Ποιός είναι που κρατά τον Σπόρο,
χωρίς να αναγνωρίζει και να αποδέχεται την υποχρέωση και την ευθύνη να τον διαμοιράσει στο έτοιμο χωράφι;

Και ένα ερώτημα που προκύπτει αυθόρμητα:

καποιοι σποροι ποτιζονται με τα ποτηρακια που πινει ο σπορεας...

.

ΥΓ. εκ Της Υπηρεσιας (Υ.Α.Π.)

στοιχεια Της Υπηρεσιας αποδεικνυουν οτι Δεν υπηρξε Δισκοποτηρο - υπηρξε ποτηρακι και δισκος με μεζε

.

Η μις Τζι Σουϊτι θίχτηκε και ανακουφίστηκε μαζί όταν αποδείχτηκε ότι η χαρά του Ντεβά δεν είχε καμία σχέση μαζί της. «Α, μις Τζι Κούκι», της είπε, λέγοντας λάθος το όνομά της αλλά συνεχίζοντας να χαμογελά, «είσαι η πρώτη που θα το μάθεις». Ξερόβηξε για να καθαρίσει τον λαιμό του. «Βλέπεις», της ανακοίνωσε, «από χθες βράδυ – σήμερα το πρωί, βασικά – απαλλάχτηκα από το σχολείο των ονείρων».

Η μις Τζι Σουϊτι τον κοίταζε τελείως απορημένη, αλλά όχι επειδή δυσκολευόταν να παρακολουθήσει τα αγγλικά του ούτε επειδή δεν ήταν έξυπνη. Του ζήτησε να το επαναλάβει στα γαλλικά κι αυτός το έκανε, αλλά ήταν σπασμένα γαλλικά, χειρότερα από τα δικά της, γι’ αυτό η μις Τζι συνέχισε να τον κοιτάζει με περιέργεια, καθώς με το μακρύ κόκκινο νύχι της παραμέριζε έναν κόκκο ύπνου από το μάτι της.

«Να σου εξηγήσω», είπε ο όμορφος αλλά παράξενος, φοκνερικός, ψευτογάλλος της. «Για πολλά χρόνια, για όλη την ενήλικη ζωή μου, με ταλαιπωρεί ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο, ένας εφιάλτης, θα μπορούσες να τον πεις. Σ’ αυτό το όνειρο, που λες, είμαι ξανά στο σχολείο. Μερικές φορές στο κολέγιο, αλλά κυρίως στο γυμνάσιο. Έχουμε τεστ εκείνη την μέρα, ένα σημαντικό τελικό διαγώνισμα και όταν φτάνω στην τάξη συνειδητοποιώ πως δεν έχω διαβάσει καθόλου. Δεν ξέρω ούτε μία απάντηση και δεν βρίσκω τα βιβλία μου για να ρίξω μια ματιά την τελευταία στιγμή. Μερικές φορές δεν μπορώ καν να βρω την σωστή αίθουσα.» Χτύπησε το μέτωπό του για να δείξει τι μεγάλο πρόβλημα που είχε.

«Ή αλλιώς», συνέχισε, «υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω μια παρουσίαση μπροστά στην τάξη και όταν σηκώνομαι καταλαβαίνω ξαφνικά ότι είμαι τελείως απροετοίμαστος, δεν έχω τίποτε να πω. Ή έχω χάσει την εργασία μου, ή δεν την έχω κάνει καν, και όλοι παραδίδουν τις δικές τους εκτός από μένα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ ? Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές, αλλά το μοτίβο είναι πάντα το ίδιο : απογοήτευση, ντροπή, άγχος, αποτυχία.»

Η μις Τζι Σουϊτι έκανε ένα καταφατικό νεύμα. Της άρεσαν οι συζητήσεις για μοτίβα.

«Θα ήταν αδύνατο να μετρήσεις πόσες εκατοντάδες νύχτες με ταλαιπώρησε αυτό το όνειρο. Πόσες φορές ξύπνησα ιδρωμένος και πανικόβλητος και ένιωθα άσχημα την επόμενη μέρα. Και το θέμα είναι ότι δεν μπορείς ποτέ να αποφοιτήσεις από το σχολείο των ονείρων ! Ποτέ ! Είσαι καταδικασμένος να επαναλαμβάνεις αυτές τις αποτυχίες και να ντροπιάζεσαι μέχρι τον θάνατό σου και, ίσως, να συνεχίσεις να τραβάς τα ίδια και στην Κόλαση.

«Όμως – όμως – χτες βράδυ (ή σήμερα το πρωί, αν θέλεις) τα παράτησα. Πέταξα κάτω τον σάκο με τα βιβλία μου, σηκώθηκα και βγήκα έξω. Δεν θα ξαναγυρίσω πίσω. Έφυγα για τα καλά. Τώρα τελείωσα πια με το σχολείο των ονείρων. Το ξέρω – το νιώθω και το ξέρω – ότι δεν θα ξαναδώ ποτέ πια αυτό το φρικτό όνειρο. Τελείωσε. Παράτησα το σχολείο των ονείρων.» Το χαμόγελό του έγινε πιο πλατύ. «Δεν έχεις ιδέα, γλυκιά μου, πόσο απίστευτα απελευθερωτικό είναι αυτό, τι μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μου. Έχω να νιώσω τόσο ελεύθερος από εκείνη την μέρα, πριν από είκοσι πέντε χρόνια, που πήρα την απόφαση να μείνω στην...» Σταμάτησε, ενώ το χαμόγελό του έχασε μερικά βατ παραμένοντας όμως πολύ λαμπερό...

Την ίδια περίπου ώρα, και ενώ ο Ράϊχ συνοδευόμενος από δύο ένοπλους αστυνομικούς, τον ανακριτή και τον ψυχίατρο, κατευθυνόταν προς το Γενικό Ψυχιατρείο του Σισινάου, η Ειρήνη Ατμάνοβιτς είχε πετάξει στο πάτωμα το τηλεπικοινωνιακό της σκουλαρίκι και είχε αγκαλιάσει τον φορητό υπολογιστή της, πληκτρολογώντας ένα μέϊλ στην καρδιά της Τσαϊνατάουν. Στο ανθοπωλείο Άδερ Φιλτζ. Ιδιοκτήτριά του, μια λεπτοκαμωμένη Ιρλανδέζα, τελείως ασύμβατη με το στριμόκωλο της περιοχής, ονόματι DANA. Ντάνα ?

Τα λιόσπορα ήταν η αδυναμία της. Της άρεζε να τα τρώει μανιωδώς. Συνήθως, όταν αρχίζεις να τρως λιόσπορα, δεν μπορείς να φας μόνο ένα. Πρέπει να τελειώσεις όλη την ποσότητα. Τα δόντια σου θυμίζουν ασπρόμαυρη γκραβούρα του 17ου αιώνα, οι μεντεσέδες της κάτω γνάθου σου αρχίζουν να τρίζουν, αλλά εσύ πρέπει να τελειώσεις όλη την ποσότητα. Ο εθισμός του αλατισμένου λιόσπορου, δεν είναι φυσικά τυχαίος και ούτε ανήκει σε κάποια υποβόσκουσα μανιοκαταθλιπτική τραυματική εμπειρία που είχες στην εφηβεία, αλλά είναι απόλυτα συνδεδεμένος με την μανιακή περσόνα της σαδομαζοχιστικής κοινωνίας μας.

Η Ντάνα, φυσικά δεν το γνώριζε αυτό, και έτσι συνέχιζε να τα τρώει μανιωδώς. Έβρισκε μάλιστα πολύ διασκεδαστικό να σημαδεύει το σταχτοδοχείο και να προσπαθεί, φτύνοντας τα τσόφλια τους, να μιμηθεί τις βολές του Μπέρντ από τα εφτάμησι μέτρα. Έτσι, θα μπορούσε να μας πληροφορήσει για την ακριβή τροχιά που ακολουθεί ένα τσόφλι λιόσπορου, για το βεληνεκές μιας επιγλώσσιας βολής αλλά δεν θα μπορούσε να μας πει τίποτε για τα γαλλικά φιλιά καθώς αυτό το τελευταίο, δεν ήταν το φόρτε της. Η Ντάνα ξινίζονταν με τις ανταλλαγές σάλιων αλλά και με κάθε είδους σωματικές ανταλλαγές υγρών.

Το μικρόσωμο αλλά καλλίγραμμο κορμί της Ντάνα δεν της επέτρεπε να έχει καριέρα μοντέλου, ωστόσο αναμφιβόλως ήταν αξιόλογο εφόδιο για να έχει μια αξιοπρεπή ζωή στο Σαν Φρανσίσκο και να διατηρεί ένα ανθοπωλείο στην πλατεία Πόρτσμουθ, το μόνο περιουσιακό στοιχείο που κατάφερε να κερδίσει – δικαίως όπως απεφάνθη το δικαστήριο – από τον πρόσφατο χωρισμό της. Η Ντάνα ήταν παντρεμένη με έναν Κινέζο βοτανολόγο φυσιοδίφη, που ως επί το πλείστων έκανε εισαγωγές εξωτικών σπόρων και παρασκεύαζε διάφορα θεραπευτικά μαντζούνια, από αυτά που μπορεί κανείς να βρει κατά εκατοντάδες διασκορπισμένα σε διάφορα μαγαζάκια της Γραντ Άβενιου.

Σε αυτό το σημείο, ο αναγνώστης δικαιολογημένα θα κατανοήσει την εμμονή που είχε η Ντάνα στο να φτύνει τα τσόφλια από τα λιόσπορα, διότι η πράξη της αυτή δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια διεξοδική αντίδραση του ψυχισμού της, κάθε φορά που έφερνε στο μυαλό της τον απατεώνα σύζυγό της. Ήταν σαν να έδιωχνε το κακό πνεύμα του Κινέζου βοτανολόγου από πάνω της, και παρ’ ότι στην Τσαϊνατάουν οι Κινέζοι χρησιμοποιούν τις ανεστραμμένες μαρκίζες για το σκοπό αυτό, η Ντάνα είχε βρει έναν τρόπο περισσότερο απολαυστικό, ηδονικό και μαζοχιστικό, θα λέγαμε.

Εκείνο το πρωί, η Ντάνα μόλις επέστρεφε στο ανθοπωλείο από τα πρωινά ψώνια της, κρατώντας στα χέρια της δυο σακούλες γεμάτες με ζαχαρομπίζελα και ρίζες μπαμπού...

quote:

---

Και ένα ερώτημα που προκύπτει αυθόρμητα:
Ποιά η σχέση του Σπόρου με το Ποτήριο;

---

quote:

---

"μην αλλαζεις κουβεντα", του απανταει ο νοικαρης,

---

((Ντέβα; Τι γίνεται, πώς πάμε;))

quote:

---

Τζεσικα Ραμπιτ

---

Μέγα Σύμβολο Φέρουσα...

quote:

---

και ΝΑ που εδεησε η Χαρη σου να μας εμφανισθεις!

---

Jonniebe και Μύστη / παντός καιρού / ξέρω ότι εσύ με βλέπεις... !

quote:

---

τας κεφάλας ημων κλινομεν...

---

quote:

---

κανα νεο απ τον Chagoo???

---

((Πήγαμε για -σχολικά...!))

Για τους μικρούς εξερευνητές: Τσάντα LOA-kid πορτοκαλί (f*ck blue) με ηλεκτρονική κλειδαριά, κασετίνα Μπάρμπι-νεράιδα, ιπτάμενη ξύστρα ΖΖΖούπερμαν, τετράδια 99 σελίδων, μολύβια με σβήστρες πάνω-κάτω, λαστιχένιο χάρακα, αυτοκόλλητα με το mandram «αυτηνής»*.

Των φρονίμων τα παιδιά μαγειρεύουν σε «τσικάλι»...
Lost In Trans-it? © Moz

--------------------------------
*Στμ. tima lacasi me...

Σε χαιρετώ εγώ και ο θερμότατος πλανήτης μου.

"Μάς καλύψατε" αγαπητέ μου M oz.
Ο Σπορέας είναι που κρατά το Σπόρο. Ασφαλώς.
Δουλειά του όμως είναι να σπέρνει, και όχι να αναλώνεται σε σκέψεις και δισταγμούς ως προς τη δυσκολία του έργου του.
Καλές οι Προθέσεις, αλλά πώς περνάμε από το 'προτίθεμαι' στο 'δρώ';

Για το Ποτήρια και τους σπόρους...
Υπέροχα και άγια όλα. Στον χώρο τους και στο χρόνο τους.

jonnie η οπτική σου με ξάφνιασε ευχάριστα! Ένας κύκλος με ρόλους που εναλλάσονται. Σπέρνεις, ποτίζεις, συλλέγεις.

Το τΥράκι, ναι Moz. ΑΑΑ. Και το κρασάκι που μοιράζεσαι με αγαπημένους.
Μόνο που η γεύση κάποιες φορές είναι πικρή... είναι η γεύση του Πόνου και του ΚΑΡΜΑ που αποτελεί κοινή κληρονομιά...
όπως κοινά είναι και τα σπέρματα των Επιτευγμάτων εξάλλου...

Για αυτό "που κάνει ουί... και ντα" ... δεν γνωρίζω επίσης.

Την Αγάπη μου,
NADA

Αν η Μπολκατάγκα φημίζονταν για τις κιθάρες της, τότε ίσως και η Μολδαβία να φημίζονταν για τα ψυχιατρεία της. Το κτίριο στο οποίο οδηγήθηκε ο Ράϊχ, που αναφέρεται στην αφήγησή μας ως ψυχιατρείο, είχε κάτι από την φρικαλεότητα ενός πίνακα του Γκόγια, κάτι από την δυσοσμία μιας γυμνής πατούσας μετά από υδρομασάζ σε πλαστικό παπούτσι και κάτι από την ανεξίτηλη χρόνια κιτρινίλα που εμφανίζεται στο μουστάκι ενός θεριακλή από τον καπνό.

Παρά ταύτα, ο Ράϊχ δεν φάνηκε να ενοχλείται, ούτε όταν τον οδήγησαν στον θάλαμο νοσηλείας του, που έμοιαζε με το δωμάτιο που είχε πιάσει ο Ντεβά στο ξενοδοχείο Γκοντ Χαβ Μέρσυ στην Μπολκατάγκα. Ίσως μάλιστα να είχε αρχίσει να σιγοψιθυρίζει και το William George Allum, αν υπήρχε μπροστά του η Ειρήνη, αλλά του έλειπε η κιθάρα. Ο μόνος ήχος που ακούστηκε, ήταν το καμπανάκι του επιστάτη με το οποίο προσκαλούσε τους τρόφιμους στην τραπεζαρία. (Στα ψυχιατρεία το γεύμα σερβίρεται σχετικά νωρίς, γιατί μετά ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή)

Η καρδιά του Ράϊχ, όταν αντίκρισε όλο εκείνο το τσούρμο των παλαβιάρηδων, δεν ράγισε – αφυδατώθηκε. Ένιωθε σαν φυτό σε γλάστρα μέσα σε στοιχειωμένο σπίτι. Επί τρεις μήνες στο Κισινάου κολυμπούσε μέσα στα νερά της ζωής και τώρα o ψυχίατρος του είχε κατασχέσει την αντλία άρδευσης. Υπήρχε βέβαια ακόμη λίγο νερό στο χαντάκι, όλες εκείνες οι νέες περιοχές σκέψεων που έβλεπε στις εκδηλώσεις των υπολοίπων τροφίμων και που θα μπορούσε να εξερευνήσει, αλλά οι συνθήκες δεν ήταν πια κατάλληλες για κολύμπι.

Το βλέμμα του καθώς ανυψώθηκε στιγμιαία στο ραδιενεργό νέφος της απογοήτευσης, έπεσε χωρίς αλεξίπτωτο και έσκασε στα λιγδιασμένα ντουβάρια της τραπεζαρίας, κάνοντας τον αμφιβληστροειδή του να θυμώσει και να ξεράσει ένα δείγμα από δάκρυ. Μέσα από το θολωμένο κρύσταλλο, ο Ράϊχ αντιλήφθηκε την παρουσία ενός μεγαλόσωμου άντρα που καθόταν απέναντί του, σε ένα στρόγγυλο τραπέζι, παράμερα από όλο εκείνο το αγωνιώδης φαγοπότι των ασθενών και έπαιζε πόκερ μαζί με άλλους δυο τύπους. Κατά διαστήματα, ο μεγαλόσωμος άντρας που είχε χέρια γδάρτη και φουντωτά μαλλιά που το μήκος τους παραβίαζε το Βουδιστικό προφίλ του Ράϊχ, έβγαζε από το στόμα του παράξενες λέξεις, μάλλον αμετάφραστες εννοιολογικές οντότητες που έμοιαζαν με τροχιοδεικτικά πυρά κατά την διάρκεια μιας νυχτερινής επιδρομής.

Ο Ράϊχ, αμέσως κατάλαβε την διάλεκτο και πλησίασε τον άντρα με μια αναλαμπή ελπίδας. «Μιλάς σουαχείλη ?», τον ρώτησε.

ειναι κβαντικο πληκτρολογιο, των Τεχνητων Νοημοσυνων Της Υπηρεσιας - η χωροχρονικη τοποθετηση και διευθετηση των γραμματων καθοριζεται απο την αρχη της απροσδιοριστιας του Χαϊζενμπεργκ.

και μια εξισωσουλα: Υ = 1 = 0

.

σου εμφανιστηκε το LOA?

ουαου!

quote:

---

Στην αρχή με είχε προβληματίσει -ομολογώ- να μάθω ποιός ή τί ήσουν.

---

Απλά σε ενημερώνω, οτι πήρα ένα eMail του/της/του Μοζ, το οποίο δεν μου άρεσε καθόλου, και το βρίσκω πολύ κατώτερο ενός Μόζ που είχα συνηθίσει (και αποθέσει και κάποιες σοβαρές ελπίδες).

Το τι ακριβώς είπε δεν το λέω δημόσια -είπα, θα μείνει στην eMail-ιέρα-

αναλογίσου απλά, οτι για να παρεξηγηθώ εγώ, εγώ που έχω συνηθίσει πια να ανταλλάσω αβρότητες με διάφορους ανεγκέφαλους, δηλώνω υπεύθυνα οτι δεν θέλω να ξαναακούσω για Μόζ.
Το παράχεσε.

ΕΡΩΤΗΣΗ : ΤΙ ΚΟΙΝΟ ΕΧΕΙ Ο JOHNNY WALKER KAI TO ESOTERICA ?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: …KEEP WALKING

ΕΡΩΤΗΣΗ: ΤΙ ΚΟΙΝΟ ΕΧΕΙ ΤΟ ESOTERICA ΚΑΙ Η ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: YOU WILL NEVER WALK ALONE…

Η ΡΟΔΟΣ…ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ

Τι πάς να κάνεις ?
Να αυτοματοποιήσεις και αυτά ???
Τη μετάφραση θα την κάνουμε στο ... χέρι !

Έτσι να έχει και σασπένς... Και να διαβάζει και ο καθένας ότι θέλει... για να λένε μετά, όπως όταν κάτι πάει ποοολύ στραβά, "ξέρετε, μας συγχωρείτε, ήταν ανθρώπινο .... λάθος"

Καλό !

Να το κάνω ... ψηφιακή υπογραφή ????