Ο άνθρωπος με την συνεχή εξάσκηση πολλά μπορεί να καταφέρει. Από το να γίνει Ολυμπιονίκης στην Άρση Βαρών, μέχρι και το να κόψει το κάπνισμα ή μέχρι και αυτό που λες ρωτώντας.

Μην σε απασχολεί όμως αυτό. Είναι πολύ μακρινό. Τόσο, όσο δεν μπορείς ούτε να το φανταστείς. Όσοι από εσάς ενδιαφέρονται για γεγονότα, τους υπόσχομαι πως θα υπάρξουν. Πρέπει όμως να προηγηθούν πολλά άλλα πράγματα...

Τίποτε δεν μπορείς να βγάλεις, έτσι όπως μου τα λες. Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς έχεις κάνει pyramid.

Ενώ έγραφες το μήνυμα, έκανες και την "άσκηση" δηλ? Ταυτόχρονα ? Ή φανταζόσουν πως έκανες την άσκηση ? Πως ακριβώς μεταφέρθηκες ξανά σε εκείνη την χρονική στιγμή δηλ?

Κατ' αρχήν pyramid, απάντησέ μου ειλικρινά αν έχεις κάνει την "άσκηση". Αν ναι, πότε ?

Ευχαριστω.
Αν θες εχω και μειλ.

Όπως αυτό που λέω στην προ-τελευταία φράση του επόμενου ακριβώς μηνύματος από τούτο...

Και λέω το παραπάνω, γιατί θα μπορούσα άνετα να σε είχα ρωτήσει τι εννοείς με αυτό που λες "κατάσταση μη - αναστρέψιμη" Ryche. Αλλά, δεν το κάνω. Δεν σε ρωτάω δηλ.

Το ξέρω πως έχεις mail φίλε, το ξέρω.

Αλλά τώρα, ήρθε η σειρά σου να αναρρωτηθείς, γιατί αυτήν την απάντηση που σου δίνω (βλέποντάς την συνολικά βέβαια, ως απάντηση των προηγούμενών σου ερωτημάτων), την ποστάρω στο φόρουμ, και δεν στην στέλνω με mail...

Η φίλη pyramid, μου δίνει όπως είπα, την αφορμή για να μιλήσω για κάτι πολύ σημαντικό. Μπορεί σε κάποιους να φανούν βέβαια γνωστά αυτά, αλλά ας προσέξουν τι σημασία αρχίζουν να παίρνουν τα λόγια, τώρα που έχουν παρατηρήσει κάποιοι, πως κάτι συμβαίνει όταν εμφανίζεται η συνειδητότητα.

Ο άνθρωπος από την στιγμή που θα γεννηθεί μέχρι και την στιγμή που θα αφήσει το σώμα του, μαθαίνει. Αποκτά γνώση. Ότι μαθαίνει όμως, και νομίζει πως το ξέρει, το μαθαίνει επιφανειακά. Έτσι και η γνώση που αποκτά, αν δεν προέρχεται από συνειδητές διαδικασίες, είναι επιφανειακή, κούφια, στείρα. Την ξεχνάει πολύ σύντομα, και αυτό συμβαίνει ακριβώς για τον λόγο που μας λέει ο φίλος Ryche. Η μνήμη μας, δεν μπορεί να συγκρατήσει την γνώση που αποκτούμε στην ζωή μας, αν δεν την αποκτήσουμε κάτω από συνειδητές λειτουργίες. Μια τέτοια γνώση, επιφανειακή, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί πουθενά, είναι σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ, γιατί όταν θα χρειαστεί να ανακληθεί από την μνήμη, το πιο απλό που θα συμβεί, είναι πως ο νους θα την έχει ξεχάσει, δεν θα την θυμάται. Τι να ανακαλέσει λοιπόν ?

Από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε στο σχολείο είναι οι κανόνες της γλώσσας μας. Οι γραμματικοί κανόνες και οι κανόνες της ορθογραφίας. Οι κανόνες αυτοί ανήκουν στο ευρύτερο πλαίσιο της Ελληνικής Γραμματείας. Από την στιγμή όμως, που εμείς χρησιμοποιώντας αυτό που λέμε «γλώσσα», δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, σημαίνει πως κάνουμε πολλά πράγματα στραβά. Το σημαντικότερο λάθος βέβαια είναι πως νομίζουμε πως καταλαβαίνει ο ένας το άλλον. Αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει κανέναν. Ας το αφήσουμε όμως αυτό, γιατί είναι βαθύτερο, κι ας πάμε σε κάτι πολύ πιο εύκολο να κατανοηθεί. Δεν κάνουμε σωστή χρήση των γραμματικών κανόνων.

Η Ελληνική Γραμματεία, ασφαλώς ασχολείται με πάρα πολλά πράγματα, όπως η μελέτη της Αρχαίας Ελληνικής Τέχνης, των Αρχαίων Ελληνικών κειμένων, κ.α. Το θέμα της Ελληνικής Γραμματείας, είναι τεράστιο αλλά ελάχιστοι ασχολούνται - και δεν έχω δει ή τουλάχιστον, δεν έχω προσέξει κάποιο θέμα στο φόρουμ που να πραγματεύεται την Ελληνική Γραμματεία - αφ’ ενός γιατί οι περισσότεροι νομίζουν πως ξέρουν ένα μέρος της, την γραμματική δηλ. της Ελληνικής γλώσσας και σκέφτονται πως δεν χρειάζεται να ασχοληθούν και πολύ, αφ’ ετέρου γιατί υπάρχουν αρκετοί που θεωρούν πως η μελέτη της Ελληνικής Γραμματείας γίνεται κατά κάποιον τρόπο μονάχα από κάποιες μυστήριες ομάδες ή αδελφότητες, π.χ η φέϊμους «Ομάδα Ε», ή από κάποιους «κολλημένους» φιλόλογους με γυαλάκια μυωπίας.

Αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα, υπάρχουν αρκετοί Έλληνες φιλόλογοι, αξιόλογοι άνθρωποι που ασχολούνται αποκλειστικά με την μελέτη της Ελληνικής Γραμματείας, συνεργάζονται, δεν έχουν ιδέα για την «Ομάδα Ε» κι όμως ο καθένας απ’ αυτούς γνωρίζει πολύ περισσότερα απ’ όλους αυτούς τους τενεκέδες του «Ε» μαζί. Τέλος πάντων.

Υποθέτω (Αρχική υπόθεση), πως εννοεί ότι έπρεπε με κάποιον τρόπο να φέρει την «άσκηση» που έκανε στο παρελθόν, «μπροστά της», να την θυμηθεί δηλ, να την ανακαλέσει από το μνημονικό της, να χρησιμοποιήσει την μνήμη της.

Δείτε τώρα τι συμβαίνει. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί πως ότι του συμβαίνει σ’ αυτό που θεωρεί «πραγματικό κόσμο» - ασχέτως αν δεν είναι, δεν εξετάζουμε τώρα αυτό – του συμβαίνει σε τέσσερις διαστάσεις, και όχι σε τρεις. Το ρήμα «μεταφέρομαι» όμως δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί έτσι, ελαφρά την καρδία, γιατί η μεταφορά ενός πράγματος οπουδήποτε, δεν γίνεται κρατώντας μόνο την διάσταση που μας συμφέρει – τον χρόνο, στην συγκεκριμένη φράση της pyramid – αλλά γίνεται χωροχρονικά.

Ένας άνθρωπος είναι αδύνατον να μεταφερθεί ως ενοποιημένος στο παρελθόν. Το διανοητικό του κέντρο, έχει αυτήν την ικανότητα, είναι αρκετά ευέλικτο, μπορεί να το κάνει και μπορεί να κινηθεί όχι μόνο στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον. Τι γίνεται όμως με το κινητικό του κέντρο ? Μπορεί ? Τι γίνεται με το συναισθηματικό του κέντρο ? Μπορεί ? Ασφαλώς όχι. Η μεταφορά του λοιπόν, αν γίνει, θα γίνει μερικώς. Από την άλλη, η στιγμή κατά την οποία συμβαίνει οτιδήποτε, πάλι δεν πρέπει να διαχωριστεί από τον χώρο που συμβαίνει. Δεν είναι μόνο χρονική, αλλά χωροχρονική. Ποια είναι λοιπόν, η χωροχρονική στιγμή κατά την οποία κάποιος μεταφέρεται σε κάποια άλλη ? Τέτοια στιγμή φίλοι μου, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει, ως τώρα δηλ. και αυτό μπορεί να σας το βεβαιώσει, εκτός από μένα, ολόκληρη η Παγκόσμια Επιστημονική κοινότητα των Φυσικών. Έχουν συμβεί βέβαια, κάποια φαινόμενα χωροχρονικής μεταφοράς αντικειμένων και ανθρώπων, αλλά αυτά αποτελούν, προς το παρόν αντικείμενα μελέτης και έρευνας, και τίποτε δεν έχει αποδειχτεί, τίποτε δεν έχει κατοχυρωθεί, είναι αμφιλεγόμενα, και καμία επίσημη ανακοίνωση δεν έχει εμφανιστεί. Όσοι ασχολήθηκαν μ’ αυτά, και μπορούν να μιλήσουν, μιλούν πάντα θεωρητικά και λεν’ κάποια πράγματα, σημαντικά ίσως, αλλά τίποτε δεν αξίζει να ληφθεί από εμάς που ασχολούμαστε με την «Ασκητική», ως αληθινό.

Στο παράδειγμα της φράσης της φίλης pyramid, ο χώρος καταλαμβάνεται από την σκέψη, γι’ αυτό η pyramid λέει «άρχισα να σκέφτομαι […] τι σκεφτόμουν», αλλά σε ποιόν χρόνο ? Πότε δηλ. συμβαίνουν όλα αυτά ? Το «σκεφτόμουν» είναι πάλι Ενεστώτας, Ενεστώτας Διαρκείας. Στον Ενεστώτα ή στον Αόριστο ? Η ίδια η ονομασία του χρόνου από την Ελληνική Γραμματεία, η λέξη «Αόριστος» δηλ, σημαίνει αυτό που δεν μπορεί να οριστεί. Τι είναι όμως αυτό που δεν μπορεί να οριστεί ? Η ακριβής χωροχρονική στιγμή. . Γι’ αυτό, συνήθως μετά από την χρήση του αορίστου ρωτάμε «Πότε? (με την έννοια της ακρίβειας)» ή «Που? (πάλι με την έννοια της ακρίβειας)», δηλ. «Που ακριβώς ?», ή «Πότε ακριβώς?».

Εδώ κρύβεται μια πολύ μεγάλη παγίδα που δημιουργεί ο νους. Επειδή ο νους «την βρίσκει» στο να παίζει παιχνίδια με τον χρόνο, μπορεί δηλ. να κάνει ότι γουστάρει με τις χρονικές στιγμές, αλλά είναι μπούφος στο να δημιουργεί χώρο σ’ αυτές και στον ίδιο του τον εαυτό, κάνει το εξής πολύ απλό, θέλοντας να συνδυάσει παρελθόν με αυτό που λέμε «παρόν» και να εκφράσει με λόγια αυτό που του συμβαίνει : Φαντάζεται τον χώρο. Έτσι, του είναι εξαιρετικά εύκολο να μεταφέρει οτιδήποτε θέλει, όπου θέλει, και όποια στιγμή θέλει.

Από την άλλη, το «άρχισα να σκέφτομαι […] τι σκεφτόμουν», ήδη αποτελεί εσφαλμένη έκφραση, γιατί το «άρχισα», δημιουργεί δυναμική του «παρόντος» συμβάντος που υπερβαίνει το «τι σκεφτόμουν». Αλλά, τι περίεργο ? Το «σκεφτόμουν» φανερώνει διάρκεια στο «παρόν». Από αυτήν την φράση της pyramid, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς οτιδήποτε, και μία από τις απορίες που μπορεί να του εμφανιστεί είναι και η εξής : «Καλά, αφού άρχισες να σκέφτεσαι εκείνη την στιγμή, δεν ήξερες τι σκεφτόσουν ?». Αν η pyramid, έλεγε «άρχισα να σκέφτομαι, τι είχα σκεφτεί» τότε τα πράγματα, θα ήταν λίγο καλύτερα γι’ αυτόν που διαβάζει αυτήν την φράση της. (Tέλος υπόθεσης)

Αλλά σε καμία περίπτωση, δεν μπορούμε να αναφερθούμε σε κάτι που έγινε στο παρελθόν, χρησιμοποιώντας Ενεστώτα στην φράση μας. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατανοηθούμε, και αν ήταν ο Moz εδώ, δικαίως το παλικάρι θα έλεγε, πως χανόμαστε στην μετάφραση.

Pyramid, όλη αυτή η ανάλυση, δεν έχει φυσικά σκοπό να σε θίξει ή να σε μειώσει. Ελπίζω να το καταλαβαίνεις αυτό, έτσι ? Αν πάλι νομίζεις πως γίνεται για κάποιο λόγο ειρωνείας, λάθος θα νομίζεις. Η παραπάνω ανάλυση, μπορεί να σημαίνει πολλά για κάποιους, τίποτε για σένα, τίποτε για κάποιους, πολλά για σένα. Για μένα, σημαίνει πως ο άνθρωπος χρειάζεται επειγόντως μια νέα γλώσσα. Αλλά αυτό, το έχω ξαναπεί...

Aν εσύ καλή μου, μπορείς να μου εξηγήσεις ακριβώς τι εννοείς, με την φράση σου "Για να τις γράψω έπρεπε να μεταφερθώ ξανά σε εκείνη την χρονική στιγμή", τότε η υπόθεση μου, είναι για τα σκουπίδια...

Ωραία. Τότε συνέχισε να κάνεις την "άσκηση". θα αναγνωρίσεις κι άλλα πράγματα στο εαυτό σου φίλε μου. Μερικά από αυτά, δεν θα μπορείς ούτε καν να τα ξεστομίσεις, σε διαβεβαιώ...

Ναι, αυτό είναι μια αλήθεια. Έχεις δίκιο...

Η διαφορά έχει να κάνει με το νερό. Οι αισθήσεις σου λειτουργούσαν πιο έντονα, με μεγαλύτερη δυναμική, εξ' αιτίας του νερού. Το νερό έχει πολλές ιδιότητες. Θα μπορούσαμε να πούμε πως συμβολίζει μια διαρκή ροή, μια κίνηση, συνεπώς μια καλύτερη δυναμική ενέργεια που λαμβάνεται ως αντιληπτική υπεροχή...

Και το 1ο, γιατί αποφεύγεις να το δεχτείς ?

Ο μόνος τρόπος για να έχεις τον έλεγχο για κάτι, είναι να το κατέχεις. Πρέπει λοιπόν να κατέχεις και την πίεση. Αυτός που κατέχει οτιδήποτε, μπορεί να το κάνει ότι γουστάρει...

Καλημέρα Deva.Απέφυγα το 1ο γιατί αναιρείτο από το 2ο.
Αφού δεν ξέρωλογικά θα επρέπε να ρωτήσω και να μην υποθέσω.

Πως γίνεται η ''κατοχή'' σ'αυτήν την περίπτωση?
Εγώ όταν ξεκίνησα την άσκηση αποφάσισα να ΄΄πιεστω'' και να μήν τα παρατήσω,εσύ όμως είπες να σταματάμε οταν αρχίζει και γίνεται δυσάρεστο.

Προτού φτάσουμε στο να βρούμε τον τρόπο της ένωσης, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε τις λέξεις «προσωπικότητα» και «ουσία». Η βασική διαφορά που έχουν αυτές οι έννοιες είναι πως η προσωπικότητα του ανθρώπου είναι ένα σύνολο διαφορετικών «προσωπικοτήτων», εικόνων, που έχει αυτός για τον εαυτό του, και που προκύπτουν από το καθένα μικρό «εγώ» του, ενώ η ουσία είναι μοναδική και μία. Πως λοιπόν θα ενώσουμε κάτι το οποίο αποτελείται από πολλά σημεία με ένα και μοναδικό ?

Φανταστείτε έναν κύκλο, αν θέλετε ζωγραφίστε τον σε ένα χαρτί, με το κέντρο του. Το κέντρο του είναι η ουσία και οι διάφορες προσωπικότητες είναι το σύνολο των σημείων της περιφέρειάς του. Ο Osho, χρησιμοποιεί συχνά αυτό το παράδειγμα, και αυτό ακριβώς εννοεί όταν λέει πως όλες αυτές οι «εικόνες» που δημιουργεί ο άνθρωπος για τον εαυτό του, βρίσκονται στην περιφέρεια, στην επιφάνεια, - ως σημεία που αποτελούν την περιφέρειά του - ενώ στο κέντρο του βρίσκεται η ουσία. Μία διάμετρος του κύκλου, ενώνει δύο διαφορετικά σημεία του κύκλου περνώντας από το κέντρο του, δύο διαφορετικές εκ διαμέτρου αντίθετες «εικόνες», ένα «ναι» και ένα «όχι» για παράδειγμα που εμφανίζονται στον ίδιο άνθρωπο. Για να πραγματοποιηθεί λοιπόν, αυτή η ένωση που αναφέρει ο φίλος Ryche, πρέπει πρώτα να γίνει η ένωση όλων αυτών των σημείων, (όλων αυτών των «εικόνων», των αντιλήψεων, των πεποιθήσεων, των διαφορετικών προσωπικοτήτων του «εγώ» ενός ανθρώπου) σε ένα σημείο. Μόνον όταν ενωθούν αυτές οι διαφορετικές εικόνες, τα διαφορετικά σημεία σε ένα, αν ενωθούν δηλ. μεταξύ τους, μπορούμε να μιλάμε για πραγματική ένωση ενός σημείου με κάποιο άλλο, που είναι η ουσία. Πρέπει λοιπόν να προηγηθεί αυτή η ένωση των μικρών «εγώ» του ανθρώπου σε ένα, και κατόπιν αυτό το ενοποιημένο σημείο πια, να ενωθεί με την ουσία. Αυτό σημαίνει πως πρέπει με κάποιον τρόπο να εξαφανιστεί η περιφέρεια του κύκλου, η επιφάνεια.

Πάρτε τώρα για παράδειγμα, ένα σημείο που βρίσκεται στην αρχή του κύκλου και κάποιο άλλο που βρίσκεται λίγες μοίρες δεξιότερα ή αριστερότερα και ενώστε τα με το κέντρο του κύκλου. Θα σχηματιστούν δύο ακτίνες. Η απόσταση των δύο σημείων, όσο αυτά κατευθύνονται προς το κέντρο, μικραίνει. Στο κέντρο του, στην ουσία δηλ. τα σημεία αυτά ενώνονται σε ένα. Η ουσία λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε, πως περικλείει όλο το σύνολο των προσωπικοτήτων του ανθρώπου. Για να γίνει όμως η κατεύθυνση προς τον κέντρο, ο άνθρωπος θα πρέπει να αφήσει την περιφέρεια και να κινηθεί εντός του κύκλου. Αυτό εννοεί ο Osho, όταν λέει πως πρέπει να διαπεράσουμε την περιφέρεια, να διαπεράσουμε την επιφάνεια.

Όσο μικραίνει η απόσταση των δύο σημείων κατά την διαδρομή τους προς το κέντρο, οι δυνάμεις που ασκούνται μεταξύ των είναι μεγαλύτερες. Θα μπορούσαμε να τις παρομοιάζουμε με τις δυνάμεις που εμφανίζονται στο μακρόκοσμο (γιατί δεν έχουμε φτάσει ακόμη στο κέντρο, στον πυρήνα δηλ) και αν το κάναμε αυτό, θα βρίσκαμε μια πολύ ικανοποιητική ερμηνεία τους - στο γιατί εμφανίζονται – από τον νόμο του Κουλόμπ που λέει πως μεταξύ δύο φορτισμένων σωματιδίων εξασκούνται δύο ειδών δυνάμεις, ελκτικές ή απωστικές. Αν αυτά τα σωματίδια, τα σημεία του κύκλου, τα διαφορετικά «εγώ», βρίσκονται στα άκρα μιας διαμέτρου, ένα «ναι» για παράδειγμα με ένα «όχι», εκ διαμέτρου αντίθετα, στην μέγιστη απόσταση που μπορεί να υπάρξει στο σχήμα μας, όσο περισσότερο κατευθύνεται το ένα κοντά στο άλλο, όσο δηλ. μικραίνει η απόσταση μεταξύ τους, η ελκτική δύναμη που ασκείται από το ένα στο άλλο, είναι μεγαλύτερη και η ένωσή τους, από κάποιο σημείο και μετά, δεν θα εξαρτάται από καμία εξωτερική επίδραση. Είναι λοιπόν, φυσικό, να συμβεί.

Το πρόβλημα όμως που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος είναι πως δεν μπορεί βάλει σε λειτουργία μια κίνηση που θα ξεκινήσει αυτήν την συγκλητική πορεία των αντίθετα φορτισμένων σωματιδίων του, αυτών των εκ διαμέτρου αντιθέτων εικόνων του, αυτών των «ναι» και των «όχι» του. Ο λόγος πρέπει να αναζητηθεί στην ευρύτερη λειτουργία της λογικής του, η οποία είναι φτιαγμένη έτσι ώστε αυτά να τα διαχωρίζει, να τα αποκλίνει και όχι να τα συγκλίνει. Σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες «προσωπικότητες» που του εμφανίζονται, του είναι λοιπόν αδιανόητο να προσπαθήσει να βρει το σημείο τομής τους, το σημείο δηλ. που θα ενωθούν. Νομίζει πως δεν υπάρχει. Ο μόνος τρόπος για αρχίσει αυτή η κίνηση των εκ διαμέτρου αντίθετων «εικόνων» του προς το κέντρο, είναι κατά κάποιο τρόπο να «εξουδετερώσει» το αδιέξοδο της λογικής του. Αυτό θα του επιτρέψει στην αρχή, να βλέπει το «ναι» σαν «όχι, και το «όχι» σαν «ναι». Μετά, πρέπει να αρχίσει να τρίβει αυτές τις αντιλήψεις του μεταξύ τους, τόσο πολύ ώστε να παραχθεί ενέργεια ικανή για να ξεκινήσει μια καινούργια κίνηση, η κίνηση εντός του κύκλου. Η τριβή θα κάψει τις προσωπικότητές του, με τον ίδιο τρόπο που εμφανίζεται η φωτιά σε δύο ξύλα που τρίβονται μεταξύ τους.

Μια Ανατολική διδασκαλία, περιγράφει τον άνθρωπο σαν ένα μείγμα διαφόρων μεταλλικών σκονών που βρίσκονται σε ένα δοχείο. Οι σκόνες δεν έχουν καμιά σύνδεση μεταξύ τους και κάθε τυχαία αλλαγή της θέσης του δοχείου (από εξωτερικές επιδράσεις) αλλάζει την σχετική θέση των μορίων της σκόνης. Αν κουνήσουμε το δοχείο ή το χτυπήσουμε με το δάχτυλο, τότε η σκόνη που ήταν στην επιφάνεια μπορεί να πάει στον πάτο ή στο μέσο, ενώ εκείνη που ήταν στον πάτο μπορεί να εμφανιστεί στην επιφάνεια. Δεν υπάρχει τίποτε το μόνιμο στην θέση των μορίων της σκόνης και σε τέτοιες συνθήκες, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Αυτή, θα μπορούσαμε να πούμε, είναι μια πιστή εικόνα της ψυχικής μας ζωής.

Αυτό εξηγεί, γιατί εγώ ζητώ από την nst, να θεωρήσει πως την ειρωνεύομαι προτού γράψει μια απάντηση στο θέμα. Αν ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τίποτε, τότε και η nst δεν γνωρίζει τίποτε. Γιατί όμως υποθέτει πως εγώ την ειρωνεύομαι ? Γιατί, στο «δοχείο» της nst, εμφανίζεται μια «σκόνη» που ερμηνεύει τις απαντήσεις μου, ως ειρωνικά σχόλια. Χτυπώντας το «δοχείο» της nst, - και της κάθε nst, έτσι ? – αναταράσσεται η φαινομενική ηρεμία των σκονών της, και έρχεται στην επιφάνεια – εγώ χτυπώ το «δοχείο» έτσι ώστε να φέρω αυτήν την «σκόνη» στην επιφάνεια - αυτή που λέει πως εγώ την ειρωνεύομαι, γι’ αυτό της λέω να θεωρήσει αυτό πρώτα. Η απάντηση όμως που δίνει η καλή φίλη nst, είναι πως το ένα αναιρεί το άλλο, το 1ο δηλ. αναιρεί το 2ο, και δεν μπορεί να γίνει ο συλλογισμός ταυτόχρονα. Αναγκαστικά, θα πρέπει να αποφύγει το ένα από το δύο, και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν συνειδητοποιήσει πως αυτό που σκέφτηκε αρχικά – το ότι εγώ την ειρωνεύομαι – είναι λάθος. Αν δεν το κάνει αυτό, η λογική θα περιέλθει σε αμηχανία.

Την κάθε στιγμή λοιπόν, νέες επιδράσεις μπορούν να αλλάξουν την θέση της σκόνης που βρίσκεται στην επιφάνεια και να βάλουν στην θέση της μια άλλη, που βρίσκεται στο αντίθετο μέρος. Η επιστήμη ονομάζει αυτήν την κατάσταση των μορίων της σκόνης, μηχανικό μίγμα. Νομίζω τώρα, μπορείτε να καταλάβετε τον βαθύτερο λόγο που δίνεται αυτή η ονομασία. Το ουσιαστικό γνώρισμα της αμοιβαίας σχέσης των μορίων, σ’ αυτό το είδος του μίγματος, είναι η αστάθεια αυτής της σχέσης και η ποικιλομορφία της.

Είναι αδύνατον να σταθεροποιηθεί η αμοιβαία σχέση των μορίων της σκόνης όσο αυτά βρίσκονται στην κατάσταση του μηχανικού μίγματος. Αλλά είναι δυνατόν να συγχωνευτούν γιατί αυτό είναι στην φύση τους, όπως ακριβώς συμβαίνει με τον κύκλο και το κέντρο του. Για να γίνει αυτό πρέπει να ανάψει κάποιος μια ειδική φωτιά κάτω από το δοχείο που, αφού θερμάνει και λιώσει τις σκόνες, τις κάνει τελικά να συγχωνευτούν. Έτσι, τα μόρια της σκόνης, συγχωνευμένα πια, ενοποιημένα, αποτελούν μια χημική ένωση. Η φωτιά, και σ’ αυτό το παράδειγμα, μπορεί να δημιουργεί με την τριβή.

Για θυμηθείτε, πως άναβαν οι πρόγονοι τις φωτιές στα σπήλαια ? Ε, κάπως έτσι. Μόνο αν ο άνθρωπος αρχίσει σιγά σιγά να καίει, ότι έχει σχηματιστεί εντός του από τις λαθεμένες «εικόνες» που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του, μπορούμε να μιλάμε για μια διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας και του πραγματικά αντικειμενικού κόσμου. Η κάθε φωτιά, είναι σαν μια επιταγή που πρέπει να πληρωθεί από τον άνθρωπο στον ίδιο του τον εαυτό, αν θέλει να πάρει τις απαντήσεις που κρύβονται μέσα του...

quote:

---

Πως γίνεται η ''κατοχή'' σ'αυτήν την περίπτωση?

---

Ο σκοπός μας δεν είναι να μάθουμε να χειριζόμαστε τα συναισθήματά μας, αλλά να τα γνωρίσουμε.

Οι άνθρωποι θυμώνουν, αλλά θυμώνουν ψεύτικα...

Η "άσκηση" που έχουμε γι' αυτήν την εβδομάδα, είναι να θυμηθούμε τις "ασκήσεις" που κάναμε, και να περιγράψουμε τι συνέβει, με όσον τον δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες. Όποιος δεν θυμάται, ας τις ξανακάνει...

Για να δεις, μετά από έναν σχεδόν μήνα, ότι ακόμη δεν απάντησες...

Γιατί άραγε ?

Και τι έγινε τότε ? Τα κατάφερες ?

Και τελικά, τι έγινε ? Θυμάσαι ? Το άφησες ?

Ναι θυμάμαι. Δεν έδωσα έκταση.

Εχω όμως παρατηρήσει, όσον με αφορά, ότι το ''αφήνω'''οταν μαζί με την λήθη επέρχεται και έκπτωση του συναισθήματος.
Διαφορετικά το ανασύρω για να συζητηθεί.

Γιατι ?

Εάν κατάφερες να στραπατσάρεις την δική σου φυσικά. Αυτό σε ρωτάω. Το κατάφερες ?

Ούτε εσύ απάντησες στο γιατί μού έκανες τις ερωτήσεις.

Ας παίξω το παιχνίδι των ερωταπαντήσεων μόνη μου λοιπόν.

Αν έκανες τις ερωτήσεις για να βρώ τις απαντήσεις για τον εαυτό μου, σού λέω ότι έχω τις απαντήσεις. Αν εσύ έχεις να προτείνεις ή να με βοηθήσεις να βρω καλύτερες, σου λέω ότι έχω αυτές που χρειάζομαι τώρα.

Αν θές να τις δημοσιοποιήσω, σού λέω ότι αυτές οι απαντήσεις είναι καλές για μένα, και ο καθένας χρειάζεται τις δικές του -έτσι δεν πιστεύεις και εσύ;

Αν θέλεις να τις δημοσιοποιήσω, για να τις αξιολογήσεις...
γιατί να εμπιστευτώ την κρίση σου;

Αν πάλι επιθυμούμε να κάνουμε φιλοσοφική ή όποια άλλη συζήτηση, μπορεί να γίνει σε άλλο topic - όπως σωστά με παρέπεμψες.