Η στείρα παράθεση του τάδε κειμένου που είπε ο τάδε «Άγιος» ή «Πατέρας» δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον υγιή διάλογο μεταξύ των μελών. Δίδουμε εδάφια και τμήματα κειμένων προκειμένου να αναδείξουμε μια τάση και όχι για να διαφημίσουμε τον εκάστοτε υποβολέα. Θαρρώ ότι ο προβληματισμός σου αγαπητέ Πλάτωνα θα παραμείνει αναπάντητος.

ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ:
«Για μένα δεν υπάρχει τέλος της σκέψης χωρίς ΕΞΑΓΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ.
Αυτό βέβαια είναι κάτι το οποίο προηγούμενα το απαξίωσες. Ο φιλόσοφος είπες δεν θα μπει σε μια τρύπα για να πολεμήσει τα πάθη του. Αλλά με ένα μαγικό τρόπο τα «εξαφανίζει» επειδή είναι.....φιλόσοφος!!!!!!!»

Είναι εξόχως οξύμωρο να ατενίζουμε τους ορίζοντες της φιλοσοφίας και ταυτόχρονα να έχουμε ορίσει έναν περιορισμένο ορίζοντα τον οποίο και προτιθέμεθα να….ατενίσουμε! Η φιλοσοφική προσέγγιση του Πλάτωνα, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι μια γνωστική οδό και όχι μια σχολαστική βάση με ψήγματα γνωστικών.

Εδώ υπάρχει μια τεράστια διαφορά, καθώς ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ αναζητά τα εργαλεία που θα «αποδείξουνε» την εγκυρότητα της χριστιανικής κοσμοθεώρησης, ενώ ο Πλάτωνας στερείται θέσφατων μονολιθικών απόψεων.

Το τι μπορεί να σημαίνει όμως ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ αυτός ο εξαγνισμός των παθών που ευαγγελίζεται ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ, μπορούμε να το αντιληφθούμε εάν ανατρέξουμε σε χειροπιαστά παραδείγματα της χριστιανοσύνης που ασπάστηκαν και εφάρμοσαν αυτή την «εξαγνιστική σοφία» που υπονοεί.

Δεν ξέρω πόσοι έχουνε διαβάσει τον Βίο του Αγίου Συμεών, αλλά είναι θαρρώ ένα ξεκάθαρο παράδειγμα αυτής της σχολής.

Παραθέτω λοιπόν μια σύνοψη των κεφαλαίων 5-8, σε ελεύθερη μετάφραση και το πρωτότυπο όπου χρειάζεται.

Κεφ. 5. Ο Συμεών άρπαξε ένα σκοινί και το έδεσε τόσο σφιχτά γύρω από όλο το κορμί του (φασκιοι εαυτόν εν ολω τω σωματι αυτου). Ύστερα από ένα χρόνο και βάλε, ο Συμεών άρχισε να πληγιάζει. Συγκεκριμένα:

"Το σχοινίον κατέφαγεν τας σάρκας αυτού"

Οι ξεσκισμένες σάρκες, διαβάζουμε, κάλυψαν το σκοινί:

"Σκεπασθηναι το σχοινίον απο των σεσημμένων σαρκων"

Η βρώμα ήταν τέτοια, που…….κανείς δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα του!!

"Και απο της δυσωδίας αυτου ουκ εδυνατο τις εγγιστα αυτου στηναι."

Το κρεβάτι όπου κοιμόταν ο…σοφός και Άγιος Συμεών γέμισε ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ, με άλλα λόγια σκουλήκιασε!

"Η δε κοιτη αυτου επληρουτο σκωλήκων."

Ας προσέξουμε τώρα όμως την συνέχεια:

Ο τοπικός αρχιμανδρίτης έφριξε με την κατάσταση (εκθαμβος εγένετο) και καταλαβαίνει ότι «η κοίτη» του Συμεών είναι γεμάτη σκουλήκια- αλλά, έλα που από την βρώμα δεν μπορούσε να πλησιάσει!!

"Καταμανθανειν την κοιτην αυτου, και ευρησκει αυτην πεπληρωμενην σκωλήκων, και εκ της δυσωδίας ουκ ηδυνατο στηναι εκει."

Ο αρχιμανδρίτης του λέει τότε το αμίμητο:

Αλλοπαρμένε Συμεών, τράβα αλλού για να πεθάνεις!

"Άνθρωπε... αλλαχου άπελθε και απόθανε!"

Έπειτα διατάζει τους μοναχούς να γδύσουν τον Συμεών. Και τα είδαν ΟΛΑ παρακαλώ! Το ιμάτιο είχε κολλήσεις με τις σάπιες σάρκες και δεν έβγαινε με τίποτα. Επί τρεις ημέρες πάλευαν….

"Διαβρεχοντες αυτον υδατι χλιαρω συν ελαίω"

Και τελικά τα κατάφεραν.

"Μετα πολλής οδύνης αποδυσαι αυτον,"

Ώστε μαζί με την ρόμπα να βγουν και τα σάπια κρέατα.

"Ωστε συν τω ιματίω αποδαρηναι την σεσημμένην σάρκα αυτου."

Και τότε βρήκαν το σκοινί, δηλαδή ότι φαινόταν μέσα στις σάρκες,

"Μονον τας αρχάς του σχοινίου".

Τα σκουλήκια που ήταν μέσα στο σώμα του Συμεών, ήταν, λέει, αναρίθμητα και ξεπερνούσαν κάθε φαντασία!!!

"Των δε σκωλήκων των οντων εν εαυτω ουκ ην εικασμός"

Οι μοναχοί έμειναν άναυδοι και αναρωτιούνταν πώς θα αφαιρέσουν το σκοινί. Ο δε άγιος Συμεών:

"Έκραζε λέγων «συγχωρησατε μοι, αδελφοί, εάσατέ με αποθανειν ούτως τον κύνα τόν όζοντα»"

Με τα πολλά, ο Συμεών πήρε δρόμο από το μοναστήρι!

Και τι έκανε παρακαλώ ύστερα από λίγο?

Πήγε και έπεσε σε ένα φρέαρ (πηγάδι) γεμάτο φίδια, δαίμονες και άλλα καλά....

"Και ρίπτει εαυτον εν τω φρέατι εκείνω, και κρύβει εαυτόν εν τω πλαγίω του φρέατος...."

quote:

---

Εκτός εάν ψάρωσες με τα γκουρτσειφικά κρωξίματα ή την Μπλαβατσκική αθυροστομία.
Τέλος υπάρχει και μια άλλη εξήγηση.........να μην αντέχεις το λιβάνι.....

---

Υ.Γ Με όλα ψαρώνω...

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Δεν γνωρίζω εάν με την προηγούμενη τοποθέτηση μου κατανόησα το νόημα αυτών που έγραψες.
Δεν γνωρίζω επίσης εάν έχεις διάθεση για συνέχιση της κουβέντας.

Θα ήθελα παρ΄ όλα αυτά να προσθέσω κάποιες σκέψεις για την θεώρηση των Πατέρων περί της ανοδικής πορείας της ψυχής

Αυτό το αναφέρω γιατί ο φυσικός «θάνατος» της σκέψης όπως αναφέρεις, με την ενατένιση της απεραντοσύνης του Τώρα, ή η ζωοποιός νέκρωση των παθών εκφράζει (ή μπορεί να εκφράζει) την ανοδική πορεία της ψυχής προς το Φως.

Συστηματικότερα από όλους τους Πατέρες απασχόλησε τον Γρηγόριο τον Νύσσης, η μελέτη και η περιγραφή της ανοδικής πορείας τής ψυχής. Διάχυτο είναι το θέμα σε όλο το συγγραφικό του έργο και αυτό του δίνει ενότητα.

Την ευκαιρία για τη συστηματική του ανάπτυξη έδωσε στο Γρηγόριο η ερμηνεία κειμένων τής Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, ο Μωυσής, οι ψαλμοί του Δαυίδ, το άσμα ασμάτων, οι μακαρισμοί.

Με τη βοήθεια τής αλληγορικής μεθόδου σε όλα αυτά τα κείμενα ανακαλύπτει ο Γρηγόριος το συμβολισμό της ανοδικής πορείας της ψυχής και διαγράφει τα στάδια και τους αναβαθμούς που ακολουθεί.

Κατά την ανάβαση της η ψυχή αφού λυτρωθεί από την αιχμαλωσία της «καταληπτικής φαντασίας», αφού, οδηγούμενη από την έφεση, αρχίσει την «άνοδο», αποκτά τέλος την αίσθηση της παρουσίας του θεού, που την συνοδεύει και την καθοδηγεί στην ανάβαση της. Ξέρει τώρα η ψυχή ότι δεν την οδηγεί η διάνοια, αλλά το ίδιο το πνεύμα του θεού. Έχει γίνει «οίκος θεού».

Ένα δύο παραστατικά και κύρια σημεία της πορείας, που δείχνουν το βαθύ μυστικό περιεχόμενο, τον μυστικό τόνο πού έδωσε ο Γρηγόριος στο στοχασμό του, και έγινε έτσι ο μεγάλος θεμελιωτής του χριστιανικού μυστικισμού .

Αυτόν κυρίως θα ακολουθήσει μετά ένα περίπου αιώνα, ο Ψευδοδιονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Μάξιμος ο Ομολογητής αργότερα, και δια μέσου αυτών όλη ή χορεία των μυστικών του Βυζαντίου και της Δύσεως. Ή ακτινοβολία του έμμεσα θα φωτίσει και τους Σλαύους ορθοδόξους, ως τον Μπερντιάεφ στις ημέρες μας, θα φτάσει ακόμη ως τον Γερμανό - Αυστριακό ποιητή Rilke πού διδάχθηκε τον μυστικισμό από την Ρωσική χριστιανική παράδοση.

Λέει λοιπόν ο Γρηγόριος ότι εκείνος που ανεβαίνει και εννοεί φυσικά τον καθαρό στη καρδιά όλο και φτάνει σε κάτι ανώτερο από όλα τα πριν, αυτό όμως το οποίο φτάνει «ούχ ορίζει εν εαυτώ το ζητούμενο, άλλα το πέρας του ευρεθέντος, αρχή προς την των υψηλότερων ευρεσιν γίνεται».

Είναι, λέει, η ανάβαση του όπως ή κλίμακα πού μόλις πατήσεις το ένα σκαλοπάτι της, άλλο αμέσως σκαλοπάτι καλεί το πόδι σου να σε ανεβάσει ψηλότερα. Έτσι ούτε εκείνος που ακολουθεί την άνοδο στέκεται ποτέ, ούτε ή έφεση του προς άνοδο σταματά.

Μια. νέα, ακόμη πιο δυνατή επιθυμία, όλο και τον ωθεί να οδεύει «πάντοτε δια των ανωτέρων προς το αόριστον».

Προς τον θεό δηλαδή. Το εσώτερο νόημα της πορείας είναι ότι ο άνθρωπος βλέπει πραγματικά μόνο όταν και σε όσο βαθμό ξεπερνά τη δική του δράση, όταν αφήνεται στη φώτιση του θείου φωτός.

Αυτό το ξεπέρασμα της «δικής του δράσης» όπως αναφέρεται παραπάνω κατανοώ ότι ενυπάρχει και στο δρόμο του φυσικού τέλους της σκέψης.....του διαλογισμού......σε μια άλλη μορφή.

Μόνο οι πληροφορίες που γράφεις στο εσωτερικά, εδώ και τόσο καιρό, χρίζουν ένα ευχαριστώ από μέρους μου. Αν ήμουν Χριστιανός με την έννοια του Πιστού, ίσως να είχα άλλη εντύπωση για σένα, μα για καλή μου τύχη, γνώρισα ένα διαφορετικο Χριστό. Δύσκολα σχηματίζω γνώμη για τους άλλους, ακόμα και αν αντιπαρατεθούμε έντονα, όπως και έγινε, τόσο με σένα όσο και με τον Αναστημένο.

Αν όμως μου ξεφύγει και το κάνω, φροντίζω ώστε να μην αποχτήσει μια τελεσίδικη εικόνα, γιατί σκέφτομαι πως πάντα μπορούμε να συζητήσουμε, έστω και αν δεν συμφωνούμαι.

Χτες είδα ένα πολύ όμορφο Φιλμ, Million dollar baby,
αυτό που πείρε το Όσκαρ,
και είχε για Πρωταγωνιστή ένα προπονητή BOX,
που πριν πάει στο γυμναστήριο,
όπου κάθε μέρα δίδασκε την Τέχνη του σε άλλους,
τον δειχνει να πηγαίνει στην εκκλησία,
να προσεύχεται μα και να σπάει @@ στον παπα με ερωτήσεις του,
για την Τριαδικότητα και άλλα πολλά….

Ο Ίδιος ο Παπάς αναρωτιέται, πως είναι δυνατόν ένας (άπιστος) για αυτόν,….
να πηγαίνει κάθε μέρα εκκλησία…
και έχει μεγάλο ενδιαφέρον στη συνεχεία η δραματική προέκταση του φιλμ,
που δεν είναι ο προβληματισμός...αν είναι, η όχι…. κάποιος χριστιανός.

quote:

---

Για μένα δεν υπάρχει τέλος της σκέψης χωρίς ΕΞΑΓΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ.

---

Με αλλά λόγια τότε ο άνθρωπος βλέπει τον Θεό, όταν πιστεύει πώς δεν τον βλέπει όταν δεν παύει να πιστεύει ότι ο Θεός ξεπερνά απεριόριστα τις δυνάμεις του τότε, ενώ πιστεύει αυτό, ο Θεός είναι μέσα του, και ο άνθρωπος ζει γεμάτος με την αίσθηση της παρουσίας του.

Είναι φανερό πως η πορεία προς τα άνω είναι ουσιαστικά πορεία, σε βάθος.

Με την πορεία αυτή ο άνθρωπος γίνεται καθαρός, ελευθερώνεται από τα ίδια τα δικά του μέτρα και βλέπει, όταν δεν βλέπει.
Αυτό το νόημα έχει το «εντός γνόφου γενέσθαι», το να βρεθείς πέρα από την πολυπραγμοσύνη της διάνοιας, όπως αναλύει ο Νύσσης την κατάσταση αυτή.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς στην αρχή ποιο κέρδος φέρνει ή ανοδική πορεία αφού είναι χωρίς τέλος.
Να ποιο είναι το κέρδος κατά τον Νύσσης.
Πρώτα - πρώτα η ψυχή αποκτά το συναίσθημα της ενότητας της προς την ενδότατη φύση του παντός, το θεό, αισθάνεται την παρουσία του Θεού, γίνεται αληθινό κατοικητήριο του.

Έπειτα συνειδητοποιεί βαθύτατα ότι το μεγαλείο της θείας φύσεως δεν το γνωρίζει κανείς όταν το κατανοεί, αλλά όταν βλέπει ότι εκφεύγει κάθε ενάργεια και κάθε διανοητική δύναμη.

Αυτός είναι ο υψηλότερος βαθμός γνωριμίας με το θεό, πού την ίδια ώρα οδηγεί στη γνώση του εαυτού μας και στη γνώση των όντων , γνώση εκ των άνω εκ του Θεού, αλλά και ανυψώνει και τελειοποιεί την ψυχή στον ύψιστο βαθμό.

Σε ευχαριστώ αγαπητέ Πλάτωνα για τα καλά σου λόγια, και να’σαι βέβαιος πως δεν σχολιάζω κείμενα τρίτων για «σπάσιμο» αλλά απλά και μόνο εκ πεποιθήσεως.

Πολλοί θεωρούν πως τα έχω με τον Χριστό και το χριστιανικό μήνυμα. Πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι!!

Τα έχω με τις ελεεινές πρακτικές του σχολαστικισμού και την καπηλεία στις αλληγορίες και τους συμβολισμούς των γνωστικών. Είτε αυτοί ήσαν Ιουδαίοι Σιμωνιακοί, Παυλιστές ή Εβιονίτες.

Δεν ταυτίζομαι απαραίτητα με κάτι, αλλά μου αρέσει η αναζήτηση της αλήθειας, όποια και εάν αυτή είναι και προέρχεται.

Για τους πραγματικούς χριστιανούς των χρόνων προ της κατασκευής του μύθου του Ευαγγελισμού, το «ευαγγέλιο», η «καλή είδηση», δεν είναι μια ιστορία γραμμένη σε ένα βιβλίο. Αντιθέτως, δίδασκαν πως «ευαγγέλιον έστι..η των υπερκοσμίων γνώσις». Και η ΓΝΩΣΗ αυτή μεταφέρονταν μέσω της αλληγορίας. Μέσω της καλής είδησης μεταφέρονταν οι αλήθειες και όχι η τυφλή και άκριτη αποδοχή.

Τα «καλά νέα» είναι ότι είναι δυνατή η πλήρης μεταμόρφωση της Ενσυναίσθησης. Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχει τρόπος να υπερβούμε την δυστυχία που προβάλλουνε οι λαοπλάνοι θεουργοί. Τα καλά νέα είναι ότι ΥΠΑΡΧΕΙ μια φυσική κατάσταση ευτυχίας που αποτελεί κληρονομικό μας ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

Πρόκειται λοιπόν για την ανακάλυψη της ίδιας της ουσιαστικής μας φύσης, που είναι ήδη καλή, έτσι ώστε να μπορούμε να ζούμε αυθόρμητα ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Η θρυλούμενη αθανασία δεν είναι μια αόριστη «μεταθανάτια τσουλήθρα» και ούτε ένα εισιτήριο για τον Παράδεισο ως ανταμοιβή για μια ζωή των δέκα εντολών. Είναι η άμεση συνειδητοποίηση, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της πραγματικής μας ταυτότητας, που δεν γεννήθηκε ποτέ και επομένως δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ.

Το ταξίδι μύησης των γνωστικών χριστιανών οδηγεί στον αληθινό Χριστό. Στον Χριστό που κρύβουμε μέσα μας!

Ο Χριστός είναι μια μυστικιστική άχρονη μορφή, και όχι ένας κομπάρσος των αντιφάσεων και των διαχωριστικών γραμμών. Αυτός είναι και ο λόγος που φθίνουνε διαρκώς, μιας και αδυνατούν να πείσουνε για τα όσα δήθεν έπρεπε ή θα πρέπει να συμβούν ώστε να επιτευχθεί το μήνυμα που ψευδώς προβάλλουνε.

Ο Μαρκίων, εμπαίζοντας τους τυπολάτρες σχολαστικούς γράφει:

«Όταν ο Ιησούς κατέβηκε στην κόλαση, οι αμαρτωλοί άκουσαν τα λόγια του και σώθηκαν όλοι. Αλλά οι άγιοι, νομίζοντας ως συνήθως ότι τους υπέβαλλαν σε δοκιμασία, απέρριψαν τα λόγια του και καταδικάστηκαν όλοι»!

Νομίζεις άραγε πως εάν συνέβαινε σήμερα κάτι παρόμοιο, θα είχαμε μια διαφορετική συμπεριφορά από τους «χριστιανούς»?

Μετά από μια διακοπή αρκετών ημερών η οποία έγινε γιατί θεωρώ ότι καλό είναι κάποιος να «κοντοστέκεται» για να ξαναδεί τι του είπαν μα κυρίως να ξαναδεί τι ο ίδιος έγραψε θεωρώ ότι είναι χρήσιμο (και για τη συνέχεια) να συνοψίσω τα βασικά θέματα στα οποία αναφέρθηκα μέχρι στιγμής:

Μια σύντομη ματιά θα μπορούσε να τα συνοψίσει ως εξής:

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ – ΕΝΟΤΗΤΑ

Η φιλοσοφία είναι ή υψηλότερη έκφραση και ενσάρκωση τής δίψας για ενότητα.
Ή δίψα για ενότητα είναι ή ίδια ή ουσία του πνεύματος. Δε διαφέρει από την άποψη τούτη το έργο των Χριστιανών φιλοσόφων, των πατέρων της Εκκλησίας.
Ή ίδια δίψα για ενότητα το διέπει.

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ

Μέσα από τη φιλοσοφική εξέλιξη τη θέση των αισθητών πραγμάτων θα την πάρουν οι λόγοι πού ανατρέχουν στην ουσία των όντων και συλλαμβάνουν την «αιτιολογία» τους.
Το νέο μεγάλο άλμα είναι ότι το πνεύμα ανακαλύπτει τώρα τη δύναμη και την αξία της πίστης και με την πίστη δέχεται την- αλήθεια «εξ αποκαλύψεως».

ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ

'Αλλά θα επιμείνουν οι ορθολογιστές — η υποταγή στο δόγμα; Ξεκινούν βέβαια από το δόγμα, από την πίστη, οι Πατέρες, αλλά έργο τους θέτουν την κατανόηση του δόγματος, με άλλα λόγια δέχονται ενορατικά το δόγμα. Ή πίστη έκπνευματώνεται.
Πρώτοι οι Χριστιανοί κατέδειξαν ότι ή πίστη δεν είναι κάτι το άλογο, ότι αντίθετα, όπως είπαν, ο λόγος χωρίς πίστη είναι άλογος, αυτοκαταστρέφεται, πέφτοντας στον απόλυτο σκεπτικισμό, ή στο μηδενισμό.

ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

Ό Θεός, έχει συγκεντρώσει μέσα στον εαυτό του όλο το είναι, μοιάζει σαν «πέλαγος ουσίας άπειρον και αόριστον» πού δεν μπορεί να ορισθεί, γιατί δεν έχει πέρατα ξεπερνά «πάσαν έννοιαν και χρόνου και φύσεως».
Μόνο με το νου τον σκιαγραφούμε, «και τούτο λίαν αμυδρώς και μετρίως» βλέποντας όχι «τα κατ' αυτόν», αλλά «τα περί αυτόν» και πάλι και αυτό το «ίνδαλμα», το απείκασμα της αλήθειας δεν προφταίνουμε να το συγκρατήσουμε, μάς φεύγει πριν το κατανοήσουμε.

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΘΕΑΣΗ

Ο νοησιαρχικός φιλόσοφος είναι αναγκασμένος, ακολουθώντας τη λογική αναγκαιότητα να ορίσει τη γενική αρχή απάνω στην οποία συνθέτει τον κόσμο του επιστητού. Γνωρίζει, όταν ορίζει. Ό χριστιανός Θεολόγος θέτει ότι δεν μπορεί να ορίσει εκείνο πού πιστεύει, εκείνο πού δίνει ύπαρξη και ζωή στα πάντα. Και εξηγεί γιατί δεν μπορεί να ορίσει και όμως γνωρίζει το Θεό.

ΤΑΞΗ – ΧΑΟΣ

Oτι είναι ακατανόητο, θα πει στους νεωτέρους χρόνους ο Πασκάλ, δεν παύει να υπάρχει.
Ό ολιγόπιστος αρνείται να δεχτή την ένωση του θεού με τον άνθρωπο, γιατί δεν μπορεί να την καταλάβει ο Πασκάλ αντλεί επιχειρήματα από τους ασύμμετρους, τους άρρητους αριθμούς, πού αν και ανέκφραστοι υπάρχουν, για να τον αναγκάσει να σωπάσει μπροστά, στα μυστήρια της Γραφής.
Αυτή ακριβώς τη μανία των ορθολογιστών να τα κατανοήσουν όλα, όλα να τα ορίσουν, τη βλέπουν σα φλυαρία και δημοκοπία οι Πατέρες και αγωνίζονται σε κάθε περίπτωση να την ανασκευάσουν, να δείξουν ότι ή λογική ανάλυση δεν είναι δρόμος για να κατανόησει κανείς «το μέγα μυστήριο» του Χριστιανισμού.
Καμιά ανάλυση δεν θα κάνη το μυστήριο να μη είναι μυστήριο.

ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΗΣ

Για τον άνθρωπο όμως που κινείται προς Αυτόν, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ δεν ισχύει ο νόμος της ανταπόδοσης αλλά η Θεία Χάρη, απλά γιατί αυτός ο άνθρωπος ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ. Έτσι βλέπουν το θέμα οι Πατέρες. Μπροστά στο θειο είναι αναγκαία λέγει ο Μ. Βασίλειος ή σιωπή.

ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΑΝΤΙΛΗΠΤΟΤΗΤΑ

Ανάμεσα στη σκέψη και το αντικείμενο υπάρχει, η ίδια άβυσσος πού υπάρχει ανάμεσα στο λόγο πού εκφράζει την έννοια και τη σκέψη.
Η λέξη είναι ατελές σύμβολο με ελάχιστες αποχρώσεις της σκέψης το ίδιο και η σκέψη μένει αιώνια πιο κάτω από το αντικείμενο.
Έχει βέβαια ενάργεια μέσα της η έννοια όταν είναι «φαντασία καταληπτική» (Στωϊκός όρος), επιστημονική δηλαδή έννοια αν όμως η ψυχή προσκολληθεί σ' αυτή την ενάργεια, χάνει από τα χέρια της το ζωντανό αντικείμενο (παίρνει όπως είπαν ο Ναζιανζηνός και ο Μ. Βασίλειος για θεό κάτι από εκείνα πού μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει) και τότε «ζωή ουκ έχει».
Όταν συνειδητοποιήσει καλά τα όρια της καταληπτικότητος του, τότε βρίσκεται στα όρια του κόσμου της δημιουργίας, στο μεταίχμιο δημιουργίας και θεού και τότε ανάβει μέσα του η έφεση να ξεπεράσει τα σύνορα της δημιουργίας τότε η ψυχή μόνο μέσα στο άπειρο βρίσκει την ανάπαυση της.

ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Κατά την ανάβαση της η ψυχή αφού λυτρωθεί από την αιχμαλωσία της «καταληπτικής φαντασίας», αφού, οδηγούμενη από την έφεση, αρχίσει την «άνοδο», αποκτά τέλος την αίσθηση της παρουσίας του θεού, που την συνοδεύει και την καθοδηγεί στην ανάβαση της. Ξέρει τώρα η ψυχή ότι δεν την οδηγεί η διάνοια, αλλά το ίδιο το πνεύμα του θεού. Έχει γίνει «οίκος θεού».

Σε επόμενο μήνυμα θα αναφερθώ σε κάποιες σκέψεις μου σχετικά με την κατάληξη της συζήτησης έως αυτό το σημείο στην οποία θα μπορούσε να δοθεί ο τίτλος :

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ-ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΣ

Αντλώντας «έμπνευση» από τις σκέψεις του Πλάτωνα από εδώ αλλά και αλλού θα έθετα το παραπάνω θέμα σαν πρωταρχικό ζήτημα μιας ζωντανής αλλά και ανθρώπινης φιλοσοφίας μιας ουσιαστικής στάσης ζωής.
Μιας προσπάθειας που ωθεί τον άνθρωπο σε υψηλότερα επίπεδα, να γνωρίσει τον εαυτό του, να γίνει καλύτερος.

Κρατώ δύο πράγματα:

Παρακολούθησε το πάθος και δώσε χώρο σε αυτό

Και

Το πρώτο Φιλοσοφικό βήμα προς την κατανόηση του εαυτού, η κατανόηση του φόβου.

quote:

---

Αντλώντας «έμπνευση» από τις σκέψεις του Πλάτωνα από εδώ αλλά και αλλού θα έθετα το παραπάνω θέμα σαν πρωταρχικό ζήτημα μιας ζωντανής αλλά και ανθρώπινης φιλοσοφίας μιας ουσιαστικής στάσης ζωής.
Μιας προσπάθειας που ωθεί τον άνθρωπο σε υψηλότερα επίπεδα, να γνωρίσει τον εαυτό του, να γίνει καλύτερος.
Κρατώ δύο πράγματα:
Παρακολούθησε το πάθος και δώσε χώρο σε αυτό
Και
Το πρώτο Φιλοσοφικό βήμα προς την κατανόηση του εαυτού, η κατανόηση του φόβου.
«Άκουσα» και κάτι άλλο σπουδαίο επίσης από τον Πλάτωνα.
ΑΥΤΟΛΥΠΗΣΗ
Μήπως γνωρίζει κανείς τι είναι;;

---

Αυτό γιατί δημιουργειται μια εικόνα, του τι πρέπει καποιος να είναι, και η σύγκριση του με αυτό που πραγματικά είναι, προκαλεί συνειδητά η ασυνείδητα, αυτή την κατάσταση.

Ευχαριστώ για την απάντηση σου. Λες πολλά και ουσιαστικά πράγματα.

Το πάθος είναι μια σπατάλη ενέργειας. Ενεργοποιείται μέσα από τις αισθήσεις (με μια εικόνα, έναν ήχο κλπ) πολλές φορές ενεργοποιείται και χωρίς την συμμετοχή της λογικής από πληροφορίες του υποσυνείδητου.

Εκείνη τη στιγμή οποιαδήποτε τέτοια πληροφορία συνδέεται με τις εσωτερικές καταγραφές του κάθε ανθρώπου με κάποιο «αντίστοιχο» γεγονός πόνου.
Δηλ ένα γεγονός που δεν έχει εκτονωθεί συναισθηματικά και έχει καταγραφεί εσωτερικά σαν απώλεια.

Η συνείδηση με την παραμικρή «ευκαιρία» επαναφέρει τα γεγονότα που έχουν απώλειες (συναισθηματικές – ενεργειακές αγκυλώσεις)

Γιατί όμως αυτές οι «αγκυλώσεις» καταγράφονται σαν απώλεια; Με βάση ποιο κριτήριο;

Η απώλεια αυτή ΦΕΡΝΕΙ ΤΟ ΦΟΒΟ. ΤΟ ΦΟΒΟ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ.

Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα νομίζω ότι τη παίρνω από την τοποθέτηση σου.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ.

Τελικά πρέπει να στραφούμε ενάντια στην ΟΥΣΙΑ του ΕΑΥΤΟΥ;;;

Και εάν η ουσία του εαυτού είναι το «φιλήδονο πάθος» (όχι μόνο ερωτικό) τότε ξεκινάμε από την ίδια εκκίνηση με την άποψη για ανθρώπινη «αμαρτωλότητα» με την έννοια της κίνησης του εαυτού και όχι του τρόπου αντιμετώπισης.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε την «αντίθεση»:

quote:

---

Για τον άνθρωπο όμως που κινείται προς Αυτόν, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ δεν ισχύει ο νόμος της ανταπόδοσης αλλά η Θεία Χάρη, απλά γιατί αυτός ο άνθρωπος ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ

---

Αγαπητέ Αναστημένε για ποιόν λόγω ο άνθρωπος μπορεί να μετέχει του Θείου μόνο εξαιτίας της θείας χάρης?
Για ποιο λόγω ο Θεός θα πρέπει να ενδιαφέρεται για το κτιστό και για τον άνθρωπο?
Λόγω της αγάπης?
Μήπως με το να αποδίδουμε ποιότητες κίνητρα ή σκοπούς στο άμορφο, στο άρηητο, στο άγνωστο, στο επέκεινα, αναιρούμε την ίδια του την άφατη υπόσταση?
Η πνευματική τελείωση δεν μπορεί να εκπορεύεται, (εάν και εφόσον εκπορεύεται) μόνο και μόνο από την αυτόβουλη δίχως θεϊκές παρεμβάσεις συνειδητή προσπάθεια του ανθρώπου να ομοιάσει όσον το δυνατόν περισσότερο με το όποιο ιδεατό πνευματικό του πρότυπο?

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Μετράει η σοβαρότητα μα προπαντός το πως προσεγγίζεις το καθετί, μέσα και έξω. Αν ψάχνουμε το τι είπε ο τάδε πατέρας και ο τάδε φιλόσοφος, και μετά τα αναλύουμε και συγκρίνουμε, γεράσαμε.

Αν σας πω πως κάποτε ανακάλυψα πως από την πολύ ανάλυση, είχα πάθει παράλυση, τι θα σκεφτείτε? Παράλυση, με την έννοια, ο Νους, ζούσε μέσα σε ένα καλούπι, αυτό που ο ίδιος καθημερινά ύφαινε.

Σιγά τα αυγά θα σκεφτείτε, έτσι λειτουργούμε οι περισσότεροι. Εμπειρίες, γνώσεις, στριφογυρίζουν στο μυαλό μας νύχτα μέρα, ακατάπαυστα. Έτσι και τα πάθη!

Βρε λέτε ο θεός να ξέχασε να μας βάλει ένα διακόπτη?

Η τον έβαλε, και ακόμα δεν τον βρήκαμε?

Έχει ενδιαφέρον να κοιτάξουμε μαζί μια κίνηση που αναφέρει ο Πλάτωνας, την ονομάζει κυκλική, (η των σφαιρών), και ίσως έχει εμπνευσθεί από τον Ηράκλειτο, που πρώτος είπε πως στον κύκλο, αρχή και τέλος είναι το αυτό.

Ξέρεται γιατί?

Είναι απλό. Η επιθυμία (πάθος) έρχεται πάντα από το παρελθόν. Με σκέψη, η ότι άλλο, πάντα είναι ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Άμα είναι παρελθόν, είναι κίνηση στο χρόνο.

Κίνηση στο χρόνο, θα πει έχει κατεύθυνση, έχει αρχή και τέλος, από ένα σημείο Α, πάει σε ένα σημείο Β.

Γιατί να την πνίξω η να την σπαταλήσω την καημένη την επιθυμία, και να μην ερευνήσω πως γίνεται να εναρμονισθεί σε κάποια σφαίρα?

Και αν έχεις αρκετές επιθυμίες, που ξέρεις, ενέργεια είναι αυτή…. εδώ η επιστήμη μας λέει πως η θετική ενέργεια της ύλης, εξισορροπείται ακριβώς από την αρνητική ενέργεια του βαρυτικου πεδίου, αρα το σύμπαν μπορεί να ξεκινήσει με ΜΗΔΕΝΙΚΗ ενέργεια, και να δημιουργήσει Ύλη!

Ορίστε?

Πόσοι θα τρέξουν να πουν, τι τον χρειαζόμαστε το θεούλη?

Εμ έλα που μας λένε πως το σύμπαν ξεκινάει κάποια στιγμή. Εδώ κολλάει ο θεούλης, μα δεν θα σας βασανίσω άλλο με τα κβαντο/θεολογικα μου, γιατί εγώ έχω ενέργεια (της επιθυμία) και λέω να δω πως γίνεται να την εναρμονίσω, σε σφαιρική κίνηση..

Ποτέ αισθάνεστε σαν σφαίρα?

Ακαδημαϊκή ερώτηση…

μα αν το βρείτε ίσως μπουν σε κίνηση και κάτι σφαίρες που έχουμε στο σώμα μας, και κοιμούνται, τσάκρκα κάποιοι τα λένε…

Ζήτω συγνώμη, αν δεν με καταλάβατε, μα μου δώσανε πορτοκαλάδα με βότκα μέσα, *(σπάνια πίνω) και είμαι ολίγον ζαλισμένος!

Καληνύχτα

Νάσαι καλά!

Μου αρέσει να γράφω αυθόρμητα, και ελευθέρα, και ποτέ για να δώσω κατεύθυνση σε κάποιον. Ξέρω πως είναι δύσκολη υπόθεση, αρκετοι προσπαθούμε για τις αρμονικές της κατανόησης και τις Σοφίας. Ομως να θυμασαι, κανείς δεν θα σου δώσει τα Φώτα της. Βαλτο βαθεια στο μυαλό σου, γιατί σε είδα να τρέχεις και αλλου. Από εσένα εξαρτάται αν θα τα βρεις, μέσα από τις σχέσεις σου με τον εαυτό σου, και την Ζωή.

Κάτι θα βρω να γράψω σύντομα στο άλλο τοπικ, μα εδώ, στη Σοφία, βρισκόμαστε μεταξύ φίλων. Είναι σχετικό το που γράφουμε, σημασία έχει ΤΙ γράφουμε.

Λορέντζο, άμα συνεχώς συμφωνούσες, θα καταντούσες πληκτικός!

Υπάρχει μια διάφορα από το να γίνεις απλός και το να είσαι απλός.

Είναι διαφορετικές σαν πορείες. Αν τελειώσει η επιθυμία του γίγνεσθαι, υπάρχει η δράση του είναι. Από το δεύτερο απέχουμε, έτσι γυρνώντας στο πρώτο, κοιτάμε αυτό που συνεχώς προβάλει ο Νους μας.

Και τι δεν έχει κάνει για την καταπράυνση του, πρέπει να το γνωρίζεις αρκετά καλά. Μα δεν μένουμε ποτέ με ένα αίσθημα, με ένα πάθος.
Ένα παράδειγμα.
Βλέπεις μια όμορφη γυναίκα, και υπάρχει θαυμασμός, ομορφιά. Μεχρι εκεί όλα καλά, μα δες μέσα, πως συγχρόνως ξεκινά μια Κίνηση. Την θέλεις, εσύ σαν σημείο Α... κινείσαι προς τη γυναίκα, σημείο Β. (με την σκέψη εννοώ, γιατί διαφορετικά ίσως πέσει σφαλιάρα.)

Αυτό σαν σκέψη είναι το διαμορφωμένο, το παρελθόν. Αν κάτι σου αρέσει, ένα όμορφο σπίτι, μα δεν σε ενδιαφέρει γιατί έχεις όμορφο σπίτι, δεν ξεκινάει αυτή η κίνηση.
Γιατί?
Οι γνώσεις (παρελθόν) σου λένε απλα πως τετοιο έχεις. Βεβαια υπαρχει και το αρρωστο που συνεχως θελει...Αλλο αυτο.

Η επιθυμία, για μια κόκα κόλα, για ένα σπίτι, η για το θεό, είναι η ίδια σαν κίνηση, (αλλάζει μονο σαν ένταση, και διαθέσιμη ενέργεια.)

Μα όταν γεννιέται μέσα σου, μια ένταση και ομορφιά αισθήματος, χωρίς αντικείμενο, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Αν το Α είσαι εσύ, και το Β είναι το αντικείμενο (της επιθυμίας,το ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟ) σε αυτή την περίπτωση, το Α και το Β συμπίπτουν. Νους και καρδιά είναι ομόκεντρα. Σαν μια σφαιρα. Δεν υπάρχει ηθικό λεκτικός φράκτης, ούτε διαίρεση σαυτό και εκείνο, επομένως η συμπάθεια, αγάπη αν θες,(αχ αυτή η λέξη, πως είναι παρεξηγημένη) δεν γεννιέται από ένα αντικείμενο. Η δράση που γεννιέται από την αντίδραση (ψυχολογικό γίγνεσθαι), δημιουργεί αναπόφευκτα σύγκρουση και πόνο.

Και εσύ να είσαι καλά.

Χεχε μολις κατεβασα ένα Αμαρεττο,(η συνεχεια του χτες)... λες να με μαλώσει η Αρετή?

Κοίτα να δεις που χαχα! στο τέλος θα το ρίξουμε στο πιοτό...
Άντε γειά μας!!!!!

quote:

---

Αγαπητή Αρετή,

Μου αρέσει να γράφω αυθόρμητα, και ελευθέρα, και ποτέ για να δώσω κατεύθυνση σε κάποιον. Ξέρω πως είναι δύσκολη υπόθεση, αρκετοι προσπαθούμε για τις αρμονικές της κατανόησης και τις Σοφίας. Ομως να θυμασαι, κανείς δεν θα σου δώσει τα Φώτα της. Βαλτο βαθεια στο μυαλό σου, γιατί σε είδα να τρέχεις και αλλου. Από εσένα εξαρτάται αν θα τα βρεις, μέσα από τις σχέσεις σου με τον εαυτό σου, και την Ζωή.

Κάτι θα βρω να γράψω σύντομα στο άλλο τοπικ, μα εδώ, στη Σοφία, βρισκόμαστε μεταξύ φίλων. Είναι σχετικό το που γράφουμε, σημασία έχει ΤΙ γράφουμε.

---

Καλό βράδυ.

Είναι αλήθεια κεφαλαιώδες το ερώτημα που θέτεις.

Μα Θεία χάρη είναι τα πάντα. Το ότι ζούμε είναι θεία χάρη, το ότι αναπνέουμε είναι θεία χάρη, το ότι υπάρχουμε είναι θεία χάρη.

Γιατί η ύπαρξη μας είναι η απόδειξη της Αγάπης και της χάρης του θεού.
Η Χάρη του θεού, είναι η ΔΥΝΑΜΗ του θεού. Είναι αυτή που δημιούργησε τον κόσμο των δυνάμεων.

Θεία χάρη είναι η Αγάπη, είναι η δημιουργική δύναμη του θείου που από το μηδέν δημιουργεί την ΥΠΑΡΞΗ.

Η χάρη του θεού είναι η ενέργεια που συντηρεί τα πάντα, είναι αυτή που εμψυχώνει το θαύμα της ζωής.

Η χάρη του Θεού είναι καθαρτική – εξαγνιστική ενέργεια. Εδώ δεν συμμετέχουν όλα τα όντα αλλά μόνο αυτά που είναι ικανά να αναγνωρίσουν αυτή την εξαγνιστική ενέργεια, να την αναζητήσουν και πάνω από όλα να εκφράσουν θεληματικά και ελεύθερα την πορεία τους προς αυτή.

Δεν αναιρείται η άφατη υπόσταση του θεού γιατί δεν αποδίδουμε σκοπούς αλλά αναγνωρίζουμε τη δράση-αγάπη του θείου. Και αυτή τη δράση-αγάπη δεν την συνδέουμε με την θεία υπόσταση αλλά με τις ΘΕΙΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ με τις οποίες μπορεί ο άνθρωπος να έρθει σε επαφή.

Η πνευματική τελείωση όπως την περιγράφεις μπορώ να τη δεχτώ σαν μια πνευματική μορφοποίηση-ταυτοποίηση αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι θέωση ή το «καθ΄ ομοίωση» όπως περιγράφεται.

Αντιθέτως κατά τη γνώμη μου για να φτάσεις στην πνευματική τελείωση – θέωση πρέπει να ελευθερωθείς από οποιαδήποτε πνευματικά πρότυπα (γιατί ο θεός είναι άγνωστος κατά την ουσία Του) και να αφήσεις την δημιουργική δύναμη του θεού ή την αγάπη του θεού ή την χάρη του θεού να σε οδηγήσει σε Αυτόν.

2. Αγαπητέ φίλε Πλωτίνε πιστεύω σε ένα Θεό τρελό από αγάπη για κάθε πλάσμα του και όχι σε ένα αποκύημα φόβου ή ΘΕΟΥΛΗ όπως υποτιμητικά αναφέρει ο Πλάτωνας.
Για αυτό και μερικές φορές τρελαίνομε….

Να δεις εγώ πως τρελαίνομαι αγαπητέ Αναστημένε, όταν το 1 είναι καθαρά φιλοσοφική θέση, όσο για το 2, αποκύημα φόβου, είναι αυτό που συναντώ στους πιστούς.

Εγώ παντός πηγαίνω εκκλησία, (για δικούς μου λόγους), έτσι και αλλιώς ο θεούλης με ανέχεται… και ακόμα δεν με κεραύνωσε!

Έλα λοιπόν να σε ξεναγήσω, σε ένα ΙΤΑΛΙΚΟ Καθεδρικό Ναό, και ίσως να τύχω, της επιείκειας σου.

Το Σάββατο είχα πάει επίσκεψη στην πόλη Padova, και μπήκα στον καθεδρικό Ναό της. (Άγιος Αντώνιος… βλέπεις συμπτώσεις. )

Ο Άγιος Αντώνιος λοιπόν, φαίνεται από τους τρόπους και την ζωή, πως ήταν σεμνός και αφοσιωμένος. Μετά από 700 χρόνια, είναι πολύ γνωστός στους ιταλούς, και υπάρχει μεγάλη κοσμοσυρροή, ακόμα και τις μεσημεριανές ώρες.

Έχει και WebCamera LIVE, μα δεν το ξέρα Aναστημένε, ειλικρινά θα σε χαιρέταγα.

Μέσα, ο Ναός, έχει απεικονίσεις από γνωστούς ιταλούς καλλιτέχνες, και αρέσκομαι να τις παρατηρώ, μάλιστα έχω και μια μικρή Digital στην τσέπη, με αρκετά Pixel και μνήμη. Όταν κάτι μου προξενεί περιέργεια, κλικ, και στον υπολογιστή αργότερα κοιτάζω τις λεπτομέρειες.

Μα νατον, λοιπόν, κουνιστός και λυγιστός να φτάνει ο καθολικός ιερέας, και να μου υποδεικνύει με κόσμιο τρόπο, να εξαφανίσω την μηχανή. Υπακούω φυσικά, μα καθότι είμαι λίγο περίεργος από φύση μου, ερωτώ τον ιερέα αν υπάρχουν σε καρποσταλ οι εικόνες που με ενδιαφέρουν. Βέβαια και υπάρχουν, εκτος αυτου ο Ναός διαθέτει τρεις αίθουσες multimedia, με τα θαύματα του Άγιου, και πάμπολλες εικόνες να αγοράσει κανείς, για την ενίσχυση και της εκκλησίας.

Εμ πως, τσάμπα τα θέλεις βρε Πλάτωνα?

Ξέρεις πως για να δεις από κοντά λίγο Giotto,

http://www.protec.it/santo/scrovegni.htm

θέλει είσοδο 12 ευροπουλα?

Πάμε παρακάτω. Κάνω ένα γύρω στο Ναό,και τι να δω?

Όλος ο κόσμος να κάνει ουρά μπρος σε ένα τάφο, που στο πίσω μέρος, ακουμπάει η απόγνωση... και ο φόβος,

και άκουσον άκουσον!

Λίγα μέτρα μακρύτερα, πάνω σε ενα μεγαλόπρεπες ύψωμα από μάρμαρα με χρυσάφια, σε αεροστεγώς κλεισμένο γυαλί,

η κομμένη γλώσσα του άγιου,

η γνάθος

και το λαρύγγι του,

μαυρισμένα μα αναγνωρίσιμα!

Τι άλλο να πω βρε Αναστημένε?

Μηπως δεν τα εχουμε και εμεις τα ιδια?

Για τις αίθουσες multimedia?

Τυφλά να έχει το χολυγουντ, μιας και δείχνει τα θαύματα του αγίου με τρόπο, που ο πιστός πέφτει στα γόνατα και προσεύχεται!

Άντε να σου πω δυο τρία του, σπάνια.

1. Δεν άκουγαν οι άνθρωποι το κήρυγμα του Αγίου, και τότε ο Άγιος απευθύνθηκε στη θάλασσα! Και ως εκ θαύματος, όλα τα ψάρια βγήκαν στην επιφάνεια, σηκώθηκαν στις ουρές τους, και υποκλίθηκαν στον Άγιο.

2. Ένα Μικρό παιδάκι, *(δυο μηνών) που ο πατέρας του δεν το αναγνώριζε σαν δικό του, μπροστά στο Άγιο άρχισε να μιλαει, απευθύνθηκε στον πατέρα του, και του είπε¨.
Εσύ είσαι ο πραγματικός μου Πατέρας.
Έτσι ο πατέρας πείσθηκε πως η γυναίκα του ήταν πίστη, την αγκάλιασε και γύρισαν ευτυχισμένοι στο σπίτι τους.

3. Είχε κοπεί από τη βάση το πόδι ενός πιστού, μα ο Άγιος το ακούμπησε, και κόλλησε.

Μολις αναψαν τα φωτα....να το κλάμα, κορόμηλο.

Κατόπιν αυτού, οι πιστοί με κόκκινα μάτια από την συγκίνηση, άφηναν στην έξοδο χαρτονομίσματα των 20 εύρο (και βαλε), για να τους έχει καλά ο Άγιος.

Τώρα αγαπητέ Αναστημένε, τι είναι πιο κοντά στο 1 και τι στο 2?

Η Φιλοσοφική βλέψη, που αγκαλιάζει την ομορφιά και αλήθεια, και ελευθερώνεται από κάθε φόβο και πρότυπο?

Η,

οι κρεμασμένες γλώσσες και τα λαρύγγια, με τις εξωπραγματικές χολιγουντιανικες παρουσιάσεις, που βασίζονται στο φόβο και στην τιμωρία.... κάποιου τιμωρού ΘΕΟΥΛΗ ?

Ξεχασα την περιηγηση,

(για την μορφωση του φιλου μας... SCWABE! )

Αναστημενε,

καλα παιδια βρε ειμαστε, οι παπαδες ειναι..

Οργανωσαν... την αγαπη!

Αληθεια, τι θα σκεφτοταν ο Χριστος για ολα αυτα, αναρωτηθηκες ποτε σου?

Αντιθέτως κατά τη γνώμη μου για να φτάσεις στην πνευματική τελείωση – θέωση πρέπει να ελευθερωθείς από οποιαδήποτε πνευματικά πρότυπα (γιατί ο θεός είναι άγνωστος κατά την ουσία Του) και να αφήσεις την δημιουργική δύναμη του θεού ή την αγάπη του θεού ή την χάρη του θεού να σε οδηγήσει σε Αυτόν.

Δεν καταλαβαίνω πως αφού δέχεσε ότι ο "Θεός" είναι άγνωστος κατά την ουσία του και επίσης ότι πρέπει να ελευθερωθείς απο οποιαδήποτε πνευματικά πρότυπα, στην συνέχεια δηλώνεις υποταγή στην δημιουργική δύναμη, την χάρη και την αγάπη του Θεού για να βρεθείς δίπλα του προφανώς ως πιστός δούλος του???!!!

Πως εννοείς την Ελευθερία???!!!

Κι αν ο "Θεός" σου δεν είναι πνευματικό σου πρότυπο τότε τι είναι???!!!

Κι αφού δηλώνεις ότι σου είναι άγνωστος κατά την ουσία του δηλ. ουσιαστικά άγνωστος, πως του αποδίδεις ιδιότητες - δυνατότητες όπως γράφεις:

Μα Θεία χάρη είναι τα πάντα. Το ότι ζούμε είναι θεία χάρη, το ότι αναπνέουμε είναι θεία χάρη, το ότι υπάρχουμε είναι θεία χάρη.

Γιατί η ύπαρξη μας είναι η απόδειξη της Αγάπης και της χάρης του θεού.

Θεία χάρη είναι η Αγάπη, είναι η δημιουργική δύναμη του θείου που από το μηδέν δημιουργεί την ΥΠΑΡΞΗ.

Η χάρη του θεού είναι η ενέργεια που συντηρεί τα πάντα, είναι αυτή που εμψυχώνει το θαύμα της ζωής.

Η χάρη του Θεού είναι καθαρτική – εξαγνιστική ενέργεια.

Κι όλα αυτά που αναφέρεις τι είναι? Δεν αποδίδεις χαρακτηριστικές ιδιότητες - δυνατότητες σε κάποιον που δεν γνωρίζεις όπως ο ίδιος ομολογείς?? Και μάλιστα με αποδείξεις???

Κι εδώ καταλήγεις κάνοντας άλλον ένα συλλογιστικό ακροβατισμό:

Εδώ δεν συμμετέχουν όλα τα όντα αλλά μόνο αυτά που είναι ικανά να αναγνωρίσουν αυτή την εξαγνιστική ενέργεια, να την αναζητήσουν και πάνω από όλα να εκφράσουν θεληματικά και ελεύθερα την πορεία τους προς αυτή.

Δεν αναιρείται η άφατη υπόσταση του θεού γιατί δεν αποδίδουμε σκοπούς αλλά αναγνωρίζουμε τη δράση-αγάπη του θείου. Και αυτή τη δράση-αγάπη δεν την συνδέουμε με την θεία υπόσταση αλλά με τις ΘΕΙΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ με τις οποίες μπορεί ο άνθρωπος να έρθει σε επαφή.

Δεν αποδίδεις σκοπούς στην άφατη υπόσταση του Θεού αλλά... αναγνωρίζεις τη δράση - αγάπη του ..θείου?? η οποία όπως γράφεις δεν συνδέεται με την θεία υπόσταση{??!!} αλλά ...με τις θείες ενέργειες με τις οποίες μπορεί ο άνθρωπος να έρθει σε επαφή...

Εδώ προφανώς εννοείς τις "επιθυμίες", το "πάθος", τον "έρωτα", την "αναζήτηση"...

Φίλε μου ειλικρινά πιστεύω ότι σε τελική ανάλυση όλοι για το ίδιο πράγμα μιλάμε απλά κάποιοι εξ ημών είναι πιο συντηρητικοί... φοβούνται ίσως το τελικό "άλμα" ή νοιώθουν "γυμνοί" ή είναι προσκολημένοι σε "ετικέτες"...

Επειδή σου αρέσει να παραθέτεις κείμενα και σκέψεις διαφόρων σημαντικών προσωπικοτήτων θα μου επιτρέψεις να γράψω λίγες γραμμές απο τους στοχασμούς ενός νομπελίστα ποιητή μας, του Ελύτη.

Γράφει ο Ελύτης:

Για να διακρίνουμε τους κόμπους στο νήμα που μες απο τους αιώνες τεντώνεται και μας βοηθά να σταθούμε όρθιοι πάνω σ' αυτήν τη γή, μας χρειάζεται η διαφάνεια.
Απο τον Ηράκλειτο έως τον Πλάτωνα, και απο τον Πλάτωνα έως τον Ιησού, διακρίνουμε αυτό το "δέσιμο" που φτάνει κάτω απο διάφορες μορφές ως τις μέρες μας, και μας λέει περίπου το ίδιο ότι εντός του κόσμου τούτου, εμπεριέχεται και με τα στοιχεία του κόσμου τούτου, ανασυντίθεται ο άλλος κόσμος, ο "πέραν", η δεύτερη πραγματικότητα, η υπερτοποθετημένη επάνω σ' αυτήν, όπου παρά φύσιν ζούμε. Είναι μια πραγματικότητα που την δικαιούμαστε, και που απο δική μας ανικανότητα δεν αξιωνόμαστε.
Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σε εποχές υγιείς το Κάλλος ταυτίστηκε με το Αγαθόν και το Αγαθόν με τον Ήλιο. Κατά το μέτρο που η συνείδηση καθάρεται και πληρούται με φώς, τα μελανά σημεία υποχωρούν και σβήνουν αφήνοντας κενά που -όπως ακριβώς στους φυσικούς νόμους- τα αντίθετα του έρχονται να πληρώσουν τη θέση τους.
Κι αυτό, με τέτοιον τρόπο που τελικά το δημιουργημένο αποτέλεσμα να στηρίζεται και στις δύο πλευρές, θέλω να πω στο "εδώ" και στο "επέκεινα". Ο Ηράκλειτος δεν είχε ήδη μιλήσει για μιαν "εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίην".

Φιλικούς χαιρετισμούς

Παίς ειμί γας και ουρανού αστερόοντος
αυτάρ γένος εμοί αθάνατον
Ορφέας
Αγαπημένη φράση του Άγγ. Σικελιανού

Δεν υπάρχει καμιά ακροβασία σε αυτά που γράφω.

Δυστυχώς δεν παρακολούθησες από την αρχή τις παραθέσεις που έκανα και δεν έκανες το κόπο να τις διαβάσεις.

Στην τρίτη σελίδα αυτού του τοπικ γράφω για τον διαχωρισμό ΟΥΣΙΑΣ και ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ του θείου που αποτελεί βασική διδασκαλία των χριστιανών πατέρων.

Επίσης υπάρχει και συγκεκριμένη αναφορά για ΤΟ ΑΚΑΤΑΛΗΠΤΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣ που οδηγεί στην έλλειψη προτύπου όπως αναφέρω.

Εάν έχεις τη διάθεση μελέτησε τα και συζητάμε ότι θέλεις.
Τέλος να σου πω και κάτι ακόμα. Το πρότυπο δεν βρίσκεται μόνο στο δόγμα αλλά βρίσκεται και στην εσωτερική βεβαιότητα για την γνώση του δρόμου....

Χρειάστηκε χρόνος για να διαβάσω τουλάχιστον εγώ τα προηγούμενα κείμενα σου και να κατανοήσω αυτά που θέλεις να πεις.

Έπειτα θα σχολιάσω. Εάν δεν σχολιάσω δεν θα σημαίνει απαξίωση αλλά απλά σιωπή.

Θέλω να κάνω κάποιες αρχικές παρατηρήσεις :

quote:

---

η πραγματικότητα των πραγμάτων που μας παρέχει η φαντασία

---

Αγαπητέ Αναστημένε,
μου γράφεις:

Θέλω να κάνω κάποιες αρχικές παρατηρήσεις :

quote:
--------------------------------------------------------------------------------
η πραγματικότητα των πραγμάτων που μας παρέχει η φαντασία
--------------------------------------------------------------------------------

Πως εννοείς τον όρο φαντασία; Μπορεί η φαντασία να μας δώσει την πραγματικότητα;;

quote:
--------------------------------------------------------------------------------
Μόνο ένας μυημένος μπορεί να συμμετέχει σε αυτό το θαύμα, που άδηλοι νόμοι κρύβουν το γίγνεσθαι του.
--------------------------------------------------------------------------------

Ποια είναι η μύηση;

quote:
--------------------------------------------------------------------------------
Σημασία έχει η αναπνοή της αθανασίας
--------------------------------------------------------------------------------

Πως επιτυγχάνεται;

quote:
--------------------------------------------------------------------------------
Ένα σύγχρονο είδος μαγείας ο μηχανισμός της οποίας οδηγεί στην ανακάλυψη της αληθινής μας πραγματικότητας με αφετηρία τον ιδεαλισμό στην επίτευξη μιας απελευθέρωσης απ' όλα τα δεσμά και μιας δικαιοσύνης μέσα στο απόλυτο φως..
--------------------------------------------------------------------------------

Ποιος είναι αυτός ο μηχανισμός;;;

Συγνώμη για τις πολλές μου ερωτήσεις αλλά η φιλοσοφία εάν δεν είναι δημιουργική γίνεται φιλολογία. Δεν υπονοώ τίποτα απλά δίνω το στίγμα της εδώ παρουσίας μου.

Θα αρχίσω απο την τελευταία σου παρατήρηση - αιχμή, {την δέχομαι ως καλοπροαίρετη }. Η Φιλο-λογία όπως λέει κι η λέξη ασχολείται με τον Λόγο. Ο φιλοσοφών Φιλόλογος μεταχειρίζεται τις λέξεις σαν ξόρκια που διαλύουν την ομίχλη και ξαστερώνουν την όραση, που μεταβάλουν το κοινό σε συναρπαστικό το ασήμαντο σε σημαίνον ή πολυσήμαντο.
Παραδειγμα τρανό η ποίηση, ο ποιητικός λόγος, ο ρόλος του ποιητή κι η ικανότητα να ανασυνθέτει τον κόσμο κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Μη μόνον, όσα βλέπετε πιστεύετε, των ποιητών το βλέμμα είναι οξύτερον μας λέει ο Καβάφης.

Ο Πλάτων είπε οτι οι ποιηταί εκφράζουν μεγάλα νοήματα χωρίς να το συνειδητοποιούν.

Η γλώσσα θεωρείται μόνον ως μέσον μεταγραφής, ένα μέσο έκφρασης ορισμένων πεποιθήσεων η κοινοποίησης μιας νοητικής κατάστασης. Η αληθινή ποίηση όμως είναι πάντα μια δημιουργία μέσα απο την γλώσσα κι οι ιδέες γεννιούνται την ίδια στιγμή που γεννιέται η ρηματική τους έκφραση.
Ο παράγοντας "γλώσσα", επομένως, παίζει σημαντικό ρόλο.. Δεν αποτελεί απλώς ένα μέσον επικοινωνίας αλλά είναι το μυστικό κλειδί της "αναπαρθένευσης" του λόγου που τον φθείρει η καθημερινή συναλλαγή.

Αναρωτιέσε αν η φαντασία μπορεί να μας δώσει την πραγματικότητα?

Τι εννοείς "πραγματικότητα"?
Μπορείς να ορίσεις την "πραγματικότητα" στο ορατό, στο αισθητό, στο "νυν έχον" ή στο αόρατο, το νοούμενο, στο "δυνατόν γενέσθαι"!
Αυτήν την "πραγματικότητα" που μας υπερβαίνει εννοώ. Κι αυτήν μόνον με την φαντασία και το πνεύμα μπορούμε να την αντιληφθούμε κι όχι με την αίσθηση της οράσεως.
Η προσέγγιση στον κεντρικό πυρήνα, την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη στιγμή όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια.
Να ανοίξει κανείς την στιγμή σημαίνει να μπεί μέσα στον εαυτό του, μέσα στην προσωπική του διάσταση και να της δώσει μια υπερφυσική διάρκεια όπου χάνεται η αίσθηση της λύπης ή της χαράς γιατί μπαίνουμε σε μια άλλη διάσταση πιο πλατιά όπου οι κατατάξεις κι οι ποιοτικές μας εκτιμήσεις δε μετράνε. Εκεί που προσεταιρίζεσε την αντίφαση σου.
Η χαρά κι η θλίψη, το ναι και το όχι, το πάθος και η έκσταση, το όνειρο και η δράση συναντιούνται συμφιλιώνοντας το θάνατο με την ζωή. Στον κεντρικό και μοναδικό πυρήνα του εαυτού μας, το αρχέτυπο Είναι, πέρα απο τις πιθανές ταλαντεύσεις μεταξύ των αντιθέτων.

Με ρωτάς:
Η "μύηση", πως επιτυγχάνεται, ποιός είναι ο μηχανισμός...?

Φίλε μου, περιμένεις να σου πω πως να βρείς τον δρόμο της ψυχής σου??!!!
Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι τον "Παράδεισο" και την "Κόλαση" την χτίζουμε μόνοι μας.
Η "μοίρα" μας βρίσκεται στα χέρια μας. Οι δρόμοι της ψυχής είναι παράξενοι.. κι οι "αγκιλώσεις" πολλές και διαφορετικές στον καθένα απο μας...

".... Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου.
Την ελπίδα ως τα δάκρυα
Την χαρά ως την άκρα απόγνωση

....
...........

Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς γυρίζω
Στο αγιάζει των χειμώνων στην μόνη ακτή του κόσμου
Που να βρώ την ψυχή μου
Το τετράφυλλο δάκρυ!

.................
...................

..Και αυτός αλήθεια που ήμουνα.
Ο πολλούς αιώνες πρίν.
Ο ακόμα χλωρός μες στην φωτιά.
Ο άκοπος απο τον ουρανό.
{Άξιον Εστί}

Κλείνοντας σε διαβεβαιώ οτι σε "διάβασα", κι ότι σου έγραψα, θέλω να σε παρακαλέσω να τα "ψάξεις", γιατί πιστεύω ότι όντως είμαστε πολύ "κοντά", αν ο καθένας μας δει τον "εαυτό του" έξω απο ομαδικές ιδεοληψίες, αυτούσιο και μοναδικό.

Γράφει ο Ελύτης:

Ελπίζοντας στην επίτευξη μιας απελευθέρωσης απ' όλα τα δεσμά και μιας δικαιοσύνης που θα ταυτιζόταν με το απόλυτο φως, είμαι ένας ειδωλολάτρης που, αθέλητα καταλήγει στην χριστιανική αγιότητα!

Να'σαι καλά!

quote:

---

Πως εννοείς την Ελευθερία???!!!

---

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ

Υπάρχουν ορισμένες έννοιες, σε ότι γράφεις, που αξίζουν προσοχής.

Όταν λες, πως ελεύθερους δεν μας κάνει η στάση μας, μα η ικανότητα μας να διαβούμε το καλύτερο από αυτά.

Α. Πως είσαι σίγουρος ποιο είναι το καλύτερο? Το καλύτερο εχει μετρο, (καλυτερο απο κατι αλλο)

Β. Δεν έχει πάντα πρότυπο αρα και εκλογή?

Γ. Δεν έχεις αμφιβολίες, μήπως η εκλογή σου είναι λάθος?

Δ. Και ας πούμε πως είμαστε ικανοί να διαβούμε το καλύτερο μονοπάτι. Τότε η ελευθερία, και κατά συνέπεια η αλήθεια, είναι θέμα ικανοτήτων.

Άρα,

Το μακάριοι οι πτωχοί το πνευματι,
και το
ο έχων καθαρή καρδία, θεό οψεται,

εδώ πως χωράνε?

Ε. Πώς συμβιβάζονται,

Ελεύθερους δεν μας κάνει η στάση μας μπροστά τους, αλλά η ικανότητά μας να διαβούμε το καλύτερο από αυτά.

Με κάτι που έγραψες λίγο πιο πάνω?

Αντιθέτως κατά τη γνώμη μου για να φτάσεις στην πνευματική τελείωση –θέωση πρέπει να ελευθερωθείς από οποιαδήποτε πνευματικά πρότυπα (γιατί ο θεός είναι άγνωστος κατά την ουσία Του) και να αφήσεις την δημιουργική δύναμη του θεού ή την αγάπη του θεού ή την χάρη του θεού να σε οδηγήσει σε Αυτόν.

Ζ. Τέλος, θα γνωρίζεις πως ο Παύλος πριν γίνει Χριστιανός, διάβασε φιλοσοφία (Και ο Αυγουστίνος, κοίτα σύμπτωση, οι ιδρυτές του ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ)

Μα κάπου θα βρεις,

ΟΧΙ εσείς, μα η ΑΛΗΘΕΙΑ θα σας ελευθερώσει…

Και για να συμπληρώσω, από εκεί που τα διάβασε,

Εσείς, το μόνο που μπορείτε να κάνετε, είναι ΚΑΘΑΡΣΗ…

Η. Ετσι, για να καθαρίσεις τον Εαυτό σου, δεν χρειάζεται κανένα μονοπάτι, καμία επιλογή, γιατί απλά ο εαυτος σου, είναι κάθε στιγμή μπροστά σου, με τις σκέψεις και τις πράξεις του.

Γι’ αυτό και η ελευθερία είναι, όπως και κάθε άλλη αρετή, ένα δύσκολο αγώνισμα της πνευματικής Ολυμπιάδας. Θέλει υπομονή και επιμονή για να την εξαρτήσουμε από την υγιή κρίση, την καθαρή και αποδεσμευμένη από τα πάθη καρδιά και την οξυμένη διάνοια. Θέλει καλλιέργεια, σπουδή και μαθητεία.

Βλέπεις το λάθος που είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη?

ΙΣΜΟΙ και Άγιοι, βάλθηκαν να φέρουν σε δικά τους μέτρα και σταθμά, (Αγώνισμα, Ολυμπιάδες, κρίση…κλπ κλπ) κάτι που στην ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ, όπως και έγραψες, και για να συμπληρώσω, ΑΧΡΟΝΟ.

Εμ δεν γίνεται αδερφέ,
Γνωστό και Άγνωστο,
Γίγνεσθαι και Άχρονο,
στο ίδιο ΤΣΟΥΚΑΛΙ…

Αμα νομιζεις πως γινομαι Τσιμπουρι, πες το μου Αναστημενε, δυναμαι να γραφω και χωρις να κανω διαλογο, μιας και δεν προσπαθω να περασω ΟΥΔΕΝ!

Η ερευνα, βασιζεται στο τι δεν ειναι αληθεια,
και αυτο δυναμαι να το δω,
ας ειναι καλα ο Σωκρατης,

Οσο για το Θεο,
(γινεται θεουλης μεσα στα μυαλα των... ισμοπαρμενων )
και την αληθεια,

προτιμω να κανω, οτι εκανε και ο ιδιος.

Σπανια μιλαγε.

Αναρωτιέμαι εάν Ελευθερία είναι η ικανότητα του ανθρώπου να επιλέγει μεταξύ πολλαπλών προσφερομένων δυνατοτήτων, ή μήπως η ικανότητα του να επιλέγει εκείνη τη δυνατότητα που τον καθιστά αληθινό άνθρωπο;

Συνεχίζεις:
..................

Σε κάθε στιγμή της ζωής μας στέκουμε μπροστά σε σταυροδρόμια που μας καλούν να τα βαδίσουμε. Ελεύθερους δεν μας κάνει η στάση μας μπροστά τους, αλλά η ικανότητά μας να διαβούμε το καλύτερο από αυτά.

Και καταλήγεις:
...............

Κανείς δεν μπορεί να μας υποδεικνύει κάθε φορά την σωστή επιλογή. Είμαστε εμείς που έχουμε τη μεγάλη ευθύνη της αξιολογικής κρίσης και της τελικής επιλογής, ανάλογα με τα κριτήριά μας, με τις αρχές μας, με την παιδεία μας.

Αυτή τη συλλογιστική την θεωρώ "ακροβασία". Ξεκινάς τον συλλογισμό σου λάθος και φυσικά οδηγείσε σε λάθος συμπεράσματα.

Η Ελευθερία δεν είναι επιλογή καλέ μου φίλε. Είναι η ύπατη κατάσταση ο πυρήνας όπου λειτουργεί, αναπνέει, και δημιουργεί το αρχέτυπο "Είναι" ή ο "Θεός" ή όπως αλλιώς σου αρέσει να το λές.

Γράφει ο Καζαντζάκης: "Δεν πιστεύω, δεν ελπίζω, είμαι λέφτερος!"

Νομίζω ότι είναι η καλύτερη περιγραφή του Θεού που γράφτηκε ποτέ!
Η Ελευθερία είναι μια φανταστική έννοια κι οφείλουμε να πολεμούμε πάντα γι' αυτή τη φανταστική ελευθερία, και να μας δίνεται έστω κι η ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να αποκτήσουμε έστω κάποιες στιγμές της, όταν η σκέψη προσεγγίσει τον κεντρικό πυρήνα του εαυτού μας πέρα απο τις πιθανές ταλαντεύσεις μεταξύ των αντιθέτων, το ολοκληρωμένο "Είναι"...
Η οδός προς την Ελευθερία είναι ένας συνεχής "απελευθερωτικός" αγώνας
Ένας αγώνας να κινούμαστε όσο πιο ελεύθερα γίνεται στο χώρο, επεκτείνοντας τον μέχρι την απόλυτη διαφάνεια κι εννοώ ότι πίσω απο ένα συγκεκριμένο πράγμα μπορεί να φανεί κάτι διαφορετικό και πίσω απ' αυτό κάτι άλλο κ.ο.κ. Όσο πιο ελεύθερο είναι το "βλέμμα" μας τόσο πιο εύκολα ανακαλύπτουμε έναν άγνωστο πρωτόγνωρο κόσμο, ανεξερεύνητο. Δεν μιλώ για τη φυσική ικανότητα να συλαμβάνει κανείς τ' αντικείμενα σε όλες τους τις λεπτομέρειες αλλά για τη μεταφορική, να κρατά την ουσία τους και να τα οδηγεί σε μια καθαρότητα τέτοια, που να υποδηλώνει συνάμα την μεταφυσική τους σημασιολογία...

Φίλε μου πρέπει να φύγω κι έτσι κλείνω λίγο βιαστικά. Ελπίζω οτι ήμουν αρκετά σαφής στην άποψη μου περί "Ελευθερίας" και την σημαντικότητα της στην σκέψη...

Να 'σαι καλά!

Αγαπητέ αναστημένε, η «Θεία χάρη» η θεία αγάπη η δημιουργική δύναμη του Θείου που από το μηδέν δημιουργεί την ΥΠΑΡΞΗ, αποτελεί κοινή συνισταμένη για όλες τις θρησκείες, αλλά και την Ελληνική φιλοσοφία, καθώς για την αρχαιοελληνική σκέψη φιλοσοφία και θεολογία δεν δρούσαν ανταγωνιστικά ή ξεχωριστά.
Η δημιουργική δύναμη για τους Έλληνες φιλόσοφους ονομάζεται «Έρως». Διάμεσο του Φάνη Έρωτα δημιουργήθηκε το Ορφικό Ωόν , από όπου προήλθε το σύμπαν. Στον Χριστιανισμό στον Μάξιμο τον ομολογητή για παράδειγμα η προβολή των ενεργειών του Θεού μεταφέρεται στο πεδίο των δημιουργημένων όντων, διάμεσου του «έρωτος. Ο έρωτας είναι η υψηλότερη βαθμίδα της αγάπης του ανθρώπου προς το Θεό και της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο.
Η ουσιαστική διαφορά της έννοιας «έρως» που οδηγεί στην ανάβαση προς το Θείο, ανάμεσα στον Χριστιανισμό και στην φιλοσοφική Ελληνική αντίληψη έγκειται στο ότι για τον Ελληνικό μυστικισμό κυρίως σε αυτόν του Πλωτίνου (για να τιμήσω και τον φιλόσοφο του οποίου το όνομα καπηλεύτηκα) , η ένωση με τον Θεό και η σωτηρία του ανθρώπου, δεν είναι κάτι εκ των προτέρων δεδομένο, αλλά ο άνθρωπος όντας ένα πλάσμα προερχόμενο από το Θείο συνειδητοποιημένο και με ελεύθερη βούληση, είναι ικανό να στρέψει επιστρέψει στην πηγή του και πηγή των πάντων το ΕΝ.
Προσοχή όμως για τον Πλωτίνο το ΕΝ δεν έχει ανάγκη των δημιουργημάτων του. Το ΕΝ προσεγγίζεται από τον άνθρωπο λόγω του πάθους που αισθάνονται οι κατώτερες πραγματικότητες προς αυτό. Αντίθετα στον Χριστιανισμό ο Θεός από αγάπη για τα δημιουργήματα του στέλνει τον Υιό του στους ανθρώπους, ο οποίος διά της ενανθρώπησης και του έργου του, συνυψώνει μαζί του την ανθρώπινη φύση και την μεταμορφώνει συνεχώς.
Στον Χριστιανισμό ο άνθρωπος φτάνει στην «Θέωση», γίνεται δηλ «κατά χάριν Θεός», επικαλούμενος την αγάπη του Θεού, το έλεός του, και την «Θεία χάρη», για να το επιτύχει. Δύναται να ενωθεί «κατά χάρη» με τις Θείες ενέργειες, ως ένωση αγάπης, ως μετοχή στις άκτιστες ενέργειες του Θεού.
Κλείνοντας κάπως άκομψα λόγω ελλείψεως χρόνου, θα έλεγα πως η δική μου άποψη είναι πως η αρετή, η αξιοπρέπεια και η πνευματική ζωή εν τέλει του ανθρώπου, δεν θα πρέπει να προέρχεται από μια εξωκοσμική, μεταφυσική ηθική αρχή, αλλά να είναι αποτέλεσμα μίας αβίαστης συνειδητής επιλογής. ..

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr