quote:

---

ίδιο καλα λειτουργεί (στον Ανθρωπινο εγκέφαλο - τα ίδια κέντρα ενεργοποιούνται) και η μετοχή σε έναν μύθο (που πιστευουμε οτι ειναι αληθινός) , στην αλήθεια της οποιαδήποτε ζώης έχουμε (η μας έχουν επιβάλει) , και στην αμεσότητα της οποιοαδήποτε εμπειρίας

---

Edited by - ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ on 17/03/2006 09:59:40

Ένα άλλο επίσης, που συνεχώς επιβεβαιώνω, είναι ότι κανένας χώρος ή ομάδα δεν «μονοπωλεί» την μισαλλοδοξία, την στενοκεφαλιά και το φανατισμό, χαρακτηριστικά που συχνά επιλέγουν να κρύβονται πίσω από προσωπεία προοδευτικότητας και επιφάσεις επιστημοσύνης και ελευθεροφροσύνης.

Συνεχίζω, με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι, αποφατισμού και αποφατικής θεολογίας από το «Περί Μυστικής Θεολογίας» του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου.

«Λέμε λοιπόν ότι η των πάντων αιτία που όλα τα υπερβαίνει, ούτε ουσία είναι ούτε χωρίς ζωή ούτε χωρίς λόγο ούτε χωρίς νου ούτε σώμα είναι….

…Και ανερχόμενοι λέμε ότι ούτε ψυχή είναι ούτε νους. Ούτε είναι λόγος ούτε είναι νόηση. Ούτε λέγεται ούτε νοείται. Ούτε είναι αριθμός ή τάξη ή μέγεθος ή σμικρότητα ή ισότητα ή ανισότητα ή ομοιότητα ή ανομοιότητα…

,,,Ούτε είναι βασιλεία ούτε είναι σοφία. Ούτε είναι ένα ή ενότητα ή θεότητα ή αγαθότητα ούτε είναι πνεύμα όπως εμείς ξέρουμε. Ούτε υιότητα ούτε πατρότητα ούτε τίποτε άλλο από όσα αφορούν εμάς ή κάποιο άλλο από τα γνωστά όντα...

…Ούτε είναι σκοτάδι ούτε είναι φως. Ούτε πλάνη ούτε αλήθεια. Ούτε μπορεί καθόλου να ορισθή με την κατάφαση ή την αφαίρεση… «

Με άλλα λόγια, όπως είπε και ο π. Ρωμανίδης

ο Θεός δεν είναι εκείνο, που σκέπτεται ο άνθρωπος για τον Θεό ή που θα μπορούσε να σκεφθεί.

Οι επιλογές του πλέον, ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ.

Η μέγιστη αρετή του πιστού, είναι η τυφλή εμπιστοσύνη στο Θεό του και η ταυτόχρονη ΑΠΟΠΟΜΠΗ ΚΑΘΕ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ ή έρευνας των «Λόγων της Αλήθειας» του, που εντοπίζονται στις Ιερές Γραφές της θρησκείας του.

Στον αντίποδα, η αμφισβήτηση, το βασικότερο συστατικό της φιλοσοφίας για παράδειγμα, αποτελεί ύποπτη συμπεριφορά.

Ο Kant, θεώρησε ως έννοιες αδιερεύνητες από τη λογική- «παρά τον Λόγον»- τόσο την ύπαρξη ενός Θεού όσο και την αθανασία της ψυχής. Και κατά συνέπεια, όποιος προσπαθεί να εξηγήσει έναν παραλογισμό, καταφεύγει σε έναν άλλον.

quote:

---

Ακριβώς το ίδιο λειτουργεί και σε σένα με οτιδήποτε πιστεύεις, δέχεσαι επικροτείς κ.λ.π .

---

Σωστά... και χρησιμοποιώ αυτή την λειτουργεία για να δημιουργήσω τον δικο μου μύθο τα δικά μου πιστεύω την δική μου θέαση.. (σχέση με το Συμπαν) που λειτουργεί για μένα προσωπικά.

Υπάρχει λοιπόν κανένας άλλος λόγος… για το “έτοιμο Φαγητό – Θέαση ” του Χριστιανισμού και της οποιαδήποτε αλλης Θρησκείας εκτός ίσως απο αυτον που λειτουργεί και μας βολευει – είναι “ευκολια” ρε παιδί μου …

quote:

---

Ακριβώς ο μύθος, ότι κάτι ξέρεις σε οδηγεί στο να βλέπεις στους άλλους τον ΕΑΥΤΟ σου……..

---

Αυτή την φράση δεν την κατάλαβα .....μπορείς να μου την εξηγήσεις σε παρακαλώ …

Γιώργος
All calls will be recorder…

Από την άλλη, πόσες επιλογές έχει μια λογική, που είναι εγκλωβισμένη στην έπαρσή της, εκτός από το να αρνείται οτιδήποτε δεν χωρά στα κουτάκια της κατανόησής της;

...συνέχεια από το "αλφαβητάρι"

«Η αλήθεια της Εκκλησίας για τον κόσμο δεν είναι μια θεωρητική θέση, μια αφηρημένη θεώρηση, μια «δογματική» ερμηνεία της πραγματικότητας. Είναι μια γνώση που κερδίζεται δυναμικά, ένα κατόρθωμα σχέσης με τον κόσμο…

…η σχέση αρχίζει μόνο όταν παραιτηθώ έμπρακτα από την τάση να υποτάσσω τα πάντα. Τότε αρχίζω να σέβομαι τα όσα με περιβάλλουν, να ανακαλύπτω πως δεν είναι απλά αντι-κείμενα απρόσωπα χρήματα (αντικείμενα χρήσης), αλλά πράγματα, δηλαδή αποτελέσματα πράξης, πεπραγμένα ενός δημιουργού Προσώπου….

Πόσοι έχουνε άραγε αναρωτηθεί ότι η λογική δεν είναι μια στάσιμη διαδικασία αλλά μια επίπονη και συνεχή στάση ζωής?

Ας δούμε το περιεχόμενο της «υπερτίμησης» όμως καλύτερα.

{Η Πίστις υμών μη η εν σοφία ανθρώπων αλλά εν δυνάμει Θεού}. (Α’Κορινθίους Β’5)

Η πίστη λοιπόν που διατυμπανίζει ο Παύλος, είναι στην ουσία ένα ΔΕΔΟΜΕΝΟ δόγμα της πίστεως που προσφέρεται στους πιστούς ως Θεία και ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΗ «Αλήθεια», συνάμα ΜΗ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ από τον ανθρώπινο Λόγο, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο (δηλαδή το παρά-λόγο) ΠΡΕΠΕΙ να προηγηθεί η άκριτη ΑΠΟΔΟΧΗ (παύση της κρίσης= πίστη εξάλλου, καθώς η βεβαιότητα ακυρώνει την υπόθεση της πίστεως..) ώστε να «εννοήσει» ο πιστός τα όσα του μεταφέρονται από το ιερατείο.

Και, ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΣΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ. Δίχως περιστροφές.

Εκείνοι όμως που υπερτιμούν τη λογική τους, φαίνεται αναπόφευκτο, να υποτιμούν την λογική των άλλων. Είναι ο τρόπος που η έπαρση καταντά ακόμη και τους πιο ευφυείς απλώς κακοήθεις..

Η Εκκλησία στην γλώσσα της, που είναι η εκκλησιαστική γλώσσα, λέγει δια στόματος του αποστόλου Παύλου: « Δεν μιλούμε με την ανθρώπινη σοφία, αλλά με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος»… Γιατί ο Απόστολος αντιπαρατάσσει την δύναμη του Αγίου Πνεύματος με τη σοφία του κόσμου τούτου; Διότι ο άνθρωπος, που έχει γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος, που έχει δηλαδή έλθει μέσα του το Άγιο Πνεύμα και έχει κατοικήσει μέσα στην καρδιά του, αυτός ο άνθρωπος αισθάνεται ζωντανά μέσα στην καρδιά του την δύναμη, δηλαδή την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, και έτσι δεν πείθεται ότι έχει γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος από λόγια άλλων ούτε από φιλοσοφικά ή θεολογικά επιχειρήματα άλλων, αλλά γνωρίζει ότι είναι ναός του Αγίου Πνεύματος από άμεση και προσωπική του εμπειρία…. π. Ρωμανίδης Ι.

Ο Θεός των Χριστιανών είναι ο Θεός της σχέσης, της προσωπικής αμεσότητας. Τι είναι όμως προσωπική ύπαρξη; Τι σημαίνει πρόσωπο;

Δικαίωμά του καθενός βέβαια να πιστεύει ότι θέλει, αλλά ταυτόχρονα δεν πρέπει να είμαστε και τόσο ειλικρινείς ώστε να αποδεχθούμε ότι τελικά η άποψη που έχουμε σχηματίσει για το τι εστί Θεός, είναι μια εξόχως επιπόλαια και αντιφατική παραδοχή?

Άλλωστε, για αυτόν τον λόγο δεν απαιτείται η πίστη και όχι η ανάγνωση του Αληθινού υπό τις προϋποθέσεις της κοινής συγκατάθεσης?

Θα πει κανείς, και τότε ΤΙ θα πρέπει να κάνουμε? Απλό θα λέγαμε: περισσότερη αυτογνωσία.

Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΊΑ είναι το ζητούμενο στο άνθρωπο, και όχι οι γονυκλισίες ή οι παράλογες και εμπορικές διαδικασίες που διέπουνε την ερμηνεία του επέκεινα περί των «παροχών» που δίνει ο προσωπικός Θεός.

Την αυτογνωσία την ανέδειξαν οι αρχαίοι Έλληνες, τόσο θεολογικά με το δελφικό ρητό "γνώθι σαυτόν", όσο και φιλοσοφικά με τις αναζητήσεις τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και με το δελφικό ρητό "μηδέν άγαν", όσο και φιλοσοφικά με ρητά τύπου "μέτρον άριστον", έδωσαν στον άνθρωπο έναν απλό μέσο βοήθειας στον δρόμο της αυτογνωσίας.

Δίχως «Παραδείσους», μεταθανάτιες ανταμοιβές και μια εξασφαλισμένη απόρριψη της πλειοψηφίας των συνανθρώπων μας από την περίφημη «κρίση Του».

Αυτογνωσία ωστόσο, δεν σημαίνει συνειδητοποιώ πλευρές της συμπεριφοράς μου και πάει λέγοντας. Όχι. Αυτογνωσία σημαίνει γνωρίζω τον εαυτό μου. Γνωρίζω εκείνες τις αντιλήψεις, προκαταλήψεις, αξίες, πιστεύω εκείνες τις βαθύτερες νοητικές εμφυτεύσεις που με οδηγούν στην άλφα ή βήτα συμπεριφορά, στον άλφα ή βήτα συναισθηματισμό.

Και αφού τις διακρίνω, τότε ως αντικειμενικός και αποστασιοποιημένος παρατηρητής του εαυτού μου κρίνω αν θα συνεχίσω να τις έχω ή όχι ή σε τι βαθμό θα τις έχω. Κι έτσι αλλάζω και τη συμπεριφορά μου και τα συναισθήματά μου και γενικά όλη μου τη ζωή. Γίνομαι πιο συνειδητός και κατά συνέπεια πιο ευτυχισμένος σ' αυτήν τη ζωή.

Γίνομαι ΕΝΕΡΓΟΣ πολίτης και άνθρωπος, ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ τις ευθύνες μου, και δεν μεταθέτω τις ανομίες και τις μισαλλοδοξίες μου στις εξαγνιστικές τελετουργίες περί εξομολόγησης και άφεσης αμαρτιών, που ΤΟΣΟ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΣΤΕΝΟΥΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΙ.

Βοήθεια σε αυτή την διαδικασία παρέχει το "μηδέν άγαν". Δηλαδή η αποφυγή της υπερβολής. Όπου ο άνθρωπος παρατηρεί ότι η συμπεριφορά του ή ο συναισθηματισμός του είναι υπερβολικός, σημαίνει ότι σε αυτό το σημείο είναι ασυνείδητος. Δεν έχει συνείδηση. Άρα είναι το σημείο στο οποίο πρέπει να εστιάσει, να παρατηρήσει και να αναλύσει.

Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος αποκτά τον έλεγχο της ζωής του, ενηλικιώνεται ΝΟΗΤΙΚΑ, συναισθηματικά, και δεν καταντά έρμαιο στα χέρια των παραισθησιογόνων που εμφυτεύει ο κάθε «ισμός» στο μυαλό μας, όπως «Διάβολοι» και «κακά πνεύματα» που αδημονούνε λέει……..να μας φάνε!!

Σκεπτόμενος κάποιος όλα αυτά, θα πρέπει να προβληματιστεί ως προς το ΓΙΑΤΙ άραγε επιμένει τόσο λυσσαλέα η ορθόδοξη εκκλησία στο θέμα της πίστης λοιπόν.

Δεν κάνει εντύπωση άραγε, ΓΙΑΤΙ η εκκλησία ή ο κάθε μεταφυσικός (αυτόκλητος) ερμηνευτής, είτε είναι χριστιανός ή μη, επιμένει τόσο πολύ στην πίστη? ΑΝ αυτά που πρεσβεύει είναι αλήθεια, ΑΝ είναι πραγματικότητα, τότε προς τι αυτή η επίκληση στην πίστη?

Γιατί απαξιώνουν τη νόηση και τη λογική, κάτι που τόσο εμφατικά ο Παύλος για παράδειγμα μας μεταφέρει, το μόνο όπλο που σε τελική ανάλυση διαθέτει ο άνθρωπος? Και ο ηλεκτρισμός είναι μη αισθητός. Χρειάζεται να τον πιστέψει ο άνθρωπος για μάθει την ύπαρξή του? Η αλήθεια αποδεικνύεται πάντα αντικειμενικά. Την αλήθεια δεν χρειάζεται να την πιστέψεις. Την αλήθεια την "βλέπεις", ΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΕΙΤΕ ΟΧΙ!!!

Τόσο απλά.

Και το ερώτημα είναι:

Εάν ήταν ΚΟΙΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, που η αλήθεια περί Ενός θεού ΜΟΝΟ ΤΕΤΟΙΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, τότε ΟΛΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΑΝ?

Εάν ήταν ΚΟΙΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, τότε ΠΡΟΣ ΤΙ όλα αυτά τα βαρύγδουπα και πιεστικά διδάγματα? Εάν ήταν ΚΟΙΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, τότε ΓΙΑΤΙ την απέρριψαν και την απορρίπτουνε οι φιλόσοφοι?

ΓΙΑΤΙ έφυγε άπρακτος ο Φαρισαίος ιεροκήρυκας από την Αθήνα, το κέντρο της Σοφίας του κόσμου?

Αλήθεια, αναρωτήθηκε ποτέ ο κύριος Ρωμανίδης ότι το φως θα πρέπει να μπορούνε να το δούνε όλοι, και όχι μονάχα όταν αποδεχτούμε ότι σώνει και καλά βρισκόμαστε στο σκοτάδι??

Η υπερτίμηση της λογικής τελικά την ακυρώνει αφού την οδηγεί σε παρα-λογισμούς, όπως το να «βαφτίζει» την αμετροέπεια αποφυγή της υπερβολής, την εμπάθεια αντικειμενικότητα και την αρρωστημένη εμμονή, (κοινώς κόλλημα) νοητική ενηλικίωση.

Τι να πω… Η άγνοια της άγνοιας, δυστυχώς, συχνά συγχέεται με την αυτογνωσία.
.
.
.
Θα επιχειρήσω, μια μικρή ανακεφαλαίωση για να διατηρήσω τον ειρμό των όσων προσπαθώ να αρθρώσω.

Η αλήθεια δεν εξαντλείται στη διατύπωσή της (αποφατισμός), γι’ αυτό και η γνώση της αλήθειας δεν κατορθώνεται με την κατανόηση των διατυπώσεων, αλλά με τη μετοχή στο γεγονός της αλήθειας, στην αλήθεια της ζωής, στην αμεσότητα της εμπειρίας

ο Θεός δεν είναι εκείνο, που σκέπτεται ο άνθρωπος για τον Θεό ή που θα μπορούσε να σκεφθεί (…κάτι σαν χριστιανικό …κοάν)

Ο Θεός των Χριστιανών είναι ο Θεός της σχέσης, της προσωπικής αμεσότητας.

Πρόσωπο =προς + ωψ (γενική: ωπός) που σημαίνει όμμα, οφθαλμός, όψις, το να έχεις όψη-προς κάποιον ή κάτι.

Το πρόσωπο δεν είναι μια αριθμητική μονάδα, άτομο ενός συνόλου, μια οντότητα καθεαυτήν. Είναι, μόνο ως αυτοσυνειδησία ετερότητας, επομένως μόνο έναντι κάθε άλλης ύπαρξης, μόνο σε σχέση, σε αναφορά.
Να λέει: εγώ, απευθυνόμενος σε ένα συ, να διαλέγεται να κοινωνεί.

quote:

---

Η άγνοια της άγνοιας, δυστυχώς, συχνά συγχέεται με την αυτογνωσία.

---

Α Ν Α Σ Τ Η Μ Ε Ν Ο Σ

quote:

---

{Η Πίστις υμών μη η εν σοφία ανθρώπων αλλά εν δυνάμει Θεού}. (Α’Κορινθίους Β’5)

---

Α Ν Α Σ Τ Η Μ Ε Ν Ο Σ

quote:

---

Σωστά... και χρησιμοποιώ αυτή την λειτουργεία για να δημιουργήσω τον δικο μου μύθο τα δικά μου πιστεύω την δική μου θέαση.. (σχέση με το Συμπαν) που λειτουργεί για μένα προσωπικά.
Υπάρχει λοιπόν κανένας άλλος λόγος… για το “έτοιμο Φαγητό – Θέαση ” του Χριστιανισμού και της οποιαδήποτε αλλης Θρησκείας εκτός ίσως απο αυτον που λειτουργεί και μας βολευει – είναι “ευκολια” ρε παιδί μου …

---

Εφ’ όσον λοιπόν κάνατε …κλικ στο πιο πάνω …disclaimer, αν θέλετε, συνεχίζετε αλλιώς …προσπερνάτε.

---=== ===---

Το κάθε πρόσωπο υπάρχει όχι για τον εαυτό του, αλλά υπάρχει προσφερόμενο στην κοινωνία της αγάπης με τα άλλα πρόσωπα… η ύπαρξή τους αντλείται από την πραγματοποίηση της ζωής ως κοινωνίας, από τη ζωή που ταυτίζεται με την αυτοπροσφορά, την αγάπη.

«Ο Θεός αγάπη εστί» (Ιωαν. 4,16) … ο τρόπος με τον οποίο είναι ο Θεός είναι η αγάπη…Αυτό που συνιστά τον άνθρωπο ως υπόσταση, που του δίνει εγώ και ταυτότητα, δεν είναι οι ψυχοσωματικές λειτουργίες, αλλά η σχέση του με το Θεό, το γεγονός ότι ο Θεός τον αγαπάει με μια ερωτική μοναδικότητα…

Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, εικόνα του Θεού, επειδή υπάρχει ως δυνατότητα απόκρισης στην ερωτική κλήση του Θεού…. Ο Θεός, πρόσφερε στους πρωτόπλαστους ανθρώπους τη δυνατότητα της ζωής, της «όντως ζωής», της αφθαρσίας και αθανασίας,…

Αλλά η πραγματοποίηση της ζωής ως γεγονότος κοινωνίας και σχέσης είναι οπωσδήποτε καρπός ελευθερίας – δεν υπάρχει αναγκαία ή επιβεβλημένη κοινωνία και αγαπητική σχέση. Αυτό σημαίνει ότι η παραδείσια ζωή των πρωτόπλαστων περιλάμβανε και τη δυνατότητα για μια διαφορετική χρήση της ελευθερίας:

τη δυνατότητα να πραγματοποιηθεί η ανθρώπινη ύπαρξη όχι ως γεγονός κοινωνίας και σχέσης με τον Θεό, αλλά να πραγματοποιηθεί από μόνη της, καθ’ εαυτήν, αντλώντας υπαρκτικές δυνάμεις από τον εαυτό της, από την κτιστή φύση της και μόνο.

να υπάρξει ο άνθρωπος όχι ως πρόσωπο, αντλώντας υπόσταση ζωής από την αγαπητική κοινωνία, αλλά να υπάρξει ως φυσικό άτομο, ως υπαρκτική μονάδα που αντλεί την επιβίωση της υπόστασής της από τις δικές της δυνάμεις, τις κτιστές ενέργειες και λειτουργίες της

…αλλά αυτό που εκδέχεται ως ζωή την άρνηση της ζωής οδηγεί αναπότρεπτα στον θάνατο.

Στη βιβλική εικόνα ο Θεός θέλει να αποτρέψει τον άνθρωπο από την γνώση ακριβώς του θανάτου («ή αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε»)… και ο θάνατος είναι μια τελεσίδικη γνώση, που όταν αποκτηθεί είναι πια πολύ αργά για να ανασταλούν οι τραγικές της συνέπειες…

Πάω να ανάψω ένα κεράκι, και …επανέρχομαι…

quote:

---

quote:

---

Σωστά... και χρησιμοποιώ αυτή την λειτουργεία για να δημιουργήσω τον δικο μου μύθο τα δικά μου πιστεύω την δική μου θέαση.. (σχέση με το Συμπαν) που λειτουργεί για μένα προσωπικά.
Υπάρχει λοιπόν κανένας άλλος λόγος… για το “έτοιμο Φαγητό – Θέαση ” του Χριστιανισμού και της οποιαδήποτε αλλης Θρησκείας εκτός ίσως απο αυτον που λειτουργεί και μας βολευει – είναι “ευκολια” ρε παιδί μου …

---

Υπάρχει λόγος. Το έτοιμο φαγητό βολεύει γιατί είναι δοκιμασμένο ότι λειτουργεί. Είναι μεγάλη αλυσίδα και έχει ποιοτικό έλεγχο

quote:

---

Ακριβώς ο μύθος, ότι κάτι ξέρεις σε οδηγεί στο να βλέπεις στους άλλους τον ΕΑΥΤΟ σου……..
Αυτή την φράση δεν την κατάλαβα .....μπορείς να μου την εξηγήσεις σε παρακαλώ …

---

Μέσα από το μύθο που έχεις δημιουργήσει επειδή σε βολεύει, θεωρείς ότι όλοι οι άλλοι βολεύονται. Που ξέρεις εκτός από αυτό που μας βολεύει μπορεί να υπάρχει και το αληθινό για το οποίο ίσως αξίζει να χάσουμε για λίγο το βόλεμα μας.

---

Γράφεις,

1.τη δυνατότητα να πραγματοποιηθεί η ανθρώπινη ύπαρξη όχι ως γεγονός κοινωνίας και σχέσης με τον Θεό, αλλά να πραγματοποιηθεί από μόνη της, καθ’ εαυτήν, αντλώντας υπαρκτικές δυνάμεις από τον εαυτό της, από την κτιστή φύση της και μόνο.

2. να υπάρξει ο άνθρωπος όχι ως πρόσωπο, αντλώντας υπόσταση ζωής από την αγαπητική κοινωνία, αλλά να υπάρξει ως φυσικό άτομο, ως υπαρκτική μονάδα που αντλεί την επιβίωση της υπόστασής της από τις δικές της δυνάμεις, τις κτιστές ενέργειες και λειτουργίες της

Αυτά συμφωνούν απόλυτα με τη φιλοσοφία.

Μα εδώ,

3. …αλλά αυτό που εκδέχεται ως ζωή την άρνηση της ζωής οδηγεί αναπότρεπτα στον θάνατο.

4. Στη βιβλική εικόνα ο Θεός θέλει να αποτρέψει τον άνθρωπο από την γνώση ακριβώς του θανάτου («ή αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε»)… και ο θάνατος είναι μια τελεσίδικη γνώση, που όταν αποκτηθεί είναι πια πολύ αργά για να ανασταλούν οι τραγικές της συνέπειες…

Ο Θάνατος είναι ο Φόβος λοιπόν.

Μα αν ο Άνθρωπος αρνιόταν απλά το ανήθικο, για τον Θεό θα ήταν η όχι καλύτερα?
(Όλη η βαβούρα με το διάβολο εκεί δεν είναι?)
Και προσεξε, δεν ασχολούμαι καν με τι η ποιο είναι το ηθικό, (Σωστό, Θεός, Δικαιοσύνη κλπ κλπ, προσωπικά δεν με απασχολούν.
Αρνουμε πχ οτι βρισκω ανήθικο. Π.Χ να σκοτώσω κάποιο, άνθρωπο η Ζώο.)

Έτσι, αν και θα ήταν καλύτερα για το θεό, για τον άνθρωπο ακόμα δεν το γνωρίζουμε, μιας και δεν το έπραξε, η το έπραξαν ελάχιστοι.

Γιατί?

Μα γιατί βρίσκει πιο εύκολη την αμαρτία, την συγχώρεση και τα κεράκια! Κυριάρχησε η ιδέα του Θεού και όχι να αποβάλει τι δεν είναι σωστό για τον άνθρωπο (και το Θεό).

Κυριάρχησε μέσα ο Φόβος, (η άρνηση του θανάτου) και όχι η άρνηση του ανήθικου.

λες,

5. «Ο Θεός αγάπη εστί» (Ιωαν. 4,16) … ο τρόπος με τον οποίο είναι ο Θεός είναι η αγάπη…Αυτό που συνιστά τον άνθρωπο ως υπόσταση, που του δίνει εγώ και ταυτότητα, δεν είναι οι ψυχοσωματικές λειτουργίες, αλλά η σχέση του με το Θεό, το γεγονός ότι ο Θεός τον αγαπάει με μια ερωτική μοναδικότητα…

Με αλλά λόγια αγαπάτε το θεό, έχετε άριστη σχέση μαζί του, αυτός σας αγαπάει με ερωτική μοναδικότητα! Σαν Λόγια παχιά ακούγονται, αφού στην πραγματικότητα οι ψυχοσωματικές λειτουργίες, δίνουν υπόσταση σε εγώ και ταυτότητα, και εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι να κάνουμε ότι γουστάρουμε στον κόσμο, (η ψυχή μας διψάει για τόσα και τόσα) Εγώ παντως, φροντίζω να πηγαίνω στην εκκλησία, να προσεύχομαι, και να έχω άριστη σχέση με το θεό.

Αυτό έρχεται σε μεγαλη αντίθεση όμως, με οτι έγραψες…

6. Το κάθε πρόσωπο υπάρχει όχι για τον εαυτό του, αλλά υπάρχει προσφερόμενο στην κοινωνία της αγάπης με τα άλλα πρόσωπα… η ύπαρξή τους αντλείται από την πραγματοποίηση της ζωής ως κοινωνίας, από τη ζωή που ταυτίζεται με την αυτοπροσφορά, την αγάπη.

Ανάβοντας κεράκια διατηρείς το παρελθόν, την ελπίδα, που είναι μνήμες.
Διατηρείς το πρόβλημα που δεν λύνεις, μιας και η ζωή αλλάζει κάθε στιγμή. Το πρόβλημα αλλάζει και αυτό, και προσπαθείς να το κατανοήσεις, με κάτι διαμορφωμένο, σαν το παρελθόν.

Έτσι η αγάπη, η είναι κάτι μη στάσιμο, αλλάζει στιγμή με στιγμή, και απλά είναι σαν τελειώνει το ανήθικο, τότε μιλάς για το 6,

η το 5 μπάζει από παντού.

Φαίνεται ο θεός να την βρίσκει με θυμιάματα προσευχές και επικοινωνίες, και η ανθρώπινη ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ *(Στην ακρη και η αρετη) να μην συγκρίνεται μπρος στη συγχώρεση του.

Λες:
«Μα αν ο Άνθρωπος αρνιόταν απλά το ανήθικο, για τον Θεό θα ήταν η όχι καλύτερα?»
Α) Δεν καταλαβαίνω πώς, από όσα προηγουμένως παραθέτεις, οδηγείσαι σε αυτό το ερώτημα.
Β) Ποιο είναι το ανήθικο που αν αρνιόταν ο άνθρωπος θα ήταν καλύτερα για τον Θεό
Γ) Τι σημαίνει το «καλύτερα» για το Θεό; Από πού προκύπτει;

Λες:
«Φαίνεται ο θεός να την βρίσκει με θυμιάματα προσευχές και επικοινωνίες»
Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει τις προηγούμενες ενθέσεις μου και τους σχετικούς συνδέσμους. Αυτό που πάνω από όλα ήθελα να γίνει ξεκάθαρο σε αυτό το θέμα είναι πως ένα σωρό ιδέες που έχουμε στο μυαλό μας για το «χριστιανισμό» δεν είναι χριστιανισμός.

Δες κάποια σταχυολογήματα από τον π. Ρωμανίδη που γράφω παρά κάτω και πες μου αν σου απαντούν εν μέρει έστω σε κάποια από αυτά που ρωτάς:

Η ορθόδοξη θεολογία μιλά για την ανάγκη εσωτερικής αλλαγής. Για κάθαρση της καρδιάς και φωτισμό.
Στην Ελλάδα όμως πλέον η ορθοδοξία, διαβρωμένη από τα Δυτικά πρότυπα, έχει καταντήσει μια στείρα ηθικολογία. Έχει καταντήσει μια θρησκεία που ο Θεός αλλάζει διαθέσεις! Όταν ο άνθρωπος είναι καλός, ο Θεός τον αγαπάει. Και όταν είναι κακός, ο Θεός δεν τον αγαπάει!

Ο Θεός όμως (σύμφωνα με τη μαρτυρία όσων έφθασαν σε θέωση, δηλαδή σε θεοπτία) αγαπάει όχι μόνο τους αγίους άλλά όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως … ακόμη και τον ίδιο τον διάβολο.
Δεν εκβιάζει όμως τη θέληση του ανθρώπου...

Δεν νομίζω ότι ο Θεός τη βρίσκει με Θυμιάματα προσευχές και επικοινωνίες(?). Τον άνθρωπο βοηθάνε… Κοίτα τι λέει ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στο «Περί Θείων Ονομάτων» (κεφ. Γ):

Όταν είμαστε σε πλοίο τραβώντας τους κάβους που είναι δεμένοι σε μια πέτρα (στην ακτή) καταλαβαίνουμε ότι δεν φέρνουμε την πέτρα προς τον εαυτό μας αλλά ότι οδηγούμε τον εαυτό μας και το πλοίο προς αυτήν. Αλλά και το αντίθετο. Αν κάποιος στεκόμενος στο καράβι απωθήσει την πέτρα της παραλίας, … θα απομακρύνει τον εαυτό του από αυτήν …

Γι αυτό … αρχίζουμε με προσευχή, όχι βέβαια με την ιδέα ότι τραβούμε σ’ εμάς τη δύναμη που είναι παρούσα παντού και πουθενά αλλά ότι με την αναφορά και την επίκληση του θεού παραδίνουμε στα χέρια της τον ίδιο τον εαυτό μας κι ενωνόμαστε μαζί της.

Λες:
«και η ανθρώπινη ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ *(Στην ακρη και η αρετη) να μην συγκρίνεται μπρος στη συγχώρεση του.»

Ο άνθρωπος σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία «προικίστηκε» με το λογικόν και το αυτεξούσιο (και άλλα χαρίσματα) κατ εικόνα θεού. Τι επομένως εννοείς με τα πιο πάνω;

Είναι και άλλα βέβαια αλλά ας τα πάρουμε λίγα – λίγα γιατί μπερδεύομαι …έσβησε και το κεράκι …άντε καληνύχτα

Αγαπητέ Αμπερ,

Προκύπτουν από τη στιγμή που γράφεις πως ο Θεός ΘΕΛΕΙ να αποτρέψει τον άνθρωπο από κάτι. Σκέφτηκα λοιπόν,γιατί να τον κουράζω?

Αν κατά κάποιο τρόπο ο άνθρωπος δεν ήταν ανήθικος, (αυτό δεν τον κάνει αναγκαστικά ακόλουθο κάποιας θρησκείας) θα είχε ανάγκη από εντολές, γραφές και Ευαγγελία?

Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει τις προηγούμενες ενθέσεις μου και τους σχετικούς συνδέσμους. Αυτό που πάνω από όλα ήθελα να γίνει ξεκάθαρο σε αυτό το θέμα είναι πως ένα σωρό ιδέες που έχουμε στο μυαλό μας για το «χριστιανισμό» δεν είναι χριστιανισμός.

Τις διάβασα και είναι ξεκάθαρες.

Μα αν δεν είναι *(Χριστιανισμός), τόσες ιδέες που έχουμε μέχρι τώρα στο μυαλό μας για το Χριστιανισμό εδώ και 2000 ετη θρησκειας, γεννούνται δυο ερωτήσεις.

Α. Γιατί συνεχίζεις να ονομάζεις Χριστιανισμό, κάτι που είναι διαφορετικό από τα γνωστά κύριε ελέησον , (ιδιαίτερα με την απόρριψη του ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ)

Β. Γιατί εξετάζεις τον Ρωμανιδη, και όχι και τον SCWABE, (που και ο ιδιος δεν δεχεται τετοιο χριστιανισμο, και στους μετάεξεταστέους, στέλνει και τον Απ. Παύλο?)

Δες κάποια σταχυολογήματα από τον π. Ρωμανίδη που γράφω παρά κάτω και πες μου αν σου απαντούν εν μέρει έστω σε κάποια από αυτά που ρωτάς:

Αυτά που γραφει ο π. Ρωμανιδης μου είναι γνωστά

Η ορθόδοξη θεολογία μιλά για την ανάγκη εσωτερικής αλλαγής. Για κάθαρση της καρδιάς και φωτισμό.

Τίποτα καινούργιο. Ο Σωκράτης και άλλοι 100 τα έχουν πει νωρίτερα. Η μικρη διαφορά είναι πως στους φιλοσόφους, η κάθαρση της καρδιάς είναι ΦΩΤΙΣΜΟΣ.

Στην Ελλάδα όμως πλέον η ορθοδοξία, διαβρωμένη από τα Δυτικά πρότυπα, έχει καταντήσει μια στείρα ηθικολογία. Έχει καταντήσει μια θρησκεία που ο Θεός αλλάζει διαθέσεις! Όταν ο άνθρωπος είναι καλός, ο Θεός τον αγαπάει. Και όταν είναι κακός, ο Θεός δεν τον αγαπάει!

Ένας θεός για παιδια!

Ο Θεός όμως (σύμφωνα με τη μαρτυρία όσων έφθασαν σε θέωση, δηλαδή σε θεοπτία) αγαπάει όχι μόνο τους αγίους άλλά όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως … ακόμη και τον ίδιο τον διάβολο.

Άσε βρε Αμπερε τις μαρτυρίες. Αν είναι απλές προεκτάσεις του μυαλού και των θέλω τους, είναι θεωση?

Δεν εκβιάζει όμως τη θέληση του ανθρώπου...

Η Θεληση είναι μεγαλο κεφαλαιο.

Δεν νομίζω ότι ο Θεός τη βρίσκει με Θυμιάματα προσευχές και επικοινωνίες(?). Τον άνθρωπο βοηθάνε… Κοίτα τι λέει ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στο «Περί Θείων Ονομάτων» (κεφ. Γ):
Όταν είμαστε σε πλοίο τραβώντας τους κάβους που είναι δεμένοι σε μια πέτρα (στην ακτή) καταλαβαίνουμε ότι δεν φέρνουμε την πέτρα προς τον εαυτό μας αλλά ότι οδηγούμε τον εαυτό μας και το πλοίο προς αυτήν. Αλλά και το αντίθετο. Αν κάποιος στεκόμενος στο καράβι απωθήσει την πέτρα της παραλίας, … θα απομακρύνει τον εαυτό του από αυτήν …
Γι αυτό … αρχίζουμε με προσευχή, όχι βέβαια με την ιδέα ότι τραβούμε σ’ εμάς τη δύναμη που είναι παρούσα παντού και πουθενά αλλά ότι με την αναφορά και την επίκληση του θεού παραδίνουμε στα χέρια της τον ίδιο τον εαυτό μας κι ενωνόμαστε μαζί της.

Εγώ πάλι τα βλέπω ανάποδα. Την πέτρα θεωρώ το εγώ μας, και το θεό, ανοιχτά και στο πουθενά, και (η πέτρα) δεν με αφήνει να σαλπάρω!

Λες:
«και η ανθρώπινη ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ *(Στην ακρη και η αρετη) να μην συγκρίνεται μπρος στη συγχώρεση του.»
Ο άνθρωπος σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία «προικίστηκε» με το λογικόν και το αυτεξούσιο (και άλλα χαρίσματα) κατ εικόνα θεού. Τι επομένως εννοείς με τα πιο πάνω;

Και πάλι αγαπητέ Αμπερε, δεν βλέπω τον άνθρωπο λογικό (γιατί καταστρέφεται) ούτε αυτεξούσιο (θέλει...θελει) το κατ εικόνα θεού *(αν μια μέρα βρεθούν Ε.Τ, αυτοί σαν πιο έξυπνοι δεν θα διεκδικήσουν το κατ ομοιωσην?),

έτσι, αφήνοντας τι λέει η χριστιανική θεολογία, βλέπω τον άνθρωπο να αγωνίζεται, να δημιουργεί και να ζει, με σκέψεις, και αισθήματα.
Αν οι Σκέψεις οργανωθούν, έχουμε λογικά όντα, άμα κυριαρχήσουν τα δεύτερα, εξαρτάται απο τα αισθημάτα.

Η Νοημοσύνη, η βαθιά κατανόηση, είναι μεταξύ του Νου (σκέψεις) και καρδιάς (αισθήματα). Αν στον άνθρωπο αυτά τα δυο δρουν συγχρόνως και όχι ξεχωριστά, (πότε το ένα και πότε το άλλο, γιατί έτσι λειτουργεί η ανθρωπότητα, και ειναι σε σύγκρουση μεταξύ των) όταν λοιπον έχεις επίγνωση και των δυο, τότε υπάρχει αρμονία, αγάπη, νοημοσύνη, θεός.

Έτσι απλά, όσο πιο απλά γίνεται.

Δεν ξεβολεύτηκες από κανένα Χριστιανισμό γιατί η αλήθεια που πρέπει να παραδεχθείς είναι ότι ποτέ σου δεν βολεύτηκες σε αυτόν.

Ο προσωπικός δρόμος ήταν αποτέλεσμα έλλειψης έκφρασης και όχι επανάστασης. Αυτό πολλές φορές προκύπτει και από παραπληροφόρηση.......

Το πρόβλημα δεν είναι εάν εγώ μπορώ να ξεβολευτώ αλλά εάν χρειάζεται να ξεβολευτώ.

Άκουσε να δεις φίλε. Η Χριστιανική θέαση που προκύπτει από το «γίνεστε τέλειοι όπως ο πατέρας σας στους ουρανούς» που είναι για μένα η βάση της Ορθόδοξης μυσταγωγίας ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΕΧΕΣ ΞΕΒΟΛΕΜΑ.

Είναι μια συνεχή ανελέητη μάχη, ανάμεσα στο χοϊκό και στον ουράνιο άνθρωπο που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Ανάμεσα στη μικρότητα, τη μικροψυχία, την κακία, τη δολιότητα, και στη συγχώρεση τη θυσία, την αγάπη, την αρετή με λίγα λόγια.

Αυτό είναι το ξεβόλεμα για το οποίο μίλησα. Και αυτό είναι το μοναδικό ξεβόλεμα....

Όποιος πιστός ή άπιστος βλέπει στη χριστιανική ατραπό μόνο γονυκλισίες, και θυμιατά ή είναι πρώην παιδί του κατηχητικού ή δεν ξέρει τι του γίνεται.....

Τόσο απλά....

ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

** Θα μπορούσα να αμφισβητήσω τα πάντα. Δεν ακολουθώ κατά γράμμα τα πάντα παρόλο που ίσως αυτό να φαίνεται. Η πραγματικότητα θα σε εξέπληττε ίσως.
Ένα πράγμα είναι αδιαπραγμάτευτο. Ιησούς Χριστός, Θεός, η ίδια μου η ζωή, η ψυχή, η ύπαρξη. Μόνο που για να το ζήσεις ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΞΕΒΟΛΕΜΑ και τίποτα άλλο....

quote:

---

Κυριάρχησε μέσα ο Φόβος, (η άρνηση του θανάτου) και όχι η άρνηση του ανήθικου.

---

Δεν αλλάζει ο Θεός στάση απέναντί μας με το αν είμαστε ηθικοί ή ανήθικοι. Δεν μας αποστρέφεται αν είμαστε «κακά παιδιά» και δεν περιμένει να γίνουμε «καλά παιδιά» για να μας αγαπήσει. Αυτό που λέει η Εκκλησία είναι πως οι άνθρωποι (μετά την πτώση) έχουμε απωλέσει την κατάσταση χάριτος, τον τρόπο ύπαρξης όπου επιτρέπει να κατοικεί στην καρδιά μας το Άγιο Πνεύμα και λέει ακόμη πως υπάρχει τρόπος, υπάρχει δρόμος (ο Χριστός τον έδειξε) για να φτάσουμε και πάλι σε αυτή την κατάσταση. Δεν ξεκινά (ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε) από ηθικολογίες ή αναφορές σε ευσεβισμούς.

Τη διαφορά δεν την κάνουν οι «καλοί» ή οι «κακοί» λογισμοί στην καρδιά ενός ανθρώπου, ούτε αν είναι «ηθικοί» ή «ανήθικοι» Το ζητούμενο είναι να αδειάσει η καρδιά από λογισμούς… ώστε να μπορεί να έλθει στον άνθρωπο το Πνεύμα το Άγιο…και η ουσία της Ορθοδόξου παραδόσεως σύμφωνα με τον Ρωμανίδη είναι ακριβώς, η μεταβίβαση της εμπειρίας του φωτισμού και της θεώσεως από τον Αδάμ μέχρι των ημερών μας.

Αγαπητέ Πλάτωνα, η γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να αναφερόμαστε σε αυτά τα πράγματα μας οδηγεί σε παρανοήσεις αν κολλήσουμε στο γράμμα και όχι στο πνεύμα αυτών που υποδηλώνονται με τις διάφορες λεκτικές διατυπώσεις.

Η αλήθεια δεν είναι η διατύπωσή της. Η όποια διατύπωσή της. Σκέψου πόσες δυσκολίες επικοινωνίας υπάρχουν όταν, για παράδειγμα, χρειάζεται να αναφερθείς για κάτι που έχεις βιώσει σε κάποιον άλλο ο οποίος όμως δεν έχει ανάλογο βίωμα. Οι δυσκολίες και οι παρανοήσεις πολλαπλασιάζονται αν και η γλώσσα που θα χρησιμοποιηθεί περιέχει έννοιες που έχουν διαφορετικό νοηματικό περιεχόμενο για τον καθένα.

«Γιατί συνεχίζεις να ονομάζεις Χριστιανισμό, κάτι που είναι διαφορετικό από τα γνωστά κύριε ελέησον , (ιδιαίτερα με την απόρριψη του ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ)»

Τα γνωστά κύριε ελέησον, ίσως και να μην είναι τόσο γνωστά ή είναι γνωστά με λάθος τρόπο. To «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», για παράδειγμα, μπορεί να βοηθήσει πολύ (αρκεί να μη φας κανένα χοντρό κόλλημα με αυτό). Μεταξύ άλλων σε προφυλάσσει από το αδιέξοδο (όπως λένε) της επιδίωξης της «αυτο-θέωσης».

«Γιατί εξετάζεις τον Ρωμανιδη, και όχι και τον SCWABE, (που και ο ιδιος δεν δεχεται τετοιο χριστιανισμο, και στους μετάεξεταστέους, στέλνει και τον Απ. Παύλο?)»

Ο Ρωμανίδης δεν στέλνει στους μεταξεταστέους τον Απ. Παύλο, κάθε άλλο, αναγνωρίζει σε αυτόν έναν άνθρωπο με εμπειρία θεού τον οποίο συμφέρει να λαμβάνουμε σοβαρά υπ’ όψιν. Ο Schwabe μοιάζει απλώς να έχει δημιουργήσει εξαρτημένα ανακλαστικά. Αρκεί να δει κάπου τη λέξη «Χριστ…» να εμφανίζεται για να ορμήσει λυσσαλέος να απαξιώσει, να λοιδωρήσει και να προσβάλει κάτι που ενδεχομένως (έχω βάσιμες υποψίες γι αυτό) να μην κατανοεί.

Δεν έρχομαι από τον Άρη και καταλαβαίνω και συμμερίζομαι πολλές από τις ενστάσεις που διατυπώνονται. Όμως πιστεύω ότι αν μείνουμε σε αυτά θα διαγράψουμε κάτι που μάλλον δεν έχουμε κατανοήσει και θα χάσουμε έτσι κάτι πολύ (μα πάρα πολύ) πολύτιμο που μας προσφέρεται μέσα από την Ορθοδοξία.

«Άσε βρε Αμπερε τις μαρτυρίες. Αν είναι απλές προεκτάσεις του μυαλού και των θέλω τους, είναι θεωση?»

Και αν δεν είναι απλές προεκτάσεις του μυαλού τους και των θέλω τους; Κάποιοι άνθρωποι μας εμπνέουν εμπιστοσύνη και δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα σε αυτά που λένε. Στο βαθμό που μπορέσουμε να επιβεβαιώσουμε κάποια από αυτά που μας είπαν η εμπιστοσύνη μας αυξάνεται. Έτσι δοκιμάζουμε να επιβεβαιώσουμε και τα υπόλοιπα. Τόσο απλά.

«Εγώ πάλι τα βλέπω ανάποδα. Την πέτρα θεωρώ το εγώ μας, και το θεό, ανοιχτά και στο πουθενά, και (η πέτρα) δεν με αφήνει να σαλπάρω!»

Κοίτα, το παράδειγμα το παρέθεσα για να δείξω ότι είναι άστοχο να λέμε ότι «ο Θεός τη βρίσκει με Θυμιάματα προσευχές και επικοινωνίες» και ότι είναι τον άνθρωπο που βοηθούν. Μέχρις εδώ καλά; Αν ναι, πάμε παρακάτω.

Λες, ότι εσύ ένα τέτοιο παράδειγμα θα το χρησιμοποιούσες διαφορετικά και ότι αυτό που σε ενδιαφέρει είναι να σαλπάρεις και να βγεις στα ανοιχτά (στο θεό) αλλά η πέτρα στη οποία είσαι δεμένος (το εγώ) σε εμποδίζει. Ωραία, μια τέτοια εικόνα θα μπορούσε ίσως, σε σχέση με τη χριστιανική σκέψη να σημαίνει ότι αυτό που χρειάζεται είναι να κόψεις τον κάβο που σε δένει με την πέτρα, δηλαδή εν προκειμένω, με το (ατομοκεντρικό - εγωιστικό) θέλημά σου. Πώς όμως θα το κάνεις αυτό; Μόνος σου; Τότε πάλι ικανοποιείς το θέλημά σου, του ατόμου που θέλει να επιβιώνει χρησιμοποιώντας και όχι του προσώπου που θέλει να ζει αγαπώντας, και έχεις μία από τα ίδια. Δεμένος στην πέτρα.

Είπαμε όμως, λίγα – λίγα έ; Θα προσπαθήσω να επανέλθω το συντομότερο με όσα μου διέφυγαν… αν και μόλις είδα ότι ο φίλτατος ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ έχει ήδη γράψει πολύ μα πολύ ενδιαφέρονται πράγματα που πιστεύω φωτίζουν αρκετά από όσα έχουν θιχτεί μέχρι τώρα.

quote:

---

Αγαπητέ Γιώργο γεια σου

Δεν ξεβολεύτηκες από κανένα Χριστιανισμό γιατί η αλήθεια που πρέπει να παραδεχθείς είναι ότι ποτέ σου δεν βολεύτηκες σε αυτόν.

Ο προσωπικός δρόμος ήταν αποτέλεσμα έλλειψης έκφρασης και όχι επανάστασης. Αυτό πολλές φορές προκύπτει και από παραπληροφόρηση.......

Το πρόβλημα δεν είναι εάν εγώ μπορώ να ξεβολευτώ αλλά εάν χρειάζεται να ξεβολευτώ.

Άκουσε να δεις φίλε. Η Χριστιανική θέαση που προκύπτει από το «γίνεστε τέλειοι όπως ο πατέρας σας στους ουρανούς» που είναι για μένα η βάση της Ορθόδοξης μυσταγωγίας ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΕΧΕΣ ΞΕΒΟΛΕΜΑ.

Αυτό είναι το ξεβόλεμα για το οποίο μίλησα. Και αυτό είναι το μοναδικό ξεβόλεμα....

Όποιος πιστός ή άπιστος βλέπει στη χριστιανική ατραπό μόνο γονυκλισίες, και θυμιατά ή είναι πρώην παιδί του κατηχητικού ή δεν ξέρει τι του γίνεται.....

Τόσο απλά....

ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

---

quote:

---

Δηλαδή τον πόλεμο με τον Κοινό Νού Ανθρωπό τον έχουμε χάσει ? ..

---

Όχι δεν είμαι Χριστιανός και όχι δεν βρίσκω λάθος την θέση του Γιώργου γιατί για να κερδισθεί η μάχη με τον κοινό νου για κάτι καλύτερο ποιο κοντά σε κάποιες άξιες που βρίσκονται πέρα από τα ζωώδη ένστικτα, πρέπει η θέαση του ουράνιου ανθρώπου (που δεν είναι αποκομμένος από το σύμπαν μέσα στην εγωιστική του μικροψυχία ) να περάσει στην συλλογική συνείδηση η στο συλλογικό ασυνείδητο, εκεί όπου ο άνθρωπος θα έχει εμπεδώσει κάποιες άξιες και δεν θα χρειάζεται να αναλώνει τον χρόνο του στο να τις αναλύει.

Εγώ θεωρώ ότι θρησκευτικού περιεχομένου συζητήσεις αφορούν κυρίως την μεταβαλλόμενη φαινομενική επιφάνεια η οποία εις την ουσία είναι απλά τα είδωλα και οι πλαστές μορφές που μας εμποδίζουν να δούμε την ουσία και να πετύχουμε τον έμφυτο σκοπό και στόχο του ανθρώπου που είναι να αναζητήσει να εντοπίσει και να σκιαγραφήσει την σχέση του με τον μακρόκοσμο.

Άρα σε προσωπικό επίπεδο ο Χριστιανισμός μπορεί να είναι ευεργετικός για το άτομο αν αυτό πάψει να ασχολείται με την επιφάνεια, αλλά από εκεί και πέρα σε συλλογικό επίπεδο οι συγκρούσεις και τα συμφέροντα της φαινομενικής επιφάνειας ήταν και είναι καταστροφικές για αυτήν την εσωτερική μας ανάγκη και είτε συνειδητά ο φιλόσοφος είτε ασυνείδητα (ο θρήσκος) έχει την δυνατότητα να προσεγγίσει και να καλύψει αυτήν του την εσωτερική ανάγκη.

Από εκεί και πέρα μικρότητες που αφορούν τα δόγματα και τις κατά καιρούς διαμάχες δεν έχουν καμία σχέση με τον ουράνιο άνθρωπο ο οποίος λίγο πολύ βρίσκεται μέσα σε όλες τις θρησκείες και στις επιφανέστερες φιλοσοφικές διδασκαλίες.

Αυτός που αγονία να σώσει τον κόσμο μέσα από την εκ τον πραγμάτων φτωχή του κοσμοθεαση δεν ψάχνει να βρει τον ουράνιο άνθρωπο αλλά τον άνθρωπο θεό, αντίθετα αυτός που συνειδητά η ασυνείδητα επιλέγει την αποχή από την μικρότητα του αυτός είναι που έχει περισσότερες ελπίδες να προσεγγίσει ποιο ορθά την μακρότητα του.

Άρα εις την ερώτηση έχω να πω ποιο συγκεκριμένα σε ότι αφορά την φιλοσοφία του Χριστιανισμού ότι το άτομο κάνει την διάφορα.

Αν το άτομο βλέπει με μαύρα γυαλιά όπως οι σύγχρονοι κολλημένοι στο ματριξ εθνικοί κλπ ο Χριστιανισμός μέσα τους θα έχει μαύρη όψη.

Αν το άτομο βλέπει με άσπρα γυαλιά όπως κάποιοι σύγχρονοι αλλά και παλαιοί Χριστιανοί τότε ο δρόμος προς την ουσία είναι πάντα ο ίδιος και είναι η στροφή προς τα μέσα και προς τα πάνω.

Άξιον παρατήρησης, ο μηχανισμός της Πιστού χριστιανού, καθ όλα ολόιδιος με του μωαμεθανού, του Ινδουιστή, και του εβραίου. Κατά κάποιο τρόπο, πάνε πολλά χρόνια, είδα πως όταν είχα πολλές γνώσεις και πίστη, έχανα κάπως σε αντίληψη, όπως ακριβώς γίνεται με τις πολλές εντυπώσεις και την αγάπη.

Νομίζεται αγαπητοί Αναστημένε και Αμπερε, πως φέρνει η πίστη διαύγεια? Η μήπως να κατανοήσετε ένα πρόβλημα, χρειάζεται περισσότερο η πίστη από την άμεση αντίληψη?

Δεν έχω κάποιο η κάτι να υποστηρίξω, έτσι δεν ανησυχώ, μα σαν σκεφτόμενος, όταν ερεύνησα γιατί είχα ανάγκη να πιστεύω (σε κάτι η κάποιο), είχα δει πως ζούσα σε σύγχυση, πράγμα που τις περισσότερες φορές μου το δημιουργούσε η ακόρεστη επιθυμία. Έτσι πιανόμουν πάνω στην Πίστη, μα από κάτω, ήταν πάντα οι λεπτεπίλεπτες επινοήσεις της επιθυμίας, με συνέπεια να μεγαλώνει η σύγχυση και σύγκρουση που ζούσα. Είχε γίνει ανάγκη, και έπαιρνα δύναμη από την αποκλειστικότητα του αγαπημένου, γιατί έβρισκα κάποιο σκοπό στη ζωή μου. Τα ίδια άκουσα από στόματος πολλών επιφανών Χριστιανών, τα ιδια γράφει και ο Αναστημένος.

quote:

---

Ένα πράγμα είναι αδιαπραγμάτευτο. Ιησούς Χριστός, Θεός, η ίδια μου η ζωή, η ψυχή, η ύπαρξη. Μόνο που για να το ζήσεις ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΞΕΒΟΛΕΜΑ και τίποτα άλλο....

---

Γιώργη, ξερεις απο μονοτερμα?

Αφού δεν έχεις ανάγκη κάποιον η κάτι γιατί κρύβεσαι πίσω από τον Πλάτωνα?

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πιστεύει σε κάτι έστω ασυνείδητα.

Πάλι σε σύγχυση ζεις αν θεωρείς ότι οι πολιτικές σου απόψεις αφορούν την ουσία του θέματος και την προσωπικότητα κάποιου που απλά υπερασπίζεται τον εαυτό του.

Η διάφορα Πλατωνικών φιλόσοφων και ΙουδαιοΧριστιανον αφορούσαν κυρίως θέματα πολιτικής και πολύ λιγότερο θέματα ουσίας.

Εγώ δεν βλέπω να ζούμε σε καθεστώς θεοκρατίας για αυτό οι ακραίες τοποθετήσεις σας είναι άτοπες και άστοχες.

---------
Νομίζεται αγαπητοί Αναστημένε και Αμπερε, πως φέρνει η πίστη διαύγεια? Η μήπως να κατανοήσετε ένα πρόβλημα, χρειάζεται περισσότερο η πίστη από την άμεση αντίληψη?
---------

Η πίστη και η αποχή από τις μικρότητες του είδους φέρνει εσωτερική κάθαρση.

Σύμφωνα πάντα με τους Πλατωνικούς Πυθαγόρειους Ορφικούς κλπ

Αντίθετα η πίστη του ξερολισμου που διακρίνει του Νεοέλληνες φωστήρες μας, φέρνει εσωτερική αποβλάκωση αφού έχει την ικανότητα να δημιουργεί ψευδαισθήσεις ανοτεροδυναμισμου σε σχέση με ασυνάρτητα θεωρήματα που αφορούν γενικότητες και όχι απαραίτητα το άτομο στο οποίο απευθύνονται.

Το να πιστεύεις στο αγαθό είναι Πλατωνική διδασκαλεία.

Το να πιστεύεις στην εσωτερική κάθαρση δια της αποχής από τις μικρότητες θα μπορούσε να θεωρηθεί περισσότερο Πυθαγόρεια διδασκαλία.

Το να προσωποποιείς το αγαθό πίσω από είδωλα είναι πανανθρώπινο φαινόμενο.

Αν το θέμα σας δεν επικεντρώνεται στον ισοπεδοτισμο του είδους αλλά σε θέματα που αφορούν την πολιτική τον θρησκειών τότε θα ήμουν με το μέρος σας και πολύ πιθανόν είναι να συμφωνούσαμε όλοι μέσα σε ένα λογικό πλαίσιο.

19. Θεούς ενομίσαμεν, ουχ ετέρους παρ' ετέροις, ουδέ βαρβάρους καί Ελληνας, ουδέ νοτίους καί βορείους, αλλ' ώσπερ ήλιος καί σελήνη καί ουρανός καί γή καί θάλασσα κοινά πάσιν, ονομάζεται δ' άλλως υπ' άλλων, ούτως ενός λόγου τούτ' αύτα κοσμούντος καί μίας προνοίας επιτροπευούσης καί δυνάμεων υπουργών επί πάντα τεταγμένων, έτεροι παρ' ετέροις κατά νόμους γεγόνασι τιμαί καί προσηγορίαι.
(Πλούταρχος, Περί Ισιδος & Οσίριδος, 378α)

Συμφωνώ με πάρα πολλά από αυτά που καταθέτει ο Ερμής 3E και τον καλωσορίζω στη συζήτηση.

Θεωρώ ότι το τελευταίο μήνυμα του φίλου Ampere απαντά σε πολλά με ευγενικό και προσγειωμένο τρόπο. Θα πρότεινα σε όλους τους φίλους να το διαβάσουν προσεκτικά.

Ένα ερώτημα θα ήθελα να κάνω μόνο. Γιατί τόση απαξίωση?

«Ξέρω ότι είναι δύσκολο να κάνω διάλογο με πιστούς», το έχεις γράψει αγαπητέ Πλάτωνα τρεις φορές σε ΑΥΤΟ το θέμα. Μα εσύ το επιδίωξες φίλε μου. Και όταν έλαβες απαντήσεις που δεν σου άρεσαν «κατάλαβες» ότι μιλάς με πιστούς........δηλαδή με ανθρώπους ΟΧΙ διαυγείς.

Μπράβο σου. Ίσως αν έλεγα αυτά που θα άρεσαν «στη δική σου εσωτερική θέαση» τότε να είχα κάποια ελπίδα. Ε φίλε?

Διαβάσατε κάτι σοφό που έγραψε ο Ampere?
“Πριν συνεχίσω και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να δηλώσω ότι ούτε βεβαιότητες διαθέτω ούτε, πολύ περισσότερο, θέλω να πείσω κανέναν. Και γράφω (ή μάλλον αντιγράφω) όχι επειδή ξέρω αλλά επειδή μαθαίνω.”

Καλέ μου Πλάτωνα μας «κατηγορείς» και για τους καυγάδες? Επειδή συνταυτιζόμαστε? Για δείξε μου κάποιον που δεν συνταυτίζεται με κάτι......

Εάν θέλεις να συζητήσεις κάντο σε παρακαλώ. Μη προσβάλεις τη δική μας θέαση αλλά προέβαλε τη δική σου. Εγώ έχω να κερδίσω από αυτό.

Και κάνω μια προσπάθεια:

ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΛΑΤΩΝΑ:

«Η Νοημοσύνη, η βαθιά κατανόηση, είναι μεταξύ του Νου (σκέψεις) και καρδιάς (αισθήματα). Αν στον άνθρωπο αυτά τα δυο δρουν συγχρόνως και όχι ξεχωριστά, (πότε το ένα και πότε το άλλο, γιατί έτσι λειτουργεί η ανθρωπότητα, και είναι σε σύγκρουση μεταξύ των) όταν λοιπόν έχεις επίγνωση και των δυο, τότε υπάρχει αρμονία, αγάπη, νοημοσύνη, θεός.» .

Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ π. ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΓΡΑΦΕΙ:

Η εν λόγω νόσος (η νόσος της θρησκείας) συνίσταται εις το ότι υπάρχει βραχυκύκλωμα μεταξύ του πνεύματος εν τη καρδία του ανθρώπου (δηλαδή της κατά τους πατέρας νοεράς ενεργείας) και του εγκεφάλου . Εις την φυσιολογικήν της κατάστασιν η νοερά ενέργεια κινείται κυκλικώς ωσάν στρόφαλος προσευχομένη εντός της καρδίας.

Εις την νοσούσαν κατάστασίν της η νοερά ενέργεια δεν στροφαλίζεται κυκλικώς. Αλλά ξεδιπλωμένη και ριζωμένη εις την καρδίαν κολάει στον εγκέφαλον και δημιουγεί βραχυκύκλωμα μεταξύ εγκεφάλου και καρδίας. Έτσι τα νοήματα του εγκεφάλου, που είναι όλα από το περιβάλλον, γίνονται νοήματα της νοεράς ενεργείας ριζωμένη πάντα στην καρδίαν. Έτσι ο παθών γίνεται δούλος του περιβάλλοντός του. Ως εκ τούτου συγχέει ορισμένα προερχόμενα εκ του περιβάλλοντός του νοήματα με τον θεόν ή τους θεούς του .

Θα ήθελα από εσένα (και από οποιοδήποτε άλλο φίλο) μια πλήρως αναλυτική και εμπεριστατωμένη ΑΝΑΛΥΣΗ, ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ των ανωτέρω λόγων.

Από εσένα προσωπικά φίλε Πλάτωνα θα ήθελα η ανάλυση σου (αν την κάνεις) να δείχνει και το σεβασμό σου προς το πρόσωπο μου.

ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

**Είσαι σίγουρος ότι τον διάβασες τον Ρωμανίδη? Μάλλον τον απαξίωσες σαν ένα ακόμη πιστό......

***Ζητώ και από τον αγαπητό μου φίλο Πλωτίνο την γνώμη του. Γνωρίζω ότι έχει ασχοληθεί με τον συγκριτισμό. Αλλά ο πραγματικός συγκριτισμός γίνεται στο βάθος και όχι στην επιφάνεια.....

Δεν απαξιώ εσένα και κανένα. Ότι γράφω αν πρόσεξες, το θέτω σαν να (σε/με) ερωτώ.

Αυτό του π.ρωμανιδη, διαβάζοντας το όχι τώρα, μα όταν το έθεσε ο Αμπέρ, μου έδωσε την εντύπωση πως η νόσος είναι η Πίστης* (του μυαλού, εκεί κολλάει).

Όταν διαβάζω ένα κείμενο, από όπου και αν προέρχεται, είναι σαν να κοιτάζω ένα τοπίο.

Βλέπω συγχρόνως τοπίο, μα και τι γίνεται μέσα.

Αν υπάρχει αντίδραση, σαν σκέψη, την αφήνω να ερθει στην επιφάνεια. Αν φερει αλλους συνηρμους, το ίδιο.
Αν ξυπνά κάποιο συναίσθημα, το αυτό.

Το σίγουρο είναι πως το ΙΝΤΕΛΕΚΤ, αυτό που ο Ρωμανιδης ονομάζει περιβάλλων, και που κρυσταλλώνεται με τα χρόνια σαν ΕΓΩ, όταν είναι σε κίνηση, είναι διαφορετικό της κατανόησης

Σου δίνω ένα παράδειγμα πως απαντά το ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ (ΕΓΩ) η Εαυτοσηνειδηση.

Και απευθύνομαι σε άλλο συνομιλητή, μην νομίσεις πως έχω κάτι μαζί σου!

Θα μπορουσα καλιστα να απαντησω στον ΕΡΜΗ 3 Ε.

Αφού δεν έχεις ανάγκη κάποιον η κάτι γιατί κρύβεσαι πίσω από τον Πλάτωνα?

Εχω γραψει πως είναι απλα ένα ΝΙΚ όπως το ΕΡΜΗΣ 3, και τιποτα περισσοτερο. Δεν δηλωσα πως ειμαι Πλατωνικος, ουτε Ολυμπιακος, Ουτε Μπλατβατσικος, ουτε εστειλα καποιο στο Δασκαλο.

Απλα αναρωτιεμαι.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πιστεύει σε κάτι έστω ασυνείδητα.

Και καλά βρε Ερμή, γράφεις ολάκερα κατεβατά περί τριάδος, δεν έριχνες και μια ματιά προς τα μέσα, μηπως δεις τι σόι πράμα είναι το ασυνείδητο?

Πάλι σε σύγχυση ζεις αν θεωρείς ότι οι πολιτικές σου απόψεις αφορούν την ουσία του θέματος και την προσωπικότητα κάποιου που απλά υπερασπίζεται τον εαυτό του.

Εδώ όμως κατάλαβα, πως είναι πραγματι Νέος στο φόρουμ. Δεν γνωριζει τι μπουμπουκακια ειμαστε

Η διάφορα Πλατωνικών φιλόσοφων και ΙουδαιοΧριστιανον αφορούσαν κυρίως θέματα πολιτικής και πολύ λιγότερο θέματα ουσίας.

Αν αληθεύει, καιρός να αλλάζω Νικ.

Ετσι, προτίμησα να προσπεράσω και να του ευχηθώ ένα καλώς όρισες.

Διαβάζοντας Ρωμανιδη, δεν μπορω να τον επεξηγησω, συγκρινω, η αναλύσω, μα διαβαζοντας τον, διαβαζοντας σας, βγαίνει ότι ειναι μεσα.

«Η Νοημοσύνη, η βαθιά κατανόηση, είναι μεταξύ του Νου (σκέψεις) και καρδιάς (αισθήματα). Αν στον άνθρωπο αυτά τα δυο δρουν συγχρόνως και όχι ξεχωριστά, (πότε το ένα και πότε το άλλο, γιατί έτσι λειτουργεί η ανθρωπότητα, και είναι σε σύγκρουση μεταξύ των) όταν λοιπόν έχεις επίγνωση και των δυο, τοτε υπάρχει αρμονία, αγάπη, νοημοσύνη, θεός.» .

Αγαπητε Αναστημενε, κανε μια ερωτηση.

Η καθημερινότητα μας, σαν άνθρωποι, η κύρια δράση μας πια είναι?

Αν αρχισεις να αναρωτιεσαι στις συνθηκες που δημιουργουν Συγγρουση, τη στιγμη που το κανεις, ξυπνας την νοημοσυνη, (ο Ρωμανιδης το βλέπει κάτι σαν βραχυκύκλωμα? Ίσως, δεν ξέρω, μπορώ να μιλήσω μόνο για ότι βλέπω και βιώνω).

Η νοημοσύνη δεν είναι στατική, επομένως δεν υπάρχει κάτι στατικό *(όπως οι μνήμες) άρα η νοημοσύνη δεν προκαλεί Σύγκρουση.

Αυτό το κατάλαβα πριν Χρόνια, στα λόγια του Χριστού.

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι….

Όσο για το θεό, αρμονία, αγάπη Νοημοσύνη, ομορφιά για μένα είναι το αυτό,

Σαφέστατα και πρέπει να αλλάξεις Νικ

--------
Και καλά βρε Ερμή, γράφεις ολάκερα κατεβατά περί τριάδος, δεν έριχνες και μια ματιά προς τα μέσα, μηπως δεις τι σόι πράμα είναι το ασυνείδητο?

Αυτό τώρα τι είναι και τι ερμηνεία μπορεί να έχει?

Δεν με απασχολεί φίλε μου τι έχεις μέσα σου και ξέρω πολύ καλά σε αντίθεση με σένα τι έχω μέσα μου.
---------

Εδώ όμως κατάλαβα, πως είναι πραγματι Νέος στο φόρουμ. Δεν γνωριζει τι μπουμπουκακια ειμαστε

Βαθιά κατανόηση - επίγνωση μεταξύ σκέψεων (νους) και αισθημάτων (καρδιάς).

Αυτή είναι για σένα η υγεία.

Δώσε σε παρακαλώ όπως και ο π. Ρωμανίδης «θεραπευτική αγωγή». Πρακτικά και απλά πως αυτό επιτυγχάνεται?.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr