Αν ήτανε να ξαναρθείς, εγώ θα το 'χα νιώσει

η νύχτα θα 'ταν πιο γλυκιά, δεν θα 'χε ξημερώσει

Μέσα στο μαύρο του καπνού, λίγο πριν γίνει αέρας

σκορπίσανε τα χρόνια μου, στο τέλειωμα της μέρας

Αλλού κοιμάται το κορμί κι αλλού ξυπνάει η ψυχή σου

Αυτό το δρόμο έμαθα να περπατώ μαζί σου

So, so you think you can tell Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail? A smile from a veil?
Do you think you can tell?

And did they get you trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees? Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change? And did you exchange
a walk on part in the war for a lead role in a cage?

How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl,
year after year,
running over the same old ground. What have we found?
The same old fears,

wish you were here...

Πέρασες τόσες βροχές, για να 'ρθεις σε 'μενα

φέρνοντας χούφτες με φως να νιφτώ

Πέρασα τόσες ζωές, για να βρω εσένα

μεσ' τη ζεστή σου αγκαλιά να κρυφτώ

Τόσα καλοκαίρια

μου 'χαν φύγει από τα χέρια

Τόσα καλοκαίρια

που δεν σ' αγαπούσα

Ρώταγα τι φταίει

για το στόμα μου που καίει

Τώρα ξέρω πως τα χείλια σου ζητούσα

Άπλωσες τα χέρια και γυρνούν τα καλοκαίρια

και με φέρνουν, να βρεθώ κοντά σου

σε θέλω, σε θέλω, σ' αγαπώ

Την εικόνα σου σεβάστηκα στην φλόγα δεν εκράτησα

την εικόνα την καλή θα σου φέρω μιαν αυγή

χρώματα χρώματα άσε τα καμώματα
Χρώματα χρώματα χρώματα κι αρώματα

Την εικόνα σου σεβάστηκα και κράτησα

και τα χέρια μου θα ενώσω πριν στη ζητιανιά τη δώσω

Χρώματα χρώματα χρώματα κι αρώματα
χρώματα χρώματα άσε τα καμώματα...

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει

στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει

θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια

από θάλασσες άδειες απ του φόβου τα δίχτυα
.
.

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε

σα ποτάμια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε

και τα πρόσωπα που ‘γιναν δρόμοι κι αιώνες

και τα όνειρα που ‘σκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες

.
.

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει ένα κήπο

για να κρύβομαι ‘κει απ’ τη ζωή όταν λείπω

Όταν ήμουν παιδί είχα κρύψ’ έναν ήλιο

να ‘χει ο δρόμος μου φως κι σιωπή μου ένα φίλο

να ‘χει ο δρόμος μου φως κι σιωπή μου ένα φίλο

.
.

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι θα πιάσει

σα γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει θα σπάσει

θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει

σ’ ένα κόσμο μισό που τους δύο δε χωράει
.
.
.

Θα σου πω τη μοίρα
και του καφέ το παραμύθι θ' ακουστεί
Μια τύχη βλέπω ταιριαστή

Εδώ στο τραπέζι πάνω στα καρό
θα σου βρω τα μελλούμενα και θα στα πω
Θα 'ρθει του τσιγάρου ο βαρύς καπνός
σοβαρός, στολισμένος, θα 'ναι σαν γαμπρός

Θα σου βρω τον ήχο
Στου πεπρωμένου την ανέμη τη λεπτή
βγαίνουν δύο δρόμοι αγκαλιαστοί

Μαζί θα πηδάμε μέσα στις μικρές
τις όμορφες φούσκες που 'χει ο καφές
Κι οι δρόμοι σα φίδια άσπρα και σοφά
θα υμνούν της αγάπης τ' άστρα τα χρυσά

Θα μ' αναγνωρίσεις
Τον έρωτά μας στον καφέ βλέπω καιρό
Δυο χρόνια τώρα σ' αγαπώ

Εδώ με τη σκούπα στη γριά γωνιά
θα πετούν τα φλιτζάνια σα λευκά πουλιά
Η μάγισσα θα 'ρθει μ' εκατό ραβδιά
και θα δεις το χαλάκι πέρα να πετά

Τρεις καφέδες έπινα μαζί του και δεν έβγαζα μιλιά
Τρεις καφέδες και δεν έβαλα στο στόμα μου νερό

Δε λυπάμαι που 'χεις φύγει από μένα μακριά
Ντρέπομαι τα σκαλοπάτια, π' ανεβαίναμε αγκαλιά

Τρεις καφέδες έπινα μαζί του και κατάλαβα γιατί
Τόσοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν χάσει τη φωνή

Όσα τ’ ανακατέματα του τούρκικου καφέ
τόσα ξενύχτια έκανα κι εγώ για σένανε
τόσα ξενύχτια έκανα κι εγώ για σένανε

Η αγάπη σου η άστατη, μιά τώρα μια ποτέ
μία γλυκιά, μία πικρή, ζάχαρη και καφέ
μία γλυκιά, μία πικρή, ζάχαρη και καφέ

Η αγάπη σου η άχαρη, μία καφέ μια ζάχαρη
Μία καφέ μια ζάχαρη

Όσα τα μάτια που έκανε ο τελευταίος μας καφές
τόσα κομμάτια μ’ έκανε εκείνο το εσύ τα φταις

Κι εκείνα τα μαντέματα που μού ‘παν στον καφέ
ήτανε όλα ψέματα και λόγια του ντελβέ

Η αγάπη σου η άχαρη, μία καφέ μια ζάχαρη
Μία καφέ μια ζάχαρη

Μια ασπιρίνη και καφές
κι ύστερα δυο τσιγάρα
απόψε πάνε οι ψυχές
στην ανηφόρα βρίζοντας
σα σκουριασμένα κάρα

Αχ, να περάσει ο πυρετός
να 'ρθουνε και δυο φίλοι
κι αυτό που λένε εαυτός
απ' το βυθό του ποτηριού, να βγει
να βγει πάνω στα χείλη

Κινδυνεύει η καρδιά μας
από φίλους και εχθρούς
πάλι ψάχνεις για τοξότες
πάλι ψάχνω για σκορπιούς

Αχ, να περάσει ο πυρετός
να 'ρθουνε και δυο φίλοι
κι αυτό που λένε εαυτός
απ' το βυθό του ποτηριού, να βγει
να βγει πάνω στα χείλη

Τέσσερα πόδια δυνατά και μια κουτσή κιθάρα

Νάχαμε τώρα δυο τσιγάρα και δύο για μετά

Νάχαμε τώρα δυο τσιγάρα και δύο για μετά

Θάταν ο κόσμος μαγικός, παράδεισος η πλάση

Στου φεγγαριού το τάσι καφές βαρύ-γλυκός

Στου φεγγαριού το τάσι καφές βαρύ-γλυκός

Νάχαμε, λέει, ένα σουγιά κι ένα διπλό καρβέλι

Νάχαμε και δυο στάλες μέλι, να γλύκαιν’ η καρδιά

Νάχαμε και δυο στάλες μέλι, να γλύκαιν’ η καρδιά

Θάταν ο κόσμος μαγικός...

Ένας γαλάζιος ουρανός, παράθυρο και σκέπη

Νάχαμε τρεις δραχμές στη τσέπη και τρεις ο διπλανός

Νάχαμε τρεις δραχμές στη τσέπη και τρεις ο διπλανός

Θάταν ο κόσμος μαγικός...

Στου φεγγαριού το τάσι καφές βαρύ-γλυκός

Όπου κι αν πας θα ’σαι πάντα εδώ

θα ’χεις κλειδί και θ’ ανοίγεις την πόρτα

Όμως φοβάμαι μωρό μου μην φύγω εγώ

Έλα να πάμε οι δυο μας μια βόλτα

Πάμε στον Άδωνι για καφέ

που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά

και αράζουνε και αθλητές

και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά

Kυριακή να τής φύγει το στρες

Κι όλα μοιάζουνε ένα τίποτα

και κυκλοφορούν ανύποπτα

κι είσαι η λαχτάρα μου

ο καφές και τα τσιγάρα μου

O,τι και αν ζήσουμε το ’χουμε δει

σαν μια σκηνή από άλλη ταινία

κι όλος ο κόσμος, μωρό μου, μπορεί και το ζει

Έλα, κερνάω καφέ στην πλατεία

Έλα μωράκι μου το στρώμα είναι καπιτονέ
έλα μωράκι μου γιατί αργείς να πεις το ναι
Έλα μωράκι μου τα άλλα θα στα πω μετά
έλα μωράκι μου το θέμα πάρτο σοβαρά

Για σένα λιώνω μάθε το
και με έχεις κάνει λωλό
ότι είναι να κάνεις κάνε το
δεν γίνεται αλλιώς

Έλα μωράκι μου στην Fontana για καφέ
έλα μωράκι μου γιατί αργείς να πεις το ναι
έλα μωράκι μου φοράς παπούτσια χαμηλά
έλα μωράκι μου και κοκαλάκια στα μαλλιά

Για σένα λιώνω μάθε το
και με έχεις κάνει λωλό
ότι είναι να κάνεις κάνε το
δεν γίνεται αλλιώς

Έλα μωράκι μου το στόμα είναι καπιτονέ
έλα μωράκι μου γιατί αργείς να πεις το ναι
Έλα μωράκι μου τα άλλα θα στα πω μετά
έλα μωράκι μου το θέμα πάρτο σοβαρά

Για σένα λιώνω μάθε το
και με έχεις κάνει λωλό
ότι είναι να κάνεις κάνε το
δεν γίνεται αλλιώς..

γιατί να χαλάω τα λογακια
σαν αμάξι χωρις λαδακια
μα η ζωή μου είναι άχαρη
τσίχλα δίχως ζάχαρη

ξέρω η ζωη πως πονάει
και συνέχεια τυρρανάει
μια γλυκα και μια ξινα
ολα ειναι μια χαρά

κοιτάξτε με λιγάκι
ειμαι σαν φιδάκι
τσιμπαω λιγουλάκι
το ένα μαγουλάκι

βρε τι πάθαμε παιδιά
εχουν τεντωσει τα αυτια
τα ποδια μου εχουν μακρυνει
και απο μεσα μου σκληρυνει

οσοι μιλησανε ορθά
τα ειπαν μονο ετσι απλα
οσοι κανανε το λαθος
ας μιλησουν με το παθος

ενα παθος φοβερο
τι τρομερο μπα δεν μπορω
αλλος μιλαει μαγικα
αλλος αγαπητικα
αλλος περνει αναβολικα

βρε τι να πω τελικα
εσεις με κρινετε ξανα
να δειτε το τι λεω
γιατι καθομαι και κλαιω;

.
.
.
.
.

Βροχή και σήμερα, βροχή στη στέγη μας

Βροχή στην πόρτα μας, ατέλειωτη βροχή

Και εσύ στα σύνορα, σ’ ένα χαράκωμα

Και γύρω ο θάνατος, ατέλειωτη βροχή

.
.

Εγώ στα σύνορα, σε κάποιο γράμμα μου

βαθιά στη χλαίνη σου, γλυκά να σε πονώ

Και συ στο σπίτι μας, παντού τα χνάρια σου

παντού τα μάτια σου, πληγές στο δειλινό

.
.

Βροχή και σήμερα, κι ούτε ένα γράμμα σου

κι ούτε ένα μήνυμα στον μαύρο ουρανό

Φυλάξου αγέρα μου, φυλάξου αγρύπνια μου

Φυλάξου αγόρι μου, από τον κεραυνό

.
.

Περνάγαμε ωραία μ' εκείνη την παρέα

τα γέλια μας χαλούσαν τις βραδιές

και στρίβαμε τσιγάρα σαν καραβιού φουγάρα

και μοιάζαν οι καπνοί μας προσευχές

.
.

Ουσίες, ουσίες κι οινοπνεύματα

κι άρχισαν να ξεντύνονται μες στο μυαλό τα πνεύματα

.
.

Τα χρόνια τα μοιραία τα φάγαμε παρέα

απάνω σε κρεβάτια κι αγκαλιές

κι αυτό που τώρα ζούμε σαν άρωμα να πούμε

που βγάζουν δυο χιλιάδες πασχαλιές

.
.

Ουσίες, ουσίες κι οινοπνεύματα...

ώπα

Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα
ότι απομένει απ' τη ζωή είναι μια μέρα
είν' ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια
δυό χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια

You're a whole lotta woman
A whole lotta woman
Whole lotta Rosie
And you're a whole lotta woman
Oh honey you can do it
Do it to me all night long
Only one to turn
Only one to turn me on
All through the night time
And right around the clock
To my surprise
Rosie never stops

.
.
.

Αχ χελιδόνι μου, πώς να πετάξεις

σ’ αυτό το μαύρο τον ουρανό

Αίμα σταλάζει το δειλινό

και πώς να κλάψεις, και πώς να κλάψεις

Αχ χελιδόνι μου

.
.

Αχ παλικάρι μου, τα τραίνα φύγαν

Δεν έχει δρόμο για μισεμό

Κι όσοι μιλούσαν για λυτρωμό

πες μου πού πήγαν, πες μου πού πήγαν

Αχ παλικάρι μου

.
.

Άχου καρδούλα μου φυλακισμένη

δε βγαίνει ο ήλιος που καρτεράς

Μόνο ο τελάλης της αγοράς

σε ξεκουφαίνει, σε ξεκουφαίνει

Άχου καρδούλα μου

Παραγωγη: B.D.Foxmoor,
Στιχοι: Sadahzinia
Παρουσιαση: Sadahzinia - B.D Foxmoor
- Σωκρατης Μαλαμας
Κιθαρα-Μπασο: Ακης Θεοτοκατος
|
Πως να σου πω για αυτες τις σκεψεις που σταθηκαν στο μυαλο μου,
θρονιαστηκαν k φωτισανε για λιγο τ' ονειρο μου
k οι στιγμες χορεψανε μπροστα μου σα σκιες•
αλλες ανηκαν εδω k αλλες χανοντουσαν στο χτες.
Σκορπισμενες ολες στης ζωης το βιβλιο
k οι σελιδες οι θαμπες, τσακισμενες στα δυο
να μου θυμιζουν οτι καπου στα παλια τα μονοπατια
ειναι της μνημης μου τα πιο ομορφα κομματια•
αγαπημενα σαν οργανα παλια ξεκουρδισμενα,
μακρια απο μενα, περασμενα ξεχασμενα,
ξεμακραινουν λιγο- λιγο μ' ενα χρονο σακατη
k ετσι φουντωνει του πονου το γινατι.
Ισως μεγαλωσα και καπως παραπανω
k στην αναγκη να παψω και το κεφι μου να κανω,
μα θα μικρυνω k θα σβηνω τη χαρα μου
κι αυτα τα ωραια που κυλησανε μπροστα μου.
Γι' αυτο γυριζω στα παλια να ξεδιψασω•
οι στιγμες μου μ' αφηνουνε παρεα να ξαποστασω
k λιγωνουν τη ψυχη μου καθε τοσο.
Απο τα ομορφα δε θελω να γλιτωσω.

Δε θελω να γλιτωσω απο τα ομορφα,
γιατι εκεινα την ασκημια μου σκεπαζουν
k οταν φοβαμαι τα πιο μεγαλα ψεμματα,
μακαρι παντα να μου ταζουν.
Δε θελω να γλιτωσω απο τα ομορφα,
ουτε για λιγο σου λεω να τ' αποφυγω.
Τα φτιαχνω θυμηση k τα ντυνω ονειρα
k μες στη σκεψη μου τα πνιγω.

Ειναι τα ομορφα με τ' ασχημα μπλεγμενα,
πανω στης μοιρας τα παραμυθια κεντημενα,
ξαναμμενα με τραβανε στο χορο τους το τρελο•
ψαχνω τα βηματα να βρω και χανω το ρυθμο.
Μα οταν με πιασουνε τα ομορφα απ' το χερι
με ταξιδευουνε στου ηλιου το κρυμμενο μου αστερι
k μου ανοιγουν τη ψυχη να τραγουδησω,
με τη βροχη του κοσμου να νυχτοπερπατησω.
Ομως, δε ξερω αν πρεπει να μεινω η να φυγω,
αφου τα ομορφα k αυτα κρατανε λιγο
k μενει ο φοβος στη ζωη συνοδοιπορος
σε καθε ανασα, καθε σκεψη απαραβατος ορος.
k ενω το ψεμα κι εγω ειμαστε πραματα χωρια
να με γλιτωσει θελω, οταν φοβαμαι, απο τα ζορια.
Μικρο το κακο, αφου τουλαχιστον θα ζησω,
τις κλεμμενες στιγμες για λιγο ονειρα θα ντυσω.
Ας λενε πως τα δυσκολα θεριευουν τη ψυχη,
ειναι ο πονος ομως, στιχοπαιδευτρα ευχη.
Μη με αφησεις εδω περα να στοιχειωσω,
Aπο τα ομορφα δε θελω να γλιτωσω.

|

.
.
.
.
.

Τρέχει το νερό στο μύλο

έπιασες καινούργιο φίλο

τρέχει το νερό στ’ αυλάκι

σ’ άλλον έδωσες φιλάκι

.
.

Παίζει με τον ήλιο το νερό

παίξαμε κι εμείς με τ’ όνειρο

κι όλα γίνανε βαριά

στου καιρού τη ζυγαριά

.
.

Τρέχει το νερό στα κλώνια

σαν τα νιάτα σαν τα χιόνια

τρέχει το πουλί στα δέντρα

ήσουν της καρδιάς μου αφέντρα

.
.

Παίζει το πουλί να το χαρώ

παίξαμε κι εμείς με τ’ όνειρο

κι όλα γίνανε βαριά

στου καιρού τη ζυγαριά

όλα γίνανε βαριά

στου καιρού τη ζυγαριά

1899 αλήθειες + 1 ψέμμα...