Ο Πλωτίνος προηγουμένως είπε:
«οι Αγιορείτες μοναχοί υποστήριζαν ότι χωρίς την ελληνική παιδεία, και με μόνη την άσκηση της προσευχής μπορούσαν να έχουν την μυστική εμπειρία της θεοπτίας.»

Επίσης μας έδωσε ένα απόσπασμα από Ιάμβλιχο: «Δεν είναι η νόηση που ενώνει με τον Θεό, διότι τότε τι θα εμπόδιζε τους θεωρητικούς φιλοσόφους να πετύχουν την θεουργική ένωση μαζί του; Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ!. Η ένωση με τον Θεό επιτυγχάνεται μόνο με την θεουργία»
------------------------------------------------

=>Ο αυστηρότερος ορισμός της θεουργίας δεν έχει καμία ανάγκη τη φιλοσοφία.

Συνεπώς επιμένω :
Με τη θεουργία οι αρχές που θεάται η ψυχή είναι οι Λόγοι, η ψυχή του κόσμου, οι πλανητικοί λόγοι και οι θεοί των ουράνιων σφαιρών και άρα η 2η υπόσταση. Δε πιστεύω ότι οι θεουργικές πρακτικές εκτείνονται ως τις υπερβατικές Ιδέες καθαυτές τις οποίες καμία ψυχή δε μπορεί να τις ατενίσει όσο παραμένει ψυχή.

Πάμε παρακάτω:

ΠΛΩΤΙΝΟΣ :
1. Το ΕΝ του Πλωτίνου είναι με Παρμενίδια έκφραση ΜΗ ΟΝ
2. Το ΜΗ ΟΝ, Εν είναι η απόλυτη ενότητα η απόλυτη ύπαρξη υπερβατική και άρρητη.
------------------------------------------------
=>ΕΝ = ΜΗ ΟΝ = ΑΡΡΗΤΟΝ

NADA :
1. Το ΟΛΟΝ δεν μπορεί να έχει χρονική αρχή. Υπήρχε πάντα.
2. Το ΟΛΟΝ είναι χωρίς όρια.
3.Το ΟΛΟΝ ή ΕΝ θεωρείται ως Μή-ΟΝ με την έννοια της Ανεκδήλωτης, Απόλυτης ΖΩΗΣ
------------------------------------------------
=>ΕΝ = ΜΗ ΟΝ = ΑΡΡΗΤΟΝ = ΟΛΟΝ

4. Το εκδηλωμένο ΕΝΑ, αποχωρισμένο από την Πηγή - Αρχή του, καθίσταται Ο Συμπαντικός Νούς, ο Δημιουργός, ο πρώτος δημιουργικός Λόγος, ο τετραπρόσωπος Μπράχμα της Ινδουιστικής θρησκείας.

5. Προσωπικά, δεν ταυτίζω το ΟΛΟΝ με με τον Νου
------------------------------------------------
=>ΕΚΔΗΛΩΜΕΝΟ ΕΝ = ΝΟΥΣ

Εγώ διαβάζοντας τα παραπάνω βλέπω ξεκάθαρα μία διαφορά μεταξύ

Ενός, Όλου και εκδηλωμένου Ενός, Νου ΣΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΗΣ NADA.

Αλλά αν θέλεις φίλε wendigo αναπροσαρμόζω την ερώτηση μου στη NADA :

Εφόσον το Όλον και ο Νους δε ταυτίζονται, η ετερότητα που συνεπάγεται από αυτό οριοθετεί τον Νου και τον καθιστά πεπερασμένο -που είναι χαρακτηριστικό των δημιουργημάτων- και άρα ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ και ΟΧΙ δημιουργό.

Ο Νους όμως δεν είναι αποτέλεσμα της αυτοθέασης του Όλου?? ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΟΛΟΝ ΝΑ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΝΟΥ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΑΥΤΟΘΕΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ?

Συνεχίζω να σχολιάζω το post σου φίλε wendigo. Καταρχήν οι ασκήσεις επί χάρτου της λογικής μας τι διαφορά έχουν από τη φιλοσοφική? Καμία θα έλεγα.

Το αν λύνεται κάποια υπαρξιακή μας δίψα ή μόνο αναλωνόμαστε σε γλωσσικούς ακροβατισμούς άσε φίλε μου να το κρίνουμε στο τέλος. Αλλιώς κινδυνεύουμε να καταλήξουμε δογματικοί. Κι αν δε καταλήξουμε πουθενά, ε , δε χάθηκε και ο κόσμος… Αν και μόνο το ότι δεν αφήνουμε το μυαλό να τεμπελιάζει είναι στα συν.

Με βάση τα λεγόμενα έχει δίκιο να ρωτάς τι εννοώ με το να λέω δημιουργία εκτός σύμπαντος. Οπότε σου καταθέτω τη λογική και το προβληματισμό μου.

Θεωρώ λανθασμένη τη τάση να καθιστούμε θεό-Δημιουργό ένα πεπερασμένο Νου, δημιούργημα. Δε με ενδιαφέρει αν ταυτίζεται με τη νοητική τάξη όλης της διασυμπαντικής δημιουργίας – την οποία αυτός ορίζει εδώ που τα λέμε-. Δε παύει να είναι δημιούργημα.

Θεωρώ αποτέλεσμα της τάσης αυτής να καταστείτε κάτι πεπερασμένο, άπειρο κάτι θνητό, αθάνατο. Τι εννοώ : Όσο ταυτίζουμε με Δημιουργό όλης της διασυμπαντικής δημιουργίας με έναν πεπερασμένο Νου θέτουμε όρια στην εκδήλωση. Και εδώ είναι μία απορία μου :

ΓΙΑΤΙ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΝΑ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ? Μήπως γιατί επιθυμούμε να μετονομάσουμε έναν ανώτερο νου στον απόλυτο ΝΟΥ ο οποίος ως αποτέλεσμα της αυτοθέασης του απείρου εαυτού του είναι εξίσου άπειρος? Για αυτό και μιλώ για δημιουργία εκτός σύμπαντος-και του δικού μας και του διασυμπαντικού οργανισμού-. Γιατί απλούστατα πιστεύοντας σε έναν Νου-δημιούργημα πεπερασμένο του αποκλείουμε άλλες άγνωστες διαστάσεις ύπαρξης. Του αποκλείουμε την εξωσυμπαντική-για τα μέτρα του- άπειρη εκδήλωση που ακόμη δε γνώρισε.

Θα επανέλθω ελπίζω με κάποια άλλα ενδιαφέροντα σχόλια.
Πάντα φιλικά. Baltazar.

0 BE 1 CAN 0 BE

Ας διευκρινήσω σχετικά με τις αναφορές μου για το ΟΛΟΝ και το ΕΝΑ -βάση του περιορισμού της κατανόησής μου πάντα και με δεδομένο ότι δεν έχω αποκρυσταλλώσει άποψη για αυτά τα θέματα, αλλά είναι τώρα που τα ερευνώ.

Αναφέρθηκα στο ΟΛΟΝ αρχικά, εννοώντας το σύνολο των εκδηλωμένων κόσμων και της Ανεκδήλωτης Αρχής. Υπό αυτή την έννοια κάποιες φορές ταυτίζεται με το ΕΝ ή με το ΕΝΑ ΟΛΟ, αλλά όχι με τον ΕΝΑ ως αριθμό, ο οποίος προέρχεται από τον ΜΗ-Αριθμό, το Ο, το ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΛΟ.

Το ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΛΟ είναι η Πρώτη Ριζική Αρχή, η Ανεκδήλωτη Άγνωστη χωρίς-Αιτία Αιτία, το ΜΗ-ΟΝ που είναι το Μοναδικό ΟΝ...
Έχει ονομαστεί ΧΑΟΣ στην αρχαιοελληνική Κοσμογονία, ΠΑΡΑΜΠΡΑΧΜΑΝ στην ινδουιστική, Υδάτινη Άβυσσος, Συμπαντική Μήτρα.

Αυτή η ΑΡΧΗ παραμένει πάντα κρυμμένη, Άρρητη και Αδιάγνωσθη, ενώ από αυτήν απορρέουν τα πάντα.
Η αιώνια, ακατάπαυστη Κίνησή της είναι εσωτερική, και όχι κίνηση ως πρός κάποιο σημείο αναφοράς. Πρός τα που θα μπορούσε να κινηθεί άλλωστε; Η Κίνησή της είναι η Μεγάλη Πνοή.

Σε κάθε περίπτωση είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε μία πρώτη ριζική Αρχή. Η αναφορά σου Baltazar σε "δημιουργία εκτός Σύμπαντος", δεν επιλύει κανένα πρόβλημα, απλά το μεταθέτει ένα βήμα πιο πίσω, όπως λέει και ο wendigo. Μιλάς για άλλες διαστάσεις ύπαρξης, μα εννοείται ότι αναφερόμενοι σε Εκδήλωση δεν εννοούμε μόνο την ορατή και μετρήσιμη επιστημονικά.

Οι αρχαιότερες παραδόσεις λοιπόν δέχονται μία Άπειρη Ανεξάρτητη Πραγματικότητα, μία Άγνωστη χωρίς-Αιτία Αιτία, μία Ανεκδήλωτη Αρχή που αποτελεί το θεμέλιο της Εκδήλωσης.
Από αυτήν την Αρχή προβάλλει εκπορεύεται ή αναδύεται (αυτές θεωρώ χαρακτηριστικές λέξεις), ο Δημιουργός, ή Δημιουργικός Λόγος, το Εκδηλωμένο ΕΝΑ, Συμπαντικός ΝΟΥΣ ή ΦΑΝΗΣ.

Για τα "όρια της Εκδήλωσης" που ρωτάς:
Όποια και να είναι, σίγουρα είναι πολύ μακριά για να τα αντιληφθούμε.
Οτιδήποτε εμφανίζεται σε κάποια μορφή, υπόκειται στους νόμους της Μεταβολής. Είναι πεπερασμένο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πάψει να υπάρχει ποτέ με κάποιο τρόπο. Σύμφωνα με τις εσωτερικές -και όχι μόνο- διδασκαλίες, καθετί που υπάρχει, υπήρξε και θα υπάρξει, ΎΠΑΡΧΕΙ αιώνια. Είναι πεπερασμένο και φθαρτό στην αντικειμενική και όχι στην Ιδεατή μορφή του.

Στο τέλος ενός Μανβαντάρα -χρονικής περιόδου, κύκλου- ένας κόσμος επαναπορροφάται και τα πάντα επιστρέφουν στη σιωπή και στην ασυνείδητη πρωταρχική κατάστασή τους, έως την Αυγή ενός Νέου Μανβαντάρα, όπου Μία Εκπνοή θα τα ξαναμορφοποιήσει.

quote:

---

«Νομίζω πως δεν είναι αποτελεσματικό ως εργαλείο σκέψης να θεωρηθεί a priori κάθε "εκστατική, μεθεκτική, υπερβατική και εμπειρική διείσδυση" ως εκτός ορίων φιλοσοφίας.»

---

Πληροφοριακά να πω, πως σήμερα οι φυσικοί έχουν φτάσει να γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη την χρονική στιγμή 1x10 εις την -45 sec πριν από το λεγόμενη «Μεγάλη Έκρηξη». Αν υποθέσουμε βέβαια ότι ισχύει αυτή η θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης». Για το χρονικό διάστημα 0 έως 1x10^-45 sec, δεν γνωρίζουμε τίποτε.

quote:

---

Χώρος και χρόνος = το γίγνεσθαι. Το πριν είναι το «ουκ εστίν», το οποίο όπως φαίνεται από την συζήτηση , είναι δύσκολο να περιγραφεί λεκτικά άλλα και ανέφικτο να προσεγγιστεί νοητικά, καθώς πεπερασμένοι εμείς απεριόριστο αυτό.

Η επιστήμη κάνει λόγο για ύλη μηδενικού όγκου σε χρόνο μηδέν συν μια στιγμή.

---

Edited by - Deva_Parinito on 04/09/2005 11:38:09

Ντέβα φίλε μου δεν κοιμάσαι ποτέ; Εγώ αναγκαστικά είμαι ξύπνιος λόγω εργασίας.. Μας βουτάς στα φυσικά, απομακρυνόμενος απο τα μεταφυσικά..!!!

quote:

---

κβαντικό κενό ή κβαντικό αιθέρα

---

Αναφέρεσαι φαντάζομαι στην άποψη πως το/α σύμπαντα μπορούν να αναδυθούν σε ύπαρξη ως μια κβαντική διακύμανση του Τίποτα.
Σύμφωνα με την Κβαντική Κοσμολογία των παράλληλων συμπάντων ο Κόσμος μας, δεν είναι ένα μοναδικό πυροτέχνημα, που δημιουργήθηκε στο Big Bang., αλλά αποτελεί μέρος άπειρων (;) παράλληλων συμπάντων, που είναι αληθινά άχρονο, όπως υποστηρίζουν κάποιοι από τους δικούς μας αρχαίους ατομικούς φιλόσοφους αλλά και οι ανατολικές φιλοσοφίες. .
Ένα άρθρο που περιλαμβάνει έναν παρόμοιο συγκρητισμό είναι και το κάτωθι:

http://www.theosophy.gr/articles.cfm?articleID=86

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Η επιστήμη όπως γνωρίζεις φίλε μου ότι δεν μπορεί να το αποδείξει πειραματικά δεν το αναγνωρίζει.
Η μεταφυσική από την άλλη δέχεται, - και παράξενο - όντως μεταλαμπαδεύει από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, γνώση και πληροφορίες που φαντάζουν αν μη τι άλλο απίστευτες για το επίπεδο των ανθρώπων που τις πρώτο μετέδωσαν.
Σίγουρα μεταφυσική και φυσική συναντιούνται δεν είναι ίσως τυχαίο πως μεγάλοι επιστήμονες όπως π.χ ο Ainstain είχαν ασχοληθεί με την μεταφυσική…

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

quote:

---

Η επιστήμη όπως γνωρίζεις φίλε μου ότι δεν μπορεί να το αποδείξει πειραματικά δεν το αναγνωρίζει.

---

Ναι, δεν διαφωνώ. Προσωπικά όμως, εγώ δεν ανήκω σ' αυτό το είδος των επιστημόνων, ούτε θεωρώ τον εαυτό μου επιστήμονα.

Καλό μεσημέρι.

Έγινε, τα λέμε...

Μας λέει ο φίλος wendigo αναφερόμενος σε μένα:

Quote :
Λόγοι, ψυχή του κόσμου, πλανητικοί λόγοι, θεοί ουράνιων σφαιρών, 2η υπόσταση: Νιώθω να μπήκα σε κάποιου την -πολύ συγκεκριμένη- θεολογία, με την ιεραρχία και τους όρους της. Στην παρούσα στιγμή το θεωρώ λίγο περιοριστικό (με όλο το σεβασμό: εκφράζω μια καθαρά προσωπική μου στάση).

Ενώ ακολουθεί ένα ακόμη ενδιαφέρον σχόλιο του :

Quote :
Έχουν γίνει σφαγές για μερικές λεξούλες και θα προτιμούσα να βγάλουμε το βάρος τους από πάνω μας.

Κατά αρχήν θα ήθελα να σχολιάσω το γεγονός ότι το υποτιθέμενο κοινό πλαίσιο ομιλίας μας είναι ανέφικτο να μην επηρεάζεται από αυτό των προσωπικών εμπειριών και γνώσεων του καθενός μας, και άρα να καθίσταται τελικά ένα μικρό δυναμικό σύμπαν με τι πολλαπλές οπτικές του γωνίες. Για το λόγο αυτό σε γενικότερο επίπεδο έγιναν και τόσες σφαγές, ως αναφέρει ο φίλος wendigo. Για το λόγο αυτό υπάρχει πάντα η κάποια αμφισβήτηση ή μικρή διαφωνία στα λεγόμενα του post κάποιου ή κάποιων συνομιλητών σας ανάλογα με τη διαφορετική γωνία θέασης, όχι μόνο αυτού ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗ ΣΑΣ.

Ξεχνάμε όμως ένα πράμα. Σημασία δεν έχει πως αντιλαμβανόμαστε εμείς το θείο. Το θείο δεν πρόκειται να επηρεασθεί από την αντίληψη μας. Συνεπώς μικρές διαφορές στη σημασία και στο ορισμό που καθορίζουν τα δόγματα, τα φιλοσοφικά ρεύματα κ.ο.κ. απλά μας κατατάσσουν κάπου στη συμπαντική ιεραρχία ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΟΧΙ. Μικρές διαφορές στους ορισμούς των λέξεων οδηγούν ολόκληρα ρεύματα σκέψεων να θεοποιούν ουράνια σώματα ή κοσμικές ενέργειες. Το αν ο θεός κάποιας σχολής σκέψης είναι στη πραγματικότητα ένα πεπερασμένο δημιούργημα είναι για μένα χαρακτηριστικό για το ποιες ενέργειες ενεργοποιεί.

Δεν γίνεται επομένως να δηλώνουμε Χριστιανοί και να πιστεύουμε σε ψυχή πριν τη γέννηση, ούτε γίνεται να πιστεύουμε στη μετεμψύχωση.

Δεν γίνεται επίσης να θεωρούμε τον Νου αποτέλεσμα της αυτοθέασης του Όλου και ταυτόχρονα ΤΟ ΟΛΟΝ ΝΑ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΝΟΥ.

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΕΝΑΤΕΝΙΣΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΨΥΧΗ. ΔΕ ΔΥΝΑΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΝΑ ΑΤΕΝΙΣΕΙ ΤΙΣ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ.

Δεν γίνεται επίσης να ομιλούμε για πάθη, ταλαιπωρία που οδηγούν στη θέωση. Το θείο το οποίο μετατίθεται όλο και πιο πάνω ως παραδέχεσαι ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ και άρα καμία σχέση δεν έχει με τη μετατόπιση των θεοποιημένων κοσμικών δυνάμεων.

Συνεπώς δεν πρόκειται για παιχνίδι με τις λέξεις, αλλά προσπάθεια να αντιληφθούμε ότι και οι περιορισμένη οπτική μας βρίσκεται και αυτή εντός του όλου και ενεργοποιεί ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΟΧΙ συγκεκριμένες ενέργειες και μας καθιστά όργανα κάποιων κοσμικών ενεργειών.

Στα περί ορίων εκδήλωσης αναφερόμενος, θα προσθέσω πάνω στα ήδη λεγόμενα μου το ότι δε μπορώ να κατανοήσω τη αυθαίρετη επιλογή κάποιων από τις άπειρες Ιδεατές μορφές να δώσουν μία πεπερασμένη εκδήλωση και όχι όλων. Συνεπώς δε δύναμαι να αντιληφθώ τη δυσχέρεια κάποιας σχολής σκέψης να αποδεχτεί την άπειρη εκδήλωση, προσθέτοντας όρια σε αυτήν αν αυτό δε γίνεται γιατί υπηρετεί κοσμικές δυνάμεις.

Πάντα φιλικά. Baltazar.

0 BE 1 CAN 0 BE

Ας διευκρινησθεί όμως (όσο είναι δυνατόν κάτι τέτοιο) κάτι που δεν έχει εντοπισθεί επαρκώς ούτε στο κείμενο της Θεοσοφικής, ούτε στα μέχρι τώρα λεχθέντα.
Αντιγράφω από την Μυστική Δοξασία της Μπλαβάτσκυ, για να μην παραποιήσω:

Η διαστολή της Μητέρας, "από τα μέσα προς τα έξω" που σε άλλο σημείο ονομάζεται "Ύδατα του Διαστήματος", "Συμπαντική Μήτρα" κ.τ.λ. δεν υπονοεί μια διαστολή από ένα μικρό κέντρο ή εστία, αλλά -χωρίς αναφορά σε μέγεθος ή περιορισμό ή περιοχή - σημαίνει την ανάπτυξη της απεριόριστης υποκειμενικότητας σε απεριόριστη αντικειμενικότητα (...) Αυτή η διαστολή, αφού δεν ήταν μια άυξηση σε μέγεθος -γιατί η άπειρη έκταση δεν επιδέχεται επέκταση - ήταν μια αλλαγή κατάστασης

Το παραπάνω σε συνδυασμό με το:
"ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΓΙΑΤΙ ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ"
μάς υποχρεώνει να υποθέσουμε ότι ναι μεν ισχύει ότι "στο Απόλυτο αυτό καθ’ εαυτό,
δεν υπάρχει ούτε χρόνος,
ούτε χώρος", αλλά μόνο με τον τρόπο που ορίζει η επίσημη επιστήμη αυτά τα μεγέθη.

Από άρθρο ιστοσελίδας του physics4u με τίτλο "ο Χρόνος προηγείται του Είναι" ο Prigogine υποστηρίζει ότι "ο χρόνος είναι αιώνιος. Δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος" Επίσης :
«Πώς όμως να αντιληφθούμε αυτήν την αρχή (του χρόνου); Μου φαίνεται πιο φυσικό να υποθέσω ότι η γέννηση του Σύμπαντός μας είναι ένα συμβάν μέσα στην ιστορία του κόσμου και συνεπώς οφείλουμε να αποδώσουμε σ' αυτόν (τον κόσμο ) έναν χρόνο, ο oπoίος προηγείται της γενέσεως του Σύμπαντος».

"Η γέννηση λοιπόν του Σύμπαντος οφείλεται στον μετασχηματισμό του χωρόχρονου σε ύλη και μεταφράζεται σε μία έκρηξη της εντροπίας."

Ο Α. Κονταράτος στο βιβλίο του Υπαρξιακός Προβληματισμός και Επιστημονικές Προσεγγίσεις γράφει: "Κατά τον Νανόπουλο πριν και πίσω από τον χωρόχρονο υπάρχει ένα γεωμετροδυναμικό (τοπολογικό) υπόστρωμα, προσδιορίσημο με μαθηματικά (Donaldson 1984) αλλά ανεξιχνίαστο φυσικά, που συμπικνώνεται σε πολυδιάστατα "ογκίδια" κατά εστίες. (...)
Κατά τους Veneziano και Capistrani (1998) πάλι, υπάρχει ένα ψυχρό, άπειρο τίποτα μέσα από το οποίο, σύμφωνα με τις προβλέψεις της Θεωρίας των Χορδών ανέβλυσε βίαια το σημερινό σύμπαν."

Και καταλήγει ο συγραφέας:
"Όλα τα διαθέσιμα στοιχεία στηρίζουν την άποψη ότι η φύση είναι πλήρως ενοποιημένη και ότι κάπου στο βάθος υπάρχει μία και μοναδική οντότητα (ας την ονομάσουμε υπερσυμμετρικό κβαντικό βρόχο) που γεννά το χώρο, το χρόνο, την ύλη και τη δύναμη. Η ουσία όμως αυτής της οντότητας παραμένει ανεξιχνίαστη."

Η Πρώτη Άγνωστη Αιτία δηλαδή βρίσκεται πέρα από τον συνήθη χωροχρόνο και αποτελεί το υπόστρωμα από όπου αναβλύζουν τα πάντα
Αυτό όμως δεν σημαίνει: όχι Χρόνος και Χώρος, αλλά Άπειρη Διάρκεια και Άπειρος Χώρος ή όπως ονομάζονται στην εσωτερική Διδασκαλία:
αφηρημένη Κίνηση και αφηρημένος Χώρος.

Αν η Μπλαβάτσκυ έγραφε σήμερα, σίγουρα θα ήταν λιγότερο επιθετική προς το σύνολο της επιστήμης, καθώς τώρα περισσότερο από ποτέ υπάρχουν πολλές επιστημονικές θεωρίες -αν και όχι καθολικά αποδεκτές από την επίσημη επιστημονική κοινότητα- που πλησιάζουν την Αποκρυφιστική Διδασκαλία.

Έχεις κάποιες πολύ συγκεκριμμένες απόψεις, για τις οποίες θα με ενδιέφερε να "ακούσω" περισσότερα.

Τι εννοείς με όλα αυτά:

quote:

---

Δεν γίνεται επομένως να δηλώνουμε Χριστιανοί και να πιστεύουμε σε ψυχή πριν τη γέννηση, ούτε γίνεται να πιστεύουμε στη μετεμψύχωση.

Δεν γίνεται επίσης να θεωρούμε τον Νου αποτέλεσμα της αυτοθέασης του Όλου και ταυτόχρονα ΤΟ ΟΛΟΝ ΝΑ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΝΟΥ.

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΕΝΑΤΕΝΙΣΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΨΥΧΗ. ΔΕ ΔΥΝΑΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΝΑ ΑΤΕΝΙΣΕΙ ΤΙΣ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ.

---

Η μηπως..
"Θα ειμαι ανθρωπος...
θα ειμαι θεος, τελειος, αριστος και ιδανικος
θα ειμαι το Α και το Ω
θα ειμαι ο εγωισμος"?

Ομως ΘΕΟΣ δεν ειναι "Εγω"...

"Εγωισμος, ειναι η απληστια, η πλεονεξια ο "πονος" της ψυχης...ο αμαθης ΕΓΩ!

Τι ειναι λοιπον ΘΕΟΣ και τι Ανθρωπος?

Αρχη και τελος, σαν την ημερα και τη νυκτα...σαν την
υπαρξη του ανθρωπου-θεου αιωνια και παντοτινη.

Νερο ειναι η γη, ο αερας η φωτια και ολα αυτα και εγω μαζι.

Θανατος ειναι ακομα μια ζωη, τα 4 στοιχεια και εγω η αρχη.

Ροη συνεχομενη ειναι η ζωη.

Ωρα και χρονος...ειναι το σημειο της ζωης, η γεννηση της
νυκτας αλλα και της αυγης.

Ποτε δεν αρχισα, και ουτε θα σταματησω να υπαρχω.

Οτι ημουν...ειμαι, και οτι ειμαι...θα ειμαι, το μονο που
αλλαζει ειναι το ονομα και η φυση μου.

Σε ολα αυτα, οτι ειμαι εγω εισαι και εσυ!

quote:

---

Θείο και μη-Θείο

---

Οπως ειχε πει η Καθυ...

הצטרף לקרקס

"Τι είναι αυτό που υπάρχει πάντα;
"Ο Χώρος, ο αιώνιος Ανουπαντάκα (χωρίς γονείς)".
"Τι είναι αυτό που υπήρχε πάντα;"
"Το Σπέρμα μέσα στη Ρίζα".
"Τι είναι αυτό που αιώνια έρχεται και φεύγει;"
"Η Μεγάλη Πνοή".
"Υπάρχουν λοιπόν τρία Αιώνια;". "Όχι, τα τρία είναι ένα. Αυτό που υπάρχει πάντα, είναι ένα. Αυτό που υπήρχε πάντα, είναι ένα. Αυτό που αιώνια έρχεται και φεύγει, είναι επίσης ένα:
και αυτό είναι ο Χώρος".

"Εξήγησε, ω Λανού".
"Το Ένα είναι ένας αδιάσπαστος Κύκλος (δακτύλιος) χωρίς περιφέρεια, γιατί βρίσκεται παντού και πουθενά. Το Ένα είναι το απεριόριστο πεδίο του Κύκλου, που εμφανίζει μια διάμετρο μόνο κατά τη διάρκεια των μανβανταρικών περιόδων. Το Ένα είναι το αδιαίρετο σημείο που δεν βρίσκεται πουθενά, αλλά που γίνεται αντιληπτό παντού κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων. Είναι το Κάθετο και το Οριζόντιο. Ο Πατέρας και η Μητέρα.

Το φώς στο σκοτάδι και το σκοτάδι στο φώς: η "Πνοή που είναι Αιώνια".
Προχωράει από τα έξω προς τα μέσα, όταν είναι παντού. και από τα μέσα προς τα έξω, όταν δεν είναι πουθενά. Διαστέλλεται και συστέλλεται (εκπνοή και εισπνοή).
Όταν διαστέλλεται, η μητέρα διαλύεται και σκορπίζεται. Όταν συστέλλεται, η μητέρα επιστρέφει και μαζεύεται.
Αυτό δημιουργεί τις περιόδους Εξέλιξης και Διάλυσης, Μανβαντάρα και Πραλάγια.

Το Σπέρμα είναι αόρατο και πύρινο. Η Ρίζα (το πεδίο του κύκλου) είναι δροσερή. Αλλά κατά τη διάρκεια της Εξέλιξης και του Μανβαντάρα το ένδυμά της είναι κρύο και ακτινοβόλο.
Η Ζεστή Πνοή είναι ο Πατέρας που καταβροχθίζει τους απογόνους του πολυπρόσωπου Στοιχείου (ετερογενείς) και αφήνει τους μονοπρόσωπους (ομογενείς).

Η Δροσερή Πνοή είναι η Μητέρα, που συλαμβάνει, μορφοποιεί, γεννάει και τους δέχεται πίσω στην αγκαλιά της, για να τους ξαναμορφοποιήσει την Αυγή (της Ημέρας του Μπράχμα ή Μαναβαντάρα)..."

Ζεύξη με τον Προάγγελο του Κεραυνού, ή μάλλον με έναν από τους σημαντικούς ερμηνευτές του...

"Η κατάφαση είναι η πιο υψηλή δύναμη της θέλησης. Τί είναι όμως αυτό που επιβεβαιώνεται? Η Γη, η ζωή...Ποιά μορφή όμως παίρνουν η Γη και η ζωή όταν αυτές είναι αντικείμενο κατάφασης? Μορφή άγνωστη σε εμάς, που δεν κατοικούμε παρά στη ρημαγμένη επιφάνεια της Γης και δεν ζούμε παρά καταστάσεις κοντά στο μηδέν. Αυτό που καταδικάζει ο μηδενισμός και αγωνίζεται να αρνηθεί δεν είναι τόσο το Είναι, γιατί το Είναι το ξέρουμε εδώ και πολύ καιρό, μοιάζει με το Μηδέν σαν δύο αδέλφια. Καταδικάζει μάλλον το πολλαπλό, μάλλον το γίγνεσθαι.
Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΞΙΛΕΩΘΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΑΝΑΡΡΟΦΗΘΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ. Το πολλαπλό ως κάτι άδικο, που οφείλει να κριθεί και να αναρροφηθεί μέσα στο Ένα. Το γίγνεσθαι και το πολλαπλό είναι ένοχα, αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία λέξη του μηδενισμού.
Επίσης, κάτω από τη βασιλεία του μηδενισμού, η φιλοσοφία έχει για κίνητρα μαύρα συναισθήματα, μια "δυσαρέσκεια, άγνωστο ποιά αγωνία, ποιά ανησυχία του ζην-ένα σκοτεινό συναίσθημα ενοχής.

Αντίθετα, η πρώτη φιγούρα της μεταστοιχείωσης ανεβάζει το πολλαπλό και το γίγνεσθαι στην πιο υψηλή δύναμη:και τα δύο γίνονται αντικείμενα μιας κατάφασης. ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΛΑΠΛΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΕΙΔΟΥΣ. Η ΧΑΡΑ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ, ΩΣ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ.

Η απόδοση αξίας στα αρνητικά συναισθήματα ή στα θλιβερά πάθη, ιδού ο φενακισμός πάνω στον οποίο στηρίζει την εξουσία του ο μηδενισμός (ο Λουκρήτιος πρώτα, ο Σπινόζα μετά, έγραψαν σελίδες κατηγορηματικές απ’ αυτήν την άποψη. Πριν από το Νίτσε συλλαμβάνουν τη φιλοσοφία ως τη δύναμη του καταφάσκειν, ως τον πρακτικό αγώνα εναντίον των φενακισμών, ως την εκδίωξη του αρνητικού).

Το πολλαπλό επιβεβαιώνεται ως πολλαπλό, το γίγνεσθαι επιβεβαιώνεται ως γίγνεσθαι. Αυτό σημαίνει συγχρόνως ότι η κατάφαση είναι πολλαπλή η ίδια, ότι γίνεται ο εαυτός της, και ότι το γίγνεσθαι και το πολλαπλό είναι τα ίδια καταφάσεις. Στην κατάφαση υπάρχει κάτι σαν παιχνίδι στον καθρέφτη. "Αιώνια κατάφαση...αιωνίως είμαι η κατάφασή σου!" Η δεύτερη φιγούρα της μεταστοιχείωσης είναι η κατάφαση της κατάφασης, ο διπλασιασμός, το θεϊκό ζευγάρι Διόνυσος-Αριάδνη.

Σ’όλους τους πρηγούμενους χαρακτήρες μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον Διόνυσο. Βρισκόμαστε μακριά από τον πρώτο Διόνυσο, εκείνον που συνελάμβανε ο Νίτσε επηρεασμένος από τον Σοπενχάουερ: έναν Διόνυσο που αναρροφούσε τη ζωή μέσα σ’ένα αρχέγονο Φόντο, που σύναπτε συμμαχία με τον Απόλλωνα για να παραγάγει την τραγωδία. Είναι αλήθεια ότι από τη Γέννηση της Τραγωδίας ήδη, ο Διόνυσος οριζόταν ακόμη από την αντίθεσή του με το Σωκράτη, περισσότερο απ’ότι με τη συμμαχία του με τον Απόλλωνα: ο Σωκράτης έκρινε και καταδίκαζε τη ζωή εν ονόματι ανώτερων αξιών, αλλά ο Διόνυσος προαισθανόταν ότι η ζωή δεν έχει ανάγκη να κριθεί, ότι είναι αρκετά δίκαιη, αρκετά άγια από μόνη της.

Καθώς όμως προχωρά στο έργο του ο Νίτσε, του παρουσιάζεται η αληθινή αντίθεση: όχι πια ο Διόνυσος εναντίον του Σωκράτη, αλλά ο Διόνυσος εναντίον του Εσταυρωμένου. Το μαρτύριό τους φαίνεται κοινό, αλλά η ερμηνεία,η αξιολόγηση αυτού του μαρτυρίου διαφορετική: από τη μία μεριά η μαρτυρία εναντίον της ζωής, το εγχείρημα της εκδίκησης που συνίσταται στην άρνηση της ζωής. Από την άλλη η κατάφαση στη ζωή, η κατάφαση στο μέλλον και στο πολλαπλό, μέχρι το σκίσιμο και τα κατασκορπισμένα μέλη του Διόνυσου.
Χορός, ελαφράδα, γέλιο είναι οι ιδιότητες του Διόνυσου. Ως δύναμη κατάφασης ο Διόνυσος καλεί έναν καθρέφτη μέσα στον καθρέφτη, ένα δακτυλίδι μέσα στο δακτυλίδι του: Χρειάζεται μία δεύτερη κατάφαση ώστε να επιβεβαιωθεί και η ίδια η κατάφαση. Ο Διόνυσος έχει μία μνηστή, την Αριάδνη («έχεις μικρά αυτιά, έχεις τα αυτιά μου: βάλε σ’αυτά μια συνετή λέξη»). Η μόνη συνετή λέξη είναι το «Ναι». Η Αριάδνη ολοκληρώνει το σύνολο των σχέσεων που ορίζουν το Διόνυσο και το διονυσιακό φιλόσοφο.

Το πολλαπλό δεν είναι πια υπαγόμενο στη δικαιοδοσία του Ενός ούτε το γίγνεσθαι στη δικαιοδοσία του Είναι. Αλλά το Είναι και το Ένα κάνουν κάτι καλύτερο από το να χάσουν το νόημά τους, παίρνουν καινούριο. Διότι τώρα το Ένα κατονομάζει το πολλαπλό ως πολλαπλό (θραύσματα ή αποσπάσματα). Το Είναι κατονομάζει το Γίγνεσθαι ως Γίγνεσθαι. Αυτό είναι το νιτσεικό αναποδογύρισμα ή η τρίτη φιγούρα της μεταστοιχείωσης. Δεν αντιτίθεται πια το γίγνεσθαι στο Είναι, το πολλαπλό στο Ένα (οι ίδιες οι αντιθέσεις αυτές είναι άλλωστε κατηγορίες του μηδενισμού). Αντίθετα επιβεβαιώνεται το Ένα του πολλαπλού, το Είναι του γίγνεσθαι. Ή καλύτερα, όπως λέει ο Νίτσε, επιβεβαιώνεται η ανάγκη του τυχαίου. Ο Διόνυσος είναι παίκτης. Ο αληθινός παίκτης κάνει την τύχη αντικείμενο κατάφασης: επιβεβαιώνει τα αποσπάσματα, τα μέλη της τύχης. Απ’αυτήν την κατάφαση γεννιέται ο αναγκαίος αριθμός που ξαναρίχνει τα ζάρια. Βλέπουμε ποια είναι αυτή η τρίτη φιγούρα: το παιχνίδι της αιώνιας Επιστροφής. Επιστρέφειν είναι ακριβώς το είναι του γίγνεσθαι, το ένα του πολλαπλού, η αναγκαιότητα του τυχαίου.

Επίσης πρέπει να αποφύγουμε να κάνουμε την αιώνια Επιστροφή την Επιστροφή του "Ίδιου".Αυτό θα ήταν παραγνώριση της μορφής της μεταστοιχείωσης και της αλλαγής στη θεμελιώδη σχέση. Διότι το Ίδιο δεν προυπάρχει του πολυειδούς(παρά μόνον στην κατηγορία του μηδενισμού).Δεν είναι το Ίδιο που επιστρέφει,επειδή το επιστρέφειν είναι η πρωτότυπη μορφή του Ίδίου, το οποίο μόνον κατονομάζει το πολυειδές,το πολλαπλό,το γίγνεσθαι.Το Ίδιο δεν επιστρέφει,το επιστρέφειν είναι μόνον το Ίδιο αυτού που γίγνεται...»

quote:

---

Η ΧΑΡΑ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ, ΩΣ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ.

---

No Method, No Guru, No Teacher

quote:

---

quote:
--------------------
Η ΧΑΡΑ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ, ΩΣ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ.
--------------------

Τι υπέροχα ηδονιστικό αυτό!

No Method, No Guru, No Teacher

---

ΝΟΥΣ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ)- ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ
Ο ΑΡΧΙΚΟΣ ΝΟΥΣ (ΔΙΟΣ ΝΟΥΣ)=ΔΙΟΝΥΣΟΣ!
ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΤΑΞΗ Η ΣΚΕΨΗ ,Η ΙΔΕΑ ΕΝΟΣ ΙΔΑΝΙΚΟΥ ΥΠΕΡΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΦΙΛΟΞΕΝΟ ΓΙΑ ΒΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΝΟΥ
ΠΟΥ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕ ΙΔΑΝΙΚΟ ΛΟΓΙΚΑ ΣΤΗΜΕΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ !
Ο ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟΚΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΟΛΟΝ ΑΛΛΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ.
ΙΔΕΕΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΥΛΟΠΟΙΠΟΙΣΗ ΙΔΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.
Ο ΝΟΥΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΣΗΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ.

ΨΥΧΗ
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΙΝΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ,ΙΣΩΣ ΚΑΙ Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΙΔΙΟΣΥΓΚΡΑΣΙΑΣ ΚΑΘΕ ΑΤΟΜΟΥ ΦΟΡΕΑ ΨΥΧΗΣ.
ΖΩΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΙΚΗ=ΨΥΧΗ ΓΕΜΑΤΟ ΣΥΜΕΤΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΡΜΟΝΙΚΕΣ
ΟΠΟΥ ΕΝΑΡΜΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΟΛΟΝ ΘΕΙΟ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΡΑΤΗΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΗΣ ΕΚΤΟΝΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ -ΑΘΑΝΑΣΙΑ.

ΖΩΗ ΨΕΥΤΙΚΗ=ΨΥΧΗ ΟΠΟΥ ΦΘΕΙΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΣΥΜΕΤΡΙΑΣ
Η ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΟΥ ΝΟΥ
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΝ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ ΥΠΑΡΞΗΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ ΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΔΗΛ ΤΗΝ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΠΙΑ ΛΟΓΩ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑΣ.

ΥΛΗ-(ΠΥΚΝΩΣΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΨΥΧΗΣ)
ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΜΕΣΩ ΝΟΜΩΝ ΔΙΑ-ΣΠΑΣΗ ΚΑΙ ΖΕΥ-ΞΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΩΝ ΠΥΚΝΩΜΕΝΩΝ ΠΕΔΙΩΝ Η ΦΥΣΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΛΟΓΟΣ-ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΞΗΓΟΥΝΤΑΙ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ
ΚΑΘΕ ΔΙΕΡΓΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΗΓΗΣΙΜΗ
Ο ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ.
ΟΛΗ Η ΦΥΣΗ-ΥΛΗ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΝΟΥ ΑΠΛΩΣ ΣΤΑ ΕΛΛΟΓΑ ΟΝΤΑ
ΕΞΗΓΗΤΑΙ ΤΟ ΟΛΩΝ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΕΝΣΑΡΚΩΘΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΜΕ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΗΝ ΣΥΜΕΤΡΙΑ ΠΟΥ ΔΙΕΠΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΑΝ ΘΥΜΗΘΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΜΑΣ ΠΛΗΡΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΛΟΓΩ ΥΠΑΡΞΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΗΣ ΖΩΗΣ ΑΝ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΜΕ ΛΙΓΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ..........ΤΟΤΕ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΖΩΗ

1983

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr