Ακουω τις θαλασσες και τα ποταμια σου

ακουω το γελιο σου ακουω το κλαμα σου

τις μελωδιες που γεννιουνται στα σπλαχνα σου

τις πολιτειες και τους ανθρωπους που ταξιδευουν κατω

απ' το δερμα σου

Ακουω την αληθεια σου κι' ακουω το ψεμμα σου

και μια μικρη ζεστη αγωνια μου γλυκαινει το αιμα

Ακουω την Αγαπη

Ακουω την Αγαπη

Ακουω την Αγαπη

και δεν ακουω τις σκεψεις μου

Ακουω τους ηλιους και τους πλανητες σου

ακουω τις χαρες σου ακουω τις λυπες σου

τις αρμονιες που γεμιζουν τις νυχτες σου

τους εραστες σου και τους τρελλους που ξενυχταν κατω

απ' το δερμα σου

Ακουω την αληθεια σου κι' ακουω το ψεμμα σου

και μια μικρη ζεστη αγωνια μου γλυκαινει το αιμα

Ακουω την Αγαπη

Ακουω την Αγαπη

Ακουω την Αγαπη

και δεν ακουω τις σκεψεις μου

Ακουω την Αγαπη

Ακουω την Αγαπη

Ακουω την Αγαπη

Ακουω την Αγαπη

Ακουω την Αγαπη ...

ένα σύννεφο που έφερε βροχή,

Το τιμόνι που κρατάς κι αν με οδήγησε,
σ΄αδιέξοδο στο τέλος μας το θύμησε:
δεν τελειώνουν οι κραυγές
των ερώτων οι αφορμές
δεν ραγίζουν της αλήθειας οι χορδές

δε ραγίζουν της αλήθειας οι χορδές...

ΟΥΤΕ ΣΙΩΠΗ...ΟΥΤΕ ΘΑΝΑΤΟΣ...ΟΥΤΕ ΧΑΡΑ...ΟΥΤΕ ΠΟΝΟΣ...ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΚΑΤΙ.

ΛΑΜΠΕΡΟ ΜΑΥΡΟ.

Αναπάντεχοι οι τρόποι της αγάπης σου,
ψηλαφώντας τις αλήθειες της ανάγκης σου,
συγκινούμαι ασφυκτιώ
σαν το ρούχο σε φορώ,
μες το φόβο και τη θλίψη ακροβατώ.

Με πετάς, σε μία βούληση ελεύθερη
οι καιροί του παρελθόντος τόσο ανεύθυνοι
περιπλάνησης ανθός
τι κι αν είσαι σιωπηλός;
μου μιλάς με της ματιάς το σκούρο φως...

Εισχωρείς σ΄αμφιβλίες και φοβίες μου
έχεις σβήσει συμφορές και δυστυχίες μου,
ένας κόσμος μαγικός
στοργικά νοσταλγικός
εμπνευσμένος μαγικά. Ρομαντικός.

Μου διαβάζεις παραμύθια τα μεσάνυχτα,
και της σκέψης μου τα φώτα ειν΄ορθάνοιχτα,
και μετά σιωπής λυγμοί
μιά σπασμένη ηδονή,
σαν το κρύσταλλο που ράγισε βαρύ.

Δεν καταλαβαίνετε;
Με έχει περιορίσει με μια περίοδο,
Με ένα βλέμμα εκείνων των ματιών,
Αυτή η καταδίκη,
Χωρίς οποιαδήποτε πεποίθηση,
Έχει περάσει αυτήν την κρίση,
Μια ποινική ρήτρα για να τολμήσει να αγαπηθεί,
Μια πρόταση άγνωστη στα μόνα mortals
Ζωή μακριά στην καταδίκη θανάτου,
Είμαι για πάντα παγιδευμένος στον παράδεισο,
Αλλά καμία ουράνια ευδαιμονία θα ανακαλύψω εδώ,
Θα ενώσω στο κλάμα των άλλων αστεριών,
Επίσης κλείστε για την άνεση,
Πάρα πολύ μακριά για να φθάσει.

Για τα μάτια είναι περίλυπος
Ψυχές Thier που κόβονται επάνω,
Πικραμένος,
Όχι άλλο τρομαγμένος,
Ενώ εγ'ω - νέο στη μοίρα μου , φρίκη-κτυπημένη Και στη θλίψη,
Μουσκεμμένος στο χείλος της δυστυχίας,
Είμαι για πάντα,
Στην απελπισία.

Γεμισμένος απο κόλαση ουρανός μου που σας χρειάζεται

Oh the sun, I plead with you,
¶Phoebus!¶
¶Apollo!¶
¶Aurora!¶
¶Any beautiful and longing star,
¶Any craving orb of life,
¶Come to me swifter than a falling star, Sirius!¶
¶Aldebaran!¶
¶He has made me yet another constellation,
¶In His forever full galaxy;¶
¶He is the northern light,
¶His beauty is like the aurora borealis;¶
¶His voice sweeter to any thean the southern lights,
¶Oh morning star,
¶Deliver me unto Lucifer,
¶For no longer can I suffer my fate.¶

¶Don't you understand?¶
¶He has confined me with a spell,
¶With a look of those eyes,
¶This condemnation,
¶Without any conviction,
¶He has passed this judgment,
¶A penalty for daring to love him,
¶A sentence unknwon to mere mortals;¶
¶Life long in death damnation,
¶I am forever trapped in heaven,
¶But no celestial bliss will I discover here,
¶I will join in the weeping of the other stars,
¶Too close for comfort,
¶Too far to reach.¶

¶For thier eyes are sorrowful;¶
¶Thier souls cut up,
¶Chagrined,
¶No longer horrified,
¶While I - new to my fate am horror-stricken; ¶And in grief,
¶Steeped to the brim in misery,
¶I am forever,
¶In despair.¶

¶My hell filled heaven needing you.¶