Χμ...μάλιστα! Ισχυρίζεσαι πως «ουσιαστικά τέτοιο διάταγμα ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ»! Φυσικά ο επιρρηματικός προσδιορισμός «ουσιαστικά» υποθέτω πως ΔΕΝ βρίσκεται όλως τυχαίως στη φράση σου! Συνετίστηκες κάπως μετά από την «πατάτα» του Κολοσσαίου και άρχισες να κρατάς «πισινή» απ' ότι βλέπω... Δεν είπες όμως κουβέντα επί της ουσίας για το «ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟ» κείμενο του Lactantius....

Και για να έχουμε καλό ερώτημα σαν τι είναι «ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟ», όπως λες; Μήπως διαφημίζουν τα νέα chips της Tasty ο Κωνσταντίνος με τον Λικίνιο στα Μεδιόλανα, Dr. Schwabe; Και απορώ μάλιστα πώς εξηγείται να αγνοείς το ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ενός τόσο «ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟΥ», όπως ισχυρίζεσαι, κειμένου που αποτελεί και λάβαρο της «προπαγάνδας των νεοαμνών»;

Δεν πειράζει που με θεωρείς «άσχετο»... Εγώ θα επιμείνω στα «άσχετα» ερωτήματά μου μέχρι να μου δώσεις «ικανοποιητικές» απαντήσεις, που αν μη τι άλλο να αντέχουν στη βάσανο της λογικής και της Ιστοριογραφίας. Έτσι θα έχεις κι εσύ την απέραντη ευχαρίστηση να μας ποτίζεις με τα νάματα της θείας Σοφίας σου (βλ. και της θείας Κατίνας)...

Συνεχίζω λοιπόν:

Διατείνεσαι και πάλι με τη Μέγιστη Σοφία σου πως «στο Μιλάνο δεν εξεδόθη ποτέ ένα αυτοκρατορικό διάταγμα υπέρ των χριστιανών, αλλά μεταξύ άλλων θεμάτων ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ παλαιότερες αποφάσεις ΠΟΥ ΗΔΗ ΥΠΗΡΧΑΝ (θέσπισμα Γαλέριου).»! Με συγχωρείς και πάλι για την «ασχετοσύνη» μου και τις «άσχετες» και «κουραστικές» ερωτήσεις μου, αλλά μήπως μπορείς να μου πείς πόσο ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ήταν το θέσπισμα του Γαλέριου και είχε ανάγκη «ενεργοποίησης», καθώς και σε ποιο τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας διαφέντευε ο Κωνσταντίνος και σε ποιο είχε την αρμοδιότητα ο Γαλέριος; Ή μήπως ισχυρίζεσαι ότι τα «θεσπίσματα» του Γαλέριου είχαν καθολική ισχύ σε όλη την Αυτοκρατορία και καπέλωναν τους υπόλοιπους Καίσαρες; Και επιτέλους προς τι η συνάντηση στο Μεδιόλανο... μόνο για καφέ και κουσκούς δηλαδή; Τι υποθέτεις πως ήταν αυτό, που θα τους ενοχλούσε από μια κοινή διακήρυξη με την έκδοση αυτοκρατορικού διατάγματος, όπως το διασώζει άλλωστε και ο Lactantius, το οποίο θα επαναεπιβεβαίωνε τις ηγεσίες και την πολιτική των δύο Αυτοκρατόρων στο θέμα αυτό, καθώς είχαν αλλάξει πια τα δεδομένα της εξουσίας από τετραρχία σε δυαρχία και μια πολιτική επαναπροσδιορισμού όλων των θεμάτων και προπαντός της ανεξιθρησκείας ήταν και κρίσιμη και εφικτή και αναγκαία στη συγκεκριμένη συνάντηση;

Από την άλλη πιστεύεις πως αρκούσαν μόνο κάποια «απλά θεσπίσματα», ίσως όχι και πολύ «φωναχτά» (στα κρυφά και πλαγίως που λέμε, για να μη δυσαρεστηθούν και θυμώσουν μερικοί), προκειμένου να επέλθει όντως η κοινωνική ειρήνη σε μια απέραντη Αυτοκρατορία, δίχως την ανασχετική δύναμη μιας σαφής και καθαρής Διακήρυξης των δύο Αυτοκρατόρων και την εξουσιαστική επιβολή της θέλησής τους με την έκδοση ενός κοινού Αυτοκρατορικού Διατάγματος;

Όπως βλέπεις επικαλούμαι την κοινή λογική θεμελιωμένη και σε ιστορικά στοιχεία. Δεν ακροβατώ, δεν αφορίζω και δεν γενικολογώ όπως του λόγου σου, που με αφοριστικούς, αυθαίρετους και ατεκμηρίωτους ισχυρισμούς μας βγάζεις σχεδόν παγανιστές και νόθα...

Βλέπεις πως οι «αφορισμοί» σου περί «ασχετοσύνης» δεν επαρκούν ως απαντήσεις στα ερωτήματα που ανακύπτουν από τους ισχυρισμούς και την προπαγανδιστική σου γραμμή; Αντί να εφαρμόζεις αγύρτικες τακτικές μείωσης και σπίλωσης των «αντιπάλων» σου, καλά θα έκανες να απαντάς όχι μόνο με επιχειρήματα αλλά και με αποδείξεις για τους καινοφανείς και κενολόγους ισχυρισμούς σου, για να πείθεις και τους αντικειμενικούς αναγνώστες σου, αν μη τι άλλο...

Και συνεχίζω:

Ισχυρίζεσαι πως τα «απλά θεσπίσματα», με τα οποία ενεργοποιήθηκαν παλαιότερες αποφάσεις περί ανεξιθρησκείας, «στόχο είχαν την πολιτική ηρεμία»! Καλά, και δεν σκέφτηκαν οι Σεβαστοί τις αντιδράσεις του φιλοθεάμονος κοινού των υπεράριθμων παγανιστών, οι οποίοι είχαν εθιστεί μάλιστα στα «χολιγουντιανά» σκηνικά του Κολοσσαίου; Ή μήπως αφυπνίστηκαν κάπως όψιμα -μετά από 250 χρόνια!- τα φιλάνθρωπα αισθήματα των «ευγενών» παγανιστών και συνέλαβαν το αίτημα της «κοινωνικής ειρήνης» και της ευρυθμίας του πολιτικού συστήματος;
Και αυτόν τον ισχυρισμό σου τον διαψεύδουν τα ιστορικά γεγονότα, Schwabe, καθώς δύο χρόνια μετά από τα «απλά θεσπίσματα», ο Λικίνιος επανέφερε το σκηνικό των διωγμών στην Ανατολή που μάλλον ποτέ δεν είχε πάψει να υφίσταται παρά τα όποια ψευτοθεσπίσματα του ίδιου και του Γαλέριου προηγουμένως. Στην πραγματικότητα οι διωγμοί στην Ανατολή έπαυσαν με την ολοκληρωτική επικράτηση του Κωνσταντίνου και επί του Λικίνιου το 324 μ.Χ.

Ισχυρίζεσαι επίσης πως «τα κρατικά ταμεία ήταν πολύ άδεια»! Μα χάθηκε η κοινή λογική; Αντί να πετάνε τους χριστιανούς στα θηρία ή να τους υποβάλλουν σε παντοειδείς ακρωτηριασμούς δεν θα ήταν προτιμότερο να τους στερούν τα όποια πολιτικά τους δικαιώματα και αυτή τους την ελευθερία και να τους υποβιβάζουν στην τάξη των δούλων αυξάνοντας έτσι κατακόρυφα και την παραγωγικότητα με σχεδόν μηδενικό κόστος; Τόσο τα ορυχεία όσο κι η γεωργική παραγωγή διψούσαν κυριολεκτικά για χέρια! Τι λυπήθηκαν, τα ξεροκόμματα που θα έδιναν για αμοιβή; Άλλωστε η ιστορία εξαίρει τον Διοκλητιανό, τον σκληρότερο και βαναυσότερο διώκτη των χριστιανών, για την οικονομική του πολιτική και τις μεταρρυθμίσεις του σε όλο το θεσμικό φάσμα (διοίκηση, διπλωματία, άμυνα, δημοσιονομικά). Τα κατάφερε μια χαρά... ΚΑΙ με διωγμούς! Έτοιμη λοιπόν απλή, παραδοσιακή συνταγή για την οικονομία... προς τι το ρίσκο ενός αβέβαιου και «ανορθόδοξου» πειράματος;

Αυτά προς το παρόν μια και το υλικό της συζήτησης είναι σχεδόν απέραντο και με τεράστιο εύρος, αν καθίσουμε να εξαντλήσουμε κάθε τπυχή των υποθεμάτων που μπορεί να προκύψουν...

Δεν σε κατηγορώ για τα «κοσμητικά»... άλλωστε και μένα μου ξεφύγαν μερικά! ΚΑΤΑΝΟΩ πως το στυλάκι σας ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε με τους «άσχετους» είναι το ουσιαστικότερο μέλημα της προπαγανδιστικής τακτικής σας (το πεδίο των εντυπώσεων), μια και γνωρίζετε πολύ καλά πως την ουσία αυτό που επιχειρείτε να κάνετε είναι...... να ξαναγράψετε την Ιστορία!!!

Υγιαίνετε... /
και πάντα... ΧΑΡΩΠΑ /
και με ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ!!! /

Από κει και πέρα, προτείνουμε στους περισσότερο θερμόαιμους συμμετέχοντες...να αφιερώσουν τον χρόνο αυτό για περισυλλογή επί των τεκταινομένων, καθώς και για τη συμπεριφορά τους, όπως επίσης και για το κατά πόσον αποτελεί αυτή τους η τακτική ένα στοιχείο θετικής εικόνας (πρόταση προς τους συνανθρώπους τους) της ιδεολογίας αγάπης και κατανόησης, την οποία υποτίθεται πως υποστηρίζουν.