quote:

---

Και τότε τι είναι αυτό το καθαρά απόλυτο;

---

Θα επανέλθω πάνω στο δεύτερο σκέλος (εγώ ή οι άλλοι ;)

quote:

---

Η άλλη τάση που εμφανίζεται και σε μια μερίδα των σύγχρονων φυσικών και κοσμολόγων ισχυρίζεται πως οι νόμοι δεν υπάρχουν κάπου απόλυτα ούτε προϋπάρχουν της ύλης αλλά είναι οι ομάδες, η συλλογή ατόμων που δημιουργεί τους νόμους.

---

Φιλικά

Τα ανθρώπινα όντα, καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορικής διαδρομής τους, βρέθηκαν και βρίσκονται στον πειρασμό να συλλάβουν εναλλακτικούς τρόπους οργάνωσης της συλλογικής ζωής και να οικοδομήσουν διαφορετικές μορφές κοινωνιών, να ασκήσουν, με άλλα λόγια, αυτό που ο Κ. Καστοριάδης αποκαλούσε «φαντασιακή θέσπιση της κοινωνίας».
Όπως ορθά παρατήρησε ο Αριστοτέλης, δεν υπάρχει καθεστώς που να ικανοποιεί πλήρως τον άνθρωπο. Ο Oscar Wilde περιέγραψε με τον χαρακτηριστικό του τρόπο αυτή την έμφυτη ροπή των ανθρώπων προς τον ουτοπικό οραματισμό λέγοντας πως, «ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία δεν αξίζει ούτε να τον κοιτάξεις, γιατί αφήνει έξω μία χώρα προς την η οποία η ανθρωπότητα πάντοτε κατευθύνεται. Και όταν η Ανθρωπότητα φτάνει εκεί, κοιτάζει μακριά και, βλέποντας μία καλύτερη χώρα, σαλπάρει. Η πρόοδος είναι η πραγματοποίηση των Ουτοπιών».

Η δυσπιστία, συχνά δε και εχθρότητα, της φιλελεύθερης σκέψης προς τον ουτοπισμό οφείλεται στη πίστη της στην πλουραλιστική οργάνωση της κοινωνίας και στο πνεύμα της ανεκτικότητας και το σεβασμό της διαφορετικότητας, αξίες θεμελιώδεις στο φιλοσοφικό σύστημα του φιλελευθερισμού, που όμως τύγχαναν της αδιαφορίας ακόμη και της ανοικτής εχθρότητας των οπαδών των ουτοπιστικών σχεδίων.

Από πού, όμως, πηγάζει η έντονη κριτική στάση της φιλελεύθερης σκέψης απέναντι στον ουτοπισμό; Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που μετέτρεψαν τους διανοητικούς παραδείσους των ουτοπιστών σε επίγειες κολάσεις, υποσχόμενοι τη Γη της Επαγγελίας και προσφέροντας τρομακτικές δυστοκίες, εκατόμβες θυμάτων, γκιλοτίνες, γκουλάγκ, στρατόπεδα συγκέντρωσης και ψυχιατρεία; Ποια είναι τα διανοητικά σφάλματα που διέπραξαν και που ευθύνονται, ηθικά και πολιτικά, σε μεγάλο βαθμό, για τη βία, την καταπίεση και το ψεύδος, που συνόδευσαν την εφαρμογή τους, για την τρομακτική διάψευση των προσδοκιών που καλλιέργησαν, που κατέστησαν την Ιστορία «αυτοβιογραφία ενός τρελού» (Herzen);

Κοινή συνισταμένη των ουτοπιστικών θεωριών του εικοστού αιώνα υπήρξε ο λεγόμενος «επιστημονισμός», δηλαδή η απλοϊκή δοξασία πως οι μέθοδοι των φυσικών επιστημών μπορούν να παράγουν εξίσου εντυπωσιακά αποτελέσματα και στο πεδίο των κοινωνικών επιστημών, προδιαγράφοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τις κοινωνικές συμπεριφορές.

Ο επιστημονισμός συντέλεσε στην ενίσχυση του πνεύματος του «βολονταρισμού» δηλαδή στην ενίσχυση της, εγγενούς σε κάθε ουτοπιστική θεωρία, πεποίθησης ότι τα πάντα είναι εφικτά στο βαθμό που υπάρχει η ανάλογη βούληση. Πραγματικά, η πίστη στην δυνατότητα τελειοποίησης του ανθρώπου (perfectibility of man) αποτελεί θεμελιώδες γνώρισμα της ουτοπικής σκέψης.

Η αντίληψη αυτή συνιστά πραγματική αλαζονεία, μία «αλαζονεία της γνώσης» που συναντάται σε πλήρη ανάπτυξη στο έργο του Πλάτωνα. Ο πλατωνικός ιδεαλισμός αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα βολονταριστικής ουτοπικής μηχανικής, στο μέτρο που υποθέτει πως το «ιδεώδες» για μία κοινωνία μπορεί να προσδιοριστεί ορθολογικά, όπως και οι απαιτούμενες μέθοδοι.

Ο βολονταρισμός αυτός υπήρξε σε αρκετές περιπτώσεις αχαλίνωτος, μη γνωρίζοντας όρια, με μία σχεδόν προμηθεϊκή πίστη που φτάνει στα όρια της Ύβρεως. Ο βολονταρισμός αυτός, στις περιπτώσεις που συνδυάστηκε με τα μέσα και τις δυνατότητες που διέθετε η κρατική μηχανή, οδήγησε σε αρκετές περιπτώσεις στο φαινόμενο που ο Δ. Δημητράκος χαρακτηρίζει ως «εξουσιαστική ακράτεια».

Ο συνδυασμός του ουτοπισμού με τον επιστημονισμό επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την διαμόρφωση του εξουσιαστικού σοσιαλισμού.. Η οργάνωση θεωρήθηκε το μέσο που θα επέτρεπε την εφαρμογή του σοσιαλισμού στην πράξη, με τρόπο απρόσωπο και επιστημονικό.

Ο οργανικισμός, η αντιμετώπιση δηλαδή μίας δοσμένης κοινωνίας ως ενιαίο σύνολο, ως «όλον», στενά συνδεδεμένος με τον δομολειτουργισμό, αποτελεί ίσως το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα των ολοκληρωτικών ουτοπιών. Σε αυτό το πλαίσιο το άτομο αντιμετωπίζεται ως ένα όργανο, ένα γρανάζι σε μηχανή. Μεταβάλλεται από υποκείμενο-φορέα της ιστορικής εξέλιξης σε αντικείμενο της Ιστορίας. Οι αποκλίνουσες συμπεριφορές των ατόμων αντιμετωπίζονται ως χαλασμένα γρανάζια που πρέπει να επιδιορθωθούν ή να αντικατασταθούν, δηλαδή να «αναμορφωθούν» ή να εξοντωθούν. Πρόκειται πραγματικά για μία προκρούστεια λογική..

Φυσικά, το όλον αποτελεί μία νοητική κατασκευή, μία αφαίρεση, που δεν μπορεί να αποκρύψει τον μεταφυσικό του χαρακτήρα και το γεγονός πως ουσιαστικά παραμένει μία αφηρημένη έννοια. Έννοιες όπως η ρουσσωϊκή «γενική θέληση», η εθνικοσοσιαλιστική «κοινότητα λαού» (volksgemeinschaft), η ριζοσπαστική ισλαμική «κοινότητα των πιστών» (umma), το «εθνικό συμφέρον», δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά καταστροφικές γενικεύσεις με έντονα εργαλειακό χαρακτήρα, η χρησιμότητα των οποίων συχνά εξαντλείται στη νομιμοποίηση αυταρχικών αντιλήψεων και καθεστώτων, και στη συγκρότηση ολοκληρωτικών κοσμοθεωριών.
Ο βρετανός φιλόσοφος Bertrand Russell, αντιλαμβανόμενος τις τυραννικές όψεις των αφηρημένων εννοιών, υποστηρίζει πως ο εμπειρισμός, το φιλοσοφικό ρεύμα που αντλεί τη γνώση από την εμπειρία και τη παρατήρηση, αποτελεί τη μόνη συμβατή προς τη δημοκρατία φιλοσοφία.

Ένα ακόμη ιδιαίτερο γνώρισμα που διακρίνει τις ουτοπιστικές θεωρίες είναι ο μεσσιανικός τους χαρακτήρας.. Ο Hayek έχει πολύ εύστοχα επισημάνει πως οι ουτοπιστές μοιράζονται έναν κοινό τύπο μυαλού, βρίσκονται σε παρόμοια πνευματική διάθεση (mentality). Πραγματικά, από τον Πλάτωνα έως τον Μαρξ, η ουτοπιστική σκέψη ευαγγελίζεται μία αποκαλυπτική επανάσταση, έναν σωτηριολογικό ριζοσπαστισμό.

Οι οπαδοί τους διακατέχονται από έναν ιεραποστολικό ζήλο, ένα πνεύμα φιλανθρωπίας που ο δογματισμός του τον καταντά επιζήμιο για τους αποδέκτες του, αλλά και για τους ίδιους. Ο Burke, πετυχημένα, χαρακτήρισε τη στάση αυτή ως «ανθρωποκτόνο φιλανθρωπία» (homicidal philanthropy).. Άλλωστε, είναι γνωστό πως ο δρόμος για τη κόλαση είναι στρωμένος από καλές προθέσεις.

Ο Ρώσος συγγραφέας Alexander Herzen, έχοντας αντιληφθεί τον επιζήμιο χαρακτήρα αυτής της μορφής φιλανθρωπίας, γράφει σχετικά: «Εάν μόνο οι άνθρωποι ήθελαν, αντί να σώσουν τον κόσμο, να σώσουν τον εαυτό τους αντί να απελευθερώσουν την ανθρωπότητα, να απελευθερώσουν τους εαυτούς, θα έκαναν τόσα πολλά για τη σωτηρία του κόσμου και τη σωτηρία του ανθρώπου».

Τέλος, ιδιαίτερα σημαντικό χαρακτηριστικό των ουτοπιστικών θεωριών αποτελεί η επιδίωξη της τέλειας εικόνας, της απόλυτης συμμετρίας, της «κοσμικής αρμονίας». Ο Popper αποδίδει αυτό το χαρακτηριστικό με τον όρο «αισθητισμό». Η επίτευξή της τέλειας εικόνας οδήγησε στις εκκαθαρίσεις από την ασχήμια, στον «καθαρισμό του καμβά», που συναντούμε στον πλατωνικό Σωκράτη.
Για παράδειγμα, η εθνικοσοσιαλιστική ουτοπία εμπεριείχε σε μεγάλο βαθμό στοιχεία αισθητισμού, που εκφραστήκαν με την ευγονική, τη προσπάθεια δημιουργίας τέλειων όντων, κλπ.

Στη διαμόρφωση της ουτοπιστικής σκέψης, βέβαια, οι ευθύνες των διανοουμένων, των «ανθρώπων των γραμμάτων», υπήρξαν καθοριστικές, καθώς είναι εκείνοι που συμβάλουν στη διαμόρφωση του Μύθου, «ζωγραφίζουν τον καμβά» και ιδεολογικοποιούν την πραγματικότητα.
Ο Alexis de Tocqueville, ίσως η σπουδαιότερη μορφή της φιλελεύθερης- συντηρητικής σκέψης του 19ου αιώνα, περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τον προβληματικό ρόλο των διανοουμένων, λέγοντας πως, «ότι είναι προσόν για τον συγγραφέα μπορεί εξίσου να είναι ελάττωμα για τον κυβερνήτη, και οι ίδιες δεξιότητες που κάνουν σπουδαία λογοτεχνία μπορούν να οδηγήσουν σε καταστροφικές επαναστάσεις»...

Η Γαλλική Επανάσταση και ο Μεγάλος τρόμος (lα Grande Peure) που την ακολούθησε, αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της τυραννίας που ασκούν οι αφηρημένες έννοιες. Η ρουσσωική γενική θέληση, μία νοητική κατασκευή που προκαλεί περισσότερα προβλήματα από όσα επιλύει, αναγορεύεται σε κριτήριο νομιμοποίησης της εξουσίας, υπαγορεύει ηθικές συμπεριφορές, προϋποθέτοντας αυθαίρετα ότι αποτελεί προϊόν συλλογικής αποδοχής.
Έτσι, δεν είναι αβάσιμες οι κρίσεις εκείνες που θέλουν τον Rousseau «απολογητή του ολοκληρωτισμού». Οι Γιακωβίνοι με τη σειρά τους, διόλου τυχαία, αποτέλεσαν πρότυπο για τον Λένιν, ο οποίος σε αρκετά κείμενα του κάνει λόγο γι αυτούς με θαυμασμό.

Πέρα από τον καθοριστικό ρόλο των διανοουμένων, η έλξη που ασκούν οι ουτοπίες εξηγείται, ως ένα σημείο, από το γεγονός πως μεταφέρουν το βάρος της ηθικής ευθύνης από το άτομο σε μία ευρύτερη ομάδα.
Το άτομο παύει να είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του, ανακουφίζεται από το βαρύ φορτίο της ύπαρξης, που δεν είναι άλλο από τις επιλογές μας. Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται άλλωστε, το γεγονός πως η κατάσταση ελευθερίας γεμίζει με άγχος, αβεβαιότητα και ανασφάλεια το άτομο, το οποίο πρέπει να μάθει να ανταπεξέρχεται ηθικά διλήμματα, συχνά πρωτόγνωρα γι αυτό.
Φυσικά, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως η μεταφορά των ευθυνών, της ίδιας της ύπαρξης, στα χέρια κάποιου άλλου, απελευθερώνει τα άτομα από εσωτερικούς φραγμούς, δικαιολογώντας συμπεριφορές που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδιανόητες.
Ο Isaiah Berlin γράφει σχετικά, αναφερόμενος στον Ρώσο αντί-ουτοπιστή συγγραφέα Alexander Herzen, ότι γι αυτόν, «μία από τις μεγαλύτερες αμαρτίες που ένα ανθρώπινο ον μπορεί να διαπράξει είναι να επιζητήσει να μεταφέρει την ηθική ευθύνη από τους ώμους του σε μία απρόβλεπτη μελλοντική τάξη, και, στο όνομα κάποιου πράγματος που ποτέ δεν θα συμβεί, να διαπράξει εγκλήματα σήμερα για τα οποία κανείς δεν θα αρνείτο πως είναι τερατώδη εάν είχαν διαπραχθεί για κάποιον εγωιστικό σκοπό, και δεν μοιάζουν τέτοια μόνο διότι έχουν βρει κάλυψη από την πίστη σε κάποια μακρινή και αόριστη Ουτοπία».

Η εφαρμογή των ουτοπιστικών σχεδίων στην κάθε τους λεπτομέρεια προϋποθέτει αυστηρή οργάνωση, γεγονός που οδηγεί στην ανάδειξη μίας κάστας «καθοδηγητών», με ευρείες αρμοδιότητες-εξουσίες. Όσο πιο φιλόδοξο είναι το σχέδιο, τόσο περισσότερο ολοκληρωτικός είναι ο έλεγχος των καθοδηγητών.
Για να το θέσουμε διαφορετικά, η οργάνωση προωθεί τον ολιγαρχικό συγκεντρωτισμό, τον σχηματισμό μίας ελίτ εξουσίας, αυτονομημένης σε βαθμό από την κοινωνία. Ο Robert Michels έχει περιγράψει το φαινόμενο αυτό ως «σιδερένιο νόμο της ολιγαρχίας».
Η συστηματική βία, λοιπόν, δεν είναι τυχαίο υποπροϊόν κακής εφαρμογής του ουτοπικού σχεδίου, αλλά αντίθετα είναι αναπόσπαστο κομμάτι τους.
Οι ουτοπιστές παραγνωρίζουν ότι η ανθρώπινη γνώση είναι ατελής. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αυξημένη πολυπλοκότητα που παρουσιάζουν οι ανθρώπινες κοινωνίες, καθιστούν την ακριβή καθοδήγηση της πορείας τους στον χρόνο αδύνατη.

Η εντροπία είναι μόνιμη σύντροφος της ανθρώπινης Ιστορίας, και η πορεία που θα ακολουθήσουν μακροπρόθεσμα απρόβλεπτη.

Το παρελθόν αγνοείται συστηματικά, υπό το καθεστώς της προσμονής της μελλοντικής Τάξης. Οι δεσμεύσεις του παρελθόντος δεν μπορούν να δεσμεύσουν τον άκρατο βολονταρισμό των ουτοπιστών. Το «έτος 0» υποδηλώνει αυτήν ακριβώς την αντιμετώπιση, όπως επίσης η συστηματική εξάλειψη κάθε ίχνους που να επαναφέρει στη μνήμη τη «προηγούμενη ζωή» (καταστροφή μνημείων, αρχείων, κ.λπ.).
Σε κάθε περίπτωση, η Ιστορία επιστρέφει από το περιθώριο στο οποίο, χωρίς επιτυχία, προσπάθησαν να την τοποθετήσουν οι «καθοδηγητές», και με- θα έλεγε κάποιος- ειρωνική διάθεση καταστρέφουν το οικοδόμημα τους.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Robert Nozick, στο κορυφαίο έργο του Anarchy, State, and Utopia, προτάσσει τους θεσμούς του «ελάχιστου κράτους» (minimal state), οι οποίοι επιτρέπουν την πραγμάτωση της φιλελεύθερης «μετα-ουτοπίας» (meta-utopia).
Με τον όρο αυτό υποδηλώνεται εκείνη η μορφή κοινωνικής οργάνωσης που επιτρέπει την επιδίωξη της επίτευξης των διαφορετικών στοχοθετήσεων-επιδιώξεων των ατόμων, καθώς για τη κλασσική φιλελεύθερη σκέψη το άτομο προϋπάρχει των σκοπών του.
Από μία άποψη, η θεωρία του «ελάχιστου κράτους», αναπτύσσει και εμπλουτίζει τη θεωρία του κλασσικού φιλελευθερισμού του 19ου αιώνα για το «ουδέτερο κράτος» (Benjamin Constant).
Πρόκειται για ένα μοντέλο πλουραλιστικής κοινωνικής οργάνωσης, το οποίο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον τελεολογικό χαρακτήρα των ουτοπιστικών κοινωνικών μοντέλων.

Ο τελεολογικός χαρακτήρας εκφράζει την ενότητα σκοπών που χαρακτηρίζει τις διάφορες θεωρίες αυτού του είδους, τη μονιστική τους διάσταση. Η τελοκρατία, το «βασίλειο των δοτών σκοπών», σύμφωνα με την επιτυχή έκφραση του Μάρκου Δραγούμη αποκλείει εκ των πραγμάτων την ύπαρξη του ουδέτερου κράτους, το οποίο απέχει από το να στοχοθετεί το ίδιο, να προκρίνει δεδομένες εκδοχές κοινωνικής οργάνωσης έναντι των υπολοίπων και να αναγορεύει σε κυρίαρχα ορισμένα κοινωνικά οράματα.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό πως το πλουραλιστικό σύστημα εγγυάται την προστασία των πολιτών από τον άκρατο βολονταρισμό της εξουσίας, τον «πειρασμό του ολοκληρωτισμού» και της ουτοπικής μηχανικής. Προσεγγίζει το θεμελιώδες ζήτημα της ελευθερίας αρνητικά (freedom from), ως την απουσία εξωτερικού καταναγκασμού (Hayek).

Αντίθετα, οι τελεολογικές θεωρήσεις προσεγγίζουν την ελευθερία θετικά (freedom to), ως μία ιδεατή κατάσταση, με συγκεκριμένο-καθορισμένο, κατά περίπτωση, περιεχόμενο, στην επίτευξη της οποίας στοχεύει το μονιστικό κράτος.
Στο πλουραλιστικό μοντέλο, για να δανειστούμε για μία ακόμη φορά τα λόγια του Hakim Bey, «η ελευθερία είναι μία ψυχο-κινητική ικανότητα και όχι ένα αφηρημένο ουσιαστικό. Η ελευθερία είναι μία διαδικασία και όχι μια μόνιμη κατάσταση, είναι κίνηση και όχι μορφή διακυβέρνησης».
Ο «διαδικαστικός» χαρακτήρας της ελευθερίας στο πλουραλιστικό μοντέλο επιτελεί μία ιδιαίτερα σημαντική λειτουργία. Επιτρέπει την εφαρμογή μιας μετριοπαθούς κοινωνικής μηχανικής, μίας προσέγγισης βήμα-βήμα, η οποία διευκολύνει την κοινωνική μάθηση, μέσα από την εφαρμογή της μεθόδου της δοκιμής και της διάψευσης (trial and error).
Ο βρετανός φιλόσοφος Michael Oakeshott ονομάζει αυτή τη μορφή γνώσης «πρακτική» (practical), η οποία βασίζεται στην παρατήρηση και στην εμπειρία και είναι η μορφή γνώσης που τόσο πολύ θαύμαζε ο Russell.
Η πρακτική μορφή γνώσης αντιδιαστέλετε με την «τεχνική» (technical), πηγή στην οποία προστρέχουν με μεγάλη συχνότητα οι ουτοπιστές διανοούμενοι.
Η φιλελεύθερη ουτοπία, δηλαδή, ακολουθεί τις αντιλήψεις του φιλοσοφικού συντηρητισμού, στοχεύει κάθε φορά σε ένα κοινωνικό maximum, στη μεγιστοποίηση, δηλαδή, των ωφελειών μίας δεδομένης κοινωνικής κατάστασης, αντίθετα με τους διαφόρους ουτοπιστές που επιδιώκουν να δώσουν υπόσταση σε ένα κοινωνικό optimum, μετασχηματίζοντας ριζικά την κοινωνική ζωή.

Επηρεαζόμενοι από το έργο του Nozick και του Hayek, προχωρώντας όμως μακρύτερα στην επεξεργασία των θεσμών της φιλελεύθερης ουτοπίας, φιλελευθεριστές συγγραφείς (libertarians) όπως ο Murray Rothbard, βλέπουν στον καπιταλισμό και τους μηχανισμούς της αγοράς τον τρόπο επίτευξης της.
H κριτική τους στρέφεται, σε αρκετές περιπτώσεις, ακόμη και κατά του «ελάχιστου κράτους», ώστε να γίνεται λόγος για μορφές άναρχο-καπιταλισμού. Οι θεωρήσεις αυτές, όμως, παρά το αναμφισβήτητο ενδιαφέρον τους, είναι συχνά υπέρμετρα φιλόδοξες και υποφέρουν από έναν ουτοπισμό που εμφανίζει σημάδια διανοητικής αλαζονείας.

Μέσα από την παραπάνω "σύντομη" αναφορά στις διάφορες όψεις του ουτοπικού φαινομένου και στη διαχρονική παρουσία του στις ανθρώπινες κοινωνίες, γίνεται αντιληπτό πως το αξιακό πλαίσιο του φιλελευθερισμού δεν συμβιβάζεται με τον ουτοπισμό.

Ο δογματισμός που δεν επιδέχεται ουδεμία αμφισβήτηση, συχνά, δε, φτάνει έως τα όρια της εθελοτύφλωσης, η αλαζονεία του πνεύματος και η αμετροέπεια, δεν μπορούν να έχουν καμία σχέση με την κριτική στάση και τη διανοητική μετριοπάθεια που διαποτίζουν τη φιλελεύθερη σκέψη.

Ο άκρατος βολονταρισμός συγκρούεται με τον φιλοσοφικό συντηρητισμό. Η ομοιομορφία των κατευθυνόμενων μαζών που πνίγει την ετερότητα δεν συμβαδίζει με το σεβασμό στη διαφορετικότητα της φιλελεύθερης θεωρίας.

Η μεταφορά της ηθικής ευθύνης σε αφηρημένες συλλογικότητες, ιστορικές αναγκαιότητες, και τα συναφή, δεν ταιριάζουν με τη φιλοσοφία το φιλελευθερισμού που «βλέπει» το άτομο πρώτιστα ως φορέα ηθικής.

Ωστόσο, η φιλελεύθερη σκέψη δεν γυρνά την πλάτη στο μέλλον. Υιοθετώντας αισιόδοξη στάση απέναντι στα πράγματα, οραματίζεται την ανθρώπινη πρόοδο. Με τη διαφορά ότι επιζητά να απελευθερώσει τις δημιουργικές ικανότητες του ατόμου, και όχι να το υποκαταστήσει από κατασκευασμένες μεταφυσικές συλλογικότητες.

Ο φιλελευθερισμός συνεχίζει να δείχνει εμπιστοσύνη στον Ορθό Λόγο- σε πείσμα των καιρών- γνωρίζοντας παράλληλα και τα όρια του. Συνεχίζει να υποστηρίζει το «πρωτείο του ατόμου» (Μ. Δραγούμης) απέναντι σε θολά κοινοτιστικά οράματα και εκδηλώσεις αυταρχισμού. Συνεχίζει να ενισχύει τους θεσμούς της πλουραλιστικής κοινωνίας, ιδιαίτερα ευαίσθητος απέναντι στον πειρασμό του ολοκληρωτισμού.

Συνεχίζει, τέλος, να στέκεται κριτικά απέναντι στους κάθε λογής ισμούς, που ευαγγελίζονται τη μετάβαση σε ένα κόσμο απόλυτης ευτυχίας.

Τούτων δοθέντων, την ορθή φιλοσοφική στάση απέναντι στις ανθρώπινες αναζητήσεις περί των ιδεατών μορφών κοινωνικής οργάνωσης, {όπως έχω ήδη γράψει} αποδεικνύουν τα λόγια του Αμερικανού θεολόγου Reinhold Niebuhr, ενός από τους σημαντικότερους συντηρητικούς στοχαστές: «Θεέ μου, προίκισε με τη διαύγεια να δέχομαι πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, κουράγιο να αλλάζω τα πράγματα που μπορώ, και σοφία να γνωρίζω τη διαφορά ανάμεσα τους».

quote:

---

Και τότε τι είναι αυτό το καθαρά απόλυτο;

---

quote:

---

quote:

---

Και τότε τι είναι αυτό το καθαρά απόλυτο;

---

Είναι η γνώση του ποιος είμαι .

---

Eξαίρετο το θέμα και οι απαντήσεις.
Είναι η γνώση του ποιός είμαι.
Και που πηγαίνω.
Γιατί πορεύομαι εκεί.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ-ΔΡΑΚΟΣ ΕΝΑ.Δυό φεγγάρια φωτισμένα στα μιδράλια του ιερατείου,δρεπανοφόρα όνειρα, λαδολύχναρα σβησμένα,τα πηδάλια ταξιδίου, στεφανωμένο όραμα.Επαναλάμπω...Α.Ρ.
=))=II=((=

ΑΦΡΟΔΙΤΗ-ΔΡΑΚΟΣ ΕΝΑ.Δυό φεγγάρια φωτισμένα στα μιδράλια του ιερατείου,δρεπανοφόρα όνειρα, λαδολύχναρα σβησμένα,τα πηδάλια ταξιδίου, στεφανωμένο όραμα.Επαναλάμπω...Α.Ρ.
=))=II=((=

Μικρά βοτσαλάκια είμαστε.
ΣΠΑΝΙΑ συναντάμε ανάμεσά τους βράχους...
ΑΦΡΟΔΙΤΗ-ΔΡΑΚΟΣ ΕΝΑ.Δυό φεγγάρια φωτισμένα στα μιδράλια του ιερατείου,δρεπανοφόρα όνειρα, λαδολύχναρα σβησμένα,τα πηδάλια ταξιδίου, στεφανωμένο όραμα.Επαναλάμπω...Α.Ρ.
=))=II=((=

Θα ήθελα να κάνω μια γενική τοποθέτηση στο ενδιαφέρον θέμα σου.

Δεν θα ήθελα αυτή η προσπάθεια μου, να οδηγήσει την συζήτηση γύρω από το θέμα : πίστη στο προσωπικό θεό ή αναζήτηση ανώτερου εαυτού μέσα σε ένα απρόσωπο θείο. Αυτό είναι κάτι που έχουμε αρκετά συζητήσει σε άλλα θέματα.

Δεν γίνεται όμως να μη κάνω αναφορά και σε αυτά τα θέματα γιατί δεν μπορώ να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου διαφορετικά. Θέματα όπως πίστη, Θεός πρόσωπο, αξίες συνείδησης των ανθρώπων δεν γίνεται να μην αναφερθούν όταν συζητάμε ένα θέμα που έχει να κάνει με συμπεριφορές πού προκύπτουν από εσωτερικές δυνάμεις.

Για μένα δεν τίθεται θέμα ανωτερότητας. Όπως κάποιοι φίλοι στην αρχή του θέματος τόνισαν, στην ουσία μιλάμε για ταπεινότητα.

Πώς μπορεί όμως να προκύψει ταπεινότητα όταν σε αυτήν, σήμερα, δίνεται μόνο αρνητική χροιά.; Για την κοινωνία σήμερα η ταπεινότητα είναι βλακεία, δουλικότητα, χαρακτηριστικό του αποτυχημένου.

Σήμερα ακόμα και στο επίπεδο των πνευματικών «αναζητητών» η ταπεινότητα είναι κάτι πού παραδοσιακά μόνο έχει κάποια αξία.

Χαρακτηριστικά η έλλειψη της ταπεινότητα εμφανίζεται στο κλασικό «για όλα φταίνε οι άλλοι».
Πως θα αντιμετωπίσω τους άλλους;
Πώς θα σωθώ από τους άλλους;
Πώς θα σώσω τους άλλους;

Έτσι με έναν έντεχνο και «ωραίο» τρόπο για όλα φταίνε οι άλλοι και ποτέ κανείς δεν βλέπει το εαυτό του.
Εμείς οι ανώτεροι, τι θα κάνουμε απέναντι στους άλλους τους κατώτερους. Όταν χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ανώτερο ή νιώσω έτσι τότε σίγουρα απέναντί μου θα έχω κάποιον κατώτερο. Και εδώ χρειάζεται προσοχή.

Θα προσπαθήσω να απαντήσω στο αρχικό ερώτημα σου κατανοώντας το ως εξής:
«Πώς μπορώ να συμπεριφερθώ με πραότητα, ανθρωπιά, σεβασμό απέναντι σε έναν άνθρωπο ο οποίος δίκαια ή άδικα επιτίθεται σε εμένα με οποιοδήποτε τρόπο;»

Υπάρχει άραγε η δυνατότητα να γίνει αυτό; Πώς μπορεί ένας άνθρωπός να το κατορθώσει;

Μίλησες για απουσία ταύτισης με τα στοιχεία του εσωτερικού μας κόσμου, κάτι που μας επιτρέπει να τα αξιολογήσουμε με ένα πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Επίσης ανέφερες ότι ο εσωτερικός κόσμος ασκεί επάνω στην συνείδησή μας μια επίδραση που θυμίζει τον μύθο του Οδυσσέα με τις Σειρήνες και πρέπει να απεξαρτητοποιηθούμε από το πάθος στο οποίο μας οδηγεί.

Γιατί όμως αυτός ο εσωτερικός κόσμος είναι γεμάτος από αυτά τα πάθη; Θεωρώ ότι αυτό είναι μια έμμεση αναγνώριση αυτού που κάποιοι αποκαλούν αμαρτωλότητα. Βέβαια όπως και εσύ γνωρίζεις κάτι τέτοιες λέξεις είναι απαγορευμένες στον κόσμο των «εσωτεριστών» «αναζητητών» γενικά στον κόσμο των ανθρώπων πού πιστεύουν ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. Έτσι εξηγώ ότι αμαρτωλότητα είναι το πόσο ο κάθε ένας μας υπολείπεται από το να εκφράζει το ανθρώπινο μεγαλείο.

Εάν δεχτούμε ότι ο εσωτερικός μας κόσμος είναι γεμάτος με πάθη και εμείς πρέπει διαμέσου του παρατηρητή να βγούμε έξω, και σαν τρίτο πρόσωπο να βιώσουμε τη συνδιαλλαγή χωρίς τις συναισθηματικές φορτίσεις τότε γιατί δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε το εσωτερικό μας κόσμο; Μήπως ο άνθρωπός φοβάται να δει τον εαυτό του, αλλά περισσότερο απ' όλα φοβάται με τον αλλάξει;

Ακούγεται πάρα πολύ συχνά η φράση «είμαι ο εαυτός μου» «είμαι ευχαριστημένος από τον εαυτό μου» «δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου». Ταυτόχρονα την επόμενη στιγμή ένα γεγονός της ζωής, μας οδηγεί στο να βιώσουμε ένα κομμάτι αυτού του εαυτού που μας «αρέσει». Και τελικά βλέπουμε ότι δεν μας αρέσει. Και έτσι ρίχνουμε τα πάντα στους άλλους γιατί για εμάς ο εαυτός μας είναι καλός ευγενικός φιλήσυχος και όλοι οι άλλοι τον επιβουλεύονται. Όλα αυτά τα έχεις ήδη αναφέρει απλά τα επαναλαμβάνω.

Και εδώ προκύπτει το πιο βασικό σημείο. Ο άνθρωπος δέχεται ότι έτσι είναι η φύση του. Δέχεται ότι ο θυμός, ο άκρατος εγωισμός, η επιθετικότητα είναι η πραγματική του φύση. Έτσι προσπαθεί να ωραιοποιήσει αυτό που είναι και να το τοποθετήσει μέσα στη συμπαντική πραγματικότητα. Έτσι δεν μπορεί ποτέ να μετανοήσει…..
Εάν ο εσωτερικός μας κόσμος λοιπόν είναι γεμάτος με πάθη (που είναι) τότε ή είναι πτωτικός όπως διδάσκει η χριστιανική θρησκεία και πρέπει διαμέσου της άσκησης να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση δηλαδή την κατάσταση της απάθειας, ή οι άνθρωποι από τη φύση τους είναι έτσι και δεν μπορούν να αλλάξουν (μη γένοιτο).

Ο παρατηρητής έξω από την συναισθηματική φόρτιση σαφέστατα οδηγεί τον άνθρωπο σε ένα περισσότερο αντικειμενικό «χώρο» και πιο ψύχραιμα οδηγείται στην επίγνωση της κατάστασης. Αυτή η επίγνωση είναι αρκετή για να μας αποκολλήσει από το συναίσθημα και να μας καθαρίσει από το πάθος;

Βλέπω την εξής σειρά :

Επίγνωση της αμαρτωλότητας (συναίσθηση των παθών)
Ταπεινότητα (συναίσθηση της αδυναμίας απέναντι στα πάθη)
Μετάνοια (αναζήτηση της νόησης μετά τα πάθη)
Πίστη στους Λόγους της μεταβολής (συναίσθηση του αόρατου κόσμου)
Προς – ευχή--- Λόγος (ένας νέος κόσμος μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο)

Ένας φίλος μου γράφει σε ένα βιβλίο του:
«Δύναμις είναι να είμαι έτοιμος κάθε μου στιγμή αναντίρρητα να τιμωρηθώ και να υποστώ, να πληρώσω έως θανάτου σαρκικού, για όλα όσα δεν έκανα. Να τιμωρηθώ για όλα εκείνα που ουδέποτε τα σκέφτηκα, χωρίς να με αγγίξει εσωτερική πικρία. Άνθρωπος που κατέχει αυτή τη δύναμη είναι και λέγεται μόριο Θεού».

Όταν τον ρώτησα «μα είναι αυτή η δύναμη ανθρώπινη;» μου απάντησε:

«Όχι είναι θεία δύναμη, αλλά ποιο το πρόβλημα;»

Καλέ μου φίλε Αναστημένε,
Σ’ ένα ευρύ πλαίσιο και επί της ουσίας σε προσωπικό {ατομικό} επίπεδο συμφωνούμε.. Όπως επίσης κ με τον φίλο σου συγγραφέα..
Όμως 1 άνθρωπος + 1 άνθρωπος δεν κάνουν 2 ΙΔΙΟΥΣ ανθρώπους αλλά 2 όμοιους μορφο-βιολογικά οργανισμούς! Ή ίσως 2 κομμάτια του παζλ που αποτελούν μέρος του όλου! Έτσι λησμονείς την ετερότητα!!! Την διαφορετικότητα, την μοναδικότητα, δηλαδή την Μονάδα, την Αρχή!
Αναφέρω πιο πάνω στην τελευταία μου τοποθέτηση:

Ο δογματισμός που δεν επιδέχεται ουδεμία αμφισβήτηση, συχνά, δε, φτάνει έως τα όρια της εθελοτύφλωσης, η αλαζονεία του πνεύματος και η αμετροέπεια, δεν μπορούν να έχουν καμία σχέση με την κριτική στάση και τη διανοητική μετριοπάθεια που διαποτίζουν τη φιλελεύθερη σκέψη.

Ο άκρατος βολονταρισμός συγκρούεται με τον φιλοσοφικό συντηρητισμό. Η ομοιομορφία των κατευθυνόμενων μαζών που πνίγει την ετερότητα δεν συμβαδίζει με το σεβασμό στη διαφορετικότητα της φιλελεύθερης θεωρίας.

Η μεταφορά της ηθικής ευθύνης σε αφηρημένες συλλογικότητες, ιστορικές αναγκαιότητες, και τα συναφή, δεν ταιριάζουν με τη φιλοσοφία το φιλελευθερισμού που «βλέπει» το άτομο πρώτιστα ως φορέα ηθικής.

Ωστόσο, η φιλελεύθερη σκέψη δεν γυρνά την πλάτη στο μέλλον. Υιοθετώντας αισιόδοξη στάση απέναντι στα πράγματα, οραματίζεται την ανθρώπινη πρόοδο. Με τη διαφορά ότι επιζητά να απελευθερώσει τις δημιουργικές ικανότητες του ατόμου, και όχι να το υποκαταστήσει από κατασκευασμένες μεταφυσικές συλλογικότητες.

Ο φιλελευθερισμός συνεχίζει να δείχνει εμπιστοσύνη στον Ορθό Λόγο- σε πείσμα των καιρών- γνωρίζοντας παράλληλα και τα όρια του.
Συνεχίζει να υποστηρίζει το «πρωτείο του ατόμου» (Μ. Δραγούμης) απέναντι σε θολά κοινοτιστικά οράματα και εκδηλώσεις αυταρχισμού.

Συνεχίζει να ενισχύει τους θεσμούς της πλουραλιστικής κοινωνίας, ιδιαίτερα ευαίσθητος απέναντι στον πειρασμό του ολοκληρωτισμού.

Συνεχίζει, τέλος, να στέκεται κριτικά απέναντι στους κάθε λογής ισμούς, που ευαγγελίζονται τη μετάβαση σε ένα κόσμο απόλυτης ευτυχίας

Κλείνοντας φίλε μου θα ήθελα να κάνουμε μια υπόθεση εργασίας που θα βοηθήσει να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι υπάρχει παράδεισος τότε λογικά θα πρέπει και με κάποιον τρόπο να διοικείται, να λειτουργεί βάσει κάποιων αρχών. Το τελειότερο που μπορώ να σκεφτώ είναι ο κουμμουνισμός!!!… {ισότητα, κοινοκτημοσύνη.. κλπ…} Ξέρεις γιατί θα επιτύχει εκεί αν κι απέτυχε εδώ? Γιατί εκεί {σύμφωνα μ’ όλες τις θρησκευτικές δοξασίες } έχει γίνει προ - Επιλογή!!! Έπαψε να υφίσταται ο παράγων ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ…

Θα ήθελα να ακούσω τις σκέψεις σου, τις ενστάσεις σου, τις θέσεις σου επ’ αυτού φίλε μου, γιατί όλα τα άλλα που αναφέρεις ως κώδικες {χάρτες, οδηγούς} ηθικής δεν νομίζω να βρεις κάποιον να σου φέρει αντιρρήσεις…

Φιλία κι εκτίμηση

Όσο για την Ταπεινότητα φίλε μου δεν νομίζω ότι ταιριάζει στην αληθινή μας θεία φύση! Το χαμηλωμένο βλέμμα δεν αρμόζει στον Άνω – θρώσκοντα κι όταν το συναντώ αισθάνομαι κάπως… "Φοβάμαι" τους άνδρες που δεν με κοιτούν στα μάτια και τις χαμηλοβλεπούσες κυρίες κ όχι αδίκως.. Αν δεν μπορείς να σε Αγαπάς, αν δεν σε σέβεσαι, αν η αυτοεκτίμηση σου είναι μειωμένη, πως θα μπορέσεις να το κάνεις στους άλλους κι αν το κάνεις πόσο ψεύτης είσαι ή αν δεν είσαι πόσο στερημένος θα αισθάνεσαι μετά.. πάντοτε!!!????
Αποδεχόμενος όμως την Φύση του ο άνθρωπος έχοντας δηλαδή επίγνωση των δυνατοτήτων του λόγω της Ανωτερότητας έναντι των άλλων δημιουργημάτων, που του χαρίστηκε, τότε και μόνον τότε μπορεί να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, διαχειριζόμενος με φρόνηση το δώρο της ζωής, να παλέψει τον τίμιο αγώνα, ώστε να αποδειχτεί άξιος, δυνατός αλλά και ικανός ώστε να αποπληρώσει το Χρέος μοιράζοντας απλόχερα από το πλούσιο "πορτοφόλι" του!!..

Δεν λησμονώ την ετερότητα και δεν την υποβαθμίζω. Αλλά για μένα «πεθαίνει» στο καθ΄ ομοίωση με τον θεό. Γιατί αν ο θεός είναι ένας και ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα της θέωσης τότε όλοι οι άνθρωποι θα φτάσουν εκεί στο ίδιο ένα. Εκεί λοιπόν δεν υπάρχει ετερότητα. Αυτό βέβαια είναι πολύ μακριά.

Στο χώρο του αγώνα προς τη θέωση υπάρχει η ετερότητα και είναι σεβαστή. Που αντιλήφθηκες ότι την λησμονώ? Υπάρχουν όμως πάντα κάποιες βασικές αρχές που έχουν εφαρμογή σε όλους τους ανθρώπους. Οι κατηγορίες «θεραπείας» που αναφέρω πιο πάνω νομίζω ότι είναι από αυτές......

Οι παρατηρήσεις σου περί φιλοσοφικών ή θρησκευτικών συστημάτων είναι πολύ γενικές και εξομοιώνουν τα κατά μέρος «συστήματα». Μην ξεχνάς ότι η ετερότητα βρίσκεται και μέσα στους –ισμούς. Αυτό φαίνεται παντού γύρω αλλά ακόμα και εδώ μέσα στο φόρουμ.

Δεν νομίζω ότι ο παράδεισος χρειάζεται διοικητές αλλά ούτε και συντονιστές. Άλλωστε «εντός υμών εστί». Ακόμα και αν δεχθούμε την προ-επιλογή (αφού κάνουμε υπόθεση εργασίας) από που βγάζεις το συμπέρασμα ότι χάθηκε η ετερότητα? Όλοι οι άγιοι ας πούμε τις Ορθοδοξίας είναι ίδιοι? Αντιθέτως εκεί υπάρχει η μεγαλύτερη ετερότητα.

Ακριβώς εκεί δέχομαι φίλε μου την ετερότητα. Και μόνο εκεί.

Δεν δέχομαι την ετερότητα στο βιαστή της ψυχής. ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ. Του αναγνωρίζω μόνο το δικαίωμα να αλλάξει. Το ίδιο αναγνωρίζω και στον εαυτό μου.

Τώρα για την ταπεινότητα.........πολύ μεγάλο θέμα.......
Η ταπεινότητα φίλε μου είναι δρόμος για να βρούμε την αληθινή μας θεία φύση........
Σε παρακαλώ μην ταυτίζεις την ταπεινότητα με τις «χαμηλοβλεπούσες». Το γνωρίζεις ότι δεν έχουν καμιά σχέση.
Να με αγαπώ και να με αυτοεκτιμώ όταν πληγώνω τα παιδιά μου?
Να με αγαπώ και να με αυτοεκτιμώ Όταν κλέβω τους δίπλα μου?
Να με αγαπώ και να με αυτοεκτιμώ Όταν πληγώνω τον άνθρωπο μου?
Να με αγαπώ και να με αυτοεκτιμώ Όταν ο θυμός οπλίζει τα χέρια μου και το στόμα μου και με κάνει κτήνος?
Να με αγαπώ και να με αυτοεκτιμώ Όταν ελεώ και συμπονώ?
Να με αγαπώ και να με αυτοεκτιμώ Όταν συγχωρώ?
Να με αγαπώ και να με αυτοεκτιμώ Όταν βοηθώ και απαλύνω πληγές?
Να με αγαπώ και να με αυτοεκτιμώ Όταν δίνω ένα χάδι ή ένα καλό λόγο και γλυκαίνω μια ψυχή?

Πρέπει να αποφασίσω φίλε μου πότε θα με εκτιμώ. Πρέπει να αποφασίσω αν είμαι ο άνθρωπος που ενσαρκώνω την θεία έκφραση ή είμαι το κτήνος που στέλνει το παιδάκι στο χειρουργείο για να του πάρουν το συκώτι για 500 ευρώ......

Πόσο ο καθένας μπορεί να κοιτάξει μέσα του? Πόσο μπορεί να δει την πραγματικότητα του εσωτερικού εαυτού του όταν η «αυτοεκτίμηση» λειτουργεί σαν παραμορφωτικά γυαλιά που του λένε : «εσύ είσαι καλός, άσε τους άλλους να αλλάξουν».

Για ποια ανωτερότητα έναντι άλλων δημιουργημάτων μιλάμε όταν και αυτή δεν μπορούμε σαν είδος να την αποδείξουμε?

Ή μήπως δεν υπάρχουν «άνθρωποι» που ξεπέρασαν σε κτηνωδία τα άλλα κατώτερα δημιουργήματα....... «τα άλογα κτήνη»....

Φίλε μου,
Κανένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν μπορεί να συμπεριφερθεί σαν ΚΤΗΝΟΣ!!!
Και κανένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν θα επιτρέψει τα ΚΤΗΝΗ να επικρατήσουν, ώστε να τον καταστήσουν Κτήνος!!!
Είναι Ατομική και αποκλειστική Ευθύνη του καθενός από Μας, αυτά τα φαινόμενα!!!
Μιλώ πολύ Συγκεκριμένα!!! Ατομική Ευθύνη κι όχι γενικόλογα κι αφηρημένα Συλλογική, ώστε να αποποιούμεθα των ευθυνών Μας ωσάν Πιλάτοι, ταπεινοί κι αδύναμοι, κλαψουρίζοντας συγγνώμες κ ζήτουλες της συγχώρεσης, υποκριτές και Φαρισαίοι!!!
Πολύ σοφά λέμε ότι ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει και κάθε λαός ανάλογα, τους κυβερνώντες που του πρέπουν!!!
Πρέπει κάποτε να ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ και να αντιληφθούμε πόσο Σημαντικοί είμαστε κ πόσο σοβαρές είναι οι επιπτώσεις των ενεργειών μας στο Σύμπαν!!!
Είναι πλέον τόσο προφανές ώστε δεν μπορούμε να το πιστέψουμε και καχύποπτα το "ψάχνουμε".... – οι "γάτες"!!!
Ανακαλύψαμε την συγνώμη και τις μετάνοιες γιατί φοβόμαστε να ΖΗΣΟΥΜΕ!!! Ανακαλύψαμε τον παράδεισο, τις μετενσαρκώσεις, κι ένα σωρό σοφιστείες για δήθεν μετά – θάνατον ζωή για να αναβάλουμε την ευθύνη της παρούσης, κ να προσδοκούμε τρομάρα μας ταπεινοί κ χεσμένοι απ’ το φόβο μας την Ανάσταση νεκρών ζώντας ως όντος ΝΕΚΡΟΙ!!!!
Μέσα στα σκοτάδια μ’ ένα κεράκι στο χέρι μαστουρωμένοι απ’ τα λιβάνια και τα αχ βαχ των ικεσιών για συγχώρεση κι έξω ο ήλιος λάμπει με την λάμψη των δισεκατομμυρίων "κεριών" του, η φύση τραγουδά κι ο φρέσκος αέρας μας απογειώνει στα ουράνια!!!
Φίλε μου ο θεός δεν κρύβεται γιατί είναι φως!! Δεν θέλει μυαλό για να τον νοιώσεις ούτε επέβαλλε δυσνόητους νόμους ώστε να χρειαζόμαστε νομικούς να μας τους ερμηνεύσουν!!! Δικηγόρους θέλει ο διάβολος το κτήνος, γιατί κι αυτό ακόμη νοιώθει την ανάγκη να απολογηθεί να λογοδοτήσει στους ανωτέρους του μόνο που ανώτεροι του δεν αναγνωρίζουν την ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ τους!!

YΓ.
Φίλε μου ζητώ συγνώμη για τις βιαστικές μου απαντήσεις αλλά αυτόν τον μήνα είμαι κυριολεκτικά πνιγμένος!!

Νά'σε πάντα καλά

Το άπειρο σύμπαν χωράει λογικά σε μια αθρώπινη αντίληψη ,διάνοια ;;;

Προτρέχω να γράψω , όχι είναι αδύνατον .

Η επίτευξη μιας καθαρά πνευματικής οντότητας ,απο μια θνητή ύπαρξη ;;;

Προτρέχω πάλι ,να απαντήσω .
Ναι είναι εφικτό ,εκτός βέβαια και αν το ανθρώπινο σώμα & πνεύμα είναι ένα και το αυτό πράγμα .

Όσον αφορά την επίτευξη μιας καθαρά πνευματικής οντότητας από μια θνητή ύπαρξη θα μπορούσες να επεξηγήσεις περαιτέρω τι εννοείς?
Νομίζω οτι μπερδεύτηκα λίγο....

Αγαπητέ lorenzo, στην αρχή του πιο πρόσφατου post σου αναφέρεσαι για την προσωπική - ατομική ευθύνη ενός ανθρώπου.
Ξέρεις, φίλε μου, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να το αποδεχθούμε αυτό.
Εχθές είχα μια συζήτηση με ένα καλό φίλο σχετικά με το αν δύναται κάποιος να αλλάξει λόγω άλλων ατόμων.
Πιστεύω, όπως κι εσύ, πως κανείς δε μπορεί να σε μετατρέψει σε "κτήνος" αν εσύ δεν το επιτρέψεις.
Όταν προσπαθείς να παραμένεις ακέραιος και να είσαι ο εαυτός σου, ασυγκίνητος από τις όποιες "σειρήνες" που προσπαθούν μια "μετάλλαξη" σου, τότε δε μπορεί να σε αλλάξει κανείς.

Φίλε μου Α Ω,
Ο τρόπος που εκφράζεσαι με μπερδεύει, γιαυτό δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά τι θέλεις να πεις ώστε η απάντηση μου να είναι ακριβής..
Ρωτάς αν στην ανθρώπινη αντίληψη – διάνοια? μπορεί να χωρέσει το άπειρο? σύμπαν κι απαντάς κατόπιν ότι αυτό είναι αδύνατον.
Και σε ρωτώ λοιπόν, πως μπορείς να ρωτάς για κάτι που δεν αντιλαμβάνεσαι?
….. Αυτό κι αν είναι Αδύνατον!!!

Στη συνέχεια αναρωτιέσαι αν είναι δυνατή η επίτευξη μιας καθαρά πνευματικής οντότητας από μια θνητή ύπαρξη κι απαντάς ναι, με την προϋπόθεση το σώμα και το πνεύμα να είναι διαφορετικά πράγματα?...?

Πνευματικούς ανθρώπους γνωρίζω ..αρκετές χιλιάδες και μάλιστα πολύ αξιόλογους!
Προφανώς μιλάς για Αγγέλους.. Αν ναι, τότε πως στην προηγούμενη ερώτηση-απάντηση σου μιλάς για το "Αδύνατον" της ανθρώπινης διάνοιας???...

Δεν κατάλαβα φίλε μου, μάλλον επακριβώς τις θεάσεις σου γιαυτό σε παρακαλώ αν θέλεις γίνε πιο σαφής..

Να σε καλά!

Φίλε μου Dying_Incubus,
χαίρομαι που ηρθες στην όμορφη παρέα μας κι ελπίζω με την συμμετοχή σου να γίνει ομορφότερη

Να διευκρινήσω ότι δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς εννοούμε με την ταπεινότητα και γιατί θεωρείται γενικότερα θετική (προφανώς την ερμηνεύω λίγο διαφορετικά από τους περισσότερους), το τεστ πάντως μου έβγαλε περίπου ένα 70% που το ερμηνεύει ως καλό ποσοστό, ούτε κολλημένη στην ταπεινοφροσύνη ούτε με ιδιαίτερα εγωϊστικές τάσεις.

quote:

---

Να διευκρινήσω ότι δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς εννοούμε με την ταπεινότητα και γιατί θεωρείται γενικότερα θετική (προφανώς την ερμηνεύω λίγο διαφορετικά από τους περισσότερους), το τεστ πάντως μου έβγαλε περίπου ένα 70% που το ερμηνεύει ως καλό ποσοστό, ούτε κολλημένη στην ταπεινοφροσύνη ούτε με ιδιαίτερα εγωϊστικές τάσεις.
Ostria

---

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Γιατί πρέπει να ονομάζουμε τα συναισθήματα μας και τις σκέψεις μας << πάθη>> δηλάδή κάτι μεμπτό απο το οποίο πρέπει να ξεφύγουμε και να μην τα ονομάζουμε << ιδιότητες>> που όλοι διαθέτουμε και τις κατευθύνουμε ανάλογα την ηθική και την συνείδηση μας?

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση σχετικά με την έννοια << αρρώστια>> και την έννοια << αδικία>> με κάποιους ανθρώπους σχετικούς με τον χώρο του εσωτερισμού.
Θεωρούσαν λοιπόν οτι όλα αυτά είναι δοσμένα καρμικά απο τον Θεό για να πάρουμε κάποιο μάθημα ή να ξεχρεώσουμε κάποια '' αμαρτία'' μας συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών.
Εγώ όμως σκεφτόμουν πως αν ο θεός είναι πατέρας όλων μας αποκλείεται να μας έδινε τόσα δεινά γιατί δεν μπορώ να φανταστώ κανένα γονέα να τιμωρεί έτσι το παιδί του.

Συνεπώς η τοποθέτηση αυτή του Lorenzo μου ακούγεται πιο συμβατή στην δική μου λογική.

<<Φίλε μου ο θεός δεν κρύβεται γιατί είναι φως!! Δεν θέλει μυαλό για να τον νοιώσεις ούτε επέβαλλε δυσνόητους νόμους ώστε να χρειαζόμαστε νομικούς να μας τους ερμηνεύσουν!!! Δικηγόρους θέλει ο διάβολος το κτήνος, γιατί κι αυτό ακόμη νοιώθει την ανάγκη να απολογηθεί να λογοδοτήσει στους ανωτέρους του μόνο που ανώτεροι του δεν αναγνωρίζουν την ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ τους!! >>

alfa-omega Οταν λές επίτευξη μιας πνευματικής οντότητας εννοείς αν μπορείς να ''συναντήσεις'' κάτι τέτοιο ή εννοείς να συμπεριφέρεσαι αποκλειστικά σαν πνεύμα στην υλική σου ζωή?

Τέλος πάντων να μην ξεφύγουμε από το θέμα.

quote:

---

Απορία ?

Το άπειρο σύμπαν χωράει λογικά σε μια αθρώπινη αντίληψη ,διάνοια ;;;

Προτρέχω να γράψω , όχι είναι αδύνατον .

Η επίτευξη μιας καθαρά πνευματικής οντότητας ,απο μια θνητή ύπαρξη ;;;

Προτρέχω πάλι ,να απαντήσω .
Ναι είναι εφικτό ,εκτός βέβαια και αν το ανθρώπινο σώμα & πνεύμα είναι ένα και το αυτό πράγμα .

Δεκτή κάθε καλοπροαίρετη κριτική σας .

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

quote:

---

Γιατί πρέπει να ονομάζουμε τα συναισθήματα μας και τις σκέψεις μας << πάθη>> δηλάδή κάτι μεμπτό απο το οποίο πρέπει να ξεφύγουμε και να μην τα ονομάζουμε << ιδιότητες>> που όλοι διαθέτουμε και τις κατευθύνουμε ανάλογα την ηθική και την συνείδηση μας?

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

Αγαπητή μου nst, τα συναισθήματα μας σαφώς και δεν είναι μεμπτά.
Κανείς άνθρωπος δε μπορεί να λειτουργεί μόνο με το νού, έχοντας παραμερίσει τα συναισθήματα του.
Πιστεύω πως πρέπει να υπάρχει μια αρμονία μεταξύ νού - καρδιάς, αν δεχθούμε οτι καρδιά = συναισθήματα.
Όταν όμως κυριαρχούν τα συναισθήματα μας επισκιάζοντας τη λογική μας, την καθαρή μας κρίση και μας εμποδίζουν να σκεφτούμε και να λειτουργήσουμε με τη λογική, τότε δεν γίνονται πάθη?

Φίλη Ostria, αναφέρεις:

quote:

---

Από την άλλη θα διαφωνήσω και με κάτι που είπε ο incubus. H βιωματική εμπειρία ακριβώς επειδή είναι υποκειμενική (στην ερμηνεία της) νομίζω ότι δεν μας εξασφαλίζει την σιγουριά της προσέγγισης της αλήθειας.

---

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Φίλε μου,
Κανένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν μπορεί να συμπεριφερθεί σαν ΚΤΗΝΟΣ!!!
Και κανένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν θα επιτρέψει τα ΚΤΗΝΗ να επικρατήσουν, ώστε να τον καταστήσουν Κτήνος!!!

---

quote:

---

alfa-omega Οταν λές επίτευξη μιας πνευματικής οντότητας εννοείς αν μπορείς να ''συναντήσεις'' κάτι τέτοιο ή εννοείς να συμπεριφέρεσαι αποκλειστικά σαν πνεύμα στην υλική σου ζωή?

Φιλικά

---

Συμφωνώ απολύτως φίλε μου, ότι αν "κοιτάξουμε" γύρω μας θα διαπιστώσουμε ό,τι λες κι ό,τι άλλο ακόμη θέλεις..

Αλλά αν κοιτάξουμε μέσα μας?

Ο κόσμος φίλε μου είναι όντος σ' αυτά τα χάλια, επειδή συνεχώς και για πολλά χρόνια, βολοδέρνει συρόμενος και φερόμενος πίσω από τους κάθε λογής «καθοδηγητές» «μπαστούνια» του, γιατί έχει ήδη πειστεί, ακούσια ή εκούσια, ότι είναι ανάπηρος, λειψός, δούλος, πεπεισμένος ότι γεννήθηκε και θα πεθάνει «αμαρτωλός», αρνούμενος ουσιαστικά να δεχτεί, αυτό που τύποις ο ίδιος διακηρύσσει ότι δηλαδή γεννήτορας του είναι ο Θεός! Κατ’ ουσίαν όμως πιστεύει πλέον, ότι είναι ο Διάβολος!! μιας κι όπως του χουν πει ότι αυτόν ακολούθησε εν τέλει ο προ, προ, προπάππους του ο Αδάμ... κι άρα ως εκ του "γεγονότος" και μόνον τούτου απώλεσε την Θεία αυτού καταγωγή και εξέπεσεν εις την "κόλαση"???!!!! της ζωής!!!?? Δηλαδή η Ζωή από δώρο έγινε ΤΙΜΩΡΙΑ!!!
Πόσο γελοίο φαίνεται, ακόμη και μόνον ως ανάγνωσμα!!!!!

Ναι φίλε μου έχεις δίκιο ο κόσμος είναι χάλια αλλά, ποιοι κάνουν κουμάντο στον πλανήτη που μας φιλοξενεί??!!! Ποιος ο Πλανητάρχης και οι δορυφόροι του??? Μήπως ομοϊδεάτες μου??? Δεν νομίζω!!!!
Ποιοι οι Πνευματικοί ηγέτες???? Ποιοι ακόμα, ακόμα οι νομπελίστες της Ειρήνης???!!!! Εν ονόματι ποίων Ιδανικών καθοδηγούν την ένθεη νεολαία ????
Εν ονόματι ποίων ιδανικών γεμίσαμε οίκους ευγηρίας για τους υπερήλικες??? Μην ψάχνεις πολύ δες τους ονοματισμούς τους!!! Ποιοι και στο όνομα ποιου ευλογούν τα όπλα που αιματοκυλούν αθώους και παιδιά??............κλπ, κλπ. κλπ…… Όλοι αυτοί φίλε μου καλέ, είναι ομοϊδεάτες μου???!!!
Όλοι αυτοί οι ταπεινοί Φιλάνθρωποι {άκουσον, άκουσον} που ρίχνουν τις βόμβες, βάζουν τις νάρκες, πουλούν τα σκληρά ναρκωτικά, μετά χτίζουν νοσοκομεία για να τους περιθάλψουν!! ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΙ???!!!!
Οι Φίλοι του σημερινού μέσου ανθρώπου, της ανθρωπότητας, μα όχι δικοί Μου, γιατί για μένα είναι εχθροί ΜΟΥ, εχθροί των Ανθρώπων, εχθροί της Ανθρωπότητας!!
Όταν ο άνθρωπος μπορέσει αυτό να το δει, ο Ίδιος, όχι να του το δείξουν, ούτε να του το περιγράψουν αλλά να το ΝΟΙΩΣΕΙ, να το βιώσει βαθειά μέσα του, ο δικός του εαυτός, face to face, μόνον τότε θα γίνει {ολοκληρωμένος κι όχι ανάπηρος} Άνθρωπος!!!

Φίλε μου είμαι σίγουρος ότι είσαι ένας ολοκληρωμένος Άνθρωπος μόνο που πιστεύεις ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν με νουθεσίες!!! Λάθος μέγα κατ' εμέ, αλλά και επαναλαμβανόμενο από πολλούς δυστυχώς!!!!

Όσο ο Άνθρωπος δεν μπορεί να δει κι ν' αποδεχτεί την πραγματική του Ανώτερη καταγωγή, αν δεν νοιώσει αυτό το μεγαλείο μέσα του! πάντοτε θα παραμένει μικρός κι επομένως κι οι πράξεις του μικροπρεπείς!!!

Κι αυτό δεν θα με πείραζε καθόλου!! Θα μπορούσα κιόλας να πω ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του και να ζήσει όπως θέλει!
ΟΜΩΣ,
οι Επιπτώσεις ενός Ανώτερου Γεννητικά Όντος όπως ο άνθρωπος είναι Ανάλογες Αυτής, έστω και ..εν αγνοία του!!!
Γι αυτό κόπτομαι φίλε μου όπως και συ, μόνο που διαφέρει η προσέγγιση που κάνουμε ως προς το φάρμακο!!

Να σε καλά

quote:

---

Αγαπητή μου, νομίζω πως για να προσεγγίσεις την Αλήθεια, τη Γνώση πρέπει να την βιώσεις.
Πως αλλιώς θα μπορέσεις να την αντιληφθείς?
Η Γνώση λοιπόν υπάρχει ήδη κι ίσως να βρίσκεται μέσα στον καθένα μας.
Δεν πρέπει λοιπόν να φτάσουμε σε αυτήν κι εμπειρικά?
Εάν εγώ πχ προσπαθήσω να σου πώ οτι κατέχω μέρος της Γνώσης και θελήσω να στην μεταδώσω, θα την κατανοήσεις επειδή προσπάθησα να στην δώσω εγώ?
Δεν θα πρέπει να την προσεγγίσεις εσύ?
Εγώ το μόνο που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν να σου "προτείνω" έναν τρόπο που πιστεύω πως θα σε οδηγούσε εκεί.
Ο δρόμος όμως που θα ακολουθούσες κι η προσέγγιση της Γνώσης θα ήταν κάτι το οποίο θα επέλεγες εσύ

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

Αγαπητή μου Ostria,
όλες μας τις γνώσεις που ονομάζουμε – χαρακτηρίζουμε ως βιωματικές είναι εκείνες, που κάθε φορά που τις ανασύρουμε για χρήση από την βιβλιοθήκη του μυαλού μας, δημιουργούν μέσα μας εικόνες, αίσθηση αφής, μυρωδιές, ήχους και γεύσεις!
Δηλαδή ενεργοποιούν πλήρως όλες μας τις αισθήσεις! Βέβαια πάντοτε ανάλογα με το ποιο? το σημαίνον που εμείς κατά την διαδικασία προσέγγισης της αποδώσαμε, δηλ. άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο, και κατά συνέπεια ενεργοποιούνται και τα ανάλογα συναισθήματα, σε, κατ’ αναλογία χαρακτήρα, ένταση! Έτσι γίνεται εμφανές ότι η ερμηνεία τους και η αντικειμενικότητα προσέγγισης {σωστό, λάθος}, διέπεται και εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία της Αρχής της ετερότητας!

Φιλία κι εκτίμηση

ΥΓ.
Φίλε Incubus νομίζω ότι θα συμφωνήσεις..

Αγαπητή Ostria, όταν προσεγγίζουμε την Αλήθεια μέσω των άλλων πιστεύω πως δεν την γνωρίζουμε.
Την "διδασκόμαστε"...
Αυτό που θέλω να πώ είναι πως για να γνωρίσεις κάτι δεν θα πρέπει να το έχεις βιώσει εμπειρικά?
Δεν θα πρέπει να έρθεις εσύ ο ίδιος σε επαφή μαζί του?

quote:

---

Διαφωνείς πάντως ότι η βιωματική εμπειρία μπορεί να μας οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα; Μία ίδια βιωματική εμπειρία, την βιώνω και την ερμηνεύω διαφορετικά από σένα. Ποιός από τους δύο μας έχει δίκιο; (μπορεί και κανείς από τους δύο)

---

In anticipation of my resurrection...

Καλέ μου incubus, όταν μαθαίνουμε από τα βιώματα των άλλων υπάρχουν δύο κίνδυνοι. Ο ένας είναι η πηγή της γνώσης (ο άλλος) να κάνει λάθος, οπότε τα μαθαίνουμε από αυτόν λάθος, και το δεύτερο να τα καταλάβουμε εμείς λάθος. Γι αυτό και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και όπως λες να μην επιβάλλουμε περιορισμούς, πράγμα αρκετά δύσκολο επειδή το μυαλό μας είναι λίγο ως πολύ προγραμματισμένο να τείνει προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση, διαφορετική για τον καθένα.

Ωραίο το παράδειγμα σου αγαπητή μου.. Όπως λες όλοι "ξέρουμε"…. Κλπ. Κλπ..
ΞΕΡΟΥΜΕ όμως? Ένας που έζησε μια πυρκαγιά η ακόμα καλύτερα επέζησε από μια πυρκαγιά, "ξέρει" το ίδιο μ’ έναν που δεν είχε αυτήν την τρομακτική οπτική εμπειρία, την εμπειρία του να νοιώσει την τρομακτική ζέστη από τις φλόγες στο κορμί του, την έλλειψη οξυγόνου ν’ αναπνεύσει, τις οσμές του καμμένου, τους υπόκωφους ήχους της φωτιάς όταν κατέτρωγε τα πάντα στο διάβα της και τέλος να του έχει μείνει εκείνη η πικρόστυφη γεύση στο στόμα…???
Ξέρουμε χμμ… ασφαλώς κι όλοι "ξέρουμε", όμως, πόσο κοντά στην ολοκληρωμένη γνώση της Αλήθειας είμαστε???
Θα μου πεις και τι να κάνουμε, να βάλουμε φωτιά για να μάθουμε??
Όχι, αλλά έως ότου γίνουμε μάρτυρες μιας τέτοιας εμπειρίας θα "ξέρουμε" αλλά δεν θα Ξ Ε Ρ Ο Υ Μ Ε!!!

Θα μου πεις πάλι ε, και?
Το σημαίνον εδώ είναι να αποδεχτούμε τι ακριβώς ξέρουμε και τι δεν ξέρουμε!!! Να έχουμε επίγνωση αυτού του Πραγματικού γεγονότος ώστε να καταλαβαίνουμε την διαφορά του ξέρω και του πραγματικά ΞΕΡΩ, να το αναγνωρίσουμε μέσα μας ως γνωσιακό κενό!!
Πρόσεξε λοιπόν, σκέψου, πόσο σοβαρό είναι το να μισο-ξέρεις κάτι από το να μην το ξέρεις καθόλου. Όταν δεν ξέρεις προσέχεις, αντίθετα όταν μισο-ξέρεις γίνεσαι ένας επικίνδυνος ξερόλας!!! Κι από τέτοιους δόξα τω θεώ έχουμε περίσσευμα!!!!

Να σε καλά!

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr