Όσο εμμένουμε στη δεύτερη, είμαστε καταδικασμένοι να ασχολούμαστε με την μερική και ατελή version της αλήθειας. Μπορεί μεν το άθροισμα των διαφόρων εκδοχών της αλήθειας να ισούται με την Αλήθεια, όμως κάτι τέτοιο απέχει πολύ από την αναγνώριση της ολοκληρωμένης (και μοναδικής) Αλήθειας.

Η δική σου προσέγγιση μου θυμίζει το να κοιτάνε κάποιοι το φως με διαφορετικού είδους αχρωματοψία ο καθένας τους. Όλοι λένε πως βλέπουν το φως και ο καθένας τους του αποδίδει κι ένα διαφορετικό χρώμα. Ο ένας μιλάει για μπλε φως, ο άλλος για κίτρινο, ο άλλος για πράσινο κλπ. Μπορεί μάλιστα να βρεθεί κάποιος που λέει πως το φως είναι μωβ και σιέλ μαζί. Όλοι λένε την αλήθεια, κανείς τους όμως δεν λέει την Αλήθεια...

Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός

quote:

---

Όταν δε η πίστη σε μια αλήθεια μετατρέπεται στον φανατισμό, ένα από τα κύρια αίτια είναι ο φόβος της κατάρριψης του "οικοδομήματος" το οποίο σε συντροφεύει τόσα χρόνια τώρα.
Πόσοι άνθρωποι υπερασπίζονται με πάθος και τυφλή υπακοή κάτι και προσπαθούν να μεταδώσουν την αλήθεια τους στους γύρω τους?
Κι αυτό είναι εν μέρει κατανοητό για έναν άνθρωπο ο οποίος για χρόνια έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε κάτι, έχει αναζητήσει ένα ασφαλές καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές του κι εξαιτίας αυτού έχει ανακαλύψει ένα Α νόημα στην ζωή του.

---

1. Υπάρχει και η περίπτωση, ο φανατισμός να προέρχεται από την αλλαζονία κι όχι απαραίτητα από τον κρυφό φόβο που αναφέρεις.
2. Ο πραγματικός ερευνητής και αναζητητής της Αλήθειας δεν εναποθέτει τις ελπίδες του πουθενά. Ολόκληρη η ζωή του είναι ένα ταξίδι (δίχως τέλος) προς το χτίσιμο του οικοδομήματος που λέγεται Αλήθεια. Γνωρίζει πολύ καλά πως ξεκίνησε αυτό το ταξίδι όχι γιατί κάποτε θα φτάσει στην Ιθάκη (Αλήθεια) αλλά γιατί αναγνώρισε την αξία και χρησιμότητα των ενδιάμεσων στάσεων προς την Ιθάκη. Γνωρίζει πολύ καλά πως η Ιθάκη είναι ένα άπιαστο όνειρο (άρα μια "ελπίδα"). Όμως γνωρίζει επίσης πολύ καλά πως η αξία του ταξιδιού έγκειται στις ενδιάμεσες στάσεις (κομάτια της Αλήθειας) που θα κάνει...

quote:

---

Όσον αφορά το αν η Αλήθεια αποτελείται από μικροσκοπικά "κομμάτια Αλήθειας", τείνω να πιστεύω πως ναι.
Έτσι είναι.
Αν όμως πάρεις ένα κομματάκι της και θαμπωθείς από τη λάμψη του, είναι πιθανόν να ξεχάσεις όλα τα υπόλοιπα αλλά και τον σκοπό σου.
Για να συνθέσεις το παζλ της θα πρέπει να αναζητήσεις κι όλα τα υπόλοιπα κομμάτια της, όπου κι αν βρίσκονται αυτά.
Σε μέρη που δεν πάει ο νους σου ή σε αλήθειες που σου φαίνονται από ανόητες έως εξωπραγματικές.
Δύσκολο, ε?

---

Καθόλου δύσκολο για εκείνον που ξέρει τι θέλει. Αν απλώς ψάχνει να αγκιστρωθεί από μία έκδοση της Αλήθειας, φυσικά θα "θαμπωθεί" από ένα κομματάκι της και θα μείνει εκεί. Αν ξέρει τι θέλει και αποζητά να γνωρίσει το δυνατόν περισσότερα κομμάτια της Αλήθειας, τότε ένα κομματάκι δεν θα τον θαμπώσει, απλώς θα του δώσει τη χαρά και ικανοποίηση πως το "σύστημα" δουλεύει, πως μόλις τώρα ανακάλυψε άλλο ένα κομματάκι της Αλήθειας.

A - Lux e Tenebris - Ω
R+C

Σημαντικό είναι να καταλάβουμε πως στην προσέγγιση της έννοιας του θεού, πρέπει αναγκαστικά να απορρίψουμε όλες τις υπόλοιπες εκδοχές και να ενστερνιστούμε μόνον μία. Βέβαια, η ορθή κοσμοθέαση θέλει πολύ δουλειά για να επιτευχθεί αλλά (και) γι' αυτό δεν είμαστε εδώ;

quote:

---

Όποια από τις εκδοχές κι αν πάρουμε ως σωστή πάντως, κατά τη δική μου άποψη δεν μπορούμε να μιλάμε για την αλήθεια ως το άθροισμα των επιμέρους εκδοχών της αλήθειας. Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι κάτι που εμπεριέχει και συγχρόνως υπερβαίνει όλες μαζί τις αλήθειες αυτές.
Κάτι σαν τη μουσική σύνθεση: Ένα μουσικό κομμάτι δεν είναι απλά το σύνολο των ήχων και των ρυθμών που το απαρτίζουν. Υπάρχει κάτι που δημιουργείται μέσα από τις νότες και τους ρυθμούς, αλλά τα υπερβαίνει. Είναι η μουσική. Τώρα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μουσική (ή η αλήθεια) είναι αυτό που έχει συλλάβει ο συνθέτης όταν έγραψε το μουσικό έργο; Είναι αυτό που αντιλαμβάνεται ο καθένας που ακούει τη μουσική σύνθεση; Ή είναι και τα δύο μαζί;
Πιστεύω, πως κάπως έτσι θα πρέπει να λειτουργεί και η αλήθεια. Σαν την μουσική που περιέγραψα πιο πάνω

---

Υπάρχουν αλήθειες που αλληλοσυμπληρώνουν η μία την άλλη και πράγματι αποτελούν τα κομμάτια της Αλήθειας (αυτές ψάχνουμε), υπάρχουν όμως και αλήθειες που αναιρούν η μία την άλλη και δεν μπορούν να συνυπάρχουν, όπως στο ζήτημα του θεού που ανέλυσα πιο πάνω. Φυσικά η μουσική αποτελεί ένα ωραίο παράδειγμα σε αυτό που συζητάμε, όμως ξέρεις πολύ καλά πως ειδικά η μουσική είναι κάτι πολύ υποκειμενικό στην αποδοχή του. Το ίδιο μουσικό κομμάτι μπορεί στον έναν να φανεί γελοίο και στον άλλο θεϊκό. Ο ίδιος ο Claude Debussy έλεγε πως "μουσική είναι το διάστημα ανάμεσα στις νότες"... Εδώ υπάρχουν άπειρες προσεγγίσεις και αλήθειες στο ζήτημα, αλήθειες τόσες όσοι και αυτοί που ακούνε τη μουσική. Αποτελεί κάτι το εντελώς προσωπικό. Είναι ένα παράδειγμα που δείχνει πως η Αλήθεια αποτελείται από πολλά κομμάτια αλήθειας. Ένα ακόμα παράδειγμα του Εν το Παν. Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως η δική μου εντύπωση και τα συναισθήματα που μου προκαλεί ένα μουσικό κομμάτι είναι τα μοναδικά πλήρη, ολοκληρωμένα και αληθή σε σχέση με τα δικά σου. Είναι άχρηστο να τα συγκρίνουμε. Αυτό όμως που θα ήταν χρήσιμο είναι το να τα μοιραστούμε και από αυτή τη διαδικασία να προκύψει μια πιο ολοκληρωμένη και για τους δυο μας προσέγγιση στο μουσικό αυτό κομμάτι.

A - Lux e Tenebris - Ω
R+C

Αγαπητέ Trithemius δεν αναφερόμουν μόνο σε σένα αλλά σε όλους! Απλά ρωτώ, μήπως ………….???????!!!!!!!

Φυσικά!
Εξάλλου, αναφέρθηκα σε ένα από τα κύρια αίτια κι όχι σε όλα.

quote:

---

2. Ο πραγματικός ερευνητής και αναζητητής της Αλήθειας δεν εναποθέτει τις ελπίδες του πουθενά. Ολόκληρη η ζωή του είναι ένα ταξίδι (δίχως τέλος) προς το χτίσιμο του οικοδομήματος που λέγεται Αλήθεια. Γνωρίζει πολύ καλά πως ξεκίνησε αυτό το ταξίδι όχι γιατί κάποτε θα φτάσει στην Ιθάκη (Αλήθεια) αλλά γιατί αναγνώρισε την αξία και χρησιμότητα των ενδιάμεσων στάσεων προς την Ιθάκη. Γνωρίζει πολύ καλά πως η Ιθάκη είναι ένα άπιαστο όνειρο (άρα μια "ελπίδα"). Όμως γνωρίζει επίσης πολύ καλά πως η αξία του ταξιδιού έγκειται στις ενδιάμεσες στάσεις (κομάτια της Αλήθειας) που θα κάνει...

---

Προσωπικά συμφωνώ μαζί σου ότι για έναν πραγματικό ερευνητή το σημαντικό στην αναζήτηση της Ιθάκης είναι οι "περιπλανήσεις" που έχεις κάνει μέχρι να φτάσεις σ' αυτήν λόγω των εμπειριών που αποκομίζει.

Αυτό που ανέφερα όμως είναι ότι στην περίπτωση ενός φανατισμένου ανθρώπου που εμμένει σε κάποια άποψη ή εκδοχή της Αλήθειας με έντονο πάθος, προσπαθώ να κατανοήσω όσο μπορώ αυτή την εναπόθεση ελπίδων από μέρους του και τους λόγους που συμβαίνει αυτό.

Όσον αφορά το "δύσκολο, ε?" με το οποίο κλείνω το μήνυμα μου, αναφέρεται στις 2 τελευταίες προτάσεις του μηνύματος μου:

quote:

---

Για να συνθέσεις το παζλ της θα πρέπει να αναζητήσεις κι όλα τα υπόλοιπα κομμάτια της, όπου κι αν βρίσκονται αυτά.
Σε μέρη που δεν πάει ο νους σου ή σε αλήθειες που σου φαίνονται από ανόητες έως εξωπραγματικές.

---

Ακόμα και για να φτάσουμε στην αναγνώριση του ότι η Αλήθεια αποτελείται από πολλά κομμάτια κι όχι μόνο από αυτό που εμείς κατέχουμε, είναι μια δύσκολη διαδικασία.

In anticipation of my resurrection...

Μπορεί να σου δοθεί η ευκαιρία να μάθεις πολλές καινούριες πληροφορίες, να σκεφτείς, να επεξεργάζεσαι αυτά που ακούς κι ίσως να κάνεις μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό σου κάποια άλλη στιγμή.
Σαφώς κι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να λένε σχεδόν πάντοτε πολλά και να εκφράζουν μια σιγουριά επί παντός επιστητού η οποία πολλές φορές είναι πλασματική.
Οι αιτίες για αυτό μπορεί να είναι πολλές και διάφορες για τον κάθε άνθρωπο που επιδεικνύει μια τέτοια συμπεριφορά.
Μπορεί να είναι κάποια προσωπική ανασφάλεια, μπορεί να είναι μια διακαής επιθυμία για αναγνώριση, ένας φόβος απέναντι στην άγνοια κλπ.
Δεν εννοώ φυσικά ότι ο κάθε άνθρωπος που έχει να πει αρκετά στην ουσία δε γνωρίζει πολλά.
Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πραγματικά σε διδάσκουν και διέπονται από μια ταπεινότητα κι από μια απλότητα κι έχεις ακούσει από τα χείλη τους τη λέξη "δεν ξέρω".

quote:

---

Φίλε μου elo όντως έτσι είναι,μία Λερναία Ύδρα είναι η Αλήθεια και όποτε βρίσκουμε την απάντηση σε κάποιο ερώτημα ξαφνικά ξεφυτρώνουν 10 καινούρια ερωτήματα...όσο πιο πολύ ξεθολώνει το τοπίο μπροστά μας τόσο αποκαλύπτεται η απέραντη θολότητά του...

---

Μου αρέσει πολύ η παρομοίωση που έκανες, φίλε kost!
Πιστεύω πως έτσι είναι η αναζήτηση της Αλήθειας.
Μπορεί οι περιπλανήσεις σου να διαρκούν για χρόνια, να έχεις ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ, να έχεις κουραστεί, να έχεις απελπιστεί κάποιες στιγμές κι άλλες τόσες να βρήκες το κουράγιο να σταθείς πάλι στα πόδια σου και να συνεχίσεις ξανά για να βρεις μια μικρή Αλήθεια.
Κι όταν την ανακαλύψεις, να συνειδητοποιήσεις ότι από αυτό το σημείο κι έπειτα ανοίγεται μπροστά στα μάτια σου ένας μακρύς δρόμος που περιμένει να τον βαδίσεις για να βρεις κι άλλες μικρές Αλήθειες.
Και τότε καταλαβαίνεις αν κοιτάξεις πίσω στην διαδρομή που έκανες ότι διένυσες μια πολύ μικρή κι εύκολη σχετικά απόσταση με αυτή που σε περιμένει από δω και πέρα...

In anticipation of my resurrection...

Φίλε μου Dying_Incubus έχεις αναρωτηθεί γιατί κάποιοι μένουν προσκολλημένοι στην λάμψη αυτής της «αλήθειας» και κάποιοι συνεχίζουν, έστω και μέσα από προσωρινά θαμπώματα όπως αναφέρεις .

Τι είναι αυτό άραγε που έχουν μέσα τους, που κάνει αυτή την εκθαμβωτική και ελκυστική λάμψη, αντί να τους κρατάει δέσμιους μέσα στην ζεστασιά της να ψάχνουν να βρουν την πραγματική πηγή αυτής της λάμψης .
Αφού όλοι γνωρίζουμε ότι το ταξίδι της γνώσης (Αλήθεια) δεν πρόκειται ποτέ να έχει τέλος .
Μήπως οι αλλεπάλληλες λάμψης κάθε φορά που ανακαλύπτεις ένα καινούργιο κομμάτι γνώσης και μέσω από αυτήν ένα καινούργιο γιατί ;
Η μήπως η ομορφιά όταν βλέπεις ότι αυτή η γνώση σου ανακαλύπτει ένα καινούργιο κομμάτι από εσένα που δεν το είχες ανακαλύψει ή παραδεχτεί ;

Βέβαια μπορώ να σου γράψω πολλά ακόμα από τις όμορφες εικόνες από αυτό το ατελείωτο ταξίδι της γνώσης, αλλά πιστεύω ότι της γνωρίζεις και ανεξάρτητα από αυτό το ερώτημα μου έχει άλλη βάση .

Όλοι λίγο πολύ, έχουμε μεγαλώσει μέσα στο ίδιο κοινωνικό περιβάλλων στα ίδια ακούσματα και επιρροές, τι υπάρχει όμως μέσα στον κάθε άνθρωπο σαν μονάδα που τον κάνει να μένει προσκολλημένος στην γαληνή ενός πιστεύω και άλλον να μην νοιώθει ποτέ αυτήν την (πνευματική ηρεμία), αλλά την πνευματική ανησυχία να μάθει να αμφισβητήσει να γνωρίσει μια γαλήνη μέσα από ατελείωτους προβληματισμούς .
Γιατί να είμαστε όλοι τόσο ίδιοι, αλλά και τόσο διαφορετικοί ;

quote:

---

kost - Φίλε μου elo όντως έτσι είναι,μία Λερναία Ύδρα είναι η Αλήθεια και όποτε βρίσκουμε την απάντηση σε κάποιο ερώτημα ξαφνικά ξεφυτρώνουν 10 καινούρια ερωτήματα ...όσο πιο πολύ ξεθολώνει το τοπίο μπροστά μας τόσο αποκαλύπτεται η απέραντη θολότητά του...

Για τους κοντόφθαλμους ανθρώπους τα πράγματα συνήθως είναι πολύ απλά και ξεκάθαρα...γι'αυτό και επιθυμούν διαρκώς να μιλούν και να έχουν άποψη για τα πάντα δίχως να μπορούν να ασκήσουν την υψηλή τέχνη της ακουσματικής

---

Φιλαράκι kost καλημέρα .

Χαίρομαι που σε (βλέπω) και από εδώ και πάνω από όλα που έχεις αυτές τις αντιλήψεις πάνω σε αυτά τα θέματα …..

Σωστά αυτά που αναφέρεις amalia, απλά σκέφτομαι αν είναι δυνατόν να κάνουμε αυτήν την υπέρβαση χωρίς πρώτα να έχουμε καταφέρει να αισθανθούμε τα κομμάτια της δημιουργίας, χωρίς να έχουμε καταφέρει να κατανοήσει ότι η υπέροχη μουσική που αναφέρεις, αποτελείται από νότες και ήχους .

Αν δεν μπορέσεις πρώτα να μαγευτείς από τα κομμάτια της δημιουργίας, πως μπορείς να διαισθανθείς και να χαθείς μέσα στο (δημιουργό) ;

Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα μήπως λέμε τα ίδια, αλλά με διαφορετικά λόγια …..

Φίλε μου el.elyon δεν έχεις μάθει ότι ο σωστός διάλογος έρχεται όταν έχεις μάθει να κάνεις και σωστό (εσωτερικό) μονόλογο ή αν το θες και (εξωτερικό) μονόλογο .

Μην ξεχνάς ότι και στο πιστεύω σου ο Ιησούς χανότανε από τους μαθητές του για να κάνει αυτόν τον (εσωτερικό-εξωτερικό) μονόλογο που ειρωνεύεσαι .

Αλώστε το ESOTERICA δεν είναι μόνο για να παρουσιάσουμε τα πιστεύω μας και τις (γνώσεις) μας, αλλά πάνω από όλα για να δώσουμε και τους προβληματισμούς μας μέσω (διάλογου-μονόλογου), ώστε να μάθουμε….

Αλλά ξέχασα…. Εσύ γνωρίζεις, οπότε απλά προσφέρεις απλόχερα την «ΑΛΗΘΕΙΑ» σου .

Φίλε μου elo, νομίζω πως λίγο - πολύ όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν ερευνητή.
Υπάρχει κάτι μέσα μας που μας κινητοποιεί να προχωρήσουμε λίγο παραπέρα από το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε ήδη και να ανακαλύψουμε τι υπάρχει πέρα από το οπτικό πεδίο που είχαμε πριν ή αλλιώς τι κρύβεται πίσω από την "κουρτίνα" που ανακόπτει το βλέμμα μας.
Αν εξετάσουμε άλλωστε την ιστορία και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, θα δούμε ότι υπάρχουν πολλά παραδείγματα που συνηγορούν υπέρ αυτής της άποψης.

Υποθέτω λοιπόν πως μια αιτία που κάνει κάποιους από τους αναζητητές να μην διακόπτουν την πορεία τους στο πρώτο "καταφύγιο" που θα ανακαλύψουν αλλά να συνεχίσουν, είναι αυτή που ανέφερα.
Κάποιοι άλλοι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν έντονη αυτή την ανάγκη αλλά να θέλουν να πιαστούν από κάπου και να αράξουν εκεί.

Συμφωνώ όμως απόλυτα με τις δύο τελευταίες εξηγήσεις που δίνεις, αυτή της λάμψης που αντικρύζεις κι αυτήν της ομορφιάς όταν παράλληλα με κάτι μεγαλειώδες έξω από εσένα ανακαλύπτεις και κάτι νέο και μεγαλειώδες εντός σου.

Σαφώς μπορούν να υπάρξουν κι άλλα κίνητρα.
Ένας άνθρωπος πχ που έχει ταχθεί στον δρόμο της Αλήθειας και της Αναζήτησης όσο δύσκολος κι αν είναι, μπορεί να διέπεται από ισχυρή βούληση κι αποφασιστικότητα και να θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο αυτό κι όπου τον βγάλει.
Μπορεί πάλι να θέλει να αποκομίσει γνώσεις κι αλήθειες ώστε γυρίζοντας πίσω να τις μεταδώσει και στους υπόλοιπους ανθρώπους, ώστε αυτοί οι "σπόροι" να ευδοκιμήσουν στις καρδιές αυτών που είναι έτοιμοι να τους δεχθούν.

quote:

---

Όλοι λίγο πολύ, έχουμε μεγαλώσει μέσα στο ίδιο κοινωνικό περιβάλλων στα ίδια ακούσματα και επιρροές, τι υπάρχει όμως μέσα στον κάθε άνθρωπο σαν μονάδα που τον κάνει να μένει προσκολλημένος στην γαληνή ενός πιστεύω και άλλον να μην νοιώθει ποτέ αυτήν την (πνευματική ηρεμία), αλλά την πνευματική ανησυχία να μάθει να αμφισβητήσει να γνωρίσει μια γαλήνη μέσα από ατελείωτους προβληματισμούς .
Γιατί να είμαστε όλοι τόσο ίδιοι, αλλά και τόσο διαφορετικοί ;

---

Επάνω σ' αυτό, φίλε μου, ειλικρινά δεν έχω κάποια απάντηση.
Μπορεί να είναι το κάλεσμα που νιώθει κάθε άνθρωπος, το κατά πόσο είναι σε θέση να το αφουγκραστεί και να το ακολουθήσει κλπ.
Μήπως κάποια στιγμή είμαστε οι περισσότεροι άνθρωποι στην γαλήνη ενός - ή κάποιων συγκεκριμένων - πιστεύω και κάποια στιγμή συντελείται μέσα μας μια αλλαγή που μας κάνει να ριχτούμε σε μια αναζήτηση?
Ίσως λοιπόν αυτή η αλλαγή να συμβαίνει σε διαφορετικές χρονικές περιόδους από άνθρωπο σε άνθρωπο.

In anticipation of my resurrection...

μάλλον η απάντηση στην ερώτηση "ποιά είναι η αλήθεια", είναι άλλη μια ερωτηση: "ποιός ρωτάει;"

αν η αλήθεια υπάρχει ως αλήθεια, τότε αυτή πρέπει να είναι μια και μοναδική. δεν υπάρχουν "πολλές αλήθειες", αυτό το λέμε σαν μεταφορά, ίσως γιατί είναι δύσκολο να δεχθούμε την ύπαρξη ή μη μιας και μόνης αλήθειας σε όλο το σύμπαν.

αν όμως υπάρχει και είναι μια και μόνη, αυτό σημαίνει ότι η σκέψη της και η προσπάθεια ανεύρεσής της από εμάς, δεν καταφέρνει ποτέ να την προσεγγίσει, γιατί η αλήθεια αυτή πρέπει εξ ορισμού να βρίσκεται πέραν κάθε νόησης, πριν από κάθε αρχή, κατά κάθε διάρκεια, μετά από κάθε τέλος.

η αλήθεια είσαι εσύ. και εσύ είσαι ο εαυτός, όπως είμαι κι εγώ. αναζητούμε λοιπόν την αλήθεια, αναζητούμε τον εαυτό, αυτό που ήδη είμαστε και που πάντα ήμαστε. και συνήθως τον αναζητούμε μέσα σε εσωτερικούς και εξωτερικούς καθρέπτες. τον βλέπουμε, τον παρατηρούμε, είναι αυτός, είναι η αλήθεια, όμως τι είναι; είναι κάτι συγκεκριμένο; είναι κάτι που μπορούμε να περιγράψουμε;

γιατί δεν υπάρχει αλήθεια; γιατί για να υπάρχει η έννοια της αλήθειας, πρέπει εξ'ορισμού να υπάρχει η έννοια της πλάνης. δεν υπάρχει αλήθεια άνευ πλάνης και το αντίστροφο, κατά συνέπεια ο αναζητών την αλήθεια, βρίσκεται εξ'όρισμού σε νοητική πλάνη και ο έχων ανάγκη την αλήθεια, είναι εξ'ορισμού πλανώμενος.

Μερικές φορές όταν δεν μπορείς να "πιάσεις" τον στόχο, είναι καλύτερο να περιμένεις να έρθει αυτός σ' εσένα (Χάος - Τομή Poincare).

Η πλάνη πιο πολύ έχει να κάνει με αυτά που σε αποσπούν από την ουσία, παρά με την λανθασμένη ερμηνεία αυτής (της ουσίας). Η αλήθεια υπάρχει, αρκεί να την δεις. Η πλάνη υφίσταται από την στιγμή που έχεις ξεχάσει τον σκοπό σου ή έχεις απομακρυνθεί (η Ιθάκη υπάρχει πάντα και σε περιμένει, η Πηνελόπη... δεν ξέρω ).

Συγνώμη που δεν απαντώ σε παλαιότερα ερωτήματα, θα επανέλθω όμως σε αυτά λίαν συντόμως.

Καλές διακοπές σε όλους!!

loveworks καλημέρα .

Περιγράφεις ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στο ταξίδι προς την Αλήθεια φίλε μου .
Ακόμα και να μην καταφέρουμε να κάνουμε αυτήν την υπέρβαση ώστε να γίνουμε ένα με την Μια αλήθεια, έχουμε την ευκαιρία μέσα από αυτό το ταξίδι να ανακαλύψουμε το μεγαλείο μιας άλλης μεγάλης Αλήθειας.

Μια απλή λέξη που πρέπει ο καθένας μας να την αναλύσει μέσα του για να βρει το πραγματικό μεγαλείο της .

Αυτοσυνείδηση……

Αγαπητέ/-ή loveworks, ελπίζω ειλικρινά η αλήθεια να μην είναι σαν εμένα. Γιατί αν συμβαίνει αυτό, η αλήθεια είναι ένα πολύ σύνθετο, μπερδεμένο και κάποτε βλακώδες πράγμα. Ίσως η ερώτηση που πρέπει να ακολουθήσει τη θέση σου είναι «ποιο τμήμα μου είναι η αλήθεια;». Ο αιώνιος εαυτός, η ψυχή, το πνεύμα, ο νους, η καρδιά ή το εγώ μου; Ή ίσως η αντανάκλαση κάποιου απ’ όλα αυτά σε κάποιον καθρέπτη;

Μοιάζει μάλλον η αλήθεια με έναν χώρο, μια κατάσταση φώτισης, που μπορεί κανείς να ενοικήσει, να αφυπνιστεί σε σχέση με αυτήν.

Κι αν είναι ένας χώρος, τότε είναι ένας χώρος πολύ μοναχικός. Συγνώμη, έλειψα για ένα διάστημα και δεν ξέρω αν όσα γράφω έχουν αναφερθεί ήδη. Το να μπορείς να έχεις μια πιο «αληθινή» εποπτεία του κόσμου, πίσω από την επιφάνεια και τα φαινόμενα, συνεπάγεται ευθύνη και μοναξιά, γιατί ποιος άλλος θα μπορέσει ποτέ να σε καταλάβει; Πόσα απ’ όσα αντιλαμβάνεσαι μπορείς να αποκαλύψεις χωρίς να πληγώσεις κάποιον άλλον με την αλήθεια που εσύ βλέπεις, αλλά εκείνος αγνοεί;

quote:

---

γιατί δεν υπάρχει αλήθεια; γιατί για να υπάρχει η έννοια της αλήθειας, πρέπει εξ'ορισμού να υπάρχει η έννοια της πλάνης.

---

Δεν ξέρω… σκέφτομαι πάλι ότι ίσως να πρέπει να ξεφύγουμε κάποτε από τις δυαδικές μορφές σκέψης «μία αλήθεια/καμία αλήθεια» ή «αλήθεια-πλάνη». Ίσως η αλήθεια να είναι ταυτόχρονα όλα…

quote:

---

Αυτοσυνείδηση…

---

Έναν ορισμό, καλέ μου elo;

Με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Edited by - Unseen on 18/08/2007 23:09:41

Δύσκολη η ερμηνεία φίλη μου σε μια τέτοια λέξη, βλέπεις οι εικόνες από τις σκέψεις μου δύσκολα περιγράφονται με απλά λόγια καθώς προσπαθώ ακόμα να γνωρίσω το τι είμαι, εκτός από ένα απλό όνομα .

Πάντως αν κατάλαβες έδωσες ένα κομμάτι από τον ορισμό που ζητάς, «Το να μπορείς να έχεις μια πιο «αληθινή» εποπτεία του κόσμου, πίσω από την επιφάνεια και τα φαινόμενα, συνεπάγεται ευθύνη και μοναξιά, γιατί ποιος άλλος θα μπορέσει ποτέ να σε καταλάβει;»

Αν δεν νοιώσουμε ποτέ το όλο αυτού του κόσμου, με ότι χαρακτηρισμό και αν του αποδίδουμε, ότι όχι απλά ζούμε μέσα σε αυτόν, αλλά ότι αποτελούμε ένα ενιαίο κομμάτι με αυτόν, αν δεν γνωρίσουμε το τι είμαστε στην πραγματικότητα, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γνωρίσουμε το κομμάτι του εαυτού μας που μας εξουσιάζει και μας ελέγχει .

Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα ένοιωθα αυτό που λέμε Αυτοσυνείδηση σαν μια αιθέρια φωτεινή Δύναμη (οντότητα) που υπάρχει κρυμμένη βαθιά μέσα στο κέντρο κάθε ανθρώπου και περιμένει να την ανακάλυψης, να την απελευθέρωσης, ώστε να ξεδιπλώσει και να αγκαλιάσει με τα άπειρα πλοκάμια της κάθε σημείο του σύμπαντος .

Βέβαια θα μου άρεσε να διαβάσω και άλλες σκέψεις, το πώς ο καθένας σας ερμηνεύει και νοιώθει την αυτοσυνείδηση ….

Καλή μου Unseen πολύ ενδιαφέρων το άρθρο που μας έδωσες .

Ωστόσο πρέπει να πω ότι το πείραμα με τον καθρέπτη και η σύγκριση μεταξύ ζωών και ανθρώπου που αναγνωρίζουν το είδωλο τους (αυτοσυνείδηση) ποτέ δεν το κατάλαβα .

Όπως λες και εσύ πολύ σωστά, η αυτοσυνείδηση έχει να κάνει με την αίσθηση του Εγώ, αλλά τι γίνεται όταν το ανθρώπινο Εγώ, εξελιχθεί σε συλλογικό Εγώ .
Ένα ενιαίο (σώμα-νους) που η αυτοσυνείδηση του εμπεριέχει τα πάντα μέσα του, που δεν αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό του ως ατομική οντότητα, αλλά έχει επίγνωση για τα πάντα, καθώς νοιώθει ότι είναι ένα μόριο από τα πάντα .

Βέβαια αυτό είναι το προσωπικό μου πιστεύω ή αν το θες η προσωπική μου πλάνη .

ΥΓ : ελπίζω φιλαράκι να μην σε μπέρδεψα με αυτά που γράφω, βλέπεις δύσκολα οι εικόνες γίνονται λόγια…..

Συγνώμη αγαπητέ μου Dying Incubus αλλά θα ήταν λάθος μου αν δεν σου κάνω δυο ερωτήσεις!

1) Ποιο είναι το Σχέδιο?
2) Ποιος είναι ο Σχεδιαστής?

quote:

---

Dying Incubus: Προσωπικά συμφωνώ, καλή μου Unseen, με τον ορισμό που δίνει η κα Παπαδομιχελάκη όσον αφορά την έννοια της "αυτοσυνειδητότητας".

---

ΠΑΝΤΑ ΦΙΛΙΚΑ el.elyon.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Άρα αυτό είναι η πλάνη της Αλήθειας?

Για μένα η πλάνη της αλήθειας είναι ότι πιστεύουμε (οποιοσδήποτε από εμάς) πως κατέχουμε ΤΗΝ αλήθεια.

Ακόμη κι αν δεν πρόκειται για προσωπικές μας ιδέες αλλά για "εξ αποκαλύψεως" ή άνωθεν αλήθεια, πόση από την καθαρότητά της μπορεί άραγε να χωρέσει ένα όχι εξίσου καθαρό ανθρώπινο δοχείο; Και πόση από αυτήν μπορεί να μεταδώσει ένας νους που φιλάρεσκα σερβίρει μαζί και τις δικές του ερμηνείες;

Δεχόμαστε λοιπόν συνήθως (γιατί έτσι μας μαθαίνουν και επειδή είμαστε ματαιόδοξοι) ότι αυτό το πράγμα που είναι τμήμα του βασικού μας εξοπλισμού, ο νους μας, είναι συγχρόνως η φυλακή και η απελευθέρωσή μας και επίσης δεχόμαστε ότι είναι το καταλληλότερο εργαλείο για τη διερεύνηση και την ανακάλυψη της αλήθειας και με αυτό το εργαλείο προσπαθούμε να κατανοήσουμε ό,τι μας αφορά: τον κόσμο και τον εαυτό μας, δομώντας στην πορεία την προσωπική μας ερμηνεία. Κι όταν φτάσουμε στο σημείο να δώσουμε σε αυτή την ερμηνεία ένα όνομα, ουσιαστικά της προσδίδουμε υπόσταση (σημαίνον-σημαινόμενο κτλ.).

Στην πραγματικότητα (στην αλήθεια;), αυτό που κάνουμε είναι ότι προτείνουμε μια σύμβαση προκειμένου να την αποδεχτούν οι άλλοι. Στην αποδοχή των άλλων βρίσκεται η επικύρωση της αρχικής μας ιδέας. Και οι περισσότερες συμβάσεις γίνονται αποδεκτές είτε επειδή έχουν να προτείνουν κάτι πρωτότυπο είτε για ακριβώς τον αντίθετο λόγο, επειδή φαίνονται να επιβεβαιώνουν ένα σώμα παράδοσης (ένα σώμα συμβάσεων ουσιαστικά), που έχει πια παγιωθεί ως αξίωμα/αυθεντία. Από κει και πέρα, μετά την επικύρωσή τους δηλαδή, οι συμβάσεις αποκτούν δική τους ορμή και εντέλει ύπαρξη. Μήπως όμως έτσι γίνονται αληθινές;

Βλέπεις; Δεν βγαίνει άκρη. Πρόκειται για ένα παιχνίδι του νου. Ένα είναι το σίγουρο. Πως δεν μπορεί να υπάρχει εξέλιξη αν η ανθρώπινη σκέψη δεν εμπνευστεί από (συμφωνήσει/διαφωνήσει/μετεξελίξει/…) τις συμβάσεις που προτείνουν κάποια πιο λαμπερά πνεύματα. Κάπου είχα διαβάσει ότι αναγνωρίζει κανείς την ανωτερότητα κάποιου άλλου, επειδή την έχει μέσα του. Πολύ ματαιόδοξο, αλλά αληθινό ώς ένα βαθμό.

Όσο για την Ασπασία Παπαδομιχελάκη, διδάσκει θεοσοφία, νομίζω μάλιστα ότι ηγείται του θεοσοφικού κινήματος στην Ελλάδα. Είναι ιδιαίτερα αξιόλογο άτομο, την έχω γνωρίσει προσωπικά, και μολονότι είναι αρκετά δογματική για τα μέτρα μου και γενικά βγάζω καντήλες με ο,τιδήποτε μου σερβίρεται ως αξιωματικά αληθινό, είναι πιστεύω προς τιμήν της που προσπαθεί να κάνει διάλογο με ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις. Αυτό, σε μένα τουλάχιστον, λέει πολλά.

Καλέ μου Dying Incubus,

quote:

---

Για μένα έχει μεγάλη σχέση με την κατανόηση του ρόλου που καλείται η κάθε οντότητα να διαδραματίσει στο Σχέδιο και με την σύμπλευση της οντότητας σύμφωνα με τα επιμέρους στοιχεία του ρόλου αυτού.
Κι αυτός ο ρόλος είναι σημαντικός διότι δεν είμαστε κάτι ξεχωριστό από το Σχέδιο αλλά αποτελούμε κάποιο - έστω και μικροσκοπικό - τμήμα της.

---

Και για μένα. Αλλά φαίνεται πως έχουμε τη δική μας αντίληψη για τη σημασία που έχει η γλώσσα στην κατανόηση του κόσμου και του ρόλου μας σε αυτόν. Είναι καλό πάντως να κρατάμε κριτική στάση απέναντι σε ο,τιδήποτε φιλοδοξεί να σφετεριστεί την αλήθεια, όπως προτείνει ο el.elyon, και να μην ξεχνάμε ότι ζούμε εντέλει μια ψευδαίσθηση...

Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Edited by - Unseen on 21/08/2007 14:33:50