quote:

---

Το σύμπαν είναι ένα εξελισσόμενο σύστημα συνηθειών

---

.. το ίδιο δεν είναι …και ο νους ...(μας) ?

Γιώργος
ένα χαμόγελο … ίσως πλάνη … ίσως αλήθεια , αλλά πάντα γεμάτο.

quote:

---

trexagireve -Αγαπητέ Elo, χαίρομαι που συμφωνείς ότι ο Θεός
δεν είναι γνωστός, λόγω του θάμπους του, γι’ αυτό
κι ο άνθρωπος πλάθει θεούς μ’ ανθρώπινα πάθη, ώστε
να τους κατανοεί. Αλλά, όταν κάτι είναι ψηλά, είναι
ειδωλολατρεία να φτιάχνουμε ένα κατώτερο ομοίωμα
του και να το λατρεύουμε, γιατί δεν μας αφήνει να
προσεγγίσουμε τον αληθινό, αφού ικανοποιούμε τόσο
μερικά την ανάγκη μας για επικοινωνία με το θείο…

---

Οπότε συμφωνείς και εσύ φίλε μου, ότι η κάθε ανθρώπινη ιδιότητα που έχουμε δώσει σε αυτή την «ανώτατη Αρχή» δεν είναι παρά μια ελλιπής ανθρώπινη αντίληψη και αυτό βέβαια ισχύει για κάθε είδους «θρησκεία» .

Μια ατελής προσπάθεια κατανόησης .

Προσεξε αυτό που αναφερει η Unseen … «Τούτο δεν σημαίνει όμως ότι υπάρχει ένα επίπεδο πραγματικότητας και ότι οι άλλες απόψεις είναι απλοϊκές και ανακριβείς εκδοχές αυτού του μοναδικού επιπέδου. Καθεμία τους είναι ακριβής άποψη ενός κατώτερου, αλλά ουσιαστικά σημαντικού επιπέδου πραγματικότητας και όχι ανακριβής άποψη του ενός και μοναδικού πραγματικού επιπέδου.»

Αυτό που κάποτε έλεγε και ο Ξενοφάνης .

«Και οι θνητοί νομίζουν ότι έτσι γεννήθηκαν οι Θεοί και είχαν φτιασιά και φωνή και όψη ίδια με τη δικιά τους.....»

quote:

---

trexagireve - Το θέμα είναι να κάνουμε την υπέρβαση και να ξεφύγουμε
από την γήϊνη σφαίρα, να δούμε τα ανώτερα πεδία, μέσα
από την άσκηση της σάρκας και την αποφυγή των ψυχικών
αμαρτιών που είναι οι βαρύτερες…
Τότε αφού ελευθερωθούμε από τις αμαρτίες του σώματος
και της ψυχής, θα δούμε καθαρά και την αλήθεια

---

Άραγε τελικά ο σκοπός μας είναι, το να κάνουμε την υπέρβαση για να γνωρίσουμε τα ανώτερα «πεδία» ή η υπέρβαση και η γνωριμία με τα «ενδότερα πεδία» του ανθρώπου ….
Ακόμα και αυτό που λες «ελευθερωθούμε από τις αμαρτίες του σώματος
και της ψυχής»
Κατά πόσο μπορούμε να απελευθερωθούμε από τις αισθήσεις μας ;
Μήπως δεν υπάρχει απελευθέρωση από τις αδυναμίες μας, αλλά αυτό που λέμε αυτογνωσία .

quote:

---

μα το μόνο που υπάρχει στο προσκήνιο ειναι ο Νούς

---

Dear George, γιατί το μόνο που θα πρέπει να υπάρχει στο προσκήνιο να είναι ο Νους;
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από αυτό;
Αρχές όπως η Βούληση, η Διάνοια κι η Σοφία είναι προϊόντα - μόνο - του Νου ή προέρχονται κι από άλλες πηγές;

Ομολογώ πως μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που ανέφερε ο trexagireve:

quote:

---

Η αλήθεια που γεννιέται από την καθημερινότητα του
καθενός είναι μια θνητή αλήθεια κι αύριο θα πάψει να
υπάρχει γιατί καινούργια στοιχεία θα την διαφοροποιούν
και τελικά θα μετατραπεί σε χίμαιρα, με απώτερο
σκοπό το να απογοητευτεί ο άνθρωπος από αυτήν
και να προσαρμόζεται και βολεύεται με αυτήν …

---

Η αλήθεια που γεννιέται από την καθημερινότητα του καθενός μας είναι όντως θνητή.
Όταν γεννηθεί από την ανιωνιότητα μας θα είναι αθάνατη και διαχρονική, χωρίς να υπόκειται σε φθορά.
Αυτό προσφέρεται προς αποκωδικοποίηση σε όποιον το επιθυμεί!

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Dying_Incubus -Η αλήθεια που γεννιέται από την καθημερινότητα του καθενός μας είναι όντως θνητή.
Όταν γεννηθεί από την ανιωνιότητα μας θα είναι αθάνατη και διαχρονική, χωρίς να υπόκειται σε φθορά.

---

....

quote:

---

Dear George, γιατί το μόνο που θα πρέπει να υπάρχει στο προσκήνιο να είναι ο Νους;
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από αυτό;
Αρχές όπως η Βούληση, η Διάνοια κι η Σοφία είναι προϊόντα - μόνο - του Νου ή προέρχονται κι από άλλες πηγές;

---

Γιώργος
εμένα γιατί μου φαίνεται οτι οι Lost είμαστε εμείς οι τηλεθεατές... (έχουμε χάσει την μπάλα big time..)

quote:

---

εμένα γιατί μου φαίνεται οτι οι Lost είμαστε εμείς οι τηλεθεατές...

---

Νοιαζόμαστε για τους νεκρούς ως απώλεια δική μας, εγωϊστικά κρίνοντας, όταν αυτοί «ξεμπερδέψανε», έστω για λίγο,
από την άτιμη την βιωτή, εμείς είναι το θέμα τι
κάνουμε ( εννοώντας ως ζωντανοί).
Η ζωή , πιστεύω όμως, δεν μπορεί να είναι ρουτινιάρικη,
εμείς μέσα από τις υλιστικές μας προτεραιότητες, την
μετατρέπουμε σε ρουτίνα και χάνουμε το νόημα. Αν δει
κανείς σήμερα πιο πολύ, θα διαπιστώσει ότι, παρά τον
πολιτισμό μας τρέχουμε κι αγχωνόμαστε περισσότερο, από ότι παλιότερα. Κάτι μας διαφεύγει…
Όντως φίλε Πλάτωνα, το τώρα είναι δευτερόλεπτα, αλλά γεμάτα αθανασία κι αν τα …συλλάβουμε, ίσως, ίσως πάντα,
καταλάβουμε και την αιωνιότητα…Ίσως ξεφύγουμε από τον χρόνο.
Ίσως μπορέσουμε να του την φέρουμε…
Προσωπικά πιστεύω ότι ο θάνατος έρχεται σαν λύτρωση ,
γιατί ενώ ο άνθρωπος είναι κάτι υπέροχο και τέλειο, με τη ρουτίνα, μετατρέπεται σε ανούσιο κι ο θάνατος έρχεται για να
σώσει τα προσχήματα…
Φίλε Τζίτζικα, φιλόσοφε της ψυχής, καλά τα λές
( όχι για μένα…με κολακεύεις πιο πολύ απ΄ότι μου αξίζει…) Όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει το όμορφο,
κατανοώντας μέσα του την ανάγκη για ομορφιά, παίρνει και εξιδανικεύει ακόμη και τους νεκρούς του
..Πλάτωνα ανωτέρω… Δεν κατανοεί την ανάγκη του για ομορφιά, μετατρέπει σε ομορφιά τη σαπίλα κι έτσι,
βάζοντας την μπρός στα μάτια του στερείται
το πραγματικά όμορφο,που είναι σαφώς πιο φευγαλέο, πιο ντελικάτο και πιο δύσκολο να το δεις. Βασικά δεν
είναι για ανυπόμονους…

quote:

---

...δεν νομίζω οτι είπα οτι δεν υπάρχει τίποτα πέρα απο αυτο
αλλά έτσι όπως το βλέπω..

---

Παρανόησις δική μου τότε.

In anticipation of my resurrection...

Προπέτασμα του νου

1. Ο νους γεμίζει τα κενά αντίληψης με μνήμη: ακόμη κι αν παρατηρεί έναν κύβο υπό γωνία, αντιλαμβάνεται χωρίς κόπο (ουσιαστικά τεκμαίροντας) ότι αυτό που έχει μπροστά του είναι αναμφισβήτητα ένας κύβος με 6 έδρες και 12 ακμές. Μπορεί δηλαδή να ολοκληρώσει μια εικόνα που βλέπει λειψή, ανασύροντας στοιχεία από την αποθήκη πληροφοριών του.

2. Ο νους μπορεί να απομονώσει στοιχεία που δεν απαντώνται απομονωμένα. Το χρώμα π.χ. δεν νοείται στη φύση παρά μόνο ως γνώρισμα των αντικειμένων τα οποία χαρακτηρίζει. Ωστόσο, ο νους μπορεί να απομονώσει ως έννοια το χρώμα και να το παρουσιάσει «σαν να» ήταν αυθύπαρκτο.

Και οι δύο αυτοί μηχανισμοί μπορούν να οδηγήσουν σε αυθαίρετα συμπεράσματα. Δεν είναι όλα τα πράγματα που καλούμαστε να παρατηρήσουμε τόσο ξεκάθαρα όσο ένας κύβος και είναι θεμιτό να μοιραίνουμε αυθυπαρξία εκεί που δεν υφίσταται. Εδώ βρίσκεται η ρίζα πολλών παρανοήσεων και το πώς η ευλογία μεταμορφώνεται καμιά φορά σε ατέλεια.

Από κει και πέρα έχουμε μια σειρά επιλογών. Μπορούμε να παραπονεθούμε στον κατασκευαστή μας ότι μας εφοδίασε με ελαττωματικό εξάρτημα. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να το παρακάμψουμε, σιωπώντας το ή απενεργοποιώντας το όπως τα κινητά μας. Μπορούμε να δεχτούμε το γεγονός ότι με το εργαλείο που διαθέτουμε είναι αδύνατον να αντιληφθούμε τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο όλοι, επειδή απλούστατα πέρα από τις συμβάσεις που υπογράφουμε (ότι θα λέμε το κόκκινο, κόκκινο και τον κύβο, κύβο για παράδειγμα) ώστε να μπορούμε να συνεννοούμαστε, η ατομική αποθήκη πληροφοριών του καθενός είναι διαφορετική, το επίπεδο συνειδητότητας που εποπτεύει καθένας μας είναι διαφορετικό ανά πάσα στιγμή, οι εγγενείς ή προγραμματισμένες τάσεις του καθένα είναι κι αυτές διαφορετικές.

Καταλήγουμε λοιπόν να έχουμε άπειρες αλήθειες ή ερμηνείες του κόσμου. Αν σκεφτεί κανείς ότι ζούμε σε ένα άπειρο σύμπαν, ότι μας δημιούργησε ένας άπειρος Θεός, ότι το άπειρο είναι περισσότερο τμήμα της ζωής μας από ό,τι το πεπερασμένο, νομίζω ότι μια χαρά είμαστε εντέλει, έχουμε αυτό ακριβώς που μας αξίζει (ως εν ουρανώ και επί της γης), τσάμπα αναλωνόμαστε ψάχνοντας τη «μία και μοναδική αλήθεια» και τα βάζουμε ο ένας με τον άλλον και τρώμε τα μουστάκια μας. Ας αποκτήσουμε επιτέλους εμπιστοσύνη σε ό,τι καθένας μας γνωρίζει. Γιατί θα πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη μόνο σε ό,τι καταλαβαίνουμε; ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΥΝΘΕΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Καλημέρα,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

γιατί το μόνο που θα πρέπει να υπάρχει στο προσκήνιο να είναι ο Νους;
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από αυτό;
Αρχές όπως η Βούληση, η Διάνοια κι η Σοφία είναι προϊόντα - μόνο - του Νου ή προέρχονται κι από άλλες πηγές;

---

Ασφαλώς και υπάρχουν και άλλες πηγές. Το σώμα μας, για παράδειγμα, περιέχει σωματίδια ύλης ηλικίας 15 δισεκ. ετών, αν δεχθούμε τη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης. Ξέρεις τι θα πει 15 δισεκ. έτη; Αν μη τι άλλο, θα πει εμπειρία, θα πει ευφυΐα, σοφία και διάνοια.

Διανοητές όπως ο Deepak Chopra δεν μιλούν για νου, αλλά για συνείδηση. Αυτό που περιγράφει ο Γιώργος σαν θάλασσα δηλ. δεν είναι ο νους αλλά η συνείδηση. Μπορεί η συνείδηση να πηγάζει από αλλού από τον νου; Η απάντηση είναι σαφώς ναι. Το σώμα μου έχει συνείδηση όχι μόνο του ότι προσπαθεί να χωνέψει το κρουασάν σοκολάτας που έφαγα για πρωινό αλλά και συνείδηση του πώς το να το κάνει, τη στιγμή που εγώ δεν έχω ούτε καν εποπτεία όλων αυτών των εσωτερικών διεργασιών που μου συμβαίνουν – εκτός κι αν τύχει και με πιάσει βαρυστομαχιά και η προσοχή του νου μου στραφεί προς τη λειτουργία της πέψης.

Και πέραν της σοφίας του σώματος υπάρχουν και άλλα πράγματα ακατανόητα, μαγικά και εξωσωματικά. Υπάρχει η «ψυχή του σύμπαντος» όπως την όρισε ο elo παραθέτοντας τον R. Sheldrake παραπάνω. Υπάρχει το Πνεύμα. Δεχόμαστε ότι μας επισκέπτεται ή όχι;

Δεν είμαστε ο νους μας. Και είναι επικίνδυνο να επικεντρωνόμαστε συνέχεια στον νου, σε έναν άκρατο δηλαδή ιδεαλισμό. Στο προσωπικό σκάκι του καθενός μας υπάρχουν πάρα πολλά πιόνια για να επικεντρωνόμαστε μονομανώς σε ένα…

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

Δεν είμαστε ο νους μας.

---

Edited by - nst on 04/03/2008 11:22:56

quote:

---

Το σώμα μου έχει συνείδηση όχι μόνο του ότι προσπαθεί να χωνέψει το κρουασάν σοκολάτας που έφαγα για πρωινό αλλά και συνείδηση του πώς το να το κάνει, τη στιγμή που εγώ δεν έχω ούτε καν εποπτεία όλων αυτών των εσωτερικών διεργασιών που μου συμβαίνουν

---

quote:

---

Πιστεύω η επιθυμία του να ανέλθει κάποιος αποσκοπεί στην απολυτή ευτυχία

---

Διαβαζοντας σε, σκεφτομαι πως ισως εχεις να προσφερεις περισσοτερα εδώ, παρα στο (κατω πατωμα) που αν δεν κανω λαθος, λογοφερεις λιγο.

Στα γραφω, γνωριζοντας το πιστευω σου, μιας και τα εχω δει και μεσα μου, μα εσυ, όπως και οι περισσοτεροι, θα καταλαβες, πως όταν προσπαθουμε να αλλαξαμε κατι στους αλλους, το μονο που καταφερνουμε, είναι αυτό το κατι, να γινεται πιο ισχυρο.

Αν μπορεις με τα λογο σου, να φερεις καποιον σε σημειο (να τα σκεφτει) η να δει κατι περισσοτερο από τα (εφημερα και ρουτινιαρικα), ε τοτε όχι μονο εισαι φιλος, μα προσφερεις κατι, που σε καποιο επιπεδο, τουλαχιστον σε μενα, ειναι ανθησμα και ευωδια.

Οσα γραφεις για το Χρονο, είναι κατανοητα.

Τι θα ελεγες όμως να δουμε, (δεστο σαν πνευματικη ανθηση),
αν…

στο τελος του χρονου είναι η αγαπη,

η το τελος του, είναι αγαπη.

Μην απαντησεις αμεσως.

Κοιτα το, περασε μια μερα μαζι του, αξιζει...

γιατι αν απαντησεις από τη μνημη, (η από τις γραφες, που είναι γνωση), ειμαστε μια απο τα ιδια,

χρονος,

και όπως σωστα γραφεις,

Δεν μίλησα πουθενά για υλισμό. Και τον ιδεαλισμό τον εννοούσα με τη γνωσιολογική, όχι τη μεταφυσική σημασία. Γνωσιολογικά λοιπόν, όταν δεχτούμε ότι πηγή της γνώσης είναι μονάχα η νόηση, είναι εύκολο να κάνουμε το λογικό άλμα και να θεωρήσουμε τον κόσμο ως δημιούργημα του νου μας ή και να αρνηθούμε ακόμη την ύπαρξή του και υπήρχαν και φιλόσοφοι που έπεσαν στη… λούμπα, όπως ο Φίχτε. Το αντίθετο του γνωσιολογικού ιδεαλισμού είναι όχι ο υλισμός, και ζητώ συγνώμη για το μίνι μάθημα φιλοσοφίας αλλά είναι καλό να ξεμπερδεύουμε μέσα μας τις έννοιες, αλλά ο ρεαλισμός, ο οποίος υποστηρίζει ότι ο κόσμος μπορεί να νοηθεί αντικειμενικά και ανεξάρτητα από το (ανθρώπινο) υποκείμενο. Στο έρεισμα του ρεαλισμού αναδύθηκε ένα άλλο φιλοσοφικό ρεύμα, η φαινομενολογία, η οποία προσφέρει μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική.

Ωστόσο, όταν προτρέπεις να επιδοθούμε σε έναν «άκρατο ιδεαλισμό» νομίζω αυτό που εννοείς είναι να δώσουμε το προβάδισμα σε μεταφυσικές πραγματικότητες, σε ανώτερα πνευματικά ιδανικά, κτλ. Και μόνο το ότι προβληματιζόμαστε και μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μας μέσα εδώ, νομίζω αποδεικνύει ότι αυτού του είδους ο ιδεαλισμός αφορά όλους όσους συμμετέχουν στη συζήτηση.

Τέλος, έχω κάτι να (ξανα)πώ για τη στάση σου, όπως ο ίδιος την περιγράφεις: «Έτσι είμαι κανονικά, εκτός από όταν έχω να κάνω με υποκριτικά κείμενα και υποκείμενα… Τότε μου αρέσει να τους ξεσκεπάζω με την ένταση». Ή είσαι όπως είσαι παντού και με όλους και είσαι συνεπής και αυθεντικός ή είσαι επιλεκτικά κάπως με κάποιους και επιλεκτικά αλλιώς με άλλους και χάνεις αναπόφευκτα την αυθεντικότητά σου, το δίκιο σου, ίσως και τον σεβασμό όσων βρεθούν μαζί σου σε κάποια συζήτηση.

quote:

---

στο τελος του χρονου είναι η αγαπη

---

Φίλε μου Πλάτωνα, θέλω να επιχειρήσω έναν ορισμό της αγάπης και να μου πεις αν συμφωνείς: «Αγάπη είναι να σου επιτρέπω να κάνεις κοντά μου όσα χρειάζονται για την εξέλιξή σου και να σε διευκολύνω γι’ αυτό».

quote:

---

Δεν ξέρω αν είμαστε η όχι μόνο ο νους μας. Αλλά σίγουρα είμαστε το μεγαλύτερο μέρος του. Με τι γράφουμε και σκεφτόμαστε ? με τι διαβάζουμε και εχουμε συνειρμούς?

---

Ασφαλώς με τον νου μας. Όμως είσαι ό,τι σκέφτεσαι, ό,τι διαβάζεις και ό,τι συνείρεις; Ή μήπως είσαι ό,τι αισθάνεσαι, ό,τι πιστεύεις και ό,τι ενοράσαι; Ή μήπως όλα αυτά μαζί; Στον νου τα πράγματα καθρεφτίζονται. Καθρεφτίζονται. Δηλαδή «είναι» και «δεν είναι» συγχρόνως. Είναι ορατά, παρατηρήσιμα, αλλά όχι απτά. Δεν μπορούμε να απλώσουμε το χέρι και να τα πιάσουμε, όπως τα αντικείμενα του εξωτερικού κόσμου. Είναι αναπαραστάσεις, προβολές. Και υπόκεινται σε μηχανισμούς ευλογίας και ατέλειας, όπως τους περιέγραψα παραπάνω.

Πέραν αυτού, γνωρίζεις πως όταν θέλεις να αντιληφθείς ένα σύμβολο, για παράδειγμα, δεν μπορείς να το αντιληφθείς με ανάλυση και λογική επεξεργασία γιατί αυτή θα σε οδηγήσει σε αποσπασματική κατανόηση. Αυτός ο κατακερματισμός του συνόλου που περικλείει το σύμβολο, θα το καταστρέψει και θα το εξαφανίσει. Το σύμβολο, όπως και άλλα πράγματα του κόσμου, δεν κατακτιούνται με την κατανόηση. Κατακτιούνται με την καλλιτεχνική/βιωματική διάθεση (να το ζωγραφίσεις το σύμβολο, να το περπατήσεις, να το χορέψεις ας πούμε) η οποία οδηγεί στην ενορατική αποκάλυψη, που έρχεται όταν επιβάλλουμε στον εαυτό μας, όπως λέει ο Πλάτωνας, «μη σκέψη».

quote:

---

Εχει κανείς σκεφτεί γιατί θέλει να ''ανέλθει και να θεωθεί?

---

Κατ’ αρχάς να πούμε ότι δεν θέλουν όλοι το ίδιο. Ο Νίτσε έβλεπε ως Στόχο της ύπαρξης την απόκτηση δύναμης. Ο Επίκουρος αναζητούσε την ευδαιμονία. Άλλοι αναζητούν την απόλαυση. Ο Αγ. Φραγκίσκος της Ασίζης παρακαλούσε να μην τον στείλει ο Θεός στον Παράδεισο τη στιγμή που υπήρχαν τόσα πολλά αδέλφια του στην Κόλαση, αναζητούσε λοιπόν τη συμπόνοια. Οι Χριστιανοί αναζητούν τη σωτηρία. Για τη θέωση μιλούν κυρίως οι εσωτεριστές (θεοσοφιστές κλπ). Καθένας αναζητεί αυτό που αντιλαμβάνεται ως υπέρτατο αγαθό. Και είναι τόσο διαφορετικά αυτά τα «υπέρτατα» αγαθά, που δεν μπορούμε καν να μιλήσουμε για ένα «ένστικτο ένωσης με την Πηγή των Πάντων». Ένα τέτοιο είδους «ένστικτο» παρορμά ανθρώπους σαν εσένα κι εμένα, ωστόσο δεν είναι καθολική επιδίωξη.

Καλέ μου Open Mind,

quote:

---

Θα το παρομοίαζα με προγραμματισμό το σώμα είναι κάτι σαν μηχανή και ένα Μηχάνημα μπορεί να κάνει κάτι παρόμοιο το προγραμματίζουμε και κάνει την
Εργασία μονο του.

---

Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι ο νους μας που το προγραμματίζει. Ο νους μας δεν ξέρει καν τη γλώσσα προγραμματισμού, έτσι δεν είναι;

Για την αλήθεια που γράφεις, πάλι ενώ φαίνεται να μιλάμε για το ίδιο πράγμα, δεν μιλάμε για το ίδιο. Αν εξακολουθείς να επισκέπτεσαι το μπλογκ μου, δες τι έγραψα για το πράσινο μιμίδιο και τη σοφία του καθρέφτη, ίσως εκεί εξηγώ καλύτερα τη θέση μου… Είτε μιλάμε για το ίδιο πράγμα είτε όχι, ωστόσο, σε εκτιμώ απεριόριστα, το γνωρίζεις αυτό.

Καλημέρα,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

τζιτζικας -Πολλα ψευδονται οι αοιδοι, ουτε φθονερον το θειον ενδεχεται είναι…..

…..Εκει που σκονταψε κι επεσε, πρεπει να πεσουν ολοι, ο πειρασμος του, ο πειρασμος ολων, τοσο μεγαλος αυτοθαυμασμος. Ακομη ενας μεγαλος που θελει να σωσει τον κοσμο (το συμπαντο). Ποιος αδιαφορει για την δικη του ψυχη και αδικει τον εαυτον του ;; Ουδεις.
Αλλα να μην σου χαλαω κι άλλο το κεφι

---

Φίλε τζίτζικα υποκειμενικές αλήθειες υπάρχουν αμέτρητες, όπως και αντικειμενικές αλήθειες (για κάποιους), ο καθένας μας αντιλαμβάνεται την «αισθητή» του αλήθεια ανάλογα με το πώς την σκέφτεται/βιώνει μέσα στον χώρο που κινείται, ερευνάει, «πειραματίζεται», παρατηρεί .

Για κάποιους η μόνη πραγματικότητα που υπάρχει, είναι αυτή που ανακαλύπτεται με τις «παρατηρήσεις» μας, π.χ επιστήμη .
Για άλλους είναι η «εξ αποκαλύψεως» πραγματικότητα, π.χ θρησκείες .

Και όμως καμία από αυτές τις «αλήθειες» δεν μιλάει για αντικειμενικές πραγματικότητες, αλλά για «μοντέλα» αλήθειας που δεν υπάρχει λόγος να χαρακτηρίσουμε με όρους «σωστή ή λανθασμένη» θεωρία, αλλά πόσο χρήσιμη ή λιγότερη χρήσιμη μπορεί να είναι για τον καθένα μας, πόσο μπορεί να μας βοηθήσει στο να βγούμε από κάθε μορφή προκατάληψης .

Το ενδιαφέρων είναι, πως κάθε μοντέλο «αλήθειας» επιδράει με τον ίδιο τρόπο στο άνθρωπο, αναπτύσσει το ίδιο αίσθημα δέους, αλλά και ταπεινότητας μπροστά στο γνωστό, «άγνωστο» και όμως παρατήρησε την διαφορετική χρήση που γίνεται από τον καθένα μας, όταν επικρατεί η σκέψη στο μυαλό κάποιου, λέγοντας ότι εγώ ξέρω και αυτοί που δεν συμφωνούν μαζί μου, με τα πιστεύω μου, κάνουν λάθος .

Όπως επίσης και το πολύ περίεργο είναι πως η «πίστη» ή αν το θες η αληθινή πίστη για κάποιους, μας κάνει πολλές φορές να ξεχνάμε ή να μην γνωρίζουμε καν την έννοια της ταπεινοφροσύνης, για να μην πω του λάθους .

Βλέπεις το μονοπώλιο της αλήθειας και της αντικειμενικότητας δεν το κατέχει κανένας μας, εν αντίθεση κάθε τι που γνωρίζουμε το «αναιρούμαι» για κάτι καλύτερο, είτε αυτό έχει να κάνει με θρησκεία , φιλοσοφία, ΕΠΙΣΤΗΜΗ ….

ΑΛΗΘΕΙΑ : η συμφωνία ανάμεσα στα «πράγματα» και το νου, καθετί που ως νοητική εικόνα αποδίδει πιστά την πραγματικότητα.

Ποιος μπορεί να απόδειξη πως η νοητική εικόνα π.χ ( Θεός/δημιουργία) και ότι γνωρίζουμε, αποδίδετε πιστά στην πραγματικότητα .

Κανείς, απλά δεχόμαστε γιατί πιστεύουμε .

Κοιταξα τα διαδραματιζομενα και στα αλλα φορα, και τουλαχιστον επικοινωνιακα, από ότι παρατυρω υπαρχει προβλημα φιλε Τρεχαγυρευε με ορισμενα μελη.

Το αν συμφωνουμε η διαφωνουμε (σαν πιστοι η οχι) τις περισσοτερες φορες, δεν εχει και τοσο σημασια, οσο το πώς προσεγγιζουμε τα μελη.

Διαλεξες γραφεις να τα ξεσκεπασεις, δια της προκλησεως.

Να ξεσκεπασεις τι?

Μηπως ενα κομματι από τον εαυτο μας?

Μιας και το (προβλημα) εδω και χρονια, παρατυρω που δεν λυνετε, μιας και ειναι η ιδια η σταση μας, με τις προκαταλυψεις, τους φοβους και τις ελπιδες, που οχι μονο το χρωματιζει, μα και διαιωνιζει, εστιαζομαι αποκλειστικα σε αυτο.

Το προβλημα, είναι δημιουργημα του εαυτου, αν προσεξες τι γραφεις (εξ αναρχικος.... και νυν πιστος)

Σκεφτομαι πως το καθε προβλημα και ο εαυτος μας, δεν είναι δυο διαφορετικες πορειες, μα μια.

διλαδη, Ο εαυτος μας, είναι σταθερα το προβλημα. (όχι ο σβαμπε, ο μακεδων, ο γιαπετ, ο ψηλος, ο Πλατωνας, εσυ, η Unseen και οτι γραφουμε)

Για αυτό το λογο, είναι σπουδαια η αυτογνωσια.

Αν αποζηταμε μια απαντηση (στο προβλημα μας) στην ουσια δεν το αποφευγουμε?

Γιατι?

Ειναι απλο.

Γιατι τοτε, για μας εχει σημασια η απαντηση, και όχι το προβλημα.

Και η απαντηση αγαπητε φιλε, είναι μεσα στο προβλημα, όχι μακρυα από
αυτό.

Εκει (την παταμε), μιας και ορισμενες καταστασεις που περναμε, μας οδηγουν (και χανομαστε) σε πεποιθησεις, στην πειρα, (κατ εσε υλισμο), σε συνεχεις προβολες του εαυτου μας.

Ποσες φορες με τη σκεψη μας, ανεβαινουμε….. και μετα τσακιζομαστε?

Ποσες φορες επιδιωκουμε…. και μετα απογοητευομαστε?

Δεν κερδιζουμε παντα κατι…. και δεν χανουμε παντα κατι?

Αυτό δεν είναι…. Που καποια στιγμη, το βαρυομαστε... οι περισσοτεροι?

Τα εγραψες και εσυ, σε ένα ξεσπασμα αυτοκριτικης που εκανες, πως από το εγω μας προσπαθουμε να ξεφυγουμε, αυτό τον ανυαρο κυκλο στο χρονο, θελεις με τις διαφορες πλανες, θελεις με τις εξωτερικες και εσωτερικες δραστηριοτητες…

Κανω λαθος?

Α.

quote:

---

Φίλε μου Πλάτωνα, θέλω να επιχειρήσω έναν ορισμό της αγάπης και να μου πεις αν συμφωνείς: «Αγάπη είναι να σου επιτρέπω να κάνεις κοντά μου όσα χρειάζονται για την εξέλιξή σου και να σε διευκολύνω γι’ αυτό».

---

Κάνεις λάθος, δεν είμαι μνησίκακη, είμαι πολύ χειρότερα πράγματα, σε διαβεβαιώ. Το τι είμαι και από πού παρορμούμαι, ωστόσο, η όποια μου ατέλεια δηλαδή, δεν θα πρέπει να περισπά εσένα ή οποιονδήποτε άλλον από την ουσία των πραγμάτων. Και είναι δικός μου λάθος χειρισμός όποτε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αλλά ας είναι.

Επί της ουσίας, λοιπόν. Το να διαβάσει κανείς φιλοσοφία δεν το κάνει για να μπορεί να ανατρέχει σε κείμενα, παρακείμενα, υποκείμενα και να επιδεικνύεται, το κάνει για να ξεδιαλύνει μέσα του τις έννοιες. Είναι επίσης ένας ωφέλιμος τρόπος να διοχετεύσει το τυχόν πλεόνασμα διανοητικής ενέργειας που διαθέτει, αντί να αναλώνεται σε μικρές απογοητεύσεις και μεγάλες εκρήξεις. Στα λέω αυτά εκ πείρας, έχω μπει κι εγώ κατά καιρούς σε διάφορους ρόλους εξαιτίας αυτού του πλεονάσματος και ο ρόλος του αναρχικού που φοράει μια μάσκα και πετάει μολότωφ (ή ένα ψευδώνυμο και πετάει μπηχτές που μπορεί να θίξουν τον άλλον), ξέρω πολύ καλά τι αίσθηση δίνει. Όμως πίσω από την ψευδ-αίσθηση της δύναμης (και ποιος άραγε μας χρίζει τιμωρούς του ο,τιδήποτε εξόν απ’ το εγώ μας;), κρύβεται όλη την ώρα κάτι άλλο, κάτι πολύ διαφορετικό που δεν είμαι σίγουρη ότι αντέχεις αυτή τη στιγμή να δεις και που εμένα μου πήρε πολλά χρόνια να συνειδητοποιήσω.

Πίσω στη φιλοσοφία, όμως. Το ξέρεις ότι η πίστη μας, ο χριστιανισμός, τείνει περισσότερο προς τον ρεαλισμό και όχι προς τον ιδεαλισμό; Πάντα γνωσιολογικά μιλώντας. Για τον ιδεαλισμό, ο κόσμος είναι μια ιδέα στο κεφάλι κάποιου Θεού, είναι ένα όνειρο, όπως λένε οι βουδιστές, από το οποίο μόλις ο Θεός ξυπνήσει, θα χαθούν τα πάντα. Για μας τους χριστιανούς, όμως, ο κόσμος είναι κάτι «εκεί έξω», υπάρχει δηλαδή ανεξάρτητα. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σαν κάτι διαφορετικό από τον Ίδιο και μετά έβαλε μέσα εκεί τον άνθρωπο. Πρόκειται για τεράστιο ιδεολογικό χάσμα και εντελώς διαφορετικές κοσμοαντιλήψεις.

Σχετικά τώρα με τη συνείδηση. Πολύ σωστά γράφεις ότι είναι τμήμα του νου και ότι δεν τον υπερβαίνει. Είναι σαφές ότι χρησιμοποίησα τη λέξη εκ παραδρομής, αλλά πρόκειται για πολύ κοινό μεταφραστικό λάθος. Συνήθως όταν βλέπουμε ή ακούμε τη λέξη “consciousness” μεταφράζουμε αυτόματα «συνείδηση», ενώ πάρα πολλές φορές - και ιδίως σε μεταφυσικά θέματα – αυτό που εννοεί ο συγγραφέας ή ο εκφωνητής του κειμένου είναι «συνειδητότητα», που είναι κάτι το υπερβατικό.

Φίλε μου Πλάτωνα,

Θα σκεφτώ λίγο όσα έγραψες για την αγάπη και τον χρόνο και θα επανέλθω. Πάντως όσο συζητάμε, τόσο περισσότερο σε εκτιμώ. Να είσαι καλά.

Καλημέρα,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr