Θα ξεκινήσω σήμερα ένα ακόμη topic σε μια σειρά γνώσης. Δηλαδή θα εστιαστώ περισσότερο στο να πληροφορήσω και να παραθέσω στοιχεία για ένα θέμα και όχι να εστιαστώ (τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον) στην ανταλλαγή απόψεων και σε συζητήσεις. Και αυτά θα γίνουν αλλά σε μικρότερο βαθμό. Αν θέλετε να δείτε τι εννοώ, δείτε τα άλλα δύο παρόμοια topics:
http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=1491
http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=1418

Σε αυτό το topic θα δώσω κάποια στοιχεία για αυτό το θρησκευτικοφιλοσοφικό σύστημα που ονομάστηκε στην σύγχρονη εποχή Γνωστικισμός (Gnosticism).

Στα πρώτα μηνύματά μου θα αντλήσω υλικό από ένα πολύ καλό site, το www.gnosis.org Και αφού δώσω κάποια βασικά χαρακτηριστικά των Γνωστικών, θα ξεκινήσω με μια σχολή τους, τους Βαλεντινιανούς (που τους θεωρώ πιο πλήρεις και πιο εσωτερικούς).

Θα ήθελα να διευκρινήσω κάποια πράγματα:

Πρώτον ότι δεν κάνω προσηλυτισμό σε κανέναν Χριστιανισμό. Θα δείτε εξάλλου ότι ο Χριστιανικός Γνωστικισμός ήταν το πρώτο "θύμα" της εκκλησιαστικής πατρολογίας και εξουσίας, πριν καν τους Εθνικούς.

Έτσι, δεύτερον, δεν θα αφήσω να γίνει αυτό το topic μια σύγκρουση Εθνικών-Χριστιανών. Η κριτική για τις απόψεις των Γνωστικών μπορεί να γίνει αλλά δεν θα πρέπει να τους αποδοθούν σφάλματα κι ευθύνες που δεν είναι χρεωμένα σε αυτούς, οι οποίοι εξάλλου "έφυγαν" (με επεισοδιακό τρόπο) νωρίς.

Τρίτον, αυτός ο Γνωστικισμός δεν έχει σχέση με την σύγχρονη Γνωστική Κίνηση (του Σαμαέλ Αουν Βεόρ). Η κάθε μια κίνηση μπορεί να πάρει στοιχεία από τον αρχαίο Γνωστικισμό αλλά αυτό δεν τους κάνει και... νόμιμους κληρονόμους του.

Τέταρτον, μη βιαστείτε να κρίνετε (όχι για να μην κριθείτε, αλλά) γιατί η κατανόηση αυτού του συστήματος θα γίνεται σταδιακά και δεν μπορώ να μιλήσω για όλα, άμεσα και ταυτόχρονα.

Πέμπτον, τα κείμενα των Γνωστικών είναι η εξωτερική τους διδασκαλία, την οποία έδιναν σε όλους αλλά θεωρούσαν ότι τα κλειδιά ερμηνείας αυτών των διδασκαλιών τα έδιναν προσωπικά σε αυτούς που ήταν έτοιμοι να την δεχτούν μέσα από μια διαδικασία "μύησης". Για αυτόν τον λόγο δεν τους ένοιαζε και πολύ το γεγονός να έχουν μια εξωτερική άκαμπτη και γραπτή δογματολογία.

Έκτον, ο Γνωστικισμός, ήταν ένα πολύ ευρύ κίνημα στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού και αυτό σημαίνει ότι αν και υπήρχαν κοινά στοιχεία μεταξύ των σχολών, υπήρχαν και διαφορές. Έτσι αν έχουμε μια... version του Γνωστικισμού υπόψη μας, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και η μοναδική.

Έβδομο... δεν μπορώ να σκεφτώ ακόμα αλλά είμαι σίγουρος ότι θα με αναγκάσουν κάποιοι να βρω στο μέλλον.

Να ξεκινήσω;;;

quote:

---

Να ξεκινήσω;;;

---

Και να πούμε όχι θα μας ακούσεις;;;;

Αναμένουμε εις την οθόνη μας Τρισμέγιστε την νέα σου σειρά γνώσης...

Και αυτή όπως και οι προηγούμενες θα είναι ανεκτίμητη βοήθεια για να προσανατολιστούμε και να ερευνήσουμε στην συνέχεια μόνοι μας οι υπόλοιποι που ενδιαφερόμαστε αλλά δεν ξέρουμε από που να αρχίσουμε.

"For the strength of the wolf is the pack and the strength of the pack is the wolf"

Είπα να το ξεκινήσω λίγο σαν Σωκρατικό διάλογο.

Πρέπει να κάνετε όμως υπομονή. Θα δίνω σε μια σειρά τα στοιχεία για να μην υπάρχει υπερφόρτωση και να αφομοιωθούν καλύτερα κάποιες πληροφορίες.

Μια εισαγωγή στον Γνωστικισμό και στην Βιβλιοθήκη Nag Hammadi

Τι είναι ο Γνωστικισμός;

Η Γνώση (Gnosis) και ο Γνωστικισμός (Gnosticism) είναι ακόμη μυστικοί όροι, αν και στις τελευταίες δύο δεκαετίες οι λέξεις αυτές εμφανίζονται όλο και πιο συχνά στα διάφορα κείμενα. Η λέξη “Gnosis” προέρχεται από την ελληνική «Γνώση». Η ελληνική γλώσσα διαφοροποιεί τις δύο έννοιες της Γνώσης όπου η Γνώση μπορεί να νοηθεί ως ορθολογιστική γνώση αλλά και ως η διακριτή μορφή της Γνώσης που δεν επιτυγχάνεται από την λογική αλλά από την προσωπική εμπειρία ή την αντίληψη. Σε αυτήν την τελευταία έννοια μπορούμε να βρούμε την αντιστοιχία για την Gnosis όπως την εξετάζουμε εδώ.

Στον 1ο αιώνα της Χριστιανικής εποχής, αυτός ο όρος «Γνωστικός», συνηθιζόταν να δηλώνει έναν σημαντικό, αν κι ακόμη ετερόδοξο, τομέα νέων χριστιανικών κοινοτήτων. Μεταξύ αυτών των πρώιμων ακόλουθων του Χριστού, εμφανίζεται ότι μια μικρή επίλεκτη ομάδα ανθρώπων αυτό-προσδιοριζόταν, μέσα στην γενικότερη εκκλησία, ως μια ομάδα που δεν πίστευε απλά στον Χριστό και στο μήνυμά του, αλλά ότι αποτελούσαν έναν «ειδικό μάρτυρα» μιας αποκαλυπτικής εμπειρίας του θείου. Οι Γνωστικοί υποστήριζαν ότι μια άμεση, προσωπική και απόλυτη γνώση των αυθεντικών αληθειών της ύπαρξης είναι προσιτή στα ανθρώπινα όντα, και, ακόμη περισσότερο, ότι η επίτευξη μιας τέτοιας γνώσης πρέπει πάντα να αποτελεί την υπέρτατη επιδίωξη της ανθρώπινης ζωής.

Στις αρχικές δεκαετίες της Χριστιανικής Εκκλησίας – στην περίοδο που βρίσκουμε τις πρώτες αναφορές για Γνωστικούς Χριστιανούς – δεν έχει ακόμη καθοριστεί μια ορθοδοξία ή μιας γενικώς αποδεκτή μορφή της Χριστιανικής Σκέψης.

Το ότι ο Γνωστικισμός, ήταν ένα ισχυρό ρεύμα του Χριστιανισμού συμπεραίνεται κι από το γεγονός ότι ένας από τους πιο διακεκριμένους και εμπνευσμένους πρώιμους Χριστιανούς Γνωστικούς, ο Βαλεντίνος, θεωρήθηκε στα μέσα του 2ου αιώνα μ.Χ., ως υποψήφιος για Επίσκοπος της Ρώμης.

Ένα κύριο χαρακτηριστικό των Γνωστικών ήταν η κλίση τους να υποστηρίζουν ότι ήταν οι κάτοχοι μιας μυστικής διδασκαλίας, ευαγγελίων, παραδόσεων, τελετών και παραδόσεων μέσα στην εκκλησία – ιερά θέματα για τα οποία (σύμφωνα με τους Γνωστικούς) πολλοί χριστιανοί, είτε δεν ήταν έτοιμοι για αυτά είτε δεν ήταν προδιατεθειμένοι για αυτά.

Ο Βαλεντίνος, ένας αληθινός Γνωστικός σε αυτό το ζήτημα, βεβαίωνε ότι είχε μια ειδική αποστολική έγκριση. Υποστήριζε ότι είχε μυηθεί προσωπικά από τον Θεούδα (Theudas) έναν μαθητή και μυημένο από τον Απόστολο Παύλο και ότι κατείχε γνώση των διδασκαλιών και ίσως τελετουργιών που είχαν ξεχαστεί από την αναπτυσσόμενη αντίθετη ομάδα χριστιανών που έγινε η χριστιανική ορθοδοξία.

(…)

Με το τέλος του τετάρτου αιώνα η μάχη μεταξύ του ορθόδοξου χριστιανισμού και του κλασικού Γνωστικισμού όπως εμφανίζεται στα κείμενα του Nag Hammadi πήρε τέλος, ουσιαστικά. Η εξελισσόμενη ορθόδοξη εκκλησία είχε προσθέσει την δύναμη της πολιτικής ορθότητας στην δογματική της πυρηνικοποίηση, και με το ξίφος που αποκαλείται «αίρεση» ακρωτηρίασε επίπονα τον Γνωστικισμό από το σώμα της Εκκλησίας.

Ο Γνωστικισμός ξεριζώθηκε, και οι εναπομείναντες δάσκαλοί του δολοφονήθηκαν ή οδηγήθηκαν στην εξαφάνιση, και τα ιερά τους βιβλία καταστράφηκαν. Ότι απέμεινε για τους ερευνητές για να κατανοήσουν τον Γνωστικισμό στους επόμενους αιώνες ήταν τα δογματικά γραπτά και τα αποσπάσματα που διασώθηκαν στην Πατρολογική αιρεσιολογία, μέχρι το 1945 μ.Χ.

Η ανακάλυψη της βιβλιοθήκης του Nag Hammadi

Στον Δεκέμβριο του 1945, στην πόλη Nag Hammadi στην Άνω Αίγυπτο, ένας Άραβας αγρότης αναζητώντας λίπασμα για τα κτήματά του, βρήκε ένα μεγάλο αγγείο. Ελπίζοντας να βρει μέσα στο αγγείο ένα «τζίνι» το άνοιξε αλλά απογοητεύτηκε γιατί βρήκε μόνο βιβλία. Πολύ λίγο είχε συνειδητοποιήσει την μεγάλη ανακάλυψη που είχε κάνει, για τον «θησαυρό» που βρήκε.

Αυτά τα βιβλία είχαν αρχαιότητα πάνω από 1.500 έτη, και πιθανώς να ήταν μια συλλογή από βιβλία που έκρυψαν μέσα στο αγγείο, μοναχοί από το κοντινό μοναστήρι του Άγιου Παχούμιου για να τα σώσουν από την καταστροφή που τα επεφύλασσαν οι βίαιοι έλεγχοι των ορθόδοξων χριστιανών.

Αυτοί οι δεκατρείς όμορφοι κώδικες σε παπύρους που περιείχαν πενήντα δύο ιερά κείμενα ήταν τα χαμένα για τόσους αιώνες Γνωστικά Ευαγγέλια, ένα μεγάλο δείγμα από αυτά τα κείμενα που φοβόταν τόσο πολύ η κατεστημένη εκκλησία. Αυτή η ανακάλυψη μας άλλαξε ριζικά τις απόψεις μας για τον Γνωστικισμό και την πρώιμη Χριστιανική εκκλησία.

Σημαντικό: Αυτά τα κείμενα (του Nag Hammadi) είναι διαφορετικά από αυτά που ονομάστηκαν «Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας» τα οποία ανακαλύφτηκαν γύρω στο 1947 και περιλαμβάνουν τα δόγματα μιας Ιουδαϊκής αίρεσης, των Εσσαίων. Μια μεγάλη διαφορά είναι ότι τα κείμενα του Nag Ηammadi αναφέρονται σε χριστιανικά δόγματα, ενώ τα «Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας» έχουν γραφτεί στο διάστημα 250 π.Χ. έως το πολύ 100 μ.Χ, δηλαδή πολύ πριν διατυπωθούν τα χριαστιανικά δόγματα και πάρει την μορφή του ο Χριστιανισμός.

Συνεπώς η βιβλιοθήκη του Nag Hammadi είναι πολύ πιο κοντά σε αυτό που ονομάζουμε απόκρυφο ή εσωτερικό χριστιανισμό από ότι τα «Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας» που μάλλον θα ονομάζονταν απόκρυφος Ιουδαϊσμός παρά χριστιανισμός.

Βέβαια είναι πολύ πιθανό, όπως έλεγε και η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, ο Ιησούς να προήλθε από μια αίρεση Εσσαίων και μετά την αποστολή του, οι Εσσαίοι σιγά, σιγά, απορροφήθηκαν στις πρώτες Γνωστικές κοινότητες. Είναι ενδιαφέρον ιστορικά ότι τα ίχνη των Εσσαίων χάνονται στον πρώτο με δεύτερο μισό αιώνα μ.Χ., τότε ακριβώς που ενδυναμώνονται οι Γνωστικές Σχολές.

To be continued... Στο επόμενο: "Επισκόπηση των Γνωστικών Διδασκαλιών"

ΑΤΜΑ "ουδέν κακόν αμιγές καλού"

Συνεχίζω...

Επισκόπηση των Γνωστικών Διδασκαλιών

Τι έκανε τους Γνωστικούς τόσο επικίνδυνους για τους ορθόδοξους χριστιανούς;

Υπάρχουν τέσσερα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την Γνωστική σκέψη:

Το πρώτο ουσιώδες χαρακτηριστικό του Γνωστικισμού το θίξαμε προηγουμένως. Ο Γνωστικισμός ισχυριζόταν ότι η «άμεση, προσωπική και απόλυτη γνώση των αυθεντικών αληθειών της ύπαρξης είναι προσβάσιμη στα ανθρώπινα όντα» και ότι η επίτευξη μιας τέτοιας γνώσης είναι ο υπέρτατος στόχος της ανθρώπινης ζωής. Η Γνώση, ας θυμηθούμε, δεν είναι μια ορθολογιστική κατανόηση αλλά μια Γνώση που επιτυγχάνεται με την εμπειρία. Οι Γνωστικοί δεν ενδιαφέρονταν για τα δόγματα ή για τη Πατρική Θεολογία για αυτό και είναι δύσκολο να τους κατανοήσουν διανοητικά αλλά μάλλον ποιητικά. Ο Καρλ Γιουγκ, ένας σπουδαστής του Γνωστικισμού επιβεβαιώνει:

«βρίσκουμε στον Γνωστικισμό ότι έλειπε στους αιώνες που ακολούθησαν: μια πίστη στην δύναμη της ατομικής αποκάλυψης και της ατομικής γνώσης. Αυτή η πίστη ρίζωνες στο περήφανο αίσθημα της συγγένειας του ανθρώπου με τους θεούς»

Το δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα των Γνωστικών ήταν η βεβαίωση για έναν αδημιούργητο εαυτό, για έναν εαυτό μέσα στον εαυτό, και αυτή η γνώση οδηγεί στην ελευθερία. Οι Γνωστικοί αποκαλούσαν αυτόν τον «αδημιούργητο εαυτό», θεϊκό σπόρο, μαργαριτάρι, σπίθα της γνώσης: συνείδηση, διάνοια, φως. Και αυτό ο σπόρος της διάνοιας ήταν ο εαυτός, ίδιας ουσίας με τον θεό, ήταν η αυθεντική πραγματικότητα για τον άνθρωπο, ήταν η δόξα της ανθρωπότητας και της θεϊκότητάς του. Εάν ο άνθρωπος επιτύγχανε, αληθινά, αυτήν την γνώση αυτού του σπινθήρα, θα ανακάλυπτε ότι πραγματικά ήταν ελεύθερος.

Ο δημιουργός θεός, αυτός που ο ορθόδοξος χριστιανισμός υποστήριζε ότι δημιούργησε τον άνθρωπο, και ο άνθρωπος του ανήκε, ο θεός που έφτιαξε τον άνθρωπο και την δημιουργία από το μηδέν με την θέλησή του, δεν ήταν παρά ένας δαίμονας και καθόλου θεός. Οι Γνωστικοί τον αποκαλούσαν με διάφορα ονόματα – πολλά από αυτά πολύ αποδοκιμαστικά- ονόματα όπως «Saklas”, ο Τυφλός, “Samael» ο Θεός των Τυφλών, ή ο «Δημιουργός», κατώτερη δύναμη.

Ο Θεόδοτος, ένας Γνωστικός δάσκαλος γράφοντας στην Μικρά Ασία ανάμεσα στο 140 και 160 μ.Χ. εξηγούσε ότι η ιερή ισχύς της Γνώσης αποκαλύπτει «ποιοι είμαστε, τι έχουμε γίνει, από πού έχουμε αποβληθεί, από πού δεσμευόμαστε, από τι πρέπει να εξαγνιστούμε, τι είναι η γέννηση και η αναγέννηση». Το να γνωρίσεις τον εαυτό σου σε βάθος είναι ταυτόχρονο με την γνώση του θεού: αυτό είναι το μυστικό της Γνώσης. Η Αυτογνωσία είναι η Γνώση του Θεού, ο εαυτός και το θείο είναι ταυτόσημα.

Στο Ευαγγέλιο του Θωμά, ένα από τα Γνωστικά Κείμενα που βρέθηκαν διατηρημένα στην βιβλιοθήκη, έχουμε κάποια λόγια από τον ζωντανό Ιησού:

«Αυτός που θα πιει από το στόμα μου θα γίνει όπως κι Εγώ, Εγώ θα γίνω αυτός και τα πράγματα που είναι κρυμμένα θα αποκαλυφθούν σε αυτόν», 13

Το τρίτο κυρίαρχο χαρακτηριστικό του Γνωστικισμού είναι ο σεβασμός για κείμενα μη αποδεκτά από την ορθόδοξη πτυχή. Η Γνωστική εμπειρία είναι μύθο-ποιητική – μέσα από ιστορίες και αλληγορίες και ίσως από τελετουργίες, ο Γνωστικισμός εκφραζόταν με λεπτεπίλεπτες, ονειροπόλες θεάσεις, αδύνατες να εκφραστούν από την λογική ή την Δογματική.

Το τέταρτο χαρακτηριστικό είναι η δυαδική τους αντίληψη για την εικόνα του Θεού. Συνήθως ως μια σύνθεση αρσενικής και θηλυκής αρχής. Αυτός ο σεβασμός για την θηλυκή όψη της θεότητας έκανε τους Γνωστικούς να θεωρούν την γυναίκα πολλές φορές ισάξια με τον άνδρα και στις κοινότητές τους οι γυναίκες απολάμβαναν πολλά προνόμια που δεν υπήρχαν στις ορθόδοξες χριστιανικές κοινότητες.

Στο Ευαγγέλιο του Φιλίππου διαβάζουμε:

«η σύντροφος του Σωτήρα είναι η Μαρία η Μαγδαληνή. Αλλά ο Χριστός την αγαπούσε πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους μαθητές του και συνήθιζε να την φιλάει στο στόμα. Οι υπόλοιποι μαθητές σκανδαλίζονταν… Αυτοί του είπαν «Γιατί αυτήν την αγαπάς περισσότερο από εμάς;» Και ο Σωτήρας απάντησε σε αυτούς «Αναρωτηθείτε, μάλλον, γιατί δεν σας αγαπώ τόσο όσο αγαπώ αυτήν;»» 19

(Αχ, ρε Καζαντζάκη, τώρα καταλαβαίνουμε από που εμπνεύστηκες τον Τελευταίο Πειρασμό !!!)

Αφηνόμαστε στην ποιητική μας φαντασία για να δούμε τι θα μπορούσαν να σημαίνουν αυτά τα λόγια. Η Ορθόδοξη πολεμική εναντίον τους περιελάμβανε και την κατηγορία της ανορθόδοξης σεξουαλικής συμπεριφοράς. Αλλά το τι σήμαινε ακριβώς αυτή η κατηγορία παραμένει ιστορικά ανεξακρίβωτo.

To be continued... Στο επόμενο: "Δώδεκα κοινά σημεία των Γνωστικών"

Δώδεκα κοινά σημεία των Γνωστικών

Ο καθηγητής Clark Enemy από το Πανεπιστήμιο του Miami σε μια μικρή του εργασία για τον William Blake δίνει μια επισκόπηση δώδεκα σημείων στα οποία οι Γνωστικοί τείνουν να συμφωνούν.

1ο. Οι Γνωστικοί επιβεβαιώνουν μια αρχική πνευματική ενότητα που διασχίστηκε σε μια πολλαπλότητα.

2ο. Ως αποτέλεσμα της προκοσμικής διαίρεσης, δημιουργήθηκε το σύμπαν. Αυτό έγινε από έναν επικεφαλής Δημιουργό, που κατείχε κατώτερες πνευματικές δυνάμεις και που συχνά μοιάζει με τον Ιεχωβά της Παλαιάς Διαθήκης.(MATRIX;;;)

3ο. Μια θηλυκή εκπόρευση του Θεού συνδέεται με την κοσμική δημιουργία (αν και με έναν περισσότερο θετικό ρόλο από τον επικεφαλής Δημιουργό)(MATRIX;;;).

4ο. Μέσα στον κόσμο, ο χώρος και ο χρόνος έχουν έναν μοχθηρό χαρακτήρα και μπορούν να προσωποποιηθούν ως δαιμονικά όντα χωρισμένα από τον Θεό.

5ο. Για τον άνθρωπο, το σύμπαν είναι μια μεγάλη φυλακή(MATRIX;;;). Είναι σκλαβωμένος και από τους φυσικούς νόμους και από τους ηθικούς νόμους του Μωσαϊκού Κώδικα.

6ο. Η ανθρωπότητα μπορεί να προσωποποιηθεί ως ο Αδάμ, ο οποίος βρίσκεται σε έναν βαθύ ύπνο άγνοιας(MATRIX;;;), οι δυνάμεις της πνευματικής αυτογνωσίας έχουν ναρκωθεί από την υλικότητα.

7ο. Μέσα σε κάθε φυσικό άνθρωπο υπάρχει ένας «εσωτερικός άνθρωπος», μια πεσμένη σπίθα της θείας ουσίας. Αφού αυτή υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, έχουμε την δυνατότητα να ξυπνήσουμε από την νάρκη μας.

8ο. Αυτό προκαλεί την αφύπνιση δεν είναι η υπακοή, η πίστη, ή τα καλά έργα, αλλά η Γνώση.

9ο. Πριν την αφύπνιση, οι άνθρωποι υποφέρουν από ανήσυχα όνειρα.(MATRIX;;;)

10ο. Ο άνθρωπος δεν επιτυγχάνει την γνώση που τον αφυπνίζει από τέτοια όνειρα με την επίγνωση τους αλλά μέσα από αποκαλυπτική εμπειρία, και αυτή η γνώση δεν είναι πληροφορία αλλά μια τροποποίηση, μια μετάλλαξη, (MATRIX;;;)του αισθητού όντος.

11ο. Η αφύπνιση (η σωτηρία) κάθε ατόμου είναι ένα κοσμικό γεγονός.

12ο. Αφού η προσπάθεια είναι για να επιτευχθεί η ολοκλήρωση και η ενότητα με την Θεότητα, η ενεργή επανάσταση και εξέγερση ενάντια στον ηθικό νόμο της Παλαιάς Διαθήκης επιβάλλεται για κάθε άνθρωπο.(MATRIX;;;)

Clark Enemy, William Blake: The Book of Urizen (Coral Gables, Fla.: University of Miami Press, 1966), pp. 13-14

To be continued... Στο επόμενο: "Η αρχή της επισκόπησης της Βαλεντινιανής Θεολογίας και Κοσμολογίας"

Δεν το άρχισα τυχαία τώρα αυτό το topic.

Υπάρχουν 3 τουλάχιστον λόγοι που είναι επίκαιρο.

Ίσως όμως, στην πορεία ανακύψουν και περισσότεροι λόγοι.

Ελπίζω όμως, πρώτιστα, να βοηθήσει κι αυτό το topic, περισσότερο, όπως λέει ο Θεόδοτος, στην αποκάλυψη «του ποιοι είμαστε, τι έχουμε γίνει, από πού έχουμε αποβληθεί, από πού δεσμευόμαστε, από τι πρέπει να εξαγνιστούμε, τι είναι η γέννηση και η αναγέννηση».

Αναμένω με ενδιαφέρον την συνέχεια

quote:

---

Ίσως όμως, στην πορεία ανακύψουν και περισσότεροι λόγοι.

---

Οσο γι αυτό να είσαι σίγουρος

Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME

Edited by - Oannes on 13/10/2003 09:04:30

Edited by - Oannes on 13/10/2003 09:09:53

Ξεκινάμε από την θεολογία η οποία είναι σαφώς πιο εσωτερική και περίπλοκη από αυτήν του επίσημου Χριστιανισμού.

Η περιγραφή της πρώτης Αρχής θυμίζει το ΕΝ του Πλωτίνου το οποίο ξεδιπλώνεται στην πολλαπλότητα χωρίς να χάσει την ταυτότητά του.

Διακρίνεται η μία Ακατάληπτη Αρχή (ΕΝ-Πατέρας) από τον εκπρόσωπό του, που είναι πλέον γεννημένος (ΝΟΥΣ-ΛΟΓΟΣ-ΥΙΟΣ) και μοιάζει του Πατέρα αλλά περιέχει πλέον ως διακρίσεις τα αρχέτυπα (ΙΔΕΕΣ-ΑΙΩΝΕΣ). Σαν το ΕΝ να είναι ο σπόρος που περιέχει το όλο το Δένδρο εν δυνάμει και ο Υιός είναι το αναπτυσσόμενο Ένα Δένδρο, εικόνα και έκφραση του Σπόρου.

Η Δομή είναι ενός Δένδρου όπου είναι ένα με πολλαπλά διαφοροποιημένα κλαδιά αλλά η ρίζα του είναι κρυμμένη.

Όλες οι εκπορεύσεις γίνοναι ως ζεύγη αρσενικού-θηλυκού, όπως σχεδόν σε κάθε παραδοσιακή μυθολογία-θεολογία (π.χ. ελληνική-αιγυπτιακή-ινδουιστική)

Η ΒΑΛΕΝΤΙΝΙΑΝΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Ο Πατέρας

Ο Βαλεντίνος και οι ακόλουθοί τους πίστευαν ο Θεός, η υπέρτατος Πατέρας, «είναι αυτάρκης, ακατανόητος, και δεν μπορεί να ιδωθεί η να ακουστεί» (Against Heresies, 1:2:5). Είναι άπειρος, χωρίς αρχή και τέλος και είναι η ανώτατη πηγή των πραγμάτων. Συμπεριλαμβάνει όλα τα πράγματα χωρίς να περιέχεται από κανένα (Ep. 5:3 Gosperl of Truth 18:34, Valentinia Exposition 22:27-28, Against Heresies 2:2:2). Καθετί που περιλαμβάνεται στον κόσμο έχει την βάση του στον Πατέρα και συνεχίζει να είναι μέρος του. Ο Θεός εκδηλώνει τον εαυτό του μέσα από μια διαδικασία ξεδιπλώματος του εαυτού του, δημιουργώντας την πολλαπλότητα, διατηρώντας όμως και την ενότητα.

Σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές, ο Πατέρας (ή Γονέας) μπορεί να γίνει κατανοητός ως μια αρσενική-θηλυκή δυάδα. Αυτό σχετίζεται με την έννοια ότι ο Θεός παράγει το σύμπαν και με τις δύο μορφές και υποστάσεις.

Ο Υιός

Σύμφωνα με τις πηγές, στην αρχή, δεν υπήρχε τίποτε δημιουργημένο και ο Πατέρας έμενε στον εαυτό του ως μια αδρανής ενότητα. Το σύμπαν υπήρχε μόνο ως δυνατότητα, σε λανθάνουσα κατάσταση και όχι ως αντικειμενικότητα. Όπως λέει μια πηγή «ο Αυτογεννημένος περιείχε στον εαυτό του το κάθε τι, το οποίο βρισκόταν μέσα του» (Panarion 5:3)

Η δημιουργική διαδικασία απαιτούσε έναν αυτοπεριορισμό στην θεότητα. Για να παραμείνουν χωριστά τα επερχόμενα Όντα (Aeons) από τον απόλυτο Θεό, ο Πατέρας δημιούργησε ένα όριο. Είναι η δύναμη του ορίου η οποία «συγκέντρωσε το Όλο και το κράτησε έξω από την Ανείπωτη Μεγαλειότητα» από τον Πατέρα.

Αυτό το Όριο είναι ο Μονογενής Υιός. Όπως και ο Θεός, ο Υιός είναι επίσης ανδρόγυνος και γενικά κατανοείται ως μια ανδρόγυνη δυάδα. Η αρσενική όψη ή ο Αιών του Υιού αναφέρεται ως Μονογενής, Νους και Πατέρας όλων. Η θηλυκή του όψη αποκαλείται αλήθεια και Μητέρα όλων. Αναπαριστούν πως η αλήθεια μπορεί να γίνει κατανοητή από τον αληθινά συνειδητό νου. Ο Πατέρας και ο Υιός μερικές φορές αποκαλούνται ως η αρχική Τετράδα αφού και οι δύο μπορούν να κατανοηθούν ως δυάδες: Βυθός (ή Βάθος), Σιγή (δυάδα του Πατέρα) και Νους και Αλήθεια (δυάδα του Υιού).

Η σχέση μεταξύ του Πατέρα και του Υιού μπορεί να συγκριθεί με την σχέση μεταξύ του ανθρώπινου νου και του ασυνειδήτου. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Υιός περικλείεται στον Πατέρα.

Οι Αιώνες (Aeons)

Εμπνευσμένος από τον Πατέρα, ο ανδρόγυνος Υιός τότε ξεκίνησε μια διαδικασία να εκδηλώνει ενέργειες που ήταν έμφυτες στην προσωπικότητά του. Σύμφωνα με τον σκοπό του, εκπόρευσε τέσσερις ακόμη Αιώνες (δύο περισσότερα ανδρόγυνα ζευγάρια). Το πρώτο ζευγάρι είναι ο Λόγος (αρσενικό) και Ζωή (θηλυκό). Αυτά γεννήθηκαν σύμφωνα με την εικόνα του Βυθού και της Σιγής και αναπαριστούν πως η αληθινή ζωή πηγάζει από τον θείο Λόγο. Το δεύτερο ζευγάρι περιλαμβάνει την Ανθρωπότητα (αρσενικό) και την Εκκλησία (θηλυκό). Δημιουργήθηκαν από την εικόνα του Νου και της Αλήθειας και αναπαριστούν την φυσική κατάσταση της ανθρωπότητας όπως συνδέεται με την εκκλησία.

Οι αρχικοί τέσσερις Αιώνες και οι τέσσερις δευτερεύοντες αναφέρονται ως το Αρχικό Οκτώ. Όλα τα άλλα πράγματα πήγασαν από αυτά τα αρχικά Οχτώ.

Με την σειρά τους ήρθαν στην ύπαρξη 22 άλλοι Αιώνες μικρότερης σημασίας. Οι δέκα Αιώνες προήλθαν από τον Βυθό και την Σιγή και οι άλλοι 12 από την Ανθρωπότητα και την Εκκλησία. Έτσι συνολικά ήρθαν στην ύπαρξη 30 αιώνες (8 + 10 + 12). Αυτοί αναπαριστούν την εκδήλωση ή το ξεδίπλωμα των διαφορετικών όψεων της φύσης του Υιού και συμβολίζονται ως ακτίνες φωτός του ίδιου ήλιου ή ως κλαδιά ενός δέντρου που φύονται από έναν σπόρο. Οι Βαλεντινιανοί συλλάμβαναν το σύμπαν ως μια σειρά ομόκεντρων σφαιρών. Όπως ακριβώς ο Υιός κείτεται στον Πατέρα, έτσι και οι Αιώνες κείτονται στον Υιό. Όλοι οι αιώνες σχηματίζονται από την ίδια ουσία με τον Πατέρα, διαφέροντας σε μέγεθος και όχι στην φύση συμπληρώνοντας το Μεγαλείο του Πατέρα, όπως τα δάκτυλα συμπληρώνουν το χέρι. Παραμένουν ένας, ενώ εκδηλώνουν τον εαυτό τους ως μια πολλαπλότητα.

Σύμφωνα με τον Γνωστικό Μάρκο, οι τριάντα Αιώνες περιέχουν άλλους Αιώνες και αυτοί με την σειρά τους κι άλλους δημιουργώντας έναν άπειρο αριθμό Αιώνων. Χρησιμοποιούσε για παράδειγμα τα γράμματα που απαρτίζουν την λέξη «ΔΕΛΤΑ». Αν και η λέξη περιέχει 5 γράμματα (Δ, Ε, Λ, Τ, Α) ωστόσο το κάθε ένα από τα 5 αυτά γράμματα εκφράζεται με άλλα γράμματα (π.χ. το Ε ως Ε, Ψ, Ι, Λ, Ο, Ν) και με την σειρά του το κάθε ένα από αυτά τα γράμματα εκφράζεται με άλλα γράμματα κ.ο.κ. έως το άπειρο. Το Πλήρωμα των Αιώνων αντιστοιχεί στον Πλατωνικό Κόσμο των Ιδεών.

To be continued... Στο επόμενο: "Ο Μύθος της Πτώσης της Σοφίας. Οι Αιώνες αναζητούν να γνωρίσουν τον Πατέρα."

Ο Μύθος της Πτώσης της Σοφίας. Οι Αιώνες αναζητούν να γνωρίσουν τον Πατέρα.

Όλοι οι Αιώνες λαχτάρησαν να γνωρίσουν τον έναν από τον οποίον προήλθαν. Ο Βαλεντίνος το περιγράφει στο «Ευαγγέλιο της Αλήθειας» (Gospel of Truth) «Το Όλο προσπάθησε να αναζητήσει το Ένα από το οποίο προήλθαν και το Όλο ήταν μέσα σε Αυτό, το ακατάληπτο και ασύλληπτο Ένα που είναι ανώτερο από κάθε σκέψη), (17: 4-9).

Σύμφωνα με τον Βαλεντίνο, η αναζήτηση των Αιώνων για τον Πατέρα οδήγησε αναπόφευκτα στην καταστροφή. Σύμφωνα με αυτόν «η άγνοια για τον Πατέρα προκάλεσε ταραχή και φόβο. Και η ταραχή παρήγαγε μια πυκνή ομίχλη, έτσι ώστε κανένας δεν μπορούσε να δει. Έτσι το «λάθος», το «σφάλμα» η "πλάνη" (στο πρωτότυπο κείμενο) βρήκε δύναμη. Χωρίς να έχει μάθει να αναζητά την αλήθεια αυτή (η Σοφία) εγκαταστάθηκε σε μια προπλασματική μορφή (ένα υλικό σώμα), προετοιμάζοντας με μέσα δύναμης, με ομορφιά, ένα υποκατάστατο για την αλήθεια (Gospel of Truth 17:10-13). Αυτό το «όμορφο υποκατάστατο για την αλήθεια» είναι το υλικό σύμπαν και τα ανθρώπινα όντα είναι οι Αιώνες που έχουν πέσει στο λάθος και εγκαταστάθηκαν σε μορφές (για παράδειγμα τα ανθρώπινα σώματα)

Οι Βαλεντινιανοί έκαναν χρήση του μύθου της Σοφίας ως μια μεταφορά για να περιγράψουν την πτώση στην Πλάνη. Σύμφωνα με τον μύθο, η λαχτάρα για γνώση του Πατέρα πέρασε στην Σοφία που ήταν η νεώτερη από τους Αιώνες, η τελευταία της τρίτης εκπόρευσης των Αιώνων, της Δωδεκάδας των Αιώνων. Για το καλό όλου του Πληρώματος των Αιώνων, ανέλαβε την αποστολή να γνωρίσει τον υπέρτατο Γονέα. Όμως προσπάθησε να γνωρίσει τον Θεό χωρίς τον την διαμεσολάβηση του Υιού, κάτι που είναι αδύνατο. Ως αποτέλεσμα αυτού του ατελή τρόπου, έγινε χωριστή από τον σύντροφό της (Ordained = Προορισμένος, Θεσπισμένος) και έπεσε στην κατάσταση του λάθους και του πονου (Aginst Heresies 1:2:2-3, Experts of Theodotus 31:3, Tripartite Tractate, 75:17-77:37). Ο χωρισμός της Εύας από τον Αδάμ στο βιβλίο της Γένεσης ερμηνεύεται από τους Βαλεντινιανούς δασκάλους ως μια αλληγορική παρουσίαση του διαχωρισμού της Σοφίας από την ομάδα της.

Η ατελής Σκέψη περιγράφεται ως μια αποτυχία που την δημιούργησε η Σοφία γιατί ήθελε να είναι σαν τον Πατέρα. Στην προσπάθειά της να κατανοήσει τον Πατέρα, στην προσπάθειά της να τον αποκαλύψει, παρήγαγε την ατελή Σκέψη η οποία περιγράφεται ως αποτυχία (και ως «έκτρωση»).

Στην απόγνωσή της, μετανόησε και ξεκίνησε να ζητάει βοήθεια. Οι άλλοι Αιώνες στενοχωρέθηκαν και ενώθηκαν στην ικεσία της. Κατά κάποιο τρόπο συνέβη ένας δεύτερος περιορισμός, και διαιρέθηκε σε ανώτερο και κατώτερο εαυτό. Ο κατώτερος εαυτός της (η «έκτρωση», η αποτυχία) μαζί με τον πόνο της, αποκλείστηκαν από το Πλήρωμα. Η ανώτερη Σοφία δυνάμωσε και επέστρεψε στον σύντροφό της πεπεισμένη ότι ο Θεός είναι ακατάληπτος.

Για να μην ξανασυμβεί αυτό το είδος της κρίσης, ο Υιός εκδήλωσε τον εαυτό του στους άλλους Αιώνες στην μορφή του Χριστού (αρσενικό) και του Αγίου Πνεύματος (θηλυκό).

Ως Χριστός, ο Υιός, αποκάλυψε στους άλλους Αιώνες ότι ο Πατέρας είναι ακατάληπτος και ότι η αλήθεια μπορεί να γίνει γνωστή μόνο μέσα από αυτόν (τον Υιό). Το Άγιο Πνεύμα τους δίδαξε να δίνουν συγχώρεση και τους έκανε όλους ίσους. Αυτή είναι η βάπτιση με την πλήρες νόημα του όρου. Ο Βαλεντίνος λέει: «Ο Πατέρας αποκάλυψε το στήθος του. Τώρα το στήθος του είναι το Άγιο Πνεύμα. Αποκάλυψε ότι είναι κρυμμένο μέσα του – ό,τι είναι κρυμμένο μέσα του είναι ο Υιός του (ο Χριστός) – έτσι ώστε μέσα από το έλεος του Πατέρα των Αιώνων, μπορούν να τον γνωρίσουν και να πάψουν να αναζητούν τον Πατέρα, να αναπαυθούν μέσα του, γνωρίζοντας ότι αυτή είναι η ανάπαυση (Gospel of Truth 24:9-20).

Όλοι οι Αιώνες τότε συνενώθηκαν στον Υιό ο οποίος αποκαλείται Σωτήρας. Ο Σωτήρας είναι το πλήρες όνομα που λένε όλοι μαζί οι Αιώνες. Όπως λέει και ο Άγιος Παύλος: «σε αυτόν κατοικεί το Πλήρωμα του Θεού» (Προς Κολοσσαείς, 2:9)

Ο Σωτήρας είναι προορισμένος (σε σχέση με τον σύντροφό της Ordained : Προορισμένος) να γίνει ο αρσενικός σύντροφος ή ο Νυμφίος της πεσμένης Σοφίας, έξω από το Όριο. Ο Σωτήρας συνοδεύεται από μια ακολουθία αγγέλων που είναι τα πρωτότυπα των πνευματικών στοιχείων σε κάθε χριστιανό. Όπως οι ακτίνες του φωτός, δεν είναι διακριτές ατομικότητες, παρά μάλλον αναπαριστούν τον δυναμικό πλούτο του Ιησού.

Το Βασίλειο της Ατέλειας από την πεσμένη Σοφία στέκεται έξω από το Πλήρωμα μόνο όσον αφορά την γνώση. Όπως η ατέλεια ανέκυψε ως αποτέλεσμα γνώσης έτσι και θα διαλυθεί μέσω της γνώσης. Η πεσμένη Σοφία μερικές φορές αποκαλείται Αχαμόθ, από την εβραϊκή λέξη για την Σοφία. Αυτή είναι η Ουράνια Ιερουσαλήμ και το «χαμένο πρόβατο» της παραβολής του Ιησού. Παγιδευμένη στο κατώτερο βασίλειο, και σε άγνοια για την αρχική της πηγή, είναι το αρχέτυπο του ανθρώπινου ατόμου.

Αυτή βιώνει τον κόσμο ως ένα μέρος ψευδαίσθησης και ήταν ανίκανη να διακρίνει την αλήθεια από την δική της φαντασία. Αυτή η κατάσταση της ψευδαίσθησης και του πόνου (της «ατέλειας») είναι η ουσία του κόσμου που βιώνεται από όλους αυτούς που αγνοούν τον Θεό.

Η αλλαγή της αναζήτησής της και η παράκλησή της είναι η κατάσταση του όντος ενδιάμεση μεταξύ άγνοιας και πνευματικής γνώσης. Αφού αναπαριστούν την λαχτάρα και τον πόθο για το θείο, η παράκληση και η μεταστροφή προσωποποιήθηκαν σε μια φιγούρα που αποκαλείται ο «Τεχνίτης» (Craftsman). Αυτός είναι η ατελής εικόνα του Θεού όπως τον αντιλαμβάνονται αυτοί που ζουν σε άγνοια.

To be continued... Στο επόμενο: "Ο Υιός κατέρχεται στην κατώτερη Σοφία. Η υλική δημιουργία

Ο Υιός κατέρχεται στην κατώτερη Σοφία

Σε ανταπόκριση στη παράκληση της Σοφίας, ο Σωτήρας «άδειασε τον εαυτό του» και κατήλθε έξω από το Πλήρωμα μέσα στην Ατέλεια με την συνοδεία των Αγγέλων του. Αυτός και η Σοφία ήταν ενωμένοι μαζί ως ένα ζευγάρι Αιώνων. Μέσα από την γνώση του αιώνιου βασιλείου ελευθερώθηκε από την ψευδαίσθηση και τον πόνο.

Έτσι τρεις καταστάσεις του όντος ή υποστάσεις ήρθαν σε ύπαρξη από την Σοφία ως αποτέλεσμα της αναζήτησής της για την γνώση του Θεού. Πρώτα η ψευδαίσθηση η οποία χαρακτηρίζει την κοσμική ύπαρξη, προήλθε από την άγνοια και την δυστυχία. Δεύτερη ήρθε η μεταστροφή και η παράκληση που αναπαριστούν την ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ της άγνοιας και της γνώσης. Τέλος ο πνευματικός σπόρος προήλθε από την γνώση της.

Η αναζήτηση για τον Θεό μέσω της Σκέψης μόνο, χωρίς να την γνώση του Χριστού οδηγεί στην δυστυχία και στην ατελή αντίληψη του Θεού ως έναν ανθρωπομορφικό δημιουργό και νομοθέτη. Είναι μόνο μέσω της μεσολάβησης του Σωτήρα, που αυτές οι λανθασμένες έννοιες μπορούν να αφεθούν πίσω και να επιτευχθεί η αληθινή γνώση.

«Ο Χριστός φώτισε τους ανθρώπους και τους έδωσε ένα μονοπάτι. Και εκείνο το μονοπάτι είναι η αλήθεια που τους δίδαξε. Για αυτόν τον λόγο το «λάθος» θύμωσε μαζί του, κι έτσι τον καταδίωξε. Αυτό δυστύχησε εξαιτίας του Χριστού και για αυτό τον έκανε αδύναμο. Αυτός καρφώθηκε στον σταυρό. Έγινε ο καρπός της Γνώσης του Πατέρα. Δεν κατέστρεψε όμως τους ανθρώπους που έφαγαν αυτόν τον καρπό. Αντίθετα τους έκανε να ευχαριστηθούν εξαιτίας της ανακάλυψής τους αυτής.» (Ευαγγέλιο της Αλήθειας)

Η υλική δημιουργία

Η δημιουργία του υλικού κόσμου ήταν απαραίτητη ώστε να σπαρθούν οι ανώριμοι πνευματικοί σπόροι και να εκπαιδευτούν εκεί. Αφού η Σοφία δεν μπορούσε να δημιουργήσει τον κόσμο άμεσα ενέπνευσε στον Τεχνίτη να δώσει μορφή στα υλικά πράγματα. Μέσα από αυτόν αυτή δημιούργησε τον Ουρανό και την Γη. Ο Τεχνίτης αγνοεί την μητέρα τους και νομίζει ότι δρα μόνος του, αλλά ασυνείδητα ενεργεί ως ένας μεσάζοντάς της.

Ο Τεχνίτης δημιούργησε επτά αγγελικά όντα και κατοικεί στον πιο πάνω. Για αυτό και αποκαλείται Έβδομος. Οι επτά άγγελοι του Τεχνίτη αναπαριστούν τις επτά μέρες της δημιουργίας στο βιβλίο της Γένεσης. Η μητέρα του Τεχνίτη, η Σοφία και ο Σωτήρας κατοικούν πάνω από τον Τεχνίτη στον όγδοο ουρανό. Αυτοί οι οχτώ ουρανοί έγιναν σύμφωνα με την εικόνα των Οχτώ Αιώνων στο Πλήρωμα. Η Σοφία και ο Σωτήρας, μυστικά ενέπνευσαν τον Τεχνίτη να δημιουργήσει το υλικό σύμπαν στην εικόνα των πραγμάτων στο Πλήρωμα. Αυτό έγινε έτσι ώστε η Αλήθεια να μπορεί να εκδηλωθεί σε εκείνους που την αναζητούν, ακόμη και στο μέσο της ψευδαίσθησης και της ατέλειας.

Τα ανθρώπινα όντα μορφοποιήθηκαν από τον Τεχνίτη με την εικόνα της προϋπάρχουσας ανθρωπότητας. Αυτοί αποτελούνται από ένα υλικό σώμα, ένα δαιμονικό στοιχείο, μια λογική ψυχή και ένα πνευματικό σπόρο. Ο πνευματικός σπόρος είναι ικανός να γνωρίσει τον Θεό μέσα από την μεσολάβηση του Ιησού. Κάθε άτομο που λαμβάνει γνώση καταστρέφει ένα μέρος της ατέλειας και φέρνει την Θεότητα ένα βήμα πιο κοντά στην επανασύνθεση. Η ολοκλήρωση ή το τέλος του κόσμου θα γίνει όταν όλο όσο είναι πνευματικό έχει διαμορφωθεί από την γνώση.

Τα πνεύματα τότε θα βάλουν στην άκρη τις ζωογόνες ψυχές τους και μαζί με την μητέρα τους, την Σοφία, θα εισέλθουν στο Πλήρωμα. Η Σοφία που είναι η νέα Ιερουσαλήμ θα ενωθεί με τον νυμφίο, τον Σωτήρα. Παρόμοια τα πνεύματα θα ενωθούν με τους αγγέλους. Όλοι θα επιτύχουν να δουν τον Πατέρα και να γίνουν διανοητικοί Αιώνες, εισερχόμενοι στην νοητή και αιώνια ένωση μέσα σε γάμο. Ολόκληρο το Πλήρωμα είναι ο «νυφικός θάλαμος» για την ένωσή τους.

Τότε η φωτιά που είναι κρυμμένη στον κόσμο θα ανάψει ξαφνικά και θα καταστρέψει όλη την ύλη και θα καταναλώσει τον εαυτό της ταυτόχρονα περνώντας στην ανυπαρξία. Η ατέλεια τότε θα έχει εξολοθρευτεί και η διαδικασία της επανόρθωσης θα ολοκληρωθεί.

To be continued... Στο Επόμενο: "Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ (DEMIOURGE) ΣΤΟΝ ΒΑΛΕΝΤΙΝΙΑΝΙΣΜΟ."

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ (DEMIOURGE) ΣΤΟΝ ΒΑΛΕΝΤΙΝΙΑΝΙΣΜΟ.

Ο Βαλεντίνος ίδρυσε μια σχολή Χριστιανικής Θεολογίας στον δεύτερο αιώνα μ. Χ. Μαζί με άλλους Γνωστικούς πίστευαν ότι ο υλικός κόσμος δημιουργήθηκε από μια κατώτερη θεότητα την οποία αποκαλούσαν Δημιουργό (ή αλλιώς Τεχνίτη).

Στον Βαλεντινιανισμό υπάρχει μια αρκετά διαφορετική εικόνα για τον δημιουργό από ότι σε άλλες Γνωστικές σχολές. Στην Σεθιανή σχολή, για παράδειγμα, ο Δημιουργός είναι μια εχθρική Δαιμονική δύναμη που δημιουργεί τον υλικό κόσμο για να παγιδέψει τα πνευματικά στοιχεία. Σε αντίθεση οι Βαλεντινιανοί παρουσιάζουν ένα θετικό χαρακτηριστικό στον Δημιουργό του κόσμου ή στον Θεό του Ισραήλ. Οι Βαλεντινιανοί επέμεναν ότι αν και ο Δημιουργός είναι κάπως ανόητος, δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί κακός. Αντίθετα έχει να παίξει έναν ρόλο στην διαδικασία της απολύτρωσης (επανόρθωσης).

Ο Δημιουργός είναι ανάμεσα στον Θεό και στον Διάβολο και έχει το όνομα Μέσος. Δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός. Η εικόνα του Δημιουργού συνήθως περιγραφόταν στα Σεθιανά κείμενα ως αρνητική. Εκτός από την αντί-Ιουδαϊκή και αντί-Χριστιανική πολεμική υπάρχουν κάποιοι εσωτερικοί λόγοι για αυτό, ειδικότερα για την λειτουργία του ψυχικού στοιχείου που αντιπροσωπεύει ο Δημιουργός. Αυτό το στοιχείο δεν είναι, όπως για τους Βαλεντινιανούς και άλλους Χριστιανούς Γνωστικούς, η έδρα της ελεύθερης βούλησης, αλλά μια στιγμή (μια κίνηση) στην υλική διάσταση και έτσι ήταν προορισμένο να χαθεί.

Οι Τρεις Υποστάσεις

Αντίθετα από του Σεθιανούς που δίδασκαν έναν δυαδισμό μεταξύ ύλης και πνεύματος, οι Βαλεντινιανοί δίδασκαν ότι η δομή του σύμπαντος είναι τριμερής. Στην θεωρία τους, ο κόσμος συντίθεται από τρία διακριτά στοιχεία: πνεύμα, ψυχή και ύλη. Κάθε άνθρωπος έχει και αυτός αντίστοιχα τρία μέρη σε σχέση με τα τρία μέρη του κόσμου.

Ο Δημιουργός και η Δημιουργία

Η Σοφία χρησιμοποιεί τον Δημιουργό ως ένα εργαλείο για να σχεδιάσει ή να διακοσμήσει την ύλη σύμφωνα με την εικόνα του Πληρώματος (των Αιώνων) για να παρέχει έναν χώρο για τον «σπόρο» για να φυτρώσει και να μεγαλώσει μέσα σε αυτήν την ύλη κι έτσι να καταστεί ικανή για την λήψη του τέλειου Λόγου. Οι καρποί της Σοφίας πρέπει να περάσουν μέσα από τον υλικό κόσμο για να πληροφορηθούν για την πηγή τους. Ο Δημιουργός είναι ένα ασυνείδητο εργαλείο σε αυτήν την διαδικασία.

Σύμφωνα με τον Βαλεντίνο, ο Δημιουργός διαμορφώθηκε ως μια εικόνα του Πατέρα. Σε σχέση όμως με τον Πατέρα είναι μάλλον τραχύς και άξεστος.

Το Άγιο Πνεύμα (αλλιώς η ανώτερη Σοφία) οδηγεί τον καθένα και κυβερνά όλες τις δυνάμεις, τις ήμερες δυνάμεις (τον Δημιουργό και τους Αγγέλους) και αυτές που είναι άγριες και που ζουν χωριστά (τους κακούς άρχοντες).

Όπως λέει ο Βαλεντίνος, υπάρχει μια ατέλεια στην πράξη της δημιουργίας. Η ατέλεια του κόσμου δημιουργημένος από τον Δημιουργό κείτεται στην παροδικότητά του. Σύμφωνα με τον Θεόδοτο, ο Δημιουργός είναι μια εικόνα του Μονογενή (του Υιού), συνεπώς τα έργα του είναι μια εικόνα των έργων του Πατέρα και είναι παροδικά. Ο λόγος για την ατέλεια του κόσμου βρίσκεται όχι μόνο στην φύση του Δημιουργού αλλά και στα ακατέργαστα υλικά που αυτός χρησιμοποίησε για να κατασκευάσει την δημιουργία του. Δημιούργησε με τα παράγωγα της Πτώσης (την ατέλεια και τη δυστυχία της κατώτερης Σοφίας).

Αντί να δημιουργηθεί ο κόσμος τυχαία κατά την πτώση όπως στον Σεθιανό Γνωστικισμό, ο Βαλεντινιανός Δημιουργός δημιουργήθηκε από την Σοφία αφού αυτή απολυτρώθηκε. Αυτός είναι το αποτέλεσμα της «εκφώνησής του» από την Σοφία κατά εικόνα του Πατέρα, την οποία έτσι την δίδαξε ο Σωτήρας να κάνει. Ο πρωταγωνιστής είναι η Σοφία παρά ο Δημιουργός. Ο δημιουργός εμφανίζεται να καθοδηγείται από μέσα, ως ένα τεχνολογικά εξελιγμένο ρομπότ, το πρόγραμμα της δημιουργίας εισέρχεται μέσα του μέσα από τα σύμβολα που του δίνει η Σοφία.MATRIX;;; Αυτός δεν είναι παρά μια ασυνείδητη μαριονέτα που την χειρίζονται αόρατα νήματα ανώτερων δυνάμεων. Ο δημιουργός μεσολαβεί μεταξύ της Σοφίας και της ύλης με τέτοιο τρόπο που η ψυχή μεσολαβεί μεταξύ του πνεύματος και της ύλης, μέσα σε ένα άτομο. Κάνει την δημιουργία του υλικού κόσμου δυνατή.

Η Δημιουργία των Ανθρώπων

Ο ανώτατος σκοπός του Δημιουργού είναι η δημιουργία των ανθρώπων. Η υπόλοιπη δημιουργία απλά προετοίμαζε τον τρόπο για αυτό το σημαντικό γεγονός. Όπως λέει η “Tripartite Tractate” «ολόκληρη η προετοιμασία του στολισμού των εικόνων και των αναπαραστάσεων και της εμφάνισης ήρθαν στην ύπαρξη για αυτούς που χρειάζονται εκπαίδευση και διδασκαλία και διαμόρφωση, έτσι ώστε οι μικροί να μεγαλώσουν, λίγο, λίγο, σαν ένα αντεστραμμένο είδωλο. Για αυτό δημιούργησε την ανθρωπότητα στο τέλος, έχοντας πρώτα προετοιμάσει τα πράγματα που του χρειάζονται για την σωτηρία του. (104:18-30)

Ο Δημιουργός και οι άγγελοί του δημιούργησαν την ανθρωπότητα κατά την εικόνα της προϋπάρχουσας ανθρωπότητας. Αυτοί δημιούργησαν τον σωματικό άνθρωπο με άλογη ψυχή. Μέσα σε αυτόν τον άνθρωπο ο Δημιουργός εμφύσησε μια ζωτική λογική ψυχή. Αυτή είναι η «πνοή της ζωής». Τέλος η Σοφία χρησιμοποίησε τον Δημιουργό ώστε κρυφά να σπείρει τον πνευματικό σπόρο στο ανθρώπινο ον. Αυτός ο σπόρος έκανε τον Αδάμ να λέει πράγματα που ήταν ανώτερα από αυτά που είχε σχεδιαστεί να λέει. Ως αποτέλεσμα ο Δημιουργός και οι άγγελοί του γέμισαν με φόβο.

Αυτός ήταν ο σκοπός για τον οποίον χρησιμοποιήθηκε ο Δημιουργός, ο οποίος έγινε ο ασυνείδητος φορέας της πνευματικής ανθρωπότητας.

Στο επόμενο: Η συνέχεια του κεφαλαίου για τον ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ

Η μάχη ανάμεσα στον Δημιουργό και στον Διάβολο.

Ο υλικός κόσμος κυβερνείται από τον Διάβολο και τους άρχοντές του. Ο Δημιουργός και οι άγγελοί του από δεξιά είναι σε μια συνεχή μάχη με τους άρχοντες από τα αριστερά. Ο Δημιουργός και αυτοί που είναι στα δεξιά του είναι σαν στρατιώτες που μάχονται υπέρ του ανθρώπου ως υπηρέτες του Θεού ενώ ο Διάβολος και οι δυνάμεις από τα αριστερά είναι σαν ληστές.

Λόγω του ότι οι εχθροί που επιτίθενται στην ψυχή μέσα από το σώμα και τα εξωτερικά πράγματα και που δένουν την ψυχή στην σκλαβιά, αυτοί από τα δεξιά (ο Δημιουργός και οι Άγγελοί του) δεν είναι επαρκείς να μας ακολουθήσουν, να μας σώσουν και να μας προστατέψουν. Γιατί η θεόσταλτη δύναμή τους δεν είναι τέλεια όπως του Καλού Ποιμένα αλλά ο καθένας είναι σαν ένας μισθοφόρος που βλέπει τον λύκο να έρχεται και εξαφανίζεται και δεν έχει ζήλο να προσφέρει την ζωή του για το πρόβατο.

Ο Κάιν και ο Άβελ θεωρούνται ότι είναι, αντιστοιχα, οι αρχέτυποι αντιπρόσωποι της ύλης (αριστερά) και οι κυρίαρχοι της ψυχής. Ο αγώνας μεταξύ του Κάιν και του Άβελ συμβολίζει την μάχη μεταξύ των δυνάμεων από τα αριστερά και εκείνων από τα δεξιά. Από την γέννησή τους έχουν ταχθεί να πολεμούν η μια στρατιά την άλλη. Αφού ο Κάιν σκότωσε τον Άβελ, οι άγγελοι από τα αριστερά (άρχοντες) επιθύμησαν τις κόρες των ανθρώπων και κατέβηκαν στην σάρκα, και ο Δημιουργός προκάλεσε τον κατακλυσμό. Και σχεδόν μετάνιωσε που δημιούργησε τον κόσμο. Η ιστορία της Κιβωτού στην Παλαιά Διαθήκη είναι σχετική με την μάχη μεταξύ του Δημιουργού και των Αγγέλων από τα αριστερά.

Ο Χριστός μας σώζει από αυτόν τον συνεχή αγώνα μεταξύ του Δημιουργού και του Διαβόλου. Όπως λέει ο Θεόδοτος, από αυτήν την κατάσταση και την μάχη μεταξύ των δυνάμεων ο Κύριος μας σώζει και μας δίνει την ειρήνη από την μάχη μεταξύ των αγγέλων που μας υποστηρίζουν και αυτών που είναι εναντίον μας. Γιατί μερικοί είναι στρατιώτες που υπηρετούν τον Θεό και οι άλλοι είναι σαν ληστές.

Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο, είναι γεγονός ότι ο Νόμος δεν έγινε από τον τέλειο Θεό τον Πατέρα, γιατί αυτός ο νόμος είναι δευτερεύων, όντας ατελής και έχοντας την ανάγκη να συμπληρωθεί από άλλον, περιέχοντας εντολές ξένες προς την φύση και τους σκοπούς ενός τέτοιου Θεού.

Ο Νόμος αντιπροσωπεύει την αποτυχημένη προσπάθεια του Δημιουργού να απελευθερώσει το ανθρώπινο ον από την αμαρτία. Όντας αυτός σε άγνοια, ήταν ανίσχυρος να απελευθερώσει τον άνθρωπο από την άγνοια που είναι η αιτία της αμαρτίας. Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Φιλίππου, ο Νόμος έχει την δύναμη να δώσει γνώση του καλού και του κακού. Δεν μπόρεσε να τον απομακρύνει, τον άνθρωπο, από το κακό, ούτε τον εγκατέστησε στο καλό. Αντίθετα δημιούργησε θάνατο για αυτούς που το έφαγαν. Γιατί όταν ειπώθηκε, «Φάτε αυτό, μην φάτε αυτό» ξεκίνησε ο θάνατος. Έτσι με αυτόν τον τρόπο ο Νόμος είναι η αιτία του θανάτου.

Ο Δημιουργός έδωσε ανάπαυση για αυτούς που τον υπακούν, αλλά για αυτούς που δεν τον υπακούν δημιούργησε τιμωρίες. Αυτός που κρίνει και τιμωρεί είναι ο Νομοθέτης ο ίδιος.

Με την απόδοση της δικαιοσύνης και με την απόδοση τιμωριών στον αμαρτωλό και την ανταμοιβή στον ενάρετο, ο Δημιουργός δρα ως ένας υπηρέτης του Καλού Θεού. Όμως, μόνο τα υλικά και τα ψυχικά κυρίαρχα ανθρώπινα όντα δέχονται ανταμοιβές και τιμωρίες από αυτόν. Οι πνευματικοί άνθρωποι που έχουν επιτύχει την Γνώση δεν είναι υποκείμενοι σε κρίση. Εξαιτίας της λύτρωσής τους, έχουν περάσει από την ακτίνα δράσης του Δημιουργού και δεν μπορούν να αναχαιτιστούν ούτε καν να ιδωθούν από τον Κριτή.

Ο Δημιουργός και η Παλαιά Διαθήκη

Εξαιτίας του ότι ο Δημιουργός αγνοούσε την μητέρα του και το Πλήρωμα, «φανταζόταν ότι αυτός ο ίδιος ήταν το κάθε τι. Ως αποτέλεσμα φαντάστηκε ότι είναι ο μοναδικός Θεός, και διακήρυξε μέσω των προφητών του ότι αυτό είναι ο μόνος Θεός, ο αληθινός και πέρα από αυτόν δεν υπάρχει κανένας άλλος. Ο Δημιουργός ήταν το αρχέτυπο για τον προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης. Όπως κι ο Δημιουργός, οι προφήτες παρέμεναν σε άγνοια τον Έναν που εργάζεται μέσα από αυτούς.

Ο δάσκαλος Ηρακλέων συγκρίνει τον Δημιουργό με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Λέει ότι στον προφητικό του ρόλο, ο Δημιουργός είναι ο «πρόδρομος» του Χριστού, γιατί στην πραγματικότητα είναι ένα είδος υπηρέτη που τρέχει πριν από τον Κύριό του.

Είναι μόνο στον Βαλεντινιανισμό που υπάρχει μια αρμονία μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Η Tripartite Tractate περιγράφει πως οι Έλληνες φιλόσοφοι και οι Ιουδαίοι όλοι αναζήτησαν την αλήθεια. Αυτοί ορθά αναγνώρισαν την ύπαρξη του Δημιουργού και των δυνάμεών του. Όμως λανθασμένα πίστεψαν ότι ο Δημιουργός ήταν ο ανώτατος Θεός. Παρόμοια, σύμφωνα με τον Βαλεντίνο, η ύπαρξη του Δημιουργού εξυπηρετεί να ρίχνει μια σκιά πάνω από την ένωση και το Πλήρωμα για αυτούς που αγνοούν την αλήθεια.

Όπως λέει ο Ηρακλέων, οι προηγούμενοι πιστοί, λάτρευαν στην σάρκα λανθασμένα αυτόν που δεν είναι ο Πατέρας. Αυτοί λάτρευαν την δημιουργία και όχι τον αληθινό δημιουργό, που είναι ο Χριστός, αφού όλα τα πράγματα ήρθαν στην ύπαρξη μέσω αυτού.

Η Λύτρωση του Δημιουργού

Οι Βαλεντινιανοί παραδέχονται ότι ο Ιησούς ήρθε να σώσει και την ψυχή και το πνεύμα. Ο Δημιουργός ο ίδιος, όντας συντιθέμενος από ψυχή, είναι ένα από τα αντικείμενα της σωτηρίας. Ο Ηρακλέων λέει ότι ο Δημιουργός λυτρώνεται όταν ο Χριστός εμφανίζεται στον ποταμό Ιορδάνη και δέχεται την βάπτιση από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Σύμφωνα με τον Ηρακλέων, ο μετανοημένος Δημιουργός τότε παρακαλεί τον Χριστό να σώσει και το ψυχικό στοιχείο που είναι ομοούσιο με αυτόν.

Στην ερμηνεία του, ο Δημιουργός είναι ο Ρωμαίος στρατιωτικός από την Καπερναούμ του οποίου το παιδί είναι άρρωστο όπως αναφέρεται στον Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (4: 46-53). Το παιδί αναπαριστά τα ανθρώπινα όντα που είναι κυβερνημένα από την ψυχική ουσία. Σύμφωνα με τον Ηρακλείων, ο στρατιωτικός ήταν ο Δημιουργός, γιατί κυβερνούσε σαν βασιλιάς όλους όσοι ήταν κάτω από αυτόν. Το παιδί στην Καπερναούμ είναι κάποιος που είναι το κατώτερο μέρος του Μέσου (της ψυχικής υπόστασης) που βρίσκεται κοντά στην θάλασσα, που σημαίνει ότι είναι σε επαφή και σύνδεση με την ύλη. Η προσπάθεια του στρατιωτικού να απελευθερώσει το παιδί του από την αρρώστια (που συμβολίζει την αμαρτία) μέσω του Νόμου ήταν μια αποτυχία και έτσι στράφηκε προς τον Χριστό για βοήθεια. Ο Ιησούς λέει στον στρατιωτικό ότι το παιδί του θα ζήσει και ο στρατιωτικός πιστεύει στα λόγια του Ιησού. Αυτό συμβολίζει ότι ο Δημιουργός νιώθει ευγνώμων και γίνεται το πρότυπο του λυτρωμένου ψυχικού ανθρώπου.

Έτσι ο Δημιουργός στον Βαλεντινιανισμό είναι αρκετά διαφορετικός από τον αφιλόξενο Ιαλνταμπαόθ που έχει η Σεθιανή Σχολή. Αυτό επεκτείνεται και στην διαφορετική εικόνα που έχουν αυτές οι δύο Σχολές για τον υλικό κόσμο. Σύμφωνα με την διδασκαλία του Βαλεντίνου, ο κόσμος είναι δημιουργημένος με σκοπό να βοηθήσει το πνευματικό στοιχείο να επιστρέψει στο Πλήρωμα.

Στο επόμενο: Η Βαλεντινιανή διδασκαλία για την Αμαρτία

Η Βαλεντινιανή διδασκαλία για την Αμαρτία

Σύμφωνα με τον Βαλεντίνο η αμαρτία ήταν μια φυσική συνέπεια της άγνοιας για τον Θεό. Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Φιλίππου, η αποτυχία της γνωριμίας με τον Θεό είναι η μητέρα όλων των κακών.

Η αιτία του κακού και της αμαρτίας είναι εσωτερική και όχι εξωτερική. Είναι ο νόμος που πολεμάει ενάντια στον νόμο του νου. Σύμφωνα πάλι με το Ευαγγέλιο του Φιλίππου, η άγνοια βυθίζει τις ρίζες της βαθιά μέσα μας, και αποδίδει τους καρπούς της στις καρδιές μας, μας κυριεύει, είμαστε σκλάβοι της, μας κάνει αιχμαλώτους της, έτσι ώστε να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε και να μην κάνουμε πράγματα που θέλουμε, και φύεται ραγδαία επειδή δεν την αναγνωρίζουμε. Όσο υπάρχει είναι ενεργή.

Στην Βαλεντινιανή θεολογία η ίδια η ύλη προέρχεται από την άγνοια ή ταυτίζεται με την άγνοια. Ο Βαλεντίνος υποστήριζε ότι το άτομο που έλαβε την Γνώση μπορούσε να καθαρθεί από την ύλη. Περιγράφει αυτήν την διαδικασία στο Ευαγγέλιο της Αλήθειας. Είναι μέσα στην Ενότητα που ο καθένας μπορεί να γίνει ο εαυτός του, μέσα στην Γνώση θα εξαγνιστεί από την πολλαπλότητα και θα φτάσει στην Ενότητα, καταναλώνοντας την ύλη (=την άγνοια) μέσα στον εαυτό του όπως η φωτιά και το σκοτάδι με το φως, τον θάνατο με την ζωή. Ο άνθρωπος λοιπόν που έχει την Γνώση είναι ελεύθερος από τον αμαρτωλό υλικό εαυτό.

Ο ελεύθερος άνθρωπος παρομοιάζεται με παιδί. Οποιοσδήποτε είναι ένα παιδί του Θεού δεν μπορεί να αμαρτάνει, γιατί η βαθύτερη φύση του θεού είναι μέσα σε αυτόν.

Οι Βαλεντινιανοί ποτέ δεν συνέθεσαν ηθικές πραγματείες και ο Πλωτίνος στις Εννεάδες τους κατηγορεί για αυτό. Για αυτούς η ηθική της «Επί του Όρους Ομιλία» ήταν αρκετή. Το άτομο που είχε την Γνώση ήταν αναμενόμενο να δρα με αγάπη προς τους άλλους.

Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Φιλίππου (77: 26-29):

Στο Ευαγγέλιο της Αλήθειας, ο Βαλεντίνος περιγράφει τα καθήκοντα του εκλεκτού:

Οι εκλεκτοί ήταν πνευματικοί όχι από συμπεριφορά αλλά από φύση ως μια συνέπεια του ότι είχαν το πνεύμα του Πατέρα.

Οι Βαλεντινιανοί πίστευαν ότι ενώ οι συνήθεις Χριστιανοί έκαναν καλές πράξεις για να σωθούν αντίθετα αυτοί οι ίδιοι οι Βαλεντινιανοί εκτελούσαν καλές πράξεις ως μια φυσική έκφραση και απόδειξη της σωτηρίας τους.

Στο επόμενο: Η Βαλεντινιανή ερμηνεία των Γραφών

Η Βαλεντινιανή ερμηνεία των Γραφών

Γενικές αρχές

Κατά την άποψη των Βαλεντινιανών, η Βίβλος πρέπει να ερμηνευθεί με έναν πνευματικό τρόπο. Σε μερικές περιπτώσεις, η κατά γράμμα διδασκαλία εμφανίζει και το πνευματικό νόημα, όπως π.χ. η «Επί του Όρους ομιλία». Αλλά για άλλα αποσπάσματα, το πνευματικό νόημα κείτεται κρυμμένο πέρα από το κυριολεκτικό κείμενο, μέσα σε αλληγορικούς συμβολισμούς.

Οι Βαλεντινιανοί υποστήριζαν ότι έχουν το μυστικό που ξεκλειδώνει αυτό το κρυμμένο πνευματικό νόημα. Σημείωναν ότι αυτό λέει και ο Χριστός στο Ευαγγέλιο κατά Λουκά (8:9-10) όταν λέει στους μαθητές του ότι αν και στον κόσμο δίνει την διδασκαλία απλά και με παραβολές έτσι ώστε να καταλαβαίνουν μόνο μέχρι εκεί που φτάνουν, ωστόσο στους μαθητές του έδινε την γνώση σχετικά με τα μυστικά της Βασιλείας των Ουρανών. Σύμφωνα με την παράδοση των Βαλεντινιανών ο Απ Παύλος και οι άλλοι Απόστολοι αποκάλυπταν τις διδασκαλίες τους μόνο σε όσους ήταν πνευματικά ώριμοι.

Η Βίβλος και όλα τα γεγονότα και οι χαρακτήρες μέσα σε αυτή θα έπρεπε να διαβαστούν ως μεταφορές που οδηγούσαν σε μια ανώτερη πραγματικότητα. Η κυριολεκτική ερμηνεία λειτουργεί ως ένας φραγμός προς την αληθινή κατανόηση.

Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Φιλίππου (67:9-12) η Αλήθεια δεν ήρθε στον κόσμο γυμνή, αλλά ήρθε μέσα σε αρχέτυπα και εικόνες, γιατί ο κόσμος δεν θα την αποδεχόταν με οποιαδήποτε άλλη μορφή. Τα Ευαγγέλια και όλα τα γεγονότα που περιγράφονται σε αυτά είναι αναπαραστάσεις εκείνων που βρίσκονται σε εκείνο το ανώτερο επίπεδο και είναι ένα σύμβολο για την μεταστροφή και την σωτηρία της ανθρωπότητας (Πράξεις Ιωάννη, 102). Οι Βαλεντινιανοί αντιμετώπιζαν την Βίβλο ως μια αλληγορία που περιέκλειε μια εσωτερική διαδικασία απολύτρωσης με μεταφορικό τρόπο.

Στην Βαλεντινιανή Θεολογία, υπάρχουν τρία μεγάλα επίπεδα ύπαρξης: το Πλήρωμα (pleroma, πληρότητα), το Κένωμα (kenoma, το κενό) και ο Κόσμος (Kosmos). Το Πλήρωμα είναι το πνευματικό επίπεδο των Αιώνων (Aeons). Το Κένωμα είναι το κενό μέσα στο οποίο η κατώτερη Σοφία αποβλήθηκε από το Πλήρωμα. Ο Κόσμος (Kosmos) είναι ο κόσμος που δημιουργήθηκε από τον Δημιουργό (ή Craftsman, Τεχνίτη). Σύμφωνα με την Βαλεντινιανή παράδοση, η Βίβλος αλληγορικά περικλείει τις λεπτομέρειες αυτών των τριών επιπέδων της ύπαρξης.

Πολλαπλές ερμηνείες

Όπως εξηγεί και η Elain Pagels, ερευνήτρια της συλλογής του Nag Hammadi ένα δεδομένο απόσπασμα των Γραφών θα μπορούσε αλληγορικά να ερμηνευτεί σε ένα Κοσμικό, Κενωμικό και Πληρωματικό πεδίο. Έτσι θα μπορούσαμε να λάβουμε τρεις αλληγορικές ερμηνείες ανάλογα με τα επίπεδα που το εξετάζουμε. Είναι σαν τις φλούδες κρεμμυδιού που τυλίγονται η μία πάνω από την άλλη.

Για να το δείξουμε αυτό θα πάρουμε ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του «Ευαγγελίου του Ιωάννη» (1:3). Το απόσπασμα λέει, «όλα τα πράγματα έγιναν μέσα από αυτόν και χωρίς αυτόν δεν έγινε τίποτε».

Μια Κοσμική, εξωτερική ερμηνεία αυτού του αποσπάσματος παρέχεται από τα «Αποσπάσματα» (1) από τον Ηρακλείων και από το «Γράμμα στην Φλόρα» του Πτολεμαίου» (3:26). Και στις δύο περιπτώσεις, το απόσπασμα ερμηνεύεται ότι αναφέρεται στον Σωτήρα που είναι η αιτία της δημιουργίας όλων των πραγμάτων αυτού του κόσμου, με την σημασία του Τεχνίτη (Δημιουργού).

Μια ερμηνεία του αποσπάσματος με όρους του Κενώματος, δίνεται από τα «Αποσπάσματα του Θεοόδοτου» (45:3). Ο Θεόδοτος ερμηνεύει αυτό το απόσπασμα ως το ότι αναφέρεται στον Σωτήρα που παραλαμβάνοντας την πεσμένη Σοφία από την άγνοιά της «την φέρνει στην ύπαρξη» και δημιουργεί τα εξωτερικά στοιχεία του σύμπαντος.

Τελικά, ο Πτολεμαίος ερμηνεύει το ίδιο απόσπασμα με όρους των Αιώνων (Aeons) και του Πληρώματος στα σχόλια τους στον πρόλογο του Ιωάννη που παραθέτει ο Ειρηναίος στο «Ενάντια στις Αιρέσεις» (1:8:5) και επίσης στο «Αποσπάσματα από τον Θεόδοτο» (6:4). Σε αυτήν την περίπτωση, ο Πτολεμαίος, ερμηνεύει το απόσπασμα με το ότι αναφέρεται στον Αιών Λόγο (Logos), ο οποίος, μαζί με την σύντροφό του Ζωή (Zoe), είναι αυτός που είναι υπεύθυνος για την δημιουργία όλων των επόμενων Αιώνων.

Στο επόμενο:
Επίπεδα διδασκαλίας και εκπαίδευσης

Επίπεδα διδασκαλίας και εκπαίδευσης

Ο δάσκαλος αναμενόταν να διακρίνει την πνευματική ανάπτυξη του κάθε ατόμου και να διδάσκει ανάλογα. Κάνοντας αυτό πίστευαν ότι ακολουθούν το παράδειγμα του Ιησού. Αυτό συζητείται στο «Ευαγγέλιο του Φιλίππου»(81:3-13): «Οι σωματικές μορφές δεν μπορούν να τους ξεγελάσουν, αντίθετα αυτοί θεωρούν την κατάσταση της ψυχής του κάθε ανθρώπου και μιλούν σε αυτόν τον άνθρωπό ανάλογα με αυτήν. Στον κόσμο υπάρχουν πολλά ζώα με ανθρώπινη μορφή. Εάν οι μαθητές του Θεού αναγνωρίζουν ότι εκείνοι είναι γουρούνια, τους ταΐζουν βελανίδια, ένα είναι βόδια, τους ταΐζουν άχυρα κριθαριού και σανό, ένα είναι σκυλιά, τότε κόκαλα, εάν είναι σκλάβοι, το πρώτο μάθημα, εάν είναι παιδιά, ένα πλήρες γεύμα»

Οι κριτικές που γίνονταν στους Βαλεντινιανούς ήταν ότι ήταν δύσκολο να «βγάλεις» κάτι από αυτούς, όσον αφορά τις εσωτερικές διδασκαλίες τους, εάν θεωρούσουν εχθρικός.

Εάν το άτομο θεωρούνταν ότι είναι στο ψυχικό πεδίο («σκλάβος») τους έδιναν το Κοσμικό επίπεδο της διδασκαλίας. Οι Βαλεντινιανοί έβλεπαν τους περισσότερους χριστιανούς να ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Εάν ένα άτομο είχε προοδεύσει στο πνευματικό πεδίο σε ένα πνευματικό επίπεδο και είχε γίνει «παιδί» τότε λάμβανε την πλήρη διδασκαλία. Σύμφωνα με τον Τερτυλλιανό, η πλήρης διδασκαλία μπορούσε να διαρκέσει και πέντε χρόνια και περιελάμβανε αυστηρή αυτοπειθαρχία. Θα έπρεπε να σημειωθεί ότι όσοι ελάμβαναν την εσωτερική διδασκαλία ήταν δεσμευμένοι με την «υποχρέωση της Σιγής», να μην αποκαλύψουν την διδασκαλία σε αυτούς που δεν ήταν μυημένοι (Τερτυλλιανός, «Ενάντια στους Βαλεντινιανούς», 1)

Μύθος και Μεταφορά

Ενώ οι Βαλεντινιανοί έβλεπαν τις δικές τους διδασκαλίες και τους μύθους αλληγορικά κρυμμένες μέσα στην Βίβλο, αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρούσαν τον μύθο αυτό καθαυτό ως κυριολεκτικά σωστό. Ήταν μάλλον μια μεταφορά που προσπαθεί να περιγράψει αυτό που δεν μπορεί να περιγραφεί.

Οι Βαλεντινιανοί είχαν μια ριζοσπαστικά διαφορετική προσέγγιση στις Γραφές και στα δόγματα από ότι οι περισσότεροι «ορθόδοξοι» σύγχρονοί τους. Επειδή έβλεπαν τις Γραφές και τις διδασκαλίες μεταφορικά, δεν έδιναν τόσο έμφαση στην δογματική ομοιομορφία. Η ποικιλία των διδασκαλιών μέσα στην Σχολή αντανακλούσε αυτή την αρχή. Διαφορετικοί δάσκαλοι έδιναν μια διαφορετική έμφαση στις διάφορες όψεις του μύθου και της θεολογίας. Αλλά ακόμη και αυτές οι δευτερεύουσες διαφορές είναι απλά, παραλλαγές στο ίδιο θέμα.

Στο επόμενο:
Η ΒΑΛΕΝΤΙΝΙΑΝΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ - Το μηδέν η Γνώση και ο Κόσμος

Το μηδέν η Γνώση και ο Κόσμος

Λέει ο Βαλεντίνος: «Από την αρχή είσαστε αθάνατοι και είστε παιδιά της αιώνιας ζωής. Και θέλατε ο θάνατος να σας προσδιορίζει έτσι ώστε θα μπορούσατε να τον ξοδέψετε και να τον καταναλώσετε, και αυτός ο θάνατος θα μπορούσε να πεθάνει μέσα σας και μέσα από εσάς. Γιατί όταν μηδενίζετε τον κόσμο και δεν εκμηδενίζεστε εσείς, είστε οι κύριοι όλης της δημιουργίας και όλης της αποσύνθεσης» (Βαλεντίνος, Fragments, 4).

Η ύλη από την οποία αποτελείται ο κόσμος θεωρείται ταυτόσημη με την άγνοια ή τον «θάνατο». Με την είσοδό τους στον κόσμο οι πνευματικοί «σπόροι» μοιράζονται τον θάνατο ή την ατέλεια. Είναι η αποστολή τους να «ξοδέψουν» και να «καταναλώσουν» το μερίδιο τους, του θανάτου και συνεπώς να εκμηδενίσουν τον κόσμο. Η Γνώση αναπαριστά την καταστροφή της στέρησης και συνεπώς της ύλης.

Όπως περιγράφει ο Βαλεντίνος κάπου αλλού «Αφού η στέρηση ήρθε στην ύπαρξη εξαιτίας του ότι δεν ήταν γνωστός ο Πατέρας, από την στιγμή που ο Πατέρας γίνεται γνωστός, η στέρηση δεν θα υπάρχει… η στέρηση θα εξαφανιστεί στην τελειοποίηση, και μετά από αυτήν την στιγμή, το βασίλειο της εμφάνισης δεν είναι εκδηλωμένο πλέον αλλά θα εξαφανιστεί στην αρμονία της ενότητας. Είναι με την γνώση που όλα θα εξαγνίσουν τον εαυτό τους από την πολλαπλότητα μέσα στην ενότητα, καταναλώνοντας την ύλη μέσα στον εαυτό σας σαν φωτιά.» (Ευαγγέλιο της Αλήθειας 24:28-25:19)

Άπαξ και «ξοδευτεί» η άγνοια, η ύλη από την οποία συντέθηκε το σύμπαν θα πάψει να υπάρχει. Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο, « Η φωτιά η οποία είναι κρυμμένη στον κόσμο θα ανάψει, θα καταστρέψει όλη την ύλη, και θα καταναλώσει τον εαυτό της ταυτόχρονα, και θα περάσει στην ανυπαρξία (Against Heresies 1:7:1)

Η θετική άποψη των Βαλεντινιανών για τον γάμο και τη οικογένεια.

Οι Βαλεντινιανοί δάσκαλοι υποστήριζαν τον γάμο και την οικογένεια καθώς και την γέννηση των παιδιών σαν κάτι θετικό και ιερό. Ο Πτολεμαίος, ένας σημαντικός δάσκαλος του Βαλεντινιανισμού στην Ρώμη λέει για τον γάμο: «Οποιοσδήποτε υπάρχει σε αυτόν στον κόσμο και δεν έχει αγαπήσει μια γυναίκα με τέτοιο τρόπο ώστε να ενώσει τον εαυτό του με αυτήν (να την παντρευτεί) δεν έρχεται από την Αλήθεια και δεν θα επιτύχει την Αλήθεια! (Against Heresies 1:6:4). Παρόμοια ο δάσκαλος Θεόδοτος συμφωνεί ότι ο γάμος και η ανατροφή των παιδιών είναι «απαραίτητα για την σωτηρία εκείνων που πιστεύουν – γιατί για αυτό το παιδί – η ανατροφή του είναι ουσιώδης έως ότου να αναπτυχθεί ο πνευματικός σπόρος» (Experts of Theodotus 67:2-3).

Για αυτόν τον λόγο ο Κλήμης της Αλεξανδρείας είδε στους Βαλεντινιανούς συμμάχους ενάντια σε αυτούς που απέρριπταν τον γάμο (Στρωματείς 3:1) αν και ήταν αντίθετος στις άλλες όψεις της θεολογίας των Βαλεντινιανών.

Εκείνοι οι Γνωστικοί που απέρριπταν τον γάμο και την αναπαραγωγή έβλεπαν τον κόσμο με καθαρά αρνητικούς όρους ως ένας σκοπός που ήταν αποτέλεσμα της Πτώσης. Για τους Βαλεντιντιανούς όμως ο κόσμος δεν ήταν το ναδίρ της πτώσης στην άγνοια αλλά μάλλον ένα είδος επιστροφής από την Πτώση. Δημιουργήθηκε ειδικά ως ένας χώρος για τους πνευματικούς σπόρους έτσι ώστε να επιτύχουν την Γνώση. Η επίτευξη της Γνώσης αντιστοιχεί, επίσης, στην καταστροφή της άγνοιας. Έτσι ο κόσμος είναι επίσης ένας μηχανισμός για την καταστροφή της άγνοιας και της ύλης.

Οι Βαλεντινιανοί συνεπώς θα μπορούσαν να εκτιμήσουν εκείνο που είναι όμορφο στον κόσμο ενώ θα επέκριναν εκείνο που ήταν άσχημο.

Στο επόμενο: Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΙΑΝΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΙΑΝΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

Οι Βαλεντινιανοί δεν ήταν μια ξεχωριστή εκκλησία ή αίρεση. Ήταν μια σχολή που προσέφερε μια πληρέστερη εσωτερική ερμηνεία του Χριστιανικού δόγματος. Δεν έβλεπαν τον εαυτό τους, ούτε τις διδασκαλίες τους ως συγκρουόμενες με τον επίσημο χριστιανισμό. Έβλεπαν τον εαυτό τους ως συνεχιστές του Αγίου Παύλου μέσα από αποστολική διαδοχή δασκάλων. Σύμφωνα με την παράδοση της Σχολής, ο Βαλεντίνος διδάχτηκε από τον Θεούδα (Τheudas) ο οποίος με την σειρά του είχε διδαχθεί από τον Παύλο (Κλήμης της Αλεξανδρείας, «Στρωματείς», 7:17)

Το άτομο που επιτύγχανε την Γνώση θεωρούνταν ότι έχει μια άμεση πρόσβαση στο θείο χωρίς την ανάγκη για μια εξωτερική μεσολάβηση. Μια φυσική συνέπεια αυτών ήταν η αποδοχή της ισότητας. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να μας δείχνει ότι υπήρχαν εκκλησιαστικές υπηρεσίες και γραφεία στους Βαλεντινιανούς.

Ενώ οι Βαλεντινιανοί συμμετείχαν στην δημόσια ζωή της Εκκλησίας, είχαν όμως και τις δικές τους συναντήσεις ξεχωριστά από το εκκλησίασμα, στο οποίο έπαιρναν μέρος. Πολλές από τις δικές τους συναντήσεις ήταν ανοιχτές και σε πολλούς άλλους που δεν ήταν καν χριστιανοί. Αυτό είχε κάνει αρνητική εντύπωση στον Τερτυλλιανό ο οποίος αναφέρει: «Έχουν όλοι εξίσου άδεια εισόδου, όλοι ακούν εξίσου, προσεύχονται όλοι εξίσου – ακόμη και οι παγανιστές αν συνέβαινε να παρευρίσκονται. Επίσης μοιράζονταν το φιλί της ειρήνης με όλους όσοι έρχονταν» (Τερτυλλιανός, Prescrit Against Heretics, 41)

Τον Τερτυλλιανό τον σκανδάλιζαν και άλλα από τους Βαλεντινιανούς: «Σήμερα ένας άνθρωπος είναι επίσκοπος και αύριο άλλος, το άτομο που διάκος σήμερα, αύριο είναι αναγνώστης κειμένων, αυτός που σήμερα είναι ιερέας, αύριο είναι μη κληρικός. Γιατί ακόμη και στους λαϊκούς επέβαλλαν τις λειτουργίες της ιεροσύνης» (Τερτυλλιανός, Ενάντια στους Βαλεντινιανούς, 1). Τον τρόμαζε επίσης ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι ακόμη και οι γυναίκες θα μπορούσαν να έχουν τον ρόλο του επισκόπου.

Οι πλήρεις μυημένοι δρούσαν ως πνευματικοί οδηγοί των ατόμων προς τον ανώτερο σκοπό της Γνώσης. Η τελική μύηση εξαρτιόταν από το κατά πόσο το άτομο έφτανε στον Γνώση. Για να γίνει κάποιος μυημένος «δεν θα έπρεπε πλέον να πιστεύει στην ανθρώπινη μαρτυρία αλλά στην ίδια την Αλήθεια καθαυτή» (Ηρακλείων, Fragments, 39). Για αυτόν τον σκοπό, η περισσότερη από την εκπαίδευσή τους σε ένα προχωρημένο στάδιο θα εστιαζόταν σε τεχνικές διαλογισμού.

Μερικοί Βαλεντινιανοί είχαν και κάποιες επίσημες θέσεις στην επίσημη εκκλησιαστική οργάνωση. Η εκκλησιαστική θέση στην εξωτερική οργάνωση θεωρούνταν από τους Βαλεντινιανούς ότι εξυπηρετούσε έναν παιδαγωγικό ρόλο σε αντίθεση με τους μη-Βαλεντινιανούς Χριστιανούς που θεωρούσαν τις εξωτερικές εκκλησιαστικές θέσεις ως ένα αποτέλεσμα μια πνευματικής ανάπτυξης. (Ειρηναίος, Against Heresies 1:6:1, Ηρακλείων, 39)

Με λίγες εξαιρέσεις, οι Βαλεντινιανοί ήταν ένα αποδεκτό μέρος της Εκκλησίας μέχρι και τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. Βαθμιαία οι απόψεις των εξτρεμιστών όπως ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός επεκράτησαν και οι γνωστοί Βαλεντινιανοί αποβλήθηκαν από την Χριστιανική Εκκλησία. Συνέχιζαν να συναντώνται μυστικά αλλά πολύ γρήγορα ξεκίνησαν να παίρνουν μια ταυτότητα ως μια ξεχωριστή αίρεση. Σε πείσμα των διώξεών τους, η Βαλεντινιανή Σχολή αναφέρεται μέχρι και στον έβδομο αιώνα.

Στο επόμενο: Η αμαρτία ως στέρηση Γνώσης

Η αμαρτία ως στέρηση Γνώσης

Η αμαρτία στους Βαλεντινιανούς θεωρούνται ως ένα σημάδι ότι το άτομο δεν είχε φτάσει στα αλήθεια σε ένα πνευματικό επίπεδο ανάπτυξης.

Πίστευαν ότι η Γνώση της Αλήθειας τους άφηνε ελεύθερους από άδικους νόμους και στενόμυαλους ανθρώπινους κανόνες. Όμως ο αληθινός νόμος της αγάπης που έφερε ο Σωτήρας εξυπηρετεί ως καθοδηγητικός παράγοντας για τα μέλη της Σχολής. Σύμφωνα με το «Ευαγγέλιο του Φιλίππου» (79:33-80:22), το να δρας από αγάπη σημαίνει ότι δεν θα μπορούσες να συμπεριφερθείς με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλέσεις θλίψη σε άλλα άτομα». Μερικές φορές όμως κακοί άνθρωποι θα στεναχωρεθούν όταν εμείς κάνουμε καλό, δεν φταίμε, όμως, εμείς αλλά η δική τους αδυναμία που είναι υπεύθυνη για την δυστυχία τους, όπως λέγεται στο «Ευαγγέλιο του Φιλίππου» (19-20)

Η αγάπη και η ισότητα

Πίστευαν ότι έπρεπε να μοιραστούν ότι είχαν με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Όπως λέει το «Ευαγγέλιο του Φιλίππου» (62:4-5) «Η αγάπη δεν ζητάει τίποτε για τον εαυτό της… δεν λέει ποτέ «αυτό είναι δικό σου και αυτό είναι δικό μου», αλλά μάλλον «όλα είναι δικά σας».»

Όλοι είμαστε ίσοι, σύμφωνα με τους Βαλεντινιανούς, μέσα από την δύναμη του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος όπως ακριβώς οι Αιώνες (Aeons) μέσα στο Πλήρωμα έγιναν όλοι ίσοι και ενωμένοι με τον Σωτήρα. Η “Tripartite Tractate” (Τριμερής Διατριβή) (120:29-121:6) περιέχει την ακόλουθη προειδοποίηση «εκείνοι που είναι περήφανοι λόγω του πόθου τους για δόξα και οι οποίοι λατρεύουν την πρόσκαιρη δόξα… θα λάβουν την κρίση για την άγνοιά τους και την ανοησία τους».

Η θέση της γυναίκας και οι Ψευδο-Επιστολές του Παύλου.

Στο «Ευαγγέλιο του Φιλίππου», η Μαρία η Μαγδαληνή θεωρούνταν ως μια από τις σημαντικές απόστολους. Αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά από την παραδοσιακή θέση των ορθόδοξων χριστιανών. Στα ψευδό-Παυλικά «Ποιμενικά» γράμματα τα οποία τα απέρριπταν οι Βαλεντινιανοί, οι γυναίκες απαγορευόταν να διδάσκουν ή ακόμα και να μιλάνε στη εκκλησία. (1, Προς Τιμόθεο 2:11-12)

Οι σεξουαλικές σχέσεις και ο γάμος θεωρούνται μια ατελής εικόνα του θείου που μπορούσε όμως να οδηγήσει συμβολικά στην κατανόηση της πνευματικότητας.

Ως συμπέρασμα, πρέπει να ειπωθεί ότι οι Βαλεντινιανοί έπαιρναν την χριστιανική ελευθερία πολύ σοβαρά. Απέρριπταν οποιαδήποτε τάση να μειώσουν την ατομική ηθική αυτονομία. Σε αντίθεση με τους κοινούς χριστιανούς, επέμεναν να μην γράφουν ηθικές πραγματείες με διάφορα «κάνε» «μην κάνεις». Όπως λέει ο Ιησούς στο «Ευαγγέλιο της Μαίρης» (8:22-9:4) «Να μην δίνετε κανόνες πέρα από αυτούς που σας μεταβίβασα εγώ. Και μην δίνετε έναν νόμο σαν Νομοθέτες, για τον φόβο του ότι μπορείτε να περιοριστείτε από αυτόν».

Στο επόμενο: Πραγματωμένη Εσχατολογία

Πραγματωμένη Εσχατολογία

Ο Γνωστικισμός είναι μοναδικός στο ότι η διάκριση μεταξύ μελλοντικής εσχατολογίας και παρούσας σωτηρίας καταλύεται. Αυτό είναι ακόμα πιο αληθές στον Βαλεντινιανισμό.

Το άτομο που είχε την εμπειρία της Γνώσης έβλεπε αυτόματα τον κόσμο διαφορετικά. Για αυτόν «ο κόσμος έχει γίνει ήδη το αιώνιο βασίλειο» (Ευαγγέλιο του Φιλίππου, 86:11-14). Ολόκληρη η εσχατολογική διαδικασία εκπληρωνόταν μέσα από την Γνώση. Αυτό αναφέρεται ως «πραγματωμένη εσχατολογία» από πολλούς ερευνητές και είναι μια φυσική συνέπεια της Βαλεντινιανής Θεολογίας. Οι γνωστικές εμπειρίες, η αποκατάσταση του Πληρώματος και η διάλυση του κόσμου στο παρόν. Για το άτομο που έχει Γνώση, το τέλος του κόσμου έχει ήδη έρθει! Θεωρούσαν τις συνηθισμένες Χριστιανικές ιδέες σχετικά με το τέλος του κόσμου και την φυσική ανάσταση ως αφελείς παρερμηνείες.

Όπως λέει η Simone Petrement στο έργο της «A separate God. The Christian Origions of Gnosticism, San Francisco, Harper” «η πραγματωμένη εσχατολογία θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια από τις πιο χαρακτηριστικές ιδιότητες της Γνωστικής εικόνας για τον κόσμο και την σωτηρία.» Μια συνέπεια είναι ότι ο κόσμος καθαυτός είναι μια ψευδαίσθηση που διαλύεται όταν το άτομο επανέλθει στο Πλήρωμα μέσα από την Γνώση. Όπως επισημαίνει πάλι η Simone Petrement «Αυτές οι σκέψεις ισοδυναμούν με την υπερνίκηση του χρόνου. Κάποιος γίνεται, επειδή είναι… Αυτός που δέχεται την αιώνια ζωή είναι ήδη ένα αιώνιο ον σε άλλον κόσμο, ή τουλάχιστον στην σκέψη του Θεού». Έτσι η Αποκάλυψη λαμβάνει χώρα, όχι στην ιστορία, αλλά στον νου του Γνωστικού».

Έτσι ο Βαλεντινιανός μύθος της πτώσης, της δυστυχίας μέσω της άγνοιας και της επιστροφής στο Πλήρωμα, μέσω του Χριστού μπορεί να θεωρηθεί ως μια μεταφορική, αλληγορική περιγραφή της Γνωστικής εμπειρίας (Ευαγγέλιο του Φιλίππου, 67:9-12). Ενώ οι μεταφορές μπορεί να μην είναι κυριολεκτικά αληθινές, παρόλα αυτά οι Βαλεντινιανοί επέμεναν ότι αυτό που περιέγραφε ο Μύθος ήταν πραγματικά πιο αληθινά από την συνήθη πραγματικότητα! Όπως λέγεται στην «Πραγματεία για την Ανάσταση» (48:12-17) «Μην υποθέτετε ότι η ανάσταση είναι μια ψευδαίσθηση. Δεν είναι μια ψευδαίσθηση, παρά είναι πραγματική. Αντίθετα θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση, παρά η ανάσταση».

Στο επόμενο: Ο Βαλεντινιανός Μονισμός

Ο Βαλεντινιανός Μονισμός

Πολλοί θεωρούν ότι ο Γνωστικισμός είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση φιλοσοφίας ή θρησκείας με έναν ξεκάθαρο δυϊσμό μεταξύ καλού και κακού. Αλλά με μια προσεκτικότερη ματιά μπορούμε να αντιληφθούμε στον Γνωστικισμό και ιδιαίτερα στον Βαλεντινιανισμό ως μορφές μονισμού.

Τι είναι ο μονισμός;

Η «Routledge Εγκυκλοπαίδεια της Φιλοσοφίας» προσδιορίζει τον μονισμό ως « φιλοσοφίες που ισχυρίζονται ότι υπάρχει σε τελική ανάλυση «ένα πράγμα» και ότι τα «πολλά» είναι όψεις «του», ή με έναν πιο ριζοσπαστικό τρόπο σκέψης, τα πολλά είναι απλά μια ψευδαίσθηση που είναι αποτέλεσμα της παρανόησής μας του «Ενός»». Όπως θα δούμε αυτή είναι μια ακριβής περιγραφή του Βαλεντινιανισμού.

Ο Βαλεντίνος περιγράφει την σχέση του Θεού με το όλο. Λέει: «Η πληρότητα ήταν μέσα του, ακατανόητος, μη-περιεχόμενος, ο οποίος είναι ανώτερος από κάθε σκέψη» (Ευαγγέλιο της Αλήθειας, 22:22-26). Σύμφωνα με την «Βαλεντινιανή Έκθεση» που βρέθηκε στο Nag Hammadi «Αυτός εξουσιάζει το Όλο που κατοικεί μέσα σε αυτόν.. Περικλείει το Όλο, αυτός που είναι ανώτερος από το Όλο.» Ένας άλλος συγγραφέας συμφωνεί ότι «στο Αγέννητο Ένα, όλα τα πράγματα υπάρχουν ταυτόχρονα» (Ιππόλυτος «Refutation of alla Heresies») . Το «Ευαγγέλιο της Αλήθειας» (56:14-15) λέει ότι «ο Χριστός έχει το κάθε τι μέσα του, είτε είναι ανθρώπινο ον, είτε άγγελος, είτε μυστήριο».

Ο William Schoedel ερεύνησε τις Ιουδαϊκές, Χριστιανικές και Γνωστικές πηγές. Ισχυρίζεται ότι τέτοια θεολογία προϋποθέτει μια μη δυιστική κοσμολογία, γιατί δεν επιτρέπει ότι ο Θεός που περιέχει όλα τα πράγματα να είναι περιορισμένος από οποιαδήποτε άλλη πραγματικότητα.

Ο Βαλεντίνος περιγράφει το «βασίλειο της εμφάνισης» ως ένα κακό όνειρο όπως «όταν κάποιος πέφτει να κοιμηθεί και βρίσκει τον εαυτό του στο μέσον εφιαλτικών ονείρων» (Ευαγγέλιο της Αλήθειας, 29:8-10). Ο συγγραφέας της «Πραγματείας για την Ανάσταση» (48:19-27) παρόμοια περιγράφει τον υλικό κόσμο ως εξής: «Ξαφνικά οι ζωντανοί, πεθαίνουν – σίγουρα δεν είναι καθόλου ζωντανοί στον κόσμο των φαινομένων ! ο πλούσιος γίνεται φτωχός, οι κυβερνήτες εκθρονίζονται, όλα αλλάζουν, ο κόσμος είναι ένα φαινόμενο»

Σε αντίθεση με την πραγματικότητα του Πατέρα «εκείνα τα πράγματα που είναι «έξω» από το Πλήρωμα δεν έχουν πραγματική ύπαρξη… Εκείνα τα πράγματα είναι εικόνες εκείνων που πράγματα που αληθινά υπάρχουν» (Ειρηναίος, Ενάντια στις Αιρέσεις 2:14:3).

Τα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε στον φυσικό κόσμο περιγράφονται συχνά ως «εικόνες» ή «σκιές» του Θεϊκού Βασιλείου. Αυτό παραλληλίζεται με τον περίφημο «Μύθο της Σπηλιάς» του Πλάτωνα που δείχνει τον φυσικό κόσμο ως σκιές σε ένα τοίχωμα, στο βάθος μιας σπηλιάς. Ο Θεός είναι η μόνη πραγματικότητα. Όμως, εμείς που αγνοούμε την αληθινή κατάσταση λαμβάνουμε λανθασμένα τις σκιές για πραγματικότητα. Δομούμε μια ψευδαισθητική εικόνα της πραγματικότητας για τους εαυτούς μας διότι αγνοούμε την συνολική εικόνα.

«Ήταν καταπληκτικό ότι αυτοί ήταν μέσα στον Πατέρα χωρίς να τον γνωρίζουν και ήταν ικανοί να τον αφήσουν γιατί δεν ήταν ικανοί να τον περικλείσουν και να τον γνωρίσουν μέσα σε αυτόν στον οποίον βρίσκονται.» (Ευαγγέλιο της Αλήθειας)

Το όνομα που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ατελή εικόνα του Θεού είναι ο Δημιουργός (Τεχνίτης). Ο τεχνίτης είναι ο Θεός κατανοητός ως ο δημιουργός του υλικού επιπέδου και ως ένας Νομοθέτης. Μήπως αν τον ονομάζαμε Αρχιτέκτονα θα καταλαβαίναμε τον ρόλο του στο MATRIX;

Λόγω της άγνοιάς μας για την αληθινή φύση της πραγματικότητας, πιστεύουμε ότι τα πράγματα μπορούν να διαχωριστούν σε αντίθετα. Αυτό συζητείται στο «Ευαγγέλιο του Φιλίππου» (53:14-23): «Φως και σκοτάδι, ζωή και θάνατος, δεξιά και αριστερά είναι αμοιβαία εξαρτώμενα, είναι αδύνατο να τα διαχωρίσεις. Έτσι το «καλό» δεν είναι καλό, το «κακό» δεν είναι κακό, η «ζωή» δεν είναι ζωή, ο «θάνατος» δεν είναι θάνατος.» Οι κατηγορίες που θεωρούνται ως αντίθετες είναι στην πραγματικότητα στενά συνδεδεμένες και η κάθε μία δεν μπορεί να γίνει κατανοητή χωρίς την αντίθετή της. Σας θυμίζει μήπως την τελική σύγκρουση στο MATRIX REVOLUTIONS

Όπως μια ανώνυμη πηγή λέει: «Αφού η ατέλεια και ο πόνος έχουν την πηγή τους στην άγνοια, το όλο σύστημα που γεννήθηκε στην άγνοια, διαλύεται στην Γνώση (Ειρηναίος, Ενάντια στις Αιρέσεις, 1:21:4).

Όπως λέει ο Βαλεντίνος «Στον βαθμό που η στέρηση ήρθε στην ύπαρξη επειδή ο Πατέρας δεν ήταν γνωστός, από την στιγμή που γίνεται γνωστός, η στέρηση παύει να υπάρχει και μετατρέπεται στην αρμονία της ενότητας.»

«Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τίποτε στο πραγματικό βασίλειο εκτός κι αν γίνουν αυτό… εάν έχεις δει το πνεύμα γίνεσαι πνεύμα, εάν έχεις δει τον Χριστό, γίνεσαι Χριστός, εάν έχεις δει τον Πατέρα, γίνεσαι ο Πατέρας» (Ευαγγέλιο του Φιλίππου 61:20-32)

«Εκείνα που δεν υπάρχουν ακόμα αγνοούν αυτόν που τα δημιούργησε. Δεν λέω, τότε, ότι αυτά που δεν υπάρχουν ακόμα ότι δεν είναι τίποτα. Αλλά ότι είναι μέσα σε Αυτόν που επιθυμεί να υπάρχουν όταν θέλει, σαν το γεγονός που πρόκειται να συμβεί. Από τη μια πλευρά, γνωρίζει, πριν από κάθε τι, τι θα αποκαλυφθεί, τι θα παράγει. Από την άλλη, ο καρπός που δεν έχει ακόμα αποκαλυφθεί δεν γνωρίζει τίποτε, ούτε είναι κάτι. Έτσι κάθε μέρος το οποίο, από την πλευρά του είναι στον Πατέρα έρχεται από αυτόν που υπάρχει μόνο, ο οποίος από την πλευρά του, το έχει φέρει σε ύπαρξη από την μη-ύπαρξη…. Αυτός που δεν υπάρχει καθόλου (κατά κανένα από τους δύο τρόπους) δεν υπάρξει ποτέ.» (Ευαγγέλιο της Αλήθειας)

«Τι είναι τότε εκείνο το οποίο, Αυτός, θέλει από αυτόν να σκεφτεί; «Είμαι σαν τις σκιές και τα φαντάσματα της νύχτας». Όταν έρχεται το πρωί, αυτός ο κάποιος, γνωρίζει ότι ο φόβος που τον είχε καταλάβει δεν ήταν τίποτα. Έτσι αγνοούσαν τον Πατέρα, αυτός είναι εκείνος που δεν έβλεπαν. Αφού υπήρχε φόβος και σύγχυση και έλλειψη αυτοπεποίθησης και αμφιβολία και διαίρεση, υπήρχαν πολλές ψευδαισθήσεις που αντιλαμβανόταν αυτός, σαν να κοιμήθηκε βαθιά και βρήκε τον εαυτό του να είναι θύμα ταραγμένων ονείρων. (…) Όταν έρθει η στιγμή που θα περάσει όλες αυτές τις καταστάσεις και θα ξυπνήσει, δεν θα δει τίποτε διότι τα όνειρα δεν ήταν τίποτε. (…) Και είναι χαρούμενος αυτός ο άνθρωπος που θα ξυπνήσει και θα δει ποιος είναι πραγματικά. Πράγματι, ευλογημένος είναι κι αυτός που άνοιξε τα μάτια στον τυφλό.» (Ευαγγέλιο της Αλήθειας)

Ο ρόλος του Ιησού στον Βαλεντινιανισμό

Ο ρόλος του Ιησού στον Βαλεντινιανισμό

Ο Βαλεντινιανισμός είναι Χριστοκεντρική μορφή του Χριστιανικού Μυστικισμού. Ολόκληρη η μυθολογία μπορεί να ιδωθεί ως Χριστολογία. Σύμφωνα με τον Βαλεντινιανισμό, μέσα από τις διάφορες εποχές, οι άνθρωποι αναζήτησαν τον Θεό, αλλά με την απουσία του Χριστού, κατάφερναν μόνο να παράγουν μια ατελή εικόνα του Θείου ως ένας Νομοθέτης και Τεχνίτης του υλικού κόσμου αντί για τον αληθινό Θεό.

Ο ανθρώπινος Ιησούς και ο θείος Χριστός.

Η Βαλεντινιανή παράδοση χαράζει μια ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του ανθρώπινου και θείου Ιησού. Με ένα ιδιαίτερο θέλημα του Θεού, γεννήθηκε ο άνθρωπος Ιησούς. Κάποιοι Βαλεντινιανοί αποδεχόντουσαν την παρθενογένεση του Ιησού ενώ άλλοι πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν ο αληθινός γιος της Μαρίας και του Ιωσήφ. Σύμφωνα με τους Βαλεντινιανούς Θεολόγους, ο Ιησούς έλαβε το ψυχικό του σώμα από τον Τεχνίτη. Η πνευματική του ουσία είναι «ολόκληρη η εκκλησία του υπέρτατου σπόρου», τον πνευματικό σπόρο που έλαβε από την Σοφία. Για αυτό ο άγγελος λέει στην Μαρία «Το Άγιο Πνεύμα (η Σοφία) θα έρθει επάνω από εσένα και η δύναμη του πιο Υψηλού (του Τεχνίτη) θα σε επισκιάσει» Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο, οι συνεισφορές από την Σοφία και τον Τεχνίτη πέρασε μέσα από την Μαρία στον Ιησού, «σαν το νερό μέσα από έναν σωλήνα». Αυτό το ανθρώπινο ον είναι «ο αμνός του Θεού» που σημαίνει ότι είναι αυτός που «ο Πατέρας Όλων επέλεξε για να λάβει την Γνώση για τον Θεό».

Η Βάπτιση του Ιησού

Όταν ο Ιησούς έγινε 30 ετών πήγε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή και βαπτίστηκε. Μπήκε κάτω από το νερό, κι όταν βγήκε γελούσε για το κάθε τι αυτού του κόσμου, όχι γιατί τον θεωρούσε ασήμαντο, αλλά διότι τον περιφρονούσε». Ο θείος Σωτήρας, που αναφέρεται και ως «το Πνεύμα της Σκέψης και του Πατέρα» κατήλθε πάνω στον ανθρώπινο Ιησού με την μορφή περιστεριού και «ο Λόγος Σαρξ εγένετο».

Η βάπτιση του Ιησού και η κάθοδος του Πνεύματος είναι η απολύτρωσή του. Η Λύτρωση ήταν απαραίτητη και για τον Ιησού έτσι ώστε να μην επηρεάζεται από την σκέψη της ατέλειας μέσα στην οποία ατέλεια είχε τοποθετηθεί. Αυτή είναι η αληθινή παρθενογένεση και η ανάσταση από τους νεκρούς, γιατί ξαναγεννήθηκε από το παρθένο Πνεύμα. (Ευαγγέλιο του Φιλίππου 70:34-71:7)

Η Βαλεντινιανή Χριστολογία επιμένει ότι ο ανθρώπινος Ιησούς απολυτρώθηκε με το να ενωθεί με τον Σωτήρα στην Βάπτισή του. Ο Υιός είναι το Όνομα που κατήλθε στον Ιησού μέσα από την μορφή του περιστεριού και τον απολύτρωσε. (Αποσπάσματα από τον Θεόδοτο 22:6)

Η δημόσια ζωή του Ιησού.

Μετά την βάπτισή του δίδαξε για 12 μήνες και γενικά η ζωή του μοιράζεται ανάμεσα σε στιγμές του ανθρώπινου Ιησού και του Σωτήρα.

Ο Ιησούς είχε μια ειδική σχέση με την Μαρία την Μαγδαληνή και φαίνεται να την αγαπά περισσότερο από όλους τους αποστόλους του. Μερικές φορές ερμηνεύεται ως το σύμβολο της Σοφίας.

Η Σταύρωση

Τα πάθη του και ο θάνατός του κατά την Σταύρωση έχουν μια ειδική συμβολική αξία σύμφωνα με τον Πτολεμαίο ο οποίος λέει ότι ο Ιησούς «υπέφερε στις τελευταίες του στιγμές αυτού του κόσμου για να αποκαλύψει την δυστυχία, ανερχόμενος με τον τελευταίο από τους Αιώνες και μέσα από το τέλος του να αποκαλύψει σε όλους για να δουν τον τελικό σκοπό των γεγονότων στον κόσμο των Αιώνων.»

Οι Βαλεντινιανοί ερμήνευαν τα πάθη του Ιησού και τον θάνατό του με όρους της διπλής του φύσης. Όσο ο Ιησούς είναι ανθρώπινο ον, υπέφερε και πέθανε πάνω στον σταυρό. Όμως η θεία του φύση υπερέβη τον φυσικό πόνο και τον θάνατο.

Σύμφωνα με την «Αποκάλυψη του Πέτρου» (83:1-3) «Ο Χριστός γέλασε πάνω στον σταυρό με τους εκτελεστές του. Γέλασε για την έλλειψη αντίληψης τους, γνωρίζοντας ότι αυτοί γεννήθηκαν τυφλοί.» Αυτοί ανόητα πίστευαν, ότι τον σκότωναν αλλά στην πραγματικότητα τον ελευθέρωναν από την σάρκα. Μόνο ο ανθρώπινος Ιησούς πέθανε στον Σταυρό.

Σύμφωνα με τον Θεόδοτο, όταν ο Ιησούς λέει: «Πατέρα, στα χέρια σου, παραδίδω τον πνεύμα μου» εμπιστεύτηκε την κατώτερη Σοφία και τον σπόρο της στον Πατέρα, έχοντας ολοκληρώσει το έργο της λύτρωσης. Ο Σωτήρας τότε αποσύρθηκε από τον Ιησού και το ανθρώπινο μέρος του πέθανε. Για αυτό ο ανθρώπινος Ιησούς λέει με την τελευταία του πνοή «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκαταλείπεις», γιατί σε αυτό το σημείο χωρίστηκε ο Σωτήρας Χριστός από τον άνθρωπο Ιησού.

Η Ανάσταση

Σύμφωνα με τις «Πράξεις του Ιωάννη» ο αναστηθείς Σωτήρας εμφανίστηκε αμέσως στον απόστολο Ιωάννη στο όρος των Ελαιών ενώ ακόμα το πλήθος περιτρίγυριζε το ανθρώπινο σώμα του Ιησού στον Σταυρό. Ο Σωτήρας του αποκάλυψε ότι ο σταυρός θα μπορούσε να ιδωθεί ως ένα σύμβολο του Ορίου που χωρίζει το κατώτερο βασίλειο από το Πλήρωμα.

Την τρίτη ημέρα μετά που πέθανε το ανθρώπινό του σώμα, ο Σωτήρας έστειλε μια ακτίνα της δύναμής του που κατέστρεψε τον θάνατο και ανάστησε τον θνητό σώμα αφού διασκόρπισε τα σημάδια των παθών. Αυτό το σώμα που ανάστησε δεν ήταν το υλικό σώμα. Αντίθετα ήταν ένα σώμα από ψυχική ουσία ειδικά μεταμορφωμένο έτσι ώστε να μπορούσε να δει και να αισθανθεί (Αποσπάσματα από τον Θεόδοτο)

Ο αναστημένος Σωτήρας μόνο πήρε εκείνα τα στοιχεία που ήθελε να σώσει, που είναι, η ψυχική ουσία και ο πνευματικός σπόρος.

Οι εμφανίσεις του Ιησού μετά την Ανάσταση

Σύμφωνα με τους Βαλεντινιανούς ο Σωτήρας έμεινε μαζί με τους μαθητές του 18 μήνες μετά την ανάστασή του και τους μετέδωσε τότε την μυστική του διδασκαλία.

Αφού έδωσε τις τελευταίες διδασκαλίες, αυτός μαζί με την Σοφία αναλήφθηκαν στον όγδοο ουρανό. Ο ψυχικός Χριστός έμεινε στον έβδομο ουρανό στα δεξιά του Τεχνίτη-Δημιουργού. Θα παραμείνει εκεί έως το τέλος του κόσμου.

Στο επόμενο: Η εικόνα του Λάθους στο Ευαγγέλιο της Αλήθειας.

Δυστυχώς τα έτοιμα που είχα τελειώνουν και τώρα θα αναγκαστώ να έχω έναν πιο αργό ρυθμό. Μην φοβάσαι όμως δεν σας ξεχνάω. Είναι από τα αγαπημένα μου θέματα.

Η εικόνα του Λάθους στο "Ευαγγέλιο της Αλήθειας."

Εισαγωγή

Το Ευαγγέλιο της Αλήθειας είναι ένα από τα πιο σημαντικά Βαλεντινιανά κείμενα που ανακαλύφθηκαν στο Nag Hammadi. Αυτό το έργο δεν είναι στην πραγματικότητα ένα ευαγγέλιο με την συνήθη έννοια του όρου. Αντίθετα παρουσιάζει μια πιο εσωτερική ερμηνεία των ευαγγελίων. Πολλοί ειδικοί θεωρούν ότι είναι έργο του ίδιου του Βαλεντίνου.

Το Λάθος ή η «Πλάνη»

Οι πρώτες παράγραφοι περιγράφουν την έννοια του «Λάθους» που στα ελληνικά είναι «Πλάνη» (μας θυμίζει έντονα τον Ινδουισμό)και το οποίο παίζει κεντρικό ρόλο στο Ευαγγέλιο της Αλήθειας (16:31-17:36):

«Επειδή η πληρότητα (των Αιώνων) είχε αναζητήσει τον Έναν από τον οποίον είχε πηγάσει και η πληρότητα ήταν μέσα σε αυτόν (τον Πατέρα) – το Ασύλληπτο Απεριόριστο που είναι υπεράνω κάθε σκέψης – η άγνοια για τον Πατέρα προκάλεσε ταραχή και φόβο. Και η ταραχή πύκνωσε σαν ομίχλη, έτσι ώστε κανένας δεν μπορούσε να δει. Έτσι το λάθος («η πλάνη») δυνάμωσε και εργάστηκε στην ύλη της, μέσα σε κενότητα. Χωρίς να έχει μάθει να αναζητά την αλήθεια, εγκαταστάθηκε σε μια υλική μορφή («πλάσμα») προπαρασκευάζοντάς την με τα μέσα μιας δύναμης, μέσα σε ομορφιά, ως ένα υποκατάστατο για την αλήθεια.

Τώρα για το Ασύλληπτο Απεριόριστο αυτό δεν ήταν ταπεινωτικό, γιατί η ταραχή και ο φόβος και το υλικό σώμα της ψευδαίσθησης ήταν σαν ένα τίποτε, ενώ η Αλήθεια είναι αμετάβλητη, ατάραχη και δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί. Για αυτό τον λόγο περιφρόνησε το λάθος γιατί αυτό το λάθος δεν έχει ρίζα. Αυτή (η Σοφία) κατοίκησε μέσα στην ομίχλη σε σχέση με τον Πατέρα, προπαρασκευάζοντας, ενώ κατοικούσε εκεί (στο λάθος), προϊόντα και λησμοσύνες και φόβους, έτσι ώστε με αυτά να ξεγελάσει εκείνους στο Μέσον και να τους αιχμαλωτίσει.»

Αρκετοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι η «πλάνη», το λάθος, παρουσιάζεται στο μέσον των Αιώνων, αλλά αυτοί το προσλαμβάνουν ως κάτι έξω από τον εαυτό τους τόσο όσο αντιλαμβάνονται και μια υλική δημιουργία έξω από τον εαυτό τους. Είναι ένας «ψευδαισθητικός εαυτός» ο οποίος προβάλλεται και εξωτερικεύεται, όταν στην αλήθεια δεν υπάρχει πραγματικότητα έξω από τον εαυτό. Δηλαδή η πλάνη μπορεί να ειδωθεί ως ένα μυθολογικό σχήμα, και μπορεί να κατανοηθεί ως μια ψυχολογική δύναμη που είναι ενεργή στους πεσμένους Αιώνες.

Σε κάποια άλλα Βαλεντινιανά κείμενα αυτή η ψυχολογική δύναμη που δρα μέσα από τον πεσμένο Αιώνα, την Σοφία ονομάζεται «στέρηση» (ένας όρος που χρησιμοποιείται πολύ από τον Πλωτίνο). Οι Βαλεντινιανοί ταυτίζουν την στέρηση με την ύλη και το υλικό σώμα και συμφωνούν ότι η «στέρηση», η «έλλειψη» καταστρέφεται από την Γνώση.

Εδώ τελειώσαμε την μικρή μας περιήγηση στους Βαλεντινιανούς Γνωστικούς και με πιο αργό ρυθμό θα δούμε στο μέλλον και άλλα στοιχεία και κείμενα, γενικότερα για τους Γνωστικούς.

Στο επόμενο: Η "ΓΕΝΕΣΗ" κατά τους Γνωστικούς

Ήταν ένας από τους πιο χαρισματικούς χριστιανούς των πρώτων αιώνων. Νομίζω ότι μόνο αυτός μπόρεσε να συλλάβει τόσο βαθιά την μεγάλη επανάσταση που έπρεπε να γίνει αλλά που δυστυχώς "μαράθηκε" πολύ νωρίς.

Είναι ωραία η σύμπτωση ότι το ίδιο όνομα φέρει κι ένας άγιος του καθολικισμού ο οποίος είναι ο "άγιος του έρωτα".

quote:

---

Είναι ωραία η σύμπτωση ότι το ίδιο όνομα φέρει κι ένας άγιος του καθολικισμού ο οποίος είναι ο "άγιος του έρωτα".

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr