quote:

---

Α. υπαρχει περιπτωση ο Νους, να μην εχει καποιο υποδειγμα?

Και,

Β. Υπαρχει περιπτωση ο Νους, να είναι ελευθερος από την ιδια του την δραση?

---

Γιώργος
....εφτά βοηθοί και τρεις mastorοι μαζί τους και οι ... servitorοι

Φοβερή αλλά δυστυχώς- ευτυχώς, μεγάλη η αλήθεια…
Νεκροί τριγύριζαν στ’ αγαπημένα του μέρη κι
έπρεπε να προσέχει…
Το κυνήγι , αυτή η αθάνατη απόδειξη της ζωής, έχασε πια τη σημασία του,
αφού οι νεκροί ήταν πια αγέλες που ξεγελούσαν ή ταλαιπωρούσαν τον κυνηγό, στερώντας του την απόλαυση αυτού του ίδιου του κυνηγιού,
γιατί όλοι οι ζωντανοί ξέρανε πως οι νεκροί
δεν καταλαβαίνουν τη δύναμη της ζωής…
Αυτό τους διαχώριζε, μα κι ο τρόπος που ζούσαν και κυνηγούσαν.
Πιο ολέθριο όμως, μα και τραγικό συνάμα, αυτής της αντίφασης και κύριο σημείο ήταν η ίδια η ύπαρξη της ζωής.
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς το γιατί:
Οι ζωντανοί λατρεύαν και λατρεύουν το πνεύμα της ζωής κι οι νεκροί σκυλεύαν κι ασελγούσαν πάνω στη ζωή…
Το χειρότερο απ’ όλα, βέβαια, ήταν οι λαβωμένοι ζωντανοί…
Ένα θέαμα που δεν άντεχε κανείς να βλέπει…
Και για όλα να ξέρει κανείς πως φταίει αυτή η καινούργια γλώσσα…
Τους πείραζε, δηλαδή, να επιτρέπουνε στους ζωντανούς να μιλάνε και δυο από τις μητρικές τους;
Αλλά ήταν λέει τόσο επικίνδυνες αυτές οι γλώσσες οι παλιές που μπορεί να έκανε κακό κανείς μόνο και μόνο γνωρίζοντας τες…
Τότε φυσικά οι νεκροί ήταν λίγοι κι οι ζωντανοί ήταν άξιοι της μοίρας τους,
αν παραδίδονταν σε νεκρούς…
Όλοι το είχαν νόμο:
Καμία σχέση με τους νεκρούς…
Τους δεχόμαστε, αλλά δεν εκτιμούνε την ζωή…
Ο νόμος αυτός ισχύει και σήμερα, γιατί
μπορεί οι νεκροί σαν γνώστες των παλιών γλωσσών, να παγιδεύουνε τους ζωντανούς, αλλά η παράδοση ζωής σε νεκρό είναι έγκλημα…
Κι ο νόμος είναι αυστηρός για τον παραβάτη:
Ζεις σαν νεκρός, θρέφοντας τους νεκρούς…
Αλλά όλα αυτά δεν θα υπήρχαν αν η νέα αυτή γλώσσα, δεν είχε διώξει όλες τις παλιές, με τους νεκρούς να μιλούν μεταξύ τους, μα και με ζωντανούς,
Ενώ, τι ειρωνεία! οι ζωντανοί είχαν χαθεί μεταξύ τους και δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουνε ο ένας τον άλλο…

Αγαπητε elo, ποιος παραμεθυσε μεσα στο σκοταδι και η φαντασια του γεννα πλασματα που τα διαλυει μολις φανει η μερα ;; Θα σε ρωτησω το εξης απλο, δεν χρειαζεται να τρεχομε μακρυα, υπαρχει αυτό που ειναι αντιθετο στην αληθεια και πως μπορουμε να το ονομασομε και να δωσουμε ένα ξεχωριστο ονομα εκτος από το ονομα της αληθειας ;;

Κι εγώ σου ζητώ συγνώμη αν σε έκανα να αισθανθείς άσχημα. Αλλά έχω την εντύπωση ότι διαβάζεις και απαντάς βιαστικά, οδηγούμενος άθελά σου σε παρανοήσεις… ίσως φταίει αυτή η λαχτάρα σου να εκφραστείς. Γιατί δεν σου έδειξα τα δόντια μου, είναι σίγουρο, μπορώ να περηφανευτώ ότι έχω καταφέρει να μη δείξω ποτέ τα δόντια μου στο φόρουμ (άντε, το πολύ κανέναν τραπεζίτη κι αυτόν απονευρωμένο) και γενικότερα σαν στάση ζωής είναι μια πρακτική που δύσκολα με εκφράζει, αν κι έχω καταφύγει (έξω από εδώ) σε αυτήν μερικές φορές στο παρελθόν… Τι ψυχολογικός μηχανισμός να υπάρχει άραγε πίσω από αυτό που γράφεις: «Μας αρέσει να ανοίγουμε πληγές , είτε σε εμάς είτε σε άλλους, και να τις επιδεικνύουμε, είτε για να προκαλέσουμε συναισθήματα στους άλλους, είτε από νοσηρή περιέργεια….»;

…Όταν αγαπώ, ανήκω. Όταν ανήκω, λειτουργώ και αισθάνομαι την ανάγκη να παράγω. Παράγω αντικείμενα, νοήματα, ζωή. Πραγματώνομαι, γίνομαι και αναπτύσσομαι.
Αγαπώ και φοβάμαι. Φοβάμαι την απόρριψη, την εγκατάλειψη, τη μοναξιά. Φοβάμαι να μείνω μόνος. Δεν δείχνω όμως τον φόβο μου. Φοβάμαι τον φόβο μου. Φοβάμαι αυτό που είμαι.
Φοβάμαι μήπως αυτό που είμαι μου στερήσει την αγάπη των άλλων. Φοβάμαι έτσι να είμαι όπως θέλω. Και δεν αναπτύσσομαι.
Πρέπει να με προστατέψω.
Και κρύβομαι. Πίσω από πανοπλίες που με κάνουν να φαίνονται ότι είμαι αυτό που «πρέπει» να είμαι. Κρύβομαι τόσο καλά, ώστε χάνω τον εαυτό μου.
Κι έχω ανάγκη από τον φόβο μου, γιατί με εμποδίζει να αγαπήσω πιο πολύ. Ο φόβος μου με προστατεύει από την αγάπη μου για τους άλλους και από τη δική τους αγάπη. Με προστατεύει από την αγάπη μου για μένα.
Κι αν πιστεύω ότι φοβάμαι τους άλλους είναι για να μην αναγνωρίσω τον φόβο μου για μένα, γι’ αυτό που είμαι. Γιατί τότε θα πρέπει να αναλάβω την ευθύνη του τι είμαι και θα πρέπει και να με αγαπήσω….

Φίλε μου Πλάτωνα,

Κατέληξα ότι ξεκίνησα από λάθος βάση. Πριν ακόμη φθάσουμε στο θέμα του χρόνου σε σχέση με την αγάπη, είδα ότι δεν έχει νόημα ένας ορισμός της αγάπης που κατευθύνεται προς κάτι έξω από μας. Αν δεν βιωθεί η αγάπη εσωτερικά, δεν μπορούμε να μιλάμε καν γι’ αυτήν.

Ρωτάει ο Γιώργος, «η Ταυτότητα (αυτή που υποτίθεται πρέπει να κάνουμε γνώθι .. και είναι ο συνήθης ύποπτος για την δράση) .. είναι δώρο της Ψυχής ή του Νου..?» και σε αυτό η απάντηση για μένα τουλάχιστον είναι ξεκάθαρη: είναι δώρο(;) του Νου. Αλλά σε κάθε περίπτωση ενοχοποιεί ο Γιώργος την ταυτότητα.

Και με κάνει να σκέφτομαι μήπως εντέλει δεν πρέπει να στήσουμε στον τοίχο ως ένοχο/αντίπαλο της αλήθειας τον Νου αλλά μια ευλογία και κατάρα που απορρέει από την περίφημη ικανότητα αυτοπαρατήρησής του, τη συνείδηση του εγώ;

Έστω ένας διαχωρισμός του κόσμου σε άκτιστο (το αγέννητο Πνεύμα, την τελική συνείδηση) και κτιστό (τον δημιουργημένο κόσμο). Μέσα εκεί η συνείδηση του εγώ, η οποία ουσιαστικά ανήκει στο κτιστό, αποσχίζεται από αυτό, αποσπάται και δημιουργεί ένα τρίτο επίπεδο ύπαρξης, έναν κόσμο κλεισμένο μέσα στα πλαίσια και τις δυνατότητες της αντίληψης και της κατανόησής μας.

Μέσα στον κόσμο αυτό της συνείδησης, υπάρχουν γεγονότα που φαντάζουν απαράδεκτα. Ο θάνατος, λόγου χάρη, για πολλούς ανθρώπους είναι απαράδεκτος. Τα γηρατιά, η αρρώστια και μια ολόκληρη σειρά άλλων αναγκαιοτήτων γίνεται απαράδεκτη. Γενικά ό,τι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, γίνεται απαράδεκτο και αυτό μας κάνει να υποφέρουμε. Και κάτι που μας κάνει να υποφέρουμε, έχουμε συχνά την τάση να το αρνούμαστε. Καταλήγουμε δηλαδή να αρνούμαστε ύπαρξη στα τμήματα της πραγματικότητας που δεν κατανοούμε και να κάνουμε μια σύμβαση ουσιαστικά με την πραγματικότητα, μια σύμβαση που παράγει τις προσωπικές/οικογενειακές/κοινωνικές/πολιτισμικές μας αλήθειες, οι οποίες λειτουργούν όπως περιέγραψε ο elo στο τελευταίο του ποστ της προηγούμενης σελίδας.

Σκέψεις, απλά σκέψεις…

Καλημέρα,
Unseen

ΥΓ. trexagireve, από πού είναι το απόσπασμα με τις παλιές και τη νέα γλώσσα; Μου θύμισε τον "Θαυματουργό ψίθυρο του Ερμή".

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

Πράγμα που μας πάει στο θέμα της αντίληψης και του Νου γενικότερα.

Ρωτάει ο Γιώργος, «η Ταυτότητα (αυτή που υποτίθεται πρέπει να κάνουμε γνώθι .. και είναι ο συνήθης ύποπτος για την δράση) .. είναι δώρο της Ψυχής ή του Νου..?» και σε αυτό η απάντηση για μένα τουλάχιστον είναι ξεκάθαρη: είναι δώρο(;) του Νου. Αλλά σε κάθε περίπτωση ενοχοποιεί ο Γιώργος την ταυτότητα.

---

O elo μιλαει για υποκειμενικες αληθειες που υπαρχουν αμετρητες. Ερωτησα τον elo αν μπορει να μου απαντησει στο ερωτημα, υπαρχει αυτο που ειναι αντιθετο στην αληθεια και πως μπορουμε να το ονομασομε ;; Ο elo, απαντα στο ερωτημα λεγοντας, νους. Συγκεκριμενα λεει "ΝΟΥΣ φίλε μου, το «εργαλείο» που πλάθει αλήθειες αλλά και πλάνες". Εφ'οσον ο elo απαντα, και οχι εγω, ειναι φανερο οτι οταν λες "Αυτό πιστεύω και γω φίλε Τζίτζικα, ότι ο νούς, όμως, είναι όχι ακριβώς το αντίθετο της αλήθειας κλπ " εννοειτε οτι σχολιαζεις την απαντηση που δινει ο αγαπητος elo. Αυθα.

quote:

---

θα σου απαντήσω με μία ερώτηση .. η Ταυτότητα (αυτή που υποτίθεται πρέπει να κάνουμε γνώθι .. και είναι ο συνήθης ύποπτος για την δράση) .. είναι δώρο της Ψυχής ή του Νου..?

---

Φιλε Γιωργο, εχω λιγο χρονο μα θα το προσπαθησω με τη σειρα μου.

Ο υποπτος για μενα,…. είναι το ψαρι!.... η (θεληση), σε παρενθεση.

Γιατι?

Με την παρορμηση της για εκπληρωση, σκεφτηκες ποτε σου, μηπως συγχρονως δημιουργει φοβο? *(εαυτος)

μα επισης,

δεν εχει σημασια, να δουμε, μηπως η θεληση, εγινε σε μας μια ακομα επιθημια (πανω από ολλες τις αλλες)

Αν εχει γινει κατι τετοιο, διλαδη εγινε μια συνηθεια στις πτυχες του ΝΟΥ, (γιγνεσθαι) τοτε παιζεται το παιχνιδι του εαυτου…. η επιθημια διλαδη, που πολλαπλασιαζεται.

Τωρα, ας δουμε, κατι που αναφερει η φιλη Unseen.

quote:

---

Φίλε μου Πλάτωνα,
Κατέληξα ότι ξεκίνησα από λάθος βάση. Πριν ακόμη φθάσουμε στο θέμα του χρόνου σε σχέση με την αγάπη, είδα ότι δεν έχει νόημα ένας ορισμός της αγάπης που κατευθύνεται προς κάτι έξω από μας. Αν δεν βιωθεί η αγάπη εσωτερικά, δεν μπορούμε να μιλάμε καν γι’ αυτήν.
Για το θέμα του χρόνου, έχω βρεθεί προσωρινά σε αδιέξοδο. Η φιλοσοφία δεν δέχεται μια οντολογία του χρόνου, δεν δέχεται δηλαδή ότι υπάρχει χρόνος per se και προσωπικά μου άρεσαν πολύ οι ιδέες του Πλωτίνου πάνω στο θέμα, αλλά η ομιλία του Δανέζη στο Συνέδριο (βλ. τα μπανεράκια στην κορυφή της σελίδας), μου προκάλεσε σύγχυση. Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει η εκλαϊκευμένη Φυσική, διαφορετικά θα σου είχα ήδη στείλει το κείμενο, το έχω, να’ναι καλά η Nada που μου το προμήθευσε… Ο Δανέζης λέει ότι ο χρόνος ξεκινά εκεί που τελειώνει ο ορίζοντας της αντίληψής μας. Δεν μπορούμε να τον αντιληφθούμε σαν διάσταση, σαν μέγεθος ή κατηγόρημα και γι’ αυτό δεν δεχόμαστε την ύπαρξή του αλλά αναφερόμαστε σ’ αυτόν σαν σε ψευδαίσθηση…

---

Για χρονο, εννοω το ψυχολογικο γιγνεσθαι. Τοσο το γιγνεσθαι, οσο και το ΕΙΝΑΙ, είναι διαφορετικες καταστασεις.

Πως μπορουμε να παμε από τη μια στην άλλη? ( από το γιγνεσθαι στο είναι).

Λετε ορισμενοι να υπερβουμε το γιγνεσθει, το νου, η κατι τετοιο, Προσωπικα πιστευω πως δεν γινεται. Δεν θα μαλωσουμε ελπιζω για αυτο.

Εχω απλα γραψει, πως το τελος της μιας, η άλλη ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ… υπαρχει.

Ερχεται στο μυαλο μου *(σκεφτομαι παντα με εικονες) ένα βιντεακι, και ομολογω πως τοτε γελασα αρκετα.

Ελπιζω να μην θιξω ανθρωπο.

Ετσι και αλλιως το μεγαλυτερο προβλημα είναι στο να δουμε…. που τελειωνει η Αγαπη, και που αρχιζει η συγχυση.

(Αν θελεις φιλη Unseen, στειλε τα κειμενα της φυσικης, στο plato888@hotmail.com)

Α το βιντεακι!

http://it.youtube.com/watch?v=pF8iLo2OTzM

quote:

---

Φιλε Γιωργο, εχω λιγο χρονο μα θα το προσπαθησω με τη σειρα μου.

Ο υποπτος για μενα,…. είναι το ψαρι!.... η (θεληση), σε παρενθεση.

Γιατι?

Με την παρορμηση της για εκπληρωση, σκεφτηκες ποτε σου, μηπως συγχρονως δημιουργει φοβο? *(εαυτος)

μα επισης,

δεν εχει σημασια, να δουμε, μηπως η θεληση, εγινε σε μας μια ακομα επιθημια (πανω από ολλες τις αλλες)

Αν εχει γινει κατι τετοιο, διλαδη εγινε μια συνηθεια στις πτυχες του ΝΟΥ, (γιγνεσθαι) τοτε παιζεται το παιχνιδι του εαυτου…. η επιθημια διλαδη, που πολλαπλασιαζεται.

---

quote:

---

χμ..για μένα η μοναδική ειλικρινείς επιθυμία είναι να σκίσω το περιτύλιγμα να δω το δώρο μου
.
.
Forest Gump : Life is like a box of chocolates. You never know what you're gonna get."
Γιώργος : it's chocolate - stupid - and i am going to eat the whole damn box..

---

Γράφεις πραγματικά καλά και, πίστεψέ με, τέτοιου είδους σχόλια λόγω επαγγέλματος βγαίνουν δύσκολα από το στόμα μου.

Στο βιβλίο που προανέφερα, υπάρχει ένα σημείο όπου ο ήρωας, ο Πέτρος, πρέπει να περάσει μια δοκιμασία για να κριθεί άξιος ή όχι κάποιας αποκάλυψης. Η δοκιμασία αφορά την κάθοδό του σε μια κατώτερη πραγματικότητα, την οποία συνέθετε η σύληση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων και κεκτημένων που ξεκίνησε από την αλλοτρίωση της γλώσσας. Μολονότι το στιλ γραφής είναι πολύ διαφορετικό, η αίσθηση από το δικό σου απόσπασμα μου θύμισε αμέσως αυτό:

«…ανασηκωθηκε προσπαθωντας να κατανοησει τα λογια του φιλου του που ειχαν περιεργους φθογγους χοντρους τραχεις και ξαφνικα καταλαβε πως του ελεγε να βιαστει (…) τον τραβηξε ανυπομονα για να τον βγαλει εξω από το σπιτι χωρις εξωπορτα αν ειναι δυνατον σπιτι χωρις εξωπορτα γιατι τον ρωτησε γιατι ο νομος λεει απαντησε ο ghiorghos οτι οι νομοκρατες μπαινουν παντου και βλεπουν παντου (…) κατεβηκαν κατω και βγηκαν στους ερημωμενους δρομους παντου ησυχια οι οικοδομες με αδειες τυφλες προσοψεις τα καταστηματα χωρις προθηκες και τιποτε το ζωντανο ουτε αυτοκινητα ουτε πεζοι γιατι οι ανθρωποι του ειπε ο ghiorghos δουλευουν στα σπιτια τους δωδεκα ωρες καθημερινα σκυμμενοι πανω στα κομπιουτερ ομως δοξαζουν και ευλογουν τον μεγα αρχοντα γιατι είναι ασφαλεις εχουν δωματιο κρεβατι και ψωμι κι ενα επιτρεπτο παιδι και αφθονη τηλεδονοραση ναι τι μεγαλη ευλογια ετσι σε λιγο εφτασαν λαχανιασμενοι στην πινακιδα για katehaki γιατι είναι ετσι γραμμενη γιατι του λεει ο ghiorghos τριαντα χρονια πριν το αλφαβητο εγινε λατινικο και χοντρυνε η γλωσσα διχως τα γ τα δ και θ…»

Όσο για τη φλόγα, είναι ξεκάθαρο ότι την έχεις… Δεν ξέρω αν είναι νεανικό γνώρισμα, ξέρω όμως στα σίγουρα ότι δεν σβήνει ποτέ. Και είναι μεγάλη ευλογία αλλά και μεγάλο βάρος να τη φέρει κανείς μέσα του γιατί όταν δεν βρίσκει δημιουργική διέξοδο, κατατρέχει και αναλώνει αυτόν που τη φέρει… Μοιάζουμε, αγαπητέ φίλε, και ίσως αυτό που λιγότερο αντέχουμε ο ένας στον άλλον είναι αυτή ακριβώς η ομοιότητα…

Αγαπητέ μου Γιώργο,

quote:

---

χμ, εάν είναι "δώρο" του Νου τότε γιατί την συναντάμε σε πράγματα που έχουν Ψυχή..?

---

Δηλαδή σε ποια; Τα ζώα, τα οποία δέχεσαι φαντάζομαι ότι έχουν ψυχή, έχουν και ατομική ταυτότητα; Όχι. Η ταυτότητά τους συμπίπτει με την ταυτότητα του είδους τους. Μόνο ο άνθρωπος έχει ταυτότητες (πολλές ο καθένας, αυτές που διαθέτει, αυτές που θα’θελε να διαθέτει, αυτές που νομίζει πως διαθέτει και πάει λέγοντας) γιατί μόνο ο άνθρωπος έχει νου και τον χρησιμοποιεί κατά τον τρόπο που τον έχει και τον χρησιμοποιεί...

quote:

---

Για χρονο, εννοω το ψυχολογικο γιγνεσθαι. Τοσο το γιγνεσθαι, οσο και το ΕΙΝΑΙ, είναι διαφορετικες καταστασεις.
Πως μπορουμε να παμε από τη μια στην άλλη? ( από το γιγνεσθαι στο είναι).
Λετε ορισμενοι να υπερβουμε το γιγνεσθει, το νου, η κατι τετοιο, Προσωπικα πιστευω πως δεν γινεται. Δεν θα μαλωσουμε ελπιζω για αυτο.
Εχω απλα γραψει, πως το τελος της μιας, η άλλη ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ… υπαρχει.
Ερχεται στο μυαλο μου *(σκεφτομαι παντα με εικονες) ένα βιντεακι, και ομολογω πως τοτε γελασα αρκετα.

---

Καταλαβαίνω τι εννοείς για τον χρόνο κι εγώ το ίδιο εννοούσα στην προ Δανέζη κατάστασή μου: ότι ο χρόνος βιώνεται σαν κατάσταση αποκοπής από το άχρονο Ένα ή Είναι και αφορά τις εμπειρίες (το γίγνεσθαι) της ψυχής. Ο Πλωτίνος είναι που είπε (ή μήπως πρώτος ο Πλάτωνας; συγχώρεσέ μου το κενό γνώσης) πως η Ψυχή θέλησε να βιώσει την αιωνιότητα όχι σαν κάτι αθρόο αλλά μιμούμενη τη δική της κίνηση και έτσι δημιούργησε την αίσθηση του χρόνου. Λέει επίσης πως εφόσον το Ον περιέχει το Εν και το Εν την αιωνιότητα τέλος δεν νοείται και πως κι εμείς ως όντα μετέχουμε στην αιωνιότητα εξίσου. Έχουμε δηλαδή συμμετοχή στο αιώνιο Εν αλλά όχι αντίληψη της συμμετοχής μας. Και είναι μόνο σε κάτι ενορατικές στιγμές που περνάμε από τη μία αντίληψη στην άλλη, από το γίγνεσθαι στο είναι.

Όσο για την αγάπη, η αγάπη ΕΙΝΑΙ, δεν ζει στο γίγνεσθαι. Πρέπει επομένως κατ’ ανάγκη να συμπεράνουμε ότι η αγάπη δεν είναι μέσα μας, εμείς είμαστε μέσα σ’ αυτήν. Η αγάπη μας δεν είναι εκδήλωσή μας, εμείς είμαστε εκδήλωσή της. Δεν είναι δικιά μας, δεν μας ανήκει, εμείς της ανήκουμε.

Όπως και τα λόγια μας. Όσο πιο αυθόρμητα είναι αυτά που λέμε, τόσο δεν είναι δικά μας. Τόσο είμαστε εμείς δικοί τους. Και όταν γράφει κάποιος και διαβάζουμε, δεν διαβάζουμε τα γραφτά του, διαβάζουμε από μέσα μας.

Ενοποιημένη συνείδηση…

Καλό ξημέρωμα, με αγάπη,
Unseen

ΥΓ Πολύ γέλιο με το βιντεάκι.

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

---------

Η πλάνη ισως να είναι σοφά τοποθετημένη εκει που είναι, ακριβώς μπροστά μας.

quote:

---

Πιστεύω ότι άνθρωποι άσπλαγχνοι σαν εμένα δεν υπάρχουν πολλοί…Αντιθέτως με σένα που βιώνεις τον πόνο…

---

Τα αυτοκινητιστικά ήταν 8 και έχω εγχειριστεί 15 φόρες(!!!) Από την κορυφή μέχρι την φτέρνα… Τα 4 ήταν που ίσως δεν ζούσα…

Το ότι είμαι ο εαυτός μου είναι η κατάρα κι η αλήθεια και το νόημα αυτού που ζω είναι μια μεταφερόμενη γνώση που στον κατάλληλο χρόνο θα δείξει το αρμονικό του μυστηρίου του…
Το δένονται είναι περίεργο, αλλά, κανείς δεν μπορεί να με ξεχάσει… Όλοι με θυμούνται και φυσικά και όσοι με μισούν, ακόμη κι ενστιγκτώδικα…
Το όνομα μου δεν είναι από ταινία,. Ούτε είναι στυλ κωδικού, είναι το όνομα μου…
Όσο για τον Χριστό, από κει έρχομαι… Και ναι έτσι είμαι μόνος μου…
Τα δεκανίκια, δεν τα είχα ποτέ. Γράφω για καταραμένα θέματα από 12 χρονών και 32 χρόνια μετά , καταλαβαίνω ότι ήταν απλά άσκηση η γνώση και μπορώ να πω έχω ασκηθεί καλά, είμαι έτοιμος γι’ αυτό που θα συμβεί…
Το καύχημα μου είναι ότι κατάλαβα το καλό, όχι ότι είμαι καλός, είμαι έξυπνος και κατάλαβα ότι το καλό είναι το μόνο ανθεκτικό στο χρόνο… Το κακό είναι ημιτελές και θα ξανάρχεται έως ότου τελειωθεί, έτσι διάλεξα πλέον το καλό και ξεμπέρδεψα…

quote:

---

Ξερεις ποσους βλεπω κάθε μερα, που δεν ξερουν τι να κανουν τα χρηματα, και δεν δινουν ουτε ευρο, σε καποιο που πεθαινει της πεινας?

Ξερεις ποσους βλεπω κάθε μερα, που θα εφτανε μια τους κινηση, μια τους καλη κουβεντα, για να φερουν αγαλιαση, και δεν το κανουν?

---

Αντι να γελάς κι εσύ...θυμώνεις.

Διάβασε, με λίγο χιούμορ το κείμενο σου και θα δείς οτι είδα...

quote:

---

ΠΛΑΤΩΝΑΣ: Ξερεις ποσους βλεπω κάθε μερα, που δεν ξερουν τι να κανουν τα χρηματα, και δεν δινουν ουτε ευρο, σε καποιο που πεθαινει της πεινας?

Ξερεις ποσους βλεπω κάθε μερα, που θα εφτανε μια τους κινηση, μια τους καλη κουβεντα, για να φερουν αγαλιαση, και δεν το κανουν?

---

Αυτά βλέπουμε στους περισσότερους ανθρώπους που ζούν σε έναν εικονικό κόσμο που περιστρέφεται γύρω απο τον εαυτό τους.
Μονάχα εάν τους χτυπήσει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας καταλαβαίνουν το μεγάλο λάθος που έκαναν στην προηγούμενη συμπεριφορά τους.

Σκέφτομαι λοιπόν πόσο πιθανόν είναι να αποτελεί μια πλάνη - ηθελημένη ή μη - η εύκολη έκφραση συμπερασμάτων και πορισμάτων για κάποιον συνομιλητή μας και τα οποία δείχνουν να κρύβουν ένα μεγάλο ποσοστό σιγουριάς και βεβαιότητας.
Ας αναρωτηθούμε λίγο επάνω σε αυτήν την συνήθεια και στις πλάνες που μπορεί να εξυπηρετεί...

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

η αλήθεια είναι μια, ως υπόλογη απέναντι στον εαυτό της και την έννοια που εκπροσωπεί.

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr