Κάτι παρόμοιο περιέγραφε ίσως ο Αισχύλος , για τον οποίο έλεγαν ότι είχε αποκαλύψει στον “Οιδίποδά” του κάτι που ανήκε στα Μυστήρια της Δήμητρας : Εκείνα τα Μυστήρια ήταν τα ίδια με της κόρης της , της θεάς του βασιλείου των νεκρών . Σύμφωνα με παλιότερες διηγήσεις , ο Οιδίποδας δεν έφτασε ως τον Κολωνό .
Ο βασανισμένος περιπλανήθηκε , αφού τυφλώθηκε μόνος του , για πολύ μέσα στην άγρια περιοχή γύρω από τον Κιθαιρώνα, όταν τον είχαν κάποτε παραπετάξει κι όπου , χωρίς να το ξέρει , σκότωσε τον πατέρα του .
Σ’ αυτή την περιοχή δείχναν τον τάφο του . Οι δικοί του ήθελαν να τον θάψουν στη Θήβα . Αλλά οι Θηβαίοι δεν το δέχτηκαν . Ήταν σαν σημαδεμένος από τη δυστυχία του .
Έτσι τον θάψανε σε ένα άλλο μέρος της Βοιωτίας με το όνομα Κέως . Συνέβηκαν όμως ατυχίες σ’ αυτό το χωριό της Βοιωτίας και οι κάτοικοι πίστεψαν , ότι αιτία γι’ αυτές ήταν ο τάφος του Οιδίποδα .
Τελικά τον έθαψαν στον Ετεωνό . Και αυτό το χωριό βρισκόταν στη Βοιωτία και ονομάστηκε αργότερα Σκάρφη. Τη νύχτα τον έθαψαν στα κρυφά , χωρίς να ξέρουν ότι η θέση αυτή βρίσκονταν στον ιερό περίβολο της Δήμητρας.
Όταν αποκαλύφτηκε αυτό , οι Ετειανοί ρώτησαν το θεό στους Δελφούς τι έπρεπε να κάνουν . Ο Απόλλων απάντησε : “Να μην απομακρύνετε αυτόν που ζητά την προστασία της θεάς !” Έτσι έμεινε εκεί θαμμένος κι από τότε ονομάζεται ο τόπος “ιερό του Οιδίποδα” .
Σε αγγειογραφίες βλέπει κανείς έφηβους και νέες γυναίκες να πλησιάζουν τον τάφο . Εννοούσε ο ζωγράφος τους γιους και τις κόρες του Οιδίποδα ; Ή ήταν άλλοι νέοι , ίσως και αντρόγυνα , που πρόσφεραν θυσία στον ήρωα , που τα πάθη του μπορούσαν να δώσουν ευλογία , όχι βέβαια στους δικούς του , αλλά στους ξένους που θα τον τιμούσαν ; Ο τάφος , σημειωμένος με μια κολώνα , είχε την επιγραφή :
“ Πάνω στη ράχη μου έχω μολόχες κι ασφοδελούς από χίλιες ρίζες , στον κόλπο μου το γιο του Λάιου Οιδίποδα” .
Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά