Να υποτάξω τη γης, το νερό, τον αγέρα, να νικήσω τον τόπο και τον καιρό, να νοιώσω με ποιους τρόπους αρμολογούνται κι έρχουνται και ξανάρχουνται οι αντικαθρεφτισμοί που ανεβαίνουν από την πυρωμένην έρημο του νου, τι αξίαν έχει;

Ενα μονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία.
Αν ο νους δεν μπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέραν από τα σύνορα την ηρωϊκήν απελπισμένην έξοδο, νά ταν να μπορούσε η καρδιά μου!

Πέρα! Πέρα! Πέρα! Πέρα από τον άνθρωπο ζητώ το αόρατο μαστίγι που τον βαράει και τονε σπρώχνει στον αγώνα. Πέρα από τα ζώα ενεδρεύω να δω το πρόσωπο το αρχέγονο που μάχεται δημιουργόντας, συντρίβοντας, καναχύνοντας τις αρίφνητες μάσκες να τυπωθεί στο ρεούμενο κρέας. Πέρα από τα φυτά αγωνίζουμαι να ξεχωρίσω τα πρώτα παραπατήματα του Αοράτου μέσα στη λάσπη.

Μια πρόταση μέσα μου:
- Σκάψε! Τι βλέπεις;
- Ανθρωπους και πουλιά, νερά και πέτρες!
- Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;
- Ιδέες και ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα.
- Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;
- Δε βλέπω τίποτα! Νύχτα βουβή, πηχτή σα θάνατος. Θά'ναι ο θάνατος.
- Σκάψε ακόμα!
- Αχ! Δεν μπορώ να διαπεράσω το σκοτεινό μεσότοιχο! Φωνές γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλο όχτο!
- Μην κλαις! Μην κλαίς! Δεν είναι στον άλλον όχτο! Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!

Πέρα από το νου, στον ιερό γκρεμό της καρδιάς, ακροποδίζω τρέμοντας. Το ένα μου πόδι αδράχνεται από το σίγουρο χώμα, το άλλο ψάχνει στα σκοτεινά, επάνω από την άβυσσο.

Ψυχανεμίζουμαι πίσω απ'όλα τούτα τα φαινόμενα μια μαχόμενη ουσία. Θέλω να σμίξω μαζί της.

Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει.

Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν'ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει.
Περπατώ στ'αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυό φωνές μέσα μου παλεύουν.

Ο νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αισθήσεων χρέος μας να αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου".

Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: "Οχι! Οχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν'αρνιέσαι ότι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!"

Ο νους: "λαγαρό και ανέλπιδο είναι το μάτι μου και θεάται τα πάντα. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, μια παράσταση που δίνουν οι πέντε θεατρίνοι του κορμιού μου.

Κοιτάζω με απληστία, με ανείπωτη περιέργεια, και δεν έχω την αφελεια του χωριάτη να πιστέψω, και να ανέβω επάνω στη σκηνή επεμβαίνοντας στην αιματηρή κωμωδία.

Είμαι ο θαυματοποιός φακίρης που ακίνητος, καθούμενος στο σταυροδρόμι των αιστήσεων, θεάται να γεννιέται και να αφανίζεται ο κόσμος, θεάται τα πλήθη να σαλεύουν και να φωνάζουν στα πολύχρωμα μονοπάτια της ματαιότητας.
Καρδιά, απλοϊκή καρδιά, γαλήνεψε και υποτάξου!"

Μα η καρδιά ανατινάζεται και φωνάζει: "Είμαι ο χωριάτης και πηδώ απάνω στη σκηνή κι επεμβαίνω στην πορεία του κόσμου!"

δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;

Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα. Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν, να ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω. Αλλο σκοπό δεν δίνω στη ζωή μου.

Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερο καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου.

Ξεκίνησα από ένα σκοτεινό σημείο, τη Μήτρα, οδεύω σε ένα άλλο σκοτεινό σημείο,το Μνήμα. Μια δύναμη με σφεντονάει μέσα από το σκοτεινό βάραθρο, μια άλλη δύναμη με συντραβάει ακατάλυτα στο σκοτεινό βάραθρο.
Δεν είμαι ο κατάδικος που τον πότισαν κρασί για να θολώσει το μυαλό του, με λαγαρά τα φρένα, νηφάλιος, δρασκελώ το ανάμεσα στους δυό γκρεμούς μονοπάτι.

Κια μάχουμαι πως να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο. Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι τούτη η πορεία, και κατά που ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας.

Ενα σύνθημα, σα συνωμότες, ένα λόγο απλό να προφτάσω να πω στους συντρόφους!

Ναι, σκοπός της γης, δεν είναι η ζωή, δεν είναι ο άνθρωπος. Εζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά. Ειναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της.

Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία ετούτη της γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!

τι να πεις για την μορφη που ονομαζεται Καζαντζακης ας αφησουμε να μιλησει ο ιδιος...

Α' ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ: ΕΓΩ
Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι' κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.

Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.

Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα' μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως.

Με κίντυνο, βαρυγκομώντας, τρεκλίζοντας μέσα στο σκοτάδι, πασκίζω να τιναχτώ από τον ύπνο, να σταθώ λίγη ώρα, όσο μπορώ, ορθιος.

Μια μικρή ανυπόταχτη πνοή μάχεται μέσα μου απελπισμένα να νικήσει την ευτυχία, την κούραση και το θάνατο.

Γυμνάζω σαν άλογο πολεμικό το σώμα μου, το συντηρώ λιτό, γερό, πρόθυμο. Το σκληραγωγώ και το σπλαχνίζουμαι. Άλλο άλογο δεν έχω.

Συντηρώ το μυαλό μου ακοίμητο, λαγαρό, ανήλεο. Το αμολώ να παλεύει ακατάλυτα και να κατατρώει, φως αυτό, το σκοτάδι της σάρκας. Άλλο αργαστήρι να κάνω το σκοτάδι φως δεν έχω.

Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη. Νιώθω στην καρδιά μου όλες τίς ταραχές και τις αντινομίες, τις χαρές και τις πίκρες της ζωής. Μα αγωνίζουμαι να τις υποτάξω σ' ένα ρυθμό ανώτερο από το νου, σκληρότερο από την καρδιά μου. Στο ρυθμό του Σύμπαντου που ανηφορίζει.

Η Κραυγή κηρύχνει μέσα μου επιστράτεψη. Φωνάζει: «Εγώ, η Κραυγή, είμαι ο Κύριος ο Θεός σου! Δεν είμαι καταφύγι. Δεν είμαι σπίτι κι ελπίδα. Δεν είμαι Πατέρας, δεν είμαι Γιος, δεν είμαι Πνέμα. Είμαι ο Στρατηγός σου!

»Δέν είσαι δούλος μου μήτε παιχνίδι στις απαλάμες μου. Δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι παιδί μου. Είσαι ο σύντροφος μου στη μάχη.

»Κράτα γενναία τα στενά που σου μπιστεύτηκα' μην τα προδώσεις! Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας.

»Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω! Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ' ακλούθα μου!

»Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερο του ρυθμό είναι λεύτερος.

»Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπος μου απάνω στη γης ετούτη.

»Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

»Ν' αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους' να ζητάς συντρόφους!

»Να 'σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.

»Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!»

Σκύβω κι αφουκράζουμαι την πολεμική τούτη Κραυγή στα σωθικά μου. Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του Αρχηγού, ξεκαθαρίζω τη φωνή του, δέχουμαι με χαρά και με τρόμο τις σκληρές εντολές του.

Ναι, ναι, δεν είμαι τίποτα. Ένας αχνός φωσφορισμός απάνω στην ογρή πεδιάδα, ένα άθλιο σκουλήκι που σούρνεται κι αγαπάει, φωνάζει και μιλάει για φτερούγες, μια ώρα, δυο ώρες, κι ύστερα το στόμα του φράζει με χώματα. Άλλη απόκριση οι σκοτεινές δυνάμες δε δίνουν.

Μα μέσα μου, μια Κραυγή ανώτερη μου φωνάζει αθάνατη. Τι, θέλοντας και μη, είμαι κι εγώ, σίγουρα, ένα κομμάτι από τ' ορατό κι αόρατο Σύμπαντο. Είμαστε ένα. Οι δυνάμες που δουλεύουν εντός μου, οι δυνάμες που με σπρώχνουν και ζω, οι δυνάμες που με σπρώχνουν και πεθαίνω είναι, σίγουρα, και δικές του δυνάμες.

Δεν είμαι ένα μετέωρο αρίζωτο στον κόσμο. Είμαι χώμα από το χώμα του και πνοή από την πνοή του.

Δε φοβούμαι μοναχός, δεν ελπίζω μοναχός, δε φωνάζω μοναχός μου. Μια παράταξη μεγάλη, μια φόρα του Σύμπαντου φοβάται, ελπίζει, φωνάζει μαζί μου.

Είμαι ένα πρόχειρο γιοφύρι, και Κάποιος αποπάνω μου περνάει και γκρεμίζουμαι ξοπίσω του. Ένας Αγωνιστής με διαπερνάει, τρώει τη σάρκα μου και το μυαλό μου, ν' ανοίξει δρόμο, να γλιτώσει από μένα. Όχι εγώ, Αυτός φωνάζει!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα σκέπτομαι:
Τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς είναι ο Έρωτας.
Αυτή η δύναμη, που στα χρόνια της εφηβίας, (γιατί εκεί
πρωτοεκδηλώνεται με όλη της τη δύναμη),
μας κάνει να ατενίζουμε έναν "αγαπημένο" και να ελπίζουμε
πέρα από τη λογική.
Αυτήν τη μορφή του έρωτα ας μην την υποτιμήσουμε,
επειδή μας μαθαίνει πολλά:
Μας οπλίζει με μια διάθεση ουράνια, νομίζουμε ότι θα φτάσουμε
τα αστέρια, και πράγματι Εκεί τοποθετούμε τον Αγαπημένο...
Μας μαθαίνει να δίνουμε σε Αυτόν -(που μπορεί ο έρωτάς μας
να κάνει την προσφορά αυτή ιδιοτελή)- και μαθαίνουμε
να προσφέρουμε, χωρίς να λογαριάζουμε τί έχουμε να δώσουμε
και αν φτάνει...
Μας ξυπνά την τέχνη, την αναζήτηση, το συναίσθημα, μας μαθαίνει
να εκφράζουμε την καρδιά μας προς τα έξω.
Και άλλα πολλά.

Είναι βέβαια, αυτός ο έρωτας προς τον άνθρωπο ίσως διαφορετικός
από τον Έρωτα, που περιγράφει ο Καζαντζάκης.
Όμως τον Έρωτα περιγράφει, τον ουράνιο έρωτα προς το αληθές ον.
Η καρδιά είναι ο φορέας του έρωτα, το να βιώνεις με την καρδιά
σημαίνει να ερωτεύεσαι, και όπως αναφέρθηκε και σε κάποιο άλλο θέμα,
(για την Τέχνη και τον Εσωτερισμό), πολλοί φιλόσοφοι μίλησαν
για τον Έρωτα του Ωραίου, που είναι υπεράνω λογικής και που σε
παίρνει στα φτερά του, σε γεμίζει, σε υπερβαίνει, σε καταλαμβάνει
απόλυτα. Έτσι ο ουράνιος έρωτας μοιάζει όντως με το φτερωτό άγγελο
που παίρνει την καρδιά/ψυχή μαζί του και πετάνε στα ουράνια
και εκεί η καρδιά/ψυχή βιώνει την αιώνια κατοικία της.
Η αναζήτηση μόνο εκεί έχει ένα τέλος, αλλιώς είναι βασανιστική.

Η φύση της ψυχής είναι διαφορετική από τη φύση του νου,
ή του σώματος.
Όπως το αντιλαμβάνομαι, η ψυχή είναι μια κατακόρυφη κίνηση.
Η αιώνια κατοικία της, όπως προανέφερα, είναι ο ουρανός.
Από εκεί κατεβαίνει, παίρνει εμπειρίες, αλλά ποτέ δε ξεχνά
την καταγωγή της, πράγμα που εκφράζει με την λαχτάρα της
να επιστρέψει εκεί.
Νομίζω ότι η καρδιά συνδέεται με την αυτή την έννοια της Ψυχής.
Λέμε "έχει καρδιά" και εννοούμε ότι η ψυχή κάποιου ανεβαίνει προς
τα πάνω.

Ίσως λοιπόν, έρωτας + ψυχή να είναι η καρδιά.

ΣΩΣΤΑ.......ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΜΟΝΟ ΘΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ.

αυτο νιωθει η καρδια...

τι ειναι η "καρδια" του Καζαντζακη?

η καρδια!

αν σιωπησει η λογικη, μπορεις να την ακουσεις...

μετα την ασκητικη, η μπαγκαβατ γκιτα!

εμπλουτιζεται το θεμα με γοργους ρυθμους!

μπραβο Αμαλια!

ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ.
ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΣΕ ΑΦΟΡΙΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΡΟΤΑΜΕΝΟ......ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΜΕΡΙΚΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΑΓΚΩΣΟΥΝ/ΑΦΟΡΙΣΟΥΝ......ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΡΟΤΑΜΕΝΟ Ή ΕΣΥ;
ΝΑ ΤΟΝ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΚΡΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΝΥΧΙΑ; Ή ΝΑ ΤΟΝ ΦΤΑΣΕΙ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕΙ; ΤΟ ΕΠΑΘΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ ΚΑΠΟΙΟΣ;;;;;;;; ΗΜΑΡΤΟΝ.

"ο "πολεμιστης" προσπαθει σε ολη του την ζωη για να γινει "ανθρωπος της γνωσης".

και η μοναδικη στιγμη που μπορει να το πετυχει ειναι την στιγμη του θανατου του."

δον Χουαν

ετσι ειναι.

ου μαθειν δει τους μυστας αλλα παθειν!

quote:

---

(Δεν κατάλαβα την αναφορά σου "ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΣΕ ΑΦΟΡΙΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.")

---

ου μαθειν δει τους μυστας αλλα παθειν

amalia

quote:

---

Το ζητούμενο είναι να πάρεις ερεθίσματα από αυτά που διαβάζεις και να τα εφαρμόσεις πρώτα απ'όλα στον εαυτό σου. Εάν συμφωνείς με αυτά κι αν συμπλέουν με τον πνευματικό άξονα της ύπαρξής σου.

---

Ο δρόμος που διανύει κανείς προκειμένου να προσεγγίσει τον κεντρικό τον μοναδικό πυρήνα του εαυτού του, της αναζήτησης επαφής με το βαθύτερο μέρος, το αρχέτυπο του Είναι, σημειώνεται μέσα στη στιγμή όταν καταφέρνει να την ανοίξει... να της δώσει διάρκεια... μια υπερφυσική διάρκεια.
Και τότε πράγματι χάνεται η αίσθηση της θλίψης και της χαράς, γιατί μπαίνουμε σε μια άλλη διάσταση, πιο πλατιά, όπου οι ποιοτικές εκτιμήσεις δε μετράνε.. Τότε θα μπορέσουμε να δούμε πως στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν προσδιορίζονται απο το χρόνο και τον χώρο, ερχόμενα απο το παρελθόν και επεκτεινόμενα στο μέλλον, αλλά γεννιούνται και ξαναγεννιούνται κάθε στιγμή.

"Κάθε στιγμή το κάθε τι ξαναδημιουργείται, όμορφο απο την αρχή στα μέτρα της καρδιάς λέει ο Ελύτης.

Πρέπει να αδειάσουμε το θάνατο απ' αυτά που του 'χουμε φορτώσει, να τον φτάσουμε στην απόλυτη καθαρότητα για ν' αρχίσουν να ξεχωρίζουν μέσα απ' αυτόν τα αληθινά βουνά κι η αληθινή χλόη, ο γδικιωμένος κόσμος γιομάτος δροσοσταλίδες που λάμπουν καθαρότερες απο τα πιο πολύτιμα δάκρυα.
Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο, μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή: Την πλήρη αντιστροφή, την απόλυτη διαφάνεια...

...Και αυτός αλήθεια που ήμουνα,
Ο πολλούς αιώνες πριν.
Ο ακόμα χλωρός μες στην φωτιά.
Ο άκοπος απο τον ουρανό.
{Άξιον Εστί} Ο. Ελύτης

Κι ο Καζαντζάκης

Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν, να ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω. Αλλο σκοπό δεν δίνω στη ζωή μου.

Ξεκίνησα από ένα σκοτεινό σημείο, τη Μήτρα, οδεύω σε ένα άλλο σκοτεινό σημείο,το Μνήμα. Μια δύναμη με σφεντονάει μέσα από το σκοτεινό βάραθρο, μια άλλη δύναμη με συντραβάει ακατάλυτα στο σκοτεινό βάραθρο.
Δεν είμαι ο κατάδικος που τον πότισαν κρασί για να θολώσει το μυαλό του, με λαγαρά τα φρένα, νηφάλιος, δρασκελώ το ανάμεσα στους δυό γκρεμούς μονοπάτι.

Κι ο Πίνδαρος
Στην χώρα των Υπερβορείων,
κανείς δεν φτάνει
"μήτε με τα πόδια, μήτε με καράβι" αλλά
"Τόλμα τε
και σθένει"
και "Θρασεία πνέων καρδία"

pixeldream γράφεις:

quote:

---

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ........ΑΝ ΣΤΑΘΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ.....ΒΑΛΤΩΝΕΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ......ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ;.....ΑΔΙΚΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΑΝ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΜΕ ΞΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ.......ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

---

Καζαντζάκης, Ασκητική

ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ή ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ;.....ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ..........ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ;.....ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΟΠΟΥ ΔΕΝ..."ΜΕΤΡΑΝΕ"....ΧΑΝΕΙΣ ΠΟΛΛΑ....ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΗ.

quote:

---

Τότε θα μπορέσουμε να δούμε πως στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν προσδιορίζονται απο το χρόνο και τον χώρο, ερχόμενα απο το παρελθόν και επεκτεινόμενα στο μέλλον, αλλά γεννιούνται και ξαναγεννιούνται κάθε στιγμή.

---

Δεν διαφωνώ. Άλλωστε το έχω γράψει:

Ο καθείς με τα όπλα του, είπε.

"Η ΖΩΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΣΚΟΠΟΥΣ...ΤΥΧΟΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΣΤΟΧΟΥ.........ΣΤΡΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ"
ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ/ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ/ΦΑΝΤΑΣΙΑ....ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ/ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ/ΦΑΝΤΑΣΙΑ...ΜΗΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΣΑΙ

Νομίζω ότι το προφανές είναι ορατό, απλοϊκό κι "επίπεδο".
Το φως όμως έχει διαβαθμήσεις..σκιές...
Το απόλυτο φως, η ολόπλευρη θέαση είναι το Όλον.

Αν νομίζεις ότι αυτός ο σκοπός είναι απλός και περιοριστικός, είναι σεβαστή ως άποψη σου.

Αλλά το ΕΝΑ ως ζητούμενο σε μένα ως σκοπός και στόχος ζωής δεν είναι όπως πεζά και επίπεδα τον μετράς ως 1. Είναι το απόλυτο ΕΝΑ που εμπεριέχει το ΟΛΟΝ, την ΟΥΣΙΑ. Το "ξεφλούδισμα" των διαφανιών στην πορεία προς το απόλυτο φως, η διασαφήνιση, η πλήρης διαφάνεια.

Αυτή η πορεία προς τα έσω, προς την ουσία αποκαλύπτει συνεχώς κάτι καινούργιο μη ορατό με την πρώτη ματιά. Αυτό ονομάζω αναγέννηση. Αναπαρθένευση της εικόνας! Εξαγνισμός!

Καινούρια, φρέσκια πέρα απ' το χρόνο αφου ο χρόνος της ματιάς της προσλαμβάνουσας εντύπωσης συμβαίνει ταυτόχρονα με την διασαφήνηση!

Αλλά βέβαια αυτή είναι η δική μου θέαση. Η δική σου είναι δική σου!!! Εσύ, εγω κι ο καθένας "βλέπει ό,τι έχει στο μάτι του όπως λέει κι ο Καβάφης κι αυτό είναι απολύτως σεβαστό, αναγκαίο και φυσικό.

Φιλία και εκτίμηση
lorenzo

quote:

---

Αλλά βέβαια αυτή είναι η δική μου θέαση. Η δική σου είναι δική σου!!! Εσύ, εγω κι ο καθένας "βλέπει ό,τι έχει στο μάτι του όπως λέει κι ο Καβάφης κι αυτό είναι απολύτως σεβαστό, αναγκαίο και φυσικό.

---

Don't judge a book just by the cover
Unless you cover just another
And blind acceptance is a sign
Of stupid fools who stand in line.

Κάποιων ανθρώπων το πνεύμα γιράσκει παράλληλα με το σώμα, επειδή η "καρδιά" τους έχει υποταχθεί σε αυτό.

Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να σπάσουν τα σύνορα της δέσμευσης αυτής και γιράσκουν αεί διδασκόμενοι. Είναι πάντοτε ακμάζοντες στην καρδιά, οφελώντας παράλληλα, λόγω συνέπειας, από την πνευματική αυτή διαδικασία και το σώμα.

Τι κυριαρχεί μέσα μας, η αιωνιότητα η ο χρόνος; Η αγάπη ή ο φόβος;

quote:

---

Πως θα την βρούμε μέσα μας και πως θα την ακολουθήσουμε;

---

"Όταν αυτή μάς βρει, πώς θα την ακολουθήσουμε;"

Ο πόνος, αντιστοιχεί σε όλα όσα θα χρειαστεί να αποβάλλουμε από αυτό, με το οποίο ταυτίζουμε την τοποχρονική ύπαρξή μας. Πρέπει να γκρεμίσουμε κάποια πράγματα, για να χτίσουμε νέα και καλύτερα. Να κάνουμε χώρο μέσα μας, γιατί η καρδιά πνίγεται και η φωνή της δεν ακούγεται στα πολυάσχολα αφτιά μας.

Η χαρά - από την άλλη - είναι αυτή που πρέπει να στραγγίξουμε, για να αντλήσουμε το απόσταγμα της καρδιάς. Αυτό, που θα μας κάνει να θέλουμε να χτίσουμε τη γέφυρα.

quote:

---

Γιατί να υπάρχουν τα σύνορα;

---