quote:

---

ΠΛΑΤΩΝΑΣ :
Η ερώτηση που δεν απαντησες, γιατί ο άνθρωπος επικεντρώνεται τόσο σε κάτι όπως το σεχ, (και δεν έγινε κατανοητό) δεν ειναι τόσο η ανάγκη όσο το γεγονος πως ΔΕΝ ΖΕΙ, (για αυτο ψάχνει απεγνωσμένα ζωη στη ζωη), δεν ζει έαρινε, γιατί αν ζούσε πλήρως είτε έρωτα έκανε είτε κοιταζε Ένα ηλιοβασίλεμα, είτε επλενε πιάτα, θα ηταν ευτυχισμένος με οτι και να κάνει...

---

Τραγικές αλήθειες...

Εαρινός

quote:

---

Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτό φίλε μου , ότι δηλαδή είναι μια σύγχρονη μορφή εξομολόγησης και αυτό έχει αποδειχθεί.

---

Απο ποιούς; Μια διόρθωση, δεν είπα οτι η ψυχολογία είναι η σύγχρονη μορφή εξομολόγησης, είπα ότι είναι Σαν ΕΚ-συγχρονισμένη μορφή εξομολόγησης. Γιατί αυτό που μου αποδίδεις είναι άλλο από αυτό που λέω. Απο κει και πέρα αν καταλαβαίνεις τους λόγους για τους οποίους γίνεται μια εξομόλογηση, καταλαβαίνεις και πώς σχετίζεται με την ψυχολογία. Δεν είναι θέμα βέβαια που χρειάζεται να συζητήσουμε γιατί θα διαφωνήσουμε για λόγους ΜΥΘΟΥ & ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ Να είσαι καλά, θα τα πούμε.

quote:

---

Κηφεύς:
Οι κοινωνικές αρρώστιες σπανίως αναγνωρίζονται σαν αρρώστιες , επειδή εκδηλώνονται βαθμιαία και η αφετηρία τους , η αιτιολογία τους , θα έλεγαν οι γιατροί , ποτέ δεν προβάλλει πεντακάθαρη , τόσο αξεδιάλυτα και τόσο πολυάριθμα είναι τα αίτιά τους .

---

Έτσι είναι. Γιατί στη σύγχρονη κοινωνία όταν κάτι αρχίζει να είναι διαδεδομένο, παύει να θεωρείται αρρώστια και θεωρείται... φυσικό!

quote:

---

Να πάω ΠΟΥ φίλε μου???
Καλημέρα κατ'αρχάς...

---

Σε μια κατάσταση ευτυχίας

quote:

---

Εαρινός

quote:

---

Να πάω ΠΟΥ φίλε μου???
Καλημέρα κατ'αρχάς...

---

Σε μια κατάσταση ευτυχίας

---

quote:

---

Με... “χορταράκι” ή... “λιβάνι”?

---

Με κατανόηση

quote:

---

quote:

---

Με... “χορταράκι” ή... “λιβάνι”?

---

Με κατανόηση

---

Στο μήνυμά σου , στις 15/09/2011 , είχες παραθέσει τέσσερις Περικοπές του Ηράκλειτου με την εξής σειρά : 89 , 74 , 102 , 108.

Σου είχα απαντήσει τότε με το μήνυμά μου , στις 16/09/2011 , παραθέτοντάς σου συγχρόνως και το αρχαίο πρωτότυπο αυτών των Περικοπών :

quote:

---

Κηφεύς , 16/09/2011 :

. . . φίλε Πλάτωνα , θα χρειασθώ , απ’ ό,τι αντιλαμβάνεσαι , λίγο χρόνο για να δω αν πρέπει να αναλύσω αυτές τις τέσσερις Περικοπές του Ηράκλειτου και να προσπαθήσω να εξετάσω τον τρόπο με τον οποίο συνδέονται μεταξύ τους .

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Ερμηνεία Περικοπής 89 : Ο Ηράκλειτος λέει πως για τους ξυπνητούς ο κόσμος είναι ένας και κοινός , ενώ για τους κοιμώμενους καθένας στρέφεται σε δικό του κόσμο 
...................

Φίλε κηφεα, πολυ καλα τα βλέπεις, στο εύχομαι και στην πράξη. Ο Πλούταρχος είδε όπως γράφεις σωστά μόνο Ένα μέρος αυτών που λέει ο Ηράκλειτος. Κατα κάποιο τροπο, ενεκα της ετσι θελημενης γραφής του φιλοσόφου, οποίος αρχίσει να βιώνει όσα γράφει, (εισέρχεται, τα ονομάζει μυστήρια) του ειναι πανευκολο να δει τι ακριβως κρύβει ο λόγος του, και τι μας λέει πάντα μέσα απο το λόγο του.

Π.χ, μπορείς να κανείς το εξεις. Στο απόφθεγμα που αναφέρεις, ομιλεί για τους κοιμωμενους. Που απευθύνεται ακριβώς, το βρίσκεις εύκολα αν ψάξεις στο ίδιο το κείμενο του, να βρεις που ξανά αναφέρεται σε κοιμωμενους.

Βρίσκεις π.χ

ΟΙ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΟΙ ΣΕ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Άρα απευθύνεται σε όλους εμάς, αφου θέλεις με τις δουλιες μας, θέλεις με τις πράξεις μας, συνεισφέρουμε κατα τι, στην ανθρωπότητα. Θέλεις κάνουμε παιδια, θέλεις πολέμους, θέλεις σπιτια η εφευρέσεις, για τον ηρακλειτο, κοιμόμαστε...

ΟΣΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΞΥΠΝΙΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ, ΟΣΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ, ΥΠΝΟΣ

Πρόσεξες πως έχει συσχετησει τον ξυπνιο με το θάνατο, και τον ύπνο με τον κοιμησμενο?

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΣΑΝ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ

Τι λέει να προσέξουμε εδω? ζησε ξυπνιος, προσεχτικά, γιατι όπως λειτουργεις, με τη συνείδηση να μεταφράζει συνεχώς οτι βλέπει, κοιμάσαι! Αυτη ειναι η ακαταπαυστη σκέψη μας, ένας ύπνος με ανοιχτά ματια!

Και αλλου κηφεα μας λέει,

ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΘΑΜΕΝΟ, ΤΟ ΞΥΠΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟ, ΤΟ ΝΕΑΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟ: ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΜΕΝ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΤΑ ΔΕ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ

Δεν θέλει και πολυ να καταλάβεις πως ο ζωντανός νους, η ξυπνια συνηδειση, ειναι μια Ζωντανή συνηδειση, (μα νεκρή όσο αφορά τον αυτοματισμο της μετάφρασης ξυπνιος - κοιμησμενος) 

.........

Και τώρα δυο λόγια σαν επίλογος φίλε κηφεα.

Εννοηται πως έχεις πέρασει πρωτα μέσα απο Ένα καλλιεργημενο νου, τα χρόνια που διάβαζα Νίτσε Αριστοτελη η φρουντ, μπορουσα με τα λόγια να κολλησω στον τοίχο, οποιοδήποτε καθηγητή μου. Δεν διάβαζα απλώς, μα επερνα και σημειώσεις, τα σκεφτόμουν απο όλες τις μεριές. Όταν έπεσα πανω στον σκοτεινό, (τα χρονια που τον διαβασα, δεν υπηρχε ευκολη ευρεση των γραπτων του) η πρώτη μου εντύπωση ήταν αυτην που διάβασα αργότερα στον αριστοτελη...Σκέφθηκα πως ειχε προβλημα που είχε εκφρασθεί κατ' αυτόν τον τροπο, μα με τον καιρο, όταν συνηδειτοποιουσα το γιατί τα έβαζε με τον ισιοδο η τον Πυθαγόρα και τον όμηρο, άρχισα να προσέχω περισσωτερο, και με την σπουδή στα έργα του Πλάτωνα, ξεδιπλωθηκε σιγά σιγά ο σκοτεινός, και έγινε φωτεινός, μάλιστα πεντακαθαρος, απο κάθε πλευρά.

Μένει να δουμε, ποιος ειναι ο κοινός κόσμος, έτσι φίλε?

Μα ειναι ο κόσμος χωρίς την εισβολή του εαυτου μας. Ειναι σαν να ανθησε μέσα σου καλοσύνη, χωρίς προσπάθεια, έχουν τελειώσει όλα όσα γνωριζες, μαζι με αυτα το καλο και το κακο, το σωστο η λάθος, δεν υπάρχει ουδεμία λεκτικοτητα, λέξη η σκέψη, που συνηθως έρχονται απροσκαλεστες, δεν υπαρχει εδω η εκει, αυτο η εκείνο, δεν υπάρχει χώρος μα και χρόνος. Αυτη ειναι η ψυχη κηφεα, η φυλακισμενη ψυχη του Ανθρώπου...κσι όχι οι αντιδρασουλες, και οι επι μερους συνηδειτοτητες, (τα εγω, εσυ και αυτος), του καθε φυλακισμένου. 

Τέλος, σαν δεν θελησεις να γράψεις κάτι άλλο, και σωστα ειδες και την αλλη ερώτηση, θα ήθελα να θυμάσαι απο τον σκοτεινό, κάτι σπουδαίο. Δεν ειναι αργά ποτε φίλε, για κανένα ανθρωπο.

Α. ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΣΩΣΤΑ

Β. Ο ΑΝΔΡΑΣ, ΟΤΑΝ ΜΕΘΥΣΕΙ, ΕΧΕΙ ΟΔΗΓΟ ΤΟΥ ΑΜΟΥΣΤΑΚΟ ΠΑΙΔΙ: ΣΚΟΝΤΑΦΤΕΙ, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΠΑΕΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΤΗ ΨΥΧΗ ΥΓΡΗ
(υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, με υγρή την ψυχη, ειναι volgar και όταν μιλάνε όμορφα.)

Γ. ΛΑΜΨΗ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ, ΞΗΡΗ ΨΥΧΗ, Η ΠΙΟ ΣΟΦΗ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΗ. 

quote:

---

Φίλε Ντόκτορ, να είσαι βέβαιος, πως όλες τις αδυναμίες των ανθρώπων προσπαθώ να τις κατανοήσω, χωρίς να το καταφέρνω τις περισσότερες φορές.
Δαπανώ πολύ χρόνο να μάθω τι κρύβεται πίσω από το ασπράδι των ματιών τους.
Για το λόγο αυτό – προσωπικά - είμαι πάντα ανεκτικός στις ανθρώπινες συμπεριφορές.

---

quote:

---

ΠΛΑΤΩΝΑΣ :

Και τώρα δυο λόγια σαν επίλογος φίλε κηφεα.

Εννοηται πως έχεις πέρασει πρωτα μέσα απο Ένα καλλιεργημενο νου, τα χρόνια που διάβαζα Νίτσε Αριστοτελη η φρουντ, μπορουσα με τα λόγια να κολλησω στον τοίχο, οποιοδήποτε καθηγητή μου. Δεν διάβαζα απλώς, μα επερνα και σημειώσεις, τα σκεφτόμουν απο όλες τις μεριές. Όταν έπεσα πανω στον σκοτεινό, (τα χρονια που τον διαβασα, δεν υπηρχε ευκολη ευρεση των γραπτων του) η πρώτη μου εντύπωση ήταν αυτην που διάβασα αργότερα στον αριστοτελη...Σκέφθηκα πως ειχε προβλημα που είχε εκφρασθεί κατ' αυτόν τον τροπο, μα με τον καιρο, όταν συνηδειτοποιουσα το γιατί τα έβαζε με τον ισιοδο η τον Πυθαγόρα και τον όμηρο, άρχισα να προσέχω περισσωτερο, και με την σπουδή στα έργα του Πλάτωνα, ξεδιπλωθηκε σιγά σιγά ο σκοτεινός, και έγινε φωτεινός, μάλιστα πεντακαθαρος, απο κάθε πλευρά.

Μένει να δουμε, ποιος ειναι ο κοινός κόσμος, έτσι φίλε?

Μα ειναι ο κόσμος χωρίς την εισβολή του εαυτου μας. Ειναι σαν να ανθησε μέσα σου καλοσύνη, χωρίς προσπάθεια, έχουν τελειώσει όλα όσα γνωριζες, μαζι με αυτα το καλο και το κακο, το σωστο η λάθος, δεν υπάρχει ουδεμία λεκτικοτητα, λέξη η σκέψη, που συνηθως έρχονται απροσκαλεστες, δεν υπαρχει εδω η εκει, αυτο η εκείνο, δεν υπάρχει χώρος μα και χρόνος. Αυτη ειναι η ψυχη κηφεα, η φυλακισμενη ψυχη του Ανθρώπου...κσι όχι οι αντιδρασουλες, και οι επι μερους συνηδειτοτητες, (τα εγω, εσυ και αυτος), του καθε φυλακισμένου.

Τέλος, σαν δεν θελησεις να γράψεις κάτι άλλο, και σωστα ειδες και την αλλη ερώτηση, θα ήθελα να θυμάσαι απο τον σκοτεινό, κάτι σπουδαίο. Δεν ειναι αργά ποτε φίλε, για κανένα ανθρωπο.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Θα σου πω τι εκανα εκείνα τα χρόνια, όταν βρήκα τα αποσπάσματα και τις ερμηνιες του ηρακλειτου, ψαχνοντας, δεξια και αριστερά. 

Καθησα και έγραψα εκ νέου Ένα Ένα τα όσα βρήκα, βάζοντας στην άκρη τις τυχόν ερμηνευτές του λόγου του. Εφθασα μέχρι στις βιβλιοθήκες του βατικανου για την διασταύρωση η και επαληθευση, σε κάτι που δεν (έδενε) με οτι είχα βρει. 

Όταν βγάλεις της εξηγήσεις, μενει η ασυνήθιστη γραφή του, και ειναι σαν τα αστρα του ουρανού. Την κατάλληλη στιγμη τα βλέπεις. 

Δεν ήθελε ο Ηράκλειτος να τον εξηγησει κανένας, μα οσα εγραψε, ηθελε να κάνουν τον άλλο αναρωτηθεί, να ειναι διλαδη και να γινουν βοηθήματα, για το σκοτάδι μας. 

Εχει επιγνωση πως δεν προκειται να σε βγαλει κανενας απο εκει, φιλοσοφος μυστης η αγιος, το γνωρίζει πολυ καλα. Όσο και αναλυτικά να τα γράψεις η να τα εξηγήσεις, αυτός που μονο η διανοητική επεξεργασία ειναι στη φυση του, δεν θα του χρησημευσουν, ισως γράψει κάποιο βιβλίο η συμπληρώσει μια έρευνα, μα μέχρις εκει.

Έγραψα σχεδόν τα ίδια που προαναφερες, μόνο για να σου δείξω πόσο εύκολα μπορουμε να πέσουμε σε λάθος (εξήγηση) σε οτι ήθελε να υποδείξει ο φιλόσοφος. 

Φυσικά και έγραψε κάπου αλλου, εξετασα τον εαυτο μου, μα δεν θα πει αναγκαστικά πως ενεργει βασιζομενος στη δικη του γνώμη, γιατί σε άλλο απόφθεγμα γράφει, όχι σε μένα  (σε οσα σας λεγω) να δώσετε βάση...

ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΣΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΝΑ, ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟ, ΕΙΝΑΙ ΣΟΦΟ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΝ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ

Θέλω κηφεα να σου βάλω και τα υπόλοιπα στη σειρα, γιατί αυτός ο ΛΟΓΟΣ, δεν έχει να κάνει με την μνήμη τις γνώσεις και ΓΕΝΙΚΑ την πολυμαθεια, Κοίταξε που καταλήγει. (ψυχη)

Η ΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ: ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΟΡΘΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Η ΣΟΦΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΦΥΤΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΙΟ

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ ΜΕ ΟΡΘΟΦΡΟΣΥΝΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ Ν' ΑΝΤΛΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΧΥ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΠΟΛΗ ΑΝΤΛΕΙ ΙΣΧΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΜΟ

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΝΟΜΟ, ΤΟΝ ΘΕΙΟ ΝΟΜΟ: ΑΥΤΟΣ ΥΠΕΡΙΣΧΥΕΙ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΣΕ ΟΣΗ ΕΚΤΑΣΗ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΕΠΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΙΖΕΙ ΟΛΩΝ

ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΑΝΗΚΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΑΥΞΑΝΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

στο τελευταιο λυπεί το (ΟΡΘΟΣ) μα το βρίσκεις λιγο πιο πάνω. 

Σιγά σιγά ανακαλύπτεις τον ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ, σαν να ανάβει Ένα αστέρι που ήταν εκει και στο πέρασμα σου δεν το είχες προσέξει, τωρα βρισκεις πως ειναι συνδεδεμενα, ξεδιαλυνεις τι ειναι οι εσωτερικες ΣΧΕΣΕΙΣ,  και κάθε διαμάντι που άφησε στους μεταγενέστερους, ο φωτεινός  ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ. 

Η εξήγηση τους, (απο τρίτους) θα ήταν σαν να φας Ένα παγωτο, η να προσθέσεις μνήμη στην (τούρτα) που καθημερινά αντλεις.

Μα η ανακάλυψη τους, έχει να κάνει με την πραγματικη ελευθερία του εαυτου μας.

Ας δούμε , φίλε μου , τι λέει η Περικοπή 102 (απ’ ότι φαίνεται , μία από τις σημαντικότερες διασωθείσες περικοπές του Ηράκλειτου – αν όχι η σημαντικότερη , κατά τη γνώμη μου) :

Περικοπή 102 : τω μεν θεώ καλά πάντα και αγαθά και δίκαια , άνθρωποι δε α μεν άδικα υπειλήφασιν α δε δίκαια .

Ερμηνεία Περικοπής 102 : Για τον θεό όλα είναι ωραία και αγαθά και δίκαια . Αλλά οι άνθρωποι νομίζουν άλλα σαν άδικα και άλλα σαν δίκαια .

Την περικοπή περισώζει ο Πορφύριος .

Ο Πορφύριος σχολιάζει την “Ιλιάδα” και ακριβώς τους στίχους με τους οποίους αρχίζει η 4η ραψωδία . Οι θεοί είναι συγκεντρωμένοι πλάι στον Δία , καθισμένοι στο χρυσό δάπεδο και η Ήβη τους προσφέρει νέκταρ . Εκείνοι με χρυσά κύπελλα χαιρετίζονται μεταξύ τους , καθώς προσβλέπουν προς την πόλη των Τρώων :

“τοι δε χρυσέοις δεπάεσσι
Δειδέχατ’ αλλήλους , Τρώων πόλιν εισορόωντες .”

Το πλήρες σχόλιο του Πορφύριου για τους στίχους είναι : “Τρώων πόλιν εισορόωντες απρεπές φασιν ει τέρπει τους θεούς πολέμων θέα , αλλ’ ουκ απρεπές . Τα γαρ γενναία έργα τέρπει , άλλω τε πόλεμοι και μάχαι ημίν μεν δεινά δοκεί , τω δε θεώ ουδέ ταύτα δεινά . Συντελεί γαρ άπαντα ο θεός προς αρμονίαν των όλων , οικονομών τα συμφέροντα , όπερ και ο Ηράκλειτος λέγει , ως τω μεν θεώ καλά πάντα και αγαθά και δίκαια , άνθρωποι δε α μεν άδικα υπειλήφασιν α δε δίκαια”.

Ο άνθρωπος συχνά απορεί : αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν οι διάφοροι θεοί των θρησκειών , καθώς είναι πάνσοφοι και παντοδύναμοι όλοι , όπως οι θεοί του Ολύμπου , να έχουν πλάσει και να ανέχονται έναν κόσμο στον οποίο το κακό φαίνεται να εμφανίζεται και τακτικά να επικρατεί .

Ο Ηράκλειτος , με λίγες λέξεις και με απλότητα , πληροφορεί πως κακό δεν υπάρχει για τους θεούς , αλλά οι άνθρωποι νομίζουν πως υπάρχουν άσχημα και αισχρά και άδικα .

Ο σχολιαστής του στίχου του Ομήρου φαίνεται να συμφωνεί μαζί του . Σημειώνει πως δεν είναι απρεπές για τους θεούς να τέρπονται από την θέα των πολέμων , του οποίους οι άνθρωποι θεωρούν σαν να ήταν κακό , γιατί συχνά οι γενναίες πράξεις ευχαριστούν τους θεούς , και άλλοτε επειδή οι πόλεμοι και οι μάχες , που φαίνονται στους πολλούς σαν δεινά , για τον θεό ούτε αυτά είναι δεινά αφού τα πάντα πραγματοποιεί ο θεός , ώστε καθένα να εναρμονίζεται με το σύνολο , διευθετώντας όσα φέρνουν πλησίον .

Ο Πορφύριος συνεχίζει με την περικοπή του Ηράκλειτου ο οποίος λέει ότι “για τον θεό όλα είναι ωραία και αγαθά και δίκαια , αλλά οι άνθρωποι νομίζουν άλλα σαν άδικα και άλλα σαν δίκαια” .

Ο Αριστοτέλης πολύ νωρίς παρατηρεί πως κατά τον Ηράκλειτο το καλό και το κακό είναι το ίδιο . “διό και οι κομίζοντες αλλοτρίας δόξας , οίον αγαθόν και κακόν είναι ταυτόν , καθάπερ Ηράκλειτος φησίν , . . .” – (“Τοπικά” , VIII , v , 159b 30. Βλ. ιδιαίτερα και “Φυσικά” , I ,ii , 185b 20 – 60) . Ας σημειωθεί όμως αμέσως πως ο Ηράκλειτος δεν κάνει εδώ λόγο απλώς για την ταύτιση των αντιθέτων , όπως υποψιάζεται ο Αριστοτέλης και όπως ασφαλώς νομίζει ο Ιππόλυτος όταν γράφει : “ουδέ πονηρόν ουδέ αγαθόν έτερον φησί Ηράκλειτος” – ( “’Ελεγχος” , Θ΄, 10 ) . Ο Ηράκλειτος απλώς κάνει δύο διαπιστώσεις πρώτον πως για τον θεό όλα είναι όμορφα και καλά και δίκαια και δεύτερον πως οι άνθρωποι νομίζουν άλλα ως δίκαια και άλλα ως άδικα .

(Συνεχίζω σε λίγο)

Ο Μάρκος Αυρήλιος μαθητής του όπως όλοι οι στωικοί , δεν φαίνεται να συμφωνεί απόλυτα με τον δάσκαλο . Παρατηρεί ότι : “Ουδέν έστι κακόν τοις εν μεταβολή γινομένοις ως ουδέ αγαθόν <τοις> εκ μεταβολής υφισταμένοις” .

Παρατηρεί πως “τίποτε δεν είναι κακό για ό,τι υπόκειται σε μεταβολή , όπως ούτε καλό για ό,τι υπάρχει ως αποτέλεσμα μεταβολής”. Δεν έχει κατορθώσει να υπερβεί τελείως την υποκειμενική εντύπωση του καλού και του κακού . Εκτός όμως από τον Πορφύριο , τον μαθητή και βιογράφο του Πλωτίνου που περισώζει την περικοπή , και άλλοι φαίνεται να συμμερίζονται την γνώμη του Ηράκλειτου για διάφορους λόγους , χωρίς ίσως να γνωρίζουν καθόλου τον Ηράκλειτο .

Ο Πλάτων , χρονικά πλησιέστερα στον Ηράκλειτο , φαίνεται να συμμερίζεται την γνώμη του , παρόλο που δεν αναφέρει το όνομά του . Ο Σωκράτης , απευθυνόμενος στον φίλο του Θεόδωρο , παρατηρεί πως δεν είναι δυνατόν να απαλλαγούν από τα κακά , αφού πάντα πρέπει να υπάρχει κάτι που να αντιτίθεται στο αγαθό .

Αλλά συνεχίζει “γιατί αυτά , (τα κακά) , ούτε είναι εγκατεστημένα μεταξύ των θεών , αλλά πρέπει να περιπλανώνται αναγκαία επάνω από τη θνητή φύση σε ετούτο τον τόπο” .

“Αλλ’ ουτ’ απολέσθαι τα κακά δυνατόν , ω Θεόδωρε . Υπεναντίον γαρ τι τω αγαθώ αεί είναι ανάγκη ουτ’ εν θεοίς αυτά ιδρύσθαι , την δε θνητήν φύσιν και τόνδε τον τόπον περιπολεί εξ ανάγκης” . – ( “Θεαίτητος” , 17Α ) . Για τον Πλάτωνα οι άνθρωποι αναγκάζονται στην αποδοχή του κακού , παρόλο που ανάμεσα στους θεούς κακό δεν υπάρχει .

Για τον Ηράκλειτο , ας μην ξεχνούμε , “θεός” δεν είναι κάποια προσωπική , πολλαπλή ή μοναδική θεότητα , όπως των πρότερων και ύστερων θρησκειών , που δημιούργησε τον κόσμο και ασχολείται με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων , με τις μάχες έξω από τα τείχη της Τροίας ή την διάσωση της ανθρωπότητας από την αμαρτία . Ο “θεός” του Ηράκλειτου είναι έλλογη τάξη του κόσμου , που επαναλαμβάνεται αναγκαία και πανομοιότυπα . Δεν χωράει “κακό” εδώ . Στο γίγνεσθαι μίας τέτοιας απόλυτης τάξης όλα είναι καλά και αγαθά και δίκαια , αφού όλα είναι αναγκαία . Σε τέτοια πρόταση δεν χωράει ούτε να αναφερθούν τα αντίθετα . Ο Ηράκλειτος , ωστόσο , με την ιδέα που εκφράζει στον λόγο αυτής της περικοπής θεμελιώνει οριστικά και την θεωρία του των αντιθέτων . Οι άνθρωποι νομίζουν πως διακρίνουν πολλά ζεύγη αντιθέτων στον κόσμο που τους περιβάλλει και ο Ηράκλειτος συχνά αναφέρεται σε αυτά εξηγώντας πως στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για αντίθετα , παρόλο που οι άνθρωποι , για διάφορους λόγους , τα θεωρούν σαν να ήταν πράγματι αντίθετα . Τώρα χρησιμοποιεί την έννοια του θεού και σημειώνει οριστικά πως αντίθετα δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν σε έναν κόσμο τέλειας τάξης , όπου όλα συμβαίνουν αναγκαία . Επομένως αντίθετα δεν υπάρχουν και κάνουν λάθος οι “πολλοί” , όσοι νομίζουν ότι υπάρχουν .

Συχνά έχω την εντύπωση πως , εάν από όλο το έργο του Ηράκλειτου μας είχε μείνει μόνο το κείμενο ετούτης της περικοπής , πάλι θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε πόσο μεγάλος σοφός είναι ο Ηράκλειτος . Ένας μόνος άνθρωπος πριν από τόσους αιώνες , κατανόησε τον παραλογισμό των προσωπικών θεών του Ομήρου και των άλλων θρησκειών . Κατανόησε πως δεν υπάρχει καλό και κακό αλλά μόνο κοσμική τάξη , που μπορεί να αποκληθεί με ονόματα όπως “καλό , και αγαθό και δίκαιο” αλλά όχι με τα αντίθετά τους , απλούστατα γιατί κάθε άλλος χαρακτηρισμός της αναγκαίας κοσμικής τάξης είναι έξω από κάθε κοινό “λόγο”. Και όμως , τόσους αιώνες αργότερα , “οι πολλοί” ζουν ακόμη το λάθος όλων των εποχών , το λάθος της γνώμης πως τα αντίθετα υπάρχουν αντικειμενικά και το λάθος της γνώμης πως κάποιοι θεοί ασχολούνται προσωπικά με το γίγνεσθαι του κόσμου και την μοίρα του ανθρώπου . Ο Ηράκλειτος πολύ λίγους κατόρθωσε να πείσει , παρόλο που υπήρξαν και άλλοι που έφθασαν στο ίδιο συμπέρασμα από άλλους δρόμους , από διαφορετική σειρά συλλογισμών .

Συνεχίζω στο επόμενο μήνυμα με την δεύτερη πρόταση της πρκ.102

Ο Ηράκλειτος θεωρεί την έννοια του δικαίου ως την σπουδαιότερη για τον άνθρωπο και για τούτο βρίσκει άσκοπο να αναφέρει τα άλλα δύο ζεύγη αντιθέτων . Για τον “νόμο” που καθορίζει το ανθρώπινο δίκαιο μιλάει σχεδόν με σεβασμό . Σημειώνει πως όλοι οι νόμοι των ανθρώπων “τρέφονται” από τον έναν θείο νόμο – (περικοπή 114) , αλλά οι άνθρωποι δεν κατορθώνουν να εννοήσουν ούτε αυτή την αλήθεια .

Είναι βέβαιο πως ο φιλόσοφος Ηράκλειτος από την Έφεσο δέχεται ότι για τον κόσμο – θεό τα πάντα είναι καλά και αγαθά και δίκαια . Ίσως ούτε καν αυτό . Αφού για τον κόσμο – θεό δεν υπάρχει κακό και άδικο , η αντίληψη του αντίθετου δεν είναι δυνατή , όπως δεν θα ήταν δυνατή για τον άνθρωπο η αντίληψη της δικαιοσύνης αν δεν υπήρχαν αυτά : τα άδικα – (περικοπή 23) . Στην φύση – κόσμο το μόνο που πράγματι υπάρχει είναι η αέναη ροή με ευταξία , η παλίντροπη ροή που πραγματώνει την ενότητα . Όμως οι πολλοί , για να κατανοήσουν τελικά την κοσμική τάξη , πρέπει να την σκεφθούν ως καλή και αγαθή και δίκαιη , αφού δεν κατορθώνουν να ξεχάσουν την γνώμη πως τα αντίθετα είναι υπαρκτά . Για τούτο ο Ηράκλειτος αναγκάζεται να εξισώσει την έννοια της φυσικής τάξης με τις έννοιες του καλού , του αγαθού και του δίκαιου σε ετούτο τον λόγο του . Καθώς αυτές είναι κατανοητές στους πολλούς έστω και μέσα από τα αντίθετα , ελπίζει πως έτσι θα γίνει ίσως κάποτε κατανοητός και ο ίδιος .

Οι άνθρωποι όμως εξακολουθούν να νομίζουν πως άδικες πράξεις υπάρχουν αντικειμενικά και για τούτο φτιάχνουν νόμους που τους προστατεύουν από την αδικία των συνανθρώπων τους όταν ζουν σε κοινωνίες , αφού για τις λεγόμενες “αδικίες” της φύσης , όπως είναι ο πόνος και ο θάνατος , νόμος δεν υπάρχει για να προστατέψει τον άνθρωπο από αυτές .Ο Ηράκλειτος τιμά τους νόμους των ανθρώπων – (περικοπή 44) και θεωρεί ιδιαίτερα άξιο συνάνθρωπο τον φίλο του Ερμόδωρο , τον νομοθέτη .

Γνωρίζει , ωστόσο , πως αυτοί , οι νόμοι του δήμου είναι τουλάχιστον ατελείς και όμως αναγκαίοι για την διατήρηση της κοινωνικής τάξης όταν “τρέφονται” βέβαια οι ανθρώπινοι νόμοι από τον ένα θείο νόμο – (περικοπή 114) . Αλλά οι άνθρωποι δεν κατανοούν αρκετά τον ένα και θείο νόμο , την τάξη και ενότητα του κόσμου , ώστε ανάλογα να διατυπώνουν τους δικούς του νόμους . Εάν όλοι αναγνώριζαν και δέχονταν τον ένα θείο νόμο , δεν θα υπήρχε ανάγκη για επιμέρους ανθρώπινους νόμους . Άλλωστε , και η ανθρώπινη δικαιοσύνη αποτελεί μορφή έριδος η οποία συμβαίνει όπως συμβαίνουν και όλα τα άλλα στον φυσικό κόσμο : με τον “ξυνόν πόλεμον , κατ’ έριν και χρεων” – (περικοπή 80) .

Έτσι με τις λίγες λέξεις αυτού του λόγου ο Ηράκλειτος προσδίδει σφαιρικότητα και ενότητα στην προσωπική του κοσμική θεώρηση .

Έχω την γνώμη πως ο Ηράκλειτος δεν έχει μόνο μία συνεπή θεωρία του κόσμου γύρω , αλλά κατορθώνει να υποδείξει και μία ηθική θεωρία για τον άνθρωπο , ο οποίος άλλωστε ενεργεί μέσα στον ίδιο φυσικό κόσμο που τον περιβάλλει και με τους ίδιους φυσικούς νόμους . Η ηθική του θεωρία εναρμονίζεται πλήρως με την φυσική του θεωρία . Εάν ο άνθρωπος κατανοήσει την ενότητα του φυσικού κόσμου και αναγνωρίσει ότι οι πράξεις του μέσα σε αυτόν τείνουν στην ενότητα του κόσμου , δεν θα έχει ανάγκη άλλων νόμων οι οποίοι να τείνουν προς την ενότητα της ανθρωπότητας . Με τις λίγες λέξεις κατορθώνει να διευκρινίσει όσο μπορεί περισσότερο τι εννοεί με την λέξη “θεός”, ολοκληρώνει τελείως πειστικά την θεωρία του για τα αντίθετα , υπονοεί ακόμη έναν λόγο για τον οποίο τα πάντα ρέουν συνεχώς μεταβαλλόμενα και δείχνει ακόμη μία φορά πως ο κόσμος γίνεται κατανοητός μόνο ως ενότητα , μόνο ως “εν πάντα είναι”.

Ερμηνεία Περικοπής 102 : Για τον θεό όλα είναι ωραία και αγαθά και δίκαια . Αλλά οι άνθρωποι νομίζουν άλλα σαν άδικα και άλλα σαν δίκαια .
...........

Φίλε κηφεα όμορφα και αναλυτικά όσα αναφέρεις, 
ιδιαίτερα όσα λέει ο Σωκράτης, 
μα όπως σου έγραψα, 
μου αρέσει να βρίσκω τον ηρακλειτο 
μέσα απο τα ίδια του τα γραφτα.  

Σε Ένα Άλλο κομμάτι πρόσεξε τι μας λέει,

Θα μπορούσε ισως κάποιος να αποφύγει το αισθητό φως, 
το νοητό όμως ειναι αδύνατο,

 η όπως το έλεγε ο Ηράκλειτος,

Πως ειναι δυνατόν να κρυφτεί κανείς, 
απο αυτο που ποτε δεν δυει? 

Αν λαβεις υπ οψειν σου και το άλλο,

Στη φύση αρέσει να κρύβεται,

Θα έλεγα πως μας λέει, 

η αληθινή φύση των πραγμάτων, 
κρύβεται πίσω απο τα φαινόμενα, 
μα δεν μπορει να κρυφτεί απο το λόγο/νου,  
που ειναι πάνω και πέρα απο αυτα, (θυμάσαι το ξέχωρα) 
και έχει σαν αποστολή, 
την πλήρη κατανόηση τους.

Ειναι διλαδη σε συμφωνία με όσα λες στο πόστ σου 
με όσα αναφέρει και ο Σωκρατης, (συν τα αναγκαία) 
μα και Στην συνέχεια στην αναφορά σου, 
με την διαφορα πως στον κόσμο μας, 
βασισμένο στις αισθήσεις και στην λογικη της μνήμης, 
αλλα τα βρίσκουμε σωστά, αλλα λάθος, 

Συμφωνα διλαδη, με το τι υπερισχύει 
(αρέσει/ η δεν αρέσει, κάθε φορά)

μα στο λόγο/νου, 
που γράψαμε πως (συνδέεται/ειναι Ένα) με την ψυχη, 
αυτο δεν ειναι δυνατο, 
μιας και σε εκείνο το (επίπεδο) 

Ολα ειναι αγαθά, σωστα και ωραία.

Στον πλατωνικό διάλογο "Φαίδων", σε κάποια δόση ο Σωκράτης μιλάει σ' έναν τυπάκο που λεγόταν Σιμμίας, και φέρεται να λέει στον τυπάκο το Σιμμία τα εξής:
"Λογίζεται (σσ: η ψυχή) δε γε που τότε κάλλιστα, όταν αυτήν τούτων μηδέν παραλυπή: μήτε ακοή, μήτε όψις, μήτε αλγηδών, μηδέ τις ηδονή, αλλ' ότι μάλιστα αυτή καθ' αυτήν γίγνηται εώσα χαίρειν το σώμα, και καθ' όσον δύναται μη κοινωνούσα αυτώ μηδ' απτομένη ορέγηται του όντος"

που μέσες-άκρες στη ρεμπέτικη διάλεκτο πάει να πει:

"Η ψυχή την καταβρίσκει στον υπέρτατο βαθμό, όταν δεν έχει τίποτα να την στενοχωρεί: ούτε την ακοή, ούτε την όραση, ούτε τον πόνο, ούτε την ηδονή (!!!) και την καταβρίσκει ακόμα περισσότερο η ψυχή όταν επιτέλους μένει μόνη της, αποχαιρετώντας το σώμα, όταν πλέον είναι σε θέση να μην έχει παρτίδες με το σώμα, όταν μπορεί να μην περιορίζεται από τις αισθήσεις προκειμένου να πλησιάσει το ον (την αλήθεια, την πραγματικότητα, το υπέρτατο ον, το σούπερ-ντούπερ ον) παραχωρώντας τον εαυτό της στο ον".

Όμως, διαπιστώνουμε ότι αυτή η πλατωνική άποψη, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ομηρική άποψη -όπως την είδαμε στο προηγούμενο μέρος να εκφράζεται με τα λόγια του νεκρού υπερ-ήρωα Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας λέει το αντίθετο: Η ψυχή μετά το θάνατο, είναι για τα μπάζα εφόσον δεν έχει σώμα.

http://oikonomouyorgos.blogspot.com/2009/01/blog-post_4087.html

Συνεπώς, αυτό που υποστηρίζει ο Μελετόπουλος, ότι το καστοριαδικό φαντασιακό θυμίζει τον πλατωνικό ή χεγκελιανό ιδεαλισμό, δεν είναι ακριβές. Άλλωστε διαψεύδει ο ίδιος τον εαυτό του όταν προς το τέλος παραδέχεται ότι «ο Καστοριάδης δεν αναφέρεται σε κάποιες υπερκόσμιες ιδέες, που κινούνται αυτόνομα στον χώρο του πνεύματος» (σ. 78), που σημαίνει ότι δεν εμπίπτει ούτε στον πλατωνικό ούτε στον χεγκελιανό ιδεαλισμό, εφόσον αυτοί χαρακτηρίζονται ακριβώς από «υπερκόσμιες ιδέες» που κινούνται αυτόνομα.
Επίσης, ο Μελετόπουλος συνδέει εσφαλμένα την καντιανή έννοια της αυτονομίας με την καστοριαδική έννοιά της. Στον Καντ το άτομο είναι αυτόνομο όταν υπακούει στον ηθικό νόμο που έχει τεθεί από τον λόγο του υποκειμένου. Στον Καστοριάδη όμως είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Αυτόνομο είναι το άτομο που θέτει το ίδιο τους κανόνες της ζωής του, που έχει μετασχηματίσει τις σχέσεις του με το ασυνείδητό του ως το σημείο να γνωρίζει τις επιθυμίες του και να ελέγχει την ενεργοποίηση των επιθυμιών του- στο μέτρο που αυτό είναι δυνατόν για ανθρώπινα όντα-, να γνωρίζει γιατί θέλει να κάνει κάτι, και να γνωρίζει τι ξέρει και τι δεν ξέρει. Αυτονομία είναι δηλαδή η εγκαθίδρυση μιας νέας σχέσης ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο. Η σχέση αυτή δεν σημαίνει την κυριαρχία του συνειδητού επί του ασυνειδήτου, αλλά τη συμπλήρωση του φροϋδικού «όπου ήταν Αυτό, πρέπει Εγώ να γίνω» με το «όπου Εγώ είμαι, Αυτό πρέπει να αναδυθεί». Η σχέση αυτή δημιουργείται από το ίδιο το άτομο δια της πράξεως. Μόνο η πράξις αποσπά το άτομο και από τη στείρα θεωρία και από την καταπίεση του συστήματος. Μια επί πλέον προϋπόθεση για την αυτονομία του ατόμου είναι η παραδοχή της θνητότητάς του, δηλαδή ότι δεν υπάρχει «άλλη ζωή μετά θάνατον», ει μη μόνο αυτή εδώ που ζει (θνατά φρονείν).

Θεωρώ , φίλοι μου , αυτήν την περικοπή (πάντα κατά τη γνώμη μου) από τις πιο δυσνόητες . Γι’ αυτό απαιτεί μεγάλη προσοχή , περισυλλογή και αυτοσυγκέντρωση η ανάλυσή της .

Περικοπή 108 : Ηράκλειτου . οκόσων λόγους ήκουσα , ουδείς αφικνείται ες τούτο , ώστε γινώσκειν ότι σοφόν έστι πάντων κεχωρισμένων .

Ερμηνεία Περικοπής 108 : Του Ηράκλειτου . Από όσους λόγους άκουσα , κανένας δεν φθάνει σε αυτό , ώστε να γνωρίζει ότι το σοφόν είναι ξεχωριστό από τα πάντα .

Την περικοπή περισώζει ο Στοβαίος στο έργο του “Ανθολόγιο” βιβλ. 3 , κεφ. 1 , 174 . Ο Στοβαίος ανθολογεί από το έργο πολλών , χωρίς επεξηγηματικό κείμενο ή άλλα σχόλια .

Η έλλειψη κάποιας ένδειξης ως προς το γένος της λέξης “πάντων” (που χρησιμοποιεί σ’ αυτή την περικοπή) , καθιστά το νόημα αμφιλεγόμενο .

Ο Ηράκλειτος επισημαίνει ότι η γνώση της σοφίας είναι ξεχωριστή από όλους τους ανθρώπους ή μόνο από όλα τα πράγματα ;

Ο ίδιος γνωρίζει το σοφόν και επομένως δεν μπορεί να εννοεί πως είναι απροσπέλαστο από όλους τους ανθρώπους .

Κατηγορεί όμως τους πολλούς , που δεν έχουν τον κοινό λόγο ώστε να κατανοήσουν το σοφόν και συνεπώς δεν αποτελεί μέρος της ανθρώπινης φύσης .

Είναι πιθανόν να επισημαίνει πως το σοφόν είναι ξεχωριστό από όλα τα πράγματα , αφού αυτά δεν έχουν την ικανότητα να το γνωρίσουν .

Ούτε μέσω των φυσικών πραγμάτων μόνο μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει οτιδήποτε .

Ίσως , πάλι , ο Ηράκλειτος υπονοεί και τις δύο εκδοχές και μερικοί μεταφράζουν την περικοπή με τρόπο που διατηρεί την αμφιβολία .

Έχω την γνώμη πως το νόημα είναι τόσο σαφές , ώστε δεν πέρασε από τον νου του Ηράκλειτου ότι θα μπορούσε να παρερμηνευθεί .

Ο Ηράκλειτος αμέσως πληροφορεί πως αυτό για το οποίο μιλά είναι το “σοφόν” για το οποίο αλλού αναφέρει α) ότι θα μπορούσε και δεν θα μπορούσε να ονομαστεί με το όνομα του Δία – (περικοπή 32) , β) το ένα σοφό είναι να γνωρίζει κάποιος ότι τα πάντα κυβερνώνται από τα πάντα – (περικοπή 41) , και γ) ότι τα πάντα είναι ένα – (περικοπή 50) .

Με την περικοπή 83 , εάν πράγματι εκφράζει γνώμη του Ηράκλειτου , φαίνεται να επισημαίνει πως η σοφία της θεότητας υπερβαίνει την σοφία οποιουδήποτε ανθρώπου , όπως η θεότητα υπερβαίνει τον άνθρωπο και στο κάλλος και σε όλα τα άλλα .

Τώρα , όμως , επισημαίνει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιδιότητα : “το σοφόν” είναι ξεχωριστό από όλα τα άλλα .

Δεν αποτελεί μέρος των πραγμάτων που παρατηρούνται στον φυσικό κόσμο , δεν είναι μέρος των άστρων ή των ανθρώπων , της ψυχής ή των “δαιμόνων” με την σημασία που δίνουν στην λέξη οι σύγχρονοί του .

Γιατί , όμως , θεωρεί αυτήν την ιδιότητα ως κάτι τόσο σημαντικό ;

Τα πράγματα στον φυσικό κόσμο διέπονται από τον νόμο των αντιθέτων και της συνεχούς ροής , της συνεχούς μεταλλαγής .

Το “εν σοφόν” , όμως , ως αναλλοίωτο δεν είναι δυνατόν να συμμετέχει στην ροή των πραγμάτων , να έχει κάτι αντίθετο , να μεταβάλλεται .

Είναι φανερό πως ο λόγος των ανθρώπων πολύ δύσκολα μπορεί να πλησιάσει το σοφόν , αφού ο ίδιος ο Ηράκλειτος πρώτος μεταξύ των ανθρώπων το κατόρθωσε , παρόλο που ο δικός του λόγος είναι κοινός με αυτόν όλων των ανθρώπων – (περικοπή 2) και παρόλο που οι άνθρωποι παραμένουν ανίκανοι να τον κατανοήσουν καθολικά , παρόλο που άκουσαν τον λόγο από τον ίδιο – (περικοπή 10) .

Ένα μικρό διάλειμμα και επανέρχομαι.

Επομένως , δεν πρέπει να την συγχέουμε με άλλα είδη σοφίας που η λέξη υποδηλώνει , κυρίως όταν χρησιμοποιείται ως επίθετο .

Στην εποχή του θεωρείται “σοφός” ζωγράφος όποιος ξέρει να κάνει μία ωραία ζωγραφιά και “σοφός” γιατρός όποιος ξέρει να γιατρεύει .

Ο Ηράκλειτος , όμως , αναφέρεται στην μια τελική σοφία , αυτήν που ο ίδιος ταυτίζει με την έννοια της θεότητας , αυτήν που ο άνθρωπος μπορεί να ονομάσει με το όνομα του Δία ή με οποιοδήποτε άλλο όνομα επιθυμεί .

Αρκεί να κατανοήσει πως κάποια τέτοια “θεότητα” , που υπερβαίνει τον άνθρωπο σε όλα , αλλά κυρίως στην σοφία , στην γνώση του “ενός σοφού” που η θεότητα είναι , είναι ξεχωριστή από όλα που υπάρχουν στον κόσμο , δεν αποτελεί μέρος τους , δεν ταυτίζεται με αυτά , όπως και το “εν σοφόν” .

Αυτό σημαίνει πως η έννοια “εν σοφόν” δεν είναι ξεχωριστή ή διαφορετική από την έννοια της θεότητας .

Δεν φαίνεται επίσης να την θεωρεί ο Ηράκλειτος απροσπέλαστη από τους λίγους ανθρώπους που την κατανοούν , όπως την κατανοεί ο ίδιος και προσπαθεί να την μεταδώσει σε άλλους .

Δεν αποτελεί όμως μέρος της φύσης των ανθρώπων και για τούτο είναι δυνατόν να θεωρείται ως ξεχωριστή και από τους ανθρώπους .

Τι εννοεί επομένως όταν γράφει “ότι σοφόν έστι πάντων κεχωρισμένων” ;

Εάν είναι ξεχωριστή από τα πάντα , πρέπει να είναι ξεχωριστή από τα πράγματα , από τον άνθρωπο και από την θεότητα ;

Δικαιολογημένα πολλοί μελετητές ασχολούνται με την ανάλυση αυτής της περικοπής , αφού κατά κάποιον τρόπο διευκρινίζει , διασυνδέει και διαφωτίζει πολλά σημεία της σκέψης του Ηράκλειτου .

Η περικοπή επιτρέπει να καταλάβουμε ακριβώς με ποιον τρόπο τελικά εννοεί “το σοφόν” και ακόμη ποια θα μπορούσε να είναι γι’ αυτόν η φύση της θεότητας .

Επίσης , ρίχνει κάποιο φως σε έννοιες που δεν αναφέρονται άμεσα σε αυτή την περικοπή , αλλά είναι σημαντικές για την κατανόηση της σκέψης του .

Η έννοια του “λόγου” είναι για τον Ηράκλειτο μία υπερβατική έννοια , όπως φαίνεται να είναι του “νου” για τον Αναξαγόρα , ή πρόκειται μόνο για την κοινή ενορατική ανθρώπινη λογική που έχει την δυνατότητα να φτάσει στην γνώση του “ενός σοφού” και να την κατανοήσει ως ουσία της θεότητας ;

Έχω την γνώμη πως για τον Ηράκλειτο ούτε καν η έννοια της θεότητας δεν είναι υπερβατική με την κοινή σημασία της λέξης .

Συνεχίζεται σε λίγο και τελειώνει η ανάλυση της περικοπής 108.

Την γνώση αυτής της αλήθειας θεωρεί τόσο σημαντική , ώστε να γράψει ότι θα μπορούσε να ονομαστεί με το όνομα του Δία , το όνομα του σπουδαιότερου θεού της εποχής του , ταυτίζοντάς την έτσι με την φύση της θεότητας . Αλλά δεν το θεωρεί απαραίτητο .

Εάν οι άνθρωποι επιθυμούν να ταυτίζουν την έννοια της θεότητας με αυτήν ενός προσωπικού θεού , όπως είναι ο Δίας και τόσοι άλλοι θεοί , τουλάχιστον πρέπει να κατανοήσουν πως δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από αυτό , από την αναγνώριση της αλήθειας του “ενός σοφού”, που ο ίδιος προσπαθεί να μεταδώσει στον άνθρωπο , αφού εξέτασε τον κόσμο και τον ερμήνευσε με την κοινή λογική .

Ο Ηράκλειτος ασφαλώς δεν θεωρεί τον εαυτό του προφήτη ή μεσσία ή έστω μάντη .

Την αλήθεια την ανακάλυψε , όχι επειδή την αποκάλυψε σε αυτόν κάποιος προσωπικός θεός , αλλά παρατηρώντας τον κόσμο , διερευνώντας τον εαυτό του και χρησιμοποιώντας τον λόγο .

Για τούτο θεωρεί το σοφόν ξεχωριστό από τα πάντα .

Είναι ξεχωριστό από τα πράγματα του κόσμου , γιατί αυτά μεταβάλλονται συνεχώς ενώ το “εν σοφόν” δεν μεταβάλλεται ποτέ .

Είναι ξεχωριστό από τον άνθρωπο , αφού όλοι οι άνθρωποι θα το γνώριζαν εάν αποτελούσε μέρος τους , αλλά δεν είναι απροσπέλαστο για τον άνθρωπο . Είναι ξεχωριστό ακόμη και από τον θεό .

Εάν ο θεός είναι οι προσωπικοί θεοί των προγόνων του που συνεχώς μεταβάλλονται , το αναλλοίωτο “εν σοφόν” δεν είναι δυνατόν να αποτελεί μέρος τους .

Εάν θεός είναι ο κόσμος και η τάξη του , όπως φαίνεται να νομίζει ο Ηράκλειτος πάλι το “εν σοφόν” παραμένει ξεχωριστό , αφού και ο κόσμος ως σύνολο συνεχώς μεταβάλλεται , ενώ το “εν σοφόν” παραμένει πάντα αναλλοίωτο . Επομένως , μόνο ως ταυτόσημο της έννοιας της θεότητας μπορεί να νοηθεί .

Ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει την αλήθεια εάν παρατηρούσε τα φαινόμενα και την αναζητούσε μέσα του , όπως ο ίδιος έκανε .

Οι πολλοί δεν διερευνούν τον εαυτό τους , δεν γνωρίζουν να χρησιμοποιούν την κοινή λογική , δεν παρατηρούν ορθά τον περιβάλλοντα φυσικό κόσμο όταν αποδέχονται ως αλήθεια μόνο τα φαινόμενα των αισθήσεων . Παραμένουν όμως “οι πολλοί” όχι μόνο γι’ αυτές τις αδυναμίες τους , αλλά επειδή ακόμη και έπειτα από τους λόγους του Ηράκλειτου , ακόμη και αφού ακούσουν τον ορθό λόγο του , εξακολουθούν να μην αναγνωρίζουν την αλήθεια – (περικοπή 1) .

Περικοπή 108 : Ηράκλειτου . οκόσων λόγους ήκουσα , ουδείς αφικνείται ες τούτο , ώστε γινώσκειν ότι σοφόν έστι πάντων κεχωρισμένων .

Ερμηνεία Περικοπής 108 : Του Ηράκλειτου . Από όσους λόγους άκουσα , κανένας δεν φθάνει σε αυτό , ώστε να γνωρίζει ότι το σοφόν είναι ξεχωριστό από τα πάντα .
............

Γεια σου φίλε κηφεα.

Δεν θα έλεγα πως υπάρχει δυσκολία σαν κατανοηση φίλε, μα σαν επιτευξη, και χρειαζεται συναμα να γνωρίσεις, τι έκανε ο Ηράκλειτος (στον) και με τον καιρο του!

Ήταν γιος διακεκρημενης και με εξουσιες οικογένειας, μα όταν έφθασε ο καιρός να κυβέρνησει και ο ίδιος, αρνήθηκε, παραχορωντας το προνόμιο σε συγκενη του. 

Μετα απο αυτη την απόφαση, (πρέπει να ήταν σχετικά Νέος, υπολογιζω απο 30 μέχρι το πολυ 35), έφυγε απο την εφεσο, στην κυριολεξία χάθηκε για χρόνια  μέσα στα δάση. 

Όταν γύρισε και τον αναγνώρισαν, μιλούσε ήδη με γρίφους, και πρέπει να έψαξε για το φίλο του ερμοδορο, μα διαπιστωσε πως ειχε εκδιωχθει απο τους εφεσιους. 
Ο ερμοδορος, εκτός απο φίλος του ήταν και πολυ συνετος, μη κατανοώντας την ποιότητα του Ανθρώπου αυτου οι εφεσιοι, σε Ένα αφορισμο του, τους εύχεται να παραμείνουν πλούσιοι, ( φενεται πως για τον ηρακλειτο οι πλούσιοι, θεωρουνται αιώνιοι ΒΛΑΚΕΣ) και το διαπιστωνεις εύκολα, αν δεις ποιον άλλο είχε σε εκτίμηση, τον σοφο βιαντα! 
μάλιστα είχε αποφανθεί πως αυτός γνώριζε περισσότερα απο τους άλλους σοφους, για την δικαιωσυνη του,  την μεγαλοκαρδια του, (όταν καταδικάζε κάποιον, εκλεγε) ήταν  λιτοδιαιτος, μάλιστα σε κάποιον πολεμο/διωγμό, ενω όλοι μετέφεραν κάτι απο τα υπάρχοντα τους, τον ρώτησαν γιατί δεν είχε πάρει κάτι πολύτιμο, και ο βιαντας απάντησε πως έχει μαζυ του πάντα, αυτο που χρειάζεται. (Στα γράφω αγαπητέ φίλε γιατί είσαι οξυδερκης,  και σιγουρα μπορείς να καταλάβεις καλύτερα, πως ξεπήδησαν στη συνέχεια ένας Σωκράτης και ο Πλάτωνας.)

Μα στην εποχη του ηρακλειτου, κανένας δεν γνωριζε πως το σοφο ειναι ξεχωριστο! 

Γιατί κηφεα?

λιγα ακόμα για το τι έκανε. Παρότι είπε στους εφεσιους πως γνωριζε τα πάντα, πρέπει να είχε στον κύκλο του και αρκετούς φαβλους (οι πολιτικοι δεν ειναι έξυπνοι, πονηροί και κλέφτες ειναι οι πλείστοι) για αυτο απομακρύνθηκε και είχε συναναστρωφες με παιδια, σε βαθμο να παραπονουνται οι εφεσιοι για αυτη του την συμπεριφορά,  γιατί τις γνώσεις του, δεν τις χρησημοποιουσε για το καλο της εφεσου. 

Τις λίγες φορές που πήγε, (στη βουλη) δεν μιλάγε, μα έδειχνε....

Σε ενα αποκλεισμό της πόλης απο τους Πέρσες, οι εφεσιοι σκεφτοντουσαν να παραδοθούν, όταν ο Ήρακλειτος ανέβηκε σε Ένα τραπέζι, ανακατεψε σε Ένα πιάτο λιγο κριθαρι και νερο, και έδειξε λιτοτητα στους εφεσιους, που την εφάρμοσαν, και ετσι οι περσες, είδαν και αποειδαν,  σηκώθηκαν και έφυγαν. Μάλλον η χθεσινή πολιτικος, με την κίνηση της στη βουλή, (γάλα και ψωμί) τον μιμηθηκε. (δυσκολίες τοτε κηφεα, δυσκολίες και τώρα, μα ισως ειναι προς το καλο μας. Πολυ σαπίλα έχει πέσει, παντού.)

Στη συνέχεια, χρειάζεται να έχουμε στο μυαλο, οτι ανεφερα, πως την πρώτη φορα που γύρισε και τον είδαν,(ακόμα σχετικα νέο, γιατί ξαναεφυγε στα τελευται χρονια του, οπου και αρρωστησε) 

είπε πως γνωριζε τα ΠΑΝΤΑ. 

Εκτός του οτι συναναστρεφοταν (έπαιζε κυβους) με τα παιδια,  συνηθως ήταν μοναχικος, εβλεπε και ακουγε εντονα, παρατηρούσε πολυ, σκεφτόταν, και μαλλον περνάγε πολυ χρόνο με το (ξεχωριστο) που σε Ένα άλλο του απουθεγμα, μας λέει,  πως φτάνει και περισευει, για κάθε τι.

Έτσι λοιπόν φτάσαμε να εξετάσουμε το δυσκολότερο ΚΑΤ εσε κομμάτι, στο πως ο Ηράκλειτος απεφανθηκε, πως κανείς απο όσους άκουσε δεν έφθανε να γνωρίσει πως το σοφον ειναι ξεχωριστο.

Μα και οι μετέπειτα,  ένας γίγαντας σαν τον Σωκρατη, λέει στο γεροντα Παρμενιδη, (που έδωσε στο νεαρό Σωκρατη να διαβάσει το έργο του Ηρακλειτου) πρεπει να βρήκε δυσκολίες και ο ίδιος, με εκείνο το (ξεχωριστο) για να πει,

 απο όσα κατάλαβα, ειναι πολυ σπουδαίος, συμπαιρενω καιναπονοτι δεν καταλαβα, τη μεγαλωσυνη τους, και είχε στα χέρια του κηφεα, όλο το έργο του Ηρακλειτου, όπως και ο Πλάτωνας.

Έχουμε λοιπόν τον ηρακλειτο να λέει πως γνωρίζει τα πάντα,
Και το σωκρατη, μετέπειτα, να μας λέει πως δεν γνωρίζει τίποτα.

ΤΙΠΟΤΑ και ΠΑΝΤΑ έχετα στο νου, κηφεα.

Και φτάνουμε στο ζητούμενο.

Πως καταλαβαινε ο Ηράκλειτος πως κανείς απο όσους διάβασε, δεν κατανοουσε πως το σοφον ειναι ξεχωριστο?

έγραψα παμπολα στοιχεία....

Κηφεας.
Την περικοπή περισώζει ο Στοβαίος στο έργο του “Ανθολόγιο” βιβλ. 3 , κεφ. 1 , 174 . Ο Στοβαίος ανθολογεί από το έργο πολλών , χωρίς επεξηγηματικό κείμενο ή άλλα σχόλια .

http://stardust30.wordpress.com/2009/10/29/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CF%83%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B7/

Καλά , που είδες εσύ τρολλάρισμα ρε αητέ???

Στο μήνυμά μου , στις 21/09/2081 μεταξύ άλλων είχα γράψει :

quote:

---

Φίλε Πλάτωνα
Διάβασα με μεγάλη προσοχή τα όσα αναφέρεις παραπάνω (και όχι μόνο αυτά, αλλά και το σύνολο του μηνύματός σου), με μεγάλο ενδιαφέρον, και πήρα την εξής απόφαση :
1) Θα αναλύσω και τις υπόλοιπες τρεις περικοπές του Ηράκλειτου, μελετώντας συγχρόνως τα ενδιάμεσα σχόλιά σου που πιθανόν θα παρεμβάλλεις (και που θα ήθελα να το κάνεις, αν μπορείς) .
2) Δεν θα σχολιάσω αυτά τα παρεμβαλλόμενα σχόλιά σου προς το παρόν (για να μην χαθεί το νόημα της συνέχειας των Περικοπών που θα αναλύω).
3) Αφού θα έχω τελειώσει με τις τέσσερις περικοπές, τότε θα συζητήσω τα σχόλιά σου (στο σύνολό τους) που θα έχεις ήδη γράψει.
4) Θα επανέλθω (μετά τις παραπάνω ενέργειες) στον κύριο κορμό του θέματος του topic συνεχίζοντας το σκεπτικό που αναλύω.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

"Όσο εύκολα , διαπιστώνεται η ατελής επικοινωνία [παρεξήγηση] , τόσο εύκολα αποδεικνύεται η πλήρης επικοινωνία.
Για να αποδειχθεί θα χρειαζόταν "επικοινωνία της επικοινωνίας".
Αλλα η επικοινωνία δεν χρειάζεται απόδειξη , απόδειξή της είναι η υπαρξιακή ζεστασιά της κατανόησης , η γεύση του όντος..!
Εκείνη που...φυσικά...ουτε περιγράφεται καν , είναι η απόλυτη επικοινωνία .... η μέθεξη ....

Αυτή είναι.

Όταν περάσω πάλι απο το Βόλο, θα ειναι χαρα μου να μιλήσουμε και να πάμε ακόμα βαθύτερα, σε σοβαρά ζητήματα.

Αν βρεθείς Ιταλία, θα ειναι χαρα μου να σε φιλοξενησω.

Ζητω συγνώμη για την ορθογραφία, μα ο νους ειναι ταχυς, δεν χάνει καιρο με τις οξείες, δαςς-ίες φθογγους και ομοιοκαταληξιες.

Α...Ευχαριστώ και για τη διασκέδαση....

Να εισαστε και να περνατε όλοι καλα!

http://asomatoskefali.blogspot.com/2007/07/blog-post_8542.html

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr