http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?whichpage=36&ARCHIVEVIEW=&TOPIC_ID=10995

ΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ΠΑΓΩΣΕ (ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΣΕΙΡΑ)
ΕΓΩ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΕΔΩ ΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΠΙΠΛΕΛΟΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ.

ΑΝΕΦΕΡΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΤΗΝ ΕΥΘΥΓΡΑΜΙΣΗ
ΓΚΙΖΑ-ΑΝΚΟΡ ΒΑΤ-ΝΗΣΙ ΠΑΣΧΑ-ΝΑΖΚΑ-ΓΚΙΖΑ

ΜΙΑ ΑΛΛΗ "ΣΥΜΠΤΩΣΗ' ΠΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΗΤΑΝ
ΣΤΟ ΑΝΓΚΟΡ ΒΑΤ ΟΤΑΝ ΠΛΕΟΝ ΕΙΧΑ ΜΑΡΚΑΡΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΕΚΕΙ
ΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΤΕΣ ΛΙΜΝΕΣ ΓΥΡΩ ΣΤΑ 50 ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΣΗΜΕΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΑ
ΚΑΙ ΞΕΖΟΥΜΑΡΑ ΤΟ ΦΟΚΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΟΥΝ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΤΡΕΙΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΛΙΓΟ ΑΠΟΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ
ΤΟΥ "ΔΡΑΚΟΥ" ΟΠΟΥ ΟΛΟΙ ΕΣΤΙΑΖΟΥΝ,
ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΙΜΕΝΑ ΛΙΓΟ ΝΟΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ-ΜΑΚΡΟΣΤΕΝΗ ΛΙΜΝΗ.
ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΧΩΡΟΘΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΚΤΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΩΡΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΓΚΙΖΑΣ
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΔΩ ΗΤΑΝ ΑΝΤΕΣΤΡΑΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΑ ΤΗΣ ΟΧΘΗΣ
ΑΦΟΥ ΜΑΡΚΑΡΑ ΤΑ ΠΕΡΙΓΡΑΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΤΡΕΨΑ
ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ 180 ΜΟΙΡΕΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ-ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΟΧΘΗΣ,
Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΓΚΙΖΑ ΗΤΑ ΠΛΕΟΝ ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΗ
3 ΜΝΗΜΕΙΑ ΣΕ ΓΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΤΗΣ ΓΚΙΖΑΣ
ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΑ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΗΜΕΙΟ
ΩΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΡΦΗ,
ΜΟΡΦΗ ΠΟΥ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΚΙΖΑ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΓΗ
ΤΗΝ ΟΥΡΑΝΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ 3 ΑΣΤΩΝ ΤΗΣ ΖΩΝΗΣ ΤΟΥ ΩΡΙΩΝΑ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΑΛΑΞΙΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΕΤΑΙ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΙΛΟ ΣΤΗΝ ΓΚΙΖΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΙΜΝΗ ΣΤΟ ΑΝΚΟΡ ΒΑΤ.
ΙΔΙΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΙΔΙΕΣ ΓΩΝΙΕΣ ΙΔΙΑ ΜΟΡΙΡΦΗ/ΑΠΟΤΥΠΩΣΗ.
ΣΥΜΠΤΩΣΗ????

ΑΝΓΚΟΡ ΒΑΤ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ

http://img821.imageshack.us/img821/5808/angkorwatndracoconst.png

ΣΧΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΓΚΟΡ ΒΑΤ

http://img845.imageshack.us/img845/4310/angkorwatorionnriver.jpg

ΤΟ ΑΝΓΚΟΡ ΒΑΤ ΜΕ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΟΣ
ΠΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΑΚΟΝΤΑ
ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΕΝΟΙ ΟΙ 3 ΝΑΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΛΕΣ ΤΟΥΣ
ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΓΚΙΖΑ
ΕΝΩ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΟΛΩΝ (ΔΥΤΙΚΑ) Η ΑΚΤΟΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ
ΟΜΟΙΑ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ
ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΑΠΟΔΑ
ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΓΚΙΖΑΣ
(ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΜΥΝΗΜΑ ΜΟΥ)

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΓΗ ΦΙΛΕ ΧΡΙΣΤΟΣ-ΕΛ
ΜΟΝΟ
ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΣΕ ΩΡΙΩΝΑ ΚΑΙ ΔΡΑΚΟΝΤΑ ΚΑΘΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ...
................
......
...
..
.

Η αίθουσα αποτελείται από δύο ορθογώνια δωμάτια , που χωρίζονται από ένα μεσότοιχο , στον οποίο υπάρχει ένα χαμηλό άνοιγμα . Και στα δύο δωμάτια το ταβάνι είναι δικλινές και ζωγραφισμένο με μυριάδες αστέρια . περνώντας σκυφτά από το στενό διάδρομο , μπαίνεις στο πρώτο από τα δύο δωμάτια και από το άνοιγμα περνάς στο δεύτερο .

Αυτός είναι ο κυρίως νεκρικός θάλαμος , με την ογκώδη σαρκοφάγο του Ουνίς φτιαγμένη από μαύρο γρανίτη στη δυτική άκρη του δωματίου και τις παράξενες ιερογλυφικές επιγραφές να προβάλλουν από κάθε τοίχο .

Μιλώντας μας απευθείας (παρά μέσα από αινίγματα και μαθηματικά ταχυδακτυλουργικά , όπως οι γυμνοί τοίχοι της Μεγάλης Πυραμίδας) , τι λέγουν τα ιερογλυφικά ;

Αυτό κατά ένα μεγάλο μέρος , εξαρτάται από το είδος της μετάφρασης που χρησιμοποιείς κυρίως επειδή η γλώσσα των “Κειμένων των Πυραμίδων” περιέχει τόσο πολλές αρχαϊκές φόρμες και αναφορές σε άγνωστους μύθους , που οι επιστήμονες είναι αναγκασμένοι να συμπληρώσουν τα κενά με εικασίες .

Παρ’ όλα αυτά , είναι γενικά αποδεκτό ότι ο Ρ. Ο. Φόλκνερ, καθηγητής της αρχαίας αιγυπτιακής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου , έχει παραγάγει την πιο αξιόπιστη εκδοχή .

“ . . . Είναι η λιγότερο αλλοιωμένη από όλες τις συλλογές και έχει θεμελιώδη σπουδαιότητα για τον μαθητή της αιγυπτιακής θρησκείας . . .” .

Ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο σημαντικά τα “Κείμενα” (όπως συμφωνούν οι περισσότεροι επιστήμονες) είναι ότι αποτελούν το τελευταίο ανοικτό κανάλι που συνδέει τη σχετικά σύντομη περίοδο του παρελθόντος που η ανθρωπότητα θυμάται , με την πολύ μεγαλύτερη περίοδο που έχει ξεχαστεί .

“Τα Κείμενα” μας αποκαλύπτουν αόριστα έναν κόσμο σκέψης και λόγου που έχει εξαφανιστεί , το πιο πρόσφατο μέρος της “διαδρομής” που έκανε ο προϊστορικός άνθρωπος , μέχρι τελικά . . . να φτάσει στους ιστορικούς χρόνους” .

Είναι πραγματικά δύσκολο να διαφωνήσεις με μια τέτοια άποψη :

“Τα Κείμενα” πράγματι αποκαλύπτουν έναν κόσμο που είχε εξαφανιστεί .

Όμως αυτό που παραξενεύει περισσότερο σχετικά μ’ αυτόν τον κόσμο είναι η πιθανότητα να έχει κατοικηθεί όχι από πρωτόγονους άγριους (όπως θα περίμενε κάποιος να ισχύει για τη μακρινή προϊστορία) αλλά , παραδόξως , από άντρες και γυναίκες που είχαν διαφωτιστεί με μια επιστημονική αντίληψη του σύμπαντος.

Η συνολική εικόνα είναι αμφίβολη : μέσα στα “Κείμενα των Πυραμίδων” υπήρχαν αυθεντικά πρωτόγονα στοιχεία μαζί με ανώτερες ιδέες .

Παρ’ όλα αυτά , κάθε φορά που βυθίζεται κάποιος σ’ αυτό που οι αιγυπτιολόγοι ονομάζουν “αρχαία μαγεία”, τον εντυπωσιάζουν οι παράξενες εκλάμψεις μιας υψηλής νοημοσύνης , που μοιάζουν να ξεπετάγονται κάτω από στρώματα ακατανοησίας , αναφέροντας εμπειρίες που ο “προϊστορικός άνθρωπος” δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει και εκφράζοντας αντιλήψεις που δεν θα μπορούσε ποτέ να διαμορφώσει .

Με λίγα λόγια , αυτό που πέτυχαν “Τα Κείμενα” μέσω των ιερογλυφικών είναι παρόμοιο μ’ αυτό που πέτυχε η Μεγάλη Πυραμίδα μέσω της αρχιτεκτονικής .

Και στις δύο περιπτώσεις , η εντύπωση που κυριαρχεί είναι αυτή του “αναχρονισμού” – μιας προηγμένης τεχνολογικής εξέλιξης που χρησιμοποιήθηκε ή περιγράφτηκε σε μια περίοδο της ιστορίας της ανθρωπότητας κατά την οποία υποτίθεται ότι δεν υπήρχε καν τεχνολογία . . .

Είναι γραμμένα σε μια νεκρή γλώσσα .

Ωστόσο , αυτό που επαναλαμβάνεται συνέχεια σ’ αυτά τα αρχαία κείμενα είναι η ζωή – η αιώνια ζωή – που προσπαθούσε να κερδίσει ο φαραώ με την αναγέννησή του ως άστρο στον αστερισμό του Ωρίωνα .

Υπάρχουν διάφορες Ρήσεις που φανερώνουν σαφέστατα αυτή τη βλέψη :

Αν και σίγουρα όμορφες , αυτές οι απόψεις δεν περιέχουν τίποτα το ιδιαίτερα ασυνήθιστο και δεν ήταν καθόλου αδύνατο να ανήκουν σ’ αυτούς που ο Γκαστόν Μασπερό περιγράφει ως “αιώνια ημιάγριους” .

Επιπλέον , καθώς ο Μασπερό υπήρξε ο πρώτος αιγυπτιολόγος που μπήκε στην Πυραμίδα του Ουνίς και θεωρούνταν αυθεντία στα “Κείμενα”, δεν αποτελούσε έκπληξη το γεγονός ότι οι απόψεις του είχαν διαμορφώσει όλες τις μετέπειτα ακαδημαϊκές αντιλήψεις πάνω σ’ αυτή τη λογοτεχνία , από τότε που άρχισε να εκδίδει μεταφράσεις του πάνω στα κείμενα το 1880 . Εξάλλου , ο Μασπερό (με λίγη βοήθεια από ένα τσακάλι . . .) ήταν αυτός που έφερε στο φως “τα Κείμενα των Πυραμίδων” .

Επομένως , ήταν αναμενόμενο οι προσωπικές του προκαταλήψεις για το παρελθόν να κυριαρχήσουν , λειτουργώντας σαν φίλτρο πάνω στη γνώση , αποκλείοντας οποιεσδήποτε άλλες ερμηνείες πάνω σε πιο σκοτεινές και αινιγματικές Ρήσεις .

Αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επιεικώς ατυχές . Παρά τα τεχνολογικά και επιστημονικά αινίγματα που ανακαλύφθηκαν σε μνημεία όπως η Μεγάλη Πυραμίδα στην Γκίζα , οι επιστήμονες έχουν αγνοήσει τη σημασία κάποιων εντυπωσιακών αποσπασμάτων των “Κειμένων” .

Αυτά τα αποσπάσματα μοιάζουν σαν απόπειρες να εκφραστούν πολύπλοκα τεχνολογικά και επιστημονικά σχήματα σε μία εντελώς ακατάλληλη γλώσσα .

Ίσως είναι απλή σύμπτωση , όμως το αποτέλεσμα μοιάζει μ’ αυτό που θα είχαμε σήμερα , αν προσπαθούσαμε να αποδώσουμε τη θεωρία της σχετικότητας ρου Αϊνστάιν σε αργκό ή να περιγράψουμε ένα υπερηχητικό αεροσκάφος με λεξιλόγιο επιπέδου δημοτικού .

Κάποιες Ρήσεις δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι αυτή η σκάλα δεν ανέβαινε από τη γη προς τον ουρανό , παρά κατέβαινε από τον ουρανό προς τη γη .

Περιγραφόταν μάλιστα , ως μια “σκάλα – σκοινί” (Ρήση 688) , που πίστευαν ότι κρεμόταν από ένα “σιδερένιο πιάτο” που αιωρούνταν στον ουρανό . (“ The Ancient Egyptians ” , τόμος II , σελ. 241)

Αναρωτιέται κανείς , λοιπόν , αν είχαμε να κάνουμε απλά με την οργιώδη φαντασία κάποιων ημιάγριων ιερέων ή μήπως υπήρχε κάποια άλλη εξήγηση για τέτοιου είδους αναφορές .

Στη Ρήση 261 :

Αλλάζοντας σε διάλογο , η Ρήση 310 δηλώνει :

Η Ρήση 332 , υποθέτοντας ότι μιλάει ο ίδιος ο Βασιλιάς , εκμυστηρεύτηκε :

Στη Ρήση 669 αναφέρεται η ερώτηση :

“Με τι μπορεί ο Βασιλιάς να καταφέρει να πετάξει προς τα πάνω ;”

Και η απάντηση που δίνεται :

“Θα σου σταλεί το hnw – bark (η πρώτη λέξη που είναι τυπωμένη με λατινικά γράμματα είναι αμετάφραστη) και το . . . ( λείπει κείμενο) του hn – πουλιού (η πρώτη λέξη που είναι τυπωμένη με λατινικά γράμματα είναι αμετάφραστη) . Θα πετάξεις με αυτό . . . Θα πετάξεις και θα λάμψεις .”

quote:

---

Notirk :

Η αποκωδικοποίηση των κειμένων θα ήταν αποκάλυψη.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Οι συνεχείς αναφορές στο σίδηρο , παρότι εύκολο να παραβλεφθούν , είναι περίεργες .Ο σίδηρος , ήταν σπάνιο μέταλλο στην αρχαία Αίγυπτο , ιδιαίτερα την εποχή των Πυραμίδων , όπου υποτίθεται ότι ήταν διαθέσιμο μόνο σε μορφή μετεωρίτη . Ωστόσο , στα “Κείμενα των Πυραμίδων” αναφερόταν μία πληθώρα σιδερένιων αντικειμένων : σιδερένια πιάτα στον ουρανό , σιδερένιοι θρόνοι , κάπου αλλού ένα σιδερένιο σκήπτρο (Ρήση 665C) , ακόμη και σιδερένια κόκαλα για το Βασιλιά (Ρήση 325 , 684 , και 723) .

Στην αρχαία Αίγυπτο , το όνομα που χρησιμοποιούσαν για το σίδηρο ήταν bja, μια λέξη που σήμαινε “μέταλλο του ουρανού” ή “θεϊκό μέταλλο” . Η γνώση του σιδήρου θεωρούνταν , επομένως , επίσης ένα δώρο σταλμένο από τους θεούς . . .

quote:

---

[quote]Notirk :

Η αποκωδικοποίηση των κειμένων θα ήταν αποκάλυψη.
----------------------------------------------------------

---

Αυτές οι αλληγορίες προέκυπταν από τα συμφραζόμενα , διότι ήταν εκφρασμένες σε αυτό που είναι πια ξεκάθαρη και οικεία ορολογία : Την αρχαϊκή επιστημονική γλώσσα που εντοπίστηκε από τους Ντε Σαντιλάνα και Φον Ντέχεντ στο “Hamlet’s Mill” .

Παραθέτω , αμέσως παρακάτω ένα απόσπασμα του εκλιπόντα Τζόρτζιο Ντε Σαντιλάνα από το “Hamlet’s Mill” (σελ.57 – 8) :

“But although a modern reader does not expect a text on celestial mechanics to read like a lullaby , he insists on his capacity to understand mythical “images” instantly , because he can respect as “scientific” only page – long approximation formulas and the like . He does not think of the possibility that equally relevant knowledge might once have been expressed in everyday language . He never suspects such a possibility , although the visible accomplishments of ancient cultures – to mention only the pyramids , or metallurgy – should be a cogent reason for concluding that serious and intelligent men were at work behind the stage , men who were bound to have used a technical terminology . . . ”

Μετάφραση :

“Αν και ο σύγχρονος αναγνώστης γνωρίζει πως ένα κείμενο για την ουράνια μηχανική δεν διαβάζεται το ίδιο εύκολα όσο ένα νανούρισμα , πιστεύει ότι έχει την ικανότητα να κατανοεί τα μυθικά πρόσωπα αυτόματα , επειδή η παρουσίασή τους δεν συνοδεύεται από μακροσκελείς “επιστημονικές” αναλύσεις .
Στο παρελθόν οι εξειδικευμένες γνώσεις του σήμερα ίσως να είχαν εισαχθεί στην καθημερινή γλώσσα , όμως κάτι τέτοιο του φαντάζει αδιανόητο . Από το μυαλό του δεν περνά ούτε η παραμικρή υποψία μιας τέτοιας πιθανότητας , αν και τα έργα των αρχαίων πολιτισμών – ας αναφέρουμε απλά τις πυραμίδες και τη μεταλλουργία – θα έπρεπε να φτάνουν για να τον οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι κάποιοι καλλιεργημένοι άνθρωποι έχουν δουλέψει σκληρά στο παρασκήνιο της ιστορίας , άνθρωποι που σίγουρα χρησιμοποιούσαν μια γλώσσα με πολυπληθείς τεχνικούς όρους . . .”

“Ο Τζιόρτζιο ντε Σαντιλάνα” ήταν καθηγητής της ιστορίας των επιστημών στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης . Έγινε γνωστός για τις επαναστατικές του έρευνες γύρω από τη μυθολογία της αρχαιότητας . Παραθέτω εν συντομία την άποψή του :

“ Πριν από πάρα πολλά χρόνια κάποιοι διανοητικά εξελιγμένοι άνθρωποι επινόησαν ένα σύστημα χάρη στο οποίο εισήγαγαν στην καθημερινότητα , μέσω των μύθων , την τεχνική ορολογία προηγμένων αστρονομικών μελετών . ”

Έχει δίκιο ο Σαντιλάνα ; Κι αν έχει δίκιο , ποιοι ήταν αυτοί οι διανοητικά εξελιγμένοι άνθρωποι , οι αστρονόμοι , οι αρχαίοι επιστήμονες που δούλεψαν στα παρασκήνια της προϊστορίας ;

Το Hamlet’s Mill , δυστυχώς , δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά . Το απέκτησα γραμμένο στα αγγλικά , παραγγέλλοντάς το στον “Ελευθερουδάκη” , ο οποίος , εν συνεχεία , μου το έφερε από το εξωτερικό . Στο επόμενο μήνυμα σκανάρω το εξώφυλλό του .

Φαίνεται πως για κάποιο ανεξήγητο λόγο , σε κάποια άγνωστη εποχή , ορισμένοι αρχαϊκοί μύθοι από ολόκληρο τον κόσμο επιλέχθηκαν ως οχήματα για τη μεταφορά σύνθετων τεχνικών πληροφοριών που αφορούν τη μετάπτωση των ισημεριών .

Αυτή η εκπληκτική θέση είναι σημαντική , γιατί εξαπολύει μια ομοβροντία που είναι ικανή “να ανατρέψει την τρέχουσα αντίληψη για την ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού” .

Εφόσον το “Hamlet’s Mill” εκδόθηκε , για πρώτη φορά , το 1969 , η κατεστημένη αντίληψη θα έπρεπε να έχει ήδη ανατραπεί .

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου όμως , το βιβλίο δεν διαβάστηκε από το πλατύ κοινό ούτε έγινε απόλυτα κατανοητό από τους ερευνητές του μακρινού παρελθόντος .

Αυτό , βέβαια δεν συνέβη επειδή η συγκεκριμένη μελέτη έχει ατέλειες ή αδυναμίες .

Αντιθέτως , όπως μας διαβεβαιώνει και ο Μάρτον Μπέρναλ καθηγητής της κυβερνητικής στο Πανεπιστήμιο Κόρνελ , το πρόβλημα είναι ότι “ελάχιστοι αρχαιολόγου , αιγυπτιολόγοι και ιστορικοί των αρχαίων χρόνων συνδυάζουν το χρόνο , την προσπάθεια και τις ικανότητες που χρειάζεται , για να καταπιαστούν με τα τεχνικά επιχειρήματα του Ντε Σαντιλάνα” .

Το βασικότερο επιχείρημά του αφορά την επαναλαμβανόμενη και συνεχή μετάδοση ενός “μεταπτωτικού μηνύματος” σε ένα ευρύ φάσμα αρχαίων μύθων .

Παραδόξως πολλά από τα σύμβολα και τις μορφές – κλειδιά που εμφανίζονται στους μύθους – ιδιαίτερα σε όσους αφορούν τη “διατάραξη των ουρανών” – υπάρχουν κρυμμένα και στις αρχαίες παραδόσεις ενός παγκόσμιου κατακλυσμού .

Στη νορβηγική μυθολογία , για παράδειγμα , βλέπουμε το λύκο Φενρίρ, τον οποίο οι θεοί είχαν προσεκτικά αλυσοδέσει , να σπάει τα δεσμά του και τελικά να δραπετεύει : “Τίναξε τη γούνα του και η Γη άρχισε να τρέμει . Η μελία Ιγκντρασίλ τραντάχτηκε από τις ρίζες μέχρι τα πιο ψηλά κλαριά της . Κάποια βουνά έγιναν κομμάτια κι άλλα σχίστηκαν από την κορυφή ως τους πρόποδες . . . Η Γη άρχισε να χάνει το σχήμα της και τα αστέρια ήταν έρμαια των ουρανών” .

Η γνώμη του ντε Σαντιλάνα και της Φον Ντέχεντ είναι ότι ο συγκεκριμένος μύθος συνδέει δύο διαφορετικά θέματα : το γνωστό μας κατακλυσμό με τη μετάπτωση .

Από τη μια έχουμε μια γήινη καταστροφή που κάνει τον κατακλυσμό του Νώε να μοιάζει με βροχούλα κι από την άλλη τα αστέρια “πέφτουν στο κενό” , σε έναν ουρανό που προμηνύει την επικείμενη “συντέλεια του κόσμου” .

Ωραίο θέμα παιδιά και εξαιρετική ανάλυση Κηφέα.

Πέρα από το καθαρά αστρονομικό φαινόμενο της Μετάπτωσης των Ισημεριών -που φαίνεται πολύ πιθανό, εάν όχι βέβαιο, πως το γνώριζαν οι προηγμένοι επιστημονικά λαοί της αρχαιότητας- καλό είναι να εξετάσουμε την Αστρολογική ουσία του θέματος.

Οι αρχαίοι λαοί στο σύνολό τους ήταν βαθιά πεπεισμένοι στην ισχύ της Αστρολογίας, και αυτό όχι χάρη κάποιας μυστικής διαίσθησης ή αποκαλυπτικής γνώσης αλλά χάρη στις επιστημονικές τους παρατηρήσεις.

Και φαίνεται να γνώριζαν ότι η αλλαγή κάθε Πλατωνικού Μήνα αποτελεί κομβικότατο χρονικό σημείο που σηματοδοτεί εξαιρετικά σημαντικές αλλαγές σε κάθε επίπεδο.

Και ότι η θεολογική περιγραφή της "Πτώσης του Κόσμου" -όπως τον ξέρουμε- ουσιαστικά δεν είναι παρά το αστρολογικό αντίκρυσμα στη Γη του φαινομένου της "πτώσης" του εκάστοτε κυβερνώντος ζωδίου και της διαδοχής του από το επόμενο! Διότι σύμφωνα με την ερμητική αρχή -που αφορά πρωτίστως την Αστρολογική θεωρία- ισχύει το "όπως πάνω έτσι και κάτω".

Ο μεγάλος Carl Jung είναι ένας από τους ελάχιστους -δυστυχώς- επιστήμονες και στοχαστές που καταπιάστηκαν σοβαρα με το εν λόγω θέμα. Επέδειξε βαθιά γνώση του συμβόλου κι αρχετύπου των Ιχθύων αφιερώνοντας εκατοντάδες σελίδες διεξοδικής ανάλυσης και τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι «Η πορεία της θρησκευτικής μας ιστορίας θα μπορούσε να προβλεφθεί, τόσο αναφορικά με το χρόνο όσο και με το περιεχόμενο, από την μετάπτωση των ισημεριών διαμέσου του ζωδίου των Ιχθύων».

Όσον αφορά δε την ανατέλλουσα εποχή του Υδροχόου λέει τα εξής: «Όπως μας είναι γνωστό, έχουμε να κάνουμε με εκδηλώσεις ψυχικών αλλαγών, οι οποίες πάντα εμφανίζονται στο τέλος ενός Πλατωνικού μήνα και στην αρχή ενός άλλου. Κατά τα φαινόμενα, είναι αλλαγές στη μορφολογία των ψυχικών αρχετύπων ή των «θεών», όπως τα έλεγαν κάποτε, οι οποίες επιφέρουν ή συνοδεύουν μακροχρόνιες μεταμορφώσεις στη συλλογική ψυχή. Η μεταμόρφωση αυτή άρχισε με την ανατολή της ιστορικής περιόδου και άφησε τα ίχνη της, πρώτα στην εποχή του Ταύρου, η οποία βρισκόταν στο τέλος της, ύστερα στου Κριού και τελικά στων Ιχθύων, της οποίας η αρχή συμπίπτει με την ανατολή του Χριστιανισμού. Πλησιάζουμε τώρα σε αυτή τη μεγάλη αλλαγή, την οποία μπορεί να την αναμένει κάποιος όταν το εαρινό σημείο μπει στον Υδροχόο…».

Η μεταβολή των Αρχετύπων -σαν αποτέλεσμα του φαινομένου της μετάπτωσης των ισημεριών- είναι ένα τεράστιο θέμα προς ανάλυση, και μακάρι να βρω κάποια στιγμή το χρόνο να παραθέσω κάποιες απόψεις...

Εδώ αρκεί να υπενθυμίσουμε το πιο γνωστό παράδειγμα: οι προφανείς διαφορές στο πνεύμα της Π. Διαθήκης από την Καινή Διαθήκη εξηγούνται με βάση την εν λόγω μεταβολή στα ψυχικά αρχέτυπα και το πέρασμα από την πολεμική εποχή του Κριού (και τον σκληροτράχηλο, αιματοβαμμένο θεό) στην εποχή των Ιχθύων και τον θνήσκοντα θεό των θλίψεων, της συγχώρεσης και της αγάπης.

Το παραπάνω βέβαια είναι γνωστό και έχει τονιστεί από αρκετούς μελετητές.

Ουδείς όμως δεν έχει παρατηρήσει ότι και τα δύο Ομηρικά Έπη διέπονται από το ίδιο πνεύμα, με τη μεν Ιλιάδα να αποτελεί την επιτομή της πολεμικής εποχής του Κριού, και την Οδύσσεια να αποτελεί μία εκπληκτική αλληγορική διδασκαλία περί της επερχόμενης -τότε- εποχής των Ιχθύων (οι οποίοι διαχρονικά κυβερνώνται από τον θεό Ποσειδώνα).

quote:

---

kost :

Πέρα από το καθαρά αστρονομικό φαινόμενο της Μετάπτωσης των Ισημεριών -που φαίνεται πολύ πιθανό, εάν όχι βέβαιο, πως το γνώριζαν οι προηγμένοι επιστημονικά λαοί της αρχαιότητας- καλό είναι να εξετάσουμε την Αστρολογική ουσία του θέματος.

Οι αρχαίοι λαοί στο σύνολό τους ήταν βαθιά πεπεισμένοι στην ισχύ της Αστρολογίας, και αυτό όχι χάρη κάποιας μυστικής διαίσθησης ή αποκαλυπτικής γνώσης αλλά χάρη στις επιστημονικές τους παρατηρήσεις.

Και φαίνεται να γνώριζαν ότι η αλλαγή κάθε Πλατωνικού Μήνα αποτελεί κομβικότατο χρονικό σημείο που σηματοδοτεί εξαιρετικά σημαντικές αλλαγές σε κάθε επίπεδο.

Και ότι η θεολογική περιγραφή της "Πτώσης του Κόσμου" -όπως τον ξέρουμε- ουσιαστικά δεν είναι παρά το αστρολογικό αντίκρυσμα στη Γη του φαινομένου της "πτώσης" του εκάστοτε κυβερνώντος ζωδίου και της διαδοχής του από το επόμενο! Διότι σύμφωνα με την ερμητική αρχή -που αφορά πρωτίστως την Αστρολογική θεωρία- ισχύει το "όπως πάνω έτσι και κάτω".

Ο μεγάλος Carl Jung είναι ένας από τους ελάχιστους -δυστυχώς- επιστήμονες και στοχαστές που καταπιάστηκαν σοβαρα με το εν λόγω θέμα. Επέδειξε βαθιά γνώση του συμβόλου κι αρχετύπου των Ιχθύων αφιερώνοντας εκατοντάδες σελίδες διεξοδικής ανάλυσης και τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι «Η πορεία της θρησκευτικής μας ιστορίας θα μπορούσε να προβλεφθεί, τόσο αναφορικά με το χρόνο όσο και με το περιεχόμενο, από την μετάπτωση των ισημεριών διαμέσου του ζωδίου των Ιχθύων».

Όσον αφορά δε την ανατέλλουσα εποχή του Υδροχόου λέει τα εξής: «Όπως μας είναι γνωστό, έχουμε να κάνουμε με εκδηλώσεις ψυχικών αλλαγών, οι οποίες πάντα εμφανίζονται στο τέλος ενός Πλατωνικού μήνα και στην αρχή ενός άλλου. Κατά τα φαινόμενα, είναι αλλαγές στη μορφολογία των ψυχικών αρχετύπων ή των «θεών», όπως τα έλεγαν κάποτε, οι οποίες επιφέρουν ή συνοδεύουν μακροχρόνιες μεταμορφώσεις στη συλλογική ψυχή. Η μεταμόρφωση αυτή άρχισε με την ανατολή της ιστορικής περιόδου και άφησε τα ίχνη της, πρώτα στην εποχή του Ταύρου, η οποία βρισκόταν στο τέλος της, ύστερα στου Κριού και τελικά στων Ιχθύων, της οποίας η αρχή συμπίπτει με την ανατολή του Χριστιανισμού. Πλησιάζουμε τώρα σε αυτή τη μεγάλη αλλαγή, την οποία μπορεί να την αναμένει κάποιος όταν το εαρινό σημείο μπει στον Υδροχόο…».

Η μεταβολή των Αρχετύπων -σαν αποτέλεσμα του φαινομένου της μετάπτωσης των ισημεριών- είναι ένα τεράστιο θέμα προς ανάλυση, και μακάρι να βρω κάποια στιγμή το χρόνο να παραθέσω κάποιες απόψεις...

Εδώ αρκεί να υπενθυμίσουμε το πιο γνωστό παράδειγμα: οι προφανείς διαφορές στο πνεύμα της Π. Διαθήκης από την Καινή Διαθήκη εξηγούνται με βάση την εν λόγω μεταβολή στα ψυχικά αρχέτυπα και το πέρασμα από την πολεμική εποχή του Κριού (και τον σκληροτράχηλο, αιματοβαμμένο θεό) στην εποχή των Ιχθύων και τον θνήσκοντα θεό των θλίψεων, της συγχώρεσης και της αγάπης.

Το παραπάνω βέβαια είναι γνωστό και έχει τονιστεί από αρκετούς μελετητές.

Ουδείς όμως δεν έχει παρατηρήσει ότι και τα δύο Ομηρικά Έπη διέπονται από το ίδιο πνεύμα, με τη μεν Ιλιάδα να αποτελεί την επιτομή της πολεμικής εποχής του Κριού, και την Οδύσσεια να αποτελεί μία εκπληκτική αλληγορική διδασκαλία περί της επερχόμενης -τότε- εποχής των Ιχθύων (οι οποίοι διαχρονικά κυβερνώνται από τον θεό Ποσειδώνα).

Η παραπάνω άποψη θα τεκμηριωθεί αναλυτικά κάποια στιγμή στο θέμα του Ομήρου. Και προς υποστήριξή της θα αναφερθώ στην ερευνήτρια Edna Lei που είχε κάθε δίκιο να θεωρεί την Πτώση της Τροίας ως αλληγορική περιγραφή του φαινομένου της Μετάπτωσης των Ισημεριών (χωρίς όμως να αναφέρεται στις εποχές του Κριού και των Ιχθύων).

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Στο “Hamlet’s Mill” έχουν καταχωριστεί σε μια κατηγορία που τους χαρακτηρίζει “σύνθετες διηγήσεις που δεν προήλθαν φυσικά” .

Οι νορβηγικές παραδόσεις που μας μιλούν για τον τερατώδη λύκο Φενρίρ και τους κραδασμούς που συντάραξαν τη μελία Ιγκντρασίλ συνεχίζουν περιγράφοντας τις σκηνές της αποκάλυψης από την τελευταία μάχη των θεών , όταν οι δυνάμεις της Βαλχάλα συμπαρατάχτηκαν στο πλευρό της “τάξης” .

Από τους παραπάνω στίχους δε μαθαίνουμε απλά για τους μαχητές της Βαλχάλα , αλλά υποσυνείδητα υπολογίζουμε το συνολικό τους αριθμό : 540 x 800 = 432.000 .

Όπως θα δούμε αυτό το σύνολο συνδέεται μαθηματικά με το φαινόμενο της Μετάπτωσης .

Ένα τέτοιο νούμερο είναι αδύνατο να προέκυψε τυχαία στη νορβηγική μυθολογία , ιδιαίτερα σε ένα κείμενο που προηγουμένως έχει αναφερθεί σε μια τόσο σοβαρή “ουράνια διατάραξη” , που προκάλεσε τη μετακίνηση των αστεριών από τη θέση τους .

Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει , πρέπει να αποσαφηνίσουμε το αρχαίο “μήνυμα” , που υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν ο Ντε Σαντιλάνα και η Φον Ντέχεντ .

Αυτή η εικόνα μετατρέπει το φωτεινό θόλο της ουράνιας σφαίρας σε ένα κομμάτι ενός τεράστιου και περίπλοκου μηχανισμού . Σαν ένας τροχός , σαν μια δίνη , αυτή η μηχανή γυρνά ασταμάτητα και οι κινήσεις της ρυθμίζονται από τον Ήλιο , ο οποίος κάθε μήνα ανατέλλει από τον ένα αστερισμό του ζωδιακού κύκλου στον άλλο .

Τα τέσσερα σημεία – κλειδιά του έτους είναι οι ισημερίες (άνοιξη , φθινόπωρο) και τα ηλιοστάσια (χειμώνας , καλοκαίρι) .

Όπως είναι φυσικό , σε κάθε σημείο ο Ήλιος ανατέλλει σε διαφορετικό αστερισμό (π.χ. αν ανατέλλει στους Ιχθύς στην ισημερία της άνοιξης όπως συνέβαινε πριν λίγα χρόνια , τότε θα πρέπει να εμφανιστεί στην Παρθένο στην ισημερία του φθινοπώρου , στους Διδύμους στο ηλιοστάσιο του καλοκαιριού και στον Τοξότη στο ηλιοστάσιο του χειμώνα) .

Τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια ο Ήλιος εκτελεί τις ίδιες κινήσεις και στις τέσσερις περιπτώσεις . Όπως έχομε διαπιστώσει , μετάπτωση των ισημεριών σημαίνει ότι σήμερα το εαρινό σημείο μετατέθηκε από τους Ιχθύς στον Υδροχόο . Οι τρεις δε αστερισμοί που χαρακτηρίζουν τα υπόλοιπα τρία σημεία θα μετακινηθούν (από την Παρθένο , τους Διδύμους και τον Τοξότη , στο Λέοντα , τον Ταύρο και το Σκορπιό) και με καλοζυγισμένες κινήσεις ο γιγαντιαίος μηχανισμός του ουρανού θα αλλάξει γρανάζι . . .

Ο Ντε Σαντιλάνα και η Φον Ντέχεντ εξηγούν ότι στην αρχαϊκή επιστημονική γλώσσα που έχουν ανακαλύψει η μελία Ιγκντρασίλ “αντιπροσωπεύει τον άξονα της Γης”, κάτι σαν τον άξονα στον τροχό ενός μύλου , που (για τον παρατηρητή του βόρειου ημισφαιρίου) επεκτείνεται από το Βόρειο Πόλο προς την Ουράνια σφαίρα . .

Οι άξονες του μυθικού κειμένου δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο μιας στείρας , κατά λέξη ανάλυσης . Μόνο η προσέγγιση της ολότητας των παραδόσεων είναι ικανή να μας δώσει τις απαντήσεις που αναζητάμε . . .

Όπως η ακτίνα σταδιακά θα μας οδηγήσει στον κύκλο , έτσι και ο άξονας θα μπορούσε να μας φέρει στο νου τους δύο μεγάλους καθορισμένους κύκλους στην επιφάνεια της γήινης σφαίρας , τους κόλουρους του ηλιοστασίου και της ισημερίας .

Αυτοί οι κόλουροι , οι οποίοι τέμνονται στον ουράνιο Βόρειο Πόλο είναι τα φανταστικά στεφάνια που ενώνουν τα δύο σημεία της ισημερίας (21 Μαρτίου , 23 Σεπτεμβρίου) και τα δύο σημεία του ηλιοστασίου (21 Ιουνίου , 21 Δεκεμβρίου) , καθώς η Γη ακολουθεί την τροχιά της γύρω από τον Ήλιο .

Το συμπέρασμα που απορρέει από τα παραπάνω είναι ότι “ο πολικός άξονας δεν πρέπι να αποσυνδέεται από τους κύκλους που μετακινούνται μαζί του στον ουρανό . Ο άξονας πρέπει να θεωρείται ένα με το πλαίσιο μέσα στο οποίο βρίσκεται”.

Ο Ντε Σαντιλάνα και η Φον Ντέχεντ είναι πεισμένοι ότι δεν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πίστη αλλά με μια αλληγορία .

Επιμένουν ότι η ιδέα ενός σφαιρικού πλαισίου , αποτελούμενου από δύο αλληλοτεμνόμενα στεφάνια και έναν άξονα , δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να θεωρείται ταυτόσημη με τον τρόπο που οι επιστήμονες της αρχαιότητας αντιμετώπιζαν το σύμπαν .

Αντιθέτως , πρέπει να ιδωθεί σαν ένα “εργαλείο” σχεδιασμένο για να βοηθήσει την ανθρώπινη σκέψη να σπάσει το κώδικα της δύσκολης αστρονομικής ανακάλυψης της μετάπτωσης των ισημεριών .

Είναι ένα εργαλείο που επανεμφανίζεται συνέχεια σε αμέτρητες παραλλαγές , στους μύθους ολόκληρου του αρχαίου κόσμου .

quote:

---

Υπάρχουν κι άλλα αποσπάσματα , που κατά τη γνώμη μου , άξιζαν περισσότερη μελέτη από αυτή που τους αφιέρωσαν οι επιστήμονες . Να μερικά παραδείγματα :

“Ω πατέρα μου , μεγάλε Βασιλιά ,
η σχισμή του ουράνιου παραθύρου έχει ανοίξει για σένα .” (Ρήση 604)

Η πόρτα του ουρανού στον ορίζοντα ανοίγει για σένα ,
οι θεοί χαίρονται που θα σε συναντήσουν . . .
Μπορείς να καθίσεις σ’ αυτό το σιδερένιο θρόνο σου ,
Όπως ο Μέγας που βρίσκεται στην Ηλιούπολη .” (Ρήση 610)

Ω Βασιλιά μπορείς να ανέβεις . . .
Ο ουρανός στριφογυρίζει μπροστά σου ,
Η γη τρέμει μπροστά σου ,
Τα Άφθαρτα Άστρα σε φοβούνται .
Έχω έρθει σε σένα ,
Ω εσύ του οποίου τα seats είναι κρυμμένα ,
Για να σε αγκαλιάσω στον ουρανό . . .” (Ρήση 667)

Η γη μιλάει , η πύλη του θεού επί της γης είναι ανοιχτή ,
οι πόρτες του Γκεμπ είναι ανοιχτές για σένα . . .
Μπορείς να μετακινηθείς προς τον ουρανό
Μαζί με το σιδερένιο θρόνο σου .” (Ρήση 483)

Ω πατέρα μου βασιλιά ,
Τέτοια είναι η πορεία σου από τότε που έγινες θεός ,
Το ταξίδι σου ως ουράνιας ύπαρξης .
Στέκεσαι στη Συνάθροιση του ορίζοντα
και κάθεσαι σ’ αυτό το σιδερένιο θρόνο που οι θεοί θαυμάζουν . . .” (Ρήση 673)

Οι συνεχείς αναφορές στο σίδηρο , παρότι εύκολο να παραβλεφθούν , είναι περίεργες .Ο σίδηρος , ήταν σπάνιο μέταλλο στην αρχαία Αίγυπτο , ιδιαίτερα την εποχή των Πυραμίδων , όπου υποτίθεται ότι ήταν διαθέσιμο μόνο σε μορφή μετεωρίτη . Ωστόσο , στα “Κείμενα των Πυραμίδων” αναφερόταν μία πληθώρα σιδερένιων αντικειμένων : σιδερένια πιάτα στον ουρανό , σιδερένιοι θρόνοι , κάπου αλλού ένα σιδερένιο σκήπτρο (Ρήση 665C) , ακόμη και σιδερένια κόκαλα για το Βασιλιά (Ρήση 325 , 684 , και 723) .

Στην αρχαία Αίγυπτο , το όνομα που χρησιμοποιούσαν για το σίδηρο ήταν bja, μια λέξη που σήμαινε “μέταλλο του ουρανού” ή “θεϊκό μέταλλο” . Η γνώση του σιδήρου θεωρούνταν , επομένως , επίσης ένα δώρο σταλμένο από τους θεούς . . .

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

---

Ο Ντε Σαντιλάνα και η Φον Ντέχεντ πιστεύουν ότι οι αστρονόμοι – ιερείς των Μάγια γνώριζαν ότι η Γη δεν ήταν επίπεδη με τέσσερις γωνίες .

Κατά τη γνώμη τους , οι Μπακάμπ έχουν αλληγορική σημασία και χρησιμοποιούνται , για να φωτίσουν το φαινόμενο της μετάπτωσης των ισημεριών .

Εν ολίγοις είναι το σύστημα των συντεταγμένων μιας αστρολογικής εποχής που αναπαριστούν τους κύκλους των ισημεριών και των ηλιοστασίων .

Όπως είναι γνωστό , οι τέσσερις αστερισμοί στους οποίους ανατέλλει ο ήλιος στις ισημερίες άνοιξης – φθινοπώρου και στα ηλιοστάσια καλοκαιριού – χειμώνα ορίζονται από τους κύκλους αυτούς και αλλάζουν κάθε 2.200 χρόνια .

Όπως είναι φυσικό , όταν τα γρανάζια του ουρανού μετακινούνται , μια νέα εποχή διαδέχεται την παλιά .

Όλα αυτά όμως δεν είναι παρά τυπικές εικόνες που αποδίδουν μεταφορικά την έννοια της μετάπτωσης .

Αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει μέσα από τους συμβολισμούς του μύθου είναι η γήινη καταστροφή – σ’ αυτή την περίπτωση ο κατακλυσμός από τον οποίο οι Μακάμπ επιζούν .

Άραγε τι σχέση έχουν με την υπόθεση τα ανάγλυφα της Τσιτσέν Ιτσά , που αναπαριστούν τους Μπακάμπ ως γενειοφόρους με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά ;

Η μορφή των Μακάμπ (που συνδέεται με ένα σωρό αναφορές που δεν έχουν κατανοηθεί σωστά , όπως “οι τέσσερις γωνίες του ουρανού” ή “η τετράπλευρη γη”), δεν είναι παρά ένα ακόμη επιβοηθητικό εργαλείο για την κατανόηση της μετάπτωσης .

Όπως είναι γνωστό , αρχέτυπο όλων είναι ο “Μύλος” , που αναφέρεται και στον τίτλο του βιβλίου των Ντε Σαντιλάνα και Φον Ντέχεντ “Hamlet’s Mill” (“Ο Μύλος του Άμλετ”) .

Φαίνεται πως ο σαιξπηρικός χαρακτήρας , “τον οποίο ο ποιητής έκανε σαν εμάς , τον πρώτο δυστυχή διανοούμενο” , είναι ένα μυθικό πρόσωπο που κρύβει μέσα του το άγνωστο παρελθόν , ένας άνθρωπος προσχηματισμένος ολοκληρωτικά από τον αρχέγονο μύθο .

Είναι παράξενο , μα σε όλες του τις μετεμψυχώσεις ο Άμλετ παραμένει ο εαυτός του .

Ο αυθεντικός Αμλόντι (και μερικές φορές Άμλεθ) , όπως ονομάζεται στους ισλανδικούς μύθους , “εμφανίζει τα ίδια χαρακτηριστικά της μελαγχολίας και της υψηλής διανόησης .
Είναι ένας γιος , αποφασισμένος να εκδικηθεί τον πατέρα του , ένας γνώστης μυστικών , από τα οποία δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει , ένας αδιόρατος κομιστής της Μοίρας , που θα πρέπει να χαθεί , όταν ολοκληρωθεί η αποστολή του . . .”

Σε πολλές από τις παραδόσεις , δύο γιγαντιαίες παρθένες ( η Φένια και η Μένια ) είχαν αναλάβει να γυρνούν αυτό τον τεράστιο μηχανισμό , που η ανθρώπινη δύναμη δεν έφτανε να μετακινήσει .

Όμως κάτι πήγε στραβά και οι δύο γιγάντισσες αναγκάστηκαν να δουλεύουν μέρα – νύχτα , χωρίς να ξεκουράζονται :

“Στον πάγο του μύλου τις έφεραν μπροστά ,
κίνηση για να δώσουν στην γκρίζα πέτρα ,
Δεν τις άφηνε να ηρεμήσουν ούτε να ξεκουραστούν ,
στο τρίξιμο του μύλου ήθελε νάναι στραμμένη
η προσοχή τους .

Το τραγούδι τους ήταν ένα ουρλιαχτό
που την ησυχία θρυμμάτιζε :
«Χαμήλωσε το κασόνι , αλάφρωσε τις πέτρες !»
Αυτός όμως τις έβαζε να αλέσουν περισσότερο .”

Η Φένια και η Μένια περίμεναν μέχρι να κοιμηθούν όλοι κι έπειτα άρχισαν να γυρνούν το μύλο με τόση ταχύτητα , που τα φτερά του δεν άντεξαν κι έσπασαν , παρόλο που ήταν σε σιδερένιες θήκες .

Η αδικία τις είχε κάνει να επαναστατήσουν .

Αμέσως μετά και πριν καταλάβει κανείς τι ακριβώς είχε γίνει, ένας θαλάσσιος βασιλιάς , που ονομαζόταν Μίσιγκερ, έκλεψε το μύλο και τον φόρτωσε στο πλοίο μαζί με τις δύο γιγάντισσες .

Ο Μίσιγκερ διέταξε και πάλι το ζευγάρι να αλέσει , μα αυτή τη φορά άλεθαν αλάτι . Τα μεσάνυχτα τον ρώτησαν αν ήθελε άλλο κι αυτός τις παρακάλεσε να συνεχίσουν . Λίγο αργότερα το πλοίο βυθίστηκε :

“Τα τεράστια φτερά πετάχτηκαν μακριά από το κασόνι ,
Μέχρι και τα πιρτσίνια έσπασαν ,
Ο κορμός που είχε για άξονα τραντάχτηκε
Κι όλα έφυγαν σαν βολίδα προς τα κάτω .”

Όταν έφτασε στον πάτο της θάλασσας , ο μύλος γυρνούσε ακόμη κι άρχισε να αλέθει πέτρες και άμμο . Έτσι δημιουργήθηκε μια τεράστια δίνη , “η Ρουφήχτρα”.

Ο Ντε Σαντιλάνα και η Φον Ντέχεντ μας διαβεβαιώνουν πως οι παραπάνω εικόνες συμβολίζουν τη μετάπτωση των ισημεριών . Ο άξονας και τα “σιδερένια φτερά” είναι :

“ . . . ένα σύστημα συντεταγμένων στην ουράνια σφαίρα και αντιπροσωπεύουν το πλαίσιο μιας παγκόσμιας εποχής . Ουσιαστικά , το πλαίσιο προσδιορίζει μια παγκόσμια εποχή . Εφόσον ο πολικός αστέρας και οι κόλουροι σχηματίζουν ένα αόρατο όλο , αν κάποιο από τα δύο μέρη μετακινηθεί, το πλαίσιο φεύγει από τη θέση του . Όταν συμβεί κάτι τέτοιο , ένα νέο πολικό αστέρι με δικούς του κύκλους που αναλογούν στις σωστές θέσεις θα πρέπει να αντικαταστήσει τον απαρχαιωμένο μηχανισμό . . .”

Αυτό που κρατά τα πάντα σε κίνηση είναι η μετάπτωση του άξονα της Γης – μια κίνηση που οφείλεται σε γιγαντιαίες βαρυτικές και γυροσκοπικές δυνάμεις , που με τα σημερινά δεδομένα είναι εύκολο να μετρηθούν και να καταγραφούν .
Για παράδειγμα , ο βόρειος πολικός αστέρας σήμερα είναι ο άλφα της Μικρής Άρκτου (τον οποίο γνωρίζουμε ως Πολικό Αστέρα) . Χάρη στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές γνωρίζουμε πως το 3.000 π.Χ. στην ανάλογη θέση βρισκόταν ο άλφα του Δράκοντα .
Την εποχή των αρχαίων Ελλήνων το πολικό αστέρι του βορρά ήταν ο βήτα της Μικρής Άρκτου και το 14.000 μ.Χ. θα είναι ο Βέγκα .

http://www.sacred-texts.com/egy/pyt/index.htm

quote:

---

Χρίστος Έλ : Τα Κείμενα των Πυραμίδων στα αγγλικά.

http://www.sacred-texts.com/egy/pyt/index.htm

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

“ . . . ανήκει στη διαρκή παρακαταθήκη του αρχαίου μύθου . Τη συναντάμε στην "Οδύσσεια" ως Χάρυβδη στα στενά της Μεσίνα (κατά μία εκδοχή) και σε αρκετούς ακόμη λαούς του Ινδικού και του Ειρηνικού ωκεανού .
Στους Σατιαβράτα της Ινδίας και τους Κάε της Τόγκα , ο ήρωας γαντζώνεται από τα κλαδιά μιας συκιάς και σώζεται ενώ το πλοίο βυθίζεται . Η επιμονή στη λεπτομέρεια χαλιναγωγεί την εφευρετικότητα και αποδεικνύει ότι αυτές
οι ιστορίες ανήκουν από την αρχαιότητα στην κοσμογραφική λογοτεχνία .”

Εφόσον ο μέγας ισλανδικός μύλος κάνει κι αυτός την εμφάνισή του κάτω από σχετικά παρόμοιες συνθήκες , η δίνη στην Οδύσσεια του Ομήρου δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει . Είναι η τελευταία νύχτα πριν από την τελική αναμέτρηση . Ο Οδυσσέας , ορκισμένος για εκδίκηση , έχει φτάσει στην Ιθάκη και με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς τριγυρνά μεταμφιεσμένος , για να μην τον αναγνωρίσουν . Κάποια στιγμή προσεύχεται στον Δία , για να του στείλει ένα ευνοϊκό σημάδι πριν από τη μεγάλη δοκιμασία :

“Έτσι είπε , και του ξάκουσε την προσευχή του ο Δίας ,
κι άξαφνα απάνω βρόντησε στ’ αστρόφωτα ουράνια ,
ψηλά μέσα στα σύγνεφα και χάρηκε ο Δυσσέας .
Κι απ’ το παλάτι ακούστηκε φωνή κοντά του αλέστρας ,
στο μέρος που οι χειρόμυλοι βρισκόνταν του Δυσσέα ,
και δώδεκα δουλεύανε γυναίκες να ετοιμάσουν
αλεύρι και κριθάλευρο , που’ ναι ζωή του ανθρώπου .
Κι’ οι άλλες , σαν απάλεσαν το στάρι , κοιμηθήκαν .
Και μια δεν έπαυε , που η πιο αδύναμη ήταν .
Σταμάτησε το μύλο της κι έτσι είπε για σημάδι :
“Δία πατέρα , που θεών κι ανθρώπων είσαι αφέντης ,
έκαμες δυνατή βροντή μες στ’ αστερένια ουράνια ,
δίχως καν να’ χει σύγνεφο . Κάποιο σημάδι δείχνεις .
Άκου κι εμένα της φτωχής , το λόγο μου να κάμεις .
Στερνή τους σήμερα φορά στο σπίτι του Δυσσέα
ας φάνε το λαχταριστό φαΐ τους οι μνηστήρες ,
που μου ‘λυσαν τα γόνατα απ’ τον πολύ τον κόπο
ν’ αλέθω στάρι . Κάμε το να φάνε το στερνό τους . . .”

(η μετάφραση , του αποσπάσματος από την “Οδύσσεια” , που παρατίθεται εδώ είναι του Ζήσιμου Σίδερη) .

Ο Ντε Σαντιλάνα και η Φον Ντέχεντ υποστηρίζουν ότι η αλληγορία της “ουράνιας σφαίρας που γυρνά σαν μυλόπετρα χωρίς ποτέ να προξενεί κακό” και η βιβλική παράδοση του Σαμψών , “τυφλού στη Γάζα , στο μύλο με τους σκλάβους” δεν είναι τυχαίες .

Οι ανελέητοι φύλακες τον λύνουν μέσα στο ναό , για να τους κάνει επίδειξη των ικανοτήτων του , μα αυτός συγκεντρώνει τις τελευταίες του δυνάμεις , για να γκρεμίσει τις δύο κεντρικές κολόνες και μαζί ολόκληρο το οικοδόμημα σκοτώνοντας τους πάντες . Όπως η Φένια και η Μένια , έτσι κι αυτός παίρνει την εκδίκησή του .

Εκεί η μορφή του Άμλετ / Σαμψών είναι γνωστή ως Κούλερβο και ο μύλος έχει το περίεργο όνομα “Σάμπο”. Στο μύθο της Φένια και της Μένια , κάποιος κλέβει το μύλο , τον φορτώνει σ’ ένα πλοίο και στο τέλος γίνεται κομμάτια .

Πιθανότατα η λέξη “Σάμπο” πηγάζει από τη σανκριστική “skambha” που σημαίνει “κολόνα ή στύλος” . Στην “Αθαρβαβέδα”, ένα από τα αρχαιότερα κείμενα της βόρειας Ινδίας , συναντάμε έναν ολόκληρο ύμνο , αφιερωμένο στη skambha :

“Σε κείνη τη γη , σε κείνο τον ουρανό , σε κείνη την ατμόσφαιρα στηρίζεται εκεί που η φωτιά , το φεγγάρι , ο ήλιος κι ο άνεμος μένουν σταθερά . . . Η skambha συγκρατεί τη γη και τον ουρανό , η skambha συγκρατεί τις έξι κατευθύνσεις , στη skambha ενυπάρχει η ύπαρξη” .

Η μεταφράστρια της Αθαρβαβέδα Γουίτνεϊ σχολιάζει κάπως αμήχανα :

“Φως , skambha , προπέλα , υποστήριξη , κολόνα , όλα χρησιμοποιούνται παράξενα σε αυτό τον ύμνο , αποδίδοντας κατά κάποιο τρόπο το πλαίσιο του σύμπαντος” .

Εφόσον γνωρίζουμε την περιπλοκότητα των ιδεών που συνδέουν τους κοσμικούς μύλους , τις δίνες , τα παγκόσμια δέντρα και τόσα άλλα , η χρήση τους στις αρχαϊκές Βέδες δεν θα έπρεπε να μας ξενίζει .

Αυτό που ξεχωρίζει εδώ , όπως και σε όλες τις άλλες αλληγορίες , είναι το πλαίσιο μιας παγκόσμιας εποχής – ο ίδιος ουράνιος μηχανισμός που γυρνά εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια , με τον Ήλιο να ανατέλλει στις ίδιες ισημερίες , στα ίδια ηλιοστάσια και σιγά – σιγά να μεταφέρει αυτές τις ουράνιες συντεταγμένες σε τέσσερις νέους αστερισμούς , για τα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια .

Γι αυτό το λόγο ο μύλος πάντα γίνεται κομμάτια , οι γιγαντιαίες προπέλες φεύγουν από τη θέση τους , τα ατσάλινα πιρτσίνια σπάνε και ο κορμός τραντάζεται .

Η μετάπτωση των ισημεριών είναι άξια των φανταστικών περιγραφών που προσπαθούν να την επεξηγήσουν , γιατί κάποιες στιγμές πραγματικά αλλάζει ή σπάει τις σταθερές συντεταγμένες ολόκληρης της ουράνιας σφαίρας .

Σύμφωνα με τον Σαντιλάνα και τη φον Ντέχεντ , η ύπαρξη ή όχι των κειμένων δεν έχει ιδιαίτερη σημασία και παρατηρούν ότι “η αξία της μυθικής ορολογίας βρίσκεται στο γεγονός ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όχημα για τη μεταφορά γνώσεων , ανεξάρτητα από το βαθμό οξυδέρκειας των ανθρώπων που αφηγούνται τις ιστορίες , τους μύθους κτλ.”

Με άλλα λόγια αυτό που έχει σημασία είναι ότι κάποιες συγκεκριμένες κεντρικές εικόνες επιβιώνουν και συνεχίζουν να διαδίδονται , άσχετα με το πόσο παρεκκλίνουν από την πρωταρχική ιστορία .

Ένα παράδειγμα μιας τέτοιας παρέκκλισης (που μνημονεύει τις απαραίτητες πληροφορίες και εικόνες) στη φυλή των Τσερόκι, οι οποίοι ονομάζουν το γαλαξία μας “Εκεί που Έτρεξε ο Σκύλος”.

Σύμφωνα με την παράδοσή τους , στους αρχαίους χρόνους “οι άνθρωποι του νότου είχαν ένα μύλο”, από τον οποίο κάποιος έκλεβε επανειλημμένα φαγητό . Σύντομα οι ιδιοκτήτες ανακάλυψαν τον κλέφτη , ένα σκύλο , που “έτρεξε ουρλιάζοντας στο σπίτι του στο βορρά , ενώ το φαγητό του έτρεχε από το στόμα . Τα ίχνη που άφησε δημιούργησαν το γαλαξία , αυτόν που οι Τσερόκι ονομάζουν μέχρι σήμερα , «Εκεί που Έτρεξε ο Σκύλος»” .

Κεντρική Αμερική , ένας από τους πολλούς μύθους που αναφέρονται στον Κετσαλκόατλ τον παρουσιάζει να παίζει κεντρικό ρόλο στην αναγέννηση της ανθρωπότητας μετά τον καταστροφικό κατακλυσμό που σήμανε το τέλος του τέταρτου ήλιου .

Μαζί με το σύντροφό του Σολότλ, που είχε κεφάλι σκύλου , κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο , για να πάρει πίσω τους σκελετούς των ανθρώπων που χάθηκαν στον κατακλυσμό .

Για να επιτύχει το σκοπό του , ξεγελά τον Μικτλαντεκούτλι, το θεό του θανάτου , και τον πείθει να μεταφέρουν τα κόκαλα σε μια περιοχή που ονομάζεται Ταμοαντσάν.

Εκεί τα αλέθουν για φαγητό σε μια μυλόπετρα , όπως το καλαμπόκι . Στη συνέχεια οι θεοί περιχύνουν το άλεσμα με αίμα και δημιουργούν τη σάρκα των σύγχρονων ανθρώπων .

Ο Ντε Σαντιλάνα και η Φον Ντέχεντ πιστεύουν ότι η παρουσία ενός κυνοειδούς χαρακτήρα στις δύο προαναφερόμενες παραλλαγές του μύθου του κοσμικού μύλου δεν είναι τυχαία .

Παρατηρούν ότι ο Κούλερβο , ο Φιλανδός Άμλετ , συνοδεύεται από “το μαύρο σκύλο Μούστι”.

Κατά τον ίδιο τρόπο , ο πρώτος που αναγνωρίζει τον Οδυσσέα μετά την επιστροφή του στην Ιθάκη είναι ο πιστός του σκύλος.

Στη δανέζικη εκδοχή του θρύλου του Άμλεθ / Άμλετ , “καθώς ο Άμλεθ προχωρούσε στο δάσος , ένας λύκος διέσχισε το δρόμο του” .

Αν και τα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε είναι άπειρα , θα ολοκληρώσουμε την αναφορά μας με μια αναθεωρημένη εκδοχή της ιστορίας του Κούλερβο από τη Φιλανδία , όπου ο ήρωας παίρνει την (παράξενη) εντολή “να πάει στην Εσθονία , για να γαυγίσει κάτω από ένα φράκτη . . . όπου γαύγισε για ένα χρόνο . . .” .

Αυτά όπως και μια σειρά άλλων κυνοειδών συμβόλων τα συγκαταλέγουν στην κατηγορία των “μορφολογικών δεικτών” και θεωρούν ότι είναι πολύ πιθανό να αντιπροσωπεύουν επιστημονικές πληροφορίες του σήμερα , που αφορούν τη μετάπτωση των ισημεριών , στους αρχαίους μύθους .

Οι δείκτες , εκτός από την ιδιαίτερη , προσωπική σημασία που θα μπορούσαν να έχουν , ίσως επινοήθηκαν για να επιστήσουν την προσοχή ενός συγκεκριμένου κοινού στις σημαντικές πληροφορίες που εμπεριέχουν οι μύθοι .

Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις ίσως να σχεδιάστηκαν για να “ανοίξουν το δρόμο” σε όσους θελήσουν να ακολουθήσουν τη διαδρομή των επιστημονικών πληροφοριών από τον ένα μύθο στον άλλο .

Στη συνέχεια , αν και δεν θα αναφερθούμε σε άλλους μύλους ή δίνες , ας σημειώσουμε ότι ο Ωρίωνας , ο μεγάλος κυνηγός της ελληνικής μυθολογίας , είχε κι αυτός ένα σκύλο .

Όταν ο Ωρίωνας προσπάθησε να γοητεύσει την παρθένα θεά Άρτεμη , αυτή δημιούργησε ένα σκορπιό από το χώμα της γης και σκότωσε κι αυτόν και το σκύλο του .

Μετά το θάνατό του μεταμορφώθηκε στον αστερισμό που φέρει το όνομά του κι ο σκύλος του στο Σείριο , το αστέρι του Κυνός .

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αναγνώριζαν το Σείριο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και συνέδεαν τον αστερισμό του Ωρίωνα με το θεό τους Όσιρι .

Στη χώρα τους ο χαρακτήρας του πιστού ουράνιου σκύλου κατακτά τη μέγιστη μυθική ανάπτυξη στη μορφή [ του Ουπ Ουαβέτ ] , της θεότητας με το κεφάλι τσακαλιού, που το όνομά του σημαίνει “Αυτός που Ανοίγει το Δρόμο”.

Αν ακολουθήσουμε την Αιγυπτιακή διαδρομή κι ασχοληθούμε με τον αστερισμό του Ωρίωνα και τον κραταιό μύθο του Όσιρι , θα βρεθούμε περιστοιχισμένοι από γνώριμα σύμβολα .

Όπως είναι γνωστό , ο Όσιρις είχε πέσει θύμα συνωμοσίας .

Αρχικά οι εχθροί του τον έκλεισαν σε ένα κουτί και τον άφησαν έρμαιο στα νερά του Νείλου . Από αυτή την άποψη δε , θυμίζει τον Ουτναπιστίμ , τον Νώε , τον Κοσκότλι κι όλους τους άλλους ήρωες του κατακλυσμού , που επέζησαν χάρη στις κιβωτούς , τα κουτιά και τα μπαούλα ;

Ένα ακόμη πασίγνωστο στοιχείο είναι η κλασική μεταπτωτική εικόνα του παγκόσμιου δέντρου ή της κεντρικής κολόνας που κρατάει τη στέγη .

Σύμφωνα με το μύθο , ο Όσιρις φτάνει στη θάλασσα και τα κύματα τον ξεβράζουν στις ακτές της Βύβλου , δίπλα στα κλαδιά μιας μυρίκης .

Τότε το δέντρο ξαφνικά θεριεύει και περικλείει το “φέρετρο” στον κορμό του .

Ο βασιλιάς της χώρας , που θαυμάζει τη μυρίκη , κόβει τον κορμό της που περιέχει τον Όσιρη και τον χρησιμοποιεί για να στηρίξει την οροφή του παλατιού του .

Αργότερα η Ίσις , σύζυγος του Όσιρη , απελευθερώνει το σώμα του άντρα της από τον κορμό και τον φυγαδεύει στην Αίγυπτο για να αναγεννηθεί .

Εκτός των άλλων , ο μύθος του Όσιρη περιέχει κι αρκετούς αριθμούς – κλειδιά που είτε τυχαία είτε προσχεδιασμένα , μας δίνουν πρόσβαση στην “επιστήμη” της μετάπτωσης .

Η αρχαιοαστρονόμος Τζέιν Μπ. Σέλερς , που σπούδασε αιγυπτιολογία στα Ασιατικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Σικάγο , είναι μία από τους ελάχιστους σοβαρούς επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί με τη θεωρία που αναπτύσσουν ο Ντε Σαντιλάνα και η φον Ντέχεντ στο Hamlet’s Mill .

Η Σέλερς έχει κερδίσει το σεβασμό των συναδέλφων της , επειδή τράβηξε το επιστημονικό ενδιαφέρον στην ανάγκη της χρήσης της αστρονομίας και ειδικότερα της μετάπτωσης για τη σωστή μελέτη της αρχαίας Αιγύπτου και της θρησκείας της .

Με τα δικά της λόγια :

“Οι αρχαιολόγοι έχουν ουσιαστική άγνοια της μετάπτωσης και αυτό επηρεάζει τα συμπεράσματά τους σε σχέση με τους αρχαίους μύθους , τους αρχαίους θεούς και τις διατάξεις των αρχαίων ναών . . . Για τους αστρονόμους η μετάπτωση είναι ένα αποδεδειγμένο γεγονός . Όσοι μελετούν τους αρχαίους πολιτισμούς πρέπει απαραιτήτως να έχουν γνώση του φαινομένου” .

Στο βιβλίο της “The Death of Gods in Ancient Egypt” η Σέλερς ισχυρίζεται ότι στο μύθο του Όσιρη συναντάμε μια σειρά από αριθμούς – κλειδιά που αν και φαίνονται “περιττοί” όσον αφορά την αφήγηση , περιέχουν ακριβείς αξίες , από τις οποίες προκύπτουν γνώσεις ενός αέναου λογισμού , όπως :

1) Ο χρόνος που χρειάζεται η αργή μεταπτωτική κίνηση της Γης για να επηρεάσει τη θέση της ανατολής του ήλιου της εαρινής ισημερίας τόσο , ώστε νε μετακινηθεί μία μοίρα κατά μήκος της εκλειπτικής (πάντοτε σε σχέση με τον αστερισμό στο φόντο του οποίου ανατέλλει) .

2) Ο χρόνος που χρειάζεται ο Ήλιος για να διασχίσει ένα πλήρη ζωδιακό τμήμα 30ο .

3) Ο χρόνος που χρειάζεται ο Ήλιος για να διασχίσει δύο πλήρη ζωδιακά τμήματα (που το άθροισμά τους μας κάνει 60ο) .

4) Ο χρόνος που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί η “Μεγάλη Επιστροφή" , δηλαδή ο χρόνος που χρειάζεται ο Ήλιος , για να μετακινηθεί 360ο κατά μήκος της εκλειπτικής , ολοκληρώνοντας έναν πλήρη μεταπτωτικό κύκλο ή “Μεγάλο Χρόνο”.

Για τη Σέλερς , οι σημαντικότεροι αριθμοί που αναφέρονται στο μύθο του Όσιρη είναι οι : 360 , 72 , 30 και 12.

Οι περισσότεροι προκύπτουν από ένα τμήμα του μύθου , στο οποίο παρέχονται βιογραφικές λεπτομέρειες των διαφόρων χαρακτήρων .

Ο Ε.Α. Γουόλις Μπαντζ υπεύθυνος μέχρι πρότινος των αιγυπτιακών αρχαιοτήτων του Βρετανικού Μουσείου , έχει επιμεληθεί της περιληπτικής αναφοράς που συγκεντρώνει τα παραπάνω στοιχεία :

“ Η θεά Νουτ , σύζυγος του θεού ήλιου Ρα , διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με το θεό Γκεμπ . Όταν ο Ρα το ανακάλυψε , καταράστηκε τη γυναίκα του να μην μπορεί να γεννήσει καμιά ημέρα ή μήνα του χρόνου .

Τότε ο θεός Θωθ , που ήταν επίσης ερωτευμένος με τη Νουτ , έπαιξε με τη Σελήνη και της κέρδισε πέντε
ολόκληρες ημέρες . Αυτές τις ένωσε με τις υπόλοιπες 360 από τις οποίες αποτελούνταν τότε ο χρόνος (σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση) .

"Τις πρώτες από αυτές τις πέντε ημέρες εμφανίστηκε ο Όσιρις και τη στιγμή της γέννησής του ακούστηκε μια φωνή που διακήρυττε ότι γεννήθηκε ο άρχοντας της πλάσης . ”

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr