Δεν θα ήθελα (αυτήν την στιγμή) να παρεμβληθώ στο διάλογό σας με τον Industrial Angel , διότι πιστεύω ότι μέσα από τον διάλογό σας (τον οποίο εγώ τον κρίνω εποικοδομητικό) έχετε την δυνατότητα και τις γνώσεις να βρείτε τα σημεία στα οποία συγκλίνουν οι απόψεις σας .

Παρ’ όλα αυτά θα βρεις αρκετά στοιχεία που νομίζω θα σε βοηθήσουν να βρεις τις απαντήσεις στα ερωτήματά σου , στο παρόν topic, αλλά και στην ηλεκτρονική διεύθυνση :

"Εγκέφαλος , ο γνωστός μας άγνωστος ..."

Υ.Γ.: Δεν δηλώνω όμως ειδικός στο θέμα του "Εγκεφάλου", αλλά ούτε γενικότερα της Βιολογίας .

Μια ακόμη πιο αξιοσημείωτη ιδιότητα είναι ο τρόπος με τον οποίο τα εγκεφαλικά κύτταρα οργανώνονται σε λειτουργικές διατάξεις .

Αν αυτή η θαυμαστή οργάνωση των κυττάρων (η μικροανατομία , ή η μορφολογία τους) ληφθεί υπόψη μαζί με το πλήθος τους σε ένα αντικείμενο του μεγέθους του εγκεφάλου , και αν σκεφθεί κανείς τις χημικές αντιδράσεις που συντελούνται μέσα σε αυτόν , τότε πρόκειται ασφαλώς για το πιο πολύπλοκο υλικό αντικείμενο στο γνωστό σύμπαν .

Θέλω να αναφερθώ κάπως εκτενέστερα σε μερικές ιδιότητες άλλων συστατικών του εγκεφάλου . Στα πολύπλοκα ζώα , όπως είναι οι άνθρωποι , ο εγκέφαλος αποτελείται από στιβάδες και από λίγο – πολύ σφαιρικές δομές που ονομάζονται πυρήνες .

Καθεμιά από αυτές τις δομές έχει αναπτυχθεί για να επιτελεί ορισμένες λειτουργίες στο πλαίσιο ενός πολύπλοκου δικτύου συνδέσεων , και καθεμιά αποτελείται από ένα πολύ μεγάλο πλήθος νευρώνων , άλλοτε μεγαλύτερο και άλλοτε μικρότερο από το πλήθος των νευρώνων που υπάρχουν στο φλοιό .

Ο εγκέφαλος συνδέεται με τον εξωτερικό κόσμο μέσω εξειδικευμένων νευρώνων που ονομάζονται αισθητήριοι μεταγωγείς , οι οποίοι σχηματίζουν τα αισθητήρια όργανα που παρέχουν στον εγκέφαλο τα σήματα εισόδου , ενώ τα σήματα εξόδου μεταφέρονται στον εγκέφαλο , μέσω νευρώνων συνδεδεμένων με τους μυς και τους αδένες .

Επιπλέον , ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου (στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο μέρος του εγκεφαλικού ιστού) δέχονται σήματα μόνο από άλλες περιοχές του εγκεφάλου και στέλνουν σήματα σε κάποιες άλλες περιοχές χωρίς καμία παρέμβαση του εξωτερικού κόσμου .

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο εγκέφαλος βρίσκεται σε επαφή περισσότερο με τον εαυτό του παρά με οτιδήποτε άλλο .

Πώς συνδέονται μεταξύ τους οι νευρώνες και πώς διατάσσονται μέσα στους πυρήνες και τις στιβάδες ;

quote:

---

Κηφεύς

Δεν θα ήθελα (αυτήν την στιγμή) να παρεμβληθώ στο διάλογό σας με τον Industrial Angel (...)

---

quote:

---

PanosT :

quote:
--------------------------------------------------------------------------------
Κηφεύς :

Παρ’ όλα αυτά θα βρεις αρκετά στοιχεία που νομίζω θα σε βοηθήσουν να βρεις τις απαντήσεις στα ερωτήματά σου , στο παρόν topic, αλλά και στην ηλεκτρονική διεύθυνση :

"Εγκέφαλος , ο γνωστός μας άγνωστος ..."

--------------------------------------------------------------------------------

Εννοείς στην 11η σελίδα που παρέπμπει το link ή σε όλο το thread?

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Η ένταση η δραστικότητα των συνάψεων μπορεί να μεταβληθεί – προσυναπτικά με αλλαγές στην ποσότητα και την παροχή του νευροδιαβιβαστή , και μετασυναπτικά με αλλαγές στη χημική κατάσταση των υποδοχέων και των καναλιών ιόντων , δηλαδή των ειδικών δομών που δεσμεύουν το διαβιβαστή στη μετασυναπτική μεμβράνη και επιτρέπουν την είσοδο ιόντων που μεταφέρουν ηλεκτρικό φορτίο (όπως ιόντων ασβεστίου) στο εσωτερικό του κυττάρου .

Οι νευρώνες παρουσιάζουν ποικιλία σχημάτων , και το σχήμα τους καθορίζει εν μέρει τον τρόπο με τον οποίο συνδέονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν τη νευροανατομία μιας περιοχής του εγκεφάλου .

Οι νευρώνες μπορούν να διατάσσονται ανατομικά με πολλούς τρόπους , και μερικές φορές οργανώνονται σε χάρτες .

Η οργάνωση σε χάρτες αποτελεί βασική αρχή για τους πολύπλοκους εγκεφάλους .

Οι χάρτες συνδέουν σημεία των δισδιάστατων στιβάδων υποδοχέων του σώματος (όπως το δέρμα ή ο αμφιβληστροειδής χιτώνας του οφθαλμού) με τα αντίστοιχα σημεία των στιβάδων που συγκροτούν τον εγκέφαλο .

Οι στιβάδες υποδοχέων (λόγου χάρη , τα κύτταρα αφής στα δάκτυλά μας και τα αμφιβληστροειδικά κύτταρα που απαντούν στο φως) είναι ικανά να αντιδρούν στον τρισδιάστατο κόσμο και να παρέχουν στον εγκέφαλο χωρικά
σήματα για την πίεση ή τις διαφορές μήκους κύματος (αντιδρούν επίσης και σε έναν κόσμο τεσσάρων διαστάσεων , αν λάβουμε υπόψη και το χρόνο) .

Επιπλέον , οι περισσότερες από τις ίνες που υπάρχουν στον εγκέφαλο είναι εκείνες που συνδέουν τους χάρτες του εγκεφάλου μεταξύ τους .

Για παράδειγμα το μεσολόβιο , η κυρία δεσμίδα ινών που συνδέει τμήματα του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου με τμήματα του αριστερού ημισφαιρίου διαμέσου της μέσης σχισμής , περιέχει περίπου διακόσια εκατομμύρια ίνες .

Τα νευρικά κύτταρα είναι εξειδικευμένα , πολυάριθμα , και οι συνδέσεις τους , που παρουσιάζουν μεγάλη πυκνότητα , έχουν ειδικά χημικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά . Η ανατομία που προκύπτει από αυτές τις διατάξεις είναι εκπληκτική ως προς την πολυπλοκότητα και την ποικιλία της .

Ωστόσο , διέπεται επίσης από γενικές αρχές οργάνωσης : αποτελείται από στιβάδες που περιέχουν τοπογραφικούς χάρτες και από σφαιροειδείς πυρήνες .

Περιλαμβάνει πολλαπλές ίνες , που συνδέουν τους χάρτες με τις αισθητήριες στιβάδες και επεκτείνονται μέχρι τους μυς του σώματος . Και οι χάρτες απεικονίζονται ο ένας στον άλλο .

Όταν διεγείρονται τα αισθητήρια όργανα , οι μεμβράνες των νευρώνων στέλνουν σήματα υπό μορφή ηλεκτρικών ώσεων , οι οποίες προκαλούνται από τη ροή των ιόντων . (Αυτό σημαίνει ότι τα ηλεκτρικά φορτία κινούνται πιο αργά στις κυτταρικές μεμβράνες από όσο τα τηλεφωνικά σύρματα , όπου το ρεύμα μεταφέρεται από ηλεκτρόνια) .

Τεράστια πλήθη νευρώνων ενεργούν εν παραλλήλω , σε έναν απίστευτά μεγάλο αριθμό συνδυασμών .

Η ευαισθησία τους στη διέγερση μπορεί να μεταβληθεί από μια πληθώρα διαφορετικών χημικών ουσιών , συμπεριλαμβανομένων των νευροδιαβιβαστών που ελευθερώνονται στις συνάψεις , άλλων ουσιών που ονομάζονται νευρορρυθμιστές , και φυσικά διαφόρων φαρμάκων .

Ένα τμήμα εγκεφαλικού ιστού είναι ένα περίπλοκο δίκτυο που απαντά σε ηλεκτρικά και χημικά σήματα στον τρισδιάστατο χώρο και στο χρόνο . Εκπέμπει και δέχεται δυναμικούς σχηματισμούς σημάτων , και σε αυτούς τους σχηματισμούς απαντά .

Αυτοί οι σχηματισμοί αλληλοεπηρεάζονται , και μέσω άλλων νευρικών συνδέσεων επηρεάζουν τη δραστηριότητα άλλων οργάνων του σώματος – της καρδιάς , των νεφρών , των πνευμόνων , των μυών και των αδένων .

Ο εγκέφαλος είναι ο κεντρικός συντονιστής , και με τη ρυθμική δραστηριότητά του καθορίζει πώς αναπνέομε , πώς κυκλοφορεί το αίμα μας , πώς χωνεύουμε την τροφή μας και πώς κινούμαστε .

Οι ανατομικές διατάξεις του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος προκύπτουν από μια σειρά γεγονότων που συμβαίνουν κατά την διάρκεια της ανάπτυξης .

Στο έμβρυο , τα κύτταρα διαιρούνται , μεταναστεύουν , πεθαίνουν , προσκολλώνται το ένα στο άλλο , προβάλλουν αποφυάδες και σχηματίζουν συνάψεις (και τις αποσύρουν) .

Αυτή η δυναμική σειρά γεγονότων εξαρτάται άμεσα από το χώρο (ποια άλλα κύτταρα βρίσκονται τριγύρω) , από το χρόνο (πότε κάποιο γεγονός συμβαίνει σε σχέση με κάποιο άλλο) και από τη συσχέτιση της δραστηριότητας (αν δηλαδή τα κύτταρα πυροδοτούνται ταυτόχρονα , ή αν αλλάζουν από κοινού χημική σύσταση κατά τη διάρκεια μιας χημικής περιόδου) .

Η χωρική εξάρτηση κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης είναι εντυπωσιακή .

Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά όταν , κατά την εμβρυϊκή ανάπτυξη , σχηματίζονται οι χάρτες .

Στην περίπτωση για παράδειγμα , του χάρτη του οπτικού χώρου , που σχηματίζεται από την αμφιβληστροειδοτετραδυμική προβολή οι νευρίτες (ίνες) των γαγγλιακών κυττάρων του αμφιβληστροειδούς σχηματίζουν το οπτικό νεύρο , οι νευρίτες του οποίου , στη συνέχεια , προβάλλονται με έναν πολύ ακριβή από τοπογραφική άποψη τρόπο σε μια περιοχή που , σε ένα ζώο όπως ο βάτραχος , ονομάζεται τετράδυμο . Διέγερση ενός συγκεκριμένου σημείου του αμφιβληστροειδούς με σημειακή δέσμη φωτός οδηγεί στη διέγερση νευρώνων ενός συγκεκριμένου σημείου του τετραδύμου , και τα κύτταρα που απαντούν σχηματίζουν έναν καλά ορισμένο χάρτη . Η χωρική οργάνωση των μορίων είναι απαραίτητη για την καλή λειτουργία ενός τέτοιου χάρτη .

Η οργάνωση αυτού του χάρτη επιτυγχάνεται σε δύο τουλάχιστον βήματα κατά την διάρκεια της ανάπτυξης .

Το πρώτο βήμα , που περιλαμβάνει την επέκταση νευριτών σε κλωνία επικαλυπτόμενα από τις ίνες του οπτικού νεύρου , οδηγεί στο σχηματισμό ενός χονδροειδούς χάρτη και δεν απαιτεί καμία νευρική δραστηριότητα .

Το δεύτερο βήμα , κατά το οποίο ο χάρτης εκλεπτύνεται και καθίσταται πολύ πιο ακριβής , απαιτεί νευρική δραστηριότητα στο τετράδυμο .

Ο σχηματισμός χαρτών κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης σε ζώα όπως τα χρυσόψαρα ή οι βάτραχοι είναι δυναμική διαδικασία .

Οι συνδέσεις μετατοπίζονται και ανασυγκροτούνται καθώς η διαφορική ανάπτυξη συντελείται ταυτόχρονα στον αμφιβληστροειδή και στο τετράδυμο .

Οι αρχές που διέπουν αυτές τις μεταβολές είναι επιγενετικές – δηλαδή , κάποια γεγονότα – κλειδιά συμβαίνουν μόνο αν ορισμένα προηγούμενα γεγονότα έχουν ήδη συντελεστεί . Μια σημαντική συνέπεια είναι ότι οι συνδέσεις ανάμεσα στα κύτταρα δεν είναι ακριβώς προκαθορισμένες στα γονίδια του ζώου .

Αυτό που καθιστά τους χάρτες τόσο ενδιαφέροντες είναι ότι τα επιγενετικά γεγονότα που δημιουργούν τη μορφή από τη θέση μέσα στο χώρο σε πρώιμο στάδιο της εμβρυϊκής ανάπτυξης πρέπει σε κάποιο βαθμό να “προβλέπουν” μελλοντικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των δισδιάστατων επιφανειών των στιβάδων αισθητήριων υποδοχέων (για παράδειγμα του αμφιβληστροειδούς ή της επιδερμίδας) και του τρισδιάστατου κόσμου μέσα στον οποίο το ζώο κινείται και δέχεται ερεθίσματα .

Θα δούμε αργότερα πώς εξηγούν οι αρχές της ανάπτυξης και της εξέλιξης αυτά τα φαινόμενα .

Με κάποιους τρόπους , ο εγκέφαλος συμπεριφέρεται πράγματι όπως αυτά τα συστήματα .

Ωστόσο , όταν εξετάζουμε λεπτομερώς τα δομικά χαρακτηριστικά και τις λειτουργικές ιδιότητες του νευρικού συστήματος , αυτή η αναλογία καταρρέει και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια σειρά προβλημάτων που επιφέρουν ερμηνευτικές δυσκολίες τόσο για τη νευροεπιστήμη όσο και για εκείνες τις επιστήμες που εξαρτώνται από τα συμπεράσματά της .

Οι εν λόγω δυσκολίες , που περιγράφονται λεπτομερώς στο βιβλίο Neural Darwinism (Νευρωνικός δαρβινισμός) , αφορούν την ανατομία και την ανάπτυξη .

Μολονότι ο εγκέφαλος , σε κάποια κλίμακα , μοιάζει με ένα τεράστιο ηλεκτρικό δίκτυο , στην πιο μικροσκοπική του κλίμακα οι συνδέσεις και η οργάνωσή του δεν μοιάζουν με εκείνες κάποιου άλλου φυσικού ή τεχνητού δικτύου .

Το δίκτυο του εγκεφάλου δημιουργείται με κυτταρικές κινήσεις κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης και με την προέκταση και διασύνδεση ενός αυξανόμενου πλήθους νευρώνων .

Ο εγκέφαλος είναι ένα παράδειγμα συστήματος που έχει τη δυνατότητα να αυτοοργανώνεται .

Μια εξέταση αυτού του συστήματος κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του , καθώς και των πιο μικροσκοπικών διακλαδώσεών του μετά την ανάπτυξη , δείχνει ότι δεν υπάρχει ακριβής , σημείο προς σημείο καλωδίωση (όπως συμβαίνει , λόγου χάρη , σε μια ηλεκτρονική συσκευή) . Η ποικιλότητα είναι πολύ μεγάλη .

Επιπλέον , παρότι η συνδετικότητα των νευρωνικών συστημάτων στο κεντρικό νευρικό σύστημα (ιδιαίτερα των χαρτογραφημένων) είναι λίγο – πολύ όμοια από άτομο σε άτομο , εντούτοις δεν είναι ταυτόσημη .

Πράγματι , υπάρχει αξιοσημείωτη ποικιλία τόσο στα σχήματα των νευρώνων ενός δικτύου όσο και στις διατάξεις των συνδέσεών τους .

Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει , δεδομένης της στοχαστικής (στατιστικά μεταβαλλόμενης) φύσης των δυνάμεων που διέπουν την ανάπτυξη , οι οποίες τροφοδοτούνται από κυτταρικές διεργασίες όπως είναι η διαίρεση , η κίνηση και ο θάνατος των κυττάρων .

Αν επιχειρούσαμε να απαριθμήσουμε τις διακλαδώσεις ενός νευρώνα και , αντίστοιχα , τους νευρώνες με τους οποίους έρχεται σε επαφή , θα διαπιστώναμε ότι οι αριθμοί που θα προέκυπταν για ένα άτομο δεν θα ήταν ίδιοι με τους αντίστοιχους αριθμούς για ένα άλλο άτομο του ίδιου είδους , ακόμη κι αν επρόκειτο για μονωογενείς διδύμους ή για γενετικά ταυτόσημα ζώα .

Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι οι νευρώνες γενικά προεβάλλουν τις αποφυάδες των νευραξόνων τους με τη μορφή αποκλινόντων κλωνίων που επικαλύπτουν κλωνία άλλων νευρώνων . Το ίδιο ισχύει και για τις αποφυάδες , που ονομάζονται δενδρίτες , των νευρώνων δεκτών . Για να το πούμε πιο παραστατικά , αν “ρωτούσαμε” ένα νευρώνα ποια σήματα εισόδου προήλθαν από ποιον από τους νευρώνες με τους οποίους συνάπτονται οι δενδρίτες του , δεν θα “ήξερε να μας πει” , διότι οι δενδρίτες του επικαλύπτονται .

Η ύπαρξη αναπτυξιακών αρχών που οδηγούν σε μεταβλητότητα των συνάψεων και σε επικάλυψη των κλωνίων με απροσδιόριστες (και όχι αναγκαία επαναλαμβανόμενες) διατάξεις συνάψεων επιφέρει δυσκολίες σε όσους πιστεύουν πως το νευρικό σύστημα είναι ακριβές και “καλωδιωμένο” όπως ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής . Ίσως αναρωτηθούμε εύλογα : “Πώς αντιμετώπισαν αυτές τις δυσκολίες (όταν διαπίστωσαν ότι υπάρχουν) εκείνοι που θεωρούν τον εγκέφαλο ως ηλεκτρονικό υπολογιστή ;” .

Πρώτον , απορρίπτουν τις παραλλαγές κάτω από ένα ορισμένο μικροσκοπικό επίπεδο ως “θόρυβο” , ως μια αναμενόμενη συνέπεια του διλήμματος της ανάπτυξης .

Δεύτερον , αντιμετωπίζουν την απουσία μοναδικά εξειδικευμένων συνδέσεων ισχυριζόμενοι ότι τα ανώτερα επίπεδα οργάνωσης , όπως οι χάρτες , είτε δεν χρειάζονται τέτοιες συνδέσεις είτε με κάποιον τρόπο αναπληρώνουν την απουσία τους .

Και τρίτον , εξηγούν την απουσία ακριβώς αναγνωρισμένων συναπτικών εισόδων υποθέτοντας πως οι νευρώνες χρησιμοποιούν έναν κώδικα παρόμοιο με εκείνον που χρησιμοποιείται για την αναγνώριση των πιστωτικών καρτών ή των χρηστών των υπολογιστών . Στους νευρώνες , οι χωροχρονικοί κώδικες υποτίθεται ότι σχετίζονται με τη συχνότητα , το εύρος ή τον τύπο της νευρωνικής ηλεκτρικής δραστηριότητας , ή και με το είδος των χημικών διαβιβαστών με τους οποίους συνεργάζονται . Ας σημειώσουμε , όμως , ότι αυτές οι εξηγήσεις προϋποθέτουν πως οι νευρώνες μεταφέρουν πληροφορία, όπως ακριβώς μερικές ηλεκτρονικές συσκευές . Θα δείξουμε αργότερα ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβαίνει και πως τέτοιες εξηγήσεις είναι εντελώς ανεπαρκείς . Δεν έχει βρεθεί καμία πειστική ένδειξη ότι υπάρχουν στο ανθρώπινο νευρικό σύστημα τέτοια είδη κωδίκων όπως εκείνα που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στην τηλεγραφία , στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή σε άλλους τρόπους επικοινωνίας .

Αυτό μας οδηγεί σε κάποιους πιο μυστηριώδεις γρίφους τους οποίους αντιμετωπίζουν όσοι προτείνουν πως ο εγκέφαλος είναι ένα είδος υπολογιστή .

Αυτοί οι γρίφοι συνιστούν ένα σύνολο λειτουργικών προβλημάτων που αφορούν τη φυσιολογία και την ψυχολογία .

Ο πρώτος είναι ο εξής : Αν εξετάσει κανείς το μικροσκοπικό δίκτυο των συνάψεων με ηλεκτρόδια για να ανιχνεύσει τα αποτελέσματα της ηλεκτρική πυροδότησης , θα διαπιστώσει ότι οι περισσότερες συνάψεις δεν “εκφράζονται” , δηλαδή δεν παρουσιάζουν ανιχνεύσιμη πυροδοτική δραστηριότητα . Αποτελούν τις λεγόμενες “σιωπηλές συνάψεις” .

Γιατί όμως είναι σιωπηλές , και πώς σχετίζεται η σιωπή τους με τα σήματα , τους κώδικες και τα μηνύματα που υποτίθεται ότι μεταφέρουν ;

Παρά τη συμβατική σοφία των βιβλίων της ανατομικής , αυτοί οι χάρτες δεν είναι παγιωμένοι .

Σε μερικές περιοχές του εγκεφάλου υπάρχουν μεγάλες διακυμάνσεις των συνόρων των χαρτών στην πορεία του χρόνου . Επιπλέον , οι χάρτες διαφορετικών ατόμων φαίνεται να είναι μοναδικοί .

Το εκπληκτικότερο είναι ότι η μεταβλητότητα των χαρτών σε ενήλικα ζώα εξαρτάται από τα διαθέσιμα σήματα εισόδου . Αυτό , καταρχάς , δεν φαίνεται να θέτει κανένα δίλημμα .

Σε τελική ανάλυση και οι υπολογιστές μεταβάλλουν τους “χάρτες” ή τους πίνακές τους κατά την αλλαγή του λογισμικού .

Οι λειτουργικοί χάρτες του νευρικού συστήματος , όμως , βασίζονται σε ανατομικούς χάρτες – και , σε αυτό το ανατομικό επίπεδο , μεταβάλλονται στον ενήλικο εγκέφαλο μόνο με το θάνατο των νευρώνων .

Εάν η μεταβολή αυτών των χαρτών είναι αποτέλεσμα αλλαγών του “λογισμικού” , ποιος είναι ο κώδικας που δίνει για δύο διαφορετικά άτομα με διαφορετικούς ανατομικούς χάρτες την ίδια έξοδο , το ίδιο αποτέλεσμα ;

Μια κλασική εξήγηση είναι ότι υπάρχουν στον εγκέφαλο εναλλακτικά συστήματα που επεξεργάζονται τη μεταβαλλόμενη είσοδο .

Κάθε τέτοιο σύστημα είναι σταθερό και καλωδιωμένο , αλλά ενεργοποιείται ή απενεργοποιείται από τη μεταβαλλόμενη είσοδο .

Τα γεγονότα , όμως , δείχνουν ότι η μεταβλητότητα των νευρικών χαρτών δεν είναι ασυνεχής ή δυαδική αλλά μάλλον συνεχής , λεπτή και εκτεταμένη . Έτσι , ο αριθμός των εναλλακτικών χαρτών πρέπει να είναι πολύ μεγάλος .

Άλλες παρατηρήσεις μας οδηγούν σε πολύ βαθιά ψυχολογικά διλήμματα .

Θέτουν υπό αμφισβήτηση την ιδέα ότι η περίπλοκη συμπεριφορά των ζώων που έχουν πολύπλοκους εγκεφάλους μπορεί να εξηγηθεί αν επικαλεστούμε απλώς και μόνο τη “μάθηση” .

Πράγματι αυτές οι δυσκολίες ρίχνουν φως στο θεμελιώδες πρόβλημα της νευροεπιστήμης .

Πώς μπορεί ένα ζώο , να έρχεται αρχικά αντιμέτωπο με ένα πλήθος “γεγονότων” ή “αντικειμένων” και κατόπιν να κατατάσσει προσαρμοστικά σε κατηγορίες και να αναγνωρίζει ένα αόριστο πλήθος νέων αντικειμένων (ακόμη και μέσα σε μια ποικιλία διαφορετικών περιστάσεων) ως όμοια με τα ολιγάριθμα αντικείμενα τα οποία είχε αρχικά συναντήσει ;

Πώς μπορεί ένα ζώο , χωρίς τη βοήθεια κάποιου εκπαιδευτή , να αναγνωρίζει ένα αντικείμενο ;

Πώς μπορεί στη συνέχεια , να γενικεύει και να “σχηματίζει καθολικές έννοιες” εν τη απουσία αυτού του αντικειμένου ή ακόμη και όταν είναι παρόν ;

Αυτό το είδος της γενίκευσης πραγματοποιείται χωρίς γλώσσα σε ζώα σαν τα περιστέρια .

Στην πραγματικότητα , όμως , ο κόσμος μαζί με τα “αντικείμενά” του είναι ένας τόπος χωρίς ετικέτες .

Οι τρόποι με τους οποίους ένα ζώο μπορεί να καταμερίσει τα μακροσκοπικά όρια του περιβάλλοντός του σε αντικείμενα είναι πάρα πολλοί , αν όχι άπειροι .

Κάθε κατανομή ορίων που γίνεται από ένα ζώο είναι σχετική , όχι απόλυτη , και εξαρτάται από τις προσαρμοστικές του ανάγκες και τις επιδιώξεις του .

Το εντυπωσιακό είναι ότι η ικανότητα καταμερισμού των “αντικειμένων” και η διευθέτησή τους στο χώρο εξαρτάται από τη λειτουργία των χαρτών που αναφέραμε ήδη .

Πώς όμως αλληλεπιδρούν οι χάρτες ώστε να ορίσουν τα ανατικείμενα και τη σαφώς διαγεγραμμένη δράση ή συμπεριφορά ;

Στους ανθρώπους , η εξέταση του εν λόγω ζητήματος οδηγεί σε αυτό που ονομάζομε “πρόβλημα ανθρωπαρίου” (ή ανθρωπίσκου) : οι αντιληπτικές διεργασίες που είναι γνωστό ότι βασίζονται σε πολλαπλές και πολύπλοκες παράλληλες υποδιεργασίες καθώς και σε πολλούς χάρτες έχουν ενιαία μορφή για εκείνον που τις αντιλαμβάνεται . (Στο οπτικό σύστημα , πρέπει να υπάρχουν περισσότερα από τριάντα διασυνδεδεμένα εγκεφαλικά κέντρα , το καθένα με το δικό του χάρτη) .

Ποιος ή τι οργανώνει μια ενιαία εικόνα ;

Μήπως οι “υπολογισμοί” ή οι “αλγόριθμοι” στον εγκέφαλο – ή το ανθρωπάριο , ένα μικρό ανθρωπάκι που έχει στο κεφάλι του ένα ακόμη ανθρωπάριο και ούτω καθεξής επ’ άπειρον ;

Ποιος βρίσκεται εκεί πάνω ;

Αν είναι το ανθρωπάριο , πώς άραγε το κατασκεύασε κατά τη διάρκεια της αναπτυξιακής καλωδίωσης του εγκεφάλου ο ξάδερφός του – τον οποίο ας ονομάσουμε “ηλεκτρολόγο” ;

Έχομε ήδη δει ότι αν υπάρχει ένας τέτοιος ηλεκτρολόγος κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης , τότε πράγματι έχει κατασκευάσει μια πολύ παράξενη καλωδίωση .

Πού μας έχουν οδηγήσει όλα αυτά ;

Μια σύντομη απάντηση είναι η εξής : “Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύ μεγάλη πρόκληση” . Αν δεν θέλουμε να ασκούμε την επιστήμη του εγκεφάλου με καθαρά εμπειρικό τρόπο , χωρίς να μας ενδιαφέρουν οι συνεπείς εξηγήσεις , πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που έχω αναφέρει .

Μια προφανής εναλλακτική λύση είναι να έχουμε κάποια επιστημονική θεωρία που να εξηγεί και να συμβιβάζει τις φαινόμενες αντιφάσεις και τα διλήμματα και να απαλείψει τις δυσκολίες .

Είναι σαφές ότι , για να είναι ικανοποιητική μια αναπτυξιακή θεωρία των ανώτερων εγκεφαλικών λειτουργιών , πρέπει να εξαλείφει την ανάγκη να υπάρχουν ανθρωπάρια και ηλεκτρολόγοι σε οποιοδήποτε επίπεδο .

Ταυτόχρονα , η θεωρία πρέπει να εξηγεί τους ορισμούς των αντικειμένων και τις γενικεύσεις που γίνονται σε έναν κόσμο , στα γεγονότα και στα “αντικείμενα” του οποίου δεν έχουν τεθεί εκ των προτέρων ετικέτες από κανένα a priori σύστημα ή ιεράρχηση .

Όλα αυτά μοιάζουν λιγότερο με τις εργασίες που εκτελούν οι υπολογιστές και περισσότερο με κάτι εντελώς ασυνήθιστο και πολύ διαφορετικό από τους υπολογιστές .

Όπως έχουμε δει , αυτή η μορφολογία αλληλεπιδρά σε πολλά επίπεδα , από τα άτομα μέχρι τους μυς .

Η περιπλοκή και το πλήθος των εγκεφαλικών συνάψεων εκπλήσσουν .

Οι χάρτες που “μιλούν” ο ένας στον άλλο είναι παράλληλοι και παρουσιάζουν τόσο στατιστικά όσο και ακριβή χαρακτηριστικά .

Επιπλέον , η ύλη της νόησης αλληλεπιδρά με τον εαυτό της κάθε στιγμή .

Δεν έχω ακόμη αναφέρει ότι η δυναμική αυτή δόμηση του εγκεφάλου παρουσιάζει τις ιδιότητες του συστήματος της μνήμης : προηγούμενες δηλαδή μεταβολές προκαλούν άλλες διαδοχικές μεταβολές με ειδικούς και ιδιαίτερους τρόπους .

Η συμπεριφορά του νευρικού συστήματος ως ένα βαθμό αυτοαναπαράγεται κυκλικά .

Η δραστηριότητα του εγκεφάλου οδηγεί σε κίνηση , που οδηγεί σε περαιτέρω αίσθηση και αντίληψη και νέα κίνηση .

Τα ενδιάμεσα επίπεδα και οι βρόχοι που παρεμβάλλονται είναι ό,τι πολυπλοκότερο γνωρίζουμε , είναι πολύπλοκα και επίσης είναι δυναμικά . Μεταβάλλονται συνεχώς .

Πράγματι , η χημική και ηλεκτρική δυναμική του εγκεφάλου μοιάζει περισσότερο με τους σχηματισμούς του ήχου και του φωτός και με τους τρόπους με τους οποίους αναπτύσσεται μια ζούγκλα απ’ όσο οι δραστηριότητες μιας ηλεκτρικής εταιρείας .

Αυτή η δυναμική προκύπτει από μια ιδιαίτερη χημεία . Μεταβολές αυτής της χημείας ή καταστροφή του ανατομικού της υποστρώματος μπορεί να οδηγήσουν σε προσωρινές ή μόνιμες νοητικές αλλαγές , από την έξαρση μέχρι την απώλεια συνείδησης και το θάνατο .

Αναγνωρίζοντας ότι η θαυμαστή ύλη που αποτελεί το υπόβαθρο της νόησης δεν μοιάζει με τίποτε άλλο , πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μη σκεφτούμε σωβινιστικά , ισχυριζόμενοι ότι μόνο εκείνες οι βιοχημικές ουσίες από τις οποίες συνίσταται ο εγκέφαλος μπορούν να οδηγήσουν σε μια τέτοια δομή .

Ακόμη και αν αυτό αληθεύει ως ένα βαθμό , τις νοητικές διεργασίες τις δημιουργεί η δυναμική διάταξη των εν λόγω ουσιών , η οποία είναι και απαραίτητη , και όχι η σύνθεσή τους .

Πρόκειται για μια δυναμική μορφολογία απ’ άκρου εις άκρον , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να επικαλούμαστε πολύ ειδικά φυσικά γεγονότα και δυνάμεις όπως εκείνες που ασκούνται μεταξύ των στοιχειωδών σωματιδίων .

Κάποιοι επιστήμονες , αγνοώντας τη μορφολογία του εγκεφάλου και τις ιδιότητες της μνήμης , προσπάθησαν να εξηγήσουν τις νοητικές λειτουργίες στο επίπεδο αυτό , στο κβαντικό επίπεδο.

Αν οφείλουμε να αποφεύγουμε τον βιοχημικό σωβινισμό , το ίδιο ισχύει και για το φιλελευθερισμό του επιστήμονα των υπολογιστών που προϋποθέτει ένα εγκεφαλικό λογισμικό το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπάρχει a priori , και κατόπιν ισχυρίζεται ότι δεν έχει σημασία σε ποια δομή εκτελείται αυτό το λογισμικό .

Υποπίπτει έτσι σε δύο βασικά σφάλματα , διότι αφενός δεν υπάρχει κανένα τέτοιο λογισμικό που να εμπλέκεται στις λειτουργίες του εγκεφάλου , και αφετέρου όλες οι ενδείξεις καταδεικνύουν ότι η μορφολογία του εγκεφάλου έχει εξαιρετική σημασία .

Ύστερα από όλες αυτές τις διευκρινίσεις , κατέχοντας μερικά από τα δεδομένα της νευροεπιστήμης μπορούμε πλέον να στραφούμε σε πιο γενικά βιολογικά ζητήματα .

Είναι απαραίτητο να τα εξετάσουμε αν θέλουμε να αποφύγουμε τις παγίδες στην πορεία μας προς μια βαθύτερη κατανόηση της ύλης της νόησης .

Ακόμη πιο ριψοκίνδυνο είναι να το κάνει αυτό όταν φιλοδοξεί να εξηγήσει τα νοητικά φαινόμενα .

Ωστόσο , αυτό ακριβώς συνέβη κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της ιστορίας της ψυχολογίας και της φιλοσοφίας της νόησης .

Ίσως η ίδια η φύση της λειτουργίας της σκέψης μας παρασύρει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να τη μελετήσουμε μόνο με τη σκέψη .

Αν όμως ανατρέξουμε σε όσα μέχρι τώρα έχουμε πει , θα παρατηρήσουμε ότι η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ των προθετικών και των μη προθετικών αντικειμένων είναι ότι τα πρώτα είναι βιολογικές οντότητες .

Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα έμβια πράγματα είναι προθετικά , αλλά ότι τα άβια δεν είναι .

Πρέπει να εξηγήσουμε πώς “ενσαρκώνεται” η νόηση σε κάθε άτομο .

Πρέπει λοιπόν να επιστήσουμε την προσοχή μας στη βιολογία .

Η ενσάρκωση όμως δεν είναι ο μόνος λόγος για να το κάνουμε αυτό .

Εξίσου σπουδαία είναι τα δεδομένα της εξέλιξης που δείχνουν ότι η προθετικότητα εμφανίστηκε σχετικά αργά .

Ποια είναι λοιπόν η βάση των νοητικών φαινομένων , και πότε εμφανίστηκε κατά την εξελικτική διαδικασία ;

Τροφή για σκέψεις.

quote:

---

Το να αγνοεί κανείς την προέλευση των πραγμάτων είναι πάντοτε ριψοκίνδυνο .

Ακόμη πιο ριψοκίνδυνο είναι να το κάνει αυτό όταν φιλοδοξεί να εξηγήσει τα νοητικά φαινόμενα .

---

quote:

---

Ισως και όλες?

---

quote:

---

ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ :

quote:
________________________________________

Το να αγνοεί κανείς την προέλευση των πραγμάτων είναι πάντοτε ριψοκίνδυνο .
Ακόμη πιο ριψοκίνδυνο είναι να το κάνει αυτό όταν φιλοδοξεί να εξηγήσει τα νοητικά φαινόμενα .
________________________________________

Και μάλιστα να νομίζει με απόλυτη σιγουριά και πέραν πάσης αμφιβολίας,ότι κατάφερε να τα εξηγήσει!!!
quote:
________________________________________

Ποια είναι λοιπόν η βάση των νοητικών φαινομένων , και πότε εμφανίστηκε κατά την εξελικτική διαδικασία ;
________________________________________

Το πότε εμφανίστηκε στην εξελικτική διαδικασία,των προθετικών του πλανήτη μας, εννοείται.
Επειδη,μέσα στο αχανές σύμπαν δεν γνωρίζουμε,σε ποιό στάδιο βρίσκεται η εξελικτική διαδικασία.Ούτε ποιά στάδια έχει διανύσει.
Σαν απάντηση στο ανωτέρω ερώτημά σου Κηφέα,πιστεύεις ότι θα χωρούσε το Συλλογικό Ασυνείδητο,όλων των προθετικών του σύμπαντος?
Θα μπορούσε η νόηση στην Γη,να επήλθε πολύ μετα την φυσική "κατασκευή" των έμβιων όντων?Συνεπεία κάποιου άγνωστου τυχαίου τρόπου "σποράς"?
Θα ήθελα και την γνώμη σου για το εξής:
Πιστεύεις ότι τα αποκαλούμενα junk DNA, "άχρηστα" γονίδια,είναι πράγματι άχρηστα?Μήπως εκεί κρύβεται μέρος των απαντήσεων που γυρεύουμε?Ισως και όλες?

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

“Σκέφθηκα πως έπρεπε [ . . . ] να απορρίψω σαν να ήταν εντελώς ψεύτικο οτιδήποτε θα μπορούσε να μου γεννήσει την παραμικρότερη αμφιβολία , για να δω αν δεν θα μου απέμενε ύστερα απ’ αυτό καμία πεποίθηση που να είναι εντελώς αναμφίβολη . Έτσι , επειδή οι αισθήσεις μας μάς ξεγελούν κάποτε , θέλησα να υποθέσω πως τίποτα δεν υπάρχει που να είναι τέτοιο που εκείνες μας κάνουν να το φανταζόμαστε . Κι επειδή υπάρχουν άνθρωποι που γελιούνται κάνοντας συλλογισμούς πάνω στα απλούστερα ακόμα θέματα της γεωμετρίας και παραλογίζονται κρίνοντας κι εγώ πως μπορούσα να λαθέψω όσο και οποιοσδήποτε άλλος , απέρριψα σαν ψεύτικους όλους τους λόγους που είχα πάρει προηγουμένως για αποδείξεις . [ . . . ] . Αποφάσισα να υποθέσω πως όλα όσα μου είχαν μπει κάποτε στο νου , δεν ήταν περισσότερο αληθινά από τις φαντασίες των ονείρων μου”.

Ο Καρτέσιος , συμπεραίνοντας ότι υπάρχει νοούσα ουσία , παραμέρισε εντελώς τη βιολογία μαζί με οτιδήποτε άλλο βασιζόταν στην ύλη .

Με δεδομένες τις αξιοσημείωτες επιδρομές του στη βιολογία , αυτό εκπλήσσει .

Ωστόσο , ένα ζήτημα το οποίο ο Καρτέσιος δεν ανέλυσε με σαφή τρόπο ήταν ότι για να έχει επίγνωση και για να μπορεί να προσανατολίζει τη φιλοσοφική σκέψη του , ήταν αναγκαίο να κατέχει μια γλώσσα . Για να κατέχει δε κανείς μια γλώσσα , απαιτείται η συμμετοχή ενός τουλάχιστον άλλου προσώπου , ακόμη κι αν αυτό το πρόσωπο δεν είναι παρά μια ανάμνηση που διατηρεί κανείς από το παρελθόν του , ένας εσωτερικευμένος δηλαδή συνομιλητής . Αυτή η αναγκαία συνθήκη κλονίζει την ιδέα του Καρτέσιου ότι τα συμπεράσματά του στηρίζονταν αποκλειστικά στον εαυτό του και όχι σε άλλους ανθρώπους . Επιπλέον , ο Καρτέσιος δεν ήταν σαφής ως προς τη χρονική στιγμή κατά την οποία ένας άνθρωπος , στη διάρκεια της ανάπτυξής του , καθίσταται νοούσα ουσία . Ίσως θα έπρεπε να τον προβληματίσει περισσότερο το αν ένα βρέφος Γάλλων είναι πιθανόν να συμπεράνει : “Je pense , donc je suis” (Σκέφτομαι , άρα υπάρχω) .

Για την κατασκευή του εγκεφάλου δεν επιμένω σ'αυτή τη φάση καθώς δέχομαι τις ανησυχίες σου για "ανάμιξη σου" μεταξύ εμού και του Industrial_Angel.

@ ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ
Το junk DNA (που βοηθάει τη στρεβλή θεωρηση της ΥΠΑΡΚΤΟΤΑΤΗΣ Εξέλιξης και γι'αυτό και εφευρέθηκε εξ'αρχής άλλωστε) θα στείλει στο junk πολλούς πρωτοκλασάτους βιολόγους...

Τότε βέβαια τα "παπαγαλάκια της Επιστήμης" θα θριαμβολογούν που η Επιστήμη διορθώνει τα λάθη της και μαθαίνει απ'αυτά και όλοι θα συνεχίσουν το βαθύ ύπνο τους χαρούμενοι...

Ερευνάτε τας Γραφάς

Η ιδέα του Locke ότι η νόηση είναι άγραφος πίνακας , tabula rasa , γεννήθηκε χωρίς τη γνώση των δεδομένων της εξέλιξης και της ανάπτυξης , που δείχνουν ότι το σύνολο της συμπεριφοράς μπορεί να βρίσκεται υπό γενετικό έλεγχο.

Ο δε μονιστικός ιδεαλισμός του Berkeley – ιδέα ότι , εφόσον όλη η γνώση αποκτάται μέσω των αισθήσεων , ολόκληρος ο κόσμος είναι μια νοητική κατασκευή – κλονίζεται μπροστά στα δεδομένα της εξέλιξης . Θα ήταν πράγματι πολύ παράξενο να έχουμε δημιουργήσει νοητικά ένα περιβάλλον το οποίο στη συνέχεια μας καθυπέταξε (νοητικά) στη διαδικασία της φυσικής επιλογής .

Ο πιο σκληρός και πιο σκεπτικιστής από τους εμπειριστές , o Hume , συμπέρανε ότι η γνώση δεν είναι ποτέ ασφαλής , δεδομένου ότι βασίζεται εξ ολοκλήρου σε αισθητηριακές εντυπώσεις .

Ακόμη και η επιστημονική γνώση φάνηκε να κλονίζεται από την ανάλυσή του περί αιτίου και αιτιατού , τα οποία δεν είναι παρά νοητικές συσχετίσεις που βασίζονται σε επαναλαμβανόμενες αισθητηριακές εντυπώσεις . Η βιολογία της νόησης περιλαμβάνει πολύ πολύ περισσότερα .

Ο Immanuel Kant , του οποίου η κατάρτιση στη φυσική και την αστρονομία ήταν πολύ μεγαλύτερη απ» ό,τι στη βιολογία , έθεσε το πρόβλημα υπό ευρύτερη προοπτική . Απάντησε στον Hume επισημαίνοντας την ύπαρξη στη νόηση κατηγοριών a priori , εξασφαλίζοντας έτσι τη συνύπαρξή τους με την αισθητηριακή εμπειρία . Ενώ όμως η ύπαρξη a priori κατηγοριών φαίνεται να συμφωνεί καλύτερα με τις ενδείξεις που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας για τα πρότυπα δράσης που καθορίζονται ηθολογικά και για τις νευροφυσιολογικές ιδιότητες των εγκεφαλικών κυττάρων , δεν είναι απολύτως συνεπής με αναπτυξιακές μελέτες του τρόπου με τον οποίο τα βρέφη αποκτούν την αίσθηση του χώρου , ή ακόμη και και με τη φυσική της σχετικότητας . Παρ» όλα αυτά , με δεδομένη την αναπόφευκτη άγνοια από μέρους του της σύγχρονης ανάπτυξης της βιολογίας και της φυσικής , δεν μπορεί κανείς παρά να συγχωρήσει τον Kant για το ότι δεν κατάλαβε ποιοι περιορισμοί θα έπρεπε να επιβληθούν σε αυτή την ιδέα περί a priori .

Νομίζω όμως πως όσα ήδη ανέφερα αρκούν για να δείξουν ότι , στη φιλοσοφία , η γνώση της ψυχολογίας που βασίζεται στο πείραμα και η κατανόηση της νευρολογίας και της εξέλιξης χρησιμεύουν στο να μας προφυλάσσουν από μεγάλα σφάλματα .

Ωστόσο η εν λόγω γνώση είναι πρόσφατο απόκτημα , και μόνο να θαυμάζει μπορεί κανείς το κουράγιο και την επιμονή αυτών των μεγάλων διανοητών ζωντανά τα σπουδαία ερωτήματα .

Η ψυχολογία χωρίς τη γνώση του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος δεν τα κατάφερε και πολύ καλά .

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν συσσωρεύτηκε τεράστιος όγκος σπουδαίων και χρήσιμων γνώσεων από την εποχή που ο William James στο Χάρβαρντ το 1878 και ο Wilhelm Wundt το 1879 ίδρυσαν τα πρώτα εργαστήρια πειραματικής φυσιολογικής ψυχολογίας .

Εντούτοις , αντί να διαμορφωθεί μια ενοποιημένη θεωρία της νόησης , δημιουργήθηκε μια σειρά σχολών , καθεμιά από τις οποίες είχε διαφορετικές απόψεις σχετικά με τη συμπεριφορά , τη συνείδηση και τη σχετική σημασία της αντίληψης , της μνήμης , της γλώσσας και της σκέψης .

O James Williams ήταν ένας από τους μεγαλύτερους πρωτοπόρους της σύγχρονης ψυχολογίας . Στο έργο του "Principles of Psychology" (Αρχές της ψυχολογίας) υποστήριξε ότι , εφιστώντσς την προσοχή στον εγκέφαλο , η ψυχολογία θα μπορούσε να προχωρήσει ανεξάρτητα , ερευνώντας τις νοητικές λειτουργίες με οποιονδήποτε συνδυασμό ενδοσκόπησης , πειράματος και ψυχοφυσικής, αποδεικνύεται αποκαλυπτικότερος .

Την ίδια εποχή στη Γερμανία , η ψυχοφυσική προόδευσε επίσης χάρη στον Wilhelm Wundt , τον Ewald Hering και τον μεγάλο φυσικό Hermann von Helmholtz .

Συνίστατο σε προσεκτικές μετρήσεις των χρόνων αντίδρασης και των κρίσεων που προκαλούνταν από φυσικά ερεθίσματα τα οποία είχαν μετρηθεί με ακρίβεια .

Το μεγαλύτερο ίσως επίτευγμα του James Williams ήταν η επισήμανσή του ότι η συνείδηση είναι διαδικασία και όχι ουσία , επισήμανση την οποία διατύπωσε στο δοκίμιό του “Does Consciousness Exist ?” (Υπάρχει η συνείδηση ;) , ένα ζήτημα με το οποίο ασχολήθηκε και στο “Principles of Psychology”.

Ο Whitehead ισχυρίστηκε ότι με αυτή του την έρευνα , ο James ήταν για τον 20ο αιώνα ό,τι ήταν ο Καρτέσιος για τον 17ο .

Την εποχή του James , καταβάλλονταν ακόμη μεγάλες προσπάθειες για να χρησιμοποιηθεί η ενδοσκόπηση ώστε να συναχθούν συμπεράσματα σχετικά με τη νόηση , συχνά με αμφίβολα αποτελέσματα (όπως στην περίπτωση του Edward Titchener, ο οποίος θεωρούσε την πειραματική ενδοσκόπηση ως τη “μόνη είσοδο προς την ψυχολογία” και ανέπτυσσε μεγαλειώδεις θεωρίες για την αίσθηση και το συναίσθημα , οι οποίες βασίζονταν σε αυτή τη μέθοδο) .

Ομοίως , μελέτες για την ανθρώπινη μνήμη ( λόγου χάρη , εκείνες του Hermann Ebbinghauss ) χρησιμοποιούσαν αφηρημένες ή χωρίς νόημα ακολουθίες και συλλαβές ενώ έδιναν πολύ λίγη ή καθόλου προσοχή στο ρόλο που έχει η σημασία για τη μνήμη .

Ζώα που υποβάλλονταν ταυτόχρονα και κατ’ επανάληψη σε ένα μη εξαρτημένο ερέθισμα (τροφή) και σε ένα εξαρτημένο ερέθισμα (τον ήχο ενός κουδουνιού) , αργότερα εξέκριναν σάλιο μόνο με το άκουσμα του κουδουνιού .

Ο Edward Thorndike και ο Clark Leonard Hull, στις ΗΠΑ , επεξέτειναν και εμβάθυναν την μελέτη των προτύπων ερέθισμα – απάντηση .

Τελικά , εμφανίστηκε η ακραία θέση ότι η μόνη δυνατή επιστημονική μελέτη στην ψυχολογία είναι η μελέτη της συμπεριφοράς .

Όπως εκφράστηκε από τον John Watson , ο συμπεριφορισμός αγνόησε τη συνείδηση , τα πορίσματα της ενδοσκόπησης και τα όμοια .

Ο πιο ενθουσιώδης οπαδός αυτής της θέσης ήταν ο B. F. Skinner , που μελέτησε σε έκταση το φαινόμενο της συντελεστικής εξαρτημένης μάθησης , (αντί να απαντά σε ένα κλασικό εξαρτημένο ερέθισμα , το ζώο αμείβεται κατά τη διάρκεια κάποιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς ή συντελεστικής απάντησης . Τότε , αυτή η συμπεριφορά ενισχύεται από την επαναλαμβανόμενη ανταμοιβή) .

Είναι φανερό , όμως , ότι αυτή η προσέγγιση δεν έλαβε υπόψη αρκετά φαινόμενα , λόγου χάρη , τα φαινόμενα μορφής (Gestalt) που ανακαλύφθηκαν από τον Max Wertheimer , τον Wolfgang Köhler και τον Kurt Koffka .

Πράγματι , ο συμπεριφορισμός δυσκολευόταν να εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο τα σκεπτόμενα υποκείμενα διακρίνουν τις μορφές .

Η συνείδηση δεν μπορούσε να αγνοηθεί .

Οι παρατηρήσεις του Sigmund Freud , ο οποίος επισήμανε τα αποτελέσματα της απώθησης στη μνήμη και του ασυνειδήτου στη συνειδητή συμπεριφορά , τόνισαν περισσότερο τα μειονεκτήματα του συμπεριφορισμού .

Τα πειράματα του σερ Frederic Barlett με αντικείμενο την ανθρώπινη μνήμη έδειξαν ότι αυτή είναι κάτι περισσότερο από μια απλή μηχανική επανάληψη μιας μη σημασιολογημένης σειράς γραμμάτων , όπως άφηνε να εννοηθεί η προηγούμενη εργασία του Ebbinghaus .

Η βιολογία και η ανθρώπινη φύση διατύπωναν ισχυρά επιχειρήματα για θέματα τα οποία ο συμπεριφορισμός είχε αγνοήσει .

Μια σημαντική πλευρά της ανθρώπινης φύσης και συμπεριφοράς που έπρεπε να εξηγηθεί αποκαλύφθηκε στις ψυχιατρικές κλινικές .

Η ανακάλυψη των χαρτών του εγκεφάλου κατά τον 19ο αιώνα από τον Gustav Fritisch και τον Julious Hitzig , οι οποίοι επισήμαναν συγκεκριμένες κινήσεις του σώματος ασθενών έπειτα από ηλεκτρική διέγερση περιοχών του εγκεφάλου τους , και η ανακάλυψη από τον Paul Broca ότι η καταστροφή ενός συγκεκριμένου τμήματος του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου οδηγεί σε κινητική αφασία (ανικανότητα παραγωγής συνεκτικού λόγου) , δεν ήταν δυνατόν να αγνοηθούν .

Σε σύντομο χρονικό διάστημα εμφανίστηκαν σχολές νευροφυσιολογίας και , από τα τέλη του 19ου αιώνα , οι επιστήμονες βρίσκονταν πλέον καθ’ οδόν προς τη μέτρηση της νευρικής δραστηριότητας .

Την εποχή του μεσοπολέμου , μια σειρά τεχνικών καινοτομιών του σερ Charles Sherrington κατέστησε δυνατή την ανίχνευση τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής δραστηριότητας των νευρικών κυττάρων .

Η Ψυχολογία Gestalt (μορφολογική ψυχολογία ή gestaltism) είναι μια θεωρία του μυαλού και του εγκεφάλου που προτείνει ότι η λειτουργική αρχή του εγκεφάλου είναι ολιστική, παράλληλη, και αναλογική, με τάσεις αυτό-οργάνωσης. Διαφορετικά, ότι το σύνολο είναι διαφορετικό από το άθροισμα των μερών του.

Το αποτέλεσμα Gestalt (Gestalt effect) αναφέρεται στην ικανότητα που έχουν οι αισθήσεις μας να σχηματίζουν φόρμες.
Οπτικά αναγνωρίζουμε σχήματα και φόρμες παρά συλλογές από απλές γραμμές και καμπύλες.

Η λέξη Gestalt στα Γερμανικά σημαίνει "σχήμα" ή "μορφή".

Οι νόμοι της Gestalt:

• Νόμος της Γειτνίασης (Proximity): κοντινά αντικείμενα ομαδοποιούνται .

• Νόμος της Ομοιότητας (Similarity): παρόμοια αντικείμενα ως προς το σχήμα ή το χρώμα τους παρουσιάζονται σαν μία ομάδα.

• Νόμος της Ολοκλήρωσης (Closure): μη-ολοκληρωμένα σχήματα ολοκληρώνονται νοητικά από τον παρατηρητή,

• Νόμος της Συνέχειας (Good Continuation): το μυαλό τείνει να συνεχίζει τα σχήματα και πέρα από τα τελευταία τους σημεία.

• Νόμος της Κοινής Μοίρας (Common Fate): ομαδοποιημένα σχήματα κινούνται μαζί και συμπεριφέρονται σαν ένα.

• Νόμος της Απλότητας (Simplicity): το μυαλό προτιμά τα οπτικώς απλά, απλές γραμμές, καμπύλες και σχήματα προτιμούνται όπως και η συμμετρία και η ισορροπία.

• Νόμος του Διαχωρισμού (Segregation): ένα σχήμα για να γίνει αντιληπτό πρέπει να ξεχωρίζει από το υπόβαθρό του.

Υ.Γ.: Συνεχίζεται

Μελέτες των νευρώσεων με φροϋδική ανάλυση .

Κλινικές μελέτες εγκεφαλικών βλαβών και κινητικών και αισθητήριων ανωμαλιών .

Ταξινόμηση των ψυχώσεων με τα παραπλανητικά συμπτώματά τους στην ψυχιατρική και συσσώρευση ενός αυξανόμενου όγκου γνώσεων τόσο για τη νευροανατομία όσο και για την ηλεκτρική συμπεριφορά των νευρικών κυττάρων στη φυσιολογία , από τη νευροανατομική εργασία του Santiago Ramón y Cajal και τη γόνιμη εργασία του Sherrington στη φυσιολογία , αντίστοιχα .

Περιστασιακά μόνο κατεβλήθησαν σοβαρές προσπάθειες από ερευνητές όπως ο Karl Lashley και ο Donald Hebb για τη σύνδεση αυτών των ανόμοιων περιοχών σε ένα γενικότερο επίπεδο .

Ως επί το πλείστον , καθεμιά αναπτυσσόταν ανεξάρτητα από τις άλλες και η έρευνα συνοδευόταν μερικές φορές από έντονες αμφισβητήσεις της εφαρμοσιμότητας των ιδεών που υποστηρίζονταν από επιστήμονες ανταγωνιστικών τομέων .

Το περίεργο με αυτές τις κατευθύνσεις είναι η σχετική ανεξαρτησία τους από τη θεωρία της εξέλιξης , μια θεωρία απολύτως απαραίτητη για την κατανόηση του υλικού υποβάθρου της νόησης .

Την ιδέα όμως ότι υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στην εξέλιξη και τη συμπεριφορά δεν τη διακήρυξαν παρά μόνο οι σύγχρονοι του Δαρβίνου George Romanes και C. Lloyd Morgan.

Οι επιδράσεις της ανάπτυξης στη συμπεριφορά εκτιμήθηκαν από τον C. W. Mills και τον J. M. Baldwin , αλλά οι απόψεις τους , οι οποίες αποτέλεσαν ένα μέρος της θεμελίωσης των σύγχρονων απόψεών μας , δεν επικράτησαν .

Αναπτυξιακές μελέτες σχετικά με τη γνωστική συμπεριφορά των παιδιών οι οποίες διεξήχθησαν αργότερα από τον Jean Piaget αποτέλεσαν την υποδομή για τις σύγχρονες μελέτες της γνωστικής ικανότητας κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης .

Φυσικά αναπτύχθηκαν και θεωρίες διαμετρικά αντίθετες : μετά τις εργασίες του Herbert Spencer , ενός άλλου σύγχρονου του Δαρβίνου , κατεβλήθησαν προσπάθειες να εξηγηθεί η συμπεριφορά με όρους κοινωνικής ψυχολογίας .

Αυτές οι προσπάθειες έγιναν ως επί το πλείστον σε ένα περιγραφικό επίπεδο και στηρίχτηκαν σε πολιτισμικά χαρακτηριστικά και στη “λαϊκή ψυχολογία” – σε αξιολογήσεις δηλαδή της ανθρώπινης συμπεριφοράς με βάση την κοινή λογική .

Διενέξεις και εικασίες για τη φύση και την ανατροφή , για τη γενετική και το περιβάλλον υπήρξαν άφθονες .

Αυτό το πλούσιο και εκτεταμένο σύνολο μελετών δεν προσφέρεται εύκολα για σύνθεση .

Ωστόσο , με την ανάπτυξη των σύγχρονων μεθόδων μέτρησης της εγκεφαλικής λειτουργίας και τη βαθύτερη κατανόηση της βιοχημείας του εγκεφάλου , έγινε φανερό ότι η ψυχολογία δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν θεμελιώνεται ολοένα και περισσότερο στη βιολογία.

Όταν όμως φτάσει κανείς σε αυτό το συμπέρασμα , δεν μπορεί να αποφύγει ένα ακόμη πιο θεμελιώδες : Τα φαινόμενα της ψυχολογίας εξαρτώνται από τα είδη στα οποία παρατηρούνται , και οι ιδιότητες των ειδών εξαρτώνται από τη φυσική επιλογή .

Αυτή η άποψη , την οποία υιοθέτησαν ηθολόγοι όπως ο Nikola-as Tinbergen και ο Konrad Lorenz καθώς και οι περισσότεροι σύγχρονοι ψυχολόγοι , συνδέει αναπόφευκτα την ψυχολογία με τη βιολογία . Αυτή η σύνδεση καταδεικνύει τη σημασία της εξέλιξης για τη συμπεριφορά των ειδών .

Όταν εξετάζουμε τη νόησή μας , πρέπει να μελετάμε τόσο τη συγγένεια όσο και τις διαφορές μας από τα άλλα είδη . Ο καθένας από μας έχει μια ατομική “ψυχή” βασισμένη στη γλώσσα . Ωστόσο , ό,τι κι αν καταφέρουμε να ανακαλύψουμε σχετικά με τις ιδιότητες της γλώσσας ,το δυστύχημα είναι πως ούτε η ψυχολογία ούτε η βιολογία θα επιτρέψουν τη μετενσάρκωση των ψυχών σε άλλα είδη .

Ενώ οι ιδέες των φιλοσόφων και των διαφόρων σχολών της ψυχολογίας πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κάθε φορά που εξετάζεται η ύλη της νόησης , μόνο πρόσφατα ήρθαν σε επαφή με τα βασικά θέματα της βιολογίας . Το μήνυμα που προκύπτει είναι το εξής : Η βάση για κάθε συμπεριφορά και για την εμφάνιση της νόησης είναι η μορφολογία (ανατομία) των ζώων και των ειδών και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί . Η φυσική επιλογή ενεργεί στα άτομα καθώς αυτά ανταγωνίζονται εντός και μεταξύ των ειδών . Από τις μελέτες των δεδομένων της παλαιοντολογίας συνάγεται ότι αυτό που ονομάζουμε νόηση εμφανίστηκε μόνο σε συγκεκριμένες στιγμές κατά τη διάρκεια της εξέλιξης (και μάλλον σχετικά πρόσφατα) .

Αυτές οι σύντομες παρατηρήσεις μπορούν να χρησιμεύσουν ως βάση για ένα ερευνητικό πρόγραμμα που θα συνδέει την ψυχολογία με τη βιολογία – ένα πρόγραμμα που θα εξηγεί την ενσάρκωση . Με δεδομένα όσα γνωρίζουμε από την ιστορία της φιλοσοφίας της νόησης και της ψυχολογίας , το να αποφεύγουμε συνεχώς τη βιολογική υποστήριξη ενός τέτοιου προγράμματος δεν θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε πώς εμφανίστηκε η ανθρώπινη νόηση και πώς λειτουργεί . Κάποια στιγμή πρέπει να εξετάσουμε τα σφάλματα που συνεχίζουν να γίνονται όταν η ψυχολογία δεν συνδέεται στενά με τη βιολογία .

Στο κέντρο κάθε σύνδεσης της ψυχολογίας με τη βιολογία βρίσκονται , φυσικά , τα δεδομένα της εξέλιξης . Πρώτος ο Δαρβίνος αναγνώρισε ότι η φυσική επιλογή εξηγεί ακόμη και την εμφάνιση της ανθρώπινης συνείδησης .

quote:

---

Πρώτος ο Δαρβίνος αναγνώρισε ότι η φυσική επιλογή εξηγεί ακόμη και την εμφάνιση της ανθρώπινης συνείδησης .

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

quote:

---

ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ :

. . . πιστεύω ότι η ανθρώπινη συνείδηση,προϋπήρχε της δημιουργίας του ανθρώπου.

Ισως και να είναι αυτη η δημιουργός.

Πάντως αρνούμαι ότι είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής,επειδή δεν έχει κανένα δομικό-υλικό στοιχείο του φυσικού μας χώρου.

Αποτελείται απο άγνωστα "υλικά".

---

quote:

---

ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ :

πιστεύω ότι η ανθρώπινη συνείδηση,προϋπήρχε της δημιουργίας του ανθρώπου.

Ισως και να είναι αυτη η δημιουργός.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr