Ο νόμος εξηγεί επίσης και τη διάθλαση του φωτός στα σημεία επαφής διαφορετικών μέσων .

Το φως κινείται με διαφορετικές ταχύτητες μέσα σε διαφορετικές ουσίες .

Έτσι , η συντομότερη διαδρομή δεν είναι πια η ευθύγραμμη , κάτι το οποίο μπορούμε να διαπιστώσουμε με το ακόλουθο παράδειγμα :

Ας υποθέσουμε πως κάποιος πνίγεται στη θάλασσα ενώ εμείς καθόμαστε στην παραλία .

Ποια διαδρομή θα μας φέρει στο συντομότερο χρόνο κοντά του , με δεδομένο ότι στην παραλία τρέχομε ταχύτερα απ’ όσο κολυμπάμε στο νερό ;

Μια δυνατότητα είναι να διαλέξομε τον γεωμετρικά ευθύγραμμο δρόμο από το σημείο όπου βρισκόμαστε ως εκεί όπου πνίγεται ο άνθρωπος :

Αυτή η διαδρομή περιλαμβάνει ένα διάστημα όπου θα τρέξουμε και ένα όπου θα κολυμπήσουμε .

Μια διαφορετική επιλογή είναι να τρέξουμε στην παραλία ως το σημείο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον άνθρωπο κι από κει να πέσουμε στο νερό και να κολυμπήσουμε κατευθείαν προς το μέρος του .

Αυτή η διαδρομή είναι μεγαλύτερη σε μήκος αλλά μπορεί να καλυφθεί σε μικρότερο χρόνο , εφόσον τρέχομε πολύ γρηγορότερα απ’ όσο κολυμπάμε .

Με τη μέθοδο δοκιμής και σφάλματος ή με την τργωνομετρία θα διαπιστώσουμε ότι η διαδρομή που γίνεται στον ελάχιστο χρόνο περιλαμβάνει μία ευθύγραμμη κίνηση στην παραλία υπό κάποια γωνία , και μια δεύτερη ευθύγραμμη κίνηση στο νερό υπό διαφορετική γωνία προς το στόχο μας (αν βέβαια ύστερα από όλους αυτούς τους υπολογισμούς δεν είναι πια πολύ αργά !) .

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο συμπεριφέρεται το φως όταν περνά από ένα αραιότερο μέσο σε κάποιο άλλο πυκνότερο .

Στην πραγματικότητα πρόκειται για την εφαρμογή της αρχής του Fermat στην εξαγωγή του νόμου του Snell για τη διάθλαση του φωτός , σύμφωνα με τον οποίο ο λόγος του ημιτόνου της γωνίας πρόσπτωσης προς το ημίτονο της γωνίας διάθλασης είναι ίσος με το λόγο των ταχυτήτων του φωτός στα δύο μέσα (και αντίστροφος του λόγου των δεικτών διάθλασης) .

Ο μόνος τρόπος για να βρεθεί η συντομότερη διαδρομή φαίνεται να δοκιμαστούν όλες οι διαδρομές και κατόπιν να εξαφανιστεί κάθε ίχνος αυτής της διαδικασίας .

Κάτι πρέπει να υπάρχει λοιπόν στην ίδια τη φύση του φωτός που να το καθιστά ικανό να επιχειρεί όλες τις διαδρομές και να τις εξαλείφει όλες εκτός από μία - τη συντομότερη .

Η ουσιώδης ιδιότητα είναι ότι το φως κινείται όπως ένα κύμα .

Αν το κατανοήσουμε αυτό , όλες οι άλλες ιδιότητες μπαίνουν στη θέση τους : το φως ακολουθεί αναπόφευκτα τον συντομότερο δρόμο .

Το κύμα είναι ένα “σκαμπανέβασμα” , μια σειρά από “όρη” και “κοιλάδες” .

Δύο ή περισσότερες κυματικές διαταραχές μπορεί να απλώνονται στην ίδια περιοχή .

Αν συμβεί να συναντηθούν σε κάποιο σημείο τα όρη του ενός κύματος με τις κοιλάδες του άλλου , έχουν την τάση να εξουδετερωθούν .

Έτσι ένας παρατηρητής βλέπει εκεί μικρότερη διαταραχή ή ακόμη και τέλεια ακινησία αν η εξουδετέρωση είναι πλήρης .

Αυτές είναι όλες κι όλες οι πληροφορίες που χρειαζόμαστε για να δούμε πώς η φύση του φωτός καθορίζει το πεπρωμένο του .

Το φως είναι ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα με μια σειρά από “όρη” και “κοιλάδες” του ηλεκτρικού και του μαγνητικού πεδίου .

Το μήκος κύματος του φωτός καθορίζει αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως χρώμα .

Το μήκος κύματος για το ορατό φως εκτείνεται σε μια περιοχή από 4 x 10<-7> μέτρα (ιώδες) μέχρι 7 x 10<-7> μέτρα (ερυθρό) .

Αυτά τα μήκη κύματος μπορούμε να τα φανταστούμε : 10 x 10<-7> είναι το χιλιοστό του χιλιοστομέτρου , ένα μέγεθος που μπορούμε να το συλλάβουμε με “το μάτι του νου” .

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μια ακτίνα φωτός πηγαίνει από το σημείο Α στο Β ακολουθώντας μαιανδρική διαδρομή .

Εμείς ξέρουμε ότι το φως δεν κινείται έτσι , το φως όμως δεν το γνωρίζει !

Αν όμως επιτρέπεται αυτή η διαδρομή (οπότε τόσο το καλύτερο για το φως) , θα επιτρέπεται επίσης και κάποια άλλη διαδρομή πολύ γειτονική της .

Έτσι , το φως θα ακολουθήσει και αυτή τη δεύτερη διαδρομή .

Ενώ όμως το φως που γλίστρησε κατά μήκος του πρώτου δρόμου μπορεί να φτάσει στο Β ως όρος , το φως που γλιστράει κατά μήκος του δεύτερου δρόμου μπορεί να φτάσει στο Β ως κοιλάδα ή κάτι ενδιάμεσο .

Κοντά στον πρώτο υπάρχουν πάρα πολλοί άλλοι δρόμοι , και ένας παρατηρητής στο Β θα δει το αποτέλεσμα που προκύπτει από τα κύματα που έρχονται απ’ όλους αυτούς τους δρόμους : στο Β φτάνουν συγχρόνως πολλά όρη , πολλές κοιλάδες και πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις .

Συνεπώς η ολική διαταραχή στο Β είναι μηδέν , διότι υπάρχει πάντοτε κάποια διαδρομή που θα ακυρώνει τη γειτονική της .

Με άλλα λόγια , αν επιτρέψουμε στο φως όλους τους δρόμους , φαίνεται πως δεν μπορεί να ακολουθήσει κανέναν . Το φως όμως κινείται !

Εδώ υποννοούνται φαινόμενα συμβολής. Η "συμβολή" μπορεί να είναι ενισχυτική ή εξασθενητική.

Στην ενισχυτική , η επιπρόσθεση των απομακρύνσεων των κυμάτων έχει αποτέλεσμα να αυξάνεται η συνολική απομάκρυνση .

Αντίθετα , στην εξασθενητική οι απομακρύνσεις κατά ένα μέρος ακυρώνονται , οπότε η συνολική απομάκρυνση μικραίνει .

Ας υποθέσουμε ότι μια ακτίνα φωτός ακολουθεί έναν ευθύγραμμο δρόμο από το Α στο Β καθώς και έναν γειτονικό του .

Αν ο δεύτερος δρόμος είναι πολύ κοντά στον πρώτο , στο Β θα φτάσει από τον δεύτερο δρόμο κοιλάδα όταν από τον πρώτο φτάνει κοιλάδα , και όρος όταν από τον πρώτο φτάνει επίσης όρος .

Από το Α μέχρι το Β υπάρχουν πολλές σχεδόν ευθείες γραμμές από τις οποίες στο Β φτάνουν διαταραχές ελάχιστα διαφορετικές από αυτήν της ευθύγραμμής διαδρομής .

Όταν το φως ακολουθεί τις διαδρομές αυτές , η διαταραχή δεν ακυρώνεται , και ο παρατηρητής βλέπει στο Β φως .

Παρατηρεί ότι το φως κινείται προς το μέρος του κατά μήκος γραμμών που είναι ευθείες ή σχεδόν ευθείες .

Όταν το μήκος κύματος είναι μικρό , ακόμη και οι ελάχιστες διαφορές των διαδρομών μπορεί να έχουν σημαντικές συνέπειες στο αποτέλεσμα της συμβολής .

Με άλλα λόγια , τα μικρά μήκη κύματος ενεργούν όπως οι μεγεθυντικοί φακοί , δηλαδή μεγεθύνουν τις μικρές διαφορές των διαδρομών σε μεγάλες διαφορές στα αποτελέσματα συμβολής .

Αυτό σημαίνει πως όταν το μήκος κύματος είναι μικρό , μόνο οι διαδρομές που είναι πολύ κοντά στην ευθεία γραμμή διαφεύγουν από την εξασθενητική συμβολή .

Αντίθετα , όταν το μήκος κύματος είναι μεγάλο , η συμβολή ελάχιστα εξαρτάται από τη διαδρομή .

Το ποσοστό συνεισφοράς των σχεδόν αλλά όχι ακριβώς ευθύγραμμων ακτίνων στην ολική διαταραχή στο Β εξαρτάται από το μήκος κύματός τους (στην απόσταση ανάμεσα σε δύο διαδοχικά όρη) .

Αν το μήκος κύματος είναι μικρό , “επιβιώνουν” μόνο όσες ακτίνες ακολουθούν δρόμους πολύ κοντά στην ευθεία .

Όλες οι άλλες έχουν αρκούντως “καταστροφικούς γειτονές” .

Όσο το μήκος κύματος μεγαλώνει , η εξουδετέρωση καθυστερεί και η καταστροφική δύναμη των γειτόνων εξασθενεί .
Τότε , στην αύξηση της διαταραχής συμβάλλουν και ακτίνες που ακολουθούν περισσότερο καμπυλωμένους δρόμους .

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι ραδιοφωνικές μεταδόσεις (όπου χρησιμοποιούνται μεγάλα μήκη κύματος) μπορούν να παρακάμπτουν κτίρια ενώ εμείς δεν μπορούμε να δούμε πίσω τους .

Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να ακούμε πίσω από διάφορα εμπόδια : τα ηχητικά κύματα έχουν μεγάλα μήκη κύματος .

Η κυματική φύση του φωτός δείχνει ότι είναι αναπόφευκτη η επιλογή του να διαδίδεται ευθύγραμμα . Αυτό όμως αληθεύει όταν το μέσο είναι ομοιόμορφο , όπως ο αέρας . Όταν το φως περνάει από ένα μέσο σε άλλο πυκνότερο , κινείται βραδύτερα και οι αποστάσεις των ορέων και των κοιλάδων αλλάζουν .

Σ’ αυτή την περίπτωση , το φως δοκιμάζει όλες τις δυνατές διαδρομές , αλλά τώρα η γραμμή που κοντά της βρίσκονται οι δρόμοι οι οποίοι συμβάλλουν στην αύξηση της διαταραχής δεν είναι η γεωμετρική ευθεία .

Τώρα η διαδρομή που επιβιώνει εξαιτίας της μετατόπισης των ορέων και των κοιλάδων είναι κάποια που αλλάζει διεύθυνση στην επιφάνεια επαφής των δύο μέσων , και απλώς τυχαίνει αυτή η διαδρομή να είναι η συντομότερη .

Έτσι , ο νόμος αυτός φαίνεται να υποδεικνύει έμμεσα πως κατά βάθος δεν υπάρχει σκοπός .

Το φως ανακαλύπτει αυτομάτως τους χρονικά συντομότερους δρόμους δοκιμάζοντας όλες τις εναλλακτικές διαδρομές και εξαφανίζοντας αυτομάτως όλα τα ίχνη των δοκιμών του . Αυτό μας παρουσιάζεται ως συμπεριφορά , που εμείς τη συνοψίζουμε σε νόμο .

Ένας φακός μπορεί να θεωρηθεί ως μια περιοχή πυκνού μέσου που έχει διαμορφωθεί ειδικά ώστε να επιτυγχάνει τη σωστή συμβολή των ακτίνων φωτός που περνούν από αυτήν , με αποτέλεσμα οι ακτίνες να εκτρέπονται προς την κατάλληλη εστία .

Στο προηγούμενο παράδειγμα φαίνεται πώς αυτοπεριορίζεται η απόλυτη ελευθερία .

Ως προς την εξήγηση της παρατηρούμενης συμπεριφοράς , όλα όσα είπαμε συμφωνούν με την κοινή αντίληψη ότι τα άψυχα πράγματα είναι από τη φύση τους απλά .

Αυτό είναι ένα ακόμη βήμα στο δρόμο προς τη θεμελίωση της άποψης ότι και τα ζωντανά πράγματα , όντας εγγενώς άψυχα , είναι και εγγενώς απλά .

Το επόμενο βήμα που προωθεί την ανάπτυξη του θέματος βρίσκεται στη διαπίστωση μιας παρόμοιας συμπεριφοράς η οποία μας κάνει να υποψιαστούμε ότι η ερμηνεία της δεν πρέπει να είναι διαφορετική .

Πρόκειται για τη συμπεριφορά των υλικών σωματιδίων που και αυτά , όταν δεν ενεργούν πάνω τους δυνάμεις , κινούνται ευθύγραμμα . Γιατί όμως ;

Σύμφωνα με την άποψη που υιοθετήσαμε , τα υλικά σωματίδια από τη φύση τους κινούνται ευθύγραμμα .

Ποια είναι όμως αυτή η εσωτερική φύση που καθορίζει μια τέτοια συμπεριφορά ; Δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι τα σωματίδια απλώνονται όπως τα κύματα .

Η κοινή λογική μας ωθεί να περάσουμε με ένα μόνο άλμα από την απαρχαιωμένη κλασική φυσική του Νεύτωνα στη σύγχρονη θεωρία της ύλης , την κβαντική φυσική , σύμφωνα με την οποία οι ιδιότητες “σωματίδιο” και “κύμα” είναι αδιαχώριστες .

Είναι αλήθεια ότι πολλοί νιώθουν άνετα μέσα στην κλασική φυσική και θεωρούν πως η κβαντική θεωρία , επειδή είναι λιγότερο οικεία , αντιβαίνει στην κοινή λογική .

Εντούτοις , έχω τη γνώμη ότι η κοινή λογική μας οδηγεί στην αποδοχή της κβαντικής θεωρίας έναντι της κλασικής φυσικής .

Νομίζω πως οι απατηλές οικειότητές μας με την κλασική φυσική , παρότι μας προσφέρουν τη δυνατότητα να κάνουμε υπολογισμούς , αποκρύπτουν την ακατανοησία της .

Με ενδελεχή εξέταση , οι ερμηνείες της κλασικής φυσικής καταρρέουν και αποδεικνύεται πως πρόκειται για αυταπάτες , σαν τα σκηνικά του κινηματογράφου .

quote:

---

Είναι αλήθεια ότι πολλοί νιώθουν άνετα μέσα στην κλασική φυσική και θεωρούν πως η κβαντική θεωρία , επειδή είναι λιγότερο οικεία , αντιβαίνει στην κοινή λογική .

Εντούτοις , έχω τη γνώμη ότι η κοινή λογική μας οδηγεί στην αποδοχή της κβαντικής θεωρίας έναντι της κλασικής φυσικής .

Νομίζω πως οι απατηλές οικειότητές μας με την κλασική φυσική , παρότι μας προσφέρουν τη δυνατότητα να κάνουμε υπολογισμούς , αποκρύπτουν την ακατανοησία της .

Με ενδελεχή εξέταση , οι ερμηνείες της κλασικής φυσικής καταρρέουν και αποδεικνύεται πως πρόκειται για αυταπάτες , σαν τα σκηνικά του κινηματογράφου .

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Καλά το φαντάστηκες !

Αρχικά θα αναζητήσουμε τον πραγματικό νόμο που διέπει την κλασική μηχανική των σωματιδίων και κατόπιν θα επιζητήσουμε μια ερμηνεία .

Ο νόμος που φαίνεται να διέπει τις κινήσεις των σωματιδίων είναι αξιοσημείωτα , και συνεπώς ύποπτα , όμοιος με αυτόν που καθορίζει τη διάδοση του φωτός : οι τροχιές που ακολουθούν τα σωματίδια όταν κινούνται από το Α στο Β σχετίζονται με το νόμο της ελάχιστης δράσης .

Η μετάβαση από την κλασική μηχανική στην κβαντική μηχανική με βάση τις αναλογίες ανάμεσα στην αρχή του ελαχίστου χρόνου της οπτικής και την αρχή της ελάχιστης δράσης της μηχανικής , αναπτύχθηκε λεπτομερώς από τον R. P. Feynman.

Μη μας απασχολήσει η τεχνική σημασία του όρου “δράση”.

Δεν θα είναι σφάλμα αν αποδώσουμε στη δράση τη συνηθισμένη καθημερινή σημασία της .

Ειδικότερα , όταν ένα σωματίδιο δεν υπόκειται στην επίδραση καμίας δύναμης , η διαδρομή του σύμφωνα με το νόμο της ελάχιστης δράσης είναι ευθύγραμμη και ομαλή (χωρίς καμπυλόγραμμες κινήσεις και χωρίς επιταχύνσεις) .

Πώς όμως το σωματίδιο ξέρει , χωρίς να δοκιμάσει , ποια από τις άπειρες δυνατές διαδρομές από το Α στο Β είναι αυτή της ελάχιστης δράσης ; Και γιατί θα έπρεπε να ενδιαφέρεται γι αυτήν ;

Αν αποδεχτούμε την άποψη ότι τα σωματίδια απλώνονται σαν κύματα , και τα δύο ερωτήματα παραμερίζονται με την ίδια συλλογιστική που χρησιμοποιήσαμε για να τα απαλείψουμε και στην περίπτωση του φωτός .

Η εγγενής φύση των σωματιδίων , ο κυματικός χαρακτήρας τους , εξασφαλίζει την κίνησή τους στις ευθείες γραμμές της ελάχιστης δράσης , διότι όλες οι άλλες , που είναι τελείως ελεύθερες να δοκιμαστούν , ακυρώνονται αυτομάτως .

Σωματίδια όπως οι χοίροι και οι άνθρωποι δεν φαίνονται σαν κύματα , διότι τα μήκη κύματός τους είναι κατά κανόνα τόσο μικρά ώστε δεν μπορούν να ανιχνευτούν .

Εντούτοις , και αυτά είναι απλωμένα όπως τα κύματα .

Αυτή ακριβώς η ιδιότητα ερμηνεύει φαινόμενα τα οποία αδυνατεί να αντιμετωπίσει η κλασική φυσική .

Η παραπάνω εικόνα εξηγεί την ευθύγραμμη κίνηση των σωματιδίων , διότι όταν οι δυνάμεις απουσιάζουν οι ευθύγραμμες διαδρομές είναι οι μόνες που επιβιώνουν .

Η κυματική φύση τους επιτρέπει να επιβιώνουν .

Από την άλλη , γνωρίζουμε ότι οι καμπύλες τροχιές και η επιταχυνόμενη κίνηση προκύπτουν υπό την επίδραση δυνάμεων .

Τι είναι όμως οι δυνάμεις ;

Ένα πρώτο βήμα στην προσπάθειά μας να βρούμε μια απάντηση θα είναι να εξετάσουμε τη φύση της βαρύτητας , επειδή αυτή η δύναμη στήνει τη σκηνή όπου παίζουν το ρόλο τους οι άλλες δυνάμεις .

Εν συντομία η βαρύτητα είναι στρεβλωμένος χωρόχρονος .

Αν καταλάβουμε αυτή την έννοια (σε λίγο θα αρχίσουμε να συζητούμε πώς μπορεί να γίνει κατανοητή) , η δύναμη της βαρύτητας κατ’ ουσίαν εξαφανίζεται ως αυθυπόστατη έννοια και μένει μόνο στις συζητήσεις και τους υπολογισμούς μας .

Η απομάκρυνση μιας ιδέας αποτελεί καλή “ερμηνεία” , διότι συνεπάγεται λιγότερη δημιουργία .

Τα σωματίδια κινούνται στο χωροχρόνο κατά μήκος των γεωδαισιακών γραμμών για τον ίδιο λόγο για τον οποίο ακολουθούν ευθυγραμμες τροχιές στο συνήθη ευκλείδιο χώρο (ο οποίος όμως είναι ανύπαρκτος !) .

Αξίζει να σημειώσουμε ότι μία χρονοειδής γεωδαισιακή στο χωρόχρονο είναι τοπικά η μεγαλύτερη και όχι η μικρότερη απόσταση παρ’ όλα αυτά , ισχύει το ίδιο επιχείρημα .

Από μια άποψη , αυτό που κυρτώνεται είναι η αντίληψή μας , που και αυτή - όπως και άλλες απάτες - είναι αποτέλεσμα της εξοικείωσής μας με τα πράγματα .

Έτσι , αντί να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε για ποιο λόγο υπό την επίδραση της βαρύτητας τα σωματίδια εκτρέπονται από την ευθύγραμμη τροχιά τους , θα υιοθετήσουμε μια κομψότερη εναλλακτική άποψη .

Θα δεχθούμε δηλαδή ότι τα σωματίδια ακολουθούν απαρεγκλήτως ευθείες γραμμές , οι οποίες όμως φαίνονται σ’ εμάς κυρτωμένες .

Αυτή η αλλαγή οπτικής γωνίας , μολονότι φαίνεται σαν ένα λεκτικό παιχνίδι από αυτά που αρέσουν στους φιλοσόφους , στην πραγματικότητα είναι μια μεγάλη απλούστευση .

Σε μια αλλαγή οπτικής γωνίας δεν υπάρχει τίποτε το δόλιο :

Επιστήμη είναι η αναζήτηση της απλούστερης άποψης . Της άποψης που εξαφανίζει την πολυπλοκότητα , που δεν δημιουργεί καινούργια προβλήματα .

Τώρα παραμερίσαμε ένα ακόμη από τα πράγματα που πρέπει να εξηγήσουμε , επειδή ξέρουμε πια ότι τα σωματίδια από την ίδια τους τη φύση οδηγούνται στο να ακολουθούν ευθείες γραμμές .

Τα πράγματα - σωματίδια , φως , άνθρωποι , πλανήτες , άστρα και γαλαξίες - ακολουθούν απαρεγκλήτως ευθύγραμμες διαδρομές .

Αυτή είναι η φύση τους .

Εμείς , όμως , οι παρατηρητές και σχολιαστές , πρέπει να τροποποιήσουμε την επινοημένη από τον άνθρωπο έννοια της ευθείας .

Εντούτοις , η καμπύλωση του χώρου από μόνη της δεν φαίνεται να τα καταφέρνει τέλεια .

Για παράδειγμα , ξέρουμε ότι οι πλανήτες κινούνται σε περισσότερο ή λιγότερο κυκλικές τροχιές γύρω από τον Ήλιο και δεν φαίνεται δυνατόν να φανταστούμε το χώρο να στρεβλώνεται σε τέτοιο σημείο ώστε οι ευθείες να μας παρουσιάζονται σαν κύκλοι .

Γνωρίζουμε ακόμη ότι υπό την επίδραση της βαρύτητας τα σώματα επιταχύνονται .

Για να συλλάβουμε την έννοια της ταχύτητας , είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπολογίσουμε και το χρόνο : Μπορεί να υπάρχει θέση χωρίς χρόνο , αλλά ταχύτητα χωρίς χρόνο δεν γίνεται .

Η εισαγωγή του χρόνου στην έρευνά μας και η συγχώνευση του χώρου και του χρόνου στο χωρόχρονο όχι μόνο μας οδηγεί αμέσως στην έννοια της ταχύτητας αλλά προσφέρει και αρκετή ευκαμψία ώστε οι ευθείες να παραμορφώνονται σε κλειστές τροχιές .

Με άλλα λόγια , η παρατήρηση ότι οι πλανήτες και οι δορυφόροι διαγράφουν σχεδόν κυκλικές τροχιές μας εξαναγκάζει να σκεφτόμαστε το χρόνο και το χώρο πάντα μαζί.

Η παρατήρηση ολοφάνερων πραγμάτων , λοιπόν , μας οδήγησε σε μια καινούργια σύνθεση .

Τι εννοούμε πραγματικά όταν μιλάμε για συγχώνευση χώρου και χρόνου ;

Η συγχώνευση αυτή πρέπει να είναι μια διαδικασία εξαιρετικής λεπτότητας , αφού πρόκειται για οντότητες που φαίνονται πολύ διαφορετικές .

Το χώρο τον βλέπουμε .

Μέσα του βαδίζουμε , περιφερόμαστε και όταν επιστρέψουμε τον ξανασυναντάμε .

Την ύπαρξη του χρόνου φαίνεται πως απλώς τη συνειδητοποιούμε , αλλά δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε .

Μπορούμε να αδράχνουμε τα αντικείμενα του χώρου αλλά , αντίθετα , ο χρόνος είναι αυτός που μας αρπάζει .

Ο χρόνος φαίνεται σαν κάτι το εσωτερικό , ο χώρος σαν κάτι το εξωτερικό .

Νομίζω ότι η πιο ενδιαφέρουσα πρόσφατη εργασία γι αυτό το θέμα βρίσκεται στο βιβλίο του G. J. Whithrow , το οποίο πραγματεύεται τις διάφορες απόψεις του χρόνου , όπως τον ανθρώπινο , τον βιολογικό , τον μαθηματικό και τον κοσμικό χρόνο .

Το ενδιαφέρον αυτό βιβλίο περιλαμβάνει μια ανάλυση του χορού των μελισσών .

Μπορεί επίσης να συμβουλευτεί κανείς τα βιβλία του Denbigh , καθώς και τη συλλογή διαλέξεων που εξέδωσαν οι Flood και Lockwood .

Ακόμη κι αν δεν υπήρχε η συνείδηση για να τον αποκαλύψει , ο χρόνος θα διακρινόταν από το χώρο .

Μολονότι πολλοί αναφέρουν το χρόνο σαν μια τετάρτη διάσταση , στην πραγματικότητα δεν είναι απλώς η τέταρτη διάσταση του χώρου .

Ενώ μπορούμε να φανταστούμε ότι ο χρόνος είναι μια επιπλέον διάσταση , ο χωρόχρονος δεν είναι απλώς χώρος στον οποίο προσκολλήθηκε μία ακόμη διάσταση .

Η βασική διάκριση ανάμεσα στο χώρο και το χρόνο βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο συγχωνεύονται . Με μια λέξη , στη γεωμετρία τους .

Ο πλούτος του κόσμου μπορεί να περιγραφεί ως σύνολο γεωμετρικών ιδιαιτεροτήτων . Η παρακάτω αναλογία θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πώς συγχωνεύονται ο χρόνος και ο χώρος .

Ας εξετάσουμε πρώτα μόνο το χώρο .

Ας υποθέσουμε πως για ιστορικούς λόγους είχαμε συνηθίσει να μετρούμε τις αποστάσεις από ανατολή προς δύση σε μίλια και τις αποστάσεις από βορρά προς νότο σε χιλιόμετρα . Δεν είναι καθόλου δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο κοπιαστικό θα ήταν να υπολογίσουμε κάποια απόσταση (και το χρόνο που θα χρειαζόταν για να τη διανύσουμε) από ένα σημείο σε κάποιο άλλο που βρίσκεται βορειανατολικά !

Τα πράγματα θα μπερδεύονταν περισσότερο όταν θα διαπιστώναμε ότι η ακτίνα ενός κύκλου μεταβάλλεται από ένα μίλι σε 1,6 χιλιόμετρα . Σίγουρα θα σκεφτόμασταν ότι σ’ αυτή τη διαπίστωση πρέπει να υπάρχει κάποιο στοιχείο που θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην αποκάλυψη της φύσης του σύμπαντος .

Η πολυπλοκότητα θα εξαφανιζόταν μόλις κάποιος θα υποδείκνυε να μετατρέψουμε τα μίλια σε χιλιόμετρα .

Από τη στιγμή που οι αποστάσεις ανατολής - δύσης θα μετρηθούν σε χιλιόμετρα , η ακτίνα του κύκλου θα είναι ανεξάρτητη από τη διεύθυνση , οι βορειοανατολικές όπως και όλες οι άλλες αποστάσεις θα πάρουν απλούστατη μορφή και το πυθαγόρειο θεώρημα θα διατυπωθεί με μεγάλη απλότητα .

Η πολυπλοκότητα της γεωμετρικής περιγραφής του κόσμου μειώνεται όταν όλες οι αποστάσεις μετριούνται με τις ίδιες μονάδες ανεξάρτητα από τις διευθύνσεις .

Μπορούμε να φανταστούμε πως θα υπήρχαν επιστήμονες , και όχι λίγοι φιλόσοφοι , που θα συνέχιζαν προσπαθώντας να εξηγήσουν την προέλευση αυτού του μαγικού παράγοντα που μετατρέπει τα μίλα σε χιλιόμετρα , πιστεύοντας ακράδαντα ότι η τιμή του , 1,609344 χιλιόμετρα ανά μίλι , έπαιζε σημαντικό ρόλο σε ερμηνευτικά ζητήματα σχετικά με τις ιδιότητες του σύμπαντος .

Εμείς , στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε , δεν θα παραπλανηθούμε αναζητώντας ερμηνείες από τις ανθρώπινες επινοήσεις αλλά απ’ ό,τι απομένει όταν αυτές απαλείφονται .

Ο ίδιος ακριβώς τύπος απλοποίησης επιτυγχάνεται όταν χρησιμοποιηθούν οι ίδιες μονάδες για το χρόνο και το χώρο .

Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας παράγοντας μετατροπής των δευτερολέπτων σε χιλιόμετρα , ένας παράγοντας του τύπου “τόσα χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο”.

Αυτό όμως είναι ταχύτητα .

Ο κατάλληλος παράγοντας , που συμφωνεί με την παρατήρηση , έχει τιμή περίπου 300.000 χιλόμετρα ανά δευτερόλεπτο , συμβολίζεται με c και έχει το παραπλανητικό όνομα “ταχύτητα του φωτός” .

Λέω ότι είναι παραπλανητικό να ονομάζεται ταχύτητα του φωτός διότι στην πραγματικότητα είναι η οριακή ταχύτητα διάδοσης οποιουδήποτε σήματος (ή αντικειμένου) . Απλούστατα έτυχε να εισαχθεί στη φυσική διαμέσου της ηλεκτρομαγνητικής θεωρίας .

Έτσι , κάθε σήμα μεταφερόμενο με σωματίδια που δεν έχουν μάζα (όπως τα φωτόνια του ηλεκτρομαγνητισμού , τα βαρυτόνια της βαρύτητας , τα νετρίνα) διαδίδεται με την ίδια ταχύτητα c .

Μια συνηθισμένη μονάδα μέτρησης των αποστάσεων στην αστρονομία είναι το έτος φωτός .

Το έτος φωτός είναι η απόσταση που διανύει το φως σε χρονικό διάστημα ενός έτους (ισοδυναμεί με 9,45 x 10<15> μέτρα ή 9,45 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα) .

Ο Ήλιος απέχει από τη Γη 8,3 λεπτά φωτός .

Το πλησιέστερο άστρο , ο Εγγύτατος του Κενταύρου , απέχει 4,27 έτη φωτός και ο πλησιέστερος γαλαξίας , το νεφέλωμα της Ανδρομέδας , περίπου 2,25 εκατομμύρια έτη φωτός .

Με το έτος φωτός υπάρχει η δυνατότητα να εκφράζουμε τις αποστάσεις με μονάδες χρόνου (κάνοντας δηλαδή ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι μόλις αναφέραμε : είναι το ίδιο θεμιτό και λογικό) .

Είναι αλήθεια πως αν εκφράζαμε το χρόνο σε χιλιόμετρα θα δυσκολευόμασταν αρκετά , όπως , για παράδειγμα , όταν θα βλέπαμε τους τεράστιους αριθμούς πάνω στις πλάκες των ρολογιών ή όταν θα ακούγαμε ασυνήθιστες φράσεις του τύπου “άργησες 56 εκατομμύρια χιλιόμετρα !” . Θα ανταμοιβόμασταν όμως αδρά με την κομψή απλότητα των μετρήσεων των αποστάσεων και της περιγραφής των καμπυλών .

Αν θεωρήσουμε το c ως έναν απλό παράγοντα μετατροπής που μας διευκολύνει στις μετρήσεις , προκύπτει το ερώτημα γιατί το φως διαδίδεται με την ίδια πάντα ταχύτητα ;

Η απάντηση θα προκύψει κατά την εξέταση ενός άλλου χαρακτηριστικού :

Επειδή το c είναι ένας παράγοντας που μετατρέπει μια μονάδα μέτρησης σε κάποια άλλη , είναι αναμενόμενο κάθε παρατηρητής να του αποδίδει την ίδια τιμή .

Δεν έχει καμία σημασία η θέση που βρισκόμαστε ή το τι κάνομε : ο παράγοντας της μετατροπής θα έπρεπε να είναι ο ίδιος . Κάθε παρατηρητής , ανεξάρτητα από την κινητική του κατάσταση , θα έπρεπε να βρίσκει την ίδια τιμή του c .

Η ενσωμάτωση της σταθερότητας του c στη φυσική έφερε τη δεύτερη επιστημονική επανάσταση του 20ου αιώνα : τη σχετικότητα .

Η επανάσταση αυτή προέκυψε από μια αντίφαση .

Αφ’ ενός , το c αναγνωριζόταν ως σχετική ταχύτητα (η ταχύτητα του φωτός ως προς τον παρατηρητή που και αυτός μπορεί να κινείται , οπότε είναι λογικό να περιμένει να βρίσκει διαφορετικές ταχύτητες για το φως οι οποίες θα εξαρτώνται από το πόσο γρήγορα πλησιάζει ή απομακρύνεται από την πηγή του φωτός) .

Αφ’ ετέρου , το c αναγνωριζόταν ως απόλυτη σταθερά , η ίδια για κάθε παρατηρητή , ανεξάρτητα από το τι κάνει και ειδικότερα από το πόσο γρήγορα κινείται .

Αυτή η αντίφαση μόνο μ’ έναν τρόπο μπορεί να απαλειφθεί :

Ο χρόνος πρέπει να συνδέεται με το χώρο με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να παραμορφώνει την αντίληψή μας για τις σχετικές ταχύτητες .

υγ.keep walking Κηφέα :)

Με απλά λόγια:

Αν θεωρήσουμε την Μεγ.Εκρηξη απαρχή του κόσμου,ο ηλεκτρομαγνητισμός υπάρχει απο το πρώτο δευτερόλεπτο, μετά την έκρηξη.Υπάρχει ώς μια απο τις 4 δυνάμεις.Ομως υπήρχε και πριν την ΜΕ.Απλά ήταν ενοποιημένος με τις άλλες τρείς.

Αν θεωρήσουμε την Σταθερή κατάσταση,όπου το σύμπαν αναγεννάται συνεχώς, ο ηλεκτρομαγνητισμός υπάρχει ανέκαθεν.

Αν θέλεις,να μας γνωστοποιήσεις το σκεπτικό σου και φυσικά αν μπορούμε θα βοηθήσουμε.Εννοώ προς τι η συγκεκριμένη ερώτηση!

quote:

---

ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ :

Καλησπέρα μπήκα να πω και να ρωτήσω κάτι:
Μπορείς να μας ενημερώσεις λίγο παραπάνω σχετικά με τον ηλεκτρομαγνητισμό;
Και αν υπάρχει κάποια επιστημονική θεωρεία που να τον χρησιμοποιεί ως την πρώτη κινητήρια δύναμη την εποχή της δημιουργίας του κόσμου ή κάτι παρόμοιο;

---

Το πυθαγόρειο θεώρημα συνοψίζεται από τη σχέση d<2> = x<2> + y<2>.

Σε τρεις διαστάσεις , η σχέση γενικεύεται και γίνεται d<2> = x<2> + y<2> + z<2> .

Αν ο χρόνος ήταν απλώς μια τέταρτη διάσταση του χώρου , ένας σύγχρονος Πυθαγόρας θα έγραφε d<2> = x<2> + y<2> + z<2> + (ct)<2> .

Ωστόσο αυτή η γενίκευση του τύπου απλούστατα δεν λειτουργεί .

Ο παρατηρητής που θα ήθελε με αυτή τη σχέση να υπολογίσει την απομάκρυνση δύο συμβάντων θα βρισκόταν σε απελπιστική θέση , διότι με βάση αυτό τον τύπο η απομάκρυνση εξαρτάται με πολύπλοκο τρόπο από την ταχύτητά του , η δε ταχύτητα του φωτός την οποία υπολογίζει εξαρτάται από την κινητική του κατάσταση .

Αυτή η σύγχυση διαλύεται με μια μικρή αλλαγή που έχει αποτέλεσμα όλοι οι παρατηρητές να βρίσκουν την ίδια ταχύτητα για το φως , όποια κι αν είναι η κινητική τους κατάσταση .

Αν οι απομακρύνσεις υπολογιστούν από τη σχέση d<2> = x<2> + y<2> + z<2> - (ct)<2> , τότε γίνονται ανεξάρτητες από τις δραστηριότητες και τον προσανατολισμό του παρατηρητή .

Όλοι οι παρατηρητές βρίσκουν την ίδια απομάκρυνση .

Κάθε παρατηρητής διαπιστώνει ότι το φως κινείται με την ίδια ταχύτητα !

Τα πρόσημα ( + , + , + , - ) στην παράσταση d<2> = x<2> + y<2> + z<2> - (ct)<2> μπορούμε να τα θεωρήσουμε ως τη μετρική υπογραφή του χώρου .

Η υπογραφή της ευκλείδιας γεωμετρίας με τέσσερις χωρικές διαστάσεις θα ήταν ( + , + , + , + ) .

Η απόσταση d δύο σημείων την οποια δίνει ο τύπος d<2> = x<2> + y<2> θεωρείται ως το μέγεθος που χαρακτηρίζει το χώρο .

Το διάστημα ανάμεσα σε δύο συμβάντα είναι το μέγεθος που χαρακτηρίζει το χωρόχρονο . Βρέθηκε ότι η ποσότητα x<2> + y<2> + z<2> - (ct)<2> είναι ανεξάρτητη από την ταχύτητα με την οποία κινείται ένας παρατηρητής ( E. F. Taylor και J. Wheeler , “Spacetime physics”, W. H. Freeman , 1963 ) .

Φτάσαμε στην κρίσιμη απλούστευση της περιγραφής των ιδιοτήτων του χώρου και του χρόνου . Λόγω του αρνητικού προσήμου , μολονότι ο χρόνος εκφράζεται ως απομάκρυνση , δεν είναι απλώς μια τέταρτη διάσταση του χώρου .

Επίσης , εξαιτίας του αρνητικού προσήμου ο χρόνος διαφέρει εντελώς από το χώρο .

Θα δούμε ότι η φαινομενικά ασήμαντη αλλαγή προσήμου συνεπάγεται τη διαφορά ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία .

Επίσης , αποτελεί την αιτία για τις διαφορετικές αντιλήψεις μας σχετικά με τη θέση και τη διάρκεια .

Αυτό το αρνητικό πρόσημο υπονοούμε όταν μιλάμε για γεωμετρική ιδιαιτερότητα .

Αυτό αποτελεί το υπόβαθρο της ύπαρξης και της εξέλιξης του σύμπαντος .

Εξαιτίας του αρνητικού προσήμου , κανένα σήμα δεν μπορεί να κινηθεί προς τα πίσω στο χωρόχρονο , όπως ο κύκλος της ευκλείδιας γεωμετρίας δεν μπορεί να αποκτήσει αρνητικά ακτίνα . Το αρνητικό πρόσημο απομονώνει το παρόν από το παρελθόν και αποκλείει κάθε επίδραση του μέλλοντος στο παρόν ή το παρελθόν . Βεβαιώνει , επομένως , ότι το περωμένο μας βρίσκεται στο μέλλον και όχι στο παρελθόν .

quote:

---

Κηφέας
Βεβαιώνει , επομένως , ότι το περωμένο μας βρίσκεται στο μέλλον και όχι στο παρελθόν .

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Η ανεπανάληπτη , μη αναστρέψιμη ακολουθία των συμβάντων που συνιστούν το περιεχόμενο της συνείδησής μας είναι ο “χρόνος” που αντιλαμβανόμαστε να κυλά προς τα εμπρός .

Τα συμβάντα εξελίσσονται υποχρεωτικά προς τα εμπρός , κατά μήκος της διάστασης που ονομάζουμε χρόνο .

Επειδή τα ξεχωριστά συμβάντα πραγματοποιούνται μόνο κατά τη μία χρονική φορά και επειδή η αλλαγή παγιδεύεται εξαιτίας της διασποράς στη μη αναστρεψιμότητα , και επειδή ακόμη η αντίληψη των πραγμάτων είναι συσσώρευση πείρας , γι’ αυτό ακριβώς το περιεχόμενο της συνείδησής μας μεταφέρεται στο μέλλον .

Πρέπει όμως να επιστρέψουμε στην πλάνη της ευθείας γραμμής και στις φυσικές τροχιές των σωματιδίων .

Ως εδώ είδαμε τι συμβαίνει όταν καμπυλώνεται μόνο ο χώρος .

Ας θεωρήσουμε τώρα πως είναι καμπυλωμένος ο χωρόχρονος .

Η παρουσία ύλης προκαλεί παραμόρφωση του χωρόχρονου έτσι ώστε αυτό που φαινομενικά είναι γραμμή , στην πραγματικότητα δεν είναι .

Τα σωματίδια ακολουθούν στο χωρόχρονο ευθείες γραμμές , διότι αυτή είναι η φύση τους .

Ο θεατής όμως δεν βλέπει πια την ευθεία ως ευθεία .

Τώρα , επειδή ο χρόνος αναδιπλώνεται μέσα στο χώρο , η συνολική δομή - ο χωρόχρονος - είναι συνεστραμμένη , η ομοιόμορφη κίνηση δεν γίνεται πλέον αντιληπτή ως ομοιόμορφη και η χωρική ευθεία φαίνεται τώρα καμπυλωμένη .

Έτσι , ο θεατής σχηματίζει την εντύπωση ότι τα σωματίδια επιταχύνονται ή επιβραδύνονται .

Στην πραγματικότητα , η κίνηση των σωματιδίων παραμένει ομοιόμορφη , αλλά οι εγγενείς ιδιότητες του χωρόχρονου εξαπατούν τον θεατή και τον κάνουν να αντιλαμβάνεται τροποποιήσεις της κίνησης .

Η βαρυτική επίδραση της Γης παραμορφώνει το χωρόχρονο που υπάρχει γύρω μας έτσι ώστε η φυσική κίνησή μας να κατευθύνεται προς το κέντρο της Γης .

Ενώ έχομε την τάση να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση , συναντάμε ένα εμπόδιο , δηλαδή την ίδια τη Γη , την οποία δεν μπορούμε να διαπεράσουμε για κβαντομηχανικούς λόγους (εκτός βέβαια αν τη σκάψουμε !) . Αυτό το εμπόδιο ασκεί μια δύναμη που την αντιλαμβανόμαστε διαμέσου του καθίσματος της καρέκλας .

Αυτή η δύναμη μας εκτρέπει από τη γεωδαισιακή τροχιά μας .

Η διαδρομή ενός πλανήτη γύρω από τον Ήλιο είναι μια γραμμή εντελώς ευθεία , κατά μήκος της οποίας ο πλανήτης κινείται ομαλά .

Εμείς όμως αντιλαμβανόμαστε ότι είναι κλειστή και ανομοιόμορφα διανυόμενη .

Μια μπάλα κατά την άνοδο και την κάθοδό της στην πραγματικότητα ακολουθεί ευθύγραμμη και ομοιόμορφη διαδρομή , ενώ η συστροφή που προκαλείται στο χωρόχρονο από την παρουσία της Γης παραμορφώνει την αντίληψή μας σαν κακής ποιότητας φακός .

Συμπεραίνουμε , λοιπόν , ότι στην μπάλα επιδρά μια δύναμη που επιβραδύνει την άνοδό της και ύστερα επιταχύνει την κάθοδό της στο έδαφος .

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία δύναμη : η τροχιά είναι μια ψευδαίσθηση .

Για να υποδηλώσουμε αυτή την παραμόρφωση χρησιμοπούμε τη λέξη βαρύτητα .

Η κίνηση είναι εγγενώς εξαιρετικά απλή : είναι ομαλή και ευθύγραμμη αλλά απλώς μοιάζει να παραμορφώνεται από την παρουσία ύλης .

Κατά βάθος δεν υπάρχει καμία βαρυτική δύναμη .

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά στο εξής προφανές ερώτημα :

Γιατί η ύλη προκαλεί παραμόρφωση ;

Σ’ αυτό το ερώτημα θα επιστρέψουμε αργότερα . Προς το παρόν θα εξετάσουμε κάποια άλλα βασικά ζητήματα .

Εκτός από τη βαρύτητα υπάρχουν και άλλες δυνάμεις , όπως οι ηλεκτρομαγνητικές κ.ά. Ποια είναι η φύση τους ;

Το παράδειγμα με τα μπούμεραγκ προέρχεται από μια διάλεξη του σερ D. Wilkinson στο Wolfson College , to 1980 .

Η αναλογία είναι βαθιά και παραστατική , διότι η απωστική ή η ελκτική εκδήλωση των δυνάμεων εξαρτάται από το σπιν των σωματιδίων που εναλλάσσονται : Τα σωματίδια με ακέραιο (0 , 1 , 2 , . . .) αριθμό σπιν έλκονται μεταξύ τους , ενώ όσα έχουν ημιπεριττό (1/2 , 3/2 , . . .) αριθμό σπιν απωθούνται .

Μια επισκόπηση του σύγχρονου τρόπου περιγραφής των δυνάμεων μας δίνει ο Paul Davies ( P. C. W. Davies , “The forces of nature”, Cambridge University Press , 1979 — P. C. W. Davies , “The new physics”, Cambridge University Press , 1989) .

Η ενοποίηση των δυνάμεων και η ιδέα της υπερβαρύτητας έχουν επίσης περιγραφεί πολύ απλά (D. Z. Freedman και P. Van Nieuwenhuizen , “Supergravity and unification of the laws of physics” , Scientific American 238 , αρ. 2 , 126 - 143 , 1978) .

Με τη βοήθεια μιας παρομοίωσης , πρώτα θα αναγνωρίσουμε τις δυνάμεις και κατόπιν θα τις διαγράψουμε .

Ας φανταστούμε δύο παγοδρόμους που πατινάρουν ο ένας δίπλα στον άλλο . Αν αρχίσουν να ανταλλάσσουν μπάλες θα ξεμακραίνουν καθώς ο ένας θα ρίχνει τη δική του μπάλα και θα πιάνει την μπάλα του άλλου .

Ένας μακρινός παρατηρητής που δεν διακρίνει τις μπάλες , εύκολα θα έκανε το λάθος να πιστέψει ότι οι δύο παγοδρόμοι απωθούνται μεταξύ τους . Θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ανάμεσά τους κάποια δύναμη που τους απομακρύνει από τις ευθύγραμμες διαδρομές τους .

Εμείς όμως γνωρίζουμε την αλήθεια . Ξέρουμε ότι οι παγοδρόμοι ανταλλάσσουν μεταξύ τους πράγματα , τις μπάλες .

Αν οι παγοδρόμοι αντί για μπάλες έριχναν μπούμεραγκ , ο μακρινός παρατηρητής θα τους έβλεπε να πλησιάζουν ο ένας τον άλλο . Επειδή όμως δεν διακρίνει το μπούμεραγκ , συμπεραίνει ότι υπάρχει ανάμεσά τους κάποια ελκτική δύναμη.

Γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει καμία δύναμη , το μόνο που υπάρχει είναι μια ανταλλαγή πραγμάτων .

Ας δούμε για λίγο τις 4 Δυνάμεις :

Η ηλεκτρομαγνητική δύναμη ανάμεσα στα ηλεκτικά φορτισμένα σωματίδια οφείλεται στην ανταλλαγή φωτονίων (κβάντων φωτός) .

Οι ισχυρές δυνάμεις αναπτύσσονται κατά την ανταλλαγή γλοιονίων μεταξύ των κουάρκ .

Οι ασθενείς δυνάμεις εξηγούνται με τα "ενδιάμεσα διανυσματικά μποζόνια" (μια ατυχής αλλά ακριβής περιγραφική ονομασία) .

Η βαρυτική δύναμη εξαρτάται από την ανταλλαγή των βαρυτονίων .

Όλες οι δυνάμεις που συγκρατούν τα άτομα και τους πυρήνες μπορεί να θεωρηθεί ότι προκύπτουν από την ανταλλαγή σωματιδίων .

Η “δύναμη” είναι μόνο η κωδική λέξη αυτής της συμπεριφοράς των σωματιδίων στην αρένα του χωρόχρονου .

Ο χωρόχρονος με την καμπύλωσή του είναι η σκηνή .

Τα σωματίδια απλωμένα σαν κύματα ακολουθούν ευθείες γραμμές .

Αλλά από τα σωματίδια αποσπώνται σωματίδια που κατά την (ευθύγραμμη) κίνησή τους συναντούν άλλα , στα οποία επιβάλλουν την κίνησή τους .

Δύναμη είναι το όνομα αυτής της ανταλλαγής σωματιδίων και τίποτε περισσότερο .

Είδαμε με ποιον τρόπον η φύση καθορίζει το πεπρωμένο , η συμπεριφορά αποκαλύπτει τη φύση και η απόλυτη ελευθερία γεννά τους αυτοπεριορισμούς της .

Είδαμε ότι το φως και τα σωματίδια απλώνονται όπως τα κύματα . Τα κύματα κινούνται με πλήρη ελευθερία και εξαφανίζοντας τα ίχνη τους μας παραπλανούν , κάνοντάς μας να νομίζουμε πως υπακούουν σε κανόνες και ότι έχουν διαφορετική φύση .

Ο ιδόμορφος ρόλος της βαρύτητας έστρεψε την προσοχή μας στη φύση του χώρου και του χρόνου και διαπιστώσαμε για μάι ακόμη φορά ότι η απόλυτη ελευθερία εξηγεί την παρατηρούμενη συμπεριφορά μόλις ο χώρος συγχωνευτεί με το χρόνο , και ότι ο χωρόχρονος παραμορφώνεται έτσι ώστε οι ευθείες γραμμές να μη γίνονται αντιληπτές ως ευθείες .

Μόλις εξηγηθεί η φύση των δυνάμεων ως ανταλλαγή σωματιδίων , ακόμη και οι φαινομενικά πολύπλοκες κινήσεις (όπως αυτές που γίνονται υπό την επίδραση δυνάμεων) αναδύονται από την απόλυτη ελευθερία .

Είδαμε επίσης ότι η συγχώνευση του χρόνου με το χώρο γίνεται με τρόπο που εξασφαλίζει την απομόνωση του παρελθόντος από το παρόν , όχι όμως του παρόντος από το παρελθόν .

Εφόσον ο χωρόχρονος είναι τόσο σημαντικός , πρέπει να τον εξετάσουμε από πιο κοντά . Ειδικότερα , πρέπει να εξετάσουμε μια από τις προφανέστερες χαρακτηριστικές ιδιότητές του .

Πρέπει να εξετάσουμε τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην ύπαρξη αφ’ ενός των τριών διαστάσεων του χώρου και της μιας του χρόνου , και αφ’ ετέρου μιας συνείδησης ικανής να τις αντιλαμβάνεται και να αντιδρά σ’ αυτές .

Πρέπει να δούμε επίσης γιατί , όταν εμφανίζεται ένα σύμπαν , αποκτά τη γνωστή σε μας διαστατικότητα .

Έτσι , φτάνουμε στην καρδιά του προβλήματος για τη φύση της ύλης και της ενέργειας και θα δούμε τελικά τι πρέπει να δημιουργήσει ένας άπειρα οκνηρός δημιουργός (ή , αν δεν ασχοληθεί με τη δημιουργία , τι είναι αυτό το οποίο δεν θα εμποδίσει να υπάρχει) .

Είναι ολοφάνερο πως το σύμπαν έχει τρεις διαστάσεις . Γιατί όμως ; Γιατί δεν έχει δύο , τέσσερις ή ακόμη περισσότερες .

Με τη βοήθεια τόσο θεμελιωδών ερωτημάτων , μπορούμε να αρχίσουμε να κατανοούμε όχι μόνο τα φαινόμενα της φύσης , αλλά και τη διαδικασία της δημιουργίας .

Ο χώρος που κατοικούμε είναι κάτι παραπάνω από μια θεατρική σκηνή όπου συμβαίνουν τα γεγονότα του κόσμου , διότι , όπως θα δούμε πιο καθαρά παρακάτω , η ίδια η ύλη είναι χώρος και ως εκ τούτου η δημιουργία θα μπορούσε να εκληφθεί απλώς ως η κατασκευή του χώρου .

Ίσως νομίζουμε πως το να δημιουργήσει κανείς το χώρο είναι κάτι πολύ απλό .

Οι πολυποίκιλες όμως ιδιότητες του αισθητού κόσμου μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως ο χώρος πρέπει να είναι κάτι διαφορετικό από το απλώς κενό .

Θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω την άποψη (και δεν θα ήθελα με κανέναν τρόπο να θεωρηθώ μυστικιστής) ότι ο χώρος από μόνος του είναι προικισμένος με αυτοσυνείδηση .

quote:

---

quote:

---

ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ :

Αν θέλεις,να μας γνωστοποιήσεις το σκεπτικό σου και φυσικά αν μπορούμε θα βοηθήσουμε.Εννοώ προς τι η συγκεκριμένη ερώτηση!

---

Η τοποθέτησή σου , φίλε Νικόμαχε , με βρίσκει εντελώς σύμφωνο .

Με τη σειρά μου και εγώ , θα παρακαλούσα τον Ελάχιστο , αν είναι δυνατό , να μας γνωστοποιήσει το λόγο που τον οδήγησε στην παραπάνω ερώτησή του .

---

Καταρχήν ευχαριστώ για τις απαντήσεις.
Το γιατί ρωτάω τώρα :)

Θα το γράψω λίγο χοντροκομμένα αλλά δεν μπορώ να δώσω περισσότερες πληροφορίες διότι δεν έχω το κείμενο μπροστά μου κι αδυνατώ να το βρω. Σύμφωνα με το κείμενο αυτό λοιπόν, το οποίο διάβασα πριν πολλά χρόνια και το οποίο ήταν μια ερμηνεία της Γέννησης της Π.Δ. Εν αρχή υπήρχε η ύλη σε συγκεχυμένη (Λανθάνουσα) μορφή μέσα στο χώρο. Ηλεκτρομαγνητικά κύματα υψηλής συχνότητας τα οποία μετέφεραν πάνω τους τεμάχια ύλης συγκρούστηκαν και δημιουργήθηκε η πρώτη έκρηξη ενώ ακολούθησαν και άλλες...
Φυσικά το περιγράφω πολύ μπακαλίστικα, όπως το θυμάμαι δηλαδή τότε που είχα διαβάσει της σημειώσεις κάποιου ασκητή.
Και έτσι από περιέργεια θα ήθελα να ξέρω αν έστω και θεωρητικά υπάρχει περίπτωση να ισχύει αυτή η θεωρεία με την υπάρχουσα γνώση τουλάχιστον; Αυτό που θυμάμαι σίγουρα πάντως είναι ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα υψηλής συχνότητας όπως τα ονόμαζε δεν υπήρχαν τότε (1965) ως κάτι επιστημονικά αποδεδειγμένο και νομίζω ακόμα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο;!

Ελπίζω να σας κάλυψα την απορία; :D

Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν

Αυτό που περιγράφεις, δεν υπάρχει. Το λέω έτσι απλά και κοφτά, για να μην υπάρχουν δεύτερες σκέψεις.

Οι θεωρίες που υφίστανται ωστόσο, είναι πάρα πολλές, οπωσδήποτε όμως αυτό δεν είναι μία απ' αυτές.

Γενικά πάντως, αν ήθελα να μάθω για την Π.Δ. , θα ρωτούσα έναν μορφωμένο κληρικό. Σε καμία περίπτωση δεν θα ζητούσα τη φυσική ερμηνεία της δημιουργίας του κόσμου, από έναν ασκητή.

quote:

---

ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ :

Καταρχήν ευχαριστώ για τις απαντήσεις.
Το γιατί ρωτάω τώρα :)
Θα το γράψω λίγο χοντροκομμένα αλλά δεν μπορώ να δώσω περισσότερες πληροφορίες διότι δεν έχω το κείμενο μπροστά μου κι αδυνατώ να το βρω. Σύμφωνα με το κείμενο αυτό λοιπόν, το οποίο διάβασα πριν πολλά χρόνια και το οποίο ήταν μια ερμηνεία της Γέννησης της Π.Δ. Εν αρχή υπήρχε η ύλη σε συγκεχυμένη (Λανθάνουσα) μορφή μέσα στο χώρο. Ηλεκτρομαγνητικά κύματα υψηλής συχνότητας τα οποία μετέφεραν πάνω τους τεμάχια ύλης συγκρούστηκαν και δημιουργήθηκε η πρώτη έκρηξη ενώ ακολούθησαν και άλλες...
Φυσικά το περιγράφω πολύ μπακαλίστικα, όπως το θυμάμαι δηλαδή τότε που είχα διαβάσει της σημειώσεις κάποιου ασκητή.
Και έτσι από περιέργεια θα ήθελα να ξέρω αν έστω και θεωρητικά υπάρχει περίπτωση να ισχύει αυτή η θεωρεία με την υπάρχουσα γνώση τουλάχιστον; Αυτό που θυμάμαι σίγουρα πάντως είναι ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα υψηλής συχνότητας όπως τα ονόμαζε δεν υπήρχαν τότε (1965) ως κάτι επιστημονικά αποδεδειγμένο και νομίζω ακόμα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο;!
Ελπίζω να σας κάλυψα την απορία; :D

---

Η καλύτερη ίσως παρουσίαση της αυτοαναφοράς στη λογοτεχνία , τη μουσική , την τέχνη και τα μαθηματικά , δίνεται στο θαυμάσιο βιβλίο του D. R. Hofstadter (D. R. Hofstadter , “Gödel , Escher , Bach : an Eternal Golden Braid” , Basic , 1979 . Penguin , 1980) . Εκεί φαίνεται πόσο πνευματώδης μπορεί να είναι ο χωρόχρονος όταν τον εξετάζουμε υπό το πρίσμα της αυτοαναφοράς .

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί στην καθημερινή μας εφημερίδα υπάρχει μόνο μία ημερομηνία ;

Με άλλα λόγια , γιατί ο χρόνος έχει μία μόνο διάσταση - γιατί δεν είναι δισδιάστατος ή πολυδιάστατος ;

Άραγε θα διέφερε ριζικά η αντίληψή μας για το χρόνο αν είχε δύο διαστάσεις έτσι ώστε να κινούμαστε παράλληλα με τον δικό μας σε κάποιον άλλο , διαφορετικό χρόνο ;

Η γεωμετρία του χώρου μας επιτρέπει να μετακινούμαστε από έναν τόπο σε κάποιον άλλο .

Η γεωμετρία του χωρόχρονου , όμως , απομονώνει το παρελθόν από το παρόν .

Μήπως το ότι αδυνατούμε να προσπελάσουμε το παρελθόν οφείλεται στη διαστατικότητα του χρόνου ;

Αν αληθεύει κάτι τέτοιο , τότε η αντίληψη των πραγμάτων αποτελεί χαρακτηριστική ιδιότητα της διάστασης .

Θα ερμηνεύσουμε τη φύση και τις συνέπειες της διαστατικότητας του χώρου και του χρόνου και θα αρχίσουμε εξετάζοντας τους τύπους των συμπάντων που θα προέκυπταν αν η δημιουργία είχε γεννήσει χώρους με διαφορετικό πλήθος διαστάσεων .

Κατόπιν θα δούμε ότι είναι πολύ πιθανό η πράξη της δημιουργίας να μην μπορούσε να δώσει παρά ένα μόνο σύμπαν , το γνωστό μας σύμπαν με τις τρεις διαστάσεις του χώρου και τη μία του χρόνου (ή μισή , αν θεωρήσουμε μόνο τη μία φορά του προς τα εμπρός) .

Οπωσδήποτε , η εξέταση και άλλων ενδεχόμενων συμπάντων παρουσιάζει ορισμένα πλεονεκτήματα , διότι διαφωτίζει τα μοναδικά και ίσως απρόβλεπτα χαρακτηριστικά του δικού μας .

Η έρευνα θα αποκαλύψει επίσης συναρπαστικές συνέπειες της διαστατικότητας , όπως είναι οι επιπτώσεις της στη φύση της εξέλξης και στην εμφάνιση της συνείδησης .

Τετραδιάστατα αντικείμενα μπορεί να παρασταθούν σε τρεις διαστάσεις , όπως άλλωστε τρισδιάστατα αντικείμενα απεικονίζονται με δισδιάστατες εικόνες .

Ο Hofstadter αναφέρεται στη δημιουργία μιας οπτικής ψευδαίσθησης ενός τετραδιάστατου ανθρώπου (S. E. Kim , “The impossible skew quadrilaterial : a four dimensional optical illusion”, στο “Proceedings of the American Association for the Advancement of Science Symposium on Hypergraphics : Visualizing complex relationships in art and science” — επιμ. D. Brisson — , Westview Press , 1978) .

Με λίγα λόγια , θα υποστηρίξω ότι ένα σύμπαν με τρεις διαστάσεις για το χώρο και μία για το χρόνο όχι απλώς είναι το μόνο που μπορεί να επιβιώσει μετά τη δημιουργία του , αλλά και το μόνο που θα μπορούσε να αποκτήσει αυτεπίγνωση .

Ας αρχίσουμε με την αυτεπίγνωση :

Ενώ η συνείδηση αποτελεί ένα επίπλαστο κριτήριο της βιωσιμότητας του σύμπαντος , δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι και μια από τις ιδιότητές του .

Θα μπορούσαμε να δεχτούμε την άποψη ότι έχουμε απλώς επίγνωση της υπάρχουσας δημιουργίας και ότι κάπου αλλού υπάρχουν τελείως διαφορετικά σύμπαντα που προήλθαν από άλλες πράξεις δημιουργίας .

Στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να γνωρίζουμε τις συνέπειες των σαφών διαφορών τους .

Θα επισημάνω αυτές τις διαφορές και παράλληλα θα δείξω ότι το δικό μας σύμπαν είναι απλούστερο και ενδεχομένως ο μόνος τύπος σύμπαντος (από την άποψη του ότι έχει το σωστό πλήθος διαστάσεων) που μπορεί να έχει επίγνωση αυτών των άλλων δυνατοτήτων (όπως και ο μόνος τύπος σύμπαντος που μπορεί να έχει επίγνωση του εαυτού του) .

Στη συνέχεια θα δούμε πώς απορρίπτεται το ενδεχόμενο να υπάρχουν εναλλακτικά σύμπαντα . Στο σημείο αυτό θα δούμε ότι η υπεροχή για την οποία υπερηφανεύεται ο άνθρωπος είναι κατ’ ουσίαν υπεροχή που προκύπτει από την υπάρχουσα διαστατικότητα .

Ερώτηση: Τι είναι η Αγάπη;

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr