Γενικά , όπως παρατηρεί και η Σέλερς ,

“Χρησιμοποιούνται φράσεις που εστιάζουν την προσοχή μας στους αριθμούς και μας παρακινούν σε απλύς μαθηματικούς υπολογισμούς” .

Ως εδώ έχουμε συναντήσει τρεις από τους μεταπτωτικούς αριθμούς της Σέλερς : “ 360 , 12 και 30 ” .

Ο τέταρτος αριθμός που εμφανίζεται στη συνέχεια των κειμένων , είναι και ο σημαντικότερος .

Όπως ξέρουμε ,ο κακός θεός Σεθ ηγήθηκε μιας ομάδας συνωμοτών που ήθελαν να σκοτώσουν τον Όσιρι . Ο αριθμός των συνωμοτών ήταν “ 72 ” .

Εφόσον έχουμε και τον τελευταίο αριθμό στα χέρια μας , υποστηρίζει η Σέλερς , είμαστε σε θέση να τρέξουμε το πρόγραμμα ενός αρχαίου υπολογιστή .

12 = ο αριθμός των αστερισμών του ζωδιακού κύκλου .

30 = ο αριθμός των μοιρών που αναλογούν σε κάθε ζωδιακό αστερισμό κατά μήκος της εκλειπτικής .

72 = ο αριθμός των ετών που χρειάζεται ο Ήλιος της ισημερίας για να μετακινηθεί 1ο κατά μήκος της εκλειπτικής

72 x 30 = 2.160 (ο αριθμός των ετών που χρειάζεται ο Ήλιος για να μετακινηθεί 30ο κατά μήκος της εκλειπτικής , δηλαδή από την αρχή ως το τέλος ενός από τους δώδεκα αστερισμούς ρου ζωδιακού κύκλου) .

2.160 x 12 (ή 360 x 72) = 25.920 (ο αριθμός των ετών ενός πλήρους Μεταπτωτικού κύκλου ή “Μεγάλου Χρόνου”, άρα και ο συνολικός αριθμός των ετών που χρειάζονται για μια “Μεγάλη Επιστροφή”) .

Στη συνέχεια ας δούμε μερικά ακόμη ψηφία και τους πιθανούς συνδυασμούς τους :

36, ο αριθμός των ετών που χρειάζεται ο Ήλιος της ισημερίας , για να συμπληρώσει μεταπτωτική κίνηση μισής μοίρας κατά μήκος της εκλειπτικής .

4.320 , ο αριθμός των ετών που χρειάζεται ο Ήλιος της ισημερίας , για να συμπληρώσει μεταπτωτική κίνηση 60ο (που ισοδυναμεί με το πέρασμά του από δύο αστερισμούς του ζωδιακού κύκλου) .

Η Σέλερς πιστεύει πως τα παραπάνω στοιχεία αποτελούν τα βασικά συστατικά ενός μεταπτωτικού κώδικα που επανεμφανίζεται επίμονα στην αρχιτεκτονική και του μύθους των αρχαίων χρόνων . Έχοντας πολλά κοινά με την απόκρυφη αριθμολογία , είναι ένας κώδικας ο οποίος επιτρέπει την ελεύθερη μετακίνηση των υποδιαστολών αριστερά ή δεξιά και τη χρήση οποιωνδήποτε συνδυασμών , πολλαπλασιασμών , διαιρέσεων ή κλασμάτων των “βασικών αριθμών” οι οποίοι έχουν άμεση αναλογική σχέση με την μετάπτωση των ισημεριών .

Αυτό με τη σειρά του μας επιτρέπεται να το πολλαπλασιάσουμε με το 100 , για να μας δώσει 10.800 , ή να το διαιρέσουμε με το 2 για να μας δώσει 54 , που στη συνέχεια μπορούμε να το πολλαπλασιάσουμε με το 10 , για να μας δώσει το 540 (και κατ’ επέκταση το 54.000 , το 540.000 , το 5.400.000 και ούτω καθεξής) .

Εξίσου σημαντικό είναι και το 2.160 (ο αριθμός των ετών που χρειάζεται ο Ήλιος της ισημερίας για τη διάβαση ενός ζωδιακού αστερισμού) , που μερικές φορές πολλαπλασιάζεται με το 10 , με πολλαπλάσια του 10 (για να μας δώσει τους αριθμούς 216.000 , 2.160.000 και ούτω καθεξής) ή με το 2 από το οποίο προκύπτουν το 4.320 , το 43.200 , το 432.000 , το 4.300.000 κ.ο.κ.

Αν η υπόθεση της Σέλερς ότι ο λογισμός από τον οποίο προκύπτουν αυτοί οι αριθμοί έχει κωδικοποιηθεί εσκεμμένα στο μύθο του Όσιρη για να μεταφέρει σε μυημένους πληροφορίες που αφορούν τη μετάπτωση είναι σωστή , θα πρέπει να απαντήσουμε σε μία σημαντική όσο και παράξενη ανωμαλία .

Αν αφορούν πραγματικά τη μετάπτωση , οι αριθμοί βρίσκονται εκτός χρόνου . Οι επιστημονικές γνώσεις που περιέχουν είναι αδύνατο να προέρχονται από οποιοδήποτε γνωστό πολιτισμό της αρχαιότητας .

Ας μην ξεχνάμε ότι προκύπτουν σε ένα μύθο που υπάρχει από την αυγή της γραφής στην Αίγυπτο (είναι γεγονός ότι στοιχεία της ιστορίας του Όσιρη έχουν βρεθεί σε “Κείμενα των Πυραμίδων” του 2.450 π.Χ. και από το γενικό πλαίσιο αποδεικνύεται πως ακόμη και τότε ήταν ήδη παλιά .

Ο Ίππαρχος , ο οποίος λέγεται ότι ανακάλυψε τη μετάπτωση , έζησε το 2ο αιώνα π.Χ. και πρότεινε την τιμή των 45 ή 46 δευτερολέπτων του τόξου για ένα χρόνο μεταπτωτικής κίνησης . Με 45 δευτερόλεπτα το χρόνο έχουμε μετακίνηση μιας μοίρας κατά μήκος της εκλειπτικής κάθε 80 χρόνια και με 46 δευτερόλεπτα , για την ίδια μετακίνηση , χρειάζονται 78,26 χρόνια .

Ο πραγματικός χρόνος , όπως έχει υπολογιστεί από τους επιστήμονες του 20ου αιώνα , είναι 71,6 χρόνια .

Αν η θεωρία της Σέλερς είναι σωστή , οι “αριθμοί του Όσιρη” , που μας δίνουν μια τιμή 72 χρόνων , είναι πολύ πιο ακριβείς από τον Ίππαρχο .

Είναι γεγονός ότι με τους εμφανείς περιορισμούς που επιβάλλει η δομή της αφήγησης θα ήταν δύσκολο για τους αρχαίους μυθοπλάστες να χρησιμοποιήσουν κάποιο αριθμό πέρα του 72 , ακόμη κι αν το γνώριζαν , για τον απλό λόγο , ότι σε μια ιστορία είναι πολύ πιο εύκολο να υπάρξουν 72 παρά 71,6 συνωμότες .

Με βάση αυτή τη στρογγυλεμένη τιμή , η μεταπτωτική κίνηση για τη διάβαση ενός αστερισμού του ζωδιακού κύκλου υπολογίζεται σε 2.160 χρόνια , ενώ η πραγματική τιμή σύμφωνα με τις σημερινές μετρήσεις είναι 2.148 χρόνια.

Οι τιμές του Ίππαρχου είναι 2.400 χρόνια .

Για τη διάβαση και των δώδεκα οίκων του ζωδιακού κύκλου , ο μύθος του Όσιρη μας δίνει την τιμή των 25.920 ετών , ενώ οι τιμές του Ίππαρχου είναι 28.800 και 28.173,6 χρόνια .

Η σωστή τιμή , σύμφωνα με τους σύγχρονους υπολογισμούς , είναι 25.776 χρόνια . Στη μέτρηση της “Μεγάλης Επιστροφής” , o Ίππαρχος πέφτει 3.000 χρόνια έξω , ενώ ο μύθος του Όσιρη μόλις 144 κι αυτό γιατί , χάρη της αφήγησης , δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ο αριθμός 71,6 αλλά ο στρογγυλεμένος και στη συγκεκριμένη περίσταση πιο εύχρηστος 72 .

Σύμφωνα με τα παραπάνω , η Σέλερς έχει κάθε δικαίωμα να υποθέτει ότι οι αριθμοί 360 , 72 , 30 και 12 δεν προέκυψαν τυχαία , αλλά τοποθετήθηκαν εσκεμμένα στο μύθο από ανθρώπους που καταλάβαιναν και είχαν υπολογίσει ακριβώς τη μετάπτωση .

Έχει δίκιο η Σέλερς ;

Οι σχετικοί αριθμοί επανεμφανίζονται με πολλαπλές μορφές , συνδυασμούς και πολλαπλάσια σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο .

Σε προηγούμενο μήνυμα , αναφέρθηκα στο νορβηγικό μύθο των τετρακοσίων τριάντα δύο χιλιάδων μαχητών (540 x 800 = 432.000) , που εξόρμησαν από τη Βαλχάλα , για να πολεμήσουν με το “Λύκο” και , αν τον εξετάσουμε προσεκτικότερα , θα δούμε ότι περιέχει αρκετές μεταλλαγές των “μεταπτωτικών αριθμών” .

Κατά τον ίδιο τρόπο , οι παραδόσεις της αρχαίας Κίνας αναφέρονται σε έναν παγκόσμιο κατακλυσμό , που λέγεται ότι έχει καταγραφεί σε 4.320 τόμους .

Χιλιάδες χιλιόμετρα πιο μακριά , ο Βαβυλώνιος ιστορικός Βέροσος (3ος αιώνας π.χ.) αναφέρει ότι η δυναστεία των μυθικών βασιλιάδων που κυβέρνησαν τη γη των Σουμερίων πριν από τον κατακλυσμό κράτησε 432.000 χρόνια και αποδίδει 2.160.000 χρόνια στην περίοδο που μεσολάβησε ανάμεσα “στη δημιουργία και την παγκόσμια καταστροφή” .

Άραγε οι μύθοι των Ινδιάνων της αρχαίας Αμερικής , όπως των Μάγια , περιέχουν αριθμούς , από τους οποίους να προκύπτουν το 72 , το 2.160 , το 4.320 κτλ.;

Το πιθανότερο είναι να μη μάθουμε ποτέ κι αυτό το χρωστάμε στους κονκισταδόρ και τους καλόγερους με τον υπερβάλλοντα ζήλο , που κατέστρεψαν την παραδοσιακή κληρονομιά της Κεντρικής Αμερικής . Αν και τα στοιχεία που έχουν διασωθεί είναι ελάχιστα , οι σχετικοί αριθμοί εμφανίζονται άφθονοι στο ημερολόγιο της “Μικράς Μέτρησης” των Μάγια : Οι αριθμοί του υπολογισμού της μετάπτωσης διατυπώνονται ως εξής : 1 κατούν = 7.200 ημέρες , 1 τουν = 360 ημέρες , 2 τουν = 720 ημέρες , 5 μπακτούν = 720.000 ημέρες , 5 κατούν = 36.000 ημέρες , 6 κατούν = 43.200 ημέρες , 6 τουν = 2.100 ημέρες , 15 κατούν = 2.160.000 ημέρες .

Απ’ ό,τι φαίνεται , ο “κώδικας” της Σέλερς ξεπερνά τα όρια της μυθολογίας .

Στις ζούγκλες του Καμπουτσέα , το συγκρότημα των ναών της Αγκόρ θυμίζει αρχιτεκτονική μεταφορά της μετάπτωσης . Από τις πέντε πύλες της περιοχής περνούν ισάριθμοι δρόμοι που γεφυρώνουν τη γεμάτη κροκοδείλους τάφρο που περικλείει ολόκληρο το χώρο .

Παράλληλα με κάθε δρόμο ορθώνεται και μια σειρά γιγαντιαίων πέτρινων μορφών , εκατόν οκτώ σε κάθε οδό , πενήντα τέσσερις σε κάθε πλευρά ( πεντακόσια σαράντα αγάλματα σύνολο ) και η κάθε σειρά μεταφέρει ένα τεράστιο ερπετό Νάγκα.

Όπως παρατηρούν ο Ντε Σαντιλάνα και η Φον Ντέχεντ στο “Hamlet’s Mill”, οι μορφές μοιάζουν περισσότερο να “τραβούν” παρά να “μεταφέρουν” το ερπετό και αυτό υποδηλώνει ότι τα πεντακόσια σαράντα αγάλματα “αναταράζουν το Γαλακτώδη Ωκεανό”.

Το μνημειακό, αρχιτεκτονικό συγκρότημα της Αγκόρ “αποδεικνύεται ένα κολοσσιαίο μοντέλο , χτισμένο από την εξαιρετικά πρωτότυπη ινδική φαντασία” , για να εκφράσει “την ιδέα της μετάπτωσης”.

Οι τεράστιες αυτές πέτρες προυπήρχαν των ελληνικών και ρωμαϊκών κτισμάτων του ίδιου χώρου και τρείς από αυτές αποτελούν το επονομαζόμενο “Τριλίθιο” , που έχει ύψος όσο μια πενταώροφη πολυκατοικία και βάρος πάνω από 600 τόνους.

Αν και φαντάζει αδύνατο , αυτοί οι τεράστιοι ογκόλιθοι κόπηκαν , δουλεύτηκαν και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο Μπαάλμπεκ από ένα λατομείο αρκετά μίλια μακριά . Το εντυπωσιακότερο όμως είναι ότι ενσωματώθηκαν με μαστοριά αρκετά πιο ψηλά από το έδαφος , στα τείχη ενός υπέροχου ναού , ο οποίος περιστοιχίζεται από πενήντα τέσσερις πανύψηλους και ογκώδεις στύλους.

Στην Ινδία (όπου ο αστερισμός του Ωρίωνα είναι γνωστός ως Καλ – Πουρούς , που σημαίνει “Άνθρωπος του Χρόνου” ανακαλύπτουμε ότι “οι αριθμοί του Όσιρι” της Σέλερς μεταδίδονται μέσω ενός ευρύτατου δικτύου , με τρόπους που δύσκολα αποδίδονται στην τύχη .

Για παράδειγμα , ο Αγκνικαγιάνα , ο ινδικός βωμός της φωτιάς , είναι φτιαγμένος από 10.800 τούβλα .

Η Ριγκβέδα , η αρχαιότερη από όλες τις Βέδες, που είναι ένας θησαυρός μυθολογικών γνώσεων , αποτελείται από 10.800 στροφές . Κάθε στροφή έχει 40 συλλαβές , με αποτέλεσμα το σύνολο του έργου να αποτελείται από 432.000 συλλαβές . Από τη Ριγκβέδα I, 164 (μια τυπική στροφή) μαθαίνουμε για “τον τροχό με τις 12 ακτίνες , στον οποίο στηρίζονται οι 720 γιοί του Άγκνι”.

Μέσω των 72 αγγέλων της εβραϊκής Καβάλα , αυτοί που γνωρίζουν τον αριθμό και τα ονόματά τους , μπορούν να επικαλεσθούν ή να πλησιάσουν τις Σέφιροθ (θείες δυνάμεις) .

Σύμφωνα με τις παραδόσεις των Ροδοσταύρων , η επιρροή της αδελφότητας καθορίζεται από κύκλους 108 ετών (72 συν 36) .

Κατά τον ίδιο τρόπο , ο αριθμός 72 , οι μεταλλαγές και οι υποδιαιρέσεις του έχουν μεγάλη σημασία για τις μυστικές εταιρίες των Κινέζων που είναι γνωστές ως Τριάδες . Σύμφωνα με μια αρχαία τελετή , όσοι είναι υποψήφιοι για να μυηθούν , απαιτείται να πληρώσουν 360 σε μετρητά για “ρούχα” , 108 σε μετρητά για το “πορτοφόλι” , 72 σε μετρητά για εκπαίδευση και 36 σε μετρητά για αποκεφαλισμό του “προδοτικού υποκειμένου”. Τα “μετρητά” (το παλιό μπρούντζινο νόμισμα της Κίνας , με την τετράγωνη τρύπα στη μέση) έχει φυσικά αποσυρθεί , όμως οι αριθμοί της τελετής , που πηγάζουν από τα βάθη της αρχαιότητας , έχουν φτάσει μέχρι τις ημέρες μας .

Στη σύγχρονη Σιγκαπούρη τα υποψήφια μέλη των Τριάδων πληρώνουν για ρη μύησή τους ποσά ανάλογα της οικονομικής τους επιφάνειας , τα οποία είναι πάντα πολλαπλάσια των 1,80 δολαρίων , 3,60 , 7,20 , 10,80 (οπότε και των 18 δολαρίων , 36 72 , 108 ή των 360 δολαρίων , 720 , 1.080 δολαρίων και ούτω καθεξής .

Δηλαδή τώρα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 24.000μ.χ για να δούμε τι γίνεται οταν ευθυγραμίζονται τα 3 αστέρια του Ωρίωνα και η σφίγγα βλέπει λέοντα;
Έχω πολλή αγωνία
Ίσως εβαλαν σημάδι μια συγκεκριμένη ημερομηνία για να έχουμε το νού μας, ίσως χρησιμοποιούσαν το φώς του Ωρίωνα για ανώτερες πνευματικές καταστάσεις, όπως περιγράφεται και στα τελετουργικά τους. Μάλλον το 2ο.

quote:

---

mimosa :

Καταπληκτικό θέμα. Συγχαρητήρια σε όλους.
Μελαγχόλησα, εύχομαι να πραγματοποιήσουν τις απειλές τους οι υπάλληλοι της δεή και να βυθίσουν στο σκοτάδι τις πόλεις 2 νύχτες για να κατασκηνώσω στην ταράτσα. Πάνε πολλά χρόνια απο τότε που έβλεπα ξεκάθαρα με γυνό μάτι αστερισμούς, νεφελώματα και μπλέ αστέρια να μπαίνουν στην ατμόσφαιρα.
Δηλαδή τώρα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 24.000μ.χ για να δούμε τι γίνεται οταν ευθυγραμίζονται τα 3 αστέρια του Ωρίωνα και η σφίγγα βλέπει λέοντα;
Έχω πολλή αγωνία
Ίσως εβαλαν σημάδι μια συγκεκριμένη ημερομηνία για να έχουμε το νού μας, ίσως χρησιμοποιούσαν το φώς του Ωρίωνα για ανώτερες πνευματικές καταστάσεις, όπως περιγράφεται και στα τελετουργικά τους. Μάλλον το 2ο.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Σε μια από τις τελετές μύησης των Χουγκ , ο νεοφώτιστος παίρνει μέρος σε μια συνεδρίαση , όπου απαιτείται να δώσει τις εξής απαντήσεις στα ακόλουθα ερωτήματα :

Ε : Τι είδες όταν έκανες περίπατο ;
Α : Είδα δυο γλάστρες με κόκκινα μπαμπού .

Ε : Γνωρίζεις πόσα ήταν τα φυτά ;
Α : Στη μια γλάστρα ήταν 36 και στην άλλη 72 , όλα μαζί 108.

Ε : Πήρες κάποια από αυτά στο σπίτι σου , για να τα
χρησιμοποιήσεις ;
Α : Ναι , πήρα στο σπίτι μου 108 φυτά . . .

Ε : Πώς μπορείς να το αποδείξεις ;
Α : Μπορώ να το αποδείξω με ένα στίχο .

Ε : Τι λέει αυτός ο στίχος ;
Α : Το κόκκινο μπαμπού από την Καντόνα είναι σπάνιο
στον κόσμο .
Στα σύδεντρα υπάρχουν 36 και 72 .
Ποιος στον κόσμο γνωρίζει το νόημα των παραπάνω ;
Όταν στρωθούμε στη δουλειά , θα ξέρουμε το μυστικό .

Η ατμόσφαιρα του μυστηρίου που γεννά η παράγραφος επιτείνεται από την επιφυλακτική συμπεριφορά της ίδιας της κοινωνίας των Χουγκ , μιας οργάνωσης που θυμίζει το μεσαιωνικό ευρωπαϊκό Τάγμα των Ναϊτών (και τις υψηλές βαθμίδες της σύγχρονης ελεύθερης μασονίας) . Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο κινέζικος χαρακτήρας Χουγκ σημαίνει νερό και πολλά , δηλαδή πλημμύρα ή , με άλλα λόγια , κατακλυσμός .

Τα “Πουράνα” (ινδικά κείμενα) μιλούν για τις τέσσερις “εποχές της γης” , που ονομάζονται “γιούγκα” και που όλες μαζί φτάνουν τα 12.000 “θεϊκά έτη”. Η αντιστοιχία αυτών των εποχών σε “θεϊκά έτη” είναι : Κρίτα γιούγκα = 4.800 , Τρέτα γιούγκα = 3.600 , Νταβπάρα γιούγκα = 2.400 και Κάλι γιούγκα = 1.200 , (1.200 + 2.400 + 3.600 + 4.800 = 12.000) .

Επίσης τα “Πουράνα” πληροφορούν ότι “ο ένας χρόνος των θνητών είναι ίσος με μια ημέρα των θεών”. Όπως και στο μύθο του Όσιρη , ανακαλύπτουμε ότι ο αριθμός των ημερών στα χρόνια των θεών αλλά και των ανθρώπων έχει τεχνητά οριστεί στις 360 , οπότε ένας χρόνος των θεών είναι ίσος με 360 θνητά χρόνια .

Τα 1.200 θεϊκά χρόνια της “Κάλι γιούγκα” έχουν διάρκεια 432.000 θνητά χρόνια (1.200 x 360 = 432.000) .

Μία Μαχαγιούγκα ή Μεγάλη Εποχή ] (τέσσερις μικρές γιούγκα , 12.000 θεϊκά χρόνια (τέσσερις μικρές γιούγκα , 12.000 θεϊκά χρόνια ) είναι ίση με 4.320.000 θνητά χρόνια (12.000 x 360 = 4.320.000) .

Χίλιες Μαχαγιούγκα (μία Κάλπα ή ημέρα του Βράχμα) φτάνουν τα 4.320.000.000 κανονικά χρόνια , προσφέροντας για μια ακόμη φορά τα ψηφία για τους στοιχειώδεις υπολογισμούς της μετάπτωσης.

Στη συνέχεια υπάρχουν οι μανβαντάρα (περίοδοι του Μανού) , από τις οποίες , όπως μαθαίνουμε από τα κείμενα , περνούν 71 συστήματα των τεσσάρων γιούγκα σε κάθε μανβαντάρα . Όπως έχομε ήδη αναφέρει , για τη μετάπτωση μιας μοίρας κατά μήκος της εκλειπτικής χρειάζονται 71,6 χρόνια . Το στρογγύλεμα της παραπάνω τιμής στην Ινδία μας δίνει τον αριθμό 71 , ενώ στην Αίγυπτο τον αριθμό 72 .

Η Καλι γιούγκα , με διάρκεια 432.000 θνητά χρόνια , είναι η εποχή που διανύουμε τώρα . Σύμφωνα με τα κείμενα , “την εποχή της Κάλι θα ανθήσει η παρακμή και το ανθρώπινο γένος θα φτάσει στα πρόθυρα του αφανισμού” .

Φτάσαμε ως εδώ υπό τη μορφή του Σείριου , του αστεριού του Κυνός που λάμπει στη φτέρνα του γιγαντιαίου αστερισμού του Ωρίωνα , καθώς αυτός δεσπόζει στον ουρανό της Αιγύπτου .

Σε αυτή τη χώρα ο Ωρίωνας είναι ο Όσιρις , ο θεός του θανάτου και της ανάστασης , και οι αριθμοί του είναι το 12 , το 30 , το 72 και το 360 .

Οι ίδιοι αριθμοί , όπως και πολλοί άλλοι που σχετίζονται άμεσα με τη μετάπτωση , εμφανίζονται συνεχώς στην παγκόσμια μυθολογία και σε διαχρονικά μέσα μεταφοράς πληροφοριών , όπως ημερολόγια και αρχιτεκτονικά οικοδομήματα .

Ο Ντε Σαντιλάνα , η Φον Ντέχεντ , η Σέλερς και αρκετοί ακόμη επιστήμονες αποκλείουν την πιθανότητα του τυχαίου και υποστηρίζουν ότι η επιμονή , με την οποία επανεμφανίζονται συγκεκριμένες λεπτομέρειες υποδηλώνει την ύπαρξη μιας αόρατης καθοδήγησης .

Αν κάνουν λάθος , θα πρέπει να βρούμε μια άλλη εξήγηση για το πώς οι συγκεκριμένοι αριθμοί (που η μόνη τους εμφανής λειτουργία είναι ο υπολογισμός της μετάπτωσης) κατάφεραν , εντελώς τυχαία , να αποτυπωθούν στους πολιτισμούς όλων των λαών της γης .

Αν όμως υποθέσουμε ότι δεν κάνουν λάθος ; Αν πίσω από τη σκηνή δρα όντως κάποια αόρατη δύναμη ;

Μερικές φορές , όταν αφήνεις τον εαυτό σου να γλιστρήσει στον κόσμο του μυστηρίου της Φον Ντέχεντ και του Ντε Σαντιλάνα , φτάνεις να νιώσεις την επιρροή αυτής της αόρατης δύναμης . . .

Ας πάρουμε την ιστορία του σκύλου . . . ή του τσακαλιού ή του λύκου ή της αλεπούς . Ο διακριτικός τρόπος με τον οποίο γλιστρούν από μύθο σε μύθο είναι παράξενος – σε διεγείρουν , σε μπερδεύουν , όμως πάντα τραβάς μπροστά σαν το ψάρι που κυνηγάει δολώματα .

Αυτό είναι το δόλωμα που ακολουθήσαμε από τον μύθο του Όσιρι στην Αίγυπτο .

Αρχικά σχηματίσαμε την πνευματική εικόνα της ουράνιας σφαίρας , υποβοηθούμενοι από τα στοιχεία που είχαν εξαγάγει από τους αρχαίους θρύλους η Σέλερς , η Φον Ντέχεντ και ο Ντε Σαντιλάνα .

Στη συνέχεια μας δόθηκε ένα μηχανιστικό μοντέλο , για να οπτικοποιήσουμε τις μεγάλες περιοδικές αλλαγές των συντεταγμένων της σφαίρας , που οφείλονται στη μετάπτωση των ισημεριών και , τέλος , αφού πρώτα αφήσαμε το σκύλο Σείριο να μας ανοίξει την πόρτα , βρεθήκαμε με τους αριθμούς του υπολογισμού της μετάπτωσης στα χέρια .

Η Ίσις (αδερφή και σύζυγος του Όσιρη) έψαχνε για το νεκρό της σύζυγο , που είχε δολοφονηθεί από τον Σεθ (αδερφό της Ίσιδας και του Όσιρι) .

Σύμφωνα με την παράδοση , στην αναζήτησή της συνοδευόταν από σκυλιά (τσακάλια σε άλλες εκδοχές) .

Στα μυθολογικά και θρησκευτικά κείμενα όλων των περιόδων της αιγυπτιακής ιστορίας , ο θεός – τσακάλι Άνουβης φροντίζει και καθοδηγεί τον Όσιρι στον Κάτω Κόσμο . (Βινιέτες που έχουν διασωθεί παρουσιάζουν τον Άνουβη ίδιο με τον Ουπ Οαβέτ , “Αυτόν που Ανοίγει το Δρόμο” ) .

Επίσης πιστεύουν ότι ο ίδιος ο Όσιρις είχε πάρει τη μορφή λύκου , όταν επέστρψε από τον Κάτω Κόσμο για να βοηθήσει το γιο του Ώρο στην τελευταία μάχη ενάντια στον Σεθ .

Μερικές φορές η έρευνα αυτών των στοιχείων σε κάνει να νοιώθεις σαν πιόνι μιας διαχρονικής , αρχέγονης σοφίας , που για κάποιο άγνωστο λόγο σε έχει θέσει μπροστά σε ένα μυθολογικό παζλ , που εδώ και αιώνες δεν έχει συμπληρωθεί από κανέναν .

Αν οι σκύλοι ήταν οι μοναδικοί χαρακτήρες που επανεμφανίζονταν συνεχώς , αργά ή γρήγορα θα πιστεύαμε ότι μας γελά η διαίσθησή μας και το φαινόμενο θα αποδεικνυόταν μια απλή σύμπτωση . Όμως δεν είναι μόνο οι σκύλοι .

Οι διαδρομές ανάμεσα στους δύο διαφορετικούς μύθους , του Όσιρι και του μύλου του Αμλόντι (οι οποίοι περιέχουν ακριβή επιστημονικά στοιχεία για τη μετάπτωση των ισημεριών) , διατηρούνται ανοιχτές από έναν ακόμη παράξενο κοινό παράγοντα που αφορά τις οικογενειακές σχέσεις . Ο Αμλόντι / Άμλεθ / Άμλετ είναι πάντοτε ο γιος που παγιδεύει και σκοτώνει το φονιά του πατέρα του και ο φονιάς είναι πάντοτε αδερφός του πατέρα , δηλαδή θείος του Άμλετ .

Αυτό ακριβώς είναι και το σενάριο του μύθου του Όσιρη . Ο Όσιρις και ο Σεθ είναι αδέρφια , ο Σεθ σκοτώνει τον Όσιρη και ο Ώρος , γιος του Όσιρη , εκδικείται το θείο του .

Ένα ακόμη κοινό στοιχείο είναι ότι πολύ συχνά ο Άμλετ εμφανίζεται να έχει αιμομικτικές σχέσεις με την αδελφή του . Στην περίπτωση του Φιλανδού Άμλετ , του Κούλερβο , υπάρχει μία σκηνή όπου ο ήρωας επιστρέφει στο σπίτι του μετά από καιρό . Στο δρόμο συναντά μια παρθένα που μαζεύει βατόμουρα στο δάσος και κοιμούνται μαζί . Πολύ αργότερα ανακαλύπτουν ότι είναι αδέρφια . Η παρθένα πνίγεται αμέσως . Ο Κούλερβο τριγυρνά για λίγο στο δάσος , με το “μαύρο σκύλο του , τον Μούστι” να τον ακολουθεί και στο τέλος αυτοκτονεί πέφτοντας πάνω στο σπαθί του .

Από την ένωσή τους γεννιέται ο Ώρος , ο εκδικητής .

Οπότε για μια ακόμη φορά δικαιούμαστε να ρωτήσουμε : τι συμβαίνει ; Ποιος είναι ο ρόλος που εξυπηρετούν όλες αυτές οι εμφανείς συνδέσεις .

Γιατί υπάρχουν τόσες μυθικές “διαδρομές” που , ενώ φαινομενικά αναφέρονται σε διαφορετικά θέματα , είναι ικανές να φωτίσουν , η καθεμιά με τον τρόπο της , το φαινόμενο της μετάπτωσης ;

Γιατί αυτοί οι μύθοι διατρέχονται πάντα από σκύλους και χαρακτήρες που συνήθως ρέπουν προς την αιμομιξία , την αδελφοκτονία και την εκδικητικότητα ;

Όσο σκεπτικιστές κι αν είμαστε , πρέπει να παραδεχτούμε ότι η συνεχής επανάληψη των ίδιων στοιχείων σε τόσο διαφορετικά κείμενα αποκλείεται να προέκυψε συμπτωματικά .

Εφόσον όμως αποκλείουμε την πιθανότητα της σύμπτωσης , ποιος δημιούργησε αυτό το εξαιρετικά έξυπνο και πολύπλοκο πρότυπο από το οποίο πηγάζουν οι διάφορες παραλλαγές του μύθου ; Ποιοι ήταν οι συγγραφείς και οι σχεδιαστές αυτού του παζλ και τι κίνητρα θα μπορούσαν να έχουν ;

Όποιοι κι αν ήταν , θα πρέπει να ήταν έξυπνοι – τόσο έξυπνοι , ώστε να παρατηρήσουν την ανεπαίσθητη μα αέναη κίνηση της μετάπτωσης κατά μήκος της εκλειπτικής και να υπολογίσουν την τιμή της με τόση ακρίβεια , που να πλησιάζει τις σύγχρονες μετρήσεις .

Επομένως συζητάμε για έναν πολιτισμό που έχτισαν άνθρωποι , τους οποίους αξίζει να ονομάζουμε επιστήμονες.

Από τα μέχρι τώρα στοιχεία και επειδή είμαστε βέβαιοι ότι η δημιουργία και η διάδοση του πρότυπου μύθου της μετάπτωσης στις δύο πλευρές του Ατλαντικού δεν έγινε στους ιστορικούς χρόνους , συμπεραίνουμε ότι όλα αυτά συνέβησαν στα βάθη της αρχαιότητας .

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις , πριν από πέντε χιλιάδες χρόνια , όταν η ιστορία άρχισε να καταγράφεται επίσημα , οι μύθοι αυτοί , “ τρέκλιζαν κάτω από το βάρος της ηλικίας τους” .

Η μεγάλη αντοχή αυτών των αρχέγονων ιστοριών οφείλεται στους εξής λόγους : Η χρήση , η οικειοποίηση και η αναπαραγωγή τους ήταν πάντοτε ελεύθερη και , σαν διανοητικοί χαμαιλέοντες , διακριτικοί και διφορούμενοι είχαν την ικανότητα να αλλάζουν χρώμα ανάλογα με το περιβάλλον τους .

Σε διαφορετικές εποχές και διαφορετικές ηπείρους , οι αρχαίοι μύθοι μπορούσαν να ειπωθούν με διάφορους τρόπους , διατηρώντας πάντοτε τον αρχικό τους συμβολισμό , μεταφέροντας αέναα τις κωδικοποιημένες πληροφορίες για το φαινόμενο της μετάπτωσης , με τις οποίες είχαν αρχικά προγραμματιστεί .

Πού οδηγούμαστε τελικά ;

Οι επιπτώσεις των μεγάλων και αργών κύκλων της μετάπτωσης , σε έναν ουρανό που συνεχώς αλλάζει , δεν έχουν όρια .

Αυτό το ουράνιο φαινόμενο , που δημιουργείται από την ταλάντευση του άξονα της Γης , επιδρά άμεσα στον ίδιο τον πλανήτη .

Είναι γεγονός πως ως ένα μεγάλο βαθμό η ξαφνική εμφάνιση όσο και η απότομη και καταστροφική εξαφάνιση των παγετώνων οφείλονται στη μετάπτωση .

Η ανθρωπότητα επέζησε από τον τρόμο του τελευταίου παγετώνα και οι κραταιές παραδόσεις των κατακλυσμών , του πολικού ψύχους , των μαζικών ηφαιστειακών εκρήξεων και των καταστροφικών σεισμών πηγάζουν από αυτή ακριβώς την εποχή , που διήρκεσε από το 15000 ως το 8000 π.Χ.

Η τελική υποχώρηση των πάγων , που σαν αποτέλεσμα είχε την άνοδο της στάθμης των θαλασσών κατά ενενήντα με εκατόν είκοσι μέτρα , έγινε μερικές χιλιάδες χρόνια πριν από την επίσημη έναρξη της ιστορίας .

Γι αυτό δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει καθόλου που όλοι οι πρώιμοι πολιτισμοί της Γης διατήρησαν νωπές τις μνήμες των αναρίθμητων κατακλυσμών που τρομοκράτησαν τους προγόνους τους .

Οι μύθοι του κατακλυσμού μοιάζουν να φέρουν τα παράξενα και συνάμα χαρακτηριστικά αποτυπώματα μιας αόρατης δύναμης .

Πολλές φορές οι ομοιότητες ανάμεσα στις αρχαίες ιστορίες είναι τόσο πολλές , που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε μήπως έχουν “γραφτεί” από τον ίδιο “συγγραφέα” .

Θα μπορούσε αυτός ο συγγραφέας να έχει σχέση με το θαυμαστό θεό , τον υπεράνθρωπο που έχουμε τόσες φορές συναντήσει στους μύθους ;

Μήπως είναι αυτός που εμφανίζεται αμέσως μετά την τρομερή γεωλογική καταστροφή , για να φροντίσει και να φέρει τα δώρα του πολιτισμού στους φοβισμένους και εξαχρειωμένους επιζώντες ;

Ο λευκός γενειοφόρος Όσιρις είναι η αιγυπτιακή προσωποποίηση αυτής της παγκόσμιας μορφής και ίσως να μην είναι τυχαίο που το πρωταρχικό του μέλημα ήταν η απαγόρευση του κανιβαλισμού στους πρωτόγονους κατοίκους της κοιλάδας του Νείλου .

Λέγεται πως το εκπολιτιστικό έργο του Βιρακότσα στη Νότιο Αμερική ξεκίνησε αμέσως μετά από μια μεγάλη πλημμύρα .

Ο Κετσακόατλ ανακάλυψε το καλαμπόκι , έμαθε τους ανθρώπους να καλλιεργούν τη γη και δίδαξε μαθηματικά και αστρονομία .

Ο εκπληκτικός πολιτισμός του Μεξικού δημιουργήθηκε αμέσως μετά την καταστροφή του τέταρτου ήλιου από έναν πρωτοφανή κατακλυσμό .

Μήπως αυτοί οι παράξενοι μύθοι , εκτός από τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι διασκορπισμένες παλαιολιθικές φυλές που επέζησαν μετά τον τελευταίο παγετώνα , καταγράφουν και τα έργα ενός πολιτισμού που άνθησε την ίδια περίοδο ;

Θα μπορούσαν οι μύθοι να είναι απόπειρες επικοινωνίας ;

Εφόσον το “μήνυμα της μετάπτωσης”, που έχουν αναγνωρίσει επιστήμονες σαν τον Ντε Σαντιλάνα , την Φον Ντέχεντ και τη Τζέιν Σέλλερς είναι η προσπάθεια ενός χαμένου πολιτισμού της αρχαιότητας να επικοινωνήσει , γιατί δεν μας το άφησαν γραμμένο ; Δεν θα ήταν πιο εύκολο από το να το κωδικοποιήσουν σε μύθους ;

Καταρχήν , μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια το μήνυμα θα μπορούσε να φθαρεί ανεπανόρθωτα , ακόμη και να καταστραφεί . Σε ό,τι υλικό κι αν ήταν γραμμένο , δύσκολα θα άντεχε στο χρόνο . Επίσης η γλώσσα που χρησιμοποιείται θα μπορούσε να έχει ξεχαστεί (όπως με το κείμενο της κοιλάδας του Ινδού που , αν και έχει ανακαλυφθεί εδώ και μισό αιώνα , παραμένει ακόμη γρίφος) . Είναι προφανές πως σε αυτή την περίπτωση ένα γραπτό κείμενο θα ήταν άχρηστο , αφού κανείς δε θα ήταν σε θέση να το διαβάσει .

Άρα οι ενδιαφερόμενοι έψαχναν για μια παγκόσμια γλώσσα , που να μπορεί να γίνει κατανοητή από μια οποιαδήποτε τεχνολογικά προηγμένη κοινωνία , σε οποιαδήποτε εποχή , ακόμη και χίλια ή δέκα χιλιάδες χρόνια αργότερα . Μία από αυτές τις ελάχιστες και σπάνιες γλώσσες είναι τα μαθηματικά και η πόλη Τεϊοτιγουακάν , η επαγγελματική κάρτα ενός χαμένου πολιτισμού γραμμένη στην αιώνια γλώσσα των αριθμών .

Επίσης , γεωδαιτικές πληροφορίες που αφορούν το σχήμα και το μέγεθος της Γης , καθώς και την ακριβή θέση σταθερών γεωγραφικών σημείων , παραμένουν έγκυρες και αναγνωρίσιμες για δεκάδες χιλιάδες χρόνια και μπορούν εύκολα να μεταδοθούν χαρτογραφικά (ή με την κατασκευή γιγαντιαίων γεωδαιτικών μνημείων , όπως η Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου) .

Μία ακόμη “σταθερά” του ηλιακού μας συστήματος είναι η γλώσσα του χρόνου : τα μεγάλα και σταθερά χρονικά διαστήματα που ρυθμίζονται από την ανεπαίσθητη κίνηση της μετάπτωσης .
Τώρα ή δέκα χιλιάδες χρόνια αργότερα , ένα μήνυμα που θα περιέχει αριθμούς , όπως το 72 , το 2.160 . το 4.320 ή το 25.920 , θα πρέπει να γίνεται αμέσως κατανοητό από οποιοδήποτε πολιτισμό έχει στοιχειώδεις μαθηματικές γνώσεις και την ικανότητα να διακρίνει και να μετρά τη σχεδόν ανεπαίσθητη αντίστροφη κίνηση που φαινομενικά μοιάζει να κάνει ο Ήλιος κατά μήκος της εκλειπτικής , με φόντο τους σταθερούς αστερισμούς (1ο κάθε 71,6 χρόνια , 30ο κάθε 2.148 χρόνια και ούτω καθεξής) .

Η αίσθηση πως ο συσχετισμός υπάρχει ενισχύεται και από κάτι ακόμη . Αν και δεν είναι τόσο σταθερό και απόλυτο όσο ο αριθμός των συλλαβών της Ριγκβέδα , μοιάζει αξιόπιστο .

Μέσω δυναμικών στιλιστικών συνδέσμων και κοινών συμβολισμών , οι μύθοι που πραγματεύονται τους παγκόσμιους κατακλυσμούς και τη μετάπτωση των ισημεριών πολλές φορές αλληλοσυνδέονται .

Μια λεπτομερής εσωτερική σχέση ενώνει τις δύο κατηγορίες των παραδόσεων , με αποτέλεσμα να φέρουν τα εμφανή αποτυπώματα ενός απόλυτα συνειδητού σχεδίου . Επομένως αυτό που μας ενδιαφέρει είναι όχι αν υπάρχει , αλλά μήπως δεν υπάρχει κάποια σημαντική σύνδεση ανάμεσα στη μετάπτωση των ισημεριών και τις παγκόσμιες καταστροφές .

Παρ’ όλα αυτά είναι γενικώς αποδεκτό ότι η μετάπτωση επέδρασε καταλυτικά στο πάγωμα και το ξεπάγωμα της Γης , σε διαφορετικές και μακρινές μεταξύ τους εποχές .

Η συγκεκριμένη άποψη έγινε δεκτή και διαδόθηκε στους κύκλους των επιστημόνων στα τέλη του 1970 , όμως τα στοιχεία που προκύπτουν από τη μελέτη των μύθων μας κάνουν να πιστεύουμε ότι όλα αυτά ίσως να ήταν γνωστά σε έναν άγνωστο μέχρι σήμερα πολιτισμό , από την εποχή του τελευταίου παγετώνα .

Ο σαφής υπαινιγμός , που ίσως θα έπρεπε να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας , είναι οι τρομεροί κατακλυσμοί του νερού , της φωτιάς και των πάγων που περιγράφουν οι μύθοι συνδέονται αιτιωδώς με τις αργές κινήσεις των ουράνιων συντεταγμένων μέσα από το μεγάλο ζωδιακό κύκλο .

Όπως έχουν πει ο Ντε Σαντιλάνα και η Φον Ντέχεντ , “η ιδέα ότι οι μύλοι των θεών αλέθουν αργά , προκαλώντας πόνο , δεν ήταν άγνωστη στους αρχαίους” .

Τρεις βασικοί παράγοντες , έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη γένεση και το τέλος των παγετώνων (όπως φυσικά και στους διάφορους κατακλυσμούς που προέκυψαν από την ξαφνική τους άνοδο και πτώση) . Οι παράγοντες αυτοί έχουν να κάνουν με τις αλλαγές στη γεωμετρία της τροχιάς της Γης και είναι :

1) Η λόξωση της εκλειπτικής (η γωνία της κλίσης του άξονα περιστροφής του πλανήτη , που είναι και η γωνία ανάμεσα στον ουράνιο ισημερινό και την εκλειπτική) . Η γωνία αυτή μεταβάλλεται από 22,1ο (η πλησιέστερη στην κάθετο τιμή της) μέχρι 24,5ο (η μέγιστη τιμή απόκλισής της από την κάθετο) , σε διαστήματα ασύλληπτα για το δικό μας μέσο όρο ζωής (ο κύκλος μεταβολής της διαρκεί 41.000 χρόνια ) .

2) Η εκκεντρότητα της τροχιάς (κατά πόσο η ελλειψοειδής τροχιά της Γης γύρω από τον Ήλιο επιμηκύνεται ή όχι , σε οποιαδήποτε δεδομένη εποχή) .

3) Η μετάπτωση του άξονα , η οποία αναγκάζει τις δύο ισημερίες και το θερινό και χειμερινό ηλιοστάσιο να μετατίθενται προς τα πίσω στη διαδρομή της τροχιάς .

Οι αναγνώστες που αναζητούν λεπτομερή πληροφόρηση μπορούν να μελετήσουν τις εκδόσεις του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημόνων των Ηνωμένων Πολιτειών που αναφέρονται στο Σχέδιο CLIMAP , καθώς και μια εξαιρετική εργασία των καθηγητών Τζ. Ντ. Χέις και Τζον Ίμπρι , με τον τίτλο “Variations in the Earth’s Orbit : Pacemaker of the Ice Ages”.

Εν συντομία , αυτό που ο Χέις , ο Ίμπρι και οι άλλοι έχουν αποδείξει είναι ότι η έναρξη ενός παγετώνα μπορεί να προβλεφθεί , γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις συμπίπτουν τα εξής γεγονότα :

α) Μέγιστη εκκεντρότητα , φαινόμενο κατά το οποίο η Γη βρίσκεται εκατομμύρια μίλια μακριά από τον Ήλιο , στο “αφήλιο” (το απώτατο σημείο της τροχιάς της) .

β) Ελάχιστη λόξωση , που σημαίνει ότι ο άξονας της Γης και επομένως ο Βόρειος και ο Νότιος Πόλος βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην κάθετο απ’ ότι συνήθως και

γ) Μετάπτωση των ισημεριών , η οποία , καθώς ο μέγας κύκλος συνεχίζεται και η Γη τύχει να βρεθεί στο “περιήλιο” (το κοντινότερο σημείο της τροχιάς της στον Ήλιο) , εγκαθιστά το χειμώνα μόνιμα σε ένα από τα δύο ημισφαίρια . Αντιθέτως , όταν βρεθεί στο “αφήλιο” , τα καλοκαίρια δεν κάνει αρκετή ζέστη κι έτσι τα χιόνια του χειμώνα δεν λιώνουν , δημιουργώντας στρώσεις πάγου που με τα χρόνια μετατρέπονται σε παγετώνες .

Οι γεωμετρικές αλλαγές στην τροχιά της Γης επηρεάζουν την ένταση και τη διάρκεια της ηλιοφάνειας που δέχεται οποιοδήποτε σημείο της σε μια δεδομένη εποχή κι όπως καταλαβαίνουμε το στοιχείο αυτό μας βοηθά σημαντικά στην καλύτερη κατανόηση του φαινομένου των παγετώνων .

Μήπως οι αρχαίοι μυθοπλάστες προσπαθούσαν να μας προειδοποιήσουν για το μεγάλο κίνδυνο , όταν με τόση δεξιοτεχνία συνέδεαν τον πόνο των παγκόσμιων κατακλυσμών με το αργό άλεσμα του μύλου των ουρανών ;

Ας σημειώσουμε ότι , αναγνωρίζοντας τις σημαντικές επιδράσεις της τροχιακής γεωμετρίας στο κλίμα και την ευημερία του πλανήτη , σε συνδυασμό με τις ακριβείς μετρήσεις του ρυθμού της μεταπτωτικής κίνησης , οι άγνωστοι επιστήμονες ενός μη αναγνωρισμένου πολιτισμού φαίνεται πως βρήκαν τον τρόπο να τραβήξουν την προσοχή μας , να γεφυρώσουν το χάσμα των γενεών και να επικοινωνήσουν μαζί μας άμεσα .

Φυσικά το αν θα ακούσουμε αυτά που έχουν να μας πουν ή όχι είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή .

Οι αναγνώστες που αναζητούν λεπτομερή πληροφόρηση μπορούν να μελετήσουν τις εκδόσεις του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημόνων των Ηνωμένων Πολιτειών που αναφέρονται στο Σχέδιο CLIMAP , καθώς και μια εξαιρετική εργασία των καθηγητών Τζ. Ντ. Χέις και Τζον Ίμπρι , με τον τίτλο “Variations in the Earth’s Orbit : Pacemaker of the Ice Ages”.

Εν συντομία , αυτό που ο Χέις , ο Ίμπρι και οι άλλοι έχουν αποδείξει είναι ότι η έναρξη ενός παγετώνα μπορεί να προβλεφθεί , γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις συμπίπτουν τα εξής γεγονότα :

α) Μέγιστη εκκεντρότητα , φαινόμενο κατά το οποίο η Γη βρίσκεται εκατομμύρια μίλια μακριά από τον Ήλιο , στο “αφήλιο” (το απώτατο σημείο της τροχιάς της) .

β) Ελάχιστη λόξωση , που σημαίνει ότι ο άξονας της Γης και επομένως ο Βόρειος και ο Νότιος Πόλος βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην κάθετο απ’ ότι συνήθως και

γ) Μετάπτωση των ισημεριών , η οποία , καθώς ο μέγας κύκλος συνεχίζεται και η Γη τύχει να βρεθεί στο “περιήλιο” (το κοντινότερο σημείο της τροχιάς της στον Ήλιο) , εγκαθιστά το χειμώνα μόνιμα σε ένα από τα δύο ημισφαίρια . Αντιθέτως , όταν βρεθεί στο “αφήλιο” , τα καλοκαίρια δεν κάνει αρκετή ζέστη κι έτσι τα χιόνια του χειμώνα δεν λιώνουν , δημιουργώντας στρώσεις πάγου που με τα χρόνια μετατρέπονται σε παγετώνες .

Οι γεωμετρικές αλλαγές στην τροχιά της Γης επηρεάζουν την ένταση και τη διάρκεια της ηλιοφάνειας που δέχεται οποιοδήποτε σημείο της σε μια δεδομένη εποχή κι όπως καταλαβαίνουμε το στοιχείο αυτό μας βοηθά σημαντικά στην καλύτερη κατανόηση του φαινομένου των παγετώνων .

Μήπως οι αρχαίοι μυθοπλάστες προσπαθούσαν να μας προειδοποιήσουν για το μεγάλο κίνδυνο , όταν με τόση δεξιοτεχνία συνέδεαν τον πόνο των παγκόσμιων κατακλυσμών με το αργό άλεσμα του μύλου των ουρανών ;

Ας σημειώσουμε ότι , αναγνωρίζοντας τις σημαντικές επιδράσεις της τροχιακής γεωμετρίας στο κλίμα και την ευημερία του πλανήτη , σε συνδυασμό με τις ακριβείς μετρήσεις του ρυθμού της μεταπτωτικής κίνησης , οι άγνωστοι επιστήμονες ενός μη αναγνωρισμένου πολιτισμού φαίνεται πως βρήκαν τον τρόπο να τραβήξουν την προσοχή μας , να γεφυρώσουν το χάσμα των γενεών και να επικοινωνήσουν μαζί μας άμεσα .

Φυσικά το αν θα ακούσουμε αυτά που έχουν να μας πουν ή όχι είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή .

Οι αναγνώστες που αναζητούν λεπτομερή πληροφόρηση μπορούν να μελετήσουν τις εκδόσεις του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημόνων των Ηνωμένων Πολιτειών που αναφέρονται στο Σχέδιο CLIMAP , καθώς και μια εξαιρετική εργασία των καθηγητών Τζ. Ντ. Χέις και Τζον Ίμπρι , με τον τίτλο “Variations in the Earth’s Orbit : Pacemaker of the Ice Ages”.

Εν συντομία , αυτό που ο Χέις , ο Ίμπρι και οι άλλοι έχουν αποδείξει είναι ότι η έναρξη ενός παγετώνα μπορεί να προβλεφθεί , γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις συμπίπτουν τα εξής γεγονότα :

α) Μέγιστη εκκεντρότητα , φαινόμενο κατά το οποίο η Γη βρίσκεται εκατομμύρια μίλια μακριά από τον Ήλιο , στο “αφήλιο” (το απώτατο σημείο της τροχιάς της) .

β) Ελάχιστη λόξωση , που σημαίνει ότι ο άξονας της Γης και επομένως ο Βόρειος και ο Νότιος Πόλος βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην κάθετο απ’ ότι συνήθως και

γ) Μετάπτωση των ισημεριών , η οποία , καθώς ο μέγας κύκλος συνεχίζεται και η Γη τύχει να βρεθεί στο “περιήλιο” (το κοντινότερο σημείο της τροχιάς της στον Ήλιο) , εγκαθιστά το χειμώνα μόνιμα σε ένα από τα δύο ημισφαίρια . Αντιθέτως , όταν βρεθεί στο “αφήλιο” , τα καλοκαίρια δεν κάνει αρκετή ζέστη κι έτσι τα χιόνια του χειμώνα δεν λιώνουν , δημιουργώντας στρώσεις πάγου που με τα χρόνια μετατρέπονται σε παγετώνες .

Οι γεωμετρικές αλλαγές στην τροχιά της Γης επηρεάζουν την ένταση και τη διάρκεια της ηλιοφάνειας που δέχεται οποιοδήποτε σημείο της σε μια δεδομένη εποχή κι όπως καταλαβαίνουμε το στοιχείο αυτό μας βοηθά σημαντικά στην καλύτερη κατανόηση του φαινομένου των παγετώνων .

Μήπως οι αρχαίοι μυθοπλάστες προσπαθούσαν να μας προειδοποιήσουν για το μεγάλο κίνδυνο , όταν με τόση δεξιοτεχνία συνέδεαν τον πόνο των παγκόσμιων κατακλυσμών με το αργό άλεσμα του μύλου των ουρανών ;

Ας σημειώσουμε ότι , αναγνωρίζοντας τις σημαντικές επιδράσεις της τροχιακής γεωμετρίας στο κλίμα και την ευημερία του πλανήτη , σε συνδυασμό με τις ακριβείς μετρήσεις του ρυθμού της μεταπτωτικής κίνησης , οι άγνωστοι επιστήμονες ενός μη αναγνωρισμένου πολιτισμού φαίνεται πως βρήκαν τον τρόπο να τραβήξουν την προσοχή μας , να γεφυρώσουν το χάσμα των γενεών και να επικοινωνήσουν μαζί μας άμεσα .

Φυσικά το αν θα ακούσουμε αυτά που έχουν να μας πουν ή όχι είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή .

Οι αναγνώστες που αναζητούν λεπτομερή πληροφόρηση μπορούν να μελετήσουν τις εκδόσεις του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημόνων των Ηνωμένων Πολιτειών που αναφέρονται στο Σχέδιο CLIMAP , καθώς και μια εξαιρετική εργασία των καθηγητών Τζ. Ντ. Χέις και Τζον Ίμπρι , με τον τίτλο “Variations in the Earth’s Orbit : Pacemaker of the Ice Ages”.

Εν συντομία , αυτό που ο Χέις , ο Ίμπρι και οι άλλοι έχουν αποδείξει είναι ότι η έναρξη ενός παγετώνα μπορεί να προβλεφθεί , γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις συμπίπτουν τα εξής γεγονότα :

α) Μέγιστη εκκεντρότητα , φαινόμενο κατά το οποίο η Γη βρίσκεται εκατομμύρια μίλια μακριά από τον Ήλιο , στο “αφήλιο” (το απώτατο σημείο της τροχιάς της) .

β) Ελάχιστη λόξωση , που σημαίνει ότι ο άξονας της Γης και επομένως ο Βόρειος και ο Νότιος Πόλος βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην κάθετο απ’ ότι συνήθως και

γ) Μετάπτωση των ισημεριών , η οποία , καθώς ο μέγας κύκλος συνεχίζεται και η Γη τύχει να βρεθεί στο “περιήλιο” (το κοντινότερο σημείο της τροχιάς της στον Ήλιο) , εγκαθιστά το χειμώνα μόνιμα σε ένα από τα δύο ημισφαίρια . Αντιθέτως , όταν βρεθεί στο “αφήλιο” , τα καλοκαίρια δεν κάνει αρκετή ζέστη κι έτσι τα χιόνια του χειμώνα δεν λιώνουν , δημιουργώντας στρώσεις πάγου που με τα χρόνια μετατρέπονται σε παγετώνες .

Οι γεωμετρικές αλλαγές στην τροχιά της Γης επηρεάζουν την ένταση και τη διάρκεια της ηλιοφάνειας που δέχεται οποιοδήποτε σημείο της σε μια δεδομένη εποχή κι όπως καταλαβαίνουμε το στοιχείο αυτό μας βοηθά σημαντικά στην καλύτερη κατανόηση του φαινομένου των παγετώνων .

Μήπως οι αρχαίοι μυθοπλάστες προσπαθούσαν να μας προειδοποιήσουν για το μεγάλο κίνδυνο , όταν με τόση δεξιοτεχνία συνέδεαν τον πόνο των παγκόσμιων κατακλυσμών με το αργό άλεσμα του μύλου των ουρανών ;

Ας σημειώσουμε ότι , αναγνωρίζοντας τις σημαντικές επιδράσεις της τροχιακής γεωμετρίας στο κλίμα και την ευημερία του πλανήτη , σε συνδυασμό με τις ακριβείς μετρήσεις του ρυθμού της μεταπτωτικής κίνησης , οι άγνωστοι επιστήμονες ενός μη αναγνωρισμένου πολιτισμού φαίνεται πως βρήκαν τον τρόπο να τραβήξουν την προσοχή μας , να γεφυρώσουν το χάσμα των γενεών και να επικοινωνήσουν μαζί μας άμεσα .

Φυσικά το αν θα ακούσουμε αυτά που έχουν να μας πουν ή όχι είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή .

Οι αναγνώστες που αναζητούν λεπτομερή πληροφόρηση μπορούν να μελετήσουν τις εκδόσεις του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημόνων των Ηνωμένων Πολιτειών που αναφέρονται στο Σχέδιο CLIMAP , καθώς και μια εξαιρετική εργασία των καθηγητών Τζ. Ντ. Χέις και Τζον Ίμπρι , με τον τίτλο “Variations in the Earth’s Orbit : Pacemaker of the Ice Ages”.

Εν συντομία , αυτό που ο Χέις , ο Ίμπρι και οι άλλοι έχουν αποδείξει είναι ότι η έναρξη ενός παγετώνα μπορεί να προβλεφθεί , γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις συμπίπτουν τα εξής γεγονότα :

α) Μέγιστη εκκεντρότητα , φαινόμενο κατά το οποίο η Γη βρίσκεται εκατομμύρια μίλια μακριά από τον Ήλιο , στο “αφήλιο” (το απώτατο σημείο της τροχιάς της) .

β) Ελάχιστη λόξωση , που σημαίνει ότι ο άξονας της Γης και επομένως ο Βόρειος και ο Νότιος Πόλος βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην κάθετο απ’ ότι συνήθως και

γ) Μετάπτωση των ισημεριών , η οποία , καθώς ο μέγας κύκλος συνεχίζεται και η Γη τύχει να βρεθεί στο “περιήλιο” (το κοντινότερο σημείο της τροχιάς της στον Ήλιο) , εγκαθιστά το χειμώνα μόνιμα σε ένα από τα δύο ημισφαίρια . Αντιθέτως , όταν βρεθεί στο “αφήλιο” , τα καλοκαίρια δεν κάνει αρκετή ζέστη κι έτσι τα χιόνια του χειμώνα δεν λιώνουν , δημιουργώντας στρώσεις πάγου που με τα χρόνια μετατρέπονται σε παγετώνες .

Οι γεωμετρικές αλλαγές στην τροχιά της Γης επηρεάζουν την ένταση και τη διάρκεια της ηλιοφάνειας που δέχεται οποιοδήποτε σημείο της σε μια δεδομένη εποχή κι όπως καταλαβαίνουμε το στοιχείο αυτό μας βοηθά σημαντικά στην καλύτερη κατανόηση του φαινομένου των παγετώνων .

Μήπως οι αρχαίοι μυθοπλάστες προσπαθούσαν να μας προειδοποιήσουν για το μεγάλο κίνδυνο , όταν με τόση δεξιοτεχνία συνέδεαν τον πόνο των παγκόσμιων κατακλυσμών με το αργό άλεσμα του μύλου των ουρανών ;

Ας σημειώσουμε ότι , αναγνωρίζοντας τις σημαντικές επιδράσεις της τροχιακής γεωμετρίας στο κλίμα και την ευημερία του πλανήτη , σε συνδυασμό με τις ακριβείς μετρήσεις του ρυθμού της μεταπτωτικής κίνησης , οι άγνωστοι επιστήμονες ενός μη αναγνωρισμένου πολιτισμού φαίνεται πως βρήκαν τον τρόπο να τραβήξουν την προσοχή μας , να γεφυρώσουν το χάσμα των γενεών και να επικοινωνήσουν μαζί μας άμεσα .

Φυσικά το αν θα ακούσουμε αυτά που έχουν να μας πουν ή όχι είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή .

Οι αναγνώστες που αναζητούν λεπτομερή πληροφόρηση μπορούν να μελετήσουν τις εκδόσεις του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημόνων των Ηνωμένων Πολιτειών που αναφέρονται στο Σχέδιο CLIMAP , καθώς και μια εξαιρετική εργασία των καθηγητών Τζ. Ντ. Χέις και Τζον Ίμπρι , με τον τίτλο “Variations in the Earth’s Orbit : Pacemaker of the Ice Ages”.

Εν συντομία , αυτό που ο Χέις , ο Ίμπρι και οι άλλοι έχουν αποδείξει είναι ότι η έναρξη ενός παγετώνα μπορεί να προβλεφθεί , γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις συμπίπτουν τα εξής γεγονότα :

α) Μέγιστη εκκεντρότητα , φαινόμενο κατά το οποίο η Γη βρίσκεται εκατομμύρια μίλια μακριά από τον Ήλιο , στο “αφήλιο” (το απώτατο σημείο της τροχιάς της) .

β) Ελάχιστη λόξωση , που σημαίνει ότι ο άξονας της Γης και επομένως ο Βόρειος και ο Νότιος Πόλος βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην κάθετο απ’ ότι συνήθως και

γ) Μετάπτωση των ισημεριών , η οποία , καθώς ο μέγας κύκλος συνεχίζεται και η Γη τύχει να βρεθεί στο “περιήλιο” (το κοντινότερο σημείο της τροχιάς της στον Ήλιο) , εγκαθιστά το χειμώνα μόνιμα σε ένα από τα δύο ημισφαίρια . Αντιθέτως , όταν βρεθεί στο “αφήλιο” , τα καλοκαίρια δεν κάνει αρκετή ζέστη κι έτσι τα χιόνια του χειμώνα δεν λιώνουν , δημιουργώντας στρώσεις πάγου που με τα χρόνια μετατρέπονται σε παγετώνες .

Οι γεωμετρικές αλλαγές στην τροχιά της Γης επηρεάζουν την ένταση και τη διάρκεια της ηλιοφάνειας που δέχεται οποιοδήποτε σημείο της σε μια δεδομένη εποχή κι όπως καταλαβαίνουμε το στοιχείο αυτό μας βοηθά σημαντικά στην καλύτερη κατανόηση του φαινομένου των παγετώνων .

Μήπως οι αρχαίοι μυθοπλάστες προσπαθούσαν να μας προειδοποιήσουν για το μεγάλο κίνδυνο , όταν με τόση δεξιοτεχνία συνέδεαν τον πόνο των παγκόσμιων κατακλυσμών με το αργό άλεσμα του μύλου των ουρανών ;

Ας σημειώσουμε ότι , αναγνωρίζοντας τις σημαντικές επιδράσεις της τροχιακής γεωμετρίας στο κλίμα και την ευημερία του πλανήτη , σε συνδυασμό με τις ακριβείς μετρήσεις του ρυθμού της μεταπτωτικής κίνησης , οι άγνωστοι επιστήμονες ενός μη αναγνωρισμένου πολιτισμού φαίνεται πως βρήκαν τον τρόπο να τραβήξουν την προσοχή μας , να γεφυρώσουν το χάσμα των γενεών και να επικοινωνήσουν μαζί μας άμεσα .

Φυσικά το αν θα ακούσουμε αυτά που έχουν να μας πουν ή όχι είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή .

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr