Ζωοκλέφτες ήρωες και "θεοί" τσοπάνηδεςΟι Νεοπαγανιστές ειρωνεύονται την Αγία Γραφή για τις συχνές αναφορές της στην ποιμενική ζωή, και για τις παρομοιώσεις τού Θεού με "ποιμένα". Μας λένε: "Φυσικά οι συγγραφείς τής Γραφής ήταν τσοπάνηδες, και έγραφαν για πρόβατα. Καμία σχέση με τους Έλληνες, που έγραφαν με σοφία κατά τον πολιτισμό τους!"
Βεβαίως και εδώ πάλι η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Γιατί αν ο Θεός τών Χριστιανών παρομοιαζόταν με τσοπάνη, οι θεοί τών Ειδωλολατρών, ΗΤΑΝ τσοπάνηδες. Και οι φιλόσοφοι ήταν σπάνιοι και είδος υπό εξαφάνισιν λόγων διωγμών! Και το μεγαλύτερο έπος τών αρχαίων Ελλήνων, αν γραφόταν σήμερα, θα ήταν: "ποιμενικό ροκ".
Το παρακάτω χαρακτηριστικό κείμενο, είναι απόσπασμα από το άρθρο τού Βαγγέλη Πανταζή δρος Ιστορίας και δημοσιεύθηκε στα "Ιστορικά" τής Ελευθεροτυπίας Νο 244. 8 Ιουλίου 2004. Σελ. 20-25. Το θέμα του είναι: "Ο κόσμος τού Ομήρου".
"...
Όταν σήμερα ακούμε τον όρο «βασιλεύς», ο νους μας πάει αυτόματα σε θρόνους, στέμματα, σύνορα και απολυταρχικές εξουσίες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μέχρι πρόσφατα το πιο κοντινό στο ομηρικό σύστημα εξουσίας θεωρούνταν εσφαλμένα η φεουδαρχία. Ο όρος «βασιλεύς» όμως στα έπη δεν υποδηλώνει κατ' ανάγκη την άσκηση κεντρικής εδραίας εξουσίας, ενώ υποδηλώνει πάντα πλούτο. Η πιο σωστή απόδοσή του στη νεοελληνική θα ήταν «άρχοντας».
Ενώ οι ανώτατοι αξιωματούχοι της κοινωνίας της γραμμικής γραφής Β ζούσαν αποτραβηγμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία στα «κυκλώπεια» οχυρά και επικοινωνούσαν με τους υποτελείς τους με μια αλυσιδωτή ιεραρχία αξιωματούχων, οι «βασιλείς» του Ομήρου ζούσαν στο ίδιο άστυ με τους υπόλοιπους πολίτες και συμφύρονταν άμεσα μαζί τους. Στα «μέγαρά» τους - άλλη μια παρεξηγημένη λέξη, που σήμαινε απλά «σπιτικό» ή το πολύ πολύ «αρχοντικό» - έχουν θέση πέρα από τους υπηρέτες και τους «δημιοεργούς» που εξυπηρετούν ολόκληρη την κοινότητα (αοιδοί, μάντεις, κήρυκες, τεχνίτες κ.λ.π.) και οι τσοπάνηδες, οι βουκόλοι και οι χοιροβοσκοί του άρχοντα, ακόμη και οι ξεπεσμένοι περαστικοί και περιπλανώμενοι επαίτες.
Στις ποιμενικές κοινωνίες η γη εκλαμβάνεται κατά πρώτο και κύριο λόγο ως ένας ασαφώς οροθετημένος, συνήθως επίκοινος, βοσκότοπος. Αντίστοιχης μορφής - σε κυμαινόμενες ζώνες επιρροής και όχι αυστηρά οροθετημένες επικράτειες - είναι και η εξουσία που ασκούν οι άρχοντες αυτών των κοινωνιών. Οι «εξουσίες» των ομηρικών βασιλέων, αντίθετα με αυτό που συνήθως συμβαίνει στις διοικητικές δομές που έχουν τις ρίζες τους στη γαιοκτησία, δεν έχουν σαφή γεωγραφικά όρια. Είναι καπετανάτα, που στον πυρήνα τους έχουν έναν «οίκο» («φρήτρα» ή «πατριά»), ενώ η μεταξύ τους σχέση παραμένει ρευστή ανάλογα με τον πλούτο και τη δύναμη του καθενός. Τούτο εξηγεί και το γιατί μέσα στην ίδια γεωγραφική περιοχή (π.χ. την Ιθάκη ή το Δουλίχιον) μπορεί κανείς να συναντήσει πολλούς βασιλείς. To status των ομηρικών «βασιλέων» ήταν σχεδόν ανάλογο και περίπου ενδιάμεσο εκείνου των προεστών, τσελιγκάδων και οπλαρχηγών των νεότερων χρόνων.
Μεταξύ των καπεταναίων-βασιλέων μιας περιοχής ο πλουσιότερος σε βοσκήματα - που κατά τεκμήριο ήταν και ο ικανότερος, αφού τα πλούτη τα κέρδιζε ή τα διατηρούσε κυρίως με το σπαθί του και τα σπαθιά της «φρατρίας» (της πατριάς) του - επιλεγόταν ως «σκηπτούχος βασιλεύς», πρώτος μεταξύ ίσων. Η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των καπετανάτων εξασφαλίζεται από τη «βουλή των γερόντων», στην οποία συμμετέχουν οι ισχυρότεροι οπλαρχηγοί, και την «αγορά», στην οποία συμμετέχουν όλοι οι πολεμιστές. Οι δεσμοί αυτής της άρχουσας κοινωνικής ομάδας - που ελάχιστη ομοιότητα έχουν με απόλυτες μοναρχίες - βρίσκονταν πιο κοντά στην αρχαία δημοκρατία. Στην πράξη αυτοί αποτέλεσαν τον πυρήνα απ' όπου ξεπήδησε η τελευταία.
Ο πλούτος των ομηρικών βασιλέων μετριέται σε κοπάδια μικρών και σε κεφάλια μεγάλων ζώων, σε πολύτιμα αντικείμενα που προέρχονται κυρίως από επιδρομές ή δώρα «ξενίας», και τριτευόντως σε κτήματα. Βλέπε ακόμη τα επίθετα που αποδίδονται στους ομηρικούς άρχοντες: «πολύρρηνες», «πολύμηλοι», «πολυλήιοι» κ.λπ. Είναι χαρακτηριστικό το επίθετο «πολύαρνις» («αυτός με τα πολλά αρνιά», Β 106), που χρησιμοποιεί ο ποιητής για να δείξει τον πλούτο του Θυέστη, προκατόχου του Αγαμέμνονα στον τίτλο του «σκηπτούχου» βασιλέως των Αχαιών. Οι «βασιλείς» αυτοί απεχθάνονται το εμπόριο, όχι όμως και τη ζωοκλοπή. Αντίθετα, σ' αυτήν πρωταγωνιστούν και γι' αυτήν επαίρονται. Η αρπαγή γυναικών εντάσσεται στο ίδιο πλέγμα τρόπου ζωής και αξιών.
Αν η αρπαγή συνιστά τον ένα πόλο σε έναν κώδικα αξιών που αφορά τον πλούτο και τη δύναμη, η δωρεά συνιστά φυσιολογικά τον άλλο. Στα μακρινά πειρατικά ταξίδια τους οι ομηρικοί ήρωες δεν επιδίδονται μόνο σε αρπαγές από τους εχθρούς, αλλά και σε γενναιόδωρες προσφορές προς τους φίλους. Ληστεία και «ξενία», κλοπή και ανταλλαγή δώρων αποτελούν τους δύο συμπληρωματικούς και αντιθετικούς πόλους του ίδιου ηρωικού άξονα αξιών: στο φίλο παραχωρείς γενναιόδωρα ακριβώς αυτό που αρπάζεις με το «έτσι θέλω» από τον εχθρό.
Ένα άλλο στοιχείο του κώδικα αξιών αυτών των πολεμόχαρων ποιμένων και κουρσάρων είναι η επιδεικτική αποχή για τα θαλάσσια εδέσματα. Ο Όμηρος γνωρίζει και αναφέρει το ψάρεμα και με το αγκίστρι και με το δίχτυ. Οι ήρωές του όμως, παρ' ότι δεινοί ποντοπόροι που καταπίνουν συχνά την άλμη των κυμάτων για τις ανάγκες της υπερπόντιας ληστείας, τρέφουν απέχθεια προς το ψάρι, ακόμη και σε καιρούς έσχατης ανάγκης. Το αγαπημένο τους, το σχεδόν αποκλειστικό ζωικό έδεσμα είναι το κρέας των αιγοπροβάτων, των βοοειδών και των χοίρων. Αν μάλιστα το έχουν αρπάξει «με τον ιδρώτα του προσώπου» τους, είναι ακόμη καλύτερα.
Το γεγονός όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι που ψαρεύουν για να ζήσουν, δείχνει πως ο ποιητής επιλέγει να ζωγραφίσει τον κόσμο της κυρίαρχης μόνο τάξης. Οι ψαράδες, οι έμποροι και οι άνθρωποι των γραμμάτων - τρεις διαφορετικές μεταξύ τους κατηγορίες - φυσικά συνυπάρχουν με τους ήρωες του, βρίσκονται όμως στο περιθώριο και έξω από τον κώδικα τιμής που συνδέει εκείνους.
Το εμπόριο π.χ., είναι εξορισμένο από τον κόσμο των ηρωικών αξιών και διεξάγεται από λαούς του περιθωρίου τους «τρώκτες» Φοίνικες και τους απόντες από το πεδίο του Τρωικού πολέμου Τάφιους. Η γραφή αποτελεί ένα αίνιγμα. Αν και χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε να συντεθεί ένα έπος με τόσο πολλά ανθρωπωνύμια και τοπωνύμια σε σταθερή μεταξύ τους σχέση, στα έπη γίνεται μόνο μία αναφορά σ' αυτήν, και τούτη υποτιμητική: τα γράμματα είναι «ύπουλα μαραφέτια» («σήματα λυγρά»), που τα χρησιμοποιεί με δόλιο τρόπο ο Προίτος για να ξεκάνει τον Βελλεροφόντη, ένα ατρόμητο παλικάρι, που έγινε θρύλος με τα κατορθώματα του. Υποπτεύομαι πως ο ποιητής, όπως συμβαίνει με πολλούς διανοούμενους των νεότερων χρόνων, που θαυμάζουν εκείνο που δεν είναι οι ίδιοι, αφαιρεί κάθε ίχνος εγγραμματοσύνης από τους ήρωές του για να δείξει με μεγαλύτερη ενάργεια πως είναι δεινοί χρήστες των όπλων, που μπορεί να βάφουν ευχαρίστως τα χέρια τους στο αίμα, όχι όμως και στο μελάνι, το εργαλείο των «ανάλκιδων» «καλαμαράδων». Η καύση των νεκρών, ο μόνος κόσμιος τρόπος αντιμετώπισης των νεκρών που αναφέρει ο ποιητής, ενδέχεται να αντιστοιχεί στις μεταφυσικές πεποιθήσεις αυτής της ριψοκίνδυνης πολεμοχαρούς ελίτ.
Όπως βλέπουμε, η κοινωνία του Ομήρου είναι τόσο βαθιά ποιμενική, ώστε να συμπεριλαμβάνει και τους βασιλικούς γόνους ως ποιμένες. Και οι θεοί ακόμη, μεγεθύνσεις και εξιδανικεύσεις των ηρώων, δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν ριζικά απ' αυτούς όσον αφορά τις αξίες που εκφράζουν και τις δυνάμεις που ενσαρκώνουν και εκπροσωπούν.
Δύο απ' αυτούς, για άγνωστη σε μας αιτία, επιτάσσονται επί ένα χρόνο μισθωτοί στην υπηρεσία του πρώτου τότε άρχοντα της Τροίας Λαομέδοντα: ο Απόλλων για να του βόσκει τα γελάδια στην Ίδη και ο Ποσειδώνας για να χτίσει τα τείχη του Ιλίου. Δεν είναι τυχαίο ακόμη το ότι ο πρώτος των θεών, ο Δίας, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός κατ' εξοχήν θεού των ποιμένων - κύριος των ψηλών βουνοκορφών, των νεφών, των αστραπών της βροχής. Δεν είναι επίσης τυχαίο το ότι η συντρόφισσα της ζωής του και πρώτη των θεαινών, η Ήρα χαρακτηρίζεται 14 φορές στην Ιλιάδα «βοώπις»: μόνο για μια ποιμενική κοινωνία, μια κοινωνία βουκόλων, τα βοϊδίσια μάτια θα μπορούσαν να είναι χαρακτηριστικό αντάξιο της πιο σεβάσμιας και τιμημένης θεάς. Οι θεές γενικά ασχολούνται οι ίδιες με τον ιστό και την ηλακάτη, όπως ακριβώς και οι αρχόντισσες. Κι όταν πρόκειται να βγουν έξω, είναι συχνά για να ζευγαρώσουν με κάποιο βοσκό ή βουκόλο στα χλοερά βοσκοτόπια".
Μετά από τα ανωτέρω αγαπητοί ανιστόρητοι Νεοπαγανιστές, πρέπει να το σκεφθείτε πολύ για να ξαναπιάσετε την Αγία Γραφή στο στόμα σας. Κοιτάξτε τους θεούς σας τους αμοιβόμενους τσοπάνηδες και τους ήρωές σας τους ζωοκλέφτες, και αφήστε ήσυχα τα ιερά βιβλία τών Χριστιανών.
Βασανιστήρια νέων προς τιμήν τής δαιμονικής Αρτέμιδος
Οι δαίμονες είναι πάντοτε μισάνθρωποι, και οδηγούν τους πιστούς τους σε διαστροφές ανάλογες τών διεστραμμένων δαιμονικών τους ορέξεων. Έτσι και ο δαίμονας που λατρευόταν από τους Παγανιστές ως "Άρτεμις", είχε τις ανώμαλες ορέξεις του: Να βασανίζουν οι ειδωλολάτρες φριχτά τους νέους!
«Εις το μέρος που ονομάζεται Λιμναίον υπάρχει το ιερό της Ορθίας Αρτέμιδος. Το άγαλμα της Ορθίας Αρτέμιδος που έχουν οι Λακεδαιμόνιοι προήλθε από τους βαρβάρους. Αυτοί που βρήκαν αυτό, ο Αστράβακος και ο Αλώπεκος γυιοί του Ίρβου, όταν βρήκαν το άγαλμα αμέσως τρελάθηκαν. Επίσης οι κάτοικοι των συνοικιών της Σπάρτης θυσιάζοντες εις την θεά για να λύσουν διαφορά την οποία είχαν, όχι μόνο δεν την έλυσαν, αλλά και κατέληξαν να σκοτωθούν μεταξύ τους και πολλοί φονεύτηκαν κατά την συμπλοκή γύρω από τον βωμό της θεάς, ενώ όσοι έζησαν πέθαναν όλοι από φοβερή ασθένεια. Και υπάρχει παράδοση ότι έπειτα από το γεγονός αυτό, έκαναν ανθρωποθυσίες στον βωμό και θυσιαζόταν εκείνος στον οποίο έπεφτε ο κλήρος. Ο Λυκούργος κατήργησε το έθιμο αυτό και το αντικατέστησε με μαστιγώσεις εφήβων γύρω από τον βωμό και έτσι γεμίζει με αίμα όταν γίνονται οι μαστιγώσεις. Έτσι εκπληρώνεται η θέληση της θεάς, αφού ο βωμός γεμίζει με ανθρώπινο αίμα.
Η ιέρεια που κρατάει το ξόανο βρίσκεται εκεί την ώρα της μαστίγωσης. Το ξόανο είναι πολύ μικρό και ελαφρύ, αλλά όταν οι μαστιγωτές χτυπούν ελαφρά κάποιον έφηβο, λόγω της ωραιότητάς του ή του αξιώματός του, τότε το ξόανο γίνεται πολύ βαρύ στα χέρια της ιέρειας. Τότε αυτή κατηγορεί τους μαστιγωτές και φωνάζει ότι πιέζεται από το βάρος εξαιτίας τους. Έτσι το άγαλμα αυτό συνήθισε από τις ανθρωποθυσίες στην Ταυρίδα να ευχαριστιέται από τα αίματα των ανθρώπων». (Παυσανίας Λακωνικά, 3, 16, 10-11)
Ο Φλάβιος Φιλόστρατος, στο "Βίο Απολλωνίου Τυανέως" ΣΤ' 20 αναφέρει το μαστίγωμα των νεαρών προς τιμήν της Ορθίας Αρτεμης αλλά ο φιλόσοφος "μεσσίας" Απολλώνιος ΔΕΝ το αποκηρρύτει!
Δείτε σε τι βρωμερούς θεούς πιστεύουν οι Παγανιστές! Δείτε τι δαίμονες λατρεύουν! Δείτε το ηθικό και νοητικό τους επίπεδο! Δείτε τι διαστροφή θεωρούν αντάξια τών Ελλήνων, αντί για τον γλυκύτατο Ιησού! Άραγε αξίζει οι Έλληνες να λατρεύουν τέτοιους διεστραμμένους αιμοχαρείς βρυκόλακες;
Ευνουχισμοί νέων προς τιμήν τής Αρτέμιδος
Δεν υπήρχε ανωμαλία και έγκλημα που να μην είναι ανακατεμένοι οι δαιμονικοί θεοί και οι παγανιστές ιερείς τής αρχαίας Ελλάδος! Θαυμάστε αρχαιοελληνικό πολιτισμό που διατηρούσαν οι Παγανιστές! Θαυμάστε τον πολιτισμό που θέλουν να μας επαναφέρουν οι σύγχρονοι λάτρεις τών διεστραμμένων αυτών θεών!
Προς χάριν τής Αρτέμιδος, είχαμε αναφέρει σε άλλο άρθρο ότι βασανίζονταν οι νέοι. Όμως δεν ήταν αυτό το μόνο έγκλημα τής δαιμονικής "θεάς" και τών ανθρωπόμορφων δαιμόνων ιερέων της, αλλά όπως και στη δαιμονική Κυβέλη, ευνούχιζαν επίσης για χάρη της τους νέους! Γιατί άραγε; Μήπως για να τους εκμεταλλεύονται σεξουαλικά;
Ο Στράβων στο ΙΔ' 1, 23 αναφέρει τον ευνουχισμό νεαρών στο ναό της Αρτέμιδος στην Εφεσο: "ιερέας δ' ευνούχους είχον ους εκάλουν Μεγαβύζους".
Και ο Παυσανίας Η' 13, 1 μιλάει για ευνούχους της Άρτεμης στην Ορχομενό και την Έφεσο. Γενικευμένη ήταν φαίνεται η διαστροφή στους ναούς τής ψευτοθεάς αυτής.
Τι λέτε; Να φτιάξουμε πάλι ναούς της και να ευνουχίζουμε τα Ελληνόπουλα;
Και μετά παραπονιούνται οι Νεοπαγανιστές, γιατί οι Χριστιανοί γκρέμισαν μερικά από τα πορνεία τής αρχαίας θρησκείας! Όχι θα τους άφηναν να σακατεύουν, να βασανίζουν και να βιάζουν τον κόσμο!
Φόνοι ζώων στην αρχαία Παγανιστική λατρεία
Προσπαθούν να μας πείσουν οι Νεοειδωλολάτρες, ότι δήθεν η θρησκεία τους ήταν στην Αρχαία Ελλάδα φυσιολατρική, και σεβόταν το περιβάλλον. Αυτά όμως τα πιστεύουν μόνο ανιστόρητοι ρομαντικοί, γιατί η ιστορία έχει καταγράψει άλλα πράγματα...
Τα παρακάτω που ακολουθούν, είναι λίγα μόνο παραδείγματα τής αρχαίας παγανιστικής βαρβαρότητας προς την κτίση:
Κατά την διάρκεια των Λαφρίων, εορτή προς τιμή της Άρτεμης, την οποία περιέγραψε ο Παυσανίας το Β’ μισό του 2ου αιώνα μ.Χ. (VII, 18, 8-13) εκτελισσόταν ένα πολύ βάρβαρο έθιμο. Πρόκειται για ολοκαύτωμα διάφορων ζώων, εκ των οποίων πολλά άγρια, όπως ελάφια, ζαρκάδια, αγριόχοιροι ακόμη και λύκοι ή αρκούδες. Αυτά καίγονταν ζωντανά σε ένα τεράστιο βωμό κατασκευασμένο από τεράστιους κορμούς δένδρων. Η εορτή, σκοπός της οποίας ήταν να εξευμενιστεί η θεά και να προστατεύει τα ζώα, είχε μεταφερθεί στην Πάτρα από την Αιτωλική καλυδώνα, όπου, όπως σε όλη την ορεινή Δ. Ελλάδα, ο θηρευτικός βίος είχε μεγαλύτερη διάρκεια από ότι στην υπόλοιπη χώρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ιέρεια της Άρτεμης έκλεινε την πομπή, η οποία προηγούνταν του ολοκαυτώματος, καθισμένη σε άρμα που σύρονταν από ελάφια, σκηνή που παρίσταται και σε νομίσματα της πόλης των ρωμαϊκών χρόνων (Παπαχατζής 1980:92, εικ. 40, δ)
Ο Αύγουστος στο μνημείο της Άγκυρας απαριθμεί μεταξύ των ανδραγαθιών του και τις 27 θηριομαχίες του όπου φονεύθηκαν 3.500 αφρικανικά θηρία. Μάλιστα ήταν ο πρώτος που παρουσίασε στον λαό κροκόδειλους και τίγρεις και υποχρέωσε τον Ταύρον Στατίλιο να κατασκευάση «θέατρο τι εν τω Αρείω πεδίω κυνηγητικόν λίθινον» δια τις θηριομαχίες (Δίων βιβλ. LI, κεφ. 23).
Οι Λατίνοι ποιητές, οι οποίοι ύμνησαν τους αυτοκρατορικούς οργανωτές των αγριοτήτων τούτων, ο Μαρτιάλιος και ο Σουητώνιος μαρτυρούν ότι κατά τις 2 περιφημότερες θηριομαχίες που οργανώθηκαν από τον Πομπήιο και τον Ιούλιο Καίσαρα συγκεντρώθηκαν στην παλαίστρα κατά μεν την πρώτη 500 – 600 λιοντάρια και 410 άλλα αφρικανικά θηρία για 5 ημέρες κατά δε την δεύτερη 400 λιοντάρια και 40 ελέφαντες. Ο Σκαύρος έφερε στην αρχή στην Ρώμη 150 πάνθηρες (Πλιν. Φυσ. Ιστ. Κ. 17 & 24). Ο Πομπήιος (βλέπε άνωθι) παρείχε επί 5 συνεχείς ημέρες θηριομαχίες στον λαό κατά τις οποίες παρουσιάστηκε για πρώτη φορά 1 ρινόκερος ενώ 20 ελέφαντες αγωνίστηκαν εναντίων Γαιτούλων αιχμαλώτων «λέοντες τε πενακόσιοι ανηλώθησαν» (Δίων. Βιβλ. XXXIX, κ. 38) ή 500 κατά τον Πλούταρχο (Βίος Πομπ. 52) ο οποίος προσθέτει ότι η ελεφαντομαχία ήταν το εκπληκτικότερο των θεαμάτων Κατά τις 100ήμερες εορτές της δημιουργίας του Κολοσσαίου, το 80 π.Χ. επιδείχτηκαν μόνο σε μια ημέρα 5000 διάφορα άγρια ζώα από τον Τίτο και σε σύνολο φονεύθηκαν 9000 ήμερα και άγρια. Διαρκούντος του υπό του Τραϊανού τετραήμερου πανηγυρισμού της κατά της Δακίας νίκης φονεύθηκαν 11.000 ζώα.
Μην ξανακούσουμε λοιπόν παραμύθια από τους Νεοειδωλολάτρες για δήθεν σεβασμό τής θρησκείας τους στην κτίση. Η ιστορία κατέγραψε ανεξίτηλα τα αίσχη τους!
Παγανισμός και Ευνουχισμός
Ευνουχισμοί προς τιμής τής δαιμονικής Κυβέλης
Οι ανιστόρητοι και αθεολόγητοι ψευδοκατήγοροι τού Νεοπαγανισμού, ψάχνουν να βρουν εκ τού μη όντος ψευδείς κατηγορίες εναντίον τών Χριστιανών. Τέτοιες διαστρεβλώσεις κάνουν και στο θέμα τού ευνουχισμού. Δεν θέλουν να θυμούνται ότι η Χριστιανική πίστη απαγορεύει συνοδικώς τον ευνουχισμό, αλλά διαστρέφουν άσχετα γεγονότα για να κατηγορήσουν. Και δεν θέλουν να γνωρίζουν ότι ο ευνουχισμός είναι στην πραγματικότητα κάτι που εφάρμοζε επίσημα η δαιμονική τους θρησκεία!!!
Λένε οι συκοφάντες Νεοπαγανιστές:
«Ο Χριστιανισμός κηρύσσει τον ευνουχισμό ως προϋπόθεση για να εισέρθουν στη βασιλεία των ουρανών: «Λέγουσι αυτώ οι μαθηταί αυτού· ει ούτως εστίν η αιτία τού ανθρώπου μετά τής γυναικός, ου συμφέρει γαμήσαι. ο δέ είπεν αυτοίς· ου πάντες χωρούσι τόν λόγον τούτον, αλλ’ οίς δέδοτα. Εισί γάρ ευνούχοι οίτινες εκ κοιλίας μητρός εγεννήθησαν ούτω. καί εισίν ευνούχοι οίτινες ευνουχίσθησαν υπό τών ανθρώπων, καί εισίν ευνούχοι οίτινες ευνούχισαν εαυτούς διά τήν βασιλείαν τών ουρανών. ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω." (Ματθαίος ιθ’ 10-12). Ο Ωριγένης, εφαρμόζοντας τα προστάγματα του Ιησού ευνουχίστηκε».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο Ωριγένης δεν είναι υπόδειγμα Χριστιανού και είναι γνωστό ότι παρερμήνευσε πολλά πράγματα. Αντιστοίχως, οι νεοπαγανιστές κατανοούν ως νεοπαγανιστές το κείμενο. Η Εκκλησία όμως διδάσκει άλλα:
Ας δούμε και τί διδάσκει η Εκκλησία πιο συγκεκριμένα πάνω στο θέμα του ευνουχισμού:
«Ει τις Κληρικός ών, εαυτόν ακρωτηριάσοι, καθαιρείσθω. Φονεύς γάρ εστίν εαυτού.» (Κανών ΚΓ' των Αγίων Αποστόλων)
«Λαϊκός εαυτόν ακρωτηριάσας, αφοριζέσθω έτη τρία. Επίβουλος γάρ εστί τής εαυτού ζωής.» (Κανών ΚΔ' των Αγίων Αποστόλων)
Οι «εκ κοιλίας μητρός ευνούχοι» προφανώς είναι οι εκ γενετής ανίκανοι προς αναπαραγωγή. Οι «ευνούχοι οιτίνες ευνούχισαν εαυτούς διά τήν βασιλείαν τών ουρανών», δεν είναι άλλοι από αυτούς που παραμέλησαν τη γενετήσια διαδικασία κι αφιερώθηκαν στο Θεό.
Οι Νεοπαγανιστές, λοιπόν, άδικα ψάχνουν στην Κ.Δ. για προτροπή προς ευνουχισμό. Αντίθετα, είναι καιρός να μάθουν πως η αιμοσταγής θρησκεία τους, εκτός από ανθρωποθυσίες και εκπορνεύσεις είχε και (αυτο)ευνουχισμούς:
«Κάθε χρόνο, πιστοί της θεάς [Κυβέλης] αυτοευνουχίζονταν, για να φέρουν στη γη ευφορία και γι’ αυτό ο χορός των Γάλλων [όπως λέγονταν ευνουχισμένοι ιερείς της θεάς] μεγάλωνε. Μετά τον ευνουχισμό οι Γάλλοι ντύνονταν με γυναικεία ρούχα και φορούσαν δαχτυλίδια και στολίδια».
Αρχικά γινόντουσαν ανθρωποθυσίες, αλλά...
«Στα κατοπινά χρόνια η ανθρωποθυσία αντικαταστάθηκε από τον ευνουχισμό και την ταφή των γεννητικών οργάνων του άνδρα. Σκοπός ήταν να δοθεί στη γη ανδρική δύναμη. Την ημέρα της πράξης [24 Μαρτίου] εκστασιάζονταν με ειδικούς χορούς αλλά και με τη χρήση φαρμάκων. Οι ευνούχοι άνδρες συγκεντρώνονται στο ιερό και αποτελούν το ιερατείο. Στα ρωμαϊκά χρόνια οι Γάλλοι αυτοευνουχίζονταν. Το σωματείο των ιερέων διατηρήθηκε ώς τον 5ο αι.»(πηγή: εγκυκλοπαίδεια Υδρία, λήμ. «Γάλλοι», «Κυβέλη»)
Ο Διογένης ο Λαέρτιος γράφει περιπαιχτικά (Αρκεσίλαος, 4,43): «Γάλλοι μεν γίνονται εξ ανδρών, εκ δε γάλλων άνδρες ου γίνονται».
Αντί να κατηγορούν, λοιπόν, οι νεοπαγανιστές την Ορθοδοξία για πράξεις και σκέψεις αιρετικών, ας πάνε... να αυτοευνουχιστούν, αν θέλουν βέβαια να τηρήσουν τα «πάτρια έθιμα», τα οποία «οι ανθέλληνες Χριστιανοί κατακτητές» κατήργησαν, κι ας μην μιλούν για ό,τι υπερβαίνει τις γνώσεις τους.
Πολύ καλά έκανε, βεβαίως ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων που «σύλησε» έναν βρωμερό τόπο λατρείας της διαβολικής «θεάς»...όχι θα την άφηνε να χαίρεται για τους κομμένους όρχεις νέων ανδρών θαμμένους στο χώμα του ναού της.
Βασανισμοί γυναικών προς τιμήν τού μπεκρή Διονύσου
Δεν μαστίγωναν μόνο τους νέους προς τιμήν τής Αρτέμιδος οι αρχαίοι Παγανιστές, αλλά και τις γυναίκες προς τιμήν τού μπεκρή Διονύσου, και μάλιστα ΜΕ ΧΡΗΣΜΟ τών Δελφών, τού άλλου σαδιστή ψευτοθεού, τού σκοτεινού Απόλλωνα! Και μετά μας λένε κάποιοι για "Απολλώνιο φως"!!!
Το μέγεθος τής διαφθοράς τής πολυθεϊστικής θρησκείας τής αρχαίας Ελλάδος, δεν είχε όρια! Και οι δαιμονικοί ψευτοθεοί τους, συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλον σε κακία και σαδισμό. Ο Απόλλωνας έκοβε, ο Διόνυσος έραβε. Ο Απόλλωνας έδωσε χρησμό στους Δελφούς να βασανίζονται γυναίκες προς τιμήν τού σαδιστή αλκοολικού Διονύσου, και οι πολυθεϊστές πιστοί τους, άλλοι από βλακεία, άλλοι από σαδισμό, έσπευδαν να βασανίζουν με το μαστίγιο Ελληνίδες! (Μετά βγαίνει η κα Τζανή στην εκπομπή τού Χαρδαβέλα, να πει για την ανωτερότητα τών Δελφών! Ήθελα να ξέρω αν θα καθόταν να τη μαστιγώσουν αν αυτό πρόσταζε ο σκοτεινός Απόλλωνας!)
Ας δούμε τις ιστορικές μαρτυρίες για το σαδισμό αυτόν τής αρχαίας ("πατρώας") θρησκείας:
«Μετά τη Στύμφαλο είναι η Αλέα (χωριό Αλέα πρώην Μπουγιάτι), που και αυτή μετέχει στην αργολική ομοσπονδία […]. Εδώ υπάρχουν τα ιερά της Εφεσίας Αρτέμιδος, της Αλέας Αθηνάς και του Διονύσου, με άγαλμα του θεού. Κάθε χρόνο τελούν προς τιμήν του τα Σκιέρεια, όπου, σύμφωνα με χρησμό του μαντείου των Δελφών, μαστιγώνονται οι γυναίκες, όπως και οι έφηβοι των Σπαρτιατών στη γιορτή της Ορθίας» (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις Η 23, 1). (Ιστορικά Νο 249. 19 Αυγούστου 2004 σελ. 13,14).
Ιερή εκπόρνευση γυναικών από τον προαγωγό δαίμονα: Αστάρτη - Αφροδίτη
Πώς θα σας φαινόταν αν ο παπάς τής ενορίας σας εξέδιδε τη γυναίκα σας ή την κόρη σας στους περαστικούς για χρήματα; Νομίζω δεν θα αφήνατε τούβλο πάνω σε τούβλο, σε έναν τέτοιο ναό - πορνείο. Κι όμως! Τέτοιοι ήταν οι αρχαιοελληνικοί ναοί τής Αφροδίτης!
Ιερόδουλος ονομάζεται ο δούλος ιερού, που υπηρετεί σε αρχαίο ναό ως αφιερωμένος εις την λατρευομένη θεότητα. Στον ναό της Αφροδίτης υπηρετούσαν γυναίκες και πρόσφεραν τον εαυτό τους προς συνουσία.
Η προσφορά ανδρών και γυναικών σε ιερά αφιερωμένοι ως δούλοι εις την υπηρεσία του θεού, έχει την προέλευσή της στους ανατολικούς λαούς και γι’ αυτό συνηθίζεται στην Ελλάδα στα ιερά της Αφροδίτης , η οποία είναι Ασιατική θεότητα. Η αρχική αιτία της αφιερώσεως στους ναούς ήταν η ανάγκη καθαριότητός, της θεραπείας των ιερέων και προπαντός της καλλιέργειας των αγρών, ιδίως σε θεότητες των αγρών. Οι δια την εκτέλεση των εν λόγω υπηρεσιών ιερόδουλοι ήσαν συνήθως αιχμάλωτοι πολέμου. Εκτός όμως των δούλων υπήρχαν και ιερόδουλοι οι οποίοι ήταν ελεύθεροι πολίτες και αφιερώνονταν οικειοθελώς εις την υπηρεσία των ναών και των ιερέων αυτών
Παραδόξως για τα σημερινά ήθη αλλά και για τα Ελληνικά ήθη της εποχής, ήταν η συνήθεια επιφανών ανδρών αλλά και ανατολικών λαών να στέλνουν τις κόρες τους και να προσφέρονται ως θυσία στους θεούς την αγνότητα και την παρθενία τους. Συνήθεια που οφείλεται μάλλον, και ίσως εις την αρχή, ότι οι θεοί πρώτοι έπρεπε να λαμβάνουν απαρχής κάθε πράγματος. (Ηροδ. Α’ 199)
Σύμφωνα με τον αρχαίο γεωγράφο Στράβωνα (8.6.20), στην Αρχαία Κόρινθο υπηρετούσαν ως ιερές πόρνες 1000 ιέρειες και δούλες του εκεί ναού της Αφροδύτης. Γι ‘ αυτό έλεγε και η παροιμία: "Ου παντός ανδρός εις Κόρινθον εσθ' ο πλους" (Στραβ. C. 559).
Στους Κομάνους της Καππαδοκίας, στο ιερό της Ενυούς οι ιερόδουλοι άνδρες και γυναίκες έφτασαν το αριθμό των 6000 (Στράβωνας 535C), ενώ ο ιερέας του ναού, που ανήκε στο βασιλικό γένος, ήταν 2ος μετά τον βασιλιά κατά τις προσόδους και τις προσφορές. Οι ιερόδουλοι στην Τύρο ήσαν τόσοι πολλοί ώστε πολλές φορές ο αρχιερέας με την βοήθειά τους ελάμβανε και το βασιλικό αξίωμα. Ο δε Ηρόδοτος αναφέρει «Τον γαρ δη Λυδών δήμου οι θυγατέρες πορνεύονται πάσαι».
Από ότι φαίνεται και άλλα ιερά είχαν ιερόδουλους στην αρχαία Ελλάδα αλλά δεν ήταν όλοι γυναίκες εταίρες Έτσι υπάρχουν αναφορές για ιερόδουλους στην Τεγέα της Αρκαδίας, ναού της Αλέας Αθηνάς, στην Δήλο στο ναό του Απόλλωνα και στους Δελφούς οι οποίοι ήταν ιερόσυλοι δηλαδή νοσφιστές των καρπών των ιερών γαιών του θεού. Αυτοί καταδικάστηκαν από τους Αμφυκτίονες να αφιερωθούν ως ιερόδουλοι εις τον ναό του Απόλλωνα. Τέλος ονομαστό για τον αριθμό των ιερόδουλων ήταν στην Σικελία και στο ψηλό λόφο της Έρυκος το ιερό της Αφροδίτης της λεγόμενης Ερυκίνης και της οποίας αφίδρυμα υπήρχε στη Ρώμη (Στράβων C. 272).
Επειδή δε οι ιερόδουλες συνεισέφεραν πολλά εις τα ιερά της Αφροδίτης δεν είναι άξιο απορίας ότι οι ναοί της ήταν από τους πλουσιότερους. Το παράξενο είναι ότι ο Ησίοδος μιλάει με αυστηρότητα γι’ αυτές της γυναίκες, που ντύνονται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να προβάλλουν τις καμπυλότητές τους, που με τις κολακείες τους ξεκουτιαίνουν τους άντρες και που δεν εποφθαλμιούν τίποτα άλλο από τη σιταποθήκη τους -γιατί η πληρωμή των υπηρεσιών γινόταν τότε σε είδος- και τις οποίες παρομοιάζει τελικά με τους κλέφτες (Ησίοδος Έργα και Ημέραι, 373 – 375)
Το έθος της αφιερώσεως στα ιερά των θεών των απελευθερωμένων σκλάβων από τους κυρίους τους, ως και η αφιέρωση κτημάτων με τους καλλιεργητές τους ως ιερόδουλων, δεν έλειψε ούτε στα ρωμαϊκά χρόνια.
Θα μας πούνε τώρα κάποιοι: «βρίζεται η Ελλάδα». Λάθος. Οι Νεοπαγανιστές και οι «αρχαιολάτρες», όταν ακούν να κατακρίνεται η παιδεραστία και η ιεροδουλεία των Αρχαίων Ελλήνων, ως εθνικιστές που είναι, νομίζουν ότι υβρίζεται η Αρχαία Ελλάδα συνολικά. Είναι άλλο πράγμα όμως π.χ. ο ποιητής Καβάφης κι άλλο πράγμα η ομοφυλοφιλία του, κι όποιος δέχεται ή απορρίπτει τα ποιήματά του λόγω της ομοφυλοφιλίας του είναι άφρονας. Όμως αυτό που δεν είναι σωστό, πρέπει να αποδοκιμαστεί, ακριβώς διότι κανείς δεν είναι τέλειος. Εκτός φυσικά από τους παγανιστές που δεν βρίσκουν τίποτε μεμπτό στους Αρχαίους. Διότι, στην σημερινή Ελλάδα «αρχαιολατρία» σημαίνει αυτό και μόνον αυτό: αποσιώπηση των κακών της αρχαίας ειδωλολατρείας.
Μυκηναϊκές ανθρωποθυσίες προς τιμήν αρχαίων δαιμόνων
Μισάνθρωποι και αιμοχαρείς δαίμονες οι θεοί τών αρχαίων Ελλήνων, και εξίσου αιμοχαρείς και βάρβαροι οι πολυθεϊστές πιστοί τους. Κηλίδα στην Ελληνική ιστορία η πολυθεϊστική βαρβαρότητα, ήταν εξ' αρχής τόσο σκοτεινή, ακόμα και στην εποχή λαμπρών πολιτισμών όπως ο Μυκηναϊκός. Πάντα ο πολυθεϊσμός κηλίδωνε την Ελληνική ιστορία δολοφονώντας ανθρώπους και κυρίως γυναίκες, για να χαροποιήσει τους μισάνθρωπους δαίμονες που σκλάβωναν τους Έλληνες κάτω από καθεστώς τρόμου.
Δεν ανθρωποθυτούσαν οι αρχαίοι ειδωλολάτρες μόνο στα ύστερα χρόνια, αλλά εξ' αρχής. Σε άλλο άρθρο εκθέσαμε την πολυθεϊστική βαρβαρότητα τών ανθρωποθυσιών και τών καννιβαλισμών προς τιμήν τού Δία κυρίως. Εδώ θα δείξουμε ότι και η άλλη δαιμονική συμμορία που λατρεύονταν ως θεοί στην αρχαία Ελλάδα, και μάλιστα στη Μυκηναϊκή εποχή, χαίρονταν να βλέπουν σφαγμένες Ελληνίδες προς τιμήν τους.
Οι αρχαιολόγοι Ventris και Chadwick (Documents in Mycenaean Greek, p. 463) βρήκαν κάποιες πινακίδες που αναφέρουν θυσίες κυρίως γυναικών σε θεούς όπως ο Δίας και η (ξενόφερτη) Πότνια Αθηνά!!!! Όλα αυτά έλαβαν χώρα μέσα στην 2η χιλιετία π.Χ.... Η "πατρώα θρησκεία" πήγαινε εκ γενετής χεράκι-χεράκι με την ανθρωποθυσία! (M. Ventris and J. Chadwick, DOCUMENTS IN MYCENAEAN GREEK, second ed. (Cambridge, 1973), p. 463 www.csun.edu/~hcfll004/mycen.html )
Πινακίδα #172 [μπροστά]
Στον μήνα Πλοουίστος η Πύλος... φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για την Δέσποινα [Πότνια]: ένα χρυσό ποτήρι, μια γυναίκα
Για την Μνάσα: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα
Για την Ποσιδαιεία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα
Για την Τρις-Ήρωα: ένα χρυσό ποτήρι
Για τον Κύριο του σπιτιού: ένα χρυσό ποτήρι
[πίσω]
Η Πύλος φέρνει θυσίες στο ιερό του Ποσειδώνα, και η πόλη οδηγεί και φέρνει δώρα, και οδηγεί θύματα:
Για την Γουία [και την] Κομαουέντεια: ένα χρυσό ποτήρι, δύο γυναίκες
H Πύλος θυσιάζει στα ιερά του Πέρση και της Ιφιμέδειας και της Δίουιας και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για τον Πέρση: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα
Για την Ιφιμέδεια: ένα χρυσό βαθύ πιάτο
Για την Δίουια: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα
Για τον Ερμή Αρεία [κριό]: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, έναν άνδρα
Η Πύλος θυσιάζει στο ιερό του Δία και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα:
Για τον Δία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, έναν άνδρα
Για την Ήρα: ένα χρυσό βαθύ πιάτο, μια γυναίκα
Για τον Δρίμιο, γιο του Δία: ένα χρυσό βαθύ πιάτο
Η Πύλος[...]
4 ποτήρια, 8 βαθιά πιάτα, 2 άνδρες, 8 γυναίκες
Είναι απορίας άξιο, πώς οι Νεοπαγανιστές επιθυμούν να επαναφέρουν αυτή τη βαρβαρότητα στη χώρα μας. Είναι απορίας άξιο, πόσο διεστραμμένος πρέπει να είναι ένας άνθρωπος, για να λατρεύει τέτοια αιμοδιψή τέρατα, και να θαυμάζει μια τέτοια πρωτόγονη και αιμοχαρή εποχή! Και είναι να απορεί κανείς για την αμάθεια όσων δίνουν σημασία στις πολυθεϊστικές βάρβαρες κραυγές, σήμερα, σε μια Χριστιανική πολιτισμένη κοινωνία!
Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα
Πολλοί που μας μιλούν ρομαντικά για τον "αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό", έτσι αόριστα, σαν να πρόκειται για μια τέλεια κοινωνία, μπερδεύουν την υψηλή (για την εποχή εκείνη) φιλοσοφία και τέχνη με την βάρβαρη πολυθεϊστική θρησκεία τών αρχαίων ειδωλολατρών. Ποτέ δεν μας μίλησαν όλοι αυτοί για τον ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ και τις ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ τών αρχαίων μας ειδωλολατρών προγόνων!
Οι Νεοειδωλολάτρες, προσπαθούν να επιβάλλουν στη χώρα μας την αρχαιοελληνική βάρβαρη θρησκεία, που στο όνομα των δαιμονικών θεών τους, θυσίαζε, ακόμα και έτρωγε ανθρώπους! Μια ιδέα για τη βαρβαρότητα από την οποία μας ελευθέρωσε ο Ιησούς Χριστός, μπορείτε να πάρετε από τα παρακάτω μικρά παραδείγματα του ήθους και της θρησκείας των Νεοειδωλολατρών:
Στην Αχαϊα, οι τρεις οικισμοί: Αρόη, Μεσάτις και Άνθεια, κατοικήθηκαν από Ίωνες. Οι τρεις πόλεις συνδέθηκαν έχοντας κοινή λατρεία της Άρτεμης της Τρικλαρίας, που τιμούσαν κάθε χρόνο με γιορτές στο ιερό της κοντά στο ποτάμι Μείλιχο (στα μετέπειτα Συχαινά) όπου το είδε στον καιρό του ο Παυσανίας. Όπως και αλλού, πρόσφεραν στη θεά ανθρώπινα θύματα. Και επίσης όπως κι αλλού, οι ανθρωποθυσίες αντικαταστάθηκαν με θυσίες ζώων εκέι γύρω στα χρόνια του Τρωικού πολέμου (ελάφι αντί για την Ιφιγένεια στην Αυλίδα).
Στην Αχαϊα τα πράγματα έγιναν κάπως αλλιώς: Η Κομαιθώ, ιέρεια στον ναό της παρθένας θεάς, ερωτεύτηκε τον ήρωα Μελάνιππο. Οι δύο τους μετέτρεψαν τον ναό σε ερωτική φωλιά. Φυσικά και εξοργίστηκε η Άρτεμη. Οι άνθρωποι της περιοχής άρχισαν να πεθαίνουν ανεξήγητα, η γη έπαψε να καρποφορεί. Το μαντείο των Δελφών που ρωτήθηκε, απάντησε ότι το κακό θα σταματούσε μόνο αν ο Μελάνιππος και η Κομαιθώ θυσιάζονταν στην Άρτεμη και στο εξής κάθε χρόνο ένας νέος και μια παρθένα από τις ωραιότερες.
Οι ανθρωποθυσίες εκεί, σταμάτησαν μετά από καιρό, μετά από την πτώση της Τροίας, όταν ο Ευρύπυλος κατέθεσε εκεί τη λάρνακα με το άγαλμα του Διονύσου, κατά τη στιγμή που θυσιαζόταν ένα αγόρι και ένα κορίτσι στην αχαϊκή παραλία. Από τότε, ο Ευρύπυλος τιμάτο μαζί με τον Διόνυσο ως λυτρωτής τους. (Πατριδογνωσία τεύχος 87 σελ. 3144).
Έχουμε φυσικά και το πασίγνωστο παράδειγμα ανθρωποθυσίας, που οι Σαλαμινομάχοι τού Χρυσού (;;;) Αιώνα τής αρχαίας Αθήνας, θυσίασαν πριν από τη Ναυμαχία τής Σαλαμίνας στον ανθρωποκτόνο δαίμονα Διόνυσο, τρία παλικάρια!
«Ενώ ο Θεμιστοκλής προσέφερε κοντά στη ναυαρχίδα θυσία, του έφεραν τρεις αιχμαλώτους, οι οποίοι ήταν ωραιότατοι και στολισμένοι μεγαλοπρεπώς (...) Όταν τους είδε ο μάντης Ευφραντίδης, επειδή εκείνη την ώρα υψώθηκε από τα ιερά μεγάλη και λαμπρή φλόγα, ταυτόχρονα δε κάποιο φτέρνισμα από τα δεξιά έδωσε το σημάδι, τον συμβούλευσε να αρχίσει από τους νέους αιχμαλώτους και αφού προσευχηθεί, να τους θυσιάσει όλους στον Ωμηστή Διόνυσο. Έτσι, είπε, θα εξασφαλιστεί στους Έλληνες η νίκη συγχρόνως και η σωτηρία. (...) Και ο Θεμιστοκλής εξεπλάγη, (....) αλλά το πλήθος άρχισε με ομαδικές φωνές να επικαλείται τη βοήθεια του θεού, ωδήγησε βιαίως τους αιχμαλώτους στο βωμό και επέβαλε να εκτελεστεί η θυσία, όπως συμβούλευσε ο μάντης.
Αυτά τα διηγείται εκ των ιστορικών ο Φανίας ο Λέσβιος, ο οποίος ήταν φιλόσοφος και όχι άπειρος στα ιστορικά ζητήματα» (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, 13).
Παρατηρητέο, ότι, όπως οι ανώτεροι εκ των Ελλήνων, οι φιλόσοφοι ειρωνευόντουσαν τον παγανισμό σε αντίθεση με τον όχλο των Παγανιστών που τους εδίωκε γι' αυτό, έτσι κι εδώ, ο ανώτερος Θεμιστοκλής εκπλήσσεται με την διαταγή του μάντη, ενώ ο συνηθισμένος στην αρχαία παγανιστική φρίκη όχλος των Παγανιστών, άρον-άρον εκτελεί τη θυσία. Η δαιμονική φρίκη και δεισιδαιμονία τού αρχαιοελληνικού παγανισμού σε όλο της το μεγαλείο!
Η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα» αναφέρει:
«(..) Στον Τάφο του Φιλοποιμένος θυσιάζονται Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι (183 π.Χ.) Κορυφαία θέση έχει η θυσία βρέφους επάνω στο βωμό του Λυκαίου Διός στην Αρκαδία, κατά την οποία ακολουθούσε διανομή και βρώση των ψημένων τεμαχίων του θυσιασθέντος βρέφους. Ο Λυκούργος δια νόμου κατάργησε τις ανθρωποθυσίες που γίνονταν στη Σπάρτη προς τιμήν της Αρτέμιδος. Στη Χίο και τη Λέσβο αναφέρονται συχνές ανθρωποθυσίες που γίνονταν κάθε χρόνο για να τιμήσουν τον Δία και τον Διόνυσο(…)»
Για τις Ανθρωποθυσίες αυτές παραθέτουμε και τις αρχαίες μαρτυρίες του Παυσανία ( 2ος μ.Χ. αιώνας) από το σύγγραμμά του «Ελλάδος Περιήγησις» (οι αριθμοί σημαίνουν: Βιβλίο. Κεφάλαιο. Στίχος): Παυσανίας, Αρκαδικά 38, 7:
«Στο βωμό αυτόν προσφέρουν μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν είχα όμως καμιά διάθεση να μιλήσω σχετικά με αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως είναι κι όπως ήταν από την αρχή.»
Ο καημένος ο Παυσανίας, ντρέπεται ακόμα και να πει τι συνέβαινε στο Λύκαιο όρος, σε αντίθεση με τους σημερινούς Νεοειδωλολάτρες που τολμούν ξεδιάντροπα να αξιώνουν την λατρεία τέτοιων βδελυρών θεών.
Η εγκυκλοπαίδεια «Υδρία» αναφέρει:
«(..)Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα. Τα κυριότερα κέντρα ανθρωποθυσιών ήταν: Στο Λύκαιο όρος της Πελοποννήσου όπου το ιερό του Λύκαιου Δία. Εδώ οι ανθρωποθυσίες συνεχίστηκαν ως τον 3ο μ.Χ. αιώνα (...)" .
Το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ήλιου» αναφέρει τα εξής:
«(...) Απαντώμεν ανθρωποθυσίας επίσης εις την Μεσσηνίαν, εις την Πέλλην της Θεσσαλίας, εις την Αρκαδίαν, εις την οποίαν ο Ζευς εδέχετο ανθρώπινα θύματα και μετά την εμφάνισιν του Χριστιανισμού(...)"
Το τεύχος 84 της Πατριδογνωσίας (21 Σεπτεμβρίου 2003 σελ. 3039-3041), αφού αναφέρει το μύθο του Λυκάονα με τη βρεφοφαγία, καταλήγει με τα εξής λόγια:
«Οπωσδήποτε, το γεύμα με ανθρώπινες σάρκες, αντίστοιχο εκείνου που παρέθεσε ο Ατρέας στον Θυέστη, (βλ. «Ιστορία Αργολίδας»: Η κατάρα των Ατρειδών), ερμηνεύεται ως απόηχος παλαιότερης εποχής, κατά την οποία ίσχυαν οι ανθρωποθυσίες. Η αηδία του Δία, αντιστοιχεί στην αποστροφή των Ελλήνων της κλασικής εποχής σ αυτές τις πρακτικές των προγόνων τους».
Φυσικά προφανώς ο κειμενογράφος της Πατριδογνωσίας, αγνοεί ότι οι ανθρωποθυσίες συνεχίζονταν ως τον 3ο αιώνα μ.Χ. εκεί πάνω:
Χωρίο του Πορφυρίου, Νεοπλατωνικού φιλοσόφου εκ Τύρου, του 3ου αιώνα μ.Χ. στο έργο του Περί Αποχής των εμψύχων:
"Αφ ου μέχρι του νυν ουκ εν Αρκαδία μόνον τοις Λυκαίοις, ούδ εν Καρχηδόνι τω Κρονω, κοινή πάντες ανθρωποθυτούσι, αλλά κατά περίοδον της του νομιμου χάριν μνήμης εμφύλιον αεί αίμα φαίνουσιν προς τους βωμούς, καίπερ τοις παρ αυτοίς οσίας εξειγούσης των Ιερών, τοις περιρραντηρίοις κηρύγματι, ει τις αίματος ανθρωπείου μεταίτιος".
Παντού μας λέει ο Πορφύριος, οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες, έδειχναν το αρχαιοελληνικό ήθος τους και τον πολιτισμό τους, ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΤΩΝΤΑΣ! (Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27 καθώς και: Ηρόδοτος 7, 197, Πλάτ., Μίνως 315c, Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27).
ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΑΙΩΝΑ μ.Χ!!!
Αναρωτιόμαστε αν ο κος Βλάσης Ρασιάς τού ΥΣΕΕ είχε κάτι τέτοιο υπόψιν του, όταν προσπάθησε προ ετών να αναβιώσει την αρχαία ειδωλολατρική πρακτική στο Λύκαιο Όρος!
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από παγανιστικό κείμενο για το γεγονός αυτό:
"'Αναψε πάλι η ιερή φλόγα στην ιερή και φωτεινή κορυφή του Λυκαίου όρους, όπου κατά την Αρκαδική παράδοση, γεννήθηκε στην θέση του βουνού "Κρητέα", ο κραταιός Δίας, που ονομάσθηκε Λύκαιος Δίας και τον οποίον ανέθρεψαν και προστάτευσαν οι Νύμφες Αγνώ, Νέδα και Θεισόα.
Το φωτοντυμένο Λύκαιον όρος, που βρίσκεται στο κέντρο της Πελοποννήσου, έχει μεγάλη λατρευτική, και πολιτιστική ιστορία που την καταγράφει ο Παυσανίας καί άλλοι αρχαίοι συγγραφείς αλλά και την επιβεβαιώνουν οι διάφορες ανασκαφές. Εκεί ελατρεύετο ο Λύκαιος Δίας (Φωτοδότης) και ο Αρκαδικός Θεός Παν, το δε βουνό εθεωρείτο ιερόν και ονομαζόταν ό Όλυμπος των Αρκάδων...
...Η τελετή ξεκίνησε με επιβλητική πομπή ιερέων, νεανίδων και χλαμυδοφόρων η οποία κατέληξε στο κέντρο του σταδίου όπου ο βωμός και η τράπεζα των προσφορών. Πρωθιερέας της θρησκευτικής τελετής που επηκολούθησε ήταν ο γνωστός συγγραφεύς Βλάσης Ρασιάς...
...Δυστυχώς δεν εσυνεχίσθη ο θεσμός των Λυκαίων με τον τρόπο που εξελίσσετο. Δηλαδή με το αρχαιότροπο ή καλύτερο ελληνότροπο θεοσεβικό περιεχόμενο. Αντί γι' αυτό, υπό την "δαμόκλειο σπάθη" του εβραιοχριστιανικού αφορισμού, το 2001 οι γιορτές ήταν μία φολκλορική φιέστα τουριστικού τύπου με ουδαίο πολιτιστικό περιεχόμενο και τοποτηρητή τον γιαχβίτη αντιπρόσωπο…"
Πράγματι! Οι Χριστιανοί είναι το ΕΜΠΟΔΙΟ που δεν αφήνουν τους Παγανιστές να αναβιώσουν με "αρχαιότροπο" και "ελληνότροπο" περιεχόμενό τους, τις αρχαίες κανιβαλικές τελετουργίες τών Παγανιστών. Μόνο το φως τού Χριστού εμποδίζει τους πιστούς τών δαιμόνων να θυσιάσουν και να κατασπαράξουν παιδάκια και πάλι, στον 21ο αιώνα, προς τιμήν τού δαιμονικού ανθρωποθυσιαστικού θεού τους του Δία!
Η βαρβαρότητα αυτή των ειδωλολατρών, εκθέτει διεθνώς τους σκοτεινούς αιώνες της ειδωλολατρικής Ελλάδος, όσο και αν προσπαθούν οι Νεοειδωλολάτρες να προσεταιριστούν την ανωτερότητα των Φιλοσόφων (μονοθεϊστών στην πλειονότητά τους), τους οποίους οι ίδιοι δίωξαν.
Αν και παρά τις σαφείς και πολλές αρχαίες μαρτυρίες, ακόμα δεν βρέθηκαν στο Λύκαιο όρος κόκαλα από τα θυσιασμένα και κανιβαλισμένα παιδάκια (φαίνεται οι κανίβαλοι ειδωλολάτρες δεν άφηναν ούτε κοκαλάκι από τη λαιμαργία τους), βρέθηκαν σε άλλες περιοχές, έτσι ώστε να μην υπάρχει γι' αυτούς δικαιολογία και περιθώριο άρνησης.
Παράδειγμα της διεθνούς έκθεσης των ειδωλολατρών από τις βαρβαρότητές τους, μπορούμε να βρούμε στο παρακάτω αρχαιολογικό κείμενο:
Το 1979, σε μια αρχαιολογική αποστολή στην Κνωσό, στην Κρήτη, ο καθηγητής της αρχαιολογίας με το όνομα Peter Warren ανακάλυψε σπίτια όπου το ταβάνι τους είχε πέσει στο πάτωμα. Ανακάλυψε μερικά σπιτικά αντικείμενα όπως και ένα μεγάλο βάζο που περιείχε κατάλοιπα από τροφές, καμένη γη και οστά ανθρώπου (σπόνδυλο) με σημάδια από κοψίματα.
Ερευνώντας περισσότερο στο διπλανό δωμάτιο, ανακάλυψαν 251 οστά από ζώα (πρόβατα, γουρούνια, σκύλους, κ.λ.π.) μαζί με 371 ανθρώπινα κόκαλα και θραύσματα από κόκαλα, όλα όμως ήταν κόκαλα παιδιών. Όλα αυτά τα κόκαλα είχαν σημάδια από κοψίματα.
Ο Warren συμπέρανε πως επρόκειτο για κάποιο είδος καvνιβαλισμού, μιας και τα σημάδια των οστών έμοιαζαν με εκείνα που παρουσιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να αφαιρέσει το κρέας από αυτά. Κάποιο μακάβριο είδος λατρείας, με τον θάνατο και το φάγωμα των παιδιών για θρησκευτικούς σκοπούς, έδινε υπόσταση στο μύθο του ανθρωποφάγου Μινώταυρου.
Επίσης, πολλά στοιχεία βρέθηκαν που υποστήριζαν την άποψη ότι οι Μινωίτες συμμετείχαν σε ταυρομαχίες για θρησκευτικούς σκοπούς κατά τις οποίες ακροβάτες προσπαθούσαν να πηδήξουν πάνω από τους επιτιθέμενους ταύρους χωρίς να κτυπήσουν στα κέρατά τους. Ο Λαβύρινθος θα μπορούσε να είχε εμπνευστεί στο παλάτι της Κνωσού το οποίο αποτελούνταν από ένα μεγάλο σύμπλεγμα από αλληλοσυνδεόμενα προαύλια και διαμερίσματα. (Πηγή: Ancient Mysteries by Peter James and Nick Thorpe)
Βορειοδυτικά των Αρχανών σε απόσταση 5 xλμ. στους βόρειους πρόποδες του όρους Γιούχτα στη θέση Ανεμοσπηλιά ανασκάφηκε μικρό οικοδόμημα, μινωικό ιερό με τρία δωμάτια στο νότιο μέρος του και μακρύ διάδρομο. Το πιο ενδιαφέρον δωμάτιο είναι το δυτικό όπου βρέθηκαν τρεις ανθρώπινοι σκελετοί, ένας γυναικείος ένας ανδρικός με κοσμήματα ίσως ιερέως και ένας τρίτος νέου ανδρός πάνω σε ένα βωμό με ένα χάλκινο εγχειρίδιο καρφωμένο στο στήθος. Κατά τους ανασκαφείς πρόκειται για ανθρωποθυσία η πρώτη στο Αιγαίο - Κρήτη. Το ιερό καταστράφηκε γύρω στα 1700 π.Χ. Η ανθρώπινη θυσία έλαβε χώρα την ώρα της καταστροφής, και έτσι αποθανατίστηκε παρέχοντας ατράνταχτη μαρτυρία για τη βαρβαρότητα τών ειδωλολατρών τής αρχαίας Ελλάδος.
Πειστήρια του εγκλήματος όσα βρέθηκαν στο δυτικό δωμάτιο του ναού στα Aνεμόσπηλια: η χάλκινη λόγχη, το αγγείο με την πλαστική μορφή του ταύρου, το ξόανο, και κυρίως η στάση του νεκρού ήταν σε τέτοια θέση που θα πρέπει να ήταν δεμένα τα πόδια του.
Οι ιατροδικαστές αναγνωρίζουν στη λόγχη το όργανο της θυσίας. Φαντάζονται πως ο τοποθετημένος στο βωμό δεμένος άνθρωπος σκοτώθηκε με ένα χτύπημα στην αριστερή πλευρά του λαιμού, στην καρωτίδα. Δεν συγχρονίζουν όμως την ανθρωποθυσία με την καταστροφή του ναού και με το θάνατο των άλλων ατόμων που βρέθηκαν στον ίδιο χώρο, γιατί παρατηρούν πως ο ιερέας που σκοτώθηκε δίπλα στο βωμό, βρίσκεται στη θέση του θύτη και πλάι κάδοι για τη συλλογή του αίματος, όπως γινόταν για κάθε θυσία.
Βρέθηκαν επίσης ενδείξεις ανθρωποθυσίας και στη βόρεια οικία της Κνωσσού. ( «Η αρχαιολογία και η κοινωνική ταυτότητα του φύλου, προσεγγίσεις στην αιγαιακή προϊστορία» σελ. 111, Δήμητρα Κοκκινίδου, Μαρία Νικολαΐδου. Εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2003.
Δεν είναι οι πρώτοι αρχαιολόγοι του προϊστορικού Aιγαίου που γράφουν ότι ανέσκαψαν μια ανθρωποθυσία. Πρώτος ο X. Tσούντας έγραψε πως σε δύο σημεία των Mυκηνών σημείωσε, πολλαπλές μάλιστα, ανθρωποθυσίες κι ακολούθησαν πολλοί άλλοι, Eλληνες και ξένοι ανασκαφείς. Και αναφέρονται οι: A.J.B. Wace στις Mυκήνες, C. Blegen στην Πρόσυμνα, Vollgraff στο Άργος, A. Persson στα Δενδρά, E. Πρωτονοταρίου-Δεϊλάκη στην Kαζάρμα, ενώ στους πεπεισμένους συγκαταλέγεται και ο M. Aνδρόνικος, ο οποίος μάλιστα "θεωρεί πιθανότατο πως οι ίδιοι οι Mηκυναίοι εισήγαγαν το έθιμο της ανθρωποθυσίας στην Kύπρο, όπου επανειλημμένως έχει διαπιστωθεί ανασκαφικά".
Μετά από όλα αυτά, έρχονται κάποιοι σήμερα, στη Χριστιανική εποχή του φωτός, να μας μιλήσουν για αρχαίους δαίμονες. Έρχεται ο κύριος Ρασιάς και το ΥΣΕΕ να ξαναφέρουν σε λειτουργία τις "αρχαιοπρεπείς" λατρείες τού Λυκαίου Δία! Χόρτασε όμως εδώ και αιώνες η Ελλάδα από τους φόνους τους και το μισάνθρωπο σκοτάδι τών ειδωλολατρών, και είναι ελεύθερη από αυτό το κανιβαλικό σκοτάδι 17 αιώνες!
Οι διαστροφές τού Δία
Τολμούν οι Νεοπαγανιστές να πιάνουν για κακό στο στόμα τους τον αναμάρτητο και γλυκύτατο Ιησού Χριστό, και ξεχνούν το χάλι τών δικών τους "θεών". Ας δούμε εδώ για τον σπουδαιότερο "θεό" τους μερικά πράγματα, από την ίδια τη δική τους μυθολογία:
Ας μιλήσουμε περιληπτικά για τον Δία, που ήταν ομοφυλόφυλος παιδεραστής του μικρού Γανυμίδη. Αλλά όχι μόνο αυτό. Μοίχευε συχνότατα κατά της γυναίκας του και αδελφής του τής Ήρας, ενώ οι Ορφικές ιστορίες αναφέρουν ότι ο Ζευς έσμιξε με τη δεύτερη από τις αδελφές του, τη Δήμητρα. Καρπός αυτής της ένωσης ήταν η Περσεφόνη. Άλλη από τις απόκρυφες ιστορίες διηγείται ότι ο Ζευς απήγαγε τη μάνα του τη Ρέα και οι δυο ενώθηκαν μεταμορφωμένοι σε φίδια. Κατόπιν ο Ζευς με τη μορφή φιδιού πάλι ξεπλάνεψε την κόρη του την Περσεφόνη και το παιδί που γεννήθηκε απ’ αυτή την αιμομιξία ήταν ο Διόνυσος.
Ο Δίας βέβαια βασάνισε φριχτά τον Προμηθέα επειδή ο τελευταίος βοήθησε τους ανθρώπους δίνοντάς τους τη φωτιά. Στον πόλεμο της Τροίας ο Δίας πολέμησε κατά των Ελλήνων και υπέρ των Τρώων. Πώς διέφυγε αυτός ο μισάνθρωπος και ανθέλληνας «πατέρας των θεών» από το επιθετικό μένος τών Παγανιστών;
Και αναφέρομαι εδώ μόνο κατά του ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Δεν μιλάω ούτε για τον κτηνοβάτη Πάνα, ούτε για τον κανίβαλο Κρόνο, ούτε για τον αιμοσταγή Άρη, ούτε για τη βρεφοκτόνο Ήρα, ούτε για την πορνική Αφροδίτη, στα ιερά της οποίας εκδίδονταν οι γυναίκες πριν τον γάμο τους και είχε κάνει ελάφι τον άνδρα της τον Ήφαιστο (τον οποίο είχε ξεχαρβαλώσει ο Δίας όταν ήταν παιδί), ούτε για τον Ποσειδώνα, που τιμώρησε τόσο σκληρά τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του, μόνο και μόνο επειδή δεν άφησαν να τους φάει ο κανίβαλος γιος του, ούτε για τους λοιπούς δαιμονικούς αρχαίους θεούς, που για τον καθέναν απ’ αυτούς, θα μπορούσα να γράψω ΒΙΒΛΙΟ με τα αίσχη τους, γραμμένα από τους ίδιους τους αρχαίους μας προγόνους.
Θα πω όμως και για την παράνομη μοιχευτική σχέση του Δία με την αδελφή του Δήμητρα, την οποία ηράσθη, ενώ πιο πριν φρόντισε να δολοφονήσει με κεραυνό τον Ιασίονα που είχε σχέσεις μαζί της, επειδή δήθεν δεν ήθελε να έχουν οι θεοί σχέσεις με θνητούς. Αυτός όμως δεν άφησε θνητή που να μην τη βιάσει, και τι λέω θνητή. Ούτε θεά δεν άφησε, ούτε γάτα θηλυκιά (για τις αρσενικές έκανε και λίγο κράτει).
Και αυτοί οι αρχαίοι θεοί ήταν ΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΗΘΟΥΣ για τους πιστούς τους. Γι’ αυτό η ηγεμονία της Αθήνας (η τότε Αμερική), είχε πει ειρωνικά στα θύματά της: «Δεν φοβόμαστε τους θεούς για τις αδικίες μας, γιατί κι αυτοί τα ίδια κάνουν».
Να λοιπόν το «ήθος» το οποίο προσπαθούν να επιβάλλουν στον κόσμο οι σύγχρονοι ειδωλολάτρες. Και δεν βλέπουν το χάλι των θεών τους, και την ηθική κατάπτωση που είχε επιφέρει η θρησκεία τους στην αρχαία Ελλάδα, παρά γράφουν ψέματα κατά των αγίων της Αγίας Γραφής, και εξωραϊζουν το χάλι αυτό της αρχαίας Ελλάδας, πίσω από το ήθος των μονοθεϊστών φιλοσόφων, τους οποίους αυτοί οι ίδιοι εξόντωσαν.
Θα μας πουν οι Νεοπαγανιστές: "Αυτά ήταν συμβολισμοί". Κι εμείς θα τους απαντήσουμε: "Δεν υπήρχαν άραγε άλλοι συμβολισμοί για τους "θεούς"; Πώς τους απέδιδαν τόσο διεφθαρμένες πράξεις, που μόνο σε πορνογράφημα αρμόζουν; Τόσο σέβονταν οι αρχαίοι Έλληνες τους "θεούς" τους; Ή μήπως έψαχναν έτσι να βρουν άλλοθι για τις δικές τους διαστροφές;
Η διαφορά είναι, ότι οι Χριστιανοί δεν έχουμε ΜΥΘΟΥΣ. Ο Θεός μας είναι αληθινός και υπαρκτός. Δεν είναι αποκύημα τής αρρωστημένης φαντασίας ανθρώπων. Δεν είναι αυτός κατ' εικόνα μας, αλλά εμείς δική του εικόνα κηλιδωμένη. Αλλά οι αρχαίοι πίστευαν ή σε δεφθαρμένους θεούς, ή σε ψέματα. Διαλέξτε τι προτιμάτε. Και τα δύο είναι απαράδεκτα για κάθε νοήμονα άνθρωπο.
Υπάρχει όμως και άλλη διαφορά. Όταν οι Νεοπαγανιστές βλασφημούν αποκαλώντας την Παλαιά Διαθήκη: "πορνογράφημα", επειδή λέει χύμα όλα τα στραβά που έκαναν οι άνθρωποι, δεν σκέφτονται το εξής απλό: Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι ηθικιστικό βιβλίο. Τα στραβά θα τα πει όπως είναι και θα κατακρίνει την ανήθικη πράξη. Αντίθετα όμως, στην αρχαιοελληνική μυθολογία, δεν αναφέρονται όλα αυτά για να κατακριθούν. Αναφέρονται ως ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΟΥΣ!!! Εκεί οι ίδιοι οι ψευτοθεοί τους είναι διεστραμμένοι δαίμονες, βουτηγμένοι στα πάθη και την απάτη, και δίνουν το κακό τους παράδειγμα στους ανθρώπους.
Όμως δεν είδαμε ποτέ κάποιον Νεοπαγανιστή να αποκαλέσει τους αρχαιοελληνικούς μύθους πορνογραφήματα! Και εδώ φαίνεται η υποκρισία τους και ο παραλογισμός τους.
Δίας: Ο δολοφόνος τού Ασκληπιού
Πόση ανοησία χρειάζεται κάποιος για να λατρεύει και να τιμάει τους μεγαλύτερους εχθρούς του όπως κάνουν οι παγανιστές αρχαίοι και σύγχρονοι!
Ο διεστραμμένος σεξομανής Δίας, δεν ήταν μόνο ανθέλληνας, που πολέμησε στο πλευρό τών Τρώων κατά τών Ελλήνων. Ήταν επίσης εχθρός όλης τής ανθρωπότητας! Και δεν εννοούμε μόνο τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υπέβαλλε τον Προμηθέα, επειδή ο τελευταίος έκανε καλό στους ανθρώπους. Δεν μιλάμε μόνο για τις κολάσεις που δημιούργησε. Δεν μιλάμε μόνο για τις ανθρωποθυσίες που δεχόταν στους ναούς του. Μιλάμε και για τη δολοφονία τού Ασκληπιού!!!
Η τραγωδία τού Ευριπίδη "Άλκηστις", μας κάνει γνωστή άλλη μια πτυχή τής μισάνθρωπης προσωπικότητας τού Δία. Γιατί ο Δίας αποτελείωσε ό,τι άφησε ζωντανό ο άλλος σκοτεινός δαίμονας ο Απόλλωνας. Γιατί ο Απόλλωνας, δολοφόνησε μεν την ερωμένη του, έσωσε όμως το παιδί της, τον Ασκληπιό. Και όταν αυτός μεγάλωσε, έγινε μεγάλος γιατρός. Τόσο μεγάλος, που κατά τη μυθολογία μπορούσε να θεραπεύει ακόμα και τον θάνατο!
Όταν λοιπόν ο Ασκληπιός έφερε πίσω στη ζωή τον Καπανέα και τον Λυκούργο (σκοτώθηκαν στη διάρκεια τού πολέμου τών "Επτά επί Θήβαις") και τον Ιππόλυτο, γιο τού Θησέα, αυτό δεν άρεσε στον Δία. Δεν μπορούσε να ανεχθεί την ευτυχία και τη θεραπεία τών ανθρώπων. Έτσι κεραυνοβόλησε τον Ασκληπιό και τον δολοφόνησε, ώστε να μην μπορεί πια να κάνει καλό στους ανθρώπους.
Και έρχονται οι σύγχρονοι παγανιστές, και τιμούν αυτό το μισάνθρωπο τέρας! Μάλιστα κατηγορούν ψευδώς τους Χριστιανούς ως αντιθέτους με την ιατρική. Κατηγορούν τους Χριστιανούς που διέσωσαν μέσω τού Χριστιανού γιατρού Γαλληνού όλη την αρχαία ιατρική τού Ιπποκράτη! Τον δολοφόνο όμως τού Ασκληπιού τον τιμούν!
Μήπως είναι και αυτοί το ίδιο μισάνθρωποι με τον Δία; Διαφορετικά χρειάζονται κατεπειγόντως ψυχίατρο!
Ανακήρυξη ανθρώπων σε "θεούς"
"Οι αρχαίοι Έλληνες ποτέ δεν θεοποίησαν ανθρώπους" μας λένε οι Νεοπαγανιστές. Όμως η ιστορία έχει καταγράψει διαφορετικά πράγματα, δείγμα τών οποίων θα παρουσιάσουμε εδώ. Γιατί θεοποίησαν ακόμα και... Ρωμαίους, τους οποίους οι Νεοπαγανιστές ονομάζουν "κατακτητές"!
Στα χρόνια των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η υποταγή της Σπάρτης στους συμμάχους της συμπολιτείας Μακεδόνες, μετέτρεψε τη Μαντινεία σε κτήση του Άργους, καθώς εκεί τη χάρισε ο βασιλιάς Αντίγονος Δώσων. Οι Αργείοι τη μετονόμασαν σε Αντιγόνεια. Η πόλη έφερε το όνομα Αντιγόνεια ως την εποχή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Ανδριανού (117-138 μ.Χ.). Ήταν το 125 μ.Χ., όταν ο Ανδριανός της απέδωσε το αρχαίο όνομα, και κατά τον Παυσανία, ξανάκτισε τον εκεί κατεστραμμένο ναό του Ποσειδώνα και έβαλε να στηθεί ενεπίγραφη στήλη στον τάφο του Επαμεινώνδρα. Οι Μαντινείς ανακήρυξαν τον Αδριανό θεό τους, μετά τον θάνατό του. (Πατριδογνωσία τεύχος 85, Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2003 σελ. 3054).
Το σημαντικό εδώ, είναι ότι δεν το έκαναν από φόβο ή ανάγκη ζώντος τού αυτοκράτορα, αλλά επειδή έτσι τον πίστευαν!
Η ίδρυση των Νεμέων, όπως και των Ισθίων και των Ολυμπίων, ανάγεται στους Μυκηναϊκούς χρόνους. Ο βασιλιάς της Νεμέας Λυκούργος, είχε αποκτήσει έναν γιο ονόματι Οφέλτη, για τον οποίο ένας χρησμός έλεγε ότι δεν έπρεπε να πατήσει στο χώμα προτού μάθει να περπατά. Την ανατροφή του βρέφους την ανέθεσε στην Υψιπύλη, την παλαιά βασίλισσα της Λήμνου, η οποία βρισκόταν σκλάβα στην αυλή του. Όταν οι επτά ήρωες ξεκίνησαν από το Άργος για να βαδίσουν εναντίον της Θήβας, πέρασαν από τη Νεμέα. Εκεί συνάντησαν την Υψιπύλη, από την οποία ζήτησαν να τους δείξει μια πηγή για να ξεδιψάσουν. Εκείνη τοποθέτησε για λίγο το βρέφος σε λίκνο από αγριοσέλινα και το ακούμπησε καταγής. Τότε ένα φίδι γλίστρησε μέσα στα χόρτα και δάγκωσε το βρέφος το οποίο πέθανε. Ένας από τους επτά ήρωες ήταν ο μάντης Αμφιάραος, ο οποίος ερμήνευσε το γεγονός ως κακό οιωνό για την εξέλιξη της εκστρατείας τους. Έδωσε στο θείο βρέφος το όνομα Αρχέμορος (δηλαδή αρχή της κακοτυχίας), και καθιέρωσε προς τιμήν του, τους αγώνες. Οι ομοιότητες με τον μύθο του Μελικέρτη Παλαίμονα είναι πρόδηλες. Τα Νέμεα (ή Νέμεια) καθιερώθηκαν ως πανελλήνια εορτή το 573 π.Χ. Όπως και τα Ίσθιμια τελούντο κάθε δύο χρόνια, κατά το δεύτερο και το τέταρτο έτος της Ολυμπιάδας.
Κέντρο της Νεμέας αποτελούσε το ιερό του Δία. Το Δυτικό όριο του ιερού του Δία αποτελούσε ο ποταμός Νεμέας, ο οποίος εκβάλλει στον Κορινθιακό. Πέρα από τον ποταμό ανασκάφθηκε ένας πεντάγωνος περίβολος του 4ου αιώνα, που πάτησε πάνω σε παλαιότερο αρχαϊκό κυκλικό περίβολο. Η κατασκευή παρουσιάζει μεγάλη ομοιότητα με το Πελόπιο της Ολυμπίας και γι’ αυτό χαρακτηρίσθηκε ως το ηρώο του Οφέλτη.
Σε αυτό το θεοποιημένο βρέφος έδιναν οι αθλητές όρκο πριν από την έναρξη των αγώνων.
Ο Σκοτεινός Δράκος Απόλλωνας
Αν ο δαιμονικός δολοφόνος Απόλλωνας θεωρείτο "θεός τού φωτός" για τους αρχαίους Έλληνες, φαντασθείτε πόσο σκοτεινή ήταν η ειδωλολατρική θρησκεία στην αρχαία Ελλάδα! Γιατί κατά τους ίδιους τους αρχαίους Έλληνες, δεν ήταν μόνο ομοφυλόφιλος, παιδεραστής και πόρνος, αλλά ήταν και δράκος! Εκμεταλλευόταν σεξουαλικά τις γυναίκες και τις σκότωνε!
Δεν ήταν ο Απόλλωνας περισσότερο αδιάφθορος από την υπόλοιπη δαιμονική συμμορία τού Ολύμπου. Οι (γυναικείοι - επειδή είχε και ανδρικούς) έρωτές του, περιελάμβαναν μεταξύ άλλων την Κορωνίδα, τη Δάφνη, την Αρσινόη, την Κασσάνδρα, την Ψαμάνθη, την Φιλωνίδα, την Χρυσόθεμι και πολλές άλλες, τις οποίες σχεδόν πάντα γκάστρωνε και παρατούσε.
Ενώ ο ίδιος ο Απόλλωνας κοιμόταν με όποια τού κάπνιζε, ήταν ζηλιάρης. Και θύμωσε όταν ένας κόρακας του απεκάλυψε ότι η ερωμένη του θα παντρευόταν θνητό (λες και αυτή ήταν αθάνατη!) Πρώτα όμως ξέσπασε στον καημένο τον κόρακα, (τόσο μυαλό είχε ο θεός τού... "φωτός"), και τον έκανε μαύρο! (στο χρώμα, όχι στο ξύλο). Και ρατσιστής ο Απόλλωνας! (Άραγε αυτός μαύρισε και τους Αφρικάνους;;;)
Η επόμενη κίνησή του ήταν να αποτεφρώσει την ερωμένη του (αυτή η δύστυχη ήταν ή η Κορωνίδα, ή η Αρσινόη, παίζεται στην αρχαία μυθολογία το ποια ήταν). Αλλά πρώτα γλύτωσε το μωρό του, και άφησε τη μητέρα του να πεθάνει στις φλόγες. Κανονικός δράκος ο "θεός" τού... φωτός! Θεωρεί τη γυναίκα χρηστικό αντικείμενο. Πρώτα τη γκαστρώνει παράνομα, και όταν αυτή θέλει να παντρευτεί, την καίει ζωντανή και τής παίρνει τι παιδί! Τι είναι μια θνητή για έναν δαίμονα; Χρηστικό αντικείμενο!
Το παιδί ήταν ο Ασκληπιός, ο θεός τής ιατρικής. Όμως για τη συνέχεια τής ιστορίας, και πώς ο Δίας τον δολοφόνησε επειδή... θεράπευε τους ανθρώπους, θα δούμε σε άλλο άρθρο περί τού άλλου δαίμονα, τού Δία. Ας δούμε εδώ και την ομοφυλοφιλική και παιδεραστική σχέση τού Απόλλωνα:
"Τούτο μεν ουν τού Υακίνθου το άγαλμα έχον εστίν ήδη γένεια, Νικίας δε ο Νικομήδους περισσώς δη τι έγραψεν αυτόν ωραίον, τον επί Υακίνθω λεγόμενον Απόλλωνος έρωτα υποσημαίνων." (Παυσανία, Ελλάδος Περιήγησις, Λακωνικά 19.4).
Και μην πει κανείς: ο έρωτας του Απόλλωνος για το μικρό Υάκινθο ήταν "αλληγορικός" μύθος για την πίστη τών αρχαίων Ελλήνων. Αυτοί το δέχονταν ως ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ:
"Του δέ αγάλματος το βάθρον παρέχεται μεν βωμού σχήμα, τεθάφθαι δε τον Υάκινθον λέγουσιν εν αυτώ, και Υακινθίοις προ τής τού Απόλλωνος θυσίας ες τούτον Υακίνθω τον βωμόν δια θύρας χαλκής εναγίζουσιν" (Παυσανία, Ελλάδος Περιήγησις, Λακωνικά 19.3).
Αυτά τα ολίγα έτσι για αρχή, για τον δαίμονα τού σκότους Απόλλωνα. Σε άλλα άρθρα θα πούμε περισσότερο για την εγκληματική του φυσιογνωμία. Να τον χαίρονται οι απανταχού λάτρεις του, και βοήθειά τους το... ναζιστικό "απολλώνιο" φως τών συγχρόνων Ολυμπιάδων!
Ειδωλολατρική μαγεία
Όταν οι ειδωλολάτρες κατηγορούν τους Χριστιανούς αυτοκράτορες για νόμους κατά των ειδωλολατρών, φυσικά αποκρύπτουν προς ΠΟΙΟΥΣ απευθύνονταν αυτοί οι νόμοι. Γιατί οι νόμοι αυτοί ήταν πάντα εναντίον των ΜΑΓΩΝ, που έκαναν μαύρη μαγεία κατά αθώων πολιτών. (Νόμοι που και οι ειδωλολάτρες αυτοκράτορες εφάρμοσαν παλαιότερα). Και μάλιστα, μαγεία που γινόταν με τη βοήθεια των δαιμονικών θεών του πολυθεϊσμού! Γιατί οι ίδιοι δαίμονες ήταν και τότε, και σήμερα οι εχθροί του ανθρώπου.
Το ότι έχουμε τόσα ευρήματα μαύρης μαγείας, από αυτές τις μακρινές εποχές, δείχνει την εκτεταμένη χρήση της στις ειδωλολατρικές κοινωνίες, και το δεισιδαιμονικό χάλι των ειδωλολατρικών κοινωνιών! Μπορεί εύκολα ο καθένας να καταλάβει για τι είδους κοινωνία μιλάμε, διαβάζοντας τα παρακάτω αρχαιολογικά ευρήματα:
Μια πινακίδα που βρέθηκε στην Αττική γράφει: «Ρίξτε ανυπόφορους πυρετούς σε όλα τα μέλη της Γαμετής, της κόρης της Υγείας... σκοτώστε, χθόνιοι θεοί και ... την ψυχή και την καρδιά της Γαμετής, της κόρης της Υγείας... ρίξτε πυρετούς ανυπόφορους σε όλα τα μέλη της..» (A. Audollent, Defixionum tabellae, 1904, No 51).
Μια άλλη ταμπέλα με κατάδεσμο, από την Αθήνα του 3ου ή 2ου π.Χ. αι. ζητά να πάθει μια κοπέλα, η Κερκίδα, αλαλία: «Κερκίς, Βλαστός, Νίκανδρος, Γλυκέρα. Δένω την Κερκίδα τα λόγια και τις πράξεις της Κερκίδας, όπως και τη γλώσσα της, στα νεαρά αγόρια [εννοεί τους νεκρούς που πέθαναν νέοι], και όταν θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές να στερήσουν την Κερκίδα από τη λαλιά της... Ερμή, χθόνιε θεέ, εσύ...» (A. Audollent, Defixionum tabellae, 1904, No 52).
Μια άλλη πινακίδα (P. Roesch Une tablette de mal 233 diction de T bessa, Bulletin d' arch 233 ologie alg 233 rienne 2, 166-167, σ. 231-232) γράφει: «Δένω τη Σατουρνίνα. Θα δέσω στο πνεύμα της ένα πικρό [κακό;], τη δένω μαζί με τους απογόνους της. Να μη γνωρίσει παρά πίκρα και φρίκη, ως τη μέρα που η Σατουρνίνα θα φθάσει στα έσχατα όρια του θανάτου... στη Σατουρνίνα... καταποντίζω τη Σατουρνίνα στην τρέλα, από αυτή τη στιγμή, τώρα, για την αιωνιότητα, αμέσως, αμέσως, γρήγορα, γρήγορα. Την κόβω κομμάτια, ολόκληρη, γρήγορα, για την αιωνιότητα, γρήγορα, γρήγορα».
Μια άλλη πινακίδα (A. Audollent, Defixionum tabellae, 1904, No 18) από τον Άγιο Τύχωνα στην Κύπρο, γράφει: «υποταγμένοι δαίμονες, Πλούτωνα, άρχοντες της γης, χθόνιε Ερμή, κι εσείς πνεύματα, όσα βρίσκεστε εδώ, πάρτε τον αντίδικό μου».
Μια πινακίδα του 3ου μ.Χ. αι που βρέθηκε στην Αγορά των Αθηνών (G.W. Elderkin, Hesperia V, 1936) γράφει: «ΒΑΡΒΑΦΟΡΦΟΡΒΑΡΒΟΡΒΑΡ ΒΟΡΑ ΒΟΡΒΟΡ ΒΑΡΒΑ ΦΟΡΒΑΒΑΙΗ. Πανίσχυρε Τυφώνα, σου παραδίδω τη Φιλόστρτα, την οποία γέννησε η Γοργίππα, για να παγώσεις ό,τι είναι δικό της: την αναπνοή της, τη ζωή της, τις δυνάμεις της, την αντοχή της, το σώμα της, τα μέλη της, τα νεύρα της, τα κόκαλά της, τις φλέβες της, τις αρτηρίες της, την καρδιά της, τα νύχια της, το συκώτι της, τα πνευμόνια της, όλα τα εσωτερικά της όργανα. Ναι, άρχοντα Τυφώνα, εκδικήσου αυτόν που γέννησε...».
Ένας πάπυρος δίνει συμβουλές για παρασκευή κατάδεσμου για να προκαλέσει αϋπνία σε κάποια (ΕΜΠ VII, 376-84 [Berz, The Greek Magical Papyri in Translation, 1986 σ. 127-8]): «(..)πάρε μια λάμπα βάλε της φιτίλι και πες:
"Σε εξορκίζω, λάμπα, στ' όνομα της μάνας σου, της Εστίας ΜΗΡΑΛΛΗΛ (πες το δυο φορές), και του πατέρα σου, του Ηφαίστου, ΜΕΛΙΒΟΥ ΜΕΛΙΒΑΥ ΜΕΛΙΒΑΥΒΑΥ. Κάνε την να αναπαύεται χωρίς ύπνο"».
Ένας κατάδεσμος γράφει (ΕΜΠ VII, 376-84 [Berz, The Greek Magical Papyri in Translation, 1986 σ. 128): «Κατάδεσμος ΣΕΔΕΜΟΥΡ ΒΙΡΒΙΑ ΗΧΙ ΕΡΩΦΘΙ ΑΤΑΡΜΕΤΡΑ ΧΗΛΛΩΩΨ (να προστεθεί ό,τι χρειάζεται)».
Τέλος, ένας πάπυρος δίνει οδηγίες για παρασκευή κατάδεσμου για πάσα χρήση (ΕΜΠ VII, 376-84 [Berz, The Greek Magical Papyri in Translation, 1986 σ. 129-130): «(..) Το κείμενο που πρέπει να γράψεις είναι το εξής: "Σε εξορκίζω, Άρχοντα Όσιρι, με τα άγια ονόματα σας ΟΥΧΙΩΧ ΟΥΣΕΝΑΡΑΘ, Όσιρι, ΟΥΣΕΡΡΑΝΝΟΥΦΘΙ ΟΣΟΡΝΟΥΦΗ, Όσιρι-Μνήβι, ΟΥΣΕΡΣΕΤΕΜΕΝΘ ΑΜΑΡΑ ΜΑΧΙ ΧΩΜΑΣΩ ΕΜΜΑΙ ΣΕΡΒΩΝΙΕΜΕΡ Ίσις, ΑΡΑΤΩΦΙ ΕΡΑΧΑΞ ΕΣΕΙΩΘ ΑΡΒΙΩΘΙ ΑΜΗΝ ΧΝΟΥΜ ΜΟΝΜΟΝΤ ΟΥΟΥΖΑΘΙ ΠΗΡ ΟΥΝΝΕΦΕΡ ΕΝ ΩΩΩ παραδίδω στα χέρια σας, Άρχοντα Όσιρι και σας εμπιστεύομαι αυτό το υλικό". Αν όμως θάψεις την πινακίδα ή την κρύψεις σε ποταμό .... να γράψεις την ορφική φράση ΑΣΚΕΙ ΚΑΙ ΧΑΣΚΕΙ».
Αυτό το τελευταίο μας θυμίζει τον Ιάμβλυχο, που έλεγε - όπως κι άλλοι- ότι πρέπει να προφέρονται καλά τα ονόματα, με όσο δυνατόν την αρχαία προφορά.
Τα παραπάνω είναι σημαντικά ντοκουμέντα, για να δείξουν τη δεισιδαιμονική κατάσταση της πολυθεϊστικής θρησκείας, που δεν διαφέρει σε τίποτα από το σημερινό ΣΑΤΑΝΙΣΜΟ. Δείχνει ότι ο αρχαίος Πολυθεϊσμός, δεν είχε καμία σχέση με τη φιλοσοφία και το θαυμαστό πνεύμα των φιλοσόφων, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι σύγχρονοι Πολυθεϊστές, και η κρυφοπαγανιστική παρέα του κυρίου Μ. Καλόπουλου. Ήταν μια μορφή μαγείας, συχνά μαύρης μαγείας, η οποία γινόταν με τη βοήθεια των ιδίων των δαιμονικών θεών του Πολυθεϊσμού. Δείχνει επίσης, με ξεκάθαρο τρόπο, ότι οι αρχαίοι αυτοί "θεοί", δεν ήταν παρά Σατανοκίνητοι δαίμονες, που έβλαπταν τους ανθρώπους, με τις μαγικές επικλήσεις των Πολυθεϊστών πιστών τους.
Τι έλεγαν οι φιλόσοφοι για τους "θεούς"
Οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας απέρριψαν επιδεικτικά την αρχαιοελληνική θρησκεία, την οποία χαρακτήρισαν απαράδεκτη, παράλογη και εν πολλοίς επικίνδυνη για την ανθρώπινη κοινωνία!
Όλα σχεδόν τα μεγάλα πνεύματα της αρχαιότητας άσκησαν κριτική και αρνήθηκαν την αρχαιοελληνική ειδωλολατρία. «Κατά τους εξ π.Χ. αιώνας προσεπάθησαν να υπερβούν την πολυθεΐαν, να διαμορφώσουν μίαν υψηλοτέραν ιδέαν περί πνευματικού Θεού, να καθάρουν την έννοιαν του θείου από όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία είχαν επισωρεύσει η μυθολογία, η δεισιδαιμονία και η πρωτόγονος μαγική σκέψις των μαζών» (Κ. Σπετσιέρη, «Εικόνες Ελλήνων Φιλοσόφων», Αθήαν 1964, σελ.75). «Οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι αντιτάχθησαν στην ειδωλολατρική πολυθεΐα και ηγωνίσθησαν, ώστε να καθαρθεί η έννοια του θείου από το μη θεοπρεπές στοιχείον» (Ν. Βασιλειάδη « Ο ανθρωπισμός του Χριστιανισμού» Αθήναι 1986, σελ. 48).
Πρώτος ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (570-480 π.Χ.) τόλμησε να αρνηθεί την κρατούσα ειδωλολατρική θρησκεία της εποχής του και να διακηρύξει επίσημα: «Είς Θεός, εν τε θεοίσι καί ανθρώποισι μέγιστος ούτε δέμας θνητοίσι όμοιος ουδέ νόημα». Όμως «πάντα θεοίσ’ ανέθηκαν Όμηρος θ’ Ησίοδος τε… όσσα παρ’ ανθρώποισιν ονείδεα και ψόγος εστίν, κλέπτειν, μοιχεύειν τε και αλλήλους απατεύειν» (Ξενοφ. Απ.,11)! Τους θεούς θεωρούσε εξ ολοκλήρου αποκυήματα της ανθρώπινης φαντασίας, ανάρμοστα για τη θεία φύση. Υποστήριζε μάλιστα πως όσοι πιστεύουν ότι οι θεοί γεννήθηκαν, ασεβούν το ίδιοι με όσους λένε πως οι θεοί πεθαίνουν!
Ο Ηράκλειτος (540-480 π.Χ.) επιζητούσε «εξαγνισμόν από τα είδωλα» και πνευματική λατρεία του θείου (Αποστ.5, Diels). Συνέλαβε την έννοια του ενός Θεού υποστηρίζοντας πως « Έν πάντα… εκ πάντων έν καί εξ ενός πάντα…ταυτό τε ζών καί τεθνηκός καί εγρήγορος καί καθεύδον καί νέον και γηραιόν… αγαθόν και κακόν -εν καί ταυτόν-» (Β΄ 50, 10, 88, 58). Καθιέρωσε την πνευματική έννοια του Λόγου ως την υπέρτατη αιτία των πάντων και ως τον πάνσοφο νου που συγκροτεί τον κόσμο και προνοεί γι’ αυτόν (Α 16).
Υποστήριζε πως ο Ομηρος και ο Ησίοδος, αποδίδοντας στους θεούς κακίες και ανηθικότητες είχαν ολέθρια επίδρασή στα ήθη των ανθρώπων. Ακόμη στηλίτευσε τον ανόητο ανθρωπομορφισμό, τόνισε την απόλυτη διαφορά ανθρώπου και Θεού (Αποσπ. 88) και απειλούσε όσους έκαναν ανίερες τελετές (Βακχισμός, ιερά όργια, ιερή πορνεία κλπ)
Ο Αναξίμανδρος (610-564 π.Χ.) αποφάνθηκε πως το θείον είναι «αθάνατον καί ανόλεθρον», «περιέχει δε άπαντα καί πάντα κυβερνά» (Αριστ., Μεταφ. 203Β).
Ο Εμπεδοκλής (493-433 π.Χ.) καταδίκασε έντονα τον ανθρωπομορφισμό της αρχαιοελληνικής θρησκείας και όρισε ότι το θείον είναι πνεύμα (Β΄ 134)
Ο Παρμενίδης (5ος αιών π.Χ.) αρνήθηκε μετά βδελυγμίας τις απαράδεκτες αντιλήψεις της εποχής του για το θείο και αποφάνθηκε πως αυτό είναι πέρα από κάθε φυσικό φαινόμενο και ανθρώπινη σύλληψη. Το θείον είναι «ατεμές» και «ακίνητον» (Β΄ 23,24,26)
Ο Αναξαγόρας (490-427 π.Χ.) απεφάνθη ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια, δεν είναι θεοί, όπως πρέσβευε η ειδωλολατρική θρησκεία και η οποία απαιτούσε λατρεία γι’ αυτά, αλλά πύρινες μάζες. Το ίδιο είχαν υποστηρίξει και ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Θαλής, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος.
Ο Μητρόδωρος (5ος αιών π.Χ.), μαθητής του Αναξαγόρα, διακήρυξε πως «οι θεοί δεν είναι εκείνο που νόμιζαν όσοι τους έχτιζαν ναούς και τους προσκυνούσαν» (P. Decharme, «Ελληνική Μυθολογία» τομ. Α΄, σελ.286).
Ο Πρωταγόρας (480-411 π.Χ.) θεμελίωσε την έννοια της απόλυτης υπερβατικότητας του θείου και σατύρησε την παιδαριώδη θρησκευτικότητα της εποχής του, γι’ αυτό οι φανατικοί ειδωλολάτρες αποφάσισαν να τον σκοτώσουν (Θ.Η.Ε., τομ. 10,692).
Ο Ηρόδοτος (480-421 π.Χ.) δεν δίστασε να ασκήσει κριτική στο Μαντείο των Δελφών για ψεύτικους χρησμούς και στηλίτευσε την απαράδεκτη ιερή πορνεία (Ιστ. Ι. 199). Ο Αριστόδημος και ο Δημοσθένης περιγελούσαν επίσης τις ανόητες μαντείες του δελφικού μαντείου (P. Dech., ό.π.). Επίσης ο Επίχαρμος (530-440 π.Χ.) λοιδορούσε την αρχαία ειδωλολατρεία, διότι αυτή θεωρούσε «τούς θεούς είναι ανέμους, ύδωρ, γήν, ήλιον, πύρ, αστέρες» (Στοβ. Ανθ. 91,92).
Ο Πίνδαρος (522-446π.Χ.) στα περίφημα ποιήματά του απογύμνωσε τους θεούς από τις μυθολογικές γελοιότητες που προσβάλουν το θείο, (Πινδ. Ολυμ. Θ΄35) και (P. Dech., ό.π., σελ.7) και δεν έκρυβε τις μονοθείζουσες ιδέες του (Θ.Η.Ε., τόμ. 10, 393).
Ο Πρόδικος (5ος αιών π.Χ.) υποστήριξε με πάθος πως οι άνθρωποι της αρχαιότητας, λόγω πλάνης, θεωρούσαν ως θεούς ό,τι ήταν χρήσιμο για τη ζωή τους, όπως ο ήλιος, η σελήνη, τα ποτάμια οι πηγές, τα ζώα, κ.λπ. (Ξενοφ. Απομν. 11,3)
Ο Αντισθένης (414-365 π.Χ.) διακήρυξε πως ο Θεός είναι ένας και απόλυτα υπερβατικός για τον ανθρώπινο νου. Αποκήρυξε την θρησκεία της εποχής του γιατί οι θεοί της ήταν θεοποιηθέντες άνθρωποι! (Cicero de Nat. Deor. I,II, 13).
Ο Θεόφραστος (372-287 π.Χ.) ζήτησε να πάψουν οι ανόητες ζωοθυσίες, αφενός μεν από σεβασμό προς τα ζώα και αφετέρου, επειδή ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιες ταπεινές πράξεις (Θ.Η.Ε., τόμ. 6,415).
Ο Ευριπίδης (480-406 π.Χ.) χαρακτήρισε τις γελοίες για τους θεούς διηγήσεις των ποιητών «αοιδών δυστήνους λόγους» (Ευρ., Ηρακλ. Μαιν. 1346) και υποστήριξε πως «εί οι θεοί εισί κακοί ουκ εισί θεοί» (Ευρ., Βαλλεροφ. 23) με αποτέλεσμα να γίνει στόχος του φανατικού ειδωλολατρικού όχλου και να καταφύγει στη Μακεδονία!
Ο Σωκράτης (469-399 π.Χ.) υπήρξε σαφώς μονοθεϊστής. Κατά κανόνα ομιλούσε για Θεό και σπανιότατα ομιλούσε για θεούς. Στους μαθητές του δίδασκε διαφορετική θρησκευτική πίστη, γι’ αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο ως «έτερα καινά δαιμόνια εισφέρων».
Ο Πλάτων (428-347 π.Χ.) φυγάδευσε κυριολεκτικά τον Όμηρο από την «Πολιτεία» του, διότι θεώρησε ότι οι ανήθικοί μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρότυπα για τους νέους. Τόνισε εμφατικά ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος έπλασαν ψευδείς και ανάξιους μύθους για τους θεούς (Πολιτ. 368Α-383C). Αρνήθηκε ουσιαστικά την πατρώα ειδωλολατρική θρησκεία και προσηλώθηκε στην δική του ιδεατή θεότητα, το «Όντως Όν». Χαρακτηριστικά είναι τα εξής αποφθέγματα του μεγάλου φιλοσόφου, τα οποία προδίδουν τις μονοθεϊστικές αντιλήψεις του: «Ο δή Θεός ημίν πάντων χρημάτων μέτρον άν είη μάλιστα» (Νομ. IV 716e), «Ομοιούσθαι Θεώ» (Πολ. 613Β), «Ο Θεός έχει ταίς χερσίν αυτού τήν αρχήν, το μέσον και το πέρας πάντων των όντων» (Νομ. Δ 713e).
Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) όρισε το θείον ως «τό πρώτον κινούν ακίνητον», ως «Νόησιν Νοήσεως» και ως «Ζώον αΐδιον άριστον» (Μεταφ. 1072, Β΄ 29) ορίζοντας έτσι την πίστη του σε μία υπερβατική αρχή. Υπεράσπισε την ενότητα της θείας ουσίας ως εξής: «ουκ πολυκοιρανίη εις κοίρανος» (Μεταφ. 1076Α). Αρνήθηκε κατηγορηματικά τις ανόητες περί θεών πίστεις της αρχαιοελληνικής θρησκείας και γι’ αυτό κατηγορήθηκε για αθεϊσμό!
Οι Στωικοί, ακολουθώντας την διδασκαλία του Ζήνωνα καθιέρωσαν την πίστη στον ένα Θεό και ερμήνευσαν τους μύθους του Ομήρου αλληγορικά (P. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Αθήναι 1977, σελ 304).
Αρνητές της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας υπήρξαν ακόμα ο Καρνεάδης, ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος, ο Επίκουρος και όλοι οι σοφιστές, οι κυνικοί και οι στωικοί φιλόσοφοι.
Το τελειωτικό κτύπημα στην αρχαία θρησκεία, το έδωσε ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος (317-297 π.Χ.) ο οποίος διατύπωσε τη θεωρία η οποία έγινε τελικά ευρέως αποδεκτή, πως οι θεοί της αρχαιοελληνικής θρησκείας ήταν κάποιοι επιφανείς άνθρωποι της πολιάς αρχαιότητας, τους οποίους οι άνθρωποι λόγω αμάθειας θεοποίησαν!
Έχοντας όλα αυτά υπ’ όψιν του ο Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυρας († 165 μ.Χ.) έγραφε πως «Οι μετά λόγου βιώσαντες χριστιανοί εισί, κάν άθεοι ενομίσθησαν, οίον εν Έλλησι μέν Σωκράτης καί Ηράκλειτος καί οι όμοιοι αυτοίς» (Ιουστ.
ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΜΟΣ . ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ
Απεστάλη: 22/08/2006, 12:25:24
Συμπάσχεις έ? Τι να κάνουμε…..
