aum(((&_&)))

Τι παίρνω όμως ;
Γνώση από παντού διασκορπισμένη και κατακερματισμένη .
Ένα πάζλ που πρέπει να συνθέσω .
Του καθενός η σύνθεση μοναδική , αλλιώτικη .

Ερωτηματικα που μας οδηγουν σε διαδρομες σκοτεινες ... ολο και πιο βαθεια...

Και η ψχ θελει να κανει μεγαλα βηματα μπροστα, να ξεπερασει το σκοτος, να ξεπερασει τα εμποδια, ξεπερασει οτιδηποτε την κραταει στασιμη - σχεδον νεκρη...θελει να τρεξει, να βρει ακομα πιο πολλα κομματια για να τα ενωσει ολα σε ενα πινακα...ενα τελειο πινακα χρωματων, ηχων και συναισθηματων

Ατμα καλως μας επεστρεψες!

Και παλι εδω :)

Strike like lightning and leave the thunder to those that like loud noises.

ήρθες με τη βροχή...

όσο γιά την κομματιασμένη αλήθεια...
αυτή τη στιγμή βρίσκεται κυριολεκτικά στην οθόνη του υπολογιστή μου! άλλα γράφω και άλλα εμφανίζονται!
χαλασμένο πληκτρολόγιο ίσως...
(το κείμενο έχει διορθωθεί πολλές φορές πριν σταλεί)

ομ

-Helios!αυτο θα πει ηλιος μετα απο βροχη!
MΟΝΑΧΑ ΜH MOY "ΠΕΙΡΑΖΕΙΣ" ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ!..-

Ο άνθρωπος είναι διχασμένος. Ο διχασμός είναι μια φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου, τουλάχιστον τώρα. Ίσως να μην ήταν έτσι στον πρωτόγονο κόσμο, αλλά αιώνες διαπαιδαγώγησης, πολιτισμού, παράδοσης και θρησκείας μετέτρεψαν τον άνθρωπο σε πλήθος: μοιρασμένος, διχασμένος, αντιφατικός... Επειδή όμως αυτό το ρήγμα εναντιώνεται στη φύση του, κάπου μέσα του, βαθιά κρυμμένη ακόμη, υπάρχει η ενότητα. Επειδή η ψυχή τού ανθρώπου είναι μία, ολόκληρη η διαπαιδαγώγησή του το πολύ-πολύ να καταστρέψει απλώς την περιφέρειά του. Το κέντρο όμως παραμένει ανέγγιχτο. Έτσι συνεχίζει να ζει ο άνθρωπος. Η ζωή του όμως έχει γίνει κόλαση. Όλη η προσπάθεια του Ζεν είναι πώς να ξεφορτωθούμε αυτή τη σχιζοφρένεια, πώς να ξεφορτωθούμε αυτή τη διχασμένη προσωπικότητα, πώς να ξεφορτωθούμε το διαιρεμένο νου τού ανθρώπου, πώς να γίνουμε αδιαίρετοι, ενοποιημένοι, συγκροτημένοι, αποκρυσταλλωμένοι. Έτσι όπως είσαι, δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχεις. Δεν έχεις ύπαρξη. Είσαι ένα παζάρι, γεμάτο με πολλές φωνές. Αν θέλεις να πεις "ναι," αμέσως εμφανίζεται το "όχι." Δεν μπορείς να ξεστομίσεις ούτε ένα συνολικό "ναι"... Με τον τρόπο αυτό η ευτυχία είναι αδύνατη. Η δυστυχία είναι η φυσική συνέπεια της διχασμένης προσωπικότητας.

Osho-Dang Dang Doko Dang
Κεφάλαιο 3

~Γρηγόρης~

Ερωτήσεις - Ποιός πουλάει κρέας ...? και ποιός το αγοράζει για ποιόν.?

Γιώργος
... Αμαρτία 023 Το να ******* βάζεις στο ******* και μετά να ****** ******* με ενα μεγάλο ******

απαντηση:

Ερωτήση:
-ποιός το αγοράζει για ποιόν.?

... βρες το μονος σου κανε κλικ "επανω μου"...

ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΙΩΝΙOTHTEΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΩ....ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΑΛΛΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΛΑΙΣΙΩΝΟΥΝ ΤΟ ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΣΕ ΔΩΜΑΤΙΑ ΟΜΩΣ ΑΛΛΑ...

ΕΝΑ ΠΟΡΤΑΛ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΟΛΟΝ....ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ "ΠΑΡΑΤΕΡΑ"...

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΕ, ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΕΣΗ ΠΕΡΙΣΣΗ ΣΤΑ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΒΑΘΗ ΚΙΝΕΙΣΑΙ....ΚΕΛΣΟ ΠΟΛΥΤΙΜΕ...
Ω! ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΣΚΟΡΠΙΟΙ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΗ ΑΝΕΣΗ ΤΟ ΑΡΜΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΣΗ ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ "ΚΙΝΑΤΕ"...
ΑΤΕΡΜΟΝΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΣ ΣΤΑ ΠΕΛΑΓΗ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ....
ΟΛΑ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΟΥ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥΝΟΥΝΕ ΗΤΑΝΕ...
ΑΚΟΜΗ + ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑ ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΣΕ ΑΛΛΩΝ ΔΩΜΑΤΙΩΝ ΔΡΩΜΕΝΑ ΠΑΛΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΟΛΟΥ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ...

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ...
ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΜΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΝΑ ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ ΥΠΟ ΤΟ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ.
ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΔΩ ΕΣΩ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΕΚΕΙ ΕΞΩ...ΜΟΥ.
ΥΠΑΡΧΩ.....

[ΕΝΑ "ΕΓΩ" ΑΝΑΔΥΘΗΚΕ ΜΕ ΧΑΡΗ] ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΚΑΠΟΤΕ Ο ΑΙΟΝ-ΙΑ ΑΝΗΣΥΧΟΣ ...
ΜΑΑΑ +ΒΕΒΑΙΑ ΥΠΑΡΧΩ.....ΝΑΙ!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΠΟΡΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΠΕΙΡΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ + ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΩ...
ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΝΑΣ ΤΟΣΟΣ-ΔΑ ΚΟΚΚΟΣ ΣΚΟΝΗΣ(ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΚΟΡΟΣ!)/ΜΑ ΟΧΙ! ΥΠΑΡΧΩ!/ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΦΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΘΑ "ΠΡΕΠΕΙ" ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ...ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ!...

Σ'ΕΝΑ ΜΑΓΙΚΟ ΑΦΥΠΝΗΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΠΡΙΝ ΜΕΡΕΣ...."ΚΑΤΑΛΑΒΑ"...
ΚΙ ΑΡΧΙΣΕ ΠΑΛΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΚΙΡΤΑ ΕΚΕΙΝΗ Η ΕΦΗΒΗ ΚΑΡΔΙΑ
ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΜΑΚΡΥΑ ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ- ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΣΑ ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ- ΦΥΛΑΚΗ...
ΘΥΜΗΘΗΚΑ....
ΕΝΟΙΩΣΑ ΖΩΝΤΑΝΗ....
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...
ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ,ΛΕΝΕ,
ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ.
ΕΙΝΑΙ.
+ΖΩ ΞΑΝΑ...

ΩΩΩ...ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ...
ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ/ΘΥΜΗΘΗΚΑ/ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ ΜΑ ΟΛΑ ΤΩΡΑ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ...

ΘΕΛΕΙ ΚΟΤΣΙΑ ΝΑ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙΣ ΩΣΑΝ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ/ΜΑ
ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΑΚΟΜΗ...ΩΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ.

ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΥΛΗ ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΣΤΑ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ...
ΥΠΑΡΧΕΙ ΨΥΧΗ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ...ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΡΤΕΡΙ ...
ΝΟΙΩΣΕ....ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ.

CLICK-ABLE...

ειμαι το πτωμα του χθεσινου μου εαυτου...
ειμαι η νεκρη γνωμη που ειχα χθες και αλλαξε

θελω πολυ...
να κοιμηθω και να ξυπνησω παλι στο σημερα...
για να σιωπισω στο αυριο για να γινω και παλι παιδι

υπαρχω και ταξιδευω...σε αχανη τοπια που
ασφυκτιουν απο ηλιο και μια λυπημενη χαρα

ταξιδευω μεσα μου σε τοπια του ειναι μου...ναι
και εχω μια αισθηση μοναχα ζωντανη....αυτη που μου λεει οτι ειμαι
αιωνιως παρθενος στην συγκηνηση που νιωθω μπροστα στα ματια σου...

πορνη αληθεια
με κανεις και παλι να απορω...
υπαρχω;...

καλησπερα...

quote:

---

ΕΝΑΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΧΑΝΕΙ
ΜΑ ΟΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΙΣΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΙΚΗΤΗΣ

---

Να εισαστε καλα!

Και οι ηχοι περνουν την μορφη δακρυων

Αυτό το τόπικ είμαι σίγουρος πως φτιάχτηκε με αγάπη αληθινή για τον άνθρωπο και την ολότητα του .
Αυτό μου βγάζει εμένα , κάτι σαν ταμιευτήριο ψυχής και αλήθειας .

Ένας για όλους και ………………..

Καλη σας μερα

Η ΚΟΡΗ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

Μια φορά κι ένα καιρό, σε ένα δάσος μιας μακρινής χώρας που δεν
γνώριζε κανένας χάρτης, ζούσε ένας μάγος που τον έλεγαν Μπεθ. Ήταν τρομερός στην όψη και δεν τολμούσε κανένας να πλησιάσει κοντά του, κανένας εκτός από τα παιδιά. Αυτά τον αγαπούσαν και τριγύριζαν όλη τη μέρα στα πόδια του βουίζοντας σαν μελίσσι και παρακαλώντας τον να τους διηγηθεί κάποια από τις ιστορίες που μόνο αυτός είχε τον τρόπο να εξιστορεί.
Ανάμεσα στα παιδιά υπήρχε και ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Λούτα. Ήταν όμορφο σαν άνοιξη και ζεστό σαν καλοκαίρι. Από τα μαλλιά του αναδυόταν ένα άρωμα σα να είχαν ανακατευτεί ξερά φύλλα του φθινοπώρου μαζί με αύρα πελαγίσια από φουρτουνιασμένα κύματα του Σεπτέμβρη. Το δέρμα της ήταν λευκό σαν το χιόνι. Είχε γαλανά μάτια και κατάξανθα μαλλιά. Ο μάγος Μπεθ δεν την φώναζε ποτέ με το όνομά της. Του άρεσε να τη λέει "κόρη των εποχών". Κάθε φορά που την κοιτούσε στα μάτια ένιωθε μια ακατανίκητη έλξη να τον κυριεύει. Προσπάθησε πολλές φορές να ερμηνεύσει αυτή την περίεργη διάθεση που τον κύκλωνε αλλά ποτέ δεν κατάφερε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του. Τι έκρυβε στα μάτια του αυτό το παιδί που δεν μπορούσε αυτός, ένας μάγος, να το ερμηνεύσει;
Η Λούτα αγαπούσε υπερβολικά τον γέρο μάγο και κάθε φορά που πήγαινε μαζί με τα άλλα παιδιά να τον συναντήσει του χάριζε ένα μπουκέτο από πανέμορφα αγριολούλουδα του δάσους που του είχε μαζέψει. Κι ο γέρο Μπεθ, συγκινημένος, της έδινε ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο. Μετά μάζευε όλα τα παιδιά γύρω-γύρω, σε κύκλο, καθόταν ο ίδιος στη μέση και ξεκινούσε τις παράξενες ιστορίες του. Τους μιλούσε για μέρη εξωτικά, για πολιτείες πάνω στα σύννεφα, για γοργόνες και πλάσματα του βυθού. Και τα παιδιά τον άκουγαν μαγεμένα, γεμάτα δέος και θαυμασμό για όλα όσα ήξερε και είχε δει στη ζωή του.
Μια μέρα του Ιούνη, που οι μουσώνες είχαν αποφασίσει να πυρπολήσουν με την ανάσα τους κάθε σπιθαμή γης της χώρας του παραμυθιού μας, τα παιδιά μαζεύτηκαν στο δάσος για να επισκεφτούν, όπως το συνήθιζαν, τον μάγο Μπεθ και να ακούσουν τις παράξενες ιστορίες του. Είχαν έρθει όλα. Όλα εκτός από τη μικρή Λούτα. Ο Μπεθ την έψαξε με το βλέμμα του και όταν δεν την είδε ανησύχησε και ρώτησε αν είχε δει κανείς το μικρό κορίτσι. Όμως κανένα παιδί δεν είχε κάτι να του πει αφού δεν γνώριζαν ούτε πού μένει, ούτε την είχαν δει ποτέ να φεύγει για να ξέρουν πού πηγαίνει. Εμφανιζόταν πάντα από το πουθενά και σ' αυτό πάλι επέστρεφε. Ένα πλάσμα γεμάτο μυστήριο. Ο μάγος Μπεθ δεν μπορούσε να συγχωρέσει τον εαυτό του που δεν αρκούσε η ιδιότητά του σαν μάγου για να καταφέρει να λύσει το αίνιγμα της μικρής που κουβαλούσε τον ήλιο στο βλέμμα.
Στενοχωρημένος εκείνη τη μέρα δεν κατάφερε να πει μια ιστορία της προκοπής στα παιδιά που τον κοίταζαν στα μάτια κι εκείνα έφυγαν απογοητευμένα. Αυτός γύρισε στην καλύβα του και βάλθηκε με μανία να εξιχνιάσει το μυστήριο της κόρης των εποχών, όπως την αποκαλούσε. Ανακάτεψε τα μαντζούνια του, κοίταξε μέσα στη σφαίρα του, χτύπησε το ραβδί του, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να τον βοηθήσει. Και τότε, την είδε! Στεκόταν στο παράθυρο και τον κοιτούσε βαθιά μέσα στα μάτια. Αυτό το βλέμμα! Τι προσπαθούσε να του πει; Ποια ξεχασμένα μονοπάτια στις διαδρομές του νου του κόπιαζε να του θυμίσει; Ποιες σκονισμένες σελίδες του βιβλίου της γνώσης του τον έσπρωχνε να ξεφυλλίσει;
Έτρεξε στην πόρτα να την προλάβει αλλά η μικρή είχε αρχίσει ήδη να τρέχει προς το βάθος του δάσους. Με κόπο μεγάλο ξεχύθηκε ξοπίσω της ο γέρο μάγος νιώθοντας τα αρθριτικά του να τον πεθαίνουν από την προσπάθεια να την προλάβει. Έτρεχε για ώρα και πίστεψε πως την είχε χάσει, όταν ξαφνικά βρέθηκε σε ένα ξέφωτο λουσμένο από τις ακτίνες του ήλιου. Στη μέση ακριβώς υπήρχε μετέωρη μια σκάλα που έμοιαζε να πηγαίνει στον ουρανό. Χωρίς να διστάσει καθόλου άρχισε να ανεβαίνει με το κουρασμένο βήμα του τα σκαλοπάτια. Έπεφτε, σηκωνόταν, ίδρωνε, ξεφυσούσε, καταριόταν τον θεό των μάγων που δεν του άφησε λίγο χρόνο ακόμα να κρατηθεί ακμαίος και να ξεδιαλύνει το τελευταίο μυστήριο της ζωής του. Με χίλιους κόπους κατάφερε κάποια στιγμή να φτάσει στην κορυφή και να διαπιστώσει ότι βρισκόταν πάνω σε ένα σύννεφο. Κοίταξε έκπληκτος τριγύρω του και διέκρινε τη Λούτα να κάθεται σε μιαν άκρη του, ανάλαφρη σαν να αιωρείται.
Ποια είσαι, τι θέλεις από μένα;", ρώτησε ο γέρο μάγος.

"Δεν με ξέρεις γιατί δε με γνώρισες ποτέ στη ζωή σου", του απάντησε το κορίτσι. "Με λένε αγάπη και με θυμάσαι σαν εικόνα γιατί πολλές φορές χτύπησα την πόρτα της καρδιάς σου. Ποτέ όμως δεν μου άνοιξες. Και παραξενεύομαι πολύ επειδή είσαι μάγος. Έχεις καλή καρδιά. Έχω προσέξει όλον αυτό τον καιρό που σε συναντάω ότι ξέρεις να κερδίζεις την αγάπη των παιδιών. Αυτή είναι και η δυσκολότερη που υπάρχει. Αλλά, πώς δε μπόρεσες ποτέ να μαντέψεις την ύπαρξή μου και να δεχτείς όλα όσα έφερνα για σένα;".

"Μικρή μου Λούτα ή Αγάπη αν σου αρέσει καλύτερα, όλη μου τη ζωή την πέρασα σε αυτό το δάσος που με γνώρισες. Το μόνο που έμαθα ήταν να κάνω μάγια. Αυτά μου ζητούσαν κι αυτά τους έδινα. Μόνο που εγώ τα χάριζα σε όποιον τα χρειαζόταν. Εσύ ερχόσουν πάντα για να δανείσεις. Κι επειδή δεν ήθελα δανεικά άφησες όλο τον κόσμο να με φοβάται και να με αποφεύγει. Μόνο με τα παιδιά δεν μπόρεσες να το πετύχεις αυτό. Γιατί τα παιδιά δεν ξέρουν από δανεικά. Όλα τα χαρίζουν και όλα περιμένουν να τους τα χαρίσουν. Κι αφού δε μπόρεσες να με κάνεις να σου χρωστάω, αποφάσισες να τρυπώσεις ανάμεσά τους μήπως και καταφέρεις να σε δεχτώ έστω και σαν χάρισμα. Το ύστατο δώρο στο τελευταίο κεφάλαιο της ζωής μου. Βλέπεις ότι ακόμα μπορώ να διατηρώ τις μαγικές μου ικανότητες και είμαι σε θέση να διακρίνω ως εκεί που δεν φτάνει το βλέμμα των άλλων ανθρώπων. Εσύ όμως μικρή μου μάγισσα ανήκεις αλλού. Δεν είσαι ταγμένη να δίνεις και να δίνεσαι. Η πραγματική σου αποστολή είναι να παίρνεις όσα περισσότερα μπορέσεις από τον καθένα. Δεν είσαι άλλο από ένα τρομαγμένο πλάσμα που φοβάται να δώσει ό,τι αξίζει να χαρίζεται. Φοβάσαι μη τα χάσεις οριστικά αν τα χαρίσεις. Με μένα ίσως έκανες εξαίρεση γιατί πληγώθηκε ο εγωισμός σου. Πού ακούστηκε να σου δανείζει η ίδια η αγάπη κι εσύ να αρνείσαι την προσφορά; Πάει καιρός που σε κοιτούσα στα μάτια και προσπαθούσα να θυμηθώ πού σε είχα ξαναδεί. Μα τα κατάφερα στο τέλος. Η γεροντική μου μνήμη αποφάσισε να με βοηθήσει για τελευταία φορά. Είσαι η αγαπημένη του μεγαλύτερου μάγου που υπάρχει στον κόσμο. Του έρωτα. Και είναι γνωστό πια το παιχνίδι που παίζετε μεταξύ σας. Κάθε φορά που θέλεις να τον κάνεις να ζηλέψει, δανείζεις την αγάπη σου σε κάποιον και μόλις πετύχεις το σκοπό σου, ευχαριστημένη επιστρέφεις στην αγκαλιά αυτού που αγαπάς. Δεν μένετε μαζί. Αυτός ζει στα σύννεφα κι εσύ γυρίζεις από πολιτεία σε πολιτεία. Αλλά όποτε βρεθείτε οι δυο σας μετράτε θύματα γελώντας με τα κατορθώματά σας. Κι ύστερα εκείνος σε στέλνει να ζητήσεις πίσω τα δανεικά. Μα η αγάπη που έχεις μέσα σου από τον πατέρα σου τον Μέγα Ένα δεν είναι αυτή που μοιράζεις εσύ με κουπόνια και με γραμμάτια, περιμένοντας να έρθει η ημερομηνία της λήξης τους. Είναι κάτι άλλο. Είναι μια πηγή που αναβλύζει και πρέπει να αφήνεις ελεύθερα να ξεδιψάνε οι άνθρωποι γύρω σου, Χάρισε τα δώρα σου και γίνε αντάξια της αποστολής σου. Όταν μάθουν οι άνθρωποι να αγαπάνε χωρίς τη βοήθειά σου δεν θα σου προσφέρουν τίποτα πια τα γαλανά σου μάτια και τα πανέμορφα ξανθά σου μαλλιά. Γίνε η πραγματική κόρη των εποχών και θα δεις πως όλα όσα χάρισες θα σου επιστραφούν χωρίς να τα ζητήσεις. Αυτά είχα να σου πω και τώρα επιστρέφω στο δάσος μου. Δεν θα ξανακούσεις από το στόμα μου ιστορίες, αυτή ήταν η τελευταία. Εύχομαι να σου κάνει καλό".

Ο μάγος Μπεθ γύρισε προς τη σκάλα που επέστρεφε στη γη και βάλθηκε να κατεβαίνει τα σκαλιά της. Το κορίτσι τον παρακολουθούσε αμίλητο αλλά κάτι πάνω της είχε αλλάξει. Τα μαλλιά της δεν ανάδυαν εκείνη τη θεσπέσια μυρωδιά και το βλέμμα της είχε αρχίσει να θαμπώνει. Έμοιαζε σα να μεγάλωνε σε ηλικία απότομα, σα να γινόταν ώριμη γυναίκα.
...Πέρασαν χρόνια από τότε και κανείς δεν άκουσε τίποτα για τον μάγο Μπεθ. Κάποιοι μόνο είπαν πως τον είχαν δει στο ψηλότερο σημείο του βουνού που άρχιζε πίσω από το δάσος. Στεκόταν αμίλητος για ώρες και κοιτούσε προς τα σύννεφα. Κάποιες φορές άρχιζε μόνος του να διηγείται παράξενες ιστορίες στα πουλιά που μαζεύονταν τριγύρω του και, το πιο περίεργο, πάνω από το κεφάλι του όσην ώρα μιλούσε, είχε χαμηλώσει ένα σύννεφο στο οποίο καθόταν ένα κατάξανθο κοριτσάκι με γαλανά μάτια. Και παντού απλωνόταν μια μυρωδιά σαν της θάλασσας, ανακατεμένης με αρώματα της άνοιξης, του καλοκαιριού, του φθινοπώρου και του χειμώνα...

quote:

---

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΦΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΘΑ "ΠΡΕΠΕΙ" ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ...ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ!...

Σ'ΕΝΑ ΜΑΓΙΚΟ ΑΦΥΠΝΗΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΠΡΙΝ ΜΕΡΕΣ...."ΚΑΤΑΛΑΒΑ"...
ΚΙ ΑΡΧΙΣΕ ΠΑΛΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΚΙΡΤΑ ΕΚΕΙΝΗ Η ΕΦΗΒΗ ΚΑΡΔΙΑ
ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΜΑΚΡΥΑ ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ- ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΣΑ ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ- ΦΥΛΑΚΗ...
ΘΥΜΗΘΗΚΑ....
ΕΝΟΙΩΣΑ ΖΩΝΤΑΝΗ....
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...
ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ,ΛΕΝΕ,
ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ.
ΕΙΝΑΙ.
+ΖΩ ΞΑΝΑ...

---

ΜΑ ΕΔΩ ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ + ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ....
ΕΤΣΙ ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΣΤΗ ΡΟΗ.....
ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΚΗΣΑΜΕ ΕΤΣΙ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ.
ΟΣΟΙ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΤΗΚΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΦΥΓΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΧΛΕΥΑΣΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΠΑΙΞΑΝ...
ΜΑ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΙΝΑΜΕ ΕΔΩ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ.
ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΟΠΩΣ ΗΡΘΑΜΕ/ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ
+ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝ-ΤΟΣ ...

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΕ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΦΩΣ/
+ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ!

γαληνη!

Βαζω τώρα το ποτο μου και περιμενω. Όπου να 'ναι θα έρθεις.

Περπαταω ξυπολητη, σιγομουρμουρίζοντας το τραγούδι της προσμονής. Κάθομαι, σηκώνομαι, μου μιλάνε κι εγώ φεύγω. Στρέφω μέσα το βλέμμα μου και ταξιδεύω. Ακούω να χτυπάς το κουδούνι και σε βλέπω να στέκεσαι στο κατώφλι. Σαν οπτασία.
Σε παίρνω στην αγκαλιά μου και σε φιλάω τρυφερά. Μου αφήνεσαι.
Γύρω μας γίνεται μεγάλη φασαρία και με αποσπά. Σε ξαναβρίσκω.
Ώρες-ώρες νομίζω πως είσαι νερό της βροχής στα δάχτυλά μου κι εγώ, κλείνω απεγνωσμένα τις παλάμες μου να σε κρατήσω, σφίγγω τις γροθιές μου μη τυχόν και μου γλιστρήσεις και χαθείς. Αλλά, δυστυχώς, το νερό δεν πιάνεται...

Οχι δεν ειναι καποιο δικο μου κειμενο, τελευταια εχω χασει κατι απο....μενα
Θα μπορουσε να ειχε γραφτει και απο μενα...σε αναζηταω..

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr