Πάλι το χαλάς.
Η δοτική με την αιτιατική τονίζονται στην ίδια συλλαβή.

Εσύ θα ξεπεράσεις και τον δάσκαλο σου, τον Νίτσε! Για να δούμε και τον ποντικό – άνθρωπο, αλλά να σε ρωτήσω κάτι, οι Θεοί που κυβερνούν αυτό το Σύμπαν τι λένε?

Αγαπητέ dimitris2, θεωρώ αρκετά υπερβολική την συγκεκριμένη δήλωση σου.
Δηλαδή ο νέος άνθρωπος με το που θα διαβάσει ένα παραμύθι ή ένα μύθο θα πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια για να βρει κατσίκα ή τράγο ή θα ψάχνει κάποιο βασίλειο για να γίνει πρίγκηπας?
Φαίνεται πως όταν τα διάβαζα παλιότερα την γλύτωσα ως εκ θαύματος!

Φίλε kost, δεν το θεωρώ πιθανό να δούμε στο μέλλον κάποια τερατογένεση καθώς δεν πιστεύω επίσης ότι διάφορες ταινίες του Χόλλυγουντ αποσκοπούν στο να μας προετοιμάσουν για κάτι τέτοιο.
Ίσως τα πειράματα που γίνονται πχ με τα ποντίκια να αποσκοπούν σε ιατρικά επιτεύγματα και στην καταπολέμηση διαφόρων ασθενειών.
Αυτό που σκέφτομαι για τις εν λόγω ταινίες είναι πως κατά κάποιον τρόπο είναι και "γοητευτικές" στον άνθρωπο κάποιες ιδιότητες των ζώων.
Ο άνθρωπος - νυχτερίδα πχ μπορεί να πετάξει, καλύπτοντας έτσι μια ενδόμυχη επιθυμία του ανθρώπου να πετάξει μακριά, να ξεφύγει από μια δύσκολη κατάσταση και συνάμα του δίνει μια αίσθηση ελευθερίας.
Ο άνθρωπος - λύκος πχ έχει έντονη κινητικότητα κι ενεργητικότητα κτλ.

In anticipation of my resurrection...

Φίλε Dying Incubus εγώ το θεωρώ πολύ πιθανό αν όχι βέβαιο

Όταν όμως λέω πχ Άνθρωπος-Ποντίκι δεν εννοώ άνθρώπους που θα γεννιούνται με ουρά και ποντικίσια δόντια...

Εννοώ ανθρώπους που θα διαθέτουν εκπληκτικές δυνατότητες και ανοσία σε λογής αρρώστιες

Και να σου πω και κάτι,από τη στιγμή που μπορούμε να επέμβουμε στο DNA και να το τροποποιήσουμε μπορούμε να κάνουμε απίστευτα πράγματα....κυριολεκτικά απίστευτα.....

quote:

---

Εσύ θα ξεπεράσεις και τον δάσκαλο σου, τον Νίτσε! Για να δούμε και τον ποντικό – άνθρωπο, αλλά να σε ρωτήσω κάτι, οι Θεοί που κυβερνούν αυτό το Σύμπαν τι λένε?

---

Όσο για τους Θεούς που κυβερνούν όχι μόνο συναινούν αλλά και μας χαρίζουν την έμπνευση να προχωρήσουμε τόσο μακριά....αρκεί βέβαια να χρησιμοποιούμε τη Γνωση που μας δίνουν με σύνεση γιατί αλλιώς μας βλέπω να γινόμαστε σκόνη...

quote:

---

Αγαπητέ dimitris2, θεωρώ αρκετά υπερβολική την συγκεκριμένη δήλωση σου.
Δηλαδή ο νέος άνθρωπος με το που θα διαβάσει ένα παραμύθι ή ένα μύθο θα πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια για να βρει κατσίκα ή τράγο ή θα ψάχνει κάποιο βασίλειο για να γίνει πρίγκηπας?
Φαίνεται πως όταν τα διάβαζα παλιότερα την γλύτωσα ως εκ θαύματος!

---

Δεν μπορεί όμως να είναι πρότυπο κάποιο προιόν τερατογένεσης αφού τέρας είναι κάτι το ανώμαλο στη φύση.

Ποιοι είναι αυτοί οι Θεοί?

Φίλε μου, το κατάλαβα ότι δεν εννοούσες αυτό!
Και να γινόταν κάτι τέτοιο, δεν θα ήθελα να το δω!
Απλά ανέφερες την τερατογένεση και μπερδεύτηκα προς στιγμή.

Όσον αφορά την ανοσία σε κάποιες ασθένειες, αυτό έχει μια λογική βάση και νομίζω πως γίνονται ήδη πειράματα αλλά και προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.

Φίλε dimitris2, συμφωνώ με τον ορισμό που δίνεις για το μύθο καθώς και με την χρησιμότητα του.
Από την άλλη όμως, η δημιουργία διαφόρων Θεοτήτων είχε ως σκοπό τον συμβολισμό φαινομένων κι εκφάνσεων της Φύσης και του κόσμου μας κι όχι μόνο την δημιουργία προτύπων.
Σχεδόν σε κάθε μύθο έχουμε να κάνουμε με έναν συμβολισμό ο οποίος ενσωματώθηκε σ' αυτόν κυρίως μέσω της προφορικής παράδοσης των προηγούμενων γενεών.

In anticipation of my resurrection...

Ωραία ερώτηση...

Πολλοί και διάφοροι οι Θεοί.....ουσιαστικά αποτελούν μία Ενιαία Αρχή,ωστόσο οι σοφοί πρόγονοί μας έκριναν φρόνιμο να αναλύσουν την κάθε Θεότητα ξεχωριστά...

Ο ύψιστος όλων είναι ο Ανώτατος Νους,το Πνεύμα,ο "Ζευς" και "Δίας" των αρχαίων...ο Κυριάρχος των Αιθέρων,ο τα πάντα Επιβλέπων....

Ονομάστηκε "Ζευς" λόγω του ότι φέρνει σε ζεύξη τα πάντα
Ονομάστηκε "Δίας" λόγω του ότι φέρνει σε διαίρεση τα πάντα

Ο ισχυρότερος όλων είναι ο Απόλλων,ο εκτελεστής της Ζευσικής Βούλησης καθώς και ο φορέας της Μοίρας,η αναπότρεπτη Νομοτέλεια των Πάντων

Εξίσου ισχυρή η Αθηνά Παλλάδα,η Θεική Έμπνευση και Σοφή Δράση,αυτή που κατευθύνει τους Ήρωες τις κρίσιμες ώρες...

Ο επιδεξιότερος όλων είναι ο Ερμής,ο Κατώτερος Νους,ο Φορέας του Θεικού Λόγου,η Αναλυτική Νόηση,ο Ενδιάμεσος μεταξύ Θεών-Ανθρώπων

Ο δεινός Άρης...

Η κάλλιστη Αφροδίτη...

Ο υποχθόνιος Πλούτων...

Αυτοί και άλλοι πολλοί...από τα βάθη του Υποσυνειδήτου μας καθοδηγούν...άλλοτε για καλό άλλοτε για κακό

ΠΑΝΤΑ ΦΙΛΙΚΑ el.elyon.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Πολύ σωστά kost ,όλοι αυτοί οι θεοί δεν είναι παρά ενέργειες που υπάρχουν μέσα στο σύμπαν και κατά συνέπεια μέσα μας .

Δυο σημαντικοί (θεοί) κατά την γνώμη μου είναι ο Απόλλων και ο Διόνυσος ,οι αρχαίοι έλληνες θεωρούσαν τον Διόνυσο ισότιμο με τον Απόλλων .

Ο Απόλλων υπήρξε ο κατά εξοχήν Θεός των Ελλήνων ,ο Θεός του ηλιακού Φωτός ,ο θεός που η ματιά του φωτίζει τους θνητούς και παρατηρεί τα πάντα ,για αυτό και εκαλείτο και ως «Φοίβος» γιατί το φως εισδύει παντού και κάνει ορατά τα αόρατα .

Ο Διόνυσος είναι η ζωογόνος και εμψυχωτική πνοή της Δημιουργίας ,της Φύσης ,αλλά και του ανθρώπου εκφράζει τα ανθρώπινα ένστικτα ,την χαρά ,την ανάγκη που έχουν οι άνθρωποι να διασκεδάσουν την δύναμη του πνεύματος που ενσαρκώνεται στην φύση ,αλλά υπάρχει και κάτι βαθύτερο μέσα από τον μύθο του διαμελισμού ,η συνεχόμενη αναγέννηση της φύσης ,

Πίσω από την αναζήτηση και κατάκτηση του Ωραίου υπάρχει η τάση προς το Απόλυτο και η κυριαρχία των Καθαρών ιδεών.
Τα στοιχεία αυτά συνέτειναν στην απογείωση από την αλήθεια της σάρκας και των αισθήσεων ,στον δρόμο του ψυχικού εξαγνισμού και της ψυχικής Κάθαρσης .

Ο Διόνυσος κατά τους ορφικούς είναι ο "Θεός πάσχων" ο οποίος κατακτά την αθάνατη ευτυχία δια μέσου της λύπης και του θανάτου. Στις μυστικές τελετές που ονομάζονταν ΕΠΙΦΑΝΙΑ του Διόνυσου ,οι μυημένοι με την κάθαρση και τον εξαγνισμό ,κατακτούν τα τελικά επίπεδα της τελειότητας ,του υπερκόσμιου βίου ,με την υπέρβαση από την πραγματικότητα στην θεια μέθη ,η αίσθησης και ο κόσμος των αισθήσεων κατακτούν θέση ισότιμη πλάι στο πνεύμα ,στην περιοχή του έλλογου και του γνωστικού και με ότι άλλο χαρακτηρίζουμε πνευματικότητα .

Απόδειξη ότι ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά επιτεύγματα του ανθρώπου ,η τραγωδία γεννιέται μέσα από το δράμα του Διόνυσου ,αποδεικνύοντας την αναγκαιότητα του κόσμου των αισθήσεων ως προς την ολοκλήρωση του ανθρώπου ως ηθικής και πνευματικής οντότητας .

ΤΡΑΓΩΔΙΑ = κάποτε από αυτές τις άναρθρες κραυγές (τέλεση μυστήριων) προέκυψαν οι Ωδές στον τράγο –που ήταν μια από της μεταμόρφωσης του Βάκχου ,δηλαδή Ωδή στον τράγο ίσον Τραγωδία .
Ωδές που έγιναν η βάση για την γένεση της τραγωδίας και την ανακάλυψη του θεάτρου .

Για κανέναν δεν είναι εύκολο φίλε...για αυτό όμως υπάρχουν Φάροι να μας καθοδηγούν στο σκοτάδι....η φιλοσοφία,η θρησκεία,η μυθολογία και η αστρολογία είναι τα τελειότερα μέσα που διαθέτουμε για να συλλάβουμε,έστω και ελάχιστα,τις Θεικές Δυνάμεις!!Αρκεί βέβαια να χρησιμοποιούμε σωστά αυτά τα μέσα και να μην τα ερμηνεύουμε με τρόπους παράλογους.

Όντως elo,κορυφαία Θεότητα ο Διόνυσος,ο συγκυβερνήτης του μαντείου των (Α)Δελφών μαζί με τον Αδελφό του Απόλλωνα.

Πραγματικά,το αρχαίο Θέατρο στην πρωτεική του μορφή ήταν διονυσιακοί χοροί και ύμνοι που τραγουδούσαν τα πάθη του Βάκχου,το διαμελισμό του από τους Τιτάνες και την ανάσταση του!!

Στη συνέχεια,όμως,εισήλθε το Απολλώνιο στοιχείο στην τραγωδία μέσω της καθαρής μορφής,της τέλειας δομής και διαλεκτικής εξέλιξης του μύθου.

Περιττό επίσης να πούμε ότι ο Χριστιανισμός βασίστηκε αρκετά στο μυθικό πρότυπο του Πάσχοντος Θεού Διόνυσου...

...μα τι νομίζεις οτι ειναι το υποσυνείδητο?

Πολύ σωστά kost .

Αρκετά αρχαία μυστήρια έχουνε επιβιώσει μέχρι της μέρες μας στον χριστιανισμό .
Ένα από τα ποιο σημαντικά είναι και η θεια κοινωνία ,όπου οι πιστοί ,καθώς κοινωνούν του θειου σώματος και αίματος ,προσδοκούν την μετά θάνατον θεωσι .

Η θυσία γίνεται χάριν των ανθρώπων που κοινωνούν έτσι του θειου σώματος και αίματος .
Αν και αρνήθηκε ο χριστιανισμός τον θεσμό των θυσιών ,δέχτηκε σαν ιερότατη αποκορύφωση της λατρείας ,την τελετουργία των αρχαίων μυστηρίων της μεταλήψεως ,όπου οι μυημένοι κοινωνούν με τον άρτο και τον οίνο ,τα προϊόντα του Δημήτριου σταχεως και του διονυσιακού κλήματος .

Πρέπει ωστόσο να επισημάνουμε ότι ο χριστιανισμός, αν και οικειοποιήθηκε τα σύμβολα του Διονύσου, τον οποίο και ονομάτισε ως τον μεγαλύτερο εχθρό του, δεν μπόρεσε να απαλλαγεί εύκολα από αυτόν και ας είχε την πλήρη στήριξη της κρατικής εξουσίας. Ακόμη και στα τέλη του 7ου αι. μ.X., η Στ´ Οικουμενική Σύνοδος ασχολείται μαζί του και απαγορεύει ρητά στους χριστιανούς να τον επικαλούνται, να χρησιμοποιούν διονυσιακά προσωπεία και να παριστούν διονυσιακά δρώμενα!

Για το κατσικοπόδαρο έκτρωμα.

quote:

---

Συνεχιζεις παντως να επιμενεις στην εμφανιση του Πανα ως Θεου της διαστροφης...
Τι κι αν υπαρχουν τοσοι μυθοι οπου ο Πανας βοηθα τους ανθρωπους, τι κι αν ο Ορφεας τον υμνει, τι κι αν οι μηχανες αναζητησης τον εχουν ως Θεο προστάτη των βοσκων και των κοπαδιων τους... ΑΦΟΥ καποιοι στην Αιγυπτο την βρισκουν ζωοφιλικα και βαζουν και λιγο Πανα για να’χει ατμοσφαιρα η ολη φαση τοτε………………… ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ, ΕΤΣΙ ΘΑ’ΝΑΙ.

---

Η ενσταση μου λοιπον είναι στο ότι ενώ συζητάμε για μια Θεοτητα που αντιπροσωπευει ΤΟΣΑ πραγματα, εμεις διαλεγουμε επιμελως να παρουσιασουμε ΜΟΝΟ την σκοτεινη πλευρα του.

Γιατι?

Θα δεχομουν αν μου ελεγε καποιος
«ξερεις φιλε εγω μονο αυτά ξερω για τον Πανα, συνεπως για μενα δεν είναι παρα ενας σατυρος Θεος, απ’την άλλη ομως κραταω και μια πισινη μηπως υπαρχουν σχετικοι μυθοι και λαϊκες δοξασιες που να τον εχουν κι ως κατι αλλο»
Ετσι ναι, θα με εντυπωσιαζε η ειλικρίνεια του και θα τον ενημερωνα φυσικα και για τις υπολοιπες αρμοδιοτητες του εν λογω Θεου.

Το να εισαι όμως καθετος και απολυτος ΧΩΡΙΣ να εχεις σφαιρικη αποψη για ένα θεμα, είναι απλα Λάθος.

Υ.Γ. Δε ξερω που το διαβασες αλλα ο Πανας ΔΕΝ είναι εισαγομενος Θεος. Είναι παναρχαιος Θεος (προ 12θεου) και οι ριζες του πραγματικα χανονται στα βαθη του χρονου..

Το να θαυμάζουμε όλοι τα θετικά και να επιφωνούμε εύγε δεν είναι τρόπος διαλόγου. Δεν υπάρχει διάλογος.

dimitris2 οι διονυσιακές τελετές ποτέ δεν είχαν ανθρωποθυσίες αλλά ωμοφαγία (θυσία) ζώων ,ένα πανάρχαιο μυστήριο που αν θυμάμαι, ξεκίνησε από την μινωική εποχή με την θυσία του ταύρου.

Η θυσία του ζώου ,συμβόλιζε την αναγέννηση από το αίμα του, ενώ αντίστοιχα στο επίπεδο του υποψήφιου μύστη ο πλασματικός θάνατος συμβόλιζε την αναβίωση του μύστη, που πέθαινε στην παλιά του κατάσταση και ανασταινόταν σε μια υψηλότερη σφαίρα.

Τα αρχαιότερα μυστήρια στην αρχαία Ελλάδα, ήταν τα Κρητομινωικά, τα οποία επηρέασαν τα Καβείρια, τα Διονυσιακά-Ορφικά, και τα Ελευσίνια. Η εσωτερική διδασκαλία των Καβείριων μυστηρίων ήταν "η γέννηση του ανθρώπου", ενώ των Ελευσίνιων εκ του "ελεύω"-ελευθερώνομαι η συμβολική παράσταση της ψυχής, της καθόδου της στην ύλη, μετά την ανάληψη της και την επιστροφή της στην αιώνια ζωή. Η δομή των μυστηρίων βασιζόταν σε τρία στοιχεία: τον μύθο, την τελετή, και την μύηση, ενώ επτά ήταν κυρίως τα στάδια ή οι βαθμίδες που οδηγούσαν στην ολοκλήρωση της μύησης στα μυητικά συστήματα: Καθαρμός, Χρίσμα, Περιβολή, Ιερός λόγος, Ενθρονισμός, Ιερογαμία, Εποπτεία .
Στην Χριστιανική εκκλησία αντιστοιχούν στο Βάπτισμα, Χρίσμα, Εξομολόγηση, Θεία ευχαριστία, Ιεροσύνη, Γάμος, Ευχέλαιο .

Τώρα φίλε μου dimitris2 συγκεκριμένα με τις ανθρωποθυσίες έχει ξαναφερθεί ότι στην πολιτισμένη Αθήνα η τελετή της ωμοφαγίας μπορεί να ήταν γνωστή, αλλά δεν πρέπει να τελείτο τακτικά, τουλάχιστον στους κύκλους των Διονυσιακών. Μπορεί σε μέρη όπως η Θράκη οι Βάκχες να διαμέλιζαν ένα τράγο ή στην Κρήτη να συνηθιζόταν η ωμοφαγία ταύρων, όμως για τα πολιτισμένα ήθη των Αθηναίων κάτι τέτοιο ήταν αρκετά αποτρόπαιο και αποδοκιμαστέο. Ο πολιτισμένος άνθρωπος απέχει, κατά κανόνα, από την ωμοφαγία .

Ο Αριστοφάνης, διακωμωδώντας την τελετή της ωμοφαγίας, φανερώνει ότι οι Αθηναίοι γνώριζαν μεν την τελετή, αλλά την αποδοκίμαζαν. Στην τολμηρή πρόρρηση των «Βατράχων», οι αμύητοι διατάζονται να αποσυρθούν και μεταξύ αυτών εκείνοι που «μήτε ποτέ μυήθηκαν από τον ταυροφάγο Κρατίνο να τελέσουν τα Βακχεία». Η λατρεία του Διόνυσου της «ωμής σάρκας» θα πρέπει να είχε περιέλθει σε αχρηστία στην Αθήνα του Περικλή. Εξάλλου ένας αλλόφρων θεός, ένας «ωμάδιος» ή «ωμιστής» Διόνυσος υπάρχει μόνο όταν υπάρχει ο κόσμος που εκφράζεται μέσω αυτού, ένας κόσμος σε μια κατάσταση μανίας, καταστροφικής ή δημιουργικής, την οποία εκείνος εκπροσωπεί. Αλλιώς περνά στην αφάνεια, μέχρι που ο κόσμος να τον ξανακαλέσει πάλι στο προσκήνιο.
Στα Ορφικά Μυστήρια υπήρχαν διάφορες τελετουργίες εξαγνισμού, οι διάφορες αποχές όπως η απαγόρευση της κρεοφαγίας .
Ο Ευριπίδης μιλάει γι' αυτήν δύο φορές (Βάκχες, 138 και Κρήτες, απόσπ. 472), αλλά κάθε φορά την προσπερνάει γρήγορα και διακριτικά. Είναι δύσκολο να μαντέψεις την ψυχολογική κατάσταση που περιγράφει με τις δύο λέξεις ωμοφάγον χάριν. Αξίζει όμως να προσέξουμε ότι οι μέρες που ορίζονταν για την ωμοφαγία ήταν ημέραι αποφράδες και σκυθρωπαί .
Οι Έλληνες θεωρούσαν, χωρίς άλλο σωστά, ότι αυτές οι περίεργες τελετές δεν ήταν γεννημένες στην Ελλάδα: ο Ηρόδοτος τις ονομάζει νεωστί εσηγμένα (2.49, όπου το νεωστί μοιάζει να αναφέρεται στον καιρό του Μελάμποδος, πριν από τον Τρωικό πόλεμο .

Προς στιγμήν νόμιζα ότι αναφερόσουν στα θύματα της Ιεράς Εξέτασης!

Σχετικά με τον Πάνα και την σκοτεινή του πλευρά, νομίζω πως είναι απόλυτα λογικό αυτή η θεότητα να είχε και φωτεινή αλλά και σκοτεινή όψη, δεδομένου ότι ήταν μια θεότητα έντονα συνυφασμένη με την φύση.
Αυτό όμως συνέβαινε και με πολλές από τις υπόλοιπες θεότητες - τουλάχιστον του Ελληνικού Δωδεκάθεου.
Ο Ποσειδώνας που ήλεγχε τις θάλασσες - και σε παλιότερες εποχές τα νέφη - μπορούσε να βουλιάξει ένα πλοίο αλλά και να δείξει την εύνοια του σε κάποιο άλλο.
Η Δήμητρα ήταν μια φιλεύσπλαχνη θεά αλλά υπήρχαν περιπτώσεις που ήταν ιδιαίτερα σκληρή (όπως με τον Ερυσίχθονα) με τους ανθρώπους που δεν σέβονταν την φύση.
Η Άρτεμις ήταν μια ευγενική και περήφανη θεά που αγαπούσε τους αγνούς ανθρώπους (όπως τον Ιππόλυτο) αλλά επεδείκνυε κι αρκετή σκληρότητα σε περιπτώσεις άσεμνων πράξεων.

Έτσι λοιπόν κι ο Πάνας ως θεός της φύσης και των βουνών άλλοτε ήταν ένας εύθυμος τραγοπόδαρος θεός κι άλλοτε έδειχνε την σκοτεινή του όψη.
Αν ανατρέξουμε όμως και σε μυθολογίες άλλων λαών θα δούμε ότι σχεδόν οι περισσότερες θεότητες συγκεντρώνουν και θετικά κι αρνητικά χαρακτηριστικά.

quote:

---

dimitris2 οι διονυσιακές τελετές ποτέ δεν είχαν ανθρωποθυσίες αλλά ωμοφαγία (θυσία) ζώων ,ένα πανάρχαιο μυστήριο που αν θυμάμαι, ξεκίνησε από την μινωική εποχή με την θυσία του ταύρου.

Η θυσία του ζώου ,συμβόλιζε την αναγέννηση από το αίμα του, ενώ αντίστοιχα στο επίπεδο του υποψήφιου μύστη ο πλασματικός θάνατος συμβόλιζε την αναβίωση του μύστη, που πέθαινε στην παλιά του κατάσταση και ανασταινόταν σε μια υψηλότερη σφαίρα.

---

Φίλε elo, θα συμφωνήσω μαζί σου σ' αυτό που αναφέρεις καθώς είναι πολύ διαφορετική η ωμοφαγία από την ανθρωποθυσία.
Η θυσία του ζώου συμβόλιζε από τη μία την αναγέννηση από το αίμα του κι από την άλλη υπήρχε η θεώρηση ότι ο άνθρωπος μπορεί μ' αυτόν τον τρόπο να λάβει κάποιες από τις ιδιότητες του ζώου, όπως φυσική δύναμη, ταχύτητα κτλ.

Οι ανθρωποθυσίες παρόλα αυτά κι η ωμοφαγία δεν ήταν διαδεδομένη στην αρχαία Αθήνα κι οι τακτικές αυτές αντιμετωπίζονταν όντως με αποτροπιασμό κι αποδοκιμασία.
Παρομοίως και στον υπόλοιπο πολιτισμένο Ελλαδικό χώρο - απ' ό,τι γνωρίζω.

Υ.Γ. Για τα αρχαία Μυστήρια με κάλυψες!

In anticipation of my resurrection...

Προσωπικά, αγαπητέ, δεν προσπαθώ να ξεγλυστρήσω καθόλου!
Όσον αφορά την κτηνοβατική πλευρά του μύθου, δε μπορώ να την βρω...

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Με απλά λόγια φίλε μου ,πίσω από κάθε συμβολισμό αλλά και διδασκαλία καλό είναι να κρατάμε αυτά που θα μας προσφέρουνε την εσωτερική γνώση για να ξεχωρίζουμε ,αλλά και να γνωρίζουμε την ΗΘΙΚΗ από την διαστροφή (κακό) που αναφέρεσαι,δυο στοιχεία που θα υπάρχουν πάντα μέσα στην ανθρώπινη φύση

---