Την πρότεινες στην κατάλληλη στιγμή.

Θα μου χρειαστεί.

(Όμως είμαι ελεύθερος να σας καλημερίσω;
Μήπως είμαι υποχρεωμένος γι’ αυτό;
Το ορίζουν οι κανόνες «ευγενείας»;
Τι είναι άραγε αυτοί οι «κανόνες»;
Και γιατί να τους «ακολουθώ»;
Το κάνω όμως μόνο για αυτό;
Μήπως και για να σας προϊδεάσω «θετικά»;
Και τι είναι άραγε αυτή η «ιδέα» που αποζητώ για μένα;
Γιατί να την αποζητώ από «εσάς»;
Γιατί άραγε μια ιδέα να «ορίζει»;
Και αν «ορίζει», μήπως «περι-ορίζει»;
Εξάλλου γιατί να «θέλω» να σας «καλημερίσω»;
Το «θέλω» καταρχήν;
Και αν το θέλω, πόσο «πραγματικά» το θέλω;
Επιθυμώ για όλους σας «οπωσδήποτε» μια καλή μέρα;
Μα δεν σας ξέρω καν!
Έχει σημασία η «επιθυμία» μου;
Επηρεάζει την δική σας «μέρα»;
Και αν ναι, γιατί το «κάνω»;
Αν όχι, ποιος ο «λόγος»;
Όταν εύχομαι προς εσάς «καλημερίζω» και το εαυτό μου;
Λέω δηλαδή «καλημέρα εαυτέ μου»;
Ναι, ή όχι και γιατί;
Το «επιλέγω»;
Και γιατί αυτή η «ευχή»;
Γιατί όχι «καλά κρασιά»;
Γιατί όλοι χρησιμοποιούμε αυτές τις «λέξεις»;
Ποιοι μας τις «έμαθαν» και γιατί;
Γιατί «καλημέρα» και όχι «μέρχαμπα» (στα τούρκικα);
Γιατί αυτή η γλώσσα;
Γιατί όχι «Μάρα Λοόμε» στην γλώσσα των «ξωτικών»;
Γιατί όχι στην γλώσσα των Κλίγκον του Star Treck;
Γιατί με λόγια και όχι με τραγούδι;
Γιατί με τραγούδι και όχι με χαμόγελο;
Γιατί «πρέπει» να την ακούσει ο άλλος;
Και εάν λέω καλημέρα σε όλους «μόνος» μέσα στο σπίτι;
Ή αν το γράφω με γκράφιτι στους τοίχους;
Ή αν προσεύχομαι στο Θεό για σας;
Αν κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι την μέρα σας;
Όμως μήπως η δικιά μου ευχή-επιθυμία «παραβιάζει» την δική σας ελεύθερη βούληση;
Επιθυμείτε εσείς την «καλή» «μέρα» που εγώ σας εύχομαι;
Αν την επιθυμείτε «εργάζεσθε» για αυτό;
Από την άλλη επιθυμείτε όλοι την «ίδια» καλή μέρα;
Ή η καλή μέρα που σας εύχομαι είναι η ίδια με αυτή που εσείς «επιθυμείτε»;
Ποια είναι άραγε η «καλημέρα» ενός παιδεραστή;
Ή ενός εμπόρου όπλου;
Ενός νεκροθάφτη;
Τελικά γιατί να εξαναγκάσω κάποιον στην καλή μέρα που εγώ «εννοώ»;
Είναι «απαραίτητο»;)

Συγγνώμη για το παιχνίδι με τις έννοιες, αλλά το θεωρώ ενδεικτικό του τι (ΙΣΩΣ) είναι όρια. Αν, όπως είπε ο Thoth, ορίσουμε τα «όρια» ίσως και να γνωρίσουμε την «Ελευθερία» πέρα από αυτά!

Επιμένω βέβαια και σας εύχομαι με όλη μου την καρδία «Καλημέρα»!

Αν μια φράση μπορεί να δώσει πλήθος από όρια, δεσμεύσεις (κοινωνικές, συναισθηματικές, νοητικές, πολιτισμικές κλπ), και δεν είναι μόνο αυτές άλλες πολύ περισσότερες, τότε είμαστε ελεύθεροι;
Μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι;
Γίνεται να είμαστε ελεύθεροι;
Επιθυμούμε να είμαστε ελεύθεροι;
Προσπαθούμε να είμαστε ελεύθεροι;
Καταλαβαίνουμε τα λάθη μας σε αυτή την προσπάθεια;
Επικοινωνούμε με τους συνανθρώπους μας σε αυτή την προσπάθεια;
Τους αποζητούμε ως φίλους σε αυτή την προσπάθεια;
Θέλουμε να ενώσουμε τις εμπειρίες μας για να ελευθερωθούμε;
Είμαστε «συναγωνιστές» σε μια μεγάλη «πνευματική Επανάσταση»;

ΒΗΜΑ ΠΡΩΤΟ:
Η Ελευθερία, ως ιδέα, έννοια, επιθυμία και πράξη διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο!
Είναι ελεύθερος ο κανίβαλος να φάει;

Μπορεί να ξεκινάει λοιπόν από απλές (δεν λέμε για τις αρνητικές)-παιδικές ιδέες ελευθερίας του τύπου: «είμαι άνδρας και το κέφι μου θα κάνω, και θα πιω και ένα ποτήρι παραπάνω» και να ξεδιπλώνεται με πράξεις ελευθερίας σε τυραννικά καθεστώτα σε βαθμό παράλογο και θεωρτικά ανέφικτο!

Υπάρχει βέβαια και αυτή η «ακατανόητη» ιδέα Ελευθερίας όπου ο Λόγος Ιησούς απευθύνεται προς το Εαυτό Του Πατέρα στην Γεσθημανή με το «Γενηθήτω το Θέλημά Σου»!

Υπάρχει λοιπόν απόλυτη, τέλεια Ελευθερία;

Η Simori επισημαίνει πως «η Ελευθερία είναι το κλειδί για την ίδια την Θεώση!»

Τι σημαίνει αυτό;
Και αν ναι το θέλουμε να μας συμβεί;

Εγω πιστευω οτι ελευθερια ειναι οχι μονο να αποφασιζουμε αλλα και να ειμαστε αυτο που θελουμε να ειμαστε.Ισως σκοπος του Συμπαντος,του Θεου οπως θελετε πειτε το, ειναι ο ανθρωπος να φτασει στην απολυτη ελευθερια με το να μην εξαρταται απο οτιδηποτε που δεν επιθυμει ή που περιοριζει την ελευθερια μας.
Ουτε καν η τροφη.Γιατι οι αναγκες οπως ειναι η τροφη,ο υπνος περιοριζουν την ελευθερια μας.Δεν ειμαστε λοιπον απολυτα ελευθεροι.Δεν μπορουμε να μην πεθανουμε,να μην φαμε,δεν μπορουμε να χρησιμοποιησουμε τον χρονο μας απολυτα οπως επιθυμουμε λογω των αναγκων της ζωη.
Επισης υπαρχει αυτο που λεμε διαβαθμιση της ελευθεριας μεταξυ των οντων.
Ενα ζωο εχει καποιες ελευθεριες κινησεων και αποφασεων.Ο ανθρωπος εχει πολυ περισσοτερες.Ομως αυτο που ανεκαθεν με προβληματιζε ειναι το οτι πολλοι ανθρωποι
εχουν λιγοτερες ελευθεριες απο καποιους αλλους και δε μιλαω για τις επικτητες αλλα για αυτες που εξαρτωνται απο την φυση.Για παραδειγμα καποιοι ανθρωποι που δυστυχως γεννιουνται τυφλοι,αναπηροι δεν μπορουν να κανουν πραγματα οπως οι
περισσοτεροι ανθρωποι,να περπατησουν,να κολυμπησουν,να παρατηρουν κ.λ.π
Φυσικα δεν μπορουμε να γνωριζουμε το γιατι συμβαινουν ολα αυτα,τον απωτερο σκοπο του Συμπαντος αλλα ασχετα απο αυτα ειναι κατι που με προβληματιζει.

Ομως υπαρχουν και περιορισμοι της ελευθεριας του ανθρωπου,επικτητοι που δεν εξαρτωνται απο την φυση του.Πολλοι ανθρωποι γινονται «σκλαβοι» των παθων που αποκτανε οπως τα χρηματα κ.λ.π.Ενας ναρκομανης,ενας μεθυσος,ενας μανιωδης χαρτοπαικτης ειναι δουλοι των παθων αυτων.

Επισης η γνωμη μου ειναι οτι ο ανθρωπος πρεπει να αγωνιζεται να απελευθερωθει
απο καθε τι που τον υποδουλωνει και τον περιοριζει.Η καθε μορφη εξουσιας ειναι
εμποδιο στο να επιτυχει ο ανθρωπος την ελευθερια του.Ακομη και στο χωρο της δουλειάς δεν υπαρχει ελευθερια,αφου οι περισσοτεροι απο μας τους ανθρωπους δουλευουμε για καποιον εργοδοτη που πολλες φορες εκμεταλλευεται τους εργαζομενους.Αρα και ο εργαζομενος ,αυτος που δουλευει για τον καθε εργοδοτη
ειναι δουλος.

Την ελευθερια για να την αποκτησεις πρεπει να αγωνιστεις και πρωτα απο
ολα με τον κακο εαυτο σου,να κοιταξεις τον καθρεφτη της ψυχης σου.Χρειαζεται εσωτερικη επανασταση.Τιποτα στην ζωη δεν σερβιρεται ετοιμο,η ζωη δεν ειναι ενα στρωμενο χαλι αλλα ισως μια πορεια στην οποια ο
ανθρωπος εξελισεται παρα τα εμποδια και τις αδικιες της ζωης.

Ο Χριστιανισμος,ο Ινδουισμος οπως και ο Βουδισμος κ.λ.π που εγω θεωρω οτι ειναι φιλοσοφιες που στοχευουν στην ηθικοποιηση του ανθρωπου και που βοηθουν τον ανθρωπο στο να ανταπεξελθει στις δυσκολιες της ζωης (δυστυχως γινανε θρησκειες, οι θρησκειες και τα Ιερατεια υποδουλωνουν τον ανθρωπο,τον κανουν να εχουν τυφλη πιστη σε εναν θεο) προσπαθουν να δειξουν ποια ειναι η οδος μεσω της οποιας
μπορει ο ανθρωπος να ελευθερωθει απο τα παθη και να επιτυχει την Θεωση.Στοχος ειναι
υπερβαση της αναγκης και της επιθυμιας.

Αν δεχτούμε ότι ο Θεός “εποίησε” τον κόσμο με τη δική του ελεύθερη θέληση, όπως διδάσκει η Χριστιανική “κοσμοθεωρία”, τότε από που προήλθε αυτός ο Θεός; Αυτό είναι ένα συχνά προβαλλόμενο ερώτημα από τους υλιστές, τους αθεϊστές και τους πάσης φύσεως σκεπτικιστές.

Η απάντηση σ’ ένα ερώτημα εμπεριέχεται στην ίδια την ερώτηση, παρατήρησε κάποτε με εμβρίθεια, ο γνωστός Ινδός φιλόσοφος Κρίσνα Μούρτι. Αν αυτό αληθεύει γενικά, αληθεύει πολύ περισσότερο στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Για ν’ απαντήσει κανείς σ’ ένα τέτοιο ερώτημα, πρέπει προηγουμένως να ξεκαθαρίσει στη διάνοιά του την έννοια του Θεού. Αν γι’ αυτόν που ρωτάει, ο Θεός είναι μιά απρόσωπη, αφηρημένη δύναμη, που συχνά μάλιστα ταυτίζεται με τη φύση και τις δυνάμεις της και ίσως αποτελεί μέρος της φύσης, ή είναι ένα ον περιορισμένο υποκείμενο στον χώρο-χρόνο, το ερώτημα είναι θεμιτό - το ίδιο θεμιτό όπως και το ερώτημα ποιός έκαμε τον κόσμο.

Διότι το ερώτημα, στηρίζεται στην παρατήρηση της αλληλουχίας και αλυσίδας των φυσικών φαινομένων που οδηγεί από το αίτιον στο αιτιατόν. Εφ’ όσον γίνεται και λογικά αποδεκτόν ότι nihil ex nihilo fit, (τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα), διότι “άνευ αιτίου και αρχής αδύνατον τι είναι ή γενέσθαι” (Αριστοτέλους Ρητορική, 4, 7) ο κόσμος σαν αιτιατό, πρέπει να έχει την αιτία του σ’ άλλο αίτιο, εκτός του εαυτού του. Γιατί αν είναι αιτία του εαυτού του, αυτό θα εσήμαινε ότι θα προηγούνταν του εαυτού του ¾ όπως εσημείωσε ορθά ο Θωμάς ο Ακινάτης ¾ πράγμα αδύνατον. ΄Ετσι, ο υλικός κόσμος, πρέπει να έχει αιτία του ένα αίτιον που προηγείται απ’ αυτόν. Και σαν τέτοιο θεωρείται ο άϋλος Θεός-Δημιουργός.

Η διάνοια όμως του ανθρώπου δεν ικανοποιείται μ’ αυτή την θέση. Προχωρεί πιο πέρα και θέτει το ερώτημα: Εφ’ όσον δεχθούμε ότι υπάρχει Θεός, κι αυτός σαν αιτιατό πρέπει να έχει κάποια αιτία. Από πού προήλθε, λοιπόν, ο Θεός;

ΕΝΑ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

Εδώ όμως, έχουμε την πρώτη αντίφαση που εμπεριέχεται σ’ ένα τέτοιο ερώτημα. Διότι ο Θεός, κατά την Ιουδαιο-Χριστιανική Βιβλική αντίληψη (αλλά ακόμη και με την Μωαμεθανική έννοια) εξ ορισμού, είναι το Υπέρτατο Απόλυτο ον, ένα ον πνευματικό- εξωϋλικό, αυθύπαρκτο, απόλυτα ελεύθερο και παντοδύναμο, το αίτιο των αιτίων, ο σκοπός των σκοπών. Η έννοια του Θεού είναι άρρηκτα δεμένη ιδιαίτερα με τις ιδιότητες της αυθυπαρξίας και της αιωνιότητας, αλλοιώς, Θεός δεν νοείται. Κι αν νοήσουμε προς στιγμήν ένα όν υπερ-υλικό, ισχυρό, που να μην είναι αιώνιο και αυθύπαρκτο, και το ονομάσουμε κατά συγκατάβαση "Θεό", τότε αλλάζει, ή μάλλον αυτοαναιρείται η έννοια του Θεού. Διότι σ’ αυτή την περίπτωση, θα πρέπει πράγματι να αναζητήσουμε μιαν άλλη αιτία που δημιούργησε αυτό το όν, εφόσον τούτο δεν είναι αυθύπαρκτο και αιώνιο. Και στη συνέχεια, θα πρέπει να δεχτούμε ένα άλλο όν, που δημιούργησε το δεύτερο όν, κ.ο.κ. Έτσι, όμως, το όλο θέμα βυθίζεται στο χάος των αναπάντητων ερωτημάτων και μετατρέπεται σε μια "ατέλειωτη αναζήτηση" (unended quest). Και έτσι, ουσιαστικά, εκμηδενίζεται η έννοια του Θεού και είναι περιττό να συζητάμε γι’ Αυτόν και για την οποιαδήποτε προέλευσή του.

Ο Θεός όμως της Χριστιανικής ομολογίας ¾ γιατί γι’ αυτόν τον Θεό συνήθως τίθεται θέμα προελεύσεώς του από τους ορθολογιστές και τους σκεπτικιστές, μια και οι άλλες μη Χριστιανικές και μη Βιβλικές θρησκείες, όπως π.χ. ο Βουδισμός, δεν πιστεύουν σ’ έναν Θεό-πρόσωπο, απόλυτο κι αιώνιο. Ο Θεός της Βίβλου λοιπόν, εξ’ ορσιμού είναι Θεός αιώνιος μη έχων αρχήν μήτε τέλος ημερών. Είναι Θεός που κατοικεί την αιωνιότητα, υπάρχει από του αιώνος, έως του αιώνος, και κατά την παραστατικότατη έκφραση του προφήτη Δανιήλ είναι ο "Παλαιός των ημερών". Είναι πνεύμα υπεράνω της υλικής κτίσης την οποία δημιούργησε και ελέγχει, είναι παντοδύναμος και πάνσοφος. (Ιωαννης 4:24, Αποκ. 4:11, Εφεσ. 3:17, Ψαλμος 90:4, κ.α.)

Εξ’ ορισμού ο Θεός των Χριστιανών είναι η Πρώτη Αιτία (Causa Prima), και σαν πρώτη αιτία που παρήγαγε την κτίση όλη, είναι το απόλυτο όν που έφερε σε ύπαρξη την ύλη, το μη όν, με τις ενέργειές του μόνον (Creatio ex Nihilo). Αυτή είναι μια άποψη που όσο δύσκολο κι αν είναι να τη συλλάβουμε διανοητικά, είναι πάντως μοναδική σ’ όλες τις διδασκαλίες και αντιλήψεις των αρχαίων φιλοσόφων, λαών και θρησκειών. Γιατί μόνον η Βίβλος παρουσιάζει τη ριζοτομική άποψη της δημιουργίας του κόσμου στην κυριολεξία, ενώ οι αρχαίες θρησκείες και οι έλληνες φιλόσοφοι, μιλούν για Θεό ως οργανωτή της ύλης, η οποία κατ’ αυτούς προϋπήρχε και δε δημιουργήθηκε από Αυτόν.

Συνεπώς σαν Causa Prima ο Θεός, είναι κατ’ ανάγκην Causa Sui, δηλ. αυτό-αίτιον, διότι αλλοιώς δεν θα ήταν Causa Prima.

Κατά συνέπεια, η ερώτηση "από πού προήλθε ο Θεός", ή "ποιος τον έκανε" είναι σε τελευταία ανάλυση χωρίς σημασία, γιατί είναι σαν να ρωτάμε ποιος έκανε τον Αιώνιο. Ο Αιώνιος όμως, για να είναι αιώνιος δεν έχει αρχή. Ή δεχόμαστε ότι ο Θεός για να είναι Θεός είναι αυθύπαρκτος και αιώνιος, οπότε το ερώτημα είναι εξ’ αρχής αντιφατικό με την έννοια του Θεού και άνευ σημασίας, ή αν δεχθούμε ότι ο Θεός δεν είναι αυθύπαρκτος και αιώνιος τότε δεν είναι Θεός, όπως τον εννοεί και τον αποδέχεται η χριστιανική ομολογία.

Σ’ αυτή την περίπτωση θα πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ του ερωτήματος-διλήμματος: Αν ο Θεός δεν είναι αιώνιος, αυθύπαρκτος και δημιουργός του κόσμου, τότε από πού προήλθε ο κόσμος;

Ο κόσμος θα πρέπει ή να προήλθε από το τίποτα, από το μηδέν, ¾ πράγμα άτοπο και παράλογο, διότι τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα και σαν αιτιατό πρέπει να έχει την αιτία του εκτός εαυτού, όπως σημειώσαμε παραπάνω ¾, ή πρέπει να είναι αιώνιος, άρα αυτό-αίτιος, ή να δημιουργήθηκε.

Η ΜΗ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ - ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ;

Είναι ο κόσμος αιώνιος; Έτσι πίστευαν οι υλιστές του περασμένου αιώνα. Ας θυμηθούμε εδώ για λίγο το βιβλίο ¾ ευαγγέλιο της «υλιστικής κοσμοθεωρίας» του Μπύχνερ, «Δύναμη και Ύλη» ¾ και τόσα άλλα.

Το ότι όμως ο κόσμος και η ύλη που τον συνθέτει δεν είναι αιώνιος δεν συζητιέται σήμερα πλέον. Διότι οι επιστήμονες μιλούν απερίφραστα για ηλικία του σύμπαντος. Και την ανεβάζουν μάλιστα, σε 15-20 δισεκατομμύρια χρόνια. Οι υπολογισμοί τους στηρίζονται κυρίως στο νόμο του E. Hubble, το νόμο δηλ. της διαστολής του σύμπαντος, σύμφωνα με τον οποίο τα γαλαξιακά συστήματα απομακρύνονται με ταχύτητα το ένα από το άλλο, γιατί λαμβάνει χώρα σ’ αυτά η κεντρόφυγος κίνηση των σπειροειδών νεφελοειδών. Σήμερα, μάλιστα, η κοσμολογία ασχολείται με την κατάσταση του σύμπαντος κατά το 10-43 δευτερόλεπτο της ζωής του. Και ο χρόνος αυτός, όπως γίνεται δεκτό, είναι στην ουσία η στιγμή της δημιουργίας του σύμπαντος. Αλλά και άλλες επιστημονικές παρατηρήσεις επιβεβαιώνουν το παραπάνω συμπέρασμα, παρόλον που η επιστήμη με τα σημερινά δεδομένα αδυνατεί να απαντήσει στο ερώτημα στο τί προκάλεσε και γιατί προκάλεσε την τρομερή έκρηξη της αρχικής εκείνης ύλης και φωτός που γέννησε το Σύμπαν (Big-Bang).

Ανεξάρτητα του αν ο παραπάνω χρονικός προσδιορισμός είναι σωστός ¾ υποκείμενος σε μελλοντικές αυξομειώσεις¾, γεγονός είναι, ότι, το υλικό σύμπαν δεν είναι αιώνιο, όπως τούτο προκύπτει ιδιαίτερα απ’ το δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο ή αρχή του Carnot-Clausius και του Λόρδου Κέλβιν, γνωστή ως εντροπία.

Σύμφωνα με την αρχή αυτή, όλες οι φυσικές μεταβολές γίνονται προς μία μη αναστρέψιμη κατεύθυνση. Στο σύμπαν ¾ που θεωρείται κλειστό σύστημα ¾, το άθροισμα της υλης και ενέργειας παραμένει ποσοτικά σταθερό, αλλά ποιοτικά υποβαθμίζεται και τείνει στη μέγιστη τιμή εντροπίας[1]

Aκόμα και από τις μετρήσεις των ραδιενεργών στοιχείων που μεταστοιχειώνονται σε μη ραδιενεργά όπως π.χ. το ουράνιο σε μόλυβδο κλπ, προκύπτει η μη αιωνιότητα του σύμπαντος. Σ' ένα αιώνιο σύμπαν η μεταστοιχείωση αυτή θα είχε συντελεστεί προ πολλού. Το γεγονός ότι συνεχίζεται, μαρτυρεί για το αντίθετο. Όλα λοιπόν τα υπάρχοντα στοιχεία συγκλίνουν στο να καταδείξουν την ¾ έστω στο πολύ απομακρυσμένο παρελθόν ¾ γένεση (δημιουργία) του σύμπαντος.

Κατά συνέπεια η μόνη λογική και αποδεκτή εκδοχή είναι ότι ο κόσμος πρέπει να έχει δημιουργηθεί, όσο κι αν αυτή είναι μια σκληρή αλήθεια για μερικούς επιστήμονες και διανοούμενους, που επί χρόνια είναι εξοικειωμένοι με την έννοια της αιωνιότητας και της αφθαρσίας της ύλης. Όπως έγραψε ο γερμανός αστροφυσικός καθηγητής Χ. Φοχτ (H. Vogt): "Τα αστρικά συστήματα και ο κόσμος ολόκληρος έχουν την ιστορία τους. Δεν προήλθαν απ' την αιωνιότητα αλλά δημιουργήθηκαν και ακολουθούν μιαν ορισμένη εξέλιξη ... ο κόσμος δεν μπορεί να υπάρχει αφ' εαυτού. Έχει την ανάγκη ενός αιτίου, το οποίον δεν χρειάζεται άλλο αίτιο ..."[2]

Με έναν παρόμοιο τρόπο σχολίασε το θέμα ο διάσημος μαθηματικός και αστρονόμος Εντμουντ Ουάϊττεικερ (E. Whittaker) λέγοντας ότι: "η βαθύτερη κατανόηση του σύμπαντος διάνοιξε νέες απόψεις που συνηγορούν για την πίστη προς τον Θεό."[3]

Ακόμα πιο σαφής είναι ο μεγάλος αμερικανός αστρονόμος, φυσικός και γεωλόγος, διευθυντής της ΝΑΣΑ, Ρόμπερτ Τζάστροου (R. Jastrow), ο οποίος γράφει: "Η ουσία όλων αυτών των ανακαλύψεων είναι ότι το σύμπαν είχε μια επακριβώς καθορισμένη αρχή: ότι γεννήθηκε σε μια δεδομένη χρονική στιγμή ... Αν παρακολουθήσουμε χρονικά προς τα πίσω τις πορείες των απομακρυσμένων γαλαξιών, ανακαλύπτουμε ότι όλοι τους συσπειρώνονται σ' ένα σημείο πριν από 20 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια ... Τα βασικά στοιχεία της βιβλικής "Γένεσης" και των σχετικών αστρονομικών περιγραφών είναι κοινά: Βίβλος και αστρονόμοι συμφωνούν ότι η αλληλουχία των γεγονότων που καταλήγει στον άνθρωπο, άρχισε ξαφνικά και απότομα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο, μέσα σε μία λάμψη φωτιάς και ενέργειας".

Επίσης σημείωσε: "Στην επσιτήμη όπως και στη Βίβλο, ο κόσμος αρχίζει με μια πράξη δημιουργίας. Η άποψη αυτή δεν υποστηριζόταν πάντα από τους επιστήμονες. Μόνο μετά από τις πολύ πρόσφατες ανακαλύψεις μπορούμε να πούμε, με κάποιο σχετικό βαθμό βεβαιότητας, πως ο κόσμος δεν υπάρχει ανέκαθεν, πως ξεκίνησε απότομα χωρίς καμιά φαινομενική αιτία, μ' ένα κυριολεκτικά κοσμοϊστορικό γεγονός που αψηφάει κάθε επιστημονική εξήγηση. Αυτό το συμπέρασμα έρχεται σαν "σοκ".[4]

Την εμφάνιση της ζωής στη γη ο Τζάστροου τη χαρακτήρισε σαν ένα θαύμα ¾ ένα συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν πολλοί επιστήμονες όπως π.χ. και ο Paul Dirac (βραβείο Νόμπελ Φυσικής 1933).

Ο φυσικός Paul Davis υποστηρίζει ότι "η σπουδαιότερη ανακάλυψη της εποχής μας είναι ότι το υλικό σύμπαν δεν υπήρχε πάντοτε."[5]

Δεν μπορούμε λοιπόν να ξεφύγουμε από την ασφυκτική λαβή του διλήμματος. "Δυοίν θάττερον": ή ο κόσμος είναι αιώνιος ¾ οπότε μας είναι μάλλον περιττή η έννοια του Θεού-δημιουργού ¾ ή ο Θεός που τον δημιούργησε είναι αιώνιος. Και εφόσον σήμερα γίνεται επιστημονικά αποδεκτό, ότι ο κόσμος δεν είναι αιώνιος, αλλά έχει αρχή, αλλοιώνεται και μεταβάλλεται, κατ' ανάγκην, πρέπει να δεχθούμε ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από ένα όν απόλυτο, αμετάβλητο, εξω-υλικό, υπερ-υλικό, υπερ-αισθητό, εξω-χρονικό, ένα όν που να μην υπόκειται στις μεταβολές του χωρόχρονου. Ένα όν που όλος ο χρόνος (παρελθόν, παρόν και μέλλον) γι' αυτόν είναι "τώρα" και όλος ο χώρος είναι "εδώ".

Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ

Το συμπέρασμα της δημιουργίας του κόσμου βέβαια, δεν συνάγεται μόνο από τη χρονικότητα του σύμπαντος, συνάγεται και από τη δομή του, την τάξη που επικρατεί σ' αυτό, την αρμονία, την ακριβή κίνηση των ουρανίων σωμάτων κλπ. Πρώτος ο φιλόσοφος Πυθαγόρας (580-490 π.Χ.) ονόμασε το σύμπαν "κόσμο", δηλ. κόσμημα, στολίδι. "ʼπας ο βίος συντέτακται προς το ακολουθείν τω Θεώ, επειδή γαρ έστι Τε Θεός και ούτος πάντων κύριος", έλεγε ο Πυθαγόρας. Και ο Σταγειρίτης φιλόσοφος Αριστοτέλης που αποκαλούσε την πρώτη αιτία ως το πρώτον "κινούν ακίνητον" (Μετά τα Φυσικά , ΧΙ, 7:1702α) κατέληξε με την ισχυρή λογική του διάνοια και την παρατήρηση στο ότι: "ταύτα ουκ άνευ τέχνης παντελούς δεδημιούργηται, αλλά και ην και εστιν ο του παντός δημιουργός".

Αυτού του είδους οι παρατηρήσεις οδήγησαν κατά περιστάσεις ακόμα και αθεϊστές ή αγνωστικιστές να δεχτούν την ύπαρξη μιας ανώτατης διάνοιας. Έτσι, σύμφωνα με τον μεγάλο Βρετανό αστρονόμο Sir James Jeans, το σύμπαν "παρουσιάζει ενδείξεις υπάρξεως μιας σκεπτόμενης και ελέγχουσας ελλόγου Δυνάμεως". Πιο πρόσφατα ο διάσημος αστροφυσικός Φρεντ Χόυλ (Frend Hoyle) στο βιβλίο του The Intelligent Universe, σελ. 9, έγραψε ότι η προέλευση του σύμπαντος απαιτεί νοημοσύνη ανώτερου επιπέδου, "μια νοημοσύνη που προηγήθηκε από εμάς και η οποία οδήγησε στην εκούσια πράξη της δημιουργίας των δομών που είναι κατάλληλες για ζωή". Γι' αυτό δεν είναι παράξενο να συλλάβουμε το γεγονός ότι και ο φιλόσοφος Βολταίρος, καίτοι ορθολογιστής, έφθασε να πει ότι, κι αν δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον επινοήσουμε, γιατί όλη η φύση μας φωνάζει ότι όντως υπάρχει.

Ο Θεός λοιπόν για να είναι Θεός, είναι αναπόφευκτα αιώνιος. Και ως αιώνιος κατά λογική συνέπεια και συνέχεια, είναι αίδιος δηλ., άναρχος και φυσικά ατελεύτητος. Είναι όπως έλεγε ο Θαλής ο Μιλήσιος όν αγέννητον "μήτε αρχήν έχον μήτε τελευτήν".

Πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ιερή Βίβλο ως ο "ών", δηλ. ο (διαρκώς) υπάρχων, και ως ο "ων και ο ην και ο ερχόμενος".

από τα παραπάνω φαίνεται ότι ο Θεός δεν μπορεί να είναι "υλικός" στην υπόστασή του, αλλά είναι μη φυσικός στην ουσία, δεν υπόκειται στους νόμους που υπόκειται η ύλη και η ενέργεια, και είναι υπεράνω τόπου και χρόνου. Γι' αυτό είναι Θεός ο ΘΕΟΣ. Μπορεί να φαίνεται "δύσκολο να κατανοήσουμε πως ένας άχρονος Θεός μπορεί να ενεργεί μέσα στο χρόνο" όπως σημειώνει ο Davies (τα αραιά γράμματα - δικά μου), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όλα όσα συμβαίνουν μπορούμε να τα κατανοήσουμε, και ό,τι δεν κατανοούμε, δεν μπορεί να συμβαίνει. Η διανοητική δυσκολία μας στο να συλλάβουμε την ακριβή φύση του χρόνου ή τη δυνατότητα επέμβασης του άχρονου Θεού μέσα στο χρόνο, δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο κόσμος έχει κάποια αρχή και ηλικία. Και ακόμα, ότι είναι δομημένος και οργανωμένος έτσι, που να μαρτυρεί την ύπαρξη ενός ανώτατου αυτοαίτιου όντος που τον δημιούργησε, και τον προγραμμάτισε να λειτουργεί έτσι όπως λειτουργεί.[6]

Αυτό το όν που με επαγωγικούς συλλογισμούς και επιστημονικά και λογικά επιχειρήματα οδηγούμαστε να αποδεχθούμε την ύπαρξή του, είναι αυτό που η Χριστιανική πίστη αποκαλέι Θεό, και δέχεται ακριβώς σαν αιώνιο, αυθύπαρκτο, πάνσοφο και παντοδύναμο δημιουργό του σύμπαντος και της ζωής, όπως ο ίδιος αυτό-αποκαλύπτεται μέσα στις σελίδες των ιερών κειμένων της Βίβλου.

Ο μεγάλος Βρεττανός επιστήμων Ισαάκ Νέυτων κάποτε, παρατήρησε τα εξής, στο κλασσικό έργο του Principia (Αρχές) : "Το σύμπαν υπάρχει. Με την ύπαρξή του αυτή, παρουσιάζεται σαν γεγονός θαυμαστό, που προϋποθέτει μιαν άπειρη δύναμη μέσα του. Μια ολότητα μεγαλύτερη οποιουδήποτε μέρους ... Το θαύμα δεν συνίσταται στην έλλειψη κρίκων συνδετικών από αίτιον σε αίτιον, αλλά σε αυτή την ίδια την ύπαρξη της αλυσίδας των φαινομένων. Αυτή αποτελεί το απύθμενο μυστήριο, το αναμφισβήτητο θαύμα που γνωρίζουμε, το οποίο μας ανάγει στις ιδιότητες του Θεού".

Ο Νεύτων κατέληξε επαγωγικά στο να πει τα παραπάνω σοφά λόγια. Αλλά είναι γεγονός ότι τον Θεό ¾ ενώ ο ίδιος αυτοαποκαλύπτεται μέσω του βιβλίου της φύσης και της Αγίας Γραφής, τελικά Τον ανακαλύπτουν, μόνον όσοι επίμονα Τον αναζητούν.

Δ.Κ.Τ.

[1] James Jeans, Το Μυστηριώδες Σύμπαν (ελλ.μεταφρ.Λ.Λιώκη) σελ. 118-119.
[2] H. Vogt, Kosmos und Gott (Heidelberg 1951), σελ. 102
[3] E. Whittaker, Space and Spirit (London 1946), σελ. 135.
[4] R. Jastrow, Reader's Digest (Επιλογές, Φεβρ. 1982) σελ. 34, και του ίδιου, "Μέχρι να Πεθάνει ο Ήλιος" (Κρόνος, 1979) σελ. 20.
[5] Paul Davis, Superforce, London 1990, σελ. 5.
[6] Βλ. π.χ. R.E.D. Clark, The Universe: Play or Accident? (1961) και πρβλ. άρθρο "Ο Θεός και το Big Bang" εφημ. Βήμα της Κυριακής 2/4/1989, σελ. 22\

Ενδιαφερον Internet Sites:
http://users.hellasnet.gr/panelppv/ppugr0.htm
http://www.rel.gr/
http://www.rel.gr/pages/Meletes/gerontiko.php
http://agrino.org/orthodoxy/gr/

***Copy and then Paste***

quote:

---

Σήμερα, έχοντας σώας τα φρένας και το ώριμον της ηλικίας, καταγγέλλω τους μεγάλους ότι με εξαπάτησαν. Όχι μόνο συνεχίζω να μην είμαι ελεύθερος, αλλά όταν ήμουν μικρός ήμουν πολύ πιο ελεύθερος απ’ ότι είμαι τώρα, σε σημείο να νοσταλγώ συχνά την ελευθερία της παιδικής μου ηλικίας!

---

Μῆνιν ἄειδε θεὰ...

quote:

---

Ως κοινωνίες έχουμε ομαδοποιηθεί σε εκατομμύρια ομάδες αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων - ομάδες εθνικές, θρησκευτικές, ιδεολογικές, ταξικές, πολιτικές, μορφωτικές, κοινωνικές, επαγγελματικές, αθλητικές - και μας έμαθαν πως πρέπει κάπου να ανήκουμε ώστε να είμαστε ασφαλείς και να υπερασπίζουμε πάντοτε τα συμφέροντα της ομάδας μας, καθώς κάθετι εκτός της ομάδας αποτελεί εν δυνάμει εχθρό. Εντός των ομάδων συνεχίζονται οι υποδιαιρέσεις σε υποομάδες και ιεραρχίες εώς ότου φτάνουμε στις μικρότερες ομάδες και τελικά καταλήγουμε στις ατομικές μονάδες, που τις μαθαίνουν πως αξίζουν κάτι και αυτές, λόγο του γεγονότος ότι ανήκουν σε κάποιες από τις παραπάνω ομάδες. Άσχετα αν νιώθουμε ευχάριστα ή δυσάρεστα, άνετα ή άβολα, ο μεγάλος μας φόβος είναι το να μας απορρίψουν οι ομάδες με τις οποίες έχουμε πια τόσο καλά εξοικειωθεί και στις οποίες στο κάτω κάτω υπάρχει μία θεσούλα και για μας. Πως λοιπόν θα απελευθερωθεί το πνεύμα μας όταν έχουμε αποδεχτεί να υπερασπίζουμε όλα αυτά που το κρατούν δέσμιο;

---

Μῆνιν ἄειδε θεὰ...

Μόλις διάβασα το κείμενο του Παντελή που μας παρέθεσες!
Ολόκληρο το κείμενο αποτελείται από ''μαγικές'' λέξεις...
Λέξεις ''μαστίγια'' που χτυπούν συνειδήσεις...
Και πονάει!
Πονάει πολύ!
Πως ν'αντέξει ο μέσος άνθρωπος τέτοιο μαστίγωμα?
Τόσα απανωτα χτυπήματα πως να τ'αντεξει κανείς?
Ως που φτάνουν τα όρια του πόνου στην ανθρώπινη συνείδηση?
Είναι ανυπέρβλητα?
Εγώ προσωπικά προσπάθησα να εξερευνήσω και να βρώ τα όρια του πόνου...
Επέτρεψα λοιπόν σε πολλούς να με ''μαστιγώσουν''...
Η συνείδηση μου σφάδαζε...
Κόντεψα να φτάσω στα όρια της τρέλας, της αυτοκτονίας, της κατάθλιψης...
Αλλά εκεί, πείσμωσα, μουλάρωσα...
Κ'άλλο μαστίγωμα...
Από εικόνες, από συγγραφείς, από φίλους, από αγνώστους, από το περιβάλλον, από ταινίες, από ΠΑΝΤΟΥ...
Υπήρξαν και φορές που δεν άντεχα το μαστίγωμα και έχωνα το κεφάλι στο χώμα, για να μή βλέπω...
Άλλες φορές πάλι επέλεγα συνειδητά να κλείσω τα μάτια, να κοιμηθώ, για να μη βλέπω τί γινόταν γύρω μου...
Αλλά κατάλαβα πως και στις δύο περιπτώσεις, άκρη δεν έβγαινε...
Όπότε ξανά...πίσω στην ανακάλυψη των προσωπικών μου ορίων...
Ο φόβος, τι εμπόδιο και αυτό!
Οποιος ζεί, ζεί επικίνδυνα, η ασφάλεια δεν του αρμόζει, δεν προσπαθεί να χτίσει όμορφα κάστρα και να ζήσει μέσα σ'αυτά!
Επιλέγει να βολοδέρνει στις ερημιές που απλώνει το άγνωστο...
Και όσο απομακρύνεται από τα όμορφα κάστρα και τις ασφαλείς πόλεις, ανακαλύπτει πως ένας νέος κόσμος ξεδιπλώνεται στα πόδια του, όπου η λέξη ασφάλεια είναι άγνωστη!
Εκεί λοιπόν, μακριά απ'την ασφάλεια, μπορεί να αισθανθεί ελεύθερος, το μόνο πρόβλημα είναι να το αντέχει!
Ναι, εκεί μπορεί να χαράξει τους δικούς του δρόμους, χωρίς κανόνες, χωρίς στεγανά, να ζεί γνωρίζοντας πως τα πάντα μπορεί να συμβούν ανα πάσα στιγμή και αυτό είναι μια ανάγκη που την έχουν μόνο όσοι έχουν συνειδητοποιήσει πόσο ανελεύθεροι είναι!
Δεν ξέρω αγαπητέ Μιχάλη, κατά πόσο σ'έχει επηρεάσει το συγκεκριμένο κείμενο ή και κατά πόσο το'χεις ψάξει περαιτέρω...αλλά να ξέρεις πως στα άγνωστα μονοπάτια των αθέατων και αμέτρητων κόσμων που βρίσκονται πέρα απ'τα ''φρούρια'', περιφέρονται πολλοί μοναχικοί τύποι και κάπου εκεί τριγύρω βολοδέρνω και γώ...
Τι ψάχνω?
Το άγνωστο!
Οπότε σίγουρα δεν είσαι μόνος σου...
Και οι δρόμοι του αγνώστου διασταυρώνονται σε πολλά σημεία...
Φαντάσου ενα απέραντο κοσμικό δίκτυο...
Αργα ή γρήγορα, όσοι κινούνται σ'αυτήν την απεραντοσύνη, διασταυρώνονται, αναγνωρίζονται και λένε καλημέρα ή καληνύχτα!
Καλήμερα λοιπόν Μιχάλη ή καληνύχτα!

Μημπως η ελευθερια ταυτιζεται με την ευτυχια?
Μημπως δλδ η ευτυχια ειναι αυθυπαρκτη οντοτητα, που αρκει να ειμαστε ελεύθεροι για να τη ζησουμε, κ δεν χρειαζονται να προσπαθουμε για να την αποκτησουμε??

Ελευθερια απο τα παθη μας.. την κάθε μας επιθυμία..

Εξαρτηση μόνο απ τις βιολογικες και συναισθηματικές μας αναγκες..
Και όταν λέω συναισθηματικες..
Εννοω την αναγκη για αγαπη?

Μημπως η ευτυχια ειναι αυθηπαρκτη?
Μημπως η ελευθερία ΕΙΝΑΙ η ευτυχία εν τελει?

quote:

---

Η ελευθερία μου είναι μόνο η σκέψη μου... Ελευθερία έχω μονάχα μέσα μου. Η Σκέψη είναι ελεύθερη, κανείς δεν μπορεί να της στερήσει τη μαγική ελευθερία της, η οποία είναι αγνώστου προελεύσεως, δεν είναι από εδώ.

---

quote:

---

Η ελευθερία μου

---

Μῆνιν ἄειδε θεὰ...

quote:

---

Κηφεύς-Η ελευθερία μου είναι μόνο η σκέψη μου... Ελευθερία έχω μονάχα μέσα μου.

---

Ναι, αρκεί η σκέψη μας να είναι καθαρή, χωρίς καμία παραμόρφωση, χωρίς καμία κατεύθυνση, να είναι αυτό καθ’ εαυτό… .

Αλήθεια πως γίνεται να έχουμε μια σκέψη ελεύθερη όταν οι εικόνες που έχουμε διαμορφώσει μέσα μας δεν είναι πραγματικά δικές μας..

"Η ελευθερία δεν είναι αντίδραση, η ελευθερία δεν είναι επιλογή.
Είναι ανθρώπινη υποκρισία το ότι επειδή έχει επιλογές ο άνθρωπος
είναι ελεύθερος. Ελευθερία είναι η καθαρή παρατήρηση χωρίς
κατεύθυνση, χωρίς τον φόβο της τιμωρίας και της ανταμοιβής. Η
ελευθερία είναι χωρίς κίνητρο, η ελευθερία δεν βρίσκεται στο τέλος
της εξέλιξης του ανθρώπου αλλά στο πρώτο βήμα της ύπαρξης. Με την
παρατήρηση αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας. Η
ελευθερία βρίσκεται στην επίγνωση χωρίς επιλογή".

Τζ. Κρισναμούρτι

quote:

---

"Η ελευθερία δεν είναι αντίδραση, η ελευθερία δεν είναι επιλογή.
Είναι ανθρώπινη υποκρισία το ότι επειδή έχει επιλογές ο άνθρωπος
είναι ελεύθερος. Ελευθερία είναι η καθαρή παρατήρηση χωρίς
κατεύθυνση, χωρίς τον φόβο της τιμωρίας και της ανταμοιβής. Η
ελευθερία είναι χωρίς κίνητρο, η ελευθερία δεν βρίσκεται στο τέλος
της εξέλιξης του ανθρώπου αλλά στο πρώτο βήμα της ύπαρξης. Με την
παρατήρηση αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας. Η
ελευθερία βρίσκεται στην επίγνωση χωρίς επιλογή".

Τζ. Κρισναμούρτι

---

Η ελευθερία δεν είναι μια αντιδραστική κατάσταση απέναντι στο κατεστημένο που θεωρείται κομφορμισμός διότι μεσα σε αυτόν υπάρχουν οι επιλογές που μπορεί να είναι συμβατές σε εμας η ΄οχι.
Η ελευθερία δεν περιέχει τα αντίθετα...δεν περιέχει το διαλέγω.
Οταν ξέρουμε τι ''θέλουμε'' δεν εχουμε καμία τάση επιλογής και σκεπτικισμού...τότε η απόφαση μας επειδή είναι αποτέλεσμα μιας ανώτερης συνείδησης είναι η ελέυθερη , αρα αληθινή, αρα αγάπη.
Οταν διαλέγουμε ανάμεσα σε διάφορα είναι επειδή δεν εχουμε βρεί αυτό που ''κουμπώνει'' με εμας. Επομένως δεν είμαστε ελευθεροι .....ουτε να απορρίψουμε , ουτε να αποφασίσουμε. Βρισκόμαστε κάτω απο την σκλαβιά του συναισθήματος η της παρόρμησης.
Αυτα [ συναίσθημα , παρόρμηση] έίναι οι προσδοκίες μας, οι φόβοι μας, ή δόξα και το χρήμα κλπ που μας προτρέπουν να ''πράττουμε '' την στιγμή που εχουμε την ψευδαίσθηση οτι εχουμε αποφασίσει ελέυθερα.
Για να προχωρησει στην ατραπό της εξέλιξης ενας ανθρωπος πρέπει πρώτα να ΕΙΝΑΙ και οχι να εχει και να κατεχει [ γνώσεις , βαθμους, ιδεες , τεχνικές, πηληροφορίες κλπ]. Αρα να ειναι ελέυθερος απο όλα αυτά που συνήθως ωθούν στο δρόμο...
Διότι αν συμβαίνει το αντίθετο αντί να πετάξει ελέυθερα , θα βρεθεί να κάνει κύκλους γύρω απο τον εαυτό του αφου θα εχει ενδυναμώσει μια προσωπικότητα που προυπήρχε αφαιρόντας οτι δεν του αρεσε, και δυναμώνοντας οτι τον βολέυει.....κατευθυνόμενος απο δόγματα και ιδεες απ εξω απο αυτόν. Η άνοδος ξεκινάει εκεί που τελειώνει η πλησιάζει προς το τέλος της η αυτογνωσία και δεν είναι η ίδια η αυτογνωσία..η ελευθερία.
Η αυτοπαρατηρηση μας δείχνει , την αλήθεια μας αν δεν την φοβηθει ο εγωισμός μας.
Τέλος και πιο δύσκολο ...ελευθερία είναι η αποδοχή της ζωής όπως είναι. Η αντίληψη του τι είμαστε , οπως είμαστε. Και αυτή απο μόνη της μετα αλλάζει και λιαίνει τον ανθρωπο χωρίς αντισταση η προσπάθεια με την έννοια της επιβολής και της εξουσίας.
Επειδη απο την επιβολή και τον πόλεμο υπερισχύει ενα απο τα χαρακτηριστικά μας [ το πιο δυνατό] και επιβάλλεται στα άλλα ...ετσι ομως εκείνα αποσύρονται στο υποσυνείδητο και θάβονται μεχρι κάτι να τα ''ξυπνήσει'' ξανά...
Αυτός ο τρόπος προσέγγισης είναι και αυτός που υπάρχει σε όλο το κόσμο και που διαιωνίζει τις συρράξεις και τις διαιρέσεις...τους πολέμους και τα μίση.
Αντιπαθούμε και μισούμε τον απέναντι επειδή σε αυτόν βλέπουμε οτι κρύψαμε απο τα μάτια μας ....και γίνεται η αντίδραση...
Εχθρευόμαστε ενα λαό η υποτιμούμε κάποιον αλλο επειδή μας φοβίζουν αυτά που εχουμε ''εκπολιτίσει''
Και πάντα ετσι θα υπάρχει εξωτερικός πολεμος ...οσο υπάρχει ο εσωτερικός.

quote:

---

elo:
Με την
παρατήρηση αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας.

---

Υ.Γ. μπορεί βέβαια να λέω και χαζομάρες...ποιός ξέρει τάχα ή ποιός θυμάται...φαντασιοπληξίες, σαν την ελευθερία, αυτό το άπιαστο όνειρο!

quote:

---

αυτό είναι μόνο ένα πρώτο σκαλί...
Έπειτα ακολουθεί η εξίσου (ίσως και χειρότερη) επώδυνη προσπάθεια αποκοπής απ'τα ''δεσμά''...
Και φυσικά αυτό δεν επιτυγχάνεται με τη μία...
Σιγά-σιγά, διότι ο πόνος που αισθάνεται όποιος ''κόβει'' αόρατα ''δεσμά'' είναι εξίσου αφόρητος με τον πόνο που θα αισθανόταν αν του κοβόταν κάποιο μέλος του σώματός του.
Εκεί και αν λιποψυχούν πολλοί!
Μετά πρέπει να ''καυτηριάσει'' τις ανοιχτές πληγές και να ''καθαρίσει'' γενικότερα τον πυρήνα του, έτσι ώστε να συγκεντρώσει την απαιτούμενη ποσότητα ενέργειας που χρειάζεται για να πετάξει ''ελεύθερος''
Άλλη τυρράνια και τούτη!

---

Mμμμ Υπάρχει και μια αλλη μέθοδος πιο απαλή ..
Αντί να κόβουμε τα δεσμά...μπορούμε να χαλαρώνουμε τα σχοινιά .....στο τελος λύνονται μόνοι τους οι κόμποι.
Είναι πιο χρονοβόρο και πιο αναλυτικό. Δεν μας δίνει την εντύπωση του ηρωα , μαχητή κλπ αλλα αφήνει μόνιμα αποτελέσματα και πολλη αγάπη.

quote:

---

nst:
Mμμμ Υπάρχει και μια αλλη μέθοδος πιο απαλή ..
Αντί να κόβουμε τα δεσμά...μπορούμε να χαλαρώνουμε τα σχοινιά .....στο τελος λύνονται μόνοι τους οι κόμποι.
Είναι πιο χρονοβόρο και πιο αναλυτικό. Δεν μας δίνει την εντύπωση του ηρωα , μαχητή κλπ αλλα αφήνει μόνιμα αποτελέσματα και πολλη αγάπη.

---

Υ.Γ. ο Μαχητής (όπως θέλω να πιστεύω πως τέτοιος είναι ο elo στον οποίο απευθύνθηκα) δεν θα κάτσει να το ψυχανεμιστεί και πολύ το πρόβλημα του γόρδιου δεσμού, θα λειτουργήσει πρακτικά, και θα κόψει με το σπαθί του τα δεσμά...Εξάλλου οι Μαχητές έχουν σκληραγωγηθεί τόσο, ωστέ ν'αντέχουν τα χειρότερα βασανιστήρια-πόνους...
Φιλικά και με αγάπη...

quote:

---

---

Μῆνιν ἄειδε θεὰ...

quote:

---

Helios-Υ.Γ. ο Μαχητής (όπως θέλω να πιστεύω πως τέτοιος είναι ο elo στον οποίο απευθύνθηκα) δεν θα κάτσει να το ψυχανεμιστεί και πολύ το πρόβλημα του γόρδιου δεσμού, θα λειτουργήσει πρακτικά, και θα κόψει με το σπαθί του τα δεσμά...Εξάλλου οι Μαχητές έχουν σκληραγωγηθεί τόσο, ωστέ ν'αντέχουν τα χειρότερα βασανιστήρια-πόνους...

---

Φίλε μου helios γιατί ταΐζεις το ΕΓΩ μου…

quote:

---

Richter-Αυτό ακριβώς έκανα εγώ και ελευθερώθηκα...! Εμαθα την δύναμη μου μέσα απο τα όνειρα...!

---

Ναι αρκεί τα όνειρα σου να έχουν να κάνουν με την αναζήτηση της δικιά σου «δύναμη» και όχι με αυτήν που θα ήθελες να είχες…

Και φυσικά δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη γιατί αστειεύτηκα με το προηγούμενο μήνυμα που σου είχα έστειλα…

Πριν επιχειρήσει ο άνθρωπος να γνωρίσει τα μυστικά της φύσης οφείλει , στην έρευνα και στη δράση του να οπλιστεί με ελευθερία , γιατί μόνο με το όπλο αυτό μπορεί να υπερνικήσει τα εμπόδια τα οποία παρεμβάλλονται στη ζωή του .

Χωρίς την ελευθερία και της αναζήτησης που θα είναι απαλλαγμένη από προκαταλήψεις , είναι αδύνατο ο ερευνητής να προχωρήσει .

Και πράγματι μόνο η ελευθερία είναι ικανή να μας δώσει τη δύναμη των όντων εκείνων , των οποίων ο πρωτεύοντας νόμος είναι η γνώση που για να εκδηλωθεί , είναι αναγκαίο η συνείδηση , πάνω στην οποία θα παραχθεί , να ενεργήσει ελεύθερα .

Μόνο η ελευθερία μπορεί να προσδώσει στην ψυχή φτερά και να μας μεταφέρει στα φωτεινά και αιθέρια ύψη , όπου τα ποταπά πάθη και οι στενές αντιλήψεις δεν μπορούν να φθάσουν . Όπου ο ορίζοντας , ο αέρας , το περιβάλλον , χαρακτηρίζονται από μια διαύγεια , μέσα από την οποία οι ατελείς αισθήσεις μας απαλλαγμένες από το διάφραγμα και τα σύννεφα των προλήψεων , γίνονται ικανές να διακρίνουν καθαρά την αλήθεια και να την ξεχωρίσουν από το ψεύδος . Όπου οι βέβηλες σκέψεις φαίνονται χαμηλά στο βάθος και τότε διακρίνομε τη μικρότητα και το γελοίο τους περιεχόμενο .

Εκεί οι μεγάλες ιδέες της σωτηρίας και της λύτρωσης των ψυχών της γης διακρίνονται από τις ποταπότητες , με το μεγαλείο τους και τρέφουν την έκπληκτη διάνοιά μας με θαυμάσιες εικόνες αίγλης και ομορφιάς .

Μόνο η ελευθερία μπορεί να μας οδηγήσει στα ύψη εκείνα , από τα οποία μπορούμε να αντιληφθούμε όλο το έργο της φύσης και να διακρίνουμε ποιος είναι ο τελικός σκοπός της , ο οποίος είναι και ο σκοπός κάθε όντος που εκδηλώνεται από αυτήν .

Μόνο η ελευθερία μπορεί να μας αποσπάσει από τα σάπια εκείνα σκάφη , πάνω στα οποία είμαστε προσκολλημένοι σαν στρείδια , σαν όντα στερούμενα της δύναμης του σκέπτεσθαι και αποφασίζειν για την πορεία , την οποία πρέπει να ακολουθήσουμε και με τα οποία μεταφερόμαστε ασυναίσθητα σε πέλαγα προλήψεων , ψεύδους και πλανών , προς τέλματα γεμάτα βόρβορο και σαπίλα .

Φιλικά

Κηφεύς

Ζητάμε καθετί που είναι ευγενικό .

Ζητάμε την τελειότητα, την ευδαιμονία, την αλήθεια, την ομορφιά.

Αλλά δεν βλέπομε , ότι όλα αυτά δεν μπορούν να υπάρχουν στο στενό και ατελές περιβάλλον , το οποίο έχουμε δημιουργήσει με τις σκέψεις μας , ότι όλα αυτά συνδυάζονται με την ελευθερία , με την οποία αποτελούν αδιάσπαστο σύνολο .

Ούτε η αλήθεια είναι κάτι το ανελεύθερο, ούτε η ομορφιά δουλική.

Εάν οι άνθρωποι χαρακτηριζόντουσαν από φρόνηση , θα έπρεπε αποτινάσσοντας τον ζυγό της πνευματικής δουλείας , να προσεταιριστούν τους φιλελεύθερους ερευνητές και συνεργαζόμενοι μ’αυτούς να επιδιώξουν την ίδια τους την πνευματική απελευθέρωση αντί να πολεμούν με αυτούς , συνεχίζοντας έτσι τη δουλεία τους μέσα στην αμάθεια .

Ότι δουλεύει η ανθρωπότητα στην αμάθεια , το ψεύδος και την κακία , προκύπτει από την κατάσταση , στην οποία βρίσκεται .

Δουλεύει στα πάθη της , από τα οποία προκύπτουν τα δεινά της , δουλεύει στην εξάρτησή της από την καθημερινή αναζήτηση του ψωμιού , εξαντλώντας έτσι τις δυνάμεις της .

Δουλεύει στην αρρώστια , την ατίμωση , τον εξευτελισμό , στην κατωτερότητα , που μεταβάλλει τον άνθρωπο σε κτήνος , στερημένο του μεγαλύτερου δώρου της φύσης , της ικανότητας του γνώναι , δουλεύει τέλος στο θάνατο , από τον οποίο δήθεν ισχυρίζεται , ότι την λύτρωσε ο Θεός.

Η αλήθεια δεν μπορεί να γίνει γνωστή χωρίς ελευθερία σκέψης και συνείδησης .

Οι άνθρωποι πολύ συχνά μιλούν για ελευθερία , με την διαφορά ότι πολύ συχνά με τη λέξη αυτή εννοούν το ακριβώς αντίθετο της πραγματικής της σημασίας .

Γι’αυτό είναι ανάγκη να αναζητήσουμε ποια είναι η βαθύτερή της έννοια .

Κατά την αρχαιότητα δεν είχε δοθεί ορισμός της ελευθερίας και πρώτοι , απ’ότι γνωρίζομε , οι Στωικοί διατύπωσαν τέτοιο ορισμό .Ο Επίκτητος λέγει («Διατριβαί» I β΄, 9) :

«Ελεύθερός εστιν , ώ γίνεται πάντα κατά προαίρεσιν και ον ουδείς δύναται κωλύσαι» . Και (Διατριβαί IV α΄ 1) :

«Ελεύθερός εστιν ο ζων ως βούλεται ον ουτ’αναγκάσαι έστιν ούτε κωλύσαι , ούτε βιάσασθαι , ού αι ορμαί ανεμπόδιστοι αι ορέξεις επιτευκτικαί , αι εκκλίσεις απερίπτωτοι» . Δηλαδή Ελευθερία είναι η κατάσταση εκείνη του ατόμου κατά την οποία δεν τίθεται εμπόδιο ή φραγμός στην ζωή , την δράση και την εξέλιξή του .

Φιλικά

Κηφεύς

Κατά την Συντακτική Συνέλευση της Γαλλίας το 1789 δόθηκε ορισμός της ελευθερίας στην «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτου» . Κατά τον ορισμό αυτό :

«Ελευθερία είναι το να κάνει κανείς ό,τι θέλει και μπορεί , αρκεί να μη βλάπτει τον εαυτό του ή τους άλλους» .

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι ελευθερία του ατόμου είναι το να μη πιέζεται από τίποτε , αλλά να ενεργεί σύμφωνα με την ίδια του τη λογική και θέληση .

Για να εμβαθύνουμε στην πραγματική έννοια της ελευθερίας πρέπει να ανατρέξουμε στην σύσταση της ψυχής και της ουσίας του Κόσμου .

Η πηγή της ελευθερίας βρίσκεται μέσα στη σύνθεση της ουσίας της φύσης και αποτελεί κυρίαρχο νόμο αυτής και του πνεύματος .

Η ελευθερία είναι ιδιότητα της ψυχής των ανθρώπων και συνεπώς αναπαλλοτρίωτο δικαίωμά τους . Είναι το υπέρτατο αγαθό του πνεύματος και τόσο αναγκαίο για την ψυχική άνεση και πρόοδο , όσον είναι η αναπνοή για το σώμα .

Όλα τα φιλοσοφικά συστήματα παραδέχονται την εξέλιξη .

Για να επιτυγχάνεται όμως αυτή είναι απαραίτητη η ελευθερία, διότι μόνο αυτή επιτρέπει στην ψυχή να εκδηλώσει ανεμπόδιστα τους νόμους , τις δυνάμεις και τις ιδιότητες τις οποίες έχει και να φθάσει έτσι στην απόλυτη επιτυχία της . Εάν τα όντα δεν έβλεπαν προς την απόλυτη ελευθερία τους , θα ήταν αδύνατη και περιττή η πρόοδος σ’αυτά . Χωρίς την ελευθερία δεν μπορεί να επέλθει εξέλιξη στην ουσία της ψυχής .

Έτσι συμπεραίνομε ότι η ελευθερία είναι προνόμιο και δικαίωμα του ανθρώπου που έχει υπαγορευθεί από τη φύση .

Όποιος στερεί ή καταπολεμεί το προνόμιο αυτό , είναι αρνητής της θείας καταγωγής και της ίδιας του της ψυχής .

Σκοπός κάθε όντος είναι η απόλυτη ελευθερία του Εγώ του .
Αυτό επιτυγχάνεται με την αναζήτηση των νόμων της φύσης και του πνεύματος .

Όσο περισσότερο δρα και εξελίσσεται το πνεύμα , τόσο περισσότερο ευρύνονται τα όρια της ελευθερίας του . Όσο μεγαλύτερες ελευθερίες απολαμβάνει , τόσο γίνεται ισχυρότερο και πιο εξελιγμένο .

Η ελευθερία άρα είναι το ΑΛΦΑ και το ΩΜΕΓΑ της εξέλιξης .

Στα ζώα δεν υπάρχει ελευθερία , διότι αυτά δεν έχουν νόηση και ωθούνται σε κάθε ενέργεια της ζωής τους από το ένστικτο .

Η σειρά με την οποία οι ψυχικές ιδιότητες των όντων εκδηλώνονται είναι : ν ό η σ η , θ έ λ η σ η , ε λ ε υ θ ε ρ ί α, η οποία είναι και το αποτέλεσμα των δύο πρώτων .

Με την νόηση και την ελεύθερη αναζήτηση των φαινομένων της φύσης αποκτά το πνεύμα γνώσεις και ανυψώνεται μέχρις ότου φθάσει στην κορυφή της εξέλιξής του , οπότε βρίσκεται στο τέρμα του γήινου αυτού σταδίου .

Φιλικά

Κηφεύς

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr