quote:

---

Ψηλος
Φίλε Ελεάτη,
Με εκπλήσσει αφάνταστα ο βαθμός παρερμηνείας σου όλων των σημείων που ανάπτυξες στο προηγούμενο μήνυμά σου.

Γιατί μωρέ τα έχεις δει τόσο στραβά;

Που τις έχεις βρει τέτοιου είδους ερμηνείες

---

Σε έχω ρωτήσει άπειρες φορές αλλά απάντηση δεν πείρα.

Τελικά οι πρωτόπλαστοι έγιναν Θεοί όπως ισχυρίστηκε το φίδι και όπως επιμένεις να τονίζεις και εσύ;;

Πες μου σε παρακαλώ;; Δώσε μου επιτέλους μια απάντηση!

Έως τώρα αναφερόμασταν σε αυτό που τους είπε το φίδι, δηλαδή ότι δεν θα πεθάνουν, αποδεχόμενοι και οι δύο (εσύ και εγώ) ότι το φίδι εννοούσε το σωματικό θάνατο, πράγμα που δεν έγινε αμέσως αλλά στη συνέχεια.

Όσον αφορά όμως το εδάφιο που λέει ότι "την ίδια μέρα θα πεθάνετε", αναφέρεται στον πνευματικό θάνατο των πρωτοπλάστων. Όντως, την ίδια μέρα που επέλεξαν την ανυπακοή στο θέλημα του Πατέρα τους, χωρίστηκαν, απομακρύνθηκαν από το Θεό, από την πηγή της αληθινής ζωή.
Ο Θεός όταν έπλασε τον άνθρωπο του μετέδωσε και το ζωοποιόν Άγιο Πνεύμα.
Με το παράπτωμά τους οι πρωτόπλαστοι έδιωξαν το ζωοποιόν Άγιο Πνεύμα από μέσα τους και την ίδια στιγμή πέθαναν πνευματικά.

Για το λόγο αυτό, χωρίς πλέον τη ζωοποιό δύναμη του Αγίου Πνεύματος, το σώμα δεν μπορεί να αντέξει στη φθορά με συνέπεια να φθείρεται και να πεθαίνει.

Αυτή είναι η πνευματική "διάσταση" του παραπτώματος των πρωτοπλάστων.

quote:

---

Ελεάτης:
Ο μονος που παρακινει σε πνευματικη εξελιξη-ανοδο και θεωση- κατ'εικονα και καθ'ομοιωση ειναι ο Οφις: [οτι την ημερα που θα φατε απ' αυτο(καρπο της γνωσης του καλου και του κακου), θα ανοιχτουν τα ματια σας και θα γινετε σαν θεοι, και θα γνωριζετε το καλο και το κακο"]

---

Edited by - pr_gid on 10/08/2006 16:38:48

quote:

---

Στην προκειμένη περίπτωση ο όφις δεν παρακινεί προς ανώτερη πνευματική άνοδο αλλά προς την παρακοή και την αλαζονεία παραμυθιάζοντας την Έυα πως θα γίνει θεός αν παρακούσει την εντολή του θεού και φάει από τον απαγορευμένο καρπό (αν εδώ δεν μπορούμε να συμφωνούμε ότι έχουμε να κάνουμε με αλαζονεία τότε κακώς συζητάμε ).

---

Ο όφις παρακινεί την Εύα να φάει από τον απαγορευμένο καρπό, από τον καρπό του δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού.
Σε καμία περίπτωση η γνώση δεν θεωρείται ως μια μορφή αλαζονείας.
Αλαζονεία, φίλε μου, γίνεται από την στιγμή που ο κάτοχος της γνώσης την χρησιμοποιεί για ίδιο όφελος και για να βλάψει τον συνάνθρωπο του.

Το φίδι λοιπόν σε καμία περίπτωση δεν παρακίνησε την Εύα στην αλαζονεία.
Την παρακίνησε προς την γνώση.
Το πως θα χρησιμοποιούσε η Εύα κι ο Αδάμ την γνώση είναι ένα θέμα έξω από το φίδι.

Βλέποντας τον παραλληλισμό που κάνεις του όφη με τον έμπορο ναρκωτικών, δε μπορώ να βρω κάποια συνδετικά στοιχεία μεταξύ τους...
Στην προκειμένη περίπτωση το όπιο (θάνατο) θα το λάμβαναν από τον όφη ή μια κατάσταση παραμονής στην ά-γνοια θα λειτουργούσε ως όπιο για αυτούς?

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Ψηλος
Σε έχω ρωτήσει άπειρες φορές αλλά απάντηση δεν πείρα.

Τελικά οι πρωτόπλαστοι έγιναν Θεοί όπως ισχυρίστηκε το φίδι και όπως επιμένεις να τονίζεις και εσύ;;

Πες μου σε παρακαλώ;; Δώσε μου επιτέλους μια απάντηση!

---

Γιατί έφαγε τελικά η Έυα; Επειδή το ακάθαρτο πνεύμα της είπε πως αν φάει και παρακούσει τον θεό θα γίνει η ίδια θεός. Ο λόγος που έφαγε και τελικά παράκουσε τον θεό η Έυα δεν ήταν επιθυμία της γνώσης του κακού (όπως αόριστα λεμέ αλλά θα πω παρακάτω τι σημαίνει η γνώση αυτή πρακτικά) αλλά η επιθυμία της να γίνει θεός ύστερα από το παραμυθίασμα του ακάθαρτου πνεύματος.
Αυτό δεν είναι αλαζονεία;

Επίσης ας δούμε ρεαλιστικά και όχι αόριστα τι σημαίνει η έννοια γνωρίζω το κακό.

Παράδειγμα: Έχουμε ένα αθώο παιδί το οποίο έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον χωρίς κακίες μίση και έχθρες αλλά γεμάτο αγάπη. Τι σημαίνει λοιπόν η φράση μαθαίνει το κακό; Απαντώ συγκεκριμένα στο τι σημαίνει γνώση του κακού στην πράξη και όχι αόριστα:

Μαθαίνει να λέει ψέματα.
Μαθαίνει να είναι εγωιστής.
Μαθαίνει να είναι υβριστής.
Μαθαίνει να βασανίζει.
Μαθαίνει να ειρωνεύεται.
Μαθαίνει να πληγώνει τον συνάνθρωπο του.
Μαθαίνει να είναι οργίλος.
Μαθαίνει να διαβάλει τον συνάνθρωπο του.
Μαθαίνει να είναι κοιλιόδουλος.
Μαθαίνει να είναι σαδιστής.
Μαθαίνει να είναι μαζοχιστής.
Μαθαίνει να είναι βιαστής.
Μαθαίνει να σκοτώνει.
…..
…..
…..
…..

Και ένα σωρό άλλες πράξεις (άπειρες είναι) οι οποίες αυτές πρακτικά και όχι αόριστα σημαίνουν γνωρίζω το κακό.

Όλη η παραπάνω γνώση έχει τελικά αναβαθμίσει το άμοιρο αυτό παιδί;
Απαντώ: Όχι βέβαια.

Η στάση υπεροψίας, εκ μέρους του Θεού, δεν είναι αλαζονεία? Η υφέρπουσα υπερβολή στο στήσιμο ενός δένδρου «δοκιμασίας», καταμεσής του οίκου του Θεού, δεν είναι αλαζονεία?

Μήπως θα πρέπει να μάθουνε κάποιοι ξανά την Ελληνική γλώσσα?

Διότι, ΠΟΙΟΣ ο σκοπός αυτής της στημένης στην ουσία διαδικασίας, όταν κάλλιστα μπορούμε να προδιαγράψουμε πως ο Θεός, ως Παντογνώστης και Πάνσοφος, ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΗΝ ΕΚΒΑΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ?

Μήπως αυτό που δώσατε υπόσταση είναι…εξαιρετικά φιλοπαίγμων?

pr_gid:
«Όλη η παραπάνω γνώση έχει τελικά αναβαθμίσει το άμοιρο αυτό παιδί;»

Η ρητορική αυτή είναι αδιέξοδη, καθώς ο ίδιος ο Θεός δεν παρουσιάζεται ελεύθερος παθών και προβλημάτων φίλτατε.

Και μια ερώτηση, προκειμένου να καταστεί πιο ξεκάθαρη η αδιέξοδη οδός αυτής της προσέγγισης του Αγνωστου Θείου που μας περιβάλλει: Εχει ο άνθρωπος ελεύθερη βούληση μετά την είσοδο του στον παράδεισο?

quote:

---

Ελεάτης
Βεβαιως να σου απαντησω αν και το εχω κανει ηδη πιο πανω. Καταρχας διαμαρτυρομαι γιατι εσυ και ο pr_gid διαστρεβλωνετε τα λογια του Οφεως. Ο Οφις λεγει οτι οι ανθρωποι θα γινουν σαν θεοι οχι "Θεοι". Και βεβαια εγιναν σαν θεοι αφου οπως παραδεχεται και ο Ιεχωβας γνωρισαν το καλο και το κακο σαν τον ιδιο και ειχαν ετσι την δυνατοτητα να ζησουν αιωνια.
Και βεβαια το "σαν θεοι" του Οφεως παραπεμπει στη θεωση και το κατ'εικονα και καθ' ομοιωση ενω αντιθετα ο Ιεχωβας δειχνει να μη θελει οι ανθρωποι να του μοιασουν.

---

Ας δούμε πρώτα, την άμεση διαβεβαίωση τής Αγίας Γραφής, πως ως και τη δημιουργία τής Εύας, ο Θεός δεν έπλασε κανένα του επίγειο δημιούργημα τέλειο, όπως περιγράφει ο Μωϋσής στη Γένεση 1/α΄ 31:
Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε. και ιδού, ήσαν ΚΑΛΑ ΛΙΑΝ.

Όποιος γνωρίζει την Ελληνική γλώσσα, μπορεί εύκολα να καταλάβει, ότι το: ΄΄καλά λίαν΄΄, υπολείπεται τού ΄΄τελείου΄΄. Τέλειο δημιούργημα, είναι αυτό που δεν έχει καμία έλλειψη. Τόσο ο Αδάμ και η Εύα λοιπόν, όσο και η υπόλοιπη υλική κτίση που περιγράφει η Γένεση, ήταν ελλιπείς.

Μήπως αυτό σημαίνει, πως ο Θεός δεν ήξερε καλά τη δουλειά του; Φυσικά όχι!
Ο λόγος που δεν τα έπλασε εξ' αρχής τέλεια, ήταν ότι η δημιουργία δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα, ούτε με τη δημιουργία τών ανθρώπων. Υπήρχε κάτι ακόμα, που έπρεπε να επιτευχθεί, και σ' αυτό ήταν απαραίτητη η συνέργια τού ανθρώπου. Αυτό, γίνεται φανερό στο επόμενο χωρίο.

Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν.

Γένεση 1/α΄ 26,27: ΄΄Και είπεν ο Θεός: Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημών και καθ' ομοίωσιν ημών... Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού. Κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν.΄΄

Εδώ, κατά τη διδασκαλία τών πατέρων, φαίνεται πως ο Θεός είχε σκοπό να πλάσει τον άνθρωπο: ΄΄κατ' εικόνα και ομοίωσίν΄΄ Του. Όταν λοιπόν τον έφτιαξε, τον έκανε κατ' εικόνα. Εδώ κρύβεται το μυστικό τής τελειότητας. Ο άνθρωπος ως πλασμένος ΄΄κατ' εικόνα΄΄, ήταν ΄΄καλός λίαν΄΄. Όταν όμως θα ήταν και καθ' ομοίωσιν τού Θεού, θα έμπαινε σε πορεία προς την ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ.

Ποια είναι όμως η σημασία τών φράσεων: ΄΄κατ' εικόνα΄΄ και ΄΄καθ' ομοίωσιν΄΄;

Το κατ' εικόνα, είναι η δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος ως ελεύθερο και νοήμον πλάσμα, να ομοιάσει με τον Θεό.
Το καθ' ομοίωσιν όμως, είναι η πορεία επίτευξης αυτής τής ομοίωσης, που επιτυγχάνεται μόνο με τη συνέργεια τού ανθρώπου και τού Αγίου Πνεύματος.

Επειδή ο Θεός είναι αυτό που είναι ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΕΙ και όχι αναγκαστικά, θα πρέπει και ο άνθρωπος ΝΑ ΘΕΛΕΙ, και να προσπαθήσει, χρησιμοποιώντας την κατ' εικόνα ελευθερία και νοημοσύνη του, ώσπου να φθάσει στην τελειότητα, δηλαδή στην πορεία ομοίωσης με το Θεό. Aυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που μόνο ο άνθρωπος το έχει μεταξύ τής κτίσεως.

Δεν ήταν δυνατόν o άνθρωπος να πλαστεί κατ' ευθείαν, (δηλαδή αναγκαστικά) τέλειος. Ο Σατανάς, πρότεινε στον άνθρωπο την ομοίωση με το Θεό, μέσω τής ανεξαρτησίας και τής αυτοδιαχείρισης, χωρίς τη συνέργια τού Αγίου Πνεύματος. Έτσι όμως, ο άνθρωπος αστόχησε, (=αμάρτησε), να πετύχει το στόχο τής τελειότητας, και αντί για την ομοίωση τού Θεού, ΄΄ομοιώθηκε προς τα κτήνη τα φθειρόμενα΄΄. Ο στόχος τής τελειότητας, είναι ο στόχος τού κάθε Χριστιανού, όπως φαίνεται στα παρακάτω εδάφια:

Ματθαίος 5/ε΄ 48: Έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.

Εβραίους 6/ς΄ 1: ...αφήσαντες την αρχικήν διδασκαλίαν τού Χριστού, ας φερώμεθα προς την τελειότητα.

Εφεσίους 4/δ΄ 13: Μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα τής πίστεως και τής επιγνώσεως τού Υιού τού Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας τού πληρώματος τού Χριστού.

Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε το εξής: Όταν η Αγία Γραφή μιλάει για τελειότητα, δεν εννοεί πουθενά την σωματική τελειότητα, όπως την κατανοούν οι ΄΄Μάρτυρες΄΄. Μιλάει όπως είδαμε, για ομοιότητα με τον Θεό, και αυτό δεν έχει καμία σχέση με το σώμα. Το ότι το σώμα τών τελείων αποκτά αφθαρσία και αθανασία, αυτό είναι φυσικό επακόλουθο τής τελειότητας, και όχι η ίδια η τελειότητα.

Πώς όμως θα μοιάσουμε με το Θεό εφ' όσον δεν τον είδαμε;
Και πάλι η απάντηση βρίσκεται στη φράση: ΄΄κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν΄΄. Δεν λέει: ΄΄εικόνα και ομοίωσιν΄΄.

Τι σημαίνει η λέξη ΄΄κατά΄΄; Σημαίνει: ΄΄εικόνα τής εικόνας΄΄ τού Θεού, και όχι άμεσα δική Του εικόνα.
Και ποιος είναι η άμεση εικόνα τού Θεού; Μα φυσικά ο Ιησούς Χριστός:

Κολοσσαείς α΄ 15: ...όστις είναι εικών τού Θεού τού αοράτου...

Ο Αδάμ λοιπόν, φτιάχτηκε ΄΄κατ' εικόνα Θεού΄΄, ή ΄΄εικόνα Χριστού΄΄. Το ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είχε γεννηθεί ακόμα ως άνθρωπος, δεν είναι πρόβλημα. Ο εκτός χρόνου Θεός, γνωρίζει καλά το μέλλον, ως δημιουργός τού χρόνου.

Όλα αυτά, ταιριάζουν απόλυτα με το εδάφιο Εφεσίους 4/δ΄ 13, που παραθέσαμε προηγουμένως. Πρέπει να στοχεύουμε προς το παράδειγμα που άφησε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και αυτό θα μας οδηγήσει στην ομοίωση με τον Θεό, δηλαδή στην πορεία της τελειότητας.

Μήπως όμως δεν είναι εφικτή η τελειότητα, εφ' όσον πρόκειται για τον απείρως τέλειο Θεό;
Αυτό είναι εν μέρει σωστό. Το να τον φθάσουμε, είναι σίγουρα αδύνατον. Θα τον πλησιάζουμε όμως, από τώρα και για όλη την αιωνιότητα, γινόμενοι όλο και πιο όμοιοι μ' αυτόν, όπως φαίνεται και στο παρακάτω εδάφιο:
Β΄ Κορινθίους 3/γ΄ 18: ΄΄πάντες, ανακεκαλυμμένω προσώπω την δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι την αυτήν εικόνα, μεταμορφούμεθα από δόξης εις δόξαν΄΄.

Η τελειότητα λοιπόν, είναι κάτι σχετικό, και ο καθένας βρίσκεται σε πορεία προς την ομοίωση είτε με το Θεό, είτε προς τον εχθρό του τον Διάβολο. Η ελεύθερη βούληση τού καθενός είναι καθοριστική για το σημείο προόδου στο οποίο βρίσκεται. Η τελειότητα δεν είναι στάση. Είναι διαρκής πορεία!

Ένα εδάφιο που δείχνει την σχετική έννοια τής λέξης: ΄΄τελειότητα΄΄, φαίνεται από πολύ νωρίς στην Αγία Γραφή:
Γένεσις 6/ς΄ 9: Ο Νώε ήτο άνθρωπος δίκαιος, τέλειος μεταξύ τών συγχρόνων αυτού. Μετά τού Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.
Ο Νώε αποκαλείται τέλειος, συγκριτικά με τους συγχρόνους του, επειδή ΄΄περπάτησε με το Θεό΄΄. Βρισκόταν σε πορεία τελειότητος! Εξάντλησε τα μέσα που είχε την εποχή εκείνη, για την πορεία του προς την τελειότητα.

Στην πραγματικότητα όμως, η δημιουργία τού ανθρώπου ολοκληρώθηκε πολύ αργότερα. Μόνο με τη γέννηση τού Κυρίου Ιησού Χριστού, εμφανίστηκε (επιτέλους) ο άνθρωπος τέλειος. Ο Ιησούς Χριστός, υπήρξε ο μόνος άνθρωπος, που ήταν πραγματικά τέλειος. Στο πρόσωπό του, η ανθρωπότητα βρήκε την τελική εκπλήρωση τού σκοπού τού Θεού για τον άνθρωπο: ΄΄ποιήσωμεν άνθρωπον...καθ' ομοίωσιν ημών΄΄.

Ο Ιησούς άνοιξε το δρόμο προς την τελειότητα και προς τους άλλους, που βρίσκονταν στην πορεία τού ΄΄καθ' ομοίωσιν΄΄.
Ιάκωβος 3/γ΄ 9: ...τους ανθρώπους, τους καθ' ομοίωσιν Θεού γεγονότας.

Τίποτε το κακό δεν υπήρχε μέσα σ’ αυτόν τον κήπο, όλα ήταν φυτά της Χάριτος. Υπήρχε όμως ένα φυτό που οι άνθρωποι δεν ήταν ώριμοι να το γευθούν, «το ξύλον του ειδέναι γνωστόν καλού και πονηρού». Αυτό έπρεπε να το γευθούν αργότερα, όταν θα είχαν ωριμάσει πνευματικά. Όπως το βρέφος δεν τρώγει ψωμί, ούτε κρέας, κι ας είναι θρεπτικά, γιατί θα το κατέστρεφαν, έτσι και ο άνθρωπος δεν έπρεπε να γευτεί τους καρπούς αυτού του φυτού.
Ο διάβολος κατόρθωσε να τους πείσει, πρώτα ότι ο Θεός δεν θέλει το καλό τους αλλά θέλει να τους στερήσει την θέωση, αυτό ακριβώς για το οποίο τους προόριζε, και δεύτερο, ότι οφείλουν να κατακτήσουν τη θέωση με δικές τους αποκλειστικά ενέργειες, άσχετα αν αυτές είναι αντίθετες προς το θέλημα του Θεού. Η αποδοχή της διαβολής και της πονηρίας αυτής, έκανε τους ανθρώπους να ψυχρανθούν με τον Θεό και να απομονώσουν έτσι θεληματικά τον εαυτό τους από τις ενέργειές του.

Η αλλοίωση που προέκυψε από την αποδοχή της διαβολής αφορούσε μόνο τους ανθρώπους. Καμιά αλλοίωση δεν έγινε στον Θεό, καμιά ελάττωση της αγάπης, καμιά ψύχρανση, καμιά προσβολή στο μεγαλείο Του, καμιά ανάγκη για ικανοποίηση κάποιας θεϊκής αξιοπρέπειας ή «δικαιοσύνης». Το κακό έγινε στις καρδιές των ανθρώπων, και μέσα στις καρδιές των ανθρώπων έπρεπε να γιατρευτεί.

Η αποδοχή της διαβολής, έκλεισε τις καρδιές των ανθρώπων στη Χάρη του Θεού, τους έκανε να γυμνωθούν από τη Θεία Ενέργεια, που τους σκέπαζε σαν ρούχο άφθαρτο και ασύγκριτο. Δεν τους στέρησε ο Θεός τη Χάρη Του, δεν τους έκοψε την παροχή της Ενέργειάς Του. Η Χάρη ποτέ δεν έπαψε να δίδεται επάνω σε δικαίους και σε αδίκους το ίδιο άφθονη. Οι Πατέρες περιγράφουν αυτή την κατάσταση λέγοντας ότι η χάρη έφυγε από τις καρδιές των ανθρώπων, που τις κατοίκησε ο διάβολος, αλλά ποτέ δεν έπαψε να περιβάλλει αυτές τις καρδιές «απ’ έξω».

Έτσι οι πρωτόπλαστοι έχασαν το ρούχο της Χάριτος πού φορούσαν. Όταν έφαγαν από το ξύλο της γνώσεως και άνοιξαν τα μάτια τους, είδαν την πραγματικότητα, είδαν ότι ήσαν γυμνοί. Αυτό που κρύβεται κάτω από τα σύντομα λόγια της Αγίας Γραφής δεν είναι παρά το δράμα της γυμνώσεώς μας που θεραπεύεται μόνο με το βάπτισμα.

Το ρούχο αυτό, την Χάρη του Θεού που τους έλειψε, το αντικατέστησαν με «φύλλα συκής», που τα «έραψαν». Το αντικατέστησαν, δηλαδή, με τα έργα των χεριών τους, τις δικές τους ανθρώπινες προσπάθειες, που εξελίχθηκαν σε αναζήτηση της «θεώσεως» μέχρι τον πύργο της Βαβέλ. Τα θαυμαστά κατορθώματα του ανθρώπου συρράπτουν τα φυσικά δεδομένα για να ανυψώσουν τον άνθρωπο.

Όμως ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, δεν άφησε τα πλάσματα των χεριών του αβοήθητα κάτω από την επιβουλή του διαβόλου. Έσπευσε σε βοήθειά τους. Και ακούσθηκε η φωνή Του μέσα στον Παράδεισο το δειλινό, και ο ήχος των ποδιών του «περιπατούντος», των ποδιών εκείνων που αργότερα η αμαρτωλή γυναίκα έρανε με μύρο, και των οποίων η Εύα «κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα τω φόβω εκρύβη». Δεν είχε όμως τίποτε το άγριο εκείνη η φωνή. Τίποτε το απάνθρωπο και το αυστηρό δεν είχε ο Κύριος επάνω Του. Μόνο κάτι το πονεμένο και το ελεγκτικό. Ήταν μια προσπάθεια να τους συνεφέρει πριν να είναι πολύ αργά, κάλεσμα σε μετάνοια και σε σωτηρία, πράξη και αυτή της Οικονομίας και Σωτηρίας.

Περπατούσε ο Χριστός μέσα στον Παράδεισο το δειλινό, σαν τσομπάνης που έχασε το πρόβατο και φώναζε: «Αδάμ πού είσαι;» Πού είσαι πλάσμα των χεριών μου, πού είσαι φίλε μου, πού είσαι αδελφέ και συγκληρονόμε μου; «Αδάμ πού είσαι;»

«Άκουσα τη φωνή σου και φοβήθηκα, γιατί είμαι γυμνός και κρύφτηκα».

Γιατί Αδάμ φοβήθηκες Αυτόν που σ’ έπλασε, τι το τρομακτικό είδες στην όψη Αυτού που σ’ ευεργέτησε με τόσα αγαθά; Αυτού που σε τίμησε με τόση τιμή;

«Ποιος σου είπε Αδάμ, ότι είσαι γυμνός; Τι σε έκανε να δεις αυτή την αλήθεια, να αντιληφθείς τη φτώχια σου, άλλο από τον καρπό της γνώσης, που σου είχα πει να μην τον φας από τώρα;»

Τι άφατη αγάπη! Τι διευκόλυνση της εξομολογήσεως! Λέγει ο Κύριος την αμαρτία για να κάνει τα πράγματα εύκολα στον Αδάμ.

«Ναι, Κύριε, δεν σε άκουσα, συγχώρεσέ με». Τι όμορφα που θα είχαν τελειώσει όλα! «Συγχώρεσέ με». Έτσι θα είχε σωθεί και ο Ιούδας. «Συγχώρεσέ με». Η λέξη που ανοίγει την κλειστή πόρτα της καρδιάς στη Χάρη.

Όμως ο Αδάμ δεν είπε την λέξη αυτή. Προτίμησε να αντιτάξει το μίσος στην αγάπη: «Εσύ φταις». «Ναι, εσύ φταις, γιατί η γυναίκα που συ μου έδωσες, αυτή μου έδωσε από το ξύλο και έφαγα».

Δέχθηκε ο Κύριος την κλωτσιά του πλάσματός Του και δεν μίλησε. Κοίταξε μήπως βρει πόρτα ανοικτή στην καρδιά της Εύας. «Γιατί το έκανες αυτό Εύα;» Αλλά ούτε εδώ μετάνοια, ούτε σ’ αυτήν δεν βρήκε τόπο η συναίσθηση της αμαρτίας. Όχι, δεν έφταιγε αυτή, ο όφις που δημιούργησε ο Θεός, αυτός την απάτησε. Τι ζητάς από μας ευθύνη, Κύριε, αφού φταις εσύ ο ίδιος; Εσύ δεν δημιούργησες την γυναίκα; Εσύ δεν δημιούργησες τον όφη;

Το φαρμάκι της διαβολής είχε βρει ανταπόκριση στις καρδιές των ανθρώπων. Έτσι γίνεται πάντα. Το δηλητήριο αυτό δεν μπορεί να σκοτώσει αν δεν βρει ανταπόκριση στην καρδιά που στήνει αυτί. Και στο τέλος αυτή η καρδιά είναι που πεθαίνει, όχι αυτός που συκοφαντείται. Φαρμακώθηκε η καρδιά του Αδάμ και της Εύας και μίσησαν τον Δημιουργό τους μέχρι του σημείου να τον μεμφθούν για τα δημιουργήματά Του. Έκλεισαν πια οι φαρμακωμένες καρδιές τους στη Χάρη που ποτέ δεν έπαψε να κτυπάει την πόρτα τους. «Ιδού ίσταμαι επί την θύραν και κρούω». Όμως η θύρα είναι καλά αμπαρωμένη και μέσα κατοικεί ο Διάβολος.

Μπροστά όμως σ’ αυτό το δράμα, η αγάπη του Θεού προφητεύει την απολύτρωση, που προαιώνια σχεδίασε η σοφία Του. «Έχθραν θήσω ανά μέσον σού (όφη – διάβολε) και ανά μέσον της γυναικός (της κορυφαίας όλων των γυναικών, της Παναγίας Μητέρας Του), και ανά μέσον του σπέρματός σου (του γένους των επαναστατημένων αγγέλων) και ανά μέσον του σπέρματος αυτής (εμού του Υιού του Θεού που μέλλω να πάρω σάρκα και αν γεννηθώ εξ αυτής). Αυτός (ο Χριστός) σου τηρήσει την κεφαλήν (θα σου σπάσει το κεφάλι, διάβολε) και συ τηρήσεις αυτού την πτέρναν (και συ θα του δαγκάσεις την φτέρνα, ανεβάζοντάς τον στο σταυρό)» (Γένεσις 3/γ΄ 15).

Και μετά την προφητεία της απολυτρώσεως από τη φοβερή πτώση αρχίζει η παιδεία, ο μακρύς δρόμος της διορθώσεως του κακού που συντελέσθηκε, η προπαρασκευή της εκπορθήσεως του Πονηρού από τις καρδιές των ανθρώπων. Πρέπει να καταλάβει ο άνθρωπος τι είναι χωρίς τον Θεό, να καταλάβει τη μηδαμινότητά του για να αναζητήσει και να διψάσει γι’ Αυτόν που είναι η Ζωή και η αιώνια αγαλλίασή του. Λέγει, λοιπόν, ο Κύριος στη γυναίκα: «Θα πληθύνω τις λύπες και τον στεναγμό σου για να ταπεινωθεί η οίησή σου, που έγινε αιτία τόσων κακών. Γιατί δεν έμεινες στη Χάρη που σε διατηρούσε χωρίς λύπες και πόνους. Και έπεσες στο επίπεδο των άλλων πλασμάτων, που γεννούν με πόνο, χωρίς την προστασία της δικής μου ανάπαυσης. Αντί να γίνεις θεός, θα γίνει κύριός σου ο άνδρας σου, αντί για σύντροφός σου που εγώ τον προόριζα». «Κι εσύ Αδάμ, που προτίμησες ν’ ακούσεις τη γυναίκα σου παρά εμένα, θα τρως το ψωμί σου με τον ιδρώτα του προσώπου σου, ως την ημέρα που θα γυρίσεις στη γη από την οποία σε έπλασα, γιατί μέσα στα καλά του Παραδείσου και στη Χάρη τη δική μου είχες ξεχάσει ότι είσαι χώμα και νόμισες τον εαυτό σου αυτάρκη και αθάνατο θεό. Και τώρα που επέλεξες τον τρόπο ζωής των άλλων, των ξένων προς τη Χάρη μου πλασμάτων, θα ζήσεις πλέον σαν κι αυτά. Σε μια ζούγκλα μόχθου και αγώνα επιβίωσης».

Και δίνει ο Θεός στον Αδάμ και την Εύα χιτώνες δερμάτινους για να ντυθούν, για την προστασία τους αλλά και για την κάλυψη της γυμνότητάς τους, για να αντικαταστήσει τον χιτώνα τον φωτεινό της Χάριτος που ήταν ντυμένοι στον Παράδεισο. Παντού η πρόνοια και η αγάπη του Θεού σκεπάζει τον άνθρωπο, τον αχάριστο και πλανεμένο.

Πολλοί Χριστιανοί νομίζουν ότι ο Θεό έδιωξε τον Αδάμ από τον Παράδεισο για να εκδικηθεί την παρακοή του. Δεν υπάρχει πιο βλάσφημη σκέψη. Ποτέ ο Θεός δεν τιμωρεί εκδικητικά. Ενεργεί μόνον παιδαγωγικά, για να διορθώσει και να σώσει. Όταν δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα διορθώσεως και σωτηρίας, δεν υπάρχει και παιδαγωγία του Θεού. Ο Θεός έδιωξε τον Αδάμ από τον Παράδεισο για να προετοιμάσει τη μέλλουσα σωτηρία του με μια μακροχρόνια σκληρή άσκηση. Ο Παράδεισος ήταν για ανθρώπους που βρίσκονταν στη σκέπη της Χάριτος. Ο άνθρωπος έχασε τη Χάρη, έχασε και τη δυνατότητα να ζει σωστά μέσα στον Παράδεισο της τρυφής. Η τρυφή θα τον έριχνε σε πολύ μεγαλύτερα κακά. Του χρειαζόταν η σκληρή ζωή και η εργασία για να μπορέσει να έλθει σε συναίσθηση της μηδαμηνότητάς του και για να περικόψει όσο γίνεται τα πάθη, που άρχισαν να φυτρώνουν μέσα του σαν αγκάθια.

Ακόμη περισσότερο, όμως, ο λόγος της εξορίας από τον Παράδεισο ήταν η ύπαρξη μέσα σ’ αυτόν του δένδρου της ζωής, του ξύλου εκείνου δια του οποίου δινόταν στον άνθρωπο μέσα στον Παράδεισο η Χάρη της συνεχούς ζωής και ανανεώσεως. Στην κατάσταση του πνευματικού θανάτου και του ψυχικού κενού, που έφθασε ο άνθρωπος με την παρακοή, δεν τον συνέφερε να ζει σωματικά για πολύ καιρό. Είναι πιο συμφέρουσα η κοίμηση και η ανάπαυση από τους μόχθους μιας ζωής πεσμένης στον ψυχικό θάνατο. Η ακηδία και η ρουτίνα των χρόνων και των αιώνων μέσα σ’ ένα περιβάλλον κακίας θα ήταν αβάσταχτο βάσανο. Αλλά χειρότερα ακόμη, ο χρόνος θα μεγάλωνε γεωμετρικά την προσωπική κακία πολλών ανθρώπων και επομένως την δυστυχία όλων και τελικά θα καταστούσε αδύνατη τη σωτηρία. Από την άλλη μεριά, ο σωματικός θάνατος θα υπογράμμιζε πιο έντονα στον άνθρωπο τον πρώτο και κύριο θάνατο, που είναι η αποξένωση της καρδιάς από τη Χάρη του Θεού.

Εξαπέστειλε λοιπόν, Κύριος ο Θεός τον Αδάμ εκ του Παραδείσου «μήποτε εκτείνει την χείρα αυτού και λάβη από του ξύλου της ζωής και φάγη και ζήσεται εις τον αιώνα». Δεν θα υπήρχε πιο δυστυχισμένο πλάσμα από ένα πλάσμα νεκρό πνευματικά και αθάνατο σωματικά, που θα περιέφερε την πνευματική του γυμνότητα και το κενό της ψυχής του στους αιώνες.

Ο Θεός έδιωξε τον Αδάμ από τον Παράδεισο για να μη συγκαλυφθεί το φοβερό γεγονός του πνευματικού θανάτου που έφερε στον άνθρωπο η εχθρότητά του προς τον Θεό. Για να μην ξεγελάσει τον άνθρωπο η παραδείσια τρυφή και η αθανασία και δεν καταλάβει ότι έχασε το κυριότερο που είχε μέσα στον Παράδεισο: Τον ίδιο τον Θεό, το ασύγκριτο και άπειρο αγαθό, που κανένα δημιούργημά του, οσοδήποτε τέλειο, δεν μπορεί να αντικαταστήσει, και που δίνει νόημα και χάρη σε όλα τα δημιουργήματα του Παραδείσου. Επέτρεψε ο Θεός τον θάνατο και την διάλυση του σώματος σαν απτή εικόνα του θανάτου της ψυχής, που είναι αόρατος στα πεσμένα μάτια των ανθρώπων.

Αυτή η συνειδητοποίηση της μηδαμινότητάς μας είναι προϋπόθεση της δίψας για τη σωτηρία μας. Ο άνθρωπος έπρεπε, σαν ελεύθερο ον, να είναι συνεργάτης του Θεού στην απολύτρωση και η σωτηρία έπρεπε να έλθει σαν απάντηση στον πόθο του ανθρώπου. Έτσι η εξορία από τον Παράδεισο και η απομάκρυνση από το δένδρο της ζωής εντάσσεται στην Οικονομία της Σωτηρίας.

Δεν θα καταλάβουμε ποτέ το μυστήριο της Οικονομίας της Σωτηρίας, αν δεν αντιληφθούμε ότι ο βαθύτερος σκοπός είναι η αλλαγή του ανθρώπους και όχι η αλλαγή του Θεού, ότι αυτό που επιδιώκεται είναι η γιατρειά του ανθρώπου και όχι η ικανοποίηση κάποιας ανθρωπομορφικής Θεϊκής δικαιοσύνης. Η οικονομία της Σωτηρίας δεν επιδιώκει την καταλλαγή του Θεού προς τους ανθρώπους με τιμωρίες και εξιλαστήριες θυσίες που ικανοποιούν δήθεν τη δικαιοσύνη Του. Όλα γίνονται για τη γιατρειά του ανθρώπου και για την επάνοδό του στο δρόμο που οδηγεί στην ομότιμη συμμετοχή στη Θεία Ζωή, που ονομάζεται θέωση.

Και ο Θεός, αν και άφησε το πρώτο «καθ’ ομοίωσιν» ζευγάρι να πεθάνει, δεν έπαψε να τους αγαπά. Αλλά και αυτοί ωφελήθηκαν από τη διαπαιδαγώγησή Του. Τελείωσαν τη ζωή τους στη γη ενθυμούμενοι αυτό από το οποίο εξέπεσαν, και είχαν το χρόνο, και τους λόγους να μετανοήσουν. Τελείωσαν τη ζωή τους μετανοημένοι, και αποβλέποντας στον καιρό της εκπλήρωσης της προφητείας. Και θρηνούσαν για τη δόξα που εγκατέλειψαν, προτιμώντας να ακούσουν μια διαβολή, και όχι τον πλάστη τους.

Μα κι Εκείνος δεν τους εγκατέλειψε. Μέσα από το δικό τους σπέρμα, πήρε ο ίδιος τη σάρκα την ανθρώπινη. Και ήρθε στη γη να νικήσει Αυτός για χάρη τους, τον διάβολο που τους σκλάβωσε σε μια τέτοια ζωή μόχθου και θλίψης, και να νικήσει αντί γι’ αυτούς τον θάνατο. Γιατί τώρα είχαν πάρει πια το μάθημά τους, και τον περίμεναν έτοιμοι.

Κι εκεί στον Άδη που βρίσκονταν αναμένοντας τη σωτηρία, άκουσαν εκείνα τα γνώριμα βήματα αυτού που περπατούσε μαζί τους στον Παράδεισο. Και μετά από τόσους αιώνες τον αντίκρισαν και πάλι.

Δεν πήγε σε κανέναν άλλον. Έσπευσε πρώτα στον Αδάμ, τον φίλο του. Στάθηκε μπροστά τους, και τους έδειξε τα πόδια του:

«Δείτε τα πόδια μου, που μου τα κάρφωσαν, επειδή εσείς βαδίσατε στο δρόμο που σας ζήτησα να μη βαδίσετε!»

Τους έδειξε τα τρυπημένα χέρια του: «…δείτε τα χέρια μου, που άπλωσα για εσάς στο σταυρό, επειδή εσείς απλώσατε τα δικά σας χέρια να πάρετε αυτό που σας συμβούλεψα να μη δοκιμάσετε ακόμα! Κοίτα Αδάμ την πλευρά μου, που μου την τρύπησαν με λόγχη, επειδή εσύ άκουσες τη γυναίκα σου, που έφτιαξα από τη δική σου πλευρά!

Ο Αδάμ και η Εύα, έσκυψαν με ντροπή. Όμως Εκείνος δεν άφησε τα πλάσματά του απαρηγόρητα.

«Μη σκύβετε πια! Είμαι εδώ πια νικητής για χάρη σας! Ο Παράδεισος είναι και πάλι δικός σας. Γιατί τώρα ξέρετε το καλό και το κακό, και βιώσατε τη σημασία του. Γιατί τώρα ξέρετε τη συνέπεια της αμαρτίας, και μετανοήσατε. Πήρατε πια το μάθημά σας».

Η Χάρις ξεχύθηκε και πάλι άφθονη στις ψυχές του Αδάμ και της Εύας, και μαζί μ’ αυτούς, σε κάθε αιχμάλωτο του Άδη. Η πρώτη ανάσταση, η ανάσταση των ψυχών συντελέσθηκε. Και η φυλακισμένη στον Άδη ανθρωπότητα, μετέβη στον ουράνιο παράδεισο των ψυχών, έτοιμη να πάρει πάλι σώματα στην παλιγενεσία.

Σήμερα ο Αδάμ είναι και πάλι στον Παράδεισο. Βλέπει ξανά το πρόσωπο του Θεού και ευφραίνεται. Ο μόχθος κι ο ιδρώτας είναι πια παρελθόν γι’ αυτόν, και η Εύα έχει ξεχάσει τους πόνους και τις θλίψεις της. Και μας καλούν μέσα απ’ τα θεόπνευστα λόγια του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου, να παραδειγματιστούμε από το παράδειγμά τους, να μη δώσουμε τόπο στη διαβολή. Να δεχθούμε και να τιμήσουμε αυτή την αγάπη του Θεού, που μας έγινε γνωστή με την ίδια Του τη θυσία. Και να ζήσουμε κι εμείς μαζί τους την Πρώτη και τη Δεύτερη ανάσταση.

Οι πρωτόπλαστοι έμαθαν να πράττουν το κακό!

Έως εκείνη τη στιγμή γνώριζαν, θεωρητικά μεν, τι εστί κακό, μόνο που δεν το είχαν γευτεί!

http://www.seasite.niu.edu/Indonesian/Indonesian_Elections/Indo-pemilu99/21.jpg
"Non, nisi parento, vincitur"
ΒΑΚΩΝ

Θα μπορούσες ίσως να μας αναλύσεις λίγο περισσότερο αυτές τις δύο τελευταίες σου γραμμές;;

Θένκ γιου!!

Η λογική ως ένας μηχανισμός από τη φύση του αναγνωρίζει μόνο διαφορές, βλέπει δηλαδή το κακό και το καλό.

Τα ζώα δεν έχουν λογική, και ως εκ τούτου δεν έχουν πνευματική πτώση. Δεν γνωρίζουν τη διαφορά και άρα δεν έχουν το δικαίωμα της επιλογής. Από την άλλη ούτε και να ανέλθουν πνευματικά μπορούν.

Ο άνθρωπος τρώγωντας τον καρπό της λογικής είδε τη διαφορά, βρήκε τη γνώση. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, κοιτάξτε γύρο σας. Ο άνθρωπος έγινε "θεός, κυρίαρχος στα πάντα.

Η λογική η ίδια έγινε θεός, θεοποιήθηκε και ενώ η λογική μπορεί μέσα από την κατάλληλη γνώση να θεώση τον άνθρωπο, η ίδια η λογική γίνεται και η αιτία της πτώσης του...

Θα μου πείτε, γιατί ο Θεός να μη θέλει τη λογική στον άνθρωπο, δεν τον έφτιαξε τέλειο για να τον έχει ένα άβουλο ον. Συμφωνώ.

Θα έλεγα όμως πως η απαγόρευση δεν είχε να κάνει τόσο με κάποια τιμωρία (από την στιγμή που ο Θεός γνώριζε ότι η παράβαση θα γίνει) όσο με το να φανεί, με το να διδαχτεί ο άνθρωπος πως ενώ μπορεί να "φάει φρούτα" δεν είναι προς το συμφέρον του το πνευματικό να "φάει" από όλα τα "φρούτα" ανεξαιρέτως.

Όπου φρούτα είναι οι διάφορες ποιότητες λογικής. Και δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει πως η λογική στο παρόν είναι όλος ο λόγος που δέχτηκες και έφαγες στο παρελθόν. Και η ποιότητα του όλου ενσαρκωμένου λόγου που εν γνώση σου ή άγνοιά σου δέχτηκες μέσα σου έφτιαξε την ποιότητα της λογικής στο τώρα.

Δηλαδή με βάση την ποιότητα της λογικής σου στο τώρα, σχηματοποιείς και αυτήν την ποιότητα της πίστης σου στη δεδομένη πραγματικότητα (βλέποντας διαφορές), οραματιζόμενος και έλκοντας το μέλλον.

Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον. Η πρώτη συνείδηση και γνώση του ανθρώπου ήταν η αίσθηση του χρόνου. Η ροή του, και το πεπερασμένο της ύπαρξης σε αυτό το χρόνο. Δηλαδή ο άνθρωπος συνειδητοποίησε το θάνατο...

Τα ζώα δεν γνωρίζουν πως κάποτε τελικά θα πεθάνουν, γιατί δεν έχουν παρελθόν και μέλλον, δεν έχουν λογική στο τώρα που θα δώσει τη διαφορά. Το πριν και το μετά...

Ακόμα κι η γνώση του κακού μπορεί να ωφελήσει έναν άνθρωπο παρά να τον βλάψει, φίλε μου.
Το θέμα είναι στο πως θα εκμεταλλευτεί ο άνθρωπος αυτός το μάθημα που του δίνεται και τη γνώση που λαμβάνει στα χέρια του εκείνη την στιγμή.

Γιατί λοιπόν ένα παιδάκι το οποίο μαθαίνει το κακό να πρέπει απαραίτητα να γίνει ένας κακός άνθρωπος?
Γιατί μέσα από την επίγνωση των παραδειγμάτων που αναφέρεις να μην στραφεί στο καλό επειδή θα μπορέσει και να το αναγνωρίσει?

Κι από την άλλη γιατί κάποιοι άνθρωποι που διδάχθηκαν το καλό κάπου στην πορεία της ζωής τους παραστράτησαν?

Ας μην είμαστε σίγουροι για τίποτα λοιπόν, φίλε μου, κι ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά...

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

pr_gid
Παράδειγμα: Έχουμε ένα αθώο παιδί το οποίο έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον χωρίς κακίες μίση και έχθρες αλλά γεμάτο αγάπη. Τι σημαίνει λοιπόν η φράση μαθαίνει το κακό; Απαντώ συγκεκριμένα στο τι σημαίνει γνώση του κακού στην πράξη και όχι αόριστα:

Μαθαίνει να λέει ψέματα.
...
...

---

Όλα αυτά που περιγράφονται δεν είναι η γνώση του κακού, είναι η εφαρμογή του. Και κάποιος μπορεί να κάνει το κακό πολύ ευκολότερα, αν δεν το γνωρίζει ώστε να μπορεί να το διακρίνει από το καλό.

Ακόμη και το παράδειγμα με τον έμπορο ναρκωτικών είναι ατυχές, καθώς αν το παιδί γνωρίζει τι είναι το ναρκωτικό και τι συνέπειες έχει, δεν θα το δοκιμάσει.

Όσον αφορά στην "προστασία που προσφέρει ο πατέρας" προς το παιδί του ώστε αυτό να μη γνωρίσει το κακό - άποψη που έχει καταντήσει καραμέλα και όπου πατέρας=Γιαχβέ - τόσο από επιστημονική εν γένει όσο και από παιδαγωγική άποψη ειδικότερα θεωρείται ανόητη.

Τόσο η παιδαγωγική ψυχολογία όσο και η παιδαγωγική θεωρούν πως το παιδί από την πρώτη παιδική ηλικία θέλει και πρέπει να ενθαρρύνεται να γνωρίζει το περιβάλλον του και να δομεί τη γνώση του μέσα από τη διαδικασία της αυτορύθμισης.

Ο οικοδομητισμός (constructivism) έχει αποδειχτεί πως αποτελεί την πλέον ενδεδειγμένη μέθοδο μάθησης, τόσο του περιβάλλοντος όσο και των κοινωνικών χαρακτηριστικών, όπως είναι στην περίπτωσή μας το καλό και το κακό.

Η απουσία όχι μόνο της γνώσης αλλά και της θέλησης για γνώση (κάτι που είχε απαγορευτεί στους μυθικούς πρωτόπλαστους από το θεό) οδηγεί τον άνθρωπο στη θλιβερή κατάσταση της πνευματικής τύφλωσης, κάτι που συχνά απαντάμε καθημερινά ακόμη και εδώ μέσα.

macedon

quote:

---

macedon:
Ο οικοδομητισμός (constructivism) έχει αποδειχτεί πως αποτελεί την πλέον ενδεδειγμένη μέθοδο μάθησης, τόσο του περιβάλλοντος όσο και των κοινωνικών χαρακτηριστικών, όπως είναι στην περίπτωσή μας το καλό και το κακό.

---

Με την λογική αυτή ο άνθρωπος κατατάσεται στα κατευθυνόμενα όντα απο το περιβάλλον, αποκλείωντας την ελεύθερη βούληση του πνεύματος του.
Άν μάθει στο περιβάλλον που ζεί οτι είναι καλό να κλέβει, να σκοτώνει, να εξαπατά επειδή αυτό είναι η πράξη των περισσοτέρων τότε όχι μονάχα τα ίδια θα κάνει αδίστακτα αλλά θα έχει και την ψευδαίσθηση οτι κάνει το καλό.
ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΣΩΣΤΟ??
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟ, ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΑΝ ΑΛΛΟΙ ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΠΙΤΡΕΠΤΟ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΔΙΔΑΞΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ?
Άρα το καλό και το κακό ναί μέν διδάσκονται οικοδομικά αλλά παράλληλα και αυτοαποκαλύπτονται. Αυτοαποκαλύπτονται με την ανθρώπινη επαφή με τον Θεό μέσω της ψυχής του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το μικρό παιδί που είναι ακόμη tabula rasa. Δεν έχει γνώση του καλού, του κακού ή του κινδύνου. Γι'αυτό το λόγο πρέπει όχι να προστατεύεται ώστε να μην έρθει σε επαφή μ'αυτό αλλά να διδαχτεί τι είναι το καθένα ώστε να τα γνωρίζει.

Η διαφορά μεταξύ γνώσης του κακού και εφαρμογής του μπορεί να καταδειχτεί στο επόμενο παράδειγμα.

Έστω ότι το παιδί δεν γνωρίζει τι είναι το πηγάδι. Δεν γνωρίζει τι είναι η βαρύτητα. Δεν γνωρίζει τις επιπτώσεις που θα έχει η πτώση του μέσα σ'αυτό. Αν δεν μάθει ότι η πτώση μέσα στο πηγάδι είναι κακό, τότε κινδυνεύει να πέσει μέσα. Πώς μπορεί να το αποφύγει; Με τη γνώση ότι η πτώση θα του κάνει κακό.

Ο λόγος που δεν στέκεσαι μπροστά σε αυτοκίνητο που κινείται προς το μέρος σου, οφείλεται όυσιαστικά στο "δώρο" που έκανε ο όφις στους μυθικούς πρωτόπλαστους.

Για να δεις την επίπτωση της άγνοιας του καλού και του κακού, σε συμβουλεύω να δεις μια παλιά ταινία με τον τίτλο "και τα ρομπότ τρελλάθηκαν". Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις μερικά πράγματα.

quote:

---

snoopy
Άρα το καλό και το κακό ναί μέν διδάσκονται οικοδομικά αλλά παράλληλα και αυτοαποκαλύπτονται. Αυτοαποκαλύπτονται με την ανθρώπινη επαφή με τον Θεό μέσω της ψυχής του.

---

Δεν κατάλαβα τι θέλεις να πεις και τι σχέση έχει ο εποικοδομητισμός (που είναι παιδαγωγική θεωρία μάθησης) με την ψυχή και το θεό.

macedon

quote:

---

macedon:
Έστω ότι το παιδί δεν γνωρίζει τι είναι το πηγάδι. Δεν γνωρίζει τι είναι η βαρύτητα. Δεν γνωρίζει τις επιπτώσεις που θα έχει η πτώση του μέσα σ'αυτό. Αν δεν μάθει ότι η πτώση μέσα στο πηγάδι είναι κακό, τότε κινδυνεύει να πέσει μέσα. Πώς μπορεί να το αποφύγει; Με τη γνώση ότι η πτώση θα του κάνει κακό.

---

Ωραίο το παράδειγμα που ανέφερες φίλε macedon.
Με άλλα λόγια λές οτι ο άνθρωπος μαθαίνει σταδιακά να αναγνωρίζει το καλό και το κακό βάση των επαφών του με τους υπόλοιπους και των εμπειριών του.
Αλλά η διαφωνία μου εμένα είναι οτι άσχετα με το ότι μαθαίνει πρέπει να ενεργοποιηθεί και το εσωτερικό του υποσυνείδητο ώστε να κρίνει άν αυτό που βλέπει να κάνουν οι άλλοι για σωστό είναι στην πραγματικότητα σωστό. Άν δέν το καταλαβαίνεις δέν μπορώ να στο αναλύσω περισσότερο.
Άν ζει σε ένα περιβάλλον που επιβιώνει με την ληστεία και την απάτη που θεωρούνται κανόνας απο τον περίγυρο του τότε είναι σάν να διδάσκεται οτι η ληστεία είναι το καλό ενώ η τιμιότητα είναι το κακό.
ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΥΤΟ??
Το παράδειγμα με το πηγάδι βρίσκεται στα πλαίσια της αυτοπροστασίας, αλλά δέν αρκεί μόνο η αυτοπροστασία χρειάζονται και άλλα που θα χρειαστεί να μάθουμε προκειμένου να αναγνωρίσουμε στην πραγματικότητα το καλό.

quote:

---

snoopy
Αλλά η διαφωνία μου εμένα είναι οτι άσχετα με το ότι μαθαίνει πρέπει να ενεργοποιηθεί και το εσωτερικό του υποσυνείδητο ώστε να κρίνει άν αυτό που βλέπει να κάνουν οι άλλοι για σωστό είναι στην πραγματικότητα σωστό.

---

Συμφωνώ απόλυτα με τη σκέψη σου αυτή. Γενικά η παιδαγωγική δέχεται πως το περιβάλλον αλλά και η κληρονομικότητα επηρεάζουν εξίσου τη διαμόρφωση του γνωστικού πεδίου αλλά και του χαρακτήρα (αρχικά) και την αλληλεπίδραση αυτών με τον κοινωνικό περίγυρο. Το "υποσυνείδητο", όπως αναφέρεις, διαμορφώνεται και από τους δύο παράγοντες που προανάφερα. Όπως σημειώνεις παρακάτω

quote:

---

snoopy
Άν ζει σε ένα περιβάλλον που επιβιώνει με την ληστεία και την απάτη που θεωρούνται κανόνας απο τον περίγυρο του τότε είναι σάν να διδάσκεται οτι η ληστεία είναι το καλό ενώ η τιμιότητα είναι το κακό.
ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΥΤΟ??

---

Έτσι, ένα παιδί που ζει στην απόρριψη, μαθαίνει να απορρίπτει τους άλλους. Αν ζει σε βίαιο περιβάλλον μαθαίνει να είναι βίαιο. Γιατί; Γιατί θεωρεί πως αυτός είναι ο "σωστός" δρόμος με βάση τα ερεθίσματά του.

Αυτό φυσικά έχει εφαρμογή σε πάμπολλες κοινωνικές καταστάσεις, όπως για παράδειγμα τη θρησκεία. Έτσι, ένα παιδί που ζει σ'ένα χριστιανικό περιβάλλον, μαθαίνει ότι ο χριστιανισμός είναι η αλήθεια ενώ ένα παιδί που ζει σε μουσουλμανικό περιβάλλον μαθαίνει να θεωρεί σαν αλήθεια το Ισλάμ.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι χώρες με κατά το πλείστον γηγενείς πληθυσμούς (μη αποικίες δηλαδή) από την επικράτηση του χριστιανισμού ή του ισλάμ δεν έχουν μετακινηθεί προς άλλες κατευθύνσεις, καθώς το ίδιο το περιβάλλον το απαγορεύει ουσιαστικά αυτό, όπως άλλωστε σημειώνεις και συ. Και βέβαια θεωρούν το δόγμα τους σαν την απόλυτη αλήθεια και τους υπόλοιπους απλά σαν άπιστους ή πλανημένους, όταν στην πραγματικότητα πλανημένοι είναι οι ίδιοι καθώς δεν μπορούν ή/και δεν θέλουν να ξεφύγουν απ'αυτό που οριοθέτησε σαν "καλό" και "σωστό" το άμεσο περιβάλλον τους.

macedon

quote:

---

Όλοι αναφέρονται σαν να έγινε πραγματικά το όλο συμβάν!

---

Φυσικά και έγινε Μπουνταλά.Εσυ ποιός είσαι ο παντογνώστης επιστήμονας εδώ πέρα;

Οι πρωτόπλαστοι ήξεραν το κακό και είχαν προειδοποιηθεί και για τις επιπτώσεις. Η ΠΤΩΣΗ τους ΗΤΑΝ Η ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.

Ολο το περιστατικό της πτώσης είναι μια σειρά από πράξεις.

quote:

---

Dying_Incubus:
Αγαπητέ pr_gid, γιατί η θέληση του ανθρώπου προς την θέωση του να αποτελεί μια ένδειξη αλαζονείας?

---

quote:

---

ΚΗΠΟΥΡΕ γλυκέ μου,
Άντε πήγαινε και ψάξε μέσα στην βίβλο και να μας πεις τι είναι η σκοτεινή ύλη και η σκοτεινή ενέργεια ή αν δεν μπορείς καλύτερα άστο να πάει στους προφήτες.

---

Edited by - ΚΗΠΟΥΡΟΣ on 12/08/2006 22:28:16

quote:

---

OANNHSEA, γλυκό μου παιδί δες πόσες επιστημονικές αλήθειες υπάρχουν στην Βίβλο...

---

Μόνον ένας κηπουρός θα σας σώσει!!!

quote:

---

pr_gid
Γιατί έφαγε τελικά η Έυα; Επειδή το ακάθαρτο πνεύμα της είπε πως αν φάει και παρακούσει τον θεό θα γίνει η ίδια θεός. Ο λόγος που έφαγε και τελικά παράκουσε τον θεό η Έυα δεν ήταν επιθυμία της γνώσης του κακού (όπως αόριστα λεμέ αλλά θα πω παρακάτω τι σημαίνει η γνώση αυτή πρακτικά) αλλά η επιθυμία της να γίνει θεός ύστερα από το παραμυθίασμα του ακάθαρτου πνεύματος.
Αυτό δεν είναι αλαζονεία;

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr