ΥΓ:ΕΧΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΘΕΩΡΗΣΩ ΟΤΙ ΔΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΠΤ ΑΝΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΑΛΛΑ ΚΑΤΕΛΗΞΑ ΟΤΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΔΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΚΤΩ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΝΟΗΤΙΚΑ ΟΡΙΑ....

------------------------

Ωχ! Κι εγώ εν μέσω κοινωνικών υποχρεώσεων γράφω.

Τέλος πάντων, πού θα πάει; Θα επανέλθουμε...

quote:

---

(...) δεν έχω καταλάβει τη σκοπιμότητα της χρήσης της αλληγορίας (...)

---

Χμμμ... Αυτό κι αν είναι είδηση!!!!

Τεσπα... Ας μνημονεύσω τον φίλτατο Kelsos από το θέμα Ιουλιανός ο ''Παραβάτης'':

quote:

---

quote:

---

Προς το παρόν, όταν λέμε αρχαία ελληνική θρησκεία, νομίζω πως οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ειδωλαλατρεία.

---

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους.
Πολύ θα με ενδιέφερε να μάθω τον τρόπο σκέψεις και το πώς καταλήγεις στο παραπάνω συμπέρασμα αγαπητέ Ευγένιε.

Προσωπικά όταν ακούω τη φράση: «αρχαία Ελληνική θρησκεία», αναφέρομαι ΠΑΝΤΑ, στον αρχαίο Ελληνικό ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟ.
Την θεσπισμένη θρησκεία από τον Μέγιστο Μεμυημένο ΟΡΦΕΑ, «τον θεραπευτή του ΦΩΤΟΣ» (μιας και αυτό σημαίνει το όνομά του).

Στη δημιουργική σκέψη και στη φιλοσοφία εν γένει, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ για εκφράσεις του τύπου «νομίζω πως οι περισσότεροι καταλαβαίνουν»…
ΟΥΔΕΠΟΤΕ το πλήθος (σε τέτοια λεπτά ζητήματα) είχε δίκιο…
ΑΠΕΝΑΝΤΙΑΣ, η άγνοιά του έχει φέρει τη φιλοσοφική δημιουργική σκέψη σε αυτά τα χάλια…

Θα εκτιμούσα πολύ την ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ που θα μας κάνεις σχετικά με το πώς η αρχαία Ελληνική θρησκεία, ήταν η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ.

Κέλσος ο Φιλαλήθης

---

.
.

3A

Virtus Junxit Mors Non Separabit (Whom virtue unites, death will not separate)

Ας προσπαθήσω να παραθέσω ένα νοητικό οικοδόμημα.

Ο κάθε Θεός έχει και μια συγκεκριμένη ιδιότητα ή ένα «χώρο» δράσης, όπως Σοφία, Θάλασσα, Πόλεμος, Γη, κλπ κλπ.
Αρχηγός τους είναι ο Δίας, ο οποίος έχει όλα τα προτερήματα και όλα τα ελαττώματα που έχει κάθε άνθρωπος.

Άρα στον κάθε ένα Θεό συμβολίζεται και κάτι, ο κάθε ένας από αυτούς είναι υπεύθυνος για κάτι, άρα έχουμε αλληγορία στο συμβολισμό και στη δράση του καθένα.

Όμως σε κάποια στιγμή έχουμε τον Δία να ονομάζεται Ζεύς !
Με αυτή του την ονομασία δεν παρουσιάζεται πουθενά να έχει τα ελαττώματα ή τα προτερήματα του Δία, αλλά είναι Ο Θεός, μόνο του προσωνύμιο το Ξένιος. ( Φιλόξενος προς το δημιούργημα ; ή Ξενιστής της υλικής ζωής ; )

Το Δίας κατ εμέ συμβολίζει ή αν θέλετε αλληγορεί την Δυάδα, την Δυαδικότητα, το Δυιστικό υλικό κόσμο.
Το Ζεύς τη Ζεύξη το Εν την κορυφή του τριγώνου που βάση έχει τη δυαδικότητα και κορυφή το ΕΝ.

Σχηματικά αν προσπαθούσα να δείξω τη σκέψη μου θα έφτιαχνα μια ευθεία ΑΒ.
Το «Α» συμβολίζει το απόλυτο + , το «Β» συμβολίζει το απόλυτο - , το Θείο όμως έχει σε απόλυτη γνώση το + και το – . Άρα αν το «Α» ξεκινήσει να πάει προς το «Β» και το «Β» προς το «Α» θα συναντηθούν στη μέση ( σημείο Γ ). Εκεί θα υπάρξει η ένωση. Αν τώρα προεκτείνουμε κάθετα ( λόγο της εξύψωσης προς το Θείο ) τα τμήματα «ΑΓ» και «ΓΒ» έχουμε ένα νέο σημείο «Δ» .
Αν ενώσουμε το Δ με τα Α και Β έχουμε ένα ισόπλευρο τρίγωνο, το τρίγωνο της του Θεού Σοφίας.

«Ο Θεός ο Μέγας Αι το Παν Γεωμετρεί».

Απλά παρέθεσα τη σκέψη μου και ελπίζω να βοηθάει.

Ακολουθεί και το σχέδιο.

.....................Δ
.....................|
.....................|
.....................|
.....................|
.....................ΒΓ
.....................ΑΓ
.....................|
.....................|
.....................|
.....................|
A--------------Γ-------------B

IMAGE

Στο Ζορμπα του Καζαντζακη,
λεει ο Ζορμπας: "Οπως τα λες δεν τα καταλαβαινω, δε μου τα λες με παραμυθι για να καταλαβω;"

Οποτε φιλε μου, νομιζω οτι ο ενας λογος ειναι η μη ικανοτητα αντιληψης ορισμενων αληθειων.
Μηπως ομως και οποιαδηποτε γνωση ετσι δεν μεταδιδεται;
Για να δωσουμε στα παιδια να καταλαβουν, δε μεταχειριζομαστε ηδη γνωστα συμβολα και εικονες
παραδειγματα και μυθους, για να κατανοησουν τη νεα γνωση;
Π.χ. δεν τα λεμε, η Γη ειναι σαν πορτοκαλι η μηλο, για να καταλαβουν τη σφαιρικοτητα της;
Παραλληλα βεβαια γινεται ετσι η γνωση πολυ πιο ευκολα αντιληπτη και κατανοητη,
οπως πολυ ευσοχα επισημαινεις.

Θα μου πεις τωρα, γιατι δεν λεγεται ελευθερα η εσωτερικη γνωση, αφου οσοι μπορουν να την καταλαβουν την καταλαβαν,
ενω οι αλλοι ουτως η αλλως δεν μπορουν να την αντιληφθουν.

Καποτε εστειλε μια επιστολη ο Αλεξανδρος στον Αριστοτελη,
οπου τον κατηγορουσε οτι αποκαλυπτε τη μυστικη γνωση σε ολους,
παρα το οτι τον διδασκε οτι αυτη η γνωση ηταν για μερικους μονον.
Ο Αριστοτελης απαντησε οτι, ουτως η αλλως οι πολλοι δεν ειναι σε θεση να την καταλαβουν.

Δυστυχως ομως, δεν ειναι ακριβως ετσι τα πραγματα...
Καποιοι απο τους πολλους, που γινονται ανετοιμοι οντες, κατοχοι της μυητικης διδαχης,
μη δυναμενοι να κατανοησουν την αλληγορια, μενουν στο νεκρο γραμμα του μυθου,
ισχυριζομενοι οτι ΑΥΤΟ ειναι η μοναδικη ΑΛΗΘΕΙΑ
και το χειροτερο ειναι οτι φανατιζονται και πασχιζουν να επιβαλλουν
την πλανη τους και στους αλλους.

Με αυτη την εννοια, η μυητικη γνωση ειναι, οχι απλα αχρηστη, αλλα επικινδυνη.

Αλλωστε και η κατανοηση της βαθυτερης γνωσης, αν δεν συνοδευεται απο παραλληλη
ηθικη αναπτυξη, τεινει παλι να γινει επικινδυνη.
"Επιστημη, χωριζομενης Αρετης, πανουργια εστι", εγραφε ο Σοφοκλης.

quote:

---

Παρεμπιπτόντως, υποστηρίζεται ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν τόσο δωδεκαθεϊστές (και βάλε) όσο δεχόμαστε, αλλά όλες αυτές οι θεότητες δεν ήταν παρά (αλληγορικές...) εκδηλώσεις του ενός Θεού που πίστευαν.

Spiral

---

ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ !

Την παραπάνω θέση, σε παρακαλώ αγαπητέ μου Πασχάλη, μπορείς να μου πεις πως τη δίνουν προς κατανόηση σε αυτούς που δε μπορούν να καταλάβουν και θεωρούν πως όταν λέγετε αυτό αποτυπώνει μια ελιτίστικη τακτική ;

IMAGE

Απλά (μου φαίνεται) τα αποτελέσματα της παρερμηνείας δρουν σαν "φύλακες", ώστε να μην μπορεί το άτομο να προχωρήσει περισσότερο όσο τηρεί την φουνταμενταλιστική προσέγγιση.

Άρα, ο φανατισμός, η παραμονή στο νεκρό γράμμα, κλπ, κλπ, όχι μόνο δεν είναι επικίνδυνα, αλλά αποτελούν και "σύστημα ασφάλειας" που να αποκλείει τους απροετοίμαστους από ενέργειες που εμφανώς θα χειρίζονταν εσφαλμένα.

Σε αποπαίρνω Πότε το 'κανα αυτό

(Σπείρο εσύ γράφεις ή κάποιος κλώνος; )

Μαστιγώστε με...

.
.

Η μύηση είναι η κλείδα κατά την γνώμη μου.
Η κλείδα της πύλης για την είσοδο στον εσώτερο εαυτό και σ’ έναν άλλο κόσμο.

Το δραματουργικό τελετουργικό μιας τέτοιας κατάστασης σίγουρα φέρει σημεία κρίσης και έντασης όμως τα φέρνει με ρυθμό και με συνέχεια.

Αν ο ρυθμός έχει ανακολουθία και η δραματουργική τελετή δεν έχει συνέχεια τότε δε θα γίνουν αντιληπτά τα σημεία έντασης και κρίσης. Αυτό λοιπόν εμπεριέχει μια αρμονία μια εξισορρόπηση του τελετουργικού και της ατομικής κατάστασης.

Τώρα, μέσα από την βιωματική κατάσταση θα μπορέσει ο μυημένος να αποσυμβολίσει και να κατανοήσει, το βίωμα αυτό είναι γεμάτο από αντιθέσεις και σκληρές πολλές φορές εσωτερικές διεργασίες, οι οποίες γίνονται για να μπορέσει το άτομο που βιώνει μια τέτοια κατάσταση να δημιουργήσει και να αναπτύξει τις δυνάμεις που χρειάζονται για να χειριστεί τη γνώση που του φανερώνεται. Στο τελικό στάδιο και πριν του δοθεί η επόμενη «κλείδα» υπάρχει η εναρμόνιση με το ρυθμό.

Για να μπορέσει λοιπόν να αποβάλεις το αργοδονούμενο σώμα και να αρχίσεις να ανέρχεσαι στην κλίμακα θα πρέπει να υποβληθείς σε αυτή τη διαδικασία.
Το θέμα είναι αν αντέχεις την βιαιότητα της σύγκρουσης.

Θυμάμαι σ’ ένα άλλο αγαπημένο παλιό θέμα, είχαμε συζητήσει περί της συμπαντικής βίας και το πώς εκ-παιδευόμαστε δια μέσου αυτής.

Ελπίζω να κατανόησα σωστά τα γραφόμενα της NADA και να μην είμαι εκτός θέματος.

Αυτόβέβαι δεν σημαίνει ότι ο ΚΑΘΕ μυούμενος έχει εκείνη την στιγμή και κάποια "εσωτερική βιωματική εμειρία.
Η πυροδότιση έγινε όμως.Τα αποτελέσματα μπορεί να φανούν και μετά από χρόνια,ανάλογα από το επίπεδο που βρίσκεται ο μυούμενος.

quote:

---

Τώρα, μέσα από την βιωματική κατάσταση θα μπορέσει ο μυημένος να αποσυμβολίσει και να κατανοήσει, το βίωμα αυτό είναι γεμάτο από αντιθέσεις και σκληρές πολλές φορές εσωτερικές διεργασίες, οι οποίες γίνονται για να μπορέσει το άτομο που βιώνει μια τέτοια κατάσταση να δημιουργήσει και να αναπτύξει τις δυνάμεις που χρειάζονται για να χειριστεί τη γνώση που του φανερώνεται.

---

Αυτό ακριβώς είπα φίλτατε Gothic, σίγουρα ο καθένας δονείται τελείως διαφορετικά κατά τη διάρκεια μιας μύησης αλλά πολύ περισσότερο εντελώς διαφορετικά βιώνει το νόημα αυτής της μύησης μέσα από την καθημερινή βιωματική εμπειρία η οποία εμπεριέχει το στοιχείο της σύγκρουσης, άρα βίας.

Ελπίζω να είμαι ποιο κατανοητός τώρα.

Αυτες δεν ειναι ερωτησεις, ειναι παρακινηση με πολυ αξιολογα ερεισματα για συγγραφη βιβλιου.
Θα προσπαθησω ομως να αποτυπωσω τις αποψεις μου περιληπτικα.
Θετεις λοιπον το πρωτο ερωτημα,

"Θεωρείς πράγματι ότι η Εξισορρόπηση είναι επιτεύξιμη για ένα
ενσαρκωμένο ανθρώπινο ον;"

Σαν εννοια η εξισορροπηση, περιγραφεται κατ' εμε απο το παραδειγμα του ποδηλατη,
οπου η ισορροπια ειναι αμεση συναρτηση της κινητικοτητας
και καθε σταση, επιφερει αναποφευκτα την πτωση,
παραδειγμα που πολυ ομορφα εδωσε η Φορτσιουν.

Με την προταση που παραθετεις παρακατω, "ενας ανθρωπος ακινητος ισορροπει θαυμασια",
αποδιδεις θαυμασια την κυριοτερη και ισχυροτερη αρνητικη επιδραση-παγιδα, την αδρανεια,
μεσα στην οποια κινδυνευει να εγκλωβιστει ο ανθρωπος στα πρωτα του βηματα.
Ατυχως, στην παγιδευση αυτη συμβαλλουν καποιες παρανοημενες ανατολιτικες φιλοσοφιες,
οπως και συγκεκριμμενες θρησκειες.

Η πορεια προς την εξελιξη ομως περναει απο καποιες μεμονωμενες φασεις.
Κατ' αρχην, απαιτειται να επελθει μια ισορροπια "θεσης", για να μπορεσει ο καθενας
να "σταθει" πανω απο το στομιο του πηγαδιου και να "αφεθει" να γλιστρησει μεσα στο πηγαδι,
που οδηγει στον εσωτερο εαυτο.
Απαραιτητη προϋποθεση ειναι να εχει αναπτυξει μια εντονη κινητικοτητα πριν,
ωστε η κινητικη ενεργεια που εχει συσσωρευσει, να επαρκει ωστε να υπερπηδησει το
χειλος του πηγαδιου.

Κατοπιν, εξερχομενος αναβαπτισμενος, χρειαζεται να μεταμορφωσει τον εαυτο του
σε ενα "εκρεμες", οπου σημασια εχει μονον, η απομακρυνση προς τα δυο ακρα
να ισαπεχει απο το κεντρο ισορροπιας.
Η ισορροπια που επιτυγχανει σε αυτο το σταδια, ειναι η αρμονια μεσω των αντιθεσεων.
Η μεγιστη απομακρυνση απο τη θεση ισορροπιας, επιφερει και τα μεγιστα ωφεληματα,
γιατι, η κινηση του εκρεμους ειναι μια αποσβενυμενη ταλαντωση, οπου η μειωση του
πλατους ταλαντωσης, επιφερει αυξηση της συχνοτητας και αυτη με τη σειρα της,
μειωνει το μηκος, το "σχοινι" απο οπου εξαρτωμενοι ταλαντωνομασταν.

Η ολη διαδικασια εχει ως αποτελεσμα μια "εκτιναξη" προς τα ανω,
κατι που θα συμβει "αιφνιδια" καποια στιγμη,
κανοντας μας κοινωνους της διαδικασιας της φωτισης.
Ετσι, παλι μεσα απο μια κατασταση "τελειας" ισορροπιας, επιτυγχανεται ενα
ακομα βημα προς την εξελιξη και επεται η συνεχεια...

Με αυτην τη διαδικασια λοιπον, ειναι επιτευξιμη η εξισορροπηση για ενα ενσαρκωμενο
ανθρωπινο ον.

Γραφεις στη συνεχεια,
"Μπορεί το Πνεύμα (Μονάδα) να εκδηλώνει την δυναμική του στο υλικό πεδίο χωρίς Σύγκρουση και Πόνο;"

Η εκδηλωση της δυναμικης του ανεκδηλωτου στο υλικο πεδιο, δεν επιφερει τη συγκρουση
η τον πονο, αλλα εκδηλωνεται με εναν "ρυθμο", μορφοποιημενο σε εναν ημιτονοειδη παλμο,
οπου τα ακροτατα συνθετουν τους πολους της αντιθεσης.

Ο διπολισμος που χαρακτηριζει τη δημιουργια, εκδηλωνει τη δημιουργικη του εκφραση,
οχι σε σημεια αναιρεσης των δρασεων των πολων,
γεγονος που θα οδηγουσε στην αδρανεια,
αλλα σε μια εστια, ενα τριτο σημειο, μια εστια εξισορροποιητικης εναρμονισης,
οπου η ωφελιμη δραση αγγιζει το μεγιστο.

Σαν παραδειγμα, τα μυδια διαβιουν και πολλαπλασιαζονται σε ενα σημειο,
το οποιο ειναι σημειο τομης των επιδρασεων, τοσο της Γης και του νερου, οσο και του αερα.
Η ζωη τους ειναι εναρμονισμενη με εναν αεναο κυκλο επιδρασης, νερου-αερα-γης-αερα-νερου,
συγχρονιζομενα με τις ωφελιμιστικες επιδρασεις της πλημμυριδας και της αμπωτιδας.

Εδω υποδεικνυεται ενας βασικος νομος της δημιουργιας, ο νομος του τριγωνου,
καθως και το ακριβες σημειο εξισορροπησης, το σημειο εστιασης της δημιουργικης
δρασης των αντιθεσεων.

Η συγκρουση επερχεται σαν συνεπεια της αντιθεσης στον παγκοσμιο ρυθμο
και εχει σαν αποτελεσμα τον πονο.

Η εναρμονιση με τον παγκοσμιο ρυθμο, ειναι η συνθηκη που επιφερει την εξελιξη
και την προσεγγιση προς το μοναδικο φως, το φως της αληθειας.

Συνεχιζοντας την αναγνωση των ερωτηματων σου, διαβαζω,

"Θεωρείς ότι σε αυτήν την χρονική περίοδο, σε αυτήν την σφαίρα και σε αυτόν τον γύρο, μπορούν τα κατώτερα χονδροειδή πεδία της εκδήλωσης να αντέξουν ανώδυνα
την υψηλή δόνηση της Μονάδος;"

Το Ανεκδηλωτο εκδηλωνεται με το συνολο των δονησεων, με αποτελεσμα η δημιουργια
να περιλαμβανει ολο το φασμα των δονησεων.
Η επιδραση αυτων των δονησεων, πλημυριζει ολα τα επιπεδα της δημιουργιας, ασχετα αν δεν
γινεται αντιληπτη απο τα οντα των "χονδροειδων" πεδιων.
Ο τυφλος, μπορει με τις ωρες να ενατενιζει τον μεσημεριανο καλοκαιριατικο ηλιο,
αντεχοντας θαυμασια τη "δοκιμασια" αυτη.

Η αναβλεψη ομως και η εστιαση προς το φως, επιφερει προσωρινη τυφλωση,
γεγονος που εντασεται και συνανταται στη διαδικασια εξελιγης,
κατι που μπορει να αποφευχθει, εαν ο αναζητητης εξοπλιστει με τις καταλληλες
διδασκαλιες και εφοδια, μεσα απο την καθοδηγηση αληθινων διδασκαλων
και με την ασκηση δοκιμασμενων πρακτικων, καταφερνοντας να φτασει στην εποπτεια,
σταδιακα και ανωδυνα...

Στις υψηλοτερες δονησεις, ο κατοικος των χονδροειδων πεδιων ειναι αναισθητος
και αυτη ακριβως ειναι η προστασια του στη διαρκη εκθεση του, σε ολες τις δονησεις.

Στο σημειο αυτο θα ηθελα να τονισω την αξια των σοβαρων μυητικων διδασκαλιων,
οι οποιες ευαισθητοποιουν σταδιακα τον μυουμενο
και να συμβουλευσω τους υποψηφιους οδοιπορους της ατραπου, να μη δελεαζονται
με τεχνικες που ευαγγελιζονται αμεσα και χωρις κοπο αποτελεσματα.
Οι καιροσκοποι που απλα εκμεταλλευοντα τους ευπιστους, ειναι οι πλεον ακινδυνοι,
γιατι, υπαρχουν τροποι, αντιστοιχοι με το υλικο ντοπαρισμα,
καταφερνοντας παροδικα θαυμαστα αποτελεσματα,
επιφεροντας ομως τελικα την οριστικη καταρευση.

Στο ερωτημα,

"Σε τι συνίσταται λοιπόν η Εξισορρόπηση;"

νομιζω εχουν ειπωθει αρκετα που φιλοδοξουν να το απαντησουν.

Βλεπω αγαπητη μου, κλεινεις με ενα πολυ ουσιωδες ερωτημα,

"Η Μύηση, ως μία διαδικασία Μετάβασης, υπάγεται σε ρυθμό και συνέχεια ή επιφέρει σημεία κρίσης και έντασης;"

Φρονω οτι επαρκως με καλυψαν οι φιλοι συνομιλητες,
χωρις βεβαια να υποστηριζω οτι εχει εξαντληθει το θεμα και δεν επιδεχεται
περεταιρω αναπτυξη,
κατι που ευελπιστω να γινει στη διαρκεια.

Ας με συγχωρησετε που δεν καταφερα να αποδωσω με πιο συνοπτικο τροπο
και δεν τηρησα την υποσχεση μου για περιληπτικη απαντηση...

Ο κόσμος που ζούμε,κατά τους Μαρτινιστές καλείται "ο κόσμος των εναντιοτήτων".Τα δύο αντίθετα υπάρχουν ΠΑΝΤΟΥ και ο μύστης καλείται να "ισορροπήσει" αλλά όπως πολύ σωστά ειπώθηκε,"κινούμενος".

Κατ' εμέ είναι δυνατόν να επιτευχθεί όσο είμαστε ακόμα "εδώ" και εξ άλλου πιστεύω αυτός είναι και ο σκοπός της ύπαρξής μας.Τώρα αν όταν θα επιτευχθεί,σημαίνει ότι ήρθε και η ώρα να φεύγεις αυτό είναι άλλη ιστορία.

Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα των δύο στηλών στην είσοδο του Ναού του Σολομώντα.Για να εισέλθεις στο ναό,έπρεπε να περάσεις ανάμεσά τους,όπερ σημαίνει,ότι για να "υπερβείς" πρέπει να "ισορροπήσεις".

Το ίδιο είναι ακριβώς και το Μωσαικό Δάπεδο,(άσπρα-μαύρα πλακάκια),στον τεκτονισμό όπου καλείσαι να "κινείσαι" πάνω σε αυτά.

Η κίνησις,η δράσις,είναι "απαραίτητη" όχι μόνο για την δική μας εξέλιξη φυσικά αλλά ολοκλήρου του κοσμικού σχεδίου.

Επιτρέψτε μου να παραθέσω ένα πολύ μικρό κομμάτι από την Αποκάλυψη του Ιωάννου :

"οίδα τα έργα σου,ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός
ούτως ότι χλιαρός ει,
και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός,μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου."

(...και απορώ πώς κάποιοι βλέπουν το χριστιανισμο τόσο στενόμυαλα...)

Γίνε κάτι λοιπόν,κάνε κάτι,πρόσφερε, έστω κι αν είναι λάθος.

Πάλι κατά την γνώμη μου,η άποψη του φίλου Spiral περί ακινησίας δεν είναι λάθος.Είναι μία κατάσταση ισορροπίας.
Αλλά όχι για εμάς τώρα.
Ίσως για πολύ πιο πάνω....

quote:

---

αν ξεπεραστεί αυτή η ισορροπία τότε επέρχεται αυτή η «εκτίναξη»

---

Θυμάμαι καλά φίλε

Spiral, σχετικά με τη σχέση ισορροπίας - ακινησίας θα συμφωνήσω με τον φίλο Gothic:

quote:

---

Πάλι κατά την γνώμη μου,η άποψη του φίλου Spiral περί ακινησίας δεν είναι λάθος.Είναι μία κατάσταση ισορροπίας.
Αλλά όχι για εμάς τώρα.
Ίσως για πολύ πιο πάνω....

---

Αγαπητή NADA,

τις ίδιες υποσημειώσεις έχει και η αγγλική, αλλά και η γαλλική (πιο γνήσια) έκδοση.

Τώρα αν ρωτάς για την αρχική έκδοση, νομίζω ότι ήταν αντιγραφή των κειμένων του συγγραφέα.

Προσωπικά, δε με ξενίζει τόσο η διατύπωση. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Λεβί αναφέρει συχνά ότι είχε τους λόγους του για να γράφει με ένα συγκεκριμένο ύφος και να χρησιμοποιεί κάποιες λέξεις.

quote:

---

Υποτάσω κάτι σημαίνει ότι αποκτώ -μόνιμα ίσως- μία σχέση εξάρτησης μαζί του.

---

Edited by - Zadok on 19/01/2005 20:58:25