Καλησπέρα σας,

Έχετε κάνει αυτήν την "άσκηση" ? Έχετε απορίες πάνω σ' αυτήν την άσκηση ?

Τα δέοντα,
Deva Parinito

Αγαπητέ φίλε Deva
αν γινόταν αυτό που θέτεις ως "άσκηση" τότε δεν θα έπρεπε να υπάρχει/υφίσταται περίπου το 70%-80% των "218490 Μηνυμάτων, που έστειλαν 4000 'μέλη' και βρίσκονται μοιρασμένα σε 6791 θέματα, που υπάρχουν στα 18 forums....!"

Το Τελευταίο Μήνυμα εστάλει στις 24/09/2005 18:34:09
από το μέλος PY8AGORAS. Παρακαλούμε καλωσορίστε το νεότερο Μέλος μας......

Εχω μια απορία. Αν ο θεματοθέτης παρεκκλίνει ο ίδιος από το θέμα του, θα πρέπει να συνεχίσω να απαντάω στην εισαγωγική του τοποθέτηση ;
Επίσης αν παρεμβαίνουν άλλοι συνομιλητές και απαντώντας σε εμένα ξεφεύγουν από το θέμα πρέπει να τους προσπεράσω ή να κάνω έστω και μια μικρή αναφορά στα λεγόμενά τους ;

Η ερώτησή σου είναι υποθετική. Αν κάνεις υποθετικές ερωτήσεις, θα παίρνεις και υποθετικές απαντήσεις.

Οι όποιες αναφορές σου στα λεγόμενα των υπολοίπων, (σωστές ή λάθος) το πιθανότερο είναι πως θα οδηγήσουν το αρχικό θέμα κάπου αλλού. Αυτό θα πρέπει να το έχεις πάντα υπ' όψην σου. Απο 'κει και μετά, είναι δικό σου θέμα τι θα κάνεις φίλε μου...

Κι αυτή είναι μια υποθετική απάντηση.

Επεμβαίνει κάποιος που έχει "συντονιστικό" ρόλο.

Χρέος έχει αυτός που καταλαβαίνει τον ρόλο του. Επεμβαίνει και διορθώνει την οποιαδήποτε παρέκκλιση. Γι' αυτό ονομάζεται και συντονιστής.

Προσπάθησε να κάνεις την "άσκηση" φίλε μου. Η "Ασκητική" επιθυμεί συντονιστές. Συντονιστές του ίδιου μας του εαυτού...

Καλησπέρα nst. Τι κάνεις ?

Η "άσκηση" δεν αφορά το φόρουμ φυσικά. Αν όμως την κάναμε κάθε φορά που ετοιμαζόμαστε να στείλουμε ένα ποστ στο φόρουμ, πολλές δυσάρεστες παρεξηγήσεις θα είχαν αποφευχθεί.

Εν πάσει περιπτώση, θα πρέπει πάντα να είμαστε συγκεντρωμένοι στο τι κάνουμε, είτε αυτό είναι μια αποστολή ενός μηνύματος σε ένα φόρουμ & και σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα του, είτε είναι ένας πρωϊνός καφές με τους φίλους μας.

Η "Ασκητική ΙΙ" προσπαθεί να αναπτύξει την συνειδητότητα στον άνθρωπο. Αν κάποιος δεν μπορεί να είναι συγκεντρωμένος σε ένα θέμα του φόρουμ και να γράφει συνειδητά επί του θέματος κι όχι κρίνοντας τις απόψεις κάποιου μέλους, τότε είναι αδύνατον γι' αυτόν να γνωρίσει, να μάθει & κατόπιν να δώσει απαντήσεις σε ό,τι "υπαρξιακό" τον απασχολεί.

Η "Ασκητική ΙΙ" δεν επιθυμεί προσκολλήσεις σε οτιδήποτε. Επιθυμεί συνεχή εξάσκηση, συνεχή εγρήγορση, αυτοενθύμηση του ποιοι είμαστε, τι κάνουμε, τι λέμε, που είμαστε και που το λέμε. Αυτό, όπως βλέπεις, είναι πολύ δύσκολο για κάποιους. Και αυτοί οι κάποιοι, είναι οι ίδιοι που απορούν και επιθυμούν να γνωρίσουν το "θεϊκό". Αν λοιπόν, ένα τόσο απλό πράγμα, όπως είναι η "συντήρηση" ενός θέματος κάποιου φόρουμ στα πλαίσια του αρχικού, εισαγωγικού μηνύματος του εισηγητή, είναι τόσο δύσκολο γι' αυτούς, σκέψου πόσο δύσκολο θα ήταν να γνωρίσουν το "θεϊκό", ε ?

quote:

---

Επίσης αν τηρηθεί αυτό αυστηρά θα πρέπει να ανοίγονται άλλα τόσα θέματα για να συμπεριλάβουν τις απορίες.

---

Edited by - Deva_Parinito on 27/09/2005 19:43:38

Γιατί πουθενά η "άσκηση" δεν αναφέρεται σε καταστάσεις "προσκόλλησης". Λέει, πολύ απλά, να έχουμε στο νου μας, τον τίτλο του θέματος στο οποίο γράφουμε και να μην ξεφεύγουμε από αυτό. Είναι κι αυτό ένα είδος αυτοενθύμησης που απευθύνεται περισσότερο στο νοητικό κέντρο ενός ανθρώπου. Αν ένα μέλος συνειδητοποιούσε πως μια πιθανή απάντησή του είναι εκτός θέματος, τότε δεν θα έπρεπε να αναρρωτηθεί γιατί συνεχίζει να απαντά κατ' αυτόν τον τρόπο ? Και μόνο αυτό το "γιατί" που θα του εμφανιζόταν, θα τον βοηθούσε αρκετά. Αν φυσικά ήταν ειλικρινής με τον ίδιο του τον εαυτό, έτσι ?

quote:

---

Γιατί νομίζεις ότι είναι τόσο απαραίτητη η προσκόλληση στην εισήγηση και μόνο?

---

Edited by - Deva_Parinito on 28/09/2005 02:19:50

Ναι, καλό φαίνεται αυτό. Αν όμως, όπως λες, τυχαία βρεις μιαν απάντηση, έχεις αναρρωτηθεί πόσο τυχαίο μπορεί να είναι και το ίδιο το ερώτημά σου ?

Καλησπέρα Deva
Η απάντηση που έδωσες σχετικά με το γιατί θα συνέχιζε κάποιος να απαντά
έξω από το θέμα ήταν επαρκής για να καταλάβω την σημασία της.
Δεν βλέπω προσκόλληση πουθενά με αυτά τα δεδομένα.

Σχετικά με το τυχαίο των ερωτήσεων και των απαντήσεων , εχω να πω το εξής:

Πρίν από λίγη ώρα αναρωτιόμουν πόσο ‘’τυχαία ‘’ είναι αυτά που μας συμβαίνουν και ξαφνικά βλέπω την ίδια ερώτηση στην ασκητική.

Δεν ξέρω αν τώρα είμαι εκτός θέματος . Αν με ρώταγες θα έλεγα ότι είμαι, επειδή το θέμα μας δεν είναι το << τυχαίο στη ζωή μας >>, αλλά απαντάω στην ερώτηση σου.

Χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρη τείνω να πιστέψω ότι τίποτα δεν είναι ΄΄ τυχαίο’’.
Νομίζω ότι τα γεγονότα [ όπως και οι απορίες] που είναι να γίνουν θα γίνουν και ότι δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε.
Αντίθετα τα οδηγούμε έστω και χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε να πάρουν την προδιαγραμμένη πορεία.
Εμείς νομίζω ότι μπορούμε να επέμβουμε στην εξομάλυνση αυτής της πορείας
Ισως ακούγεται μοιρολατρικό αλλά η μέχρι τώρα ζωή μου, αυτό μου έχει δείξει.

Αν θες παραθέτεις και εσύ την άποψη σου πάνω σε αυτό.
Προσωπικά θα μου ήταν πολύ χρήσιμη η γνώμη σου.

φιλικά

Η Ασκητική ΙΙ συνεχίζεται.

Προσπαθήστε να αισθανθείτε τον εαυτό σας, όταν βρεθείτε σε μια κυλιόμενη σκάλα. Πολλοί από εσάς, ίσως να έχετε βρεθεί σε κάποια μέρη που διαθέτουν τέτοιες σκάλες. Τι συμβαίνει κατά την άνοδο και τι κατά την κάθοδο ? Αισθάνεσθε το βάρος σας όταν μετακινείστε με αυτήν ? Σε ποιο σημείο νομίζετε ότι μπορείτε να ισορροπήσετε ? Τι συμβαίνει σ' εκείνη την χρονική στιγμή ?

Δηλ. πως έτσι ?

Μπορείς να χαρακτηρίσεις με μία λέξη τον εαυτό σου, στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα της μισής ώρας που είχες στην διαθεσή σου ?

Η συνειδητότητα, είναι μια κατάσταση μεταβαλλόμενη. Αυτό φαίνεται και από την ίδια την περιγραφή που κάνεις. Μόλις αντιληφθείς το βάρος σου, μόλις νιώσεις το βάρος σου (αλήθεια, αισθανόσουν βαρύς ή ελαφρής ?) χάνεις την "κατακόρυφο", όπως λες.

Η "άσκηση" λέει : "Προσπαθήστε να αισθανθείτε τον εαυτό σας". Τα χέρια σου για παράδειγμα τα αισθανόσουν ? Η τα κινούσες μηχανικά ? Τα μάτια σου ? Τι έβλεπες σ' εκείνο ο μισάωρο ? Τα αυτιά σου ? Τι άκουγες ? Δεν λες τίποτε γι' αυτά στην περιγραφή σου.

Είδες την πωλήτρια. Πως ήταν ? Τι σου είπε ? Τι της είπες ? Σκέφτηκες κάτι εκείνη την στιγμή της συναλλαγής ? Πως ήταν το εμπορικό κέντρο ? Είχε κόσμο, η όχι ? Πόσα άτομα ήταν στο μαγαζί ? Πολλά ή λίγα ? Τι χρώμα είχε η μπλούζα που αγόρασες ? Πως σου φάνηκε η τιμή της ? Τι σκεφτόσουν σ' όλο αυτό το διάστημα της αγοράς ?

Όλα τούτα πρέπει να μπορείς να τα περιγράψεις. Η "άσκηση" είναι συγκεκριμένη. Μιλάς για ένα χρονικό διάστημα μισής ώρας. Είναι συγκριτικά μεγάλο σε σχέση με το διάστημα που προτείνει η "άσκηση". Είναι σαν να θέλουμε να πάμε από το πρώτο πάτωμα, στο πέμπτο, με ένα πήδημα.

Ξανακάνε την "άσκηση", μόνο κατά την διάρκεια που ανεβαίνεις, και μόνο κατά την διάρκεια που κατεβαίνεις κάποια κυλιόμενη σκάλα. Μόνον τότε. Προσπάθησε, για αρχή, να δεις τι συμβαίνει στην ακοή σου, έχοντας συνείδηση μόνο του βάρους σου. Τι ακούς ? Δύο πράγματα θα κάνεις. Αίσθηση του βάρους & ακοή. Τίποτε άλλο. Αν θέλεις, μπορείς να τα συνδιάσεις κάπως αλλιώς. Αλλά επέλεξε μονάχα δύο αισθήσεις για αρχή, για τις οποίες θα είσαι σίγουρος πως μπορείς να συγκεντρωθείς.

Στο μισάωρο που περιγράφεις, έχουν συμβεί εκατοντάδες χιλιάδες πράγματα γύρω σου που δεν τα αντιλήφθηκες. Γιατί ? Μήπως επειδή η σκέψη σου ήταν απασχολημένη με το να παρατηρεί τον χρόνο ? Την επόμενη φορά, άσε το χρόνο στην ησυχία του. Μην τον σκέφτεσαι. Ούτως η άλλως, ο χρόνος περνάει...

Σ' ευχαριστώ για την συμμετοχή σου,
Deva Parinito

Η παραπάνω "άσκηση", έχει να κάνει με δύο πολύ γνωστές έννοιες που συναντούμε στα διάφορα βιβλία "αποκρυφισμού". Την έννοια της "ανόδου" και την έννοια της "καθόδου".

Κάποτε μια φίλη με ρώτησε : "Έχεις κάνει κάθοδο?". Της απάντησα, "Ναι". Δεν με ρώτησε τίποτε άλλο, γιατί πίστεψε πως είχε καταλάβει. Αν με ρώταγε για παράδειγμα "Δηλ. τι έχεις κάνει ?", θα της απαντούσα πως "Κατεβαίνω συχνά την σκάλα του σπιτιού μου". ΄

Σε όσους κάνουν την "άσκηση" συνειδητά, η έννοιες "κάθοδος" και "άνοδος", θα αποκαλυφθούν από μόνες τους. Θα δουν, θα κατανοήσουν πως στην ουσία, η οδός, είναι μία. Αυτή της ανόδου, είναι ίδια με αυτή της καθόδου. Αυτό, είναι για αρχή ένα πολύτιμο συμπέρασμα, σύμφωνο με πολλές διδασκαλίες. Θα πρέπει όμως, οι ίδιοι να οδηγηθούν εκεί, όχι επειδή τους το λέω εγώ. Αυτό που λέω δεν έχει αξία. Γι' αυτό ο Ηράκλειτος λέει : "Όδός, άνω κάτω, μία".

Πολλοί λένε πως για να κάνεις "κάθοδο", θα πρέπει να είσαι "κάπως". Εγώ λέω : Κατέβα μια φορά την σκάλα του σπιτιού σου, ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, και θα έχεις κάνει κάθοδο. Μην ξεχνάς όμως πως η κάθε σκάλα έχει ορισμένο αριθμό σκαλοπατιών. Η ψυχή σου... Δεν έχει!

Το ερώτημα που προέκυψε αφορούσε μιά αποροία περισσότερο διαισθητική παρά διανοητική, η οποία ήταν ένα γιατί η αίσθηση αυτή στο σώμα μπορεί να γίνει μόνο μέσα απο κάποια θεληματική προσπάθεια και χάνεται αμέσως μόλις αυτή η προσπάθεια αδυνατίζει.

Ένα δεύτερο ερώτημα που προέκυψε απο τις παρατηρήσεις σου είναι ότι κατα την διάρκεια της άσκησης υπάρχει ένα σαφές ενδιαφέρον να στρέψω την προσοχή μου προς τα μέσα και όχι προς τα έξω.Απο την άλλη νοιώθω ότι η ποσότητα προσοχής που διαθέτω δεν έπαρκεί και για τα τρία.(αίσθηση σώματος, στροφή προς τα μέσα, στροφή προς τα έξω).

Να εμπιστευτώ αυτό το ενδιαφέρον ή τις επόμενες φορές να ρίξω το βάρος στις προς τα έξω εντυπώσεις (εννοείται κρατώντας πάντα την προσοχή στην αίσθηση του σώματος) ?

Ναι, έχεις δίκιο. Αυτό συμβαίνει γιατί ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει εξελιχθεί κατ' αυτόν τον μηχανικό τρόπο. Εξηγούμαι.

Η ανθρωπότητα κουβαλά μέσα της, όλα τα μικρόβια του παρελθόντος. Ο κάθε άνθρωπος, ένας κόκκος άμμου στο σύμπαν της ύπαρξης, μια απειροελάχιστη μονάδα στην απεραντοσύνη της Φύσης, συμμετέχει σε κάθε ενέργειά της πλάσης με τον δικό του τρόπο. Κουβαλά, όχι μόνο το δικό του παρελθόν, αλλά ολόκληρο το παρελθόν της ανθρωπότητας στον νου του, στο σώμα του, στην ψυχή του. Η ανθρωπότητα έχει "εξελιχθεί" με χίλιους λανθασμένους τρόπους. Με βία, με σφαγές, με πολέμους, με πείνα, με δίψα, με αδικίες, με εκμετάλλευση, με εξαπάτηση. Βάζω την λέξη "εξέλιξη" σε εισαγωγικά, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία ουσιαστική εξέλιξη. Ο άνθρωπος ακόμη βρίσκεται σε πρωτόγονα στάδια, όσον αφορά αυτή την "παράξενη αίσθηση" που αναφέρεις.

Και βρίσκεται σε πρωτόγονα στάδια, ακριβώς γιατί αδυνατεί να διατηρήσει την συνειδητότητά του σε ότι κάνει. Λες "διαρκεί δευτερόλεπτα". Ναι, έτσι είναι. Έχεις δίκιο. Γιατί άραγε ? Γιατί ο άνθρωπος έχει μεγαλώσει, έχει εμποτίσει το "είναι" του με όλα αυτά τα μικρόβια του παρελθόντος που κουβαλά.

Πάρε ένα μικρό παιδί, ένα μωρό, και βάλ'το για χρόνια σ' ένα σκοτεινό κλουβί. Μετά από χρόνια, βγάλ'το. Θα πάθει τέτοιο σοκ, που ίσως να μην μπορέσει ούτε και να ζήσει. Κάπως έτσι, μεγαλώσαμε. Όταν λοιπόν, καλούμαστε να βάλουμε την συνειδητότητα στο "είναι" μας, είναι σαν να δεχόμαστε ένα "ισχυρό" σοκ. Αυτό κρατάει ελάχιστα. Μετά, επιστρέφουμε στην γνώριμή μας πραγματικότητα. Επιστρέφουμε, γιατί η ασυνειδητότητα, η μηχανικότητα έχει γίνει πια η "δεύτερη φύση" μας.

Η Ασκητική ΙΙ, βασίζεται στην διαρκή εγρήγορση, στην διαρκή προσπάθεια αποτίναξης αυτής της μηχανικότητας. Πρέπει όμως να αρχίσουμε από την αρχή. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε μηχανές. Όταν το κατανοήσουμε αυτό, μόνο τότε θα επιθυμίσουμε πραγματικά να το διώξουμε από μέσα μας. Συνεχής προσπάθεια, συνεχής "άσκηση", στην αρχή σε πολύ απλά καθημερινά πράγματα.

Έίχα παρατηρήσει το εξής σ' εμένα κάποτε. Πολλές φορές κατά την διάρκεια του απογεύματος, χωρίς να αισθάνομαι καθόλου πείνα, πήγαινα και μηχανικά άνοιγα το ψυγείο της κουζίνας, έβλεπα τι είχε μέσα, και το έκλεινα. Δεν έπερνα τίποτε να φάω, απλά, ανοιγόκλεινα το ψυγείο, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο, χωρίς ποτέ να ερευνήσω γιατί πραγματικά το κάνω. Ανόητο ε ? Κι όμως, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που το κάνουν. Έκανα το εξής : Έβαλα μια ταμπέλα, πάνω στο ψυγείο που έγραφε : "Μην ανοίγεις το ψυγείο, αν δεν πεινάς". Κάτι σαν "Μπαμπά, βάλε ζώνη ασφαλείας", που έχουν κάποιοι στο τιμόνι του αυτοκινήτου τους. Έτσι, μετά από λίγο χρονικό διάστημα, έπαψα πια να κάνω, κάτι το οποίο δεν είχε κανένα νόημα.

Οι εντυπώσεις είναι ένα από τα 3 είδη τροφής για τον άνθρωπο. Τα άλλα δύο είναι, ο αέρας και η ύλη (η τροφή δηλ. σαν ύλη, σαν ενέργεια.)

Να εμπιστευτείς τις αισθήσεις σου, προς το παρόν. Εμπιστέψου απόλυτα την ακοή σου, για παράδειγμα. Τι ακούς ? Θορύβους ? Μουσική ? Λόγια ? Τι λόγια ? Πως είναι αυτά τα λόγια ? Σου ακούγονται σαν θυμωμένα, σαν ήρεμα, σαν απλές κουβέντες ? Γιατί μιλούν έτσι οι άνθρωποι ? Καταλαβαίνεις τι λένε ? Γιατί το λένε ? Πως το λένε ? Ακούς για παράδειγμα το τρίξιμο από τις ρόδες του τρένου στον υπόγειο σταθμό όταν έρχεται αυτό? Κι αν τον ακούς, πως είναι ? Σαν στριγλιά ? Σαν κραυγή ? Πως ? Περιέγραψέ τον. Ακούς τα βήματά σου όταν περπατάς, όταν μπένεις στο τρένο ? Πως είναι ο ήχος ? Παρατήρησε. Παρατήρησε πολύ προσεχτικά και συγκεντρώσου. Το αυτί σου, σιγά σιγά, θα δεις πως θα αποκτήσει "βιονικές" ικανότητες. Θα εκπλαγείς με όσα θα ακούς. Θα λες "πω, πω, πως δεν τ' άκουγα όλα αυτά πριν!"?

Πρόσεξε : Δεν πρέπει να συμμετέχει καθόλου ο νους σ' αυτήν την διαδικασία. Θα σε πλανέψει. Θα σου δημιουργήσει φανταστικά ακούσματα. Πρόσεξε, είναι σημαντικό. Μην το κάνεις για πολύ ώρα. Όσο διαρκεί η άνοδος ή η κάθοδος της κυλιόμενης σκάλας. Μετά, άσε το αυτί σου ήσυχο. Την επόμενη μέρα πάλι, ξαναδοκίμασε, απλά, χωρίς να βιάζεις τον εαυτό σου. 'Ακου, αφουγκράσου...

force385

Οι μηχανές (κινητήρες αυτοκινήτων στην δική σου περιγραφή) μας φέρνουν έναν κόμπο στον λαιμό. Τώρα, το γνωρίζεις πια. Τουλάχιστον, το άκουσες. Το άκουσες πραγματικά. Κι είναι τούτο, πολύ σημαντικό. Άσχημο ε ? Δυσάρεστο. Ερεύνησε τώρα τον εαυτό σου. Σε ποιες περιπτώσεις νομίζεις πως συμπεριφέρεσαι όπως ακριβώς ένας κινητήρας εσωτερικής καύσεως, όμοιος με αυτούς που άκουσες ? Σε κάποια περίπτωση θυμού ίσως ? Για ψάξ' το λίγο μέσα σου. Κάνε την σύνδεση τώρα.

Γιατί σου δημιουργήθηκε αυτή η τάση της κατάταξης που αναφέρεις ?

quote:

---

(πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν έτσι τα πράγματα)

---

Οι συνθήκες που επέλεξες να "ασκηθείς", ομολογώ πως δείχνουν έναν ευφυή άνθρωπο. Σου μίλησα στα προηγούμενα ποστ για "μηχανικότητα" και κατευθύνθηκες, προσάρμωσες την "άσκηση" πάνω σ' ένα επίπεδο που φαίνεται – ξεκάθαρα από την περιγραφή σου – πως έχεις έλθει σε επαφή – προς το παρόν μόνο μέσω της ακοής, αλλά το κατάφερες – με την έννοια της "μηχανής". Άκουσες ξεκάθαρα τους κινητήρες των αυτοκινήτων. Μηχανές είναι κι αυτοί. Τι θα έλεγες τώρα, αν σου έλεγα πως ο άνθρωπος συμπεριφέρεται ανάλογα με τούτες τις μηχανές ? Αυτό που άκουσες, ήταν αυτός ο ήχος που ο καθένας έχει μέσα μας. Ξέρω πως ακούγεται παράλογο, μα προσπάθησε τώρα να συνδέσεις τον ήχο, την αυξομείωση δηλ. που λες, με το τι συμβαίνει στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Αφού είμαστε μηχανές, γιατί να μην έχουμε και 'μεις, βαθύτερα, στο "είναι" μας, έναν τέτοιο κινητήρα ? Όσο κι αν φαίνεται αστείο, θα μπορούσε. – Κινούμαστε πια σε φιλοσοφικό επίπεδο - Κινητήρας εσωτερικής καύσεως. Χα! χαμογελάω τώρα, γιατί ακόμη και ο όρος "Κινητήρας Εσωτερικής Καύσεως" εμπεριέχει την έννοια του "εσωτερισμού".

Λες πως υπήρχε μια τάση να τους κατατάξεις. Να τους βάλεις σε μια φόρμα. Απολύτως φυσιο-λογικό. Ο άνθρωπος, πάντα θέλει να κατατάξει, να διαχωρίσει, να "φορμάρει", να ταμπελοποιήσει, να χαρακτηρίσει, να κρίνει έναν συνάνθρωπό του. Αυτό συμβαίνει γιατί ο νους του έμαθε να δουλεύει έτσι, από τότε που εμφανίσθηκε στον πλανήτη. Ο νους είναι αυτός που θέλει να κατατάξει τους ήχους. Διαφορετικά, δεν μπορεί να τους αντιληφθεί πλήρως. Λέμε, δηλ. – σύμφωνα με τις συνθήκες που περιέγραψες – ο κινητήρας αυτός δουλεύει στο "ρελαντί". Έχεις ακούσει ποτέ αυτήν την έκφραση να την χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να περιγράψουμε έναν άνθρωπο ? Λέμε, "είναι πράος, ήρεμος, δουλεύει στο ρελαντί του". Άλλος κινητήρας – άνθρωπος είναι πιο γρήγορος, δουλεύει σε πιο πολλες στροφές. Κοίτα μια άλλη έκφραση που χρησιμοποιούμε. Λέμε "Πω, πω, ρε παιδί μου, το μυαλό σου παίρνει πολλές στροφές !".

Η τάση της κατανομής, είναι απολύτως φυσιολογική. Δεν είναι όμως επιθυμητή γιατί καθορίζεται απόλυτα από το υποκειμενικό κριτήριο του καθενός. Π.χ. για κάποιον που ένας κινητήρας – άνθρωπος είναι γρήγορος, "στροφάρει" δηλ. στον άλλον μπορεί να φανεί αργός, γιατί έχει συναντήσει, - έχει ακούσει – κάποιους άλλους κινητήρες – ανθρώπους που είναι πολύ πιο γρήγοροι από τον "αρχικό" της σύγκρισης.

Αυτή την κατανομή, την "φόρμα", την κρίση, ποτέ σου να μην την εμπιστευθείς Απόλυτα. Να διατηρείς πάντα μέσα σου, ένα μικρό ενδεχόμενο, μια μικρή πιθανότητα, να μην είναι αυτό που ακούς το ίδιο με αυτό που χαρακτηρίζεις. (Εδώ, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις) Με λίγα λόγια, να μην είσαι δηλ. ποτέ απολύτως σίγουρος για κάτι. Θα μπορούσα να σου απαντήσω με μια φράση, ρωτώντας σε, και να μην κάθομαι τώρα να γράφω τόσα. Θα μπορούσα να σου πω "Μπράβο, άκουσες τα αυτοκίνητα να περνούν. Τόσο σπουδαίο είναι αυτό για σένα ? Γιατί? Και πριν δεν τα άκουγες ?" Θέλω να πω, πως για σένα και για μένα, που συμετέχουμε στην Ασκητική ΙΙ, ναι, είναι σπουδαίο. Για άλλους, δεν είναι τίποτε. Αλλά εμείς, μαζί μιλάμε, και νομίζω πως πλέον αρχίζουμε να καταλαβαινόμαστε. Αυτό το ενδεχόμενο του λάθους, αυτή η μικρή αβεβαιότητα που περιγράφω είναι το θεμέλιο για να αρχίσουμε να ερευνούμε. "Γιατί ?"

quote:

---

Ο άνθρωπος, πάντα θέλει να κατατάξει, να διαχωρίσει, να "φορμάρει", να ταμπελοποιήσει, ..

---

Και τι αντιλήφθηκες ? Βρήκες κάτι ? Πες μας...

Deva Parinito

Edited by - 29th_Thief on 04/12/2005 00:33:16
[/quote]

Μέσα μου προυπήρχανε όλα .
Όλες οι πληροφορίες , του σύμπαντος .

Η εσωτερική θέαση και παρατήρηση του εαυτού μου , με οδηγεί στην μοναδική αρχή , απο εκεί που ξεκίνησαν κάποτε όλα .
Μπορώ να ξαναγίνω θεός , στο χέρι μου είναι .

Η μάλλον αυτό είναι το φυσιολογικό, αφού :
Γνωρίζω ότι η ψυχή μου περιέχει το θείο πνεύμα μέσα της .