Εμείς αγαπάμε όλα τα κομμάτια μας;

Συγνώμη που σου αντιστρέφω την ερώτηση φίλε μου.

Θα διερευνήσουμε τη φύση των συμπάντων με διαφορετικό πλήθος διαστάσεων χώρου ως προς το είδος της συνείδησης που θα μπορούσαν να αναπτύξουν .

Αναμφίβολα , ένα συστατικό κάποιου σύμπαντος που θα εξελισσόταν σε τέτοιο σημείο ώστε να εμφανίσει ιδιότητες όπως η αντίληψη , η αφομοίωση , η μάθηση ή η επικοινωνία , πρέπει να είναι πολύπλοκο .

Η συνείδηση είναι απλώς πολυπλοκότητα .

Η ύπαρξη ενός όντος σημαίνει ότι μπορεί να οργανώνει απαντήσεις σε ερεθίσματα και να δημιουργεί τάξη μέσα από την παντοδυναμία του χάους .

Θα αναπτύξουμε το ζήτημα παίρνοντας ως δεδομένο ότι η πολυπλοκότητα της δομής είναι το θεμέλιο της συνειδητής ύπαρξης .

Μία γεύση για τις απόψεις μου πάνω σ' αυτή την έννοια, μπορείς να βρεις και στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση :

"Η Αληθινή Αγάπη"

Η πληροφορία εισέρχεται από τη μια πλευρά (μέσω των αισθήσεων) και μεταδίδεται σε ένα είδος γενικευμένου δέκτη (μέσω μιας δράσης ή μιας δήλωσης) .

Μια εισερχόμενη πληροφορία , για να δώσει στο δέκτη ένα διαφορετικό και πολυπλοκότερο σήμα , χρειάζεται ένα εξαιρετικά σύνθετο μη γραμμικό σύστημα μετάδοσης .

Για παράδειγμα , σε αντίθεση με τον εγκέφαλο , ένα σύρμα από χαλκό , που μπορούμε επίσης να το θεωρήσουμε ως μια γραμμή μετάδοσης πληροφοριών , είναι πολύ απλό για να μετατρέψει μια εισροή σημάτων σε προσωπική γνώμη .

Ένα σύμπαν χωρίς καμία διάσταση είναι ένα σημείο χωρίς κανένα χαρακτηριστικό , συνεπώς στερείται ιδιότητες , πολυπλοκότητα και βέβαια αυτεπίγνωση . Η απουσία ύπαρξης οφείλεται στην έλλειψη διαστάσεων .

Ένα μονοδιάστατο σύμπαν είναι μια γραμμή χωρίς πλάτος . Τα όντα που θα κατοικούσαν σ’ ένα τέτοιο σύμπαν θα έπρεπε να μοιάζουν με άπειρες βελόνες , που θα αναπαύονταν πάνω στη μονοδιάστατη γραμμή .

Εδώ δεν υπάρχει επάνω και κάτω ούτε αριστερά και δεξιά , μόνο εμπρός και πίσω .

Οι βελόνες δεν μπορούν να προσπεράσουν , εκτός αν συγχωνευτούν με τις γειτονικές τους - χάνοντας όμως την ταυτότητά τους .

Η εξέλιξή τους εξαρτάται από την ενσωμάτωση οποιουδήποτε πράγματος θα τύχαινε να βρεθεί σε κάποια από τις άκρες τους .

Επειδή η δημιουργία γεννά μόνο απλότητα , ό,τι και να συναντούσαν οι βελόνες θα ήταν άβιο και ποτέ δεν θα προέκυπτε μια πολύπλοκη οργανική δομή .

Ίσως θα ήταν δυνατόν να αναπτυχθεί μια μορφή επικοινωνίας , επειδή κάθε βελόνα θα μπορούσε να σπρώξει τη διπλανή της και αυτή τη γειτονική της .

Με τον καιρό , αυτά τα σπρωξίματα θα μπορούσαν να γίνουν πολύπλοκα κύματα πίεσης που θα διαδίδονταν εμπρός και πίσω , κατά μήκος αυτού του γραμμικού σύμπαντος .

Εντούτοις , τα κύματα αυτά δεν θα ήταν “συνείδηση” , όπως οι ατομικές ταλαντώσεις δεν είναι λαμπρές ιδέες .

Εξαιτίας της φτωχής διασύνδεσης των συστατικών , δεν θα παρουσιάζονταν ευκαιρίες να αναπτυχθεί ικανότητα μάθησης , και οι βελόνες θα είχαν την πιο υποτυπώδη αντίληψη του μονοδιάστατου κόσμου τους .

Η μη γραμμικότητα θα προσέφερε την απαιτούμενη πολυπλοκότητα για νοημοσύνη , αλλά ένα μη γραμμικό συγκρότημα θα βρισκόταν έξω από ένα τέτοιο μονοδιάστατο σύμπαν .

Αντίθετα , ένας δισδιάστατος κόσμος θα ήταν απείρως πλουσιότερος . Για παράδειγμα , θα μπορούσαμε να αποφύγουμε τους γείτονές μας .

Θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε νέους γείτονες για να αναζωογονήσουμε την αναπαραγωγή , και να κυνηγήσουμε για να ικανοποιήσουμε το στομάχι μας .

Θα μπορούσαμε επίσης να παρακάμψουμε εμπόδια αντί να μας αποκλείσει για πάντα το πρώτο που θα συναντούσαμε .

Τέλος , θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε την πολυπλοκότητά μας (εις βάρος του περιβάλλοντός μας) επιλέγοντας την τροφή μας , και να την αναπτύξουμε περισσότερο (εις βάρος των ανταγωνιστών μας) βρίσκοντας συντρόφους με τους οποίους θα συνεργαζόμαστε για την εξελικτική διαδικασία .

Η ζωή σε κόσμους διαφορετικών διαστάσεων έχει εξεταστεί από πολλούς .

Ο εξαιρετικός πλούτος ενός κόσμου με δύο διαστάσεις δίνεται παραστατικά σ’ ένα άρθρο του M. Gardner (M. Gardner , “Mathematical games” , Scientific American 243 , αρ. 1 , 14 - 20 , 1980 , και παραπομπές) , βασισμένο σ’ ένα μικρό βιβλίο του A. K. Dewdney (A. K. Dewdney , “Two - dimentional science and technology” , Dept. of Computer Science , University of Western Ontario , 1980 — A. K. Dewdney , “The planiverse”, Pan Books , 1984) , που το χαρακτηρίζει “97 - σέλιδο επίτευγμα στη δισδιάστατη επιστήμη και τεχνολογία” .

Το άρθρο και το βιβλίο εξετάζουν την επιστήμη , την τεχνολογία , τη χημεία , τον καιρό , τις καλές τέχνες και τον τρόπο ζωής σ’ ένα επίπεδο σύμπαν . Μια πολύ χρήσιμη επισκόπηση της φυσικής ενός Ν - διάστατου σύμπαντος , καθώς και πολλές περαιτέρω παραπομπές , δίνονται από τους Barrow και Tipler (J. D. Barrow and F. J. Tipler , “The anthropic cosmological principle”, Oxford University Press , 1986) .

Ωστόσο , θα παρέμεναν αρκετές δυσκολίες . Μια κωμική δυσκολία σχετίζεται με τη λήψη τροφής .

Αν η ενσωμάτωση υλικών του εξωτερικού κόσμου γινόταν με τη βοήθεια ενός εντέρου που από τη μια του άκρη θα έμπαινε τροφή και από την άλλη θα έφευγαν τα απορρίματα , ενώ το υπόλοιπο θα εκτελούσε την πέψη , εξαιτίας του δισδιάστατου κόσμου μας θα συναντούσαμε σοβαρά δομικά προβλήματα . Ένα δισδιάστατο όν με ένα έντερο έχει δύο επιλογές : θα έχει είτε ταυτότητα είτε πέψη . Ένας τρόπος για να παρακάμψομε αυτό το δίλημμα θα ήταν ίσως να γευματίζομε σε συνεργασία , οπότε κάθε σύντροφος θα παοσέφερε τη μία άκρη του εντέρου .Ένας άλος τρόπος θα ήταν να σχηματίζει το έντερο θύλακα και η αποβολή των απορριμάτων να γίνεται από το ίδιο άκρο από το οποίο θα γινόταν και η λήψη της τροφής . Τέτοια ζητήματα , όσο διασκεδαστικά και αν είναι , σχετίζονται περισσότερο με τις κοινωνικές συμβάσεις των συνεστιάσεων παρά με τα προβλήματα της φύσης του κόσμου . Εντούτοις , υποδεικνύουν ότι οι διαστάσεις έχουν επιπτώσεις στους εθιμοτυπικούς κανόνες .

Σε άρθρο του Dewdnay για το επίπεδο σύμπαν εξετάζονται παρόμοια θέματα βιολογικών μειονεκτημάτων (ή πλεονεκτημάτων σε ορισμένες περιπτώσεις , όπως η δυσκολία μιας πτώσης ή η ευκολία του κουρέματος του γρασιδιού) .

Πολύ περισσότερο σχετική με το θέμα μας είναι η παρατήρηση ότι στο δισδιάστατο κόσμο δεν θα μπορούσε να αναδυθεί η λεπτεπίλεπτη συνείδηση :

Πρώτον , δεν θα υπήρχε χρόνος για να εξελιχθεί .

Δεύτερον , αν εμφανιζόταν θα ήταν ανόητη , και

Τρίτον , θα αντιλαμβανόταν πολύ αμυδρά το περιβάλλον της και θα περιοριζόταν σε ενδοσκόπηση , εξαιτίας προβλημάτων επικοινωνίας που θα αντιμετώπιζε .

Υποθέτουμε ότι η συνείδηση εξαρτάται από την πολυπλοκότητα , από την ύπαρξη ενός δικτύου αλληλοσυνδέσεων που έχουν έξαιρετικά πολύπλοκη κατασκευή ώστε να σχηματίσουν εγκέφαλο .

Στον δισδιάστατο κόσμο παρουσιάζεται αμέσως ένα σημαντικό πρόβλημα .

Ενώ οι συνδέσεις μπορούν να βρίσκονται η μια δίπλα στην άλλη και να παρακάμπτουν εμπόδια , δεν μπορούν να διασταυρώνονται , επειδή δεν υπάρχει επάνω ή κάτω .

Κατά συνέπεια , για να φτάσει στον προορισμό της μια νευρική ίνα πρέπει να διανύσει μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα στα διάφορα εμπόδια .

Μάλιστα είναι πιθανό κάποιες από τις θέσεις προορισμού να περιβάλλονται ήδη από άλλα κύτταρα ή τις απολήξεις τους και έτσι να είναι απρόσιτες , οπότε ελαττώνονται οι ευκαιρίες να αυξηθεί η πολυπλοκότητα του εγκεφάλου .

Υπάρχουν επίσης πολλές δυσάρεστες συνέπειες .

Εν πρώτοις , οι δισδιάστατοι εγκέφαλοι πρέπει να έχουν τεράστια έκταση .

Τα κύτταρά τους αντί να συνδέονται με ίνες μήκους λίγων εκατοστομέτρων , όπως γίνεται στον δικό μας εγκέφαλο , για να συγκροτήσουν ένα δίκτυο με ικανοποιητική πολυπλοκότητα πρέπει να συνδέονται με ίνες που διανύουν ελικοειδείς δρόμους μήκους αρκετών χιλιομέτρων .

Η έκταση , όμως , έχει τα δικά της προβλήματα .

Η λειτουργία του εγκεφάλου δεν εξαρτάται μόνο από τη χωρική διάταξη των συνδέσεων αλλά και από τη χρονική ρύθμιση των σημάτων .

Η πολυπλοκότητα ενός δισδιάστατου εγκεφάλου (G. J. Whitrow , “The structure and evolution of the universe”, Harper , 1959) έχει αποτελέσει αντικείμενο συζητήσεων σχετικά με το αν οι νευρώνες μπορούν να αναπτύξουν έναν τρόπο πυροδότησης μέσω διασταυρώσεων , οπότε ο εγκέφαλος απλώς θα λειτουργούσε βραδύτερα . Ο Whitrow , υποστηρικτής αυτής της ιδέας , στηρίζεται σε πρακτικά επιχειρήματα , ενώ η αντίθετη άποψη , του Dewdnay , είναι κατ’ αρχήν ορθή .

Αξίζει να τονίσουμε ότι ενώ ο ανθρώπινος εγκέφαλος διαθέτει περίπου 10<11> νευρώνες , το πλήθος των συνάψεων είναι πολύ μεγαλύτερο , περίπου 10<14> . Οι αριθμοί αυτοί παρέχουν ένα μέτρο της πολυπλοκότητάς του .

Υπολογίζεται ότι το ελάχιστο μέγεθος ενός ανθρώπινου επίπεδου εγκεφάλου είναι περίπου 36 τετραγωνικά μέτρα .

Σ’ αυτή την επιφάνεια μπορούν να αναπτυχθούν οι 10<11> νευρώνες που υπάρχουν στον εγκέφαλο του ανθρώπου , σε χώρο που καταλαμβάνει μια σφαίρα ακτίνας πέντε περίπου εκατοστομέτρων .

Οπωσδήποτε , αυτή η εικόνα είναι απλώς μια “επιπέδωση” του εγκεφάλου η οποία θα μπορούσε να γίνει π.χ. μ’ ένα σφυρί .

Η ανασύνθεση του νευρωνικού δικτύου του εγκεφάλου σε επίπεδο δύο διαστάσεων χωρίς διασταυρώσεις θα οδηγούσε σε μια δομή τεράστιας έκτασης , και η πόλη για την οποία κάνουμε λόγο , στην περίπτωση του εγκεφάλου ενός σκύλου , αποτελεί ένα δείκτη μεγέθους .

Ένας νευρώνας πυροδοτείται υπό την επίδραση πολλαπλών σημάτων , άλλων αναστολής και άλλων διέγερσης , που φτάνουν στις συνάψεις του (J. P. Changeux , “Neuronal man : the biology of mind” , Oxford University Press , 1984 - Στα ελληνικά , “Ο νευρωνικός άνθρωπος”, Εκδόσεις Ράππα , 1985) .

Ο εγκέφαλος είναι μια χρονική και χωρική διάταξη . Οι εγκέφαλοι πρέπει να συντηρούνται και να αποστραγγίζονται .

Κάθε δισδιάστατο εγκεφαλικό κύτταρο πρέπει με κάποιον τρόπο να τροφοδοτείται με καύσιμα και τα άχρηστα υλικά να απομακρύνονται ύστερα από την πρόσληψη της πολύτιμης ενέργειας .

Συνεπώς , όπως ακριβώς οι νευρικές ίνες είναι υποχρεωμένες να προχωρούν χωρίς διασταυρώσεις , έτσι και από ολόκληρη τη δομή πρέπει να διέρχεται ένα δίκτυο γραμμών τροφοδοσίας και αποχέτευσης , η καθεμιά από τις οποίες δεν μπορεί ούτε να διασταυρωθεί ούτε να προχωρήσει κάτω από μια άλλη .

Το πρόβλημα θα μπορούσε να επιλυθεί με τη χρησιμοποίηση του χρόνου .

Σε ορισμένα στρατηγικά σημεία θα ήταν δυνατόν να υπάρχουν σταθμοί καθαρισμού και ανεφοδιασμού όπου τα εγκεφαλικά κύτταρα θα είχαν τη δυνατότητα να σταθμεύουν και να ανεφοδιάζονται .

Αυτό όμως θα ζημίωνε σοβαρά ολόκληρη τη δομή , μια και τα κύτταρα θα διέθεταν ελάχιστο χρόνο για να «σκεφθούν» πριν διολισθήσουν ανάμεσα στα γειτονικά τους , όπως συμβαίνει με τα πρόβατα ενός συνωστισμένου κοπαδιού που τα πάνε σε κατάλληλους τόπους για να επανακτήσουν τη ζωτικότητά τους .
Όσα λέγονται εδώ σχετικά με τη συντήρηση είναι μια σύντομη υπόμνηση αυτών που ανέφερα παλαιότερα , όπου είδαμε ότι οι μηχανισμοί της ζωής εξαρτώνται από την κινητήρια δύναμη που προσφέρουν οι αλληλοσυνδεόμενες χημικές αντιδράσεις και από την ανάγκη για τη λήψη τροφής .

Κάθε βήμα κατά τη λειτουργία του εγκεφάλου είναι μια χημική αντίδραση η οποία πραγματοποιείται κάθε φορά που προκαλείται .

Μόλις όμως γίνει αυτή η αντίδραση , πρέπει να επακολουθήσει μια άλλη που θα αποκαταστήσει τα πράγματα .

Ωστόσο , και αυτή με τη σειρά της , θα ακολουθηθεί από μια νέα , οπότε επιστρέφουμε στην ανάγκη για τη λήψη τροφής , δηλαδή , σε τελευταία ανάλυση , στην ανάγκη για την απόκτηση ενέργειας από το ηλιακό φως .

Από την άλλη ένας δισδιάστατος ηλεκτρονικός εγκέφαλος (που τον φαντάζομαι σαν τεχνολογικό προϊόν ενός βιολογικά προοδευμένου πολιτισμού σε κάποιον εύλογο χρόνο) θα μπορούσε να τροφοδοτείται απευθείας με ακτινοβολία .

Όταν κατορθωθεί κάτι τέτοιο , δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος (δεδομένου ότι οι νευρώνες μπορούν να "στριμωχτούν" αρκετά σε δύο διαστάσεις) που θα απέκλειε τη συρρίκνωση ενός δισδιάστατου ανθρώπινου 2-εγκεφάλου στα 36 m2 και του ηλεκτρονικού εγκεφάλου του 2-σκύλου στα 15 m2 .

Σε τόσο μεγάλα δισδιάστατα πλάσματα η εξέλιξη θα έμοιαζε μάλλον με μια εξ υπαρχής γιγαντιαία ανάπτυξη και πολεοδομική ανακαίνιση .

Θα αναπτυσσόταν μια εξαιρετικά αργή μορφή αναπαραγωγής , διότι η μετακίνηση θα ήταν υπερβολικά δύσκολη .

Επιπλέον , για να αποφεύγονται οι τυχαίες συνδέσεις μεταξύ των κυττάρων και για να υπάρξει η πιθανότητα να προκύψει έστω ένα πλάσμα με μέτριες ανταγωνιστικές ικανότητες ανάμεσα στο πλήθος των "φυτοζωούντων" , το δίκτυο θα έπρεπε να είναι προσεκτικά προδιαγεγραμμένα .

Αυτές τις λεπτομερείς προδιαγραφές πρέπει να τις μεταφέρουν γονίδια .

Και αυτά όμως είναι δισδιάστατα , με συνέπεια να μεταφέρουν μόνο μικρό ποσό πληροφοριών .

Όχι μόνο είναι απίθανο να εμφανιστεί μια οργανωμένη πολυπλοκότητα , αλλά και αν εμφανιζόταν θα αποτελούσε η ίδια την αιτία της αποσύνθεσής της : Η ράτσα θα ήταν βλακώδης και ασταθής και η νοημοσύνη λανθάνουσα .

Αν , παρ’ όλα αυτά , κατάφερνε να εξελιχθεί ένας δισδιάστατος εγκέφαλος , θα του έλειπαν οι λογικές ικανότητες που έχουν τα πλάσματα των κόσμων με περισσότερες διαστάσεις , διότι είναι αδύνατον να μετασχηματιστεί ένα τρισδιάστατο δίκτυο σε δισδιάστατο χωρίς να δημιουργήσουν χιάσματα οι γραμμές διασυνδέσεων .

Στον κόσμο των τριών διαστάσεων σε συνειδητές πράξεις , ακόμη και στο απλούστερο επίπεδο (όπως είναι η σύσταση ενός βραγχίου) , φαίνεται να απαιτούν δίκτυα συνδέσεων που είναι αδύνατον να σχηματιστούν στον δισδιάστατο κόσμο χωρίς πολυάριθμες , αναπόφευκτες αλλά διαστατικά απαγορευμένες και συνεπώς αδύνατες διασταυρώσεις .

Τώρα , μέσα σε αρκετά μικρό όγκο μπορούμε να έχουμε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο δίκτυο διασυνδέσεων .

Τώρα τα κεφάλια δεν χρειάζεται να είναι τόσο βαριά , κι έτσι δεν δυσχεραίνουν ούτε το κυνήγι ούτε την αναπαραγωγή .

Ούτε υπάρχει πια κανένας περιορισμός στην πολυπλοκότητα του λογικού δικτύου που μπορεί πλέον να εξελίσσεται .

Δεν χρειάζονται πια μεγάλες ποσότητες ενέργειας με τη μορφή τροφής , ούτε η απομάκρυνση των αντίστοιχα μεγάλων ποσοτήτων από άχρηστα υπόλοιπα .

Η οργάνωση μιας ακολουθίας σημάτων επιτυγχάνεται πολύ ευκολότερα όταν τα σήματα διαβιβάζονται σχεδόν ακαριαία .

Τώρα ολόκληρη η εγκεφαλική μάζα μπορεί να διατεθεί στην ανάπτυξη “διακοπτών” και να μη σπαταληθεί σε “καλώδια” .

Θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι οι τετραδιάστατοι εγκέφαλοι θα ήταν “υπερσυμπαγείς” και “υπέρλαμπροι” .

Πραγματικά θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι τέτοιο , αλλά με τη μετάβαση από τις τρεις στις τέσσερις (ή και περισσότερες) διαστάσεις δεν προστίθενεται καινούργια λογικά δίκτυα .

Ωστόσο , η λαμπρότητα του τετραδιάστατου εγκεφάλου πάει χαμένη , διότι αντιλαμβάνεται πολύ αμυδρά τον εξωτερικό κόσμο .

Οι περισσότερες επικοινωνίες γίνονται με τη βοήθεια κυμάτων . Υπάρχουν τα ηχητικά κύματα και ολόκληρο το φάσμα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων που χρησιμοποιούνται στην τηλεόραση , στις επικοινωνίες και στην αστρονομία .

Μια εντυπωσιακή ιδιότητα των κυμάτων είναι ότι συμπεριφέρονται τελείως διαφορετικά σε χώρους με άρτιο (2 , 4 , 6 , . . .) ή περιττό αριθμό διαστάσεων (όπως ο δικός μας με τρεις διαστάσεις) .

Στα σύμπαντα με περιττό πλήθος διαστάσεων τα κύματα διαδίδονται χωρίς παραμόρφωση , ενώ στους χώρους με άρτιο πλήθος διαστάσεων γίνονται ασαφή .

Έτσι , ενώ εμείς μπορούμε να ακούμε καθαρά ένα “μπαμ”, επειδή το βραχύ ξεκάθαρο ηχητικό κύμα προχωρεί χωρίς να απλώνεται , ένας δισδιάστατος ακροατής θα άκουγε ένα συγκεχυμένο μακρόσυρτο “μπα . . . α . . . α . . . μ” .

Ενώ λοιπόν ο τετραδιάστατος εγκέφαλος θα μπορούσε να είναι “υπερταχύς” και “υπερλογικός” , θα είχε νεφελώδη αντίληψη για τον εξωτερικό τρόπο , από τον οποίο δεν θα έπαιρνε καμία πληροφορία εξαιτίας της παρεμβολής του χώρου .

Τα όντα αυτού του κόσμου θα ήταν από τη φύση τους κοντόφθαλμα και βαρήκοα και το καθένα θα περιοριζόταν στην ενδοσκόπηση απασχολημένο μόνο με τον εαυτό του .

quote:

---

είμαστε το Σύμπαν;
ενδιαφέρουσα άποψη
μήπως θες να το διατυπώσεις λίγο διαφορετικά ώστε να γίνει πιο ευδιάκριτο τι εννοείς; :)

Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν

---

quote:

---

Χρίστος Έλ :

Αν προσπαθείς να λάβεις κάποια λογική απάντηση για τα πράγματα που πιστεύει ο Αμεινίας και ο Νικόμαχος, τότε χάνεις τον καιρό σου. Ξέχνα το, είναι υπεράνω της δικής μας λογικής. Ο Νικόμαχος και ο Αμεινίας είναι ανώτερα εξελιγμένα όντα και δεν μπορούν να μας δώσουν να καταλάβουμε τί πιστεύουνε.

Είδα και έπαθα με μερικά πράγματα που διάβασα εδώ στη ΓΝΩΣΗ. Αλλά σέβομαι διαφορετικές απόψεις όσο και περίεργες να μου φαίνονται, κάτι που δεν μπορούν να κάνουν οι άλλοι(Αμεινίας,Νικόμαχος) λόγω ταπεινοφροσύνης. (Κατά τα άλλα εγώ είμαι ο τρελός που πιστεύει πως η Γη δεν γυρίζει.)

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

quote:

---

quote:

---

Χρίστος Έλ :

Αν προσπαθείς να λάβεις κάποια λογική απάντηση για τα πράγματα που πιστεύει ο Αμεινίας και ο Νικόμαχος, τότε χάνεις τον καιρό σου. Ξέχνα το, είναι υπεράνω της δικής μας λογικής. Ο Νικόμαχος και ο Αμεινίας είναι ανώτερα εξελιγμένα όντα και δεν μπορούν να μας δώσουν να καταλάβουμε τί πιστεύουνε.

Είδα και έπαθα με μερικά πράγματα που διάβασα εδώ στη ΓΝΩΣΗ. Αλλά σέβομαι διαφορετικές απόψεις όσο και περίεργες να μου φαίνονται, κάτι που δεν μπορούν να κάνουν οι άλλοι(Αμεινίας,Νικόμαχος) λόγω ταπεινοφροσύνης. (Κατά τα άλλα εγώ είμαι ο τρελός που πιστεύει πως η Γη δεν γυρίζει.)

---

Χρίστος Έλ

Δεν βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση εδώ μέσα στο forum !!

Κοίταξε (αν μπορείς) . . . να ηρεμήσεις !

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

---

Προσπάθησε να μην ρυπαίνεις όλα τα θέματα σε παρακαλώ.

Κανείς δεν σε εξέθεσε στο παρόν!

quote:

---

είμαστε το Σύμπαν;
ενδιαφέρουσα άποψη
μήπως θες να το διατυπώσεις λίγο διαφορετικά ώστε να γίνει πιο ευδιάκριτο τι εννοείς; :)

---

Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

Για να καταλάβουμε γιατί , ας στραφούμε σε μια άλλη πλευρά της ύπαρξης .

Θα υποθέσουμε ότι για να υπάρξει μια συνείδηση χρειάζεται ζεστασιά , σταθερούς τόπους χωρίς μεγάλες κλιματολογικές και άλλες περιβαλλοντικές διακυμάνσεις , καθώς και άφθονο χρόνο .

Η Γη ίσως δεν είναι παράδεισος , είναι όμως ένα τυπικό παράδειγμα αυτού του τύπου .

Ενώ για να αναπτυχθεί η συνείδηση είναι απαραίτητη η προϋπόθεση να υπάρχουν πλανήτες , εντούτοις η απλή παρουσία τους δεν αρκεί .

Ο πλανήτης πρέπει να διαθέτει ήπια θερμότητα για να διατηρεί ένα ζεστό και ρευστό περιβάλλον .

Αυτή η ρευστότητα είναι απαραίτητη για να αποκτήσουν τα μόρια αρκετή ευκινησία ώστε να εξερευνήσουν τους εξελικτικούς δρόμους .

Η ήπια θερμότητα θα ήταν δυνατόν να προέρχεται από το εσωτερικό του πλανήτη , και μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή να εξελίσσεται στην επιφάνεια ενός ζεστού ουράνιου σώματος .

Η θερμότητα από μόνη της , όμως , δεν αρκεί .

Η ζωή , σύμφωνα με όσα πραναφέραμε προηγουμένως , απαιτεί ποιότητα .

Με δεδομένα ότι οι θερμές πηγές μπορούν να οδηγήσουν μια ουσία στην απόκτηση πολυπλοκότητας , είναι δύσκολο να ελεγχθεί η θερμότητά τους και να εντοπιστεί στους χώρους όπου απαιτείται .

Η θερμότητα είναι πολύ επικίνδυνη διότι μπορεί να καταστρέψει ό,τι έχει σχηματιστεί σύντομα .

Για την ασφαλή , σταθερή εξέλιξη της πολυπλοκότητας , χρειαζόμαστε την εύκολα ελεγχόμενη , υψηλής ποιότητας , εντοπίσιμη μορφή ενέργειας που υπάρχει στο φως .

Ας θυμηθούμε την έννοια της ποιότητας της ενέργειας και τη σειρά αξιολόγησης του Dyson (F. J. Dyson , “Energy in the universe”, Scientific American 225 , αρ. 3 , 50 - 59 , 1971) .

Το φως είναι ενέργεια υψηλής ποιότητας (μικρή τιμή εντροπίας) , ενώ η θερμότητα είναι ενέργεια χαμηλής ποιότητας (μεγάλη τιμή εντροπίας) .

Κανένα πολύπλοκο μόριο (για να μη μιλήσουμε για συσσωματώματα μορίων που θα δρούσαν ως ένα σώμα) δεν θα μπορούσε να επιβιώσει .

Φυσικά , θα ήταν δυνατόν να κατασκευαστούν τοπικές πηγές φωτός σε κάποιον ψυχρό πλανήτη , αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα ευφυΐας , και επομένως συνέπεια της ζωής και όχι κίνητρό της .

Ένα συνεχές , σταθερό φως πρέπει να έρχεται απ’ έξω .

Έτσι οι πλανήτες , για να αναπτύξουν ζωή , χρειάζονται ήλιους .

Για να είναι ένας πλανήτης κατάλληλος ώστε να εμφανιστεί σ’ αυτόν ζωή πρέπει να κινείται γύρω από τον ήλιο του χωρίς να τον πλησιάζει πολύ , ώστε οι εμφανιζόμενες ζωικές μορφές να μην ψηθούν , αλλά ούτε και να απομακρύνονται πολύ , ώστε να μην παγώσουν .

Η περιφορά του πλανήτη δεν πρέπει να είναι ανώμαλη , ώστε να μπορέσουν τα λεπτεπίλεπτα μόρια να συνδυαστούν σε εύθραυστα και μόνιμα πολύπλοκα συγκροτήματα που θα δώσουν στη ζωή τη δυνατότητα να αναπτυχθεί .

Αυτές οι ήπιες συνθήκες , και συνεπώς οι ευσταθείς τροχιές , πρέπει να διατηρούνται για τεράστιες χρονικές περιόδους .

Συνεπώς , η εύρεση κριτηρίων για την εξέλιξη της συνείδησης ανάγεται στην εύρεση κριτηρίων για την ευστάθεια των πλανητικών τροχιών .

Η άποψη αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι μόνο στον τρισδιάστατο χώρο υπάρχουν ευσταθείς πλανητικές τροχιές και συνεπώς μόνο σ’ αυτόν τα μόρια έχουν χρόνο και τις ευκαιρίες να σχηματίσουν δομές τόσο λεπτές και ευαίσθητες ώστε να αντιλαμβάνονται το περιβάλλον τους με όλη εκείνη την αβρότητα την οποία , εμείς , που τη βιώνουμε , ορίζουμε ως συνείδηση .

Σε σύμπαντα με δύο όπως και με τέσσερις ή περισσότερες διαστάσεις , ακόμη και οι ελάχιστες διαταραχές μπορούν να εκτρέψουν εύκολα τους πλανήτες από τις τροχιές τους .

Ένας κομήτης μπορεί να στείλει έναν πλανήτη να ψηθεί μέσα στον ήλιο του ή να τον εξαποστείλει να παγώσει στο κρύο διάστημα .

Ωστόσο , η Γη και οι όμοιοί της πλανήτες που κινούνται γύρω από τους ήλιους τους αντιδρούν στο πέρασμα κομητών και άλλων πλανητών ή στο πλησίασμα άλλων ουράνιων αντικειμένων , και έτσι επιβιώνουν .

Η ελευθερία κίνησης την οποία προσφέρουν οι τρεις διαστάσεις του δικού μας χώρου είναι αρκετή , όχι πολύ μεγάλη , ώστε να τους καθιστά ικανούς να προσαρμόζουν με λεπτότητα τις τροχιές τους και να αποφεύγουν την καταστροφή .

Εφόσον οι καταστροφές αποφεύγονται , διατηρούνται οι ευκαιρίες να εμφανιστούν ανάπτυξη και εαυτοί και στη συνέχεια αυτοανάπτυξη , μέχρι τη στιγμή βέβαια που από μια ατυχή συγκυρία είναι πιθανό οι ευκαιρίες αυτές να σπαταληθούν εξαιτίας του παραλογισμού ασήμαντων τοπικών διενέξεων .

Συνείδηση είναι μια ιδιότητα την οποία διαθέτουν ασήμαντες μικρές "κουκκίδες" πάνω στις ζεστές επιφάνειες ήπιων πλανητών .

Τώρα , εδώ (και σε κοσμική ίσως άλλοτε κάπου αλλού) , οι κουκκίδες συγχωνεύονται μέσω της ανάπτυξης της επικοινωνίας σε μια παγκόσμια ενιαία συνείδηση που κάποια στιγμή ίσως απλωθεί στο Γαλαξία ή ακόμη μακρύτερα .

Αν η δημιουργία έδινε ένα σύμπαν με διαστάσεις χώρου περισσότερες ή λιγότερες από τρεις , δεν θα υπήρχε καμία πιθανότητα οι συντονισμένες κινήσεις των ατόμων να εξελιχθούν κάποτε σε αντιληπτικότητα και νοημοσύνη

Φυσικά αυτός ο συλλογισμός θα μπορούσε να διατυπωθεί και διαφορετικά .

Η διαστατικότητα παρέχει στο σύμπαν την ευκαιρία να αναπτύξει συνείδηση . Η συνείδηση δεν αποτελεί λόγο ύπαρξης μιας συγκεκριμένης διαστατικότητας .

Ο άνθρωπος και τα ανάλογά του κάπου αλλού είναι απλώς άλογα με μια τάση υπεροψίας .

Είμαστε τμήματα του σύμπαντος , ανέμελα και ελεύθερα περιπλανιούνται τόσο στο χώρο της νόησης όσο και στον πραγματικό χώρο .

Ως εξεζητημένες πολυσύνθετες εκδηλώσεις του φυσικού κόσμου και τίποτε παραπάνω , δεν είμαστε περισσότερο απαραίτητοι για την ύπαρξή του απ’ ό,τι μια πνοή ανέμου .

Όπως θα μπορούσε να υπάρχει ένα σύμπαν χωρίς ελαφρό μελτεμάκι , έτσι θα μπορούσε να υπάρχει και χωρίς την ιδιότητα της συνείδησης .

Αυτό μας οδηγεί στο ακόλουθο ερώτημα :

Αν το σύμπαν "σκοντάψει" στη δική του δημιουργία , θα εμφανιστεί αναγκαστικά με τρεις διαστάσεις .

Αν ναι , πρέπει να έχει την ικανότητα να ξέρει τι κάνει (παρά το γεγονός ότι εκτός από τη διαστατικότητά του υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που ίσως θα τροποποιούσαν - θα μπορούσαμε να πούμε θα παρέβλαπταν - την εξελικτική του πορεία έτσι ώστε να μην εμφανιστεί ο δικός μας τύπος συνείδησης) .

Αν δεν υιοθετήσει αναγκαστικά τρεις διαστάσεις , θα σκορπίσει κάπου αλλού χωρίς συνείδηση αλλά πάντως σε υπαρκτά σύμπαντα .

Μήπως είμαστε το μοναδικό σύμπαν επειδή όλα τα υπόλοιπα είναι νεκρά εξαιτίας της ακατάλληλης διαστατικότητάς τους ; Ή μήπως σε άλλους τόπους και σε άλλους χρόνους υπάρχουν άλλα τρισδιάστατα σύμπαντα ενδεχομένως προικισμένα με συνείδηση ;

Παρατήρηση :

Σε τρεις διαστάσεις , μια μικρή διαταραχή επιτρέπει τη διατήρηση της κυκλικής τροχιάς εφόσον η κρούση δεν είναι αρκετά ισχυρή (J. D. Barrow and F. J. Tipler , “The anthropic cosmological principal”, Oxford University Press , 1986 — P. Ehrenfest , “In what way does it become manifest in the fundamental laws of physics that space has three dimensions?” , Proceedings of the Amsterdam Academy 20 , 200 - 209) .

Σε χώρους με περισσότερες διαστάσεις , ο πλανήτης θα πέσει στο ελκτικό κέντρο ή θα απομακρυνθεί στο άπειρο . Στους πολυδιάστατους χώρους δεν υπάρχουν κινήσεις παρόμοιες με την ελλειπτική του τρισδιάστατου χώρου - όλες οιτροχιές είναι σπειροειδείς .

Ο P. Ehrenfest επισημαίνει ένα ακόμη ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του τρισδιάστατου χώρου :

Ο αριθμός των δυνατών περιστροφικών κινήσεων ισούται με τον αριθμό των δυνατών μεταφορικών κινήσεων (τρεις για κάθε περίπτωση) .

Σε δισδιάστατους χώρους υπάρχει ένας μόνο τρόπος περιστροφής (όπως αυτός του δίσκου γραμμοφώνου) αλλά δύο μεταφορικές κινήσεις (κατά μήκος των αξόνων x και y) .

Σε τετραδιάστατους χώρους υπάρχουν έξι τρόποι περιστροφής και τέσσερις μεταφοράς .

Είναι τόσο απίθανο να μην υπάρχουν άλλα νοήμονα όντα , ώστε δεν αξίζει καν τον κόπο να το συζητήσουμε περισσότερο .

Αυτό που έχει σημασία εδώ είναι το ίδιο το πρόβλημα αλλά διευρυμένο σε κοσμικές διαστάσεις :

Γνωρίζουμε αρκετά για τον τρόπο με τον οποίο σχηματίζονται τα σύμπαντα ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι έξω από το δικό μας υπάρχουν άλλα είδη νοημοσύνης ;

Ή είμαστε υπερκοσμικά μόνοι ;

Για ποιο λόγο , λοιπόν , όταν εμφανίζεται ένα σύμπαν παίρνει τρεις διαστάσεις ή λιγότερες ή περισσότερες ;

Απορρίπτουμε τους λόγους σκοπιμότητας , διότι τους θεωρούμε περιττούς .

Συνεπώς η αιτία πρέπει να βρίσκεται στην καταλληλότητά του για επιβίωση .

Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να ρωτήσουμε : τι είναι αυτό που επιβιώνει όταν οι διαστάσεις είναι τρεις , ενώ δεν επιβιώνει σε διαφορετικό πλήθος διαστάσεων ;

Πρέπει να αναζητήσουμε τους λόγους που εξασφαλίζουν την επιβίωση του σύμπαντος μετά τη γέννησή του και να τους συσχετίσουμε με τη διαστατικότητά του .

Εδώ ας παρατηρήσουμε ότι :

Υπάρχει περίπτωση το σύμπαν εκτός από τις γνωστές τέσσερις διαστάσεις του χωρόχρονου να διαθέτει και άλλες ,"κουβαριασμένες" και μη αναγνωρίσιμες .

Έτσι , ένας υδροσωλήνας από απόσταση μοιάζει με γραμμή , αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια σωρεία δισδιάστατων κύκλων που είναι στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο .

Μια απλή γραμμή στο χωρόχρονο θα μπορούσε να είναι η κουβαριασμένη εκδοχή μιας υπερεπιφάνειας , και ο τετραδιάστατος χωρόχρονός μας θα μπορούσε να είναι ό,τι απέμεινε από έναν σφιχτά τυλιγμένο χωρόχρονο περισσότερων διαστάσεων .

Αυτή η ιδέα δεν είναι καθόλου αστεία . Υπάρχουν σήμερα σαφείς ενδείξεις ότι κατοικούμε σ’ ένα σύμπαν δέκα διαστάσεων , του οποίου οι έξι έχουν αυτοτυλιχτεί (P. D. B. Collins , A. D. Martin και E. J. Squires , “Particle physics and cosmology” , Wiley , 1989 — F. J. Dyson , “Energy in the universe”, Scientific American 225 , αρ. 3 , 50-59 , 1971) . Η ακτίνα των υδροσωλήνων τις οποίες εκλαμβάνουμε ως γραμμές είναι περίπου 10 <- 35> μέτρα , γι’ αυτό και είναι μικρή η πιθανότητα να τους παρατηρήσουμε κατευθείαν (αλλά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να παρατηρήσουμε τις συνέπειές τους) .

quote:

---

Ελάχιστε,

quote:

---

είμαστε το Σύμπαν;
ενδιαφέρουσα άποψη
μήπως θες να το διατυπώσεις λίγο διαφορετικά ώστε να γίνει πιο ευδιάκριτο τι εννοείς; :)

---

Καλέ μου φίλε Ελάχιστε,ζητώ συγνώμη για την καθυστερημένη απάντησή μου.
Δεν είχα δει την ανάρτησή σου.

Στην ερώτησή σου αν το σύμπαν αγαπά,απαντάω ότι όχι στο σύνολό του.
Η έννοια του καλού και κακού υπάρχει παντού.
Άρα το σύμπαν δεν είναι χαοτικά καλό,ούτε χαοτικά κακό.

Αν συνεχίσουμε να συζητάμε επ'αυτού,θα καταλήξουμε στην ανάγκη να ορίσουμε την συνείδηση,επειδή,αυτή είναι που αποτελεί την κλίμακα του καλού και του κακού.
Για την συνείδηση,θα σε παραπέμψω στις αναρτήσεις του καλού μας Κηφέα.
Είναι αρτιότερες,από οποιαδήποτε εξήγηση θα μπορούσα να σου παραθέσω εγώ στα πλαίσια μιας απλής απάντησης.

Αν ακουμπήσουμε την έννοια της συλλογικής ευθύνης,και υποθέσουμε ότι αυτήν υποσυνείδητα την νοιώθουμε,τότε ο καθένας από εμάς μπορεί να βρει την αγάπη που ίσως ψάχνει.

Για κάποιους αγάπη είναι θεός.
Για άλλους θεός είναι αγάπη.
Για μερικούς πάλι είναι μια αδιόρατη συλλογικότητα.
Άλλοι πάλι,προτιμούν να μη δίνουν ονόματα.

Τα παραπάνω είναι προσωπικές σκέψεις,μη αποδείξιμες.
Εύκολα μπορούν να απορριφθούν από τον καθένα.
Ο στόχος μου ήταν να προσπαθήσω να σου δώσω να καταλάβεις τι εννοούσα με την ατάκα: Το σύμπαν είμαστε και εμείς...

Ελπίζω να το βρήκες ενδιαφέρον αδερφέ μου.

Με περισσή εκτίμηση.

Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

---

Όλη σου απάντηση φανερώνει κρυμμένη γνώση, όμως δεν είναι αυτό που ψάχνω.Αυτό που ψάχνω μου το έδωσες εδώ:"...αδερφέ μου"
:)

φιλιά σε όλους και ειρήνη... :)

Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν

Σε δύο διαστάσεις δεν μπορούμε να δέσομε έναν κόμβο , διότι δεν επιτρέπεονται οι από πάνω ή από κάτω διασταυρώσεις (αυτό όμως δεν αποκλείει το ενδεχόμενο τα δισδιάστατα όντα να “φοράνε” μάλλινα ρούχα) .

Σε τέσσερις διαστάσεις μπορούμε να κάνουμε περίπλοκα μπερδέματα , τα οποία όμως δεν θα είναι κόμβοι , διότι θα λύνονται με ένα απλό τράβηγμα .

Σε τρεις διαστάσεις , όμως , οι κόμβοι διατηρούνται , κάτι που είναι αδύνατον να συμβεί σε τέσσερις διαστάσεις .

Η διατήρηση των τρισδιάστατων κόμβων μοιάζει τόσο πολύ με τη διατήρηση των σωματιδίων ώστε μας υποβάλλει την ιδέα ότι τα σωματίδια δεν είναι παρά κόμβοι στο χωρόχρονο .

Τα διάφορα είδη σωματιδίων είναι όπως τα διάφορα είδη πτυχώσεων του χωρόχρονου , που διατηρούνται στο χρόνο επειδή οι τρεις διαστάσεις του χώρου αναιρούν τη δυνατότητα να λυθούν εύκολα .

Η ευστάθεια και η διατήρηση της ταυτότητας των σωματιδίων απλουστεύεται και ανάγεται σε ζήτημα διαστατικότητας : οι τρεις διαστάσεις του χώρου είναι ο ελάχιστος αριθμός που εξασφαλίζει την ύπαρξη και ο μέγιστος που χρειάζεται για τη διατήρηση .

Σύμπαντα με διαφορετικό αριθμό διαστάσεων θα στερούνταν όχι μόνο την ιδιότητα της συνείδησης , που σε τελευταία ανάλυση είναι ένα αδιάφορο αλλά απολαυστικό περιστατικό , αλλά και την ύλη .

Ο μαθηματικός κόμβος απεικονίζεται σαν ένα πλεγμένο κομμάτι σπάγγου με κολλημένες τις άκρες του έτσι ώστε να μην μπορεί να λυθεί (I. Neuwith , “The theory of Knots” , Scientific American 240 , αρ. 6 , 84-89 , 1979 — R. Courant και H. Robbins , “What is mathematics?” , Oxford University Press , 1941) . Σε τρεις διαστάσεις υπάρχουν δύο βασικοί τύποι κόμβων που διακρίνονται ο ένας από τον άλλο . Στην κβαντική θεωρία οι δομές με δύο συνιστώσες έχουν εξαιρετική σημασία .

Η θεωρία για την ευστάθεια των κόμβων σχετίζεται με τη μελέτη των σολιτονίων (C. Rebbi , “Solitons”, Scientific American 240 , αρ. 2 , 76-91 , 1979) , η οποία , χρησιμοποιώντας την τοπολογία του χώρου , δίνει επίσης μια περιγραφή της ευστάθειας πραγμάτων όπως τα στοιχειώδη σωματίδια (Z. Parza , “Topological solutions in physics” , American Journal of Physics 47 , 56-62 , 1979) .

Σήμερα , η περισσότερο αποδεκτή θεμελιώδης θεωρία του χωρόχρονου είναι η θεωρία χορδών , σύμφωνα με την οποία τα βασικά στοιχεία του χώρου δεν είναι σημεία αλλά γραμμικές οντότητες (εξ ου και "χορδές" (P. D. B. Collins , A. D. Martin και E. J. Squires , “Particle Physics and cosmology” , Wiley , 1989 — P. C. W. Davies , “The new physics”, Cambridge University Press , 1989)

Ένας κόμβος χωρόχρονου , ένα σωματίδιο , είναι ενσωματωμένος στο χωρόχρονο και η συστροφή του προκαλεί μια άλλη , και έται η στρέβλωση διαδίδεται σε απόσταση .

Η βαρύτητα , ή η στρέβλωση που ονομάζουμε βαρύτητα , είναι συνέπεια της ενσωμάτωσης στο χωρόχρονο των δικών του κόμβων .

Όσο μεγαλύτερη είναι η μάζα ενός αντικειμένου , τόσο μεγαλύτερη είναι και η πολυπλοκότητα των κόμβων και τόσο μεγαλύτερη η εμβέλεια επιρροής τους .

Οι κόμβοι διαφορετικού είδους αναπτύσσουν διάφορα είδη πολυπλοκότητας στον γειτονικό χώρο και αυτοί οι λίγοι κόμβοι διαδίδονται και αλληλεπιδρούν με παρόμοιους κόμβους που θα συναντήσουν στο δρόμο τους .

Οι δυνάμεις αρχίζουν να αναδύονται .

Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε καθαρές εικασίες και μάλιστα τόσο αόριστες ώστε δεν μπορούμε πια να μιλάμε για επιστήμη .

Νομίζω όμως πως η ιδέα των κόμβων που είναι ενσωματωμένοι στο χώρο και συνιστούν παραμορφώσεις του , όπως και η ιδέα της τοπικής δημιουργίας άλλων κόμβων που μετακινούνται ωσότου βρεθούν κοντά σε κάποιον άλλο ο οποίος ακολούθως ενεργεί σαν κεραία και αποκρίνεται στο πέρασμά του , έχει εντυπωσιακές ομοιότητες με τις γνωστές δυνάμεις και τις αλληλεπιδράσεις τους , πράγμα που μας οδηγεί στο να αποδεχτούμε την αλήθεια αυτής της ιδέας .

Η εικόνα δεν διαφέρει από την τοπολογική ερμηνεία της ηλεκτρομαγνητικής αλληλεπίδρασης (C. W. Misner , K. S. Thorne και J. A. Wheeler , “Gravitation”, W. H. Freeman , 1973 — J. C. Graves , “The conceptual foundations of contemporary relativity theory” , MIT Press , 1990) .

Σ’ αυτή την ερμηνεία ο χώρος θεωρείται γεμάτος κοσμικές σήραγγες ("σκουληκότρυπες") με είσοδο από ένα σημείο και έξοδο από κάποιο άλλο .

Οι ηλεκτροδυναμικές γραμμές περνούν μέσα από τη σήραγγα .

Ο παρατηρητής τις βλέπει να καταλήγουν σε ένα σημείο (που το ονομάζει φορτίο με κάποιο πρόσημο) και να εμφανίζονται από κάποιο άλλο (που το ονομάζει φορτίο με αντίθετο πρόσημο , ή απλώς αντίθετο φορτίο) .

Οι άλλοι τύποι δυνάμεων θα μπορούσαν να θεωρηθούν διαφορετικές τοπολογικές παραμορφώσεις του χωρόχρονου .

Εφόσον αδυνατούμε να βρούμε κάποιον άλλο λόγο για την εμφάνιση ενός τρισδιάστατου σύμπαντος , είμαστε υποχρεωμένοι να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να υπάρχουν άμορφα σύμπαντα .
Ως τώρα , μόνο η προκατάληψη μας εμποδίζει να δεχτούμε ότι υπάρχουν .

Πιστεύω πως το ζήτημα πρέπει να εξεταστεί βαθύτερα .

Είναι γνωστό ότι η βαρύτητα έχει ιδιότητες που αντανακλούν το πλήθος των διαστάσεων .

Αν λόγου χάρη ο χωρόχρονος είχε μόνο μία διάσταση χώρου (και μία χρόνου) δεν θα υπήρχε ύλη , και ο χώρος θα μπορούσε να πάρει καμπυλώσεις με τυχαίες τιμές .

Εξάλλου , αν ο χώρος είχε δύο διαστάσεις , η ύλη θα μπορούσε να υπάρχει αλλά ο χώρος θα ήταν αναγκαστικά επίπεδος και η αλληλεπίδραση των αντικειμένων θα ήταν σχεδόν αδύνατη .

Ωστόσο , σ’ έναν τρισδιάστατο χώρο όπως ο δικός μας , η ύλη όχι μόνο μπορεί να υπάρχει αλλά και να μεταφέρει την επίδρασή της τόσο στο άμεσο όσο και στο μακρινό περιβάλλον της .

Η ύπαρξη των τριών διαστάσεων επιτρέπει στα μέρη του σύμπαντος να συντάσσονται σε μια οντότητα .

Σε λιγότερες από τρεις διαστάσεις , τα μέρη είτε δεν θα έπαιρναν καμία μορφή είτε θα έμεναν για πάντα απομονωμένα .

Έγιναν προσπάθειες να εφαρμοστούν οι εξισώσεις της γενικής θεωρίας της σχετικότητας σε χωρόχρονους με διαφορετικές διαστατικότητες (P. Collas , “General relativity in two-and-three-dimensional space-times”, American journal of Physics 45 , 833-837 , 1977) .

Στον δισδιάστατο χωρόχρονο μπορεί να υπάρχει καμπύλωση χωρίς ύλη (πράγμα που συνεπάγεται αυθαίρετη καμπύλωση) , ενώ στον τρισδιάστατο ο χώρος πρέπει να είναι επίπεδος , γεγονός που οδηγεί στη μη βαρυτική αλληλεπίδραση της ύλης .

Η διερεύνηση των εξισώσεων πεδίου στους χωρόχρονους πολλών διαστάσεων , οι θεωρίες Kalusa-Klein που αναφέραμε παραπάνω , αποτελούν πρόσφατα στόχο αξιοσημείωτου ενδιαφέροντος και έχουν σημειώσει κάποια επιτυχία προς την κατεύθυνση της ενοποίησης της βαρύτητας με τις άλλες δυνάμεις της φύσης .

Εντούτοις , μια καθολική δύναμη όπως η βαρύτητα πρέπει να είναι συμβιβαστή όχι μόνο με την επίσης καθολική ηλεκτρομαγνητική αλλά και με όλους τους άλλους τύπους δυνάμεων που συγκροτούν τα πράγματα σε έμβια όντα .

Σε διαφορετική από τη δική μας διαστατικότητα του χωρόχρονου , αυτές οι δυνάμεις φαίνεται πως δεν είναι συμβιβαστές μεταξύ τους .

Μόνο σε χωρόχρονο με τη δική μας διαστατικότητα (τρεις χωρικές και μία χρονική διάσταση) οι δυνάμεις είναι συμβιβαστές με την ύπαρξη της ύλης .

Επίσης , δεν είναι τυχαία η διαστατικότητα του χρόνου .

Αν ο χρόνος είχε περισσότερες από μία διαστάσεις , θα μπορούσαμε να στρεφόμαστε σ’ αυτόν όπως στρεφόμαστε στο χώρο .

Ωστόσο , ο χρόνος έχει μόνο μία διάσταση , οπότε το μόνο που μας μένει είναι να καταδιώκουμε το μέλλον .

Με τη δομή του δικού μας χωρόχρονου διασφαλίζεται ότι οι συνέπειες των τωρινών μας πράξεων βρίσκονται στο μέλλον . Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί αν ο χρόνος ήταν διαστατικά πλουσιότερος .

Οι εφημερίδες με δύο ημερομηνίες δεν θα αναφέρονταν υποχρεωτικά στο παρελθόν .

Ο θάνατος της αιτιότητας , δηλαδή η αποσύνδεση των αιτίων από τα αποτελέσματά τους με την κατάργηση της προτεραιότητας των αιτίων , θα είχε επιπτώσεις πολύ σοβαρότερες από μια τέλεια σύγχυση .

Θα επέφερε τον θάνατο των όντων . Όπως θα εξηγήσω , οι εφημερίδες με δύο ημερομηνίες καθώς και οι αναγνώστες τους και τα άτομα των αναγνωστών τους θα στερούνταν εντελώς τη μονιμότητα .

Το να έχουν στη διάθεσή τους τόσο πολύ χρόνο , επειδή ο χρόνος θα είχε περισσότερες από μία διαστάσεις , θα ήταν τόσο ολέθριο για τη μονιμότητα όσο το να έχουν ελάχιστο χρόνο .

Ειδικότερα , επιτρέπει την ελεύθερη παράκαμψη περιορισμών που επιβάλλονται από τη διατήρηση της ενέργειας .

Αυτό οδηγεί σε μια αλυσίδα δυσάρεστων συνεπειών .

Η διατήρηση της ενέργειας συνεπάγεται τη διατήρηση της ύλης .

Αν λοιπόν δεν διατηρείται η ενέργεια , δεν θα διατηρείται ούτε η ύλη .

Επιπλέον , η διατήρηση της ύλης δεν είναι παρά η διατήρηση των πτυχώσεων και των κόμβων του χωρόχρονου , οπότε η κατάργηση της διατήρησης της ενέργειας οδηγεί στην κατάργηση της δομής του χωρόχρονου .

Η διατήρηση της ενέργειας σταθεροποιεί το χωρόχρονο εμποδίζοντάς τον να καταρρεύσει .

Ήδη έχει επισημανθεί ο ρόλος του δισδιάστατου χρόνου και η διατήρηση της ενέργειας (J. Dorling , “The dimensionality of time” , American Journal of Physics 38 , 539-540 , 1970) .

Όταν όμως ο χρόνος έχει μία ακόμη διάσταση , ο περιορισμός αυτός παύει να ισχύει και η κατάργησή του καταργεί την ύλη .

Αν ο χρόνος είχε περισσότερες από μία διαστάσεις , το σύμπαν θα εξαφανιζόταν αστραπιαία . Ένα σύμπαν προικισμένο με πάρα πολύ χρόνο δεν μπορεί να επιβιώσει πέρα από τη στιγμή της δημιουργίας του .

Γιατί λοιπόν υπάρχει ο χρόνος ;

Δεν ευνοεί την κατανόησή μας .

Απλώς επωφελούμαστε την αναπόφευκτη εκτύλιξή του προς το μέλλον .

Τι προξένησε την ύπαρξή του ;

Γιατί το σύμπαν γεννήθηκε μαζί με τον χρόνο και όχι απλώς ως χώρος έξω από τον χρόνο , έξω από την αιωνιότητα ;

Αρχίζει να αναφαίνεται μια απάντηση : Αν ο χρόνος απουσίαζε από το χωρόχρονο και ο χώρος ήταν πραγματικά τετραδιάστατος , έχοντας στη γεωμετρία του τον όρο + (ct)<2> αντί του - (ct)<2> , τότε η πορεία σε οποιαδήποτε διεύθυνση κατά μήκος αυτής της τέταρτης διάστασης δεν θα οδηγούσε ποτέ το σύμπαν στην ταύτισή του με ένα σημείο .

Με τον δικό μας μονοδιάστατο χρόνο μπορούμε να παρακολουθήσουμε ολόκληρο το σύμπαν ως τη στιγμή κατά την οποία ήταν ένα μοναδικό σημείο , τότε που ξεκίνησε , ενώ στην περίπτωση του χωροειδούς χρόνου η ιστορία του σύμπαντος δεν θα είχε ποτέ μια συγκεκριμένη αρχή.

Χωρίς χρόνο , με την έννοια που του αποδίδουμε , δεν υπάρχει αρχή .

Από την ύπαρξη κάποιας αρχής , υπό την έννοια ότι σε κάποιο σημείο του χωρόχρονου δημιουργήθηκε ένα “σημειακό” σύμπαν , θα προκύψει αναγκαστικά μια γεωμετρία προικισμένη με την ιδιότητα του χρόνου .

Είδαμε ότι η σκηνή όπου συμβαίνουν όλα τα γεγονότα είναι ο χωρόχρονος , δηλαδή ο χώρος και ο χρόνος συγχωνευμένοι αλλά διακριτοί μέσα από μια ειδική γεωμετρία .

Οι τοπικές παραμορφώσεις του χωρόχρονου , δηλαδή οι κόμβοι του , είναι τα θεμελιώδη σωματίδια και οι θεμελιώδεις δυνάμεις του σύμπαντος που διατηρούνται λόγω της κατάλληλης διαστατικότητας του χωρόχρονου και της ιδιομορφίας της γεωμετρίας του.

Αυτή η ειδική γεωμετρία επιτρέπει την ευστάθεια και εμποδίζει την άμεση εξαφάνιση ενός νεοεμφανιζόμενου σύμπαντος .

Είδαμε ότι η ύπαρξη του χρόνου είναι αναγκαστικό συνεπακόλουθο της δημιουργίας και φέρνει μαζί της σαν δώρο τις διακρίσεις της αιτιότητας .

Η αιτιότητα καθιστά το σύμπαν δυνάμει κατανοήσιμο , και συνεπικουρούμενη από τις ιδιότητες των τριών διαστάσεων του χώρου το οδηγεί σε σημείο να είναι πραγματικά κατανοητό .

Οι ιδιότητες του χωρόχρονου , ιδιαίτερα όσες του εξασφαλίζουν τη δομική του ευστάθεια , επιτρέπουν επίσης την εξέλιξή του ως το σημείο να αναπτύξει κάποτε και το φαινόμενο της συνείδησης .

Σήμερα , αυτή η συνείδηση υπάρχει μέσα μας και είναι τόσο πλούσια ώστε μπορεί να περιπλέκει , μέσω της τέχνης , την απλότητα και να απλοποιεί , μέσω της επιστήμης , την πολυπλοκότητα .

Είδαμε , λοιπόν , ότι η ύλη και η ενέργεια είναι χωρόχρονος και ότι η διαστατικότητα του σύμπαντος είναι τέτοια ώστε να επιτρέπει στην ύλη όχι μόνο να υπάρχει αλλά και να διατηρείται .

Η αργή και αλληλένδετη εκτύλιξη του αρχικού δημιουργήματος - η οποία υποστήριξα πως πρέπει να θεωρείται φυσική , αυτόματη και χωρίς σκοπό κατάρρευση σε διασκορπισμένη και χαοτική ομοιομορφία - οδηγεί σε εφήμερα επιτελέσματα όπως είναι η συνείδηση και η συγκομιδή , οι προθέσεις και τα βάζα , τα κίνητρα και οι μηχανές , ή οι πεποιθήσεις και η διανόηση , ό,τι δηλαδή βιώνουμε ως υπάρξεις εμείς , που επίσης αποτελούμε μέρος των εκδηλώσεων του σύμπαντος .

Είδαμε ότι κατά την πράξη της δημιουργίας ήταν απαραίτητο να κατασκευαστεί χώρος και χρόνος .

Κατόπιν , με την γνώριμη διαστατικότητά του , ο χωρόχρονος μπόρεσε να παρουσιάσει τον πλούτο των ιδιοτήτων που αντιλαμβανόμαστε ως ύλη , ενέργεια και δυνάμεις , και να αποτελέσει τη σκηνή για την πραγμάτωση συμβάντων τόσο λεπτών ώστε τα πράγματα να αποκτήσουν αυτεπίγνωση .

Εν τέλει , ο ίδιος ο χωρόχρονος διαθέτει αυτεπίγνωση .

Μια μορφή που παίρνει αυτή η αυτοσυνείδηση είναι η ικανότητα των εγκεφάλων να δημιουργούν μαθηματικά , τα οποία χρησιμοποιούμε ως γλώσσα για να αποκαλύπτουμε και να περιγράφουμε οτιδήποτε νέο .

Το γεγονός ότι τα μαθηματικά είναι η βαθύτερη γλώσσα της φύσης , η αποθέωση της αφαίρεσης και το πρωταρχικό στήριγμα του εφαρμοσμένου , μας παρακινεί να αναρωτηθούμε αν έγκειται σ’ αυτό η σαφέστερη υπόδειξη για ό,τι έχει σχέση με την προέλευσή μας και την καταγωγή της νόησής μας .

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr