Το 1797 ο Ρήγας τυπώνει στη Βιέννη το έργο Αγαθάγγελος. Το έργο συντάχθηκε γύρω στο 1750 από το λόγιο κληρικό Θεόκλητο Πολυειδή στα ελληνικά και αρχικά κυκλοφορούσε σε χειρόγραφα. Είναι γραμμένο με αρχαίο χρησμολογικό (ή βιβλικό προφητικό) ύφος. Περιέχει επαγγελίες και προλεγόμενα (προφητείες) για τη τύχη του ελληνισμού και την ανάσταση του Γένους. Με την έκδοσή του ο Ρήγας το εμφανίζει ως αποκαλυπτική οπτασία που γράφτηκε το 1279 μ.Χ. Έτσι γεγονότα που είχαν συμβεί και περιγράφονταν στο βιβλίο αυτό, όπως για παράδειγμα η κατάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά και άλλα που είχαν συμβεί εκείνη την εποχή, παρουσιάζονταν στον αναγνώστη ως προφητείες που επαληθεύτηκαν. Ο «Αγαθάγγελος» πρόλεγε (προφήτευε) το τέλος της βασιλείας των Οσμάνων (Τούρκων) και καλλιεργούσε την πίστη στο «ξανθό γένος», τους Ρώσους. Ο αναγνώστης, παραπλανημένος από την προχρονολόγηση της συγγραφής του βιβλίου, έβλεπε ότι άλλες προφητείες είχαν επαληθευθεί, οπότε πίστευε ότι και η προφητεία που πρόλεγε την καταστροφή των Οσμάνων και την απελευθέρωση του Γένους θα έβγαινε αληθινή.

Το έργο αυτό, που ήταν προπαγανδιστικό και εθνεγερτικό, γνώρισε τεράστια επιτυχία και διαβαζόταν με κατάνυξη από τους σκλαβωμένους ως θείος κώδικας που προανήγγελλε ως βέβαιη την σωτηρία της Ελλάδας από τους Τούρκους.

ΣΑΣ ΞΑΝΑΘΥΜΙΖΩ ΚΑΤΙ.

1. ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ (ΣΕΛ. 11)

«ΚΑΤΑ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΑΥΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΝΑΤΡΟΠΑΙ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΘΑ ΜΕΤΑΒΑΛΩΣΙΝ ΕΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΝ ΕΝΕΣΤΩΣΑΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΝ».

ΕΝΝΟΕΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.

2. Rudolfo Gilthier

Ο μοναχός Rudolfo Gilthier έκανε την ακόλουθη προφητεία το 1765. Το γαλλικό κείμενο βρέθηκε στη βιβλιοθήκη Augustine στη Ρώμη: «Οι Δημοκρατικοί θα εκμηδενιστούν μέσω των εξεγέρσεων».

3. ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΕΡΙ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.

…………………………ΔΙΟΤΙ ΕΙΣ ΟΛΙΓΟΝ ΚΑΙΡΟΝ, ΑΝ ΔΕΝ ΚΗΡΥΧΘΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΗΓΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΝΑ ΔΙΩΞΩΜΕΝ ΤΟΝ ΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΝ, ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΝΑ, ΝΑ ΓΙΝΗ ΚΟΙΝΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΣΠΑΣΜΟΣ…………………………………………..

ΠΕΡΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

…………………………..Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΠΑΡΘΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΟΠΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗ Ο ΜΩΡΕΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΑΡΗΝΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΘΕΪΑ ΚΑΙ ΑΣΩΤΕΙΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΜΕΝΕΙ ΕΩΣ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΑΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΕΡΟΥΜΕΘΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ……………
……………………ΕΠΕΙΔΗ ΟΣΟΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΟΝ ΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΝ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΜΑΣ ΕΡΡΙΨΑΝ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ, ΤΟΣΟΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΚΑΜΝΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΣΦΑΓΟΥΜΕΝ ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, ΚΑΘΩΣ ΜΑΣ ΕΣΦΑΞΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΧΗΓΟΥΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΥΣ ΜΑΣ ΑΝΔΡΑΣ, ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΟ ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΡΩΓΕΙ!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ Ο ΠΛΑΝΟΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΣ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΕΓΩΙΣΜΟ ΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΜΑΣ, ΜΗ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΘΕΟ.
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΕΝΩ ΕΙΧΑΝ ΗΓΕΤΕΣ ΑΠΟΣΤΑΛΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΔΗΛ. ΤΟΥΣ ΚΡΙΤΕΣ) ΑΥΤΟΙ ΖΗΛΕΥΣΑΝ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΘΕΛΑΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑ.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΗΡΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΝ ΣΑΟΥΛ.
ΑΠΟ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΗΝ ΕΠΑΘΑΝΕ.

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΕΑ ΙΩΑΝΝΗ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΜΕΤΡΑΝΕ ΜΕΡΕΣ.!!!!!!!

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΑΛΛΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ.
ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ.
ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΥΠΑΡΚΤΟΙ ΚΑΙ ΛΕΝΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΤΙΠΟΤΕ;
ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟ.

ΗΤΑΝ ΘΕΙΟ ΘΕΛΗΜΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΘΕΙΟ ΘΕΛΗΜΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ.

ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ, ΕΡΕΥΝΑ.

"Η σιωπή της αρκούδας"

Εποικοδομητικός διάλογος: Ο Ρώσος Πρόεδρος
Vladimir Putin έμαθε από τα λάθη του προκατόχου του.
( © Reuters )
Ο Dmitri Trenin αναλύει τους λόγους για τους οποίους απουσιάζει η ηχηρή ρωσική αντίδραση στην προοπτική ενός νέου γύρου διεύρυνσης του NATO.

Τι διαφορά μπορεί να κάνουν πέντε χρόνια! Όταν το NATO συζητούσε τη διεύρυνση τη δεκαετία του 1990, η κίνηση ήταν τόσο πρωτοποριακή όσο και αντιφατική. Από την μία πλευρά, η Συμμαχία επεδίωκε να επεκτείνει τη ζώνη ασφαλείας και ευημερίας στην Ευρώπη με το να προσεγγίσει τα πρώην κράτη του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Από την άλλη, το NATO διακινδύνευε να αναστατώσει την Μόσχα και να δημιουργήσει φόβους και υποψίες πάνω στον μελλοντικό του ρόλο και τις φιλοδοξίες με το να περιλαμβάνει χώρες που αφενός μεν είχαν συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου αφετέρου δε συνόρευαν με τη Ρωσία. Η απόφαση της πρόσκλησης της Τσεχικής Δημοκρατίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας να γίνουν μέλη της Συμμαχίας, η οποία ελήφθη κατά τη Διάσκεψη Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη το 1997 επαινέθηκε ως ένα βήμα προς την κατεύθυνση της εδραίωσης της ασφάλειας στην ήπειρο, αλλά και επικρίθηκε ως μια προσπάθεια για τη σχεδίαση εκ νέου «διαχωριστικών γραμμών» σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η προσεχής Διάσκεψη Κορυφής της Πράγας αντιθέτως εμφανίζεται ως μη κρίσιμη. Η προσχώρηση νέων μελών σε μια ήδη διευρυμένη Συμμαχία δείχνει να βρίσκεται πολύ κοντά στο να είναι μια άσκηση ρουτίνας. Χωρίς αμφιβολία θα εκδοθούν νέες προσκλήσεις, οι πιθανοί υποψήφιοι έχουν ήδη λίγο ως πολύ προσδιοριστεί και δεν αναμένεται να εγείρουν κωλύματα τα εθνικά κοινοβούλια πριν την επικύρωση των συνθηκών προσχώρησης. Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό είναι η σιγή της Μόσχας. Κάποιοι σχολιαστές την αποδίδουν χωρίς αμφιβολία στη νέα ποιότητα των σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Ωστόσο, μια προσεκτική εξέταση των δηλώσεων και των πράξεων του Προέδρου Vladimir Putin υποδεικνύει ότι ο σημερινός Ρώσος ηγέτης έμαθε από τα λάθη του προκατόχου του Boris Yeltsin, και, ήδη από το 2000, έλαβε μια συνειδητή απόφαση, να ακολουθήσει τελείως διαφορετική πολιτική.

Τα παθήματα που έγιναν μαθήματα μπορούν να συνοψιστούν ως εξής: Πρώτον, η Ρωσία δεν έχει ούτε τη δύναμη ούτε την επιρροή για να εμποδίσει άλλα ευρωπαϊκά κράτη να γίνουν μέλη του NATO. Επιπλέον, αν προσπαθούσε να το πράξει, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα αποτύγχανε. Και όσο περισσότερο θα προσπαθούσε, πιθανότατα τόσο περισσότερο αντιπαραγωγική θα ήταν μια τέτοια πολιτική. Δεύτερον, η διεύρυνση του NATO, όπως έδειξε το παράδειγμα της Πολωνίας, στην πραγματικότητα δεν μειώνει τη στρατιωτική ασφάλεια της Ρωσίας. Τρίτον, οι δικαιολογημένες ανησυχίες για την ασφάλεια της Μόσχας μπορούν να αντιμετωπιστούν από την Συμμαχία ως μέρος της διαδικασίας διεύρυνσης. Τέταρτον, μετά την είσοδό τους στο NATO, τα πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας αισθάνονται επαρκώς ασφαλή για να επιτύχουν και να σφυρηλατήσουν καλύτερες σχέσεις με τη Μόσχα, γεγονός το οποίο, με τη σειρά του, ενίσχυσε την ασφάλεια και τη σταθερότητα σε αυτό το μέρος της Ευρώπης. Τέλος, ο περιορισμός των ζημιών δεν είναι αρκετός. Για να αποφευχθούν οι περαιτέρω κρίσεις, η Ρωσία πρέπει να προσβλέπει σε μια πιο οργανική σχέση με το NATO.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι το Ρωσικό πολιτικό κατεστημένο δεν θεωρεί ότι είναι επωφελής ή ότι το συμφέρει η διεύρυνση του NATO. Η «σιωπή της αρκούδας» δεν θα πρέπει να παρερμηνευτεί στη Δύση εν μέσω ελπίδων για μια «νέα αρχή». Το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού κατεστημένου της Ρωσίας, ειδικά οι κοινότητες των εξωτερικών, της άμυνας και της ασφάλειας, δυσφορούν ακόμη με αυτό που κάποιοι αποκαλούν «ανατολική προέλαση» του NATO, επειδή κατατρώγει τον αυτοσεβασμό τους και την παραδοσιακή αντίληψη της Ρωσίας ως μεγάλης δύναμης.

Το Ρωσικό πάθος

Η πλευρά της διεύρυνσης του NATO που δημιουργεί εντονότατα συναισθήματα στους ρωσικούς πολιτικούς κύκλους είναι η πιθανότητα να προσκληθούν να γίνουν μέλη η Εσθονία, η Λετονία και η Λιθουανία. Όπως έχουν τώρα τα πράγματα, οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν ότι το NATO θα προσκαλέσει τουλάχιστον ένα και πιθανόν και τα τρία Βαλτικά κράτη να γίνουν μέλη της Συμμαχίας. Αυτό είναι προβληματικό γιατί για πρώτη φορά θα έφερνε τη Συμμαχία μέσα σε έδαφος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης , το οποίο, από τη ρωσική πλευρά, είναι το μόνο θέμα που έχει σημασία. Παρότι η ρωσική ελίτ συμβιβάστηκε διανοητικά με το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει ελαττωθεί σε μεγάλο βαθμό η επιρροή της στην Κεντρική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, η απώλεια της ιδιότητας της υπερδύναμης υπήρξε μια επώδυνη διαδικασία και η είσοδος των Βαλτικών κρατών στο ΝΑΤΟ θα σήμαινε ότι διαβαίνουν άλλο ένα σημαντικό, αν και σε μεγάλο βαθμό συμβολικό, κατώφλι.

Η διεύρυνση του NATO στην Βαλτική έρχεται αμέσως μετά ένα άλλο πικρό χάπι που έπρεπε να καταπιεί η Μόσχα, δηλαδή την πραγματικότητα της μόνιμης ανάπτυξης ευρωπαϊκών και αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων –που κάποιες φορές, λανθασμένα, αναφέρονται ως αναπτύξεις του NATO- στην πρώην σοβιετική Κεντρική Ασία. Μια κύρια επίπτωση της υποστήριξης της Μόσχας στον καθοδηγούμενο από τις ΗΠΑ «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» υπήρξε η παραίτηση από ένα κύριο δόγμα της στρατηγικής για ασφάλεια της Ρωσίας, που είναι η εμπόδιση εξωτερικών δυνάμεων να αποκτήσουν στρατιωτικές βάσεις επί του εδάφους της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ο μόνιμος δεσμός κάποιων από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες με το NATO μπορεί να αποδειχθεί η σταγόνα που θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει και μπορεί να προκαλέσει ξαφνική βίαιη αντίδραση στο εσωτερικό εναντίον του Προέδρου Putin. Ωστόσο, πρακτικά, θα πρέπει να είναι σε θέση να επιζήσει από το κύμα της κριτικής που σίγουρα θα συνοδεύει την είσοδο των κρατών της Βαλτικής στο NATO και μάλιστα μπορεί να είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει το γεγονός αυτό για να ενθαρρύνει τη νέα στρατηγική σκέψη στη Ρωσία.

Η απόφαση του Προέδρου Putin να μην προκαλέσει τη Δύση πάνω σε θέματα παραδοσιακής γεωπολιτικής στηρίζεται σε άκρως πρακτικούς υπολογισμούς που σχετίζονται με τις οικονομικές ανάγκες της Ρωσίας και στη συνειδητοποίηση ότι η υπεράσπιση κάθε σκοπού ανεπίδεκτου υπεράσπισης είναι χαμένος αγώνας. Ωστόσο μεγάλο μέρος του κατεστημένου των εξωτερικών και της άμυνας και το ρωσικό κοινό γενικά είναι λιγότερο οραματιστές. Για αυτούς, η Δύση παραμένει δόλια και η δική τους ηγεσία είναι απελπιστικά αφελής μη αντιτιθέμενη στην περαιτέρω διεύρυνση της Συμμαχίας, με αποτέλεσμα σταδιακά η Ρωσία να περικυκλώνεται από το NATO. Όσοι ασκούν κριτική πρέπει να πειστούν ότι διαφυλάσσονται ακόμη τα συμφέροντα ασφαλείας της χώρας.
Το ύψιστο επίτευγμα των καινοτόμων δυτικοευρωπαϊκών πολιτικών θα είναι μια Ρωσία που ζει αρμονικά με τους ευρωπαίους γείτονες της
Η άμεση πρόκληση για το Κρεμλίνο είναι να διαχειριστεί τα Βαλτικά μέλη της Συμμαχίας, εάν αυτό γίνει πραγματικότητα τελικά. Για να μπορέσει να χειριστεί αυτή την κατάσταση, το ελάχιστο που θα αναμένει ο Πρόεδρος Putin, είναι ένα πακέτο μέτρων που θα στοχεύουν στην ελαχιστοποίηση της ορατής ταπείνωση της Ρωσίας, συμπεριλαμβάνοντας εγγυήσεις παρόμοιες με αυτές που δόθηκαν από το NATO στη διάρκεια του πρώτου γύρου της διεύρυνσης. Για παράδειγμα, αυτό θα σήμαινε τη μη ανάπτυξη πυρηνικών όπλων και τη μη μόνιμη στάθμευση ξένων δυνάμεων στο έδαφος ενός νέου μέλους σε καιρό ειρήνης. Επίσης, θα απαιτούσε πιθανόν και την προσχώρηση της Βαλτικής στη Συνθήκη των Συμβατικών Δυνάμεων Ευρώπης (CFE) του 1990, καθώς αυτό θα έκανε πιο διαφανή τη στρατιωτική δραστηριότητα και τη στάθμευση ξένων δυνάμεων στις Δημοκρατίες της Βαλτικής. Αποτελεί ειρωνεία το ότι η ιδιότητα του μέλους του NATO θα μπορούσε στην πράξη να βελτιώσει τις σχέσεις μεταξύ των Βαλτικών Δημοκρατικών και της Ρωσίας, σε μεγάλο βαθμό με τον ίδιο τρόπο που συνεισέφερε τα τελευταία χρόνια στη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ της Πολωνίας και της Ρωσίας. Ο κύριος παράγων για την Εσθονία και την Λετονία θα είναι ο ρυθμός με τον οποίο οι χώρες αυτές θα αφομοιώσουν τις ρωσικές τους μειονότητες. Από τη στιγμή που θα εκδοθούν οι προσκλήσεις, η επίτευξη ενός άνετου βαθμού δια-εθνικής συνοχής θα γίνει πιθανότατα σημαντικό θέμα για τη Συμμαχία ως σύνολο.

Ο Ρωσικός θύλακας του Kaliningrad, που αριθμεί περίπου 900.000 άτομα και ευρίσκεται μεταξύ της Λιθουανίας και της Πολωνίας στη Θάλασσα της Βαλτικής, δημιουργεί ένα ξεχωριστό πρόβλημα. Η ρωσική κυβέρνηση έχει ξεκάθαρα αποφασίσει ότι δεν πρόκειται να ακολουθήσει την αποκαλούμενη επιλογή του «φρουρίου Kaliningrad» και ο αριθμός των στρατευμάτων που σταθμεύουν στην περιοχή μειώνεται με σταθερό ρυθμό. Ωστόσο, παρότι η Μόσχα ελαττώνει σταδιακά τη στρατιωτική παρουσία, η διαδικασία αυτή αναμένεται να είναι μακρά και χρονοβόρος και δεν θα οδηγήσει στην αποστρατιωτικοποίηση του Kaliningrad. Και αυτό επειδή η Μόσχα πιστεύει ότι πρέπει να διατηρήσει εκεί μια στρατιωτική παρουσία για να αποτρέψει κάθε προσπάθεια απόσχισης. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στην ελεύθερη διέλευση στον θύλακα δια μέσου ή επί εδάφους του NATO. Σε αυτό το πρόβλημα, η λύση θα πρέπει να είναι αναλογικά δίκαιη και θα μπορεί να βασίζεται πάνω στην υπάρχουσα συμφωνία μεταξύ Λιθουανίας και Ρωσίας, η οποία μάλιστα λειτουργεί αποτελεσματικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Μια πιο εποικοδομητική προσέγγιση για το Kaliningrad θα απαιτούσε πιο ενισχυμένους δεσμούς μεταξύ των στρατών στην περιοχή, συμπεριλαμβάνοντας την σημαντική ρωσική συμμετοχή σε δραστηριότητες της Σύμπραξης για την Ειρήνη και τον μεικτό έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας. Μια άλλη τολμηρή ιδέα, η οποία προτάθηκε από έναν Ρώσο ακαδημαϊκό, είναι να ενσωματωθεί επίσημα μια ρωσική μονάδα εντός του πολυεθνικού Δανο-Γερμανο-Πολωνικού σώματος που εδρεύει στην Szczecin, της Πολωνίας. Ωστόσο, η στρατιωτική διάσταση του προβλήματος του Kaliningrad, σκιάζεται από τα οικονομικά και κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Γιατί μπορεί η Μόσχα να απέρριψε την επιλογή του «φρουρίου Kaliningrad», αλλά συνεχίζει να έχει ανάγκη μια ρεαλιστική στρατηγική προκειμένου να αλλάξει η κατάσταση και η απομονωμένη αυτή ρωσική oblast να μετατραπεί σε πεδίο δοκιμών για την οικοδόμηση βαθύτερων δεσμών με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Θάβοντας τον πέλεκυ του πολέμου

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Μόσχας με τη διεύρυνση του NATO είναι η ανικανότητά της να ενσωματωθεί σωστά στο Ευρω-Ατλαντικό πλαίσιο ασφαλείας. Στη Ρωσία εκείνοι που τάσσονται υπέρ της ενοποίησης αυτής αισθάνονται ότι η πόρτα του NATO είναι ανοικτή σε κάθε ευρωπαϊκό κράτος, εκτός από την Ρωσία, και φοβούνται ότι το καλύτερο που μπορεί να προσδοκά η χώρα τους είναι να περιμένει υπομονετικά και ήσυχα στο τέλος μιας μεγάλης σειράς, χωρίς καμία εγγύηση για πιθανή προσχώρηση. Αυτό είναι το κίνητρο των περιστασιακών ρωσικών προσπαθειών για να ανατρέψουν τη σειρά και να πιέσουν για μια αποκλειστική σχέση με την ιδιότητα του μέλους, αποκτώντας την ακόμη και νωρίτερα. Η Ρωσία έχει γνήσιο εθνικό συμφέρον να θάψει τον πέλεκυ του πολέμου είτε αυτό εκφράζεται υπό την μορφή της αναζήτησης ενισχυμένου καθεστώτος είτε με την λαχτάρα να συμμετέχει στην λήψη αποφάσεων του NATO.

Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών έδειξαν πόσο δύσκολο είναι να αναπτυχθεί μια νέα διευθέτηση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας και τόνισαν πόσο σημαντικό είναι αυτό και για τις δύο πλευρές. Όσον αφορά τις Συμμαχικές κυβερνήσεις, η διεύρυνση και οι σχέσεις με τη Ρωσία συνδέονται με το ευρύτερο θέμα του μέλλοντος του ΝΑΤΟ. Οι συζητήσεις γύρω από το μέλλον της Συμμαχίας τείνουν να εστιάζονται στη σημασία του δι-ατλαντικού δεσμού και στην ανάγκη βελτίωσης των στρατιωτικών δυνατοτήτων, όπως επίσης και το μοίρασμα των βαρών μεταξύ των Συμμάχων. Λιγότερη προσοχή δίδεται στο γεγονός ότι ένα από τα μεγαλύτερα ερείσματα –και ίσως το μέγιστο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου- ευρίσκεται στην πολιτική σφαίρα επιρροής.

Εντάσσοντας πρώτα την Ιταλία και μετά την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, η Συμμαχία βοήθησε στο να έλθει μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η σταθερότητα και η ειρήνη στη Δυτική Ευρώπη. Καθώς η ευρωπαϊκή οικονομική ενοποίηση ήταν ουσιώδης για τη στερεοποίηση της ειρήνης, η στρατιωτική συμμαχία ήλθε πρώτη, προσφέροντας την απαιτουμένη σταθερότητα και εμπιστοσύνη για την οικονομική αναγέννηση. Επιπλέον η Συμμαχία λειτούργησε ως ένα στρατηγικό αγκυροβόλιο για τις παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, τη Γαλλία και τη Βρετανία, οι οποίες απαλλάχθηκαν από τις υπερπόντιες κτήσεις τους.

Η είσοδος των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης στο NATO ήδη βοήθησε να εδραιωθεί η δημοκρατία και το κράτος δικαίου στα κράτη αυτά, ειδικά, μέσω της μεταρρύθμισης των πολιτικο-στρατιωτικών σχέσεων. Επιπροσθέτως, αυτή καθαυτή η φιλοδοξία της ιδιότητας του μέλους της Συμμαχίας συνεισέφερε στην οικοδόμηση σταθερότητας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και στη Βαλτική, καθώς η Συμμαχία επιμένει ότι οι υποψήφιοι πριν αποκτήσουν την ικανότητα να ενταχθούν θα πρέπει να λύσουν εκκρεμή ζητήματα που αφορούν τα σύνορα και τις μειονότητες. Εμμέσως, αλλά εξ ίσου σημαντικά, η διεύρυνση του NATO προσφέρει μια μορφή πολιτικής ασφάλειας για επενδύσεις ξένων κεφαλαίων στα νέα κράτη- μέλη, βοηθώντας έτσι την οικονομική ανάπτυξη. Καθώς εξελίσσεται η διαδικασία διεύρυνσης του NATO και θα είναι ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αυτόματη, όσο περισσότερο διαρκεί, τόσο πιο «εξειδικευμένη» θα πρέπει να εκλαμβάνεται.

Το NATO θα συνεχίσει να παίζει ρόλο στη διαχείριση και στην πρόληψη κρίσεων στα Βαλκάνια, και στη διασφάλιση ασφαλών συνθηκών για μια ειρήνη που να μπορεί να διαρκέσει εκεί. Ωστόσο, ευτυχώς, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μειώθηκε ο αριθμός των πολιτικά εκρηκτικών καταστάσεων στην Ευρώπη, με ελάχιστες πιθανότητες να υπάρξουν νέες «Βοσνίες» και «Κοσσυφοπέδια». Όσον αφορά τη νότια πλευρά του ΝΑΤΟ, ο Μεσογειακός Διάλογος της Συμμαχίας αντιμετωπίζει μια σειρά από ευμετάβλητα ζητήματα αλλά, κατά κύριο λόγο, οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές διπλωματικές υπηρεσίες είναι αυτές που αναζητούν να αναπτύξουν μια φόρμουλα για μακροχρόνια ειρήνη στη Μέση Ανατολή.

Το επόμενο μακροπρόθεσμο σχέδιο για τη Συμμαχία μπορεί να είναι η ενσωμάτωση της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ. Κατά κοινή ομολογία, είναι ένας μεγαλεπήβολος στόχος, αλλά και ένας στόχος που σταδιακά φθάνει στο σημείο του να μπορεί να επιτευχθεί. Απαιτεί σημαντική και διαρκή προσπάθεια, όμως ο απώτερος σκοπός, που δεν είναι άλλος από μια ενιαία και ελεύθερη Ευρώπη, αξίζει τον αγώνα. Σε αυτό το πλαίσιο, η αντιπαράθεση απόψεων πάνω στην πιθανότητα του να αποκτήσει η Ρωσία την ιδιότητα του μέλους της Συμμαχίας είναι παραπλανητική. Παρότι βρισκόμαστε ακόμη μερικά χρόνια μακριά, ίσως η σωστή φόρμουλα για μια νέα σχέση να είναι μια συμμαχία με το ΝΑΤΟ. Το ύψιστο επίτευγμα των καινοτόμων δυτικοευρωπαϊκών πολιτικών θα είναι μια Ρωσία που ζει αρμονικά με τους ευρωπαίους γείτονές της. Για την ώρα, ο κύριος στόχος θα πρέπει να είναι η χρησιμοποίηση της συνεργασίας ΝΑΤΟ-Ρωσίας για την αντιμετώπιση των νέων απειλών για την ασφάλεια, ώστε να βοηθήσουμε στη διάλυση της φοβερής υποδομής του Ψυχρού Πολέμου που επιζεί ακόμη.

quote:

---

ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ ΚΑΙ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ : 1923

1923 + 51 = 1974 (ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ)

1974 + 34 = 2008 (Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΔΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ)

2008 – 3 = 2005 (ΞΕΚΙΝΑΕΙ Η ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ Ο Γ’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ).

---

Ο νομικός σύμβουλος του ΝΑΤΟ B. Buyle διαπίστωνε, σε έκθεσή του το 1977 προς τα πολιτικά όργανα της Συμμαχίας ότι:

“[κ]ατά την εκτίμηση του γραφείου μας, η καλύτερη ερμηνεία είναι ότι η Συνθήκη της Λωζάννης έχει αντικατασταθεί από τη Συνθήκη του Μοντρέ και δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στην εθνική κυριαρχία της Ελλάδος και το [ δικαίωμά της] να πράττει στην Λήμνο αυτό που η Ελλάδα θεωρεί πιο σωστό”.

Για να σπεύσει όμως, να δηλώσει αμέσως μετά:

“Οι παραπάνω εκτιμήσεις προορίζονται μόνο για εσωτερική χρήση. Το Ανώτατο Στρατηγείο δεν θα πρέπει να αναμειχθεί στη διαμάχη ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία για τη Λήμνο και θα πρέπει να αποφύγει να διατυπώσει αποιαδήποτε σταθερή άποψη, επειδή η τελική διευθέτηση του προβλήματος μπορεί να γίνει μόνο δια της οδού των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία”.

Σε συνέχεια των παραπάνω απόψεων - εισηγήσεων, ο τότε γενικός γραμματέας της Συμμαχίας J. Luns, με έγγραφό του προς όλα τα όργανα του ΝΑΤΟ ζητά το 1980 να μη περιλαμβάνονται στην κατανομή πιστώσεων “αμφισβητούμενες περιοχές”, “γιατί δημιουργούσαν πολιτικά προβλήματα στο ΝΑΤΟ”. Την υπόδειξη αυτή τα συμμαχικά όργανα θέλησαν να τη διευρύνουν σε κάθε λογικό της όριο, κι έτσι από την εποχή εκείνη η Λήμνος εξαιρέθηκε όχι μόνο από τον προγραμματισμό των πιστώσεων αλλά και από κάθε προγραμματισμό ασκήσεων που διεξαγόταν στο Αιγαίο.

Η Ελληνική αντίδραση στον αποκλεισμό της Λήμνου εκδηλώθηκε, από το 1982 και μετά (μέχρι πρόσφατα - το 1997), με την άρνηση της χώρας μας να μετέχει στα νατοΐκά γυμνάσια που διεξάγοταν στο Αιγαίο - χωρίς τη συμπερίληψη της Λήμνου στον προγραμματισμό τους.

Κυρία - κύριοι, από τα παραπάνω φαίνεται πως οι σχέσεις της χώρας μας με την Ατλαντική Συμμαχία επηρεάζονται άμμεσα από τη σπουδαιότητα των Στενών για τον Δυτικό κόσμο και ιδιαίτερα από το καθεστώς που επικρατεί σε αυτά. Στα επόμενα 10 λεπτά θα προσπαθήσω να σας ενημερώσω για τη συνθήκη του Μοντρέ η οποία καθορίζει το σημερινό καθεστώς των Στενών έτσι ώστε να αντιληφθείτε τη σημασία της για τη χώρα μας καθώς και την ευρύτερη περιοχή.

Συγκεκριμένα θα αναφερθώ στα Στενά, στη Συνθήκη του Μοντρέ και τους όρους της καθώς και στην Εφαρμογή της Συνθήκης μέχρι σήμερα.

1. ΤΑ ΣΤΕΝΑ

α. Το καθεστώς των Στενών ανα τους αιώνες
Με τον όρο “Στενά” επικράτησε να εννοούμε τους δύο στενούς πορθμούς - Βοσπόρου και Ελλησπόντου ή Δαρδανελλίων - με τους οποίους συνδέονται η Μαύρη Θάλασσα και η Μεσόγειος. Η μεγάλη στρατηγική αξία των Στενών βρισκεται στο γεγονός ότι σε αυτή την περιοχή διασταυρώνονται σπουδαίοι χερσαίοι και θαλάσσιοι δρόμοι μεταξύ Ευρώπης, Μ. Ανατολής και Νοτιοδυτικής Ασίας γενικωτερα. Ετσι, όποιος είχε τα Στενά στην κατοχή του κρατούσε τα κλειδιά της ευρύτερης περιοχής και γινόταν ρυθμιστής των εξελίξεων. Το γεγονός αυτό εξήγεί γιατί από πολύ παλιά τα Στενά απετέλεσαν πάντα περιοχή σκληρού ανταγωνισμού.

Πρώτοι οι Ελληνες διέπλευσαν τα Στενά και ίδρυσαν τις αποικίες τους στον Εύξεινο Πόντο (Μαύρη Θόλασσα). Μόλιστα ήταν εκείνοι που έδωσαν τα ονόματα στους δύο πορθμούς. Το 660 μ.Χ. οι Μεγαρείς έκτισαν στην είσοδο του Βοσπόρου την αποικία τους Βυζάντιο. Το 330 μ.Χ. ο Μ. Κωνσταντίνος εγκατέστησε την πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη, στο χώρο του αρχαίου Βυζαντίου. το 1453, με την πτώση της Κωνσταντινούπολης, οι Οθωμανοί εγκατέστησαν εκεί την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας τους και έγιναν κύριοι της περιοχής.

Μέχρι το 1774 ο Εύξεινος Πόντος εθεωρείτο κλειστή Θάλασσα όπου κυριαρχούσαν οι Οθωμανοί καθώς αυτοί, έχοντας τον έλεγχο των Στενών, δεν επέτρεπαν τη διέλευση πλοίων αλλών κρατών. Με την ανάδειξη της Ρωσίας σε μεγάλη δύναμη επετράπη το 1778 (Συνθήκη του “Κιουτσούκ Καιναρτζή) η διέλευση από τα Στενά ξένων πλοίων. Παρά τις εξελίξεις όμως, ο ανταγωνισμός των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής είχε σαν αποτέλεσμα να παραμείνει η περιοχή στα χέρια των Τούρκων και τον περασμένο αιώνα τα Στενά ανεδείχτηκαν σε επίκεντρο του περίφημου “Ανατολικού Ζητήματος”. Τελικά το 1833 η Ρωσία πέτυχε το δικαίωμα του να διαπλέουν πολεμικά της πλοία τα Στενά. Κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η Τουρκία πήρε το μέρος των Κεντρικών Δυνάμεων, “έκλεισε” τα Στενά στις υπόλοιπες Δυνάμεις και οχύρωσε την περιοχή.

β. Η Σύμβαση περι Καθεστώς των Στενών

Στις 24 Ιουλίου 1923 υπεγράφη μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας, Βουλγαρίας, Ελλάδας, Ρουμανίας, Σερβίας, Τουρκίας και Ρωσίας η “Σύμβαση περί του Καθεστώτος των Στενών”. Αυτό έγινε στη Λωζάνη, με βάση το άρθρο 23 της ομώνυμης Συνθήκης. Τα βασικά σημεία της Σύμβασης ήταν τα ακόλουθα.

α. Ουσιαστικά επέρχεται πληρης ελευθερία ναυσιπλοίας και διέλευσης σε καιρό ειρήνης και πολέμου. Ορισμένες περιοριστικές διατάξεις ισχύουν για διέλευση πολεμικών πλοίων και για την περίπτωση που η Τουρκία είναι μετξύ των εμπολέμων.

β. Ουδετεροποιούνται οι ακτές των Στενών, όλα τα νησιά της Προππντίδας, εκτός της Καλολήμνου, καθώς και τα νησιά Σαμοθράκη, Λήμνος, Ίμβρος, Τέννεδος και Λαγούσες.

γ. Ως τοποτηρητής της Σύμβασης συνεστήθη διεθνής “Επιτροπή των Στενών” με έδρα την Κωνσταντινούπολη.

2. Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΜΟΝΤΡΕ

α. Τα γεγονότα πριν τη Συνθήκη

Η Τουρκία, αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, και ιδιαίτερα μετά την αποδοχή της από την Κοινωνία των Εθνών το 1932, άρχισε να αναζητά τροπους να απαλλαγεί από τους όρους που της επεβληθηκαν στα Στενά. Μετά την καταγγελία εκ μέρους της Γερμανίας των όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών το 1935, οι τουρκικές αξιώσεις άρχισαν να γίνονται πιο έντονες. Οι Τούρκοι πολιτικοί πίεζαν τα συμβαλλόμενα μέρη της Λωζάννης για μια νέα συνδιάσκεψη, ευνοική των στόχων τους όπως ήλπιζαν. Το 1936 η Ιταλική επίθεση στην Αιθιοπία έγινε ο καταλύτης των εξελίξεων. Η Μ. Βρεττανία, η οποία απέκρουε ως τότε τα τουρκικά αιτήματα για αναθεώρηση του Καθεστώτος των Στενών, άρχισε να γίνεται ευνοικότερη. Οι Αγγλοι είχαν σαν σκοπό να προσεταιριστούν την Τουρκία προετοιμαζόμενοι για μιά πιθανή αναμέτρηση με την Ιταλία στη Μεσόγειο.

Παράλληλα η ΕΣΣΔ υποστήριζε το τουρκικό αίτημα διότι απέβλεπε σε δικά της ωφέλη. Ο περιορισμός διάπλου πολεμικών πλοίων των Δυτικών δυνάμεων στον Εύξεινο Πόντο συνέφερε την ΕΣΣΔ καθώς είχε μεταβάλλει τη Μαύρη Θάλασσα ουσιαστικά σε Σοβιετική λίμνη.

Εντελώς παράδοξα, τουλάχιστον για τα σημερινα δεδομένα, και η Ελλάδα ευνοούσε τα τουρκικά αιτήματα για αναθεώρηση του καθεστώτος των Στενών. Αυτό μπορεί να αναζητηθεί στο γενικότερο κλίμα “ειρηνικής συνύπαρξης” που εγκαινίασε ο Ε. Βενιζέλος το 1928 και κορυφώθηκε με τη συνθήκη του 1930 καθώς και τις εμπορικές συμβάσεις του 1933 και 1934. Χαρακτηριστικό του κλίματος που επικρατούσε ανάμεσα στις δύο χώρες είναι το γεγονός της προώθησης τουρκικών δυνάμεων στην Ανατολική Θράκη το Μάρτιο του 1932. Σκοπός αυτής της κίνησης ήταν η αποτροπή πιθανής Βουλγαρικής αιφνιδιαστικής ενέργειας εναντίον της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του φιλοβενιζελικού κινήματος της εποχής.

Ετσι τον Ιούλιο του 1936 συνήλθε διεθνής διάσκεψη στο Μοντρέ της Ελβετίας στην οποία έλαβαν μέρος όλες σχεδόν οι χώρες που υπέγραψαν τη Συνθήκη της Λωζάνης.

β. Το νέο Καθεστώς των Στενών

Αρχικά η Τουρκία ζήτησε την κατάργηση όλων αναξαιρέτως των περιορισμών στα Στενά καθώς και την πλήρη αποκατάσταση της κυριαρχίας της στην περιοχή. Η κατάληξη της συνδιάσκεψης μπορεί να μη δικαίωσε απόλυτα τους τουρκικούς πόθους αλλά απετέλεσε ουσιαστικά νίκη της Τουρκίας. Τα κυριότερα σημεία του νέου καθεστώτος ήταν:

α. Καταργήθηκε η ουδετερότητα των Στενών. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το ίδιο απόγευμα της υπογραφής της συνθήκης 30.000 Τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να εγκαθίστανται στην αφοπλισμένη ζώνη.

β. Καταργήθηκε, η διεθνής Επιτροπή των Στενών και οι Τούρκοι απέμειναν μόνοι και απόλυτοι τοποτηρητές του νέου καθεστώτος.

γ. Η διέλευση εμπορικών πλοίων παρέμεινε ελεύθερη σε καιρό ειρήνης. Ομως αν η Τουρκία ήταν εμπόλεμος αποκλείονται του διάπλου πλοία με εχθρική σημαία.

δ. Η διέλευση πολεμικών πλοίων σε καιρό ειρήνης γίνεται ελεύθερα βάσει περιορισμών όμως τύπου και χωρητικότητας. Επίσης για πρώτη φορά ίσχυσε ειδικό καθεστώς για πολεμικά πλοία που ανήκουν σε παράκτιες χώρες του Εύξεινου Πόντου. Παράλληλα εάν η Τουρκία είναι εμπόλεμος έχει το δικαίωμα να ρυθμίζει κατά βούληση τη διέλευση πολεμικών πλοίων.

Οι γενικότερες διατάξεις της συνθήκης αντικατοπτρίζουν την κατάσταση της διεθνούς πολιτικής στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Ουσιαστικά όμως η συνθήκη αποτελεί νίκη των τουρκικών και σοβιετικών συμφερόντων. Η Τουρκία επανέκτησε την κυριαρχία των Στενών , ενώ η ΕΣΣΔ αξασφάλισε τη ναυτική ηγεμονία του Εύξεινου Πόντου. Με το διαχωρισμό δικαιωμάτων παρακτίων και μη κρατών, πρωταρχικός σκοπός της συνθήκης ήταν να μη γίνει ο Εύξεινος Πόντος χώρος ναυτικού ανταγωνισμού. Ετσι επιβάλλονταν σοβαροί περιορισμοί στην είσοδο “δυτικών” πολεμικών στο Εύξεινο Πόντο.

Η Συνθήκη του Μοντρέ υπεγράφη στισ 20 Ιουλίου 1936. Τα συμβαλλόμενα κράτη ήταν η Γαλλία, η Μ. Βρετανία, η ΕΣΣΔ, η Τουρκία, η Ελλάδα, η Βουλγαρία και η Γιουγοσλαβια. Η Ιαπωνία την προσυπέγραψε το 1937, η δε Ιταλία το 1938 καταθέτοντας τις επιφυλάξεις της για τους όρους της. Με δεδομένο το γεγονός οτι η Συνθήκη περιελάμβανε τα κράτη που επέγραψαν το 1923 τη Συνθήκη της Λωζάνης, οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να την προσυπογράψουν. Αντίθετη ήταν η περιπτωση της Ρουμανίας που μπορούσε να υπογράψει αλλά δεν το έκανε.

γ. Η Συνθήκη του Μοντρέ και η Ελλάδα

Πέρα από τις διεθνείς επιδράσεις και επιπτώσεις, η Συνθήκη του Μοντρέ είχε έμμεσα αλλά καταλυτικά αποτελέσματα στη στρατιωτική ισορροπία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ενα γεγονός που ανεδείχθη κυρίαρχο στο χώρο του Βορείου Αιγαίου, μερικές δεκαετίες αργότερα.

Σύμφωνα με την Τουρκική άποψη, η Συνθήκη του Μοντρέ δεν επεδίωκε να καταργήσει τις Ελληνικές υποχρεώσεις στην ευρύτερη περιοχή των Στενών που περιγράφονται από τη Συνθήκη της Λωζάνης. Αυτό διότι η Συνθήκη του Μοντρέ σκόπευε αποκλειστικά να εξυπηρετήσει την ασφάλεια της Τουρκίας και μόνο. Παράλληλα, ενώ προβλέπεται ρητά η λήξη του αφοπλισμού/ουδετερότητας των Στενών, δεν γίνεται συγκεκριμμένη αντίστπιχη μνεία για ελληνικό δικαίωμα εξοπλισμού της Λήμνου και της Σαμοθράκης. Ετσι, πάντα σύμφωνα με την τουρκική ερμηνεία, η Ελλάδα συνεχίζει να δεσμεύεται από τη Συνθήκη της Λωζάνης στο να διατηρεί τα δύο αυτά νησιά πλήρως αποστρατικοποιημένα.

Αντίθετα, η Ελλάδα υποστηριζει ότι έχει κάθε νομικό δικαίωμα να οχυρώσει τα δυό νησιά. Ετσι από το 1960 και ιδιαίτερα μετά το 1974 η χώρα μας άρχισε να εξοπλίζει και να ενισχύει στρατιωτικά τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη. Ιδιαίτερα η Λήμνος, που δεσπόζει της εξόδου των Στενών στη Μεσόγειο, αποτελεί το προπύργιο του ελληνικού αμυντικού σχεδιασμού στο Βόρειο Αιγαίο. Αυτός εξάλλου είναι ο λόγος για τον οποίο η χώρα μας αρνείται τη συμμετοχή της σε ασκήσεις του NATO στην περιοχή του Β. Αιγαίου. Σε σχετικές ασκήσεις η Συμμαχία εξειρεί τη Λήμνο από τον αμυντικό σχεδιασμό της μετά από επιμονή της Τουρκίας. Με αυτό τον τρόπο τυχόν ελληνική συμμετοχή θα νομιμοποιούσε ουσιαστικά τους τουρκικούς ισχυρισμούς.

Η αρχική υποχρέωση της χώρας μας για αποστρατικοποίηση των νησιών αυτών βασιζόταν όπως είδαμε στη Συνθήκη της Λωζάννης. Ομως το άρθρο 23 της Λωζάννης υποκαταστάθηκε από τη Συνθήκη του Μοντρέ. Στο προοίμιο της τελευταίας σαφώς αναφέρεται ότι τα συμβαλλόμενα μέρη “αποφάσισαν να υποκαταστήσουν την παρούσα σύμβασιν είς την σύμβασιν την υπογραφείσα εν Λωζάννη τη 24 Ιουλίου 1923”. Εξ άλλου, τέτοια βούληση υποκατάστασης προκύπτει τόσο από τις προπαρασκευαστικές εργασίες της Συνθήκης του Μοντρέ, όσο και από τις τουρκικές ενέργειες και δηλώσεις που ακολούθησαν την υπογραφή της. Ολα τα κράτη που μετείχαν στη Συνθήκη και ιδιαίτερα η Τουρκία, αναφέρονταν συνεχώς στην ολική υποκατάσταση του άρθρου 23 της Λωζάννης. Παράλληλα, η Τουρκία οχύρωσε την Ιμβρο και την Τένεδο, που αποτελούν μέρος του ευρύτερου αμυντικού συστήματος των Στενών, ενώ Τούρκοι επίσημοι δήλωναν ότι η Ελλάδα είχε αντίστοιχα δικαιώματα για τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη. Χαρακτησιστική είναι η δήλωση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Rustu Aras, αρχηγού της τουρκικής εθνικής αντιπροσωπείας στο Μοντρέ, ο οποίος είπε στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση, στις 31 Ιουλίου 1936:

“Οι διατάξεις που αναφέρονται στα νησιά Λήμνος και Σαμοθράκη, τα οποία ανήκουν στη γειτόνισσα και φίλη Ελλάδα, και που ήσαν αποστρατιωτικοποιημένα με βάση τις σχετικές διατάξεις της Σύμβασης της Λωζάννης, καταργούνται κι αυτές από τη Σύμβαση του Μοντρέ”.

Τέλος, όταν η χώρα μας προχώρησε μέσα στη δεκαετία του 1930 σε αρχικά βήματα για την επαναστρατικοποίηση των δύο νησιών, δεν υπήρξε καμμία αντίρρηση ή διαμαρτυρία από μέρους των συμβαλλομένων κρατών στο Μοντρέ και ιδιαίτερα της Τουρκίας.

3. ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΡΕ

α. ΕΣΣΔ - ΗΠΑ

Η Συνθήκη του Μοντρέ εφαρμόστηκε με επιτυχία μέχρι το 1940, χρόνο κατά τον οποίο η ΕΣΣΔ ανακίνησε το θέμα των Στενών. Στις 26 Νοεμβρίου 1940, ο υπουργός εξωτερικών της Μολότωφ υπέβαλε ανεπιτυχώς προτάσεις στη Γερμανία για εγκατάσταση σοβιετικών στρατιωτικών και ναυτικών δυνάμεων στα Στενά.

Μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμίου Πολέμου, η σκυτάλη για την εγαρμογή ή αναθεώρηση του Μοντρέ περνά ουσιαστικά στους δύο μονομάχους που ήδη άρχισαν να διαφαίνονται στην παγκόσμια αρένα. Κατά τη συνδιάσκεψη του Πότσδαμ τον Ιούλιο του 1945, η ΕΣΣΔ ζήτησε την άμεση αναθεώρηση της Συνθήκης του Μοντρέ. Οι ΗΠΑ, παραδόξως, αποδέχθηκαν την πρόταση αλλά σε πνεύμα τελείως αντίθετο με αυτό των Σοβιετικών. Η αναθεώρηση δεν προχώρησε. Τον Αύγουστο του 1946, η ΕΣΣΔ προτείνει στην Τουρκία κοινή άμυνα για τα Στενά αλλά παρέμβαση των ΗΠΑ απορρίπτει τέτοια λύση. Οι Σοβιετικοί δηλώνουν ότι αποσύρονται από κάθε διεθνή αυνδιάσκεψη για τα Στενά. Το 1947, με την εφαρμογή του “Δόγματος Τρούμαν”, οι ΗΠΑ υποστήριξαν έμμεσα το καθεστώς των Στενών και έτσι η Συνθήκη παρέμεινε ακέραια. Το 1956 η Συνθήκη ανανεώτηκε “αυτόματα” βάσει του καταστατικού της χώρις καμμία άλλη παρέμβαση των Σοβιετικών.

Ομως, μετά την ανάπτυξη των Σοβιετικών ναυτικών δυνάμεων στα μέσα της δεκαετίας του 1960, η ΕΣΣΔ άρχισε να θέτει σταδιακά το Μοντρέ σε δοκιμασία. Το 1968 έστειλε μέσω των Στενών στη Μεσόγειο δύο ελικοπτεροφόρα κλάσεως ΜΟΣΚΒΑ. Το 1976 η Σοβιετική πρόκληση κορυφώθηκε με τη διέλευση του πολεμικού ΚΙΕΒΟ που πρακτικά ήταν ένα είδος αεροπλανοφόρου. Η Συνθήκη του Μοντρέ απαγορεύει ρητά τη διέλευση πλοίων “που σκοπό έχουν πρωτίστως τις επιχειρήσεις αεροσκαφών”, αλλά οι Σοβιετικοί χαρακτήρισαν το ΚΙΕΒΟ σαν “ανθυποβρυχιακό καταδρομικό”. Οι Τούρκοι μαζί με τις ΗΠΑ, αποδέχθηκαν το λογοπαίγνιο και έτσι δεν τέθηκε υπο αμφισβήτηση το καθεστώς του Μοντρέ.

Από τη μεριά τους, οι ΗΠΑ τηρούν μέχρι σήμερα τη Συνθήκη μολονότι δεν την έχουν υπογράψει. Πέρα από το γεγονός ότι οι αμερικανοί αποδέχτηκαν τη διέλευση του ΚΙΕΒΟ, εξασκούν κι αυτοί μέσα στα πλαίσια της Συνθήκης τα δικαιώματά τους. Κάθε χρόνο στέλνουν στον Εύξεινο Πόντο μικρούς στολίσκους αντιτορπιλικών τους για σύντομες επισκέψεις, επιβεβαιώνοντας έτσι το δικαίωμα της Δύσης να στέλνει πολεμικά της στην περιοχή.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αναμενόταν μία ακόμη ισχυρή δοκιμασία της Συνθήκης που ίσως γινόταν αιτία μερικής αναθεώρησης ή ολικής αντικατάστασής της. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 η ΕΣΣΔ κατασκεύαζε στα ναυπηγεία του Ευξείνου Πόντου “συμβατικά” αεροπλανοφόρα. Ολοι περίμεναν ότι οι Σοβιετικοί θα προωθούσαν τα πλοία αυτά στη Μεσόγειο με όλες τις συνέπειες μιάς τέτοιας ενέργειας για το καθεστώς των Στενών. Ομως η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, πρόλαβε μια τέτοια εξέλιξη. Η σημερινή Ρωσία, κάτω από την παγκόσμια μονοκρατορία των ΗΠΑ δεν φαίνεται πρός το παρόν να έχει τέτοιες βλέψεις. Ηδη το ναυτικό της στον Ευξείνο Πόντο λειτουργεί κάτω από σκληρές αν όχι απελπιστικές συνθήκες. Επίσης ο καινούργιος παράγοντας στην περιοχή η Ουκρανία, δεν έχει θέσει θέμα αναθεώρησης του Μοντρέ καθώς είναι απασχολημένη με τα εσωτερικά της προβλήματα.

β. Τουρκία - Ρωσία

Σήμερα η Τουρκία είναι εκείνη που προσπαθεί να επωφεληθεί τα μέγιστα ερμηνεύοντας κατά το δοκούν το “γράμμα” της Συνθήκης. Πέρα από τις γνωστές της θέσεις για τη Λήμνο και Σαμοθράκη, θεωρεί τις ρυθμίσεις του Μοντρέ για διέλευση εμπορικών πλοίων “τεχνικά ξεπερασμένες”. Ετσι προχώρησε από την 1η Ιουλίου 1994 σε μονομερή αφαρμογή νέων κανόνων ναυσιπλοίας στα Στενά, οι οποίοι σύμφωνα με τους Τουρκικούς ισχυρισμούς δεν έρχονται σε αντίθεση με το Μοντρέ. Αυτές οι ρυθμίσεις προβλέπουν ειδικές οδηγίες και περιορισμούς ναυσιπλοιας κατά την κρίση των τουρκικών αρχών σε όλα τα εμπορικά πλοία το φορτίο των οποίων χαρακτηρίζεται “επικίνδυνο” (φυσικό αέριο, πετρέλαιο, πυρηνικά καύσιμα κλπ.). Σύμφωνα με την τουρκική άποψη οι νέες αυτές ρυθμίσεις θεσπίζονται για την προστασία του περιβάλλοντος και την αποφυγή ατυχημάτων και μόνο. Πέρα όμως από τις όψιμες περιβαλλοντολογικές της ανησυχίες, η Αγκύρα δεν ακολούθησε τα διεθνή πρότυπα για την επιβολή των νέων ρυθμίσεων. Παράλληλα, οι θέσεις της έρχονται σε άμεση αντίθεση με τα συμφέροντα της Ρωσίας, η οποία διακινεί σε πολύ μεγάλες ποσότητες “επικίνδυνα φορτία” μέσω των Στενών. Η τελική αντίδραση της Μόσχας, μετά από αλλεπάλληλα διπλωματικά διαβήματα, ήταν έντονη καθώς κάλεσε τα εμπορικά της πλοία να αγνοήσουν ευθέως τους “απαράδεκτους τουρκικούς περιορισμούς”.

Βέβαια, η Τουρκική θέση, πέρα από όποια σχέδια απόλυτης κυριαρχίας στα Στενά, έχει μακρύτερες βλέψεις. Αποτελεί συγχρόνως και κίνηση έμμεσου εκβιασμού των Δυτικών οι οποίοι στηρίζονται ενεργειακά και στα ρώσικα “επικίνδυνα φορτία” που διαπλέουν τα Στενά. Με αυτό τον τρόπο, η Τουρκία σχεδιάζει να “εκβιάσει” τους Δυτικούς αναδυκνείοντας τα Στενά σαν σημείο πιθανής τριβής, έτσι ώστε αυτοί να υποστηρίξουν έναν αγωγό αερίου/πετρελαίου που θα περνά μέσα από το έδαφος της. Κάτι τέτοιο όμως θα έχει άμεσο αντίκτυπο και στη χώρα μας αφού ο ρωσικός αγωγός πετρελαίου σχεδιάζεται να περάσει από την ελληνική Θράκη.

Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, δεν είναι καθόλου απίθανο τα Στενά να ξαναγίνουν το επίκεντρο ενός νέου “Ανατολικού Ζητήματος” με άγνωστες προεκτάσεις αλλά και καινούργιες προκλήσεις για τους παράγοντες της περιοχής.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ ΞΕΚΙΝΑ Η ΠΡΟΣΘΕΣΗ ΔΙΟΤΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΤΟ «Κ» ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΔΗΛΑΔΗ Ο ΚΕΜΑΛ ΊΔΡΥΣΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΟΥΛΤΑΝΟ.

Νοέμβριος 1918, το θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ στα ανοικτά της Κωνσταντινούπολης. Στο βάθος η Αγία Σοφία.
Μάιος 1919, ο Ελληνικός στρατός αποβιβάζεται στο « Τίμιο Χώμα και Ιερό των Ιώνων την όμορφη γή » στη Σμύρνη , υλοποιόντας όνειρα πολλών ετών των Ελλήνων. Εικόνες που προκαλούν εθνική έξαρση αναλογιζόμενοι τις μεγάλες στιγμές που έζησε η Ελλάδα μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Κύριοι , θα σας πληροφορίσω για την συνθήκη των Σεβρών τον Αύγουστο του 1920 η οποία θα κατοχυρώσει υπέρ της Ελλάδας τα πατρογονικά αυτά εδάφη ώστε να κατανοήσετε την σημασία που είχε για τις εμπλεκόμενες χώρες και ειδικότερα για την Ελλάδα. H Ελλάδα όμως των « Δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών » δεν θα κρατήσει για πολύ και επειδή η Ιστορία όχι μόνο συνεχίζεται αλλά και επανα-λαμβάνεται είμαι σίγουρος ότι το θέμα δεν θα αφήσει κανένα αδιάφορο, γεγονός το οποίο θα βοηθήσει να εντοπίσουμε τα λάθη που οδήγησαν στην μη πραγματοποίηση της Μεγάλης Ιδέας και θα αποτρέψει να επαναληφθούν παρόμοια στο μέλλον. Γι’ αυτό τον λόγο θα αναφερ-θούμε αρχικά στις διπλωματικές εξελίξεις της εποχής και κατόπιν θα εξετάσουμε τη συνθήκη της ειρήνης

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ.

Α. Ο Ρόλος των Συμμαχικών Δυνάμεων.

Αναμφίβολα η Ελλάδα του 1920 βρέθηκε στο μεταίχμιο μιάς εποχής. Ο πόλεμος είχε γι’ αυτή μεγαλύτερη διάρκεια από την υπόλοιπη Ευρώπη , ο ανταγωνισμός των Δυνάμεων για τον καθορισμό των σφαι-ρών επιρροής τους στην Ανατολή ήταν σφοδρός.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες σύμφωνα με το πιστεύω του προέδρου Ουίλσον , για αυτοδιάθεση των λαών, αντιτίθονταν κατηγορηματικά στην απόσπαση εδαφών από την Τουρκία και εμφανίζονταν δημόσια να καταγγέλουν τη μυστική αποικιοκρατική διπλωματία. Όμως σε ανε-πίσημες επαφές τους με τους ιθύνοντες των Ευρωπαικών κυβερνήσεων, διαμαρτύρονταν για τον αποκλεισμό τους από την εκμετάλλευση των πετρελαιοφόρων περιοχών της Ανατολής.
Η Ρωσία ως Σοβιετική Ένωση πλέον είχε απαρνηθεί τις τσαρικές βλέψεις σε βάρος της Τουρκίας και έβλεπε τον αγώνα των Τούρκων ως αντιμπεριαλιστικό και απελευθερωτικό παραγνωρίζοντας τον Εθνικό -Αλυτρωτικό χαρακτήρα του Ελληνικού Αγώνα.
Η Ιταλία αισθανόταν ότι η Ελλάδα της έχει κόψει τον δρόμο προς την Μικρά Ασία έτσι ήταν πρόθυμη να ταχθεί στο πλευρό των Τούρκων τορπιλίζοντας την Ελληνική παρουσία στην περιοχή.
Η Γαλλία είχε εναποθέσει στην Αγγλία την ρύθμιση του Τουρκι-κού θέματος , προσδοκώντας στην υποστήριξη της γενικά αλλά ειδι-κότερα στην εκμετάλλευση των πετρελαίων της Μοσούλης. Όμως διαφοροποιούσε την στάση της κάθε φορά που έκρινε πως η απομά-κρυνση από την κοινή συμμαχική τακτική ευνοούσε τα Γαλλικά συμφέ-ροντα. Με την πτώση της κυβέρνησης Κλεμανσώ , οι οικονομικοί κύκλοι που επηρέαζαν την νέα κυβέρνηση Μιλεράντ , προβλέποντας την τελική νίκη των Τουρικών Εθνικιστικών Δυνάμεων προσανα-τολίζονταν προς τον Κεμάλ.
Η Αγγλία κύριος ρυθμιστής του μέλλοντος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας , αντιμετώπιζε αρκετά εσωτερικά προβλήματα , που δεν της επέτρεπαν να συνεχίσει την στρατιωτική προσπάθεια στον χώρο της Εγγύς Ανατολής. Απέβλεπε επομένως στην επιβολή των συμφε-ρόντων της μέσω του Ελληνικού στρατού όπου πίστευε ότι θα επι-κρατούσε τελικά

Β. Προκαταρτική Δραστηριότητα.

Μετά το πέρας του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, συγκροτήθηκε το Συνέδριο Ειρήνης των Παρισίων , που άρχισε τις εργασίες του στις 18 Ιανουαρίου 1919 και τελείωσε στις 21 Ιανουαρίου 1920. Σκοπός του Συνεδρίου ήταν ο διακανονισμός των διαφόρων εκκρεμοτήτων που είχαν προκύψει μεταξύ νικητών και ηττημένων του πολέμου και η υπογραφή Συνθηκών Ειρήνης. Στα πλαίσια λοιπόν των εργασιών του Συνεδρίου , υπογράφτηκαν οι Συνθήκες των Βερσαλιών ( 28-6-1919 ) με την Γερμανία, του Αγίου Στεφάνου ( 10-9-1919 ) με την Αυστρία και του Νειγύ ( 27-11-1919 ) με την Βουλγαρία. Το πλέγμα όμως των συγκρουομένων συμφερόντων των νικητριών Δυνάμεων για δημιουρ-γία σφαιρών επιρροής, σε συνδιασμό με το γεγονός ότι η Ελλάδα συμ-μετείχε στον Πόλεμο χωρίς προηγούμενη συμφωνία των διεκδικήσεών της, εμπόδισε παρόμοιο διακανονισμό για την Τουρκία κατά την διάρκεια του Συνεδρίου.
Μετά την λήξη λοιπόν των εργασιών του Συνεδρίου διαμορφώ-νεται ένα τεράστιο διπλωματικό παρασκήνιο με πρωταγωνίστριες τις μεγάλες δυνάμεις, Αγγλία - Γαλλία - Ιταλία, όπου κυριαρχεί κλίμα αοριστίας και ασαφών υποσχέσεων για ικανοποίηση των Ελληνικών συμφερόντων
Η Αγγλία πρότεινε να δοθεί στην Ιταλία η νότιος Ανατολία και στην Ελλάδα το υπόλοιπο βιλαέτο του Αιδινίου, επειδή θεωρούσε ότι επιβαλόταν ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και έβλεπε την Ελλάδα αν όχι σαν τον πιθανό διάδοχο, τουλάχιστον σαν ισχυρό δορυφόρο της Μεγάλης Βρετανίας σ’ ένα χώρο που ανέκαθεν υπήρχαν πάγια οικονομικά συμφέροντα του Βασιλείου.
Η Γαλλία αντιδρά όταν προτείνεται από την Αγγλία η δημιουργία ενιαίων κρατών στη Σμύρνη( Αρμενικό - Ελληνικό ).
Η Αμερική δηλώνει ότι δεν έχει καμμία αξίωση στην Ανατολή εκτός από την κηδεμονία του κράτους της Αρμενίας και τούτο για ανθρωπιστικούς και μόνο λόγους.
Η Τουρκία με αντιπροσωπεία της, επικεφαλής της οποίας είναι ο Βεζύρης Δαμάτ Φερίτ, ζητά την διατήρηση του STATUS QUO της Τουρκίας πριν τον πόλεμο, η πρόταση όμως δεν γίνεται δεκτή από τους Συμμάχους.
Η Ελλάδα φαίνεται να είναι ικανή να κηδεμονεύσει την διασπα-σμένη Τουρκία και ο Βενιζέλος προτείνει διεθνοποίηση της Κων/λης. Τον Απρίλιο του 1920 στο Σαν Ρέμο στην επόμενη σύσκεψη του Συ-νεδρίου Ειρήνης, αποφασίζεται η πενταετής ελληνική κυριαρχία της Σμύρνης με την δημιουργία τοπικής Βουλής και απορρίπτεται η Ελ-ληνική πρόταση για διεθνοποίηση της Κων/λης. Η απόφαση αυτή προ-καλεί την ατίδραση της Τουρκικής αντιπροσωπείας. Δίνεται περιθώριο στην Τουρκία για αντιπρόταση η οποία όμως δεν υποβάλλεται ποτέ αλλά αντίθετα ο Σουλτάνος υπό την απειλή της απώλειας των κυρι-αρχικών του δικαιωμάτων αποδέχεται την συμμαχική πρόταση του Σαν Ρέμο. Η πολιτική κατάσταση στην Τουρκία χαρακτηρίζεται από την τυπική άσκηση της εξουσίας από τον Σουλτάνο και την εκρηκτική ανάπτυξη του κινήματος του Κεμάλ Ατατούρκ , ο οποίος στην ουσία κρατά τις τύχες της χώρας στα χέρια του.

Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ.

Α. Κύρια άρθρα.

Τελικώς μετά από τις συσκέψεις προετοιμασίας, στις 10 Αυγού-στου του 1920 στη μεγάλη αίθουσα του Δημαρχείου των Σεβρών όλοι οι αντιπρόσωποι των Συμμάχων υπέγραψαν , 19 μήνες μετά την ανα-κωχή, τη Συνθήκη Ειρήνης με την Τουρκία.
Η συνθήκη χωρίζεται σε 13 μέρη με τα κυριότερα από τα οποία ορίζονται τα ακόλουθα :
1) Η παραμονή της Κων/λης υπό όρους, στην κυριαρχία του Σουλτάνου.
2) Η προσάρτηση στην Ελλάδα, της Ανατολής Θράκης και των νησιών του Αιγαίου πλήν των Δωδεκανήσων τα οποία παραχω-ρούνται στην Ιταλία.
3) Η αναγνώριση στην Ελλάδα κυριαρχικών δικαιωμάτων στην περιοχή της Σμύρνης, με ψιλή μόνο άσκηση της Σουλτανικής επικυριαρχίας. Συγκεκριμένα η Ελληνική Κυβέρνηση θα ήταν υπεύθυνη για την διοίκηση της Σμύρνης, θα διατηρούσε εκεί τις αναγκαίες στρατιωτικές δυνάμεις για την τήρηση της ασφάλειας και της τάξης και τέλος θα ίδρυε τοπικό Κοινοβούλιο. Σημαντικότερο όμως γεγονός είναι ότι μετά από πέντε χρόνια από την υπογραφή της συνθήκης, το τοπικό Κοινοβούλιο θα μπορούσε με ψήφισμα κατά πλειοψηφία, να ζητήσει από το Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών, η πόλη της Σμύρνης να περιέλθει οριστικά στο Βασίλειο της Ελλάδος.
4) Η δημιουργία ανεξαρτήτων κρατών, από εδάφη της παλαιάς Οθωμανικής Αυτοκρατίας, όπως η Αρμενία, το Κουρδιστάν, η Συρία, η Μεσσοποταμία και η Παλαιστίνη.
5) Η πλήρης ελευθερία ναυσιπλοοίας των Στενών ( τα οποί-α θα έμεναν ανοχύρωτα ) που θα εξασφάλιζε ειδική επιτροπή, στην οποία μέλος ήταν και η Ελλάδα.
6) Ο αφοπλισμός της Τουρκίας με τη διατήρηση 50.000 μό-νο ανδρών, συμπεριλαμβανομένης και της Χωροφυλακής που αποτε-λείται από 35.000 άνδρες.
Στα πλαίσια της Συνθήκης των Σεβρών υπογράφονται και τρείς επί μέρους Συνθήκες οι οποίες είχαν μεγάλο διπλωματικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Συγκεκριμένα υπογράφονται :
1) Η Συνθήκη της Θράκης με την οποία μεταβιβάζονται στην Ελλάδα τα κυριαρχικά δικαιώματα των εδαφών της Θράκης, που είχε παραχωρήσει η Βουλγαρία με την Συνθήκη του Νειγύ στους Συμ-μάχους.
2) Η Συνθήκη της προστασίας των Εθνικών Μειονοτήτων στην οποία καθιερώνεται η προστασία των δικαιωμάτων ζωής, ελευ-θερίας, θρησκείας και γλώσσας στους λαούς των χωρών, που προ-σαρτώνται στην Ελλάδα.
3) Η Συνθήκη περί της Δωδεκανήσου οπου η Ιταλία παραι-τείται υπέρ της Ελλάδας, από τα κυριαρχικά της δικαιώματα στα Δωδε-κάνησα , πλην της Ρόδου.

Β. Αποτελέσματα.

Η υπογραφή της Συνθήκης , γίνεται δεκτή στην Ελλάδα με εκδη-λώσεις ενθουσιασμού και με συναισθήματα έντονης υπερηφάνειας. Τα αποτελέσματα από πρώτη ματιά είναι προφανή. Πραγματώνεται σε μεγάλο βαθμό η ιδέα της Ελλάδας των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Η χώρα αποκτά την μεγαλύτερη έκταση στην Νεώτερη Ιστορία της ( 150.833 τετρ. χιλιόμετρα πλήν της ζώνης της Σμύρνης ) και πληθυσμό περισσότερο από 5,5 εκατ. κατοίκους.
Μέσα στο κλίμα των πανηγυρισμών λίγοι ήταν εκείνοι που είχαν συνειδητοποιήσει , ότι η υπογραφή της ειρήνης ισοδυναμούσε για την Ελλάδα με την συνέχιση του πολέμου. Πραγματικά η Συνθήκη των Σεβρών τα προβλέπει και τα κανονίζει όλα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, από αυτή την άποψη αποτελεί διπλωματικό κομψο-τέχνημα εμφάμιλλο με τις περίφημες πορσελάνες της πόλης. Ένα μόνο πράγμα δεν προβλέπει και δεν κανονίζει, το πως θα αναγκαστούν οι Τούρκοι να υποταχθούν στους όρους όπου με τόσους κόπους και τόσες συζητήσεις κατόρθωσε να επιτύχει η Ελληνική πλευρά.
Η Συνθήκη των Σεβρών αν τελικά εφαρμοζόταν θα εξαφάνιζε την Τουρκία ως χώρα. Χαρακτηριστικό γεγονός είναι ότι δεν επικυρώθηκε από κανένα Εθνικό κοινοβούλιο των Συμμάχων, ούτε φυσικά της Τουρκίας, παρά μόνο από το Ελληνικό Κοινοβούλιο σε μιά πανηγυρική Συνεδρίαση.
Μέσα σ’ αυτή την αδιαφορία των συμμαχικών δυνάμεων, αναλαμβάνει η Ελλάδα να επιβάλει επί της Τουρκίας τους όρους της συνθήκης. Το μοναδικό εμπόδιο για την εφαρμογή της, ακούει στο όνομα Μουσταφά Κεμάλ με την πολιτική και στρατιωτική του οργάνωση. Ο τελευταίος απευθύνει διάγγελμα στο Τούρκικο λαό με το οποίο χαρακτηρίζει την χώρα του, ως ευρισκόμενη υπό διεθνή διωγμό και καλεί όλους τους Τούρκους σε μεγάλο αγώνα.
Είναι προφανές οτι κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο μόνος παρά-γοντας που θα μπορούσε να επιβάλει τους όρους της Συνθήκης ήταν ο Ελληνικός στρατός με την ανάληψη εκστρατείας μεγάλης κλίμακας, με σκοπό την συντριβή των Κεμαλικών δυνάμεων. Μιας τέτοιας έκτασης όμως επιχείρηση απαιτούσε τεράστια κονδύλια για εξοπλισμούς και υποστήριξη, που η Ελλάδα δεν μπορούσε να διαθέσει χωρίς την βοή-θεια των συμμάχων.
Επομένως Συνθήκη της Ειρήνης των Σεβρών ήταν μάλλον πρόξενος πολέμου παρά Ειρήνης. Η Ελλάδα πέτυχε στην επιφάνεια μια ωραία συνθήκη, κατά βάθος όμως ένα σκληρό και αδυσώπητο πόλεμο. τον οποίο αναγκάστηκε να διεξάγει μόνη της, χωρίς καμμία συμμαχική βοήθεια με τα γνωστά αποτελέσματα.

Συμπερασματικά λοιπόν θα λέγαμε οτι η στιγμιαία επιτυχία δεν εξασφαλίζει και μακροπρόθεσμα ευνοικά αποτελέσματα, η στάση δε της Ελλάδος πρίν, κατά την διάρκεια και μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών αποτελεί, γιά όλους τους Έλληνες, παράδειγμα προς αποφυγή. Κύριοι και στις μέρες μας υπογράφονται συνθήκες και γίνονται συμφωνίες και επειδή η Ιστορία όχι μόνο συνεχίζεται αλλά και επαναλαμβάνεται, πρέπει πάντοτε να την γνωρίζουμε και να διδασκόμαστε από αυτή.

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

quote:

---

Αδελφε stits συνελθε.Μονο το αγαθαγγελος αμφισβητω.
<<Πιστευε και μη ερευνα>> ??? Μα σε αυτες τις 90 σελιδες ερυνα γινεται.Ειμαστε πιστοι που ερευνουμε τις γραφες νομιζα τοσο καιρο.

---

----------------------
There are 10 types of people, those who know binary and those who don't.

quote:

---

Δίς τρισάριθμος χιλιαντάδος νόει, όταν τέρμα φέρωσιν, σύν έβδομον αιώνα, ξανθόν γένος ορμήται πρός Βυζάντιον τάχα πρός γενής ανακτόρων διχθήση.
Όδε πύλη θρήνησον επ’ άκρα νέμων στέφος γάρ εν σοί, τό στέφος όταν άρη, πρός ύψος ήξω τήν πατηθείσαν χάριν, έφευροί μοι καί κόψατε καί τέλος αλαζόνας. οπηνίκα μέν εις Άδην τρέχειν πάντας τοίς εν τάφοις σπεύδοντας έξω, των δυσσεβών συστήματα κόπτετε ξίφος, φεύ σοί Πελοπόννησος πολεμηθήση, ούχ, ως ξένος κίνδυνος, άλλ’ οικείως, πλείστα κόλα μένουσιν εις εξαμίλει.
Γότθου συριγμός υιόν της Άγαρ φεύμα, όγε τρισαθλιόματος ύδατος του αλφαίως, ώ τών συμφορών τής νήσου τής Ελλάδος ! μάλλον και τα πρώτιστα πάση τή κτίσει.

---

----------------------
There are 10 types of people, those who know binary and those who don't.

ΤΩΡΑ ΠΟΥ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΕΧΕΙ ΣΤΥΛΩΣΕΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΣΟΝΕΛΦΕΛΝΤ (ΠΟΥ ΗΔΗ ΣΑΣ ΕΧΩ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙ).

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΘΑ ΕΚΠΛΗΡΩΘΕΙ Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΘΑ ΒΑΛΟΥΝ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ «ΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΟΥΝ».

ΗΔΗ ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ.

ΑΛΛΑ ΑΞΙΟΠΡΟΣΕΧΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ (ΕΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ) ΘΑ ΔΙΧΑΣΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ !!!

quote:

---

θα είναι επάνω σε χιλιάδα,δλδ επάνω στην αρχή μια χιλιετίας,και θα είναι έβδομος αιώνας,θα είναι δλδ στην χιλιετία που αλλάζει εντός του εβδόμου αιώνος,ήτοι σημαίνει τη χιλιετία που αρχίζει το 2000.

---

----------------------
There are 10 types of people, those who know binary and those who don't.

χαίρομαι που τόσο πολλοί φίλοι εδώ έχουν βρει στο πρόσωπό σου μια εμπνευσμένη βοήθεια στην αναζήτησή τους. Δυστυχώς όμως βρίσκομαι στη δύσκολη θέση να πω ότι η απάντησή σου στον προβληματισμό του xalkeiou (που είναι ταυτόχρονα και δικός μου προβληματισμός) δεν με καλύπτει καθόλου. Το αντίθετο θα έλεγα, θεωρώ ότι αντιβαίνει στο συνολικό πνεύμα και τη λογική του θέματος "αναζήτηση της ερμηνείας των προφητειών".

quote:

---

ΑΔΕΛΦΕ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΤΕ Xalkeie,

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΑΛΛΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ.
ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ.
ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΥΠΑΡΚΤΟΙ ΚΑΙ ΛΕΝΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΤΙΠΟΤΕ;
ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟ.

ΗΤΑΝ ΘΕΙΟ ΘΕΛΗΜΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΘΕΙΟ ΘΕΛΗΜΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ.

ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ, ΕΡΕΥΝΑ.

ΕΥΛΟΓΗΣΟΝ.

---

Φιλικά
m

quote:

---

Τι εννοεί δις τρισάριθμος χιλιαντάδος; 2 φορές το 1000; ή 2 φορές το 1003=2006;

---

Eννοει κατα την αποψη μου 2 φορες το 1003,δηλαδη 2006

Κάποιος να τα πήγαινε καλά με τα αρχαία ρε παιδιά;

quote:

---

Δίς τρισάριθμος χιλιαντάδος νόει, όταν τέρμα φέρωσιν, σύν έβδομον αιώνα, ξανθόν γένος ορμήται πρός Βυζάντιον τάχα πρός γενής ανακτόρων διχθήση.
Όδε πύλη θρήνησον επ’ άκρα νέμων στέφος γάρ εν σοί, τό στέφος όταν άρη, πρός ύψος ήξω τήν πατηθείσαν χάριν, έφευροί μοι καί κόψατε καί τέλος αλαζόνας. οπηνίκα μέν εις Άδην τρέχειν πάντας τοίς εν τάφοις σπεύδοντας έξω, των δυσσεβών συστήματα κόπτετε ξίφος, φεύ σοί Πελοπόννησος πολεμηθήση, ούχ, ως ξένος κίνδυνος, άλλ’ οικείως, πλείστα κόλα μένουσιν εις εξαμίλει.
Γότθου συριγμός υιόν της Άγαρ φεύμα, όγε τρισαθλιόματος ύδατος του αλφαίως, ώ τών συμφορών τής νήσου τής Ελλάδος ! μάλλον και τα πρώτιστα πάση τή κτίσει.

---

----------------------
There are 10 types of people, those who know binary and those who don't.

quote:

---

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ Ο ΠΛΑΝΟΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΣ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΕΓΩΙΣΜΟ ΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΜΑΣ, ΜΗ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΘΕΟ.
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΕΝΩ ΕΙΧΑΝ ΗΓΕΤΕΣ ΑΠΟΣΤΑΛΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΔΗΛ. ΤΟΥΣ ΚΡΙΤΕΣ) ΑΥΤΟΙ ΖΗΛΕΥΣΑΝ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΘΕΛΑΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑ.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΗΡΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΝ ΣΑΟΥΛ.
ΑΠΟ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΗΝ ΕΠΑΘΑΝΕ.

---

Knowledge is power, arm yourself

quote:

---

quote:

---

Τι εννοεί δις τρισάριθμος χιλιαντάδος; 2 φορές το 1000; ή 2 φορές το 1003=2006;

---

Eννοει κατα την αποψη μου 2 φορες το 1003,δηλαδη 2006

---

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας και έστω ότι ισχύει αυτό που είχε πει ο Λιακόπουλος ότι θα σκοτώσουν (προσοχή: δεν θα πεθάνει, θα τον δολοφονήσουν) αυτόν που αρχίζει το όνομά του από "Ο".

Ξέρουμε ότι η Τουρκία θα επιτεθεί στην Ελλάδα...σωστά?

Ξέρουμε επίσης ότι η αιτία θα έρθει από την Δαλματία, ή από την Βουλγαρία κατά μια άλλη προφητεία.

Λοιπόν...αυτό που σκέφτομαι, είναι το εξής:
γιατί η Τουρκία σε μια περίοδο που θα θέλει να μπει στην Ε.Ε. να επιτεθεί στην Ελλάδα? Για ποιο λόγο θα το κάνει?

Μόνο για έναν! Αν θεωρεί ότι πολιτικά έχει προσβληθεί, δηλαδή εάν υπάρξει μία κίνηση από την Ελλάδα, που την θεωρήσει υπεύθυνη ώστε να της επιτεθεί!
Κι αν όχι απαραίτητα από την Ελλάδα, έστω από κάποια χώρα πολύ κοντά προσκείμενη στην Ελλάδα!
Λέω λοιπόν - μια χαζή σκέψη - αν σκοτώσουν π.χ. κάποιοι φανατικοί ελληνο-κύπριοι κάποιο μέλος της Τουρκικής κυβέρνησης σε κάποια επίσκεψη στα Βαλκάνια...η Τουρκία πως θα αντιδράσει?

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΠΟΥ ΑΡΜΟΖΕΙ ΜΟΝΟΝ ΣΕ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΓΓΕΛΩΝ ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΠΟΥ Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΕΠΙΛΥΟΝΤΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΙΧΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΕΡΙΔΕΣ. ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΟΤΙ Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΔΗΜΟΣΙΑ.

ΕΠΙΣΗΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ΙΣΩΣ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΘΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΩ, ΤΟΤΕ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΛΛΩΣΤΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΥ ΦΟΒΟΝ ΠΟΙΗΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΣΩΦΡΩΝΕΙΝ ΑΥΤΟΥΣ.

ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΤΙΣ ΛΑΙΚΕΣ ΡΗΣΕΙΣ :

1. Ο ΦΟΒΟΣ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΕΡΜΑ
2. ΤΟ ΞΥΛΟ ΒΓΗΚΕ ΑΠ’ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

ΜΗΝ ΠΑΡΑΣΥΡΕΣΑΙ ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΩΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΣΟΥ. ΔΕΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

ΣΕ ΜΙΑ ΑΓΕΛΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΑΡΧΗΓΟΣ.

Και κάτι τελευταίο, αν ξαναδώ προσωπική επίθεση σε μένα χωρίς να με γνωρίζει κάποιος και ατεκμηρίωτη (βλέπε STITS) δεν θα αντιδράσω κόσμια.

Για τον STITS όπως είπε ο Χριστός δες πρώτα το δοκάρι στο μάτι σου και μετά δες την ακίδα στο δικό μου. Τα λάθη και τα μειονεκτήματα του καθενός είναι δικό του θέμα και εξ ιδίων μην κρίνεις τα αλλώτρια.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr