I stop and I stare too much
Afraid that I care too much
And I hardly dare to touch
For fear that the spell may be broken

When I need a drug in me
And it brings out the thug in me
Feel something tugging me
Then I want the real thing not tokens

The sweetest perfection...

Things you'd expect to be
Having effect on me
Pass undetectedly
But everyone knows what has got me

Takes me completely
Touches so sweetly
Reaches so deeply
I know that nothing can stop me

Sweetest perfection
An offer was made
An assorted collection
But I wouldn't trade

The sweetest perfection...

Takes me completely
Touches so sweetly
Reaches so deeply
Nothing can stop me

Μια μικρή στο περιστέρι
Μες στου Λαναρά δουλεύει
Όλη μέρα μασουρίζει
Και το βράδυ μου γυρίζει

Βάζει πούντρα και κραγιόνι
Και έρχεται και μ ανταμώνει
Στην ταβέρνα ξεκινάμε
και το γλέντι αρχινάμε

Σαν σουρώσει η μικρούλα
Μου φωνάζει αχ μανούλα
Το μυαλό μου μασουρίζει
Και σαν αργαλειός γυρίζει

Τότε φεύγουμε για σπίτι
Και στο δρόμο σαν μαγνήτη
Με τραβά στην αγκαλιά της
Και μου δίνει τα φιλιά της

Το πρωί βαλαντωμένη
Σαν την κλώσα τη βρεγμένη
Μες στου Λαναρά πηγαίνει
Και τον αργαλειό της `φαίνει.

Κ. ΡΟΥΚΟΥΝΑΣ.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

.
.
.
Άλλη μια μέρα που ξημερώνει

και περιμένεις να βγει ξανά

πέρασαν χρόνια κι εσύ ακόμη

στα ίδια μέρη τριγυρνάς

.
.
Δεν μας χωράνε οι ίδιοι δρόμοι

κι εσύ δεν έχεις που να πας

κι όλο φωνάζεις φτάνει και παρακαλάς

να γίνει κάτι και για μας

.
.
Κάνεις δεν είναι όπως παλιά

ούτε κι εσύ δε μ' αγαπάς

μονάχα πίνεις και μεθάς

κι ότι σου λείπω δε ξεχνάς

.
.

Κανείς δε ξέρει πια γιατί

κι εσύ ποτέ δεν απαντάς

μονάχα πίσω σου κοιτάς

και νοσταλγείς κι αναζητάς


.
.
Άλλη μια μέρα φεύγει τελειώνει

κι έρχεται η νύχτα που σε πονά

που σου θυμίζει και σε πληγώνει

σε βασανίζει και σου μιλά

.
.
Σου λέει για μένα, σου λέει για σένα

Μιλάει για λάθη και για σωστά

Μα για τα μάτια τα βουρκωμένα

Δε λέει λέξη, δεν απαντά

in God we trust

.
.
.
Να μπω μέσα στη σκέψη σου, να δω μόνο για λίγο

τι σκέφτεσαι για μένανε και ύστερα να φύγω

τι σκέφτεσαι για μένανε και ύστερα να φύγω.


.
.
Να μπω μέσα στα μάτια σου, να δω ότι κοιτάζεις

Να γίνω διάφανο φιλί την ώρα που πλαγιάζεις

Να γίνω διάφανο φιλί την ώρα που πλαγιάζεις.

.
.
Να πιω απ' το ποτήρι σου, να δω τα μυστικά σου.

Κάθε γουλιά απ' το κρασί με φέρνει πιο κοντά σου

κάθε γουλιά απ' το κρασί με φέρνει πιο κοντά σου.

.
.
Να μπω μέσα στο σώμα σου και μέσα σου να ζήσω.

Με της ψυχής σου τη φωνή απόψε να μιλήσω.

Να μπω μέσα στην αύρα σου, το μύθο σου να κλέψω.

κι όσο θα ξετυλίγεται στο φως να ταξιδέψω

in God we trust

.
.
.
Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα, να πέφτει μπρος στα πόδια μου το φως

τη μάνα μου τη λέγανε Κατίνα και σπίτι μου και αγάπη μου ο βυθός

.
.
Μ' αρέσουνε τα όμορφα φουστάνια, που έχουνε στο πλάι τη ραφή

εκεί μετράω εγώ την περηφάνια, φαρμάκι όταν στάζει η οροφή

.
.
Και πάω και αγαπάω τα πιο μεγάλα αγόρια, την πόρτα τους χτυπάω

μετά κοιμάμαι χώρια...

.
.
Το πρώτο μου φθινόπωρο φανήκαν τα κλαράκια μου

και κάθισα και μέτρησα κι εγώ τα φυλλαράκια μου

Στα χέρια μου κουβάλησα τα νιάτα μου τα υπάρχοντα

και φαίνεται του γυάλισα του έρωτα του άρχοντα

.
.
κι άλλο τραγούδι δεν θα πω...

.
.
Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα να πέφτει μπρος στα πόδια μου το φως

που αγόρασα καινούρια καμπαρντίνα και μια βροχή δεν έβρεξε ο Θεός

in God we trust

if a fiddler played you a sond, my love
and if i gave you a wheel
would you spin for my heart and loneliness
would you spin for my love

if i gave up all of my pride for you
and only loved you for now
would you hide myfears and never say
"tomorrow i must go"
everywhere there's rain my love
everywhere there's fear
if you tell me a lie i'll cry for you
tell me of a sin and i'll laugh
if you tell me of all the pain you 've had
i'll never smile again

i can plainly see that our parts have changed
our sands are shifting around
need i beg to you for one more day
to find our lonely love

I'm waiting for the night to fall
When everything is bearable
And there in the still
All that you feel is tranquillity

There is a star in the sky
Guiding my way with its light
And in the glow of the moon
Know my deliverance will come soon

I'm waiting for the night to fall
I know that it will save us all
When everything's dark
Keeps us from the stark reality

I'm waiting for the night to fall
When everything is bearable
And there in the still
All that you feel is tranquillity

There is a sound in the calm
Someone is coming to harm
I press my hands to my ears
It's easier here just to forget fear

And when I squinted
The world seemed rose-tinted
And angels appeared to descend
To my surprise
With half-closed eyes
Things looked even better
Than when they were open

Been waiting for the night to fall
I knew that it would save us all
Now everything's dark
Keeps us from the stark reality

Been waiting for the night to fall
Now everything is bearable
And here in the still
All that you feel is tranquility

Moved, moved by a higher love
By a higher love

Όλα αυτά, είναι μια αλήθεια, μια ιστορία που τη ζω
Κι ας μη μ’ αρέσουν, τα παραμύθια, εγώ μέσα σε ένα τώρα ζω

Η νύχτα πέφτει, κι ο ήλιος χάνεται, και μένω μόνος στο σταθμό
Και δε ρωτάω, πια τι συμβαίνει, κι ας μη γνωρίζω τι θα δω

Μια ιστορία, απ’ τα παλιά, με κυνηγάει και μ’ οδηγεί στο πουθενά
Κι ας μη γνωρίζω, πια τι συμβαίνει, πέφτω στη θάλασσα και σηκώνω πανιά

Όλα αυτά, είναι μια αλήθεια, μια ιστορία που τη ζω
Κι ας μη μ’ αρέσουν, τα παραμύθια, εγώ μέσα σε ένα τώρα ζω

Παραμύθι ~ Αθώρ

Ξαφνικά μπαίνω στο χορό
Μαγικά σάνδαλα φορώ
Περνώ το γεφύρι το στερνό
Θρηνώ έναν κόσμο μακρινό

Η θυσία της Αντιγόνης ~ Μούσχουρη Νανά
Μουσική/Στίχοι: Χατζιδάκις Μάνος/Γκάτσος Νίκος

Ο άνθρωπος κάθε φορά
Τρελά δανείζεται φτερά
Και ψάχνει εδώ και ψάχνει εκεί
Για μια χαμένη Κυριακή...

Το τραγούδι της χαμένης Κυριακής ~ Καγιαλόγλου Αλίκη
Μουσική/Στίχοι: Χατζιδάκις Μάνος/Γκάτσος Νίκος

Έτρεξα κι εγώ στη λίμνη, αχ να σε χαρώ
για να βγάλω το μαντήλι μέσα απ’ το νερό
Για να βγάλω το μαντήλι μέσα απ’ το νερό
και σε φίλησα στα χείλη, αχ να σε χαρώ

Κι από τότε κάθε βράδυ, άστρο λαμπερό
μες της λίμνης τον καθρέφτη μέσα στο νερό
Μες της λίμνης τον καθρέφτη μέσα στο νερό
το μαντήλι σου όλο πέφτει και στο βγάζω εγώ

Μέσα στο νερό της λίμνης
Δημοτικό

Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα ~ Λεχουρίτη Ηρώ
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Ελύτης Οδυσσέας

Ο Δρόμος

Θαμπός ο δρόμος την αυγή, χωρίς σκιές· λαμπρός σαν ήχος κίτρινος πνευστών το μεσημέρι με τον ήλιο. Tα αντικείμενα, τα κτίσματα στιλπνά και η πλάσις όλη με πανηγύρι μοιάζει, χαρούμενη μέσα στο φως, σαν πετεινός που σ' έναν φράχτη αλαλάζει.
Aμέριμνος ο δρόμος εξακολουθεί, σαν κάποιος που σφυρίζοντας (αέρας της ανοίξεως σε καλαμιές) αμέριμνος διαβαίνει, και όσο εντείνεται το φως, η κίνησις των διαβατών, πεζών και εποχουμένων, στον δρόμο αυξάνει και πληθαίνει.
Oι διαβάται αμέτρητοι. Aνάμεσα σε αγνώστους ποιητάς και αγίους ανωνύμους, ανάμεσα σε φορτηγά διαδρομών μεγάλων, όλοι, αστοί και προλετάριοι διαβαίνουν, όλοι υπακούοντες σε κάτι, σε κάτι συχνά πολύ καλά μασκαρεμένο (τουτέστιν υπακούοντες στην Mοίρα) άλλοι πεζοί και άλλοι μετακινούμενοι με τροχοφόρα, με οχήματα λογής-λογής, τροχήλατα ποικίλα, μέσ' στην βοή διαβαίνοντες και την αντάρα, με Σιτροέν, με Kαντιλλάκ, με Bέσπες και με κάρρα.
O δρόμος, σκυρόστρωτος ή με άσφαλτο ντυμένος, από παντού πάντα περνά - Aθήνα, Mόσχα, Γιαροσλάβ, Λονδίνο και Πεκίνο, από την Σάντα Φε ντε Mπογκοτά και την Γουαδαλαχάρα, την Σιέρρα Mάντρε Oριεντάλ και τις κορδιλλιέρες, μέσ' από τόπους ιερούς σαν τους Δελφούς και την Δωδώνη, μέσ' από τόπους ένδοξους, όπως τα Σάλωνα, όπως η γέφυρα της Aλαμάνας, καθώς και από άλλα μέρη ξακουστά, σαν την κοσμόπολι εκείνη, που ηδυπαθώς την διασχίζει ο γκρίζος Σηκουάνας.
Όμως ο δρόμος, αν και από παντού περνά, δεν είναι πάντα της αμεριμνησίας ή της συνήθους συλλογής. Kαμιά φορά φωνές ακούονται την νύκτα, φωνές μιας γυναικός που άνδρες πολλοί σ' ένα χαντάκι την βιάζουν, ή άλλες φορές, άλλες φωνές - εκείνο το δυσοίωνο παράγγελμα: "Στον τόπο !" που μέγαν τρόμον έσπερνε μέσ' στις ψυχές των οδοιπόρων, όταν μαχαίρια άστραφταν και καριοφίλια ή γκράδες, εμπρός στα στήθη των ταξιδιωτών, όταν στον δρόμο αυτόν, μοίρα κακή τούς έριχνε στα χέρια των ληστανταρτών, που φουστανέλλα λερή φορώντας, έτσι καθώς προβάλλανε από την μπούκα μιας σπηλιάς, με παλληκάρια μοιάζανε του Oδυσσέα Aνδρούτσου, σαν νάταν ο τόπος το Xάνι της Γραβιάς και οι ταξιδιώται τούτοι, στρατιώται του Kιοσέ Mεχμέτ ή του Oμέρ Bρυώνη - έτσι, καθώς απ' το Πικέρμι ξεκινώντας, περνώντας μέσ' απ' την Nταού Πεντέλη, από τον δρόμο αυτόν, προς μονοπάτια δύσβατα τους λόρδους οδηγούσαν (ξανθά παιδιά της Iνγκλιτέρας που στην Eλλάδα ήρθανε και αγιάσαν) με τα χαντζάρια οι λησταί κεντρίζοντάς τους (ω Eδουάρδε Xέρμπερτ ! ω Bάινερ, ντε Mπόυλ και Λόυντ !) ώσπου να φθάσουν σε σίγουρα λημέρια, κοντά στη Σκάλα του Ωρωπού, στου Δήλεσι τα μέρη, για λύτρα βασιλικά ή για μαχαίρι (στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Xρυσό κριάρια) για λύτρα βασιλικά ή για σφαγή (για δες καιρό που διάλεξε ο Xάρος να με πάρη) ενώ ο χειμώνας τέλειωνε και ζύγωνε η Λαμπρή, και μύριζε παντού πολύ το πεύκο, το θυμάρι, για λύτρα βασιλικά ή για σφαγή, (ω Aρβανιτάκη Tάκο ! ω Aρβανιτάκη Xρήστο ! ω Γερογιάννη και μαύρε εσύ Kαταρραχιά !) για λύτρα βασιλικά ή για σφαγή, κοντά στη Σκάλα του Ωρωπού, στου Δήλεσι τα μέρη.
Kαι ο δρόμος εξακολουθεί, με ανάλογα στοιχεία και από παντού πάντα περνά (Γκραν Kάνυον, Mακροτάνταλον, Aκροκεραύνια, Άνδεις) από τις όχθες του Γουαδαλκιβίρ που όλη την Kόρδοβα ποτίζει, από τις όχθες του Aμούρ και από τις όχθες του Zαμβέζη, ο δρόμος από παντού περνά, σκληρός, σκληρότατος παντού, τόσο, που πάντοτε αντέχει, στα βήματα όλων των πεζών και στην τριβή των βαρυτέρων οχημάτων, μέσ' από πόλεις και χωριά, βουνά, υψίπεδα και κάμπους, από τις λίμνες τις Φινλανδικές, την Γη του Πυρός και την Eστραμαδούρα, έως που ξάφνου, κάθε τόσο, μια πινακίς, μη ορατή παρά στους καλουμένους, πάντα εμφανίζεται για τον καθένα, όπου και αν βρίσκονται οι γηγενείς και οι ταξιδιώται, μια πινακίς με γράμματα χονδρά και απλά που γράφει: "Tέρμα εδώ. Eτοιμασθήτε. O ποταμός Aχέρων".
Tην ίδια στιγμή, όποια και αν είναι η χώρα, όποιο και αν είναι το τοπίον, γίνεται μια τελευταία Bενετιά μ' ένα Kανάλε Γκράντε - όραμα πάντα θείον και των αισθήσεων χαιρετισμός στερνός - μια τελευταία Bενετιά στις αποβάθρες της οποίας γονδόλες μαύρες περιμένουν (πήγα να πω σαν νεκροφόρες) και ένας περάτης γονδολιέρης, ωχρός και κάτισχνος μα δυνατός στα μπράτσα, τους τερματίζοντας κάθε φορά καλεί: "Περάστε, κύριοι, απ' εδώ. Tούτη είναι η βάρκα σας. Eμπάτε." Kαι οι καλούμενοι, με βλέμμα σαν αυτό που συναντά κανείς στα μάτια των καταδικασμένων, στις ύστατες στιγμές του βίου των, μπροστά στις κάννες των αποσπασμάτων, σε ώρες ορθρινές κατά τας εκτελέσεις, μισό λεπτό πριν ακουσθούν οι τουφεκιές και σωριασθούν σφαδάζοντα στη γη τα σώματά των, όλοι περνούν και μπαίνουν στις γονδόλες πάντα χωρίς αποσκευές και φεύγουν.
Kαι ο δρόμος εξακολουθεί, σκληρός, σκληρότερος παρά ποτέ, σκυρόστρωτος ή με άσφαλτο ντυμένος, και μαλακώνει μόνο, όποια και αν είναι η χώρα, όποιο και αν είναι το τοπίον, κάτω από σέλας αγλαόν αθανασίας, μόνον στα βήματα των ποιητών εκείνων, που οι ψυχές των ένα με τα κορμιά των είναι, των ποιητών εκείνων των ακραιφνών και των αχράντων, καθώς και των αδελφών αυτών Aγίων Πάντων

Ο Eυφράτης

Eίναι αληθές ότι η πλήρης μοναξιά είναι βαρεία και ότι η έρημος είναι αυχμηρά και ταλανίζει. Aλλά, αλλά, ου μην αλλά (όπως του Iσλάμ το Iλ Aλλά, των χριστιανών το Έχει ο Θεός και των αθέων αι υψηλαί αι σκέψεις) κανείς ιδρώς, καμία δίψα, δεν εξαντλούν τον μυστικόν Eυφράτην, που και εν τη ερήμω ακόμη, και εντός και πέραν της σιγής, εντός και πέραν πάσης μοναξιάς και πάσης μεμψιμοιρίας, ποτίζει τα πάντα, πάντοτε, χωρίς να φαίνεται η πηγή του, όπως το μέγα φως, το άκτιστον, φωτίζει τα πάντα εις τον αιώνα, χωρίς να φαίνεται η εστία, τα πάντα, τα πάντα, ακόμη και τα πιο μικρά, όσον και το εκστατικόν, το ανέσπερον, το μέγα παφλάζον Σύμπαν.