quote:

---

Ίσως ερχόταν και ο κουμπαρος Κελσος….

---

quote:

---

τότε δεν αγαπώ τον άλλο αλλά εμένα .

---

And I keep on wondering....

ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΑΛΛΑΞΕΙ...

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ..
+ΠΑΝΤΑ
ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΡΙΝ ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΣΤΙΓΜΗ..
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ..
ΑΛΟΚΟΤΑ..
+ ΜΑΓΙΚΑ..

ΚΑΛΗ ΜΟΥ..
ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΒΡΟΧΗ..
ΘΑ ΚΥΛΗΣΕΙ...
ΟΙ "ΚΟΥΜΠΑΡΟΙ" ΠΗΓΑΝ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΝΩΡΙΣ...

ΜΑΛΛΟΝ..ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ ΣΤΟ ..ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥΤΟ...

ΑΛΗΘΕΙΑ...
ΠΑΜΕ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ..;

ΕΝΟΤΗΤΑ...

ΟΣΟ..ΓΙΑ ΤΑ ΑΛΛΑ..
Η ΖΗΛΙΑ..
ΞΕΠΕΡΝΙΕΤΑΙ..
+ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ..
ΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ..
ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ...
ΣΑΝ ΒΡΟΧΗ...ΣΑΝ ΜΠΟΡΑ...
+ΝΑ ΚΥΛΗΣΕΙ...

ΜΑΓΙΚΗ ΖΩΗ...
ΜΑΓΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ...

ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ..
ΜΙΑ
(((((((*_*)))))))
ΦΩΣ!ΕΝ ΣΚΟΤΕΙ...

Με έχουν χαρακτηρίσει βαμπίρ για τις ώρες που κοιμάμαι μα αυτό τον καιρό το έχω ανάγκη να κοιμάμαι σαν άνθρωπος .
Δεν είμαι μακριά σας όμως κουμπάρες μου , είμαι δίπλα σας κάθε στιγμή και σας κοιτώ ….
Κάθαρση η βροχή ….
Ζωή το νερό ….
Μα τι είναι καθαρμός ;
Μήπως για να απολαύσει κάποιος το Φως της αλήθειας οφείλει προηγουμένως να απαλλαγεί από τα δεσμά των προλήψεων και των παθών του ;
Ναι αυτό είναι για μένα ……
Να γιατί δε ζηλεύω κουμπάρε Πλάτωνα ….
Αλήθεια πόσο όμορφο θα ήταν να ζούμε στην Πλατωνούπολη …..
Σκέψου μια εικόνα ……

Δεν ξέρω πως τα κατάφερες κουμπαρε(να μην ζηλεύεις), μια και ζήλια, είναι η κόρη της επιθυμίας.. ακόμα και όταν λες ολυμπιακός, *(επιθυμείς, πρωτάθλημα, κύπελλο, Ευρώπη…) μα θα σου δώσω μια ΕΙΚΟΝΑ, της πλατωνουπολις….

Ήμουν φοιτητής, και ξεχώριζε από όλες για το μυαλό της και την ομορφιά της…Έμενε 5 μέρες στην πανεπιστημιούπολη, και σαββατοκύριακο….έφευγε! Μια μέρα, ήρθε για να παίξει μόνο μαζί μου, μα έμεινε…Μετά από καιρό μου είπε πως ήταν αρραβωνιασμένη…τα weekend τον έβλεπε, μα δεν έπρεπε να ζηλεύω... Έμαθα έτσι λοιπόν… μιας και ήταν ΓΥΝΑΙΚΑ, και είμαστε πολυ καιρό μαζί, έως ότου πήγα και έπαιξα και εγώ τρεις μέρες κάπου, σαββατοκύριακο που έλλειπε + μια…για την ομορφιά….(πλατωνικές τρέλες), και όταν της το είπα…..έγινε της ΑΛΙΚΗΣ!!

Ποιος ζήλευε... εγώ η αυτή?

Βλέπεις κουμπάρε μου…η ζωή με δίδαξε πως τα ΘΗΛΥΚΑ με κεφαλαία, είναι πολύ παιχνιδιάρικα, θα έλεγα και τα ΑΝΤΡΙΚΑ έτσι είναι,…. εκτός και η Φιλοσοφία στρέψει αυτή την ορμή τους, προς την καρδιά και στα ψιλά πατώματα…όποτε και ανοίγονται… άλλοι ορίζοντες ένωσης…

Αυτή είναι η Πλατωνουπολις….αγαπητοί κουμπάροι μου!

Μα ο δρόμος της κάθαρσης είναι προσωπικός είναι δικός σου …
Ο άλλος έχει άλλο δρόμο δικό του , διασταυρώνετε …. Εκει μαθαίνει , εκεί δίνει , εκεί παίρνει .
ΕΚΕΙ ! πάνω στη δια-σταύρωση των παθών και των επιθυμιών του βλέπει τον καθρέφτη του .

Όταν ο ερμαφρόδιτος νους σου δει τότε ξέρεις…… όταν την ώρα που γίνεσαι ΕΝΑ ΜΑΖΙ ΤΗΣ νιώθεις ότι νιώθει ….. πόσο όμως μπορείς να την αγαπάς ως εαυτόν ; ….. στο έμαθε κανείς αυτό ; …. μήπως σε έμαθαν άλλα ; ……

Να καταλαβαίνω τα παραμύθια και τους παραμυθάδες….

Έλα όμως που δεν χρειάζεται να γίνω ΕΝΑ μαζί της… …για να αγαπώ…. και για να νοιώσω ότι νοιώθει…

Στους ΙΣΜΟΥΣ….δεν τα διδάσκουν αυτά?

Κουμπάρε δεν ξέρεις τι χάνεις!

Είσαι συνέχεια ΕΝΟΜΕΝΟΣ….δεν περιμένει την ΩΡΑ κουμπάρε…γιατί δεν είναι θέμα χρόνου…

Ψυχη μου πρεπει να κερδισεις αυτη τη μαχη απεναντι στην αβεβαιοτητα, να ξεφυγεις απο τα "παθη" που σφιγγουν τα σωθικα του ειναι σου...
Ξεκινα στο καλεσμα της οπτασιας που σε τρομαζει..
Νιωσε την υπερτατη λαχταρα της θελησης...
Μεινε ως το τελος "στρατιωτης" αυτης της αναζητησης...

τα τειχη της πολης ειναι ψηλα..μα ο ηλιος..ειναι φωτεινος!

Είναι μαγικά να νιώθεις τη βροχή, να έχεις βάλει στην άκρη τα πάντα και μόνο η ψυχή σου να είναι ελεύθερη, ελεύθερη να εξωτερικεύσει ότι την πνίγει, ότι την πονά, ότι την σταματά από το δρόμο του φωτός.

Πολλά τα ερωτηματικά και ο καθένας ψάχνει για μία απάντηση ή ίσως ψάχνει το δικό του μονοπάτι προς το φως.

Και εγώ αυτό προσπαθώ… τα καταφέρνω? Μπα… μια το βρίσκω μια το χάνω…
Δεν είναι εύκολο… μου το είπατε… πολλά τα πάθη, δυνατά θα έλεγα….. συνεχίζω όμως… συνεχίστε και εσείς ….

Αυτό προσπαθώ να κάνω πίστεψέ με, να βρω αυτό το παραθυράκι και να πετάξω μέσα από εκεί, να δω τον «άλλον» κόσμο με τα μάτια της ψυχής αλλά πολλές φορές αυτό το παράθυρο έχει τόση σκόνη που με πνίγει…. τα μάτια μου τσούζουν…… και τότε αδυνατώ να το δω και να το ανοίξω.

Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι …. ψάχνω μέσα από το απέραντο γαλάζιο να βρω το δικό μου μονοπάτι, αυτό που θα με οδηγήσει έξω από όλα όσα με βασανίζουν….. και ελπίζω…. ελπίζω πως κάποια στιγμή θα καταφέρω να εξαφανίσω όλη την σκόνη και να το αναγνωρίσω…..

Υπάρχουν λοιπόν ΤΡΙΑ ΑΙΩΝΙΑ;;;;
ΟΧΙ, ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ..."

Ε.Π.Μπλαβάτσκυ]

(((((((*_*)))))))

αυτο που δηλωνει την ενοτητα...
μαλλον ειναι αυτο που ερχεται απο απεναντι...
+ μιλαει οπως η ψυχη μου...

χμμ..νοιωθω μια διασπαση...μα δεν θα κλαψω...
σκεφτομαι(κι εδω υπαρχει..δραση)
...
να φερω βροχη...παντου...
αλλη μια φορα.

η καθαρση..αυτη...αρκει.

σ'εσενα..;

... ηλιε μου...αν εισαι τοσο φωτεινος...
πως μπορουν τα ματια να φανερωσουν ...σημεια..αλλα...
που δεν λαμπουν ..το ιδιο...
που χανονται..πισω απο το φως σου..το εκτυφλωτικο...

θα μεινω στο σκοταδι...

θυμαμαι...
...

θα σε θυμαμαι.

αντιο.

Κουμπαροι και κουμπαρες..

Χθες το βραδυ ειχα ενα.."τηλεφωνο" ήταν παραξενο ομως γιατι δεν ακουστηκε κανεις απο την αλλη μερια του "συρματος" ομως αισθανθηκα οτι καποιος "βρισκεται"εκει...καποιος που με ξερει καλα καλυτερα απο τον ιδιο μου τον εαυτο, καποιος που δε φοβαται να κοιταξει καταματα καποια πραγματα, καποιος που μπορει να πει λεξεις απαγορευμενες...στην αρχη νομισα οτι ηταν λαθος...ομως οχι..

Ξερω οτι εισαι εκει και με ακους, δε ξερω ποιος εισαι αλλα σε νιωθω φιλο μου, μη μου μιλας δε πειραζει .....
Στην αρχη σκεφτηκα να κλεισω το "ακουστικο" αλλα αυτο θα ηταν δειλια, φιμωμα της κρυμμενης αληθειας που αγωνιζεται να ανατειλει..

Τις νυχτερινες ωρες οταν τα σωματα γερνουν και κλεινουν τα ματια του προσωπου και της ψυχης μενουν ξαγρυπνοι οι φυλακες του κοσμου και τοτε μακρια απο τον κοσμο ακουνε το ποταμι της ζωης που κυλαει...
Κατι τετοιες στιγμες παιρνει ο "αγνωστος φιλος" ...τηλεφωνο..ακομα και αν δε χτυπαει

τι κριμα...
ο κυριος καθενας...εφυγε νωρις...
κι η αλικη εμεινε να περιμενει...
κατω απο..τη μαγευτικη..λυτρωτικη...βροχη....

μα...δεν ειναι δακρυα...

ειναι..μονο...
οι ανασες...
που δεν ενοιωσε...
μεσα απο το ακουστικο...ενος..τηλεφωνου...α-χριστου..πια...

παγωμενες...που εφτασαν ψηλα ως τον ουρανο...και δεν αντεξαν....

εγιναν...
βροχη...

να!τωρα..επανω της...

θυμαμαι...το τελευταιο αντιο....ποτε δεν τελειωσε...

η αλικη....ειναι εδω.
νοιωθω την αναγκη...
να φερω τη μορφη του...

να τη φερω εδω...

ειναι ...
δεν εχω λογια...

για το σ'αγαπω..
ειναι...
μικρο...

θα ερθεις;..

εδω...

παυω...
το ξερω..εισαιεδω...στη σιωπη μου....

κιας εξω βρεχει...
μεινε.

Άλλος είναι ο Κ…Krishnamurti
Άλλος είναι ο UG Krishnamurti

Στον παραπάνω κύριο, που λέει πολλά απο τον άλλο…..θα βρεις ένα σωρό αντιθέσεις…

Του το είπα κάποτε και θύμωσε! Μετά όμως έστειλε μαθητές του για να μιλήσουμε…

Να πούμε τι…?

ο κυριος Κ..
στην εδω ιστορια...ειναι...ο καθενας

καλε μου..αν θες...πεσμου ΠΟΙΑ Η διαφορα...

τουλαχιστον..σε σχεση με το θεμα.

οσο για το πασχαλινο.."πακετο"...

ναι!το ελαβα...νωρις
χωρις..Κ-αλ(α)θια...

εδω...απο το παγωμενο παραθυρο μεσα στην νυχτα βλεπει τη βροχη να της στελνει φιλια...μα εκεινη την αγνοει...και νιωθει το ζεστο χαμογελο της ανοιξης να "χαιδευει" το κορμι της..και να γινεται συντροφος ονειρικος.

Στρεφει το βλεμμα της
σε μια μικρη "ζωγραφια"
που δειχνει το ασημενιο φεγγαρι
το βλεπει να της γελα

Ονειρευεται ενα ηλιο χρυσο να της λουζει τα μαλλια με τις ζεστες του αχτιδες, κι οσο να το σκεφτει η "βροχη" μελαγχολει..

Βλεπει στον σκοτεινο ουρανο μια ασημενια κορδελα να τυλιγει τα λευκα της ονειρα...φεγγαρι ολογιομο..θαρρει πως το κρατας στα χερια σου.

ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΣΙΩΠΗΣΕ...

ΜΑ ΓΙΑΤΙ..

Η ΒΡΟΧΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ...ΕΝΩ ΗΘΕΛΕ ΚΙ ΑΛΛΟ...

ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ..
ΟΛΑ..

ΣΤΟ ΤΣΑΚΡΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ..ΤΟΥ ΤΥΡΚΟΥΑΖ..ΤΗΣ...

ΚΙ
ΕΚΕΙΝΟΣ..
ΜΑΚΡΥΑ..

ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΟ ΤΟ ΛΙΚΕΡ
...ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ....

ΜΑ ...ΘΑ ΔΟΚΙΜΑΣΩ..ΞΑΝΑ...

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ...

ΟΛΑ ...ΕΔΩ.

ΗΛΙΕ.
ΟΛΑ.
ΜΕΣΑ ΜΟΥ.
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
ΜΕΙΝΕ.
ΕΣΤΩ ΚΙΑΝ
Η ΒΡΟΧΗ
ΔΕΝ ΚΥΛΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ...
ΕΣΤΩ ΑΝ Ο κοςΚ. ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΕΙ ΞΑΝΑ..

ΟΛΑΚΕΡΗ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ "ΜΟΥ"...
ΕΜΠΡΟΣ ΣΟΥ.. ΕΝΑΠΟΘΕΤΩ...

ΜΑ ΔΕ ΘΑ ΤΗ ΔΕΙΣ ΗΛΙΕ....

ΣΕΛΗΝΗ ΓΑΡ...

ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΣΟΥ..ΕΧΩ ΛΟΥΣΤΕΙ...

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...
"ΕΝΩΣΟΥΜΕΤΑΠΑΝΤΑ"

ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ...
ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ..ΣΤΟ ΤΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ ΣΟΥ...

ΑΝ ΘΕΣ ΚΑΤΙ ΑΛΗΘΙΝΟ...
ΨΑΞΕ ΜΕ...

ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ...

ΑΕΝΑΑ ΘΑ ΓΥΡΙΖΩ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ..ΣΟΥ...
(ΠΕΣ-ΜΕ.. ΑΛΙΚΗ..ΨΥΧΗ..ΒΡΟΧΗ..ΣΙΩΠΗ..ΣΤΙΓΜΗ...)

(ΟΛ-Α...ΤΙΠΟΤ-Α...ΑΤΜ-Α...ΓΕΙ-Α...ΦΩΤΙ-Α...)

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ...ΑΛΗΘΕΙΕΣ...

Truth is a pathless land

Με γεμίζετε ηρεμία ….. ευχαριστώ

Αφηνω ελευθερη τη σκεψη μου, τη φαντασια μου που βγαινει επιφυλακτικα...

Ακαλεστο ονειρο
εσυ που καλπαζεις αγερωχο κατω απο τους πορφυρους ηλιους
εσυ που χορευεις
με τους ανεμοστροβιλους της ψυχης μου
εσυ που παρασερνεις τη σιωπηλη μοναξια μου στα δαση της ελπιδας
Ελα κι αποψε, μ'ενα χαμογελο
παρε με απο τα σκοταδια της νυχτας στους μυστικους σου οριζοντες..

Βλεπω επικοινωνια, νοιωθω την ενωση... φοβος, μπερδεμα...νεες εννοιες για τον κυριο Κ(αθενα)...συμπορευονται με την ζηλια, με τον πονο, με τον ερωτα!

Τι δυναμικη λεξη....ΕΡΩΤΑΣ!!
Ας μπει και αυτη στο παιχνιδι...
Τι λετε κουμπαροι??

Ομορφη η ωρα που πεφτει και δυει ο ηλιος....οπως η ωρα του Λυκοφωτος...τοτε υπαρχει μια αλλη συνειδηση,
Μια σκεψη που δυει, ανεξαρτητη, γαληνια σαν τα αστρα, λαμπωντας αιωνια ... και τουτη την ωρα διαλεγω να βρεθω στην θαλασσα, στο απεραντο γαλαζιο της...

Αγναντευω... πιανω τον Ερμη, την Αφροδιτη και ξεκιναμε τον χορο μας...στροβυλιζωντας πανω απο τα κυματα!! Γινομαστε ΕΝΑ για αλλη μια φορα... Ειναι και η Αλικη εκει εξω...μα χαιρετα?? Φευγει??

Κανει παγωνια ακομα ...καποιος λειπει...

Η ελευθέρια δεν θέλει θυσίες,
Ούτε παρακάλια… και χαζό μονοπάτια,
μα αγάπη…μέσα στη συνήθεια…
η κάθε στιγμή… αιώνια μαζί σου.

Τα μάτια σου αστράφτουν μέσα στο φεγγάρι
δίωξε τις σκιές… αυτές που πολιορκούνε…
εικόνες που ζούνε, μέσα στο παρελθόν σου,
παίρνουνε θέση …. μέσα σου και κινούνται….

Και να και ο Έρωτας….κανει την εμφάνιση του
Η Μαρα τον φέρνει…τραβώντας μας στο χορό του,
γελάμε και κλαίμε….για όλα χωρος υπάρχει,
Μα μην πληγώνεστε.... σεις νύμφες του Αιγαίου!

Πιέστε απ το νέκταρ… του έρωτα και αγάπης,
Ω εσείς Νεράιδες…που έχετε τετοιο μεράκι…
τιμόνι στα χέρια… δώστε στον κόσμο όλο...
Άνδρες… Θεοί…. γλυκο που ειν τ'αερακι...

Σε βλέπω .... είμαι εκεί ....

Μισο-κλεινω τα ματια και βλεπω σκιες... αλλες κινουνται σαν αερικα, αλλες απλα δηλωνουν την παρουσια τους διακριτικα στο χωρο... Η μηπως ειναι τα κρυμενα μερη του ερμαφροδιτου μυαλου μου που εχουν αρχισει και εμφανιζονται σιγα σιγα...

Ψυθιρισματα και σκορπιες λεξεις...αφουκραζομαι...
Μα ειμαι εγω... οι σκιες ειναι οι σκεψεις μου... Μου μιλανε η μηπως μιλανε μεταξυ τους??

Εγω απλα θεατης ... θεατης του ονειρου...

Ακομα κανει ψυχρα... μα καποιος ακομα λειπει... ειναι το παρελθον λες?? Ερχονται οι σκεψεις απο τοτε για να μου θυμισουν ... να μου θυμισουν την μοναδικοτητα του εαυτου μου? Η μηπως για να μου πουν για αλλη μια φορα πως η ολοκληρωση της μοναδικοτητας θα πρεπει να ειναι μεσα απο σενα?

Εσυ εισαι εδω στο τωρα, στο παρον μου? η μηπως με επισκεφτεσαι απο καποια γωνια ξεχασμενη απο το παρελθον δια μεσου των σκεψεων μου ??
Παρον και παρελθον ξαφνου γινονται ΕΝΑ...εσυ με μενα ....και ξανα μαζι!!

Εχω κλεισει τα ματια ... χαμενη στα πελαγη των ονειρων...και σενα σαν ονειρο σε καταλαβαινω...σε νοιωθω ομως πολυ πιο εντονα... Ισως να φταιει ο χορος του Ερωτα...μια σκεψη ξαφνικα...
Ειμαι η Αφροδιτη και εισαι ο Ερμης...η τελεια ενωση του ερμαφροδιτου αδελφη ψυχη μου...

Ανοιγω τα ματια... ουτε σκιες ... ουτε ψιθυροι...μονο η γλυκια αισθηση της παρουσιας/απουσιας σου...

Η Αλικη που πηγε??

Ονειρεύτηκα σήμερα…. ένα μικρό μωρό…
το φεγγάρι κοίταγε…μα αυτό δεν απαντούσε
οι λέξεις δεν έβγαιναν…ψιθύριζε απαλά…
τι έκανα η ψυχή…...και ψυχορραγούσε

Εύθραυστη … πνοή φωνή… ευαίσθητη,
αέναη …. ψυχωκαμωμένη κόρη,
τα όμορφα μάτια σου … κράτα ψιλά
για Φως είναι φτιαγμένα… και αγάπη.

Έτσι οι περισσότεροι κάνουν το λάθος να φτιάξουν κάπου ένα ΙΔΕΩΔΕΣ, ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΙΟ, το τοποθετούμε κάπου ψιλά μέσα…. και αρχίζει ο αγώνας.

Μα έτσι δημιουργούμε το χωρισμένο μυαλό! Εμείς και το ιδεώδες μας, ο ιδανικός εαυτός μας, και η όλη προσπάθεια γίνεται γιατί δεν καταλαβαίνουμε το παρόν, δεν ζούμε στο παρόν… μα σε μια δυαδικότητα σε δράση.

Επειδή δεν ζούμε ολικά στη Ζωή, έχοντας δημιουργήσει εμείς οι ίδιοι το πρόβλημα, προσπαθούμε να βρούμε μια λύση. Αυτό δεν κάνουμε συνεχώς προσπαθώντας να καταλάβουμε?

Μα τι μας ενδιαφέρει? … να βρούμε μια λύση για το πρόβλημα μας…. η να κατανοήσουμε σε βάθος τις ΑΙΤΙΕΣ?

Όσο το μυαλό και η καρδιά είναι χωρισμένες στη δράση τους, θα υπάρχει το πρόβλημα, και όσο και αν νομίζουμε πως προσπαθούμε να το λύσουμε, δεν κάνουμε άλλο…από το να ξεφεύγουμε από εμάς που το δημιουργήσαμε….

Τα παραπάνω δεν θέλουν φυσικά να πουν πως πρέπει να γίνουμε αδρανείς, μα λέγονται για να δείξουν πως δεν συναντάμε ολικά τη ζωή. Δείχνουν πως την συναντάμε μερικά, η μερικότητα αυτή δημιουργεί μερική συνειδητοτητα, αυτό που λέμε το ΕΓΩ….και είναι αυτό που πάντα προσπαθεί, που κάνει ότι κάνει….. μα συγχρόνως δημιουργεί σύγκρουση μέσα μας…

Η οποία λύση κάποιου προβλήματος, (αν και είναι εφικτή), δεν τελειώνει τα προβλήματα, μιας και αμέσως δημιουργείται κάτι άλλο… Ψάξαμε ποτέ να βρούμε τις ΑΙΤΙΕΣ αυτής της σύγκρουσης μέσα μας? Φυσικά θα πείτε οι περισσότεροι, διαβάζουμε, προχωράμε στο μονοπάτι μας, στο σταυρό που κουβαλάμε…και που κάποιοι σήκωσαν για μας…

Ναι τα παραμυθία είναι πάντα ΩΡΑΙΑ… δυστυχώς είναι για παιδία….Τον σταυρό ΜΑΣ δεν σταματήσαμε ποτέ να τον κουβαλάμε!

Εκείνος.... απλά έδειξε….

Μπορεί να συναντήσει το μυαλό και η καρδιά μας ολικά τη ΖΩΗ, χωρίς να γίνεται κάθε φορά κομμάτια? Γίνεται να ζούμε στο γίγνεσθαι, χωρίς να γίνεται… το ίδιο, το τέλμα μας, ο ΤΑΦΟΣ που πέφτουμε συνεχώς μέσα? Γιατί μου φαίνεται αγαπητέ Κ(αθενα) πως ένας ερμαφρόδιτος νους, δεν είναι άλλο, από αυτή τη συνάντηση στη ζωή…. της κάθε ιδέας, του κάθε ατυχήματος, της κάθε εμπειρίας, της κάθε έκφρασης της ζωής…. ΟΛΙΚΑ!

Συγνώμη αν σε πίκρανα……

Πλάτωνας.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr