Η Σιωπή είναι μία πύλη που ανοίγει όταν αποκτάς εσωτερική σιωπή. Κάθε ήχος γεννιέται από τη σιωπή και κατά τη διάρκεια της ζωής του περιβάλλεται από σιωπή. Η σιωπή δίνει τη δυνατότητα στον ήχο να υπάρξει. Κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης συνειδητοποίησε τα κενά μεταξύ των λέξεων, σύντομες σιωπές μεταξύ των προτάσεων και η διάσταση της ησυχίας μεγαλώνει μέσα σου, έτσι ησυχάζεις μέσα σου και έχεις σιωπή έξω και ησυχία μέσα. Έχεις μπει στο Άδηλο.

Ο Χώρος είναι μία ακόμα πύλη. Τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το τίποτε. Κάθε υλικό αντικείμενο ή σώμα έχει προέλθει από το τίποτε, περιβάλλεται από το τίποτε και τελικά θα επιστρέψει στο τίποτε. Ακόμα και η φαινομενικά στερεή ύλη είναι κενός χώρος μιας και οι αποστάσεις μεταξύ των ατόμων είναι τεράστιες σε σύγκριση με το μέγεθός τους. Το τίποτε (ο χώρος) είναι η εμφάνιση του Αδήλου σαν εξωτερικευμένο φαινόμενο σ’ έναν κόσμο που γίνεται αντιληπτός από τις αισθήσεις. Δεν μπορείς να πεις περισσότερα για το τίποτε.

Ο χώρος και η σιωπή είναι δύο όψεις του ίδιου πράγματος, του ίδιου τίποτε. Πολλοί άνθρωποι ταυτίζονται αποκλειστικά με τη δική τους υλική και ψυχολογική μορφή, χωρίς να έχουν συνείδηση της ουσίας και επειδή κάθε μορφή είναι εξαιρετικά ασταθής, ζουν μέσα στο φόβο. Αυτός ο φόβος τους προκαλεί μια βαθιά λαθεμένη αντίληψη του εαυτού τους και των άλλων ανθρώπων. «Τίποτε το αληθινό δεν μπορεί να απειληθεί. Τίποτε μη αληθινό δεν υπάρχει. Σ’ αυτό έγκειται η αταραξία του Θεού» αναφέρεται στο βιβλίο «Μαθήματα θαυμάτων». Όταν παραμένεις σε συνειδητή σύνδεση με το Άδηλο, δίνεις αξία, αγαπάς και σέβεσαι βαθιά το δήλο και κάθε μορφή ζωής μέσα του, ως έκφραση της Μίας Ζωής πέρα από τη μορφή. Γνωρίζεις επίσης ότι κάθε μορφή είναι προορισμένη να διαλυθεί ξανά και ότι τελικά τίποτε εδώ πέρα δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Έχεις «ξεπεράσει τον κόσμο», σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού ή «έχεις περάσει απέναντι, στην άλλη όχθη» όπως το έθεσε ο Βούδας.

Ακόμα όμως κι αν έχεις χάσει όλες τις παραπάνω ευκαιρίες κατά τη διάρκεια της ζωής σου, υπάρχει μια τελευταία ευκαιρία, μια τελευταία πύλη θα ανοίξει για σένα αμέσως μετά το θάνατο του σώματος. Άνθρωποι που παραλίγο να πεθάνουν περιγράφουν μια οπτική εντύπωση αυτής της πύλης σαν ακτινοβόλο φως και μια αίσθηση μακαρίας και βαθιάς γαλήνης. Ανοίγει για λίγο και αν δεν έχεις ήδη συναντήσει τη διάσταση του Αδήλου κατά τη διάρκεια της ζωής σου, είναι πιθανό να μην την αντιληφθείς. Κάποια στιγμή θα υπάρξει άλλος ένας κύκλος γέννησης και θανάτου. Κάθε πύλη είναι μια πύλη θανάτου, του θανάτου του πλασματικού εαυτού.

Όταν ερωτεύεσαι κάποιον νιώθεις ότι η ύπαρξή σου έχει ξαφνικά αποκτήσει νόημα, επειδή κάποιος σε χρειάζεται και σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός και εσύ το ίδιο στον άλλον. Εθίζεσαι στον άλλον, κάτι σαν ναρκωτικό και όταν ο άλλος είναι κοντά σου το ναρκωτικό είναι διαθέσιμο άρα είσαι ανεβασμένος αλλά όταν δεν είναι δίπλα σου τότε μπορεί να σε οδηγήσει σε ζήλια, κατηγορίες, κτητικότητα, στο φόβο της απώλειας. Αν σε παρατήσει τότε μπορεί να σου προκαλέσει βαθιά εχθρότητα ή θλίψη και απελπισία. Στιγμιαία η δυνατή αγάπη μπορεί να σε μετατρέψει σε άγρια επίθεση ή πόνο. Ήταν λοιπόν αγάπη ή μήπως ένα γάντζωμα και προσκόλληση που είναι αποτέλεσμα εθισμού. Κι αυτό επειδή η ερωτική σχέση φαίνεται να προσφέρει λύτρωση από κατάσταση φόβου, αίσθησης ανολοκλήρωτου και άλλα τέτοια αισθήματα που επικρατούν σε μη φωτισμένες καταστάσεις. Σωματικά δεν είσαι ποτέ ολόκληρος, είτε είσαι άνδρας είτε γυναίκα είσαι μισό του όλου και λαχταράς για επιστροφή στην ενότητα. Αυτή η παρόρμηση είναι κατά βάθος πνευματική, ο πόθος για το τέλος του δυΐσμού, για την επιστροφή στην κατάσταση του όλου. Η σεξουαλική ένωση είναι η πιο κοντινή σ’ αυτή την κατάσταση αλλά δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια φευγαλέα θέα της ολότητας, μια στιγμή υπέρτατης ευδαιμονίας. Όσο την επιδιώκεις ασυνείδητα σαν μέσο για τη λύτρωση, αναζητάς το τέλος του δυΐσμού στο επίπεδο της μορφής, όπου δεν μπορεί να βρεθεί. Όσο αντλείς την αίσθηση του ποιος είσαι από πράγματα που τελικά δεν έχουν καμιά σχέση μ’ αυτό που είσαι από τον κοινωνικό ρόλο, περιουσία, πεποιθήσεις, εξωτερική εμφάνιση. Είναι ένας πλαστός εαυτός, πλάσμα του νου. Ένα ανασφαλή και ευάλωτο πλάσμα που δεν νιώθει ποτέ πληρότητα. Τότε εμφανίζεται η σχέση που λύνει όλα τα προβλήματα του εγώ και ικανοποιεί όλες τις ανάγκες. Νιώθεις ότι ο άνθρωπος που είσαι ερωτευμένος εξαλείφει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, του φόβου και του ανικανοποίητου εγώ σου. Και πάλι όμως είναι μια εικόνα έξω από εσένα. Αυτό δεν σε ενοχλεί, στην αρχή. Όταν όμως ο σύντροφός σου δεν ικανοποιεί τις ανάγκες σου ή μάλλον τις ανάγκες του εγώ σου, όλα τα παραπάνω ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια. Το ναρκωτικό δεν λειτουργεί πια και αντιλαμβάνεσαι τον σύντροφό σου σαν αιτία των συναισθημάτων σου και τα εξωτερικεύεις στον σύντροφό σου. Η επίθεση αυτή μπορεί να αφυπνίσει και τον πόνο του συντρόφου σου και να σου ανταποδώσει την επίθεση. Το εγώ ελπίζει ότι θα τον χειραγωγήσει τον σύντροφό σου και θα είναι αρκετή τιμωρία για να τον χρησιμοποιήσει και πάλι σαν κάλυψη του πόνου σου. Κάθε εθισμός αρχίζει με πόνο και τελειώνει με πόνο. Όταν έχει περάσει η αρχική ευφορία της ερωτικής σχέσης τότε βγάζουν έξω τον πόνο και τη δυστυχία που υπάρχει ήδη μέσα τους. Δεν είναι λύση βέβαια η αποφυγή των σχέσεων. Ο πόνος υπάρχει έτσι κι αλλιώς.

Αυτό που πρέπει αρχικά να κάνεις είναι να γνωρίσεις τον εαυτό σου ως Ύπαρξη κάτω από αυτόν που σκέφτεται, ως ησυχία κάτω από το νοητικό θόρυβο, ως αγάπη κάτω από τον πόνο. Δηλαδή να λυτρωθείς. Φέρε παρουσία στον πόνο σου για να τον μεταστοιχειώσεις, αποταυτίσου από τη σκέψη παρατηρώντας σιωπηλά τις σκέψεις και τις συμπεριφορές σου και ιδιαίτερα τους ρόλους που παίζει το εγώ. Πρώτα σταματάς να κρίνεις τον εαυτό σου και μετά σταματάς να κρίνεις το σύντροφό σου.
Κριτική σημαίνει είτε να συγχέεις τη μη συνειδητή συμπεριφορά κάποιου με το ποιος είναι είτε να προβάλεις τη δική σου έλλειψη συνειδητότητας πάνω στον άλλον και να συγχέεις αυτό με το ποιος είναι. Το σημαντικότερο σε μια σχέση είναι η πλήρης αποδοχή του συντρόφου σου όπως είναι χωρίς να νιώθεις την ανάγκη να τον κρίνεις ή να τον αλλάξεις με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν υπάρχουν τότε πια θύματα και θύτες. Παύει να υπάρχει κάθε συν-εξάρτηση. Τότε ή θα χωρίσετε με αγάπη ή θα προχωρήσετε πιο βαθιά στο Τώρα μαζί, στην Ύπαρξη. Είναι πολύ απλό. Κοιτάζεις πέρα από το πέπλο της μορφής και του διαχωρισμού. Αυτή είναι η πραγμάτωση της ενότητας. Αυτό είναι αγάπη. Η αγάπη δεν είναι επιλεκτική όπως δεν είναι και το φως του ηλίου. Δεν σε κάνει ξεχωριστό και δεν είναι αποκλειστική. Η αποκλειστικότητα είναι η «αγάπη» του εγώ. Ακόμα και σε εθιστικές όμως σχέσεις υπάρχουν στιγμές που ο νους σου και του συντρόφου σου καταλαγιάζει για λίγο και ο πόνος βρίσκεται σε αδράνεια και αυτές οι στιγμές είναι περιπτώσεις όπως κατά τη διάρκεια της σωματικής οικειότητας ή κατά τη γέννηση ενός παιδιού ή θάνατο ή όταν ένας από τους δύο είναι βαριά άρρωστος και οτιδήποτε κάνει το νου ανίσχυρο. Σε τέτοιες περιπτώσεις η θαμμένη Ύπαρξη κάτω από το νου, αποκαλύπτεται. Βέβαια μόλις ο νους επιστρέψει, είσαι και πάλι ένας ανθρώπινος νους που προσποιείται πως είναι άνθρωπος, σε αλληλεπίδραση με έναν άλλο νου, παίζοντας το έργο που ονομάζεται «αγάπη». Μάθε να εκφράζεις αυτό που νιώθεις, χωρίς κατηγορίες, να ακούς το σύντροφό σου με ανοιχτό, μη αμυντικό τρόπο, δώσε του χώρο να εκφραστεί, να είσαι παρών. Κατηγορίες και επιθέσεις είναι ενέργειες για την ισχυροποίηση του εγώ.
Στην περίπτωση που η ¨φώτισή¨ είναι μια εγωική αυταπάτη, τότε η ζωή σύντομα θα σου εμφανίσει μια πρόκληση που θα φέρει στην επιφάνεια την έλλειψη συνειδητότητας με οποιαδήποτε μορφή, σαν φόβος, θυμό, κριτική, κατάθλιψη. Αν έχεις μια σχέση, πολλές από αυτές τις προκλήσεις θα έρθουν μέσα από το σύντροφό σου. Κάθε πρόκληση είναι μια μεταμφιεσμένη ευκαιρία για λύτρωση.
Αν δεν μπορείς να νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου όταν είσαι μόνος σου, τότε αναζητάς μια σχέση για να καλύψεις τη δυσφορία σου. Μπορείς να είσαι σίγουρος ότι η δυσφορία θα ξαναεμφανιστεί με κάποια άλλη μορφή μέσα στη σχέση και πιθανόν θα θεωρήσεις το σύντροφό σου υπεύθυνο γι’ αυτήν. Για να είσαι άνετα με τον εαυτό σου δεν χρειάζεται να έχεις καλή σχέση με τον αυτόν, απλά να είσαι ο εαυτό σου. Δεν χρειάζεται να χωρίσεις τον εαυτό σου στα δύο: ¨εγώ¨ και ¨ο εαυτός μου¨. Αυτός ο νοητικός δυισμός είναι η βασική αιτία κάθε περιττής πολυπλοκότητας, προβλήματος και σύγκρουσης στη ζωή σου.

Σχετικά με το τελευταίο πόστ,η άποψή μου είναι οτι όταν κάποιοι ερωτεύονται πραγματικά,χάνουν το εγώ τους.Δείχνουν πραγματική κατανόηση ο ένας στον άλλον και δεν υποφέρουν απο τις γνωστές ασθένειες ψυχονοητικοσυναισθηματικής(και δε συμμαζεύται) φύσης.

Στην περίπτωση που ο έρωτας είναι ψεύτικος,τότε όλα τα κόλπα που δοκιμάζουν για να σώσουν την σχέση τους,αποτυγχάνουν στο τέλος.

Πιστεύω δηλαδή οτι ακόμα και αν έχουμε ένα τέλειο αντρόγυνο απο άποψης συμπεριφοράς ο ένας προς τον άλλον,αλλά δεν έχουμε αληθινή αγάπη,τότε η σχέση θα αποτύχει.

Ενώ απο την άλλη,ακόμα και στην περίπτωση που υπάρχει χάσμα σε πολλά επίπεδα, η σχέση είναι καταδικασμένη να πετύχει,γιατί πολλύ απλά έχουν την ουσία της σχέσης που είναι η αληθινή αγάπη.

http://www.youtube.com/watch?v=TMXPUS7ZFmA

http://www.2shared.com/file/k36M1PhD/Yoga_Music.html

quote:

---

Πολύ ωραια αυτα που λετε για την αγαπη και το αδηλο.Παρ'ολα αυτα δεν ειμαι σιγουρη κατα ποσο μπορει να υπαρξει αληθινη αγαπη μεταξυ δυο ατομων...δηλαδη νομιζω οτι η αγαπη μονο αναμεσα σε δυο ατομα συνεχιζει ν ειναι εγωιστικη.Η αληθινη αγαπη θεωρω οτι ειναι αντικειμενικη,δηλαδη πιο σφαιρικη,οταν αγαπας ολουσ τους ανθρωπους το ιδιο και δεν κανεισ τετοιους διαχωρισμους.δηλαδη τους αντιμετωπιζεις ολους ισα και δεν εχεισ αναγκη να παιρνεισ αρα να δινεισ.δεν εχεισ αναγκη πλεον τον ερωτα,μα θελεις μονο να βοηθας τον κοσμο και να τον αφυπνιζεις.αληθινη αγαπη νομιζω ειναι κ οταν αντιμετωπιζεις και τα ζωα και τα φυτα και τα ποραγματα σαν αληθινεσ οντοτητες,ολους το ιδιο,αφου τελικα και εμεισ και το συμπαν ειμαστε φτιαγμενοι απο τα ιδια υλικα.δηλαδη δεν περιοριζεσαι πλεον.νομιζω οτι ο ερωτας ειναι πολλεσ φορεσ ο δρομος,αναλογα με το εσωτερικο σου επιπεδο,για να ανεβεις ενα μεγαλυτερο.μοναχα ενα μονοπατι,περαστικο.η αληθινη αγαπη ξεπερνα τον χρονο και τον χωρο και δεν περιοριζεται σε συγκεκριμενο αριθμο ατομων...αφορα ολους

---

Η αληθινή αγάπη έχει πολλές μορφές.Δεν αγαπάς το ίδιο ας πούμε τον συντροφό σου με την αδελφή σου.Ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις αισθάνεσαι κάτι που είναι αληθινό.

Πριν από τον άνθρωπο και άλλες μορφές ζωής βίωσαν το μεταβατικό στάδιο που περιγράφουμε. Ακόμα και τα πετρώματα, με την πυκνή μορφή και αδιαπέραστη από το φως, υφίστανται μεταβολή στη μοριακή τους δομή, μετατρέποντας σε κρυστάλλους κι έτσι γίνονται διάφανα στο φως. Άνθρακες σε υψηλές θερμοκρασίες και πίεση, μετατρέπονται σε διαμάντια και μερικά βαρέα μέταλλα σε άλλα πολύτιμα πετράδια. Τα ερπετοειδή, πλάσματα δέσμια της γης, μπόρεσαν να αναπτύξουν φτέρωμα και φτερούγες και έγιναν πτηνά. Ούτε άρχισαν να έρπουν ή να βαδίζουν καλύτερα αλλά υπερέβησαν ολότελα και τις δύο αυτές λειτουργίες. Ο Βούδας έδωσε κάποτε ένα σιωπηλό «κήρυγμα» κατά το οποίο σήκωσε ψηλά ένα λουλούδι και το κοίταζε. Ένας μοναχός από τους παρόντες ονόματι Μαχακασιάπα άρχισε να χαμογελάει. Λέγεται ότι ήταν ο μόνος που είχε κατανοήσει το κήρυγμα, το οποίο μεταβιβάστηκε έπειτα από 28 διαδοχικούς διδασκάλους και πολύ αργότερα αποτέλεσε τη θεμελιώδη αρχή του Ζεν. Όταν είσαι σε εγρήγορση και κοιτάζεις ένα λουλούδι, έναν κρύσταλλο ή ένα πουλί χωρίς να το κατονομάζεις νοερά, γίνεται για σένα ένα παράθυρο προς το άμορφο. Ένα εσωτερικό άνοιγμα που σε βγάζει στη σφαίρα του πνεύματος. Αυτές οι τρεις «φωτισμένες» μορφές ζωής έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ανθρώπινης συνειδητότητας από την αρχαία εποχή όπως το πετράδι στο άνθος του νούφαρου, κεντρικό σύμβολο στο βουδισμό και ένα λευκό περιστέρι συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα στο χριστιανισμό. Πέρα από τις διαφορές σε αρχαίες θρησκείες και πνευματικές παραδόσεις υπάρχουν δύο βασικές ενοράσεις πάνω στις οποίες συμφωνούν οι περισσότερες. Το πρώτο είναι η συνειδητοποίηση ότι η «φυσιολογική» κατάσταση του νου των περισσοτέρων περιέχει ένα ισχυρό στοιχείο που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε δυσλειτουργία ή ακόμα και παραφροσύνη. Στον Ινδουισμό πλησιάζουν πιο κοντά στο να βλέπουν αυτή τη δυσλειτουργία ως μια μορφή συλλογικής ψυχασθένειας και την ονομάζουν μάγια, πέπλο της πλάνης. Ο Ραμάνα Μαχάρσι, από τους μεγαλύτερους Ινδούς σοφούς, δηλώνει: Ο νους είναι μάγια. Στον Βουδισμό ο νους παράγει ντούκα, που μπορεί να μεταφραστεί ως οδύνη, έλλειψη ικανοποίησης ή απλώς καθαρή δυστυχία. Στις χριστιανικές διδασκαλίες, η φυσιολογική συλλογική κατάσταση της ανθρωπότητας είναι μια κατάσταση «προπατορικού αμαρτήματος». Η αμαρτία είναι μια λέξη που έχει παρερμηνευτεί. Μεταφρασμένο από τα αρχαία ελληνικά, αμαρτάνω σημαίνει αστοχώ, χάνω το στόχο της ανθρώπινης ύπαρξης. Δηλαδή να ζω αδέξια, τυφλά και επομένως να πονάω και να προκαλώ πόνο. Παρόλο που ο νους είναι εξαιρετικά ευφυής και ο άνθρωπος έχει επιτύχει αξιοθαύμαστα έργα ζωγραφικής, μουσικής, γλυπτικής, ανάπτυξη στην επιστήμη και τεχνολογία που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, η ίδια του η ευφυΐα είναι μολυσμένη από παραφροσύνη. Η εξέλιξη του στους παραπάνω τομείς έχει μεγεθύνει τον καταστροφικό αντίκτυπο που έχει η δυσλειτουργία του νου. Με τους πολέμους γνωρίσαμε εντονότερα αυτή τη παραφροσύνη. Όλοι διαβάσαμε, ακούσαμε, είδαμε και μερικοί βιώσανε τον καταστροφικό Α παγκόσμιο πόλεμο το 1914, άνθρωποι υπέφεραν περισσότερο ο ένας στα χέρια του άλλου απ’ ότι από φυσικές συμφορές. Εκείνη την περίοδο ο ανθρώπινος νους δεν επινόησε μόνο τον κινητήρα εσωτερικής καύσης αλλά και βόμβες, πολυβόλα, υποβρύχια, φλογοβόλα και δηλητηριώδη αέρια. Η ευφυΐα στην υπηρεσία της παραφροσύνης. Στατικός πόλεμος χαρακωμάτων στη Γαλλία και στο Βέλγιο, με εκατομμύρια νεκρούς άντρες για λίγα μίλια λάσπης. Ακόμα και όταν τελείωσε ο πόλεμος άφησε πίσω εκατομμύρια νεκρούς και πολλοί περισσότερους σακατεμένους και παραμορφωμένους. Μαζικές εξόντωσης όπως η δολοφονία είκοσι εκατομμυρίων ταξικών εχθρών, κατασκόπων και προδοτών στη Σοβιετική Ένωση υπό Στάλιν, η απερίγραπτη φρίκη του Ολοκαυτώματος στη ναζιστική Γερμανία. Επίσης σε αμέτρητες μικρότερες εσωτερικές συγκρούσεις όπως ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, υπο καθεστώς Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη όπου δολοφονήθηκε το ένα τέταρτο του πληθυσμού της χώρας. Βέβαια δεν έχει σταματήσει η παράνοια αυτή μέχρι και σήμερα που την βλέπουμε να επαναλαμβάνεται συνεχώς στα δελτία ειδήσεων. Και η άλλη πλευρά της συλλογικής δυσλειτουργίας του ανθρώπινου νου είναι η βία που ασκούν οι άνθρωποι πάνω σε άλλες μορφές ζωής και στον ίδιο τον πλανήτη, με καταστροφές δασών, άλλες μορφές ζωής του φυτικού και ζωικού κόσμου, κακομεταχείριση ζώων σε αγροκτήματα, ρύπανση ποταμών, θαλασσών και αέρα. Και όλα αυτά ωθούμενοι από την απληστία αγνοώντας τη σύνδεσή τους με το όλον.

Στις περισσότερες θρησκείες υπάρχει η κοινή αποδοχή ότι η φυσιολογική μας κατάσταση περιέχει βασικά μειονεκτήματα και ξεπροβάλλει ένα κοινό όραμα για ριζική μεταμόρφωση της ανθρώπινης συνειδητότητας. Στις Ινδουιστικές διδασκαλίες ονομάζεται φώτιση, στις διδασκαλίες του Ιησού ονομάζεται σωτηρία και στο βουδισμό είναι το τέλος της οδύνης. Επιπλέον όροι είναι η Λύτρωση και αφύπνιση. Στο μακρινό παρελθόν αυτή η αναγνώριση είχε ήδη προκύψει σε λίγα άτομα. Ένας άντρας ονόματι Γκαουτάμα Σιντάρτα που έζησε πριν 2600 χρόνια στην Ινδία, ήταν ίσως ο πρώτος που την είδε με απόλυτη διαύγεια και αργότερα του αποδόθηκε ο τίτλος Βούδας που σημαίνει ο "αφυπνισμένος". Παρόμοια εμφανίστηκε στην Κίνα ο Λαο Τσε που άφησε μια καταγραφή της διδασκαλίας του με τη μορφή ενός από τα πιο βαθυστόχαστα πνευματικά βιβλία που γράφτηκε ποτέ, του "Ταο Τε Τσινγκ". Μίλησαν για αμαρτία, οδύνη, πλάνη. Είπαν: "Κοίτα πως ζεις. Δες τι κάνεις, την οδύνη που δημιουργείς". Υπέδειξαν τη δυνατότητα της αφύπνισης από το συλλογικό εφιάλτη της "φυσιολογικής" ανθρώπινης ύπαρξης. Αλλά...ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για αυτούς. Αναπόφευκτα παρανοήθηκαν ως επί το πλείστον από τους συγχρόνους τους, καθώς και από τις επόμενες γενιές. Αν και απλές οι διδασκαλίες τους διαστρεβλώθηκαν και παρερμηνεύτηκαν, σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα ακόμα και καθώς καταγράφονταν από τους μαθητές τους. Μερικοί γελοιοποιήθηκαν, κακολογήθηκαν ή φονεύτηκαν, άλλοι κατέληξαν να λατρεύονται σαν θεοί. Κατέληξαν να μοιάζουν κι αυτές μέρος της παραφροσύνης που προσπάθησαν να ανατρέψουν. Αργότερα έγιναν συστήματα πεποιθήσεων με τα οποία μπορούσαν να ταυτιστούν οι άνθρωποι και να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους ως εκείνους που είχαν "δίκιο" και τους άλλους ως εκείνους που έχουν "άδικο", των "άπιστων" ή αυτών που πιστεύουν σε "λάθος θρησκεία" και να δικαιολογούν έτσι τους φόνους που διέπρατταν. Τελικά έφτασε στο σημείο να πούμε ότι ο άνθρωπος έπλασε το "Θεό" κατ' εικόνα του. Παρ' όλες τις παράφρονες πράξεις που διαπράχθηκαν εν ονόματι των θρησκειών, η Αλήθεια προς την οποία δείχνουν εξακολουθεί να λάμπει στον πυρήνα τους. Μέσω μερικών από αυτούς τους άντρες και γυναίκες αναπτύχθηκαν "σχολές" ή κινήματα μέσα σε όλες τις μεγάλες θρησκείες. Έτσι εμφανίστηκαν ο γνωστικισμός και ο μυστικισμός στον πρώιμο και μεσαιωνικό χριστιανισμό, ο σουφισμός στην ισλαμική θρησκεία, ο χασιδισμός και η Καμπάλα στον ιουδαϊσμό, η Αντβάιτα Βεντάντα στον ινδουισμό, το Ζεν και το Τζογκτσέν στο βουδισμό. Φυσικά αντιμετωπίζονταν με καχυποψία και συχνά με εχθρότητα από τις καθιερωμένες θρησκευτικές ιεραρχίες. Ο αριθμός τους δεν ήταν ποτέ αρκετά μεγάλος. Με τον καιρό μερικές από τις ίδιες αυτές σχολές τυποποιήθηκαν ή εννοιοποιήθηκαν υπερβολικά άκαμπτα προκειμένου να παραμείνουν αποτελεσματικές.

Γκαουτάμα Σιντάρτα:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B1
Λάο Τσε:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%BF_%CE%A4%CF%83%CE%B5
ο γνωστικισμός και ο μυστικισμός:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
Σουφισμός:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
Καμπάλα:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B1
Αντβάιτα Βεντάντα:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8C%CF%82
Ζεν:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B5%CE%BD

Μια βιβλική προφητεία που εμφανίζεται τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη, μιλάει για την κατάρρευση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και την ανάδυση «ουρανού καινού και γης καινής» (Παλαιά Διαθήκη: Ησαΐας ΞΕ’:17 και Καινή Διαθήκη: Αποκάλυψις ΚΑ’:1). Ο ουρανός δεν είναι τοποθεσία αλλά αναφέρεται στην εσωτερική σφαίρα της συνειδητότητας. Η γη από την άλλη είναι η εξωτερική εκδήλωση που είναι πάντα αντανάκλαση της εσωτερικής. Η συλλογική ανθρώπινη συνειδητότητα και η ζωή στον πλανήτη μας είναι εγγενώς συνδεδεμένες. Ένας «νέος ουρανός» είναι η ανάδυση μιας μεταμορφωμένης κατάστασης της ανθρώπινης συνειδητότητας και μια «νέα γη» είναι η αντανάκλασή της στην υλική σφαίρα. Αποτέλεσμα των διδασκαλιών είναι ότι το πόσο «πνευματικός» άνθρωπος είσαι δεν έχει καμία σχέση με το τι πιστεύεις αλλά έχει μεγάλη σχέση με την κατάσταση της συνειδητότητάς σου. Στην πραγματικότητα όσο περισσότερο κάνεις τις σκέψεις (πεποιθήσεις) σου ταυτότητά σου, τόσο περισσότερο ξεκομμένος είσαι από την πνευματική διάσταση μέσα σου. Τότε αντλείς την ταυτότητά σου, την αίσθηση του ποιος είσαι, από το ατέρμονο ρεύμα της σκέψης που θεωρείς ότι είναι ο εαυτός σου. Όταν μπορέσεις να υπερβείς την σκέψη σου, τότε θα μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις ότι «η φωνή μέσα στο κεφάλι σου» δεν είναι αυτός που είσαι. Ποιος είσαι λοιπόν; Είσαι εκείνος που το βλέπει αυτό. Η επίγνωση που υπάρχει πριν από τη σκέψη, ο χώρος μέσα στον οποίο η σκέψη συμβαίνει. Όταν λες «εγώ» δεν είναι αυτό που είσαι. Με μια τερατώδη πράξη απλούστευσης το άπειρο βάθος αυτού που είσαι συγχέεται με έναν ήχο που παράγεται από τις φωνητικές χορδές ή τη σκέψη του «εγώ» στο νου σου και οτιδήποτε είναι αυτό με το οποίο έχει ταυτιστεί το «εγώ». Όταν ένα μικρό παιδί μαθαίνει ότι μια σειρά ήχων που παράγεται από τις φωνητικές χορδές των γονιών του είναι το όνομά του, αρχίζει να ταυτίζει μια λέξη, που στο νου γίνεται μια σκέψη, με το ποιος ή ποια είναι. Έπειτα έρχονται άλλες σκέψεις και συγχωνεύονται με την αρχική σκέψη του «εγώ». Το επόμενο βήμα είναι σκέψεις που σχετίζονται με το «με» και το «μου» για να καθορίσουν πράγματα που, κατά κάποιο τρόπο, είναι μέρος του «εγώ». Πρόκειται για ταύτιση με αντικείμενα με μια αίσθηση εαυτού, αντλώντας έτσι μια ταυτότητα απ’ αυτά. Όταν το παιχνίδι «μου» σπάει ή «μου» το παίρνουν προκαλείται οδύνη. Όχι εξαιτίας κάποιας αξίας που έχει το παιχνίδι αλλά εξαιτίας της σκέψης του «μου». Το παιχνίδι έγινε μέρος της αναπτυσσόμενης αίσθησης εαυτού του παιδιού, του «εγώ». Καθώς το παιδί μεγαλώνει, ταυτίζεται με ένα φύλο, με αποκτήματα, με το αντιληπτό από τις αισθήσεις σώμα, με μια εθνικότητα, φυλή, θρησκεία, ένα επάγγελμα. Επιπλέον ρόλοι όπως μητέρα, πατέρας, σύζυγος κ.α., συσσωρευμένες γνώσεις ή απόψεις, αρέσκειες και απαρέσκειες. Τελικά όμως δεν είναι παρά σκέψεις που κρατιούνται επισφαλώς μαζί από το γεγονός ότι είναι περιβεβλημένες με μια αίσθηση εαυτού. Αυτό το νοητικό οικοδόμημα είναι εκείνο στο οποίο συνήθως αναφέρεσαι όταν λες «εγώ».
Όταν τους λες ότι υπάρχει μια φωνή μέσα στο κεφάλι τους που δε σταματάει ποτέ να μιλάει, λένε: «Ποια φωνή;» ή το αρνούνται θυμωμένα, πράγμα που φυσικά είναι η φωνή, είναι ο σκεπτόμενος, ο απαρατήρητος νους. Θα μπορούσε σχεδόν να θεωρηθεί σαν μια οντότητα που τους έχει καταλάβει.

Παραθέτω παρακάτω παλιότερες απαντήσεις του θέματός μου που αναφέρω για τα στάδια ανάπτυξης του ανθρώπου από βρέφος και συνδέονται με αυτά που μόλις είπα.
http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=8458&whichpage=3&ARCHIVE=

Ο εγωικός νους είναι ολοκληρωτικά προϊόν εξαρτημένης μάθησης του παρελθόντος. Στην περίπτωση ενός παιδιού που κλαίει με βαθιά οδύνη επειδή του πήραν το παιχνίδι του, το παιχνίδι αντιπροσωπεύει περιεχόμενο. Το περιεχόμενο με το οποίο ταυτίζεσαι είναι προϊόν εξαρτημένης μάθησης από το περιβάλλον σου, την ανατροφή σου και τον περιβάλλοντα πολιτισμό. Η αιτία που εκδηλώνεται μια τόσο οξεία οδύνη κρύβεται στη λέξη «μου» και είναι δομική. Μία από τις πιο βασικές νοητικές δομές μέσω των οποίων καταλήγει να υπάρχει το Εγώ είναι η ταύτιση. Η λέξη «ταυτίζω» προέρχεται από το «το αυτό» ή «ταυτό» («το ίδιο») και την κατάληξη «-ίζω» που δηλώνει δράση, δηλαδή ταυτίζομαι με κάτι «το κάνω ίδιο». Ίδιο με τι; Ίδιο μ’ εμένα. Γίνεται μέρος της «ταυτότητας» μου. Βασικότερη ταύτιση γίνεται με τα πράγματα: το παιχνίδι μου γίνεται αργότερα το αυτοκίνητό μου, το σπίτι μου, τα ρούχα μου κ.α.Καταλήγω να χάνω τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτά. Αυτή είναι η μοίρα του Εγώ. Η ταύτιση με τα πράγματα είναι κάτι πολύ γνωστό στο χώρο της διαφήμισης και ξέρουν πολύ καλά ότι για να πουλήσουν πράγματα που οι άνθρωποι δε χρειάζονται πραγματικά, πρέπει να τους πείσουν ότι αυτά τα πράγματα θα προσθέσουν κάτι στο πως βλέπουν τον εαυτό τους ή στο πως τους βλέπουν οι άλλοι ή μπορεί να δημιουργήσουν μια σύνδεση στο νου σου μεταξύ του προϊόντος και ενός διάσημου προσώπου. Αγοράζοντας το προϊόν, μέσω κάποιας μαγικής πράξης ιδιοποίησης, γίνεσαι σαν κι αυτούς ή μάλλον σαν την επιφανειακή τους εικόνα. Δεν αγοράζεις ένα προϊόν αλλά έναν «ενισχυτή ταυτότητας». Οι ετικέτες των σχεδιαστών είναι ακριβές και συνεπώς «αποκλειστικές». Αν μπορούσαν να τις αγοράσουν όλοι, θα έχαναν την ψυχολογική τους αξία και με το μόνο που θα έμενες θα ήταν η υλική τους αξία, που πιθανόν αντιστοιχεί σε ένα κλάσμα του ποσού που πλήρωσες. Η ικανοποίηση του Εγώ είναι βραχύβια κι έτσι συνεχίζεις να ψάχνεις για περισσότερη, συνεχίζεις να αγοράζεις, συνεχίζεις να καταναλώνεις. Βέβαια σε αυτή την υλική διάσταση που ζούμε χρειαζόμαστε σπίτια, ρούχα, έπιπλα, εργαλεία, μεταφορικά μέσα. Δεν χρειάζεται να τα καταφρονούμε. Κάθε πράγμα έχει Οντότητα, είναι μια προσωρινή μορφή που έχει την προέλευσή της εντός της άμορφης μίας Ζωής, της πηγής όλων των πραγμάτων, όλων των σωμάτων, όλων των μορφών. Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε στ’ αλήθεια τα πράγματα αν τα χρησιμοποιούμε ως μέσο αυτό-εξύψωσης, δηλαδή να προσπαθούμε να βρούμε τον εαυτό μας μέσα απ’ αυτά. Αυτό ακριβώς είναι που κάνει το Εγώ. Η ταύτιση δημιουργεί προσκόλληση σε πράγματα, έμμονη ιδέα με τα πράγματα, κάτι που με τη σειρά του, δημιουργεί την κοινωνία της κατανάλωσης και οικονομικές δομές όπου το μόνο μέτρο προόδου είναι πάντα το περισσότερο. Αυτή η ατέρμονη ανάπτυξη αποτελεί δυσλειτουργία και είναι η ίδια δυσλειτουργία που εκδηλώνει το καρκινικό κύτταρο, που ο μοναδικός του στόχος είναι να πολλαπλασιαστεί χωρίς να έχει επίγνωση του ότι επιφέρει την ίδια του την καταστροφή καταστρέφοντας τον οργανισμό του οποίου είναι μέρος.

Ιησούς: «Αν σου πάρει κάποιος το πουκάμισο, δωσ’ του και το πανωφόρι σου.»

Δεν σημαίνει ότι δε θα πρέπει να κλειδώνεις την πόρτα σου ποτέ αλλά ότι μερικές φορές το να παραιτείσαι από πράγματα είναι μια πράξη πολύ μεγαλύτερης δύναμης από το να τα υπερασπίζεσαι ή να γαντζώνεσαι πάνω τους.

«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» είπε ο Ιησούς, «ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών». Τι σημαίνει «πτωχοί τω πνεύματι»; Χωρίς ταυτίσεις, χωρίς πράγματα ούτε νοητικές έννοιες που έχουν μέσα τους μια αίσθηση εαυτού. Και τι είναι «βασιλεία των ουρανών»; Η απλή αλλά βαθιά χαρά της ύπαρξης, που υπάρχει όταν παραιτείσαι από ταυτίσεις και γίνεσαι έτσι «πτωχός τω πνεύματι». Η απάρνηση όλων των αποκτημάτων δε θα σε ελευθερώσει αυτομάτως από το Εγώ. Θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει την επιβίωσή του βρίσκοντας κάτι άλλο με το οποίο να ταυτιστεί όπως ότι τώρα πια είσαι ανώτερος, είσαι περισσότερο πνευματικός απ’ ότι οι άλλοι και θα μπορούσες τώρα να βγάζεις τον εαυτό σου σωστό και τους άλλους λάθος. Τελικά δεν το ενδιαφέρει με τι θα ταυτιστεί, αρκεί να έχει ταυτότητα. Με άλλα λόγια, το περιεχόμενο του Εγώ μπορεί να αλλάξει, η δομή του νου που το διατηρεί ζωντανό δεν αλλάζει. Η ταύτιση σε αντικείμενα ισχύει ακόμα περισσότερο για γη, αφού είναι το μόνο πράγμα που πιστεύεις ότι μπορείς να κατέχεις το οποίο δεν μπορεί να καταστραφεί. Ας θυμηθούμε την εποχή της εγκατάστασης των λευκών, για τους ιθαγενείς της Βόρειας Αμερικής η κατοχή γης αποτελούσε ακατανόητη έννοια. Κι έτσι την έχασαν όταν οι Ευρωπαίοι τους έβαλαν να υπογράφουν χαρτιά που τους ήταν εξίσου ακατανόητα. Το Εγώ έχει την τάση να εξισώνει το έχω με το υπάρχω: Έχω άρα υπάρχω. Όσα περισσότερα έχεις τόσο περισσότερο υπάρχεις. Φανταστείτε όμως όλοι να αποκτούσαν μέγαρα, πλούτη, περιουσία μεγάλης αξίας, τότε θα έπαυαν τα πλούτη να σου ενισχύουν την αίσθηση του εαυτού σου. Θα μπορούσες να μετακομίσεις σε μια καλύβα και τότε να αποκτήσεις την ταυτότητα του πιο πνευματικού από τους άλλους. Η αίσθηση της αξίας του Εγώ συνδέεται στις περισσότερες περιπτώσεις με την αξία που έχεις στα μάτια των άλλων.
Πως παραιτείσαι από την προσκόλληση στα πράγματα; Μην το προσπαθήσεις ποτέ. Είναι αδύνατον. Έχε απλώς επίγνωση της προσκόλλησής σου σε πράγματα. Θα συνειδητοποιήσεις την προσκόλληση αυτή όταν τα χάσεις ή υπάρξει η απειλή της απώλειας, αν τότε στενοχωρηθείς, αγχωθείς σημαίνει ότι είσαι προσκολλημένος. Αν έχεις επίγνωση ότι είσαι ταυτισμένος με κάτι, η ταύτιση δεν είναι πια ολοκληρωτική. «Είμαι η επίγνωση που έχει επίγνωση ότι υπάρχει προσκόλληση». Αυτή είναι η αρχή της μεταμόρφωσης της συνειδητότητας.

Μια άλλη βασική μορφή ταύτισης είναι με το σώμα «μου». Το σώμα είναι αρσενικό ή θηλυκό. Το γένος γίνεται ταυτότητα. Η ταύτιση με το φύλο ενθαρρύνεται σε πρώιμη ηλικία και σε αναγκάζει να μπεις σ’ ένα ρόλο, σε πρότυπα συμπεριφοράς που αποκτάς με εξαρτημένη μάθηση και που επηρεάζουν όλες τις πλευρές της ζωής σου όχι μόνο τη σεξουαλική. Ένας ρόλος μέσα στον οποίο παγιδεύονται εντελώς πολλοί άνθρωποι κι ακόμα περισσότερο σε παραδοσιακές κοινωνίες. Σε μερικούς παραδοσιακούς πολιτισμούς η χειρότερη μοίρα για μια γυναίκα είναι να είναι στείρα ή ανύπαντρη και για έναν άντρα να έχει ανεπάρκεια σεξουαλικής ικανότητας και να μην μπορεί να κάνει παιδιά.
Για πολλούς ανθρώπους η αίσθησή τους για την αξία του εαυτού τους είναι στενά συνδεδεμένη με τη σωματική τους ρώμη, την ομορφιά και την εξωτερική τους εμφάνιση. Επίσης μπορεί να έχουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα για τον εαυτό τους. Μια νεαρή γυναίκα μπορεί να σκέφτεται τον εαυτό της σαν υπέρβαρο και κατά συνέπεια, να λιμοκτονεί ενώ στην πραγματικότητα είναι αρκετά λεπτή. Δεν μπορεί πια να δει το σώμα της. Το μόνο που βλέπει είναι η νοητική αντίληψη του σώματός της που λέει: «Είμαι χοντρή» ή «Θα γίνω χοντρή». Στη ρίζα αυτής της κατάστασης βρίσκεται η ταύτιση με το νου. Αν η πάσχουσα μπορούσε να κοιτάξει το σώμα της χωρίς κρίσεις του νου της που παρεμβαίνουν ή έστω μπορούσε να αναγνωρίσει αυτές τις κρίσεις, αυτό θα ξεκινούσε την ίασή της. Όσοι είναι ταυτισμένοι με την ωραία τους εμφάνιση, σωματική ρώμη ή ικανότητες, βιώνουν οδύνη όταν αυτά αρχίζουν να σβήνουν και να εξαφανίζονται όπως ασφαλώς θα συμβεί. Τότε η ίδια του η ταυτότητα απειλείται με κατάρρευση. Αυτό που κάνουν είναι να αντλούν την ταυτότητά τους από την εγωική σκέψη που επισυνάπτουν εσφαλμένα στη νοητική εικόνα ή αντίληψη ου σώματός τους που, στο κάτω κάτω δεν είναι τίποτα περισσότερο από την υλική μορφή που μοιράζεται την μοίρα όλων των μορφών: παροδικότητα και τελικά αποσύνθεση. Η αποφυγή ταύτισης με το σώμα δε σημαίνει ότι το παραμελείς, το απεχθάνεσαι ή δεν το φροντίζεις πια. Αν είναι δυνατό και ωραίο μπορείς να απολαμβάνεις αυτά τα γνωρίσματα όσο διαρκούν. Μπορείς να βελτιώνεις την κατάσταση του σώματος μέσω σωστής διατροφής και άσκησης. Αν δεν εξισώνεις το σώμα με το ποιος είσαι, όταν η ομορφιά ξεθωριάζει δε θα επηρεάζει την αίσθηση της αξίας σου ή της ταυτότητάς σου, με κανένα τρόπο.
Από την άλλη εξίσου εύκολα μπορείς να ταυτιστείς με ένα «προβληματικό» σώμα και να μετατρέψεις την ατέλεια ή ασθένεια σε ταυτότητά σου. Ο πάσχον εισπράττει πολλή προσοχή από γιατρούς που του επιβεβαιώνουν συνεχώς την εννοιολογική ταυτότητα ως πάσχον ή ασθενής. Γαντζώνεσαι τότε ασυνείδητα στην αρρώστια επειδή έχει γίνει το πιο σημαντικό μέρος αυτού που αντιλαμβάνεσαι ως εαυτό σου. Κατά εκπληκτικό τρόπο αλλά όχι σπάνιο, το Εγώ που αναζητεί μια ισχυρότερη ταυτότητα μπορεί να δημιουργήσει ασθένειες προκειμένου να ισχυροποιηθεί μέσα απ’ αυτές.

Η ταύτιση με το σώμα είναι μια από τις βασικές μορφές του Εγώ και μπορείς ευκολότερα να υπερβείς. Δεν γίνεται με το να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτός σου ότι δεν είσαι το σώμα σου, αλλά στρέφοντας την προσοχή σου από την εξωτερική μορφή του σώματός σου και από τις σκέψεις γύρω απ’ αυτό προς την αίσθηση της ζωντάνιας μέσα του. Πέρα από την εξωτερική μορφή είναι ένα έντονα ζωντανό ενεργειακό πεδίο. Κλείσε για μια στιγμή τα μάτια σου και βρες αν υπάρχει ζωή μέσα στις παλάμες σου. Μη ρωτήσεις το νου σου. Θα πει: «Δεν μπορώ να νιώσω τίποτα» και επίσης μπορεί να πει: «Δώσε μου κάτι πιο ενδιαφέρον να σκεφτώ». Οπότε πήγαινε κατευθείαν στις παλάμες. Χρειάζεται μόνο να πας εκεί με την προσοχή σου για να τη διακρίνεις. Μπορείς στην αρχή να έχεις μια αίσθηση σαν ελαφρύ μυρμήγκιασμα κι έπειτα ένα αίσθημα ενέργειας ή ζωντάνιας. Έπειτα πήγαινε στα πέλματά σου, κράτησε εκεί την προσοχή σου για ένα λεπτό περίπου κι άρχισε να αισθάνεσαι τις παλάμες και τα πέλματά σου ταυτόχρονα. Στη συνέχεια μπορείς να συμπεριλάβεις και άλλα μέρη του σώματος σ’ αυτό το αίσθημα μέχρι να έχεις συνείδηση του εσωτερικού σώματος ως μια γενική αίσθηση ζωντάνιας. Δεν είναι πια πραγματικά το σώμα σου αλλά ζωτική ενέργεια, γέφυρα μεταξύ μορφής και άμορφο. Δεν είσαι πια ταυτισμένος με τη μορφή αλλά απομακρύνεσαι από την ταύτιση με τη μορφή και κινείσαι προς το άμορφο, το οποίο θα μπορούσαμε επίσης να αποκαλέσουμε Ον. Είναι η ταυτότητα της ουσίας σου. Είναι η πόρτα για να βγεις από τη φυλακή που είναι το Εγώ.

Ο φιλόσοφος του δεκάτου εβδόμου αιώνα Καρτέσιος έδωσε έκφραση σ’ αυτό το πρωταρχικό λάθος με την πασίγνωστη ρήση του : «Σκέφτομαι άρα υπάρχω». Αυτή η απάντηση που βρήκε στο ερώτημα «Υπάρχει κάτι που μπορώ να γνωρίζω με απόλυτη βεβαιότητα;». Συνειδητοποίησε ότι το γεγονός ότι σκεφτόταν συνεχώς ήταν αναμφισβήτητο, κι έτσι εξίσωσε το σκέψη με την Ύπαρξη, δηλαδή την ταυτότητα –υπάρχω- με τη σκέψη. Αντί για την απόλυτη αλήθεια είχε βρει τη ρίζα του Εγώ αλλά δεν το γνώριζε. Χρειάστηκαν σχεδόν τριακόσια χρόνια ώσπου ένας άλλος σπουδαίος φιλόσοφος να διακρίνει σ’ αυτή τη ρήση κάτι που ο Καρτέσιος είχε παραβλέψει. Ήταν ο Ζαν Πολ Σαρτρ. Στοχάστηκε στη ρήση του Καρτέσιου εις βάθος και αντιλήφθηκε πως «Η συνειδητότητα που λέει ‘υπάρχω’ δεν είναι η συνειδητότητα που σκέφτεται». Όταν έχεις επίγνωση του ότι σκέφτεσαι, αυτή η επίγνωση δεν είναι μέρος της σκέψης. Είναι μια διαφορετική διάσταση της συνειδητότητας. Και αυτή η συνειδητότητα είναι που λέει «υπάρχω». Αν δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο παρά σκέψη μέσα σου, δε θα γνώριζες καν ότι σκέφτεσαι. Θα ήσουν σαν τον ονειρευόμενο που δε γνωρίζει ότι ονειρεύεται. Πολλοί άνθρωποι ζουν ακόμα έτσι σαν υπνοβάτες, παγιδευμένοι σε παλιές δυσλειτουργικές νοοτροπίες που συνεχώς αναδημιουργούν την ίδια εφιαλτική πραγματικότητα.

Ειναι μεγαλη αληθεια αυτο το τελευταιο που εγραψες.
Λιγοι,πολυ λιγοι θα μπορουν να πουν οτι καταλαβαν
ακριβως τι λες.
Οσοι το εχουν βιωσει.
Για τους αλλους ειναι,απλες κουβεντες.

Πραγματικά πρέπει να το νιώσεις αλλά και πάλι δεν μπορείς να το περιγράψεις γιατί και ο άλλος πρέπει να το νιώσει για να καταλάβει, απλώς δίνεις έναν μπούσουλα, μια γεύση. Δεν μπορείς να πεις ότι είσαι φωτισμένος για κάτι που το έχουν όλοι μέσα στους, ούτε τυχερός γιατί δεν κέρδισες κάτι που είχες πάντα απλά άρπαξες την στιγμή της βαθιάς αντίληψης τίποτα άλλο, δεν χρειάζεται να δώσουμε κάποιο χαρακτηρισμό.
Ευκαιρίες υπάρχουν καθημερινά στην ζωή μας γύρω μας, για να αντιληφθούμε αυτή την βαθιά αντίληψη, απλώς είμαστε βυθισμένοι συνήθως στον θόρυβο του νου μας.

Ο Θεός βρίσκεται τόσο σ' ένα κομμάτι ξύλο, όσο και σ' ένα ανθρώπινο όν. Η διαφορά είναι ότι το κομμάτι ξύλο δεν γνωρίζει τίποτε για το Θεό, ενώ ο άνθρωπος μπορεί να συνειδητοποιήσει την παρουσία Του, μέσα του.

Η ανθρώπινη δράση μπορεί να αντανακλά την Αλήθεια ή μπορεί να αντανακλά την ψευδαίσθηση. Μπορεί να μπει σε λέξεις η Αλήθεια; Ναι αλλά φυσικά οι λέξεις δεν είναι η Αλήθεια. Απλώς δείχνουν προς αυτήν. Όπως λένε και οι βουδιστές: "Το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι δεν είναι το φεγγάρι". Η Αλήθεια είναι αδιαχώριστη από το ποιος είσαι. Ναι είσαι η Αλήθεια. Αν την αναζητήσεις αλλού, θα εξαπατάσαι κάθε φορά. Η ίδια η Ύπαρξη που είσαι είναι Αλήθεια. Ο Ιησούς προσπάθησε να το μεταδώσει αυτό όταν είπε: "Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή". Είναι από τους πιο ισχυρούς και άμεσους δείκτες προς την Αλήθεια, αν αυτά τα λόγια κατανοηθούν σωστά. Ο Ιησούς μιλάει για το εσώτατο Είμαι. Μερικοί χριστιανοί μυστικιστές το έχουν αποκαλέσει "ο Χριστός εντός", οι βουδιστές το ονομάζουν "βουδική φύση" σου, για τους Ινδούς είναι ο Άτμαν, ο ενυπάρχων Θεός.

Η ίδια η Ύπαρξη που είσαι είναι Αλήθεια. Ο Ιησούς προσπάθησε να το μεταδώσει αυτό όταν είπε: "Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή". Είναι από τους πιο ισχυρούς και άμεσους δείκτες προς την Αλήθεια, αν αυτά τα λόγια κατανοηθούν σωστά. Ο Ιησούς μιλάει για το εσώτατο Είμαι. Μερικοί χριστιανοί μυστικιστές το έχουν αποκαλέσει "ο Χριστός εντός", οι βουδιστές το ονομάζουν "βουδική φύση" σου, για τους Ινδούς είναι ο Άτμαν, ο ενυπάρχων Θεός.

-------------------------------------------------------------------

Και για τους σκεπτικιστές είνα η anima η πνευματικη ουσια που
κρατά ενωμένο καθε τι στο σύμπαν.Η συμπαντική ουσία του Νου του
υπέρτατου Νου,που παρακλάδια του, ειναι τα πάντα όσα περιέχονται.
Πώς αλλοιώς να εξηγήσω το γεγονός οτι,ενα σωματιδιο που το
παρατηρω μπροστα στα μάτια μου,να μπορει να βρίσκεται σε απόλυτη
επικοινωνία και να έχει πλήρη ανταλαγή πληροφοριών,με ενα άλλο
που βρίσκεται δεκα εκατομμύρια ετη φωτός μακρυά σε άλλο γαλαξία?
Αρα αυτή η νοητική ουσία είναι αληθινή.
Είναι μήπως η αλήθεια?

Φίλε καλημέρα
Όταν λες πως δεν μπορείς να περιγράψεις το “τίποτα”, εννοείς πως είναι κάτι υπαρκτό που δεν μπορείς να ορίσεις, ή κάτι άλλο?
Μήπως η σύλληψη της έννοιας του “τίποτα” είναι επινόημα ως αντίθετο του “κάτι”?

Μπορείς να με βοηθήσεις να καταλάβω τον συλλογισμό σου?

Η σκέψη σου διαμορφώνεται από την εξαρτημένη μάθηση του παρελθόντος: την ανατροφή, τον πολιτισμό, οικογενειακό υπόβαθρο κ.α. Ο κεντρικός πυρήνας όλης της νοητικής σου δραστηριότητας αποτελείται από ορισμένες επαναλαμβανόμενες και επίμονες σκέψεις, συναισθήματα και πρότυπα αντίδρασης με τα οποία ταυτίζεσαι πιο έντονα. Αυτή η οντότητα είναι το ίδιο το Εγώ. Η έσχατη αλήθεια του ποιος είσαι δεν είναι «είμαι αυτό», «είμαι εκείνο», αλλά Είμαι. Στις περισσότερες περιπτώσεις όταν λέω «εγώ» αυτό που μιλάει είναι το Εγώ, όχι εσύ. Κάθε Εγώ αγωνίζεται συνεχώς για επιβίωση, προσπαθώντας να προστατέψει και να μεγεθύνει τον εαυτό του. Για να διατηρήσει την εγώ-σκέψη, χρειάζεται την αντίθετη σκέψη του «άλλου». Το εννοιολογικό «εγώ» δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τον εννοιολογικό «άλλο». Οι άλλοι είναι περισσότερο άλλοι όταν τους βλέπω σαν εχθρούς μου. Στο ένα άκρο της κλίμακας αυτού του ασυνείδητου εγωικού προτύπου βρίσκεται η ψυχαναγκαστική συνήθεια να βρίσκω ελαττώματα στους άλλους και να γκρινιάζω γι’ αυτούς. Ο Ιησούς είπε: «Τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε δοκόν την εν τω ιδίω οφθαλμώ ου κατανοείς». Δηλαδή «Γιατί βλέπεις την ακίδα που είναι στο μάτι του αδελφού σου και δεν αντιλαμβάνεσαι το δοκάρι που είναι στο δικό σου μάτι;». Στο άλλο άκρο της κλίμακας υπάρχει σωματική βία μεταξύ ατόμων και πόλεμος μεταξύ εθνών.
Το Εγώ βρίσκει γρήγορα μια νέα μορφή. Το γεγονός ότι αυτή η νέα μορφή είναι βαθιά δυστυχισμένη δεν απασχολεί και πολύ το Εγώ, εφόσον έχει μια ταυτότητα, καλή ή κακή. Η γκρίνια είναι μια από τις αγαπημένες στρατηγικές του Εγώ για την ενίσχυση του εαυτού του. Μερικά Εγώ, που ίσως δεν έχουν και πολλά άλλα με τα οποία να ταυτιστούν, επιβιώνουν εύκολα μόνο και μόνο με την γκρίνια. Η απόδοση αρνητικών ετικετών σε ανθρώπους είτε κατάμουτρα ή συνηθέστερα όταν μιλάς γι’ αυτούς σε άλλους ή ακόμα και όταν τους σκέφτεσαι είναι συχνά μέρος αυτού του προτύπου. Σε κατώτερο επίπεδο της κλίμακας της μη συνειδητότητας, έχουμε κραυγές και τσιρίδες και σε πιο χαμηλά απ’ αυτό, έχουμε τη σωματική βία.
Η αγανάκτηση είναι το συναίσθημα που συνοδεύει την γκρίνια και αισθάνεσαι χολωμένος, τσατισμένος, θιγμένος ή προσβεβλημένος. Νιώθεις αγανάκτηση για την απληστία των άλλων, για την ανεντιμότητα τους, την έλλειψη ακεραιότητας, γι’ αυτό που κάνουν, για ότι έκαναν στο παρελθόν, για αυτό που είπαν. Μερικές φορές το «ελάττωμα» που αντιλαμβάνεσαι σε κάποιον άλλον δεν υπάρχει καν. Είναι μια ολοκληρωτική παρερμηνεία, μια προβολή από ένα νου εκπαιδευμένο να βλέπει εχθρούς και να βγάζει τον εαυτό του ανώτερο ή δικαιωμένο. Άλλες φορές το ελάττωμα μπορεί να υπάρχει αλλά όταν εστιάζεις πάνω του την προσοχή σου μερικές φορές αποκλείοντας οτιδήποτε άλλο, το ενισχύεις. Κι αυτό στο οποίο αντιδράς όταν το βλέπεις σε κάποιον άλλο το ισχυροποιείς στον εαυτό σου. Μερικές φορές μπορεί να χρειαστεί να κάνεις πρακτικά βήματα για να προστατευτείς από ανθρώπους που πάσχουν από βαθιά έλλειψη συνειδητότητας. Αυτό μπορείς να το κάνεις χωρίς να τους κάνεις εχθρούς σου. Η μεγαλύτερή σου προστασία όμως είναι το να είσαι συνειδητός. Κάποιος γίνεται εχθρός αν προσωποποιήσεις την έλλειψη συνειδητότητας που είναι το Εγώ. Η μη αντίδραση δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη. Μια άλλη λέξη για τη μη αντίδραση είναι η συγχώρεση. Συγχωρώ (συν-χωρέω) σημαίνει βρίσκομαι με κάποιον στον ίδιο χώρο, τον συναντώ, συγκλίνω προς την κατεύθυνση του, συναινώ και γενικά «παρέχω συγνώμη» (συν-γνώμη). Η γκρίνια δεν πρέπει να συγχέεται με την πληροφόρηση κάποιου ανθρώπου για ένα λάθος ή ανεπάρκεια έτσι ώστε να μπορέσει να το διορθώσει. Και η αποχή από τη γκρίνια δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να ανέχεσαι την κακή ποιότητα ή συμπεριφορά.
Η γκρίνια μετατρέπεται στη συνέχεια σε αντιδραστικότητα, έναν άλλο τρόπο του Εγώ για ισχυροποίηση του εαυτού του και περισσότερη ενεργειακή φόρτιση. Η διαρκής αγανάκτηση ονομάζεται μνησικακία. Το να κουβαλάς μνησικακία σημαίνει να βρίσκεσαι σε μόνιμη κατάσταση «εναντίον», κι αυτός είναι ο λόγος που η μνησικακία συνιστά ένα μεγάλο μέρος του Εγώ πολλών ανθρώπων. Είναι ένα ισχυρό συναίσθημα που συνδέεται με ένα γεγονός στο παρελθόν που διατηρείται ζωντανό με ψυχαναγκαστική σκέψη, επαναλαμβάνοντας την ιστορία του «τι μου έκανε κάποιος» ή «τι μας έκανε κάποιος» νοερά ή μεγαλόφωνα. Η αρνητική της συναισθηματική ενέργεια μπορεί να διαστρεβλώσει τη αντίληψη σου ως προς κάτι που συμβαίνει στο παρόν ή να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο μιλάς ή φέρεσαι προς κάποιον στο παρόν. Η διδασκαλία του Χριστού «Συγχωρήστε τους εχθρούς σας» σημαίνει ουσιαστικά τη διάλυση μιας από τις κύριες εγωικές δομές του στον ανθρώπινο νου. Το παρελθόν δεν έχει δύναμη να σε σταματήσει από το να είσαι παρών τώρα. Μόνο η μνησικακία μας για το παρελθόν μπορεί να το κάνει. Και τι είναι η μνησικακία; Η αποσκευή της παλιάς σκέψης και συναισθήματος.
Τα παραπάνω ισχυροποιούν το Εγώ δίνοντας του μια αίσθηση ανωτερότητας. Όταν γκρινιάζεις κατά συνεκδοχή εσύ έχεις δίκιο και ο άνθρωπος ή η κατάσταση για τα οποία γκρινιάζεις ή ενάντια στα οποία αντιδράς έχουν άδικο. Τίποτα δεν ισχυροποιεί περισσότερο το Εγώ από το να έχει δίκιο. Το να έχεις δίκιο σημαίνει ταύτιση με μια νοητική θέση, μια προοπτική, μια γνώμη, μια κρίση. Χρειάζεται φυσικά να έχει άδικο κάποιος άλλος και το εκφράζεις μέσω της γκρίνιας και της αντιδραστικότητας. Το να έχεις δίκιο σε τοποθετεί σε μια θέση φανταστικής ηθικής ανωτερότητας. Αυτή την αίσθηση ανωτερότητας είναι που ποθεί διακαώς το Εγώ και μέσα από την οποία μεγεθύνεται. Πιο δύσκολα αναγνωρίζεται το Εγώ από την πραγματική αλήθεια όταν προσπαθείς να περιγράψεις ένα φυσικό φαινόμενο ή απόδειξη πειράματος και γενικά κάτι που είναι σίγουρο και αποδεδειγμένο. Προφανώς αφού λες σε κάποιον κάτι που είναι αποδεδειγμένο και τεκμηριωμένο και αυτός κάτι άλλο, εσύ έχεις δίκιο και ο άλλος άδικο. Το Εγώ δεν εμπλέκεται καθόλου επειδή δεν υπάρχει ταύτιση με κάτι που είναι αλήθεια. Μπορεί όμως εύκολα να τρυπώσει μια τέτοια ταύτιση. Αν πιάσεις τον εαυτό σου να λέει: «Πίστεψέ με, ξέρω τι σου λέω» ή «Γιατί δε με πιστεύεις ποτέ σου;». Το φως είναι ταχύτερο από τον ήχο, αν και κάτι αληθινό είναι τώρα στην υπηρεσία της ψευδαίσθησης του Εγώ. Έχει μολυνθεί με μια ψευδή αίσθηση του εγώ, έχει προσωποποιηθεί, μετατραπεί σε νοητική θέση. Το Εγώ τα παίρνει όλα προσωπικά. Υπερασπίζεσαι την αλήθεια; Όχι η αλήθεια δε χρειάζεται υπεράσπιση.

Πνευματική συνειδητοποίηση είναι να βλέπω καθαρά πως ότι αντιλαμβάνομαι, βιώνω, σκέφτομαι ή αισθάνομαι δεν είναι τελικά το ποιος είμαι, ότι δεν μπορώ να βρω τον εαυτό μου σε όλα αυτά τα πράγματα που πεθαίνουν συνεχώς. Ο Βούδας ήταν ίσως ο πρώτος άνθρωπος που το είδε καθαρά, κι έτσι το άνατα(μη εαυτός) έγινε ένα από τα κετνρικά σημεία της διδασκαλίας του. Και όταν ο Ιησούς είπε «απαρνήσου τον εαυτό σου», αυτό που εννοούσε ήταν: Αρνηθείτε (κι επομένως διαλύστε) την ψευδαίσθηση του εαυτού. Αν ο εαυτός (το Εγώ) ήταν αληθινά αυτός που είμαι, θα ήταν παράλογο να τον «απαρνηθώ». Αυτό που απομένει είναι το φως της συνειδητότητας στην οποία οι αντιλήψεις, οι εμπειρίες, οι σκέψεις και τα αισθήματα έρχονται και παρέρχονται. Αυτό είναι το Ον, αυτό είναι το βαθύτερο, αληθινό εγώ.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr