Αγαπητοί φίλοι,
Νέοι και παλιοί η συμμετοχή σας στο θέμα που έθεσα με τιμά αλλά και με χαροποιεί..
Ίσως πριν τοποθετηθώ θα ‘πρεπε να έδινα περισσότερο χρόνο και σε άλλους να τοποθετηθούν, αλλά πάλι σκέφτηκα ότι η απουσία μου ίσως παρεξηγηθεί κι εκληφθεί ως αγένεια εκ μέρους μου..
Ας έρθουμε λοιπόν στις απαντήσεις που δόθηκαν στο ερώτημα μας..
Το πρώτο που διαπιστώνουμε είναι ότι οι υποτιθέμενες αντιδράσεις που διατύπωσα κρίνονται ανεπαρκείς. Και τούτο γιατί ο καθένας μας φωτίζει και μια άλλη διάσταση δική του που οι υπόλοιποι δεν είδαμε ή την θεωρήσαμε επουσιωδέστερη της δικής μας και δεν την αναφέραμε, ή την αναφέραμε ως εναλλακτική..
Κάποιοι πάλι διατύπωσαν την άποψη ότι θα ενεργούσαν κατά περίπτωση ζητώντας περαιτέρω διευκρινήσεις ως προς το δίκαιο του ενός ή του άλλου εκ των διαπλεκομένων στην υποτιθεμένη διένεξη..
Φίλοι μου, πρώτη εμφανής διαπίστωση – συμπέρασμα που προκύπτει είναι, ότι όσοι μετείχαν στον προβληματισμό αλλά κατ’ επέκταση κι όσοι ακόμη κι αν ερωτηθούν τόσες και οι αποχρώσες – θεάσεις κι επομένως απαντήσεις θα δοθούν ..
Κι αυτό είναι το λογικό αποτέλεσμα λόγω της Ετερότητας των ανθρώπων κι όχι μόνον αλλά και των εν γένει διαφοροποιούμενων περιστάσεων {γίγνεσθαι}…
Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να περάσουμε δύο φορές το ίδιο ποτάμι όπως σοφά διαπιστώθηκε και διατυπώθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων.
Κι έρχομαι επ’ ευκαιρία στον εκλεκτό μου φίλο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ να του πω ότι μόνον αυτό είναι αδύνατον, όλα τα άλλα είναι δυνατόν να γίνουν και έγιναν και γίνονται και θα ξαναγίνονται ες αεί, γιατί είναι εφικτές ανθρωπίνως δυνατές να πραγματοποιηθούν επιλογές.. Η ορθότητα, η δυσκολία, η ωφελιμιστική διάσταση τους, κρίνεται και επιλέγεται από τον οποιονδήποτε το θελήσει! Είναι μπορετό φίλε μου, απλώς είναι θέμα επιλογής, ελεύθερης βούλησης.. Δεν συμφωνώ ότι ως επιλογή τείνει να εκλείψει γιατί απλούστατα αυτό λέγεται από αρχαιοτάτων χρόνων κι ακόμη ανθίσταται και υπάρχει και μάλιστα σε περίοπτη θέση στην σφαίρα του Ιδανικού. Συμφωνώ ότι είναι εκ των σπανίων επιλογών μας αλλά αδιαμφισβήτητα αραιά και που ..συμβαίνει..

Τι σημαίνουν όλα αυτά λοιπόν? Σε ποιο συμπέρασμα μας οδηγούν όλα αυτά τα ..συμπεράσματα?
Θα έλεγα στην Αποδοχή τους!
Έτσι είναι, αυτοί είμαστε με τα πάνω μας και με τα κάτω μας!! Με τα καλά μας και με τα κακά μας!
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ακολουθεί πάντοτε τον ίδιο κανόνα????!! Ποιος έχει καταφέρει το αδύνατο, δηλαδή την ακριβή, την Τέλεια επανάληψη?
ΚΑΝΕΙΣ!!!
Ακόμη ακόμη κι η ανθρώπινη πλευρά του Θεανθρώπου την ύστατη στιγμή στην κορύφωση του δράματος λύγισε..

Αποδεχόμενοι μέσα μας, κι εννοώ βαθειά μέσα μας, το γεγονός του αδυνάτου, αυτομάτως περνάμε στο πεδίο της αυτογνωσίας!
Προσέξτε τώρα η αναγνώριση του αδυνάτου εμπεριέχει και την έννοια του Δυνατού ως την άλλη όψη του ιδίου νομίσματος!
Μην σπεύσετε να κρυφτείτε πίσω από αυτό λοιπόν.

Για να αναγνωρίσουμε κάτι πρέπει να δούμε και τις δυο του όψεις. Απαραίτητη ανάγκη του φωτός είναι το σκότος! Δεν πρέπει λοιπόν το σκότος να μας φοβίζει ώστε να μας καταστήσει τυφλούς, αλλά αντιθέτως να μας ενεργοποιήσει να ψάξουμε να βρούμε τον τρόπο, το μέσον που θα φωτίσει ώστε να γίνουν ορατά αυτά που επιθυμούμε να δούμε και να μάθουμε.

Το πως θα μπορέσουμε να δούμε, στην αρχή τουλάχιστον της αναζήτησης μας ή και στην επιτακτικότατα της ανάγκη μας κάποιες φορές, ας χρησιμοποιήσουμε και τον διακόπτη βρε αδελφέ, - που κάποιοι άλλοι πριν από μας φρόντισαν να τον βρουν - ώστε να ξεστραβωθούνε πιο εύκολα οι απόγονοι τους κι ας τον πατήσουμε..

Όλοι λίγο πολύ κατά καιρούς περνάμε περιόδους αναζήτησης τρόπων ώστε να δούμε, πίσω από το προφανές.. Τι υποκρύπτεται πίσω του, {Σκοπιμότητα, αναγκαιότητα, σπουδαιότητα} το κρυμμένο μυστικό..
Τον Λόγο!?

Ας σταθούμε εδώ για λίγο κι ας το "ξεφλουδίσουμε"..

Είναι φανερό κι όλοι μας το διαπιστώνουμε ότι περιστρεφόμαστε γύρω από ένα ΓΙΑΤΙ? Γιατί έτσι κι όχι έτσι, και πάλι γιατί έτσι κι όχι αλλιώς έτσι, πάλι γιατί, και γιατί, και γιατί… Είναι κάτι που θυμίζει τις ατελείς χημικές ενώσεις! Ακόρεστα χημικά στοιχεία που αναζητούν το κάτι τις τους για να γίνουν κεκορεσμένα..
Μήπως λοιπόν κι εμείς αποζητούμε το κάτι τις μας?

Λογικό μου φαίνεται και το δεχομαι για να συνεχίσω το "ξεφλούδισμα".

Άρα ο Χ Δημιουργός, ή Αιτία {για να μην έχουμε διαφωνίες επ’ αυτού}εκ της οποίας προέρχομαι με έκανε ακόρεστο. Μόνο όμως σ'εμένα στον Άνθρωπο δηλαδή έπραξε και κάτι άλλο, κάτι που με καθιστά διαφορετικό έναντι των άλλων δημιουργημάτων του.
Μου το ΦΑΝΕΡΩΣΕ!!
Κάπως, με κάποιον τρόπο, -{όπως πιστεύει ή νομίζει ο καθένας}- έχω ΕΠΙΓΝΩΣΗ αυτού του γεγονότος.. Βιώνοντας επομένως με την επίγνωση του ακορέστου της ύπαρξης μου, μοιραία νοιώθω την έλλειψη και επομένως και την ανάγκη πραγμάτωσης της!

Το σημαίνον εδώ, δεν είναι να εξετάσουμε το γιατί, αλλά η Αποδοχή αυτού κάθε αυτού, του εκ του συμπεράσματος, εξαγομένου γεγονότος.

Όμως τότε συνειρμικά το γεγονός αυτό δεν μας παραπέμπει και στις σχέσεις γονέα – παιδιού?

Για σκεφτείτε το.

Τώρα, ας φέρουμε στο νου μας, κι ας θυμηθούμε εκείνα τα ΣΥΝΕΧΉ και ανελέητα ΓΙΑΤΙ, τις συνεχείς ερωτήσεις που απευθύναμε τότε στους γονείς μας?

Αβίαστα οδηγούμαστε έτσι και στην Αποδοχή αφ’ ενός του ότι όλοι είμαστε αδέλφια, αφετέρου δε, και στην Αποδοχή της {Θείας}καταγωγής μας!
Το αποδεχόμενο αυτό γεγονός λοιπόν, δηλώνει κάτι πολύ σπουδαίο: την Ανωτερότητα της καταγωγής μας.

Είναι ασφαλώς λόγος υπερηφάνειας αλλά και ευθύνης. Απαιτεί εκ μέρους μας χρηστή διαχείριση.
Δεν μπορούμε δηλαδή να καταστρέφουμε ότι ο Δημιουργός μας έκτισε!
Όταν λοιπόν ο Άνθρωπος συνειδητοποιήσει κι αποδεχτεί την Ανωτερότητα του είναι πλέον και υπεύθυνος των επιλογών του.

Αβίαστα λοιπόν κλείνοντας καταλήγω ότι ο Ανώτερος οφείλει και πράττει ως τέτοιος όταν συνειδητοποιήσει αυτήν του την ιδιότητα !
Με Αγάπη, με Σύνεση, με Ταπεινότητα, με Σεβασμό, με την δέουσα Αμφιβολία για την ορθότητα της κρίσης του, με Κατανόηση και Επίγνωση των συνεπειών της, τότε μόνον μπορεί να καταστεί η κρίσις του σωστός οδηγός ώστε να τον οδηγήσει σε συμπεριφορές ΑΞΙΕΣ του φορέα τους, τέτοιες που θα εκπέμπουν και θα ακτινοβολούν την εκ της Θεικής καταγωγής του εκπορευομένη Ανωτερότητα!!!

Αν και προσπάθησα να είμαι σύντομος νομίζω ότι δεν τα κατάφερα..
Ευχαριστώ για την υπομονή σας να διαβάσετε τις σκέψεις μου..

Προτείνω να ρίξετε μια ματιά σε κάποιες σκέψεις μου που θα βρείτε εδώ:
"ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΣΚΕΨΕΩΝ" στην σελίδα 31

Νομίζω ότι θα σας βοηθήσουν να κατανοήσετε καλύτερα τις θέσεις μου -αν κι όποιοι βέβαια ενδιαφέρεστε ή όσοι δεν έχετε επαρκώς καταννοήσει..

Σωστά αναφέρεσαι στο κείμενο...

Μόνο λίγες σκέψεις στις δύο παρακάτω φράσεις...

quote:

---

δηλώνει κάτι πολύ σπουδαίο: την Ανωτερότητα της καταγωγής μας.

Αβίαστα λοιπόν κλείνοντας καταλήγω ότι ο Ανώτερος οφείλει και πράττει ως τέτοιος όταν συνειδητοποιήσει αυτήν του την ιδιότητα !

---

Trovadouros

Η ανωτερότητα της καταγωγής μας είναι δεδομένη σε αυτόν τουλάχιστον τον πλανήτη. Και αυτό είναι γνωστό από όλους. Είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον, πως ορισμένοι έχουν την ιδιότητα αβιάστως να καταλήγουν στον εκφυλισμό της καταγωγής μας, όταν μάλιστα έχουν πλήρη συνείδηση των πράξεών τους. Σκαταγωγή λοιπόν για ορισμένους... Η αλήθεια βέβαια είναι πως η καταγωγή είναι δεδομένη, τα λοιπά είναι επίκτητα. Προσοχή λοιπόν.

...και μια ερώτηση γι αυτό το “γιατί;”

Μήπως είναι καλύτερα κάποιες φορές αυτό το γιατί να το ξεχνάμε; Μήπως είναι καλύτερα ορισμένα πράγματα να τα δεχόμαστε ως έρχονται. Απλά αυτό το γιατί πολλές φορές δεν με οδήγησε πουθενά και άλλες φορές σε συμπεράσματα λανθασμένα. Μήπως δεν είναι και τόσο ανώτερο αυτό το γιατί πάντοτε; Προς διερεύνηση...

Φιλικά,

Trovadouros

Φίλε μου κατά την δική μου άποψη, πολλά από αυτά που θεωρούμε ως δεδομένα, δυστυχώς τα έχουμε δεχτεί χωρίς την προσωπική μας νοητική επεξεργασία, αμάσητα κατά το κοινώς λεγόμενο.
Κονσερβοποιημένα, προτηγανισμένα, όπως τα φαγητά που τρώμε στα fast food, τα ρούχα που φοράμε, ο τρόπος που περπατάμε, ο τρόπος που μιλάμε, ο τρόπος δηλαδή που ζούμε γενικώς. Είναι η μόδα της εποχής βλέπεις κι εμφανίζεται σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας τα τελευταία χρόνια..
Εδώ λοιπόν ερχόμαστε στο δεύτερο σκέλος του προβληματισμού σου.. Στα Γιατί? Πως αλλιώς θα φτάσουμε στην διασαφήνιση, στο ξεφλούδισμα, στη ρίζα των προβληματισμών μας? Με άλματα φίλε μου σκέψου το και θα δεις ότι δεν γίνεται .. Αν δεν έχουμε ιδία γνώση, για να ισορροπήσουμε, θα δανειστούμε κάποιου άλλου! Αυτή όμως δεν θα ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ. Είναι σαν να χρησιμοποιούμε δεκανίκι, τεχνητό πόδι, μασέλα, ψεύτικο στήθος, μπάλωμα για να καλύψουμε μια τρύπα, μια αναπηρία, που εμείς δημιουργούμε μέσα μας και που πάντα θα μας δηλώνει την παρουσία της έως ότου φροντίσουμε να την γιατρέψουμε… Κι η γιατρειά είναι το να ξεφλουδίσουμε ένα προς ένα τα Γιατί αποσαφηνίζοντας τα, ώσπου να φτάσουμε το δυνατόν βαθύτερα, στην ρίζα.. Όσα περισσότερα Γιατί ξεφλουδίζουμε λοιπόν, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε στην δική μας Αλήθεια.. Και τότε μόνο μπορούμε να την Αποδεχτούμε και να την ενσωματώσουμε στο Εγώ μας. Τότε γίνεται κτήμα μας, κατάκτηση μας, όταν δηλαδή γίνει συνειδητή επιλογή Μας!
Θα σου φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις καλυτέρα για πιο λόγο επιμένω.

Όλοι «θεωρούμε» τον θάνατο, την αρρώστια ως αναπόφευκτα δεδομένα. Σωστά?
Τότε γιατί όταν Μας συμβεί κάτι από αυτά, σοκαριζόμαστε, πέφτουμε απ’ τα σύννεφα, τρομάζουμε, κλαίμε, αισθανόμαστε αδικημένοι, άτυχοι κοκ.???
Γιατί αυτό το δεδομένο το ξέρουμε μεν αλλά δεν το έχουμε ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ !!!
Δεν είναι λοιπόν κάτι απλό αυτό που επιμένω να λέω. ΑΠΟΔΟΧΗ = ΓΝΩΣΗ + ΓΝΩΣΗ = ΑΠΟΔΟΧΗ.
Ελπίζω να βοήθησα ώστε να κατανοήσεις την άποψη μου φίλε μου.. Ως ΔΙΚΗ ΜΟΥ όμως πάντοτε κι όχι ως θέσφατο..

Να σε καλά!

quote:

---

Όσα περισσότερα Γιατί ξεφλουδίζουμε λοιπόν, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε στην δική μας Αλήθεια..

---

Καλέ μου φίλε Λορέντζο:

Πρώτη ερώτηση:

quote:

---

Κι έρχομαι επ’ ευκαιρία στον εκλεκτό μου φίλο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ να του πω ότι μόνον αυτό είναι αδύνατον

---

Μπορείς και υποχρεώνεις ηθικά κάποιες υπάρξεις ( την δική μου σίγουρα ) , με τον πνευματικά ζωντανό λόγο σου .

Σε ακουλουθώ , η τουλάχιστον θα το προσπαθήσω .

Ευχαριστώ για την μέχρι στιγμής πολύτιμη πνευματική τροφή , που αποκώμεισα απο εσένα & να μην ξεχάσω βέβαια τους υπόλοιπους αξιόλογους συνομιλητές .

Αδύνατο θεωρώ όπως αναφέρω, είναι, το να περάσεις δύο φορές το ίδιο ποτάμι, εννοώντας ότι το όμοιο δεν είναι ίδιο.. Εν προκειμένω θεωρώ ότι κάθε φορά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε διαφορετικών χαρακτηριστικών καταστάσεις, αν και φαντάζουν δηλαδή ίδιες, δεν είναι παρά είναι όμοιες – παρόμοιες… κάθε μια είναι ξεχωριστή και γι αυτό θεωρώ ότι δεν μπορούμε να ορίσουμε απόλυτους κανόνες αντιμετώπισης τους...

Δυνατόν να γίνει, θεωρώ, το ακριβώς αντίθετον όλων των πράξεων που είναι δυνατόν να γίνουν, και επομένως και αυτών που αναφέρεις, αναγνωρίζοντας βέβαια τις δυσκολίες… Θεωρώ δηλαδή ότι κάθε τι έχει το ακριβές αντίθετον του, αλλιώς είναι ανύπαρκτον, μη υπαρκτόν!

Τώρα ως προς το θέμα της καταγωγής νομίζω ότι είναι γνωστή η φράση και χρησιμοποιείται ευρέως, από πού κρατάει η σκούφια σου, και τις εξ’ αυτού του γεγονότος και μόνου εκπορευόμενες επιπτώσεις στον φέροντα αλλά και στους περί αυτόν.

Η αναφορά μου λοιπόν εν προκειμένω έγκειται, στην εκ του Δημιουργού του βεβαίως εκπορευομένη Ανωτάτη βαθμίδα της ιεραρχίας και ως προς την αίσθηση που έχει ο φερόμενος και την οποία φέρει ο αναγνωρίσας την Υψίστη εαυτού καταγωγή....

Να σε καλά

Αγαπητή μου φίλη nst,
Το ζητούμενο στη ζωή δεν είναι κατ’ εμέ το να ανατρέψουμε ή το να αναστρέψουμε την ζωή! Αυτό είναι ουτοπία, το ζητούμενο μου είναι η ΑΠΟΔΟΧΗ του γεγονότος αυτού ως γεγονότος μη αναστρέψιμου! Θα πρέπει δηλαδή κατά την γνώμη μου να το «χωνέψουμε»!
Η σημαντικότητα της πράξεως αυτής θα μας απελευθερώσει από πολλές αγκυλώσεις που μας κρατούν δέσμιους μιας αίσθησης κατωτερότητας, που μας καθιστά μοιρολάτρες, απαισιόδοξους, ηττοπαθείς, ουσιαστικά ανάπηρους!
Αν δεν ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα μέσα μας, ώστε να τα «χωνέψουμε» και να τα αποδεχτούμε, τότε θα ζούμε μέσα σε μια σύγχυση, και οι εξ αυτής της ασάφειας αποφάσεις δράσης μας, θα μας κάνουν εν τέλει δυστυχείς!!!
Αν δεν Αποδεχτούμε ότι η ζωή μας χαρίστηκε ως δώρο, κι ως τέτοιο, θα πρέπει να το δεχτούμε, τότε πολύ φοβούμαι ότι θα έχουμε χάσει το "γνώθι σ’ αυτόν"..
Οι περισσότεροι γύρω μας, θεωρούν εαυτούς βασιλικότερους του βασιλέως, θεωρούν δηλαδή ότι ο/η Χ Δημιουργός τους, τους χρωστούσε κάποιο γραμμάτιο και δια της ενσαρκώσεως τους,τους το ξεπλήρωσε!!! Αλλά δεν σταματούν εκεί, πάνε και παραπέρα.. Θεωρούν ότι εξαπατήθηκαν!!! Δεν τους ικανοποιεί το τίμημα και γκρινιάζουν, διαμαρτύρονται, βρίζουν, όλα τους φταίνε, όλα είναι χάλια κλπ., κλπ., κλπ…. Μου δημιουργούν την αίσθηση ότι πιστεύουν ότι αυτοί θα τα έκαναν καλύτερα...
Και το αποκορύφωμα της Εγωπαθούς τους προσωπικότητας: Αναρωτιούνται γιατί είναι δυστυχείς!!!!
Αγαπητοί μου φίλοι ασφαλώς υπάρχει το αίνιγμα, υπάρχει το μυστήριο, αλλά αυτό δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους, απλώς για να μας εντυπωσιάσει. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως..
Αν το γεγονός αυτό το Αποδεχτούμε, τότε αυτό αποκτά μια λαμπρότητα, αποκτά την αίγλη εκείνη, που μας ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά. Την Ομορφιά που είναι μία οδός η μόνη ίσως οδός προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει… Στο δοσμένο μέσα μας κατά τρόπο μυστηριώδη όπως έχω πει, στο Αρχέτυπο.
Λέει ο Ελύτης στο Άξιον Εστί:

Εντολή σου, είπε, αυτός ο κόσμος
Και γραμμένος μες στα σπλάχνα σου είναι.
..Διάβασε και προσπάθησε και πολέμησε είπε.
Ο καθείς και τα όπλα του, είπε.

Να σε καλά!

quote:

---

Το ζητούμενο στη ζωή δεν είναι κατ’ εμέ το να ανατρέψουμε ή το να αναστρέψουμε την ζωή! Αυτό είναι ουτοπία, το ζητούμενο μου είναι η ΑΠΟΔΟΧΗ του γεγονότος αυτού ως γεγονότος μη αναστρέψιμου! Θα πρέπει δηλαδή κατά την γνώμη μου να το «χωνέψουμε»!

---

Φιλικά

Την άσχημη πλευρά του εαυτού μας που ανακαλύπτουμε κατά την αυτογνωσία δεν πρέπει να προσπαθούμε να την ανατρέψουμε?

Ναι να τον αγαπάμε αλλά να μην τον διορθώνουμε?

nst

Όταν τον "βρούμε" καλή μου δεν θα έχει ανάγκη βελτίωσης, γιατί ο Πλάστης κάτι παραπάνω "ξέρει" από μας..
Στο ξεφλούδισμα ότι σκουπίδια συναντάμε εξαφανίζονται κάτω απ' το φως της αποκάλυψης τους ούτως ή άλλως.. Έτσι απλά, δεν αντέχουν το φως..
Η σκιά είναι όπως έχω ξαναπεί η αναγκαία προυπόθεση του φωτός γιατί το σκοτάδι είναι το μη εκδηλούμενο φως. Μόνο μέσα από την Αποδοχή της αντίθεσης το σκοτάδι μπορεί να μεταβάλλεται σε πραγματικό φως!
Νομίζω ότι και το πιο παράλογο πράγμα μπορεί να γίνει διαφανές...
Λέγοντας διαφάνεια εννοώ ότι πίσω από ένα συγκεκριμένο πράγμα μπορεί να φανεί κάτι διαφορετικό, και πίσω από αυτό ξανά κάτι άλλο..κοκ...
Πιστεύω ότι το σκοτάδι μας χρωστάει στο φως!
Η Αλήθεια είναι μία, κρυμμένη στο μαύρο ή αποκαλυμμένη στο άσπρο.
Το Φως είναι η οντολογική μας καταγωγή!
Κάπου έχω πει ότι υποφέρουμε από έλλειψη ευτυχίας, γιατί από δικό μας λάθος δεν μπορούμε να την καρπωθούμε..,,,
Μα θέλουμε δεν θέλουμε είμαστε όλοι δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε!

"Μακάριοι, λέγω, οι δυνατοί που αποκρυπτογραφούνε το Άσπιλο"..
{πάλι από το Άξιον Εστί}

H αποψή σου με βρίσκει σύμφωνο. Σωστά λες οτι όσο πιο βαθία κατανοούμε τα πράγματα, όσο λιγότερα ερωτήματα έχουμε, όσο λιγότερα γιατί υπάρχουν στην λίστα του μυστηρίου μας, τόσο προσεγγίζουμε την αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια είναι που μας καθιστά πραγματικά ελεύθερους και ικάνούς να δεχθούμε τα γεγονότα ως έχουν. Αυτό που εγραψα πρωτίστως (τουλάχιστον αυτό ήθελα να πω- διερευνήσω), είναι πως περιμένοντας αυτήν λύση των ερωτημάτων του γιατί, αρκετές φορές παραλύουμε και διαιωνίζουμε το παρελθόν. Βάζουμε αλυσίδες και δεν μπορούμε να πετάξουμε, δεν μπορούμε να γυρίσουμε σελίδα. Δεν υπάρχει τελεία στην ιστορία. Επιπλέον να σημειώσω πως αρκετές φορές δεν φτάνει μόνο ένας για να προσεγγιστεί η αλήθεια. Και εκεί ειναι το πιο δύσκολο. Όσο και να το ψαχνεις, όσο και να το ταλαιπωρέις, ποτέ δεν θα φτάσεις στην λύση... γιατί καποιος άλλος πρέπει να γράφει τον επίλογο και να βάζει το ΤΕΛΟΣ στην ιστορία;
Πάντως προσωπικά, στην διαδρομή Αθήνα-Πειραια μου αρέσει να πηγαίνω λιμάνι και να κοιτάζω ακρόπολη, κατά το γνωστο γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, αλλα μήπως και στο παρόν μου απουσιάζω;

Φιλικά,

quote:

---

Μπορούμε να γνωρίζουμε πάντα το σχέδιο του Θεού για εμάς?

---

quote:

---

Μα θέλουμε δεν θέλουμε είμαστε όλοι δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε!

---

...χωρίς περιττά λόγια.

quote:

---

Μα θέλουμε δεν θέλουμε είμαστε όλοι δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε!

---

Με τον μπαμπουίνο και το κάθε μπαμπουίνο που συναντάμε στο δρόμο στο λεωφορείο ή στην δουλειά που εξακολουθεί να σε “τσακίζει με τις αλυσίδες του” εξακολουθεί να σε “εκδικείται” να σε “βρίζει” κάθε μέρα συνεχώς ασταμάτητα … γιατί έτσι του λέει η συνείδηση – επίγνωση – μιμίδιο του … ότι… έτσι θα αυτός θα είναι “ανώτερος” αν συνεχίσει να κάνει αυτό ..

Τι κάνουμε..?

Και ….τι κάνουμε όταν εμείς έχουμε την κατανόηση – παρατήρηση – θέαση (που κατά την γνώμη μου… είναι κατά κάποια έννοια Ανωτερότητα) ότι ο άλλος είναι σε μια συνεχείς επαναλαμβανόμενη ενέργεια (βρίζω – εκδικούμαι – στριγκλίζω ) ..οπού για το άλφα ή Βήτα λόγω αυτός νομίζει ότι αυτό είναι σωστό αρεστό ωφελιμιστικό σε αυτόν …

Τον αφήνουμε να συνεχίσει επηρεάζοντας την ζωή μας (και όχι μόνο την δικιά μας) ?

Η μήπως χρησιμοποιούμε την γνώση αυτή προς δικό μας όφελος (και όχι μόνο) για να βάλουμε τον μπαμπουίνο η τον κάθε μπαμπουίνο στο “κλουβί” του..?

Γιώργος
It's not whether you win or lose, it's how you look playing the game.(συμβουλή για μικρά και όμορφα πρωτεύοντα θηλαστικά)

Να σε καλά..

Γράφεις φίλε Γιώργο..

quote:

---

Και να ακολουθήσουμε και τον τυπά που λέει "ελατέ μαζί μου να δείτε φως …γιατί αλλιώς θα σας φάει το μαύρο σκοτάδι",,,

---

Μήπως με αδικείς..

Εκτός αν δεν αναφερώσουν σε μένα, και επομένως σου οφείλω μια συγγνώμη!

Όπως και νάχει συμφωνούμε, οπότε κι η επανάληψη της επισήμανσης χρήσιμη ..

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Θα προσπαθήσω να γίνω ποιος σαφής..

το ότι είμαι σε θέση να καταλάβω ποτέ ένας συμπεριφέρεται σαν πρωτεύοντα θηλαστικό ... αυτή η κατανόηση (που δεν είναι διαφορετική από αυτή των άλλων θηλαστικών που κατανοούν το ίδιο με μένα).... ναι .... με κάνει και ένα πρωτεύοντα θηλαστικό έναν «γοριλακι» ..... ας πούμε..

εξάλλου ....«πως μπορείς να κατανοήσεις κάτι το οποίο δεν είσαι εσύ»

ανωτερότητα πιστεύω είναι ….ότι έχω «κατανόηση» ότι μπορώ να γίνω και κάτι άλλο ...κάτι περισσότερο κάτι ανώτερο ας το πούμε ... όπως το λέει και ο φίλος morent11 το απλώσω την συνείδηση μου χωρίς να κρίνω …………(χωρίς να έχουμε lust for results )

η ερώτηση μου όμως είναι
αλλά τι γίνεται όταν έρθουμε αντιμέτωποι με κάποιον οπού έχει μόνο αυτή την κατανόηση - εγώ .. και «κρίνει» ότι πρέπει να είναι ο αρχηγός και να μας φωνάζει και να μας δημιουργεί μια πραγματικότητα όχι και τόσο όμορφη

και πλέον η «εμπλοκή μας στα γεγονότα» όπως λες είναι αναπόφευκτη.... καθημερινή.... και ψυχοφθόρα.. (και μην μου πει κανείς ότι «μα δε έχει συμβεί ποτέ αυτό)

θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την ψυχική ενέργεια..? τον διαλογισμό ? αυτοσεβασμό ? ταπεινότητα ..? Σύνεση ...? Αρετή?
λειτουργούν αυτά στην αντιμετώπιση του συγκεκριμένου προβλήματος ...?

μα θα έχουμε μια ποιο «ξεκάθαρη εικόνα της πραγματικότητας» ...λες
ωραία ...και αυτή ποια είναι ... ? ότι υπάρχουν και φωνακλάδες , και θρασείς , και κυρίαρχοι της πραγματικότητας ... (γιατί…? Μα αναλώνουν το μεγαλύτερο μέρος της συνείδησης – επίγνωσης – σε αυτή την λειτουργία - προγραμματισμό του να γίνω «πρωτεύων»

και εγώ ρωτάω τι κάνεις... τότε ?

Γιώργος
Next time Ιcarus will fly with antigravity boots

Τα σέβη μου κ στον lorenzo που τα γραφώμενα του παρακολουθώ καιρό τώρα κ με εκφράζουν απόλυτα! Νά'σαι καλά φίλε μου που ακόμα κι'εσύ όπως κ άλλοι βέβαια, μιλάνε (πολλές φορές χωρίς ούτε καν να το υποψιάζοντε) μέσα από την φωνή αυτής της μεγάλης, παρεξηγημένης κ ξεχασμένης ψυχής!(η μήπως να πω καλύτερα μέσα από τον συμπαντικό κ αιώνιο λόγο;;;)

Δέν μπορείς να περάσεις (η να μπείς)στο ίδιο ποτάμι δύο φορές! Πολύ σωστά φίλε μου;)

Κ η θεωρία των αντιθέτων που μας ανέφερες έμεσα, κι'αυτή πολύ σωστή! "Η σκιά είναι όπως έχω ξαναπεί η αναγκαία προυπόθεση του φωτός γιατί το σκοτάδι είναι το μη εκδηλούμενο φως. Μόνο μέσα από την Αποδοχή της αντίθεσης το σκοτάδι μπορεί να μεταβάλλεται σε πραγματικό φως!"

Εάν δεν αποδεχτούμε τα αντίθετα (που στην ουσία συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους, σαν δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος) δεν προχωράμε φίλοι μου. Εάν δεν αποδεχτούμε κ δεν κατανοήσουμε βαθειά μέσα μας το σκοτάδι δεν θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε το φως!

Μένουμε όλοι μας στο καλό η στο κακό, πέρνουμε το μέρος του δυνατού η αδυνάτου, μας αρέσει η ιδέα της ζωής η του θανάτου αλλά ποτέ δεν καταλάβαμε την ουσία! Πότε θα πάμε πιό πέρα; Πιό βαθειά, μακριά από όλα τούτα τα επιφανειακά;

Kαλό κ κακό, δυνατό κ αδύνατο, ζωή κ θάνατος είναι εν κ το αυτό! Μέρα κ νύχτα είναι το ίδιο πράγμα! Μας είναι δύσκολο να δούμε την "κρυμμένη αρμονία" των αντιθέτων κ να την βιώσουμε πραγματικά. Ναι να την βιώσουμε κ να την νιώσουμε στο πετσί μας μέσα, γιατί έαν δεν δούμε τα "αντίθετα" αυτά να λειτουργούν κ να αλληλοσυμπληρώνοντε μέσα στην ίδια την ζωή μας κ μέσα από τις πράξεις μας, δεν θα κατανοήσουμε αυτή την αλήθεια!

Αν κ ξέφυγα λίγο από το θέμα μας, ένιωσα οτί έπρεπε να κάνω αυτή την μικρή(?) παρένθεση. Ελπίζω να με συγχωρέσετε

Δεν αρνούμαι ότι το φαινόμενο αυτό τείνει να γίνει κανόνας σήμερα.
Αυτό το φαινόμενο δεν είναι κάτι που έγινε σε μια μέρα, κι επομένως δεν μπορεί να εξαφανιστεί στη στιγμή ούτε έχω ούτε υπάρχει το μαγικό ραβδάκι που θα το εξαφανίσει μονομιάς. Πρέπει όμως να δεχτείς και το μερίδιο ευθύνης που σου αναλογεί, όπως κι όλοι μας άλλωστε, αφενός στην έξαρση του φαινομένου, αλλά αφετέρου και κυρίως, στην συμβολή σου/μας στην εξάλειψη του!!!

Δεν αρκεί λοιπόν φίλε μου, να συγκεντρωθούμε μέσα μας, αλλά απαιτείται να μην απορροφηθεί η συνειδητότητά μας, από τις παρατηρούμενες δραστηριότητες. Αυτή είναι η θέση του παρατηρητή. Ο παρατηρητής δεν είναι κάποια σκέψη, ούτε το εγώ που συναρμολογείτε από τις διάφορες σκέψεις μας, αλλά η καθαρή επίγνωση!!!

Δεν είναι κάτι που το παρατηρούμε, αλλά κάτι το οποίο είμαστε!!!

Η απουσία της ταύτισης με τα στοιχεία του εσωτερικού μας κόσμου, επιτρέπει να τα αξιολογήσουμε με ένα πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Βλέπουμε τον εαυτό μας και την ζωή μας, χωρίς τα φίλτρα π.χ. των συναισθημάτων μας, αντιλαμβανόμενοι ξεκάθαρα τους μέχρι τώρα αθέατους μηχανισμούς της ζωής μας και τα πραγματικά μας κίνητρα.

Ο εσωτερικός κόσμος ασκεί επάνω στην συνείδησή μας μια επίδραση που θυμίζει τον μύθο του Οδυσσέα με τις Σειρήνες. Η γοητεία είναι πολύ μεγάλη και εμείς αντί να αποστασιοποιηθούμε, προσπαθούμε να βρούμε "λύσεις" χρησιμοποιώντας τους περιορισμούς που μας θέτει το ίδιο το πρόβλημα. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν είναι εφικτό, αλλά ασκεί μεγάλη έλξη. Έχει συμβεί στους περισσότερούς μας, τουλάχιστον στην περίοδο της εφηβείας να ψάχνουμε πυρετωδώς να βρούμε λύση σε κάποια ερωτική απογοήτευση, πείθοντας το άτομο που μας ενδιαφέρει (αλλά που δεν μας θέλει) να μας αγαπήσει, ενώ η πραγματική λύση είναι να απεξαρτηθούμε εμείς.

Η δική μας απεξάρτηση από το άσκοπο πάθος είναι μια σκέψη που δεν περνά καν από τον νου μας, ενώ μηχανευόμαστε τα πάντα και καταναλώνουμε τεράστια ποσά ενέργειας σε φαντασιώσεις καταστρώνοντας σχέδια, πιστεύοντας ότι η πυρετώδης σκέψη θα μας δώσει την λύση.

Στην πραγματικότητα όμως είμαστε ταυτισμένοι με το πρόβλημα, μάταια παλεύουμε εγκλωβισμένοι, ενώ η προφανής λύση είναι η αλλαγή των αισθημάτων μας και όχι η ανέφικτη εκπλήρωση των εγωκεντρικών επιθυμιών μας, μέσω της ατέρμονης ανακύκλωσης του πάθους μας.

Αυτού του είδους τα φαινόμενα της γοητείας που ασκεί ο εσωτερικός κόσμος μας, είναι που μας εμποδίζουν και μας πείθουν να μην θελήσουμε να μπούμε στην θέση του παρατηρητή, δηλαδή να μην θελήσουμε την ελευθερία μας.

Προσέξτε την λογική του παραλόγου. Αν γίνω ο παρατηρητής, δεν θα με ενδιαφέρει πλέον η γυναίκα που έχω ερωτευτεί, συνεπώς δεν θα την πολιορκώ και έτσι θα χάσω την όποια, έστω μακρινή, πιθανότητα να την αποκτήσω. Ο συλλογισμός αυτός είναι παράλογος, γιατί αν κάποιος άνθρωπος πάψει να με ενδιαφέρει, τι σημασία έχει με ποιον άλλον θα δημιουργήσει σχέση;
Και όμως αυτός είναι ο μηχανισμός της εξάρτησής μας. Ένας παράλογος φόβος.

Ο φόβος της ελευθερίας.

Η γέννηση μέσα μας της επισυνείδησης { Συνειδητοποίηση της συνείδησης} παρεμποδίζεται από μηχανισμούς ταύτισης με τα αισθήματά μας, με ανθρώπους, με "απόψεις", με φιλοδοξίες, με τρόπους ζωής, με ανασφάλειες και άλλα πολλά. Έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι πρέπει να αποβάλλουμε τα πάθη και τις προκαταλήψεις μας. Το πάθος είναι κάτι από το οποίο φοβόμαστε να απελευθερωθούμε.

Η πνευματική μας εξέλιξη εξαρτάται από το που γέρνει η ζυγαριά. Ο διαλογισμός είναι εφικτός μόνο όταν δεν φοβόμαστε την απεξάρτηση από τον εαυτό μας. Αν πιστεύουμε ότι κάτι έχουμε να κερδίσουμε από την σκλαβιά μας, τότε είναι μάταιη η ενασχόλησή μας με αυτά τα πράγματα. Κάποτε όμως ο πόνος και η αίσθηση της ματαιότητας ίσως μας αφυπνίσουν.

Συνοψίζοντας λοιπόν, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτό που βαφτίσαμε ως επισυνείδηση (παρατηρητής), είναι μια μορφή συνειδητότητας, το αμέσως επόμενο στάδιο από την συνήθη συνείδηση της εγρήγορσης. Είναι ένας συνδυασμός αυτοπαρατήρησης, παρατήρησης των εξωτερικών γεγονότων, εσωτερικής σιωπής (ή ελεγχόμενης σκέψης, ανάλογα με τις απαιτήσεις της στιγμής) και αποταύτισης από τον εσωτερικό μας κόσμο, ο οποίος καθίσταται για μας αντικειμενικός, όπως περίπου και τα εξωτερικά αντικείμενα.

Το μέσα και το έξω το βλέπουμε από μια άλλη "θέση" και όχι από την οπτική γωνία του εγώ. Βλέπουμε το σύνολο, χωρίς να υπερτονίζουμε κάποιο στοιχείο του, δηλαδή το εγώ μας, όπως κάναμε πρώτα.
Αυτό μας δίνει την δυνατότητα να συνεκτιμούμε την φύση τόσο των εσωτερικών καταστάσεων όσο και των εξωτερικών, των προσωπικών μας και αυτών των συνανθρώπων μας, χωρίς να μεροληπτούμε τοποθετούμενοι αποκλειστικά στην δική μας οπτική γωνία. Ο κύκλος της αντίληψής μας υπερβαίνει το άτομό μας και όλα όσα μας είναι πολύ κοντινά και συμπεριλαμβάνει όλο και περισσότερα στοιχεία, έτσι ώστε η εικόνα να καθίσταται πληρέστερη.

Δεν κοιτάμε πλέον μόνο το ατομικό μας συμφέρον, αλλά το γενικό καλό. Δεν τονίζουμε μόνο αυτό που είναι μπροστά μας, αλλά λαμβάνουμε υπ' όψη και παράγοντες που πρώτα θεωρούσαμε άσχετους. Η βροχή δεν είναι για μας ένα δυσάρεστο φαινόμενο, που μας χαλάει την εκδρομή του Σαββατοκύριακου, αλλά ένα γεγονός ωφέλιμο στην ισορροπία της φύσης.

Για να οδηγηθούμε σε τέτοια συμπεράσματα και συναισθήματα σημαίνει ότι έχουμε υπερβεί τα στενά όρια του ατόμου μας. Εμείς δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, αλλά ένας παράγοντας ανάμεσα σε πολλούς άλλους, που απαρτίζουμε όλοι μαζί κάποιο ευρύτερο σύνολο.

Τελειώνοντας θέλω να τονίσω ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι ένα συμπέρασμα, προϊόν φιλοσοφικού ή επιστημονικού στοχασμού, αλλά μια κατάσταση της αντίληψής μας. Γινόμαστε ικανοί να έχουμε ευρεία επίγνωση (κυριολεκτικά, όχι διανοητικά), χωρίς το εγώ μας να είναι στο κέντρο και να βλέπει ότι το συμφέρει.

Δεν πρόκειται για άλλη θεώρηση των πραγμάτων, για άλλη φιλοσοφία, αλλά για διαφορετική κατάσταση συνειδητότητας, για διαφορετική αίσθηση και δεν απομένει παρά να αρχίσουμε να ασκούμαστε για την επίτευξή της.

Φίλε Monad1 καλώς όρισες!!

quote:

---

...με την ευχή να βρεί ο κάθε συνταξιδιώτης τά όνειρα που εκείνος μόνος ζητά

---

Trovadouros

quote:

---

Τον αφήνουμε να συνεχίσει επηρεάζοντας την ζωή μας (και όχι μόνο την δικιά μας) ?

---

Trovadouros

quote:

---

Αν κάποιος βάζει σαν σκοπό να γκρεμίζει αυτό που εμείς φτιάχνουνε τότε κάποιο απαγορευτικό πρέπει να μπει.

---

Φιλικά ακολουθώντας τα ξεφλουδίσματα...

quote:

---

Μπορεί κανείς να γκρεμίσει αυτό που εσύ φτιάχνεις αν δεν του το επιτρέψεις?

---

quote:

---

Πιο πάνω δεχθήκαμε οτι εμείς οι ίδιοι κρατάμε τα κλειδιά της φυλακής μας.
Μπορεί κανείς να γκρεμίσει αυτό που εσύ φτιάχνεις αν δεν του το επιτρέψεις? Αν τον αγνοήσεις?
Για να γκρεμίσει πρέπει να πλησιάσει και να μπεί απο το άνοιγμα που εμείς του αφήνουμε.Αλλιώς πέφτει σε γρανίτη.

---

Edited by - Δημήτρης on 22/01/2006 10:21:55

Γεια σου φίλε Δημήτρη..
ειλικρινά χαίρομαι που ήρθες στην παρέα μας
Πράγματι είχαμε κάνει μια πολύ ωραία συζήτηση και τότε..

Γράφεις

quote:

---

Αν δεν υπάρχει κελί από γρανίτη ούτε από άλλο σκληρό υλικό, υπάρχει κάτι στο οποίο μπορεί ο οποιοσδήποτε να πέσει επάνω ή να προσπαθήσει να το ανοίξει ; Προφανώς όχι γιατί δεν βρίσκει καμία αντίσταση. Το κελί μου, θέτει όρια. Ορια θέτει και το κελί του άλλου και αυτά έρχονται σε σύγκρουση. Αν καταργήσω το κελί μου και αρνηθώ τα όρια του τί μπορεί να συμβεί ; Νομίζω ότι εδώ υπάρχουν πολλά ενδεχόμενα και δεν είναι απλά τα πράγματα

---

quote:

---

. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, μπορούν να ξεκλειδώσουν το κελί σου. Μπορούν να σου δείξουν την ελευθερία. Μπορείς να τους χαρίσεις την ελευθερία σου, μπορείς να φυλακιστείς στην δική τους ελευθερία. Μπορούν να γίνουν ένα καινούριο κελί και όντως εσύ να αφεθείς στην ομορφιά του.

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr