Σου είπα > αυτό το λες ΤΩΡΑ. Να δούμε αν θα λες το ίδιο, όταν θα σε πασπαλίζουν με φρέσκο χώμα ...

τραγούδι >

και απαντάει ο άλλος αιώνιος, ο Ντάνκαν,

quote:

---

Υπάρχει ένα πολυσχεδές και τέλεια δομημένο σύμπαν,
όπου οι ρόλοι που παίζουν οι άγγελοι, είναι αυτοί του Άτλαντος:
κρατούν τη φύση, λειτουργώντας ώς νόμοι...
Οι άνθρωποι, είναι να πληρώσουν τις θέσεις των πεπτοκώτων αγγέλων,
οι οποίοι ανήκαν και στις 9 τάξεις των ασωμάτων...Και οι
αριθμοί ίσοι, με ανάλογες τις απορίες και τα ερωτηματικά, για τη
σύνδεση των δυο δυνάμεων, του πεπτοκώτος και του ανερχομένου
άνω θρώσκω, εξ ου εξέπεσα, ανθρώπου...
Αυτές οι θέσεις, όμως,για να συνεχίσουμε την τοποθέτηση,
είναι πολλές, σε διαφορετικές κατηγορίες και τάξεις, που
δείχνουν τη σοφία της κρίσης του Θεού και το δώρο, στο να ζήσει
κάθε άνθρωπος, ένα δικό τουκόσμο, μια δική του ζωή, ώστε να
κριθεί γι αυτά και το κατά πόσο πληρεί ή όχι,
τις προυποθέσεις για να μπει στις άδειες θέσεις...
Αυτά που σου γράφω, σηκώνουν πολύ συζήτηση γι αυτό και
περιμένω τις θέσεις σου επ αυτών...

---

Ουφ, ευτυχώς! Συνεπώς, δεν είμαι ο μόνος που δεν καταλαβαίνει ... είπα κι εγώ ρε παιδί μου ... πάω στην αγαπημένη μου ενότητα να φτιάξω νέο θέμα ...

Κοίτα, σε γενικές γραμμές δεν διαφωνώ με τις παραπάνω τοποθετήσεις σου. Όντως, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που - εγώ δεν θα 'λεγα "αναπτύξει" αλλά θα 'λεγα - "χρησιμοποιεί" πολύ τον νου σε ότι κάνει. Δηλ. κάθε πράξη αυτών των ανθρώπων φιλτράρεται, ελέγχεται και συστηματοποιείται πρώτα κατά βάση της λογικής, του νου, της νόησης. Και όντως, αυτό έχει ως συνέπεια τον αποκλεισμό των άλλων αισθήσεων και συμπληρώνοντας θα έλεγα πως έχει και ως αποτέλεσμα την ελαττωματική λειτουργία των άλλων κέντρων. Δεν διαφωνώ.

Δεν διαφωνώ επίσης στο γεγονός πως ο νους είναι αυτός που σκοτώνει το πραγματικό. Πολλές φορές έχω πει πως "η άλλη όψη των πραγμάτων", η συνειδητότητα δηλ. και κατ' επέκτασην "ο κόσμος του θαυμαστού", δεν έρχεται από το νοητικό κέντρο αλλά από το συναισθηματικό.

Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια που πολύς κόσμος αγνοεί. Είναι διαφορετικό πράγμα η συνείδηση και διαφορετικό πράγμα η συνειδητότητα. Η συνείδηση χρησιμοποιεί το νοητικό ενώ η συνειδητότητα το συναισθηματικό κέντρο του ανθρώπου. Μέσω της νόησης συνειδητοποιούμε. Μέσω του συναισθήματος αποκτούμε συνειδητότητα. Με απλά λόγια και δυο κουβέντες, συνείδηση είναι η κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος καταλαβαίνει τα πράγματα μονομιάς, ενώ συνειδητότητα είναι η κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος αισθάνεται τα πράγματα μονομιάς. Αυτή είναι η διαφορά. Σε έναν αρμονικό άνθρωπο στον οποίο τα κέντρα του λειτουργούν σωστά, σε έναν άνθρωπο δηλ. που δεν υπάρχει ελαττωματική λειτουργία των κέντρων του, η συνείδηση και η συνειδητότητα συνεργάζονται μεταξύ τους, το νοητικό δηλ. συνεργάζεται με το συναισθηματικό, συμπληρώνει το ένα το άλλο και το αποτέλεσμα που έχει αυτός ο άνθρωπος στις εκδηλώσεις του και στην συμπεριφορά του είναι κατά συνέπεια αρμονικό και φυσικό. Σ' έναν άνθρωπο όμως που δεν υπάρχει αυτή η συνεργασία - στην πλειοψηφία δηλ. των ανθρώπων - τα πράγματα είναι διαφορετικά και το αποτέλεσμα πότε εκδηλώνεται ως συμπεριφορά μόνο του νοητικού του και πότε εκδηλώνεται ως συμπεριφορά μόνο του συναισθηματικού του. Αυτός ο άνθρωπος είναι με λίγα λόγια αυτό που λέμε "ανισόρροπος".

Ο κάθε άνθρωπος ασφαλώς νομίζει πως τα κέντρα του λειτουργούν σωστά. Αυτό είναι λάθος. Όχι μόνο τα κέντρα του κάθε ανθρώπου λειτουργούν ελαττωματικά, αλλά ο κάθε άνθρωπος πρέπει να εκπαιδευτεί για να τα χρησιμοποιεί σωστά. Aυτό είναι κάτι που το αγνοούν οι περισσότεροι και πόσο μάλλον κάτι που είναι πρόθυμοι να το κάνουν. [μιλώ δηλ. για την εκπαίδευση των κέντρων τους].

Η εμπειρία μου αλλά και η ενασχόλησή μου με "προβληματικούς" ανθρώπους μου έχει δείξει πως οι ίδιοι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να διορθώσουν το πρόβλημά τους γιατί πρώτ' από όλα δεν είναι σε θέση οι ίδιοι να το αναγνωρίσουν και να το παραδεχτούν. Βασικά τους εμποδίζει να το κάνουν το ίδιο το νοητικό τους. Θα πρέπει λοιπόν - αν έχει κάποιος το κουράγιο, την όρεξη, την διάθεση και πάνω απ' όλα την γνώση για να ασχοληθεί μαζί τους - να "χτυπήσει" με κάποιο τρόπο το νοητικό τους έτσι ώστε να παύσει την ελαττωματική λειτουργία του. Το νοητικό "χτυπιέται" μόνο με νοητικό. Όπως και το συναισθηματικό "χτυπιέται" μόνο με συναισθηματικό. Εδώ είναι ίσως που με παρεξηγείς.

Στο συγκεκριμένο θέμα, η κατανόηση της προσωπικής συμπεριφοράς, αντιμετωπίζεται από έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί το συναισθηματικό του, μιλάει όμως και εκφράζεται - η παρουσίασή του δηλ. - χρησιμοποιώντας το νοητικό. Ο συγγραφέας του προσπαθεί με λόγια - που έχει την ψευδαίσθηση πως είναι λογικά - να παρουσιάζει στο νοητικό του αναγνώστη του ένα θέμα που μπορεί να παρουσιασθεί μονάχα μέσα από το συναισθηματικό. Είναι βέβαιο πως θα αποτύχει. Κι ενώ από τον τίτλο ακόμη του θέματος (η ΚΑΤΑ-νόηση, η κατά της νόησης δηλ. ερμηνεία της προσωπικής συμπεριφοράς) φαίνεται πως το αντικείμενο δεν είναι αντικείμενο νοητικής διεργασίας, όλο το υπόλοιπο κείμενο αλλά και οι προσωπικές του απόψεις είναι ΥΠΕΡ της νόησης, υπερνοητικές δηλ. αν μπορούσαμε το πούμε. Αυτό είναι μια μεγάλη μπούρδα από μέρος του αλλά δεν είναι σε θέση να το καταλάβει. Συνεπώς, η χρήση από μέρους μου "υλιστικών" προτάσεων και σκέψεων γίνεται μόνο και μόνο για να αποθαρυνθεί και να διορθώσει την οπτική του πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

Με απλά λόγια, για να απαντήσω σ' αυτό που αρχικά ρωτάς, θα σου πω πως ενίοτε είμαι υλιστής, ενίοτε δεν είμαι. Ή αν θες αλλιώς είμαι και δεν είμαι. It depends my friend, it depends ... από ποιον έχω απέναντί μου.

Πάρε για παράδειγμα τον φίλο trexagireve. Ο άνθρωπος αυτός - ούτε τον ξέρω, ούτε με ξέρει το παιδί, ούτε τίποτε - φαίνεται από τις δημοσιεύσεις του πως είναι βαθύτατα θρησκόληπτος. Πρόσεξε > όχι θρησκευόμενος, ΘΡΗΣΚΟΛΗΠΤΟΣ. Ο trexagireve δεν είναι θρησκευτικός άνθρωπος, δεν έχει θρησκευτικότητα μέσα του, αλλά έχει μια απέραντη θρησκοληψία. Δεν είναι θεοσεβούμενος, αλλά είναι θεο-φοβούμενος. Αυτό σημαίνει πως κατά πάσα πιθανότητα αυτός ο άνθρωπος ακόμη και την ώρα που ανοίγει την βρύση για να γεμίσει ένα ποτήρι νερό και να πιει, δεν σκέφτεται την Ε.Υ.Δ.Α.Π που έφερε το νεράκι στο σπίτι του, ούτε τον υδραυλικό που του έστησε τις σωληνώσεις, αλλά σκέφτεται τι μεγάλο δώρο του έκανε ο θεός [το νερό δηλ] και πόσο ευγνωμοσύνη θα έπρεπε να αισθάνεται γι' αυτόν. Έτσι λοιπόν, ακόμη κι αν στον trexagireve μιλάς για το στριγκάκι της Τζίνας και πόσο υπέροχο θέαμα πρσφέρει αυτό στον τουρλωμένο ποπό της, αυτός θα γυρίσει το θέμα στον Θεό του. Αυτό είναι μια ανισορροπία του trexagireve που ο ίδιος δεν είναι σε θέση να την αντιληφθεί. Γιατί ; Γιατί κάποιο από τα κέντρα του, το συναισθηματικό κατά πάσα πιθανότητα, δεν τον αφήνει, τον διαφεντεύει, είναι δηλ. ο αφέντης του εαυτού του. Κι ενώ το νοητικό του, του λέει "δες ρε τενεκέ τον ποπό της Τζίνας! μοιάζει με ώριμο και ζουμερό αχλάδι!", το θρησκόληπτο συναισθηματικό του δεν τον αφήνει να δει ούτε αχλάδια, ούτε μήλα, ούτε τίποτε. Πόσο δυστυχισμένος είναι αυτός ο άνθρωπος, ούτε και ο ίδιος το ξέρει. Γι' αυτό και ο ίδιος, σε ένα άλλο θέμα, αναζητάει εικόνες.

Δείχνουμε κατανόηση για την προσωπική συμπεριφορά ενός συνανθρώπου μας ,όταν μπορούμε και μπαίνουμε στην θέση του .
Αυτό δεν σημαίνει ότι τον καταλαβαίνουμε πλήρως .
Κάτι που γνωρίσαμε στον εαυτό μας ,μέσω της προσωπικής μας συμπεριφοράς , το είδαμε να συμβαίνει και σε άλλες προσωπικότητες .

Φτάνουμε στο σημείο να μπορούμε να δεχόμαστε τις άλλες προσωπικότητες ,όπως είναι διαμορφωμένες , μέσω της αυτογνωσίας .
Στον βαθμό που γνωρίσαμε τον εαυτό μας , μέχρι αυτόν τον βαθμό κατανοούμε και τις προσωπικές συμπεριφορές των συνανθρώπων μας .
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι όταν αυτή έχει αρνητικές συνέπειες για την δική μας προσωπικότητα ,ότι την συγχωρούμε ?

Όπως για την ύλη υπάρχουνε δύο βασικές ιδιότητες ,που την χαρακτηρίζουνε , ( μάζα ,ενέργεια ) έτσι και για την κάθε προσωπικότητα υπάρχουνε βασικές ιδιότητες .
Γνωρίζουμε τις ιδιότητες της ύλης ,αλλά δεν καταλαβαίνουμε τι είναι ύλη ?
Το ίδιο συμβαίνει και με την προσωπικότητα .
Γνωρίζουμε την ουσιαστική της ιδιότητα ?
Η προσωπικότητα , η κάθε προσωπικότητα χαρακτηρίζεται από μία ιδιότητα .
Την ιδιοτέλεια , η οποία γνωρίζουμε ότι στο σύνολο της είναι χωριστική .
Για να το επαληθεύσουμε δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο, από το να παρατηρήσουμε την προσωπική μας συμπεριφορά στην καθημερινότητα .

Αυτήν την ιδιοτελή εξέλιξη της προσωπικότητας , την διαμορφώνουνε οι αισθήσεις μας .
Αυτές έχουνε δομηθεί για να ανιχνεύουνε τον κόσμο επιφανειακά .
Αυτός είναι ο ουσιαστικός λόγος που ο φίλος zip , έχει διαμορφώσει την πλήρη προσωπική άποψη, ότι μία ζωή δικαιούται ο κάθε άνθρωπος .
Αυτό βέβαια είναι μία πλάνη , που δεν μπορεί να την διώξει παρά μονάχα ο ίδιος .

Η θεώρηση της υπάρξεως της ψυχής , είναι για τον κάθε φίλο zip , καθαρά θέμα αισθήσεων και αυτές όπως αποδεικνύει το βίντεο που ακολουθεί είναι απατηλές .

Κοίτα πόσα πράγματα έχεις μπερδεμένα στο κεφάλι σου. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΟΥ. Αν μπορούσε να το καταφέρει αυτό, απλά ... δεν θα ήταν ΑΥΤΟΣ αλλά ο ΆΛΛΟΣ. Καταλαβαίνεις ; Αυτά που έχει μέσα του ένας άνθρωπος δεν είναι μόνο γνώσεις ή επιρροές του περιβάλοντός του. Είναι ΚΑΙ βιώματα. Πως είναι δυνατόν να μπεις στην θέση του άλλου και να βιώσεις αυτά, τα ίδια, που έχει βιώσει, που έχει ζήσει ο άλλος συνάνθρωπός σου ; Γίνεται ; Όχι φίλε, δεν γίνεται. Γι' αυτό ήδη από την αρχή της συλλογιστικής σου κάνεις λάθος.

Κάποιος άνθρωπος έχασε τον πατέρα του σε μικρή ηλικία μετά από ένα τραγικό ατύχημα. Σ' αυτόν τον άνθρωπο υπάρχει μέσα του ένα "ναυάγιο". Μπορείς εσύ να καταθυδείς μέσα Σ' ΑΥΤΟΝ τον άνθρωπο και να "ερευνήσεις" το ναυάγιό ΤΟΥ ; Μονάχα ο ίδιος μπορεί να το κάνει αυτό αγαπητέ μου. Όσο κι αν θες ή όσο κι αν αυτό σου φαίνεται αλτρουιστικό ή πονόψυχο ή κι εγώ δεν ξέρω τι ... δυστυχώς ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ. Μπορείς να βουτήξεις στον ωκεανό της ψυχής ενός άλλου ανθρώπου ; Όχι φίλε, δεν μπορείς. Μονάχα στον δικό σου ωκεανό, της δικής σου ψυχούλας μπορείς.

ΣΥνεπώς, αυτό που λέμε ως άνθρωποι προς τον συνάνθρωπό μας "σε καταλαβαίνω μωρέ, μπαίνω στην θέση σου και σε καταλαβαίνω", είναι ναι μεν παρηγορητικό για 'κείνον, αλλά στην πραγματικότητα είναι ΨΕΜΑ! Του λέμε ψέματα του ανθρώπου αυτού κι αυτός ο δύστυχος παρηγοριέται. Στην ουσία δεν τον βοηθάμε, συντηρούμε απλώς την θλίψη του.

Βέβαια το σώνεις κάπως το θέμα λέγοντας "Αυτό δεν σημαίνει ότι τον καταλαβαίνουμε πλήρως". Δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε πλήρως. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του φίλε, αυτό κάνουμε. Ούτε τον κατανοούμε όπως λες, ούτε τίποτε. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψύχη του. Δεν το λέω εγώ. Το λέει ο λαός. Καλώς ή κακώς.

quote:

---

Κάτι που γνωρίσαμε στον εαυτό μας ,μέσω της προσωπικής μας συμπεριφοράς , το είδαμε να συμβαίνει και σε άλλες προσωπικότητες .

---

Πάλι λάθος! Την ιδιοτελή εξέλιξη - αν μπορείς να χρησιμοποιήσεις δηλ. την έννοια της εξέλιξης - της προσωπικότητάς μας, δεν την διαμορφώνουν οι αισθήσεις μας. Την διαμορφώνουν ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ. Αυτά που δανειζόμαστε. Η προσωπικότητά μας είναι αυτά που έχουμε και δεν είναι δικά μας. Αυτά που δανειστήκαμε ή μας τα χάρισαν ή τα κλέψαμε με κάποιον τρόπο. Είναι τα κλοπιμαία μας, τα δανεικά μας και οι χάρες μας, αυτά που μας χαρίστηκαν ή αυτά που μας τα έδωσε κάποιος ως δώρο. Τα χαρίσματά μας.

Οι αισθήσεις μας είναι ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ. Δεν είναι δώρο, ούτε χάρισμα, ούτε κλοπιμαίο, ούτε δάνειο. Το μάτι ΣΟΥ δεν το δανείστηκες από κάπου. Είναι ΔΙΚΟ ΣΟΥ. Ουσιαστικά, τα μόνο πράγματα που έχει ΔΙΚΑ ΤΟΥ ο άνθρωπος είναι οι αυτές οι 5 αισθήσεις του και αυτές αποτελούν τα εργαλεία της πρωταρχικής ουσίας του. Γι' αυτό και ο Καζαντζάκης λέει κάποου "παίρνω ξανά τα εργαλεία μου : όραση, αφή, γεύση, ακοή, όσφρηση. M' αυτά γκρεμίζω τα βουνά και ξαναφτιάχνω τον κόσμο!", κάπως έτσι το λέει.

Όσον αφορά το θέμα των αισθήσεων, θα σου πω μονάχα πως πριν από μερικά χρόνια έλεγα πως οι αισθήσεις είναι ατελείς. Και όντως, επιστημονικά αν το δεις το πράγμα, ναι, είναι ατελείς και απατηλές. Σε φιλοσοφική βάση όμως, οι ασθήσεις μας είναι ΤΕΛΕΙΕΣ. Βλέπουμε όσα πρέπει να δούμε, ακούμε αυτά που πρέπει να ακούσουμε. Σκέψου τι θα γινόταν αν μπορούσαμε δια γυμνού οφθαλμού να δούμε τα μόρια της ύλης. ΔΕΝ ΘΑ ΒΛΕΠΑΜΕ ΤΙΠΟΤΕ. Από αυτής της άποψης, χαίρομαι ιδιαίτερα που το μάτι μου δεν βλέπει ηλεκτρόνια και που το αυτί μου δεν ακούει υπέρηχους.

ΌΜΩΣ, πρέπει να εκπαιδεύσεις τις αισθήσεις σου ξανά από την αρχή. Γιατί τώρα ακούς αλλά δεν ακούς. Γιατί τώρα βλέπεις αλλά δεν βλέπεις. Πάρε ξανά τα εργαλεία σου, τα συνέργά σου και ξαναπιάσε δουλειά από την αρχή! Μάθε να βλέπεις! Μάθε να ακους! Μάθε να γεύεσαι και να αισθάνεσαι, να μυρίζεις. Και μάθε όλα αυτά να τα κάνεις ΤΩΡΑ, σ' αυτήν την ζωή που είσαι. Στην άλλη [ΑΝ ΕΧΕΙΣ, κατ' εμέ δεν έχεις] αλλά αν έχεις, στην άλλη, θα κάνεις άλλα πράγματα.

Θα σου πω και ένα tip > Ένας άνθρωπος έχει "δεύτερη" ζωή, "άλλη" ζωή μονάχα όταν μπορέσει να αφήσει στην ΤΩΡΙΝΗ ΤΟΥ ζωή ένα τόσο ισχυρό αποτύπωμα της ενέργειάς του, που δεν θα μπορέσει ούτε ο θάνατος να του το σβήσει. Κάποιο έργο, κάτι που να διατηρεί ζωντανή την δική του ενέργεια μέσα του. Θα πρέπει λοιπόν, όσο είσαι σ' αυτήν την ζωή να δημιουργήσεις κάτι τόσο μεγάλο και ανεξήτιλο από τον χρόνο και τον θάνατο, ένα "απολίθωμα στον πάγο" της τωρινής σου ζωής, έτσι ώστε κάποιος άλλος να το βρει αργότερα και να το αναστήσει. Μ' αυτόν τον τρόπο ένας άνθρωπος δεν πεθαίνει και περνάει στην αθανασία. Αλλά μην φανταστείς και πάλι πως δεν πεθαίνει ΠΟΤΕ. Πάλι κάποιος χρόνος θα περάσει και ακόμη και αυτό το ισχυρό και ανεξίτηλο αποτύπωμά του, θα ξεχαστεί και θα σβηστεί.

Κάτσε λοιπόν και αναρρωτήσου αν είσαι από 'κείνους που έχουν φτιάξει ως τώρα κάτι μεγάλο, κάτι σπουδαίο και μνημιώδες. Κάτι που όταν εσύ θα βλέπεις τα κυπαρίσ'α απ' την ρίζα, θα λένε "ναι μωρέ! αυτό ήταν του alfa-omega, σπουδαίος άνθρωπος, χάρη σ' αυτόν μπορούμε εμείς να κάνουμε αυτό ...". Με αυτόν τον τρόπο θα περάσεις στην αθανασία φίλε μου. Προς το παρόν, ούτε αιώνιος είσαι, ούτε τίποτε. Ένας απλός μουσαφίρης της γης είσαι, ένας περαστικός, ένας που ήρθε, είδε, βλέπει και θα δει και κάποια στιγμή θα φύγει ... όπως είμαστε όλοι μας.

Τι το σπουδαίο έχεις να μας παρουσιάσεις εσύ ; Τι είναι αυτό που θα διατηρήσει ζωντανή την δική σου ενέργεια στον χρόνο και δεν θα σ' αφήσει να γίνεις ένα μάτσο κόκκαλα στο χώμα ; Τα λόγια σου ; Η υπερνοητικές σου αναταραχές ; Αν πέσει ο server του esoterica φίλε μου, αν κάποια στιγμή αυτό το φόρουμ ή οποιοδήποτε άλλο φόρουμ στο οποίο εσύ το μόνο που κάνεις είναι να φλυαρείς, χαθούν, σβήσουν ή σταματήσουν να υπάρχουν στο internet, θα σε πάρουν μαζί τους, θα σε σβήσουν σαν κιμωλία στον μαυροπίνακα της τάξης τους. Μήπως νομίζεις πως τα όσα λες, τα όσα γράφεις είναι τόσο σπουδαία ώστε οι άνθρωποι να τα θυμούνται ; Να τα μνημονεύουν ; Ε, όχι δα! Άλλωστε, τίποτε απ' όσα λες δεν είναι δικό σου. Τα δανείστηκες. Κάποιος άλλος τα είπε και του τα δανείστηκες. Συνεπώς, αν είναι κάποιον να θυμούνται θα είναι αυτός, όχι εσύ. Συγκεντρώσου φίλε, συγκεντρώσου και προσγειώσου ...

Όσον αφορά για το ΤΙ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να έχει ο καθένας μας, αυτό αγαπητέ μου φίλε, δεν είσαι σε θέση να το κρίνεις εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανένας μας. Τον οποιοδήποτε αν ρωτήσεις αυτήν την στιγμή για το τι δικαιούται να έχει, θα σου πει για τον εαυτό του τα καλύτερα. Όμως δεν τα έχει. Αυτό σημαίνει πως καμία αξία δεν έχει το τι δικαιούσαι να έχεις. Αν κάτι έχει αξία, είναι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ, όχι αυτό που δικαιούσαι να έχεις. Κι αυτό είναι άλλο ένα μεγάλο λάθος των ανθρώπων. Κανένας τους δεν δίνει αξία σ' αυτό που έχει. Συνήθως, η αξία του διαφαίνεται όταν αυτό που έχει κάποιος, πάψει για κάποιο λόγο να το έχει. Τότε, πολλοί άνθρωποι καταλαβαίνουν την αξία εκεινού που είχαν. Αλλά τότε ... είναι αργά.

Αν είναι εργαλεία δανεικά, από που ή από ποιον τα δανειστήκαμε ; Δεν μας το λες να το μάθουμε δηλ. κι εμείς ... ;;; !!! Από που ή απο ποιον εγώ δανείστηκα το μάτι μου, ή την ικανότητά μου να βλέπω ; Ποιος μου δάνεισε το χέρι του και την αφή του ; Από που "ψώνισα" όσφρηση ; 'Οχι τίποτ' άλλο, να πά' να του πω "ευχαριστώ" δηλ.