*σχετικά με τον ανιμισμό, η σύνδεση που κάνεις με τη βιολογία νομίζω πως προβαίνει αντιφατική γιατί τελικά η βιολογία ακυρώνει τις αξιώσεις του ανιμισμού...

Για τη σύνδεση της συμπαθητικής μαγείας με τη μαντεία, παραπέμπω στον Hoernle: "Studies in Contemporary Metaphysics", αλλά και στον Reineach.

Όσον αφορά στον ανιμισμό: Η Βιολογία ασχολείται περισσότεροο με τον ανιμισμό παρά με τον βιταλισμό. Παραπέμπω στον Jacques Monod: "Le hasard et la necessite. Essai sur la philosophie naturelle de la biologie moderne", Edition du Seuil, Paris 1970.

Μάλιστα για το τελευταίο έργο του Ζακ Μονό, υπάρχει ελληνική μετάφραση με τίτλο: "Η τύχη και η αναγκαιότητα" - Εκδόσεις Ράππα.
Γράφει λοιπόν, ο Ζακ Μονό, στο τελευταίο αυτό έργο που ανέφερα:

Σελίδα 51: "Οι αντιλήψεις αυτές, που θα τις ονομάσω ανιμιστικές, είναι από πολλές απόψεις πιο ενδιαφέρουσες από τις βιταλιστικές θεωρίες στις οποίες δεν πρόκειται ν'αφιερώσω παραπάνω από μια σύντομη επισκόπηση."

Και στην σελίδα 55: "Αναγόμενες στην παιδική ηλικία της ανθρωπότητας, προγενέστερες ίσως από την εμφάνιση του Homo sapiens, οι ανιμιστικές αντιλήψεις έχουν ακόμα βαθειές και ακλόνητες ρίζες στην ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου."

Φιλικά

Κηφεύς

quote:

---

Στη Βιολογία μπορούμε να ορίσουμε, απ'το ένα μέρος μια πρώτη ομάδα θεωριών οι οποίες αποδέχονται τελεονομική αρχή που , απερίφραστα , υποτίθεται ότι ενεργεί μέσα στους κόλπους της βιόσφαιρας , της "ζωντανής ύλης" , τις οποίες ονομάζομε Βιταλιστικές και εξυπονοούν ότι υπάρχει ριζική διάκριση μεταξύ έμβιων όντων και του άψυχου σύμπαντος.

---

το οποίο καταδεικνύει πως βιολογία και ανιμισμός έχουν ξεχωριστή πορεία...

R + C
A.E.T.E.R.N.I.T.A.S.

quote:

---

Στη Βιολογία μπορούμε να ορίσουμε, απ'το ένα μέρος μια πρώτη ομάδα θεωριών οι οποίες αποδέχονται τελεονομική αρχή που , απερίφραστα , υποτίθεται ότι ενεργεί μέσα στους κόλπους της βιόσφαιρας , της "ζωντανής ύλης" , τις οποίες ονομάζομε Βιταλιστικές και εξυπονοούν ότι υπάρχει ριζική διάκριση μεταξύ έμβιων όντων και του άψυχου σύμπαντος.

Μπορούμε, απ'το άλλο μέρος, να βάλουμε μαζί τις αντιλήψεις εκείνες που επικαλούνται μια τελεονομική αρχή καθολική,υπόλογη και για την κοσμική εξέλιξη καθώς και για την εξέλιξη της βιόσφαιρας. Οι αντιλήψεις αυτές, τις ονομάζομε ανιμιστικές.

---

Κηφεύς

Ας πάμε και λίγο παραπέρα για να δούμε τι στοιχεία έχομε μαζέψει μέχρι τώρα όπως επίσης και ποια θα είναι η συνέχεια στην έρευνά μας:

Μέχρι τώρα έχομε απαριθμήσει τρία στοιχεία στην θρησκεία : τον ανιμισμό , την μαγεία και τον τοτεμισμό .

Τα υπόλοιπα ακόμη δύο στοιχεία είναι : το ταμπού και η λατρεία των προγόνων .

Ο όρος «ταμπού» προέρχεται από την Πολυνησία και σημαίνει το απαγορευμένο .

Η Κιβωτός της Διαθήκης ήταν ταμπού – απαγορευόταν να την αγγίξουν άλλα πρόσωπα εκτός από τα προνομιούχα μέλη του Ιερατείου .

Τα περισσότερα ταμπού ήταν ήθη και έθιμα , θεωρούμενα τόσο σπουδαία για την φυλή , ώστε τα περιέβαλλαν με θρησκευτική ιερότητα και φήμη περί θείας προέλευσης για να εμπνέουν φόβο και σεβασμό .

Ένα παράδειγμα αποτελούν οι Δέκα Εντολές .

Έτσι οι Πέρσες μας λέγουν λόγου χάρη ότι , όταν μια μέρα ο Ζωροάστρης προσευχόταν σε ένα ψηλό βουνό , εμφανίστηκε ο Θεός μέσα σε βροντές και αστραπές και του παρέδωσε το «Βιβλίο του Νόμου» .

Στην Κρητική μυθολογία , ο βασιλιάς Μίνως παρέλαβε νόμους από τον Θεό επί του όρους Δίκτη .

Στην ελληνική μυθολογία , ο Διόνυσος ονομαζόταν «νομοδότης» και απεικονιζόταν κρατώντας δύο λίθινες πινακίδες , όπου ήταν χαραγμένοι νόμοι .

Ήταν μια θαυμαστή επινόηση που αντικαθιστούσε την επιβολή του ηγεμόνα δια της βίας .

Φιλικά

Κηφεύς

Ας εξετάσουμε τώρα αν αυτό το πλήθος των θεοτήτων , αυτά τα πνεύματα των αγρών , των δασών και του ουρανού , έγιναν ο θεός των ανθρώπων στην μεταγενέστερή τους πίστη .

Ας θυμηθούμε πρώτα τους αρχαίους μύθους της μεταμόρφωσης θεών σε ζώα ή ανθρώπους ή μήπως το ακριβώς αντίθετο ήταν η αλήθεια ; Ο κερασφόρος θεός και ο θεός – ζώο έγινε ο ημιανθρώπινος θεός .

Όταν ακούμε ότι ο Ζεύς έγινε κύκνος ή ότι η Αθηνά είχε μάτια κουκουβάγιας ή ότι η Ήρα είχε μάτια δαμάλεως , υποθέτουμε ότι οι Έλληνες ανεμίγνυαν με τις νέες τους θεότητες έννοιες συνδεόμενες με τα ζώα τα οποία λάτρευαν άλλοτε , κατά το στάδιο του τοτεμισμού .

Ανέφερα προηγουμένως την Σφίγγα σαν παράδειγμα των μεταβατικής μορφής θεών , οι οποίοι ήταν μισοί ζώα και μισοί άνθρωποι , άνδρες ή γυναίκες .

Δεν χρειάζεται όμως να προχωρήσει κανείς τόσο μακριά . Ο Μινώταυρος , οι Κένταυροι , οι Σερήνες , οι Σάτυροι , αντιπροσωπεύουν κατά ένα μέρος την μετάβαση από τους θεούς με μορφή ζώου στους ανθρωπόμορφους θεούς . Την αλλαγή συμπλήρωσε η λατρεία των προγόνων .

Η λατρεία των προγόνων φαίνεται να έχει την αρχή της στην εμφάνιση των νεκρών στα όνειρα .

Ήταν ένα μικρό βήμα από το αίσθημα τρόμου που προξενούσαν αυτά τα όνειρα προς την λατρεία των νεκρών .

Όσοι ήταν ισχυροί στη ζωή , ενέπνεαν φόβο μετά τον θάνατό τους .

Ο φόβος αυτός έγινε η δύναμη που επηρέασε περισσότερο την θρησκεία των πρωτογόνων .

Ο ανιμισμός είχε οδηγήσει στην μαγεία .

Η λατρεία των προγόνων δημιούργησε αυτό που πρέπει να ονομάζουμε θρησκεία .

Σε μερικούς πρωτόγονους λαούς , η λέξη που αντιστοιχεί στην έννοια θεός σημαίνει «νεκρός άνθρωπος» .

Στην Αίγυπτο , την Ρώμη , το Μεξικό και το Περού , ο βασιλιάς λατρευόταν σαν θεός και πριν ακόμα πεθάνει .

Ο Αλέξανδρος θεοποίησε τον εαυτό υου , επειδή οι λαοί τους οποίους υπέταξε είχαν συνηθίσει σε βασιλείς – θεούς : χωρίς ατήν την θεοποίηση δεν θα τον δεχόντουσαν σαν ηγεμόνα τους .

Ο νεκρός τώρα τέτοιων ισχυρών ανθρώπων έπρεπε να εξευμενίζεται . Η κηδεία τους αποτελούσε την πρώτη μορφή θρησκευτικής ιεροτελεστίας σε ένδειξη τιμής και υποταγής .

Όλες οι μορφές εξευμενισμού των θεών έχουν ληφθεί από το τυπικό της εκδήλωσης υποταγής σε εγκόσμιους ηγεμόνες : το σταύρωμα των χεριών , η υπόκλιση , η γονυκλισία , η ικεσία κ.ο.κ.

Μέχρι σήμερα , κανένα άγιο βήμα καθολικής εκκλησίας δεν θεωρείται πλήρες , εάν δεν περιλαμβάνει τα λείψανα κάποιου αγίου – δηλαδή τιμώμενου προγόνου .

Υπό την έννοια αυτή , η λατρεία των προγόνων δεν περιορίζεται στην Κίνα και την Ιαπωνία , αλλά είναι εξαπλωμένη σε όλο τον κόσμο .

Οι Έλληνες και οι αρχαιότατοι λαοί επικαλούντο την βοήθεια των νεκρών τους , όπως οι χριστιανοί επικαλούνται την βοήθεια των αγίων .

Τόσο πραγματικός είναι ο κόσμος των νεκρών , ώστε σε πολλές περιοχές αποστέλλονται προς αυτούς μηνύματα , τα οποία στοιχίζουν πολύ : ο φύλαρχος καλεί έναν δούλο , του παραδίδει το μήνυμα προφορικά και τον αποκεφαλίζει .

Η ψυχή του νεκρού πιστεύεται ότι αποκτά λίγη από την υπερφυσική εκείνη δύναμη , η οποία υπήρξε το «πρωτόπλασμα» όλων των μεταγενέστερων θεών .

Αυτό εξηγεί και την τόση φροντίδα για τον εξευμενισμό του .


Ο λατινικός όρος για την θρησκεία religio προέρχεται όχι από το religare (συνδέω) , αλλά από το relegere (φροντίζω , επιμελούμαι) – που είναι το αντίθετο από το neglegere (αμελώ) . Σχετίζεται δε με τα υϊκά αισθήματα , όπου ο φόβος που εμπνέει ο νεκρός μετατρέπεται βαθμηδόν σε αγάπη για τον νεκρό . Ακόμη και ένας ειδεχθής άνθρωπος μπορεί ν’αγαπηθεί αφού πεθάνει .

Φιλικά

Κηφεύς

Το επόμενο βήμα , υπήρξε το ότι οι άνθρωποι άρχισαν να αισθάνονται τον θεό , δηλαδή τον νεκρό φύλαρχο , σαν πατέρα .

Στην σύγχρονη θρησκεία , η ιδέα του Θεού ως πατέρα είναι μια λεπτή πνευματική σχέση – φυσικά , δεν εννοούμε ότι ο Θεός γεννά τους ανθρώπους κατά τρόπο «σωματικό» .

Για τους Έλληνες όμως και για πολλούς αρχαιότατους λαούς , η ιδέα αυτή είχε την άμεση «σωματική» σημασία : Οι διάφορες φυλές των ανθρώπων είχαν γεννηθεί απ’ευθείας από διάφορους θεούς . Και στην αρχή κάθε γενεαλογίας , υπήρχε μια θεότητα .

Η ιδέα που συναντάται στους Έλληνες και τους Εβραίους , ότι οι θεοί έπλασαν ανθρώπους από πηλό , είναι μεταγενέστερης προέλευσης .

Έτσι , τελικά , η ανθρωπότητα συνέλαβε την έννοια ενός «ανθρώπινου» θεού .

Χρειάστηκε πολύ καιρό γι’αυτό .

Πριν από αυτό , επί αιώνες , υπήρχαν τα πνεύματα της θάλασσας , κατόπιν τα πνεύματα των βράχων , των δένδρων και των άστρων , κατόπιν τα πνεύματα – γεννήτορες σε αναπαραγωγική σχέση προς το έδαφος , κατόπιν οι ζωόμορφοι θεότητες και , τελικά – με την θεοποίηση προγόνων και βασιλέων – ο ανθρωπόμορφος θεός .

Ο Σπένσερ , πίστευε ότι κάθε θρησκεία έχει την καταγωγή της αποκλειστικά στην λατρεία των προγόνων – θεωρία που ανάγεται στον Ευήμερο , ο οποίος έζησε περί το 300 π.Χ.

Η λατρεία των προγόνων όμως είναι ένα μεταγενέστερο στάδιο και όχι το πρώτο .

Προηγούνται αυτής μακρές περίοδοι , όπου δεν υπήρχαν καθόλου ανθρωπόμορφοι θεοί . Όταν όμως ήλθε η φάση της λατρείας των προγόνων , επέφερε μεγάλη αλλαγή στην θρησκεία : επέφερε τον εξανθρωπισμό της , ας πούμε , και της επέτρεψε να φαντασθεί τους θεούς αρχικά ως τους ισχυρότερους και κατόπιν ως τους τελειότερους ανθρώπους .

Άνοιξε το δρόμο στις μεγάλες ανθρωπομορφικές θρησκείες της Ιουδαίας , της Ελλάδας και της Ρώμης .

Φιλικά

Κηφεύς

Ας αρχίσουμε από σήμερα να εξετάζουμε την θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων .

Δεν υπάρχει υψηλή κατάκτηση της σκέψης σε όλο τον κόσμο , η οποία να μην έχει την αρχή της ή την απήχησή της στην ελληνική γραμματεία .

Ελπίζω να κατορθώσω να παρουσιάσω την θαυμαστή ιστορική πορεία της Ελλάδας και ταυτόχρονα να ζωντανέψω την εξέλιξη της θρησκείας της .

Αρχικά , όπως και άλλοι λαοί , λάτρευαν και οι Έλληνες πνεύματα που ενοικούσαν στα δένδρα , τα άστρα , τα ζώα και τα φυτά .

Πρώτο αντικείμενο λατρείας υπήρξε , προφανώς , ο ουρανός .

Το όνομα Ζευς , όπως το λατινικό Deus και το σανσκριτικό Di , σήμαινε ουρανός .

Και στην Αμερική ακόμα λένε “Heaven protectus !” (ο ουρανός να μας προστατεύει) και “I pray to heaven” (προσεύχομαι στον ουρανό) , σαν ο Θεός και ουρανός να είναι ένα και το αυτό . Όλοι δε οι απλοϊκοί άνθρωποι πιστεύουν , ότι ο Θεός κατοικεί ακριβώς πάνω από τα σύννεφα .

Οι παλιότερες ιεροτελεστίες που γνωρίζομε ήταν τελετές της βλάστησης που απέβλεπαν στην γονιμοποίηση του εδάφους .

Γνωρίζουμε την υπόθεση της Δανάης , κόρης του βασιλιά του Άργους , η οποία φυλακίστηκε από τον πατέρα της στο υπόγειο του ανακτόρου , όπου συνευρέθηκε με τον Δία , ο οποίος την επισκέφθηκε , αφού μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή . Οι μελετητές πιστεύουν ότι ο μύθος αυτός προήλθε από τις παλιές τελετές , κατά τις οποίες η γη (προσωποποιούμενη από την Δανάη) γονιμοποιούταν από τη βροχή , η οποία ισοδυναμεί με χρυσό στον αγρότη και την οποία στέλνει το πνεύμα ή ο θεός που κατοικεί στον ουρανό .

Ασφαλώς γνωρίζομε τον μύθο της Δήμητρας και της Περσεφόνης . Η Δήμητρα ήταν η θεά των δημητριακών . Οι Ρωμαίοι την ονόμαζαν Ceres και οι Αμερικανοί την αποκαλούν Cereal (δημητριακά) . Η κόρη της Περσεφόνη ρίφθηκε στον Άδη . Αλλά ο θρήνος της Δήμητρας ήταν τόσο γοερός ώστε επιτράπηκε στην Περσεφόνη να επιστρέφει στην γη κάθε εποχή θερισμού , υπό τον όρο να διαμένει κατά τον χειμώνα στον Άδη .

Η ιστορία αυτή ήταν ένα μικρό δράμα , που συμβολίζει την ετήσια βλάστηση και καρποφορία του εδάφους .

Όλοι σχεδόν οι μύθοι επινοήθηκαν για να εξηγήσουν , να «εξανθρωπίσουν» τις ανιμιστικές τελετές της βλάστησης .

Η ωραία Αφροδίτη , την οποία οι Έλληνες παρέλαβαν από την θεά των Βαβυλωνίων Αστάρτη , προήλθε από τα πνεύματα των δημητριακών καρπών των αρχαιοτάτων χρόνων . Οι δε προς τιμήν της γιρτές συνδυαζόντουσαν με τον ερχομό της άνοιξης .

Φυσικά , γνωρίζουμε ότι το Πάσχα ήταν αρχικά η γιορτή της άνοιξης και της Αστάρτης .

Η Αφροδίτη ήταν το αγαπητό σύμβολο της αναπαραγωγικής δύναμης τόσο στην φύση όσο και στον άνθρωπο . Οι αρχαίοι δεν είχαν την αγνότητα σε τόση υπόληψη όσον οι σύγχρονοι …

Και ο Άδωνις παραλήφθηκε από την Βαβυλωνία . Οι Σημίτες τον έλεγαν Ταμμούζ και μερικές φορές Άντον , που σημαίνει Κύριος . Ίσως ο Άδωνις να ήταν εξανθρωπισθείσα μορφή κάποιου ιερού ζώου που λατρευόταν από τους παλιούς Σήμιτες . Μια φορά το χρόνο θυσιαζόταν ένας κάπρος και τρωγόταν σε γιορτή ιερής κοινωνίας , ενώ ο ευσεβής λαός θρηνούσε τον θάνατο του Άδωνη . Λίγες μέρες αργότερα , ο λαός γιόρταζε την ανάσταση του θεού .

Είναι πολύ πιθανό , ότι ο μύθος του θανάτου και της ανάστασης έχει την καταγωγή του στις γιορτές της βλάστησης , που συμβόλιζαν τον θάνατο και την ανάσταση του εδάφους .

Παντού , σε όλη την εξέλιξη της θρησκείας , μια απρόσωπη δύναμη προσωποποιείται και δίνει αφορμή στην γέννηση ενός μύθου .

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον Διόνυσο .
Προσωποποιούσε την άμπελο , όπως η Δήμητρα τα δημητριακά . Και , όπως οι άλλοι θεοί της βλάστησης , πέθανε και επανήλθε στην ζωή , όπως η γη κατά το φθινόπωρο και την άνοιξη . Και η δική του γιορτή παριστούσε το δράμα του θανάτου και της ανάστασης .

Φιλικά

Κηφεύς

Από τις παραστάσεις προήλθε το θέατρο του Διονύσου και όλη η δόξα του Αισχύλου , του Σοφοκλή και του Ευριπίδη.

Τα έργα των ποιητών αυτών αποτελούσαν μέρος της λατρείας του Διονύσου και είχαν υπόθεση θρησκευτικού χαρακτήρα .

Εν τούτοις , και η κωμωδία από τις ίδιες εορταστικές εκδηλώσεις προήλθε .

Φαλλικά εμβλήματα ήταν επικεφαλής των διονυσιακών πομπών .

Από αυτού του είδους την λατρεία , η οποία εκαλείτο «κώμος» , σε συνδυασμό προς τα σεξουαλικά ευτράπελα και τραγούδια («ωδός») που την συνόδευαν , προήλθε ο όρος και το είδος κωμωδία .

Πρέπει να συγχωρήσουμε λοιπόν την απρέπεια του Αριστοφάνη .

Και η τραγωδία πήρε το όνομά της από τον τραγόμορφο θεό .

Ο Διόνυσος πήρε την θέση ενός ιερού τράγου , όπως και οι άλλοι ανθρωπόμορφοι θεοί αντικατέστησαν τους ζωόμορφους θεούς .

Ο λαός όμως δεν λησμόνησε τι ήταν πριν ο Διόνυσος .

Θυσιαζόταν προς τιμήν του ένας τράγος και ο ίδιος παριστανόταν συχνά με μορφή τράγου . Έφερε δε μεταξύ άλλων και την ονομασία Τράγος .

Οι ηγούμενοι της πομπής του έφεραν μάσκα που παρίστανε κεφαλή τράγου – εξ ου το «τραγωδία» , οι ωδές του τράγου .

Σαν υπόλειμμα του τοτεμισμού , με τους θεούς ανακατευόντουσαν και ιερά ζώα .

Και στα ομηρικά έπη διακρίνεται ακόμη η λατρεία των προγόνων στην μακρά πορεία του εξανθρωπισμού των θεών .Για τους Έλληνες δεν υπήρχε αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ ανθρώπων και θεών .

Ένας σπουδαίος άνθρωπος μπορούσε να γίνει θεός ή ένας θεός να γίνει ένας σημαντικός άνθρωπος . Οι θεοί συνουσιαζόντουσαν με ανθρώπους και ήταν σε όλα σχεδόν όμοιοι με τους ανθρώπους (ακόμη και στα προτερήματα και ελαττώματα) , εξαιρέσει του ότι ήταν αθάνατοι .

Όταν οι διάφορες ομάδες ενώθηκαν σε πόλεις – κράτη ή αυτοκρατορίες , οι θεοί αυτών των ομάδων συγκεντρώθηκαν σε ένα πάνθεον , όπου οι φυσικοί θεοί των χρόνων της παλιάς λατρείας συναπετέλεσαν μια οικογένεια με τους ηρωικούς προγόνους των μεταγενέστερων λατρειών .

Τελικά η φαντασία των ποιητών και των ραψωδών εξευμένισε τους παλιούς θρύλους και γεννήθηκαν οι θεοί του Ολύμπου .

Εκτός από τους κύριους θεούς (Δίας , Αθηνά , Ποσειδών , Δήμητρα , Ερμής , Άρης , Ήρα , Αφροδίτη , Άρτεμις …κ.τ.λ.) , οι Έλληνες εκπροσωπούσαν τα πάντα .

Όλοι οι αρχαίοι λαοί τους άρεσε να έχουν ένα θεό για κάθε πλευρά της ζωής.

Φιλικά

Κηφεύς

Οι Ρωμαίοι , αφού παρέλαβαν το ελληνικό Πάνθεο , διπλασίασαν τα μέλη του .

Αυτός ακόμη ο αέρας ήταν γεμάτος από θεότητες και δαίμονες.

Ο Αννίβας , μετά τη νίκη του στις Κάννες , βάδισε κατά της Ρώμης και , ενώ βρισκόταν ήδη προ των πυλών , είδε όνειρο και άκουσε φωνή η οποία του έλεγε να υποχωρήσει .

Υπάκουσε στην φωνή και οι Ρωμαίοι , ευγνωμονούντες έκτισαν στο σημείο εκείνο βωμό στον νέο θεό , τον οποίο ονόμασαν Ricliculus – δηλαδή θεό ο οποίος κάνει τον άνθρωπο να υποχωρεί .

Ο κάθε αγρός είχε τα αγαθά πνεύματά του , η κάθε οικία τους εφέσιους θεούς της , το κάθε σταυροδρόμι το ιερό του .

Νομίζω ότι η λατρεία του φύλακα – αγγέλου και των τοπικών αγίων είναι μια χριστιανική κληρονομιά από αυτό το πληθωρικό πάνθεο .

Πρέπει να ήταν ανυπόφορο πράγμα το ότι χρειαζόταν κάθε ώρα να καθησυχάζει κανείς όλους αυτούς τους θεούς .

Ο Ανατόλ Φρανς έλεγε στον Μπρουσόν ότι του ήταν δυσάρεστη η πρώτη εντολή – «Εγώ ειμί Κύριος ο θεός σου , ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού» .
Προτιμούσε να λατρεύει «όλους τους θεούς , όλους τους ναούς και όλες τις θεές» . Του άρεσαν όλοι , διότι ποτέ δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να τους απευθύνει προσευχή .

Οι Έλληνες όμως και οι Ρωμαίοι αισθανόντουσαν την ανάγκη να προσεύχονται .

Ο απλός Έλληνας έπαιρνε τους θεούς του σοβαρά , τους φοβόταν και διέθετε πολύ χρόνο για τον εξευμενισμό τους .

Φιλικά

Κηφεύς

Προσωπικα πιστευω στον καθε θεο που κριβουμε μεσα μας,ανθρωπια,καλοσυνη,αγαπη(ουσιαστικα αυτο που πρεσβεβουν και ολες οι θρησκειες)Πανω απο ολα σημασια εχει να εισαι καλος ανθρωπος και οχι ποσες μετανοιες εκανες την ημερα ή αν καθε κυριακη πας εκκλησια και εξομολογεισαι..!

Καθε θρησκεια ωστοσο πρεπει ναι ειναι σεβαστη! Απο ολους.
Νομιζω ομως οτι προσωπικα το εχς ξεκαθαρισει το θεμα. Εξαλλου ακραδαντα πιστευω πως ακομα κι αν υπαρχει θεος μασ εχει ξεχασει και εχει εγκαταλειψει αυτον τον τοπο εδω και πολυ καιρο!

quote
ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΤΑΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ?
quote

Ελευθερια πρεπει να υπαρχει..ομως σε αρμονια με την ελευθερια του καθενος. Τουλαχιστον αυτο πιστευω.΅Ελευθερια πρεπει να υπαρχει αρκει να μην πληγωνει ή ενοχλει τουσ αλλους.

Ο ανθρωπος εχει απεριοριστες δυνατοτητες που ομως δεν αξιοποιει...αν δουλεψει ολο το μυαλο μας τοτε εμεις θα γινουμε θεοι...

quote:

---

Μια ζωή που μέσα απο την θρησκεία μπορούμε να πλησιάσουμε, αφού είναι ο
πιο παλιός τρόπος προσέγγισης του θείου. Και ειδικά μέσω της ταπείνωσης
και της μετάνοιας, ο άνθρωπος μπορεί να νοιώσει αυτό το ανώτερο πεδίο.

---

Αυτο το ανωτερο πεδιο μπορει να ειναι πολλα πραγματα οχι το θειο(ή οχι ΜΟΝΟ το θειο)

quote:

---

Μια ζωή που μέσα απο την θρησκεία μπορούμε να πλησιάσουμε, αφού είναι ο
πιο παλιός τρόπος προσέγγισης του θείου. Και ειδικά μέσω της ταπείνωσης
και της μετάνοιας, ο άνθρωπος μπορεί να νοιώσει αυτό το ανώτερο πεδίο.

---

Οχι για να προσεγισεις το 8ειο (αν εννοεις οτι καταλαβα) αλλα για να προσεγισεις την φυση, τη ζωη και μεσα απο αυτο να βρεις τον εαυτο σου,τον θεο μεσα σου.

quote:

---

Αγαπητέ/ή Sakura,

---

Αυτά όλα που ανάφερες στα προηγούμενα μηνύματά σου (διαπιστώσεις, απορίες, ερωτήματα...κ.τλ.), είναι απολύτως φυσιολογικά. Τα υπέβαλα κι'εγώ στον εαυτό μου πολλές φορές.
Μόνο που προχώρησα ένα βήμα παραπέρα.

Διερωτήθηκα τι είναι αυτό το παγκόσμιο φανόμενο που λέγεται "θρησκείες".

Δεν μπορεί να είναι ένα είδος ομαδικής παράκρουσης που οδήγησε τον άνθρωπο κατά καιρούς να τις ιδρύει.

Έτσι προσπάθησα να το εξηγήσω, εντελώς αδογμάτιστα και κατά το δυνατον πιο αντικειμενικά.

Άρχισα να εξετάζω σιγά σιγά το πώς δημιουργήθηκε αυτή η ανάγκη στον άνθρωπο και ποια ήταν η εξέλιξή τους διαχρονικά.

Με την ευκαιρία του θέματος του forum "Σεβασμός απέναντι στη θρησκεία?" , άρχισα να παραθέτω τις απόψεις μου για την δημιουργίακ και την εξέλιξη των θρησκειών.

Τελικός μου σκοπός είναι να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα.

Νομίζω ότι σε λίγο, σχετικά, χρόνο να μπορέσω να δώσω το προσωπικό μου συμπέρασμα, το οποίο ελπίζω να σου καλύψει ένα μέρος τουλάχιστον των δικαιολογημένων αποριών σου.

Φιλικά

Κηφεύς

Η ειδωλολατρία δεν ήταν καθόλου διασκέδαση .

Και όμως , υπήρχε πολύ κάλλος στην θρησκεία εκείνη και πολλή λογική .

Ήταν ωραίο το ότι οι δυνάμεις και οι μορφές της φύσης προσποιούντο και ήταν σεβαστές . Οι πολλοί δε θεοί εκφράζουν καλύτερα απ’ότι ο ένας τις τόσες αντιθέσεις και αντίρροπες τάσεις στον κόσμο .

Από την θρησκεία εκείνη προέκυψαν πολλές μορφές τέχνης :

Από την λατρεία των νεκρών , η γλυπτική και η αρχιτεκτονική .

Από τις θρησκευτικές πομπές , το δράμα . Και από τους ύμνους που εψάλλοντο κατ’αυτές , η μουσική και η ποίηση .

Σε ανταπόδοση , η τέχνη εξευγένισε την θρησκεία και τους αρχαίους θεούς .

Ο Όμηρος και ο Ησίοδος προσέδωσαν σωματική υπόσταση και χαρακτήρα στις θεότητες του Ολύμπου .

Ο Φειδίας τους προσέδωσε μεγαλείο .

Μπορεί να λεχθεί ότι οι θεοί του Ομήρου πέθαναν όταν γεννήθηκαν οι θεοί του Φειδία .

Ο κοινός άνθρωπος είχε πλάσει άγριους και λάγνους θεούς .

Οι καλλιτέχνες τους πλούτισαν με ανθρώπινες φιλοδοξίες και τους έκαναν να εκφράζουν την εξέλιξη του υλικού και του πνευματικού πολιτισμού των Ελλήνων .

Πόση διαφορά μεταξύ του κακούργου Διός στους μύθους του Ησίοδου και του υπέροχου πατέρα του κόσμου τον οποίο έπλασε η αρρενωπή φαντασία του Αισχύλου και έντυσε με ατάραχη σοφία ο Σοφοκλής !

Έχω διαβάσει συχνά για το χρέος που οφείλει η τέχνη στην θρησκεία .

Κανείς δεν φαίνεται να έχει επίγνωση του χρέους που η θρησκεία οφείλει στην τέχνη .

Παρ’όλ’αυτά , υπήρξε πολύ δυσάρεστο για την ελληνική ορθοδοξία το ότι το δράμα προήλθε από τις διονυσιακές τελετές . Διότι το δράμα έγινε τέχνη του λόγου και η τέχνη του λόγου φιλοσοφία και η φιλοσοφία υπονομεύει όλες τις ορθοδοξίες .

Ήταν ένα μικρό βήμα μόνο από τον γαλήνιο μονοθεϊσμό του Σοφοκλή προς τον σκεπτικισμό του Ευριπίδη και την περίφημη φράση του φίλου του Πρωταγόρα : «Εάν υπάρχουν ή όχι θεοί δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε» .

Στην πραγματικότητα , το δράμα καλλιέργησε μια ιδέα , η οποία τελικά κατέστρεψε τους αρχαίους θεούς – την παντοδυναμία του Πεπρωμένου , δηλαδή μιας Μοίρας η οποία στεκόταν πάνω όχι μόνο από τους ανθρώπους , αλλά και από τους θεούς . Και εδώ πάλι , από το σημείο αυτό ήταν ένα βήμα μόνο προς την έννοια του παγκόσμιου φυσικού νόμου . Το βήμα αυτό έκαναν οι φιλόσοφοι .

Η αύξηση της γνώσης έκανε τους ανθρώπους να αναζητήσουν φυσικές εξηγήσεις , αρχικά των συνήθως συμβαινόντων και κατόπιν των υπερφυσικών , όπως υπετίθετο , πραγμάτων , τέλος δε και αυτού του σύμπαντος σαν σύνολο .

Φιλικά

Κηφεύς

quote:

---

Αγαπητή sakura, χαίρομαι το πνεύμα σου, μην το
απαταλάς, αξιοποίησε το, όχι επιπόλαια και πρόσκαιρα, αλλά
με γνώμωνα την γνώση...

---

quote:

---

Δεν μπορεί να είναι ένα είδος ομαδικής παράκρουσης που οδήγησε τον άνθρωπο κατά καιρούς να τις ιδρύει.

---

Οι μεγάλοι Προσωκρατικοί φιλόσοφοι αντικατέστησαν τις θεότητες του ουρανού με τα στοιχεία ύδωρ , αήρ , πυρ .

Οι Σοφιστές δίδαξαν στους ανθρώπους την επιστήμη της αμφιβολίας και θεώρησαν την φυσιοκρατία σαν κάτι το αυτονόητο .

Πολύ γρήγορα , ο κάθε μορφωμένος νεανίας ήταν άθεος .

Επί των ημερών ήδη του Πλάτωνα η αρχική θρησκεία της Ελλάδας είχε χρεοκοπήσει .

Στους «Νόμους» , ο Πλάτωνας λέγει : «Αφού πολλοί άνθρωποι έπαψαν να πιστεύουν σε Θεό και ο όρκος δεν έχει πλέον ισχύ , ας καθιερωθεί στα δικαστήρια η κατάφαση ή άρνηση» .

Ο άγιος Σωκράτης , όπως τον έλεγε ο Έρασμος , εισηγήθηκε μια μονοθεϊστική θρησκεία και διακήρυξε, τουλάχιστον στην «Απολογία», την ακράδαντη πίστη του στον Θεό .

Αλλά ο Θεός του Σωκράτη ήταν μόνο ένας «δαίμων» που αντιπροσώπευε την άρνηση .

Ο Θεός του Αριστοτέλη ήταν μια ψυχρή τελειότητα παραδομένη στον αυτοθαυμασμό …

Και οι θεοί του Επίκουρου ήταν άπραγοι άρχοντες εντελώς αδιάφοροι για τα ανθρώπινα .

Την εποχή του Πύρρου (312 – 272 π.Χ.) και των σκεπτικιστών , οι θεοί είχαν πεθάνει στην Ελλάδα για όλους τους άλλους ανθρώπους εκτός από εκείνους που ανήκαν στις κατώτερες τάξεις .

Φιλικά

Κηφεύς

quote:

---

Οι μεγάλοι Προσωκρατικοί φιλόσοφοι αντικατέστησαν τις θεότητες του ουρανού με τα στοιχεία ύδωρ , αήρ , πυρ .

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr