Λίλιθ, μην σκέφτεσαι τίποτε. Ούτε in a way (εβίβα αοριστολογία!), ούτε in two ways, ούτε in x way, ούτε in x ray, γιατί από το ακτινολογικό, άμα το έχεις επισκεφτεί καμιά φορά για να βγάλεις ακτινογραφία δηλ., ε, όλο και "τσιμπάς" ραδιενέργεια.

ΑΤΜΑ, μήπως θέλεις το θέμα ? Μήπως να μιλάς εσύ για μένα ? Αν το θες, ευχαρίστως, δικό σου. Πες ό,τι θέλω να πω εγώ τότε...

Τα σέβη μου,
Deva Parinito

Ναι, να σε χαρώ! Τώρα μιλάς όπως θα μιλούσα κι εγώ. Βλέπεις ΑΤΜΑ ? Παριστάνουμε κάτι τώρα ? Παριστάνουμε κάποιον ? Παριστάνουμε τον Osho μήπως ? Όχι καλή μου, τίποτε δεν παριστάνουμε. 3 λέξεις εσύ, 3 λέξεις εγώ. Διαφορετικές, μα τόσο ίδιες !

Σ' ευχαριστώ γι' αυτό,
Deva Parinito

Ευχαριστώ για την συμμετοχή σας. Και τους «φρονούντες», και τους «αντιφρονούντες».

Ο Ηράκλειτος έλεγε πως μέσα από την διαφωνία, προκύπτει η ομορφότερη συμφωνία. Το πιστεύω βαθύτατα αυτό, με όλο μου το «είναι». Και όσοι διαβάζουν τούτες τις γραμμές, αυτό που λέει ο Ηράκλειτος, θα το δουν «ζωντανά», - ας τολμήσω να χρησιμοποιήσω αυτήν την λέξη, όσο δηλ «ζωντανό» είναι τούτο το φόρουμ και νομίζω πως είναι αρκετά – να συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους.

Όταν διάβασα το αρχικό μήνυμα της ΑΤΜΑ, ήθελα να της σπάσω τα μούτρα.

Πολλά πέρασαν από το μυαλό μου και ομολογώ, καθώς έπεσα για ύπνο, στριφογύριζα σαν δαιμονισμένος. Ακόμη και το μαξιλάρι μου, που το έχω συνηθίσει, ακόμη κι αυτό, με ενοχλούσε, λες και δεν με δεχόταν, σαν να με έδιωχνε. Ήθελα να στείλω sms σε μια κοπέλα, που με πληροφόρησε πως κάτι ευχάριστο της συνέβαινε, κι έλεγα «τι να της γράψω τώρα ?». Της είπα λοιπόν να βγει και να γιορτάσει αυτό που της συνέβη, και με τρόπο της είπα, να μην μου τηλεφωνήσει γιατί μάλλον θα της χαλούσα την διάθεση. Εγώ, μόνο γιορτή δεν είχα εκείνη την στιγμή. «Την είχα δει», που λέμε, Θησέας μέσα στο λαβύρινθο των σκέψεών μου, με Μινώταυρο την ΑΤΜΑ, χωρίς Αριάδνη. «Ένα μίτο ρε παιδιά ? Τι έγινε ?». Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Γι’ αυτό και δεν είπα τίποτε στην κοπέλα, που μάλλον το κατάλαβε, γιατί το πρωινό της μήνυμα, αυτό έδειχνε.

Ανησυχώντας, ξεφυσώντας και αναστενάζοντας, διαπίστωσα για ακόμη μια φορά πόσο άβολα αισθάνομαι όταν αρχίζει και σκάει μύτη το ψέμα, εμπαίζοντας την ανοησία μου. Από την μια έλεγα «έλα μωρέ, κάθεσαι και σκέφτεσαι τι λέει αυτή η κοιμισμένη ?» και από την άλλη, το τζίνι που πάντα με επισκέπτεται σε κάτι τέτοιες στιγμές, μου έλεγε, «Μήπως όμως αυτό που λέει είναι αλήθεια ? Κι αν εσύ έχεις λάθος ? Ρε βλάκα, ποιος νομίζεις πως είσαι ?» Για αρκετή ώρα, δεν θυμάμαι πόση, ταλαιπωριόμουν ο δυστυχής, μπαλαντζάρωντας μια από εδώ μια από ‘κει σαν καρυδότσουφλο στα πέλαγα της αναξιότητάς μου. Εκείνη η αρχική παραδοχή στο μήνυμα της ΑΤΜΑ, εκείνο το «ναι, σε διαβάζω», η αρχή δηλ. του λόγου της, μου φάνηκε αληθινό κι όχι απλώς μου φάνηκε δηλ. είδα πως ήταν αληθινό. Ποτέ πριν δεν είχα ρωτήσει την ΑΤΜΑ, «ΑΤΜΑ, με διαβάζεις ?», κι όμως η ΑΤΜΑ, ξεκινούσε το μήνυμά της με αυτό. Έλεγε αλήθεια. Σε όλα όμως ? Αν έλεγε σε όλα, γιατί τότε η μετέπειτα εξέλιξή του, μου φαινόταν σαν Πασχαλιάτικη σούβλα μέσα μου ? Μήπως ακριβώς γι’ αυτό ? «Και καλά», σκέφτηκα, «Άντε, η ΑΤΜΑ θέλει να σουβλίσει εμένα, κομμάτια να γίνει, σούβλα είναι, τουλάχιστον θα φαν’ και μερικοί. Η Αφροδίτη όμως, τι της φταίει ? Γιατί θέλει να σουβλίσει κι αυτήν ?» Μπορεί να μην βλέπει εμένα φιλικά, εντάξει, κανένα πρόβλημα. Μα και την Αφροδίτη ? Αυτή η αναφορά στην Αφροδίτη, πολύ με προβλημάτισε.

Σκεφτόμουν, αυτό το «φιλικό», που χρησιμοποιείται πολύ συχνά σαν έκφραση μέσα στα φόρουμ, πόσο αληθινά φιλικό είναι ? Πως είναι δυνατόν – αφού και στις δύο περιπτώσεις, λες αλήθεια - από την μια να λες «εγώ όλα αυτά σου τα λέω φιλικά» και από την άλλη «παριστάνεις τον Τάδε» και τέτοια. Είναι σαν να χρησιμοποιείς δύο τρόπους για να μιλήσεις αληθινά. Αλήθεια όμως λες, μονάχα με έναν τρόπο. Αν προσπαθήσεις να πεις αλήθεια με δύο τρόπους, ο ένας θα είναι πάντα και απαραιτήτως ψέμα. Δεν γίνεται διαφορετικά. Κάτι από τις δύο «αληθινές» φράσεις, δεν μου στεκόταν καλά.

Ούτε το σεντόνι μου στάθηκε καλά όταν πήγα να σκεπαστώ με αυτό. Το πέταξα απότομα και νευρικά, θαρρείς και μ’ είχαν σκεπάσει με ‘κανα σάβανο και με ετοίμαζαν για ταφή. Καθώς άλλαζα πλευρό στο κρεβάτι, είπα μέσα μου «να η σούβλα», χαμογέλασα με μένα, και αποκοιμήθηκα μάλλον, γιατί δεν θυμάμαι τίποτε άλλο μετά, παρά μόνο τον παρηγορητικό αγέρα που με ακουμπούσε στο πρόσωπο από το ανοιχτό παράθυρο, υπενθυμίζοντάς μου την θλιβερή παραζάλη του νου μου, που μόλις είχε φύγει μαζί του…

Προσπάθησε να βρεις και να γράψεις εδώ, στο θέμα, αφού διαβάσεις το ακριβώς προηγούμενο μήνυμά μου από αυτό, που νομίζεις πως παρατηρώ τον νου μου και που τον εαυτό μου χωρίς τον νου μου. Γράψτα ξέχωρα και παρέθεσε τα σχόλια σου. Σύγκρινε μέχρι και τον αριθμό των γραμμών κειμένου στο καθένα. Είναι ένα πολύ μικρό παράδειγμα, που θα σε βοηθήσει να καταλάβεις αυτό που σου λέω στην αρχική μου απάντηση.

Ακόμη και τον εαυτό μου...

Deva Parinito

Όσοι δεν βρήκαν τίποτε, ας κρατήσουν αυτό το τίποτε για αρχή και ας ξαναπροσπαθήσουν.

Είπαμε, δεν γνωρίζουμε τίποτε. Δεν χρειάζεται να μας το επαναλαμβάνουν...

Τα σέβη μου,
Deva Parinito

ζησε το τωρα!
καπως ετσι ξεκινανε ή καταληγουν οι περισσοτερες κουβεντες μεσα στο φορουμ.Το ελεγα και εγω παλαιοτερα.Οπως και το αλλο το καλο:Να εισαι παρων!
Οι διαφορες ασκησεις που κατα καιρο χρησιμοποιησα με οδηγησαν οχι σε μεγαλυτερη επιγνωση(κατα την διαρκεια των ασκησεων) αλλα σε μεγαλυτερη απογνωση.
Παρατηρησα οτι σαν κανεις μια ασκηση ναι μεν ο νους βρισκεται μπροστα σε μια νεα προκληση που δεν εχει μαθει να την "καταγραφει" και αρχιζεις να νιωθεις διαφορα "καινουργια" πραγματα αλλα μετα απο λιγο καιρο συνεχιζοντας την ξαναπεφτεις στην ιδια κατασταση που εισουν πριν.Με λιγα λογια ο νους ξαναπεφτει για υπνο,με την διαφορα οτι "νομιζω" οτι κανω διαλογισμο,οραματισμο κτλ..
Το να βαλεις τον νου να παρακολουθησει τον νου ειναι η μεγαλυτερη αντιφαση που συναντησα στην ζωη μου.Και θεωρω οτι εδω ειναι ολο το ζουμι των ασκησεων και οσα εμενα μου προσφεραν.

Ειδα,αναγνωρισα οπως θελεις πες το οτι ο νους μου ειναι μια "χωματερη"
αποφθεγματων,νεκρων θεων και φιλοσοφων,θεωριων και πρακτικων,σκεψεων και εικονων.Τρομαξα τοσο πολυ!Τοσο πολυ!
Ζουσα και ζω (με την διαφορα οτι τωρα γνωριζω πότε το κανω) στο παρελθον!Μοναχα εκει.Ολη μου η ζωη ηταν στο παρελθον.Μοναχα οταν συνεβαινε κατι καινουργιο,διαφορετικο απο οτι ειχα δοκιμασει ζουσα στο παρων!Γιατι το παρων ειναι παντα αγνωστο για μενα!
Ετσι καπως τρομαξα και οταν καταλαβα (το ενιωσα στο πετσι μου σου λεω)
οτι το προβλημα δεν ηταν η μνημη αλλα το οτι εκεινη συνδεεται τοσο βαθια με την σκεψη μου!Η σκεψη ειναι παντα παρελθον!Καταλαβαινεις;Ειμαι σιγουρος..

και ξερεις τι εκανα;τιποτα.
απλα αποσυρθηκα απο ολα αυτα.Σχεδον απο ολα.
Και σκεφτηκα γιατι με απασχολουν ολα αυτα;Τι σχεση εχει το μυστικο των ναιτων με την ζωη μου;τι με νοιαζει η μετενσαρκωση;τι με νοιαζει αν ο Ιησους πηδαγε την Μαγδαλινη;Αν η Ελλαδα εφευρε την δημοκρατια;Αν η πεντελη εχει υπογειες στοες;Αν ο Σωκρατης ειπιε το κωνειο;Αν η γη γυριζει;Τι στο διαολο μου προσφερουν ολα αυτα στην Καθημερηνοτητα μου;Στην δυσκολια της ζωης μου;Ολα αυτα ειναι ζωη;H ζωη μου;Η Ζωη;
Οχι βεβαια..τον υπνο του δικαιου..

Και θεωρω οτι ειναι ακριβως το ιδιο πραγμα ειτε αναρρωτιεσαι τι θελει να πει ο Σωκρατης στο συμποσιο,ειτε τι θελει να πει η Βανδη στον καινουργιο της δισκο.Ποιος πηδαει την Κατια;Που θα παει διακοπες η No1;Τον παιρνει ο Ρουβας;Και ποιος του τον δινει;ΚΤΛ...

Ειναι ακριβως το ιδιο,μιας και ο τροπος σκεψης μου ειναι ο ιδιος.Η πλακα ειναι οτι θεωρουμε οτι σαν ασχολησαι με τα εσωτεριστικα εισαι σωνει και καλα "καλυτερος" πιο ψαγμενος απο τους αλλους που ασχολουνται με τα κουτσομπολια.Τι ειρωνια!!

Ολα μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ.
Kαι τωρα αυτην την στιγμη που σου γραφω βλεπω το βαρος της να με λυγιζει.
Ολα ειναι παρελθον.Και η ασκηση ειτε ειναι δικια σου ειτε ειναι του Οsho ειτε του αγαπημενου μου Γεωργιου Γεωργιαδη που τοσο με βοηθησε να καταλαβω την μηχανικοτητα του σωματος και του τροπου σκεψης μου δεν μπορει να κανει τιποτα αλλο για μενα.Γιατι ολες αυτες οι ασκησεις εχουν να κανουν με την Θεληση,την εξουσια και εγω δεν εχω σκοπο να με καταπιεσω κι αλλο.
Για αλλους ισως ειναι πολυ χρησιμες.Δεν διαφωνω.Ηταν και για μενα καποτε.Αλλα θεωρω πια οτι η ιδια η ζωη ειναι η ασκηση.Η καθημερινοτητα μου ειναι η ασκηση,η προκληση.Τα προβληματα μου,ο πονος που νιωθω στο δοντι μου καθως σου γραφω,οι λογαριασμοι μου.Και κανεις καλα που τις τοποθετεις μεσα στην καθημερινοτητα τις ασκησεις σου και οχι εξω απο αυτην.

Η ιδια η ζωη που με ταλαιπωρει μου προσφερει και τις λυσεις.
Βλεπεις για να μετα/νοησεις,να αλλαξεις τον νου αυτο το "διαμορφωμενο" μαυρο κουτακι της κοινωνιας,ισως χρειαζεται και μονο μια στιγμη.
Και η ζωη *αυτη η μεγαλη συνηθεια* μας προσφερει τετοιες στιγμες.

Ο Θανατος και ο Ερωτας.Η κριση της μεσης ηλικιας.Το να γερνας.
Και αλλα πολλα.
Ειναι καταστασεις που μας αλλαζουν τον τροπο σκεψης και δρασης μας.Αν και δεν εχω την ταση να τα διαχωρισω αυτα τα δυο.Ειναι καταστασεις που μας μπλοκαρουν τον μηχανισμο.Και τοτε δρας Αυθορμητα.Αυθορμητα δηλαδη χωρις σκεψη.Χωρις παλαιοτερη εικονα γι αυτο που αντικρυζεις.Χωρις παρελθον.
Εμενα απλα μου συνεβει ολο αυτο και το κατανοησα.Οχι μεσα απο ασκηση,απλα πηγαινα καπου και απλα συνεβει.

Αν εχεις παρει ποτε ναρκωτικα,συμβαινει καποιες φορες αυτο.Να εξαφανιζονται οι αποστασεις αναμεσα στα πραγματα και σε σενα.Καπως ετσι εγινε και σε μενα.Χωρις ναρκωτικα αυτην την φορα,ετσι απλα.Ισως γιατι εχοντας δει την "στενομυαλια",εχοντας δειξει στον νου μου ποσο
περιορισμενος ηταν εχοντας κανει αυτο που λεει ο κ.Κ να δεις την "γωνια" σου,ηταν αρκετο ωστε ο νους να μετατοπιστει.

ειναι αυτο που σου ελεγε η ατμουλα..οτι ειναι ολα τα υλικα..

Δεν ξερω ποσο θα κρατησει μα ειμαι αρκετα αποταυτισμενος απο ολες τις θεωριες μου,τα θελω μου.Περναω μια περιοδο "νιρβανας".Ειμαι απλα ησυχος.Δεν εχω αλλη λεξη.Απλα δεν εχω πολλες συγκρουσεις μεσα μου γιατι καταργηθηκε σε μεγαλο βαθμο η συγκριση.Απλα συνεβει!χωρις να πω:απο αυριο δεν θα με συγκρινω με κανεναν.Οσες φορες το εχω πει αυτο αλλες τοσες εχω αποτυχει.
Και τωρα πια πιστευω οτι αυτα τα πραγματα μπορουν να συμβουν μοναχα αυθορμητα.

Να φανταστεις ειναι η πρωτη φορα που γραφω και δεν με νοιαζει να γινω
πιστευτος.Δεν σου γραφω φιλικα ουτε και εχθρικα αλλα με μια "ευαισθητη" αδιαφορια πρωτογνωρη για τα δικα μου δεδομενα.

Χαίρε Manu,

Ας είναι λοιπόν τώρα για σένα, τούτος ο προβληματισμός σου : Γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο για σένα ? Αυτό πρέπει να αρχίσεις τώρα να αναρρωτιέσαι. Αυτό θα είναι από δω (σε όποιο σημείο κι αν έχεις φτάσει) και στο εξής το ερώτημα που πρέπει να κάνεις εσύ στον ίδιο σου τον εαυτό καλέ μου φίλε. Όταν βρεις την απάντηση, ξαναέλα.

Χαίρομαι όταν σε βλέπω...

Τα σέβη μου,
Deva Parinito

Δεν πειράζει, δεν πειράζει. Άσ' τον. Είναι παιχνίδι του νου. Θυμήσου, μην πιέζεις τον νου σου, μην ασκείς δράση. Αν το κάνεις, θα λάβεις αντίδραση.

quote:

---

Λοιπον την εμπειρια πρεπει να την κανουμε λεξεις;

---

Edited by - Deva_Parinito on 24/06/2005 17:16:02

quote:

---

Δεν πειράζει, δεν πειράζει. Άστον. Είναι παιχνίδι του νου. Θυμήσου, μην πιέζεις τον νου σου, μην ασκείς δράση. Αν το κάνεις, θα λάβεις αντίδραση.

---

quote:

---

Ας είναι λοιπόν τώρα για σένα, τούτος ο προβληματισμός σου : Γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο για σένα ? Αυτό πρέπει να αρχίσεις τώρα να αναρρωτιέσαι. Αυτό θα είναι από δω (σε όποιο σημείο κι αν έχεις φτάσει) και στο εξής το ερώτημα που πρέπει να κάνεις εσύ στον ίδιο σου τον εαυτό καλέ μου φίλε. Όταν βρεις την απάντηση, ξαναέλα.

---

Την εμπειρία που αποκτούμε κατά την διάρκεια ενός διαλογισμού, είναι αδύνατο να την πούμε με λέξεις την στιγμή ακριβώς που την λαμβάνουμε. Μπορούμε όμως πολύ όμορφα να την εκφράσουμε με λέξεις αργότερα. Αρκεί βέβαια να γνωρίζουμε τις κατάλληλες λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε, γιατί διαφορετικά θα παρεξηγηθούμε, και πάνω από όλα, να λέμε την αλήθεια.

Προτού όμως φτάσουμε να μιλάμε για τις εμπειρίες που προκύπτουν μέσα από τους προσωπικούς μας διαλογισμούς, ας προσπαθήσουμε να αισθανθούμε τον εαυτό μας κάνοντας απλές, καθημερινές δουλειές, χωρίς να εκβιάζουμε τον νου μας να μας αποδώσει ντε και καλά συμπέρασμα. Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή και απέχουμε πολύ από το να μας απασχολούν ερωτήματα όπως αυτό που παραθέτεις. Ξέρεις φίλε, το ερώτημά σου ουσιαστικά είναι μια ακόμη παγίδα του νου. Ένα παιχνίδι του νου, όπως σου λέω. Ο νους είναι μάστερ στο να μας δημιουργεί τέτοια ερωτηματικά, το έχω ξαναπεί, έχει 9 νταν!

Όσο για το άλλο, το γεγονός δηλ. να αισθανόμαστε τον εαυτό μας, να γνωρίζουμε δηλ τι κάνουμε κατά την διάρκεια μιας μέρας, μην ανησυχείς δεν κρύβει κανέναν κίνδυνο, και γι’ αυτό ακριβώς σσυ απαντάω κατ’ αυτόν τον τρόπο, στην πρόσκλησή σου…

Τα δέοντα,
Deva Parinito

Σωστή παρατήρηση ryche. Υπάρχει μια ένταση, η οποία εξασθενεί κλιμακωτά. Γιατί νομίζεις πως συμβαίνει αυτό ?

Τα δέοντα,
Deva Parinito

Ποτέ να μην είσαι ήσυχος. Βγες απ' την νιρβάνα σου. Η ζωή δεν είναι "μια μεγάλη συνήθεια". Είναι ένα παιχνίδι. Παίξ' το, μην ησυχάζεις, μην παραιτείσαι από τίποτα. Δεν έχει σημασία αν θα χάσεις ή θα κερδίσεις. Τι πάει να πει ήσυχος ? Ήσυχοι είναι οι νεκροί. Κανείς δεν τους πειράζει. Ο ρόλος τους τέλειωσε. Ο δικός σου, ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ!

Deva Parinito

Σε ποιον άραγε ?

Deva Parinito

Προκύπτει όπως θα καταλάβατε, από τα παραπάνω ένα πολύ μεγάλο Θέμα. Το θέμα της έκφρασης. Της εκφοράς και της αποτύπωσης σε φράσεις του εσώτερου Λόγου στον εξωτερικό περιβάλλον.

Πρέπει να γίνει κατανοητό (δεν αναφέρομαι σε σένα ryche), πως εγώ ως εισηγητής του θέματος, δεν επιθυμώ διόλου από τον καθένα που θα συμμετέχει στην κουβέντα, να αποτυπώσει και να εκφράσει τις εμπειρίες του, ακριβώς την στιγμή που «ασκείται» ο ίδιος. Nα μην προσπαθήσει να το κάνει αυτό κανείς. Αυτό, όπως είπα, απαντώντας στον ryche, είναι αδύνατο.

Η έννοια «Τέχνη» στο σύνολό της, συμπεριλαμβάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και τούτη την εκφορά του εσώτερου Λόγου. Η αποτύπωσή της σε φράσεις, γίνεται τις περισσότερες φορές από την Ποίηση και την Λογοτεχνία, όχι όμως απαραίτητα και από την λεγόμενη «Τέχνη του Φιλοσοφείν». Πολλοί άνθρωποι σφάλουν, δίνοντας στην φιλοσοφία τον αέρα της πρωτοπορίας. Αφιερώνουν όμως την ζωή τους σ’ αυτό, και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, τους συμπαθώ και δεν διαπληκτίζομαι μαζί τους. Πιστεύουν στην φιλοσοφία και αυτή καθ’ αυτή η πίστη τους, στα βαθύτερα υποστρώματα της εμφάνισής της, είναι ίδια με την δική μου. Απλά, διαφέρει η κατεύθυνσή της. Δεν περιμένω βέβαια να το κατανοήσουν αυτό, παρ’ ότι είναι ένα κομβικό σημείο, όπως λέει ο ΠΛΩΤΙΝΟΣ, ένα κοινό σημείο τομής, που αν το δουν με καλή διάθεση, είναι βέβαιο πως κάτι «φωτεινό» θα προκύψει και θα αναδυθεί από το σκοτάδι της άγνοιας των αμφοτέρων.

Οι Τέχνες είναι διαισθητικές. Ιδιαίτερα η Μουσική. Η Λογοτεχνία προϋποθέτει συν των άλλων, και άριστη γνώση της γλώσσας που θα χρησιμοποιηθεί και της γραμματείας της. Στην Ποίηση, συν των άλλων, εμφανίζεται η λεγόμενη «ποιητική αδεία» που χρησιμοποιείται σχεδόν από όλους τους εκφραστές της. Η Ποίηση είναι ιδιαίτερα αντιφατική και μπορεί να προδώσει υποκειμενικές αλλά και αντικειμενικές αλήθειες του εαυτού μας, που θα ντρεπόταν να το κάνει η λογοτεχνία ή η φιλοσοφία, γιατί η Ποίηση έχει την ικανότητα να «κρυφτεί» ακριβώς πίσω από αυτόν τον μπερντέ της αδείας της.

Η ανώτερη και κατώτερη μορφή έκφρασης αυτού του εσώτερου Λόγου στον άνθρωπο, είναι ο λόγος του, η ομιλία του δηλ. μέσω των λέξεων που θα χρησιμοποιήσει. Λέω ανώτερη, γιατί μονάχα ο λόγος έχει την ικανότητα, όπως λέει ο Σαββόπουλος, να «στρογγυλέψει» αυτό που θέλουν να πουν οι άλλες Τέχνες. Ο λόγος μπορεί να μιλήσει για τα πράγματα ακριβώς, ενώ οι άλλες Τέχνες μιλούν για τα πράγματα περίπου. Από την άλλη λέω κατώτερη, γιατί μέσα σ’ αυτό το «ακριβώς», βρίσκεται η απλότητα του εσώτερου Λόγου του. Το απλούστερο της αλήθειας Του, δηλ. του εαυτού Του.

Μ’ αυτό θέλω να της δείξω πως το νόημα που κρύβει η κάθε μια από αυτές, αποδίδεται από την αμιγώς υποκειμενική αντίληψη του αναγνώστη της. Τίποτε το αντικειμενικό δεν μπορεί να εννοηθεί από αυτές, αν πρώτα δεν κατακτηθεί η γνώση της ιδιαίτερης μορφής του ενεργειακού δυϊσμού που έχουν. Γι’ αυτό πολλές φορές ρωτώ τον συνομιλητή μου, «τι εννοείς μ’ αυτήν την λέξη ?», ή τονίζω την λέξη, ή απαντώ με την αντίθετή της, ή… κάνω διάφορα τέλος πάντων.

Πρέπει να γνωρίζετε, όσοι μπείτε στο θέμα, όσοι ασχοληθείτε πραγματικά μ’ αυτό, πως εδώ μέσα εχθροί και φίλοι δεν υπάρχουν. Η ΑΤΜΑ απάντησε εχθρικά, αλλά αποκαλύπτετε από μόνη της στο τέλος – μ’ εκείνο το αληθινό «παιδί ξανά λοιπόν» - πως είναι φίλη. Να θυμάται, όποιος και ‘ναι αυτός που θα θελήσει να απαντήσει, όπως κι αν απαντήσει – πως πίσω από έναν εχθρό κρύβεται ένας φίλος και τούμπαλιν. Ο Ιησούς έλεγε «Αγαπάτε τους εχθρούς σας». Νομίζετε πως το έλεγε αυτό από φιλευσπλαχνία ? Όχι. Ο Ιησούς γνώριζε το ομοούσιο των αντιθέτων και γνώριζε κι αυτό που λέω «ενεργειακό δυϊσμό των λέξεων», γι’ αυτό και μπορούσε άνετα να χρησιμοποιήσει παραβολές στον λόγο του. Έκανε ό,τι ήθελε μ’ αυτόν, τον κατείχε, και δίδασκε όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Προσέξτε. Κατείχε τον λόγο του, αλλά δεν κατέχονταν από αυτόν. Μπορούσε να ανατρέψει τα πάντα, σε μια στιγμή. Ορμώμενος από αυτήν την πρόταση που τονίζω, απαντώ τώρα στον Πλάτωνα, στην ερώτηση «Έχεις δικιά σου φιλοσοφία ?», με ένα ΌΧΙ σαν του Μεταξά. Αν ο Πλάτωνας δεν το πιστεύει αυτό, ας πιστέψει τούτο : «Μπορώ να ανατρέψω οποιαδήποτε Φιλοσοφία, μέσα σε λίγες γραμμές κειμένου. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ» και ας διαλέξει όποια από τις δύο απαντήσεις επιθυμεί.

Η ΑΤΜΑ λέει «ενώσου με τα πάντα». Ο ryche συμφωνεί. Και ρωτώ : Γνωρίζει η ΑΤΜΑ ποιο είναι το παντοτινό, το συνολικό, το Όλο ? Μακάρι, αλλά αν εγώ της απαντούσα «ΑΤΜΑ, ενώσου και με το Κακό τότε λοιπόν γιατί και το Κακό συμπεριλαμβάνεται στο Όλο και στο παντοτινό», τι νομίζετε πως θα συνέβαινε ? Ε, ρε γλέντια! «O deva είναι υπηρέτης του Κακού», αυτό θα ήταν το συμπέρασμά σας, το όποιο φυσικά θα ήταν γελοίο και ανόητο. Από αυτό το θέμα προκύπτει, πόσο τελικά πιστεύει η ΑΤΜΑ σ’ αυτό που λέει η ίδια. Πόσο πιστεύει η ΑΤΜΑ στην ΑΤΜΑ δηλ? Αφού λοιπόν «ενώσου με τα πάντα», ενώσου τότε και με μένα, ενώσου και με την Αφροδίτη, ενώσου και με τον Πλάτωνα, ενώσου και με τον ΠΛΩΤΙΝΟ, - τι το λες δηλ. και δεν το κάνεις ? - αλλά προτού μπορέσεις να τα κάνεις όλα αυτά καλή μου ΑΤΜΑ, ενώσου με το ίδιο το θέμα που σας το προσφέρω με όλη μου την καρδιά, χωρίς να επιθυμώ τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από αυτό που λέω στην αρχή του :

O καθένας όπως θα την εννοήσει, ο καθένας από ΑΥΤΟΝ για ΑΥΤΟΝ, για τον ίδιο του τον εαυτό. Σας το ξαναλέω : Εγώ είμαι ένα απλό nickname για εσάς. Τίποτε δεν ξέρετε για μένα, και ούτε ποτέ σας θα με γνωρίσετε πραγματικά.

Σας χαιρετώ,
Deva Parinito

Υ.Γ Να σημειώσω εδώ, πως χαίρομαι ιδιαίτερα για την συμμετοχή κάποιων - ας χρησιμοποιήσω μια πολύ ιν λέξη - από τα "πρωτοκλασάτα" μέλη του esoterica...

Πάρε την απάντησή σου τώρα Moz και σιώπα, αν δεν θες να χαλάσεις το ίματζ σου :

Έχω επισκεφτεί πολλές περιοχές των Βαλκανιών. Εργάστηκα στην Βουλγαρία για 2 χρόνια, στην Πράγα για 1 χρόνο, και στην Ρουμανία για 3 μήνες. Έχω βρεθεί πολλές φορές, όπως καταλαβαίνεις, σε φαγοπότια και σε γλέντια, και γνωρίζω ακόμη και την παραδοσιακή μουσική των Βαλκανίων. Έχω πολύ καλή γνώση της γλώσσας των σλαβόφωνων λαών και συννενοούμαι μαζί τους στο πιτς φιτίλι που λέμε.

Τα δέοντα,
Deva Parinito

quote:

---

Ποτέ να μην είσαι ήσυχος. Βγες απ' την νιρβάνα σου. Η ζωή δεν είναι "μια μεγάλη συνήθεια". Είναι ένα παιχνίδι. Παίξ' το, μην ησυχάζεις, μην παραιτείσαι από τίποτα. Δεν έχει σημασία αν θα χάσεις ή θα κερδίσεις. Τι πάει να πει ήσυχος ? Ήσυχοι είναι οι νεκροί. Κανείς δεν τους πειράζει. Ο ρόλος τους τέλειωσε. Ο δικός σου, ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ!

---

Βρες μόνος σου την απάντηση και ξαναέλα. Αν δεν μπορείς, ρώτα τον Admin, τους διαχειριστές και τους συντονιστές του...

Τα δέοντα,
Deva Parinito

Ασχολήσου τότε λίγο περισσότερο μ' αυτές, μελέτησε την σημασία και αυτό που κρύβουν, και ξαναγράψε στο θέμα ό,τι νομίζεις εσύ.

Στο ξαναλέω, χαίρομαι όταν σε βλέπω.

Διάβασε όμως πρώτα το εισαγωγικό μου μήνυμα, προτού το κάνεις. Οι παρατηρητές, ας παρατηρήσουν πρώτα τον ίδιο τους ο εαυτό, και μετά ας παρατηρούν άλλους. Πήξαμε στους παρατηρητές. Και τουλάχιστον, να ήξεραν και να παρατηρούν ?

Η ΑΤΜΑ συμπεριφέρθηκε με το αρχικό της μήνυμα, σατανικά. Ήταν πολύ φυσικό λοιπόν να την ρωτήσω "γιατί με ενοχλεί?". Την απάντηση που έλαβες εσύ, αυτήν έλαβα κι εγώ. Προτού δω την συμφωνία της, μεσολαβούν δύο ακόμη δικά της μηνύματα. Για ρίξε μια ματιά και σ' αυτά, αν θέλεις.

Φίλε ryche, το θέμα είναι ξεκάθαρο. Αν δεν θέλεις να συμμετέχεις, κανένα πρόβλημα, μην ξαναγράψεις, και κοίτα την υπογραφή μου. Αν θέλεις όμως πραγματικά να συμμετέχεις, τότε προσπάθησε να εργαστείς πάνω στον εαυτό σου, με αυτό που προτείνω εγώ. Εγώ δεν ζήτησα παρατηρητές. Τίποτε δεν φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν. Τι να τους κάνω ?

Τα δέοντα,
Deva Parinito

Αφροδίτη, έκανες καλή μου αυτό που χαρακτηρίζω "άσκηση"?

Αγαπητέ ryche,

Αν κατάλαβες - επέτρεψέ μου να έχω κάποιες αμφιβολίες γι' αυτό - έχεις κάθε δικαίωμα να παραθέσεις εδώ, στο παρόν τόπικ, τι νομίζεις πως θέλω εγώ από τον καθένα σας. Όχι, τίποτε άλλο φίλε μου, αλλά για να δούμε, τι κατάλαβες...

Τα σέβη μου,
Deva Parinito

Χαίρομαι που σε βλέπω.

Καλά τα λες, αλλά έγραψες σε χρόνο ενεστώτα. Τότε, το μήνυμα που έγραφες και έστειλες εκείνη την στιγμή, σε ποιον χρόνο θα το έγραφες ?

Deva χαιρε!

Δεν καταλαβαινω το υπονοουμενο σου.Τι σχεση εχει ο Αdmin με το οτι εσυ κανεις διαχωρισμους στο τοπικ σου;

quote:

---

Αν κατάλαβες - επέτρεψέ μου να έχω κάποιες αμφιβολίες γι' αυτό - έχεις κάθε δικαίωμα να παραθέσεις εδώ, στο παρόν τόπικ, τι νομίζεις πως θέλω εγώ από τον καθένα σας. Όχι, τίποτε άλλο φίλε μου, αλλά για να δούμε, τι κατάλαβες...

---