον οποίο τα φυσικά σώματα έχουν καθορισμένες θέσεις , μπορεί να ανήκει στο σύνολο των συνεπών κόσμων τους οποίους περιγράφει μία λύση της θεωρίας , σύμφωνα με τα αποτελέσματα των Dowker και Kent θα πρέπει να υπάρχει κι ένα άπειρο πλήθος άλλων τέτοιων «κλασικών» κόσμων .

Επιπλέον , θα μπορούσε να υπάρχει άπειρο πλήθος συνεπών κόσμων που ήταν κλασικοί μέχρις αυτής της στιγμής , οι οποίοι ωστόσο δεν θα μοιάζουν καθόλου με τον Κόσμο μας σε πέντε λεπτά .

Ακόμη χειρότερα , δεν αποκλείεται η ύπαρξη κόσμων που είναι κλασικοί τώρα , αλλά οι οποίοι αποτελούσαν τυχαίες υπερθέσεις κλασικών κόσμων καθ’όλη τη διάρκεια του παρελθόντος .

Η Dowker κατέληξε σημειώνοντας ότι , αν η ερμηνεία των συνεπών ιστοριών είναι σωστή , δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να συμπεράνουμε ότι στον πλανήτη τριγυρνούσαν δεινόσαυροι πριν από 100 εκατομμύρια χρόνια βασιζόμενοι στη σημερινή ύπαρξη των απολιθωμάτων τους .

http://www.spiritscienceandmetaphysics.com/scientists-claim-that-quantum-theory-proves-consciousness-moves-to-another-universe-at-death/

έχει νομίζω κάποιο ενδιαφέρον.
(είναι στα αγγλικά γραμμένο βέβαια και ίσως δυσκολέψει κάποιους)

quote:

---

Πυθαγόρας :

Το βάζω εδώ, γιατί δεν βρήκα σχετικότερο θέμα (στα πρόσφατα εννοώ) και επίσης λόγω της τροπής που του έχει δώσει ο Κηφέας:

http://www.spiritscienceandmetaphysics.com/scientists-claim-that-quantum-theory-proves-consciousness-moves-to-another-universe-at-death/

έχει νομίζω κάποιο ενδιαφέρον.
(είναι στα αγγλικά γραμμένο βέβαια και ίσως δυσκολέψει κάποιους)

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Δεν έχει νόημα να μιλάμε για την ύπαρξη αντικειμένων ή την αλήθεια προτάσεων χωρίς πρώτα να ορίζουμε λεπτομερώς και πλήρως τις ερωτήσεις που πρόκειται να θέσουμε .

Είναι σχεδόν σαν να λέμε ότι την πραγματικότητα τη δημιουργούν οι ερωτήσεις .

Αν δεν ζητήσουμε πρώτα μια ιστορία του Κόσμου που να συμπεριλαμβάνει το ερώτημα αν ζούσαν δεινόσαυροι στη Γη πριν από 100 εκατομμύρια χρόνια , στην περιγραφή που θα λάβουμε η έννοια των δεινοσαύρων — ή οποιουδήποτε άλλου μεγάλου «κλασικού αντικειμένου» — δεν θα έχει κανένα νόημα .

Πιστεύω ότι ο Hurtle είχε δίκιο . Όσα είχαν πει αυτός και ο Gell-Mann εξακολουθούσαν να ισχύουν .

Φαίνεται πως είχε συμβεί κάτι ενδιαφέρον , το οποίο βλέποντάς το εκ των υστέρων δεν μοιάζει και τόσο ασυνήθιστο :

Πολλοί από όσους ασχολούνταν με το συγκεκριμένο πρόβλημα είχαν παρανοήσει τον Gell-Mann και τον Hurtle και είχαν την εντύπωση ότι εννοούσαν κάτι πολύ λιγότερο ριζοσπαστικό απ’ό,τι πραγματικά είχαν προτείνει , κάτι που βόλευε περισσότερο τη δική μας κλασική και παλιομοδίτικη διαίσθηση .

Δέχονται την ύπαρξη μίας ιστορίας του Κόσμου , την οποία εκφράζουν σε κβαντική γλώσσα , όμως αυτός ο μοναδικός κόσμος εμπεριέχει πάμπολλες διαφορετικές , ισοδύναμα συνεπείς ιστορίες , καθεμιά από τις οποίες πραγματοποιείται από το κατάλληλο σύνολο ερωτήσεων .

Κάθε ιστορία δεν είναι συμβιβαστή με τις άλλες , με την έννοια ότι δεν μπορούν να βιωθούν δύο ιστορίες μαζί από παρατηρητές σαν κι εμάς . Σύμφωνα με τη διατύπωση , όμως , είναι όλες το ίδιο πραγματικές .

Όπως θα φαντάζεσθε , υπήρξε μια τεράστια , αν και φιλική ως επί τω πλείστω , διαφωνία για το τι μέλλει γενέσθαι .

Μερικοί από εμάς υιοθετούμε την πεποίθηση της Fay Dowker και του Andrian Kent πως μια τέτοια άπειρη επέκταση της έννοιας της πραγματικότητας δεν είναι αποδεκτή .

Θεωρούμε ότι είτε η κβαντική μηχανική είναι λανθασμένη όταν εφαρμόζεται σε ολόκληρο το Σύμπαν είτε είναι ατελής — με την έννοια ότι πρέπει να συμπληρωθεί με μια θεωρία σχετικά με το ποιο σύνολο ερωτήσεων ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα .

Άλλοι ακολουθούν τους Hurtle και Gell-Mann αποδεχόμενοι την ακραία εξάρτηση από το θεωρούμενο πλαίσιο μελέτης την οποία επιφέρει η διατύπωσή τους .

Όπως λέει ο Chris Isham , το πρόβλημα έγκειται στην ερμηνεία της λέξης «είναι» .

Αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε ελεύθεροι να θέσουμε οποιοδήποτε σύνολο ερωτήσεων : αντιθέτως , οι ερωτήσεις υποχρεώνονται να αποτελούν λύσεις συγκεκριμένων εξισώσεων .

Δυστυχώς , παρ’όλο που είχαν λυθεί οι εξισώσεις που προσδιορίζουν τις κβαντικές καταστάσεις του Σύμπαντος , αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολος ο προσδιορισμός των αποδεκτών από τη θεωρία ερωτήσεων .

Μοιάζει απίθανο να τον επιτύχουμε ποτέ — τουλάχιστον στα πλαίσια πραγματικών θεωριών , όχι στα απλοϊκά μοντέλα που περιγράφουν «γιογιοειδείς» εκδοχές του Σύμπαντος . Ίσως δεν θα έπρεπε να σχολιάζουμε το κατά πόσον είναι πιθανή η εύρεση του σωστού συνόλου ερωτήσεων , δεδομένου ότι και η επίλυση των εξισώσεων για τις καταστάσεις συνέβη κατά τύχη . Εντούτοις , πολλοί άλλοι επιστήμονες έχουν προσπαθήσει , μα όλοι τους κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τούτος ο βράχος παραμένει ακλόνητος .

Όπως φαίνεται , επομένως , στη συμβατική κβαντική κοσμολογία μπορούμε να διατυπώσουμε τις απαντήσεις , αλλά όχι και τις ερωτήσεις .

Υπό το φως , βέβαια , των προηγούμενων , κάτι τέτοιο δεν μας εκπλήσσει . Όπως είδαμε , για να διατυπώσουμε μια θεωρία της κοσμολογίας πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κάθε παρατηρητής διαθέτει εν μέρει διαφορετική και αποσπασματική άποψη του Σύμπαντος .

Οδηγούμαστε στη διαπίστωση ότι δεν έχει νόημα να αντιμετωπίζουμε ολόκληρο το Σύμπαν σαν να επρόκειτο για ένα κβαντικό σύστημα κλεισμένο στο εργαστήριο , όπως εκείνα στα οποία εφαρμόζεται η συνηθισμένη κβαντική θεωρία .

Θα μπορούσε άραγε να βρεθεί κάποιο διαφορετικό είδος κβαντικής θεωρίας , στο οποίο οι κβαντικές καταστάσεις να αναφέρονται ρητά στο «οπτικό πεδίο» του εκάστοτε παρατηρητή ;

Μια τέτοια θεωρία θα διέφερε από τη συμβατική κβαντική θεωρία .

Κατά κάποιον τρόπο θα τη «σχετικοποιούσε» , με την έννοια ότι θα την καθιστούσε εξαρτώμενη σαφέστερα από την θέση του παρατηρητή μέσα στο Σύμπαν .

Θα περιέγραφε ένα μεγάλο , ίσως άπειρο σύνολο κβαντικών κόσμων , καθένας από τους οποίους ανταποκρίνεται στο κομμάτι εκείνο που έχει πρόσβαση συγκεκριμένος παρατηρητής ευρισκόμενος σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο στην ιστορία του Σύμπαντος .

1) Μία πρόταση ξεφύτρωσε από την προσέγγιση των συνεπών ιστοριών : Πρόκειται για κάποιου είδους αναδιατύπωσή της από τον Chris Isham και το συνεργάτη του Jeremy Butterfield , στην οποία η εξάρτηση από το θεωρούμενο πλαίσιο μελέτης κατέχει κεντρική θέση στη μαθηματική διατύπωση .

Συγκεκριμένα χρησιμοποίησαν τη θεωρία τόπων η οποία επιτρέπει την εφαρμογή ενιαίου μαθηματικού φορμαλισμού σε πλήθος αλληλοσχετιζομένων κβαντομηχανικών περιγραφών που διαφέρουν ανάλογα με την επιλογή του θεωρούμενου πλαισίου μελέτης .

Πρόκειται για ωραία δουλειά αλλά δύσκολη — με την ίδια έννοια που ένας φιλόσοφος όπως ο Hegel ή ο Heidegger χαρακτηρίζεται δύσκολος .

Πράγματι , δεν είναι εύκολο να βρούμε την κατάλληλη γλώσσα να μιλήσουμε για τον Κόσμο αν πιστεύουμε στ’αλήθεια ότι η έννοια της πραγματικότητας εξαρτάται από το πλαίσιο του προσώπου που ομιλεί .

Για όσους ασχολούνται με την κβαντική βαρύτητα , ο Chris Isham είναι τρόπον τινά ο «θεωρητικός των θεωρητικών» .

Οι περισσότεροι θεωρητικοί φυσικοί σκέπτονται με τη βοήθεια παραδειγμάτων και επιχειρούν εκ των υστέρων να γενικεύσουν τα συμπεράσματά τους όσο το δυνατόν ευρύτερα .

Ο Chris Isham φαίνεται πως είναι από τους λίγους ανθρώπους που μπορούν να εργάζονται παραγωγικά προς την αντίθετη κατεύθυνση .

Έχει εισαγάγει αρκετές φορές ιδέες σε πολύ γενική μορφή , αφήνοντας στους άλλους την εφαρμογή των διδαγμάτων τους σε συγκεκριμένα παραδείγματα .

Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στην κβαντική βαρύτητα βρόχων , όταν ο Carlo Rovelli είχε διακρίνει μέσα σε μια πολύ γενική ιδέα του Isham τη στρατηγική που θα μπορούσε να εξαργυρώσει σε πολύ συγκεκριμένους όρους .

Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται . Οι ερευνητές εξετάζουν στην κοσμολογία την εξάρτηση από το πλαίσιο εδώ και δέκα περίπου χρόνια .

Τα απαραίτητα μαθηματικά τα μάθαμε από τον Chris Isham .

3) Μια τρίτη θεωρία εξαρτώμενη από το θεωρούμενο πλαίσιο μελέτης διατυπώθηκε από τη Φωτεινή Μαρκοπούλου-Καλαμάρα ως επέκταση της κοσμολογικής λογικής που είχε προτείνει ώστε να εφαρμόζεται στην κβαντική θεωρία .

Σύμφωνα με τα αποτελέσματά της , αποδεικνύεται πως το πλαίσιο μελέτης είναι το παρελθόν του εκάστοτε παρατηρητή μια δεδομένη χρονική στιγμή .

Πρόκειται για μια όμορφη ενοποίηση της κβαντικής θεωρίας και της σχετικότητας , στην οποία η γεωμετρία των ακτίνων φωτός — που προσδιορίζει το πώς ταξιδεύει η πληροφορία — προσδιορίζει και τα δυνατά πλαίσια μελέτης .

Καθεμιά τους εξαρτάται από κάποιον τρόπο διαίρεσης του Σύμπαντος σε δύο μέρη τέτοια ώστε το ένα να περιέχει τον παρατηρητή και το άλλο τα όσα ο παρατηρητής επιθυμεί να περιγράψει .

Κάθε τέτοια διαίρεση παρέχει και μια κβαντική περιγραφή μέρους του Σύμπαντος , και αφορά όσα βλέπει ένας συγκεκριμένος παρατηρητής .

Οι περιγραφές θα διαφέρουν μεταξύ τους , θα πρέπει όμως να εμφανίζονται συμβιβαστές η μία με την άλλη .

Έτσι αίρεται το παράδοξο των υπερθέσεων , καθώς αποδίδεται στη διαφορετική οπτική γωνία του καθενός .

Η κβαντική περιγραφή πραγματοποιείται κάθε φορά για μέρος μόνο του Σύμπαντος από κάποιον παρατηρητή που παραμένει έξω από το εν λόγω μέρος .

Κάθε τέτοιο κβαντικό σύστημα δύναται να βρίσκεται σε υπέρθεση καταστάσεων .

Έτσι , αν παρατηρείτε ένα σύστημα που περιέχει και εμένα , ίσως με βλέπετε σε υπέρθεση καταστάσεων .

Εγώ όμως δεν περιγράφω έτσι τον εαυτό μου , διότι σε τέτοιου τύπου θεωρίες κανένας παρατηρητής δεν μπορεί ποτέ να περιγράψει τον εαυτό του .

Όπως όλοι οι υποστηρικτές νέων ιδεών , υπερασπιζόμαστε τη γνώμη μας τόσο με αποτελέσματα όσο και με συνθήματα .

Ως συνθήματά μας υιοθετούμε τα εξής : «Στο μέλλον θα γνωρίζουμε περισσότερα» και «Ένα Σύμπαν και πολλοί παρατηρητές , παρά πολλά σύμπαντα και ένας μυθικός παρατηρητής έξω απ’αυτά» .

quote:

---

Κηφεύς
Εάν σήμερα παρατηρώ έναν πλανήτη σε απόσταση 100 εκατομμυρίων ετών φωτός και διαπιστώνω ότι πάνω του ζουν δεινόσαυροι , τα σήματα τα οποία θα λάβω από τον πλανήτη σε ένα έτος δεν θα διαψεύδουν τη σημερινή μου παρατήρηση .

---

quote:

---

quote:
________________________________________
Κηφεύς
Εάν σήμερα παρατηρώ έναν πλανήτη σε απόσταση 100 εκατομμυρίων ετών φωτός και διαπιστώνω ότι πάνω του ζουν δεινόσαυροι , τα σήματα τα οποία θα λάβω από τον πλανήτη σε ένα έτος δεν θα διαψεύδουν τη σημερινή μου παρατήρηση .
________________________________________
Δεν ζουν, αλλά ζούσαν φίλε Κηφέα.
Τα δε σήματα, που θα λάβεις σε ένα έτος, θα μπορούσαν κάλλιστα να διαψεύσουν την σημερινή σου παρατήρηση.
Επειδή βλέπεις πάντα, 100 εκατομμύρια έτη στο παρελθόν του πλανήτη.
Και αν μετά την τελευταία σου παρατήρηση, ο πλανήτης καταστράφηκε, θα δεις μια λάμψη και όχι δεινόσαυρους.

quote:
________________________________________
Κηφεύς
Αντί να προσπαθούμε να βγάλουμε νόημα από μεταφυσικές προτάσεις περί συνυπάρξεως πολλών συμπάντων — πολλών πραγματικοτήτων
________________________________________
Δεν ξέρω που τα βρήκες αυτά Κηφέα, αλλά οι προτάσεις δεν είναι καθόλου μεταφυσικές.Οι κβαντικές πραγματικότητες είναι γεγονός πλέον.Και οι διαστάσεις, άρα και σύμπαντα, πραγματικές και αυτές.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Απάντησα μόνον στα συγκεκριμένα αποσπάσματα και επεσήμανα τα λάθη, στα νοήματα που αποδίδουν.

Δηλαδή:

quote:

---

Κηφεύς
Εάν σήμερα παρατηρώ έναν πλανήτη σε απόσταση 100 εκατομμυρίων ετών φωτός και διαπιστώνω ότι πάνω του ζουν δεινόσαυροι , τα σήματα τα οποία θα λάβω από τον πλανήτη σε ένα έτος δεν θα διαψεύδουν τη σημερινή μου παρατήρηση .

---

Ακολουθούν οι...Αρειανοί?

Αυτό που μου έκανε την εντύπωση είναι ότι σε όλες τις φωτογραφίες φαίνεται σαν να έχει γίνει της ... εταίρας εκεί πάνω.

Είναι σαν να έχουν γίνει όλα κομμάτια, να λιώσανε και μετά να "απανθρακωθήκανε". Σε πολλές φωτογραφίες κάποια τοπία και σπασμένα κομμάτια, δεν είναι καταφανέστατα φυσικά, αλλά είναι σαν απολιθωμένα.

Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση δίνουν οι φωτογραφίες. Πάντως στα δικά μου μάτια οι φωτό φωνάζουν ότι κάποτε υπήρξε ζωή εκεί.
Μπορεί βέβαια και τα μάτια μου να κάνουν πουλάκια.

quote:

---

Μάλλον ζητιανιά για νέα κονδύλια είναι. Οι περικοπές ξέρεις...

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Εσύ ως μανάβης όμως Νικόμαχε νομίζω έχεις σαφώς καλύτερη άποψη από μένα από τις φωτό, όσον αφορά τον Άρη.

Επίσης το Curiosity κάτω από το όρος Sharp μέτρησε σε μια έκτασης διαμέτρου τριών μέτρων μια εξαιρετικά υψηλή εκπομπή νετρονίων.
Οι παραπάνω μετρήσεις αποδεικνύουν ότι κόκκινο χρώμα του Άρη πρέπει να οφείλεται σε θερμοπυρηνικές εκρήξεις.

Στην ατμόσφαιρα του Άρη υπάρχει επίσης υψηλή συγκέντρωση του xenon-129, ουράνιου και του θόριου αυτά βρέθηκαν στην ατμόσφαιρα του Άρη, χάρη στις μετρήσεις του διαστημικού σκάφους Mars Odyssey.

Προφανώς μια εκτεταμένη χρήση πυρηνικών σε κάποιο πλανήτη δεν δημιουργεί μόνο πυρηνικό χειμώνα και ραδιενεργό μόλυνση, αλλά καταστρέφει, για κάποιον άγνωστο λόγο και την ατμόσφαιρα του πλανήτη.

quote:

---

...
Ακολουθούν οι...Αρειανοί?

...

---

...ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ

Από τις μέχρι τώρα παρατηρήσεις μας, σίγουρα ο Αρης έχει πυρηνικό παρελθόν.

Πριν ανατρέξουμε σε υποθέσεις "παλαιών" κατοίκων του πλανήτη, ας σκεφθούμε και την εξ' ίσου δυνατή πιθανότητα 'αυτανάφλεξης".
Δηλαδή, την τυχαία διάσπαση ορυκτού ουρανίου -235, μέσω κατάλληλης τυχαίας πρόσκρουσης νετρονίων, κάτι που είναι κι εδώ στην Γη, ένας πιθανός κίνδυνος και την τυχαία έκρηξη, είτε από μετεωρίτες, είτε από άλλη φυσική αιτία, των αποθεμάτων μεθανίου ενός πλανήτη και ειδικά αυτών που έχουν πολλούς παγετώνες.

Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις των ανωτέρω, μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα στον πλανήτη, από έμβια όντα, κατασκευές και φυσικούς βιότοπους.

Δεν επιθυμώ να γίνω σκληρός μαζί σου, το τι συνέβη στον Άρη, για μας έχει μόνο Ιστορικό ενδιαφέρον, το νόημα, ο λόγος την δημοσίευση μου είναι στο τέλος της.

quote:

---

Προφανώς μια εκτεταμένη χρήση πυρηνικών σε κάποιο πλανήτη δεν δημιουργεί μόνο πυρηνικό χειμώνα και ραδιενεργό μόλυνση, αλλά καταστρέφει, για κάποιον άγνωστο λόγο και την ατμόσφαιρα του πλανήτη.

---

Αλλα λέω εγώ κι άλλα εσύ.
No problem.

Λόγω του ότι δεν πρόκειται για « πράγματα » .

Αντικείμενα όπως ένας βράχος ή ένα ανοιχτήρι παραμένουν λίγο - πολύ ίδια από δεκαετία σε δεκαετία . Μπορούμε να τα περιγράψουμε , σχεδόν σε κάθε περίπτωση , ως στατικά αντικείμενα , αποδίδοντας στο καθένα κάποιο σύνολο αμετάβλητων ιδιοτήτων .

Όταν έχουμε να κάνουμε με πρόσωπα ή με πολιτισμούς , αντιμετωπίζουμε διαδικασίες και όχι στατικά αντικείμενα ξεκομμένα από την ιστορία τους .

Η παρούσα κατάστασή τους δεν μπορεί να κατανοηθεί δίχως γνώση της προέλευσής της .

Γιατί , αλήθεια , μια εξιστόρηση μας λέει τόσα πολλά ;

Τι επιπλέον πληροφορία μεταφέρουμε λέγοντας ιστορίες ;

Διηγούμενοι μια ιστορία για κάποιον , αφηγούμαστε μια σειρά επεισοδίων της ζωής του .

Τούτα μας λένε πολλά για αυτόν , επειδή , έχοντας ακούσει και επεξεργασθεί πολλές ανάλογες ιστορίες , έχουμε καταλήξει στην πεποίθηση ότι τα γεγονότα που συμβαίνουν σε κάποιον καθώς μεγαλώνει επηρεάζουν αυτό που είναι .

Πιστεύουμε επίσης ότι οι αντιδράσεις κάποιου σε διάφορες καταστάσεις , ευνοϊκές και δυσμενείς , καθώς και όσα επιδίωξε να γίνει και να κάνει , συνιστούν τη διαυγέστερη αποκάλυψη του χαρακτήρα του .

Ωστόσο την πληροφορία σε μια αφήγηση δεν τη φέρουν τα ίδια τα γεγονότα .

Μια απλή παράθεση γεγονότων είναι απλώς βαρετή και δεν αποτελεί ιστορία .

Οι ιστορίες χαρακτηρίζονται από την αλληλουχία των γεγονότων που τις απαρτίζουν .

Οι συνδέσεις μεταξύ των γεγονότων ενδέχεται να αναφέρονται ρητά , όχι όμως απαραιτήτως , επειδή τις συμπληρώνουμε με το νου μας σχεδόν ασυναίσθητα .

Είμαστε δε ικανοί να το κάνουμε , επειδή όλοι μας πιστεύουμε ότι τα γεγονότα του παρελθόντος αποτελούν σε κάποιο βαθμό τις αιτίες των γεγονότων του μέλλοντος .

Σε ποιο βαθμό , βέβαια , ένα πρόσωπο διαμορφώνεται από τα συμβάντα της ζωής του είναι συζητήσιμο , δεν χρειάζεται πάντως να είμαστε ένθερμοι ντετερμινιστές για να αντιληφθούμε πρακτικά και σχεδόν ενστικτωδώς τη σημασία της αιτιότητας .

Η κατανόηση της αιτιότητας καθιστά τόσο χρήσιμες τις ιστορίες .

Ερωτήματα όπως ποιος έκανε τι , σε ποιόν , πότε και γιατί παρουσιάζουν ενδιαφέρον χάρη στα όσα γνωρίζουμε για τις συνέπειες των ενεργειών και των γεγονότων .

Σκεφθείτε πώς θα ήταν η ζωή δίχως αιτιότητα . Ας υποθέσουμε ότι η ιστορία του Κόσμου δεν είναι παρά τυχαία σύνολα γεγονότων , στερουμένων οποιασδήποτε αιτιακής σύνδεσης μεταξύ τους .

Τα γεγονότα απλώς θα συνέβαιναν , οπότε τίποτα δεν θα έμενε στη θέση του .

Έπιπλα , σπίτια , τα πάντα θα εμφανίζονταν έτσι αναίτια .

Πραγματικά , αναλογίζεσθε τι θα γινόταν ;

Προσωπικά αδυνατώ να το φαντασθώ , διότι απέχει πάρα πολύ από τον Κόσμο στον οποίο ζούμε .

Ο Κόσμος μας αποκτά δομή ακριβώς χάρη στην αιτιότητα , η οποία και εξηγεί γιατί σήμερα το πρωί η καρέκλα και το τραπέζι μου βρίσκονται εκεί που τα άφησα το προηγούμενο βράδυ .

Οι δε ιστορίες μας αποδεικνύονται πολύ πιο κατατοπιστικές από τις περιγραφές μας , ακριβώς χάρη στον κυρίαρχο ρόλο που παίζουν οι αιτακές σχέσεις στη διαμόρφωση του Κόσμου μας .

Καθώς φαίνεται , στον Κόσμο απαντούν δύο ειδών οντότητες .

Υπάρχουν αντικείμενα που απλώς υπάρχουν , όπως οι βράχοι και τα ανοιχτήρια , τα οποία περιγράφονται πλήρως με μια παράθεση των ιδιοτήτων τους .

Από την άλλη , υπάρχουν πράγματα που δεν νοούνται παρά μόνον ως διαδικασίες , τα οποία δεν εξηγούνται παρά μόνο μέσω της αφήγησης .

Για τέτοιου είδους πράγματα δεν αρκεί ποτέ μια απλή περιγραφή .

Επαρκή περιγραφή στην περίπτωσή τους αποτελεί μόνο μια ιστορία , διότι οντότητες όπως οι άνθρωποι και οι πολιτισμοί δεν συνιστούν αντικείμενα παρά διαδικασίες με χρονική εξέλιξη .

Η πλειονότητα των υπολοίπων θα έβρισκαν πως μια ταινία παρουσιαζόμενη καρέ - καρέ είναι μάλλον αδιάφορη , ακόμα και αν για να δουν όλα τα ενσταντανέ χρειαζόταν ο ίδιος χρόνος όσο και για να παρακολουθήσουν την ταινία .

Όπως βέβαια γνωρίζουμε , κάθε κινηματογραφική ταινία αποτελεί στην πραγματικότητα μια ακολουθία ακίνητων εικόνων που εναλλάσσονται μπροστά μας με τέτοια ταχύτητα ώστε να μας δημιουργείται η εντύπωση της κίνησης .

Όπως λέγεται μερικές φορές , η ακολουθία ακίνητων εικόνων γεννά την ψευδαίσθηση της κίνησης , κάτι όχι και τόσο σωστό, αντίθετα , ψευδαίσθηση αποτελούν οι ίδιες οι ακίνητες εικόνες .

Ο κόσμος δεν μένει ποτέ ακίνητος — βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση .

Μια φωτογραφία μας προσφέρει την ψευδαίσθηση της «παγωμένης» χρονικής στιγμής .

Αυτό όμως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα .

Και η ίδια η φωτογραφία δεν εκφράζει την πραγματικότητα , επειδή η φωτογραφία είναι και διαδικασία :

Σε λίγα χρόνια θα έχει ξεθωριάσει εξαιτίας των χημικών αντιδράσεων που θα εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα μεταξύ των μορίων τα οποία συνθέτουν τη φαινομενικά ακίνητη εικόνα .

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι στις κινηματογραφικές ταινίες συντελείται αναπαραγωγή της πραγματικότητας μέσα από μια ακολουθία ψευδαισθήσεων — όχι το αντίστροφο .

Εμάς τους ανθρώπους , μας γοητεύει η δυνατότητα να συγκρατούμε την αλλαγή για μακρές χρονικές περιόδους .

Ίσως γι’αυτό η ζωγραφική και η γλυπτική θεωρούνται τόσο μαγευτικές και πολύτιμες , διότι προσφέρουν την ψευδαίσθηση του σταματημένου χρόνου .

Η ροή του χρόνου , όμως , δεν αναχαιτίζεται .

Ένα μαρμάρινο γλυπτό μπορεί να φαίνεται ίδιο από μέρα σε μέρα , αλλά δεν είναι : Κάθε ημέρα η επιφάνειά του διαφοροποιείται ελαφρά , καθώς τα μόριά του μαρμάρου αλληλεπιδρούν με αυτά του αέρα .

Όπως διδάχθηκαν πάρα πολύ καλά οι Φλωρεντιανοί από τη ζημιά που η μόλυνση έχει προκαλέσει στην πολιτιστική κληρονομιά τους , τα μάρμαρα δεν είναι ένα αδρανές πράγμα . Είναι μια διαδικασία .

Ούτε η μεγαλύτερη επιδεξιότητα εκ μέρους του καλλιτέχνη δεν μπορεί να μετατρέψει μια διαδικασία σε πράγμα .

Πράγματα δεν υφίστανται : Όσα αντιλαμβανόμασθε ως αμετάβλητα αντικείμενα δεν είναι παρά διαδικασίες που στην ανθρώπινη κλίμακα φαίνονται να συμβαίνουν αργά .

Ακόμα και τα αντικείμενα που μοιάζουν αναλλοίωτα , όπως οι βράχοι και τα ανοιχτήρια , διαθέτουν τη δική τους ιστορία . Μόνο που η χρονική κλίμακα στην οποία τους συμβαίνουν αξιοσημείωτες αλλαγές είναι μακρύτερη σε σύγκριση με αυτή άλλων αντικειμένων .

Σημειώστε , μάλιστα , ότι οι ιστορίες των βράχων και των ανοιχτηριών έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τους γεωλόγους και τους μελετητές της ιστορίας των ιδεών .

Ελπίζω να έχετε πια πεισθεί ότι στην πραγματικότητα δεν βρίσκουμε δύο κατηγορίες οντοτήτων στον Κόσμο — δηλαδή αντικείμενα και διαδικασίες .

Η μόνη αληθινά επαρκής περιγραφή μιας διαδικασίας , είτε αργής είτε γρήγορης , είναι η αφήγησή της , δηλαδή μια ιστορία .

Η αυταπάτη ότι ο Κόσμος αποτελείται από αντικείμενα κρύβεται πίσω από πολλές έννοιες της κλασικής επιστήμης .

Η ψευδαίσθηση της παγωμένης χρονικής στιγμής , και συνεπακόλουθα της ύπαρξης αντικειμένου , υποβόσκει τόσο στην έννοια της κατάστασης στη νευτώνεια φυσική όσο και στην κλασική ζωγραφική και γλυπτική .

Σε έναν κόσμο αντικειμένων , προτεραιότητα δίνεται στην περιγραφή του κάθε αντικειμένου .

Η μεταβολή του έχει ήσσονα σημασία — η μεταβολή δεν νοείται παρά ως αλλαγή της μορφής .

Ωστόσο , η σχετικότητα και η κβαντική θεωρία καταδεικνύουν ότι ο Κόσμος δεν είναι έτσι . Μας λένε — ή ακριβέστερα , μας φωνάζουν — ότι ο Κόσμος συνιστά μια ιστορία , διαδικασιών .

Η κίνηση και η μεταβολή αποτελούν τα θεμελιώδη συστατικά του .

Τίποτα δεν είναι , παρεκτός με μια προσεγγιστική και προσωρινή έννοια . Το πώς είναι κάτι , ή ποια είναι η κατάστασή του , αποτελεί ψευδαίσθηση .

Σε κάποιες περιπτώσεις ενδέχεται να μας είναι χρήσιμη , αν όμως επιδιώκουμε να σκεπτόμαστε με θεμελιώδη τρόπο , οφείλουμε να έχουμε διαρκώς στο νου μας το ουσιώδες γεγονός ότι το «είναι» αποτελεί ψευδαίσθηση .

Συνεπώς , προκειμένου να μιλήσουμε τη γλώσσα της νέας φυσικής , χρειαζόμασθε ένα λεξικόγιο στο οποίο η διαδικασία να έχει πρωτεύουσα σημασία έναντι της στασιμότητας .

Και πράγματι , ήδη διαθέτουμε μια κατάλληλη και πολύ απλή γλώσσα την οποία δεν θα δυσκολευθείτε να κατανοήσετε .

Σύμφωνα με τη νέα αυτή θεώρηση , το Σύμπαν συνίσταται από μεγάλο πλήθος γεγονότων .

Ένα γεγονός μπορεί να νοηθεί ως το μικρότερο τμήμα μιας διαδικασίας , η ελάχιστη μονάδα αλλαγής .

Ωστόσο , δεν πρέπει να φανταζόμαστε το γεγονός ως μεταβολή που συμβαίνει σε ένα κατά τα άλλα στατικό αντικείμενο . Πρόκειται απλώς για μεταβολή και τίποτα παραπάνω .

Το Σύμπαν των γεγονότων είναι ένα σχεσιακό σύμπαν , με την έννοια ότι όλες του οι ιδιότητες περιγράφονται με βάση τις σχέσεις μεταξύ των γεγονότων . Η σημαντικότερη σχέση που μπορεί να συνδέει δύο γεγονότα είναι η αιτιότητα .

Πρόκειται για την ίδια έννοια αιτιότητας που συναντήσαμε ως ουσιώδες συστατικό κάθε αφήγησης .

Λέμε ότι ένα γεγονός , ας πούμε το Α , αποτελεί εν μέρει αιτία άλλου γεγονότος , του Β , αν το Α ήταν απαραίτητο για να λάβει χώρα το Β .

Με άλλα λόγια , δίχως το Α δεν θα είχε συμβεί ούτε το Β . Σε τέτοια περίπτωση ονομάζουμε το Α συντελεστικό αίτιο του γεγονότος Β .

Κάθε γεγονός , ενδέχεται να διαθέτει ένα ή περισσότερα συντελεστικά αίτια .

Επίσης , ένα γεγονός δύναται να συντελεί ως αίτιο σε περισσότερα του ενός μελλοντικά γεγονότα .

Δεδομένων δύο οποιωνδήποτε γεγονότων Α και Β , υπάρχουν μόνο τρία ενδεχόμενα : ή το Α αποτελεί αιτία του Β ή το Β αιτία του Α ή κανένα δεν είναι αιτία του άλλου .

Στην πρώτη περίπτωση λέμα ότι το Α βρίσκεται στο αιτιακό παρελθόν του Β , ατη δεύτερη ότι το Β βρίσκεται στο αιτιακό παρελθόν του Α , ενώ στην τρίτη περίπτωση κανένα δεν βρίσκεται στο αιτιακό παρελθόν του άλλου .

Τέτοιες εικόνες αναπαριστούν το Σύμπαν ως διαδικασία .

Το αιτιακό σύμπαν έχει ενσωματωμένο το χρόνο εξαρχής . Ο χρόνος και η μεταβολή δεν εμφανίζονται προαιρετικά , αφού το σύμπαν είναι μια ιστορία που συντίθεται από διαδικασίες .

Άρα , ο χρόνος είναι συνώνυμος της αιτιότητας .

Το παρελθόν ενός γεγονότος ταυτίζεται με το σύνολο των γεγονότων που συνέβαλαν στην εμφάνισή του .

Ομοίως το μέλλον ενός γεγονότος δεν είναι παρά το σύνολο των γεγονότων που θα επηρεασθούν από αυτό .

Επομένως , όταν μελετάμε ένα αιτιακό σύμπαν , μπορούμε να λέμε εν συντομία «παρελθόν» και «μέλλον» αντί για «αιτιακό παρελθόν» και «αιτιακό μέλλον» , αντίστοιχα .

quote:

---

Ας υποθέσουμε ότι θέλουμε να περιγράψουμε ένα συγκεκριμένο στοιχειώδες σωματίδιο — ας πούμε ένα πρωτόνιο .

---

There is no Dark Side of the Moon really. In fact it is all Dark.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr