Πολύ καλο το θεμα αγαπητε lorenzo και ζηλευτη η αρμονια του διαλογου.Νομιζω όμως ότι ταιριαζει περισσοτερο στην ενοτητα της Σοφιας...

Ανωτεροτητα νομιζω ότι είναι εκεινη η κατασταση κατά την οποια ο ανθρωπος μπορει κι απλωνει την συνειδηση του κατανοωντας κι όχι κρινοντας.Σωστα το θεμα εχει μπει στην βαση των σχεσεων μεταξυ των ανθρωπων.

Είναι μια κατασταση δυναμικη και πρεπει να είναι τετοια από την στιγμη που είναι αληθινη και συνειδητη.Η αληθεια της και η δυναμη της εγκειται στο βαθμο που συνιστα για τον ανθρωπο πραγματικοτητα ελευθεριας.

Παραδειγμα:
Η συγνωρεση μπορει να είναι δυναμη, μπορει όμως να είναι και αδυναμια.Ειναι δυναμη για τον ανθρωπο που κατανοει μια κατασταση, γιατι τοτε γνωριζει.Και η γνωση είναι δυναμη.
Είναι αδυναμια για τον ανθρωπο που προβαλει τον εαυτο του στον χωρο του , και θελει να διατηρησει αυτόν τον χωρο δειχνοντας μεγαλοψυχος με τους αλλους.

Ετσι και η ανωτεροτητα εχει να κανει με το απλωμα μας στους κοσμους και στα συμπαντα κι όχι με την προβολη μας σε αυτά.

Υπαρχουν περιπτωσεις βεβαια που ο ανθρωπος πρεπει να κανει εντονη την παρουσια της προσωπικοτητας του.Φανταστειτε έναν δασκαλο σε καποια σχολικη ταξη.Εαν δεν κανει εντονη την παρουσια του πως θα μπορεσει να φερει την ηρεμια ώστε να διδαξει; Μηπως δεν πρεπει να δειξει θυμο;Προσεξτε όμως!Να δειξει θυμο, όχι να ταυτιστει με αυτην την κατασταση. Να εκφρασω ένα συναισθημα αλλα η πηγη της δυναμης που το κινει να βρικεται στην γνωση όχι της χρησης του αλλα της αξιας του.

quote:

---

Παρόλα αυτά όμως αφού μπορέσουμε να κάνουμε θετικές σκέψεις και να προσδιορίσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε πρέπει να δείχνουμε και την ανάλογη υπομονή ως προς την χρονική στιγμή που προσδιορίζεται ως κατάλληλη για δράση.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ρωτήσω την άποψη σου για το αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανωτερότητα (αναφερόμενος στην υπομονή)το παρακάτω (αν ξεφεύγω από το θέμα να με συγχωρείς): Δίνουμε τόπο σε ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται και πιάνουμε την στιγμή από τα μαλλιά, προσπαθούμε να την τιθασεύσουμε και όπου μας πάει, ή περιμένουμε υπομονετικά μέχρι την στιγμή που ο χρόνος θα έχει τον δικό μας βηματισμό ώστε να μπορέσουμε να του ορίσουμε την ρότα?

---

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Αναφέρεσαι στην θεματική ενότητα που θα πρέπει να τοποθετηθεί το παρών θέμα. Δεν έχω πρόβλημα αλλά ως συντονιστής αν το θεωρείς καλύτερο κάν’ το..

Τώρα με αυτά που γράφεις με μπέρδεψες… ή τα ‘χεις μπερδεμένα ή μάλλον έγραψες πολύ βιαστικά.

Πχ. αναφέρεσαι στην ανωτερότητα ορίζοντας την ως συγχωροχάρτι.... ή ως Υπεροψία… ή ως κατανόηση χωρίς κρίση όπως γράφεις.. ως εργαλείο επιβολής ανθρώπου σε άνθρωπο…

Και καταλήγεις στο συμπέρασμα:

quote:

---

Είναι μια εργασια που πρεπει να γινει σε αποσταση επαφης από την υλη, κατι που σημαινει την αναγκαιοτητα της συνεχης εγρηγορσης του ανθρωπου ώστε να μην ταυτιστει με αυτην.

---

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

quote:

---

Δίνουν εξηγήσεις για τα πάντα, τα τοποθετούν σε κουτάκια, τα περιεργάζονται, τα επεξεργάζονται και ησυχάζουν. Κλείνουν τα συναισθήματα, τις ανάγκες (αυτές τις πιο έσχατες) σε κλουβιά σαν τα άγρια θηρία. Φοβούνται.
Καταφυγή τους οι Ψευδαισθήσεις!!!

---

Φίλε morent11,
Σου οφείλω μια συγγνώμη γιατί όντως σε αδίκησα.. Τώρα που βρήκα χρόνο και σε ξαναδιάβασα σε κατανόησα πλήρως φίλε μου και θα ‘λεγα μάλιστα ότι σε γενικές γραμμές οι θέσεις σου με βρίσκουν σύμφωνο..

kswtikoula καλώς όρισες!

Ο προβληματισμός μας είναι το ζητούμενο καλή μου. Η εγρήγορση κι όχι ο εφησυχασμός θα μας βοηθήσει να ξεδιαλύνουμε τα πράγματα..
Μην αποθαρρύνεσαι.. τα μονοπάτια που θα χρειαστεί να περπατήσουμε μέχρι να βρούμε αυτό που θα μας οδηγήσει στο φως είναι σκοτεινά οπότε λογικό και φυσιολογικό είναι να πατήσουμε και λάσπες και βρωμιές.

Αυτές μπορούμε μετά να τις πλύνουμε και να καθαρίσουν.
Οι άλλες όμως - της ψυχής εννοώ - δεν καθαρίζουν με τίποτα!!!

Αγαπητή μου nst,
το ζητούμενο είναι να βρούμε το βηματισμό μας μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία που ζούμε. Επομένως δεν πρέπει να δούμε ρεαλιστικά, ποια είναι αυτή η κοινωνία?
Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει αυτή είναι! Έτσι δε λέμε?
Άρα εκ προοιμίου την έχουμε ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ!!!
Τα υπόλοιπα είναι επιλογές μας.. Κι επειδή διαβλέπω ότι εδώ μπερδεύεσαι σου διευκρινίζω ότι η κριτική μας προς τους άλλους δεν έχει νόημα κι αξία γιατί είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ και ΜΟΝΟΝ!!!

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΜΑΣ!!!! {Σημ. ο τονισμός όπου νομίζεται}

Κι επομένως η όποια αξία των συμπερασμάτων ΜΑΣ βελτιώνει ή το αντίθετο ΕΜΑΣ και ΜΟΝΟΝ!!! Οι πράξεις μας είναι χρήσιμες για καλό ή κακό για τους άλλους!
ΑΝΩ – {Ε} ΤΕΡΟΤΗΤΑ = Παρατήρησε πάνω από την ετερότητα, πέρα, ψηλά, πάνω από τον έτερο, τον διπλανό σου, άρα… σ’ αυτόν που τον έφτιαξε! κι αν έχεις κάτι να πεις πες τα σε κείνον που τον έφτιαξε..

- Τι έγινε κώλωσες??

Σωστά, κι εγώ!!!
Τι κάνεις συνήθως κι εσύ κι εγώ κι όλοι?
Τα βάζουμε με το δημιούργημα κι όχι με τον Δημιουργό, Φταίει ο γάιδαρος βαράμε το σαμάρι??!
Γιατί?
Μα με τον Θεό θα τα βάλω?
Και γιατί έφτασες στον Θεό? Οι γονείς δεν έχουν ευθύνη? Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι παρέες, η κοινωνία ++++++++++………………………………..

Κάπως έτσι πάει, και πάει, και θα πάει.. ώσπου να βρούμε την άκρη ΜΑΣ!!! {ΠΑΝΤΑ!!!}

Και τότε το βιώνουμε, το κάνουμε πράξη, καθημερινότητα, συμπεριφορά, κι η πράξη είναι δράση και η δράση θα φέρει αντίδραση κι η αντίδραση κάποτε εεε ίσως θα γίνει σχάση κι όποιος χάσει έχασε..

ΥΓ. Για το πρώτο σου σχόλιο αν και σου το είπα προ καιρού σε κάποιο email θα σου το επαναλάβω.
Όλοι είμαστε ΙΣΟΙ δεν υπάρχουν Υπεράνθρωποι, δάσκαλοι, Μύστες, έξυπνοι, βλάκες κι επομένως τέτοιοι χαρακτηρισμοί είναι λίαν επιεικώς αυθαίρετοι κι αβάσιμοι..
Ο καθένας είναι καλύτερος σε κάτι από κάποιον άλλο, στο ίδιο ποσοστό που είναι κατώτερος σε κάποιο άλλο. Όλοι κάπου υπερτερούμε και κάπου υστερούμε!! Σ’ ένα καζάνι βράζουμε όλοι μας γλυκιά μου!!!

Πάντως σ' ευχαριστώ, όπως και την γλυκιά μας Αφροδίτη, για την γνώμη που έχετε για την αφεντιά μου..

Νάσται καλά!

quote:

---

Για το πρώτο σου σχόλιο αν και σου το είπα προ καιρού σε κάποιο email θα σου το επαναλάβω.
Όλοι είμαστε ΙΣΟΙ δεν υπάρχουν Υπεράνθρωποι, δάσκαλοι, Μύστες, έξυπνοι, βλάκες κι επομένως τέτοιοι χαρακτηρισμοί είναι λίαν επιεικώς αυθαίρετοι κι αβάσιμοι..
Ο καθένας είναι καλύτερος σε κάτι από κάποιον άλλο, στο ίδιο ποσοστό που είναι κατώτερος σε κάποιο άλλο. Όλοι κάπου υπερτερούμε και κάπου υστερούμε!! Σ’ ένα καζάνι βράζουμε όλοι μας γλυκιά μου!!!

---

quote:

---

Ο θεός, μας έδωσε το πνεύμα. Η συμπεριφορά μας όμως και ή κατάσταση της ψυχής μας δεν είναι δική μας ευθύνη?

---

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

quote:

---

Ο άνθρωπος της ελευθερίας, είναι ο άνθρωπος της συνειδητής επιλογής. Αυτός ορίζει τη μοίρα του, αυτός επιδρά στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αυτός κάνει την ιστορία! Την ευθύνη αυτή εναποθέτει ουσιαστικά στον άνθρωπο ο Κάντ, όταν διακηρύσσει ότι «από όλα τα πράγματα, μόνο ένα μπορεί να θεωρηθεί ως απεριόριστα αγαθό: η αγαθή βούληση – αυτή που εκπορεύεται από την έννοια του καθήκοντος, αποκλειομένου κάθε άλλου κινήτρου ή ελατηρίου»… Η αγαθή βούληση είναι ο ανώτατος βαθμός ελευθερίας.

---

Φύτεψα πάλι τα κρίνα της ψυχής μου σ'άπιστο χώμα

quote:

---

«από όλα τα πράγματα, μόνο ένα μπορεί να θεωρηθεί ως απεριόριστα αγαθό: η αγαθή βούληση – αυτή που εκπορεύεται από την έννοια του καθήκοντος, αποκλειομένου κάθε άλλου κινήτρου ή ελατηρίου»… Η αγαθή βούληση είναι ο ανώτατος βαθμός ελευθερίας.

---

Ελπίζω να μην τα κάνω χειροτερότερα αλλά...
Άλλο ετερότητα (διαφορά) κι άλλο το άλλο.

Ανώτερος/η/ο είναι συγκριτικό από το «άνω», «ανίημι» κλπ.
Αρα χρησιμοποιείται – και δηλώνει – ιδιότητα, εδώ υπεροχή, σε σχέση με κάτι ή κάποιον άλλο.

Στο θέμα τώρα, είμαι ανώτερος από κάποιον σε κάτι, άρα με χαρακτηρίζει ανωτερότητα απέναντί του, πάντα σε σχέση με κάτι.
Σαν αφηρημένη έννοια, μάλλον σα γενικώτερη έννοια, δείχνω ανωτερότητα ως άνθρωπος (έναντι άλλων ανθρώπων εννοείται, αφού σιγουρευτώ οτι είμαι ανώτερος απ' τα λοιπά ζώα), όταν αυτά που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο είναι υπέρτερα σε μένα.
Βέβαια για να δείξω αυτή την ανωτερότητα πρέπει πρώτα να πεισθώ (και μετά να πείσω) οτι την κατέχω (δύσκολο πράμα).
Απ’ την άλλη, αν όντως «έχω» αυτή την «ανωτερότητα», δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να τη δείξω, δε χρειάζεται προσπάθεια για να την κάνω γνωστή, (πρέπει να) είναι εμφανής (όταν υπάρχει) στον καθένα.
Ετσι, όταν νοιώθω την ανάγκη να «δείξω ανωτερότητα», μάλλον νοιώθω την έλλειψή της σε μένα και βαυκαλίζομαι.

Κάπου αναφέρθηκε κάτι για απλότητα και δε δόθηκε σημασία.
Ισως γιατί γενικά το απλό είναι πιό δύσκολο και πιό ωραίο απ’ το πολύπλοκο, γιαυτό και δυσκολευόμαστε να είμαστε απλοί, αφού μέσα από την όποια πολυπλοκότητα καλύπτουμε ελαττώματα και αδυναμίες.

www.myhoroscope.gr

quote:

---

υγ. Δεν ξέρω αν βγαίνω εκτός θέματος αλλά το ένα θέμα με παραπέμπει σε ένα άλλο και όλα μαζί μοιάζουν συνέχειες.
Ας αποφασίσει ο θεματοθέτης...

---

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Ευχαριστώ.

quote:

---

Ολοι δικαιουμαστε την συγχωρεση.
Αν νομιζουμε οτι την χρειαζομαστε...

---

H ετερότητα ενδιαφέρει όταν (ανά)παράγει σχέσεις εξουσίας: σχέσεις εξουσίας ανάμεσα σε μειονότητες και κράτη, σχέσεις ισχύος ανάμεσα ή μέσα στις ίδιες τις ομάδες, σχέσεις ανισότητας ανάμεσα σε μετανάστες και γηγενείς, κ.ο.κ. Όταν η ετερότητα δεν δημιουργεί τέτοιες σχέσεις, οι άνθρωποι γενικά δεν μπαίνουν στον κόπο να ασχοληθούν μαζί της. Κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο είναι άλλος, "έτερος", φυσιολογικά διαφορετικός, ωστόσο, όταν στις μέρες μας μιλάμε για διαφορά, δεν έχουμε στο νου μας κάθε διαφορά. Ως γενική διαπίστωση, γενικά, η διαφορά είναι αδιάφορη. Ούτε όλες οι διαφορές είναι κοινωνικά κρίσιμες, αλλά ακόμη και αυτές που είναι κρίσιμες δεν συνιστούν αυτοδικαίως τον μείζονα λόγο κοινωνικών αντιθέσεων. Ο λόγος λοιπόν περί ετερότητας δεν είναι εξ ορισμού λόγος απελευθερωτικός. Ενέχει στοιχεία απελευθέρωσης, μόνο στο βαθμό που αποκαλύπτει τους εξουσιαστικούς δεσμούς που υποκρύπτει η διαπραγμάτευση των σχέσεων ταυτότητας/ετερότητας υπό το πρίσμα της κυριαρχίας.

H ενιαία συλλογική ταυτότητα είναι ταυτόχρονα και συλλογική ετερότητα έναντι άλλων ομάδων. Δεν εμπεδώνει απλώς μιαν «αίσθηση του ανήκειν» ανάμεσα στα μέλη της - εμπεδώνει ταυτόχρονα και μια κοινή αίσθηση διαφοράς από άλλες ομάδες. Ταυτότητα και ετερότητα αποτελούν τις αντίθετες όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι αξεχώριστες. Και καθεμιά είναι η «αφανής προϋπόθεση» της άλλης. Δεν μπορεί να υπάρξει «κοινή ταυτότητα» χωρίς «κοινή ετερότητα». Δεν μπορεί να εμπεδώνεται κοινή «αίσθηση του ανήκειν», χωρίς ταυτόχρονη κοινή αίσθηση διαφοράς από άλλες ομάδες.

Mια παγκόσμια δημοκρατική διακυβέρνηση προϋποθέτει κοινή ταυτότητα, αλλά αδυνατεί να εμπεδώσει κοινήν ετερότητα. Αν όλος ο πληθυσμός της γης περιλαμβάνεται στην «κοινή ταυτότητα», έναντι ποιων θα υπάρξει η «κοινή ετερότητα»; Άρα θα δημιουργηθούν φυγόκεντρες δυνάμεις ισχυρότερες από τις κεντρομόλες. Άρα μια τέτοια παγκόσμια διακυβέρνηση, είτε αναδεικνύει εκφυλιστικά/ διαμελιστικά φαινόμενα - είτε οδηγείται αναγκαστικά προς μορφές Ολοκληρωτισμού. Και καθώς ο δημοκρατικός έλεγχος σε τέτοια κλίμακα είναι εξαιρετικά δυσχερής, είναι πιθανότερο μια παγκόσμια διακυβέρνηση να αποκλίνει προς τον Ολοκληρωτισμό.

Πράγματι, η «διεθνής Κυβέρνηση», είναι σήμερα το όνειρο κάθε διεθνιστή. Αλλά το πιθανότερο είναι να καταλήξει σε εφιάλτη κάθε φιλελευθέρου ανθρώπου. Δεν θα είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που ένα ευγενές ιδανικό καταντά εφιάλτης...

Οι κοινωνίες πάντα συμπεριφέρονταν μειωτικά στους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους ψυχικά άρρωστους ακόμα και στους ξένους. Ας μη ξεχνάμε τον Καιάδα των Σπαρτιατών και ότι ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα της Δημοκρατίας ήταν ισχυρή η ιδεολογία του « πας μη Ελλην βάρβαρος» και φυσικά οι ξένοι όχι μόνο δεν αμφισβητούσαν την άνιση μεταχείριση που τους είχε επιβληθεί αλλά δέχονταν καρτερικά κάθε συνέπειά της, όπως ήταν η φτώχεια, η υποτίμηση και η στέρηση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων τους.

Η προκατάληψη λοιπόν για τον διαφορετικό άνθρωπο έχει τις ρίζες της στο πολύ μακρινό παρελθόν. Από τότε υπήρχαν οι κοινωνικά αδύναμες ομάδες, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους την διαφορετική « ράτσα» Η λέξη προέρχεται από την αραβική ras και σημαίνει κεφάλι. Οι Άραβες, επειδή αποτελούνταν από πολλές φυλές και ζούσαν τον νομαδικό τρόπο ζωής είχαν καθιερώσει ένα όνομα για κάθε μια από αυτές. Κάθε μέλος έπρεπε να θυμάται την ονομασία της φυλής που ανήκε, «να την κρατά δηλαδή μέσα στο κεφάλι του» . Μόνο έτσι ένιωθε ξεχωριστός αυτός και η φυλή του, σε σχέση με τις υπόλοιπες.

Από αυτή τη λέξη προήλθε ο ρατσισμός, δηλαδή ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση, με βάση τη φυλή, μικρών ομάδων από τα δικαιώματα και τα προνόμια , που απολαμβάνει η ευρύτερη κοινωνία.

Η ετερότητα, δηλαδή το να είναι κάποιος διαφορετικός από τους άλλους και να ανήκει σε αριθμητικά μικρότερες πληθυσμιακές ομάδες, δείχνει να είναι ένα από τα κυριότερα στοιχεία του κοινωνικού αποκλεισμού και του ρατσισμού. Η ετερότητα επιφυλάσσει σχεδόν αυτόματα μια θέση αδυναμίας, μια κατάσταση «ευπάθειας» του ατόμου στο κοινωνικό πεδίο. Ένα άτομο, γίνεται θύμα του κοινωνικού αποκλεισμού, επειδή και μόνον ανήκει σε μια ομάδα με συγκεκριμένα και διαφορετικά χαρακτηριστικά, φυλετικά, κοινωνικά, οικονομικά, επαγγελματικά, ή επειδή πάσχει από οργανική, πνευματική ή ψυχική αρρώστια.

Σήμερα, ο κοινωνικός αποκλεισμός, αν και είναι μια σχετικά πρόσφατη εννοιολογική κατασκευή, δεν περιγράφει τίποτε το καινούριο. Επινοήθηκε γύρω στο 1960, όταν το φαινόμενο της περιθωριοποίησης άρχισε να απασχολεί τους κοινωνικούς επιστήμονες και τους ευαίσθητους απέναντι στην αδικία ανθρώπους. Χρησιμοποιείται λανθασμένα με διπλή σημασία και σημαίνει: 1) Τον στιγματισμό, την περιθωριοποίηση και τη φτώχεια και 2) Τα κοινωνικά και νομοθετικά μέτρα, που στοχεύουν στην καταπολέμησή του. Γι’ αυτή τη δεύτερη σημασία του κοινωνικού αποκλεισμού θα ήταν καλύτερα να βρεθεί μια άλλη έννοια.

Πραγματικά, τα άτομα που βιώνουν τον αποκλεισμό δοκιμάζονται σκληρά, συναντούν συνεχώς εμπόδια στην άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων τους, όπως είναι η ελευθερία και η αυτοπραγμάτωση, μέσα στην κοινωνία, που ζουν. Η παραβίαση των ατομικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων τους είναι γι αυτούς μια διαρκής τραυματική εμπειρία, που τα αναγκάζει να ζουν σε συνθήκες κυριολεκτικά ανεπίτρεπτης εξαθλίωσης.
Ο κοινωνικός αποκλεισμός οδηγεί μοιραία στην φτώχεια κι αυτό δεν μπορεί παρά να αποτελεί σκάνδαλο.

Η φτώχεια δεν είναι η φυσική συνέπεια της διαφορετικότητας όπως πχ μια σωματική αναπηρία μπορεί να οδηγεί σε κάποιες κινητικές ή άλλες οργανικές δυσλειτουργίες. Η φτώχεια είναι μια επιλογή, μια επικίνδυνη και συνειδητή συμπεριφορά της ομάδας πλειοψηφίας, μια πανούργα και πολυσύνθετη διαδικασία, που στοχεύει αποκλειστικά στην ενδυνάμωση των ισχυρών και πλειοψηφικών ομάδων, σε βάρος των ασθενέστερων και μικρότερων. Η σχέση αυτών των ισχυρών ομάδων με το θεσμοθετημένο σύστημα στηρίζεται στην πίεση που αυτές ασκούν για την απόκτηση όλο και περισσότερων προνομίων, σε βάρος των ευπαθών και αδύναμων ομάδων.

Στον άνθρωπο δεν είναι ευχάριστο να ζει μόνος του. Αντίθετα, υπάρχει έμφυτη η ανάγκη της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον και τους άλλους ανθρώπους. Μέσα στο περιβάλλον συντελείται η μάθηση, η απόκτηση εμπειριών και βιωμάτων, μέσα στο περιβάλλον δημιουργούνται οι συνθήκες για εξέλιξη και αυτοπραγμάτωση.
Αυτές είναι και οι αιτίες που οδήγησαν στην δημιουργία οργανωμένων κοινωνιών και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ένταξη ενός ατόμου σε μια κοινωνία ή έστω μια κοινωνική ομάδα, που διαθέτει κύρος και δύναμη, του εξασφαλίζει ασφάλεια και σταθερότητα, άρα περισσότερες δυνατότητες εξέλιξής του.
Κάθε άτομο προσπαθεί να βρει την θέση του μέσα στην κοινωνία. Αυτό γίνεται βαθμιαία σε δυο επίπεδα:
Στο πρώτο επίπεδο τα άτομα συγκρίνονται με τους άλλους και αποκτούν επίγνωση για το ποια και πως είναι, τι ικανότητες έχουν και σε ποια θέση του κοινωνικού πεδίου βρίσκονται
Στο δεύτερο επίπεδο τα άτομα, αν αυτή η θέση που κατέχουν δεν παρέχει δυνατότητες εξέλιξης και θετική αξιολόγηση του εαυτού, προσπαθούν να μετακινηθούν σε μια άλλη θέση, καλύτερη, μια θέση με περισσότερο κύρος, δύναμη και επιρροή. Σ’ αυτό το δεύτερο επίπεδο, αλλαγής της θέσης, τα άτομα έχουν δυο επιλογές:
1. Να προσπαθήσουν να κατακτήσουν αξιοκρατικά και με έντιμα μέσα μια καλύτερη κοινωνική θέση.
2. Να μειώσουν τους άλλους με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξασφαλίσουν μια καλύτερη θέση για τον εαυτό τους και με το λιγότερο κόστος ψυχικής ενέργειας.
Η γένεση και η διατήρηση των κοινωνικών διακρίσεων στηρίζεται στη μειωτική για τους άλλους ψυχολογική διαδικασία. Και επειδή σταθερά θέλουμε να βελτιώνουμε τη θέση μας επίσης σταθερά προσπαθούμε να υποβαθμίζουμε την θέση των άλλων, κατασκευάζοντας στερεότυπα και προκαταλήψεις ή αποδίδοντας δυσμενή χαρακτηριστικά προσωπικότητας σε άτομα και σε ομάδες ατόμων, όπως πχ. οι ανάπηροι θεωρούνται δύστροποι και κακότροποι άνθρωποι, οι Αλβανοί αναξιόπιστοι, και οι Ρουμάνοι απατεώνες. Ουσιαστικά πρόκειται για απόρριψη, άλλοτε ανοικτή και άλλοτε υποσυνείδητη.

Αυτή η ανάγκη για συνεχή διατήρηση και βελτίωση της κοινωνικής θέσης του ατόμου οδήγησε στην οργάνωση υπο-ομάδων μέσα στην κοινωνία. Τα άτομα προσπαθούν να ενταχθούν στην καλύτερη, ισχυρότερη και μεγαλύτερη κοινωνική ομάδα, αυτή, που θεωρούν πιο αξιόπιστη και ικανή να τους προσδώσει, πέραν των ατομικών τους θετικών χαρακτηριστικών, και κάποια περισσότερα στοιχεία θετικής αυτοαξιολόγησης και κοινωνικής δύναμης.
Η ανάγκη και αίσθηση του ανήκειν σε μια ισχυρή ομάδα εξηγεί τους λόγους της δημιουργίας, καλλιέργειας και διατήρησης των κοινωνικών ανισοτήτων μεταξύ των ομάδων.. Η επιθυμία διάκρισης μας οδηγεί, πχ, να προσπαθούμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν για να γίνουν διακεκριμένα, να κάνουμε παρέα με ξεχωριστούς ανθρώπους, να υπερηφανευόμαστε για την καταγωγή και τους προγόνους μας...
Όμως, δεν είναι δυνατόν να είμαστε όλοι διακεκριμένοι, πλούσιοι, έξυπνοι, όμορφοι, μορφωμένοι και υγιείς. Κι έτσι, αναπτύσσουμε τον ανταγωνισμό και την επιθετικότητα, προκειμένου να αποκλεισθούν όσο γίνεται περισσότεροι από το μοίρασμα του αγαθού της διάκρισης και της δύναμης.
Για το άτομο, η αίσθηση και η ανάγκη του ανήκειν σε μια ομάδα και κατά προτίμηση σε μια μεγάλη ομάδα είναι πολύ ισχυρή. Μέσω της ομάδας αισθάνεται ότι μπορεί να διατηρήσει ακόμα και να βελτιώσει τη θέση του, να αντέξει καλύτερα τη σύγκριση και τον ανταγωνισμό Η απόκτηση μιας ομαδικής κοινωνικής ταυτότητας είναι πιο εύκολη, πιο άκοπη θα λέγαμε, και γι αυτό το λόγο, όπως προαναφέρθηκε, είναι τόσο ορατή η ανάγκη των ανθρώπων να οργανωθούν και να ανήκουν κάπου.. Κι αυτό δεν γίνεται σχεδόν ποτέ ανώδυνα και αναίμακτα για τους άλλους. Οι περισσότερες ομάδες πλειοψηφίας εκπέμπουν με ιδιαίτερα δυναμικό και παράλογο τρόπο ένα μήνυμα διεκδίκησης, αναπτύσσουν μια επίσης παράλογη επιχειρηματολογία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο κομμάτι από τις κοινωνικές παροχές και διακρίσεις. Ένα τέτοιο παράλογο επιχείρημα, ένα αδικαιολόγητο «πάτημα» είναι και η κατάσταση αδυναμίας κάποιων συνανθρώπων μας. Με κριτήριο την φυσική, ψυχική, πνευματική και κοινωνική αδυναμία, τα κάποια άτομα αποκλείονται από τις ίσες ευκαιρίες και δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μια ισότιμη και δίκαιη κοινωνική θέση.

Οι αδύναμες ή ευπαθείς ομάδες έχουν δεχθεί κατ΄ επανάληψη την βάναυση μεταχείριση και το στίγμα του αποκλεισμού.
Η αδυναμία, των ατόμων μιας ομάδας, εξαιτίας της φτώχειας, της χαμηλής κοινωνικής διαστρωμάτωσης ή της άσκησης κάποιου δήθεν ταπεινού επαγγέλματος ή της αρρώστιας, (καρκινοπαθείς, ΑΙDS, χρόνιες ασθένειες κλπ.,) φέρνει στην επιφάνεια την αιώνια και αρχέτυπη σύγκρουση των ανθρώπων για δύναμη και επικράτηση, «τον πόλεμο» με βασικό κίνητρο το μοίρασμα των αγαθών- συμβολικών και υλικών- μεταξύ των λίγων.

Αυτή η μειωτική και απαξιωτική για τις μικρές ομάδες ψυχολογική διαδικασία είναι η απαρχή του φαύλου κύκλου των διακρίσεων: Τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις ,οι κατηγοριοποιήσεις, οι κοινωνικές κατασκευές για τα χαρακτηριστικά της φυλής, του φύλου, της υγείας ή της ασθένειας δεν επιτρέπει και μερικές φορές απαγορεύει στις ευπαθείς ομάδες να κρατήσουν τις θέσεις τους στη συλλογική ζωή, γεγονός που αναπτύσσει την επιθετικότητα, την εγκληματικότητα και την παραβατικότητα. Αυτές οι συμπεριφορές αυξάνουν ακόμα περισσότερο τις προκαταλήψεις και τον φόβο του ευρύτερου πληθυσμού. Θα πρέπει να τονιστεί ότι κάθε άτομο κάτω από τις περιστάσεις γίνεται διαφορετικό. Αν βιώνει ένα περιβάλλον με συνθήκες ασφάλειας, έχει θετικές συμπεριφορές, ενώ, αν απειλείται, οι συμπεριφορές του είναι αρνητικές.
Η φτώχεια, ο κατατρεγμός, η εξαθλίωση και η ανεργία οδηγούν τις ευπαθείς ομάδες, με κάποιες νομοτέλειες στην ταπείνωση και στο άνοιγμα ενός πεδίου για ανεξέλεγκτες συγκρούσεις.

Το trafficking είναι σύγχρονος νεολογισμός σημαίνει με μια λέξη δουλεμπόριο και εμπεριέχει τη στρατολόγηση και τη μεταφορά ανθρώπων από τους trafficers σε διάφορα μέρη του κόσμου, με τη χρήση απειλής και την άσκηση κάθε μορφής πίεσης ή βίας. Σημαίνει επίσης, την κατάχρηση εξουσίας και την απόκτηση ελέγχου πάνω σε ανθρώπους, με στόχο την εκπόρνευση γυναικών και παιδιών, την καταναγκαστική εργασία, τη δουλειά σε επίπεδο σκλάβου και την υποχρέωση των ατόμων να προσφέρουν καταναγκαστικά τις υπηρεσίες τους ή να δέχονται την αφαίρεση οργάνων του σώματός τους.
Η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα, που παρατηρείται σε ορισμένες ομάδες αποκλεισμού εκπορεύεται από την ζωή στο περιθώριο. Η κατάργηση κάθε ανθρώπινου και ατομικού δικαιώματος, ο ανεξίτηλος στιγματισμός και η κοινωνική καχυποψία, πχ οι μετανάστες θεωρούνται ότι είναι "εν δυνάμει εγκληματίες" λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία: Οδηγεί ακριβώς εκεί που η κοινωνία φοβάται: Στην κλοπή και την καταστρατήγηση των νομικών και κοινωνικών κανόνων, αποτέλεσμα του θυμού και της επιθετικότητας, που εγείρει ο αποκλεισμός.
Οι ψυχοκοινωνικές μειονεξίες και το διαταραγμένο συναίσθημα είναι καταστάσεις πολύ συνηθισμένες στις ευπαθείς ομάδες:

Κυρίαρχο συναίσθημα των ευπαθών ομάδων είναι το άγχος, συνέπεια της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας και του διλήμματος « τι να κάνω και ποιόν δρόμο να ακολουθήσω».Η καθήλωση σ’ αυτό το στάδιο γίνεται αιτία θυμού, οργής, επιθετικότητας, βίας αλλά και κατάθλιψης.

Η ματαίωση είναι επίσης το πιο συνηθισμένο συναίσθημα στα θύματα του κοινωνικού αποκλεισμού. Μπροστά τους ορθώνεται η αδυναμία να κάνουν όνειρα, να έχουν προσδοκίες και να νοηματοδοτούν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους. Το αίσθημα της ματαίωσης που φτάνει πολλές φορές μέχρι την απελπισία και την απόγνωση μπροστά στα πραγματικά και αξεπέραστα αδιέξοδα, μειώνει την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση και καθιστά ιδιαίτερα εύθραυστη την κοινωνική ταυτότητα του ατόμου. Η ματαίωση είναι απαγορευτική στην ανάγκη κινήτρων, στόχων και την αυτοπραγμάτωση.

Πολλά άτομα βιώνουν συναισθήματα ενοχής, επειδή δεν είναι σε θέση να προσφέρουν στα παιδιά και την οικογένειά τους την δυνατότητα μιας ποιοτικής ζωής.
Η απομάκρυνση από τη χώρα καταγωγής, τη μητέρα-πατρίδα από τις ρίζες, δημιουργεί συναισθήματα απώλειας και πένθους και πολύ περισσότερο όταν η χώρα υποδοχής αποδεικνύεται « κακιά μητριά».
Τα συναισθήματα πικρίας είναι συνηθισμένα, εξαιτίας της ζωής τους κάτω από τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της αδικίας και της εκμετάλλευσης οδηγούν σε παραίτηση και μαθημένη ανημποριά.

Σε κοινωνικό επίπεδο συνήθως παρατηρούνται
Ρωγμές στη δομή του κοινωνικού υποκειμένου.

Για τους μετανάστες , ειδικότερα, κάποια στοιχεία αποτελούν μέρος της δομής του ως κοινωνικού υποκειμένου, όπως είναι η χαμηλόμισθη εργασία, η συνεχής δοκιμασία των σωματικών αντοχών, οι πιέσεις αποδοχής της κυρίαρχης κουλτούρας αλλά και διατήρησης των εθνικών και πολιτισμικών διαφορών. Οι πιέσεις αυτές οδηγούν τους μετανάστες σε μια τάση αποστασιοποίησης τόσο από το έθνος καταγωγής του όσο και από τη χώρα υποδοχής τους.

Όμως, αυτό που πραγματικά καθορίζει την αυτό-αναφορά του μετανάστη είναι οι συνθήκες της προσωπικής του ζωής Η διάσπαση της οικογένειας, τα γλωσσικά και οικονομικά προβλήματα, οι δυσκολίες απόκτησης νόμιμης υπόστασης στην Ελλάδα δυσκολεύουν πάρα πολύ την κοινωνική τους ένταξη και την εκ μέρους τους αποδοχή ότι είναι άτομα της ελληνικής κοινωνίας. Για τους μετανάστες ειδικότερα υπάρχει αυτό το φοβερό συναίσθημα που προκαλεί το γεγονός ότι αιωρούνται ανάμεσα σε δυο μερικές φορές και τρεις κόσμους:
Τη μητέρα πατρίδα και τη χώρα/ χώρες υποδοχής.

Τα « ξεσπάσματα» είναι συνηθισμένα οικογενειακά φαινόμενα εξαιτίας του θυμού, του άγχους και της ματαίωσης.

Η αρνητική θέση του ευρύτερου πληθυσμού για την ασθένεια, την αναπηρία, την καταγωγή, οδηγεί, ειδικά τους μετανάστες, στην μοναξιά την απομόνωση. Συνήθως αναπτύσσουν, ως επιλογή και ως στρατηγική άμυνας, την αυτοαπομόνωση και τον αυτοαποκλεισμό, προκειμένου να αποφύγουν τον φόβο της απόρριψης.

Οι υγιείς άνθρωποι αναζητούν το νόημα στη ζωή τους, επιδιώκουν την πρόοδο, έχουν όνειρα και προσδοκίες και θέλουν να μοιραστούν τις εμπειρίες τους με τους άλλους. Πολλές φορές αντιμετωπίζουν, αντί το μοίρασμα, την εχθρότητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την σύγκρουση, ανάλογα με το βαθμό συμμόρφωσης ή ανεξαρτησίας που τα άτομα διαθέτουν. Όπως είναι κατανοητό, η ένταξη ενός ατόμου σε μια υποστηρικτική ομάδα, με κοινά χαρακτηριστικά αυξάνει τον βαθμό ανεξαρτησίας του, άρα και τις πιθανότητες σύγκρουσης.

Στο άκουσμα της σύγκρουσης, πολλοί από μας μπορεί να νιώσουν απειλητικά. Όμως οι σύγκρουση έχει διάφορα επίπεδα και σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται μόνο με την επιθετικότητα, τη βία και την ωμότητα αλλά και με τον πολιτισμό, την ανάπτυξη και την εξέλιξη. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλές από τις κοινωνικές αλλαγές αλλά και τις επιστημονικές ανακαλύψεις δέχθηκαν αρνητική κριτική στα πρώτα τους βήματα και στη συνέχεια καθιερώθηκαν, κάνοντας τη ζωή μας καλύτερη. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι σε καμιά περίπτωση ένας άνθρωπος δεν δέχεται να μένει στο περιθώριο για πάντα.
Θα αντισταθεί!

Η διαφορετική άποψη ή κατάσταση αυτόματα ανοίγει ένα πεδίο σύγκρουσης και είναι υγιής εφόσον τα άτομα διαπραγματεύονται την διαφωνία με ειρηνικούς τρόπους, όπως είναι ο διάλογος, η ανάπτυξη επιχειρημάτων, η σταθερότητα της διεκδίκησης , η ευελιξία , η προσαρμογή, και η ενημέρωση των άλλων.

Στις μέρες μας, κοινωνική πραγματικότητα είναι πολύπλοκη, δυναμική και πολυδιάστατη. Όλα αλλάζουν με γρήγορους ρυθμούς, η σταθερότητα που κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη, δεν υπάρχει.

Η κοινωνική θέση των ατόμων και των ευρύτερων ομάδων δείχνει να είναι επισφαλής. Οι σημερινοί καλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι αύριο μπορεί να είναι άνεργοι και μια τοπική πολεμική σύρραξη , μια κατάρρευση κάποιου καθεστώτος, μπορεί να οδηγήσει σε ομαδική μετακίνηση του πληθυσμού, δηλαδή σε εξωτερική μετανάστευση. Όπως δείχνουν τα πράγματα, ζούμε σε μια εποχή μειονοτήτων. Η παρουσία τους είναι αισθητή και έντονη όπως και η σύγκρουση με την ευρύτερη ομάδα του πληθυσμού. Η αναγνώριση και η αποδοχή της διαφοράς τους, σε συνθήκες ισότητας και ισονομίας η άρνησή τους να απορροφηθούν και η πρόθεσή τους να διατηρήσουν αυτή τη διαφορά είναι από τα πιο τα κυρίαρχα αιτήματά τους.
Οι μειονότητες διεκδικούν από κοινού την θέση που τους ανήκει στο κοινωνικό πεδίο, δηλαδή μια καλύτερη μοίρα, το ευ ζην και την ποιότητα ζωής.
Πλέον, η αντιμετώπιση του κοινωνικού αποκλεισμού γίνεται πολύ πιο οργανωμένα και πιο αποτελεσματικά. Αυτό σημαίνει ότι η διαχείριση των συγκρούσεων, που προβάλλουν στα διάφορα στάδια, είναι πιο επιτυχημένη και αυτό οφείλεται, σ΄ ένα μεγάλο βαθμό, στην κινητοποίηση και τη στήριξη που προσφέρουν οι κρατικοί και κοινωνικοί φορείς, τα νομοθετικά πλαίσια και κάθε είδους πρωτοβουλία άλλων ομάδων.
Μα όλα ξεκινούν από έναν.. Εμένα εσένα κι εσένα και τον διπλανό κοκ...

Η στήριξη των κοινωνικών μειονοτήτων απέναντι στις κοινωνικές διακρίσεις , τον αυταρχισμό και τη βία είναι δείγμα ανθρωπισμού και πολιτισμού.

Σ’ αυτό το σημείο {φίλε lamogio απευθύνομαι σε σένα κι απαντώ εμμέσως στην ένσταση σου} γίνεται φανερή η ΑΝΆΓΚΗ της προς τα άνω ΑΝΩ ματιά μας, με την υπερβατική της πέραν του προφανούς εικόνας. Αυτής δηλαδή που περιέγραψα παραπάνω.. στο δάσος όχι στο δάχτυλο! Δεν συμφωνείς?

εσύ κυρίως φταίς για αυτό το "σεντόνι"

Καταλαβαίνεις τι λέω έτσι???...

quote:

---

Ανώτερος/η/ο είναι συγκριτικό από το «άνω», «ανίημι» κλπ.
Αρα χρησιμοποιείται – και δηλώνει – ιδιότητα, εδώ υπεροχή, σε σχέση με κάτι ή κάποιον άλλο.

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

quote:

---

Μια ερώτηση θέλω να κάνω.
Ποια κατά την γνώμη σου η διαφορά της ανωτερότητας από αυτήν της ταπεινότητας ;

Θα ήθελα την γνώμη σου διότι αν και συμφωνώ με τις τοποθετήσεις και γενικότερα με το ύφος και το νόημα των post σου , παρόλα αυτά νομίζω ότι με τα ίδια ακριβώς λόγια θα μπορούσαμε να μιλάμε και για την ταπεινότητα. !!

Ευχαριστώ.

---

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Αγαπητή φίλη Ostria,
κατ' αρχήν καλημέρα και καλώς όρισες..

Αγαπητοί φίλοι κι απευθύνομαι σε όλους,
χρησιμοποίησα τον όρο αυτόν, όχι τυχαία.. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω άλλους πχ. ταπεινότητα, κατανόηση κλπ.

Θεώρησα όμως ότι η εξ αυτού του όρου αμφιλεγόμενη θέαση, είναι πιο δόκιμη για να καταδειχτούν όλες οι όψεις, εκδοχές, επιλογές, ώστε και οι θεάσεις μας θα εμπλουτιστούν έτι περισσότερο, με αποτέλεσμα η συζήτηση να διευρυνθεί κι ο προβληματισμός των συμμετεχόντων, ο διάλογος μεταξύ μας να εμπλουτισθεί με πλήθος θεάσεων, κρίσεων, θέσεων κι απόψεων.. Υπ' αυτήν την έννοια δεν νομίζω ότι είναι αδόκιμος ο όρος..

Ευχαριστώ

ΥΓ.
Φίλε lamogio τώρα πρόσεξα ότι παρέλειψα να σε καλωσορίσω και σου ζητώ συγγνώμη.. Καλώς όρισες λοιπόν!!!

Ευχαριστώ.

quote:

---

Κάποτε ένας γέρος βοσκός μου είπε : « να είσαι πολύς, αλλά να φαίνεσαι λίγος…»

Όπως έχω καταλάβει κάποια πράγματα στην πορεία της ζωής ο άνθρωπος ο ταπεινός είναι και ανώτερος άνθρωπος αλλά δεν το γνωρίζει…
Δεν μιλάω για την ανωτερότητα την εξωτερική την φαινομενική αλλά την εσωτερική την ανωτερότητα που σε κρατάει ευτυχισμένο και εναρμονισμένο με τον υπόλοιπο κόσμο με την φύση με τον εαυτό σου με τον θεό αν θέλετε.

Προσωπικά έχω γνωρίσει ανθρώπους που μέσα από τον αγώνα τους για το «γνώθι σεαυτόν» έγιναν πραγματικά ανώτεροι άνθρωποι δηλαδή άνθρωποι που είχαν αρμονία με κάθε κύτταρο του σώματος και του νου τους αλλά και με το σύμπαν ολόκληρο.

Όλοι τους υπήρξαν ταπεινοί και πραγματικά δεν γνώριζαν ούτε αναγνώριζαν την ανωτερότητα τους από κανέναν συνάνθρωπο τους, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα ότι πίστευαν.

Τολμώ να πω λοιπόν ότι ο δρόμος για την εσωτερική ανύψωση στην ουσία είναι η απόλυτη κάθοδος του εγώ…

Ευχαριστώ.

Μην κάνεις μη σου κάνουνε
μην πεις να μην σου πούνε
μην κουρταλίσεις κούρταλα
να μην σου κουρταλούνε

---

ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΗΤΙΚΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ, ΑΛΛΑ ΣΥΜΦΩΝΩ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΑΥΤΗ Η ΚΑΘΟΔΟΣ, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ [ΕΓΩ] ΠΟΝΑΕΙ, ΟΤΑΝ ΚΥΤΤΑΣ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΤΗΝ ΦΡΙΧΤΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΠΟΛΛΩΝ. ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΑΛΛΟΙΩΤΙΚΟΣ, ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ, ΚΑΙ ΝΑΙ ΕΙΣΑΙ!!!
ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ ΘΕΛΕΙ ΜΟΧΘΟ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΠΟΝΟ. ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΘΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΠΟΥ ΡΕΕΙ, ΚΙ ΕΣΕΙ ΠΑΛΕΥΕΙΣ...ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΚΛΑΔΙΑ ΤΑ ΞΕΡΟΦΥΛΛΑ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ, ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΣ, ΠΙΕΣΗ ΦΟΒΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΓΩΝΙΑ ΝΙΚΗ. ΑΥΤΗ Η ΛΕΞΗ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΑΡΕΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΝΙΚΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΠΡΩΤΑ. ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ. ΙΕΡΗ. ΑΛΛΑ...Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑΙΟΣ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΕΠΩΔΥΝΟΣ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣ, ΣΑΝ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΑ ΓΑΛΑΞΙΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ...

ΣΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΡΙΟ
ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΝΟΙΑ ΕΓΩ ΛΕΩ: ΝΑΙ...
Wolfgang Borchert

ΑΦΡΟΔΙΤΗ-ΔΡΑΚΟΣ ΚΑΙ ΔΡΑΚΟΣ. ΕΝΑ.Δυό φεγγάρια φωτισμένα στα μιδράλια του ιερατείου,δρεπανοφόρα όνειρα, λαδολύχναρα σβησμένα,τα πηδάλια ταξιδίου, στεφανωμένο όραμα.Επαναλάμπω...Α.Ρ.
=))=II=((=

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr