Συνεπώς το όλο μυστικό της σύστασης της ύλης έχει ως εξής: Κάθε μορφή είναι απλώς ένας τρόπος κίνησης της δύναμης και η ίδια η δύναμη δεν είναι παρά ένας τρόπος κίνησης της αρχικής κοσμικής ενέργειας. Στην πραγματικότητα η μορφή υπάρχει σε όλα τα πεδία της φύσης, οι μορφές που εκδηλώνονται στις λεπτότερες δυνάμεις, απλώς διαμορφώνουν τις περισσότερο χονδροειδές μορφές στα κατώτερα πεδία της φύσης. Η πραγματικότητα είναι ο ιδεώδης κόσμος, ενώ ο φυσικός κόσμος δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση.
Για παράδειγμα, κοιτάζουμε ένα κομμάτι μάρμαρο. Μας φαίνεται στερεό. Τότε σκεπτόμαστε: Εδώ είναι η πραγματικότητα, είναι η ουσία. Ποτέ δεν έχει γίνει μεγαλύτερο λάθος. Τούτο το κομμάτι μάρμαρο, που θεωρούμε ότι είναι τόσο αληθινό, τόσο ουσιαστικό, στην πραγματικότητα είναι μόνο εκατομμύρια μόρια σε μια τέτοια απόσταση μεταξύ τους, που συγκρίνεται με την απόσταση της γης από τον ήλιο. Τα μόρια αυτά περιστρέφονται το ένα γύρω από το άλλο, δονούνται και διατηρούνται σε συνοχή εξαιτίας του ΒΑΣΙΚΟΥ ΤΟΝΟΥ που συνδέει και ενοποιεί όλους τους διαφορετικούς τόνους, τις συγχορδίες, τις νότες, τους ρυθμούς, τις δονήσεις κλπ.

Εάν δεν υπήρχε η υψηλή συχνότητα της δόνησης, τότε θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε τη μη πραγματικότητα του αντικειμένου. Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο εμφανίζεται στερεό, σκληρό και υπαρκτό, είναι επειδή τα μόριά του δονούνται τόσο γρήγορα που δεν μπορούμε να τα δούμε. Εάν σταματούσε ο βασικός τόνος, εάν μπορούσε να εφαρμοστεί μια δύναμη ικανή να διασπάσει τη δύναμη αυτού του βασικού τόνου (τη συνδετική δύναμη) τότε το κομμάτι του μάρμαρου θα διαλυόταν αμέσως στα μόρια που το συνιστούν, ενώ το καθένα τους και όλα μαζί θα άλλαζαν τρόπο κίνησης και σύνδεσης. Από τη στιγμή που η διατηρούσα την ισορροπία και συνδέουσα μεταξύ τους τα μόρια δύναμη σταματούσε να δρα, τότε το αντικείμενο θα εξαφανιζόταν.

Ψευδαίσθηση

Επομένως μπορούμε να καταλάβουμε ότι ένα φυσικό αντικείμενο είναι απλώς αποτέλεσμα ΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΔΟΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΟΡΙΩΝ από τα οποία αποτελείται. Κατά συνέπεια, δεν έχει καμία μόνιμη πραγματικότητα. Είναι απλώς αποτέλεσμα της δόνησης. Το αποτέλεσμα γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις, αλλά η δόνηση, που είναι η ουσία, το θεμέλιο στο οποίο στηρίζεται το αντικείμενο, δεν μπορεί να ειδωθεί, εξαιτίας της παχυλότητας των φυσικών αισθήσεων, παρόλο που σαν γεγονός είναι η μοναδική πραγματικότητα. Είναι η ΑΙΤΙΑ ενώ το αντικείμενο είναι το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Αυτός είναι ο λόγος που πάντοτε, οι ιδεαλιστές φιλόσοφοι ονόμαζαν το φυσικό κόσμο, κόσμο της ψευδαίσθησης. Είναι μια ψευδαίσθηση επειδή δεν είναι εκείνο που φαίνεται, μια ψευδαίσθηση των αισθήσεων. Άρα όλα αυτά είναι ψευδαισθήσεις και δεν αποτελούν πραγματικότητα. Δεν είναι ότι φαίνεται, απλώς είναι τρόποι κίνησης της κοσμικής ενέργειας και επομένως αποτελούν μια ψευδαίσθηση των αισθήσεων. Δεν έχουν αφεαυτού ύπαρξη στο ΑΠΟΛΥΤΟ αλλά μόνο στο ΣΧΕΤΙΚΟ.

Η ίδια η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ είναι απλώς ένας τρόπος κίνησης, μια συχνότητα δόνησης του ΝΙΡΒΑΝΑ ή ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Το ίδιο το ΠΝΕΥΜΑ δεν είναι παρά δόνηση, ένας τρόπος κίνησης από το ΘΕΟ, το ΑΠΟΛΥΤΟ και επομένως δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΘΕΟΣ. Καθετί άλλο αποτελεί ψευδαίσθηση των αισθήσεων και μόνον ο ΘΕΟΣ υπάρχει. Ο εξωτερικός κόσμος δεν είναι παρά ένας κόσμος της μορφής, είναι απλά η εκδήλωση, η εξωτερική έκφραση, η σκιά, η αντανάκλαση του ΘΕΟΥ, ΤΟΥ ΑΝΕΚΔΗΛΩΤΟΥ. Δεν πρόκειται για τα ίδια τα πράγματα αλλά για απλά φαινόμενα. Τα βλέπουμε, σκεπτόμαστε ότι είναι πραγματικά επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκδηλώσεις, εκφράσεις, μορφές που προσλαμβάνει η ΘΕΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ στις εκδηλώσεις της, μία μάσκα της ΘΕΙΑΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ που βρίσκεται πίσω από όλα αυτά τα πράγματα. Είναι μόνο εκφράσεις του φαινομενικού κόσμου και όχι του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ, πράγματα όπως φαίνονται και όχι όπως είναι αληθινά είναι.
Ολόκληρος ο σκοπός αυτής της θέσης είναι η αναγνώριση πως όλα αυτά τα αντικείμενα που παρουσιάζονται στις αισθήσεις, είναι απλώς αποτέλεσμα της συνεργατικής, αρμονικής δραστηριότητας της κίνησης, έτσι όπως παρουσιάζεται στις φυσικές αισθήσεις, η μορφή που προσλαμβάνει οφείλεται στους περιορισμούς των φυσικών αισθήσεων μας, επειδή αυτές είναι ανίκανες να διαπεράσουν την πραγματικότητα και να αναγνωρίσουν την υποκρυπτόμενη δύναμη της κίνησης, η οποία εκφράζεται μέσα και διαμέσου της μορφής.
Επιβεβαιώνεται πως η μορφή είναι ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ, επειδή είναι ένα απλό φαινόμενο, ένας περιορισμός, το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ μιας εικόνας των διαφόρων μορίων, συλλογικά και όχι ατομικά. Από αυτή την άποψη, την άποψη της περιορισμένης και όχι ολοκληρωμένης εικόνας, πολλοί επιβεβαιώνουν τον ΑΠΑΤΗΛΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ του ΦΥΣΙΚΟΥ κόσμου και έχουν δίκιο. Κατ’ αυτή την έννοια, πρόκειται για μια ψευδαίσθηση των αισθήσεων, μια προβολή, σύμφωνα με τον ΑΡΙΘΜΟ σε όλους τους διαφορετικούς συνδυασμούς.

Ωστόσο υπάρχει μια περιοχή πέρα από τα όρια προσέγγισης των φυσικών αισθήσεων. Ο άνθρωπος είναι εφοδιασμένος με μια σειρά μεταφυσικών αισθήσεων για την αναγνώριση τούτης της περιοχής της φύσης. Τα γεγονότα που γίνονται αντιληπτά από αυτές τις αισθήσεις, είναι τόσο πραγματικά, όσο εκείνα που αναγνωρίζονται από τις φυσικές αισθήσεις. Όταν οι διανοητικές ικανότητες αντλούν όλα τα δεδομένα τους από το φυσικό κόσμο, μπορούν να φθάσουν μόνο σε φυσικά συμπεράσματα, γιατί η νόηση μπορεί να λειτουργήσει μόνο με δεδομένα και ανάλογο με τα δεδομένα θα είναι και το συμπέρασμα. Ακόμη και στην περίπτωση της επαγωγικής λογικής, το αποτέλεσμα πρέπει να αντιστοιχεί στην αιτία που λαμβάνεται ως βάση της επαγωγικής διαδικασίας. Επομένως μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι χωρίς στοιχεία που αφορούν το μεταφυσικό βασίλειο, θα είναι εντελώς αδύνατη η απόκτηση μιας γνώσης των μεταφυσικών αληθειών με τη λογική.
Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι μια επαγωγή που θα βασίζεται σε όλα τα ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ της φύσης, τόσο τα φυσικά όσο και τα μεταφυσικά, τα οποία θα οδηγούν σε αρχές συμπαντικές και θα μπορούν να ληφθούν ως βάση για μια επαγωγική διαδικασία, που θα οδηγεί σε συμπαντικά αποτελέσματα. Κατά αυτόν τον τρόπο θα είμαστε σε θέση να προσεγγίσουμε το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και όχι απλώς τα φαινόμενα. Έτσι θα έχουμε μία πραγματική ΕΠΙΣΤΗΜΗ και όχι απλώς μια φυσική φιλοσοφία.
Με την επιστήμη της Κοσμολογίας, πρέπει να συσχετισθεί μια τέλεια επιστημονική γνώση ολόκληρης της ανθρώπινης υπόστασης, η οποία θα ασχολείται με όλες τις αρχές, τόσο τις αόρατες και απόκρυφες όσο και τις ορατές και απτές. Οι λανθάνουσες δυνάμεις της Ψυχής πρέπει να μελετηθούν και να τοποθετηθούν στην κατάλληλη θέση, όπως και οι παρούσες γνωστές ψυχικές ικανότητες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο πρέπει να διαμορφωθεί μια τέλεια και ολοκληρωμένη επιστήμη της ψυχολογίας, η οποία θα ασχολείται με ολόκληρη τη σύσταση του ανθρώπου και θα συσχετίζεται με την επιστήμη της Κοσμολογίας που περιγράφηκε προηγούμενα.
Μαζί θα πρέπει να συσχετισθεί μια επιστήμη της Θεολογίας, η οποία δε θα στηρίζεται σε μια αναπόδεικτη φιλοσοφία, στηριγμένη στη μαρτυρία κάποιων, στην ευπιστία ή την ανθρώπινη γνώμη, θα βασίζεται στην ατομική εσωτερική φώτιση. Η άποψή μας για το Θεο οφείλει να βασίζεται αποκλειστικά στην προσωπική εμπειρία, σε μια ατομική ένωση με Αυτόν, που θα οδηγεί σε μια προσωπική γνωριμία με ΑΥΤΟΝ. Πρέπει να είναι ένα θέμα απόλυτης γνώσης και όχι απλώς πίστης. Μια τέτοια γνώση του Θεού, στηριζόμενη στην ατομική φώτιση και όχι σε μαρτυρίες, άσχετα με το πόσο αξιόπιστες είναι, θα δομήσει μια αληθινή Θεοσοφία (θεία σοφία), παρά μια θεολογία (θεία γνώση). Τούτο είναι το αληθινό νόημα της ΘΕΟΣΟΦΙΑΣ με τη στενότερη έννοιά της και μόνο εκείνοι που κατέχουν τη Θεία Σοφία είναι Θεόσοφοι με την αληθινή έννοια. Όταν η Θεοσοφία συσχετισθεί με την ψυχολογία και την Κοσμολογία που περιέγραψα παραπάνω, τότε θα έχουμε μια πλήρη επιστήμη που θα δείχνει τη σχέση ανάμεσα στο Θεό, τον άνθρωπο και το σύμπαν, ενώ ταυτόχρονα δε θα περιέχει τίποτε άλλο από απόλυτη αλήθεια. Με αυτόν τον τρόπο ανοίγεται ο δρόμος προς την έσχατη γνώση ή καλύτερα τη ΣΟΦΙΑ που συσχετίζεται με όλα τα πράγματα, τόσο τα φυσικά όσο και τα θεία. Και αυτό είναι το νόημα της ΘΕΟΣΟΦΙΑΣ με την ευρύτερη έννοια του όρου. Εφόσον η ΦΥΣΗ δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκδήλωση του ΘΕΟΥ, η Θεοσοφία πρέπει τελικά να περιλαμβάνει τη σχέση της Φύσης, του αποτελέσματος, με το Θεό, την Αιτία. Οι διάφορες θεοσοφικές κοινότητες έχουν ανάγει τη Θεοσοφία σε φιλοσοφική λατρεία και έτσι κατέστρεψαν το χαρακτήρα της ως επιστήμης ή μάλλον Θείας Σοφίας. Η αληθινή Θεοσοφία δεν έχει τίποτε να κάνει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τούτες τις θεωρίες που οι κοινότητες αυτές έχουν λαθεμένα τοποθετήσει κάτω από το ιερό όνομα της Θεοσοφίας.

Η μαγνητική δυναμις της αναπνοης - Γιογκι Ραματζαρακα

Η Δύναμη του Τωρα - Eckhart Tolle

Για μια Νεα Ζωη - Eckhart Tolle

Εγκυκλοπαίδεια της επιστημης της παραψυχολογιας - Σπυρου Α. Μακρη 1977

Η Ατραπος της Μυησης - Μειμπελ Κολλινς

Ψυχικες Δυναμεις - Debra Lynne Katz

Η Ερμητικη Επιστημη της Κινησης και των Αριθμων - A.S Raleigh

Χερια Όλο Φως - Barbara Brennan

Μην το παίρνεις προσωπικά - Elayne Savage

Τα δέκα ζεύγη των αντιθέτων του Πυθαγόρα ήταν:

1) Δεξιό και αριστερό
2) Κανονικό και ακανόνιστο
3) Θερμό και κρύο
4) Σκληρό και μαλακό
5) Φως και σκοτάδι
6) Αρσενικό και θηλυκό
7) Καλό και κακό
8) Ακίνητο και κινητό
9) Τετράγωνο και ορθογώνιο παραλληλόγραμμο
10) Υγρό και ξηρό

Όπως ανέφερα σε προηγούμενες αναφορές τα θεμελιώδη φυσικά άτομα του αιθέρα, συνδυαζόμενα γίνονται τα ηλεκτρόνια του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού, ανάλογα τη συχνότητα δόνησης με την οποία κινούνται, ο μαγνητισμός βρίσκεται σε μια κατώτερη συχνότητα της δονητικής κλίμακας από ότι ο ηλεκτρισμός. Σε όλα τα πεδία της φύσης βρίσκουμε τη διπλή δύναμη να εκδηλώνεται και να αποτελεί το νόμο και την αιτία κάθε δραστηριότητας. Το ηλεκτρικό είναι η αρσενική αρχή και το μαγνητικό η θηλυκή αρχή της φύσης. Στον άνθρωπο ο εγκέφαλος έχει φύλο. Το αριστερό ημισφαίριο του είναι η έδρα της ηλεκτρικής δύναμης, ενώ το δεξιό είναι η έδρα της μαγνητικής. Αυτό ισχύει και για κάθε αρχή του ανθρώπου. Τα νεύρα που αντιστοιχούν στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου διέρχονται από τη δεξιά πλευρά του σώματος, δημιουργώντας έτσι ένα σταυρό. Για αυτό το λόγο παρόλο που η αριστερή πλευρά του εγκεφάλου είναι το ηλεκτρικό κέντρο, κυβερνά τη δεξιά πλευρά του σώματος. Κατά παρόμοιο τρόπο η δεξιά, μαγνητική πλευρά του εγκεφάλου κυβερνά την αριστερή πλευρά του σώματος. Εξαιτίας της επίγνωσης αυτής της αρχής, οι καλλιτέχνες όταν ζωγραφίζουν ένα πορτρέτο για να αναπαραστήσουν την αξιοπρέπεια, το μεγαλείο, το θάρρος, την ευγένια και τη δύναμη, όλες αυτές τις αρσενικές ιδιότητες, ζωγραφίζουν τη δεξιά πλευρά του προσώπου. Αντίθετα όταν θέλουν να αναπαραστήσουν την ομορφιά, τον ιδεαλισμό, την αγνότητα, την πραότητα και τη στοργή, όλες αυτές τις θηλυκές ιδιότητες, ζωγραφίζουν την αριστερή πλευρά του προσώπου. Τούτο είναι αληθινό, αν και δεν γνωρίζουν τίποτε από το μεγάλο νόμο των φύλων. Για τον ίδιο λόγο ο άνδρας περπατά στα δεξιά και η γυναίκα στα αριστερά, αναγνωρίζοντας έτσι την αληθινή θέση τους σαν ηλεκτρική και μαγνητική προσωπικότητα.