Μακριά απο εφεδρίνες Σταύρο...χτυπάει η καρδιά κόκκινο...μη σε βρούμε ανάποδα καμμιά ώρα...

Χμ!!
Ο φόβος γιατί υπάρχει η αγάπη?

Δεν υπάρχει τίποτε ποιο εγωιστικό.
Όπως και ο φόβος για τον χαμό της αγάπης.

Η αγάπη είναι αγάπη γιατί υπάρχει η αγάπη.

Τι έγινε Εαρινέ, στα δύσκολα ... βαράμε κουπί ανάποδα?
Καταρράχτης στο βάθος του ορίζοντα ....... της ψυχής του ανθρώπου

Φυσικά και δεν υπάρχει απόλυτη ανιδιοτέλεια μεταξύ ενός ζευγαριού κι εάν δούμε τα πράγματα με καθαρή λογική ίσως να δούμε ότι δεν υπάρχει απόλυτη ανιδιοτέλεια σε καμία ανθρώπινη σχέση οποιασδήποτε μορφής.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι υπάρχει απόλυτη έλλειψη ανιδιοτέλειας σε κάθε σχέση, δε νομίζω δηλαδή ότι είναι του τύπου "ή όλα ή τίποτα".
Σε μια σχέση μεταξύ ενός ζευγαριού σαφώς υπάρχει το στοιχείο της ιδιοτέλειας, όμως μπορεί ταυτόχρονα να υπάρχει κι αυτό της ανιδιοτέλειας.
Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, είναι πολύ λογικό να θέλεις ο άνθρωπος με τον οποίο έχεις σχέση να είναι καλά, να είναι ευτυχισμένος και να προσπαθείς να τον βοηθήσεις να ξεπεράσει τυχόν δυσκολίες, προβλήματα κλπ.
Για αυτό ανέφερα στο προηγούμενο μήνυμα μου ότι εάν υπάρχει ο διάλογος κι ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των δύο, μπορεί να υπάρξει σημαντική βοήθεια και δεν χρειάζεται να είναι ψυχαναλυτής ο ένας από τους δύο.

In anticipation of my resurrection...

Μεταξύ ενός ζευγαριού μπορούν να συζητηθούν να λυθούν, και να ξεπεραστούν κάποια προβλήματα. Υπό αυτή την έννοια ΝΑΙ μπορεί ο ένας να βοηθήσει ψυχολογικά τον άλλον.

Αυτό ΔΕΝ έχει όμως καμία σχέση με την ψυχανάλυση.
Πρέπει να υπάρχουν οι απαραίτητες γνώσεις που προανέφερα στο ποστ που απάντησες, από την μια μεριά και από την άλλη μια σπουδαία βασική προϋπόθεση.
Να ΜΗΝ υπάρχει καμία συμβατική σχέση μεταξύ αναλυτή και του ατόμου.
Αν ο αναλυτής είναι ο σύζυγος ή ο φίλος, ΔΕΝ πρόκειται να προχωρήσει σε βάθος η ανάλυση.
Ίσως να μην γνωρίζεις για το βάθος που μιλάω.
Μιλώ για άκρως προσωπικά βιώματα, που ΔΕΝ αποκαλύπτονται ΠΟΤΕ σε συζύγους / φίλους.

Επανερχόμενος επι του θέματος φίλε μου , θα ήθελα να πώ τα εξής....
Κατ'αρχάς θα ήθελα να ήξερα τι εννοείς λέγοντας ότι "άφηνες τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα"!!!
Προσωπικά θεωρώ ότι ως άνθρωποι ζούμε μέσα σε κόσμο και με κόσμο και όχι μόνοι μας , απλά ατάκτως εριμμένοι αλλα όπως αναφέρει ο Χάϊντεγκερ και δανειζόμενος την Αριστοτελική έννοια του "παρ'ειμι" ... προχωράει λίγο παραπέρα και αναφέρεται στο "συν'ειμι" και στο "εν'ειμι"....
Όντας μεσα στον κόσμο , τόσο οι συνάνθρωποί μας ... όσο και μείς οι ίδιοι καλούνται και καλούμαστε να αφουγκρασθούμε και να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο επιφέροντας μια πνευματική συνήχηση και μέσα απο αυτό να αντιληφθούμε τόσο τον εαυτό μας , όσο και τους γύρω μας!
Μέσα απο αυτήν την διαδικασία θα μπορέσουμε να έρθουμε ο ένας πιο κοντά στον άλλο και να βιώσουμε συναισθήματα ιδιαίτερα και μοναδικά...ανθρώπινα και συναισθήματα που πρωτίστως θα αγκαλιάσουν το είναι μας και θα βοηθήσουν να γνωρίσουμε και περιεχόμενα του είναι μας που δεν γνωρίζαμε!!!
Γνωρίζω ότι ίσως αυτό να ακούγεται ρομαντικό ή και ίσως ουτοπικό αλλα θεωρώ ότι είναι βαθειά ανθρώπινο που επιφέρει εντός μας την ολοκλήρωση και την αυτοπραγμάτωση...αρκεί κάποιος να βιώσει το "θείο δώρο" αυτής της μοναδικής κατάστασης και τα συναισθήματα που κατακλύζουν το "είναι" του!!!
Οι γύρω μας , μας βοηθούν στο να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και ολα όσα εκείνος εμπεριέχει και συνίσταται , μας βοηθούν -και τους βοηθάμε και μείς- να αντιληφθούν και να αντιληφθούμε βαθύτερα νοήματα της ύπαρξής μας και μοναδικά συναισθήματα που απορρέουν απο την συνέργια...την αλληλοβοήθεια...την αλληλοκατανόηση και πνευματική συνήχηση...
Να υποθέσω ότι -π.χ- ήρθαμε σε τούτο δα το μέρος για να φάμε , να πιούμε και να κοιμηθούμε???
Να κατατροπώνει και να επιβάλλεται ο ένας στον άλλο , να καταστρέφουμε αλλα καταστρέφοντας με την ευρεία έννοια δεν καταστρεφόμαστε και μείς οι ίδιοι , δεν βιώνουμε αυτά τα συναισθήματα της καταστροφής και της μιζέριας???
Πισωγυρίζει η σκέψη μου στον Αριστοτέλη και στα "εν δυνάμει στοιχεία" μας που μπορούμε να καταστήσουμε "εν ενεργεία" αλλα πώς αυτό θα καταστεί ενεργό???
Μένοντας μόνοι μας ... απομονωμένοι και μονίμως αδικημένοι και παραπονούμενοι ή επιτιθέμενοι "δικαίως" και οργιζόμενοι "δικαίως"..τάχατες??
Ταμπουρωμένοι πίσω απο μια ευτελή θέση του τύπου "Εσείς φταίτε που εγώ είμαι έτσι"???
Και αν όντως είναι αληθής αυτή η εγγενής αίσθηση περί του εαυτού μας , ότι "είμαστε έτσι" γιατί δεν προσπαθούμε να το αλλάξουμε και να γίνουμε αλλοιώς , μήπως επιλέγουμε τον εύκολο και καταστροφικό τρόπο-δρόμο που θα μας κάνει ακόμα "πιο έτσι"???
Αλλοίμονο αν θεωρούσα ότι για οτιδήποτε στην ζωή μου φταίνε οι άλλοι φίλε μου και όχι αποκλειστικά εγώ ο ίδιος...διότι τότε πρωταγωνιστές στην δική μου την ζωή και ρυθμιστές της θα έκανα τους άλλους και 'γώ θα έμενα παρατηρητής και μόνος..."ανεύθυνος μόνος"...!!!
Και οι ανεύθυνοι μόνοι , είναι πολύ ανεύθυνοι τόσο για τον εαυτό τους και αναπόφευκτα και για τους γύρω τους...

Πόσο δίκιο έχεις, αγαπητή!

Άλλωστε είναι και το πλέον εύκολο να χρεώσει κάποιος τις λανθασμένες επιλογές του στους γύρω του ή έστω σε οποιονδήποτε παράγοντα έξω από αυτόν.
Όσον αφορά την ανιδιοτέλεια και τις προσωπικές μας ανάγκες, πιστεύω ότι ένας άνθρωπος σε διάφορες λειτουργίες της ζωής του μπορεί και πρέπει σαφώς να ικανοποιεί τις προσωπικές του ανάγκες, είναι κάτι που εκ φύσεως γίνεται και πρέπει να γίνεται.
Το πρόβλημα έρχεται όταν η ικανοποίηση των αναγκών του έρχεται σε σύγκρουση με τις ανάγκες των γύρω του ή των πιο κοντινών του ανθρώπων.
Για παράδειγμα, εάν εγώ θέλω να επεκτείνω τις γνώσεις μου στη Χημεία κι αρχίζω να τη μελετώ τότε ικανοποιώ μια ανάγκη μου η οποία δεν έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των γύρω μου.
Εάν θέλω να κάνω πειράματα επάνω σε αυτήν σε αυτή μου την διαδικασία τότε πιθανώς αυτή μου η ανάγκη να προκαλέσει κάποια βλάβη σε αυτούς.

Εν κατακλείδι δεν πιστεύω ότι ακόμη κι όταν ενεργούμε ιδιοτελώς αποκλείεται η περίπτωση η δράση μας να είναι κι ανιδιοτελής ταυτόχρονα.
Δεν πιστεύω ότι είναι δύο άκρα τα οποία δε μπορούν να συμπλεύσουν, ίσως μάλιστα να είναι απίθανη η ύπαρξη μόνο του ενός από αυτά τα δύο στην δράση και στις επιλογές κάποιου.

In anticipation of my resurrection...

Ο φόβος της γνώσης γενικά?
Γιατί φόβος?

Μήπως εννοείς ο φόβος της γνώσης της αλήθειας?
Ποιας αλήθειας?

Αυτής που εμείς επιμελώς κρύβουμε ή αυτής που ΔΕΝ θέλουμε να μας πουν οι άλλοι?

Μήπως είμαστε ανέτοιμοι να δεχτούμε την πραγματικότητα γιατί έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα εικονικό κόσμο που εμείς κτίσαμε ή αφεθήκαμε να μας κτίσουν κάποιοι άλλοι?

Υπόθεση κάνω.

Σωστό κι'αυτό φίλη μου...
Για να το θέσω λίγο διαφορετικά -θα μου το επιτρέψεις φαντάζομαι- κοιτάζουμε να "γνωρίσουμε" το δάσος και χάνουμε το δένδρο και τελικά δεν γνωρίζουμε ούτε το άλφα...ούτε ασφαλώς και το ωμέγα που ψάχνουμε με μανία...
Το θέμα είναι το άλφα...που θεωρώ είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και μετά το βήτα που είναι ο απέναντί μας...φαντάσου λοιπόν την ανθρωπότητα που δεν γνωρίζει απο που αρχίζει η αλφαβήτα...τι μπορεί να καταφέρει...
"Γι'αυτό σου λέω πάμε , πάμε να φύγουμε απο δώ και μην ρωτάς που πάμε"..που λέει ο Πάριος...