O Demon_LordGR σε ένα ποστ (ίσως το μοναδικό του) κατέθεσε συνοπτικά κάποια πράγματα τα οποία αγνοήθησαν παντελώς από όλους.

Ενα από αυτά είναι αυτό: "Κάτω από το φλοιό της γης που έχει πάχος 800 χιλιόμετρα, υπάρχει ένα κενό. Ένα τεράστιο κούφωμα. Μέσα σε αυτό το κενό, υπάρχουν τρεις ομόκεντροι πλανήτες, με τον ίδιο άξονα. Έχουν περίπου το μέγεθος του Άρη της Αφροδίτης και του Ερμή..."
ΕΝΤΜΟΥΝΤ ΧΑΛΕΫ
αστρονόμος
1692

...το οποίο θ' αναλύσω μέσω του βιβλίου.
Μην νομίζετε, κι έγω την ίδια άποψη με όσους δεν έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα είχα!
Οτι αυτά (περί κοίλης γης) είναι ανοησίες.
Ομως, δεν είμαι τόσο σίγουρος τώρα...

Οτιδήποτε προέρχεται από το βιβλίο, θα είναι με Μπλε γράμματα.
Απ' ότι είδα, δεν επικεντρώθηκε η προσοχή στο θέμα των μαγνητικών πόλων της γης. Πως εξηγήται η μετάπτωσή των, η ύπαρξή των, γιατί βορειότερα του 80ού παραλλήλου τρελένονται οι πυξίδες, κλπκλπ
Και μήν ακούτε αυτούς που λένε για ταξίδια και ανοησίες.
ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ!

Ξεκινάμε!

Ο Σερ Έντμουντ Χάλεϋ (1656-1743) υπήρξε ένας διαπρεπής Άγγλος μαθηματικός και αστρονόμος, ιδιαίτερα γνωστός στο πλατύ κοινό για τον ομώνυμο κομήτη (του οποίου με ακρίβεια είχε προβλέψει την επιστροφή), ο οποίος έσπειρε το πανικό τη νύχτα της 19 Απριλίου του 1910, όταν η Γη πέρασε μέσα από την ουρά του και πίστευσαν τότε όλοι ότι είχε φτάσει η συντέλεια του κόσμου! Το 1703 κατέλαβε την έδρα μαθηματικών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και το 1713 έγινε γραμματέας της Βασιλικής Εταιρίας του Λονδίνου, της οποίας υπήρξε μέλος από το 1678. Τέλος το 1720 διορίσθηκε διευθυντής του Αστεροσκοπείου του Γκρήνουιτς. Γνώστης της Ελληνικής και της Αραβικής γλώσσας (αλλά και της Λατινικής και της Εβραϊκής) εξέδωσε στο διάστημα 1710 - 1712 τα συγγράμματα του Έλληνα μαθηματικού Απολλωνίου, από τα οποία τα τέσσερα πρώτα βιβλία εσώζοντο στην Ελληνική και τα τρία επόμενα μόνο στην Αραβική γλώσσα. Το τελευταίο μάλιστα βιβλίο το αποκατέστησε ο ίδιος. Υπήρξε φίλος του Νεύτωνα, τον οποίο βοήθησε σημαντικά οικονομικά στην έκδοση του περίφημου βιβλίου του «Principia».

Χρησιμοποιώντας τη θεωρία του για τις τροχιές των κομητών υπολόγισε ότι ο κομήτης του 1682 (ο γνωστός σήμερα σα κομήτης του Χάλεϋ) ήταν περιοδικός και ότι είχε εμφανισθεί ξανά στα 1305, 1380, 1456, 1531 και 1607 (προκαλώντας πάντα πανικό στο κόσμο). Προέβλεψε την επόμενη εμφάνισή του (μετά το 1682) για το Δεκέμβριο του 1758. Πράγματι ο ομώνυμος κομήτης παρουσιάσθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 1758, δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατο του Χάλεϋ.

Εκτός όμως από τις αστρονομικές και μαθηματικές του επιδόσεις ο Χάλεϋ θεωρείται και σαν ο πατέρας της γεωφυσικής και ειδικότερα του γεωμαγνητισμού, όπου μάλιστα οι μελέτες του τον οδήγησαν στη διατύπωση τη Θεωρία της Κούφιας Γης. Σε αυτή τη θεωρία, την οποία τροποποίησαν σύμφωνα με τις ιδιαίτερες πεποιθήσεις τους, στηρίχθηκαν αρκετοί άλλοι μετά από αυτόν για να διατυπώσουν τις δικές τους ανάλογες θεωρίες.

Ο Χάλεϋ ήταν γοητευμένος από το μαγνητικό πεδίο της γης. Την εποχή του οι επιστήμονες ήξεραν μόνο το μαγνητισμό που παράγεται από στερεά αντικείμενα, αγνοούσαν δηλαδή τη παραγωγή μαγνητικού πεδίου από ένα ρευματοφόρο αγωγό. Είχε παρατηρήσει ότι η διεύθυνση του μαγνητικού πεδίου άλλαζε ελαφριά με το χρόνο και ο μόνος τρόπος που μπορούσε να το εξηγήσει αυτό ήταν ότι δεν υπήρχε ένα αλλά αρκετά μαγνητικά πεδία, τα οποία εδημιουργούντο από άλλες σφαίρες εσωτερικές μέσα στη Γη, οι οποίες περιεστρέφοντο μαζί της γύρω από τον άξονά της. Με άλλα λόγια η Γη δεν ήταν μια συμπαγής σφαίρα, όπως γενικά νομιζόταν, αλλά κούφια στο εσωτερικό της, δίνοντας χώρο για την ύπαρξη αυτών των άλλων εσωτερικών σφαιρών ή κελύφων που περιεστρέφοντο ελεύθερα μέσα της. Τελικά για να εξηγήσει όλες τις μεταβολές του μαγνητικού πεδίου πρότεινε ότι η Γη αποτελείτο από τέσσερες συγκεντρικές σφαίρες, η κάθε μία μέσα στην άλλη σαν Ρωσικές κούκλες.

Ο Χάλεϋ διορίσθηκε το 1698 κυβερνήτης πλοίου του Βασιλικού Ναυτικού (κάτι πρωτοφανές για έναν πολίτη) και τον επόμενο χρόνο ξεκίνησε με το πλοίο«Paramore» για το Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό. Αυτό ήταν το πρώτο ιστορικά ταξίδι που έγινε για καθαρά επιστημονικούς σκοπούς. Ο σκοπός του ήταν η μελέτη του μαγνητικού πεδίου της Γης και έπαιρνε από όλα τα μέρη που περνούσε τις αντίστοιχες ενδείξεις της μαγνητικής βελόνας. Με βάση αυτές δημιούργησε το 1700 το πρώτο χάρτη που έδειχνε τις μεταβολές του μαγνητικού πεδίου της Γης.

Η βασική χρησιμότητα του χάρτη ήταν για τη ναυσιπλοΐα, αλλά τελικά ο Χάλεϋ τον χρησιμοποίησε και για τη μελέτη του εσωτερικού της Γης. Στα επόμενα χρόνια κατάλαβε ότι το μαγνητικό πεδίο δεν είναι σταθερό, αλλά μεταβάλλεται λίγο κάθε χρόνο. Ποιος όμως ήταν ο λόγος αυτής της μεταβολής του; Αν η γη σα μια συμπαγής σφαίρα είναι η αιτία της παραγωγής του, τότε θα έπρεπε το μαγνητικό πεδίο της να είναι σταθερό, όπως και σε έναν απλό μαγνήτη. Η μήπως η γη δεν ήταν μια συμπαγής σφαίρα; Ας ακούσουμε όμως τον ίδιο το Χάλεϋ για το πώς αντιμετώπισε αυτό το πρόβλημα και πώς οδηγήθηκε τελικά στην υπόθεσή του για μια κούφια Γη. Τα παρακάτω προέρχονται από τα Πρακτικά της Βασιλικής Εταιρίας του Λονδίνου:

...Αυτές οι δυσκολίες με είχαν αποκαρδιώσει πλήρως και είχα για πολύ καιρό από τότε αφιερωθεί σε ένα ερώτημα για την απάντηση του οποίου έτρεφα πολύ λίγες ελπίδες - όταν σε μια τυχαία συζήτηση, και χωρίς καν να το περιμένω, σκόνταψα στη παρακάτω υπόθεση. Παρουσιάζοντάς την θα παρακαλέσω αν φανεί κάτι υπερβολικό ή ρομαντικό στον αναγνώστη να κρατήσει την επίκρισή του μέχρις ότου εξετάσουμε την ισχύ όλων των επιχειρημάτων που φαίνονται να εγκρίνουν αυτή τη τόσο νέα και τολμηρή υπόθεση...

Αν αυτά τα φαινόμενα κατανοηθούν καλά και εξεταστούν δεόντως θα καταδείξουν πράγματι επαρκώς στο ότι ολόκληρο το μαγνητικό σύστημα δημιουργείται από μία ή ίσως περισσότερες κινήσεις, είτε προς τα ανατολικά ή προς τα δυτικά - θα το συζητήσω σε λίγο αυτό - ότι αυτό το κινούμενο πράγμα πρέπει να είναι πολύ μεγάλο, αφού εξαπλώνει τα αποτελέσματά του από πόλο σε πόλο και ότι η κίνησή του δε γίνεται με άλματα, αλλά είναι μια βαθμιαία και κανονική κίνηση.

Αν τώρα εξετάσουμε τη δομή της Γης μας δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της μπορεί να κινείται μέσα της χωρίς να μεταβάλλει το κέντρο βάρους της και την ισορροπία των διαφόρων τμημάτων της, πράγμα που θα προκαλούσε πολύ θαυμαστά αποτελέσματα, αλλάζοντας τον άξονα περιστροφής της και προκαλώντας παράξενες αλλαγές στην επιφάνεια της θάλασσας με τη δημιουργία κατακλυσμών και κοιλοτήτων, τέτοιων που δεν έχει ακόμα αναφέρει η ιστορία. Εκτός αυτού τα στερεά μέρη της γης δε θα πρέπει να θεωρηθούν διαπερατά από οτιδήποτε άλλο εκτός από ρευστές ουσίες, από τις οποίες δεν ξέρουμε καμία που να είναι με κανένα τρόπο μαγνητική. Έτσι ο μόνος τρόπος για να καταστήσουμε λογική και δυνατή αυτή τη κίνηση είναι να υποθέσουμε ότι αυτό το σώμα περιστρέφεται γύρω από το κέντρο της Γης, έχοντας το κέντρο βάρους του σταθερό και ακίνητο και κοινό με το ίδιο το κέντρο της Γης. Και ακόμα απαιτείται αυτή η κινούμενη εσωτερική ουσία να είναι χαλαρή και αποσπασμένη από τα εσωτερικά μέρη της Γης, πάνω στα οποία ζούμε, γιατί διαφορετικά αν ήταν στερεωμένη σε αυτά, θα έπρεπε να κινούνται αναγκαστικά όλα μαζί.

Έτσι τα εξωτερικά μέρη της Γης μπορούν να θεωρηθούν σωστά σαν ο φλοιός και τα εσωτερικά σαν ένας πυρήνας ή μια εσωτερική σφαίρα που περιλαμβάνεται μέσα στη δική μας, με ένα ρευστό μέσον ανάμεσά τους. Αυτή η εσωτερική σφαίρα έχοντας το ίδιο κοινό κέντρο και άξονα περιστροφής μπορεί να περιστρέφεται μαζί με τη Γη μας κάθε 24 ώρες. Μόνο που αυτή η εξωτερική σφαίρα θα πρέπει να περιστρέφεται κάπως ταχύτερα ή βραδύτερα από την εσωτερική σφαίρα. Και μια πολύ μικρή μόνο διαφορά στη ταχύτητα περιστροφή τους, με τις πολλές επαναλήψεις γίνεται αισθητή. Τα εσωτερικά μέρη θα καθυστερούν κατά κάποιες μοίρες από τα εξωτερικά, και μην έχοντας μεταξύ τους σταθερό βηματισμό θα εμφανισθούν βαθμιαία να κινούνται είτε προς τα ανατολικά είτε προς τα δυτικά εξ’ αιτίας της διαφοράς των κινήσεών τους.

Αν υποθέσουμε λοιπόν μια τέτοια εσωτερική σφαίρα με μια τέτοια κίνηση, θα ξεπεράσουμε τις δυο μεγάλες δυσκολίες που συναντήσαμε στη προηγούμενη υπόθεσή μου. Διότι αν αυτό το εξωτερικό κέλυφος της Γης είναι ένας μαγνήτης που έχει τους πόλους του σε μια απόσταση από τους γεωγραφικούς πόλους και εάν ο εσωτερικός πυρήνας είναι παρόμοια ένας μαγνήτης που έχει τους πόλους του σε δυο άλλες θέσεις, μακριά επίσης από τον (γεωγραφικό) άξονα, και αυτοί αργότερα μέσω μιας βαθμιαίας και αργής κίνησης αλλάζουν τη θέση τους σε σχέση με τους εξωτερικούς (μαγνητικούς) πόλους, μπορούμε τότε να δώσουμε μια λογική εξήγηση για τους τέσσερες μαγνητικούς πόλους που υποθέτω ότι έχω αποδείξει στο No. 148 αυτών των Πρακτικών.

... Η εσωτερική σφαίρα έχοντας μια τέτοια βαθμιαία μετατόπιση των πόλων της, επηρεάζει πραγματικά τη (μαγνητική) βελόνα και την κατευθύνει ποικιλοτρόπως, ανάλογα με το αποτέλεσμα της ελκτικής ή κατευθυντικής δύναμης του κάθε πόλου. Συνεπώς θα πρέπει να υπάρχει μια περίοδος της περιστροφής αυτής της εσωτερικής σφαίρας, μετά από την οποία οι μεταβολές θα ξαναεπιστρέψουν όπως και πριν. Αλλά άμα παρατηρηθεί κάτι διαφορετικό σε μελλοντικές εποχές, τότε θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι υπάρχουν περισσότεροι μαγνητικοί πόλοι από τέσσερες, που σήμερα όμως δεν έχουμε έναν επαρκή αριθμό παρατηρήσεων για να το προσδιορίσουμε...

...Έχουμε λοιπόν δύο σταθερούς πόλους (εξωτερικό κέλυφος) και δύο ή περισσότερους κινητούς πόλους (εσωτερικές σφαίρες) που κινούνται γενικά προς τα δυτικά, αλλά με μια τόσο αργή ταχύτητα, που μετά από 365 ημερήσιες περιστροφές η διαφορά τους είναι «μόλις αισθητή». Ίσως η αρχική ώθηση της προς την ανατολή περιστροφή της γης να δόθηκε μόνο στο εξωτερικό κέλυφος και έτσι οι εσωτερικές σφαίρες να καθυστερούν λίγο πίσω.

Αυστηροί υπολογισμοί δεν είναι δυνατόν να γίνουν εξ’ αιτίας των πολλών αιώνων που χρειάζονται για να γίνουν εμφανείς οι μικροσκοπικές αυτές ασυμφωνίες:

Ο κομψός υπολογισμός αυτού και αρκετών άλλων ειδικών πραγμάτων στο μαγνητικό σύστημα επιφυλάσσεται για τους μακρινούς απογόνους μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε πίσω μας τις παρατηρήσεις που μπορεί να εμπιστευόμαστε και να προτείνουμε υποθέσεις οι οποίες θα μπορούν να εξεταστούν μετά από αιώνες, να βελτιωθούν ή να απορριφθούν.

Και συμπληρώνει ο Χάλεϋ:

Τελικά, για να εξηγήσω περισσότερο τι εννοώ, έχω διακινδυνεύσει να προσαρτήσω το παρακάτω Σχήμα, στο οποίο η Γη αντιπροσωπεύεται από τον εξωτερικό κύκλο και οι τρεις εσωτερικοί κύκλοι γίνονται σχεδόν ανάλογοι με τα μεγέθη των πλανητών Αφροδίτη, Άρη και Ερμή, όλοι των οποίων μπορούν να περιλαμβάνονται μέσα σε αυτή τη Σφαίρα της Γης, και όλα τα τόξα είναι περισσότερο από αρκετά ισχυρά για να φέρουν το βάρος τους...

Μερικοί θεωρούν ότι η πρόβλεψη του Χάλεϋ το 1695 για την επιστροφή του ομώνυμου κομήτη του στο μέλλον ήταν το πρώτο πόρισμα της «Principia» (θεωρίας βαρύτητας του Νεύτωνα). Στη πραγματικότητα όμως το πρώτο πόρισμά της βγήκε το 1691, όταν ο Χάλεϋ πρότεινε στην Βασιλική Εταιρία του Λονδίνου την υπόθεση της Κούφιας Γης!

Οι υπολογισμοί του Νεύτωνα στην Principia για την επίδραση της Σελήνης πάνω στις παλίρροιες έδειχναν ότι η Σελήνη είναι πιο «συμπαγής» από τη Γη και μάλιστα σύμφωνα με το κλάσμα 9 προς 5. Επομένως αν η Γη και η Σελήνη αποτελούνται από τα ίδια υλικά, τότε θα έπρεπε κατά τον Χάλεϋ η Γη να είναι κατά τα 4/9 εσωτερικά κοίλη. Ακόμα η χαμηλότερη πυκνότητα της γης μπορεί να είναι αναγκαία για τη σταθερότητα του συστήματος Γης - Σελήνης. Αν η Γη ήταν συμπαγής, μπορεί να έσπρωχνε με μικρότερη αντίσταση μέσα από τον Αιθέρα και να άφηνε πίσω της τη Σελήνη. Με βάση τις παραπάνω επί πλέον επιβεβαιώσεις ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο στο μυαλό του Χάλεϋ η θεωρία του για τη κούφια Γη.

Ο Σάιρους Τηντ (Cyrus Teed 1839-1908)

Η γη είναι κοίλη και στη πραγματικότητα ζούμε μέσα της! Το κέντρο της δεν είναι κάτω από τα πόδια μας, αλλά ψηλά από πάνω μας. Δεν μας κρατάει η βαρύτητα πάνω στη γη, αλλά η φυγόκεντρη δύναμη. Ζούμε μέσα σε ένα κοίλο κέλυφος που περιλαμβάνει τα πάντα, το σύμπαν ολόκληρο. Η εσωτερική επιφάνεια αυτής της κοσμικής γιγάντιας κοίλης σφαίρας είναι η επιφάνεια της γης μας πάνω στην οποία ζουν οι άνθρωποι, τα ζώα και τα φυτά. Μια οριζόντια γραμμή πάνω στην επιφάνεια της γης τέμνει τελικά την προς τα πάνω καμπυλότητά της. Η Κίνα δεν είναι κάτω από την Αμερική, αλλά από πάνω της. Τα άστρα είναι ακτινοβολούντα σημεία φωτός που έρχεται από το πρώτο ουράνιο κέλυφος. Οι πλανήτες. είναι μικρές κοίλες σφαίρες, αλλά και γιγαντιαία κύτταρα. Η ζωή είναι πάντα στο εσωτερικό, κάτω από τα πόδια μας είναι ο κάτω κόσμος, το σκοτάδι και η απουσία του Θεού. Οι επιστήμονες έχουν αντιστρέψει τα πάντα και μιλούν για ένα κυρτό κόσμο, ο οποίος στη πραγματικότητα είναι μια οπτική παραίσθηση.

Μερικά τέτοια φαινομενικά εξωφρενικά για μας πράγματα υποστήριξε πριν από ένα περίπου αιώνα ο «προφήτης», επιστήμονας και φιλόσοφος Σάιρους Τηντ.

Σε σχέση με το απλό ερώτημα, πώς μπορεί η γη να είναι κοίλη και να ζούμε μέσα της, αφού φαίνεται σα κυρτή, ο Κορές απαντούσε ότι αυτό ήταν μια οπτική παραίσθηση. Το 1896 ο Κορεσιανός Καθηγητής Γιούλυσες Μόρουου εφεύρε μια συσκευή, το Rectilineator, που χρησιμοποιούσε τετράγωνα διπλού-Τ στηριζόμενα σε κατάλληλα υποστηρίγματα και ενωνόμενα μεταξύ τους, έτσι ώστε να αποτελούν τμήματα μιας οριζόντιας γραμμής, την οποία μπορούμε να προεκτείνουμε όσο θέλουμε. Η βασική, απλή σκέψη ήταν ότι άμα ξεκινήσουμε από ένα σημείο της επιφάνειας της γης και φέρουμε μια οριζόντια γραμμή, τότε αυτή προεκτεινόμενη ή θα συναντήσει κάποιο άλλο σημείο της επιφάνειάς της (αν η γη είναι κοίλη), ή θα απομακρυνθεί στο διάστημα (αν η γη είναι κυρτή). Μένει λοιπόν να κάνουμε ένα πείραμα και να δούμε ποιο από τα δυο θα συμβεί.

Το πείραμα έγινε τελικά στη Νεάπολη της Φλόριδας, όπου προβλήθηκε με το Rectilineator μια οριζόντια γραμμή μήκους 6,5 περίπου χιλιομέτρων από το σημείο αφετηρίας μέχρι που οι υπολογισμοί έδειξαν ότι αυτή θα βυθιζόταν μέσα στο Κόλπο του Μεξικού. Αυτό ήταν και η επιστημονική απόδειξη του Τηντ ότι η επιφάνεια της γης ήταν πράγματι κοίλη. Τώρα το πού είχαν κάνει λάθος οι Κορεσιανοί Γεωδαίτες Τοπογράφοι που έκαναν τις μετρήσεις μένει να διερευνηθεί. Θα απαντήσουμε σε αυτό αργότερα. Εμείς πάντως δεν υποστηρίζουμε τη «κοιλότητα» της γης με την έννοια του Κορές, ότι δηλαδή ζούμε στο εσωτερικό της, αλλά με την έννοια μιας κούφιας εσωτερικά μπάλας του τένις ή του πινγκ-πονγκ, ενώ ζούμε «κανονικά» στην εξωτερική, κυρτή της επιφάνεια.

Διαβάστε τώρα παρακάτω τι γίνεται σε ένα πείραμα άσχετο με την ανωτέρω θεώρηση:

Κάποια στιγμή στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η Γαλλική κυβέρνηση επιθυμώντας να προσδιορίσει με μεγαλύτερη ακρίβεια το πραγματικό μέγεθος της γης, έτσι ώστε να εκλεπτύνει τους υπολογισμούς της σχετικά με την απόσταση του ήλιου, αποφάσισε να μετρήσει τη διαφορά απόστασης ανάμεσα σε δυο κατακόρυφες γραμμές στο πάνω μέρος τους, στην επιφάνεια της γης, και στο κάτω μέρος τους, σε κάποιο βάθος μέσα στη γη. Ήθελαν ένα ζευγάρι αρκετά μακρών γραμμών για να έχουν εκτιμητά αποτελέσματα. Αποφάσισαν έτσι να χρησιμοποιήσουν δυο νήματα της στάθμης που θα κρεμούσαν ενάμιση χιλιόμετρο βαθιά μέσα στο φρέαρ ενός ορυχείου. Τα νήματα αυτά βέβαια σύμφωνα με την υπάρχουσα θεωρία θα συνέκλιναν προς το κέντρο της γης κι επομένως η απόστασή τους στο πάτο του πηγαδιού θα ήταν ελαφρά μικρότερη απ’ ότι στην επιφάνεια. Ήθελαν να ξέρουν πόσο ακριβώς μικρότερη.

Το αποτέλεσμα του πειράματος ήταν πολύ παράξενο. Τόσο παράξενο που οι Γάλλοι γεωδαίτες ήλθαν σε επαφή με τους Αμερικανούς συναδέλφους τους και τους μετέδωσαν τα αποτελέσματά τους με τη παράκληση να τα ελέγξουν κάνοντας και αυτοί ανάλογα πειράματα στη χώρα τους. Επίσημα τίποτα δεν έγινε για μερικά χρόνια. Αλλά το 1901 ένας από τους γεωδαίτες τοπογράφους έτυχε να εργάζεται κοντά στα ορυχεία Τάμαρακ κοντά στο Κάλουμετ του Μίσιγκαν. Αυτός ήλθε σε επαφή με τον αρχιμηχανικό του Τάμαρακ και τον ενημέρωσε για την πληροφορία που τους είχε δώσει η Γαλλική κυβέρνηση.

Επιλέχθηκαν τότε δύο πηγάδια στο ορυχείο και κρεμάστηκε σε καθένα από αυτά ένα νήμα της στάθμης μήκους ακριβώς 1295,4 μέτρων. Στο κάτω μέρος τους κρεμάστηκε ένα βάρος 27 κιλών. Για να εμποδίσουν την οριζόντια κίνησή τους, το κάθε βαρίδι τοποθετήθηκε σε μια δεξαμενή στο πάτο των φρεάτων του ορυχείου.

Με αυτό το τρόπο θεώρησαν ότι αυτά δε θα επηρεάζονταν από μαγνητικές δυνάμεις. Τα νήματα που χρησιμοποιήθηκαν για να κρεμαστούν τα βαρίδια ήσαν σύρματα πιάνου No. 24. Αυτά αφέθηκαν κρεμασμένα για 24 ώρες, ώστε να μην υπάρχει η πιθανότητα κίνησής τους και μετά άρχισαν οι μετρήσεις.

Ανακαλύφθηκε τότε ότι, αντίθετα από τις προσδοκίες τους, τα νήματα απείχαν περισσότερο στο πάτο, παρά στην επιφάνεια, με άλλα λόγια οι Γάλλοι μηχανικοί δεν είχαν κάνει λάθος!

Ο προσεκτικός επανέλεγχος έδωσε τα ίδια αποτελέσματα λες και το κέντρο βάρους της γης δεν ήταν στο εσωτερικό της, αλλά κάπου στο διάστημα πάνω από αυτήν, στο σημείο που ετέμνοντο προεκτεινόμενα προς τα πάνω τα δύο αυτά νήματα!

Βρισκόμενος σε αμηχανία και αρκετά ταραγμένος ο μηχανικός του Τάμαρακ κάλεσε το καθηγητή Μακναίρ του Κολεγίου Μεταλλειολογίας του Μίσιγκαν. Με το MακΝαίρ εκεί να ελέγχει τα αποτελέσματά του το πείραμα επαναλήφθηκε και για μια ακόμη φορά φάνηκε ότι δεν είχε γίνει κανένα λάθος. Ο καθηγητής υπέδειξε να αντικατασταθούν τα βαρίδια από ένα μη μαγνητικό μέταλλο για να ξεπεραστεί οποιαδήποτε πιθανότητα μαγνητικής έλξης ή άπωσης από τη παρουσία μαγνητικών υλικών στο ορυχείο. Μετά όμως από αυτό βρήκαν πάλι τα ίδια αποτελέσματα.

Ο ΜακΝαίρ πρότεινε στη συνέχεια να εμποδίσουν τα ρεύματα του αέρα να ταξιδεύουν πάνω και κάτω στα πηγάδια του ορυχείου, τα οποία μπορεί να επηρέαζαν τα νήματα της στάθμης. Έτσι τα δυο πηγάδια σφραγίσθηκαν στο πάνω μέρος τους. Για μια ακόμη φορά τα αποτελέσματα ήσαν τα ίδια.

Αφού δοκίμασαν διάφορες μεθόδους για να αλλάξουν τα αποτελέσματα και απέτυχαν, ο καθηγητής MακΝαίρ εγκατέλειψε αμήχανος την όλη προσπάθεια.

Τα πειράματα αυτά δεν είχαν γίνει με απόλυτη μυστικότητα και τα νέα αναπόφευκτα διέρρευσαν στο τύπο. Όταν ένας δημοσιογράφος ρώτησε το καθηγητή ΜακΝαίρ τι ακριβώς συνέβη, αυτός απάντησε ότι είχε αποδείξει ότι η παράξενη απόκλιση δεν οφείλετο σε μαγνητική έλξη από τη γη ή τις πλευρές του πηγαδιού. Στη συνέχεια γύρισε στο Κολέγιό του εγκαταλείποντας πλήρως το σοβαρότατο αυτό θέμα. Δηλαδή δε προσπάθησε να κάνει καμιά επιστημονική ανακοίνωση ή να τραβήξει το ενδιαφέρον γενικά των συναδέλφων του πάνω σε αυτό το θέμα. Όπως σημειώνει το περιοδικό: «καταλαβαίνουμε το λόγο της ατολμίας του... Προφανώς δεν ήθελε να διαταράξει τη καθημερινή ρουτίνα του, το ίδιο και η Αμερικανική και η Γαλλική κυβέρνηση, γιατί όπως το έθεσαν οι Γάλλοι «η αξία του φράγκου θα παραμείνει σταθερή και οι γέφυρες και τα κτίρια θα συνεχίσουν να μπορούν να κατασκευάζονται χωρίς πρόβλημα όπως και πρώτα, γιατί λοιπόν να το δημοσιεύσουν;»

Ο καθηγητής όμως Χάλοκ του Πανεπιστημίου της Κολομβίας είχε μια αντίθετη άποψη. Αυτός άκουσε για το πείραμα από ένα καθηγητή του Κολεγίου του Μίσιγκαν και θεώρησε ότι αυτό οφειλόταν στη πραγματικότητα σε μια έλξη που εξασκείτο πάνω στα νήματα. Σε ένα πολύ έξυπνο άρθρο έλεγε πώς θα μπορούσε να διευθετηθεί εύκολα το θέμα χρησιμοποιώντας σύρματα φωσφορούχου ορειχάλκου αντί για τα σύρματα πιάνου και αντικαθιστώντας τα σιδερένια βαρίδια με μολυβένια βαρίδια.

Ο μηχανικός του Τάμαρακ ευχαριστημένος με την ευκαιρία που του παρουσιάσθηκε για να ησυχάσει το μυαλό του από τη σύγχυσή του ακολούθησε πιστά τις οδηγίες του καθηγητή με τα ίδια όμως ακριβώς αποτελέσματα όπως και προηγουμένως. Όταν ο καθηγητής Χάλοκ πληροφορήθηκε τα αποτελέσματα «απεσύρθη σε μια αξιοπρεπή σιγή ιχθύος». Όχι όμως και ο μηχανικός του Τάμαρακ που κόντευε να τρελαθεί. Είχε αποφασίσει ότι κάτι προκαλούσε αυτό το παράξενο φαινόμενο και ήταν αποφασισμένος να ανακαλύψει οπωσδήποτε τι ήταν αυτό.

Κρεμάστηκαν τα νήματα της στάθμης στα πηγάδια και έγιναν οι μετρήσεις. Αυτή τη φορά βρέθηκε ότι τα νήματα της στάθμης απείχαν 21 εκατοστά περισσότερο στο πάτο απ’ ό,τι στη κορυφή!
Η Γεωδαιτική Υπηρεσία των ΗΠΑ έκανε επί δύο χρόνια περαιτέρω πειράματα, ανάμεσα στα οποία ήταν και η μέτρηση της επιφάνειας μια μακριάς λίμνης στη Φλόριδα πάνω στη θεωρία ότι το νερό ακολουθεί τη πραγματική καμπυλότητα της επιφανείας της γης, ανεξάρτητα από το πώς είναι η ξηρά, παρέχοντας έτσι ένα πραγματικό επίπεδο αναφοράς Με έκπληξη τότε ανακάλυψαν ότι το νερό καμπυλωνόταν σε κάθε κατεύθυνση προς τα πάνω παρά προς τα κάτω. Και ο αρθρογράφος του περιοδικού επισημαίνει: «Μπορούμε άραγε να τους κατηγορήσουμε που αποφάσισαν ότι η δημοσίευση αυτών των εκπληκτικών αποτελεσμάτων δε θα είχε κανένα αποτέλεσμα πάνω στα πρακτικά προβλήματα της ζωής και ήταν επομένως καλύτερο αυτά να ξεχαστούν μια και δεν μπορούσαν να τα εξηγήσουν;

Όλα αυτά μας θυμίζουν τον Κορές και τη θεωρία του για τη Κούφια Γη, ο οποίος υπέθετε ότι ζούμε μέσα σε μια Κοίλη σφαίρα και ότι το κέντρο της γης είναι πάνω από τα κεφάλια μας στο διάστημα.

η γη δεν ειναι κουφια...

την μπαζωσανε!

quote:

---

Ο gentleman πολύ ωραία και μαθηματικά έγραψε κάποια πραγματάκια. Με λίγα λόγια είπε ότι η βαρύτητα θα έπρε να πέφτει πολύ πιο γρήγορα όσο σκάβουμε στη γη αν η αυτή είναι κούφια.

---

Edited by - Αίολος on 12/06/2009 14:47:27

Ας θίξουμε τώρα κάποιο άλλο σημείο σε σχέση με τη βαρύτητα. Ξέρουμε ότι η ακτίνα της γης στον ισημερινό είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι στους πόλους, γι’ αυτό και λέμε ότι η γη είναι «εξογκωμένη στον ισημερινό». Η διαφορά τους δεν είναι βέβαια πολύ μεγάλη, μόνο 29,5 χιλιόμετρα. Σύμφωνα με τη θεωρία η βαρυτική έλξη είναι αντιστρόφως ανάλογη με το τετράγωνο της αποστάσεως ενός σώματος από το κέντρο της γης κι επομένως στον ισημερινό που η απόσταση αυτή είναι μεγαλύτερη θα πρέπει να έχουμε λιγότερο βάρος και περισσότερο βάρος στους πόλους. Έτσι και συμβαίνει πραγματικά και θα θυμόμαστε ίσως από το Γυμνάσιο εκείνα τα νούμερα για την επιτάχυνση της βαρύτητας στον ισημερινό (9,78 m/sec2) με αυτή στους πόλους (9,83 m/sec2). Αυτό όμως δε φαίνεται τόσο λογικό σε μερικούς πους δε δείχνουν τυφλή εμπιστοσύνη στους τύπους της φυσικής και θεωρούν ότι εφόσον στον ισημερινό μεσολαβεί περισσότερη μάζα της γης ανάμεσα σε εμάς και στο κέντρο της θα έπρεπε να ζυγίζαμε περισσότερο και εφόσον δε συμβαίνει αυτό, θα πρέπει να συμβαίνει κάτι άλλο στη μορφολογία της γης που μεταβάλλει το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Ένας από αυτούς είναι και ο Ρόντνεϋ Κλαφ ο οποίος παρατηρεί ότι όταν σχηματίσθηκε η γη, η φυγόκεντρη δύναμη πέταξε προς τα έξω τα υλικά δημιουργώντας ένα πιο πυκνό εσωτερικό κέλυφος από το ελαφρύτερο εξωτερικό τμήμα του κελύφους. Στον ισημερινό η ταχύτητα του περιστρεφόμενου υλικού ήταν μεγαλύτερη απ’ ό,τι προς τους πόλους, κάνοντας το ολικό πάχος του κελύφους από μέσα προς τα έξω στον ισημερινό να είναι λεπτότερο από ό,τι προς τους πόλους, όπου η λιγότερη φυγόκεντρη δύναμη θα έκανε το φλοιό βαθμιαία να πυκνώσει: «Με αυτό το μοντέλο, θα ζύγιζε κάποιος λιγότερο στον ισημερινό και βαθμιαία περισσότερο προς τους πόλους, γιατί το πάχος του κοίλου κελύφους της γης αυξάνει προς τους πόλους δημιουργώντας μια μεγαλύτερη συγκέντρωση μάζας εκεί και επομένως μια μεγαλύτερη βαρυτική έλξη πάνω σε ένα σώμα που στέκεται στην επιφάνειά της...Η θεωρία της κούφιας γης είναι ο μόνος τρόπος που ένα λογικό άτομο μπορεί να καταλάβει πώς μπορεί να ζυγίζει κάποιος περισσότερο καθώς πλησιάζει στους πόλους, ενώ κοντά στους πόλους υπάρχει μια ουσιαστική μείωση της βαρύτητας. Βέβαια αυτή η μείωση της βαρύτητας προκαλείται από την έλλειψη μάζας στο σημείο αυτό, από τα πολικά ανοίγματα».

Σύμφωνα με τον Κλαφ η έλλειψη βαρύτητας πάνω από τα πολικά ανοίγματα κάνει αδύνατες τις τροχιές των δορυφόρων πάνω από αυτά:

Υπάρχει στη πραγματικότητα μια περιοχή πάνω από τις πολικές περιοχές όπου δεν περιστρέφεται κανένας πολικός δορυφόρος. Αν αυτοί περνούσαν πάνω από τα πολικά ανοίγματα είτε θα άφηναν τη γήινη τροχιά και θα χανόντουσαν στο διάστημα εξ’ αιτίας της απουσίας βαρύτητας εκεί, ή εάν περιστρέφονταν κοντύτερα στην επιφάνεια της γης θα ακολουθούσαν την καμπυλότητά της μέσα από ένα πολικό άνοιγμα και θα συντρίβονταν στο εσωτερικό της γης. Γι’ αυτό όλοι οι πολικοί δορυφόροι πηγαίνουν προς τη μία ή την άλλη πλευρά των πολικών ανοιγμάτων.

Για επικύρωση των προηγουμένων παραθέτει επίσης ένα κατάλογο από την Εγκυκλοπαίδεια Britannica 38 δορυφόρων που τέθηκαν σε τροχιά τη περίοδο 1957 - 1969 μαζί με τα χαρακτηριστικά τους.

Ο Ρέι Πάλμερ έγραψε το 1959 στο βιβλίο του Χώρες Πέρα από τους Πόλους τα εξής πάνω σε αυτό το θέμα:

Η πιο πρόσφατη απόδειξη ότι υπάρχει κάτι παράξενο σχετικά με τους πόλους της γης προέρχεται από την εκτόξευση των δορυφόρων της λεγόμενης πολικής τροχιάς. Οι πρώτοι έξη από αυτούς που εκτοξεύθηκαν από τις ΗΠΑ από την ακτή της Καλιφόρνια ήταν γεμάτες εκπλήξεις και απογοητεύσεις. Οι δυο πρώτοι, παρότι εκτοξεύθηκαν τέλεια, φάνηκαν να τα σκαρτεύουν στο τελευταίο λεπτό και παρόλο που υποτίθεται ότι ήσαν σε τροχιά, απέτυχαν να εμφανισθούν κατά τη πρώτη πλήρη διάβασή τους γύρω από τη γη. Τεχνικά μιλώντας, αυτοί θα έπρεπε να είχαν μπει σε τροχιά, αλλά δεν μπήκαν. Κάτι συνέβη και η τοποθεσία αυτού του κάτι ήταν η Πολική περιοχή.

Οι επόμενοι δυο πύραυλοι που εκτοξεύθηκαν μπήκαν σε τροχιά. Αυτό έγινε, τρόπος του λέγειν «ανεβάζοντας τη θέα» και δοκιμάζοντας μια ψηλότερη τροχιά με ένα μεγάλο βαθμό εκκεντρότητας, δηλαδή, ένα υψηλό σημείο τροχιάς πάνω από τους πόλους και ένα χαμηλό σημείο τροχιάς στις περιοχές του ισημερινού. Ήταν αποδεκτό ότι αυτή η έκκεντρη τροχιά θα ήταν βραχύχρονη, αλλά θα έδινε το πλεονέκτημα διαφόρων αναγνώσεων για ευρέως μεταβαλλόμενα ύψη πάνω από τη Γη. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ήσαν οι αναμενόμενες αναγνώσεις πάνω από τους Πόλους, εξ’ αιτίας της ανακάλυψης του δακτυλίου ακτινοβολίας που περιβάλλει τη γη σαν ένα γιγαντιαίο ντόνατς με ανοίγματα και στους δυο Πόλους (Οι Ζώνες Ακτινοβολίας Βαν Άλεν)...

Οι επόμενοι δύο δορυφόροι έφεραν ρινικούς κώνους, όμοιους με αυτούς με τους οποίους θα εστέλνετο σε τροχιά ένας μελλοντικός αστροναύτης. Στο καθένα υπήρχε ένας ισχυρός ραδιοπομπός, κάτι που ήταν δυνατόν γιατί ο κώνος είχε το μέγεθος ενός αυτοκινήτου και μετέφερε βαριές μπαταρίες. Περιλάμβανε επίσης ισχυρά φώτα, τα οποία μπορούσαν να ανάψουν τη κατάλληλη στιγμή. Η τεχνική της απελευθέρωσης αυτού του κώνου από το δορυφόρο ήταν να το κάνουν με μια συσκευή πυροδοτούμενη με ραδιοκύματα από κάποιο σημείο βόρεια της Αλάσκας. Μόλις ο κώνος απορρίφθηκε έχασε ύψος και προχώρησε γύρω από τη γη για μια ακόμη περιστροφή πάνω στη τροχιά του. Όταν ήλθε πάνω από το Πόλο ήταν αρκετά χαμηλά (υπολόγισαν οι τεχνικοί) για να πέσει μέσα στην ατμόσφαιρα πάνω από τη Χαβάη, όπου ένα αερόστατο θα το κατέβαζε σιγά - σιγά προς την επιφάνεια της γης όπου περίμεναν τεράστια αεροπλάνα, κατάλληλα εξοπλισμένα για να τον «ψαρέψουν» πριν πέσει μέσα στον ωκεανό και να διατηρήσουν έτσι ανέπαφο το σημαντικό του περιεχόμενο, χωρίς καμιά ζημιά από μια πιθανή ανώμαλη προσγείωσή του.

Και στις δυο περιπτώσεις συνέβη το εξής: Τα ισχυρά ραδιοσήματα δεν ακούσθηκαν καθόλου. Τα φώτα δε φάνηκαν καθόλου και το «μάζεμα» ήταν μια πλήρη αποτυχία, γιατί δεν είχαν τίποτα να μαζέψουν...

Η κάθε εκτόξευση ήταν τέλεια. Οι τροχιές καλά προσδιορισμένες ως προς την ακριβή απόσταση, ταχύτητα κ.λ.π. επιτεύχθηκαν και παρακολουθούντο συνεχώς. Εντούτοις. όταν γίνεται η τελευταία πράξη και αποσπάται επιτυχώς ο κώνος, σύμφωνα με τις συσκευές παρακολούθησης που επικοινωνούσαν με σήματα με αυτόν, όλα πάνε στραβά και το αποτέλεσμα είναι η πλήρης και ανεξήγητη εξαφάνιση του κώνου...

Θα μπορούσε ο λόγος που ο κατερχόμενος κώνος δεν έρχεται πάνω από το πόλο σε εκείνη τη τελευταία χαμηλή του διάβαση να είναι ότι η πολική περιοχή είναι σε κάποια έκταση μυστηριώδης και δεν το λαμβάνουν αυτό υπ’ όψη τους; Θα μπορούσε να είναι ότι ο μπροστινός κώνος έπεσε στη γη μέσα σε εκείνη τη «χώρα μυστηρίου» που ανακάλυψε ο Ναύαρχος Μπυρντ; Που αλλού θα μπορούσαν να έχουν πάει; Εάν η γη στους πόλους είναι όπως δείχνεται στους σημερινούς χάρτες, θα μπορούσαν τέσσερες διαδοχικές εκτοξεύσεις «χαμηλού επιπέδου» να δίνουν το ίδιο ανεξήγητο αποτέλεσμα - μια παράλογη εξαφάνιση; (Χώρες Πέρα από τους Πόλους, σελ. 13-14)

Όπως είπαμε, σήμερα δεν υπάρχουν δορυφόροι σε πολική τροχιά που να πηγαίνουν κατευθείαν πάνω από τους πόλους. Αυτοί που είναι σε πολική τροχιά, πάνε όλοι στη μία ή την άλλη πλευρά του πολικού ανοίγματος. Δηλαδή όλοι εκτός από δύο. Υπάρχουν δυο δορυφόροι που έχουν ανακαλυφθεί σε πολική τροχιά οι οποίοι προχωρούν κατευθείαν πάνω από τους πόλους. Αυτοί οι δορυφόροι δεν ανήκουν σε κανένα κράτος της γης και είναι διαφορετικοί από τους δορυφόρους μας. Αυτοί οι δυο μυστηριώδεις δορυφόροι αποτελούνται από βράχο μεγέθους 15 περίπου τόνων (UFO Report, Αύγουστος 1977, σελ. 29)

Ο Ρόντνεϋ Κλαφ παρατηρεί τα εξής σε σχέση με τους δυο αυτούς δορυφόρους:

Μέσα σε αυτά που παρέθεσες αναφέρθηκε ότι η φυγόκεντρος κρατάει τον πλανήτη ενωμένο, επίσης κάπου αλλού αναφέρθηκε ότι διαφέρει η τιμή της επιτάχυνσης της βαρύτητας από τον ισημερινό στους πόλους. Και τα δύο αυτά ανάγονται στο ίδιο θέμα. Ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες γιατί θα μετατρέψω το ποστ μου σε σεντόνι-βαρετή διάλεξη φυσικής αλλά κατηγορήθηκα ότι δεν περιέχει το γραπτό μου επιστημονικές γνώσεις.

Φυγόκεντρος δύναμη δεν υπάρχει. Είναι ένα λογιστικό μέγεθος που μας βοηθάει στους υπολογισμούς. Στης περιστροφικές κινήσεις αιτία είναι άλλη δύναμη η κεντρομόλος δύναμη η οποία έχει φορά προς τον άξονα περιστροφής. Η φυγόκεντρος εκφράζει την αδράνεια στην περιστροφική κίνηση. Δηλαδή την τάση του σώματος να διατηρήσει την κινητική του κατάσταση( να συνεχίσει ευθύγραμμα δηλαδή)

Ας κάνουμε ένα παράδειγμα για να γίνουμε λιγότερο βαρετοί. Σκεφτείτε λίγο τις σφεντόνες που περιστρέφουμε, σαν αυτή που είχε ο Δαβίδ με το Γολιάθ. Η πέτρα περιστρέφεται επειδή το σκοινί της ασκεί μια δύναμη κάθετη στο διάνυσμα της μετατόπισής της, κάθετα στη διεύθυνση στην οποία κινείται. Η δύναμη αυτή ονομάζεται κεντρομόλος. Κάποια στιγμή η πέτρα φεύγει. Κινείται ευθύγραμμα. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν τις ασκείται κάποια άλλη δύναμη επομένως σύμφωνα με τον πρώτο νόμο του νεύτωνα όταν δεν ασκείται μία δύναμη το σώμα κινείται είτε ευθύγραμμα και ομαλά είτε είναι ακίνητο. Φυσικά λόγω τριβών η πέτρα θα πέσει κάποια στιγμή αλλά ας αγνοήσουμε τις τριβές για την ώρα γιατί θα μπλεχτούμε περισσότερο χωρίς λόγο.

Γιατί φεύγει η πέτρα; Λόγω αδράνειας έχει την τάση να συνεχίσει ευθύγραμμα δηλαδή εφαπτομενικά στο κύκλο στον οποίον κινείται. Όταν δηλαδή η "φυγόκεντρος" υπερνικά την κεντρομόλο το σώμα συνεχίζει ευθύγραμμα.Η "ένταση" της αδράνειας εκφράζεται από το λογιστικό μέγεθος της φυγόκεντρης δύναμης. φυγόκεντρος =m*w^2*r. Ας εξετάσουμε τον τύπο αναλυτικά και με βάση βιωματικά δεδομένα που όλοι έχουμε. Πότε είναι πιο εύκολο να φύγει η πέτρα; Μια απάντηση είναι όσο "βαρύτερη" είναι, σαφέστατα για αυτό και ο πρώτος όρος του γινομένου είναι η μάζα. Επίσης είναι πιο εύκολο να φύγει αν έχουμε μεγαλύτερη ταχύτητα, αυτό αντικατοπτρίζεται στον δεύτερο όρο(γωνιακή ταχύτητα) ο οποίος μάλιστα είναι υψωμένος στο τετράγωνο.Έχει δηλαδή μεγαλύτερη σημασία.

Και ερχόμαστε στο ζουμί...Ο τρίτος όρος είναι η ακτίνα.Όσο μακρύτερο είναι το σκοινί τόσο πιο εύκολα φεύγει η πέτρα.Δοκιμάστε το για να πειστείτε.Τώρα περνάμε από το μακρόκοσμο στο μεγάκοσμο, στην πλανητική κλίμακα.Στον ισημερινό, πολύ σωστά αναφέρθηκε ότι έχουμε μεγαλύτερη ακτίνα.Η μεγαλύτερη ακτίνα συνεπάγεται μεγαλύτερη φυγόκεντρο και επομένως προκύπτει μικρότερη επιτάχυνση της γίηνης βαρύτητας(g). Εξάλλου μεγαλύτερη απόσταση από το κέντρο της γής εκφράζει και εξασθένιση του βαρυτικού πεδίου της.Καταλήγουμε στο ότι δεν υπάρχει κάποια περίεργη τιμή της επιτάχυνσης.

Για να πούμε την αλήθεια η βαρύτητα είναι πιο περίπλοκη από ότι φαίνεται και η πρόοδος της επιστήμης είναι μικρή διότι δεν μπορούν γίνουν πειράματα σε κοσμική κλίμακα. Για αυτό και δεν έχει ενοποιηθεί μες τις υπόλοιπες θεωρίες, για αυτό και χρησιμποιούμε ένα σχετικά απαρχαιωμένο μοντέλο, αυτό του Νεύτωνα. Το οποίο καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψιν μας ότι κάνει τη δουλειά του. Τα αεροπλάνα πετάνε χωρίς να πέφτουν συνέχεια και οι πύραυλοι στέλνονται στο διάστημα βρίσκοντας το στόχο τους και οι δορυφόροι περιστρέφονται με σωστούς χρόνους και έχουμε να βλέπουμε δορυφορική τηλεόραση επειδή κάποιοι έκαναν την παραδοχή ότι η βαρύτητα είναι όπως την περιέργραψε ο Νεύτωνας. Μάλλον δίκιο είχαν...

Ελπίζω να μην τους έστειλα όλους για ύπνο, δεν ήταν πρόθεση μου.

Δυστύχως αν και θα ήθελα να σταθώ άλλα σημεία τα οποία τα βρίσκω αντιεπιστημονικά σε αυτά που παραθέτεις, δεν ευκαιρώ, ίσως να επανέλθω μέσα στην βδομάδα. Το θέμα είναι εσύ γιατί δεν τα περνάς από ένα φίλτρο λογικής και κριτικής. Τι σπουδές έχεις κάνει; Με όλο το σεβασμό στον κόπο που κάνεις για να μας δείξεις πράγματα που θεωρείς σημαντικά και να πληκτρολογείς τόση ώρα. Πάντως να ξέρείς ότι εγώ δεν έχω καθόλου κλειστό μυαλό είμαι πρόθυμος να αποδεχτώ την ύπαρξη ενός ολόκληρου υπόγειου πολιτισμού αλλά όχι και την κούφια γη.

αρης, φοβος, δειμος, σεληνη - σιγουροτατα!

για τους υπολοιπους, παιζεται!

(η σεληνη βασικα ειναι διαστημοπλοιο! το εχουν παρκαρει προς το παρον και σε καποια φαση θα το παρουν και θα φυγουν!)

εγω ψαχνω εναν μαγκα που θα αποδειξει οτι η γη ειναι και κουφια και επιπεδη!

quote:

---

Δε θεωρώ έρευνα φυσικής τη μελέτη οποιονδήποτε βιβλίων(δεν μπαίνω καν στο ζήτημα της ποιότητας αυτών). Συζητάμε για ένα ζήτημα που αφορά τη δομή και τη λειτουργία του κόσμου μας και συγκεκριμμένα τη μορφολογία του πλανήτη μας. Δε θα διαφωνήσεις οτι αυτό είναι εξ ολοκλήρου στα χωράφια της επιστήμης της φυσικής. Η φυσική έχει δύο εργαλεία, πείραμα και μαθηματικά.

---

Δεν διαφωνώ ότι αυτά είναι χωράφια της επιστήμης.
Αλλά ποίας επιστήμης;
Αυτής που δογματίζει και λέει «αποκλείεται»;
Διότι οι επιστήμονες που λένε «αποκλείεται», δεν είναι επιστήμονες.
Οι επιστήμονες είναι οι πρώτοι που ξέρουν ότι το «αποκλείεται» δεν πρέπει να περιλαμβάνεται στο λεξιλόγιό τους.
Η ιστορία είναι γεμάτη από διαψευσμένα «αποκλείεται» των επιστημόνων.
Αυτοί που δογματίζουν δεν είναι επιστήμονες αλλά ενεργούν σαν ιερατείο.
Είναι ιερείς που υπερασπίζονται τα δόγματα της καθεστηκυίας τάξης. Της τάξης που τρώει από αυτά.
Και από ιερατεία είμαστε καμμένοι...
Βέβαια δεν είναι εύκολο να σκίσουν τα διπλώματα και να ξαναρχίσουν φτου κι απ’ την αρχή.
Ο πραγματικός επιστήμων όμως, σε καμμία περίπτωση δεν αγνοεί αποτελέσματα πειραμάτων που αναιρούν μία θεωρία.
Κάτι που έκανες κι’ εσύ, διότι δεν σχολίασες το παραμικρό για τα αποτελέσματα των πειραμάτων που παρέθεσα. Ενός από τα δύο εργαλεία...
Ο πραγματικός επιστήμων αναθεωρεί την θεωρία!
Ενας συμμετέχων σε προηγούμενη σελίδα, παρέθεσε ολόκληρο κατεβατό από πρόσφατα επιστημονικά «αποκλείεται» που διαψεύσθησαν!
Αλλωστε όπως γράφει και το βιβλίο:

Η θεωρία των τεκτονικών πλακών έγινε ευρέως αποδεκτή τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Προηγουμένως οι περισσότεροι επιστήμονες πίστευαν ότι οι ήπειροι και οι ωκεανοί της γης ήσαν στατικοί. Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Γερμανός μετεωρολόγος Άλφρεντ Βέγκενερ πρότεινε ότι όλες οι ήπειροι υπήρξαν παλιά τμήματα μιας τεράστιας υπερηπείρου ή Παγγαίας. Σύμφωνα με αυτόν πριν από 200 περίπου εκατομμύρια χρόνια η Παγγαία διασπάσθηκε σε διάφορες πλάκες που απομακρύνθηκαν σιγά - σιγά μεταξύ τους και σχημάτισαν τις επτά σημερινές ηπείρους

Σχολίασες τρείς γραμμούλες (με σεντόνι) που αφορούν τις θεωρίες κάποιων ανωνύμων που θεωρούν κάτι (απλώς) και δεν σχολίασες τίποτα από τις σελίδες των πειραμάτων και των ασυνεπειών τής βαρύτητας.
Γιατί;
Αλλωστε ουδείς ΓΝΩΡΙΖΕΙ το παραμικρό. Ολα θεωρείες είναι.
Βλέπουν τα συμπτώματα και προσπαθούν να τα εξηγήσουν χωρίς να γνωρίζουν το παραμικρό για τις αιτίες.
Εχουν σκάψει μέχρι 10-12 χλμ και για την αιτία της βαρύτητας δεν γνωρίζουν το παραμικρό.
Και αν δεν γνωρίζεις την αιτία δεν γνωρίζεις τον νόμο που την διέπει.
Επομένως δεν μπορείς να κάνεις σωστή διάγνωση.

quote:

---

Ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες γιατί θα μετατρέψω το ποστ μου σε σεντόνι-βαρετή διάλεξη φυσικής αλλά κατηγορήθηκα ότι δεν περιέχει το γραπτό μου επιστημονικές γνώσεις.

---

Δεν κατηγορήθηκες, όντως δεν περιέχει επιστημονική γνώση!

quote:

---

Τα αεροπλάνα πετάνε χωρίς να πέφτουν συνέχεια και οι πύραυλοι στέλνονται στο διάστημα βρίσκοντας το στόχο τους και οι δορυφόροι περιστρέφονται με σωστούς χρόνους και έχουμε να βλέπουμε δορυφορική τηλεόραση επειδή κάποιοι έκαναν την παραδοχή ότι η βαρύτητα είναι όπως την περιέργραψε ο Νεύτωνας. Μάλλον δίκιο είχαν...

---

χεχε... Ρίξε μια καλή ματιά λίγο πιό πάνω... Εκεί με τους δορυφόρους!
Παρ' εκτός και είναι ψέμματα.

quote:

---

Απορία:
Παρεπιπτόντως, συζητάμε μόνο για κούφια γη έτσι; Οι άλλοι πλανήτες είαι συμπαγείς; Και το φεγγάρι θεωρείται συμπαγές; Αλλά παρόλο που η γη είναι κούφια το συμπαγές φεγγάρι έχει μικρότερη βαρύτητα;

---

Εχει και για τούς άλλους πλανήτες και φωτογραφίες κιόλας!
Υπομονή! Δεν έχω κι εγώ πολύ χρόνο.
...και δεν πληκτρολογώ τίποτα. Copy-paste είναι!
Θα ρίξεις πολύ γέλιο!

Edited by - Αίολος on 16/06/2009 15:27:51

quote:

---

Το θέμα είναι εσύ γιατί δεν τα περνάς από ένα φίλτρο λογικής και κριτικής. Τι σπουδές έχεις κάνει

---

Προσπαθώ να τα περάσω, αλλά εάν είναι αληθή αυτά που περιγράφονται, μπερδεύομαι.
Ετσι κι' αλλοιώς ότι ισχυρίζεσαι κάπου το διάβασες.
Κι' εγώ το ίδιο.
Στην πραγματικότητα συγκρίνουμε αυτά που διαβάσαμε.
Οι σπουδές που μου αναγνωρίζει το κράτος είναι οι στοιχειώδεις.
Λέει κάτι αυτό;

...και για να γελάσεις, θα σου πω κάτι που αφορά το πείραμα με τα νήματα της στάθμης που παρέθεσα πιό πάνω.
Προέκτειναν τις ευθείες των νημάτων στον ουρανό για να δούν που τέμνονται.
Τέμνονται σε ύψος 6400χλμ από την επιφάνεια!
Τόση είναι περίπου και η ακτίνα της γης!!!

Edited by - Αίολος on 16/06/2009 15:56:27

που λες, επειδη οι οικοδομοι χρησιμοποιουν αυτο το περιεργο εργαλειο για να ισιωσουν τους τοιχους που χτιζουν, βρηκανε οτι τα τα σπιτια που χτιζονται κοντα σε μεγαλα βουνα γερνουν προς αυτες τις τεραστιες μαζες και δεν ειναι καθολου κατακορυφα!

αυτο μπορει να μετρηθει μεν και δεν ειναι καθολου παραδοξο δε - αν βεβαια ο νευτωνας ειχε δικιο!

διοτι αν εκανε λαθος... δεν θελω ουτε να το σκεφτομαι!

βασικα πρεπει να ξερεις και το εξης: μολις οι αποφοιτοι λυκειου παρουν στα χερια τους την πανεπιστημιακη φυσικη του α' ετους, χανουν τη γη κατω απο τα ποδια τους! σα να ειναι κουφια ενα πραμα!

quote:

---

α) Εφόσον είναι η μάζα που δημιουργεί την βαρύτητα, πως είναι δυνατόν να έχουμε την τιμή 9,81 m/s^2; Εάν ήταν κούφια και υπήρχε έλλειμμα υλικού, δεν θα είχαμε την ίδια επιτάχυνση της βαρύτητας (π.χ Σελήνη, Άρης)... Ας βάλουμε με το νου μας το ότι έχει αποδειχτεί πειραματικά η σχέση μάζας και βαρύτητας...

---

Σωστά το ξεκινάς OANNHSEA.
"Εφόσον είναι η μάζα που δημιουργεί την βαρύτητα" λες εδώ.
Εφ' όσον δεν γνωρίζουμε τι είναι η βαρύτητα, δεν γνωρίζουμε και τι την προκαλεί.
Μπορεί να είναι η μάζα που έλκει, μπορεί να είναι κάτι που ωθεί, μπορεί να είναι κάτι άλλο που δεν το γνωρίζουμε ακόμα.
Εδώ θα σας παραθέσω μια διαφορετική θεώρηση.
Οι κρίσεις δικές σας.

Ο Ρόντνεϋ Κλαφ έχει μια δική του θεωρία για τη βαρύτητα που βασίζεται στη γυροσκοπική σωματιδιακή θεωρία του Τζόσεφ Νιούμαν, όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Η Ενεργειακή Μηχανή, η οποία στηρίζεται στην ύπαρξη υλικών περιστρεφόμενων σωματιδίων που ονομάζονται γυροσκοπικά σωματίδια. Κατά τον Κλαφ η βαρύτητα δεν είναι μια έλξη προς το κέντρο της γης, αλλά ένα «σπρώξιμο», «πίεση» ή «ώση» από το χώρο. Αυτά τα γυροσκοπικά σωματίδια αποτελούνται από περιστρεφόμενες σφαίρες αυτού που οι επιστήμονες του 19ου αιώνα ονόμαζαν αιθέρα, ο οποίος κατά τον Κλαφ είναι μια αραιή ύλη που γεμίζει όλο το χώρο. Το φαινόμενο της βαρύτητας παράγεται στο πυρήνα των ατόμων όταν ο αεριώδης αιθέρας συγκεντρώνεται σε γυροσκοπικά σωματίδια. Επειδή τα γυροσκοπικά σωματίδια καταλαμβάνουν μικρότερο χώρο από τον αιθέρα από τον οποίο προέρχονται, δημιουργείται ένα κενό στον αιθέρα του πυρήνα, κάνοντας έτσι τον εξωτερικό αιθέρα που περιβάλλει το άτομο να ορμήσει προς τον πυρήνα για να γεμίσει αυτό το κενό. Η βαρύτητα είναι τότε η πίεση του αιθέρα που ρέει μέσα στο πυρήνα των ατόμων για να γεμίσει το κενό που προκαλείται από τη δημιουργία των γυροσκοπικών σωματιδίων.

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία όλα τα άτομα είναι κούφια, αποτελούμενα από μια κεντρική πυρηνική γεννήτρια ακτινοβολίας, από ηλεκτρονικά κελύφη με πολικά ανοίγματα και από ένα μαγνητικό πεδίο. Ακολουθούν δηλαδή το Ερμητικό δόγμα «Όπως πάνω, έτσι και κάτω...». Ο πυρήνας των ατόμων δημιουργεί το μαγνητικό πεδίο του ατόμου περιστρέφοντάς τον αιθέρα σε γυροσκοπικά σωματίδια, τα οποία γίνονται τότε το μαγνητικό πεδίο του ατόμου. Η μαγνητική δύναμη είναι η ροή των γυροσκοπικών αυτών σωματιδίων, τα οποία κρατούνται σε τροχιά από το βαρυτικό αιθέρα που ρέει προς το πυρήνα των ατόμων. Μετά από τη δημιουργία τους στον πυρήνα των ατόμων, τα γυροσκοπικά σωματίδια εκτινάσσονται έξω από το άνοιγμα του νοτίου πόλου του ατόμου. Εκεί συναντούν τον εισρέοντα αιθέρα ο οποίος καμπυλώνει τη πορεία τους γύρω από το άτομο σε μια τροχιά μέσα και έξω από το άτομο μέσα από τα πολικά του ανοίγματα. Ανάλογα με τη γωνία εκπομπής τους από το άνοιγμα του νοτίου πόλου του ατόμου, τα γυροσκοπικά σωματίδια ρέουν μεταξύ των στρωμάτων των περιστρεφόμενων ηλεκτρονίων ή έξω από το ηλεκτρονικό κέλυφος.

Τα γυροσκοπικά σωματίδια χάνονται συνεχώς από το μαγνητικό πεδίο των ατόμων εξ’ αιτίας των συγκρούσεων των ηλεκτρονίων και άλλων σωματιδίων μέσα σε αυτό το πεδίο, εκτινασσόμενα έξω από το πεδίο με τη μορφή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Τα γυροσκοπικά σωματίδια δημιουργούνται στο πυρήνα των ατόμων για να αντικαταστήσουν αυτά ακριβώς που χάθηκαν από την εκπομπή της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, γιατί «αν δεν αντικαθιστούντο από καινούργια γυροσκοπικά σωματίδια, τα άτομα θα έχαναν τα μαγνητικά τους πεδία και θα γινόντουσαν πολύ ψυχρά. Επιπλέον, θα αποσυντίθεντο πλήρως και τελικά θα εξαφανίζονταν».

Με βάση τη παραπάνω θεωρία των γυροσκοπικών σωματιδίων ο Ρόντνεϋ Κλαφ εξηγεί ως εξής τη προηγούμενη απόκλιση των δυο νημάτων της στάθμης στο κάτω σημείο τους:

Υπάρχουν λοιπόν τρεις κόσμοι στο πλανήτη μας: η εξωτερική επιφάνεια πάνω στην οποία ζούμε, η ενδιάμεση γη η οποία υποτίθεται ότι είναι γεμάτη από πολλές σπηλιές, στοές ή ακόμα υπόγειες πόλεις με ανθρώπους που ζουν σε αυτές και τελευταία η εσωτερική επιφάνεια. Το κέντρο βάρους δεν είναι στο κέντρο της γης, όπως υποθέτουν οι επιστήμονες, αλλά στην ενδιάμεση γη, στο φλοιό. Ο Μπέρναρντ το τοποθετεί στη μέση του φλοιού. Άλλοι, όπως θα δούμε αργότερα, το τοποθετούν χαμηλότερα. Στη πραγματικότητα δεν πρόκειται για ένα σημείο (κέντρο) βάρους, αλλά για μια κεντρική σφαίρα βάρους πάνω στην οποία το βάρος όλων των σωμάτων μηδενίζεται. Ο Μπέρναρντ προσδίδει στη σφαίρα αυτή ένα βόρειο και ένα νότιο πόλο βάρους. Με βάση αυτά η βαρύτητα λειτουργεί ως εξής στα διάφορα τμήματα της γης:

IndustrialAngel

quote:

---

Το ότι δε βγάζεις ακριβώς αυτά που αναμένεις, δε σημαίνει ότι δεν ισχύει ο νόμος.

---

Και πως ακριβώς επαληθεύεις τον νόμο;
Και δεν είναι νόμος ακριβώς.
Απλώς μία θεώρηση 300 χρόνων είναι.
Η οποία οφείλεται στην επαναληψιμότητα του φαινομένου, όπως έλεγε ένας συνομιλητής σε προηγούμενη σελίδα.

quote:

---

γ) Η βαρύτητα είναι αυτή που δημιούργησε τον πλανήτη, μαζί με τους άλλους πριν από 4,3 δις χρόνια - μπορείς να μου πεις πως μπορεί να δημιουργηθεί ένας στερεό σώμα το οποίο είναι κούφιο;

---

Υπάρχουν και τα καταγεγραμμένα παράδοξα της Αρκτικής περιοχής.
Και αυτά δεν είναι θεωρήσεις. Είναι γεγονότα!
Μείνετε συντονισμένοι!

Αφού σου αρέσει το διάβασμα τόσο,διάβασε ένα βιβλίο θεωρίας μετρήσεων και στατιστικής εκτός από όλα τα άλλα που διαβάζεις και θα καταλάβεις τι εννοώ. Το να σου κάνω διάλεξη περί θεωρίας σφαλμάτων είναι ανέφικτο και βαρετό. Χοντρικά σου λέω το εξής ότι ο μέσος όρος των μετρήσεων θα σε φέρει στην σωστή τιμή

quote:

---

Το να σου κάνω διάλεξη περί θεωρίας σφαλμάτων είναι ανέφικτο και βαρετό.

---

θα μπορουσε καλλιστα η γη να ειναι μασιφ και ολοστρογγυλη και απλα η θεωρια του νευτωνα λαθος! λετε γιαυτο να πεφτουνε τα αεροπλανα?

http://en.wikipedia.org/wiki/Gravity_anomaly

αιολε, ξερεις τι θα πει μοντελο στην επιστημη? οχι οχι δεν φορουν μπικινι!

ασε δε που σε καποιο εκλαικευτικο αρθρο πηρε το ματι μου πληροφορια οτι το αλατι της θαλασσας καθως περιστρεφονται οι ωκεανοι επι των κυκλων αυτων συνεισφερει πολλαπλασια στο μαγνητικο πεδιο της γης απο οτι νομιζαμε!

quote:

---

αιολε, ξερεις τι θα πει μοντελο στην επιστημη? οχι οχι δεν φορουν μπικινι!

---

Edited by - Αίολος on 23/06/2009 14:50:31

δηλωσα εγω πουθενα επιστημονικη καταρτιση? διεκδικησα ακαδημαικες δαφνες?

μαλλον οχι!

ενημερος ων, οτι στο εσοτερικα και δη στο "παραξενο" ποσταρω και συνομιλω ηλεκτρονιακα με φαν του ανορθοδοξου ου μην αλλα και του παραδοξου, για να μην πω και του παραλογου , δεν θα τολμουσα καν να μεταφερω την ορθοδοξη ακαδημαικη αποψη περι της προελευσης των κεραυνων την οποια θα μπορουσα βεβαια ευκολοτατα να μαθω ρωτωντας φιλους μου καταρτισμενους επι του θεματος και ειδικους επιστημονες...

οχι για να μην ρεζιλευτω ως ασχετος... ουτε για να μην σε ταπωσω ως επισης ασχετο...

αλλα για να σου αφησω ανοιχτο πεδιο να ξεδιπλωσεις τους προβληματισμους και τα επιχειρηματα σου!

οπως δηλωσες αντιγραφεις απλως απο ενα ε-βοοκ που βρηκες οντας ασχετος επι των επιστημονικων πεδιων που σχετιζονται με το θεμα - ακομα και σε εγκυκλοπαιδικο επιπεδο ενος μεσου ενδιαφερομενου αναγνωστη οπως φαινεται!

π.χ. αγνοεις χαρακτηριστικα πληροφοριες και γνωσεις που εχουν εισρευσει και εκλαικευτει αναμεσα στο 2009 που διανυουμε σημερα και στο ξερωγω 1947 αρθρο του οποιου επικαλεισαι!

(οχι εσυ, το βιβλιο που αντιγραφεις)

ετσι, καταρχην για να μην κουραζομαστε: γιατι δεν μας δινεις ολοκληρο το βιβλιο μια κι εξω να το διαβασουμε αντι να μας ταλαιπωρεις με αποσπασματα αποσπασματων και μπανανοφλουδες ερωτησεις?

μετα τιμης,

Όσο περισσότερες διαφωνίες υπάρχουν για μια θεωρία, τόσο αυτή ισχυροποιείται αν είναι ικανή να δώσει απαντήσεις. Για αυτό είναι χρήσιμες οι διαφωνίες. Το θέμα είναι να μπορούν να δωθούν απαντήσεις αλλιώς τζάμπα κόπος. Πάντως μου κάνει εντύπωση το πάθος που δείχνει ο κόσμος με ψευδεπιστημονικές θεωρίες χωρίς πριν να έχει μπει στον κόπο να ψάξει την επικρατούσα άποψη σε βάθος για να δει αν τον καλύπτει.

quote:

---

Με λίγα λόγια δεν υπάρχει σωστή και λάθος θεωρία, υπάρχει θεωρία που μας κάνει τη δουλειά και άλλη που δε μας την κάνει. Ποια προβλήματα θα λύσει η παραδοχή της κούφιας γης και ποια θα δημιουργήσει;

---

Τι θέλουμε να πούμε με αυτό; Απλά ότι οι επιστήμονες στηριζόμενοι στην υπόθεση της συμπαγούς γης και του υγρού εξωτερικού πυρήνα μαζί με ένα σύνολο δεκάδων άλλων αυθαίρετων και βολικών παραδοχών καταφέρνουν μετά από πολύ προσπάθεια, διορθώσεις και επαναδιορθώσεις, προσαρμογές και επαναπροσαρμογές να αποδείξουν με τη βοήθεια υπερσύγχρονων υπολογιστών ότι η γη έχει το μαγνητικό πεδίο που έχει. Σημαίνει αυτό ότι οι υποθέσεις τους και η θεωρία τους είναι σωστές; Όχι βέβαια αναγκαστικά. Στη πραγματικότητα μπορείς να αποδείξεις ό,τι θες, άμα μαγειρέψεις κατάλληλα τις υποθέσεις σου. Αυτό που θα κρίνει τη τελικά την ορθότητα της θεωρίας σου δεν είναι να συμπεράσματά σου, αλλά η ίδια η πράξη που κάποτε θα αποκαλυφθεί για το τι πραγματικά συμβαίνει ή η ικανότητα της θεωρίας σου να προβλέψει όσο το δυνατόν πιο πολλά πράγματα τα οποία ελέγχονται πρακτικά και ισχύουν πραγματικά.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr