Ίσως να φόραγες μπικουτί
και μία ρόμπα μισάνοιχτη
να μπαίνει ο ήλιος, να βλέπω το φως,
να παύει ο έρως να 'ναι τυφλός.

θ' άλλαζε νόημα κι η Κυριακή
δεν θα 'ταν πια μελαγχολική,
στην Κερατέα και στο Γραμματικό
στις σούβλες τα παλιά μας εγώ...

Μα εγώ, που 'χω περάσει αυτό το στάδιο
κι είναι το σπίτι μου άδειο,
βγαίνω νύχτα, κοιμάμαι πρωί

κι εσύ στ' αστέρια βλέπεις μόνο ζώδια
και της καρδιάς τα επεισόδια
προτιμάς να τα δεις στην Τι-Βι

Μες στα στενά της Λιμνούπολης,
της Μέτρο Γκόλντουϊν, της Φίνος Φιλμς,
ο Ντόναλντ Ντακ, ο Κλαρκ Κεντ κι ο Βουτσάς
ματαίως θα περιμένουν για μας.

Τα είδη προικός, τα επιπλάδικα
θα διαφημίζονται άδικα,
τα Φώτο άλμπουμς θα μένουν λευκά,
ρύζι θα τρώμε μόνο λαπά.

Εμείς δεν ζούμε σ' άλλη εποχή,
η μοίρα μας έταξε σ' αυτή,
ο ουρανός δεν κρύβει από πάνω Θεό
κι εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ

Μα εγώ που 'χω περάσει...

Φοίβος Δεληβοριάς - Η μποσσανόβα του Ησαϊα

Της εξοχής τα πρωινά
θα τα βρούμε ξανά
αγκαλιά στο κρεβάτι
και δεν πειράζει που τόσο νωρίς
θα κοιτάμε χωρίς
να γυρεύουμε κάτι.

Της σιγουριάς τα υλικά
είναι λόγια γλυκά
σε κασέτες γραμμένα
γι’ αυτά που ήρθανε τόσο αργά
μα τα πήρε η καρδιά
με τα χέρια ανοιγμένα.

Η Σωτηρία της ψυχής - είναι πολύ μεγάλο πράγμα
σαν ταξιδάκι αναψυχής - μ’ ένα κρυμμένο τραύμα.

Μια παραλία ερημική
και ν’ απλώναμε εκεί
της ζωής μας το βήμα
και δεν πειράζει που τόσα φιλιά
πριν να γίνουν παλιά
θα τα πάρει το κύμα.

Κι εκεί στην άκρη της γραμμής
θα χαρίζουμε εμείς
τα παλιά μας κομμάτια
σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά
μα που ρίχναν σκια
για να μοιάζουν παλάτια.

Oh, my love, my darling,
I've hungered for your touch a long, lonely time,
Time goes by so slowly and time can do so much.
Are you still mine?
I need your love, I need your love, God speed your love to me.

Lonely rivers flow to the sea, to the sea
To the open arms of the sea
Lonely rivers sigh, "Wait for me, wait for me"
"I'll be coming home, wait for me!"

Are you still mine?
I need your love, I need your love, God speed your love to me

Πάνω απ’ τα ΑΤΜ και τα autodafe
πάνω από τα Goody’s και τα Flocafe
πάνω απ’ τα ringtones και τα SMS
σε κοιτάζει η αγάπη σου που ξέχασες

Πάνω απ’ τ’ Applebees και τα multipex
πάνω από τα login και τα password checks
Πάνω από το «Σείριο» στην Εθνική
Σε κοιτάζει η αγάπη σου η πρωταρχική

Και γελάει μαζί σου που όλο ξενυχτάς
Και καινούργια στέκια φτιάχνεις για να πας
Και καινούργιες λέξεις ενώ θες να πεις
Σ’ αγαπώ φοβάμαι να ‘ρθω
Να σε ξαναβρώ, και όπως παλιά να σου πω
Πόσο σ’ αγαπώ, μόνο για σένα είμαι εγώ
Θέλω απλά να ζω, δίπλα σου κάθε λεπτό

Πάνω απ’ τα div-x, πάνω απ’ mp3
Απ’ τα free2go κι από τα b-free
Πάνω από τα κούριερ της ACS
Σε κοιτάζει η αγάπη σου που ακόμα θες

Πάνω απ’ τα Starbucks κι απ’ τα Coffee time
Πάνω απ’ τα Old Holborn κι από τα slim line
πάνω από τα νούμερα της AGB
σε κοιτάζει η αγάπη σου η πραγματική

Και γελάει μαζί σου που όλο ξενυχτάς
Και καινούργια στέκια φτιάχνεις για να πας
Και καινούργιες λέξεις ενώ θες να πεις

Σ’ αγαπώ φοβάμαι να ‘ρθω...

Θέλω να σ' αγγίξω κι είσαι πάλι μακριά
γράφω μόνο δυο λέξεις κι είναι πάλι πολλά
μα τι φταίει αυτός ο κόμπος που δε λύνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται

Θέλω να ξεχάσω μα δεν βρίσκω κρασί
να θολώσω να φύγεις απ' τα μάτια μου εσύ
και τι φταίει και το νεράκι που δεν πίνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται

Θέλω να περάσω απ' την άλλη πλευρά
στο σκοτάδι που φέγγεις να σου βάλω φωτιά
και δε φταίει αυτό το σπίρτο που δε σβήνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται

Θέλω να σ' αγγίξω κι είσαι πάλι μακριά
γράφω μόνο δυο λέξεις κι είναι πάλι πολλά
μα τι φταίει αυτός ο κόμπος που δε λύνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται

Αν για σας Ελλάδα σημαίνει χάι χάου αρ γιου,
κι όχι αυτή η ζαλάδα στα ταξιδάκια του φιλιού,
θα καρφώσω στις σκέψεις σας,
στις σπασμένες τις λέξεις σας,
το κοντάρι του Άι-Γιωργού.
Νιώθω τόσο μόνος μου δίχως στέρη και γεννιά,
δεν καλμάρει ο πόνος μου με αντιβιοτικά,
με φρου-φρου και μ' αρώματα
με μισθούς κι επιδόματα
και με vivident φιλιά.

Πονεμένη μου καρδιά
ντύσου λίγο πιο ζεστά,
κάνει παγωνιά...

Αν εσείς τη βρίσκετε με βουτιές μες στο ρετρό,
χάνεστε και βρίσκεστε σε ταξί και σε μετρό,
αν πετάτε τον έρωτα στης ζωής τ' ασιδέρωτα,
τότε 'γώ δεν είμαι εδώ.
Ο Θεός μ' αδίκησε και με γέννησε λαπά,
γράφω τραγουδάκια και δε γυρεύω ποσοστά,
δεν ορίζω κανένανε
κι όμως χάρη σ' εμένανε
κελαηδούν και τα μπετά.

Πονεμένη μου καρδιά
ντύσου ακόμα πιο ζεστά,
κάνει παγωνιά...

Πού 'ναι εκείνη η χώρα που μου υποσχόσουνα παλιά,
τότε που μου έδινες σημασία και φιλιά,
πού 'ναι εκείνη η πατρίδα,
τα γαλανά της τα ύδατα
δεν τα βλέπω πουθενά.
Χρόνια την προσμένω κι ωστόσο δεν ανησυχώ,
με τ' αυτί στημένο προς της ψυχής μου την ηχώ,
την ακούω να σφυρίζει
και να σιγοψιθυρίζει την τελευταία επωδό:

"Βγάλ' τα ρούχα σου καρδιά,
της ζωής η παγωνιά,
δεν θερίζει πια......."

If i could find words
To tell you i'm sorry
Make you understand
I mean just what i say

After all that i've heard
Why should i worry
When we ride the fine line
Between love and hate

If i had been wise
well how could i doubt you
now i'm all alone
my life in disarray

but try as i might
i can't live without you
so i cling to the hope
of a bright brighter day

oh i know we've been through this all before
how can i prove my love for you is real
no i can't do anymore
if i could only find words

and still he has dreams
and still i must learn to cope
absurd as it seems
i still have hope

if i had good sense
and heed all the warnings
i would let it be
and leave all well alone

but there's no recompense
for waking up mornings
feeling sure it's myself
who's the foolish one

yes i know we've been through this all before
how can i prove my love for you is real
no i can't do anymore

Όταν βλέπω πόσο λίγα σου ‘χω δώσει
τις κουβέντες τις πικρές που σου ‘χω πει
πόσο θα ‘θελα για μια στιγμή μονάχα
να γυρνούσε η ζωή μου στην αρχή.

Όσα λάθη έχω κάνει να διορθώσω
και να ζήσω ζωή μόνο για σένα
κι όσα μείνανε στη μέση να τελειώσω
και να σβήσω όσα ήτανε γραμμένα.

Αχ, δεν είν’ ο θάνατος που με τυραννάει,
είναι η Στιγμή, είναι η Στιγμή που περνάει και χάνεται.

Πόσοι μήνες, πόσα χρόνια πεταμένα
ό,τι χάνεται ακόμα με τρομάζει
κι η εικόνα σου που φαίνεται στον τοίχο
μόνη έξοδος κινδύνου τώρα μοιάζει.

Αχ, δεν είν’ ο θάνατος που με τυραννάει
είν’ η Στιγμή, είν’ η Στιγμή που περνάει και χάνεται.

Sometimes when this place gets kind of empty,
Sound of their breath fades with the light.
I think about the loveless fascination,
Under the Milky Way tonight.

Lower the curtain down in Memphis,
Lower the curtain down all right.
I got no time for private consultation,
Under the Milky Way tonight.

Wish I knew what you were looking for.
Might have known what you would find.
Wish I knew what you were looking for.
Might have known what you would find.

And it's something quite peculiar,
Something that's shimmering and white.
Leads you here despite your destination,
Under the Milky Way tonight

Wish I knew what you were looking for.
Might have known what you would find.
Wish I knew what you were looking for.
Might have known what you would find.

Under the Milky Way tonight....

Πέφτουν τα ψέματα βροχή
μα η αλήθεια σώζει
κι η μόνη αλήθεια είσαι εσύ
η πιο γλυκιά ανταμοιβή

Εδώ οι κακίες ντύνονται
λευκό αγγέλου ντύμα
πάρε με απόψε πάρε με
ζεστό αγάπης κύμα

Και σε περιμένω
τσιγάρο αναμμένο
και σε περιμένω
στην αγκαλιά σου να σωθώ

Λυσσομανάει ο άνεμος
μα ο άνεμος δεν ξέρει
πως το κορίτσι που θα 'ρθει
την άνοιξη θα φέρει

Και σε περιμένω
τσιγάρο αναμμένο
και σε περιμένω
σαν ακρογιάλι θα ανοιχτώ

Και σε περιμένω
τσιγάρο αναμμένο
και σε περιμένω

Πάρε με απόψε πάρε με
στα μαγικά φτερά σου
βάλε με απόψε με βάλε με
μέσα στην αγκαλιά σου

Αν μ' αγαπάς
δεν θα 'χει σύνορα για μας μόνο αν μ' αγαπάς........

Αυτή ήταν τα καινούργια στέκια, με τον πορτιέρη που διαλέγει
Αυτή ήταν που άλλαζε τις θέσεις στις λίστες επιτυχιών
Ήταν το τέμπο move your body, κι ήταν ο θάνατος της γλώσσας
Κι ήτανε μπιτ που σπάει με βία το έμμετρό του παρελθόν

Τα δυο τους μάτια πάντως μοιάζαν, κάπου θα υπήρχε η ίδια ρίζα
Πως άρχισε μια κοινωνία, αυτή εν κινήσει, αυτός κυρτός
Δεν είχε δίλημμα, σε κείνην θ’ απευθυνόνταν τα γραπτά του
Και ο ψαλμός του στο χορό της θα ’βγαινε τελετουργικός

Η εποχή μύριζε θειάφι, παντού κυκλοφορούσε χρήμα
Και από τα cabrio που δονούνταν βρεγμένα ανέμιζαν μαλλιά
Η αγάπη μέσ' σ’ αυτό το κάδρο ήταν του δρόμου οι πικροδάφνες
Έμοιαζε να 'ναι εκτός πεδίου, μα υπήρχε μες τη μυρωδιά

Της πρωτομίλησε με φόβο το βράδυ του γλυκού Σαββάτου
Που τα κανάλια δείχνουν σόου για να σκεπάσουν τη γιορτή
Σε κάποιο κλαμπ έξω απ’ το χρόνο, τον κυκλικό που υπάρχει Πάσχα
Πήγε και τσούγκρισε τ’ αυγό της και σπάσανε κι αυτός κι αυτή

Κι όταν φιλήθηκαν εκείνη ένιωσε πόσο ήτανε ξένη
Την αχρηστία του ωροσκοπίου και των καλών συγκυριών
Ένιωσε μια καινούρια οδύνη να ξετυλίγει τα μαλλιά της
κι ένα αεράκι να της φέρνει το μέλλον απ’ το παρελθόν