quote:

---

Dr Jekyll Mr Hyde
Για πες επι ευκαιρίας ρε Ευμενής, τι ειναι αυτό που καθιστά τον πολυθεϊσμό θρησκεία;
Ας πούμε, έχει ιερατείο;

---

Σκέψου τι θα γινότανε , αν δεν τα θεωρούσες όλα αυτά βαρετά Dr.....

*

Άλλο ένα βίαιο επεισόδιο κατά τη διάδοση του χριστιανισμού συνέβη στο Βουλγαρικό κράτος κατά τη μακρά περίοδο της βασιλείας του χάνου Βόρη Ι (852–889).

Οι Βούλγαροι ήταν αρχικά ένας λαός τουρκικής καταγωγής που είχε δημιουργήσει μια ηγεμονία (χανάτο) στις περιοχές του Άνω και Μέσου Βόλγα. Η ηγεμονία αυτή με πρωτεύουσα τη Μπόλγκαρ διατηρήθηκε μέχρι αργά το Μεσαίωνα οπότε σαρώθηκε από μογγολικές επιδρομές. Τα βουλγαρικά φύλα εισέβαλαν στη Βαλκανική φτάνοντας αρχικά μέχρι το Δούναβη και πραγματοποιούσαν δυναμικές επιδρομές στα βυζαντινά εδάφη. Το πρώτο τους βασίλειο που περιλάμβανε και πολλά σλαβικά φύλα στο έδαφός του, ιδρύθηκε το 681 με πρωτεύουσα την Πλίσκα.

Ευρισκόμενο μεταξύ ισχυρών χριστιανικών κρατών όπως τα φραγκικά κράτη, η Μεγάλη Μοραβία και το Βυζάντιο, το βουλγαρικό Κράτος φαινόταν απομονωμένο πολιτιστικά και πολιτικά. Η απαρχή της θρησκευτικής μεταστροφής έγινε με τον πρίγκιπα Βόρη Ι ο οποίος αποφάσισε να κάνει το βασίλειό του χριστιανικό προστρέχοντας αρχικά στους Φράγκους και στον βασιλιά της Βαβαρίας Λουδοβίκο το Γερμανικό. Όμως το Βυζάντιο πρόλαβε τις εξελίξεις και ανέτρεψε την κατάσταση το 864, αποστέλλοντας μια μεγάλη στρατιωτική και ναυτική δύναμη στη βουλγαρική επικράτεια εξαναγκάζοντας τον Βόρη να διαλύσει τη συμμαχία του με τους Φράγκους.

Ο Βόρης βαφτίστηκε χριστιανός στην Πλίσκα το 864 από βυζαντινή αποστολή και πήρε το όνομα Μιχαήλ, το όνομα δηλαδή του Βυζαντινού αυτοκράτορα που ήταν ανάδοχος στη βάφτισή του (Μιχαήλ ΙΙΙ). Μαζί του βαφτίστηκε η οικογένειά του και διάφοροι αξιωματούχοι. Αμέσως μετά ο βυζαντινός κλήρος προχώρησε σύμφωνα με τις υποδείξεις του Πατριάρχη στην εκχριστιάνιση του βουλγαρικού λαού. Ωστόσο η παρότρυνση των ιεραπόστολων προς τους ντόπιους να καταστρέφουν παγανιστικά ιερά και η απροθυμία της συντηρητικής βουλγαρικής αριστοκρατίας (βογιάροι) αλλά και απλού λαού να δεχθεί το χριστιανισμό, οδήγησαν σε εξέγερση εναντίον του Βόρη το 865. Τελικά ο Βόρης κατέπνιξε την εξέγερση εκτελώντας 52 βογιάρους με αποκεφαλισμο και μαζί εξόντωσε και τις οικογένειές τους (γυναίκες και παιδιά). Χάρισε τη ζωή μόνο σ' αυτούς που μετανόησαν. Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι για να δώσει τέλος στην πολιτική και θρησκευτική διαμάχη ο Βόρης εκτέλεσε σχεδόν τη μισή αριστοκρατία. Κατάφερε πάντως να αγιοποιηθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία...

ΠΗΓΕΣ:

Karlheinz Deschner: Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, τ.7, σελ.320-322, εκδ. Κάκτος
Georg Ostrogorsky: Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους, σελ. 104, εκδ. Δ.Βασιλόπουλος
http://www.britannica.com/EBchecked/topic/74197/Boris-I
http://en.wikipedia.org/wiki/Boris_I_of_Bulgaria
http://en.wikipedia.org/wiki/Christianization_of_Bulgaria

quote:

---

Sesostris
Σκέψου τι θα γινότανε , αν δεν τα θεωρούσες όλα αυτά βαρετά Dr.....

---

Ποτέ δε θεωρώ βαρετή, τη κουβέντα με αξιόλογα άτομα, όπως τον Ευμενή.
Κυρίως φυσικά λόγω της αίσθησης χιούμορ που τα διαπνέει.

quote:

---

Για πες επι ευκαιρίας ρε Ευμενής, τι ειναι αυτό που καθιστά τον πολυθεϊσμό θρησκεία;
Ας πούμε, έχει ιερατείο;

---

quote:

---

quote:

---

Sesostris
Σκέψου τι θα γινότανε , αν δεν τα θεωρούσες όλα αυτά βαρετά Dr.....

---

Ποτέ δε θεωρώ βαρετή, τη κουβέντα με αξιόλογα άτομα, όπως τον Ευμενή.
Κυρίως φυσικά λόγω της αίσθησης χιούμορ που τα διαπνέει.

---

quote:

---

Επειδή τίθεται θέμα αναλφαβητισμού και ίσως και δυσλεξίας:

Να μην λέμε τα ίδια:

Ευμ-έ-νης ο Καρδιανός

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%BF_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82

---

Εντάξει, αφού επιμένεις, θα σε λέω Καριδιανό τότε

quote:

---

~ Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891

---

Edited by - Κostakourtas on 04/12/2012 20:01:32

Λαός φιννοουγγρικής καταγωγής οι Μαγυάροι (ή αλλιώς Ούγγροι) μετανάστευσαν από την κοιτίδα τους στα Ουράλια προς τα ενδότερα της Ευρώπης από τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Κατά τον 9ο και 10ο αιώνα μ.Χ. κατέκτησαν την περιοχή της σημερινής Ουγγαρίας κι από εκεί οργάνωναν σαρωτικές επιδρομές στο εσωτερικό της Ευρώπης στηριζόμενοι στους ικανότατους έφιππους πολεμιστές τους. Έσφαζαν πληθυσμούς, έπαιρναν αιχμαλώτους ως σκλάβους, έκαιγαν εκκλησίες, και γενικά προκαλούσαν τον όλεθρο αρπάζοντας πολλά λάφυρα από τα πλούσια εδάφη χριστιανικών ευρωπαϊκών κρατών. Μεταξύ άλλων η Βαυαρία, η Σαξονία, η Μοραβία, η Ιταλία, η Κωνσταντινούπολη, ακόμα και περιοχές στα Πυρηναία είχαν δεχθεί τις σφοδρές επιθέσεις τους. Δεν είναι τυχαίοι λοιπόν οι χαρακτηρισμοί «γιοι του Διαβόλου» από μεσαιωνικές χριστιανικές πηγές της εποχής για τον άγριο αυτό ειδωλολατρικό λαό. Ωστόσο, από τα μέσα του 10ου αιώνα άρχισε η σταδιακή απώθησή τους από τους Γερμανούς που υπέφεραν περισσότερο. Υπό τον Γερμανό βασιλιά Ερρίκο Ά τα γερμανικά στρατεύματα πέτυχαν αλλεπάλληλες νίκες εις βάρος των Μαγυάρων τα έτη 944, 948 και 949 εισβάλλοντας ακόμα και μέσα στην ίδια την Ουγγαρία.

Ο Γερμανός βασιλιάς Όθων Ά ο Μέγας(και μετέπειτα ιδρυτής της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) ήταν όμως αυτός που τερμάτισε τις επιθετικές πρωτοβουλίες τους ανοίγοντας το δρόμο για την επέκταση του χριστιανισμού στην Ουγγαρία. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι όταν έγινε η στέψη του Όθωνα ως αυτοκράτορα της ανατολικής γερμανικής αυτοκρατορίας το 936, ο αρχιεπίσκοπος τους Μάιντς Χιλδεβέρτος που έκανε τη στέψη παρέδωσε στον Όθωνα σαν πρώτο έμβλημα της αυτοκρατορίας το σπαθί με τα εξής λόγια: «Λάβε εδώ το σπαθί, με το οποίο θα εκδιώξεις όλους τους εχθρούς του Χριστού, ειδωλολάτρες και αιρετικούς, βασιζόμενος στη θεϊκή εξουσιοδότηση και στη δύναμη ολόκληρης της αυτοκρατορίας των Φράγκων για την εδραίωση της ειρήνης όλων των χριστιανών».

Ας σημειωθεί ότι η πρώτη γνωριμία των Ούγγρων με το χριστιανισμό έγινε ύστερα από τις επαφές τους με ήδη εκχριστιανισμένα σλαβικά φύλα στις περιοχές της νοτιοανατολικής Ευρώπης που κατακτούσαν καθώς και με το Βυζάντιο και ελάχιστοι ηγέτες τους είχαν βαφτιστεί χριστιανοί (έστω και τυπικά) στην Κωνσταντινούπολη. Τελικά όμως ο χριστιανισμός τους ήρθε ολοκληρωτικά από τη Δύση.

Το καθοριστικό βήμα για την υποταγή των Ούγγρων και κατ’ επέκταση για την εξάπλωση του χριστιανισμού στους κόλπους τους έγινε ύστερα από την ιστορική μάχη του Λέχφελντ το 955 στη Βαυαρία όπου ο Όθων Ά συνέτριψε τα ουγγρικά στρατεύματα που είχαν συγκεντρωθεί πίσω από τον ποταμό Λεχ ενώ προηγουμένως πολιορκούσαν την χριστιανική πόλη Άουγκσμπουργκ. Η σημαντική αυτή νίκη για τη χριστιανοσύνη συνοδεύτηκε από δοξολογίες και ευχαριστήριες θείες λειτουργίες σε όλη την αυτοκρατορία του Όθωνα. Μετά τη μάχη οι ηττημένοι Ούγγροι κυνηγήθηκαν από τον στρατό του Όθωνα για δύο μέρες και άλλοι σφάχτηκαν, άλλοι κάηκαν μέσα στις αγροικίες τους ή ακόμα και μαζί με ολόκληρα τα χωριά τους. Τους αιχμάλωτους αρχηγούς των Ούγγρων τους υπέβαλλαν σε βασανιστήρια μαζί με πολλούς άλλους συμπατριώτες τους και τους κρέμασαν. Άλλους τους στραγγάλιζαν και τους πέταγαν σε μαζικούς τάφους. Η Εκκλησία επανέκτησε ιδιοκτησίες που είχε χάσει από τις επιδρομές των Ούγγρων (αλλά που κι αυτή είχε αρπάξει νωρίτερα) ενώ ο επίσκοπος του Πασάου Πιλγρίμος ξεκίνησε προσηλυτιστικό έργο που έφτασε μέχρι την Ουγγαρία.

Φοβούμενος έναν πιθανό πόλεμο εξόντωσης, ο νέος Ούγγρος αρχηγός Γκέζα (ο προηγούμενος εκτελέστηκε μετά την ουγγρική ήττα στο Λέχφελντ) διαβεβαίωσε τον διάδοχο αυτοκράτορα Όθωνα ΄Β ότι οι Μαγυάροι είχαν σταματήσει τις επιδρομές τους ζητώντας παράλληλα να του σταλούν ιεραπόστολοι για να κηρύξουν το χριστιανισμό στον λαό του. Ο Όθωνας δέχτηκε το αίτημα του Ούγγρου αρχηγού και το 975 ο Γκέζα μαζί με λίγους συγγενείς του βαφτίστηκαν χριστιανοί. Η ενέργεια αυτή υποδηλώνει ότι ο εκχριστιανισμός αρχικά υπαγορεύτηκε από λόγους πολιτικής αναγκαιότητας και όχι από πραγματική αλλαγή στα πιστεύω της ουγγρικής ελίτ. Άλλωστε ο Γκέζα εξακολουθούσε να θυσιάζει στους εθνικούς θεούς του καυχούμενος ότι «ήταν αρκετά πλούσιος για να λατρεύει δύο θεούς».

Από το σημείο αυτό ξεκίνησε η βαθμιαία διαδικασία προσηλυτισμού των ουγγρικών φυλών. Ο Γκέζα χρησιμοποίησε Γερμανούς ιππότες και την ισχυρή του θέση ως αρχηγός των Μαγυάρων για να παγιώσει μια ισχυρή κεντρική εξουσία μεταξύ των φυλών.

Η επικράτηση του χριστιανισμού όμως συνδέεται άρρηκτα με τον γιο του πολέμαρχου Γκέζα, τον αγιοποιημένο βασιλιά Στέφανο Ά. Το αρχικό, «παγανιστικό» του όνομα ήταν Vajk αλλά όταν βαφτίστηκε χριστιανός γύρω στο 996 πήρε το όνομα Στέφανος. Τότε παντρεύτηκε και την Βαυαρή πριγκίπισσα Γκιζέλα, κόρη του δούκα Ερρίκου ΄Β της Βαυαρίας. Μετά το θάνατο του πατέρα του το 998 ο Στέφανος πολέμησε για την εξουσία εναντίον του παγανιστή ξάδερφού του Koppány. Στην ιστορική μάχη της Veszprém το 998 νίκησε τον Koppány και τον εκτέλεσε ως ειδωλολάτρη. Λίγο πριν ή μετά την ανάρρησή του στον ουγγρικό θρόνο (γύρω στο 1000) ο Στέφανος ίδρυσε πολλές επισκοπές στην επικράτειά του με πιο γνωστές τις επισκοπές στις πόλεις Veszprém, Győr, Kalocsa, Vac και Bihar. Ίδρυσε επίσης και την αρχιεπισκοπή της Esztergom.

Ουσιαστικά ο χριστιανισμός επιβλήθηκε με νόμους που θέσπισε ο βασιλιάς Στέφανος. Αυτοί οι νόμοι αποθάρρυναν την ειδωλολατρία και ταυτόχρονα ενίσχυαν τη χριστιανική θρησκεία και τη δύναμη της Εκκλησίας. Κατά τον 11ο αιώνα μ.Χ. στην πρώτη περίοδο της βασιλείας του, εξέδωσε διάταγμα με το οποίο υποχρέωνε κάθε 10 χωριά να χτίζουν από μία εκκλησία. Σε έναν από τους πρώτους νόμους του καθίσταται υποχρεωτική η επίσκεψη στις εκκλησίες τις Κυριακές «εξαιρουμένων αυτών που διατηρούν τη φλόγα». Όσοι δεν πάνε στην Εκκλησία τιμωρούνται με ξυλοδαρμό και κούρεμα. Όσοι δεν τηρούν τις καθιερωμένες νηστείες τιμωρούνται με εβδομαδιαία φυλάκιση και νηστεία.

Άλλοι νόμοι τιμωρούν όσους ασκούν μαγικές πρακτικές και μαντική τέχνη. Επί παραδείγματι οι μάγισσες που συλλαμβάνονται παραδίδονται σε κάποιον ιερέα ο οποίος τις βάζει να νηστεύουν και τις καθοδηγεί σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη. Μόνο αφού νηστέψουν μπορούν να επιστρέψουν στην κατοικία τους. Αν υποπέσουν στο ίδιο «σφάλμα» δεύτερη φορά τιμωρούνται ξανά με νηστεία και επιπλέον τους χαράσσονται σταυροί με τα κλειδιά της εκκλησίας πάνω στο στήθος τους, στο μέτωπό τους και μεταξύ των ώμων τους.

Οι μάγοι που συλλαμβάνονται να ασκούν επιβλαβή ξόρκια σε ανθρώπους τιμωρούνται με...αυτοδικία, αφού ο σχετικός νόμος αφήνει τα «θύματα» της μαγείας τους να αποφασίζουν για την τιμωρία των μάγων. Επίσης σύμφωνα με την ίδια διάταξη όσοι πιάνονται να ασκούν μαντικές πρακτικές σε στάχτες ή σε άλλα μέσα, τιμωρούνται με μαστίγωμα από τον επίσκοπο.

Παράλληλα με τους νόμους ο Στέφανος κάλεσε ξένους ιεραπόστολους κυρίως από τη Γερμανία και την Ιταλία για να διαδώσουν το «λόγο του Θεού» στο βασίλειό του. Επιπλέον οργάνωσε μια σειρά κατακτητικών εκστρατειών σε γειτονικές περιοχές όπως στην Τρανσυλβανία ενσωματώνοντάς τες στο βασίλειό του. Σε μια από αυτές τις πολεμικές επιχειρήσεις κατέκτησε τα εδάφη που κυβερνούσε ο κατά το ήμισυ παγανιστής πολέμαρχος Ajtony ιδρύοντας και εκεί επισκοπή.

Ένα ακόμη βίαιο περιστατικό κατά τη διάδοση του χριστιανισμού στους Ούγγρους από τον Στέφανο, αναφέρεται στο αμφιλεγόμενο χρονικό Gesta Hungarorum που γράφτηκε γύρω στα τέλη του 12ου αιώνα ή στις αρχές του 13ου. Συγκεκριμένα ένας πολεμιστής ευγενικής καταγωγής ονόματι Thonuzoba αρνήθηκε να δεχτεί τον χριστιανισμό όταν ο Στέφανος τον διέδιδε στους υπηκόους του και γι’ αυτό τον έθαψαν ζωντανό μαζί με τη σύζυγό του στο λιμάνι του Obad.

Λόγω του θανάτου του γιου του Στέφανου ο άμεσος υποψήφιος για τη διαδοχή στο θρόνο θα ήταν ο ξάδερφός του Βαζούλ ο οποίος διακρινόταν από φιλοπαγανιστικές τάσεις. Εξαιτίας του φιλοπαγανισμού του και κυρίως λόγω μιας αποτυχημένης απόπειρας δολοφονίας του Στέφανου στην οποία συμμετείχε, ο Βαζούλ τιμωρήθηκε με τύφλωση και χύσιμο λιωμένου μόλυβδου στ’ αυτιά του. Οι τρεις γιοι του εξορίστηκαν από το βασίλειο του Στέφανου και διάδοχος του Ουγγρικού θρόνου ορίστηκε ο ανιψιός του Πέτρος. Στα χρόνια της βασιλείας του Πέτρου ξέσπασε μια δυναμική επανάσταση στηριζόμενη κατά πολύ σε αγροτικές μάζες παγανιστών που δεν επιθυμούσαν ούτε το χριστιανισμό ούτε την πρόσδεση της Ουγγαρίας στο άρμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στη διάρκεια της επανάστασης σκοτώθηκαν πολλοί κληρικοί καθώς και ο βασιλιάς Πέτρος αλλά τελικά ο επόμενος βασιλιάς Ανδρέας Ά (1046–1060) κατέπνιξε την παγανιστική εξέγερση επαναφέροντας το χριστιανισμό σε θέση ισχύος. Στα χρόνια βασιλείας του αδερφού του Ανδρέα, Μπέλα Ά εκδηλώθηκε άλλη μια ηπιότερη αυτή τη φορά εξέγερση των παγανιστών αλλά αναχαιτίστηκε εύκολα από τις βασιλικές δυνάμεις.

Ουσιαστικά ο ολοκληρωτικός εκχριστιανισμός της Ουγγαρίας πραγματοποιήθηκε στα τέλη του 11ου αιώνα και στις αρχές του 12ου στα χρόνια της βασιλείας του Λαδίσλαου Ά (1077–1095) και Κολομάνου (1095–1116) αντίστοιχα. Ο πρώτος εδραίωσε την κυριαρχία της Εκκλησίας και του χριστιανισμού με νόμους καταπολεμώντας ταυτόχρονα την ειδωλολατρία και ο δεύτερος εξάλειψε με νέες διατάξεις (πιο ήπιες από τις προηγούμενες) τα απομεινάρια παγανισμού στο βασίλειό του. Η νομοθεσία του Λαδίσλαου μεταξύ άλλων τιμωρούσε με κατάσχεση ενός βοδιού όσους διατηρούσαν κάποιο παγανιστικό εορταστικό έθιμο.

Απαγορευόταν ακόμη και στους χωρικούς να εγκαταλείπουν τα χωριά τους όπου είχαν χτιστεί εκκλησίες και οι παραβάτες υποχρεώνονταν να επιστρέψουν σ’ αυτά. Επίσης τιμωρούσε τους μουσουλμάνους και τους Εβραίους. Συγκεκριμένα οι μουσουλμάνοι που είχαν βαφτιστεί χριστιανοί αλλά επέστρεφαν στην παλιά πίστη τους, εξορίζονταν από τα χωριά τους ενώ οι Εβραίοι που εργάζονταν στις ιερές ημέρες του χριστιανισμού τιμωρούνταν με κατάσχεση των εργαλείων τους.
Η νομοθεσία του Κολομάνου απλά τιμωρούσε με υποχρεωτική νηστεία όσους υιοθετούσαν παγανιστικά έθιμα. Επέμενε όμως στην συρρίκνωση της μουσουλμανικής πίστης υποχρεώνοντας τους κατοίκους μουσουλμανικών χωριών να χτίζουν μία χριστιανική εκκλησία.
Σημειώνεται ότι ο Λαδίσλαος αγιοποιήθηκε το 1192...

ΠΗΓΕΣ:

Karlheinz Deschner: Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, τ.8, εκδ. Κάκτος

http://atheism.about.com/library/world/AJ/bl_HungaryChristianization.htm

http://usna.edu/Users/history/abels/hh315/Widukind%20on%20Battle%20of%20Lechfeld.htm

http://en.wikipedia.org/wiki/History_of_Christianity_in_Hungary

http://en.wikipedia.org/wiki/Stephen_I_of_Hungary

http://www.britannica.com/EBchecked/topic/565415/Stephen-I

http://discovery.ucl.ac.uk/18975/1/18975.pdf
(Gesta Hungarorum, σελ. 59-60)

http://www.edutus.hu/english/make-yourself-at-home/1015-a-short-history-of-hungary

http://christianization.hist.cam.ac.uk/regions/hungary/hungary-process-christ.html

http://www.staff.u-szeged.hu/~capitul/oktatas/hung_soc/laws_of_stephen.pdf
(Οι νόμοι του βασιλιά Στέφανου Ά)

Pál Engel - Realm of St. Stephen: A History of Medieval Hungary

Και η θρησκεία μας:

quote:

---

Eumenis
Και η θρησκεία μας:

---

Κατά πρώτον είναι σημαντικό να γνωρίζει ο αναγνώστης τι συνέβη μετά την κατάρρευση της σε μεγάλο βαθμό εκχριστιανισμένης Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 476 μ.Χ. την οποία διαδέχτηκαν διάφορα γερμανικά βασίλεια πολλά από τα οποία δεν ήταν χριστιανικά ή ορθότερα ήταν αρειανιστικά (Βησιγότθοι, Οστρογότθοι, Βάνδαλοι, Λογγοβάρδοι) ενώ πάντα υπάρχουν και τα κατάλοιπα παγανισμού στους κόλπους ορισμένων, ειδικά στην Ιταλία και τη Γαλλία.
Πώς λοιπόν εκχριστιανίστηκαν αυτά τα βασίλεια και πώς ο καθολικισμός αντικατέστησε τον αρειανισμό; Και πώς καταπολεμήθηκαν οι διάφορες μη χριστιανικές πρακτικές στις επικράτειές τους;

Κατά δεύτερον είναι σημαντικό να διαφωτιστεί η διαδικασία εκχριστιανισμού των γερμανικών λαών διότι όπως φάνηκε κι από προηγούμενες δημοσιεύσεις μου, κάποιοι μη χριστιανικοί λαοί που απασχόλησαν τη χριστιανική Ευρώπη το Μεσαίωνα (π.χ. Μαγυάροι, Σλάβοι, Σάξονες, Βίκινγκς, Φρίζιοι, λαοί της Βαλτικής) εκχριστιανίστηκαν ύστερα από πρωτοβουλίες των χριστιανικών τότε γερμανικών βασιλείων και από τις αλληλεπιδράσεις τους με αυτούς. Θα ήταν ελλιπές ένα θέμα που ξεκινούσε με ύστερες χρονικά εκχριστιανίσεις παραβλέποντας τις χρονικά παλαιότερες.

Αλλά κι επειδή στα ελληνικά forums, στα θέματα περί επικράτησης του χριστιανισμού συναντάται περισσότερο η αντιπαγανιστική νομοθεσία και πολιτική των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, αφενός επειδή μας αφορά σαν Έλληνες αφετέρου επειδή βρίσκεται πιο εύκολα από ελληνικές εκδόσεις, το διαδίκτυο κλπ. είναι χρήσιμο πιστεύω να ξέρουμε οι ενδιαφερόμενοι και γεγονότα και πρόσωπα πέρα από τους...Κωνσταντίνο, Θεοδόσιο και Ιουστινιανό. Άλλωστε παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον, είναι συναρπαστικά και προσφέρονται για συγκρίσεις με τα γνωστά «δικά» μας γεγονότα της Βυζαντινής περιόδου.

Να θυμίσω εδώ ότι στο εν λόγω topic δεν θα ασχοληθώ με τον εκχριστιανισμό ενός βασικού γερμανικού λαού, τους Βίκινγκς, διότι το έχω κάνει εκτεταμένα σε ξεχωριστό παλιότερο θέμα το οποίο και παραθέτω παρακάτω...για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Ο ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΒΙΚΙΝΓΚΣ

Αν διαβάσει κανείς το θέμα με τους Βίκινγκς θα βρει αρκετές περιπτώσεις βίας και επιβολής κατά τη διάδοση του χριστιανισμού στη Σκανδιναβία. Επίσης έχω ήδη αναφερθεί στην προηγούμενη σελίδα του παρόντος topic στον εκχριστιανισμό των Σαξόνων οπότε δεν θα πω κάτι άλλο προς το παρόν γι’ αυτούς.
Ας επιστρέψουμε όμως στους υπόλοιπους που δεν έχουν αναφερθεί.

Για τη συνέχεια αποφάσισα ότι ήταν καλύτερο να χωρίσω αρχικά την παρουσίαση σε δύο posts προς καλύτερη κατανόηση των γεγονότων. Στο πρώτο θα παρουσιαστεί η κατάρρευση του Αρειανισμού στα δυτικά γερμανικά βασίλεια και η επικράτηση του «νορμάλ» χριστιανισμού στα μέρη τους (ή καθολικισμού όπως συνηθίζεται να λέγεται στην ιστοριογραφία). Οπωσδήποτε η εικόνα του κόσμου θα ήταν διαφορετική αν αυτά τα βασίλεια είχαν διατηρηθεί και αργότερα προβάλλοντας έναν ακμαίο αρειανισμό ως ιδεολογικό αντίπαλο του χριστιανισμού. Γι’ αυτό η κατάρρευσή τους είναι καίριας σημασίας από ιστορική άποψη.

Στο δεύτερο post θα παρουσιαστούν διάφοροι νόμοι που κατάφερα να βρω από τα εκχριστιανισμένα γερμανικά κράτη της δύσης που καταπολεμούν θρησκείες, έθιμα και μεταφυσικές πρακτικές μη αποδεκτές και μισητές στον χριστιανισμό όπως η ειδωλολατρία, η μαγεία, η μαντική τέχνη, εβραϊκά έθιμα ακόμα και οι ίδιοι οι Εβραίοι.

Στην έρευνά μου έχω βασιστεί σε mainstream πηγές του διαδικτύου, στο πολύτομο έργο του Karlheinz Deschner, Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού(Εκδόσεις Κάκτος) που παρά τον προκλητικό του τίτλο είναι γενικά ακριβές στα ιστορικά γεγονότα και (περισσότερο για τους νόμους) στο βιβλίο του καθηγητή J.N. Hillgarth, Christianity and Paganism, 350-750. The Conversion of Western Europe (University of Pennsylvania Press)
http://www.upenn.edu/pennpress/book/859.html

Μετά από τα δύο πρώτα posts θα ακολουθήσουν κι άλλα -άγνωστου αριθμού- που θα περιέχουν γενικότερες παρατηρήσεις για την διάδοση του χριστιανισμού στους γερμανικούς λαούς συνοδευόμενες από ιστορικά γεγονότα. Οπωσδήποτε δεν ισχυρίζομαι ότι η έρευνά μου είναι πλήρης (δεν θα μπορούσε άλλωστε) ούτε ότι οι μεταφράσεις που έχω κάνει είναι οι καλύτερες. Είναι όμως επαρκείς για να κατανοήσει ο αναγνώστης το φαινόμενο της χριστιανικής επικράτησης στη δυτική και βόρεια Ευρώπη. Καλώ και οποιονδήποτε διαθέτει στοιχεία, που διαφωνεί ή συμφωνεί, που θέλει να προσθέσει οτιδήποτε χρήσιμο, να το κάνει.

Κάνοντας λοιπόν μια εισαγωγή για τις δημοσιεύσεις που θα ακολουθήσουν παραθέτω έναν χάρτη με τα γερμανικά κράτη που δημιουργήθηκαν πάνω στα ερείπια της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ώστε να υπάρχει μια εικόνα της γεωπολιτικής κατάστασης στη δυτική Ευρώπη (και βόρεια Αφρική).

Ισχυρά αρειανιστικά βασίλεια αναδείχθηκαν αυτά των Βησιγότθων στην Ιβηρική χερσόνησο και νότια Γαλλία, των Βανδάλων στη βορειοδυτική μεσογειακή Αφρική, των Οστρογότθων στην Ιταλία και σε εδάφη βορειότερα και ανατολικά αυτής πάνω στο οποίο επικάθησε λίγο αργότερα το επίσης αρειανιστικό βασίλειο των Λογγοβάρδων.

Το γερμανικό κράτος που ακολούθησε διαφορετική θρησκευτική επιλογή ήταν αυτό των Φράγκων στη Γαλατία. Επιλογή σταθμός για την ιστορία της δυτικής χριστιανοσύνης ήταν η βάφτιση του παγανιστή Φράγκου ηγεμόνα Κλόβις Ά το 496 ύστερα κι από πιέσεις της χριστιανής συζύγου του Κλοτθίλδης. Η βάφτιση του Κλόβις μάλλον οφείλεται και σε πολιτικά κίνητρα αφού έτσι διασφάλιζε καλές σχέσεις με τους πολυπληθέστερους χριστιανούς υπηκόους του στη (σημερινή) Γαλλία και μπορούσε να βασιστεί και στην βοήθεια της Γαλλορομανικής αριστοκρατίας στον πόλεμό του με τους Βησιγότθους τους οποίους και έδιωξε από σχεδόν όλη τη Γαλλία περιορίζοντάς τους στην Ιβηρική χερσόνησο. Ο Κλόβις οργάνωσε μια σειρά εκστρατειών και κατέκτησε σύντομα το μεγαλύτερο μέρος της Γαλατίας ιδρύοντας ένα ισχυρό φραγκικό βασίλειο. Θεωρείται όχι τυχαία λοιπόν ο πρώτος βασιλιάς των Φράγκων και ιδρυτής της δυναστείας των Μεροβίγγειων που θα κυβερνούσαν το βασίλειο για τους επόμενους δύο αιώνες. Στα χρόνια του Κλόβις συναντάμε και μια πρώιμη διάταξη που απαγορεύει τη μαντεία. Αυτή η απαγόρευση έλαβε χώρα στη Σύνοδο της Ορλεάνης που συγκάλεσε ο ίδιος ο Φράγκος βασιλιάς το 511 για τη διευθέτηση ποικίλων εκκλησιαστικών ζητημάτων. Ο Κλόβις γενικά προστάτευε και ενίσχυσε τη δύναμη της Εκκλησίας, διατηρώντας στενή σχέση με τον Πάπα.

Περισσότερα για τον Κλόβις και τη Σύνοδο της Ορλεάνης στα ακόλουθα links:
http://en.wikipedia.org/wiki/Clovis_I

http://en.wikipedia.org/wiki/First_Council_of_Orl%C3%A9ans

ΒΗΣΙΓΟΤΘΟΙ

Ο τελευταίος αρειανιστής Βησιγότθος βασιλιάς ήταν ο Λεοβίγιλδος που πέθανε το 586. Ο γιος του Ρεκκάρεδος μεταστράφηκε στον καθολικισμό περισσότερο για πολιτικούς λόγους, για να στερεώσει την εξωτερική και εσωτερική τους πολιτική με σύντροφο μια δυνατή εκκλησία αλλά και να παγιώσει θρησκευτική ενότητα στο ταραγμένο προηγουμένως βασίλειό του.

Στα χρόνια της βασιλείας του (586–601) ο αρειανισμός κατέρρευσε σε όλο το βησιγοτθικό κράτος παρά τις αντιστάσεις και επαναστάσεις ιδιαίτερα στην περιοχή της Σεπτιμανίας (περιοχή της νότιας παραθαλάσσιας Γαλλίας). Συμπαρατάχθηκε αμέσως με τον Ρεκκάρεδο ένα μέρος του αρειανικού κλήρου όμως ο λαός δίσταζε να πράξει το ίδιο παρά την απαίτηση του βασιλιά (η πλειοψηφία του λαού πάντως είχε ήδη καθολική πίστη από παλαιότερα). Υπό την καθοδήγηση του αρειανιστή επισκόπου Αθάλοκου και δύο πλούσιων κομήτων (Γρανίστας και Βιλδίγερνος) ξέσπασε μια άγρια εξέγερση στην πόλη Ναρβώνη χωρίς αποτέλεσμα και καταπνίγηκε από τον Ρεκκάρεδο με μεγάλη αιματοχυσία. Τον ηγέτη μιας ακόμα συνωμοσίας, τον κόμη Σέγγα ο οποίος βρισκόταν σε συνεργασία με τον αρειανιστή επίσκοπο της πόλη Μέριδα, τον έστειλε το 588 ο Ρεκκάρεδος εξορία με δύο κομμένα χέρια. Ο αρειανιστής επίσκοπος του Τολέδου Ουλδίλας εξορίστηκε όπως πολλοί άλλοι αρειανιστές επίσκοποι ενώ ο δούκας Αργιμούνδος που υποκίνησε μία ακόμα συνωμοσία για να έρθει στην εξουσία τιμωρήθηκε αρχικά με μαστίγωμα. Στη συνέχεια τον κούρεψαν, τον ακρωτηρίασαν και τον περιέφεραν βίαια κουβαλημένο σ’ ένα γάιδαρο, μέσα στους δρόμους του Τολέδου. Στην εξορία πέθανε και ο αρειανιστής επίσκοπος της Μέριδας Σούννας.

Στην ΄Γ Σύνοδο του Τολέδου το Μάιο του 589 προσχώρησε ένα μέρος των αρειανιστών στο νικητή καθολικισμό και αναθεματίστηκε ο αρειανισμός. Ο βασιλιάς Ρεκκάρεδος ανακήρυξε τον καθολικισμό επίσημη κρατική θρησκεία και άρχισε να εξολοθρεύει τον αρειανισμό γρήγορα και ολοκληρωτικά με διάλυση της εκκλησιαστικής του οργάνωσης, με αποκλεισμό των αρειανιστών από όλα τα δημόσια αξιώματα, με δήμευση των εκκλησιαστικών αγαθών των αρειανιστών προς όφελος των καθολικών επισκόπων και με κάψιμο των ιερών τους βιβλίων. Επίσης εκτέθηκε σε δυνατές πιέσεις ο ιουδαϊσμός, επιβλήθηκε στον προσηλυτισμένο κλήρο η αγαμία, εντάθηκε η εκκλησιαστική δουλεία προς όφελος της εκκλησιαστικής ιδιοκτησίας και ιδρύθηκε πλέον στην Ισπανία καθολικό κρατικό εκκλησίασμα που περιλάμβανε το σύνολο των υποτελών. Οι καθολικοί ιερείς αναγνώρισαν «αποστολικό αξίωμα» στον Ρεκκάρεδο και τον γιόρτασαν σαν «νέο Κωνσταντίνο», σαν «παναγιότατο βασιλιά».
Μαζί με τους Βησιγότθους μεταστράφηκαν οριστικά στον καθολικισμό και οι αρειανιστές Σουηβοί ένα γερμανικό φύλο που είχε εγκατασταθεί στα βορειοδυτικά και δυτικά της ιβηρικής χερσονήσου και άλλαζε συνεχώς θρησκεία σχετικά εύκολα.

ΠΗΓΕΣ:

Karlheinz Deschner: Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, τ.5, εκδ. Κάκτος

http://en.wikipedia.org/wiki/Reccared_I

http://en.wikipedia.org/wiki/Visigothic_Kingdom

......................................................................

ΒΑΝΔΑΛΟΙ

Οι Βάνδαλοι ήταν ένας ανατολικογερμανικός λαός που από την αρχική του πατρίδα στη Σκανδιναβία μετανάστευσε στην Πολωνία, κατόπιν στην Ουγγαρία και ύστερα από πιέσεις των Ούννων αναγκάστηκε να μετακινηθεί δυτικά όπως πολλά γερμανικά φύλα τον 5ο αιώνα μ.Χ.
Μετά από πολυετείς περιπετειώδεις μετακινήσεις κατά τις οποίες αγωνίστηκαν εναντίον Φράγκων, Βησιγότθων και Ρωμαίων σχεδόν μέχρι ολικής εξαφάνισης κατάφεραν να περάσουν στην Ιβηρική κι από εκεί στη βόρεια Αφρική στο πρώτο μισό του 5ου αιώνα μ.Χ. ιδρύοντας ένα ισχυρό βασίλειο με πρωτεύουσα τη Χαλκηδόνα που εξελίχτηκε σε σημαντική ναυτική δύναμη. Οι θαλάσσιες επιδρομές τους έφτασαν να απειλούν μέχρι και την Πελοπόννησο. Το 455 λεηλάτησαν και την Ρώμη. Οι Βάνδαλοι είχαν προσηλυτισθεί στον αρειανισμό ήδη από το 422 μ.Χ. και χρησιμοποιούσαν τη Βίβλο και τη λειτουργία του αποστόλου των Βησιγότθων Ουλφίλα.

Η στάση των Βανδάλων κατακτητών απέναντι στους χριστιανούς υπηκόους τους του καθολικισμού υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή αν και ανά περιόδους –όταν διατηρούσαν καλές σχέσεις με το Βυζάντιο- συναντάμε και πιο ήπιες φάσεις. Ήδη κατά την επέκταση του βασιλείου τους εξόριζαν καθολικούς ιερείς ενώ στις ληστρικές τους επιδρομές στη Σικελία το 440 εξαπέλυσαν πογκρόμ εναντίον τους σκοτώνοντας πολλούς καθολικούς. Υπό τον βασιλιά των Βανδάλων Γιζέριχο εξορίστηκαν καθολικοί επίσκοποι, δημεύτηκαν περιουσίες καθολικών μεγαλοκτηματιών, και οι δύο Εκκλησίες (καθολική, αρειανιστική) υποτάχτηκαν στην κυριαρχία του ενώ η αρεινιστική Εκκλησία έγινε επίσημη Εκκλησία του κράτους του. Ο Γιζέριχος υποχρέωνε τους Ρωμαίους αξιωματούχους να ασπάζονται τον αρειανισμό . Οι απειθείς τιμωρούνταν αρχικά με κατάσχεση της περιουσίας τους, ύστερα με εξορία, με βασανισμούς και τέλος με εκτέλεση. Η αλλαξοπιστία τιμωρούνταν επίσης με θανάτωση. Το 477 μετά το θάνατο του Γιζέριχου στην εξουσία ανήλθε ο γιος του Ονώριχος ο οποίος αρχικά για να σταθεροποιηθεί στο θρόνο ήταν διαλλακτικός απέναντι στους καθολικούς. Αργότερα όμως συνέχισε την καταπιεστική πολιτική του πατέρα του εξορίζοντας στην έρημο, φυλακίζοντας, μαστιγώνοντας και καίγοντας ζωντανούς τους καθολικούς ιερείς ενώ συνεχίστηκε και η κατάσχεση των περιουσιών τους. Το 484 ο Ονώριχος έκλεισε όλες τις καθολικές εκκλησίες και απαγόρευσε τον καθολικισμό. Κάηκαν επίσης πολλά βιβλία των καθολικών. Στα χρόνια των επόμενων βασιλιάδων οι διωγμοί των καθολικών άλλοτε υποχωρούσαν και άλλοτε εντείνονταν.

Ουσιαστικά το τέλος του αρειανισμού στο βασίλειο των Βανδάλων ήταν η άμεση συνέπεια της διάλυσης του βασιλείου τους ύστερα από τις επιθέσεις των Βυζαντινών τον 6ο αιωνα μ.Χ. με τους οποίους οι αντιθέσεις είχαν οξυνθεί εδώ και καιρό. Ο Βυζαντινός στρατηγός Βελισάριος πέτυχε μια σπουδαία νίκη εναντίον των Βανδάλων κοντά στην Καρχηδόνα το 533 κι από το σημείο αυτό αρχίζει η κατάρρευση του γερμανικού φύλου. Οι πιο δυνατοί Βάνδαλοι που αιχμαλωτίστηκαν ενσωματώθηκαν στον βυζαντινό στρατό της ανατολής που πολεμούσε τους Πέρσες.
Στο θρησκευτικό πεδίο τώρα η νίκη των Βυζαντινών μοιραία άλλαξε το θρησκευτικό σκηνικό στη βόρεια Αφρική. Αν και ο Ιουστινιανός αρχικά επιθυμούσε μια μετριοπαθή θρησκευτική πολιτική καθώς ετοιμαζόταν για πόλεμο με τους Οστρογότθους, εντούτοις οι επίσκοποι της Αφρικής και ο πάπας Αγαπητός τον μετέπεισαν. Με διάταγμα της 1ης Αυγούστου 535 αφαίρεσαν από τους αρειανιστές τις εκκλησίες, απαγόρευσαν τις τελετουργίες τους, την ανάδειξη επισκόπων και ιερωμένων και τους απέκλεισαν από όλες τις υπηρεσίες. Προέβησαν σε ενέργειες και εναντίον των άλλων μη καθολικών. Ακόμη και το καθολικό Εγχειρίδιο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας παραδέχεται ότι: «Πολύ σκληρά ήταν τα μέτρα που όριζε το διάταγμα για τους αρειανιστές, δονατιστές, Ιουδαίους και ειδωλολάτρες. Αναγκάζονταν να κλείσουν τους ναούς τους, να αφήσουν κάθε λατρευτική πράξη, κάθε συγκέντρωση απαγορευόταν, αρκούσε που μπορούσαν να μείνουν ζωντανοί. Ο πάπας συνεχάρη τον αυτοκράτορα για τον τόσο ζήλο για την επέκταση του βασιλείου του Θεού».

Η υποταγή των Βανδάλων δεν σήμαινε βέβαια αυτόματα και ειρήνευση στην νεοκατακτηθείσα περιοχή της βόρειας Αφρικής αφού ξεσηκώθηκαν οι αρειανιστές Γότθοι που συνόδευαν τα βυζαντινά στρατεύματα στις επιχειρήσεις κατά των Βανδάλων καθώς και διάφορα απομεινάρια Βανδάλων. Οι Γότθοι τελικά ηττήθηκαν μετά από σκληρές μάχες και εξορίστηκαν μαζί με τις γυναίκες των Βανδάλων στρατιωτών. Μια νέα εξέγερση με αρχηγό κάποιον Γόνθαρη γύρω από τον οποίο συστρατεύτηκαν βανδαλικοί πληθυσμοί ανατράπηκε από τον Αρμένιο Αρταβάνη τον οποίο ο Ιουστινιανός είχε κάνει στρατηγό όλης της Αφρικής και ο διάδοχός του Ιωάννης έσβησε τις τελευταίες σπίθες εξέγερσης. Εκεί τελειώνει και η ιστορία των Βανδάλων οι οποίοι αναμείχθηκαν με τους υπάρχοντες πληθυσμούς και εξαφανίστηκαν από την ιστορία μαζί με τη θρησκεία τους...

......................................................................

ΠΗΓΕΣ:

Karlheinz Deschner: Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, τ.2, εκδ. Κάκτος

http://en.wikipedia.org/wiki/Vandals

ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΟΙ

Οι Λογγοβάρδοι εισέβαλαν στην Ιταλία στο 2ο μισό του 6ου αιώνα μ.Χ. και ουσιαστικά αντικατέστησαν το διαλυμένο αρειανιστικό βασίλειο των Οστρογότθων το οποίο εξαφανίστηκε μαζί με μεγάλο μέρος του πληθυσμού του ύστερα από τις άγριες μάχες με τους Βυζαντινούς εισβολείς σ’ έναν πραγματικά εξοντωτικό πόλεμο.

Ένας ευνοϊκός για τον καθολικισμό παράγοντας στο κράτος των Λογγοβάρδων στην Ιταλία ήταν η Βαυαρή χριστιανή πριγκίπισα Θεοδελίνδη που ασκούσε σημαντική επιρροή στους Λογγοβάρδους συζύγους της στα τέλη του 6ου και στις αρχές του 7ου αιώνα μ.Χ.

Τα μεγάλα βήματα για την αποτίναξη του αρειανισμού έγιναν όμως λίγο αργότερα. Ο γιος του βασιλιά Αριπέρτου, ο Πρεκτάριτος ανακηρυγμένος σε βασιλιά το 671 από τους Λογγοβάρδους διεξήγαγε μια έντονη πολιτική εκκαθολικισμού σε συμφωνία με τη Ρωμαϊκή Εκκλησία. Με διάταγμα κατέστησε υποχρεωτική τη βάφτιση των Εβραίων με ποινή το θάνατο για όσους δεν γίνονταν χριστιανοί. Πάντως ο βαθμός που επιτεύχθηκε αυτό παραμένει αμφίβολος. Ο γιος του Κουνινκπέρτος που τον διαδέχτηκε συνέχισε με ζήλο το έργο του πατέρα του. Επίσης ο Κουνινκπέρτος κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια εξέγερση με οργανωτή τον δούκα Άλαχις του Τρέντο ο οποίος στηριζόταν σε όλες τις αντιπολιτευόμενες ομάδες, τουτέστιν από τα τελευταία υπολείμματα του Αρειανισμού και από σχισματικούς των Τριών Κεφαλαίων. Αρχικά ο Άλαχις ανάγκασε σε φυγή τον Κουνινκπέρτο και δρούσε προσωρινά σαν βασιλιάς στην Παβία προκαλώντας την αποστροφή του καθολικού κλήρου. Οι δύο πρίγκιπες οδήγησαν τα στρατεύματά τους στην πεδιάδα Κορονάτε όπου συγκρούστηκαν σε έναν αιματηρό αγώνα της ορθοδοξίας εναντίον του σχίσματος. Ο Κουνινκπέρτος τελικά επικράτησε και ο Άλαχις εξολοθρεύτηκε ενώ οι φυγάδες του στρατού του σφάζονταν ή πνίγονταν στον ποταμό Άδδα. Ένας άλλος στασιαστής ονόματι Άνσφριτος που ήθελε να συνεχίσει τα σχέδια του Άλαχις τυφλώθηκε και εξορίστηκε. Μετά από αυτά τα γεγονότα εδραιώθηκε ο καθολικισμός στο κράτος των Λογγοβάρδων και τελείωσε και το σχίσμα των Τριών Κεφαλαίων που είχε ταλαιπωρήσει τη βόρεια Ιταλία για πολλά χρόνια. Επιζούσαν πάντως λίγα στοιχεία παγανισμού.

Επί βασιλείας Λιουτπράνδου (712-744) ο καθολικός χριστιανισμός ήταν ολοκληρωτικός πλέον στο λογγοβαρδικό κράτος. Άξιο αναφοράς είναι το νομοθετικό έργο του Λιουτπράνδου (Notitia de actoribus regis) που δημοσιεύτηκε γύρω στο 733 και συγκεκριμένα η διάταξη που στρεφόταν εναντίον του παγανισμού και των προφητών/μάντεων.
Η εν λόγω διάταξη ορίζει τα εξής:

Liutprand 84.I (727)
Εάν κάποιος ξεχνώντας τον φόβο του θεού επισκεφθεί μάντη, άντρα ή γυναίκα, για να λάβει μαντεία ή λάβει οποιεσδήποτε απαντήσεις απ’ αυτούς, θα πληρώσει το μισό της αξίας του (guidrigild – όρος που στην κοινωνία των Φράγκων ισοδυναμούσε με την αξία κάθε προσώπου ή περιουσίας σε χρήμα) στο Ιερό Παλάτι...και θα μετανοήσει σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς κανόνες. Κατά τον ίδιο τρόπο όποιος ασκήσει λατρεία σε δέντρο το οποίο οι αγρότες αποκαλούν ιερό ή σε πηγή, ή πραγματοποιήσει ιεροσυλία ή επίκληση, θα πληρώσει ομοίως μισό guidrigild...Και εάν κάποιος που γνωρίζει άντρα ή γυναίκα μάντη δεν τους καταγγείλει ή κρύψει αυτούς που τους επισκέπτονται θα τιμωρηθεί με την ίδια ποινή. Όποιος αποδειχτεί ότι έστειλε τον υπηρέτη του ή την υπηρέτριά του σε μάντεις για να λάβει τις απαντήσεις τους θα πληρώσει την παραπάνω χρηματική ποινή. Αλλά εάν ο υπηρέτης ή η υπηρέτρια πάει σε μάντη χωρίς την συγκατάθεση του κυρίου του/της για τον ίδιο λόγο τότε ο ιδιοκτήτης τους πρέπει να τους πουλήσει εκτός επαρχίας. Και αν ο ιδιοκτήτης δεν το πράξει, τότε θα πληρώσει την ίδια ποινή.

ΠΗΓΕΣ:

Karlheinz Deschner: Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, τ.5, εκδ. Κάκτος

J. N. Hillgarth: Christianity and Paganism, 350-750, The Conversion of Western Europe, University of Pennsylvania Press, 1969.

http://en.wikipedia.org/wiki/Lombards#Christianisation

http://www.jewishhistory.org.il/history.php?id=5301

http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/judaica/ejud_0002_0003_0_01984.html

http://www.byzsym.org/index.php/bz/article/viewFile/1062/992

Bernard S. Bachrach - Early Medieval Jewish Policy in Western Europe

http://www.cristoraul.com/ENGLISH/MedievalHistory/The-Lombard-Kingdom/10-LAWS-OF-LIUTPRAND.html

http://community-2.webtv.net/Tales_of_the_Western_World/RLSYNODS/

Σύνοδος της Auxerre, 561-605

1. Δεν επιτρέπεται να ντύνεται κάποιος σαν μοσχάρι ή αρσενικό ελάφι τις Καλένδες (1η ) Ιανουαρίου ή να παρουσιάζει διαβολικά δώρα. Αυτή την ημέρα κάθε χάρη θα δίνεται όπως τις άλλες μέρες.

3. Απαγορεύονται οι προσφορές ή οι ολονυχτίες στις γιορτές αγίων σε ιδιωτικές κατοικίες ή η εκπλήρωση όρκων σε ξύλα, ιερά δέντρα ή πηγές αλλά όποιος πρέπει να κάνει όρκο ας μείνει ολονυχτία στην εκκλησία και να εκπληρώσει τον όρκο του προσφέροντας κάτι στους υπηρέτες της εκκλησίας ή στους φτωχούς. Επίσης δεν επιτρέπεται σε κανέναν να κατασκευάσει πόδια ή απεικονίσεις ανθρώπων από ξύλο.

4. Απαγορεύεται η επίσκεψη σε μάντεις ή οιωνοσκόπους ή σε αυτούς που προσποιούνται ότι γνωρίζουν το μέλλον ή που κοιτούν αυτά που ονομάζουν «μοίρες των αγίων», ή σε εκείνους που φτιάχνουν ψωμί ή ξύλο. Οτιδήποτε θέλει να κάνει ένας άνθρωπος ας το κάνει στο όνομα του Θεού.

5. Απαγορεύεται ειδικά και με κάθε τρόπο η τήρηση αυτών των τύπων κατά τη διάρκεια των ολονυκτιών που διεξάγονται για χάρη του αγίου Μαρτίνου.

http://www.newadvent.org/cathen/02145a.htm
http://ccl.rch.uky.edu/node/7535

Το διάταγμα του Φράγκου βασιλιά Χιδελβέρτου Ά (533-58) κατά του παγανισμού (552 μ.Χ.)

Πιστεύουμε ότι με την ευλογία του Θεού και για τη σωτηρία των ανθρώπων, εάν οι χριστιανοί έχουν εγκαταλείψει τη λατρεία των ειδώλων, θα υπηρετούν το Θεό στον οποίο υποσχεθήκαμε ολοκληρωτική πίστη, καθαρά όπως μας διδάσκει. Και επειδή είναι απαραίτητο οι άνθρωποι που δεν ακολουθούν τις οδηγίες των επισκόπων όπως θα έπρεπε να διορθωθούν επίσης από την εξουσία μας, έχουμε διατάξει αυτό το κείμενο να σταλεί παντού. Διατάζουμε ότι οποιοσδήποτε, παρά την εντολή που έλαβε, δεν ξεφορτωθεί αμέσως από τα χωράφια του τα φτιαγμένα από άνθρωπο και αφιερωμένα στο διάβολο είδωλα, ή δεν επιτρέψει σε επισκόπους να τα καταστρέψουν, τότε θα χάνει την ελευθερία του μέχρι να παρουσιαστεί μπροστά μας και να προσφέρει εγγυήσεις.
Επαφίεται σ’ εμάς να αποφασίσουμε πώς η προσβολή απέναντι τον Θεό θα υπερασπιστεί ενάντια στον ιερόσυλο, σε συμφωνία με την πίστη μας καθώς ο επίσκοπος αναγγέλλει από τον βωμό τι κηρύττει το Ευαγγέλιο, οι προφήτες ή οι απόστολοι, μέσα στα όρια της κατανόησής μας. Μας εκφράζονται παράπονα ότι πολλές ιεροσυλίες πραγματοποιούνται μεταξύ του λαού. Ο Θεός πληγώνεται απ’ αυτές και οι άνθρωποι μέσω της αμαρτίας οδηγούνται στο θάνατο, περνώντας νύχτες μεθυσμένοι τραγουδώντας αισχρά τραγούδια, ακόμα και τις ιερές μέρες του Πάσχα, της θείας Γέννησης και στις υπόλοιπες εκκλησιαστικές γιορτές, ή και χορεύοντας στις πόλεις τις Κυριακές. Απαγορεύουμε εντελώς όλες αυτές τις πράξεις που πληγώνουν τον Θεό. Οποιοσδήποτε τολμήσει να διαπράξει αυτές τις ιεροσυλίες μετά από τη νουθεσία των επισκόπων και το διάταγμά μας θα τιμωρείται με 100 χτυπήματα αν είναι δούλος ενώ αν είναι αξιότιμης κοινωνικής θέσης...[το υπόλοιπο κείμενο έχει χαθεί]

http://www.ccel.org/ccel/wace/biodict.html?term=Germanus,%20bp.%20of%20Paris

Lex Visigothorum,VI, 2, 4 (642-52)

Οι μάγοι και οι επικλητές καταιγίδων που με τα ξόρκια τους φέρνουν χαλάζι στα αμπέλια και στα χωράφια σιτηρών ή εκείνοι που παρενοχλούν τα μυαλά των ανθρώπων με την επίκληση δαιμόνων ή γιορτάζουν για το διάβολο σε νυχτερινές τελετές, ή που καλούν δαίμονες μπροστά τους μέσω κακόφημων τελετών και όλοι όσοι από αυτούς εντοπίζονται ή κρίνονται ένοχοι τέτοιων προσβολών από οποιονδήποτε δικαστή, πράκτορα ή επόπτη στην περιοχή των οποίων αυτές οι πράξεις λαμβάνουν χώρα θα βασανίζονται δημόσια με 200 χτυπήματα μαστιγίου. Επίσης θα σύρεται βίαια σε δέκα χωριά της κοινότητας ως προειδοποίηση για τους υπόλοιπους. Και ο δικαστής για να μην αφεθούν τα ίδια πρόσωπα σε τέτοιες πρακτικές θα τους θέτει υπό περιορισμό φροντίζοντας να έχουν ρουχισμό και τροφή στερώντας τους έτσι την ευκαιρία να προκαλέσουν περαιτέρω φθορές. Μπορεί επίσης να τους στείλει στον βασιλιά και να τους αφήσει στη διάθεσή του. Αυτοί που έχουν καταδικαστεί να έχουν συμβουλευτεί τέτοια πρόσωπα (σ.σ. μάγους κλπ) θα δέχονται 200 χτυπήματα με μαστίγιο μπροστά σε συγκεντρωμένο πλήθος ώστε όλοι όσοι είναι ένοχοι για τέτοια εγκλήματα να μην γλιτώσουν την τιμωρία.

Lex Visigothorum, XII, 2, 16 (642-52)

Καθώς το έγκλημα της προσποιητής πίστης στον Χριστό θα πρέπει να θρηνείται από όλους τους χριστιανούς, για τον ίδιο λόγο θα πρέπει να είναι προφανές ότι κανένας κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις, δεν αξίζει συγχώρεσης εάν αποδειχτεί ότι απαρνήθηκε μια καλή θρησκεία για χάρη μιας κακής. Συνεπώς, επειδή μια σκληρή και τρομερή πράξη αλαζονείας πρέπει να ξεριζώνεται από μια ακόμη σκληρότερη τιμωρία, διακηρύσσουμε με το ακόλουθο έδικτο ότι: οποτεδήποτε έχει αποδειχτεί ή θα αποδειχτεί ότι ένας χριστιανός ανεξαρτήτως φύλου, και ειδικότερα κάποιος που γεννήθηκε από χριστιανούς γονείς, έχει πραγματοποιήσει περιτομή ή οποιοδήποτε άλλο εβραϊκό έθιμο (Ο Θεός να το αποτρέψει!) θα τιμωρείται με ατιμωτικό θάνατο με το ζήλο και τη συνεργασία των Καθολικών κάτω από τα πιο φρικτά και εξευτελιστικά βασανιστήρια που μπορεί να εφαρμοστούν ώστε (ο παραβάτης) να μάθει πόσο τρομερό και σιχαμερό είναι ένα τέτοιο αδίκημα το οποίο διέπραξε τόσο ανήθικα. Εάν αυτό το λάθος έχει μολύνει τους κληρονόμους και συγγενείς του που το έχουν αποδεχθεί, τότε ολόκληρη η περιουσία ενός τέτοιου ανθρώπου θα κατάσχεται προς όφελος του βασιλικού θησαυροφυλακίου.

http://en.wikipedia.org/wiki/Visigothic_Code

Έδικτο του Φράγκου βασιλιά Κλοθάριου ΙΙ (18 Οκτωβρίου, 614)

Διάταξη 10

Οι Εβραίοι δεν επιτρέπεται να κατέχουν δημόσια αξιώματα ανώτερα απ’ αυτά των χριστιανών. Οποιοσδήποτε Εβραίος τολμήσει να καταφύγει σε τέτοια πράξη θα υποστεί αυστηρή ποινή μέσα από τους εκκλησιαστικούς κανόνες. Κανένας Εβραίος δεν θα τολμήσει να ζητήσει από τον Πρίγκιπα οποιαδήποτε εξουσία πάνω σε χριστιανούς ή να την εξασκήσει. Εάν το επιχειρήσει θα βαφτίζεται με όλη την οικογένειά του από τον επίσκοπο της πόλης όπου ενήργησε ενάντια στους εκκλησιαστικούς κανόνες.

http://en.wikipedia.org/wiki/Edict_of_Paris

Όλα τα παραπάνω περιέχονται αναλυτικά στο βιβλίο του Hillgarth που υπέδειξα νωρίτερα και συγκεκριμένα στις σελίδες 98-116 στο κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στη νομοθεσία που συνέβαλλε στην ισχυροποίηση του χριστιανισμού και της Εκλησίας στη Δύση.

quote:

---

macedon

Πολύ ωραία όλα αυτά περί Χρυσής Αυγής, Μιχαλολιάκου, εκλογών, κτλ. που είναι απόλυτα σχετικά με την βίαιη επιβολή του χριστιανισμού στους Έλληνες, με έναν τρόπο που μόνον εσύ καταλαβαίνεις...

---

quote:

---

macedon

Get a life!

---

Edited by - PanosT on 19/12/2012 15:56:37

quote:

---

Απορώ και προβληματίζομαι γιατί δε θέλεις να συνεχίσουμε την ωραία και πολιτισμένη μας (ελπίζω να μην έχεις παράπονο ως προς αυτό προς ώρας) συζήτηση???

---

Γιατί σε θεωρώ κρετίνο. Άλλη απορία;

macedon

quote:

---

macedon

quote:

---

Απορώ και προβληματίζομαι γιατί δε θέλεις να συνεχίσουμε την ωραία και πολιτισμένη μας (ελπίζω να μην έχεις παράπονο ως προς αυτό προς ώρας) συζήτηση???

---

Γιατί σε θεωρώ κρετίνο. Άλλη απορία;

---

quote:

---

PanosT

Εδώ μπορείς να βρεις το δικό μου ποστ (προτελευταίο στη σελίδα).

http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?ARCHIVE=&whichpage=11&TOPIC_ID=11330

---

Τις διάβασα τις αναφορές.

Έχω να παρατηρήσω τα εξής:

- Μία αφορά μια περίπτωση ανθρωποθυσίας κατά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, άρα δεν αφορά την εποχή που μας ενδιαφέρει. Πέραν αυτού είναι μια περίπτωση η ιστορικότητα της οποίας μπορεί να αμφισβητηθεί (π.χ. την αγνοούν πολλοί αρχαίοι συγγραφείς που έγραψαν για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας)

- Η αναφορά του Παυσανία στα Βοιωτικά λέει ότι κάποτε πάνω στο μεθύσι οι θυσιάζοντες σκότωσαν τον ιερέα του Διονύσου κι αυτός για τιμωρία έριξε επιδημία στις Ποτνιές όπου συνέβη το περιστατικό. Για να τον εξευμενίσουν έπρεπε να θυσιάζουν ένα παιδί στην ακμή της ηλικίας του Σε λίγα χρόνια όμως ο θεός άλλαξε το σφάγιο με κατσίκι αντί παιδιού. Με άλλα λόγια από την περιγραφή δεν φαίνεται ότι την εποχή του Παυσανία πραγματοποιούνταν ανθρωποθυσίες στην εν λόγω περιοχή της Βοιωτίας αφού αναφέρεται σε κάποιο απροσδιόριστο παρελθόν υπογραμμίζοντας ότι το μακάβριο έθιμο έχει ήδη τελειώσει(με την αντικατάσταση του παιδιού από κατσίκι). Και εννοείται ότι ούτε για τον 4ο αιώνα μ.Χ. -τότε δηλαδή που ξεκινά ο νομοθετημένος διωγμός της ειδωλολατρίας- μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα.

- Ούτε η μαρτυρία του Ευρυπίδη μπορεί να συσχετιστεί κατ' οποιονδήποτε τρόπο με το τι γινόταν αιώνες μετά την εποχή του.

- Στην Αρκαδία και ειδικότερα στο Λύκαιο Όρος φαίνεται ότι υπάρχει ένα σοβαρό θέμα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια απομονωμένη περιοχή. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι ο Παυσανίας έγραψε για την Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα. Δεν λέει τίποτα για όλες τις άλλες ελληνικές περιοχές (Μακεδονία, Θράκη, Θεσσαλία, Ιόνια νησιά, Αιγαίο, Κρήτη, Ηπειρος, Μικρά Ασία). Συνεπώς δεν μπορεί να καλύψει γεωγραφικά ένα θέμα πιθανών επιβιώσεων ανθρωποθυσιών στην αυτοκρατορία, ούτε καν στο τμήμα της Ελλάδας.

Τελικά περισσότερο χρήσιμη είναι η μαρτυρία του Πορφύριου αλλά προσωπικά θα επιθυμούσα ενίσχυσή της από άλλες πηγές της εποχής του (3ος-4ος αιώνα μ.Χ.) για να εξετάσουμε το αληθές και την έκταση αυτών των ανθρωποθυσιών.

quote:

---

PanosT

Για παράδειγμα κατά την μετέπειτα εμφάνιση του Μουσουλμανικού/Ισλαμιστικού στοιχείου (όπου δεν υπήρχαν ανθρωποθυσίες) υπήρξαν άλλοι κώδικες για να το διώκουν?

---

Δεν ξέρω και δεν το έχω ψάξει. Ποια είναι η δική σου γνώση-εκτίμηση.

quote:

---

PanosT

Το ότι δεν διώχθηκαν φαίνεται από τη μαρτυρία του Σύμμαχου, από την ελαστικότητα των νόμων στο Δυτικό κομμάτι, από τη συνεχή έκδοση και νέων Κωδίκων για το ίδιο θέμα το οποίο έπρεπε ήδη να είχε λυθεί από τους προηγούμενους και από την ύπαρξη ναών στο Ανατολικό κομμάτι για αιώνες μετά τους εν λόγω κώδικες και κάποιοι από αυτούς διεσώθηκαν μέχρι και τις μέρες μας (εδώ συνυπολογίστε και όλες τις καταγεγραμμένες καταστροφές ναών και μνημείων από Αλάριχο και άλλους βαρβάρους).

---

1. Η περίπτωση του Σύμμαχου νομίζω ότι δείχνει απλά ότι ο Κωνστάντιος παρά κάποια αντιπαγανιστικά μέτρα, δεν ήταν φουλ αντιπαγανιστής επιδεικνύοντας κάποια ανεκτικότητα απέναντι σε ειδωλολάτρες, συγκεκριμένους ή συγκεκριμένες ομάδες-γιορτές ειδωλολατρών. Δεν θα γενίκευα περαιτέρω την συγκεκριμένη περίπτωση όμως.

2. Η όποια ελαστικότητα (που δεν σημαίνει και πλήρη ανοχή) μπορεί να εξηγηθεί και από παράγοντες όπως η διατήρηση πολιτιστικής κληρονομιάς χωρίς όμως να ασκείται η παλιά θρησκεία, η επιθυμία για βαθμιαία θρησκευτική μεταστροφή ανάλογα με τις εκτιμήσεις κάθε αυτοκράτορα καθώς και από άλλους κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες. Προφανώς ένα τόσο εκτεταμένο και σπουδαίο φαινόμενο όπως η αλλαγή μιας θρησκείας στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία δεν μπορούσε να γίνει εν ριπή οφθαλμού.

3. Δε με προβληματίζει η θέσπιση νέων νόμων για το ίδιο θέμα. Τέτοια φαινόμενα μπορεί να οφείλονται σε επιθυμία του εκάστοτε αυτοκράτορα για ανανέωση της πολιτικής του, για να φρεσκαριστεί ή να ρυθμιστεί περαιτέρω ένας νόμος που μπορεί να μην τηρήθηκε στο ακέραιο. Π.χ. στο Θεοδοσιανό Κώδικα, ο νόμος 16.10.22 αναφέρει ότι "Οι ρυθμίσεις νόμων που έχουν ήδη εκδοθεί θα εξαλείψουν όσους ειδωλολάτρες υπάρχουν, αν και πιστεύουμε ότι μέχρι τώρα δεν έχει μείνει κανείς πια".

Άλλο παράδειγμα είναι οι Νεαρές που πολλές απ' αυτές επικύρωναν ήδη υπάρχοντες νόμους.

4. Προφανώς από τα χιλιάδες μνημεία όλο και κάτι θα σωζόταν. Από αυτό μέχρι τον ισχυρισμό ότι δεν διώχθηκαν οι παγανιστές από τους χριστιανούς έχει μεγάλη διαφορά.

quote:

---

PanosT

Το ότι δεν θα μπορούσαν να διωχθούν είναι ζήτημα απλής λογικής. Δεν μπορείς με ένα έδικτο ή με μια νομοθεσία να αλλάξεις τη μέχρι χθες Πίστη στη συντριπτική πλειοψηφία των υπηκόων σου με το έτσι θέλω επειδή είδες ένα όραμα και κατάφερες περιφανείς νίκες.

---

Προφανώς όχι. Αλλά εδώ μιλάμε για 3 αιώνες αντιπαγανιστικών μέτρων και με ένα σημαντικό ποσοστό εκχριστιανισμένων (ειδικά στα αστικά κέντρα) πριν αρχίσουν οι διωγμοί των παγανιστών.

quote:

---

PanosT

Όσο έντονα και να τα βίωσε αυτά τα γεγονότα ο Κωσταντίνος δεν υπάρχει περίπτωση να θεώρησε ότι μέσα σε χρόνο dt μπορούσε/έπρεπε/ήταν δυνατόν να αλλάξει την Πίστη των λαών.

---

Σωστά, γι' αυτό στέκομαι και στη συνέχεια. Άλλωστε και ο Κωνσταντίνος ποτέ δεν ήταν ο πρώτος στόχος στη σημερινή φιλοπαγανιστική φιλολογία για τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων. Και δικαίως νομίζω αφού οι πράξεις του είναι πολύ πιο φιλικές προς την ειδωλολατρία συγκριτικά με επόμενους αυτοκράτορες.

quote:

---

PanosT

Τέτοια "αντιδάνεια" υπήρχαν και από το Ρωμαικό Δωδεκάθεο που "αλλοίωσε" το πρωτογενές Αρχαιοελληνικό. Δεν επεκτείνομαι όμως άλλο σε λεπτομέρειες καθώς δεν τα έχω πρόσφατα αλλά σίγουρα (και εφόσον κάποιος τα αγνοεί) μπορεί να κάνει σε πρώτη φάση ένα search στο net για να βρει κάποιες πηγές.

---

Εύστοχες παρατηρήσεις. Μελλοντικά σκέφτομαι να γράψω κάποια πράγματα για την παρακμή της αρχαίας θρησκείας (εδώ η σε άλλο θέμα) που σχετίζεται με την αλλοίωση που επισημαίνεις.

Φίλε Πάνο παρακάτω λες:

quote:

---

PanosT

Το Βυζάντιο σίγουρα δεν ήταν μια ανεξίθρησκη Αυτοκρατορία αλλά φαντάσου ότι κάποια στιγμή είχε να τα βάλει και με το επιθετικό Μουσουλμανικό στοιχείο (αλλά και με τους Ρωμαιοκαθολικούς από την άλλη πλευρά) οπότε οι εν λόγω κώδικες λειτουργούσαν συσπειρωτικά και ως στοιχείο διαφοροποίησης από τους γύρω λαούς (κατακτηθέντες ή απλά συνορεύοντες).

---

quote:

---

PanosT

Οι Κώδικες λοιπόν έδωσαν το στίγμα της Νέας Αυτοκρατορίας που αναγνώρισε τη Νέα Θρησκεία και όχι μέτρο καταναγκαστικής επιβολής της έναντι της Παλαιάς.

---

Και μετά:

quote:

---

PanosT

Ο Κωνσταντίνος (άλλα και οι διάδοχοι) θα διοικούσαν πιο αποτελεσματικά και θα κοιμόνταν πιο ήσυχοι τα βράδυα στηριζόμενοι σε ευτυχισμένους παγανιστές υπηκόους παρά σε βιαίως εκχριστιανισθέντες. Αυτό λέει η κοινή λογική και αυτό πιστεύω και εγώ.

Αν μου εξηγήσει κάποιος ποιο το όφελος (πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, ηθικό, οικονομικό, ψυχολογικό κτλ) για έναν πολιτικοστρατιωτικό ηγέτη να αλλάξει τη θρησκεία του λαού του και μάλιστα με πρωτόγνωρη βία, σε σύγκριση με τη δεδομένη ζημία που θα υφίστατο, τότε θα μπω σε δεύτερες σκέψεις.

---

Εδώ δίνεις από μόνο σου ένα καλό λόγο. Συσπείρωση.
Ουσιαστικά -κι αυτό δεν είναι μόνο άποψή μου- ο χριστιανισμός λειτουργούσε ως συνεκτικός ιδεολογικός δεσμός μεταξύ ενός μωσαϊκού εθνοτήτων που διαβιούσαν στην επικράτεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Λες ότι δεν θα είχαν νόημα οι διώξεις αφού ένας αυτοκράτορας θα κοιμόταν πιο ήσυχος με ευτυχισμένους παγανιστές στο κράτος του. Αν είναι έτσι τότε δεν θα έπρεπε να είχαν διώξει και τους χριστιανούς παλαιότεροι αυτοκράτορες ούτε καμία θρησκεία. Αυτοί δεν θα ήθελαν να κοιμούνται ήσυχοι χωρίς απογοητευμένους θρησκευτικά κατοίκους?

Θυμίζω ότι ο χριστιανισμός διώχτηκε μεταξύ άλλων επειδή αμφισβητούσε βασικές αξίες του ρωμαϊκού κόσμου αλλά και επειδή θεωρήθηκε μαζί με άλλες θρησκείες προδοτικός προς το κράτος. Κατά παρόμοιο τρόπο ο παγανισμός θα μπορούσε να θεωρηθεί προδοτικός από το χριστιανικό Βυζάντιο, ακόμα και πιθανή εστία κοινωνικών αποσυντονισμών με ιδεολογικό όχημα και σύνδεσμο την κοινή παγανιστική πίστη, πράγμα που δεν θα ήθελε κανένας αυτοκράτορας επίσης.

quote:

---

PanosT

Μέχρι τότε και ο Gibbon και ο Renan και Robin Lane Fox και η Αρβελέρ και ο Παπαρρηγόπουλος και ο Δραγούμης και ο Γιαννόπουλος κ.α με καλύπτουν απόλυτα διότι στα μάτια μου αλληλοσυμπληρώνουν τέλεια το ιστορικό παζλ των εν λόγω αιώνων.

---

Από αυτούς έχω διαβάσει μόνο Άρβελέρ η οποία δέχεται τους διωγμούς των ειδωλολατρών (π.χ. στο βιβλίο της "Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ).

Οι υπόλοιποι ιστορικοί που αναφέρεις αρνούνται τους διωγμούς ολοκληρωτικά ή π.χ. αμφισβητούν επιμέρους θέματα όπως η εφαρμογή ή μη ενός συγκεκριμένο εδίκτου όπως κάνει ο Gibbon? Εχει σημασία να το ξεκαθαρίσουμε αυτό.
Εδώ πάντως βλέπω να δέχεται και ο Gibbon τους διωγμούς και τις καταστροφές.
http://www.ccel.org/g/gibbon/decline/volume1/chap28.htm#destr

Προσωπικά δεν έχω βρει κανέναν ιστορικό μέχρι τώρα που να τους αρνείται ως ιστορικό γεγονός.

Lost in Necropolis

La ville de la mort

Μιλώντας για αναφορές περί ανθρωποθυσιών δες και αυτήν από Σταγειρίτη. Αποτελεί πηγή του Σωτήρη για να με πείσει ότι δεν τελούνταν ανθρωποθυσίες. Του την επέστρεψα σημειώμένη ώστε να μου δικαιολογήσει τον ισχυρισμό του. Έκτοτε σιγή ιχθύος από Σωτήρη...

Σίγουρα εσύ θα βγάλεις τα σωστά συμπεράσματα.

Πάμε παρακάτω.

Καλέ μου Agnostic γιατί το κουράζουμε με λάθος τρόπο το ζήτημα.
Ανθρωποθυσίες γίνονται ακόμη ΚΑΙ σήμερα στα "Δυτικά Χριστιανικά κράτη" εκτός αν το αρνείσαι.

Οι τελετές πλέον δεν λέγονται Παγανιστικές αλλά Σατανιστικές/Αποκρυφιστικές κτλ.
Ακόμα και για τις "mainstream" Μασσονικές τελετές απόδοσης των υψηλότερων βαθμών (30 εως 33) έχουν γραφεί και ειπωθεί απίστευτα πράγματα.

Σ'όλα αυτά τα "δόγματα" τόσο το ανθρωπινο αίμα όσο και η θυσία ανθρώπων (παρθένων, βρεφών κτλ) αποτελούν κεντρικά σημεία εξευμενισμού/εξαγνισμού και αφοσίωσης.

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ήταν απλά μια παλιά και μεμονωμένη (π.χ στο Λύκαιο όρος) συνήθεια η οποία έτσι ξαφνικά σταμάτησε???

Ας είχαμε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Αρχαιοελληνική Γραμματεία σωσμένη ώστε να κρίναμε εκ του ασφαλούς. Με το 3% και πάλι καλά να λες...

quote:

---

quote:

---

PanosT

Για παράδειγμα κατά την μετέπειτα εμφάνιση του Μουσουλμανικού/Ισλαμιστικού στοιχείου (όπου δεν υπήρχαν ανθρωποθυσίες) υπήρξαν άλλοι κώδικες για να το διώκουν?

---

Δεν ξέρω και δεν το έχω ψάξει. Ποια είναι η δική σου γνώση-εκτίμηση.

---

quote:

---

PanosT
Μιλώντας για αναφορές περί ανθρωποθυσιών δες και αυτήν από Σταγειρίτη. Αποτελεί πηγή του Σωτήρη για να με πείσει ότι δεν τελούνταν ανθρωποθυσίες. Του την επέστρεψα σημειώμένη ώστε να μου δικαιολογήσει τον ισχυρισμό του. Έκτοτε σιγή ιχθύος από Σωτήρη...

---

Edited by - Sesostris on 21/12/2012 23:03:00

quote:

---

quote:

---

macedon

quote:

---

Απορώ και προβληματίζομαι γιατί δε θέλεις να συνεχίσουμε την ωραία και πολιτισμένη μας (ελπίζω να μην έχεις παράπονο ως προς αυτό προς ώρας) συζήτηση???

---

Γιατί σε θεωρώ κρετίνο. Άλλη απορία;

---

RUN LOLA, RUN...

Miserabile visu...

Ερευνάτε τας Γραφάς

---

quote:

---

PanosT

Μιλώντας για αναφορές περί ανθρωποθυσιών δες και αυτήν από Σταγειρίτη.

---

Την είδα. Και πάλι δεν δίνει σαφές χρονικό πλαίσιο ενώ ο Μυρσίλος ο Λέσβιος που φέρεται να περιγράφει κάποιες από τις περιπτώσεις ανθρωποθυσιών, έζησε τον 3ο αιώνα π.Χ.

Εμάς μας ενδιαφέρει ο 4ος αιώνας μ.Χ. και λίγο πιο μετά, για όσο δηλαδή συναντάμε αντιπαγανιστικά μέτρα.

quote:

---

PanosT

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ήταν απλά μια παλιά και μεμονωμένη (π.χ στο Λύκαιο όρος) συνήθεια η οποία έτσι ξαφνικά σταμάτησε???

---

Το ότι δεν υπάρχουν πολλές πηγές που να βεβαιώνουν μια περισσότερο γενικευμένη εικόνα του φαινομένου. Το ότι όλοι οι αρμόδιοι για την αρχαία Ελλάδα ιστορικοί δεν θεωρούν τις ανθρωποθυσίες χαρακτηριστικό έθιμο των αρχαίων ιεροπραξιών (όπως π.χ. συμβαίνει με τους Μάγια ή τους Αζτέκους) αλλά μάλλον περιθωριακό και "έκτακτο" φαινόμενο με τις μαρτυρημένες περιπτώσεις να είναι εκτός από λίγες και προβληματικές ως προς την αξιοπιστία και ερμηνεία τους.

Εγώ πιστεύω ότι είχαν γίνει ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα, αλλά αποτελούσαν σποραδικό ή σπάνιο φαινόμενο και πιθανώς να λάμβανε χώρα σε ειδικές περιπτώσεις.

quote:

---

PanosT

Ας είχαμε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Αρχαιοελληνική Γραμματεία σωσμένη ώστε να κρίναμε εκ του ασφαλούς. Με το 3% και πάλι καλά να λες...

---

Δυστυχώς με ό,τι έχουμε κρίνουμε.

quote:

---

PanosT

Παγανιστές που λάτρευαν το Δία τον Απόλλωνα τα γρασίδια και τα δέντρα δεν απασχόλησαν ποτέ κανένα και ούτε εκδιώχθηκαν. Εκεί που μπλέκονταν Κρόνιες και ανατολικές θεότητες και ταυτίζονταν κάποιες "αγνές" ελληνικές θεότητες με "αιμοσταγείς" ανατολίτικες (Μολώχ, Βάαλ, Κάλι κτλ) ξεκίναγαν οι διώξεις...

---

Είναι πιο ευρύς ο διωγμός του παγανισμού σε αυτούς τους αιώνες. Διώχθηκαν επίσης οι θυσίες ζώων που αποτελούσαν τυπική παγανιστική ιεροπραξία, διατάχθηκαν καταστροφές αγαλμάτων και ναών, ορίστηκε ποινή θανάτου για όσους λατρεύουν αγάλματα, κάποια στιγμή απαγορεύτηκε και το πλησίασμα σε ναούς.
Δεν βλέπω πού οι νόμοι κάνουν την διάκριση που υποστηρίζεις. Μπορούσες ας πούμε επί Θεοδοσίου να λατρεύεις το Δία ή τον Απόλλωνα? Δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο...

Ακόμα και για τα "δέντρα" και τα "γρασίδια" δεν είμαι πολύ σίγουρος. Π.χ. στο νόμο [16.10.20] αναφέρεται ότι έχουν ήδη δικαίως καταδικαστεί οι "Dendrophori" δηλαδή οι ιερείς της Μεγάλης Μητέρας (Magna Mater) στη Ρώμη και ότι τα κτήματα που ανήκαν κάποτε σ' αυτούς θα ενισχύουν πλέον τον αυτοκρατορικό οίκο.

quote:

---

PanosT

Καλέ μου Agnostic το ερώτημα ήταν, είναι και θα είναι ΓΙΑΤΙ να αλλάξει εξ'αρχής η θρησκεία στη Ρωμαική Αυτοκρατορία και μάλιστα βίαια και σε βάθος χρόνου που καλύπτει αιώνες...

Αυτό δεν μου έχει απαντήσει κανείς έως τώρα!!!

---

Κοίταξε...
Κάποιος θα θεωρούσε άνευ ουσίας το ερώτημα τουλάχιστον για τον σκοπό του παρόντος θέματος που εξετάζει τον τρόπο επικράτησης του χριστιανισμού και τις βιαιότητες που διεπράχθησαν από μέρους των χριστιανών.

Θέλω να πω ότι σ' αυτές τις συζητήσεις που καταγράφονται γεγονότα ενδεχομένως να μην έχει σημασία ο λόγος που έγινε κάτι αλλά το αν και σε τι έκταση έγινε (και ενδεχομένως τι αποτέλεσμα είχε). Το να ψάχνουμε γιατί ο τάδε αυτοκράτορας επέλεξε τον χριστιανισμό ως επίσημη και αργότερα ένας άλλος ως υποχρεωτική θρησκεία με συνοδεία βίας μπορεί να μην έχει ιδιαίτερο νόημα. Δεν είναι άλλωστε εύκολο να ξέρουμε τι έκρυβε στο μυαλό του ο κάθε αυτοκράτορας και ποια εσωτερικά κίνητρα τον ενεργοποιούσαν προς συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Μπορούν δηλαδή οι "αντίπαλοί" σου στο topic να παραθέτουν ιστορικά στοιχεία βίαιης φύσης κατά την επικράτησή του χριστιανισμού χωρίς να υποχρεούνται να "ψυχαναλύσουν" κάθε αυτοκρατορική απόφαση.
Σου λένε π.χ. "αυτά είναι τα στοιχεία κύριοι, αυτά κάνατε εσείς οι χριστιανοί, και έτσι επικράτησε η θρησκεία σας."
Η αντίκρουση πρέπει να γίνεται πάλι με στοιχεία και όχι με φιλοσοφικού και θεωρητικού τύπου ερωτήματα περί αναζήτησης αρχικών αιτιών.

Εγώ θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιους λόγους όπως π.χ. να παρατήρησαν κάποιοι αυτοκράτορες την ανοδική πορεία του χριστιανισμού, με πολλά μέλη της συγκλήτου και της ανώτερης τάξης να έχουν γίνει χριστιανοί τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Μπορεί να εκτιμήθηκε και να θεωρήθηκε χρήσιμος για τη συνοχή, την αντοχή και τη μελλοντική μαχητικότητα της αυτοκρατορίας ο αυξημένος ζήλος των χριστιανών (οι παγανιστές πρέπει να λύγιζαν πιο εύκολα στις θρησκευτικές πιέσεις που τους ασκήθηκαν). Μπορεί να εκτιμήθηκε η σαφήνεια στο μήνυμα του χριστιανισμού και η συνεκτική οργανωτική δομή της Εκκλησίας μαζί με την ικανότητά της στην ένθερμη προπαγάνδα του δόγματος ως μελλοντικός σταθερός και έμπιστος σύμμαχος της αυτοκρατορικής εξουσίας.

Ορισμένα απ' αυτά είναι κάπως θεωρητικά, αλλά πιθανώς να βρεις κάποιες απαντήσεις σε μελλοντική μου δημοσίευση (εδώ η αλλού) όταν θα έχω ψάξει περισσότερο τους παράγοντες της πρώιμης διάδοσης του χριστιανισμού. Προς το παρόν δεν μπορώ να δώσω μια οριστική απάντηση και μάλλον θα καθυστερήσω (έχω εκκρεμότητες με τους γερμανικούς λαούς κιόλας).

quote:

---

PanosT

Η πράξη δεν απέδειξε ότι τελικά είχαν μείνει ειδωλολάτρες???

Άρα ούτως ή άλλως είχε λάθος εκτίμηση ο γράφων τον Κώδικα, εκτός αν εννοούσε κάτι άλλο με τον όρο "ειδωλολάτρης"

---

Ναι είχαν μείνει. Δεν πιστεύω ότι εννοεί "κάτι άλλο" με τον όρο ειδωλολάτρης ο γράφων. Απλά οι αυτοκράτορες ήθελαν να φαίνεται η πολιτική τους αποτελεσματική, εξού και τέτοιου στιλ υπερβολές.

quote:

---

PanosT

Η απάντηση είναι ΟΧΙ διότι όπως ακριβώς λες παρακάτω

---

Πάντως ο Κωνσταντίνος φαίνεται ότι κοιμόταν αρκετά ήσυχος κρίνοντας από τις επιλογές του στο θρησκευτικό πεδίο όπου άφηνε πολλούς ευχαριστημένους (και ειδωλολάτρες και χριστιανούς).

quote:

---

PanosT

Το ερώτημα είναι ΠΟΤΕ θα ίσχυε αυτό που ισχυρίζεσαι????

Τον 6ο, 7ο αιώνα και μετά ίσως αλλά τον 3ο και 4ο οι Παγανιστές ως η ΑΠΟΛΥΤΗ πλειοψηφία θα θεωρούνταν "κακοί" από τη μειοψηφία των Χριστιανών????

Με ποια λογική????

---

Από τον 4ο αιώνα πρέπει να αναρωτιόμαστε αφού τότε ξεκινούν τα αντιπαγανιστικά μέτρα.
Τώρα δεν έχω στατιστικά στοιχεία για να ξέρω πόσο μεγάλη είναι αυτή η πλειοψηφία παγανιστών, αλλά τον 4ο αιώνα ο χριστιανισμός κυριαρχούσε τουλάχιστον στις πόλεις και εδώ είναι όλο το ζουμί. Επίσης πολλοί πλούσιοι των ανώτερων τάξεων είχαν ήδη προσηλυτιστεί τότε. Άρα δεν πρέπει να μας φαίνεται τόσο δύσκολο το εγχείρημα εκχριστιανισμού των υπολοίπων στα έτη που ακολούθησαν...

Lost in Necropolis

La ville de la mort

Edited by - Agnostic on 24/12/2012 00:27:59

quote:

---

Ξέρεις τι συμβολίζει το φίδι Eumenis ;

---

quote:

---

Eumenis
το κηρύκειο του Ερμή & το … dna (...)

---

Ομολογώ οτι για "εθνικός", έδωσες πολύ βαθυστόχαστη απάντηση. Κοντά είσαι.

quote:

---

quote:

---

Eumenis
το κηρύκειο του Ερμή & το … dna (...)

---

Ομολογώ οτι για "εθνικός", έδωσες πολύ βαθυστόχαστη απάντηση. Κοντά είσαι.

---

Στη δύση της αρχαιότητας και στους επόμενους αιώνες ο χριστιανισμός κατάκτησε το γερμανικό κόσμο. Διαδόθηκε αρχικά από στρατούς και τους εμπόρους μέσα από τη βόρεια Γαλατία μέχρι το Ρήνο. Ίσως να υπήρξαν χριστιανικές κοινότητες στις παλιές γερμανικές επαρχίες του Ρήνου ήδη από το χάραμα του 3ου αιώνα, εκκλησιαστικά οικοδομήματα υπήρχαν πάντως από την εποχή του Κωνσταντίνου σε Βόννη, Ξάντεν, Κολωνία, ιδιαίτερα στην Τρηρ, επίσημη κατοικία του αυτοκράτορα από το 293. Κάποιος επίσκοπος Ματερνός από την Κολωνία συμμετείχε το 313 στη Σύνοδο του Λατερανού, ένας άλλος επίσκοπος από την Τρηρ στη Σύνοδο της Αρλ το 314. Παρ’ όλα αυτά δεν γνωρίζουμε από την Κολωνία, και για παραπάνω από 150 χρόνια το όνομα κανενός επισκόπου μετά το θάνατο του επισκόπου Σεβηρίνου (μετά το 397). Τον παλαιότερο ιστορικά επιβεβαιωμένο ιεράρχη του Μάιντς, τον Σιδώνιο, τον συναντάμε τον 6ο αιώνα. Μόλις τον 5ο-6ο αιώνα βρίσκονται ιεράρχες με γερμανικά ονόματα και στη Σύνοδο του Παρισιού το 614, 35 επίσκοποι (από τους 79 συμμετέχοντες) φέρουν γερμανικό όνομα, ανάμεσα σ’ αυτούς οι του Στρασβούργου, του Σπάγιερ και του Βορμς. Οι παλαιότερες χριστιανικές επιγραφές (μόνο πάνω σε επιτύμβιες πλάκες) προέρχονται από τον 5ο αιώνα, συνήθως από το κοιμητήριο του Αγίου Αλβανού στο Μάιντς – που καταστράφηκε μόλις κατά τον Τριακονταετή Πόλεμο.

Αλλά τον ύστερο 4ο αιώνα θα γίνει ο χριστιανισμός σε κάποιες περιοχές του Ρήνου η επικρατούσα θρησκεία διότι έτσι πρόσταζαν οι νόμοι του Θεοδόσιου, του Γρατιανού και του Βαλεντιανού ΄Β. Στη Σύνοδο της Αρλ (Αρελάτης) το 314 συνεδρίασαν 16 αντιπρόσωποι γαλατικών επισκοπών. Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι την εποχή εκείνη η εικόνα διασποράς των χριστιανικών κοινοτήτων συμπίπτει κατά προσέγγιση με τις «οικονομικά ανθηρές ζώνες». Στο δεύτερο μισό αυτού του αιώνα ξεφυτρώνουν οι επισκοπικές έδρες σχεδόν παντού. Η Notia Galliarum, ένας κατάλογος των επαρχιών της Γαλατίας και της Γερμανίας καταγράφει πάντως μεταξύ του 390 και του 413, 17 μητροπόλεις και 96 υπαγόμενες σ’ αυτές επισκοπές. Όμως πολλές εξαφανίζονται κατά τη διάρκεια του 5ου αιώνα, οι ιεράρχες τις εγκαταλείπουν, άλλοι εξορίζονται, πολλές επισκοπές ισοπεδώνονται μαζί με την πόλη τους όπως συνέβη στους Ελβετούς ποιμενάρχες της Νυόν εξαιτίας των επιδρομών των Αλαμαννών. Κατά τον 5ο αιώνα όμως άρχισαν να ιεραποστολεύουν τους Φράγκους και την εποχή του Κλόβις στην προαναφερθείσα περιοχή συναντάμε 9 μητροπολιτικούς οργανισμούς και κάπου 120 επισκοπικές έδρες.

Ο εκχριστιανισμός των γερμανικών λαών δεν έλαβε χώρα μόνο σε διαφορετικές περιόδους αλλά και με πολύ διαφορετικούς τρόπους. Δύο τυπικές χριστιανικές δραστηριότητες όμως ανήκαν από κοινού στις γερμανικές ιεραποστολές, το κήρυγμα και η καταστροφή. Την εποχή των Μεροβίγγειων Φράγκων δεν ήταν το κήρυγμα το κύριο μέσο της ιεραποστολής. Υπήρχε μια πολύ πιο δραστική μέθοδος για να αποδείξουν στους ειδωλολάτρες την αδυναμία των δικών τους θεών και την υπερδύναμη του χριστιανού Θεού, ήτοι ο αφανισμός των παγανιστικών ιερών. Το κήρυγμα συνήθιζε να εισάγει ή να εξηγεί τέτοιες καταστροφές. Φυσικά δεν κατάστρεφαν μόνο αφού πολλές φορές συνέβησαν και απλές μετατροπές ειδωλολατρικών ναών σε χριστιανικούς με το να εξορκίζουν και να αποβάλλουν τα κακά πνεύματα με τελετές, καθαγιάζοντας τα οικοδομήματα εκ νέου σαν εκκλησίες. Όπως μάλιστα οικειοποιούνταν και ενσωμάτωναν οτιδήποτε φαινόταν χρήσιμο έτσι κατέστρεφαν όλα τα’ άλλα, δυσφημίζοντάς τα σαν έργο του Διαβόλου.

Ένα σημαντικό κίνητρο στη μεταστροφή των παγανιστών, όπως και στην χειραγώγηση των ήδη προσηλυτισμένων, ήταν η πρόκληση ενοχών και φόβων, ένας αδιάκοπος εκφοβισμός μέσα στους αιώνες. Ο φόβος ήταν γενικότερα η χαρακτηριστική κατάσταση του μέσου ανθρώπου στο Μεσαίωνα: φόβος για την πανούκλα, φόβος για την εισβολή ξένων στρατών, φόβος για τον εισπράκτορα των φόρων, φόβος για το άγνωστο. Οι ιερείς πολλών θρησκειών ζούσαν και ζουν από το φόβο που εισήγαγαν οι ίδιοι...ιδιαίτερα όμως οι χριστιανοί ιερείς. Μιλάει από μόνο του το γεγονός ότι ο Άγιος Καισάριος της Αρλ (Αρελάτης) που πέθανε το 542, ένας απόλυτα υποτελής στη Ρώμη επίσκοπος, σε σχεδόν όλα, τα περισσότερα από διακόσια, προπαγανδιστικά κηρύγματά του, που μας παραδίδονται εκφοβίζει με τη «Δευτέρα Παρουσία». Όποια κι αν ήταν η αφορμή της λεκτικής καταιγίδας του, δεν παραλείπει ποτέ να εξορκίζει έντονα με τη «δικαστική έδρα του Χριστού», των «αιώνιο δικαστή», «τη σκληρή και αμετάκλητη κρίση του» κλπ.

Οι μεταστροφές των παγανιστών Γερμανών προς το χριστιανισμό είχαν συχνά υλικά κίνητρα, οφείλονταν σε «λόγους πρεστίζ», όταν μάλιστα τύχαινε να περιπέσει κανείς στην εξουσία χριστιανών γειτόνων. Στις αρχοντικές αυλές τους μπορούσαν να εκδιωχθούν από το συμπόσιο, φοβισμένοι «σαν σκυλιά», ακόμη και επιφανείς ειδωλολάτρες, γιατί απαγορευόταν στους χριστιανούς να συντρώγουν με παγανιστές. Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι ο ευγενής τούς έκανε πρώτα τεμενάδες, αδιάφορο αν ήταν στη Βαυαρία, στη Θουριγγία ή στη Σαξονία.

Η πλεονεξία έπαιξε επίσης ένα ρόλο, όπως παραστατικά περιγράφει ένα ανέκδοτο με το Νορμανδό, ο οποίος μια φορά το Πάσχα, μαζί με άλλους πενήντα, έφτασε στην αυλή του αυτοκράτορα Λουδοβίκου για να βαπτιστούν. Επειδή όμως έλειπαν πολλά βαπτιστικά ρούχα, μπάλωσαν όπως-όπως αναπληρωματικά, για να φωνάξει στον αυτοκράτορα ένα γηραιό βαφτιστήρι: «Με έπλυναν ήδη 20 φορές και μου φόρεσαν τα καλύτερα και λευκότερα ρούχα, όμως ένας τέτοιος σάκος δεν αρμόζει σ’ έναν πολεμιστή, αλλά σ’ έναν εκτροφέα γουρουνιών. Και αν δεν ντρεπόμουν από τη γύμνια μου, αφού μου αφαίρεσαν τα ρούχα μου, χωρίς όμως να μου φορέσουν αυτά που Εσύ έδωσες, θα Σου άφηνα τα ρούχα Σου, μαζί με το Χριστό Σου».

Σε γενικές γραμμές οι Γερμανοί προσηλυτίζονταν όχι ατομικά αλλά συλλογικά κατά φυλές. Σύμφωνα με σχόλια των χριστιανών προσηλυτιστών τους οι «βάρβαροι» Γερμανοί –διαφορετικά από τους μορφωμένους Ρωμαίους και Έλληνες- ήταν εύκολο να χειραγωγηθούν γρήγορα από την Εκκλησία, μιας και δεν είχαν τόσο βαθιά θεμέλια ούτε πολιτιστικά αλλά ούτε και ιστορικοθρησκευτικά. Βέβαια αν και ο παγανισμός εγκαταλειπόταν εύκολα εξωτερικά, εντούτοις εξακολουθούσε να επενεργεί εν μέρει για πολύ.

Οι πάπες προσκολλούσαν τους απεσταλμένους τους στους ηγεμόνες. Γιατί αν έχεις αυτούς –μιας και οι γυναίκες τους ήταν συχνά ήδη χριστιανές- τότε έχεις, αμέσως ή αργότερα, και το λαό. Η θρησκεία ήταν μια πολιτική, και όπως, υπό εντελώς άλλες συνθήκες, ακόμη και σήμερα, οι μεγάλοι τραβούσαν πίσω τους με την πειθώ, με υποσχέσεις, με απειλές τους υπηκόους τους. Οπωσδήποτε δεν καθόριζε το Ευαγγέλιο την πειθώ (ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτό) αλλά η απόφαση του βασιλιά, ο γάμος του ηγεμόνα, το πεδίο της μάχης, η κατάκτηση, η συμφωνία. Οι περισσότεροι πήγαιναν με ελαφριά την καρδιά από τη μια θρησκεία στην άλλη.

Σε μικρότερο επίσης βαθμό καταπιάνονταν με τον προσηλυτισμό των κτηματιών, των ιδιοκτητών γης. Γιατί κατά κανόνα οι προπαγανδιστές του χριστιανισμού κέρδιζαν αρχικά τους μεγαλοκτηματίες, κατασκεύαζαν κατόπιν στη γη τους ένα σημείο στήριξης αφήνοντας πίσω μια εκκλησούλα και μαθητές και τραβούσαν για τον επόμενο άρχοντα.

Πολλές εκκλησίες-σημεία στήριξης κηρύγματος οικοδομούνταν μέσα σε κάστρα. Έτσι είχαν κάνει οι Φράγκοι κατακτητές στους υποταγμένους τους Θουρίγγους όπου έχτισαν εκκλησίες μέσα σε καλά οχυρωμένα κάστρα. Ακόμα και πριν διαδώσει το χριστιανισμό ο Αγγλικής καταγωγής Άγιος Βονιφάτιος, ο αποκαλούμενος και «απόστολος των Γερμανών», τα ίχνη χριστιανισμού στην κεντρική και βόρεια Έσση (περιοχή της Γερμανίας) εντοπίζονταν μόνο σε μεγάλες εγκαταστάσεις κάστρων ή στην κοντινή περιφέρεια. Το 721 ήταν το Αμαίνεμπουργκ, το φραγκικό οχυρό που βρισκόταν ψηλά και ανατολικά του Μαρβούργου, ο πρώτος ιεραποστολικός σταθμός του Βονιφάτιου που πρέπει να υπηρέτησε ως βάση. Παλιότερα ο Άγιος Βιλλιβρόρδος είχε χρησιμοποιήσει το 716 το κάστρο του Χάμμελπουργκ στον ποταμό Ζάαλε κατά τον εκχριστιανισμό της Θουριγγίας. Άλλες θεμελιώσεις μοναστηριών, πάντα και πολιτικά σημεία στήριξης που μετέφεραν τη φραγκική επιρροή βαθύτερα στη Θουριγγία, ήταν τα μοναστήρια Φρίτζλαρ στην Έσση, κοντά στο ισχυρό οχυρό Μπύραπουργκ, Όρντουφ κοντά στην Γκότα και κυρίως, το 744, το μοναστήρι στη «Βουχονία», στο Μπούχενβαλντ: Φούλδη! Σε αυτό δώρισε ο Καρλομάγνος όλα τα βασιλικά εδάφη σε απόσταση τεσσάρων μιλίων, και παρότρυνε όλους τους γείτονες Μεγάλους να παραχωρήσουν την ιδιοκτησία που είχαν σ’ αυτή την περιοχή στους μοναχούς. Αλλά και επισκοπικές έδρες έγιναν φραγκικά κάστρα. Το Βύρτσμπουργκ (castellum Wirzaburg), το Μπύραμπουργκ κοντά στο Φρίτζλαρ (oppidum Buraburg), ένα εκ των μεγαλύτερων γερμανικών κάστρων του πρώιμου Μεσαίωνα, στο οποίο ο Βονιφάτιος οικοδόμησε το 741 την επισκοπή Μπύρασμπουργκ της Έσσης και αργότερα η Ερφούρτη (locus Erphesfurt), που νωρίτερα ήταν ήδη παγανιστικό οχυρό αγροτών. Αυτό το τελευταίο όμως εγκαταλείφθηκε ως πολύ επικίνδυνο.

Ο προσηλυτισμός πραγματοποιήθηκε ασύμμετρα, πιο αργά έξω από τις πόλεις, και παρόλο που οι κάποτε παγανιστές Φράγκοι δεν πρόβαλαν αντίσταση, εναντιώνονταν επίμονα εδώ κι εκεί, ιδίως στην πιο συντηρητική θρησκευτικά ύπαιθρο, όταν επρόκειτο για καταστροφή των ειδώλων τους. Οι Γερμανοί ήταν κυρίως αγρότες, κάτοικοι της υπαίθρου και στο ανατολικό βασίλειο οι Φράγκοι και Αλαμαννοί παγανιστές ήταν συντριπτικά περισσότεροι απ’ ό,τι οι ντόπιο χριστιανοί. Ο χριστιανισμός ήταν μια θρησκεία των πόλεων και από τότε που έγινε κρατική θρησκεία, έγινε επίσης θρησκεία των φεουδαρχικών, ηγετικών κύκλων, οι οποίοι αναζητούσαν σ’ αυτόν τα προνόμιά τους. Για καιρό κρατούσαν οι αγρότες την παραδοσιακή πίστη στις θεότητές τους και τα τεμένη τους. Ακόμη και όταν προσηλυτίζονταν επέστρεφαν συχνά σε αυτά. Για εκατοντάδες χρόνια οι Σύνοδοι στιγματίζουν τις παγανιστικές συνήθειες, από τη Σύνοδο της Βαλάνς (374), μέχρι βαθιά τον 9ο αιώνα. Μεταξύ της Συνόδου της Ορλεάνης (511) και αυτής του Παρισιού (829), βλασφημούν οι κανόνες από το λιγότερο 19 γαλατικές επισκοπικές συναθροίσεις την πίστη και τις πρακτικές του αγροτικού παγανισμού που κρατιέται πιο επίμονα στις παραδόσεις απ’ ό,τι οι οπορτουνιστές ευγενείς.

Παρά τις υπερβολές της ρομαντικής γερμανικής πολιτικής ιδεολογίας του 19ου αιώνα, ένα από τα πορτραίτα που παρουσίαζε για τον Γερμανό φαίνεται ότι ήταν σωστό: η αγάπη του για αντιπαράθεση, αγώνα, πόλεμο. Τόσο απαραγνώριστο ώστε οι προπαγανδιστές του χριστιανισμού να ξεκινήσουν από αυτό.
Η ιδέα της δύναμης έγινε λοιπόν σημαντικό κίνητρο προσηλυτισμού. Έπρεπε όλα όσα ήταν παρόντα στην παλιά λατρεία των ειδώλων, η δύναμη, η μαγεία, τα φυλακτά, οι μάντεις, τα μαγικά λόγια, ό,τι ήταν αποτελεσματικό να υπερνικηθεί μέσα από τη δύναμη της χριστιανικής πίστης, κυρίως μέσα από τη λατρεία των αγίων και των λειψάνων. Πιο αξιόπιστη όμως αποδείχτηκε η πηγή των υπερφυσικών δυνάμεων μέσα από την ικανότητα του χριστιανικού ειδώλου στον πόλεμο και μέσα στον πόλεμο πάλι, στη μάχη. Σύμφωνα με τον ερευνητή Schmidt «Όσο αποδεικνύεται εδώ ο Χριστός σαν βοηθός, τόσο περισσότερο είναι στον αρχέγονο χώρο ζωής των Γερμανών. Έτσι γίνεται από εδώ και πέρα ο Σωτήρας».

Όμως με την αποδοχή του χριστιανισμού εθνικοποιήθηκε εξαρχής, γερμανοποιήθηκε. Και όχι μόνο στα χριστιανικά γερμανικά έπη των Γερμανών παρουσιαζόταν ο Χριστός σαν ένα είδος τοπικού βασιλιά. Οι Φράγκοι εξέλαβαν αμέσως εαυτούς σαν τους ιδιαίτερους οπαδούς του, τον προτιμώμενο, εκλεκτό λαό του. Οι πολεμιστές στοιβάζονταν γύρω του, όπως στοιβάζονταν γύρω από τους ηγεμόνες τους. Ο άγιος εκλαμβάνεται και σαν ήρωας του Χριστού, ενώ η γερμανική σκέψη του οπαδού μεταφέρεται επίσης στη σχέση του με το Θεό, εν ολίγοις, οι συνηθισμένες έννοιες γεμίζουν με ένα εντελώς νέο περιεχόμενο γερμανικο-αριστοκρατικό-πολεμικό. Οι Γερμανοί έφτιαξαν λοιπόν μια πολεμική θρησκεία, ένα προφίλ Γερμανού στρατιωτικού βασιλέα που με τους γενναίους του διασχίζει τις χώρες κατακτώντας τες και τον οποίο όλοι οφείλουν να υπηρετούν στον αγώνα. Ο χριστιανός Γερμανός αγωνίζεται για τον Κύριό του Χριστό, όπως πολεμάει για τον επίγειο ηγεμόνα του. Ακόμα και ο μοναχός στο κελλί αισθάνεται μέλος του στρατού του Χριστού.

Και ο κλήρος αντιλαμβανόταν πώς θα έκανε τους προσηλυτισμένους στο ρωμαϊκό σταυρό Γερμανούς να αισθάνονται περήφανοι για αυτό. Έτσι κομπάζουν στον πρόλογο του Lex Salica, του αρχαιότερου φραγκικού φυλετικού δικαίου:

Από τον ίδιο το Θεό είναι όμως δημιουργημένοι και όλοι οι λαοί κατά τη χριστιανική διδασκαλία – αλλά κάποιος καλοπιάνει πάντα πιο πολύ εκείνον που χρειάζεται περισσότερο. Έτσι παίρνουν εδώ οι Φράγκοι τη θέση του εκλεκτού λαού του Ισραήλ. Και σ’ έναν νεότερο πρόλογο του «Lex Salica» φιγουράρει επίσης ο Χριστός σαν ο ουσιαστικός ηγεμόνας του γένους των Φράγκων. Τίθεται ο ίδιος μπροστάρης των Φράγκων. Αγαπάει αυτούς τους κατά πολύ ανώτερους της παλαιάς κοσμοκράτειρας, τον «εκλεκτό λαό μιας ομοσπονδίας». «Νίκησαν τους Ρωμαίους και αποτίναξαν το ρωμαϊκό ζυγό».

Στους Φράγκους που κατ’ αρχάς λάτρευαν ιδιαίτερα το δολοφόνο του δράκου, τον Άγιο Γεώργιο, και κατόπιν τον στρατιώτη Μαρτίνο της Τουρ, ο στρατός έπαιζε το μεγαλύτερο ρόλο και μέσα σ’ αυτόν το πεζικό ως επί το πλείστον αγωνιζόμενο σε σχήμα σφήνας. Εθνικό τους όπλο ήταν η «francisca», ο ριπτόμενος πέλεκυς, που έβρισκε εφαρμογή και στον αγώνα εκ του συστάδην. Εκπλήσσει η απαρίθμηση του οπλοστασίου τους και οι Φράγκοι εξελίχτηκαν σε μια πραγματική πολεμική μηχανή.

Πολλοί Γερμανοί πρίγκιπες μεταστράφηκαν στον χριστιανισμό αναμφίβολα για καθαρά πολιτικούς λόγους εξουσίας. Τιμούσαν στον Χριστό τον «δυνατό Θεό», ειδικότερα τον υπέρτερο καθοδηγητή στη μάχη, τον τροφοδότη της νίκης. Και όπως παλαιότερα υπήρχε ο Όντιν σαν θεός της νίκης και ηγεμόνας της νίκης, όπως ο Βόταν (το όνομα του Όντιν στο γερμανικό νότο) καταθέτει τα διαπιστευτήριά του σαν θεός πολέμου, έτσι λοιπόν και ο Χριστός. Παίρνει τη θέση των παλαιών θεών, πολιτικοποιείται, μυθοποιείται, εμφανίζεται «σχεδόν σαν εθνικός θεός του πολέμου». Και γίνεται τώρα θέμα τιμής κάθε χριστιανού βασιλιά να κατατροπώσει τους «βάρβαρους», οι οποίοι λόγω της ιδιότητάς τους ως παγανιστές σκέφτονται έξω από την τάξη του κόσμου. Οι Φράγκοι διαπαιδαγωγημένοι με τον φανατισμό της πίστης, το έβλεπαν σαν καθήκον και δίκαιό τους να αγωνιστούν για τον Χριστό. Και ακόμη μέχρι τον 7ο-8ο αιώνα έβαζαν οι Φράγκοι χριστιανοί να τους θάβουν μαζί με τα όπλα τους, σε τέλεια συμφωνία με την παλιά ειδωλολατρική πίστη της συνέχισης της ζωής μετά το θάνατο. Σε μια επιτύμβια πλάκα που βρέθηκε στο φραγκικό κοιμητήριο του Νίντερντoλεντορφ απέναντι από τη Βόννη, απεικονίζεται μάλλον ο ίδιος αναστημένος Χριστός να βαστάει στο δεξί χέρι αντί για το σταυρό μια λόγχη, το γερμανικό σύμβολο κυριαρχίας.

Το ότι εγκωμιάζονταν οι βασιλείς της αιμοβόρας Παλαιάς Διαθήκης στους Φράγκους πρίγκιπες σαν παράδειγμα προς μίμηση, και ότι οι ίδιοι με πολύ ευχαρίστηση συγκρίνονταν με εκείνους είναι για τον ιστορικό Ewig η «σηματοδότηση ενός νέου επιπέδου στη χριστιανοποίηση της ιδέας του βασιλιά».

Την εποχή των Μεροβίγγειων, κατά τον προσηλυτισμό βρίσκονταν συχνά στο προσκήνιο «δείγματα της δύναμης του Θεού των χριστιανών», από τη μία θαύματα, από την άλλη καταστροφή παγανιστικών τόπων λατρείας. Τα είδωλα ενοχοποιούνταν, εύκολα μάλιστα, σαν αδύνατο ανθρώπινο έργο. Οι παγανιστές Φράγκοι ήταν ως επί το πλείστον ανεκτικοί και χωρίς κάστα ιερέων, έχοντας απέναντί τους μια φανατική εκκλησιαστική οργάνωση που δεν δίσταζε να διενεργήσει ακόμη και καταναγκαστικές βαφτίσεις και το λιγότερο, στην αρχή, ικανοποιόταν με έναν τυπικό αναθεματισμό της παλιάς πίστης και μια φραστική αναγνώριση της νέας. Εύστοχα ονομάζει ο R.W. Southern τη μεσαιωνική Ευρώπη μια καταναγκαστική κοινωνία, στην οποία δεσμεύονταν οι άνθρωποι με τη βάφτιση.

Καταστροφές ναών επιβεβαιώνουν πολλές πνευματικές πηγές, όπως οι περιγραφές της ζωής του αρχιεπισκόπου της Λυόν, Λανδβέρτου, των επισκόπων Γωγέριχου του Καμπραί, Ελίγιου της Νουαγιόν, Λούπου της Σανς, Ουγβέρτου του Τόνγκερεν και της Λιέγης ή του αββά και ιεραποστολικού επισκόπου Αμάνδου.

Γύρω στο 336 χριστιανοί της Τρηρ αφάνισαν το μεγάλο συγκρότημα ναών στο Άλτμπαχταλ, πιθανώς με πρωτοβουλία του τοπικού επισκόπου, του Αγίου Μαξιμίνου και του Αγίου Αθανασίου που διέμενε τότε στην Τρηρ. 50 τεμένη βόρειων θεών, ένα θέατρο για λατρευτικές παραστάσεις και ένα ιερό του Μίθρα ισοπεδώθηκαν. Στη Βόννη κατέστρεψαν με χτυπήματα το θυσιαστήριο των Αουφάνιων Δεσποινών (Τοπικές θεότητες με αμφισβητούμενη προέλευση. Το όνομά τους εικάζεται ότι προέρχεται από κάποια κώμη της περιοχής ή ότι έχει σχέση με τη θεά Taufana που λάτρευε το γερμανικό φύλο των Μάρσων).
Το τεράστιο σε έκταση συγκρότημα στον στο Κάρντεν με τον κυρίως ναό του Άρη ερειπώνεται γύρω στο 400. Ένας άλλος μεγάλος ναός ερημώθηκε στις πηγές του Σηκουάνα, ένα άλλος στην Ορλεάνη με διαταγή της βασίλισσας Ραδεγούνδης, μιας καθολικής αγίας, και στα τέλη του 3ου αιώνα το Μιθραίον του Μάκβιλλερ.

Ο Άγιος Γάλλος, θείος του Αγίου Γρηγορίου της Τουρ, επίσκοπος αργότερα του Κλερμόν-Φεράν, έκαψε μια φορά σαν ιερέας και σαν εταίρος του Φράγκου βασιλιά Θευδέριχου Ά (γιος του Κλόβις) έναν ειδωλολατρικό ναό κοντά στην Κολωνία με όλα τα είδωλα γλιτώνοντας με πολύ κόπο από την οργή των αγροτών χάρη στη βοήθεια του βασιλιά. Γύρω στο 550 ο διάκονος Ουλφιλάιχος παρακίνησε τους αγρότες της Τρηρ να καταστρέψουν ένα τεράστιο άγαλμα της Άρτεμης (αρχικά της κελτικής θεότητας Αρδουίνας), το οποίο «λατρευόταν παγανιστικά από τον προληπτικό λαό». Τα άλλα αγάλματα της περιοχής τα είχε πελεκήσει σε μικρά κομματάκια μόνος του μιας και ήταν μικρότερα.

Στο Τιρόλο εργαζόταν ο Άγιος Βιγίλιος, ο επίσκοπος του Τρέντο με πύρηνο ζήλο για την εξάπλωση του χριστιανισμού. Αυτός λιθοβολήθηκε το 400 από οργισμένους αγρότες αφού μια μέρα κατέστρεψε ένα πολύ σεβαστό είδωλο του Κρόνου, που βρισκόταν στημένο σ’ έναν απόκρημνο βράχο στην κοιλάδα Ρεντένα. Στο Μόντε Κασίνο της Ιταλίας έδρασε ο Άγιος Βενέδικτος (πέθανε το 543) αποψιλώνοντας ιερά δάση ειδωλολατρών και διαλύοντας αγάλματα και βωμούς. Στην περιοχή του Μπέγκετς ένας Ιρλανδός ο Άγιος Κολουμβάνος ο νεότερος (πέθανε το 615) εξολόθρευσε μαζί με τους μοναχούς τις ειδωλολατρικές τελετουργίες ιδρύοντας πολλά μοναστήρια. Ο Άγιος Γάλλος, διετέλεσε βοηθός του και κατέκαψε διωγμένος από τη Βουργουνδία, ναούς και ιερά άλση στη λίμνη της Ζυρίχης και της Κωνσταντίας (Μπόντενζεε).

Άλλος δραστήριος ιεραπόστολος και επίσκοπος ήταν ο Αμάνδος που προπαγάνδισε το χριστιανισμό στο Βέλγιο. Όταν ο Αμάνδος διαπίστωσε ότι οι κάτοικοι της Γάνδης περιφρονούν το χριστιανικό μήνυμα επιδόθηκε με βασιλικό διάταγμα των Μεροβίγγειων σε καταναγκαστικές βαφτίσεις. Από τους αγριότερους αγωνιστές κατά των παγανιστών ήταν ο Μαρτίνος της Τουρ (πέθανε το 397). Παρά τη σθεναρή αντίσταση των αγροτών γκρέμιζε με τη βοήθεια των σωματοφυλάκων του, μιας καλογερικής ορδής, τους ναούς, κατεδάφιζε τις πέτρες των Δρυιδών και έριχνε τις ιερές βελανιδιές που συχνά τις υπερασπίζονταν με πείσμα. Λέγεται ότι «με τα πέλματα σκόρπιζε βωμούς και αγάλματα» (Σουλπίκιος Σεβήρος)

Χαρακτηριστική περίπτωση καταστροφέα παγανιστικών ιερών υπήρξε ο σημερινός άγιος-προστάτης της Γερμανίας, ο Άγιος Βονιφάτιος, ο «απόστολος των Γερμανών» που αναφέρθηκε και πιο πριν. Κατά την ιεραποστολική του περιοδεία κατέστρεψε από την Έσση μέχρι τη Φριζία όλους ανεξαιρέτως τους παγανιστικούς ναούς οικοδομώντας πάνω στα ερείπιά τους, με την πέτρα τους, με τα ξύλα τους, χριστιανικές εκκλησίες. Μεταξύ άλλων διέλυσε τα είδωλα του Στούφφο, του Ρέτο, του Βίλι, της Ασταρότ. Έριξε τους βωμούς, έκοψε τα ιερά δέντρα των Έσσων, πιθανώς γιατί υποστηριζόταν από το φραγκικό οχυρό Μπύραμπουργκ, ενώ στα highlights του καταστροφικού του έργου πρωτοστατεί η καταστροφή της ιερής βελανιδιάς του θεού Ντόναρ, το «ιερό της φυλής», κοντά στο Γκάσμαϊρ. Από το ξύλο της έχτισε παρεκκλήσι στον Άγιο Πέτρο. Η μυθική περιγραφή του συμβάντος θέλει τον Βονιφάτιο να ξεκινά το κόψιμο της βελανιδιάς και ξαφνικά ένας δυνατός αέρας να ρίχνει εντυπωσιακά την υπόλοιπη κάτω, σπάζοντας τον κορμό σε τέσσερα μεγάλα μέρη χωρίς ο ίδιος να πάθει τίποτα. Οι παγανιστές που ήταν συγκεντρωμένοι στο χώρο πείστηκαν από το φοβερό γεγονός και ασπάστηκαν το χριστιανισμό. Οι Γερμανοί βλέποντας ότι οι θεοί τους δεν αντιδρούν σ’ αυτές τις ιεροσυλίες υποτίθεται πείθονταν για το σφάλμα της πίστης τους.

Οι χριστιανοί με ευχαρίστηση οικοδομούσαν μοναστήρια πάνω σε ερειπωμένους ναούς, όπως στον Άγιο Μπαβόν στη Γάνδη, τον Άγιο Μεδάρδο στο Καμπραί, το μοναστήρι του Ουλφιλάιχου στο Eposium ή Φλερύ-συρ-Λουάρ, το οποίο πήρε τη θέση ενός παλαιού γαλατικού ιερού των Δρυιδών. Επίσης το οικοδομημένο τον 4ο ήδη αιώνα μαρτύριο του Αγίου Βικέντιου της Αζάν ανεγέρθη φανερά πάνω σε παγανιστικό τέμενος. Στην Κολωνία, όπου ίσως διέδωσε ο Ειρηναίος τον χριστιανισμό, βρέθηκε κάτω από την Εκκλησία της Αγίας Ούρσουλης μια μεγάλη παγανιστική νεκρόπολη της ρωμαϊκής περιόδου.
http://scienceblogs.com/aardvarchaeology/2007/11/26/the-bones-of-st-ursula-and-the/

Μπορεί να έκλεισαν στη Δύση πολλοί ναοί, βωμοί απλά να απομακρύνθηκαν, η Εκκλησία όμως στη Φραγκονία, στη Σαξονία, στη Φριζία κατέκαψε ή αφάνισε με άλλο τρόπο τα ειδωλολατρικά ιερά, θυσιαστήρια που τα μετέτρεψε σε στάβλους, έκοψε ιερά δέντρα ειδικά την εποχή των Μεροβίγγειων. Κράτος και Εκκλησία προωθούσαν από κοινού την εξάπλωση της νέας και τον αφανισμό της παλαιάς πίστης. Σ’ αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και το περιβόητο διάταγμα του Φράγκου βασιλιά Χιδελβέρτου Ά στα μέσα του 6ου αιώνα κατά του παγανισμού και των ιερών του που είδαμε νωρίτερα. Για τη συνεργασία Κράτους και Εκκλησίας και την προστασία που παρείχαν οι χριστιανοί ηγεμόνες στους ιεραπόστολους αποκαλυπτικά είναι και τα λόγια του Άγιου Βονιφάτιου προς τον Άγγλο επίσκοπο του Γουίντσεστερ Δανιήλ σε σχετική επιστολή, όταν προαγάνδιζε τον χριστιανισμό στη Γερμανία: «Χωρίς την προστασία του Φράγκου πρίγκιπα, δεν μπορώ να καθοδηγήσω το λαό της εκκλησίας, ούτε να υπερασπίσω τους ιερείς και τους πνευματικούς, τους μοναχούς και τους υπηρέτες του Θεού, ούτε να εμποδίσω χωρίς την εντολή του και χωρίς φόβο γι’ αυτόν τις βδελυγμίες της ειδωλολατρίας στη Γερμανία».

Το «Concilium Germanicum» επίσης, η πρώτη Σύνοδος που συγκλήθηκε το 742 ή 743 σε γερμανικό τμήμα του Φραγκικού Κράτους, αποφάνθηκε ότι «ο λαός του Θεού δεν καταγίνεται με παγανιστικές ακαθαρσίες, αλλά πετάει και αποστρέφεται όλους τους παγανιστικούς ρύπους, ακόμη και αν επρόκειτο για αιματηρές θυσίες ή μαντείες, για φυλαχτά ή σημάδια προστασίας, για εξορκισμούς ή θυσίες εξορκισμού, που παράφρονες άνθρωποι προσφέρουν δίπλα από εκκλησίες, κατά παγανιστικό τρόπο, κάτω από την επίκληση των ιερών μαρτύρων και ομολογητών, ώστε να ξεσηκώνουν την οργή του Θεού και των αγίων, ακόμη κι αν πρόκειται τελικά για αυτές τις βλάσφημες φωτιές που τις ονομάζουν neid fyr (σημαίνει «νέα φωτιά» και πρόκειται για μια παγανιστική τελετουργία κατά την οποία έσβηναν όλες τις φωτιές του σπιτιού και άναβαν νέες σε σημαντικές στιγμές της ζωής, όπως την αλλαγή του έτους)».

Στο τέλος του 8ου αιώνα απαριθμεί το προοριζόμενο για τους «προσηλυτιστές των παγανιστών» της δυτικής Γερμανίας «Indiculus superstitionum et paganarum» (Συνοπτικός πίνακας δεισιδαιμονιών και ειδωλολατρικών συνηθειών), τριάντα πρακτικές τις οποίες είχαν ήδη καταδικάσει γαλατικές Σύνοδοι. Μαγεία, εξορκισμός των καιρικών φαινομένων, μαντεία, ορισμένα γεύματα, χοροί, τελετουργίες λατρείας των νεκρών, θυσίες και τεμένη για τα πνεύματα δέντρων, πετρών, πηγών, ιδιαίτερα γιορτές και θυσίες προς τιμήν του Δία (Ντόναρ), όπως επίσης και του Ερμή (Όντιν).

ΠΗΓΕΣ:

Karlheinz Deschner: Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, τ.5 και τ.6, εκδ. Κάκτος

J. N. Hillgarth: Christianity and Paganism, 350-750, The Conversion of Western Europe, University of Pennsylvania Press, 1969.

http://www.traditioninaction.org/SOD/j046sdMartin11-11.htm

http://en.wikipedia.org/wiki/Donar_Oak

http://jesus-passion.com/saint_boniface.htm

http://www.newadvent.org/cathen/02656a.htm

http://www.weyer-neustadt.de/content/DesktopDefault.aspx?tabid=254

http://en.wikipedia.org/wiki/Indiculus_superstitionum_et_paganiarum

http://www.monasticireland.com/storiesofsaints/columbanus.htm

https://ctools.umich.edu/access/site/4fb7d10b-270c-4b3f-a8fc-aa1ee0acb5e2

http://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Amand

http://en.wikipedia.org/wiki/Germanic_Christianity

Herbert Schutz - Tools, Weapons and Ornaments: Germanic Material Culture in Pre-Carolingian Central Europe, 400-750

Johann Lorenz Mosheim - Institutes of ecclesiastical history, ancient and modern

Ένας λαός που αντιστάθηκε έντονα στις φραγκικές επεκτατικές πιέσεις ήταν το γερμανικό φύλο των Φρίζιων που κατοικούσε στην περιοχή της σημερινής βόρειας Ολλανδίας, ενός τμήματος της βόρειας Γερμανίας και της νοτιοδυτικής Δανίας. Οι Φρίζιοι ήταν ένας παγανιστικός λαός αγροτών, ψαράδων και εμπόρων με τόπο καταγωγής τη Βόρεια Θάλασσα, τα παραθαλάσσια μέρη μεταξύ των ποταμών Εμς και Βέζερ που δεν εγκατέλειψαν κατά τη μετανάστευση των λαών. Ένας από τους λόγους των συνεχόμενων συγκρούσεων με τους Φράγκους ήταν ο έλεγχος του Δέλτα του Ρήνου και του εμπορικού λιμανιού Dorestad.

Ίσως να βρέθηκαν κάτω από την υποτέλεια του Φράγκου βασιλιά Κλοθάριου ΄Α ήδη στα μέσα του 6ου αιώνα. Με βεβαιότητα όμως ο Φράγκος βασιλιάς Δαγοβέρτος παρέδωσε το 630 το κάστρο της Ουτρέχτης στον Κολωνό επίσκοπο, με την επιφόρτιση να προσηλυτίσει τους Φρίζιους στο χριστιανισμό. Κατά την διάρκεια των αιματηρών αντιπαραθέσεων ανάμεσα στους διαδόχους του Δαγοβέρτου, εκδηλώνεται η άνθιση της Φριζίας, της ισχύος της, της οικονομίας της, ενώ μερικοί Ιρλανδοί ιεροκήρυκες προσπαθούσαν μάταια με νέους προσηλυτισμούς να διαδώσουν το χριστιανισμό στην περιοχή. Χαρακτηριστική αποτυχημένη προσπάθεια προσηλυτισμού ήταν αυτή του επισκόπου Βιλφρίδου της Υόρκης ο οποίος υποστηριζόμενος από τη Ρώμη έδρασε τον χειμώνα του 678/679 στη Φριζία όπου και φιλοξενήθηκε από τον Φρίζιο ηγεμόνα Αλγίσελο, πατέρα του μετέπειτα βασιλιά Ραβδόδου.

Η επιτυχία όμως ήρθε μόνο με τα όπλα, λίγα χρόνια μετά το παιχνίδι φιλοξενίας του Βιλφρίδος. Ο Φράγκος αυλάρχης Πιπίνος πολέμησε τους Φρίζιους σε στενή συμμαχία με την Εκκλησία το 689 και 695. Κατέλαβε τη δυτική Φριζία μέχρι τον Παλαιό Ρήνο και ακολούθως μεταβίβασε στην Εκκλησία εκτάσεις γης στα κατακτημένα εδάφη. Ένα χρόνο μετά την εισβολή του Πιπίνου ο επίσκοπος Βιλλιβρόρδος, ο «απόστολος των Φρίζιων» όπως έχει μείνει στην ιστορία εμφανίστηκε στην περιοχή μαζί με άλλους 12 ιεροκήρυκες, τέθηκε υπό την προστασία του Φράγκου ηγεμόνα, έλαβε παπική εξουσιοδότηση και κήρυττε το χριστιανισμό στους ηττημένους ειδωλολάτρες με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Χαρακτηριστικό είναι ότι πρώτα προσηλυτίστηκαν οι ευγενείς όπως συνέβη σε πολλές περιπτώσεις προσηλυτισμών στα γερμανικά φύλα.

Σαν σημεία στήριξης στα μετόπισθεν ο Βιλλιβρόδρος είχε αρχικά την Αμβέρσα και κατόπιν το μοναστήρι Έχτερναχ με ιδιαίτερη χορηγό την ηγουμένη Ιρμίνα του Έρεν κοντά στην Τρηρ. Ο Πιπίνος όρισε το κάστρο της Ουτρέχτης σαν έδρα του Βιλλιβρόρδου διότι η επέκταση του χριστιανισμού στους Γερμανούς στα σύνορα της φραγκικής αυτοκρατορίας ενδυνάμωνε την πολιτική του επιρροή. Φραγκική ηγεμονία και χριστιανική ιεραποστολή υποστηρίζονταν μεταξύ τους. Πρώτα το σπαθί των ευγενών, μετά η φλυαρία του κλήρου και κατόπιν η κοινή αφαίμαξη. Ο Βιλλιβρόρδος κάτω από την επίκληση της Αγίας Τριάδας, κατέστρεψε τα «είδωλα», βεβήλωσε και ερείπωσε φριζικά ιερά, σκότωσε ιερά για τους Φρίζους ζώα και πραγματοποίησε εκπληκτικά «θαύματα».

Μετά το θάνατο του Πιπίνου όμως το 714 οι Φράγκοι απωθήθηκαν από τον παγανιστή ηγεμόνα των Φριζίων Ραβδόδο, ο οποίος ονόμαζε εαυτόν βασιλιά. Κατάκτησε ξανά της περιοχές δυτικά του Παλαιού Ρήνου και μαζί με τη φραγκική ηγεμονία κατέρρευσε και η χριστιανική αποστολή. Μόνο όταν πέθανε ο Φρίζιος ηγέτης το 719 εισέβαλαν και πάλι οι Φράγκοι στη δυτική Φριζία, αυτή τη φορά με τον Κάρολο Μαρτέλλο. Ο Κάρολος Μαρτέλλος ο οποίος ευνοούσε τη δράση του Βιλλιβρόρδου με πλούσιες δωρεές από το κρατικό ταμείο, βάδισε 3 φορές εναντίον των Φρίζιων και πήρε δική του με δύο πολέμους το 733 και το 734, εναντίον του δούκα Βόβωνα, ολόκληρη την κεντρική Φριζία, ενώ η ανατολική υποδουλώθηκε οριστικά μόνο από τον Κάρολο το «Μέγα»...τον Καρλομάγνο.

Πλέον οι Φράγκοι άπλωσαν τις περιουσίες τους στην κατακτημένη Φριζία, δημιουργήθηκαν εκκλησίες, καθιερώθηκαν γιορταστικές τελετουργίες υπό την καθοδήγηση του Αγίου Βιλλιβρόρδου, του «απόστολου των Φρίζιων» ενώ οι Φράγκοι φρουρούσαν στενά τις νέες συνοριακές περιοχές. Ας σημειωθεί ότι ο Κάρολος Μαρτέλλος που μετά από μακροχρόνιους αγώνες κατάφερε να αναγνωριστεί σαν γενικός Φράγκος αυλάρχης, προήλασε μέχρι και τη Σαξονία, ερημώνοντάς την το 738 και σ’ αυτές τις πρώιμες επιχειρήσεις ξεκίνησε η διάδοση του χριστιανισμού στους Σάξονες με καταναγκαστικές βαφτίσεις. Επίσης και ο Άγιος Βονιφάτιος διεξήγαγε προσηλυτιστικές προσπάθειες τόσο στους Σάξονες όσο και στους Φρίζιους. Από τους δεύτερους όμως βρήκε τραγικό θάνατο το 754 έχοντας ήδη βαφτίσει πολλά άτομα. Κίνητρα για το φόνο του Βονιφάτιου φαίνεται πως ήταν οι καταστροφές παγανιστικών ιερών από τον «Άγιο» κήρυκα που εξαγρίωσαν τους παγανιστές αλλά και η ωμή ληστεία.

Ακολούθησαν δύο μεγάλες εξεγέρσεις των Φρίζιων εναντίον των χριστιανών κατακτητών τους. Η μία έγινε στα χρόνια ξεσηκωμού (782-785) των Σαξόνων υπό τον Σάξονα ηγέτη Βιδουκίνδο όπου οι Φρίζιοι του έστειλαν βοηθητικά στρατεύματα για την αντιμετώπιση των Φράγκων χωρίς αποτελέσματα. Η δεύτερη εξέγερση εκδηλώθηκε το 793 λόγω των αναγκαστικών στρατολογήσεων Φρίζιων στο στρατό του Καρλομάγνου όταν πολεμούσε τους Αβάρους στα ανατολικά. Και οι δύο εξεγέρσεις καταπνίγηκαν βίαια από τον Καρλομάγνο με αποτέλεσμα την παύση της προσωρινής μεταστροφής των Φρίζιων στον παγανισμό και την εκ νέου επιβολή του χριστιανισμού.

Για τον εκχριστιανισμό των Φρίζιων πέρα από τις μαρτυρίες των χρονικογράφων και βιογράφων Αγίων του Μεσαίωνα, κάποιο φως ρίχνει και ο «Lex Frisionum», ένα νομικό κείμενο που συντάχθηκε μετά το 785, στα έτη της βασιλείας του Καρλομάγνου, το οποίο ρυθμίζει την κοινωνική ζωή και οργάνωση του κατακτημένου λαού. Παρά ορισμένες αντιφάσεις και τη διατήρηση λίγων παγανιστικών εθίμων, ο γενικότερος χαρακτήρας του «Lex Frisionum» είναι χριστιανικός. Άλλωστε συντάχτηκε από χριστιανούς κατακτητές σε μια περίοδο που ο φριζικός λαός μεταστρεφόταν στον χριστιανισμό. Στο κείμενο επιβεβαιώνονται διάφορα χριστιανικά έθιμα που έχουν αντικαταστήσει παλιά παγανιστικά όπως το χρηματικό πρόστιμο αντί της «μονομαχίας» μεταξύ αντιδίκων (διατηρείται όμως σε συγκεκριμένες περιπτώσεις), η ορκωμοσία σε χριστιανικά κειμήλια και το τράβηγμα κλήρων με χρήση χριστιανικών αντικειμένων (π.χ. σταυροί), η υποχρεωτική ανάπαυση της Κυριακής και η απαγόρευση πώλησης σκλάβων σε παγανιστές μεταξύ άλλων...

ΠΗΓΕΣ:

Karlheinz Deschner: Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, τ.6, εκδ. Κάκτος

http://www.fordham.edu/halsall/basis/Alcuin-willbrord.asp

http://en.wikipedia.org/wiki/Frisian%E2%80%93Frankish_wars

http://en.wikipedia.org/wiki/Willibrord

http://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Boniface

http://www.keesn.nl/lex/lex_en_intro.htm
http://www.keesn.nl/lex/lex_en_content.htm

Πρώτα όμως ας γράψω δυο λόγια για άλλα δύο γνωστά γερμανικά φύλα τα οποία όμως σε αντίθεση με αρκετές άλλες περιπτώσεις υιοθέτησαν το χριστιανισμό ειρηνικά, αν και το γεγονός ότι βρέθηκαν υπό φραγκική κυριαρχία, νομοθεσία και επιρροή μπορεί να αμφισβητήσει ελαφρώς την καθολικότητα της ειρηνικής αυτής θρησκευτικής αλλαγής.

Πρόκειται για τους Βαυαρούς και τους Αλαμανούς ή Αλεμάνους.

Όπως είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε υποθέσεις για την εθνοτική προέλευση του φύλου των Βαυαρών, έτσι κάνουμε και για την πρώιμη θρησκευτική τους κατάσταση διότι δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου φερέγγυες πηγές. Στην περιοχή της Βαυαρίας ο χριστιανισμός είχε διειδύσει ήδη κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, στο Νωρικό και στη Ραιτία από εμπόρους και στρατιώτες. Η όποια εκκλησιαστική οργάνωση υπήρχε εκεί εξαφανίστηκε μαζί με την αποχώρηση των Ρωμαίων εκτός από την Χουρ.

Ίσως να περιήλθαν οι Βαυαροί κάτω από φράγκικη επικυριαρχία επί βασιλιά Θεοδεβέρτου Ά (533-548). Σίγουρα όμως κυβερνούνταν από τα πολύ παλιά χρόνια από τους (πιθανώς) φραγκικής καταγωγής Αγιλολφίγγειους μέχρι το 788. Σίγουρα πάντως ασκούσαν εξουσία για λογαριασμό των Φράγκων. Όπως και αλλού έτσι κι εδώ πρώτα προσηλυτίστηκαν οι ισχυροί. Το γένος των δουκών ήταν εξαρχής καθολικό. Κατόπιν εκχριστιανίστηκαν οι ευγενείς για πολιτικούς λόγους, για πάθος για δύναμη και πρεστίζ. Ο λαός κατά τον 6ο αιώνα παρέμενε κυρίως παγανιστικός ενώ τον 7ο αιώνα μεταστράφηκε στην πλειονότητά του στον χριστιανισμό. Δεν φαίνεται να έγιναν καταναγκαστικές βαφτίσεις υπό τη δύναμη των όπλων (θυμίζω βέβαια τη σχετικότητα της ερμηνείας - βλέπετε παραπάνω).
Ό,τι αίμα χύθηκε για τη Βαυαρία εκείνων των χρόνων αφορά κοσμικού και ενδοχριστιανικού τύπου διενέξεις όπως ο ένθερμος ανταγωνισμός για την ταυτότητα του χριστιανισμού που θα επικρατούσε στους Βαυαρούς: αυτόν της ιρλανδοσωκτικής ιεραποστολής που προωθούσαν οι Φράγκοι ή τον ρωμαϊκό χριστιανισμό που επιθυμούσε ο Πάπας και προωθούσε ο Άγιος Βονιφάτιος? Αυτό θα επηρέαζε και την εκκλησιαστική οργάνωση, την ίδρυση επισκοπών, μοναστηριών κλπ στη Βαυαρία.
Για τα κοσμικού τύπου βίαια περιστατικά άξια αναφοράς είναι η αποτυχημένη προσπάθεια των Βαυαρών να απαγκιστρωθούν από τη φραγκική κυριαρχία. Ο Φράγκος αυλάρχης Κάρολος Μαρτέλλος τους νίκησε στο πεδίο της μάχης δύο φορές τον 8ο αιώνα ενώ μεταγενέστερες εξεγέρσεις καταπνίγηκαν από τους επόμενους Φράγκους δυνάστες.

Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στο link:
http://en.wikipedia.org/wiki/History_of_Bavaria#Christianity

Αλλά και στον 6ο τόμο της "Εγκληματικής Ιστορίας του Χριστιανισμού" του Deschner υπάρχουν σχετικές πληροφορίες, μερικές από τις οποίες παρουσίασα παραπάνω.

Σχετικά με τους Αλαμανούς τώρα μεταφέρω ένα μικρό αλλά περιεκτικό απόσπασμα από την ελληνική Wikipedia από το λήμμα "Αλεμάνοι"

Οι Αλαμαννοί αρχικά μοιράζονταν παρόμοιες, με τα υπόλοιπα γερμανικά φύλα, θρησκευτικές πεποιθήσεις και δοξασίες. Με την κατάκτησή τους από τους χριστιανούς Φράγκους, αρχίζει και ο δικός τους εκχριστιανισμός (6ος – 8ος αι.). Ο πρώτος που επιχείρησε να τους προσηλυτίσει στην νέα πίστη ήταν ο Ιρλανδός Άγιος Κολουμβάνος (Columbanus) και ο μαθητής του, Άγιος Γάλλος (Gall). Ο απόστολος των Αλαμαννών ανέλαβε (πριν το 612) την ιεραποστολική επισκοπή της Κωστάντσας (Konstanz), αλλά στην αρχή τα αποτελέσματα ήταν σχετικά πενιχρά. Ένας έντονος συγκρητισμός επικράτησε με τα χριστιανικά στοιχεία να είναι τις περισσότερες φορές επιφανειακά. Ωστόσο, οι βάσεις είχαν τεθεί και κατά τον επόμενο αιώνα (7ο) ο Χριστιανισμός είχε το προβάδισμα μέχρι που επικράτησε εντελώς (8ος αιώνας).

Περισσότερα αναφέρονται στο αγγλικό άρθρο της Wikipedia όπου μεταξύ άλλων συναντάμε και μια διακοπή θυσίας στον παγανιστικό θεό Βόταν από τον Άγιο Κολουμβάνο.
http://en.wikipedia.org/wiki/Allemanni#Religion

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr