quote:

---

άντε να τα συνδέσεις αυτά ... "Διανύουμε τελείως διαφορετικά σημεία συνειδησιακής διεύρυνσης", που θα 'λεγε και ο Αιώνιος! (χαχαχαχα)

---

Σκέψου λέει, σε μια στιγμή γενναιότητας, να πέταγες από πάνω σου τα ρούχα του εγωϊσμού, να γδυνόσουν την προσωπικότητα και να έμενες γυμνός μπροστά στην αγάπη.

Και σκέψου λέει, να άφηνες τον φόβο να γλυστρήσει από πάνω σου σαν νερό και να χαθεί στον ωκεανό του Κόσμου…

Σκέψου να σταματούσες να ζητάς, να σταματούσες να δίνεις μετρημένα, να σταματούσες να ερμηνεύεις και να αναλύεις συνεχώς..

Και σκέψου ακόμα, πως είναι να μην έχεις τίποτα γραμμένο μέσα σου, παρά μόνο την ανάγκη της αγάπης, την αίσθηση του καθαρού ουρανού, της γαλήνιας θάλασσας, της αλήθειας χωρίς φόβο.

Αν μπορούσες να γίνεις πούπουλο λευκό, σου υπόσχομαι ότι ο αέρας μόνο θα σε χάϊδευε, θα σε ταξίδευε μόνο σε όμορφους τόπους, και χέρια ευγενικά θα υψώνονταν στους ουρανούς να ακουμπήσεις και να ξεκουραστείς…

Κανένα τέλος δεν θα μπορούσε να σε φοβήσει, και καμμιά αρχή δεν θα ήταν δύσκολη. Ολα θα ακολουθούσαν τον κύκλο τους, τόσο φυσικά…

Θα ανέπνεες μόνο ενέργεια, θα τρεφόσουν με αγάπη, θα ξεδιψούσες με φως.

Θα χαμογελούσες στους κυματισμούς της Ζωής, και θα δεχόσουν κάθε κίνηση με ευγνωμοσύνη, κάθε νέα ιδέα με χαρά, κάθε τραγούδι σου θα το λέγαν τα χείλη όλων…

Θα ανασταινόσουν ξανά και ξανά, και κάθε Ανοιξη θα ήταν τα γενέθλια σου.

Σκέψου… τι όμορφος θα ήταν ο έρωτας, αν ήταν ένα απλό χάδι κι όχι ένα σύνολο στάσεων εξωτικών και περίπλοκων.

Θα ανατρίχιαζες στην αγκαλιά της αγαπημένης, και ο ύπνος θα σ’έπαιρνε γλυκά στη σκιά της…

Η Μαγεία, η Ανάσταση, η Ανοιξη κι η Νιότη θα ήταν μόνιμοι σύντροφοι της ζωής σου.

Οι μόνες λέξεις που θα έδιναν νόημα στους άδειους δρόμους που διαβαίνεις…

Σσσσςς μη μιλάς, μόνο σκέψου…

υγιαίνετε.....

ΥΓ,Ελένη μου πάει κι αυτή η πανσέληνος..

ΣΣΣΣσσσσσσσσσσσσσσσςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς......

http://www.liveleak.com/view?i=623_1242249484

ΣΣΣΣσσσσσσσσσσσσσσσςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς...... χιχιχι!!!!!!!

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Edited by - lorenzo on 16/05/2009 12:49:06

συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανίατη πρότεινε να παίξουν κρυφτό.Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:

'Τι είναι το κρυφτό;'

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια (την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα) να παίξουν κι αυτοί.

"Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν":

Η Αλήθεια: δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν,
H Υπεροψία: έβρισκε το παιχνίδι χαζό.
και η Δειλία: δεν ήθελε να ρισκάρει.

Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά.
Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.

Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς
και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.

Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.

Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν.

Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.

Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

....1000,μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύμακριά.

Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για Θεολογία.

Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου
και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο
να βρει και τον Θρίαμβο.

Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.

Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.

Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.

"ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ;"

"Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα"

quote:

---

,Ελένη μου πάει κι αυτή η πανσέληνος..

---

Σε λίγο θα ερθει η επόμενη, ακόμη πιο ''δυνατή''.....ολη για σενα

ΚΕΔΡΙΣΟΣ (απόσπασμα)

......................................................

Τίποτα το μεγάλο το έκτακτο
σ' αυτόν τον τόπο για να το θυμάσαι
μια ρηχή κοίτη που στεγνώνει ο Αύγουστος
και το νερό δε φτάνει.
Ξηρός της αγριόχηνας ο γόνος
ανάλαφρος για να πετά ο βολβός
στην άμμο του άγριου κρίνου, εκεί
της εφηβείας μας το κογχύλι.

Βαθιά κρυμμένος σα χοχλάδι
της καλαμιάς ο κόντυλος έχει κρατήσει
το αχ του έρωτα και του θανάτου
και γύρω στην αδιάφορη αμμουδιά
πάλι και πάλι το ίδιο κύμα-σήμα.

Δε λησμονώ τη λάσπη, εκείνη την ύλη
που κράτησε το σπόρο ζωντανό, το φύτρο,
μέσα στο σπάρτο τ' αόρατο λιακόνι
μαζεύονταν για να σου επιτεθεί,
ο ήλιος το σαγήνεψε το μεσημέρι,
τα βήματά της τα κατάπιε ο Λίβας.

Πόσα να δώσω αρχίζοντας απ’ την ψυχή
για ν’ αποκτήσω το μικρό μου σπίτι
την κάμαρη και την αυλή του.
Πίσω απ΄ τις θίνες ήτανε σαν κρίνο
στο λιβαδάκι που κυλούσε ο Κεδρισός
ανάμεσα στην κίτρινη έρημο
και το γιαλό με τις κροκάλες∙
καθώς περνούσε κυνηγός σπίθιζαν
και ξεσμηλιώναν τα πουλιά.

Πρέπει τους θησαυρούς μου να μαζέψω
να βρω εκείνον που θα μεσιτέψει
για την αιματηρή συναλλαγή,
να ξαναπάω εκεί απ’ όπου ορμήθηκα
για να ‘ρθώ στην ανώνυμη αρένα.
Γύρω γύρω βουνά γυμνά ας είναι ιοστέφανα
κλειστό ένα λιμάνι δυτικά
με τους απαγορευμένους πλόες.

Για τον άνεμο τις γράφω αυτές τις λέξεις
για της Νήσου τον άνακτα τις δένω
μέσα στον στρόβιλο και στον αφρό.
Κι αυτό το άσπρο χαρτί χαρακωμένο
σε παντογράφο του τυφλού
θα τις σηκώσει και στο κενό θα τις φυσήξει
μαζί με το σεισμό της καλαμιάς.

Ας φύγουν οι λέξεις αν μπορούν ας φύγουν
ας πέσει μόνο ο σπόρος.

……………………………………………………

Ο Κεδρισός ουράνιος είναι ποταμός
στην Κυδωνία ρέει το είδωλό του
παραπλανά τις λεύκες ασημένιος.
Εκεί επάνω τρέχει και παφλάζει
στης εκβολής του την παλίνδρομη φυγή
εκεί μαζεύονται οι ψυχές που αφήσανε
το κάλλος τους το κέλυφός τους.

Ο φλοίσβος είναι λέξη του νερού
η τρικυμία είναι της τρίαινας.
Η θάλασσα ανοιχτή κι απέραντη
με τ’ αναρίθμητά της άλφα.

Β ι κ τ ω ρ ί α Θ ε ο δ ώ ρο υ

Φοβερή η κ. Θεοδώρου!!!
Διαβάστε την σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα!!!

Σσσσς..
μυστικό..
ήρθε σήμερα στον ύπνο σου μα..
δεν ήθελε να σε ξυπνήσει..
μου είπε μόνο να σου το ψιθυρίσω....

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Edited by - lorenzo on 18/05/2009 18:40:41

quote:

---

Σσσσς..
μυστικό..
ήρθε σήμερα στον ύπνο σου μα..
δεν ήθελε να σε ξυπνήσει..
μου είπε μόνο να σου το ψιθυρίσω....

---

Edited by - nst on 19/05/2009 00:09:42

Ελα

Nομίζω πως όσο μεγαλώνω κουράζομαι πιο εύκολα να λέω την καρδιά μου.

Speak your heart

την είχα αγαπήσει, τώρα την αγαπάω ακόμα περισσότεροοοο..

Άκου κι έλα ένα ταξίδι μαζύ μου...

Ελπίζω να σ΄αρέσει όσο κι εμένα...

καληνύχτα σας.....

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

quote:

---

Σημερα εχουμε πανσεληνο.., και οπως καθε τέτοια ημερα τα ρευστά αλωνίζουν τα μυαλά των ανθρώπων...παραδέχομαι, λοιπον και σας χαρίζω

---

ας τη κοιταμε καθε μερα και οχι μονο οταν λαμπει ... αλλωστε χανει το φως της γιατι υπαρχουμε εμεις ... χωρις εμας θα ελαμπε ΠΑΝΤΑ ...

quote:

---

Ελπίζω να σου αρεσει οσο κι εμενα .....

---

Edited by - nst on 22/05/2009 20:57:50

quote:

---

αλλωστε χανει το φως της γιατι υπαρχουμε εμεις ... χωρις εμας θα ελαμπε ΠΑΝΤΑ ...

---

Edited by - nst on 22/05/2009 20:41:40

(Jorge Bucay).

- "Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!"
- "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.
- "Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!"

Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια μια ιστορία..."
Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται:
Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών.
Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος.
Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.
Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων.
Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα.
Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"
Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση.
Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Έκλεισα τα μάτια και φανάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι.
Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί.
Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο...
…Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...

"Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου.
Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.
Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα.
Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα:
"Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."
Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθησε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε:
"Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!

φιλούρες..

Σελήνη, με τας μαύρας κηλίδας επάνω της, με τον Κάιν τον αδελφοκτόνον, πλακωμένον την κεφαλήν από πελώριον βράχον• την ικέτευον και την εξελιπάρουν, αυτήν, ήτις τόσον υψηλά βαίνει και τόσον χαμηλά βλέπει, να ευδοκήσει, να κατέλθει χαμηλότερα, να συγκαταβεί εις την αδυναμίαν των, ν’ ακούσει τας επωδάς των, να εκπληρώσει τας ευχάς των.
Η μία απλώς επεθύμει να λύσει την μαγείαν που της είχαν κάμει. Εις τον γάμον της, την ώρα της αλλαγής των δακτυλίων, της είχαν «ρίξει τα κορίτσια». Εγέννα διαρκώς θήλεα. Πέντε της είχαν γεννηθεί έως τώρα, κι οι γριές, που γνωρίζουν απ’ αυτά, έλεγαν ότι εννέα έμελλε να γεννήσει το όλον.
Η άλλη ήθελε να βλάψει μίαν εχθράν της, μίαν που εμελέτα κακά δι’ αυτήν, και την απειλούσε, με τα μάγια, να την εξολοθρεύσει, αυτήν και τον άνδρα της, και τα παιδιά της. Απεφάσισε κι αυτή να διδαχθεί τας μαγικάς τέχνας δια ν’ αποδώσει τα ίσα. Η μαγεία δια της μαγείας λύνεται.
Η τρίτη, ω! δεν ήθελε να είπει τι επεθύμει. Ίσως είχε μνηστήρα, ή εραστήν, όστις δυνατόν να ήτο και μνηστήρ, πιθανόν να εγίνετο και σύζυγος, πλην φευ! δεν την ηγάπα πλέον• εκοίταζε αλλού, του είχαν χαλάσει τα μυαλά άλλαι γυναίκες. Κι αυτή επροσπάθει να κατασκευάσει φίλτρα υπό το φέγγος το μελιχρόν, τη βοηθεία της ευμενούς Εκάτης, δια να του γυρίσει τα μυαλά προς το μέρος της. «Αι δε μη φιλεί, ταχέως φιλάσει». Ψάλλε, γλυκεία Σαπφώ, παρηγόρει τας ομοφύλους σου.
Και έκυπτον όλαι, κι εμελέτων, κι εψιθύριζον, κι έμελπον με πραείαν φωνήν τας επικλήσεις και τας επωδάς των, εις μυστηριώδη γλώσσαν την οποίαν ουδείς ποιητής δύναται να ερμηνεύσει και ουδείς μουσικός δύναται να σημαδογραφήσει. Ιλεως, ίλεως γενού αυταίς, καλή Εκάτη! ίλεως την νύκτα ταύτην, αλλ'εν τη ημέρα της Κρίσεως;

Από «τα Μάγια» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Σμουτςςςςςςς

υγ που πας και τα βρίσκεις τοσο ομορφα....χρονια αναρωτιέμαι....

Την Έκτη Ημέρα με αρκετές υπερωρίες, κι ενώ ο Θεός είχε καταπιαστεί με τη δημιουργία της μάνας, εμφανίστηκε μπροστά Του ο Άγγελος και Του είπε: "Σαν πολύ το πιλατεύεις ετούτο το μοντέλο."

Και ο Κύριος απάντησε, "Έχεις διαβάσει τις τεχνικές της προδιαγραφές; Πρέπει οπωσδήποτε να πλένεται άφοβα αλλά να μην είναι πλαστική. Να έχει 180 κινητά τεμάχια...όλα με δυνατότητα αντικατάστασης. Να λειτουργεί με σκέτο καφέ και περισσεύματα. Να φοράει μια ποδιά που θα εξαφανίζεται μόλις εκείνη στέκεται όρθια. Να διαθέτει φιλί ικανό να γιατρέψει ο,τιδήποτε - από σπασμένο πόδι μέχρι ερωτική απογοήτευση. Και χέρια...έξι ζευγάρια."

Ο Άγγελος κούνησε αργά το κεφάλι μουρμουρίζοντας, "Έξι ζευγάρια...αδύνατον."

"Δεν είναι τα χέρια που με δυσκολεύουν", αποκρίθηκε ο Κύριος. "Είναι τα τρια ζευγάρια μάτια που πρέπει να διαθέτουν οι μητέρες."

Ο Κύριος έγνεψε προς...το κεφάλι της μάνας. "Ένα ζευγάρι για να βλέπει μέσα από κλειστές πόρτες όταν ρωτάει, "Παιδιά, τι κάνετε εκεί μέσα;" ενώ ήδη γνωρίζει. Ένα ακόμη εδώ στο πίσω μέρος του κεφαλιού της για να βλέπει όλα όσα δε θα 'πρεπε αλλά που οφείλει να γνωρίζει. Και φυσικά ένα ζευγάρι εδώ μπροστά που μπορεί να κοιτά ένα παιδί όποτε κάνει καμιά ανοησία και να του λέει "Καταλαβαίνω και Σ' αγαπώ", χωρίς καν ν' αρθρώσει λέξη...
"Κύριε", είπε ο Άγγελος αγγίζοντας τρυφερά το μανίκι Του, "έλα να ξεκουραστείς. Αύριο πάλι..."

"Δε γίνεται", αποκρίθηκε ο Κύριος, "έχω φτάσει πάρα πολύ κοντά στο ν' αποτελειώσω κάτι που προσεγγίζει τόσο πολύ Εμένα! Έχω ήδη πλάσει εκείνη που γιατρεύεται από μόνη της όποτε αρρωσταίνει... που μπορεί να ταΐσει μια εξαμελή οικογένεια με μισό κιλό κιμά... και που ξέρει πώς να πείσει ένα εννιάχρονο να μπει στο μπάνιο."

Ο Άγγελος περιεργάστηκε αργά κι από όλες τις πλευρές το μοντέλο της μάνας. "Είναι πολύ μαλακή", αναστέναξε.

"Αλλά όμως ανθεκτική!" απάντησε ο Θεός μ' ενθουσιασμό. "Ούτε που φαντάζεσαι τι μπορεί να κάνει ή ν' αντέξει αυτή η μάνα!"

"Μπορεί να σκέπτεται;"

"Όχι απλά να σκέπτεται, μπορεί να πείθει και να διαπραγματεύεται", αποκρίθηκε ο Δημιουργός.

Τέλος, ο Άγγελος έσκυψε και χάιδεψε το μάγουλό της με το δάχτυλο. "Μα από εδώ στάζει!" αποφάνθηκε. "Σ' το είπα...κατέβαλες πάρα πολλή προσπάθεια για τούτο το μοντέλο."

"Δε στάζει", απάντησε ο Κύριος, "δάκρυ είναι."

"Και σε τι χρησιμεύει;"

"Το δάκρυ είναι ο τρόπος που έχει για να εκφράζει τη χαρά της, τη λύπη της, την απογοήτευση, τον πόνο, τη μοναξιά, τη θλίψη και την περηφάνια της."

Ο Άγγελος εντυπωσιάστηκε. "Κύριε, Είσαι Μεγαλοφυΐα! Έχεις σκεφτεί τα πάντα γι' αυτήν. Ακόμη και το δάκρυ δημιούργησες!" Ο Κύριος κοίταξε τον Άγγελο και του αποκρίθηκε χαμογελώντας, "Φίλε μου, φοβάμαι πως πάλι έχεις άδικο. Εγώ έπλασα τη γυναίκα, η ίδια όμως έπλασε το δάκρυ."

When God Created Mothers της Erma Bombeck (1927-1996)

Και...
Μια σταγόνα

Ερμαν Εσσε

Ήταν αίσχος το πως κορόιδευε η ζωή, ήταν να κλαις και να γελάς! Ή ζόυσες και άφηνες τις αισθήσεις σου να παίζουν και να χορταίνουν στο στήθος της πανάρχαιας Μητέρας-Εύας - αυτο παρείχε βεβαίως αρκετή ηδονή, όχι όμως και προστασία από την παροδικότητα· τότε ήσουν σαν ένα μανιτάρι στο δάσος που λάμπει σήμερα χρώματα και άυριο έχει σαπίσει. Ή αντιστέκεσαι και κλείνεσαι σ'ένα εργαστήρι και προσπαθείς να φτιάξεις ένα μνημείο για την περαστική ζωή - τότε έπρεπε να απαρνηθείς την ζωή, τότε ήσουν μόνο ένα εργαστήρι, τότε υπηρετούσες βέβαια την αθανασία, αλλά μαραινόσουν και έχανες την ελευθερία, την πληθώρα και την χαρά της ζωής. Αυτό είχε πάθει και ο αρχιτεχνίτης Νίκλαους.
Αχ, και όλη τούτη η ζωή δεν ήταν διχασμένη από αυτό το ξερό είτε-είτε! Να δημιουργείς χωρίς να είναι η ζωή το αντίτιμο! Να ζεις χωρίς εντούτοις να παραιτείσαι από την ομορφιά της δημιουργίας! Δεν είναι τούτο δυνατό;
Ίσως υπήρχαν άνθρωποι για τους οποίους ήταν δυνατό, υπήρχαν άραγε σύζυγοι και οικογενειάρχες που δεν χάνανε σαν συνέπεια της συζυγικής πίστης την απόλαυση των αισθήσεων; Υπήρχαν άραγε νοικοκύρηδες οι καρδιές των οποίων δεν στέρευαν από έλλειψη ελευθερίας και κινδύνου; Ίσως. Μέχρι τώρα δεν είχε δει κανέναν.
Είχε την εντύπωση πως κάθε ύπαρξη βασιζόταν στην δυάδα, στις αντιθέσεις· ήσουν ή γυναίκα ή άνδρας, ή περιπλανώμενος ή μικροαστός, ή εγκεφαλικός ή αισθησιακός - πουθενά δεν βιωνόταν συγχρόνως η εισπνοή με την εκπνοή, η γυναικεία υπόσταση, με την ανδρική ελευθερία και τάξη, ορμές και πνεύμα, πάντα έπρεπε να πληρώνεις το ένα με την απώλεια του άλλου και πάντα έπρεπε να πληρώνεις ήταν το ένα τόσο σημαντικό και ποθητό όσο και το άλλο! Σ'αυτό ήταν ίσως πιο εύκολο για τις γυναίκες. Σ' εκείνες το είχε ρυθμίσει η φύση, έτσι, που η ηδονή καρποφορούσε μόνη της και από την ερωτική ευτυχία γεννιόταν το παιδί. Στον άνδρα υπήρχε αντί τούτης της απλής γονιμότητας η παντοτινή λαχτάρα. Ήταν άραγε ο Θεός που τα είχε δημιουργήει όλα κακός ή εχθρικός; Γελούσε με χαιρεκακία για την πλάση του; Όχι δεν μπορούσε να είναι κακός αφού είχε δημιουργήσει τα ελάφια και τα ζαρκάδια, τα πουλιά και τα ψάρια, το δάσος, τα λουλούδια και τις τέσσερες εποχές. Αλλά μία ρωγμή περνούσε την δημιουργία του, είτε επειδή ήταν αποτυχημένη είτε ατελής, είτε επειδή ο Θεός είχε ιδιαίτερο σκοπό για τούτο το κενό και τη λαχτάρα στην ανθρώπινη ύπαρξη, ίσως ήταν τούτο ο σπόρος του εχθρού, το προπατορικό αμάρτημα; Αλλά γιατί να ήταν τούτη η λαχτάρα και η ανεπάρκεια αμαρτία; Δεν προέρχονταν από εκείνη όλα τα ωραία και ιερά που είχε δημιουργήσει ο άνθρωπος και που τα επέστρεφε στο Θεό ως θυσία για να τον ευχαριστήσει;

υγ που πας και τα βρίσκεις τοσο ομορφα....χρονια αναρωτιέμαι....
Εξαρτάται από το τι ψάχνεις, που το ψάχνεις, γιατί το ψαχνεις και κυρίως ... για ποιόΝ το ψάχνεις

Φιλούρες πολλές

quote:

---

Να δημιουργείς χωρίς να είναι η ζωή το αντίτιμο! Να ζεις χωρίς εντούτοις να παραιτείσαι από την ομορφιά της δημιουργίας! Δεν είναι τούτο δυνατό

---

Φρεσκότατο!!
Συνοδεύεται με λευκό κρασί ξηρό δροσερό γύρω στου 11 βαμούς C...
κι ολίγον Barry White χαμηλοφώνος στο cd
υπό το φως δύο ματιών στο ημίφως του όπου..
άσχετο..

Φιλούρεςςςςςςςςς

Φυσάει τ’ αεράκι μ’ ανάλαφρη φόρα
και τες τριανταφυλλιές αργά σαλεύει·
στες καρδιές και στην πλάση βασιλεύει
ρόδινο σούρουπο, ώρα μυροφόρα.

Χρυσή θυμητικών ονείρων ώρα,
που η ψυχή τη γαλήνη προμαντεύει,
την αιώνια γαλήνη, και αγναντεύει
σα για στερνή φορά κάθε της γνώρα

αξέχαστη· ξανθές κρινοτραχήλες
αγάπες, γαλανά βασιλεμένα
μάτια ογρά και φιλιά και ανατριχίλες

και δάκρυα· πλάνα δώρα ζηλεμένα
της ζήσης, που αχνοσβηέται και τελειώνει
σαν το θαμπό γιουλί που ολοένα λυώνει.

Λορενζο Μαβίλης

Μια ωρα το ψάχνω...για χαρη σου...τέτοια ωρα ...χι χι
http://www.youtube.com/watch?v=C0Q6IqXgHVw&feature=related ιδου και ο ηχος και το φως , επειδή ετσι σχεδιάζεται η φαντασία οπως πρέπει...

quote:

---

Φρεσκότατο!!

---

Υπέροχο ....χρηζει υπογραφής απαραιτήτως ...
Καλό απόγευμα ........................

http://www.youtube.com/watch?v=AMWCogLu9k0&eurl=http%3A%2F%2Fasteri2008.pblogs.gr%2Ftags%2Fellines-syggrafeis-gr.html&feature=player_embedded

Ήσυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω:

Όλα τούτα που θωρώ, γρικώ, γεύουμαι,

οσφραίνουμαι κι αγγίζω είναι πλάσματα του νου μου.

Ο ήλιος ανεβαίνει, κατεβαίνει μέσα στο κρανίο μου.

Στο ένα μελίγγι μου ανατέλνει ο ήλιος,

στο άλλο βασιλεύει ο ήλιος.

Τ΄ άστρα λάμπουν μέσα στο μυαλό μου,

οι Ιδέες, οι άνθρωποι και τα ζώα βόσκουν

μέσα στο λιγόχρονο κεφάλι μου,

τραγούδια και κλάματα γιομώνουν

τα στρουφιχτά κοχύλια των αυτιών μου

και τρικυμίζουν μια στιγμή τον αγέρα·

σβήνει το μυαλό μου,

κι όλα, ουρανός και γης, αφανίζουνται.

"Εγώ μονάχα υπάρχω!" φωνάζει ο νους.

"Μέσα στα κατώγια μου,

οι πέντε μου ανυφάντρες δουλεύουν,

υφαίνουν και ξυφαίνουν τον καιρό και τον τόπο,

τη χαρά και τη θλίψη, την ύλη και το πνέμα.

"Όλα ρέουν τρογύρα μου σαν ποταμός,

χορεύουν, στροβιλίζουνται,

τα πρόσωπα κατρακυλούν σαν το νερό,

το χάος μουγκρίζει.

"Μα εγώ, ο Νους, με υπομονή, με αντρεία,

νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω.

Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ,

στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια,

ρίχνω γιοφύρια, ανοίγω δρόμους,

οικοδομώ την άβυσσο.

"Αργά, με αγώνα,

σαλεύω ανάμεσα στα φαινόμενα που γεννώ,

τα ξεχωρίζω βολικά,

τα σμίγω με νόμους

και τα ζεύω στις βαριές πραχτικές μου ανάγκες.

"Βάνω τάξη στην αναρχία,

δίνω πρόσωπο, το πρόσωπο μου, στο χάος.

"Δεν ξέρω αν πίσω από τα φαινόμενα

ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερη μου ουσία.

Κι ούτε ρωτώ· δε με νοιάζει.

Γεννοβολώ τα φαινόμενα,

ζωγραφίζω με πλήθια χρώματα φανταχτερά,

γιγάντιο ένα παραπέτασμα μπροστά από την άβυσσο.

Μη λες:

"Αναμέρισε το παραπέτασμα, να δω την εικόνα!"

Το παραπέτασμα, αυτό είναι η εικόνα.

(ΑΣΚΗΤΙΚΗ Καζατζάκης)

Υπέροχο ....χρηζει υπογραφής

Υπογεγραμμένο ευχαρίστως από μένα μα θάθελα εσύ να το
τιτλο-φορέσεις

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Τί οὖν ἄν, ἔφην, εἴη ὁ Ἔρως; θνητός;

Ἥκιστά γε.

Ἀλλὰ τί μήν;

Ὥσπερ τὰ πρότερα, ἔφη, μεταξὺ θνητοῦ καὶ ἀθανάτου.

Τί οὖν, ὦ Διοτίμα;

Δαίμων μέγας, ὦ Σώκρατες· καὶ γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ.

ΘΕΟ-ΣΗ
επειδή η αθωότητα ειναι μόνο συνειδητή.
Μακαρι να σου αρεσει

Το μαγικό φυλαχτό

Στο κρεβατάκι της κορούλας μου
έχω κρεμάσει κρυφά ένα φυλαχτάρι
και όλοι το βλεπουνε στραβά και το κοιτούν απορημένοι
είναι δυο λέξεις, τρεις φωνές
με λίγο θαλασσί σκοτάδι
την ώρα που σβήνεται το φως
απ΄ τα ματακια της τα μπλε
βγαίνει καημός, τρέμ΄ η ψυχή
δεν ξέρουμε αν θα ξημερώσει πάλι...

Κι είναι κακό να τη ρωτάς, είναι κακό να τη ζητάς, να ψάχνεις για ελπίδα, λέμε κρυφά χωρίς μιλιά. Αντίς γι ΄αυτή, το φυλαχτό.
Τι να σημαίνει άραγε, σαν τι δυνάμεις κρύβει; Αργά διαβάζουν οι φτωχοί, χωρίς να συλλαβίζουν:
"αναρωτιέμαι την κακολόγησε κανείς
την επιλήψιμη ελπίδα;
Kανείς. Eκτός από εκείνη
την παλαιών αρχών απελπισία".

Κική Δημουλά

Σ΄ευχαριστώ Κική,
ξερεις,
για κείνο το Φυλαχτάρι
το "επιλήψιμο".

Με αυτοσχέδια, άτεχνη αγάπη Π.

ΘΕΟ-ΣΗ

Μου αρέσει!!! νονά Ε.

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand."

--Confucius

Καληνύχτα σου

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr