Θα έλεγα ότι θα πρέπει να φροντίζουμε να διαλογιζόμαστε κατά την διάρκεια της ημέρας, αυτό σημαίνει ότι έτσι ο εσωτερικός μας κόσμος θα βρίσκεται σε μια κατάσταση ιδιαίτερης αντιληπτικής ευαισθησίας. Έτσι θα προσλαμβάνει τις εντυπώσεις με τέτοιο τρόπο, που θα τις αποτρέπει να γίνουν βορά του εγώ μας. Αν κάποιος, για παράδειγμα, μας επαινέσει, ή μας κατηγορήσει, εμείς αντιδρούμε με υπερηφάνεια, ή με οργή και απογοήτευση. Αυτή είναι πάντα η αντίδραση του εγώ. Όταν ο νους βρίσκεται σε διαλογιστική κατάσταση, η αυξημένη επίγνωση μας επιτρέπει να διαπιστώσουμε επί τόπου τις αντιδράσεις του εγώ, γιατί δεν είμαστε αφηρημένοι και τις εξαλείφει (γιατί αυτές ξεκινάνε από την σκέψη της προσβολής και του ότι είμαστε κάποιοι σπουδαίοι), χωρίς εμείς να αναγκαστούμε να τις καταπιέσουμε, πράγμα το οποίο θα δημιουργούσε παραμορφώσεις μέσα μας. Όταν δεν σκεφτόμαστε, δεν μπορούμε φυσικά να τροφοδοτήσουμε την οργή μας με σκέψεις... Αλλάζει έτσι η συμπεριφορά μας και η στάση μας απέναντι στην ζωή και στον εαυτό μας. Κάτι τέτοιο ενδέχεται να μην μας είναι ιδιαίτερα επιθυμητό. Ίσως να βολευόμαστε με έναν δεκάλεπτο διαλογισμό ημερησίως, ώστε μετά να έχουμε όλη την μέρα δική μας, προκειμένου να ικανοποιήσουμε τα παιχνίδια του εγώ μας. Ο διαλογισμός όμως διαλύει τις διάφορες εμπλοκές πριν ακόμα αυτές καλά καλά δημιουργηθούν, με αποτέλεσμα την άμεση απελευθέρωση του ψυχικού μας κόσμου από τις ξένες επιρροές, τα κατακλυσμικά συναισθήματα, τις ανισόρροπες σκέψεις και τις ανεξέλεγκτες πράξεις. Αν την στιγμή ενός επίμαχου περιστατικού, παρουσιάσουμε κάποιες ανεξήγητες αντιδράσεις, αμέσως καθίσταται φανερή η αιτία τους, διότι αυτό που την έκρυβε ήταν η διαδικασία της σκέψης, την οποία το εγώ χρησιμοποιεί, όχι μόνο για να πετυχαίνει τους στόχους του, αλλά και για αυτοάμυνα από την ίδια μας την συνείδηση. Αυτό κάνει την διαδικασία της αυτοανάλυσης περιττή, διότι η αλήθεια βρίσκεται μπροστά μας ολοφάνερη.

Ενώ λοιπόν ομιλούμε, τρώμε, εργαζόμαστε, ξεκουραζόμαστε, διασκεδάζουμε, παρακολουθούμε προσεκτικά, με συγκέντρωση της προσοχής, τι κάνουμε, τι συμβαίνει έξω μας και μέσα μας. Δηλαδή διαλογιζόμαστε. Αν έχουμε αντιληφθεί την σπουδαιότητα αυτής της κατάστασης τότε δεν θα μας πολεμήσει ο ίδιος μας ο εαυτός και θα σημειώσουμε γρήγορη πρόοδο. Αυτό όμως είναι αρκετά σπάνιο φαινόμενο και αφορά ανθρώπους ιδιαίτερα ξεκαθαρισμένους με τον εαυτό τους. Η συνεχής αυτή αυτοπαρατήρηση διαλύει επί τόπου οτιδήποτε δεν είναι προϊόν της δικής μας συνείδησης. Έμμονες ιδέες, φοβίες, αρνητικά συναισθήματα, ιδεολογίες, συνήθειες κ.λ.π. προσφέροντάς μας έτσι μια ζωή περισσότερο συνειδητή. Η προσοχή δρα μέσα μας με έναν καταλυτικό τρόπο.

Είναι μεγάλη υπόθεση το να βρίσκεται η προσοχή μας στο εδώ και τώρα. Αυτό απαιτεί μεγάλη διάκριση, συγκέντρωση του νου και ευαισθησία. Να παρακολουθούμε, χωρίς να σχηματίζουμε νοητικές εικόνες, ό,τι συμβαίνει μέσα μας και γύρω μας. Τότε τα πάντα θα ανατραπούν. Κατ΄ αρχήν θα αντικρίσουμε κατά πρόσωπο την ζωή μας και τον εαυτό μας, χωρίς ωραιοποιήσεις. Χωρίς να παρεμβάλλονται οι δικής μας κατασκευής εικόνες και οι περιβόητες απόψεις μας, που τόσο πολύ τις αγαπάμε και τις προβάλλουμε. Μόνο η ωμή πραγματικότητα, που έχει την δική της απεριόριστη σοφία. Δεν χρειάζεται τις δικές μας προσθήκες. Η πραγματικότητα είναι αυτάρκης και αυτή είναι που μας διδάσκει. Δεν μας διδάσκουν οι φαντασιώσεις μας, ούτε τα παιχνίδια του μυαλού μας.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η κατάσταση είναι το να ζούμε στο εδώ και τώρα. Είναι μια διαδικασία συνειδητής παρουσίας στον εαυτό μας και στην ζωή μας. Αυτές οι εκφράσεις έχουν κακοποιηθεί αρκετά, διότι χρησιμοποιούνται συνεχώς, από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν την βαθύτερη σημασία τους. Ζω στο εδώ και τώρα όχι μόνο όταν είμαι προσγειωμένος στην πραγματικότητα, όπως συνήθως λέμε, αλλά όταν ο νους μου δεν σχηματίζει καθόλου σκέψεις και εικόνες (ασφαλώς εκείνες που είναι περιττές και όχι αυτές που μας βοηθούν π.χ. να συνομιλήσουμε, να εργαστούμε, ή να επιλέξουμε το μεσημεριανό μας γεύμα). Οι σκέψεις είναι πράγματα που συνέβησαν ή που υπολογίζουμε ότι θα συμβούν, αφορούν δηλαδή το παρελθόν ή το μέλλον, ή είναι πράγματα που δεν συμβαίνουν εδώ, γιατί για παράδειγμα σκεφτόμαστε κάποιον άλλον άνθρωπο, που δεν είναι παρών. Όταν συνομιλούμε με κάποιον πρέπει να δίνουμε όλη μας την προσοχή σε αυτά που λέει και σε αυτά που αισθανόμαστε εμείς. Αυτή είναι η παρούσα πραγματικότητα. Αν όμως εμείς σκεφτόμαστε τις απόψεις μας γι αυτόν τον άνθρωπο, που τις σχηματίσαμε από παρελθούσες εμπειρίες, τότε έχουμε μέσα μας κάτι που δεν διαδραματίζεται στο εδώ και τώρα. Ζούμε με μια φαντασίωση, άσχετα με το ότι όλα αυτά κάποτε συνέβησαν και ενδεχομένως έχουν την χρησιμότητά τους. Δεν προσλαμβάνουμε την υπάρχουσα κατάσταση, αλλά την αναμιγνύουμε με τις δικές μας προβολές και προκύπτει έτσι ένα υβρίδιο της πραγματικότητας. Ζούμε σε μια πραγματικότητα δικής μας κατασκευής.

Πριν κλείσω θα ήθελα να απαντήσω σε μια ερώτηση την οποία, σε αυτές τις περιπτώσεις, διατυπώνουν πάντοτε οι συνήγοροι του νου. Μα η σκέψη και το μυαλό δεν χρειάζονται; Ασφαλώς και χρειάζονται, είναι αυταπόδεικτο. Θα ήταν ανεδαφικός όποιος ισχυριζόταν το αντίθετο. Το ζήτημα είναι όμως πως θα τα χρησιμοποιήσουμε. Ο νους μας θα είναι ο καθρέφτης της πραγματικότητας, ή ο καθρέφτης του εγώ μας;

Αμαλία μου Χρόνια σου πολλά κι από μένα

Και ως ηττοπάθεια κατά κάποιο τρόπο.

quote:

---

Τι κερδίζουμε λοιπόν όταν φωνάζουμε , βρίζουμε , βγαίνουμε εκτός εαυτού , εκτοξεύουμε απειλές , γινόμαστε κουτσομπόληδες και χαιρέκακοι; To μόνο σίγουρο είναι ότι εξευτελίζουμε τον εαυτό μας και πέφτουμε στο επίπεδο των επικριτών μας των οποίων το λάθος θα αποκαλυφθεί έτσι κι αλλιώς από μόνο του. Οι κάλπικοι άνθρωποι δεν αργούν να γίνουν αναγνωρίσιμοι από όλους μας. Όπως και η αυθεντικοί άνθρωποι με αξίες και αρχές θα έρθει η στιγμή που θα λάμψουν.

---

Δύκολα όλα αυτά φίλε μου, αλλά αξίζει σίγουρα η προσπάθεια..

«Ω ψυχή μου, μην ποθείς αθάνατη ζωή μονάχα επιδίωκε ό,τι μπορείς να κατορθώσεις»

Θα ήθελα να σταθείς εδώ και να αναρωτηθείς αντιστρέφοντας όμως την ερώτηση.
Αν δηλαδή το στιγμιαίο γινόταν διαρκές…
Σκέψου το σε βάθος και γράψε μου..
Θα χαρώ να το συζητήσουμε..

Νασαι καλά..

Θα ήθελα στο σημείο αυτό να αναρωτηθείς τι συναισθήματα σου δημιουργήθηκαν και αν αυτά σ’ έκαναν ευτυχισμένη και γιατί?...

quote:

---

Είναι δυνατό και λογικό να ακούμε απλώς τι λέει κάποιος σε μια συγκεκριμένη στιγμή χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψιν ποιος είναι και την άποψη μας για αυτόν?
Εάν αυτό που λέει είναι μια απλή περιγραφή ενός γεγονότος που είναι έξω από εμάς ναι ίσως μπορούμε.
Όταν όμως ακούμε μια άποψη η μια κρίση σε κάτι που μας ενδιαφέρει δεν θα πρεπει να σκεφτούμε και την γνώμη που έχουμε για το συγκεκριμένο άτομο πχ την αξιοπιστία του ή την εγκυρότητα των απόψεων του?

---

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Αν κάνουμε κι εδώ τον διαχωρισμό τις ρίζας κι αυτής της λέξεως: αξ-ίζει..

ΑΞΙΑ…

Καλή σου μέρα

Δεν χρειάζεται να αναρωτηθώ στην προκειμένη περίπτωση lorenzo.
Συζητάμε ένα θέμα που άπτεται της πραγματικότητας και που το έχω αντιμετωπίσει σε όλο του το μεγαλείο μια και εργάζομαι πολλά χρόνια ανελιπώς και έχω περάσει και αρκετά απο τα στάδια της ιεραρχίας στο παρελθόν, στο τομέα μου.

Δεν είχα κανένα απολύτως συναίσθημα ευτυχιάς όταν βιώσα την ίντριγκα, κάθε άλλο. Είχα ένα συναίσθημα αηδίας και απογοήτευσης που με έριχνε εντελώς. Είμουν τότε μόνο 22 χρονών και ξεκίναγα με όλα τα πανιά μου ανοιχτά, με όλη την άγνοια και με όλες τι ιδέες μου σε ισιοφορία.
Ανάμεσα σε όλα αυτά ήταν και αυτό το καταραμένο διορατικό συναίσθημα που τότε δεν ήξερα τι είναι.
''Εβλεπα'' όμως απο ''πίσω'' και χειροτέρευα.
Το αποτέλεσμα ήταν η παντελής συναισθηματική απομόνωση μια και ο εγωισμός και η ματαιοδοξία μου δεν μου επιτρέπαν να τα παρατήσω εκείνη την στιγμή.
Εγώ ξεχωρίζω τελείως την νευρική απάθεια απο την ανωτερότητα επειδή τα έχω δεί και τα δύο.
Μετά απο σκέψη και παρατήρηση κατέληξα οτι αν κάποιος θέλει να μας '' χτυπήσει'' θα το κάνει.
Ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσουμε είναι να μείνουμε χαλαροί, σίγουροι για τις πράξεις μας και να μην χάνουμε ούτε λεπτό τα ιδανικά μας. Αλλιώς θα αλλοτριωθούμε και θα καταντήσουμε σαν τους θύτες μας.
Σε καμία περίπτωση δεν συμφωνώ με το '' οφθαλμόν αντί οφθαλμού''
Θεωρώ όμως οτι πρέπει να βρούμε τρόπο να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας ήρεμα και με έντιμα μέσα.

quote:

---

Ασφαλώς καλή μου, μόνο που όπως έχω ήδη απαντήσει:
Πριν κλείσω θα ήθελα να απαντήσω σε μια ερώτηση την οποία, σε αυτές τις περιπτώσεις, διατυπώνουν πάντοτε οι συνήγοροι του νου. Μα η σκέψη και το μυαλό δεν χρειάζονται; Ασφαλώς και χρειάζονται, είναι αυταπόδεικτο. Θα ήταν ανεδαφικός όποιος ισχυριζόταν το αντίθετο. Το ζήτημα είναι όμως πως θα τα χρησιμοποιήσουμε. Ο νους μας θα είναι ο καθρέφτης της πραγματικότητας, ή ο καθρέφτης του εγώ μας;

---

Με εκτίμηση.

Πρόσφατα διάβαζα ένα βιβλίο με τίτλο << η φιλοσοφία της ελευθερίας>>
που διαπραγματεύοταν ακριβώς αυτό το ζήτημα και με προβλημάτισε.

Νομίζεις οτι γίνεται αυτός ο διαχωρισμός?
Αφού κάθε ένας μας κρίνει με την δική του υποκειμενική λογική και τα συναισθήματα ΤΟΥ που εκδηλώνονται κάθε στιγμή.
Η μέθοδοι που χρησιμοποιούμε είναι διαφορετικοί.
Το εγώ δεν θα αναμιχθεί στην πραγματικότητα?

Στην παραπάνω αναφορά θα συμφωνήσω οτί πρέπει να δίνουμε προσοχή σε αυτά που λέει ο συνομιλητής. Αν όμως σκεπτόμαστε και τις απόψεις μας γι αυτόν ζούμε μια κατάσταση που διαδραματίζεται στο ως εδώ και στο ως τώρα. Και επιπλέον ένα ζήτημα είναι το γιατί τον ακούμε. Για να πάρουμε κάποια άποψη – συμβουλή κλπ ή για να τον κρίνουμε αν είναι σύμφωνος με το ιστορικό του. Νομίζω ότι η σωστή σειρά είναι η προαναφερθείσα. Το update του ιστορικού φακελώματος μπορεί να περιμένει.

Φιλικά,

Trovadouros

Αγαπητή nst,

Συμφωνώ στα λόγια σου ότι ο καθένας έχει αναπτύξει τους δικούς του τρόπους σκέψης και αντίληψης όπως και τον συναισθηματισμό του ανάλογα με τις εμπειρίες του. Είναι σίγουρο πως ο νους μπορεί να δει και την πραγματικότητα και το εγώ του ανθρώπου. Ο καθρέπτης είναι ο νους. Τώρα το που θα τον κατευθύνεις τον καθρέπτη είναι στο χέρι σου. Το είδωλο που θα αντικρίσεις είναι αποτέλεσμα της επιλογής σου. Η ειλικρίνεια και η ετοιμότητά σου ως προς την αλήθεια της κάθε στιγμής είναι η κίνηση που επιτάσσει το χέρι σου.

Πάντως, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μια ενδιάμεση κατάσταση. Ένας συνδυασμός.

Νομίζω λοιπόν πως προς συζήτηση είναι το αν χρειάζεται να γίνεται ο διαχωρισμός αυτός(;).

Τελικά εύχομαι για όλους μας, να είμαστε σε θέση να πούμε ότι αυτός ο καθρέπτης δείχνει την πραγματικότητα του εγώ μας…
…ένα κρυστάλλινο είδωλο γεμάτο λάθη και ατέλειες.

Μετά από αυτό τα πράγματα που μας περιβάλλουν είναι κατά πολύ πιο απλά.

Φιλικά,

Αλήθεια πόσες φορές δεν έχουμε αναρρωτηθεί αν οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό μας ευθύνονται για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας ; Ότι ουσιαστικά, αυτό που σκεφτόμαστε, είναι αυτό και το οποίο ζούμε!

Οι σκέψεις μας φίλοι μου, δεν επηρεάζουν την συμπεριφορά μας, την διάθεση μας, τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, τις πράξεις και τις αντιδράσεις μας στο περιβάλλον;
Άρα αυτό που συμβαίνει στο μυαλό μας, είναι η ίδια μας η ζωή!

Η δύναμη του μυαλού αποτελεί το δεύτερο δυνατότερο εργαλείο μας , μετά από την δύναμη της ψυχής, που πολλές φορές σε πολύ δύσκολες περιστάσεις (πχ σε περιπτώσεις κινδύνου, αρρώστιας κλπ.) μας οπλίζει με υπεράνθρωπες δυνάμεις ώστε να ανταπεξέλθουμε.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι πρέπει να προσέχουμε τι σκεφτόμαστε… πως το σκεφτόμαστε!

Το μυαλό μας λειτουργεί σαν μια μονάδα καταγραφής κι αναπαραγωγής εικόνας, όπου καταγράφονται και προβάλλονται οι προσλαμβανόμενες εικόνες που δημιουργούνται από τις σκέψεις μας, και που παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στο μυαλό μας σε κάθε ευκαιρία που τους παρέχει ο νους..
Οι αρνητικές ή οι θετικές μας σκέψεις με την σειρά τους, μας δημιουργούν ανάλογες εικόνες και συνεπώς και ανάλογες αντιδράσεις, σύμφωνα με τις οποίες και εκφραζόμαστε προς το περιβάλλον μας, με τις αντίστοιχες συνέπειες για μας.
Άλλοτε μας φοβίζουν , άλλοτε μας δίνουν την δύναμη να δημιουργήσουμε , άλλες φορές πάλι μας εμπνέουν …μας κάνουν κι ονειρευόμαστε.

Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί πως, με ποιόν τρόπο, τι θα μπορούσαμε να αλλάξουμε, ώστε να βελτιώσουμε τη ζωή μας προς το καλύτερο.. - πρωτίστως για εμάς βέβαια.

Επομένως φίλοι μου, οι αλλαγές στην ζωή μας είναι εφικτές μόνο όταν θα κατορθώσουμε να ελέγξουμε τις σκέψεις μας, να τις φιλτράρουμε…
Να απορρίψουμε αυτές που μας γεννούν αρνητισμό και να προβάλλουμε μόνο αυτές που μας δημιουργούν ευφορία και θετικισμό.. Αυτές που μας γεμίζουν θετική ενέργεια!!! Σ’ αυτό το ξεσκαρτάρισμα θα πρέπει να επικεντρώσουμε τη δύναμη της σκέψης μας!

Σχεδόν αμέσως θα παρατηρήσουμε ότι με την δύναμη της δημιουργικής σκέψης άμεσα επηρεάζουμε και τους γύρω μας. Τους εμψυχώνουμε , τους εμπνέουμε , τους δίνουμε κίνητρα και τους μεταδίδουμε θετική ενέργεια και όραμα. Έστω και στην χειρότερη την πιο ακραία περίπτωση θα προβληματίσουμε θετικά τον οποιονδήποτε αρνητικά διακείμενο προς εμάς..

Επόμενο βήμα εκτός δηλαδή των θετικών σκέψεων θα πρέπει να προχωρήσουμε σε δημιουργικές σκέψεις. Να αρχίσουμε να προγραμματίζουμε , να σχεδιάζουμε και να βάζουμε στόχους για το «αύριο». Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται δημιουργικά. Ξεκινώντας από τα απλά, καθημερινά πράγματα που έχουμε στο πρόγραμμα μας. Σε πρώτο στάδιο λοιπόν, πρέπει να οργανώνουμε τη σκέψη μας στο πως θα υλοποιήσουμε αυτά που έχουμε άμεσα να κάνουμε.

Σε δεύτερο στάδιο, δημιουργικά, προσπαθούμε να βρούμε τρόπους ώστε να απλουστεύσουμε και να διευκολύνουμε τις καθημερινές μας υποχρεώσεις πράγμα που θα έχει σαν αποτέλεσμα εξοικονόμηση προσωπικού μας χρόνου απαραίτητο για την προσωπική μας βελτίωση.

Στο τρίτο στάδιο και αφού έχουμε λύσει κάποια από τα λειτουργικά προβλήματα της καθημερινότητας μας, μπορούμε να διοχετεύσουμε την δύναμη της σκέψης μας στο να οραματιστούμε τα επόμενα βήματα στην ζωή μας, στις προσωπικές μας σχέσεις, στην καριέρα και την οικογένεια μας.

Οι σκέψεις μας ως εικόνες έχουν την ιδιότητα - ικανότητα να περνούν και να αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο μας το οποίο με τη σειρά του μπορεί και επηρεάζει την συμπεριφορά μας και τις αντιδράσεις μας.
Οι σκέψεις μας έχουν την δυνατότητα, όπως είπαμε και πιο πάνω, να περάσουν και στο υποσυνείδητο των γύρω μας, όταν όμως τις εκφράζουμε. Οι σκέψεις που έχουμε μοιραστεί με άλλους ανθρώπους λοιπόν, τους προδιαθέτουν θετικά ή αρνητικά απέναντι μας, τους δημιουργούν δηλαδή αισθήματα - συναισθήματα είτε σεβασμού κι αγάπης, ή μίσους, θυμού και αντιπάθειας. Οι σκέψεις μας λοιπόν είναι φανερό ότι δημιουργούν δράση και αντίδραση και στον ψυχικό μας κόσμο αλλά και στον ψυχικό κόσμο όσων συγχρωτιζόμαστε.

Ονειρευτείτε λοιπόν, είτε διαβάζοντας ποίηση, ή περπατώντας, ακούγοντας μουσική, τραγουδώντας, ταξιδεύοντας έστω και νοερά..!
Με τη δύναμη της σκέψης σας μπορείτε να βρεθείτε στην παραλία στο νησί των διακοπών σας ! Να βιώσετε τους ήχους, τα χρώματα, τις μυρωδιές, τους ανθρώπους.... Δεν είναι εντυπωσιακό;

Ονειρευτείτε τώρα...πως θα θέλατε να είναι η ζωή σας , η σχέση σας , η δουλειά σας και σκεφτείτε το όσο πιο έντονα μπορείτε με όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες!

Νοιώστε τις όμορφες σκέψεις που σας δημιουργήθηκαν..ξανά και ξανά και ξανά! Αυτές οι σκέψεις θα σας δώσουν ισχυρότατα κίνητρα και δύναμη ώστε πραγματικά να φτάσετε και να υλοποιήσετε τα όνειρα σας; ΝΑΙ!

Εγκαταστήστε ένα καινούργιο λειτουργικό στον εγκέφαλο σας ώστε να τον κάνει να σκέφτεται πάντα θετικά, να αγνοεί τις κακές σκέψεις και μην ανησυχήτε για τυχόν.. χμμ.. πιθανές αποτυχίες. Αποκτήστε Αυτοπεποίθηση!!!

Θα δείτε ότι με την πάροδο του χρόνου και η ζωή σας θα γίνει πιο όμορφη και όλο και θα πλησιάζει το όνειρο-στόχο.. Την ζωή που ονειρευτήκατε!
Παράλληλα θα παρατηρήσετε πόσο η αλλαγή της συμπεριφοράς σας θα αλλάξει και την συμπεριφορά και των ανθρώπων που σας περιβάλουν προς το καλύτερο!!

Πολεμήστε λοιπόν τις κακές σκέψεις στην ρίζα τους και μην τις αφήνετε να ανέβουν στην επιφάνεια. Στο χέρι μας είναι...ή μάλλον στο μυαλό μας!

Νάμαστε καλά!!!

Καταπληκτικό θέμα, πολύ μεστές τοποθετήσεις, εύστοχο συμπέρασμα.
Το «γνώθι σεαυτόν» έτσι κατακτιέται νομίζω, και πρέπει να κατακτηθεί…

αγώνας, που είπε και ένας πατριώτης μου , αγώνας!!!

Κι εμένα μου αρέσει πολύ αυτός ο υπέροχος Αυστρικός εξπρεσιονιστής καλή μου Αφροδίτη.. Κρίμα που χάθηκε τόσο νέος...

Κυανωπά λυκοφέγγει η άνοιξη κάτω από δέντρα που βυζαίνουν
Πορεύεται κάποιο σκοτεινό μέσα σε βράδυ και σε χαμό

Αφουγκράζεται τον απαλό θρήνο του κότσυφα
Σωπαίνοντας εμφανίζεται η νύχτα, εν'αγρίμι ματώνοντας,
Που βυθίζεται αργά στο λόφο

Σε νοτισμένο αγέρα ταλαντεύεται ανθισμένο σύγκλαδο μηλιάς,
Ξελύνεται ασημένιο κάποιο καταβροχθισμένο,
Ξεψυχώντας από νυχτερινά μάτια διάττοντες

Απαλό άσμα των παιδικών χρόνων......

μέσα από τα ποιήματά του εξέφρασε το άγχος για το θάνατο και τη νοσταλγία της αθωότητας.

Έγραψε ένας άλλος μεγάλος εξπρεσιονιστής ο Wassily Kandinsky:

"Ωραίο είναι αυτό που πηγάζει από μία εσωτερική αναγκαιότητα της ψυχής. Ωραίο είναι αυτό που είναι εσωτερικά ωραίο"

{Το πνευματικό στοιχείο στην τέχνη 1954}

Πολύ φοβάμαι όμως ότι παρασύρθηκα και ξεστράτησα από το θέμα μας..

Αν και εδώ που τα λέμε, σε τελική ανάλυση όλα είναι σχετικά χμμ.. κατα κάποιο τρόπο

ΥΓ. Προτροπή - παράκληση
Αφροδίτη μου διάβαζε πιο αισιόδοξους ποιητές αυτήν την περίοδο.. Ξέρεις τι εννοώ..

Φιλάκια

Μήπως η μη αποδοχή κάποιου ανθρώπου ανάγεται στην αντίθεση που βλέπουμε όσον αφορά τις ιδέες και τις πράξεις του σε σχέση με τις δικές μας? Ασχετα αν οι δικές μας είναι ή οχι σωστές [ με τι κριτίριο θα το πούμε αυτό]αν δεν συμβαδίζουν με του άλλου δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε με αυτόν.
Σχετικά με την έννοια επίθεση, δεν το θεωρώ απαραίτητο, απλώς δεν ασχολούμαστε μαζί του.
Θεωρείτε οτι είναι δυνατόν να έχουμε φιλικές σχέσεις με όλους?

quote:

---

Και επιπλέον ένα ζήτημα είναι το γιατί τον ακούμε. Για να πάρουμε κάποια άποψη – συμβουλή κλπ ή για να τον κρίνουμε αν είναι σύμφωνος με το ιστορικό του.

---

ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΜΕ... συμφωνώ απολύτως.

quote:

---

Η υπέρβαση του ΕΓΩ κρίνω ότι είναι απαραίτητη ώστε η οπτική μας λουσμένη στο φως θα μας επιτρέψει να ξεδιαλύνουμε τα πράγματα ώστε οι αποφάσεις μας να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα κι όχι στην ψευδαίσθηση της.

---

Αγαπητέ Lorenzo,

Αρχικά να σε ευχαριστήσω για το καλωσόρισμα.

Συμφωνώ με αυτό που γράφεις σε γενικές γραμμές. Είναι πράγματι αλήθεια ότι τουλάχιστον η γενικότερη κατεύθυνση της ζωής μας ορίζεται από την γενικότερη νοοτροπία των σκέψεών μας. Ίσως ακόμα, τουλάχιστον μέχρι τώρα αυτό έχω καταλάβει στην προσωπική μου πορεία, ότι όταν έχουμε ξεκάθαρους στόχους στο μυαλό μας, αυτοί γίνονται πολλές φορές εφικτοί αν έχουμε την κατάλληλη υπομονή και επιμονή, και μάλιστα πολύ πιο εύκολά από ότι περιμέναμε.

Και για τον λόγο αυτό όπως ανέφερες είναι πολύ θετικό αν μπορούμε να κάνουμε θετικές σκέψεις.

Παρόλα αυτά όμως αφού μπορέσουμε να κάνουμε θετικές σκέψεις και να προσδιορίσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε πρέπει να δείχνουμε και την ανάλογη υπομονή ως προς την χρονική στιγμή που προσδιορίζεται ως κατάλληλη για δράση.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ρωτήσω την άποψη σου για το αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανωτερότητα (αναφερόμενος στην υπομονή)το παρακάτω (αν ξεφεύγω από το θέμα να με συγχωρείς): Δίνουμε τόπο σε ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται και πιάνουμε την στιγμή από τα μαλλιά, προσπαθούμε να την τιθασεύσουμε και όπου μας πάει, ή περιμένουμε υπομονετικά μέχρι την στιγμή που ο χρόνος θα έχει τον δικό μας βηματισμό ώστε να μπορέσουμε να του ορίσουμε την ρότα?

Φιλικά,

Αγαπητέ Trovadouros ο λόγος που επιμένω στην σύγκριση είναι τα πειράματα που κάνω σχετικά με την σύγκριση άποψης και ομιλητή.
Δεν ξέρω αν είναι ή όχι σωστό αλλά δεν μπορώ να το διαχωρήσω.

Οταν άρχισα να ασχολούμαι με την φιλοσοφία παρατήρησα οτι ενθουσιαζόμουν απο το γραπτό κείμενο και πάντα φαντασιωνόμουν τον συγγραφέα.
Οι περισσότεροι βέβαια δεν είναι πια μαζί μας, αλλά απο αυτούς που είναι και επιχείρησα να ''δω'' είδα μια πολύ μεγάλη διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης.

Το ιδιο ισχύει και στην καθημερινότητα. Ακούω λόγια, λόγια κλπ αλλά όταν παρατηρώ απο πίσω απο τον ομιλητή και ψάχνω το κίνητρο το αποτέλεσμα αλλοιώνεται.

Ακόμα και αυτά που λέμε εμείς εδώ είναι προϊόντα επιρροής του ενός πρός τον άλλον και δεν αντιπροσωπεύουν ακριβώς τον χαρακτήρα μας.

Συνεπώς έχω καταλήξει οτι σίγουρα θα ακούσουμε όλες τις γνώμες αλλά αν πρόκειται για κάτι καθοριστικό και σημαντικό στην ζωή μας πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν και το ποιός την λέει και τι αναμένει.

πχ Θέλει ο άλλος να σε βοηθήσει πραγματικά ή απλώς θέλει να επιβεβαιωθεί ό ίδιος?
Το κίνητρο του είναι αγαθό η κάτι άλλο που εξυπηρετεί τον ίδιο αν φτασει στο αναμενόμενο αποτέλεσμα?
Ο ίδιος πράττει σύμφωνα με αυτά που διατυμπανίζει ή απλώς θα ήθελε να τα κάνει?

Συγνώμη για την τόση καχυποψία [ πράγμα που απεχθαίνομαι] αλλά όσο και να λατρέυω τον ρομαντισμό, ξεφυτρώνει η λογική και δεν λέει να φύγει....θα φταίει η ηλικία...

AXA!!! Έλα μου ντε!!

Θα σου πω μια ιστορία σχετική και διδακτική για όλους μας

Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να μάθει τα πάντα. Άρχισε λοιπόν να διαβάζει, να διαβάζει, να διαβάζει. Ο εγκέφαλος του διογκώθηκε, πέταξε φλέβες, μεγάλωσε.
Έφτασε κάποια στιγμή να έχει διαβάσει όλα τα βιβλία του κόσμου, να ξέρει τα πάντα.
Πήγε λοιπόν σε έναν άνθρωπο και του είπε
- Ρώτα με κάτι. Ξέρω τα πάντα.
και ο άνθρωπος τον ρώτησε
- Ποιο είναι το νόημα της ζωής;

Δεν ήξερε την απάντηση. Έβαλε σκοπό της ζωής του να το μάθει. Έτσι, ανακάλυψε κάποτε έναν σοφό πάνω στην κορυφή κάποιου βουνού, που ήξερε τα πάντα.

Πλησίασε τον σοφό και τον ρώτησε.

- Σοφέ, ποιο είναι το νόημα της ζωής;

Ο σοφός το σκέφτηκε για λίγο, και ύστερα κοιτώντας στο άπειρο του απάντησε...

- Το νόημα της ζωής... είναι το Ποτάμι.

Σάστισε ο άνθρωπος. Παραξενεύτηκε.

- Τι λες σοφέ μου; Ποιο ποτάμι; Τι μπούρδες είναι αυτές;

Και ο σοφός τότε γύρισε όλο απορία και αγωνία και τον ρώτησε...

- Τι, δεν είναι το ποτάμι;...

Μέγα ηθικό δίδαγμα: Γηράσκω αεί διδασκόμενος. Σ' αυτόν τον κόσμο οι άνθρωποι αρέσκονται στους ορισμούς. Στα "συμμαζεμένα" πράματα... στα οριοθετημένα... χωρίς παρεκκλίσεις... χωρίς αποκλίσεις... χωρίς αντεγκλήσεις... όλα μια ευθεία γραμμή... δίνουν ορισμούς... στην αγάπη ας πούμε... στον έρωτα... στην ελευθερία... θέλουν σώνει και ντε να κάνουν τα ασαφή, σαφή. Τις αφηρημένες έννοιες, συγκεκριμένες. Και καλά να ορίσεις το εμβαδό του τριγώνου... μπορείς... μα το πως αγαπάει κανείς μπορείς να το ορίσεις; Γελοιότητες... Ορισμοί... Επικίνδυνες αυθαιρεσίες...

Δίνουν εξηγήσεις για τα πάντα, τα τοποθετούν σε κουτάκια, τα περιεργάζονται, τα επεξεργάζονται και ησυχάζουν. Κλείνουν τα συναισθήματα, τις ανάγκες (αυτές τις πιο έσχατες) σε κλουβιά σαν τα άγρια θηρία. Φοβούνται.

Καταφυγή τους οι Ψευδαισθήσεις!!!

Κάνουν τις τίγρεις κατοικίδια... Νομίζουν...

Κρατούν κι ένα μαστίγιο για εκφοβισμό (για όταν θυμηθεί η τίγρης πως δεν είναι γάτα...) σπέρνουν και Κανά δυο φωτιές τριγύρω και επιτελούν το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία και στον εαυτό τους.

Ονοματίζοντας, βαφτίζοντας ξανά και ξανά με καινούρια ονόματα τον πυρήνα των ανθρώπων, μεταξύ τύρου και αχλαδιού πάντα, γδέρνοντας ανθρώπινες ψυχές προκειμένου να βοηθηθούν από τη νεκροψία στα βαρύγδουπα και στομφώδη συμπεράσματά τους, αυτοαποκαλούνται ειδικοί, οι πλέον ανειδίκευτοι, οι πλέον ανυποψίαστοι...

Ζούν στην κοσμάρα τους!!!

Τώρα που το ξαναδιαβάζω αναρωτιέμαι:

-Εγώ?
Χμμ... - Μήπως κι εγώ???...

Μπάααα...

- Τι, δεν είναι το ποτάμι;...

AXA!!! Έλα μου ντε!!