quote:

---

Κηφεύς :

Σύμφωνα με αυτούς που απορρίπτουν το λειτουργισμό , η νόηση είναι ενσαρκωμένη . Η νόηση ακολουθεί ορισμένα προστάγματα του σώματος . Η αντίληψη Gestalt (αν χρειαστεί θα την αναλύσουμε αργότερα) είναι ένα τέτοιο πρόσταγμα .

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Η Millikan , που ανέλυσε εμβριθώς αυτό το ζήτημα , εξέφρασε τους στοχασμούς της με έναν πολύ δηκτικό τρόπο όσον αφορά τη νόηση , τη γνώση και άλλα βιολογικά αντικείμενα , όπως τα ονομάζει .

Τα βιολογικά αντικείμενα που υπόκεινται στην εξέλιξη έχουν λειτουργικές ιδιότητες που διαφέρουν από εκείνες π.χ. των μορίων . Κανένας δεν μπορεί να μιλήσει για “ανώμαλη” λειτουργία ενός μορίου ως χημικού αντικειμένου .

Ένα βιολογικό αντικείμενο , όμως , έχει μια προσιδιάζουσα λειτουργία που εξαρτάται από την εξελικτική του ιστορία .

Η λειτουργία που προσιδιάζει στην καρδιά είναι η άντληση του αίματος .

Επίσης , υπάρχει αυτό που η Millikan ονομάζει “φυσιολογική” εξήγηση της παραγωγής ενός τέτοιου αντικειμένου σε ένα είδος , και σε αυτό οφείλεται η ομοιότητα του οργάνου με τις “φυσιολογικές” καρδιές στο εν λόγω είδος . Οι καρδιές λειτουργούν καλά ή όχι . Εκείνες που δεν λειτουργούν καλά δεν είναι φυσιολογικές . Αντίθετα , οι οργανικές χημικές ενώσεις κάνουν ό,τι κάνουν , και οτιδήποτε κάνουν είναι μέρος της “λειτουργίας” τους .

Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης , οι λειτουργίες στις οποίες οφείλεται ο πολλαπλασιασμός των επιζώντων είναι προσιδιάζουσες , και συνδέονται με μια “φυσιολογική” εξήγηση του τρόπου με τον οποίο οι επιζώντες κατάφεραν ιστορικά να επιτελέσουν αυτή τη λειτουργία .

Το παράδοξο είναι ότι καταστάσεις και δραστηριότητες είναι δυνατόν να έχουν προσιδιάζουσες λειτουργίες χωρίς να τις επιτελούν , και μπορεί ακόμη να έχουν προσιδιάζουσες λειτουργίες χωρίς να συνεισφέρουν σε περαιτέρω προσιδιάζουσες λειτουργίες όπως θα περίμενε κανείς σύμφωνα με τη “φυσιολογική” τους εξήγηση .

Αυτό συμβαίνει επειδή τα ιστορικά φαινόμενα στα επιλεκτικά συστήματα είναι δυνατόν να οδηγήσουν είτε σε αποτυχία είτε σε απρόβλεπτη επιτυχία .

Ισχυρίζεται ότι η γνωστική λειτουργία αποκτά το περιεχόμενό της από την αναγνώριση των προσιδιαζουσών λειτουργιών .

Πρόκειται για μια πολύ σπουδαία απόφανση .

Κάθε σύνολο λειτουργιών έχει μια “φυσιολογική” εξήγηση για τον τρόπο με τον οποίο το σύστημα καταφέρνει να εκτελεί αυτή τη λειτουργία .

Η άποψη της Millikan επιτρέπει να ενταχθεί η γνωστική λειτουργία στο πλαίσιο της φυσιολογίας (για παράδειγμα , στο πλαίσιο των συστημάτων αξιών) χωρίς ωστόσο να πάψει να προσφέρει έδαφος για την ανάπτυξη μιας θεωρίας των πεποιθήσεων και των πόθων .

Αντίθετα απ’ ότι οι προτασιακές στάσεις των λειτουργιστών , μια τέτοια θεωρία της προθετικότητας δεν διαφέρει πολύ από τις απόψεις της κοινής λαϊκής ψυχολογίας (τον τρόπο με τον οποίο χαρακτηρίζουμε συνήθως τη νοητική λειτουργία στην καθημερινή ζωή) .

Η Millikan θεωρεί τον εγκέφαλο χειριστή συμβόλων και σημασιολογική μηχανή .

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι , κατά την άποψή της , ο χειρισμός των πεποιθήσεων και των πόθων γίνεται “φυσιολογικά” με αναφορά στις σημαίνουσες (δηλαδή , σωματικά σημαίνουσες) διαφορές που υπάρχουν μεταξύ τους καθώς και στις διαφορές μεταξύ των προσιδιαζουσών λειτουργιών τους .

Σύμφωνα με την ανάλυσή της , η εκτίμηση της σημασίας και της αλήθειας περνάει από αυτό το δρόμο και όχι από τη σημασιολογική απόδοση μέσω αντιστοιχιών που ορίζονται από τους “ορθολογιστές της σημασίας” , όπως αποκαλεί όσους υποστηρίζουν αντίθετες απόψεις .

Δεν είναι δυνατόν να παρατηρήσουμε τον κόσμο εκ των έξω . Ο εσσενσιαλισμός είναι αβάσιμος , όπως και ο λειτουργισμός , ο αντικειμενισμός , ή η μορφή του “υπολογιστικού ρεαλισμού” που θεωρεί τη νόηση μηχανή .

Επιπλέον , όπως έχομε δει , υπάρχει άλλη μια βαθιά πηγή προβλημάτων : η ποικιλότητα των δομών και των λειτουργιών του νευρικού συστήματος και ο τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος αναπτύσσει την ανατομική του συνδετικότητα εξαρτώμενος από συσχτίσεις με γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο δεν συμβιβάζονται με τη λειτουργιστική άποψη .

Οι φαύλοι κύκλοι που διαγράφονται στο γνωστικό πεδίο έχουν παραβιαστεί από τα δεδομένα που αποτελούν υπόβαθρο της παραπάνω ανάλυσης .

Ωστόσο , δεν αρκεί να λέμε ότι η νόηση είναι ενσαρκωμένη για να εξηγήσουμε τη σημασία και τη μνήμη .

Το ζήτημα είναι να εξηγήσουμε πώς .

Στη συνέχεια δε , να δούμε πώς αυτή η εξήγηση μας βοηθάει να κατανοήσουμε την ανάπτυξη του εγώ και της συνείδησης .

Πρέπει επίσης να εξετάσουμε τη γλώσσα σε σχέση με τη συνείδηση ανώτερης τάξης .

Εντούτοις , υπάρχουν μερικά ακόμη τεχνικά ζητήματα όσον αφορά τη γλώσσα που πρέπει να ενταχθούν στο πλαίσιο των επιχειρημάτων που διατυπώνονται εδώ .

Κατόπιν , θα αναφερθώ ακροθιγώς σε κάποια προτεινόμενα γνωστικά μοντέλα και γραμματικές που συμφωνούν περισσότερο με ό,τι είναι γνωστό σχετικά με την κατηγοριοποίηση .

Σκοπός μου είναι να αντιδιαστείλω αυτές τις δύο απόψεις , την τυπική και τη γνωστική , σε μια προσπάθεια να δώσω στον αναγνώστη μια επισκόπηση των μεγάλων διαφορών που υφίστανται μεταξύ των προκείμενων προτάσεών τους .

Η μελέτη της γλώσσας αποτελεί τεράστια πρόκληση , και ο τομέας της γλωσσολογίας είναι εξαιρετικά πολύπλοκος .

Δεν θα προσπαθήσω εδώ να εμβαθύνω σε αυτές τις μελέτες , διότι το να τις γνωρίζω στην πλήρη τους έκταση δεν είναι της ειδικότητάς μου .

Ευτυχώς , για τους σκοπούς μας , αρκεί να γνωρίζουμε μόνο μερικά βασικά τους σημεία .

Θα τα περιγράψω εν συντομία και κατόπιν θα στραφώ στο κύριο θέμα :

Η τυπική προσέγγιση της γραμματικής είναι εξίσου τρωτή με την αντικειμενιστική και αυστηρά λειτουργιστική προσέγγιση της ψυχολογίας .

Το να γνωρίζει κανείς μια γλώσσα , σημαίνει να μπορεί να παράγει ήχους ή χειρονομίες που εκφράζουν κάποια σημασία και να τα κατανοεί όταν παράγονται από άλλους .

Γενικά , η σχέση μεταξύ μορφής και σημασίας σε μια γλώσσα είναι αυθαίρετη . Ένα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της γλώσσας είναι η δημιουργικότητά της . Ένας άνθρωπος που χειρίζεται με επιτηδειότητα μια γλώσσα μπορεί να σχηματίσει και να κατανοήσει εντελώς καινούργιες φράσεις και προτάσεις .

Είναι επίσης εντυπωσιακό ότι , τις περισσότερες φορές , ένας άνθρωπος μπορεί να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ ορθών και εσφαλμένων φράσεων από γραμματική άποψη .

Με αυτή την έννοια , το να είναι κανείς γραμματικά ορθός σημαίνει να συμμορφώνεται με περιγραφικούς κανόνες που προκύπτουν από τη χρήση .

Με την ευρύτερη έννοια όμως , η γραμματική περιλαμβάνει τη μελέτη των νόμων που διέπουν τη φωνολογία (το φωνητικό σύστημα) , τη μορφολογία (σε αυτό το πλαίσιο , το σχηματισμό λέξεων) και τη σημασιολογία (το σύστημα των σημασιών) .

Το σύνολο αυτών των νόμων λέγεται ότι συνιστά μια “καθολική γραμματική” – όρος που επινοήθηκε από τον Noam Chomsky .

Σύμφωνα με τις γόνιμες υποδείξεις του , όλες οι γλώσσες κατέχουν από κοινού ένα σύνολο γραμματικών ιδιοτήτων που συνιστούν αυτή την καθολική γραμματική .

Ο Chomsky υπέδειξε επίσης ότι : εφόσον μόνο οι άνθρωποι έχουν γλωσσική ικανότητα , και η πραγματική γλωσσική απόδοση των παιδιών υποκαθορίζεται από την ελεγκτή τους επιτηδειότητα , πρέπει να υπάρχει ένας “μηχανισμός απόκτησης της γλώσσας” έμφυτος στους ανθρώπους .

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε εδώ ότι η ομιλία είναι μια επίκτητη δεξιότητα που αναπτύσσεται από το γεγονός του να ανήκει κανείς σε μια γλωσσική κοινότητα .

Για να μιλήσει κανείς , πρέπει να προηγηθεί ένας μεγάλος όγκος κατηγοριοποιήσεων .

Πρέπει να αναπτύξει έννοιες ή προθέσεις , να σχηματίσει εκφράσεις σύμφωνα με τη γραμματική και τη φωνολογία , και να αρθρώσει , να κατανοήσει και να ελέγξει την παραγωγή ομιλίας κατά την διάρκεια των συναλλαγών του με τους άλλους .

Για να επιτύχει αυτό , ως συνομιλητής , χρειάζεται την “αρχή της συνεργασίας” όπως την περιέγραψε ο H. P. Grice :

Πρέπει να είναι κατατοπιστικός ακριβώς στο επίπεδο που απαιτείται και όχι περισσότερο .

Πρέπει να είναι σύντομος , τακτικός και σαφής .

Πρέπει να έχει την ετοιμότητα να αντιλαμβάνεται τις ενδείξεις ότι είναι η σειρά του να μιλήσει .

Επιπλέον , πρέπει να καθορίζει το “εδώ και τώρα” ή το “εκεί και τότε” .

Αυτή η δείξη , όπως ονομάζεται , προσδιορίζει τοπικά τόσο τον ομιλητή όσο και τα αντικείμενα .

Η επικοινωνιακή πρόθεση κάποιου πρέπει επίσης να εκφράζεται με κατάλληλες λεκτικές πράξεις .

Η ομιλία γενικά είναι ζήτημα τακτ και τακτικής .

Επιπλέον , η απόκτηση μιας γλώσσας και η χρήση της δεν είναι κατ’ ανάγκην το ίδιο πράγμα .

Η μελέτη της γλωσσικής γνώσης , η ψυχογλωσσολογία , και η μελέτη των βιολογικών και νευρολογικών βάσεων της γλώσσας , η η νευρογλωσσολογία , είναι απαραίτητες στο σημείο αυτό .

Συναντήσαμε τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ απόκτησης και χρήσης της γλώσσας . Τις θυμίζω εδώ ώστε να αποφευχθεί η σύγχυση μεταξύ της απόκτησης μιας γλώσσας και της χρήσης της μέσα από την επανάληψη .

Όλα αυτά μου δίνουν την ευκαιρία να εισαγάγω το πρόβλημα της σύνδεσης της σκέψης με τη γλώσσα .

Πρέπει να δώσουμε μια σαφή εικόνα της σχέσης μεταξύ των εννοιολογικών συστημάτων και της γλώσσας .

Εξαρτάται η βαθιά γνώση μιας γλώσσας από την ύπαρξη ενός πλούσιου και ενσαρκωμένου συστήματος εννοιών ή είναι λίγο – πολύ αυτόνομη , κάτι που αναπτύσσεται από ένα μηχανισμό απόκτησης της γλώσσας ;

Στην προσέγγισή του , που βασίζεται στα τυπικά συστήματα , η κύρια υπόθεση είναι ότι οι κανόνες σύνταξης είναι ανεξάρτητοι από τη σημασιολογία .

Η γλώσσα από αυτή την άποψη , είναι ανεξάρτητη από την υπόλοιπη γνωστική λειτουργία . Πρέπει να διαφωνήσω με αυτή την ιδέα .

Το σύνολο των κανόνων που διαμορφώθηκαν με βάση την ιδέα ότι η γραμματική είναι ένα τυπικό σύστημα είναι ουσιαστικά αλγοριθμικό.

Σε ένα τέτοιο σύστημα , δεν γίνεται καμία χρήση της σημασίας .

Η λεγόμενη γενετική γραμματική του Chomsky δέχεται ότι η σύνταξη είναι ανεξάρτητη από τη σημασιολογία και ότι η γλωσσική ικανότητα είναι ανεξάρτητη από εξωτερικές γνωστικές ικανότητες .

Αυτός ο ορισμός της γραμματικής είναι απρόσβλητος σε κάθε προσπάθεια κατάρριψής του με αναφορά στα δεδομένα που υπάρχουν για τη γνωστική λειτουργία εν γένει .

Μια γλώσσα που ορίζεται ως σύνολο αλληλουχιών ανερμήνευτων συμβόλων που δημιουργούνται από κανόνες παραγωγής , μοιάζει με μια γλώσσα υπολογιστή .

Για να αποδοθεί στα σύμβολα σημασιολογική σημασία , πρέπει να αντιστοιχιστούν με τον πραγματικό κόσμο ή με μια γλώσσα της σκέψης , τα νοησιακά .

Με όσα προηγήθηκαν , μπορούμε τώρα να συμπεράνουμε ότι υπόβαθρο αυτής της άποψης αποτελεί ο αντικειμενισμός :

Οι κατηγορίες είναι κλασικές και η σημασιολογία δημιουργείται μέσω της σαφούς απόδοσης συμβόλων σε οντότητες του πραγματικού κόσμου .

Αυτό ισοδυναμεί με έναν ορισμό της γλώσσας και της γραμματικής , σύμφωνα με τον οποίο η γλώσσα έρχεται σε σύγκρουση με όλα τα εμπόδια που αντιμετωπίζει η αντικειμενιστική άποψη .

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι αυτή η άποψη δεν συμφωνεί με τα εμπειρικά δεδομένα που αφορούν την κατηγοριοποίηση , αλλά και ότι αγνοεί το γεγονός πως η γλώσσα εξυπηρετεί την μετάδοση των σκέψεων και των συναισθημάτων ατόμων που ήδη σκέφτονται και αισθάνονται ανεξάρτητα από γλώσσα .

Ο μηχανισμός απόκτησης της γλώσσας προτάθηκε από τον Chomsky για να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα πώς ένα παιδί που δεν φαίνεται να καταλαβαίνει ακόμη και πολύ απλά πράγματα μπορεί να τα βγάζει πέρα με τις δυσκολίες της γλώσσας .

Ωστόσο , μια σειρά παρατηρήσεις μοιάζουν να μη συμβιβάζονται με την άποψη του Chomsky .

Αφορούν τη σκέψη και την απόκτηση γλώσσας στα παιδιά όπως περιγράφονται , για παράδειγμα , από τη Margaret Donaldson στο βιβλίο της “Children’ s Minds” (η νόηση των παιδιών) .

Όπως αναφέρει η Donaldson , o John Macnamara έχει προτείνει ότι τα παιδιά είναι ικανά να μαθαίνουν μια γλώσσα επειδή πρώτα κατανοούν καταστάσεις που περιλαμβάνουν αλληλεπιδράσεις μεταξύ ανθρώπων .

Τα παιδιά καταλαβαίνουν πρώτα τα πράγματα και , πάνω απ’ όλα , καταλαβαίνουν τι κάνουν οι άλλοι .

Η Donaldson διευκρινίζει ότι τα παιδιά μπορούν να βλέπουν τα πράγματα και από τη θέση του άλλου , όχι μόνο από τη δική τους οπτική γωνία . Συλλογίζονται παραγωγικά και συνάγουν συμπεράσματα στην ηλικία των τεσσάρων περίπου ετών , με πολύ πιο επιδέξιο τρόπο απ’ ότι είχε υποτεθεί παλαιότερα . Φαίνεται επίσης ότι ένα παιδί πρώτα κατανοεί τις καταστάσεις και τις ανθρώπινες προθέσεις και κατόπιν αυτό που λέγεται .

Τούτο σημαίνει ότι η γλώσσα δεν είναι ανεξάρτητη από την υπόλοιπη γνωστική λειτουργία .

Συνεπώς , οφείλουμε να εξηγήσουμε την απόκτηση της γλώσσας όχι μόνο αναπτυξιακά αλλά και εξελικτικά . Έχομε αναλύσει παραπάνω τον τρόπο με τον οποίο ενσαρκώνονται τα εννοιολογικά και τα γλωσσικά συστήματα .

Πριν στραφώ , σε εναλλακτικούς τρόπους θεώρησης της γλώσσας , θέλω να αναφέρω (όπως σημείωσα και παλαιότερα) μια προφητική περιγραφή που οφείλεται στον φιλόσοφο και συγγραφέα Walker Percy , του οποίου συλλογή δοκιμίων για τη γλώσσα έχει εκδοθεί σε ένα βιβλίο με τίτλο : “The Message in the Bottle” (Το μήνυμα στο μπουκάλι) . Έχω την εντύπωση ότι η προσπάθειά του να κατανοήσει τη γλώσσα και τη σημασία κατείχε κεντρική θέση στη ζωή και το έργο του .

Ο Percy είχε αντιληφθεί ότι η γενετική ή μετασχηματιστική γραμματική δεν εξηγούσε τη γλώσσα και πως ήταν απλώς τυπική περιγραφή μιας επιτηδειότητας : Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει σχέση ανάμεσα σε αυτή τη συλλογή αλγορίθμων και σε ό,τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του ανθρώπου . Είχε επίσης καταλάβει ότι η ατομική επίγνωση είναι συμβολική καθώς και προθετική .

Η συνείδηση ανώτερης τάξης είναι “γνώση μαζί με” (συν – είδηση) .

Ο Percy επέκρινε ως εσφαλμένες τόσο τη συμπεριφοριστική όσο και τη σημειολογική προσέγγιση της γλώσσας , που δεν δίνουν προσοχή στον διυποκειμενικό χαρακτήρα κάθε γλωσσικής πράξης . Επέκρινε επίσης τη φιλοσοφία της φαινομενολογίας διότι “παρέβλεπε τον άλλο”. Τόνισε ότι όλες οι συμβολικές συναλλαγές που εμπεριέχουν σημασία παρουσιάζουν μια τετραδική σχέση μεταξύ συμβόλου , αντικειμένου και τουλάχιστον δύο ανθρώπων .

Ο Percy εκφράζει αυτή την ιδέα με τον εξής συμπαγή και ηχηρό τρόπο : “Η πράξη της συνείδησης είναι να δρα εκ προθέσεως έτσι ώστε ένα αντικείμενο να είναι ό,τι είναι και για τους δυο μας υπό την αιγίδα ενός συμβόλου” .

Η γλώσσα , όπως λέει ο Percy , δημιουργεί έναν κόσμο , όχι απλώς ένα περιβάλλον .

Ο κόσμος είναι γεμάτος προθετικότητα , προβολές , αισθήματα , προκατάληψη και συναίσθημα .

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε ;

Μια λύση είναι να κατασκευάσουμε μια “γνωστική γραμματική” , αρχίζοντας από τα δεδομένα της γνωστικής λειτουργίας μάλλον παρά από μια τυπική ανάλυση .

Ένας από τους πρωτοπόρους σε αυτή την προσπάθεια ήταν ο Ronald Langacker , το βιβλίο του οποίου “Foundations of Cognitive Grammar” (Τα θεμέλια της γνωστικής γραμματικής) μπορούμε να συμβουλευτούμε για να γνωρίσουμε την ιστορία της και τις κατευθυντήριες αρχές της .

Όπως συμβαίνει σε κάθε νέα προσπάθεια , οι ορολογίες διαφέρουν .

Αντί να χρησιμοποιήσω εκείνη του Langacker , που είναι με κάποια έννοια η “αυθεντική” ορολογία , θα περιγράψω και θα ακολουθήσω για λόγους ευκολίας τις προτάσεις του Lacoff , που έχουν στενή σχέση με εκείνες του Langacker και περιέχουν παραδείγματα που αγγίζουν περισσότερο τη θεωρία του εγκεφάλου που αναπτύσσουμε εδώ .

Ας δούμε λοιπόν σαν παράδειγμα την προσπάθεια αυτού του γλωσσολόγου να παράσχει ένα μοντέλο της γνωστικής λειτουργίας κατάλληλο για τα δεδομένα της κατηγοριοποίησης και να κατασκευάσει μια σημασιολογία που να βασίζεται στην ιδέα ότι η σημασία είναι ενσαρκωμένη .

Αρχίζει από πραγματικά δεδομένα της κατηγοριοποίησης και προτείνει ότι η σημασία προκύπτει από εσωτερικές λειτουργίες του σώματος και του εγκεφάλου .

Υποδεικνύει ότι ο κάθε άνθρωπος κατασκευάζει γνωστικά μοντέλα που αντανακλούν έννοιες οι οποίες αφορούν τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ του σώματος – εγκεφάλου και του περιβάλλοντος . Αυτή η εννοιολογική ενσάρκωση , ισχυρίζεται , οδηγεί στο σχηματισμό κατηγοριών βασικού επιπέδου , του τύπου εκείνων που περιγράφτηκαν από την Rosch .

Τα γνωστικά μοντέλα δημιουργούνται από ανθρώπους , και με αυτή την έννοια είναι ιδεατά , δηλαδή αφηρημένα . Εξαρτώνται όμως από τον σχηματισμό εικόνων που είναι αποτέλεσμα της αισθητηριακής εμπειρίας , καθώς από την κιναισθητική εμπειρία – τη σχέση του σώματος με το χώρο .

Ο Lacoff υποστηρίζει ότι η άσκηση αυτών των δύο λειτουργιών οδηγεί σε ποικίλα σχήματα εικόνων και κιναισθησίας . Τα σχήματα έχουν ιδιότητες που αντανακλώνται αργότερα στη χρήση της μεταφοράς και των μετωνυμιών.

Ας θυμηθούμε ότι μεταφορά είναι η συσχέτιση ή αντιστοίχιση ενός πράγματος με κάποιο άλλο σε ένα διαφορετικό πεδίο , ενώ μετωνυμία είναι η αντιπροσώπευση ενός πράγματος ως όλου από κάποιο μέρος του ή κάποια πλευρά του .

Ο Lacoff δίνει ως παράδειγμα μεταφοράς τη φράση : “ Ο θυμός είναι ένα επικίνδυνο ζώο ” .

Το παράδειγμά του για την μετωνυμία είναι : “ Το σάντουιτς με ζαμπόν έφυγε χωρίς να πληρώσει ” .

quote:

---

“ Το σάντουιτς με ζαμπόν έφυγε χωρίς να πληρώσει ”

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Η εννοιολογική ενσάρκωση , χρησιμοποιείται στην κατηγοριοποίηση και αφήνει περιθώρια για την ετερογένεια και την πολυπλοκότητα της πραγματικής ανθρώπινης κατηγοριοποίησης .

Η κατηγορίες της νόησης αντιστοιχούν στα στοιχεία των γνωστικών μοντέλων .

Μερικά από αυτά τα μοντέλα παρουσιάζουν διάφορους βαθμούς ιδιότητας μέλους .

Άλλα περιλαμβάνουν κλασικές κατηγορίες και διαμορφώνονται σύμφωνα με ικανές και αναγκαίες συνθήκες (σημειώστε ότι αυτό δεν είναι αντιφατικό , δεδομένου ότι δεν είναι όλα τα μοντέλα κλασικά !) .

Ορισμένα μοντέλα είναι μετωνυμικά .

Τα πιο πολύπλοκα γνωστικά μοντέλα , όμως , αντιστοιχούν σε αυτό που ο Lacoff ονομάζει ακτινικές κατηγορίες , οι οποίες αποτελούνται από πολλά μοντέλα συνδεδεμένα με ένα κέντρο .

Μολονότι τα μη κεντρικά μοντέλα (και κατηγορίες) δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν με τη γνώση της κεντρικής κατηγορίας , πρέπει να έχουν σχέση με το κέντρο . Ο Lacoff λέει ότι αυτό αποτελεί κίνητρό τους .

Τέτοιες ιδιότητες επιτρέπουν βαθμούς ιδιότητας μέλους , βαθμούς σχέσεων με το κεντρικό μοντέλο , οικογενείς ομοιότητες , μη ιεραρχικές σχέσεις με τις κυρίαρχες βασικές κατηγορίες , και φαινόμενα πρωτοτυπικότητας . Τα φαινόμενα πρωτοτυπικότητας δεν είναι θεμελιώδη , αλλά προέρχονται από πολυάριθμες πηγές – “κλιμακωτές” , “κλασικές” , “μετωνυμικές” και “ακτινικές” .

Πάνω σε αυτή τη βάση ο Lacoff προσπαθεί να δομήσει μια γνωστική σημασιολογία .

Παρατηρείστε πρώτα ότι η σημασία βασίζεται ήδη στην ενσάρκωση μέσω σχημάτων εκόνων , κιναισθητικών σχημάτων , μετωνυμιών , και κατηγορικών σχέσεων που υπόκεινται της μεταφοράς . Αυτό όμως δεν αρκεί . Η γλώσσα υποτίθεται ότι χαρακτηρίζεται από συμβολικά μοντέλα .

Εφόσον ως προϋπάρχοντα εννοιολογικά μοντέλα είναι ήδη ενσαρκωμένα μέσω της σύνδεσής τους με τη σωματική και κοινωνική εμπειρία , αυτή η σύνδεση δεν είναι αυθαίρετη .

Αντίθετα , το να αποδίδουμε μια ρέτοια σύνδεση στη γενετική γραμματική με όρους νοητικών αναπαραστάσεων είναι αυθαίρετο . Γίνεται αφ’ υψηλού από τους ειδικούς της γραμματικής .

Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη περί γνωστικής σημασιολογίας , οι γλωσσικές κατηγορίες είναι φυσικό να παρουσιάζουν μεγάλες δομικές ομοιότητες με τα γνωστικά μοντέλα στα οποία βασίζονται .

Η γλώσσα χρησιμοποιεί γενικούς γνωστικούς μηχανισμούς για να κατασκευάσει προτασιακά μοντέλα , μοντέλα σχημάτων εικόνων , μεταφορικά μοντέλα και μετωνυμικά μοντέλα .

Όπως έχουμε πει , τα μεταφορικά μοντέλα περιλαμβάνουν αντιστοίχιση μιας δομής ενός συγκεκριμένου πεδίου σε μια δομή κάποιου άλλου πεδίου .

Η αντιστοίχιση αυτή περιλαμβάνει είτε προτασιακά σχήματα είτε σχήματα εικόνων . Τα μετωνυμικά μοντέλα χρησιμοποιούν αυτά τα σχήματα και τη μεταφορά για να αντιστοιχίσουν ένα στοιχείο κάποιου μοντέλου σε ένα άλλο (για παράδειγμα , μια σχέση μέρους – όλου) .

Στο έργο του “Women , Fire and Dangerous Things : What Categories Reveal About the Mind” (Γυναίκες , φωτιά και επικίδυνα πράγματα : Τι αποκαλύπτουν οι κατηγορίες για τη νόηση) , ο Lacoff χρησιμοποιεί το έργο του συνεργάτη του Johnson ( “The Body in the Mind : The Bodily Basis of Meaning , Imagination , and Reason [ Το σώμα στη νόηση : Η σωματική βάση της σημασίας , της φαντασίας και της έλλογης σκέψης ] ) για να συνθέσει μια σειρά σχήματα , βασισμένα σε ενσαρκωμένες έννοιες , τα οποία αποτελούν τη βάση της γλωσσικής σημασίας .

Σε αυτά περιέχονται τα περιέχοντα σχήματα (που χαράσσουν ένα σύνορο , ένα “μέσα – έξω”, ένα σχήμα μέρος – όλο, ένα σχήμα σύνδεσης (δύο πράγματα συνδέονται μεταξύ τους , σαν να τα συνδέει ένα νήμα) , ένα σχήμα κέντρο – περιφέρεια (όπως η αντίθεση μεταξύ σώματος και άκρων) και ένα σχήμα προέλευση – δρόμος – στόχος (αφετηρία , κατευθυντική οδός , μέσο σημείο) που περιλαμβάνει τα σχήματα επάνω – κάτω και εμπρός – πίσω.

Το σχήμα προέλευση – δρόμος – στόχος , για παράδειγμα , αναδύεται από τη σωματική μας λειτουργία , διαποτίζει την εμπειρία μας , είναι καλά δομημένο και κατανοητό .

Η περιοχή της προέλευσης και η περιοχή του στόχου κάθε μεταφοράς που βασίζεται σε αυτό το σχήμα θα συσχετίζονται εμπειρικά σύμφωνα με αυτό .

Οι προγενέστερες έννοιες βασικού επιπέδου και έννοιες σχημάτων εικόνων είναι άμεσα σημασιολογημένες και αποτελούν τη βάση του εν λόγω σχήματος .

Παρέχουν επίσης σημεία εκκίνησης για τους κανόνες της σημασιολογικής σύνθεσης που διαμορφώνουν πολυπλοκότερες έννοιες από απλούστερες .

Επιτομή αυτών των ιδεών αποτελεί η “υπόθεση της χωροποίησης της μορφής” .

Σύμφωνα με αυτή την υπόθεση , οι κατηγορίες κατανοούνται στο πλαίσιο περιεχόντων σχημάτων , η ιεραρχική δομή στο πλαίσιο περιεχόντων σχημάτων μέρος – όλο και επάνω – κάτω, η σχετική δομή στο πλαίσο σχημάτων συνδεσης , η ακτινική δομή των κατηγοριών στο πλαίσιο σχημάτων κέντρο – περιφέρεια , η δομή πρώτο πλάνο – φόντο στο πλαίσιο σχημάτων εμπρός – πίσω και οι κλίμακες γραμμικών στο πλαίσιο σχημάρων επάνω – κάτω και σχημάτων γραμμικής διάταξης .

Όλα αυτά συμπεριλαμβάνουν μια μεταφορική αντιστοίχιση φυσικών δομών με εννοιολογικές δομές .

Στα ιδεατά γνωστικά μοντέλα , μερικά από τα οποία είναι δομές που αποτελούνται από σύμβολα .

Τα συγκεκριμένα μοντέλα είναι πέντε τύπων : σχημάτων εικόνων , μεταφορικά , μετωνυμικά , προτασιακά και συμβολικά .

Ανάμεσά τους , εκείνα που οδηγούν στη γλωσσική λειτουργία είναι τα προτασιακά και τα συμβολικά ιδεατά γνωστικά μοντέλα .

Ένα προτασιακό ιδεατό γνωστικό μοντέλο δεν χρησιμοποιεί τη μεταφορά , τη μετωνυμία ή τις νοητικές εικόνες .

Αντίθετα , χρησιμοποιεί έννοιες βασικού επιπέδου – οντότητες , δράσεις , καταστάσεις και ιδιότητες .

Οι απλές προτάσεις ακολουθούν το σχήμα μέρος – όλο : η πρόταση είναι το όλο , του οποίου το ένα μέρος είναι το κατηγόρημα και το άλλο τα ορίσματα (δράστης , πάσχων , όργανο κ.τ.λ.) .

Οι σημασιολογικές σχέσεις κατασκευάζονται από σχήματα σύνδεσης , άρνησης κ.τ.λ. Επιπλέον , είναι δυνατόν να κατασκευαστούν σενάρια μιας αρχικής κατάστασης , μιας ακολουθίας γεγονότων και μιας τελικής κατάστασης , δομημένα από ένα σχήμα προέλευση – δρόμος – στόχος .

Όταν τα γλωσσικά στοιχεία συνδεθούν με εννοιολογικά ιδεατά γνωστικά μοντέλα , αυτά καθίστανται συμβολικά ιδεατά γνωστικά μοντέλα .

Μπορούν τότε να χαρακτηριστούν συναρτήσει των μορφημάτων και των λέξεων καθεμιάς γλώσσας .

Ένα ουσιαστικό , για παράδειγμα , είναι ακτινική κατηγορία (οι κεντρικές κατηγορίες είναι οι άνθρωποι , οι τόποι , τα πράγματα . Οι μη κεντρικές κατηγορίες είναι αφηρημένα ουσιαστικά όπως “δύναμη” ) .

Ένα ρήμα είναι επίσης ακτινική κατηγορία (οι κεντρικές κατηγορίες είναι φυσικές δράσεις βασικού επιπέδου όπως τρέχω , χτυπώ , δίνω) .

Κίνητρο των υπολοίπων μελών αυτών των κατηγοριών είναι η σχέση τους με τα εν λόγω κεντρικά μέλη .

Η σχέση με τη σημασιολογία είναι προφανής .

Τι θα μπορούσαμε να πούμε για την ίδια τη σύνταξη ;

Σύμφωνα με τη θεωρία του , η ιεραρχική συντακτική δομή χαρακτηρίζεται από σχήματα μέρος – όλο , οι βασικές και οι τρποποιητικές δομές από σχήματα κέντρο – περιφέρεια, οι γραμματικές σχέσεις από σχήματα σύνδεσης, και οι συντακτικές κατηγορίες από περιεκτικά σχήματα .

Παρατηρείστε τι συμβαίνει εδώ : οι γραμματικές κατασκευές είναι οι ίδιες ιδεατά γνωστικά μοντέλα .

Έτσι , η σημασιολογική σύζευξη με τη σύνταξη είναι μια άμεση σύζευξη ενός ιδεατού γνωστικού μοντέλου της σύνταξης με ένα προγενέστερο ιδεατό γνωστικό μοντέλο της σημασιολογίας ή της σημασίας .

Οι κανονικότητες της γραμματικής δομής και του λεξικού είναι δυνατόν να περιγραφούν με όρους ακτινικών κατηγοριών , και οι λέξεις με πολλαπλές σημασίες μπορούν να εξηγηθούν με αυτούς τους όρους επίσης .

Σύμφωνα με αυτή την άποψη , καθώς και με εκείνη του Langacker , η γλώσσα βασίζεται στη γνωστική λειτουργία – δηλαδή σε γνωστικά μοντέλα που είναι δυνατόν να κατανοηθούν σε σχέση με τη σωματική λειτουργία .

Αυτή η γνωστική βάση περιορίζεται από τη φύση και τη φυσική πραγματικότητα , και εξαρτάται από τη φαντασία και τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις .

Η σημασία παράγεται από την ενσάρκωση και τη λειτουργία , η κατανόηση προκύπτει όταν οι έννοιες έχουν μια σημασία από αυτή την άποψη , και θεωρείται ότι η αλήθεια εμφανίζεται όταν η κατανόηση μιας απόφανσης ταιριάζει με την κατανόηση μιας κατάστασης αρκετά καλά για τους σκοπούς ενός ατόμου .

Η άποψή μας για ό,τι υπάρχει (μεταφυσική) δεν είναι ανεξάρτητη από τον τρόπο με τον οποίο το γνωρίζουμε (επιστημολογία) .

Όπως το έθεσε ο Lacoff : “Η αλήθεια είναι μια λειτουργία αυτοδιέγερσης , η οποία βασίζεται σε άμεσους δεσμούς με μια εμπειρία που έχει δομηθεί με έναν τρόπο προεννοιολογικό και διακριτό , καθώς και σε έννοιες που συμφωνούν με αυτή την εμπειρία” .

Αυτό ταιριάζει με τις πρατάσεις σχετικά με τον περιορισμένο ρεαλισμό .

Η γνώση , όπως και η αλήθεια , είναι μια ακτινική έννοια .

Εξαρτάται από την κατανόησή μας , από έννοιες βασικού επιπέδου , και από την κοινωνικά αποδεκτή κατανόηση .

Είναι ασφαλής στο βαθμό που μπορεί να είναι ασφαλής η ανθρώπινη κατανόηση , αλλά υπόκειται πάντοτε σε αναθεώρηση .

Η αντικειμενικότητα δεν είναι απόλυτη .

Εξαρτάται από τη θεώρηση μιας κατάστασης από όσο το δυνατόν περισσότερες οπτικές γωνίες και από τη διάκριση των εννοιών βασικού επιπέδου και των εννοιών σχημάτων εικόνων από εκείνες που δεν είναι παρά μόνο έμμεσα σημασιολογημένες .

Προφανώς , το παράδειγμα το οποίο δίνεται από τη γνωστική γραμματική του Lacoff διαφέρει ριζικά από την ευρύτερα αποδεκτή γενετική γραμματική . Διαφέρει στη φιλοσοφία , στο ύψος και στη μεθοδολογία .

Συμφωνεί περισσότερο με τις βιολογικές βάσεις των εγκεφαλικών και σωματικών λειτουργιών , καθώς και με τα ψυχολογικά δεδομένα της κατηγοριοποίησης .

Αποφεύγει τα κατηγορικά σφάλματα που προκαλούνται από την ιδέα της “γλώσσας της σκέψης”, καθώς και το αντικειμενιστικό σφάλμα που είναι έμφυτο στη γενετική γραμματική .

Πρόκειται για μια πολύ σπουδαία και δημιουργική πρόταση . Εντούτοις , ενώ προτείνει την ενσάρκωση ως πηγή της σημασίας , δεν διευκρινίζει πώς θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι τέτοιο .

Ούτε δείχνει πώς τα συμβολικά ιδεατά γνωστικά μοντέλα της γλώσσας προκύπτουν ως αποτέλεσμα των μηχανισμών της αντιληπτικής και εννοιολογικής κατηγοριοποίησης .

Για τα θέματα αυτά , χρειαζόμαστε μια γενική βιολογική θεωρία της εγκεφαλικής λειτουργίας και μια θεωρία της συνείδησης που να βασίζονται και οι δύο στα γεγονότα της εξέλιξης και της ανάπτυξης .

Αυτές οι θεωρίες είναι ό,τι προσπαθήσαμε να διαμορφώσουμε και να ανασκοπήσουμε σε αυτά που αναφέραμε μέχρι τώρα στα προηγούμενα .

Προσωπικά προβλήματα με ανάγκασαν να λείψω αρκετό καιρό και ζητώ συγγνώμη. Ευχαριστώ που κρατήσατε το θέμα ζωντανό με πραγματικά εκπληκτικές παρεμβάσεις και ποστς.

Φίλε Κηφέα έγραψες μοναδικά ποστς, μου έδωσες νέες πολύτιμες γνώσεις στα περισσότερα απ' αυτά, και προχώρησες με την οργανωτικότητά σου σε πολλά βασικά και θεμελιώδη πεδία. Εξαιρετικά κείμενα για τη διαίσθηση, τη νόηση και τη φυσιολογία του εγκεφάλου. Βλέπω ότι τα μέλη διαβάζουν αυτές τις εξαιρετικές και δυσνόητες πολλές φορές πληροφορίες (λόγω υψηλής ποιότητας λόγου).

Αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως καθώς υπάρχει αρκετό background για ανάπτυξη του θέματος, ερωτήσεων και αναφορών από προηγούμενα μηνύματα. Έχω ήδη κρατήσει όσα με έβαλαν σε σκέψεις ως θεωρήσεις για περαιτέρω ανάπτυξη, αφού θα δώσω πρώτα πιο συγκεκριμένη τροπή αυτές τις μέρες.

Προς το παρόν έχω χτυπήσει κόκκινο στον εγκέφαλο, αφού τα διάβασα όλα σερι.

___________________________________

"The highest form of ignorance is when you reject something you don't know anything about." Wayne Dyer

Το θεμελιώδες κυτταρόπλασμα, δηλ. το υλικό που περιβάλλει όλα τα ενδοκυτταρικά οργανίδια, πιστευόταν ότι είναι ένα πρωτεϊνικό διάλυμα χωρίς καμιά οργάνωση. Στις πιο ακραίες περιπτώσεις, υποστήριζαν ότι το κύτταρο είναι απλώς ένας «σάκος με ένζυμα». Τα κύρια ενδοκυτταρικά οργανίδια, σύμφωνα με τις απόψεις αυτές, ήταν ελεύθερα να αιωρούνται σε τυχαίες θέσεις μέσα στο κυτταρόπλασμα χωρίς καμιά υποστήριξη που θα σταθεροποιούσε τη θέση τους στο χώρο.

Μόλις το 1956 ο Peters, προσπαθώντας να εξηγήσει τη δράση των ορμονών, ανέφερε ότι εντυπωσιάστηκε από την κυτταρική τελειότητα και αισθάνθηκε υποχρεωμένος να υποθέσει ότι μέσα στο κύτταρο υπάρχει κάποιο λεπτό δίκτυο από τη δράση του οποίου ρυθμίζονται οι ενζυματικές λειτουργίες. Το ενδοκυτταρικό δίκτυο ονομάστηκε κυτταρικός σκελετός από τον Needham και παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο από τον Porter το 1961.

Οι νεότερες έρευνες έδειξαν ότι το θεμελιώδες κυτταρόπλασμα υποστηρίζεται και σταθερoπoιείται από ένα πολύπλοκο σύστημα κυτταρικών στοιχείων που ουσιαστικά αποτελούν έναν κυτταρικό σκελετό. Ο κυτταρικός σκελετός αποτελεί τη δυναμική υποκυτταρική δομή που επιτρέπει στα διάφορα οργανίδια να μετακινούνται ανάλογα με τις λειτουργικές ανάγκες του κυττάρου.

Τα δομικά στοιχεία του κυτταρικού σκελετού μπορεί να φτάσουν σε μεγάλο μήκος και πολύ συχνά συνδέονται μεταξύ τους σχηματίζοντας δομές εκπληκτικής ομορφιάς και αξιοζήλευτης τελειότητας. Τα δομικά στοιχεία του κυτταρικού σκελετού βρίσκονται σε μια συνεχή διεργασία συγκρότησης και αποσυγκρότησης και είναι υπεύθυνα για τον καθορισμό του σχήματοςτων κυττάρων, την κυτταρική κίνηση, την ενδοκυτταρική μεταφορά και την κυτταρική προσκόλληση.

Εκτός από την τρισδιάστατη οργάνωση του κυτταρικού σκελετού παρατηρείται και μια αξιοθαύμαστη λειτουργική οργάνωση, η οποία επιτυγχάνεται με τη λειτουργική εξειδίκευση ουσιωδών κυτταροπλασματικών δομών. Τα στοιχεία αυτά, με τη συνεργασία και άλλων πρωτεϊνών που συνδέουν το ένα με το άλλο καθώς επίσης και με τα ενδοκυτταρικά οργανίδια, σχηματίζουν ένα ολοκληρωμένο σύστημα που καθορίζει τη θέση των οργανιδίων στο χώρο και ταυτόχρονα υποστηρίζει τις μεμβράνες, τα ενδοκυτταρικά οργανίδια και τη θεμέλια ουσία. Έτσι λοιπόν, το πλέγμα των ινιδίων του κυτταρικού σκελετού δεν αποτελεί ένα απλό ικρίωμα αλλά μια δυναμική δομή.

Ο κυτταρικός σκελετός παρουσιάζει επίσης μια ακόμη μοναδικότητα: είναι η μόνη κυτταρική δομή που έρχεται σε επαφή μ' όλα τα ενδοκυτταρικά οργανίδια, συμπεριλαμβανομένων του πυρήνα και της πλασματικής μεμβράνης. Ο κυτταρικός σκελετός βοηθά επίσης το κύτταρο να προσκολληθεί σε εξωκυτταρικές δομές. Το 1/3 περίπου του συνόλου των κυτταρικών πρωτεϊνών αντιστοιχούν στις πρωτείνες του κυτταρικού σκελετού. Το υλικό αυτό δεν είναι στατικό αλλά έχει έντονη δυναμικότητα, μεταβαλλόμενο κατά τηνανάπτυξη, τη διαφοροποίηση, τη διαίρεση και τη μετακίνηση των κυττάρων.

Η σημασία του κυτταρικού σκελετού στην κυτταρική λειτουργία είναι εμφανής από την ύπαρξη ορισμένων μεταλλάξεων που επηρεάζουν όχι μόνο τα συγκεκριμένα κύτταρα αλλά ολόκληρο τον οργανισμό. Επίσης, αρκετές ανθρώπινες ασθένειες οφείλονται άμεσα σε δυσλειτουργία του κυτταρικού σκελετού.

___________________________________

Τα κύρια δομικά στοιχεία του κυτταρικού σκελετού είναι τα μικροϊνίδια (διαμ. ~ 6 nm), τα ενδιάμεσα ινίδια (διαμ. ~ 10 nm) και οι μικροσωληνίσκοι (διαμ. ~ 25 nm).

Τα μικροϊνίδια βρίσκονται κυρίως με τη μορφή δικτύου ή δεσμίδων. Ο βαθμός των διασυνδέσεων των ινιδίων ακτίνης καθορίζεται από ένα πολύ μεγάλο αριθμό ΣΠΑ (συνδετικές πρωτείνες ακτίνης), οι οποίες ελέγχουν το ιξώδες του κυτταροπλάσματος και επιτρέπουν στο κυτταρόπλασμα να μεταβάλλεται από την κατάσταση λύματος στην κατάσταση πηκτώματος και αντιστρόφως. Οι δεσμίδες των μικροϊνιδίων προσφέρουν στις κυτταροπλασματικές περιοχές ελαστική δύναμη και υποστηρίζουν διάφορες μεμβρανικές προεκβολές, όπως π.χ. τις μικρολάχνες. Οι περισσότερες από τις ΣΠΑ ελέγχονται από το Ca2+ και την cAMP. 'Ετσι, όλες οι λειτουργίες των μικροϊνιδίων ακτίνης βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο των κύριων ρυθμιστικών συστημάτων του κυττάρου.

Τα ενδιάμεσα ινίδια μέσω των δικτύων και των δεσμίδων που σχηματίζουν, συμμετέχουν και αυτά στην υποστήριξη του κυτταροπλάσματος στο χώρο μαζί με τα μικροϊνίδια και τους μικροσωληνίσκους.

Οι μικροσωληνίσκοι προσδίδουν σταθερότητα στις διάφορες κυτταροπλασματικές περιοχές. Όταν είναι τοποθετημένοι σε παράλληλες δέσμες, όπως π.χ. στη μιτωτική άτρακτο και τους νευράξονες, καθορίζουν την πολικότητα στις δομές αυτές. Δίνουν επίσης ελαστικότητα στις κυτταρικές προεκβολές και πιθανόν συμβάλλουν στην εμφάνιση της ελαστικής δύναμης που αναπτύσσουν περιοχές οι οποίες υποβάλλονται σε εκτατικές δυνάμεις. Οι ιδιότητες των μικροσωληνίσκων μεταβάλλονται από μια μεγάλη ποικιλία MAPs (πρωτείνες συνδεδεμένες με τους μικροσωληνίσκους), η δράση των οποίων ελέγχεται από το Ca2+ και από ένζυμα ενεργοποιούμενα από την cAMP.

Κανένα από τα τρία δομικά στοιχεία του κυτταρικού σκελετού δεν είναι ανεξάρτητο από το άλλο. Διάφορες πρωτείνες συνδέουν τα ινίδια μεταξύ τους και οι πρωτείνες αυτές βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο κύριων ρυθμιστικών συστημάτων του κυττάρου, όπως είναι π.χ. τα cAMP και InsP3/DAG. Οι πρωτείνες αυτές ολοκληρώνουν τον κυτταρικό σκελετό έτσι ώστε κανένα από τα στοιχεία του κυτταρικού σκελετού να μην μπορεί να δράσει τελείως ανεξάρτητο από τ' άλλα.

Αποτέλεσμα της ολοκλήρωσης αυτής είναι το γεγονός ότι οποιαδήποτε τροποποίηση ή διαταραχή ενός στοιχείου του κυτταρικού σκελετού θα επηρεάσει και τα υπόλοιπα. Συνεπώς, ο κυτταρικός σκελετός είναι ένα πολύπλοκο δίκτυο, το οποίο με τη βοήθεια πρωτεϊνών διασύνδεσης σχηματίζει μια ολοκληρωμένη δομή υποστήριξης του κυτταροπλάσματος. Η χαρακτηριστική κατανομή των διαφόρων δομών του κυτταρικού σκελετού είναι η πιο χαρακτηριστική εκδήλωση αυτής της ολοκλήρωσης.

___________________________________

___________________________________

___________________________________

quote:

---

Κηφεύς - 07 / 03 / 2013 :

Για τα θέματα αυτά , χρειαζόμαστε μια γενική βιολογική θεωρία της εγκεφαλικής λειτουργίας και μια θεωρία της συνείδησης που να βασίζονται και οι δύο στα γεγονότα της εξέλιξης και της ανάπτυξης .

Αυτές οι θεωρίες είναι ό,τι προσπαθήσαμε να διαμορφώσουμε και να ανασκοπήσουμε σε αυτά που αναφέραμε μέχρι τώρα στα προηγούμενα .

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

quote:

---

Πύρινος :

Εσύ Κηφεύς (λίγο άσχετο) ασχολείσαι με τον διαλογισμό;

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

quote:

---

Άσχετο το ερώτημά σου με το θέμα . Πάντως αν ο διαλογισμός είναι η κατά νουν σκέψη

---

Όχι, είναι η μη-σκέψη
Ευχαριστώ για την απάντηση

quote:

---

. Ο λογισμός της σκέψης είναι εκείνο που συνάπτεται προς την εξωνοητική πραγματικότητα .

---

quote:

---

xristosxatz :

quote:
--------------------------------------------------------------------------------
. Ο λογισμός της σκέψης είναι εκείνο που συνάπτεται προς την εξωνοητική πραγματικότητα .
--------------------------------------------------------------------------------

Αν θελεις γινε λιγο πιο συγκεκριμενος

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

quote:

---

quote:

---

Άσχετο το ερώτημά σου με το θέμα . Πάντως αν ο διαλογισμός είναι η κατά νουν σκέψη

---

Όχι, είναι η μη-σκέψη
Ευχαριστώ για την απάντηση

---

Κατά το διαλογισμό ένα μέρος του βρεγματικού λοβού στον εγκέφαλο, αυτό που είναι υπεύθυνο για τον προσανατολισμό (το αριστερό μέρος ορίζει το σώμα μας ενώ το δεξιό το χώρο στον οποίο κινούμαστε)παύει να λειτουργεί!
Δε γνωρίζω αν συμβαίνει το ίδιο και για το μετωπιαίο λοβό όπου τα μέχρι στιγμής δεδομένα δείχνουν να είναι το μέρος που εδράζει η λογική-σκέψη!

We seldom stop to think that we are
still creatures of the sea, able to
leave it only because, from birth to
death, we wear the water-filled
space suits of our skins.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr