| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
 Απεστάλη: 10/02/2005, 22:36:06
ΑΙΘΡΙΕΣ ΧVIΙ
Έτσι μιλεί μικρή γαλαζοαίματη
Που βγήκε από κοχύλι με δροσιά στα χείλη
Φίλη ξανθή της θάλασσας.
Οδυσσέας Ελύτης
Προσανατολισμοί
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω…  |
galadriel
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
3264 Μηνύματα |
Απεστάλη: 12/02/2005, 20:24:44
ΠΕΜΠΤΗ 7 ΜΑπό το πολύ να μη σκέπτομαι τίποτα και να μη συγκινούμαι από τι-
ποτα, ξεθάρρεψε ο χρόνος και μ' απόλυσε καταμεσής του Κρητι-
κού πελάγους. Έγινα χιλιάδων ετών και ήδη χρησιμοποιώ τη μινωική γραφή με
τόση άνεση που ο κόσμος απορεί και πιστεύει στο θαύμα. Το ευτύχημα είναι ότι δεν καταφέρνει να με διαβάσει.
Ημερολόγιο Ενός Αθέατου Απριλίου, Ο. Ε(σω)λύτης
1899 αλήθειες + 1 ψέμμα... |
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/02/2005, 00:13:43
Έχω σηκώσει χέρι καταπάνου στα βουνά τα μαύρα και τα δαι-
μονικά του κόσμου τούτου. Έχω πει στην αγάπη «γιατί» και την
έχω κυλήσει στο πάτωμα. Έγιναν οι πόλεμοι και ξανάγιναν και
δεν έμεινε ούτ' ένα κουρέλι να το κρύψουμε βαθιά στα πράγ-
ματά μας και να το λησμονήσουμε. Ποιος ακούει; Ποιος άκου-
σε; Δικαστές, παπάδες, χωροφύλακες, ποια είναι η χώρα σας;
Ένα κορμί μου μένει και το δίνω. Σ' αυτό καλλιεργούνε, όσοι
ξέρουν, τα Ιερά, όπως οι κηπουροί στην Ολλανδία τις τουλί-
πες. Και σ' αυτό πνίγονται όσοι δεν έμαθαν ποτέ από θάλασσα
κι από κολύμπι... Ροές της θάλασσας κι εσείς των άστρων μακρινές επιρροές -
παρασταθείτε μου!
Οδυσσέας Ελύτης
Μαρία Νεφέλη
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/02/2005, 00:34:05
ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Ροές της θάλασσας κι εσείς
των άστρων μακρινές επιρροές - παρασταθείτε μου!
απ' τα νερά της νύχτας τ' ουρανού κοιτάξετε
πως ανεβαίνω
αμφίκυρτη
σαν τη νέα Σελήνη
και σταλάζοντας αίματα.
Οδυσσέας Ελύτης
Μαρία Νεφέλη
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/02/2005, 00:37:39
Ο Νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει.
Οδυσσέας Ελύτης
Μαρία Νεφέλη
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/02/2005, 00:46:17
Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι.
Οδυσσέας Ελύτης
Μαρία Νεφέλη
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/02/2005, 00:54:46
ΠΑΤΜΟΣ
Κρίμας κρίμας κόσμε
σ' εξουσιάζουν μέλλοντες νεκροί·
και κανείς κανείς δεν έλαχε
δεν έλαχε ν' ακούσει ακόμη
καν φωνήν αγγέλων καν υδάτων πολλών
καν εκείνο το «έρχου» που σε νύχτες αϋπνίας μεγάλης
ονειρεύτηκα
Οδυσσέας Ελύτης
Μαρία Νεφέλη
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/02/2005, 00:58:20
ΠΑΤΜΟΣΕγώ δεν εφοβήθηκα
εγώ διόλου ταπεινά όμως υπόμεινα
εγώ το θάνατο είδα τρεις φορές
εγώ με διώξανε απ' τις πόρτες έξω. Αν έχεις ώτα ακούειν. Εγώ άκουσα
βουή σαν από πελαγίσιον κόχυλα
Οδυσσέας Ελύτης
Μαρία Νεφέλη
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/02/2005, 01:01:55
ΠΑΤΜΟΣκαι στρέφοντας μέσα στο φως άξαφνα είδα τέσσερα μελαψά στην όψη αγόρια οπού φυσούσαν κι έσπρωχναν έσπρωχναν κι έφερναν κομμάτι γης φτενό ζωσμένο στην ξερολιθιά όλο όλο εφτά ελαιόδεντρα κι ανάμεσό τους γέροντας έμοιαζε βοσκός το πόδι του ξυπόλυτο πάνω στην πέτρα. «Εγώ είμαι» μου είπε «μη φοβάσαι κείνα που 'ναι γραφτό να πάθεις.» Και το χέρι το δεξί τεντώνοντας μου 'δειξε μες στην απαλάμη του τα εφτά βαθιά χαράκια: «Τούτες είναι οι θλίψες οι μεγάλες και αυτές θα γραφτούν στο πρόσωπό σου όμως εγώ θα σου τις σβήσω με το ίδιο ετούτο χέρι που τις έφερε». Και μεμιάς πίσω απ' το χέρι του είδα - φάνηκε
συρφετός πολλών αλαλιασμένων από τρόμο ανθρώπων
οπού φώναζαν κι έτρεχαν έτρεχαν κι έσκουζαν
«Ιδού έρχεται ο Αβαδδών ιδού έρχεται ο Απολλύων».
Ένιωσα ταραχή μεγάλη, και όργητα
με κυρίεψε. Αλλ' ο ίδιος συνέχισε:
«Κείνος που αδίκησε ας αδικήσει ακόμη. Κι ο βρομιάρης
ας βρομίσει περισσότερο. Κι ο δίκαιος
πιο δίκαιος ας είναι». Κι επειδή αναστέναξα
με γαλήνη απέραντη άπλωσε το χέρι
αργά πάνω στο πρόσωπο μου κι ήταν γλυκύ σαν μέλι αλλά πικράθηκαν τα σωθικά μου.
«Δει σε πάλιν προφητεύσαι επί λαοίς και έθνεσι
και γλώσσαις και βασιλεύσι πολλοίς»
είπε· και βγάζοντας λευκές φωτιές έσμιξε με τον ήλιο.
Οδυσσέας Ελύτης
Μαρία Νεφέλη
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/02/2005, 01:06:10
Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ' τη Γη ποτέ σου
δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της.
Οδυσσέας Ελύτης
Μαρία Νεφέλη
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/02/2005, 01:13:50
Η ΝΕΡΟΣΤΑΓΟΝΑΚαίνε τα χείλη μου και η λύπη λάμπει
σταγόνα καθαρού νερού πάνω απ' τα βάραθρα
τα σκοτεινά γεμάτα χόρτα· μόνο η ψυχή
αναμμένη σαν παλιά εκκλησία δείχνει ότι θα πεθάνουμε άνοιξη.... Οδυσσέας Ελύτης
Μαρία Νεφέλη
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/02/2005, 01:35:35
Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!
Οδυσσέας Ελύτης
Μαρία Νεφέλη
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/02/2005, 01:42:54
ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΟΙΑΚΙΖΕΙΤι 'ναι αυτό που μπερδεύεται μες στα μαλλιά μου
σαν τη νυχτερίδα και τινάζω με τρόμο το κεφάλι μου·
άλλοτε σαν δίχτυ αόρατο ριχμένο από μακριά
με τραβάει κι αδύνατον να του ξεφύγω·
πιάνει τη σκέψη μου όπως ακούω πως πιάνουν οι παγίδες τα πουλιά
σταματώ να σκέφτομαι και μ' αφήνει·
τρέχω στους καθρέφτες και δε βλέπω τίποτε.
Οδυσσέας Ελύτης
Μαρία Νεφέλη
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
Mantis
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Panama
2232 Μηνύματα |
Απεστάλη: 17/02/2005, 01:55:21
ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ
Μια φορά στα χίλια χρόνια
του πελάγου τα τελώνια
Μες στα σκοτεινά τα φύκια
μες στα πράσινα χαλίκια
Τo φυτεύουνε και βγαίνει
πριν ο ήλιος ανατείλει
Το μαγεύουνε και βγαίνει
το θαλασσινό τριφύλλι
Κι όποιος το 'βρει δεν πεθαίνει
κι όποιος το 'βρει δεν πεθαίνει Μια φορά στα χίλια χρόνια
κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια
Δε γελάνε μήτε κλαίνε
μόνο λένε μόνο λένε:
-Μια φορά στα χίλια χρόνια
γίνεται η αγάπη αιώνια
Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη
κι η χρονιά να σου πετύχει
Κι από τ' ουρανού τα μέρη
την αγάπη να σου φέρει Το θαλασσινό τριφύλλι
ποιος θα βρει να μου το στείλει
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
το θαλασσινό τριφύλλι.
Οδυσσέας Ελύτης
Τα Ρω Του Έρωτα
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
galadriel
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
3264 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/03/2005, 22:06:37
Όσο πιο κακός καμαρώνεις ότι γίνεσαι
τόσο περισσότερα κιλά χάνεις
από το βάρος της δοσμένης ευφυίας σου.
Κουτή μέλισσα που με
το κεντρί σου χάνεσαι.Eκ του πλησίον, Ο. Ε(σω)λύτης Galadriel
 1899 αλήθειες + 1 ψέμμα... |
galadriel
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
3264 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/03/2005, 22:25:27
Από κίτρινο σε κίτρινο το μπλε σου ξεφεύγει
σαν χαρταετός.
Βάλε μπρος τον άνεμό σου
προτού χάσεις και τα προστάγματα
της αυτοκρατορικής μοναξιάς σουEκ του πλησίον, Ο. Ε(σω)λύτης Galadriel
1899 αλήθειες + 1 ψέμμα... |
PHILOSOFOS-1
Πλήρες Μέλος
Bolivia
1201 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/03/2005, 23:28:23
ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ολα τα παραμύθια έχουν τέλος
δεν ήρθα για να κρίνω
τα χρωματα είναι σαν τον κρίνο
μονο την αγάπη να αφήσω εσυ που με καλείς
δεν θα με ήθελες ποτέ σου
τοσο φως δεν θα το αντεχες ποτέ σου έχεις το κακό και το καλο
στην συντροφιά σου
η αγάπη δεν ηταν πια δικιά σου
την άφησες να φύγει ταξίδι μαγικό
δεν πίστευες τι ήθελες μα ήσουνα εδώ
η πλάνη σου σε έτρωγε μα κρίμα σε θαρρώ
θα φύγω μην σκοτίζεσαι
αν είναι αυτό που θέλεις
νόμιζες πως με ήξερες
νόμιζες πως με μέλλει
το ξέρω σου είμαι περιτός
γιατι συνέχεια με τρώς
gh |
PHILOSOFOS-1
Πλήρες Μέλος
Bolivia
1201 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/03/2005, 23:49:59
Η ΔΥΝΑΜΗ
ανεμος δεν υπήρξα ποτέ μου
δύναμη είμαι φωτεινή
έπεσα στη γη
οταν ήμουν εκεί
σου αρέσει να ακούς
λόγια φωτεινά
μα οχι σκοτεινά
είναι περιττά
ήθελες να είναι η ζωή καλή
μα δεν έχεις πια ψυχή
σου την πείραν απο κει
οι δικοι σου οι εχθροί
δεν είμαι αυτό που ήθελες
ουτε αυτο που θέλεις
νόμιζες σε δοκίμαζα
αλλα δεν σε ατίμασα
χιούμορ εχω άφθονο
ετσι ρέει μεσα μου
ειμαι χύμαρρος
και ποταμός μαζι
gh |
ΑΡΕΤΗ
Νέο Μέλος
35 Μηνύματα |
Απεστάλη: 15/03/2005, 12:03:12
Μόνος κυβέρνησα - τη θλίψη μου
Μόνος αποίκησα - τον εγκαταλειμμένο Μάιο
Μόνος εκόλπωσα -τις ευωδιές
Επάνω στον αγρό - με τις αλκυονίδες
Τάισα τα λουλούδια κίτρινο - βαυκάλισα τους λόφους
Επυροβόλησα την ερημιά -με κόκκινο!
Είπα: δε θα 'ναι η μαχαιριά - βαθύτερη από την κραυγή
Και είπα: δε θα 'ναι το Άδικο - τιμιότερο απ' το αίμα!
Το χέρι των σεισμών - το χέρι των λιμών
Το χέρι των έχτρων - το χέρι των δικών
Μου, εφρένιασαν εχάλασαν - ερήμαξαν αφάνισαν
Μία και δύο - και τρεις φορές
Προδόθηκα κι απόμεινα - στον κάμπο μόνος
Πάρθηκα και πατήθηκα - σαν κάστρο μόνος
Το μήνυμα που σήκωνα - τ' άντεξα μόνος!Μόνος απέλπισα - το θάνατο
Μόνος εδάγκωσα - μες στον Καιρό με δόντια πέτρινα
Μόνος εκίνησα - για το μακρύ
Ταξίδι σαν της σάλπιγγας - μες στους αιθέρες!
Ήταν στη δύναμή μου η Νέμεση - το ατσάλι κι η ατιμία
Να προχωρήσω με τον κορνιαχτό - και τ' άρματα
Είπα: με μόνο το σπαθί - του κρύου νερού θα παραβγώ
Και είπα: με μόνο το Άσπιλο - τον νου μου θα χτυπήσω!
Στο πείσμα των σεισμών - στο πείσμα των λιμών
Στο πείσμα των εχτρών - στο πείσμα των δικών
Μου, ανάντισα κρατήθηκα - ψυχώθηκα κραταιώθηκα
Μία και δύο - και τρεις φορές
Θεμελίωσα τα σπίτια μου - στη μνήμη μόνος
Πήρα και στεφανώθηκα - την άλω μόνος
Το στάρι που ευαγγέλισα - το 'δρεψα μόνος!
|
Arhtos
Μέλος 1ης Βαθμίδας
Greece
92 Μηνύματα |
Απεστάλη: 17/03/2005, 23:41:40
...----
Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει... |
galadriel
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
3264 Μηνύματα |
Απεστάλη: 07/05/2005, 12:32:40
Φανού πρίγκιπας πριν την ώρα σουΑλλιώς θα 'ναι αργά ως και για τον διωγμό σου. Galadriel 1899 αλήθειες + 1 ψέμμα... |
galadriel
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
3264 Μηνύματα |
Απεστάλη: 07/05/2005, 12:40:30
Για να τις φθάσει να λάμπουν ο χρυσοχόος τις λέξεις του,
προηγουμένως τις βουτά στο φαρμάκι.
Γι' αυτό καθετί πικρό γοητεύει.
Όπως η άγουρη ελιά και του Εμπεδοκλέους το ήτορ.
Galadriel
1899 αλήθειες + 1 ψέμμα... Edited by - galadriel on 07/05/2005 12:41:25 |
galadriel
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
3264 Μηνύματα |
Απεστάλη: 07/05/2005, 12:52:17
Μια εξίσωση από κολοκύθια που βράζουν χωρίς κανέναν προορισμό
είναι η ζωή.
Αμέτε να μετρηθείτε, αχθοφόροι του ονόματός σας.
όλα τα παραπάνω είναι από το "Εκ του πλησίον"
του Ο. Ε(σω)λύτη
Galadriel
1899 αλήθειες + 1 ψέμμα... |
galadriel
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
3264 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/06/2005, 20:34:46
Μην ανησυχείς. Υπάρχει πάντα μια δεύτερη τύχη που ακολουθεί πί-
σω απ' την πρώτη. Αρκεί να ξέρεις να περιμένεις παρά έναν ή δύο
αιώνες, ενίοτε.
Εκ του ΠλησίονG.
πολλές φορές το Φως είναι
πιο απειλητικό απ' το σκοτάδι |
galadriel
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
3264 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/06/2005, 20:38:19
Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα. Κι είναι
οι δυο αυτές αγριμάδες που, αν συμπέσουν και κάνουν καινούριο
φεγγάρι, μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής η ιστορία του κόσμου.
Εκ του ΠλησίονG. πολλές φορές το Φως είναι
πιο απειλητικό απ' το σκοτάδι |
galadriel
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
3264 Μηνύματα |
Απεστάλη: 14/06/2005, 20:45:41
Σε όλα τα δέντρα θα πρέπει να υπάρχει το όνομα κείνο που σε ένα
μόνον άπαξ εχάραξες.
Εκ του Πλησίον
G.
πολλές φορές το Φως είναι
πιο απειλητικό απ' το σκοτάδι |
galadriel
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
3264 Μηνύματα |
Απεστάλη: 30/06/2005, 06:39:52
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Να μπαίνω σαν Πανσέληνος Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει: Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου Να μιλώ για σένα και για μένα. Το Μονόγραμμα
 in God we trust |
ΑΤΜΑ
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
India
6464 Μηνύματα |
Απεστάλη: 18/08/2005, 14:52:22
ΟΙ ΗΜΙΟΝΗΓΟΙ
Τις ημέρες εκείνες έφτασαν επιτέλους υστέρα από τρεις σωστές
εβδομάδες οι πρώτοι στα μέρη μας ημιονηγοί. Και έλεγαν πολλά για
τις πολιτείες που διάβηκαν, Δέλβινο, Άγιοι Σαράντα, Κορυτσά. Και
ξεφόρτωναν τη ρέγγα και το χαλβά κοιτάζοντας να ξετελέψουν μια
ώρα αρχύτερα και να φύγουνε. Ότι δεν ήταν συνηθισμένοι και τους
ετρόμαζε το βρόντισμα στα βουνά και το μαύρο γένι στη φαγωμένη
την όψη μας.
Και συνέβηκε τότες ένας απ' αυτούς να 'χει μαζί του κάτι παλιές
εφημερίδες. Και διαβάζαμε όλοι απορημένοι, μόλο που το 'χαμε κιό-
λας ακουστά, πως επανηγύριζαν στην πρωτεύουσα και πως ο κόσμος
εσήκωνε, λέει, ψηλά στα χέρια τους φαντάρους που γυρίζανε με
άδειες από τα γραφεία της Πρέβεζας και της Άρτας. Και σημαίνανε
όλη μέρα οι καμπάνες, και το βράδυ στα θέατρα λέγανε τραγούδια και
παριστάνανε στη σκηνή τη ζωή μας για να χειροκροτά ο κοσμάκης.
Βαριά σιωπή έπεσε ανάμεσό μας, επειδή κι η ψυχή μας είχε μή-
νες τώρα μέσα στις ερημιές αγριέψει, και, χωρίς να το λέμε, πολύ λο-
γαριάζαμε τα χρόνια μας. Μάλιστα μια στιγμή δάκρυσε ο λοχίας ο
Ζώης κι έκανε πέρα τα χαρτιά με τις είδησες του κόσμου, ανοίγοντας
τα πέντε δάχτυλα καταπάνω τους. Και οι άλλοι εμείς δε λέγαμε τίπο-
τε, μονάχα με τα μάτια τού δείχναμε κάτι σαν ευγνωμοσύνη.
Τότε ο Λευτέρης, που τύλιγε παρέκει τσιγάρο, καρτερικά, σαν να
'χε πάρει απάνω του την ανημπόρια ολάκερης της Οικουμένης, γύρι-
σε και «Λοχία» είπε «τι βαρυγκομάς; Αυτοί που 'ναι ταγμένοι για τη
ρέγγα και το χαλβά, σ' αυτά πάντοτε θα ξαναγυρίζουν. Και οι άλλοι
στα δεφτέρια τους που δεν έχουνε τελειωμό, και οι άλλοι στα κρεβά-
τια τους τα μαλακά που τα στρώνουν μα δεν τα ορίζουν. Αλλά κάτεχε
ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα 'χει μεθαύριο
μερτικό δικό του στον ήλιο». Και ο Ζώης: «Τι λοιπόν, θαρρείς ότι
δεν έχω κι εγώ γυναίκα και χωράφια και βάσανα της καρδιάς, που κά-
θομαι και φυλάγω δωνά στις εξορίες;» Του αποκρίθηκε ο Λευτέρης:
«Αυτά που δεν αγαπά κανείς, αυτά, λοχία μου, να φοβάται, τι τα 'χει
από τα πριν χαμένα, κι ας τα σφίγγει όσο θέλει απάνω του. Αλλά τα
πράγματα της καρδιάς τρόπος δεν είναι να χαθούν, έννοια σου, και
γι' αυτά οι εξορίες δουλεύουν. Αργά - γρήγορα κείνοι που είναι ναν
τα 'βρουν, θαν τα 'βρουν». Πάλι ρώτησε ο λοχίας ο Ζώης: «Και ποιος
λες τάχα του λόγου σου ότι θαν τα 'βρει;» Τότε ο Λευτέρης, αργά, δεί-
χνοντας με το δάχτυλο: «Εσύ κι εγώ κι ό,τι άλλο δείξει, αδερφέ μου,
η ώρα ετούτη που μας ακούει».
Και ευθύς ακούστηκε στον αέρα η σκοτεινή σφυριγματιά της οβί-
δας που έφτανε. Και πέσαμε όλοι καταγής μπρούμυτα, πάνω στις σκάρ-
πες, ότι γνωρίζαμε απόξω πια τα σημάδια του Αόρατου, και με τ' αυτί
μας ορίζαμε από πριν το μέρος όπου θα 'σμιγε η φωτιά το χώμα ν' ανοί-
ξει και να χυθεί. Και δεν επείραξε η φωτιά κανέναν. Κάτι μουλάρια
μονάχα σηκώθηκαν στα πισινά τους ποδάρια και άλλα ταράχτηκαν και
σκόρπισαν. Και μέσα στην κάπνα που κατακάθιζε θωρούσες να τρέ-
χουνε πίσω τους χειρονομώντας οι άνθρωποι που τα 'χανε φέρει με κό-
πους ίσαμε κει. Και τα πρόσωπα τους χλωμά, και ξεφόρτωναν τη ρέγ-
γα και το χαλβά κοιτάζοντας να ξετελέψουν μια ώρα αρχύτερα και να
φύγουνε, ότι δεν ήτανε μαθημένοι και τους ετρόμαζε το βρόντισμα στα
βουνά και το μαύρο γένι στη φαγωμένη την όψη μας.
---ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ//ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ---
OM
cprtght@tm@2005
Edited by - ΑΤΜΑ on 18/08/2005 15:25:50 |
ΑΤΜΑ
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
India
6464 Μηνύματα |
Απεστάλη: 18/08/2005, 14:55:55
Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ
Είπεν ο λαός μου: το δίκαιο που μου δίδαξαν έπραξα και ιδού αιώνες
απόκαμα ν' απαντέχω γυμνός έξω από την κλειστή θύρα της αυλής
των προβάτων. Γνώριζε τη φωνή μου το ποίμνιο και στην κάθε σφυ-
ριγματιά μου αναπηδούσε και βέλαζε. Άλλοι όμως, και πολλές φο-
ρές οι ίδιοι αυτοί που παινεύανε την καρτερία μου, από δέντρα και
μάντρες πηδώντας, επατούσανε πρώτοι το πόδι αυτοί μες στη μέση
της αυλής των προβάτων. Και ιδού πάντα γυμνός εγώ και χωρίς ποί-
μνιο κανένα, στέναξεν ο λαός μου. Και στα δόντια του γυάλισεν η
αρχαία πείνα, και η ψυχή του έτριξε πάνω στην πίκρα της, καθώς που
τρίζει επάνω στο χαλίκι το άρβυλο του απελπισμένου.
Τότες αυτοί που κατέχουνε τα πολλά, ν' ακούσουνε τέτοιο τρίξι-
μο, τρόμαξαν. Επειδή το κάθε σημάδι καταλεπτώς γνωρίζουνε και,
συχνά, μίλια μακριά διαβάζουνε στο συμφέρον τους. Παρευθύς λοι-
πόν τα πέδιλα τ' απατηλά ποδέθηκαν. Και μισοί πιάνοντας τους άλ-
λους μισούς, από το 'να και τ' άλλο μέρος τραβούσανε, τέτοια λόγια
λέγοντας: άξια και καλά τα έργα σας, και ορίστε αυτή που βλέπετε η
θύρα η κλειστή της αυλής των προβάτων. Ασηκώστε το χέρι και μα-
ζί σας εμείς, και φροντίδα δική μας η φωτιά και το σίδερο. Σπιτικά μη
φοβάστε, φαμελιές μη λυπάστε, και ποτέ σε γιου ή πατέρα ή μικρού
αδερφού τη φωνή, πίσω μην κάνετε. Ειδέ τύχει κανείς από σας κι ή
φοβηθεί κι ή λυπηθεί κι ή κάνει πίσω, να ξέρει: επάνω του το κρίμα
και κατά της δικής του κεφαλής η φωτιά που φέραμε και το σίδερο.
Και το λόγο τους πριν αποσώσουν είχε πάρει ν' αλλάζει ο καιρός,
μακριά στο μαυράδι των νεφών και σιμά στο κοπάδι των ανθρώπων.
Σαν να πέρασε αγέρας χαμηλά βογκώντας και ν' απόριξε άδεια τα
κορμιά, δίχως μια στάλα θύμηση. Το κεφάλι μπλάβο και άλαλο αψη-
λά στραμμένο, μα το χέρι βαθιά μέσα στην τσέπη, γραπωμένο από
κομμάτι σίδερο, της φωτιάς ή απ' τ' άλλα, πόχουν τη μύτη σουγλερή
και την κόψη αθέρα. Και βαδίζανε καταπάνου στον έναν ο άλλος, μη
γνωρίζοντας ο ένας τον άλλο. Και σημάδευε κατά πατέρα ο γιος και
κατ' αδερφού μικρού ο μεγάλος. Που πολλά σπιτικά πομείνανε στη
μέση, και πολλές γυναίκες απανωτά δυο και τρεις φορές μαυροφορέ-
σανε. Και που αν έκανες να βγεις λιγάκι παραόξω, τίποτε. Μόνο αγέ-
ρας βουίζοντας μέσα στα μεσοδόκια, και στα λίγα καμένα λιθάρια
μεριές μεριές οι καπνοί βοσκώντας τα κουφάρια των σκοτωμένων.
Μήνες τριάντα τρεις και πλέον βάστηξε το Κακό. Που τη θύρα
χτυπούσανε ν'ανοίξουνε της αυλής των προβάτων. Και φωνή προβά-
του δεν ακούστηκε, παρεχτός επάνω στο μαχαίρι. Και φωνή θύρας
ούτε, παρεχτός την ώρα που 'γερνε μες στις φλόγες τις υστέρες να
καεί. Επειδή αυτός ο λαός μου η θύρα και αυτός ο λαός μου η αυλή
και το ποίμνιο των προβάτων.
---ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ//ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΠΕΜΠΤΟ---OM
cprtght@tm@2005
Edited by - ΑΤΜΑ on 18/08/2005 15:27:39 |
ΑΤΜΑ
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
India
6464 Μηνύματα |
Απεστάλη: 18/08/2005, 15:06:57
I
Της αγάπης αίματα * με πορφύρωσαν
Και χαρές ανίδωτες * με σκιάσανε
Οξειδώθηκα μες στη * νοτιά
* των ανθρώπων
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο Στ' ανοιχτά του πέλαγου * με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες * και μου ρίξανε
Αμαρτία μου να 'χα * κι εγώ
* μιαν αγάπη
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο Τον Ιούλιο κάποτε * μισανοίξανε
Τα μεγάλα μάτια της * μες στα σπλάχνα μου
Την παρθένα ζωή μια * στιγμή
* να φωτίσουν
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο Κι από τότε γύρισαν * καταπάνω μου
Των αιώνων όργητες * ξεφωνίζοντας
«Ο που σ' είδε, στο αίμα * να ζει
* και στην πέτρα»
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο Της πατρίδας μου πάλι * ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα * και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα * με φως
* ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο.
---ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ//ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΠΕΜΠΤΟ---
OM
cprtght@tm@2005
Edited by - ΑΤΜΑ on 18/08/2005 15:29:15 |
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
