"Ζεις για σένα ή για τους άλλους? Τους κανόνες τους ορίζεις εσύ ή οι άλλοι?"

Τί σημαίνει να ζω για εμένα και τι σημαίνει να ζω για τους άλλους;
Τι σημαίνει να ορίζω εγώ τους κανόνες και τι σημαίνει να τους ορίζουν οι άλλοι;

Για να αναπτύξω το σκεπτικό θα υποθέσω πως όταν κάνεις των διαχωρισμό μεταξύ εμένα και των άλλων ουσιαστικά μιλάς για διαφορετικά "εγώ". Δηλαδή το "εμένα" αφορά το δικό μου "εγώ" και το "άλλους" αφορά τα εγώ των άλλων.

Οι δυο προτάσεις μπορούν να συνδυαστούν ως εξής (μιας και τις έβαλες δίπλα ως συνέχεια της σκέψης σου)

Α) Ζω για εμένα <=> ορίζω τους κανόνες
Β) Ζω για τους άλλους <=> ορίζουν οι άλλοι τους κανόνες

Δηλαδή γίνεται : "Ζεις για εσένα και ορίζεις τους κανόνες ή ζεις για τους άλλους και σου ορίζουν τους κανόνες;"

Μπορώ να διακρίνω τώρα τις εξής δυο περιπτώσεις :

1) Η περίπτωση να ζω αποκομμένος εντελώς από τους υπόλοιπους
Εδώ δεν δεν ισχύει η πρόταση Β και είναι προφανής ο λόγος.
Στην πρόταση Α δεν υπάρχει το δεύτερο σκέλος γιατί ανευ σχέσεων δεν υπαρχει λόγος να υφίστανται κανόνες.
Τι σημαίνει όμως το πρώτο σκέλος : "ζω για εμένα" και πως ορίζεται το εγώ σ' αυτήν την περίπτωση; Μπορεί να υπάρχει εγώ χωρίς σχέσεις ; Εγώ ορίζομαι από την σχέσεις μου με την οικογένειά μου, τους φίλους μου, την εργασία μου, την εθνικότητα μου και γενικά από ότι έχει να κάνει με την ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Το συσσωρευμένο σύνολο αυτών των σχέσεων είμαι εγώ. Χωρίς αυτές τις σχέσεις δεν θα υπήρχαμε εξ' αρχής. Δεν θα υπήρχε άνθρωπος πάνω στη γή και κατά συνέπεια ούτε και το "εγώ" έτσι όπως το ξέρουμε.

2)Η περίπτωση να ζω σε κοινωνία/ομάδα με άλλους ανθρώπους.
Εδώ οι δυο προτάσεις έρχονται ανταγωνιστικά σε αντίθεση μεταξύ τους καθώς η ισχύς της μιας αποκλείει την άλλη ως εξής :

Ζω για εμένα και ορίζω τους κανόνες στους άλλους αντί να ζω για τους άλλους και να μου ορίζουν τους εκείνοι τους κανόνες
ή
Ζω για τους άλλους και μου ορίζουν τους κανόνες αντί να ζω για εμένα και να ορίζω τους κανόνες στους άλλους.

Ξεχωρίζω δυο ακραίες περιπτώσεις και μια ενδιάμεση :

2α) Ολοι προσπαθούν να ορίζουν τους δικούς τους κανόνες και βρίσκονται σε μια διαρκή σύγκρουση που είναι τόσο έντονα δημιουργική ώστε να καταλήγει αυτοκαταστροφική. Εδώ το εγώ αυτοκαταστρέφεται και τελικά δεν υπάρχει. Το πολύ να επικρατήσει ένας (ο καν-ένας δηλαδή).
2β) Ολοι περιμένουν από τους άλλους να ορίσουν τους κανόνες και βρίσκονται σε μια κατάσταση παθητικής αναμονής. Σε ένα μη δημιουργικό τέλμα που είναι το ίδιο αυτοκαταστροφικό του "εγώ", αν υποθέσουμε ότι αυτό υπάρχει υποτυπωδώς (ουσιαστικά δεν υπάρχει δεν έχει καν γεννηθεί).
2γ) Η ενδιάμεση (λειτουργική) κατάσταση που κινείται μεταξύ των δύο πιο πάνω και είναι ένας συνδυασμός τους. Δηλαδή κάποιοι ζουν για τους άλλους και δέχονται τους κανόνες και οι υπόλοιποι είναι εκείνοι που ζουν για τους εαυτούς τους και ορίζουν τους κανόνες. Τώρα υπάρχει το εξής παράδοξο : Αν υπάρχουν πολλοί που θέλουν να ορίζουν τους κανόνες, αυτοί θα βρίσκονται σε συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ τους εώς ότου επικρατήσει ο ένας που θα ορίζει τους κανόνες και οι υπόλοιποι (όσοι είναι αυτοί) που θα τους δέχονται. Δηλαδή η τάση είναι πάντα προς την επικράτηση ενός έναντι των άλλων.

Στο 2α στην προσπάθειά τους να ζουν όλοι για τον εαυτό τους τελικά επικρατεί ένας, δηλαδή ο κανένας όπως είδαμε από την πρώτη περίπτωση.
Στο 2β ζώντας πάλι όλοι για τους άλλους τελικά δεν ζει κανένας για τον εαυτό του που είναι το ίδιο αυτοκαταστροφικό με του προηγούμενο.
Στο 2γ Τελικά ζει τουλάχιστον ένας για τον εαυτό του και οι υπόλοιποι για αυτόν. Αλλά τελικά όλοι αυτοί ζουν χάριν στους υπόλοιπους.

Με το δεδομένο ότι η ζωή συνεχώς ανανεώνεται, καμιά από τις παραπάνω καταστάσεις δεν μπορεί να εκδηλωθεί αυτόνομα και τελικά οι τρεις υποπεριπτώσεις είναι εξιδανικεύσεις μιας βασικής και αποτελούν διάσπασή της. Δηλαδή όλοι ορίζουν ως ένα σημείο που μπορούν τους κανόνες τους έστω και μετά από σύγκρουση και συμβιβασμό ή σε συνεργασία με άλλους και από κει και πέρα δέχονται τους κανόνες των άλλων ή αυτούς που έχουν βρει έτοιμους και δοκιμασμένους στη διάρκεια του χρόνου.

Είναι προφανές (και χωρίς ανάλυση) πως αν όλοι ακολουθήσουμε ταυτόχρονα την πρόταση : «ζήσε για εσένα και όριζε εσύ τους κανόνες» δεν θα βρούμε κανένα σημείο επαφής με τους άλλους, μόνο σύγκρουση. Πως μπορεί ένας μέσος άνθρωπος που με ελαφρά την καρδία αισθάνεται ανώτερος επειδή έτσι του είπαν και όχι επειδή με την αξία του και τον κόπο του έφτασε να εκδηλώσει την ανώτερη φύση του, να είναι ευτυχισμένος και να διαχέει αυτή την ευτυχία και την χαρά στους άλλους; Θεωρώ πιθανότερο να καταντήσει τύραννος του εαυτού του και των άλλων.

Αγαπητέ lorenzo

quote:

---

quote:

---

Και τότε τι είναι αυτό το καθαρά απόλυτο;

---

Είναι η γνώση του ποιος είμαι .

---

In anticipation of my resurrection...

Αν και το κείμενο με το ερώτημα "Ζεις για εσένα και ορίζεις τους κανόνες ή ζεις για τους άλλους και σου ορίζουν τους κανόνες;" αναφέρεται στον αγαπητό lorenzo επέτρεψέ μου να σου παραθέσω κάποιες απόψεις μου.

Στην περίπτωση που επιλέγω να ζω αποκομμένος από τους υπόλοιπους, σαφώς οι κανόνες ορίζονται από εμένα. Στην περίπτωση αυτή το εγώ υπάρχει αλλά πλάθεται με διαφορετικό τρόπο και έχει και διαφορετική κατεύθυνση. Κατά την δική μου άποψη γίνεται αρκετά ατροφικό αφού πολλές παράμετροι βασικοί για την κατανόηση του εαυτού μας πηγάζουν από την αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους.

Για την περίπτωση 2α

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν εγώ ζω με τους δικούς μου κανόνες θα πρέπει να έρχομαι σε αντιπαράθεση ας πούμε με σένα που έχεις τους δικούς σου. Γιατί αποκλείεις την περίπτωση μιας αρμονικής συμβίωσης ; Γιατί θα πρέπει εσύ να επιβληθείς στον δικό μου τρόπο διαχείρισης του εγώ μου; Και γιατί θα πρέπει ή δική μου δημιουργική να φαντάζει απειλή στην δική σου ύπαρξη; Κατά αυτήν την λογική βέβαια συμφωνώ ότι ούτε καν ένας δεν θα υπάρχει στο τέλος αφού θα έχουν αναλωθεί στον παραλογισμό της μοναρχίας. Όμως τελικά τίποτα δημιουργικό δεν υπάρχει σε αυτήν τη σύγκρουση.

Για την περίπτωση 2β

Αν κάποιος σε ένα σύνολο δεν φτιάχνει δικούς του κανόνες για τον α ή β λόγο, τακτική με την οποία εν γένει δεν συμφωνώ, αλλά δανείζεται και πλαισιώνεται από την νοοτροπία ή σκεπτική ενός άλλου, γιατί σαν αποτέλεσμα θεωρείς μόνο την αυτοκαταστροφή. Σαφώς και υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο. Και μάλιστα το να παρασιτεί κάποιος με ιδέες άλλων είναι αρκετά συχνό στην εποχή μας. Παρόλα αυτά όμως μην αποκλείεις το ενδεχόμενο ότι το εγώ μπορεί να εκκολαφτεί και να αναπτυχθεί σε δανεισμένα πλαίσια καιμάλιστα με τόσο υγιή τρόπο που να μπορέσει να δώσει σε κάποια στιγμή το δικό του πεδίο ορισμού.

Για την περίπτωση 2γ

Σαν συνδυασμός όπως κι εσύ αναφέρεις,απο την μια ερχόμαστε πάλι στα φαινόμενα καταπάτησης ή κατάκτησης ή επιβολής του δικού μας τρόπου διαβίωσης στον άλλο και από την άλλη σε παρασιτικές καταστάσεις εξαγνισμού της ανικανότητας του εγώ.

Γενικά δεν συμφωνώ στην λογική ότι το πεδίο ορισμού των κανόνων του εγώ θα πρέπει να περιορίζονται από τους άλλους. Και ακόμα περισσότερο στην λογική ότι η διεύρυνση αυτού του πεδίου θα πρέπει να έχει την μορφή επεκτατικής πολιτικής. Αντίθέτως αν τα σύνορα μπλέκονταν θα μπορούσε για παράδειγμα είτε να αγκαλιάσει είτε να βοηθήσει είτε να δανειστεί και να σεβαστεί τους κανόνες του άλλου.

Νομίζω πως η παύση της επιβολής του εγώ στους άλλους και η ανωτερότητα είναι σε πολύ πρώιμο στάδιο της ανωτερότητας και ίσως θα πρέπει να είναι θέμα σεβασμού και αποδοχής της διαφορετικότητας του καθένα.

quote:

---

Πως μπορεί ένας μέσος άνθρωπος που με ελαφρά την καρδία αισθάνεται ανώτερος επειδή έτσι του είπαν και όχι επειδή με την αξία του και τον κόπο του έφτασε να εκδηλώσει την ανώτερη φύση του, να είναι ευτυχισμένος και να διαχέει αυτή την ευτυχία και την χαρά στους άλλους; Θεωρώ πιθανότερο να καταντήσει τύραννος του εαυτού του και των άλλων.

---

quote:

---

"Ζεις για σένα ή για τους άλλους? Τους κανόνες τους ορίζεις εσύ ή οι άλλοι?"

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

Αυτό το ΕΣΩ – ταξίδι φίλε μου, δεν θέλει κόπο αλλά ΤΡΟΠΟ σκέψης ανάλογο.. Δεν μιλώ για την φυσική ικανότητα να συλλαμβάνει κανείς τα αντικείμενα σε όλες τους τις λεπτομέρειες αλλά για τη μεταφορική. Να κρατά την ουσία τους δηλαδή, και να τα οδηγεί σε μια καθαρότητα τέτοια, που να υποδηλώνει συνάμα τη μεταφυσική τους σημασιολογία..

Μόνο έτσι μπορείς να υπερνικήσεις το κτήνος μέσα σου!
Όλες οι συγκρούσεις οφείλονται σε παρεξηγήσεις δηλαδή σε παρανοήσεις δηλαδή σε νοητικά λάθη, σε στρεβλώσεις οπτικής!!!!
Όταν έχεις σαφή οπτική κ όταν επίσης γνωρίζεις ότι την ίδια ως ιδίας καταγωγής έχουν κι οι άλλοι, τότε πες μου σε παρακαλώ, πως μπορείς να μην φερθείς σαν Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ !!!!

Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ !!???
Όλοι χρησιμοποιούμε κατά κόρον τον όρο ΑΝΘΡΩΠΟΣ λες κ είναι κάτι που το ξέρουμε πια τόσο καλά, κάτι τόσο οικείο, κάτι απλό!!!
Ε, λοιπόν δεν έχουμε ιδέα γιατί πράγμα μιλάμε και φίλε μου πίστεψε με ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΠΛΟ!!!
Είναι το ίδιο δύσκολο όπως το να μιλάμε για τον Θεό! Και δεν βλαστημώ καθόλου, γιατί εμείς είμαστε έως τώρα τουλάχιστον, οι μόνοι ζωντανοί οργανισμοί στο Σύμπαν με τέτοιες Ιδιότητες, Συμπεριφορές κ Δράσεις!!!

Η μόνη λύση που εγώ βλέπω φίλε μου είναι να ανακαλύψουμε τον Άνθρωπο και την σημαντικότητα του πριν είναι πολύ αργά!! Όλα είναι θέμα ισορροπιών, αναλογιών…
Η Αναλογία μας οδηγεί στην επίγνωση της κληρονομιάς μας..
Εξίσωση προς τα Άνω, στο φως, στο Πατέρα.. κι όχι προς τα κάτω, στο σκότος, στο κτήνος!!! ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ = ΑΝΘΡΩΠΙΑ /ΟΣ

Η περίπτωση 2α αποκλείει την αρμονική συμβίωση από την ίδια της την υπόθεση. Εδώ η υπόθεση είναι πως εφόσον δεν μου ορίζουν οι άλλοι τους κανόνες θα πρέπει εγώ να ορίζω τους κανόνες στους άλλους και όλοι θα πρέπει να προσπαθούν να κάνουν το ίδιο. Δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση.
Γενικά πάντως δεν αποκλείω την αρμονική συμβίωση για την οποία κάνω νύξη στο 2γ. Παρεμπιπτόντως είναι και η πιο συμφέρουσα, τουλάχιστον από πρακτική άποψη (πέραν της συναισθηματικής της αξίας), με την προϋπόθεση όμως ότι υπάρχει πάντα ένα αντίπαλο δέος. Ίσως να είναι ακόμα πιο συμφέρουσα σε ένα διαφορετικό σύστημα αξιών χωρίς να είναι αναγκαία η ύπαρξη κανενός αντίπαλου δέους.

Η περίπτωση 2β είναι επίσης ακραία και από την υπόθεσή της θεωρείται πως κανείς δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλία για οτιδήποτε. Ολοι είναι σε κατάσταση παθητικής αναμονής. Εδώ ουσιαστικά δεν υπάρχει εγώ. Πάντως συμφωνώ πως το εγώ μπορεί να εκκολαφτεί και να αναπτυχθεί σε δανεισμένα πλαίσια ώστε να δώσει κάποια στιγμή το δικό του πεδίο ορισμού. Μόνο που αυτό το εγώ δεν θα έχει τίποτα το καινούριο να προσφέρει, απλώς θα αναπαράγει αυτό που έχει δανειστεί, ουσιαστικά δηλαδή το εγώ και την βούληση κάποιου άλλου. Αυτή η περίπτωση ανήκει στο 2γ,δηλαδή την ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ των δύο άλλων ακραίων και εξιδανικευμένων. Εδώ υπάρχουν σχέσεις συνεργασίας αλλά και ανταγωνισμού ή σύγκρουσης. Η αρμονία και η ισορροπία δεν επιτυγχάνεται μόνο με την συνεργασία αλλά και με την σύγκρουση. Αλλωστε και η συνεργασία έχει τη μορφή σύγκρουσης σε ένα άλλο επίπεδο.
Το πεδίο ορισμού των κανόνων του εγώ έτσι και αλλιώς περιορίζεται από αυτό των άλλων. Γι’ αυτό υπάρχουν θεσμοί, παραδόσεις, συνελεύσεις, κανόνες. Ο διάλογος που πραγματοποιείται εντός όλων αυτών είναι μια άλλη μορφή σύγκρουσης, πιο εκλεπτυσμένη θα μπορούσαμε να πούμε.

Τα σύνορα, που λες, μπλέκονται συνήθως εντός του στενού κύκλου των αγαπημένων μας ατόμων. Αυτό δε σημαίνει ότι καταργούνται αλλά ότι μεταφέρουν τη σύγκρουση κάπου αλλού, για παράδειγμα σε μια ομάδα ατόμων που συγκρούεται με μιαν άλλη εξαιτίας δύο μελών της που βρίσκονται σε σύγκρουση. Η βούληση της ομάδας επηρεάζεται από την σχέση της με το μέλος και το υποστηρίζει στην σύγκρουσή του με το μέλος μιας άλλης ομάδας όπου και από εκείνη την πλευρά γίνεται το ίδιο.

Αυτά ως διευκρινήσεις στο προηγούμενο ποστ.

quote:

---

Παρόλα αυτά όμως η ανωτερότητα δεν είναι κάτι σαν ένα επίπεδο που φτάνουμε και δεν μπορούμε να πέσουμε απ αυτό. Ούτε και το φτάνουμε επειδή κάποιος μας ανυψώνει σε αυτό. Εξάλλου, κατά την δική μου άποψη πάντα, η ανωτερότητα του εγώ μας ορίζεται από τα δικά μας εσωτερικά πιστεύω και σαν σημείο αναφοράς έχει τις πράξεις μας ως προς αυτά και όχι προς κάτι εξωτερικά οριζόμενο.
Ακόμα πιστεύω πως η εκδήλωση της ανωτερότητας είναι μία κατάσταση δυναμική. Μια κατάσταση που σε οποιαδήποτε στιγμή μπορούμε να την πλησιάζουμε ή να απομακρυνθούμε από αυτή ανάλογα με την θέση και διάθεση μας προς ένα εξωτερικό ερέθισμα.

---

Edited by - Δημήτρης on 05/02/2006 23:41:33

Κατ΄ αρχήν θα ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη γιατί απαντώ με quote αλλά λόγω έλλειψης χρόνου δεν έχω δυνατότητα για μεγάλα κείμενα.

quote:

---

Συμφωνώ απολύτως φίλε μου, ότι αν "κοιτάξουμε" γύρω μας θα διαπιστώσουμε ό,τι λες κι ό,τι άλλο ακόμη θέλεις..
Αλλά αν κοιτάξουμε μέσα μας?

---

Στο θέμα << κανόνας>> πιστέυω οτι υπάρχουν δύο παράμετροι.
Οι προσωπικοί κανόνες που θέτουμε εμείς οι ίδιοι στο εγώ μας και με βάση αυτούς αποφασίζουμε και επιλέγουμε [ επάγγελμα, συντρόφους, στόχους ζωής κλπ] και
οι γενικοί κοινωνικοί κανόνες τούς οποίους υποχρεωνόμαστε να δεχθούμε για να συμβιώσουμε ειρηνικά με τους άλλους.

quote:

---

Ο κάθε ένας είναι υπόλογος των πράξεων του. Εκεί αρχίζει το παιγνίδι του κάθε ανθρώπου με τη συνείδηση του.

---

Δεν κατά την άποψή μου δεν πρόκειται να υπάρξει άνθρωπος που να αγαπά χωρίς όρια και χωρίς όρους. Ίσως η μητρική αγάπη να προσεγγίζει κάτι το ιδεατό αλλά και αυτή πάλι στερεί κατά πολύ της παραπάνω πρότασης, δεδομένου ότι προορίζεται βασικά μόνο για δεδομένα άτομα. Όλη η ανθρωπότητα στερείται αυτής της ολοκλήρωσης, αν αυτή μπορεί να οριστεί κατά αυτόν τον τρόπο. Μπορούμε όμως όπως και εσύ λες να αγωνιζόμαστε για την μετάβαση και παραμονή στο φωτεινό μονοπάτι.

Φιλικά,

Νομίζω πως η τιμωρία έχει να κάνει με την πράξη και την απόδοση ευθυνών ως προς αυτήν. Η αγάπη έχει να κάνει με τον άνθρωπο αυτόν που κάνει την πράξη. Η νομοθεσία όπως αυτή ορίζεται κατά περίπτωση δεν μπορεί να ακυρωθεί από την αγάπη. Μπορεί βέβαια αν έχει την εξουσία να δώσει άφεση. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν είναι υπόλογος. Πάντα θα έχει ο άνθρωπος την άφεση από μια αγάπη άνευ ορίων, μια αγάπη που στέφεται προς όλους και όχι προς όλα.

quote:

---

Εχω διαπιστώσει οτι ακόμα και αν τις δούμε πολλές φορές προσπαθούμε να τις αποποιηθούμε για να ξεφύγουμε απο τις ερυνίες που υποβόσκουν ή γιατί δεν είναι έυκολο να δεχθούμε την ήττα του εγωισμού μας.

---

Trovadouros

...Ο lorenzo κάνει λόγο για αναλογία και επίγνωση. Μέσω της αναλογίας μπορούμε να αναγνωρίσουμε την κληρονομιά μας και να εξισωθούμε προς τα άνω, να γίνουμε άνθρωποι.
Αναλογία όμως ως προς τι ; Ποιος είναι ο πατέρας και ποιος τον ορίζει ;

Φίλε Δημήτρη,
Ανα-λογία εξ ορισμού αναφέρεται σε εξισορρόπηση που προκύπτει κατόπιν σύγκρισης δύο λόγων..
Η Επίγνωση των "λόγων" της είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε τα μέτρα και τα σταθμά που θα χρησιμοποιήσουμε για να ζυγίσουμε – συγκρίνουμε τα δύο προς διευκρίνιση αναλογίας μέρη, να είναι κ τα σωστά ώστε να εξάγουμε και το σωστό συμπέρασμα.
Θα κάνω μια παρατήρηση - ερώτημα που συχνά πυκνά το συναντάμε όλοι μπροστά μας καθημερινά, βάσει του οποίου ελπίζω να καταλάβεις κ το όλο σκεπτικό μου.
Γενικά κυριαρχεί απαισιοδοξία γύρω από την πρόοδο και το μέλλον του ανθρώπου;
Αν μπείτε στο Internet και δώσετε στο Google τις λέξεις Myth of Progress θα εμφανιστούν δεκάδες άρθρα και μελέτες με ένα κοινό παρανομαστή: ότι η πρόοδος είναι μύθος, φενάκη, απάτη.

Να την λοιπόν η Αναλογία κ να το προφανές συμπέρασμα που όλοι, ή σχεδόν όλοι καταλήγουν!!

Ας το αναλύσουμε τώρα για να δεις γιατί δεν ομιλώ για σύγκρουση αλλά για επίγνωση..
Λέγεται λοιπόν ότι η πρόοδος είναι μύθος!
Γιατί όμως η πρόοδος είναι μύθος;
Όπως λοιπόν λέω για να ορίσουμε {τον λόγο} την πρόοδο, πρέπει να έχουμε κάποιο κριτήριο, κάποια βάση ή αφετηρία. Σε μία αριθμητική πρόοδο αρχίζουμε από κάποιον αριθμό και ανεβαίνουμε. Και για να διαπιστώσουμε αν υφίσταται πρόοδος σε κάτι, πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου. Αν ένας μαθητής έπαιρνε 11 και τώρα παίρνει 16 λέμε (και σωστά) ότι προόδευσε. Κι αν ένας αθλητής πηδούσε 2 μέτρα και τώρα πέρασε τα 2.15 σίγουρα υπάρχει πρόοδος.
Αν όμως στον αθλητή μας βάλουμε τον πήχη στα τρία μέτρα και δεν τα πηδήσει, τότε μπορούμε να αγνοήσουμε τα 2.15 και να πούμε πως απέτυχε – και μάλιστα έμεινε 85 εκατοστά κάτω από τον στόχο. Δηλαδή, χάλια!
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η βάση του «μύθου». Βάζουμε τον πήχη πολύ ψηλά και μετά θρηνούμε επειδή αποτύχαμε. Παραγνωρίζουμε – ή δεν αξιολογούμε – αυτά που έχουμε κατορθώσει και κρίνουμε μόνο με βάση τα όσα (κατά τη γνώμη μας) θα έπρεπε να είχαμε καταφέρει.
Και ακόμη γενικότερα το προεκτείνουμε σε όλα!!! Να που χρειάζεται η Επίγνωση!! Κι αρχίζουμε έτσι και λέμε διάφορα.. Τι θα έπρεπε να έχουμε καταφέρει; Μα να είναι όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη, ευτυχείς, υγιείς, εύποροι, χορτάτοι, ελεύθεροι, χαρούμενοι (ενδεχομένως και αθάνατοι) και να ζούνε σε μία φύση απείραχτη, παρθένα, καθαρή, κλπ. Δηλαδή να έχουμε πραγματοποιήσει μία κατάσταση ουτοπίας.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι στη κρίση της αναλογίας δεν λαμβάνεται υπόψιν εξ αρχής το βασικότερο στοιχείο αυτής τούτης της λέξης… ο άλλος λόγος… το σημείο αναφοράς το σημείο εκκίνησης πριν ξεκινήσουμε την κρίση!! Μήπως δεν υπάρχει αυτός ο άλλος "λόγος" "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ" κ έτσι αναγκαστικά καταφεύγουμε? Η μήπως από συνήθεια κεκτημένη ταχύτητα καταφεύγουμε στην αυθαίρετη επινόηση κάποιου άλλου "λόγου" κατ' ουσίαν μύθου για την δημιουργία του οποίου όλοι μας συμβάλαμε ώστε να μη χρειάζεται να κοπιάζουμε να αναλύουμε κ να σκεφτόμαστε? Και ακόμη χειρότερα αλλά είναι γεγονός, μήπως αυτός ο τρόπος σκέψης τείνει για να μην πω ότι έχει ήδη γίνει κανόνας?!!!

Κι όμως φίλε μου υπάρχει κι άλλος λόγος - μέτρο της αναλογίας, κ μάλιστα θα ‘λεγα ότι είναι και το μόνο μέτρο και κριτήριο της προόδου: το παρελθόν.

Τον μαθητή που παίρνει τώρα 16 δεν θα τον κρίνω με βάση το 20, αλλά το 11 που έπαιρνε μέχρι σήμερα. Και σε σχέση με το παρελθόν έχουμε κάνει τεράστιες προόδους, σε όλους τους τομείς.
Όχι μόνο στην επιστήμη και την τεχνολογία (εκεί δεν το αρνούνται ούτε οι πιο φανατικοί αντιρρησίες – και πως θα μπορούσαν;) αλλά και στους καθαρά ανθρωπιστικούς και ανθρώπινους δείκτες.

Η ΑΝΑΠΗΡΙΑ μας φίλε μου προέρχεται από εμάς κ μόνον! Απ’ την τεμπελιά μας! Ξεκίνησε δειλά - δειλά πρώτα με τις κονσερβοποιημένες τροφές κι έφτασε ως εδώ δυστυχώς να ομιλούμε να σκεφτόμαστε και να αποφασίζουμε καταφεύγοντας στις κονσερβοποιημένες λύσεις, πακέτα, ρούχα γιουνισεξ, για όλες τις ηλικίες κι όλα τα μεγέθη!!

Τι να πω πια δεν ξέρω.. Ώρες ώρες σταματάει το μυαλό μου ακούγοντας κ ξανακούγοντας διαβάζοντας κ ξαναδιαβάζοντας αυτήν την καθολική μιζέρια και την κακομοιριά οσφριζόμενος την μπόχα της κλεισούρας των εγκεφάλων, όλων αυτών των προβεβλημένων δήθεν καθοδηγητών και δασκάλων καταστροφολόγων αρουραίων…
Φίλοι μου ας ανοίξουμε τα μάτια μας και ας κοιτάξουμε γύρω σας!

Ας αρχίσουμε από τα βασικά: πριν μόλις 200 χρόνια η δουλεία ήταν νόμιμη (ναι, όλοι οι σοφοί μας αρχαίοι την θεωρούσαν φυσικό πράγμα). Πριν 100 χρόνια ο μέσος όρος ζωής στον πλανήτη ήταν 30 χρόνια – τώρα είναι 67. Πριν 100 χρόνια μόνο σε πέντε κράτη ψήφιζαν και εκλέγανε τους ηγέτες τους – τώρα είναι 122.

Σύμφωνοι, πολλές εκλογές είναι στημένες, και πολλές δημοκρατίες είναι μόνο κατ’ όνομα – αλλά πρόοδος υπάρχει. Πριν 100 χρόνια η μισή υφήλιος ήταν αποικίες μερικών κρατών – τώρα δεν υπάρχει πια καμία.
Και πάλι πριν 100 χρόνια για να ακούσεις μουσική έπρεπε να πας σε συναυλία, στην Αθήνα δεν υπήρχε ούτε ένα μόνιμο θέατρο και το 80% των Ελλήνων ήταν αγράμματοι.

Πριν 50 χρόνια στο Λονδίνο δεν μπορούσες να αναπνεύσεις από την πράσινη ομίχλη-μπιζελόσουπα (smog, pea-soup) και ο Τάμεσης ήταν δηλητήριο. Τώρα ο αέρας είναι καθαρός και ο Τάμεσης γεμάτος ψάρια.
Πριν 35 χρόνια το 36% των ανθρώπων στις αναπτυσσόμενες χώρες λιμοκτονούσε – το 1996 το ποσοστό είχε πέσει στο 18% και σήμερα υπολογίζεται στο 12. Σύμφωνα με τις στατιστικές του ΟΗΕ, στα τελευταία πενήντα χρόνια έχουμε μειώσει την παγκόσμια φτώχεια περισσότερο από ότι στα τελευταία πεντακόσια.

Πριν 50 χρόνια δεν υπήρχε ούτε μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση που να νοιάζεται για τα θύματα της πολιτικής βίας, για το περιβάλλον, για τους άρρωστους και τους πεινασμένους – οι λιμοί στην Αφρική ήταν ειδήσεις στα ψιλά των εφημερίδων.

Σύμφωνοι, ο κόσμος απέχει πολύ από το να είναι τέλειος – αλλά δεν υπάρχει πρόοδος;
Νομίζω με το παράδειγμα αυτό να καταλάβατε τι εννοώ με τον όρο αναλογική σκέψη κ επίγνωση κ ποία η σπουδαιότης τους!!

Φίλε lorenzo, όπως σου είπα και σε προηγούμενο ποστ, αντιλαμβάνομαι (με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τέλος πάντων) πως προσεγγίζεις το θέμα από διαφορετικές πλευρές που μοιάζουν να είναι μεταξύ τους ακόμα και εκδιαμέτρου αντίθετες.

Φίλε μου Δημήτρη όντος οι σκέψεις μου μοιάζουν αντιφατικές όπως λες γιατί έχουμε μάθει να βολευόμαστε μόνον με τΟ "ΟΜΟΙΟΝ" και να μην εμβαθύνουμε περεταίρω αναζητώντας το "ΙΔΙΟΝ"!! Όσον δε αφορά τον "Πατέρα" εκ των "ιδιοτήτων" μας προκύπτει η απάντησις φίλε μου!

Να ‘στε καλά και να μην τεμπελιάζετε γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι "ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΚΟΠΟΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ"!!!

Η αγάπη χωρίς όρια και όρους επιτυγχάνεται με την βαθειά και απόλυτη πίστη του Ανθρώπου ότι το κάθε τι γύρω μας είναι δημιούργημα του θεού. Συγκεκριμένα για τον άνθρωπο δημιούργημα «κατ΄ εικόνα». Άνθρωπος εικόνα του θεού.

Η βαθειά αγάπη αυτού του ανθρώπου προς το Πρόσωπο του Θεού, στρέφεται και προς τις εικόνες του αλλά και κάθε δημιούργημα του.

Για να δημιουργηθεί όμως αυτή η Αγάπη πρέπει να πνιγεί στον άνθρωπο κάθε εγωιστικό ένστικτο μέσω της ταπεινοφροσύνης και της πλήρους αφοσίωσης στο Θεό.

Έτσι προκύπτει και η παρακάτω ευαγγελική ρήση:
«Αγαπήσεις κύριον τον θεόν σου εξ ολης της καρδίας σου και εν ολη τη ψυχη σου και εν ολη τη ισχύϊ σου και εν ολη τη διανοία σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν.»
Κατά Λουκά ι 10.

Η μητρική αγάπη είναι από τα χαμηλότερα πεδία αγάπης, που έχουν και όλα τα ζώα. Δεν πρέπει να μείνουμε σε αυτή……

Έτσι προκύπτει και η παρακάτω ευαγγελική ρήση:
«Αγαπήσεις κύριον τον θεόν σου εξ ολης της καρδίας σου και εν ολη τη ψυχη σου και εν ολη τη ισχύϊ σου και εν ολη τη διανοία σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν.»
Κατά Λουκά ι 10.

Θάθελα να σταθούμε σ’ αυτό το τελευταίο της ευαγγελικής ρήσης:
και να το εξετάσουμε λίγο πιο προσεκτικά…

«….,και τον πλησίον σου ως σεαυτόν.»

Τι βλέπουμε εδώ ρητά και πεντακάθαρα? Δεν ορίζεται ως Υπέρτατο Μέτρο σύγκρισης κι επομένως ως Υπέρτατος Στόχος, ως τελική ..Θέωση, η Αγάπη προς τον εαυτό μας???!!! Άρα τι λέει τελικά κι επί της ουσίας???, δεν λέει ότι απαραίτητη προϋπόθεση ή ακόμη καλύτερα το θεωρεί αυτονόητο ότι η αγάπη μας προς Εκείνον ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ είναι ΙΣΗ με την Αγάπη μας προς τους ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ!! Δηλαδή ουσιαστικά και πεντακάθαρα λέει ότι…είμαστε ΙΔΙΟΙ {Ιδιότητες}!!!

Ναι ακριβώς όπως άνθρωπος προς άνθρωπο έτσι κι άνθρωπος προς Θεό το ίδιο πράγμα!!!
Όχι ίσοι αλλά ισάξιοι, όχι όμοιοι αλλά ΙΔΙΟΙ ως έχοντες ίδιες ιδιότητες, κατ’ επέκταση προκύπτει και εκ της ΙΔΙΑΣ ΣΠΟΡΑΣ, ΙΔΙΑΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ, δηλαδή ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ προορισμού …ΘΕΟΙ!?!?!?
Φίλοι μου ξέρω ότι ίσως κάποιοι σοκαριστείτε, αλλά για σκεφτείτε το, ξαναψάξτε, το ΟΛΟ…

«Αγαπήσεις κύριον τον θεόν σου εξ ολης της καρδίας σου και εν ολη τη ψυχη σου και εν ολη τη ισχύϊ σου και εν ολη τη διανοία σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν.»

ΚΑΡΔΙΑ, ΨΥΧΗ, ΙΣΧΥ, ΔΙΑΝΟΙΑ!!!
Είναι προτροπή, συμβουλή Πατρός προς τέκνα, παραίνεσης με αντικειμενικό σκοπό την ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ!!!
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ!!!
Γιατί ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ!!!!

quote:

---

Η μητρική αγάπη είναι από τα χαμηλότερα πεδία αγάπης, που έχουν και όλα τα ζώα. Δεν πρέπει να μείνουμε σε αυτή……

---

Ούτε και εγώ μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου σχετικά με την μητρική αγάπη. Πιστεύω ότι είναι μία από τις πιο δυνατές μορφές της και από αυτές που δεν πεθαίνουν στο πέρασμα του χρόνου. Θα συμφωνήσω όμως ότι η αγάπη θέλει πολύ κόπο και έμπρακτη θυσία. Δεν αφιερώνεις εύκολα, όλη σου την καρδιά κα όλη σου την σκέψη σε ένα σκοπό όσο μεγάλος και ανώτερος είναι αυτός.

Φιλικά,

Σε αυτήν την ρήση πριν το σεαυτόν, υπάρχει και ο πλησίον. Που δεν πρέπει να ξεχνάμε, αν και ξεχνιόμαστε. Η λέξη αυτή παίζει γι εμένα τον βασικό ρόλο στην παραπάνω πρόταση. Η αγάπη προς τον εαυτό μας, κατά προσωπική άποψη η αγάπη προς τον εαυτό μας, ή καλύτερα η νοοτροπία που αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας, είναι σαν μέτρο σύγκρισης. Σύγκριση στην συμπεριφορά μας προς τον διπλανό μας και τον εαυτό μας. Εξάλλου αυτός ο διπλανός δεν είναι πλησίον αν εμείς δεν προσεγγίσουμε. Αν εμείς δεν αρχίσουμε να τον αγαπάμε, να προσφέρουμε, να θυσιάζουμε…και τελικά να φτάσουμε στο σημείο να είμαστε αμερόληπτοι μεταξύ του εαυτού μας και του πλησίον.

Είμαστε ίδιοι ως προς τις ιδιότητες, κατά εικόνα, δική μου άποψη, μιλάμε βλέπουμε κλπ, αλλά είμαστε και όμοιοι ως προς τον χαρακτήρα του. Έχουμε κάποια σπορά όπως αναφέρεις. Ένα μέρος του χαρακτήρα Του είναι και αυτό της αγάπης ή ακόμα περισσότερο αυτό που πλαισιώνει τον χαρακτήρα Του είναι η αγάπη. Η σπορά είναι στα χέρια μας, εμείς την καλλιεργούμε. Όμως αγαπητέ Lorenzo σε μία σπορά μεγαλώνουν και ζιζάνια τα οποία πρέπει να ξεχωριστούν και να καούν.

Φιλικά,

Καλή μου φίλη nst,
Σου ζητώ συγνώμη αν παρέλειψα να τοποθετηθώ στο ερώτημα σου αν και νομίζω ότι εμμέσως έχω απαντήσει..
Έχω περιγράψει σε παλαιότερο μου μήνυμα την σημασία της αναλογίας κ της επίγνωσης με το παράδειγμα της έννοιας πρόοδος κ πως αυτή έχει εντυπωθεί μέσα μας κ τους λόγους που αυτό συνέβη..
Αν τώρα αντί της έννοιας του όρου της αναλογίας της προόδου εξετάσουμε την έννοια του ορισμού της Αγάπης και κάνουμε την αναγωγή θα καταλήξουμε περίπου στα ίδια με διαφορετικά λόγια...
Είχα γράψει:
Κι όμως φίλε μου υπάρχει κι άλλος λόγος - μέτρο της αναλογίας, κ μάλιστα θα ‘λεγα ότι είναι και το μόνο μέτρο και κριτήριο της προόδου: το παρελθόν.
Αλήθεια θυμόμαστε πως αισθανόμασταν και τι εννοούσαμε όταν χρησιμοποιούσαμε τον όρο Αγάπη, τότε όταν ήμασταν ακόμη παιδιά, στην ηλικία της αθωότητας???
Υπήρχαν αλήθεια όρια, προϋποθέσεις, φρου φρου κι αρώματα όπως τώρα??
Ναι το καταλαβαίνω ότι έχω ανάγκη όταν δίνω να παίρνω αλλιώς δεν ισορροπώ!!
Τι όμως δίνω και τι ζητώ να πάρω????
Όλοι ξέρουμε ότι οι ζυγαριές ζυγίζουν βάρος.. Σωστά και με την βούλα της αγορανομίας!! Γιατί όμως ο χρυσοχόος δεν χρησιμοποιεί την ζυγαριά του χασάπη??!!! Εδώ βλέπουμε μια διαφορά που τη θεωρούμε εύλογη γιατί ο χρυσός είναι …ακριβός κ χρειάζεται ζυγαριά ακριβείας! Η ΑΓΑΠΗ ΤΙ ΕΙΝΑΙ?? Μήπως λοιπόν χρησιμοποιούμε λάθος ζυγαριά???!!! Μήπως πάλι συγκρίνουμε στην αξιολόγηση της ανταποδοτικότητας ανόμοια πράγματα??? Πχ. Καρπούζια με άχυρα??? Μήπως λίτρα με κιλά??? Καράτια με οκάδες???
Μα θα μου πεις κι εύλογα μα όλοι τρελαθήκαμε επιτέλους???
Όχι φυσικά, απλώς ΑΛΛΟΤΡΙΩΘΉΚΑΜΕ, μεταλλαχθήκαμε, μπερδέψαμε τα μπούτια μας!!! Πέσαμε με τα μούτρα στο γλυκό και καταντήσαμε σαν τα ζώα!!!
Έχει ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ ο καλός μου φίλος ο Αναστημένος που ΦΩΝΑΖΕΙ!!!!
Τι Μάνες μου λες τώρα και τι κουραφέξαλα, όταν το εμπόριο βρεφών οργιάζει!!!!!!!!
Πρέπει επί τέλους να αποκτήσουμε Επίγνωση του που πάμε!!!! Έχουμε χάσει την έννοια του ΜΕΤΡΟΥ!!! Δεν είναι όλα τα μέτρα και τα σταθμά ΙΔΙΑ είναι απλώς όμοια παρόμοια για να το καταλάβουμε καλύτερα!!! Ανήκουν στην ίδια κατηγορία{μονάδες μέτρησης} αλλά δεν είναι για όλες τις χρήσεις, έχουν Ιδιαιτερότητες, Ίδιες συμπεριφορές, ειδικούς κανόνες χρήσης..
Έχω γράψει ότι το παρελθόν είναι το μόνο μέτρο και κριτήριο της προόδου, το σημείο αναφοράς. Τι μας συμβαίνει και μεγαλώνοντας χάνουμε αυτό το ΘΕΙΟ ΔΩΡΟ, το δώρο της Αγάπης?!!! Τι φταίει και μεγαλώνοντας το βλέμμα μας {ο καθρέφτης της ψυχής μας} θολώνει!!?? Δείτε πόσο λαμπερό είναι το παιδικό βλέμμα!!! Δείτε πόσο φωτεινό είναι το παιδικό χαμόγελο!! Δείτε την Θεία Αγνότητα Του και αν έχετε μετά κουράγιο πέστε Σ’ ΑΓΑΠΩ χωρίς ΕΝΟΧΕΣ!!!
Δεν θα πω τίποτε άλλο… Νομίζω ότι όλοι το ΞΕΡΟΥΜΕ αλλά κάνουμε τους μ@@@ς… Ας κοιταχτούμε κατάματα επιτέλους κι ας αυτοσυστηθούμε με αυτόν τον παραμελημένο, απωθημένο, Ανώτερο Εαυτό μας!!! Ας κουβεντιάσουμε κι ας θυμηθούμε τα παλιά ωραία μας χρόνια, κι ας δούμε τι έφταιξε τι δεν κάναμε καλά κι ας ανασκουμπωθούμε να το φτιάξουμε.

Ναστε πάντα καλά
και να χαμογελάτε το χαμόγελο είναι Αγάπη είναι η ζωή κι είναι ωραία, μόνο που εμείς από δικά μας λάθη δεν το βλέπουμε!!!

quote:

---

Αλήθεια θυμόμαστε πως αισθανόμασταν και τι εννοούσαμε όταν χρησιμοποιούσαμε τον όρο Αγάπη, τότε όταν ήμασταν ακόμη παιδιά, στην ηλικία της αθωότητας???
Υπήρχαν αλήθεια όρια, προϋποθέσεις, φρου φρου κι αρώματα όπως τώρα??

---

quote:

---

Μεγαλώνοντας και ξεφεύγοντας απο την ομπρέλλα του πατρικού μας σπιτιού οπου όλα ήταν τακτοποιημένα και δεν υπήρχε κανένα άγχος επιβίωσης, αντιμετωπίζουμε τον πραγματικό κόσμο. Δεν νομίζω οτι χάνουμε το δώρο της αγάπης αλλά το φυλάμε και το εμφανίζουμε όπου θεωρούμε οτι αξίζει.

Συμφωνώ οτι ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πολύ καλύτερος αν δεν υπήρχε τόση καχυποψία και τόσο ψέμα και φθόνος αλλά εφ' όσον τα βρίσκουμε μπροστά μας δεν πρέπει να προστατευτούμε?

---

In anticipation of my resurrection...

Δεν θέλω να επιμείνω. Δεν εξομοίωσα την μητρική αγάπη στους ανθρώπους με τα ζώα. Το σχόλιο μου είχε την έννοια ότι δεν πρέπει να μείνουμε εκεί.

Η ουσία είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να διαβεί μεγάλη κλίμακα και σε ορισμένες περιπτώσεις να μην ξεχωρίζει από τα ζώα. Μην ξεχνάς «μανάδες» που πετάνε τα παιδία τους στη θάλασσα ή στα σκουπίδια.

Το συναίσθημα ή η λογική επεξεργασία δεν μας κάνουν ανθρώπους. Μόνο η ανθρωπιά μας κάνει ανθρώπους.

Αυτή η Αγάπη δεν είναι ένα θετικό συναίσθημα θέλει πολύ κόπο και έμπρακτη θυσία όπως λέει ο φίλος Τροβαδούρος.

quote:

---

Έχω ξαναρωτήσει παραπάνω ΠΟΥ θα στρέφεται αυτή η αγάπη και δεν πήρα καμία συγκεκριμένη απάντηση.

---

quote:

---

Το θέμα είναι πως ένας άνθρωπος όταν είναι παιδί έχει μέσα του τόση αγνότητα και τόσο καθαρή καρδιά που ούτε φοβάται να ανοιχτεί, ούτε είναι καχύποπτο αλλά αντιθέτως εκδηλώνει την αγάπη του και την δείχνει αυθόρμητα

---

Το συρματόπλεγμα

ΤΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ δίπλα στο σπίτι μας είχε πουληθεί από καιρό. Δεν νοιάστηκαν ωστόσο οι νέοι ιδιοκτήτες να το περιφράξουν - κι έτσι αποτελούσε ακόμη τη συνέχεια του κήπου μας.
Ήταν μια άχρηστη συνέχεια. Ποτέ σχεδόν δεν περπατούσαμε προς τα εκεί. Τα πεύκα γέμιζαν τη γη πευκοβελόνες και είχε σχηματιστεί ένα στρώμα τόσο παχύ, που είχε υποκαταστήσει το χώμα. Από γειτονικά γιαπιά πετούσαν καδρόνια, παλιοσίδερα, και χώματα. Σε μιαν άκρη είχαν ρίξει και κάτι άχρηστα σπασμένα έπιπλα.
Όμως, όταν χαμήλωνε το βράδυ, ο ήλιος, το δάσος (έτσι το λέγαμε) έπαιρνε μια όψη μαγική. Πύρωνε ο ήλιος τις ξερές πευκοβελόνες κι έκανε λίμνες - λίμνες χρυσές πάνω στη γη. Ήταν το "δάσος της δύσης". Και την άνοιξη είχε αηδόνια. Κάθε βράδυ.
Αυτές ήσαν μικρές στιγμές που σπάνια τις χαιρόμασταν. Πνιγμένοι στη δουλειά, ούτε το δικό μας κήπο δεν είχαμε καιρό να δούμε - όχι το πέρα οικόπεδο. Συχνά μάλιστα παραπονιόμασταν πως, ξέφραγο όπως ήταν, είχε καταντήσει σκουπιδαριό. Κάποιος είπε να ειδοποιήσουμε τον ιδιοκτήτη να το φράξει. Μπαίναν και κάτι σκύλοι και κυνηγούσαν τους γάτους μας.
Και προχθές, την ώρα που λείπαμε, ήρθαν εργάτες και περιφράξανε το οικόπεδο. Ένα άσχημο συρματόπλεγμα ήρθε και κόλλησε πλάι στο σπίτι, έκοψε στα δυο την πλαγιά του κήπου, χώρισε τα πεύκα σε "δικά μας" και "δικά τους". Ξαφνικά όλα άλλαξαν.
Για τ' αηδόνια βέβαια θα είναι σύμπτωση που έπαψαν να τραγουδούν. Πέρασε η εποχή τους και έτυχε να συμπέσει. Γιατί τώρα, τι ξέρουν τ' αηδόνια από το συρματόπλεγμα; Αλλά εμείς δεν μπορούμε πια να κάτσουμε στον κήπο. Ασφυξία μας πιάνει και στένεμα φοβερό. Σαν να μας έκλεισαν μέσα, σαν να περιφράξανε εμάς κι όχι το δίπλα οικόπεδο.
Ο κήπος μας έχασε την ανάσα του, την προοπτική του, την άπλα του. Ο ήλιος δύει βέβαια πάλι στο ίδιο μέρος, αλλά οι χρυσές λίμνες μέσα από το συρματόπλεγμα δεν είναι ωραίες. Μαύρο πλέγμα τυπώνεται στο χρυσό. Σκύλοι δεν μπαίνουν πια, όμως οι γάτοι μας δεν μοιάζουν ευτυχείς. Σαν να τους πλακώνει κι αυτούς το συρματόπλεγμα. Πάνε κοντά, το μυρίζουν, το εξετάζουν και απορούν.
Θα μου πείτε - δεν έχει τέσσερις πλευρές ο κήπος σας; Γιατί μόνο τη μία κοιτάτε; Μα, όπως όταν βγάζεις δόντι η γλώσσα σου μόνον εκεί πηγαίνει (δεν έχεις τόσα άλλα δόντια;) έτσι και το μάτι. Αυτόματα πέφτει σ' αυτή τη μεριά και στυλώνεται και μένει. Εκεί είναι το τραύμα.
Ο ωραίος κήπος, ο περιποιημένος, με το γκαζόν, τις τριανταφυλλιές και τους θάμνους, έχασε τώρα τη μισή του δόξα. Έχασε το φόντο του - το άσχημο πευκόδασος πάνω στο οποίο προβαλλόταν.
Έτσι χάσαμε τον μισό κήπο, και (μαζί) την ομορφιά όλου του κήπου - πριν να χάσουμε και τον άλλο μισό. Γιατί σύντομα πρέπει να φύγουμε (το σπίτι δεν μας ανήκει). Νιώθαμε από καιρό σαν τους πρωτόπλαστους. Ποια αμαρτία θα μας εξόριζε από τον ωραίο κήπο; Ίσως η αμαρτία όλων μας, που κάναμε τους κήπους τόσο ακριβούς και τόσο σπάνιους - που κανείς πια δεν μπορεί να τους χαρεί.
Δεν ξέρω αν θα είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο ν' αφήσουμε τον κήπο, έτσι που τον τραυμάτισαν βαριά. Ωστόσο, πρώτη φορά ένιωσα τι σκληρό, απάνθρωπο και αφύσικο πράγμα είναι ένα συρματόπλεγμα. Γυαλίζει το μέταλλό του καινούργιο, η γεωμετρική του στειρότητα προδίνει κάθε ρυθμό της φύσης, η κρυάδα του παγώνει φυτά και ζώα. Ούτε ένα πουλάκι δεν είδα να κάθεται επάνω του - κι ας είναι γεμάτος πουλιά ο κήπος.
Σίγουρα θα μου πείτε πως αυτό το συρματόπλεγμα είναι αθώο μπροστά σ' εκείνα που είδαν ανθρώπους να πεθαίνουν, να βασανίζονται, να λιώνουν. Και βέβαια δεν είναι αυτό το συρματόπλεγμα του Άουσβιτς ή του Αη-Στράτη. Αλλά, πέστε μου, ξέρετε ένα συρματόπλεγμα που να είναι καλό, ζεστό, όμορφο; Όλα τα συρματοπλέγματα - από το ειρηνικό ενός φράχτη μέχρι το άγριο της φυλακής, του φρενοκομείου, του στρατοπέδου - είναι απάνθρωπα.
Και, εδώ που τα λέμε, κάθε φράχτης είναι απάνθρωπος. Είναι κάτι που χωρίζει τους ανθρώπους. Δικό μου - δικό σου, λέει ο φράχτης. Εγώ - εσύ, λέει ο φράχτης. Φίλος - εχθρός, λέει. Όριο είναι ο φράχτης, σύνορο, τέρμα, απαγόρευση. Ό,τι χωρίζει τους ανθρώπους είναι κακό. Καλό είναι ό,τι τους ενώνει.
Βέβαια, ένας παλιός φράχτης, φορτωμένος περικοκλάδα, χτισμένος πελεκητή πέτρα, χορταριασμένος και χαραγμένος από τον καιρό, μπορεί να είναι όμορφος. Ξεχνάς το ρόλο του, θαυμάζοντας τα σχέδια του χρόνου και της φύσης επάνω του. Ενώ το συρματόπλεγμα είναι και απάνθρωπο και άσκημο. Άσκημο σαν όλο τον "καινούριο" πολιτισμό του μέταλλου, του πλαστικού και του τσιμέντου.
Πολύν καιρό μετά, όταν θα έχουμε αφήσει χρόνια πίσω αυτόν τον κήπο, το συρματόπλεγμα θα χορταριάσει, θα καλυφθεί από αναρριχώμενα, θα σκουριάσει λίγο και θα χαθεί. Αυτοί που θα 'ρθουν μετά από μας, θα το θεωρήσουν αυτονόητο. Εκεί, γι' αυτούς, θα τελειώνει ο κήπος. Και δεν θα σκεφθούν ότι κάποτε ο κήπος ήταν απέραντος. Ότι κάποτε δεν υπήρχαν καθόλου συρματοπλέγματα, ούτε φράχτες• και η γη ήταν μία για όλους.
Έτσι παίρνουμε τα όρια για αυτονόητα και τυφλωνόμαστε. Έτσι δεχόμαστε τη σκλαβιά, τη διάκριση, την αποξένωση. Αυτονόητα. Η συνήθεια είναι ο θάνατος της ελπίδας.
Το βράδυ κάθισα στον κήπο και περίμενα, ώσπου η δροσιά του Μάη έφτασε στο κόκαλο. Ούτε απόψε άκουσα αηδόνια. Περίμενα ως αργά, αργά τη νύχτα. Δεν τραγούδησαν. Φοβάμαι πως δεν θα ξανατραγουδήσουν για μας.

(Από το Παρόλα Αυτά)
Νίκος Δήμου Πεζά

Αφιερωμένο με αγάπη...

Αγαπητοί φίλοι,
Υπάρχει ελάχιστη σχέση ανάμεσα στην αλήθεια και την κοινωνική "πραγματικότητα". Υπάρχουν γύρω μας ψευδογεγονότα, στα οποία εμείς προσαρμοζόμαστε με την κατάλληλη γι’ αυτό ψευδή συνείδηση, που μας επιτρέπει να θεωρούμε αυτά τα ψευδογεγονότα σαν τάχα αληθινά και πραγματικά, πολλές φορές μάλιστα ακόμα και σαν τάχα ωραία.

Στην ανθρώπινη κοινωνία η αλήθεια βρίσκεται πλέον λιγότερο σε αυτό που όντως είναι τα πράγματα και περισσότερο σε αυτό που δεν είναι. Πρόκειται για μία κοινωνική πραγματικότητα εξαιρετικά απεχθή, από την στιγμή που κάποιος την κοιτάξει κάτω από το φως της εκτοπισμένης αλήθειας. Ακόμα και η ίδια η ομορφιά σχεδόν δεν είναι πια υπαρκτή, εκτός και εάν αποτελεί και αυτή ένα ψέμα.

Τι πρέπει άραγε να πράξουμε εμείς, εμείς που είμαστε νεκροζώντανοι, εμείς που ζούμε στην τακτικά κλονιζόμενη ενδοχώρα μίας γερασμένης κεφαλαιοκρατίας.

Μπορούμε άραγε να πράξουμε τίποτε περισσότερο από το να αντικαθρεφτίζουμε απλώς την παρακμή που επικρατεί γύρω μας και μέσα μας.

Μπορούμε άραγε να κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να τραγουδάμε τα πικρά και λυπητερά άσματα της απογοήτευσης και της ήττας.

Τόσο οι απαιτήσεις του παρόντος, όσο και η αποτυχία του παρελθόντος, είναι μία και η αυτή: απαιτείται η σύνταξη μίας στο έπακρο αυτοσυνειδητής και αυτοκριτικής ανθρώπινης έκθεσης της ανθρωπότητας.

Τώρα πια, κανείς και καμμία δεν μπορεί να στοχάζεται, να αισθάνεται ή να πράττει, εάν προηγουμένως δεν θέσει ως αφετηρία την δική του ή την δική της αλλοτρίωση… Είμαστε όλοι μας δολοφόνοι και πόρνες, ανεξάρτητα από την κουλτούρα, την κοινωνία, την τάξη και το έθνος όπου ανήκουμε, ανεξάρτητα από το πόσο "ομαλούς", "ηθικούς" ή "ώριμους" θεωρούμε τους εαυτούς μας.

Η ανθρωπότητα είναι ολότελα αποξενωμένη από τις αυθεντικές της δυνατότητες. Η παραμορφωμένη μας οπτική, μας εμποδίζει να τηρήσουμε κάποια σαφή θέση απέναντι στην υγεία του κοινού νοός ή απέναντι στην παραφροσύνη του αποκαλούμενου τρελλού. Και οπωσδήποτε, εκείνο που απαιτείται είναι κάτι περισσότερο από κάποιο παθιασμένο ξέσπασμα μίας εξαγριωμένης ανθρωπότητας.

Η αλλοτρίωσή μας έχει ισχυρότατες ρίζες. Για κάθε σοβαρή θεώρηση οποιασδήποτε πλευράς του τωρινού διανθρώπινου βίου, βασικότατο κίνητρο αποτελεί η συνείδηση αυτού του γεγονότος. Θεωρημένη από διαφορετικές προοπτικές, ερμηνευμένη μέσα από διαφορετικές μεθόδους, ή εκφρασμένη με διαφορετικά ιδιώματα, αυτή η συνείδηση είναι που συνενώνει στοχαστές τόσο διαφορετικούς, όπως ο Μάρξ, ο Κίρκεγκαρντ, ο Νίτσε, ο Χάϊντεγκερ, ο Τίλλιχ και ο Σαρτρ.

Είμαστε αποβλακωμένες και παραφρονημένες υπάρξεις, ξένοι απέναντι στους αληθινούς εαυτούς μας, ξένοι ο ένας απέναντι στον άλλον και απέναντι στον υλικό και πνευματικό κόσμο, αποξενωμένοι ακόμα και από μία ιδανική πλευρά τρέλλας, την οποία μπορούμε ίσως να αντιληφθούμε αλλά όχι και να υιοθετήσουμε.

Γεννιόμαστε δίχως να το έχουμε επιλέξει, σε έναν κόσμο όπου υποχρεωτικώς μας περιμένει η αλλοτρίωση. Είμαστε όχι μόνον δυνητικά άνθρωποι, αλλά επιπροσθέτως σε κατάσταση πλήρους αλλοτρίωσης, μία κατάσταση η οποία σαφώς δεν αποτελεί την λογική κατάληξη κάποιας φυσικής διαδικασίας. Η αλλοτρίωση σαν παρούσα μοίρα μας, έχει επιτευχθεί αποκλειστικά με την χρήση μίας εξωφρενικής ποσότητας βίας, την οποία επί αιώνες έχουν επιβάλει ανθρώπινα όντα επάνω σε άλλα ανθρώπινα όντα.

Τα πρότυπα που θα παρουσιάσω στην συνέχεια του παρόντος δεν έχουν επί τούτου ταξινομηθεί για ν’ απεικονίσουν την ανθρώπινη υποδούλωση… Περιορίστηκα απλώς στην παρουσίαση μερικών μόνον από αυτά, τα οποία εγώ ο ίδιος έχω συναντήσει. Οι πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό για να τα περιγράψω είναι κόμποι, πλέγματα, πέδες, αδιέξοδα, διαξεύξεις, στρόμβοι, δεσμά.

ΜΕΡΙΚΟΙ "ΚΟΜΠΟΙ":

1. Παίζουν ένα παιγνίδι. Παίζουν ότι δεν παίζουν ένα παιγνίδι. Εάν τους δείξω ότι καταλαβαίνω ότι παίζουν, θα παραβώ τους κανόνες και θα έχω συνέπειες. Πρέπει να παίξω το παιγνίδι τους, Να παίξω ότι δεν καταλαβαίνω ότι καταλαβαίνω το παιγνίδι.

2. Κάτι πρέπει να συμβαίνει με αυτόν γιατί δεν θα δρούσε όπως δρα, εκτός αν συνέβαινε κάτι, άρα δρα όπως δρα, γιατί κάτι συμβαίνει με αυτόν. Αυτός δεν νομίζει ότι κάτι τού συμβαίνει, γιατί ένας από τους λόγους που κάτι συμβαίνει με αυτόν είναι ότι δεν νομίζει ότι κάτι συμβαίνει με αυτόν, άρα πρέπει να τον βοηθήσουμε να συνειδητοποιήσει, πως το ότι δεν νομίζει ότι κάτι συμβαίνει με αυτόν είναι ένας από τους λόγους που κάτι συμβαίνει με αυτόν.

3. Η Άλφα δεν σέβεται τον εαυτό της. Δεν μπορεί να σεβαστεί όποιον την σέβεται. Μπορεί να αγαπήσει μόνον κάποιον που δεν την σέβεται. Αγαπάει τον Βήτα γιατί δεν την σέβεται. Περιφρονεί τον Γάμα γιατί δεν την περιφρονεί. Μόνο ένα περιφρονητέο άτομο μπορεί να σεβαστεί κάποιον τόσο περιφρονητέο όσο η Άλφα. Η Άλφα δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον, τον οποίο περιφρονεί. Παρόλο όμως που αγαπάει τον Βήτα, δεν μπορεί να πιστέψει ότι εκείνος την αγαπάει. Ποια απόδειξη μπορεί να έχει άραγε από αυτόν,

4.
- "Νομίζεις ότι είμαι ηλίθια,"
- "Όχι, δεν νομίζω ότι είσαι ηλίθια…"
- "Πρέπει να είμαι ηλίθια, που νομίζω ότι νομίζεις ότι είμαι ηλίθια, εάν δεν το νομίζεις. Διαφορετικά πρέπει να λες ψέμματα. Είμαι ηλίθια ούτως ή άλλως, που νομίζω ότι είμαι ηλίθια, αν είμαι ηλίθια που νομίζω ότι είμαι ηλίθια, αν δεν είμαι ηλίθια που νομίζω ότι νομίζεις ότι είμαι ηλίθια, αν δεν το νομίζεις. Είμαι γελοία".
- "Όχι, δεν είσαι".
- "Είμαι γελοία που νοιώθω γελοία όταν δεν είμαι. Πρέπει να γελάς μαζί μου, που νοιώθω ότι γελάς μαζί μου αν δεν γελάς μαζί μου".

5. Είναι δυστυχισμένος που είναι δυστυχισμένη. Είναι δυστυχισμένη που είναι δυστυχισμένος. Ο Άλφα είναι δυστυχισμένος που η Βήτα είναι δυστυχισμένη. Η Βήτα είναι δυστυχισμένη που ο Άλφα είναι δυστυχισμένος που η Βήτα είναι δυστυχισμένη που ο Άλφα είναι δυστυχισμένος που η Βήτα είναι δυστυχισμένη. Η Βήτα αισθάνεται ενοχή για το ότι είναι δυστυχισμένη επειδή ο Άλφα είναι δυστυχισμένος που η Βήτα είναι δυστυχισμένη. Ο Άλφα αισθάνεται ενοχή που η Βήτα είναι δυστυχισμένη επειδή νομίζει ότι αυτός οφείλει να την κάνει ευτυχισμένη. Η Βήτα νοιώθει ενοχή για το ότι ο ¨Άλφα νοιώθει ενοχή που η Βήτα νοιώθει ενοχή που ο Άλφα νοιώθει ενοχή.

Δηλαδή το πράγμα πάει κάπως έτσι Δεν είμαι σωστός, άρα, είμαι ένοχος, γιατί δεν είμαι σωστός, γιατί είμαι ένοχος, άρα δεν είμαι σωστός

Είμαστε "παράξενα τραίνα" τελικά ή δεν είμαστε???

κΑλησπερίζΩ σας + σας ΑγάπΩ συνΑνθρΩποι

Να κάνω και εγώ μια σύνθεση

Α) Είμαι μυστήριο τραίνο άρα δεν είμαι κανονικό τραίνο γιατί είμαι μυστήριο τραίνο

Β) Είμαι κανονικό τραίνο άρα δεν είμαι μυστήριο τραίνο γιατί είμαι κανονικό τραίνο

Συμπέρασμα : είμαι ένα παράξενο τραίνο !

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr