ΣΕ ΌΛΟΥΣ.

Ευχομαι ο καινούργιος χρόνος να είναι ζωντανός και χαρούμενος για ολη την γη και κάθε πλάσμα.

Δεν θελω να γραψω τι με απασχολει. Δεν ειναι κατι τοσο τραγικο οσο ισως ακουγετε απο το ποστ μου, αλλα εμενα προσωπικα με εκμηδενιζει πολυ συχνα... Υπερβολικα συχνα...

Ο ΛΕΠΤΟΚΑΡΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ ΝΕΡΑΪΔΑ

Ζούσαν, κάποτε, σ' ένα κλαδάκι μιας όμορφης φουντουκιάς, στη μέση του φουντουκόδασους, τρία φουντουκοαδερφάκια: ο Φουντουκής η Φουντούκω και ο Λεπτοκαράκης. (Για να λέμε την αλήθεια η μαμά του η Φουντουκιά, Φουντουκάκη τον φώναζε. Μα ο ίδιος από τότε που άκουσε τη γιαγιά του, τη γριά φουντουκιά, να μιλάει για το παλιό τους όνομα που όσο πάει και ξεχνιέται ζήτησε να τον φωνάζουν Λεπτοκαράκη.)

Παράξενο φουντουκάκι ο Λεπτοκαράκης. Να όλο κάτι τέτοια πήγαινε και σκάλιζε.

Η μαμά του πολύ στεναχωριότανε γι' αυτόν.

"Τι θ' απογίνει αυτό το παιδί", σκεφτότανε συχνά. Κάθε πρωί τα τρία αδέρφια, μετά την καθιερωμένη ευχαριστία στο δάσος, όλο την ίδια κουβέντα πιάνανε και σχεδόν πάντα ο Λεπτοκαράκης άρχιζε πρώτος:

- Αχ, πόσο θέλω να μεγαλώσω γρήγορα να μπω στη γη και να γίνω κι εγώ ένα σωστό λεπτοκαρυόδεντρο: Να κάνω παιδιά κι εγγόνια και να ταΐσω ζώα κι ανθρώπους πολλούς.

Στα κλαδιά μου να φωλιάζουν γλυκόλαλα πουλιά και στον ίσκιο μου να ξεκουράζονται οι διαβάτες και να δίνουν τους όρκους του οι ερωτευμένοι.

- Ουφ, καημένε, Λεπτοκαράκη, αρπαζόταν η Φουντούκω. Δε βαρέθηκες να λες κάθε μέρα τα ίδια; Και πώς ξέρεις ότι θα καταφέρεις να φυτρώσεις, ε; Πώς ξέρεις ότι δε θα σε μαζέψουν οι άνθρωποι από το διπλανό χωριό η τα σκιουράκια που γυροφέρνουν όλο και πιο πολλά όσο φτάνει ο καιρός μας;

- Μην τον αποπαίρνεις έτσι, τη μάλωνε ο Φουντουκής. Είναι μικρός ακόμα. Άλλωστε όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο όσο τρελό κι αν είναι.

Ο Φουντουκής πάντα υποστήριζε το Λεπτοκαράκη. Ίσως γιατί ήταν ο μικρότερος. Ίσως γιατί ο ίδιος ποτέ δεν τόλμησε να ξεστομίσει κάτι για τα όνειρά του.

Ο Λεπτοκαράκης τότε έπαιρνε θάρρος και δώσ' του έφτιαχνε ιστορίες για πουλιά που θα κελαηδούν στα κλαδιά του, για παιδιά που θα παίζουν κρυφτό στον κορμό του και ό,τι άλλο, μπορούσε να σκεφτεί με τη μεγάλη του καρδιά. Γιατί ξέχασα να σας πω. Ο Λεπτοκαράκης πάντα με την καρδιά σκεφτότανε και μιλούσε.

Κι έτσι πέρασαν οι ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Η φύση γύρω άρχισε να κιτρινίζει και μια μυρωδιά ώριμων φρούτων κυριαρχούσε παντού.

Στο φουντουκόδασος είχαν αρχίσει οι προετοιμασίες για τον αποχωρισμό των νέων καρπών.

"Να κάνετε εκείνο και το άλλο..." συμβούλευαν οι Φουντουκιές. "Να προσέχετε αυτούς κι εκείνους..." συμπλήρωναν οι γεροντότερες και τα φουντουκάκια άλλα χαρούμενα κι ασυγκράτητα, άλλα φοβισμένα, όλα όμως μ' ένα δυνατό καρδιοχτύπι περίμεναν την ώρα του το καθένα. Γιατί; Ένας θεός ήξερε.

Ήταν νωρίς το απόγευμα όταν ο Ζέφειρος (ένας ζεστός δυτικός άνεμος) αποφάσισε πως τα τρία φουντουκάκια μεγάλωσαν πια κι έπρεπε να πάρει το καθένα το δρόμο του και φου -ου, -ου. Τα έριξε κάτω.

Ίσα - ίσα που πρόλαβαν να δώσουν ένα φιλί στον αέρα και βρέθηκαν μακριά το ένα από το άλλο κάτω από τη φουντουκιά. Η Φουντουκιά έγειρε λίγο τα κλαδιά της σαν να τα χαιρετούσε.

Ο Φουντουκής και η Φουντούκω κύλησαν στην πλαγιά και βρέθηκαν στα νερά του μικρού ρυακιού.

Ο Λεπτοκαράκης όμως κρατήθηκε από κάτι χορταράκια και κατάφερε να μείνει στο χώμα. Πρώτα έριξε μια ματιά τριγύρω. Ποτέ δεν είχε δει τον κόσμο από τόσο χαμηλά.

Χαιρέτησε τη μαμά και τη γριά Φουντουκιά που στεκόταν παρακεί και βάλθηκε να ψάχνει το μέρος για να στήσει το δικό του "σπιτικό".
Μα δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τις σκέψεις του και ένιωσε κάτι να κινείται γρήγορα προς το μέρος του.

- Μα τι... αααχ φώναξε ο Λεπτοκαράκης καθώς βρέθηκε στα ποδαράκια του μικρού σκίουρου.

- Σε παρακαλώ, άφησέ με να ζήσω, θέλω να φτιάξω το σπιτικό μου, να γίνω δέντρο μεγάλο.

Το σκιουράκι δε φαινόταν να του ακούει. Μάταια φώναζε ο Λεπτοκαράκης με όλη του τη δύναμη.

"Ώστε λοιπόν", σκέφτηκε, "είχε δίκιο η Φουντούκω; Έτσι άδοξα τελειώνουν τα όνειρα των φουντουκιών;"

Μα καθώς τα 'λεγε αυτά μια μικρή δροσοσταλίδα κύλησε πάνω του.
Όχι, δεν ήταν δάκρυ. Ο Λεπτοκαράκης δεν ήταν από κείνα τα φουντουκάκια που βάζουν εύκολα τα κλάματα. Τι ήταν λοιπόν; Από πού ερχόταν;

- Εεε, Λεπτοκαράκη, ακούστηκε μια ψιλή γλυκιά φωνούλα.

Τέντωσε τ' αυτάκια του να καταλάβει από πού ερχόταν η φωνή. Κι εκεί ανάμεσα στα ποδαράκια του σκίουρου - που τόση ώρα δε σταμάτησε να τρέχει- είδε ένα μικρό πανέμορφο κοριτσάκι να του χαμογελάει. Τα μαλλιά της ήταν γαλάζια, γεμάτα δροσοσταλίδες, τα μάτια της θάλασσες σωστές κι ένα γλυκό χαμόγελο στόλιζε το όμορφο προσωπάκι της

- Εεε, Λεπτοκαράκη, ξαναφώναξε. Σύνελθε. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Είμαι η μικρή νεράιδα από το ρυάκι του φουντουκόδασους. Σ' έχω ακούσει πολλές φορές να μιλάς για το μεγάλο σου όνειρο. Θέλω να σε βοηθήσω. Μόνο που θα πρέπει να βοηθήσεις κι εσύ τον εαυτό σου.

- Πες μου τι πρέπει να κάνω, ρώτησε ο Λεπτοκαράκης που μόλις κατάφερε να βρει τη φωνή του.

- Να συνεχίσεις να πιστεύεις στο όνειρό σου. Ό, τι και να συμβεί να μην απογοητευθείς ούτε να ξαναμιλήσεις, για "άδοξο τέλος" κατάλαβες;

- Κατάλαβα. Μα...

Δεν πρόλαβε να ρωτήσει τίποτα και η νεράιδα χάθηκε.

Αχ, πόσο κουράγιο πήρε το μικρό μας φουντουκάκι. Είχε κιόλας ξεχάσει τον σκίουρο που το κουβαλούσε. Θυμόταν μόνο τη νεράιδα και το μεγάλο του όνειρο.

Έτσι έφτασαν στη φωλιά του σκίουρου.

Ευτυχώς που το σκιουράκι δε φαινόταν να πεινάει εκείνη την ώρα. Πήρε λοιπόν το μικρό μας φουντουκάκι, μέτρησε πέντε πηδήματα μπροστά από τη μεγάλη ρίζα και τρία αριστερά, έσκαψε ένα μικρό λακάκι κι έβαλε μέσα το Λεπτοκαράκη.

Στη ζεστή αγκαλιά της γης καταλάγιασε κι η καρδούλα του μικρού φουντουκιού. Είχε το χώμα την ελπίδα και την υπόσχεση της μικρής νεράιδας να το ζεσταίνουν.

Σε λίγο ήρθε ο χειμώνας.

Το μικρό σκιουράκι, αφού έφαγε τους καρπούς που είχε μέσα στη φωλιά του, πήρε το χάρτη κι άρχισε να διαβάζει. Τέσσερα πηδήματα δεξιά και δύο μπροστά από τη μεγάλη ρίζα, 3 καρύδια.

Δύο πηδήματα μπροστά και ένα αριστερά: 5 αμύγδαλα. Πέντε πηδήματα μπροστά και τρία αριστερά: φουντούκι*.

Εδώ το σκιουράκι είχε βάλει ένα μεγάλο αστέρι. Βλέπετε ο Λεπτοκαράκης ήταν εξαιρετικό φουντούκι σε εμφάνιση και μέγεθος.

Το σκιουράκι λοιπόν το είχε σημαδέψει για κάποια εξαιρετική στιγμή.
Σκεφτόταν μάλιστα να το χαρίσει στη σκιουρίνα της διπλανής φωλιάς κι ίσως τότε να δεχόταν να τον παντρευτεί.

Κάθε φορά που άνοιγε το χάρτη το μάτι του έπεφτε στο αστεράκι. "Για να δω τι κάνει το ωραίο μου φουντούκι" έλεγε.

Πήγαινε λοιπόν πέντε πηδήματα μπροστά και τρία αριστερά από τη μεγάλη ρίζα, έσκαβε για λίγο, το έβλεπε και το σκέπαζε ξανά.

Α, ήταν μεγάλη δοκιμασία αυτή για τον Λετποκαράκη.

Η φουντουκοκαρδούλα του χτυπούσε δυνατά. Μα ποτέ δεν ξεχνούσε τα λόγια της νεράιδας. "Να πιστεύεις στα όνειρά σου κι εγώ θα σε βοηθήσω". Κι έτσι έβαζε τα δυνατά του και δεν άφηνε ούτε μια κακή σκέψη να περάσει από το μυαλό του.

Μια μέρα γιορτινή για τους σκίουρους, το σκιουράκι αποφάσισε να ξεθάψει και να χαρίσει το φουντουκάκι στην αγαπημένη του.

Φόρεσε λοιπόν το καινούριο του κανελί κουστούμι, το λαχανί παπιγιόν, πήρε το χάρτη παραμάσχαλα και ξεκίνησε. Μα όταν έφτασε στο γνωστό σημείο κι άρχισε να σκάβει ένα πετραδάκι έπεσε πάνω του, κι ύστερα κι άλλο κι άλλο... Το σκιουράκι το βάλε στα πόδια.

Από τότε κάθε φορά που πήγαινε να πάρει το φουντουκάκι όλο κάτι συνέβαινε ή πετρούλες πέφτανε πάνω του ή σταγόνες νερού ή ξυλαράκια... Αμ το άλλο; κάποιος είχε σβήσει από το χάρτη τα πηδήματα και το αστεράκι, Έτσι, δεν ήξερε πια πού να το ψάξει.

Ο Λεπτοκαράκης χωρίς να το ξέρει είχε γλιτώσει μια για πάντα από τα σκιουράκια. Φυσικά χάρη στη βοήθεια της νεράιδας που ξεγέλασε τον σκίουρο κι έσβησε από το χάρτη τα πηδήματα.

Η άνοιξη βρήκε το Λεπτοκαράκη να χουζουρεύει τεμπέλικα.

Μα δεν άργησε να ξυπνήσει και να πετάξει το πρώτο του φύτρο. Αυτό ήταν. Από κει και πέρα μεγάλωνε - μεγάλωνε - μεγάλωνε με τη μικρή του νεράιδα να τον βοηθά σε κάθε δύσκολη στιγμή. Ώσπου έγινε σωστό φουντουκόδεντρο.

Άπλωσε τα κλαδιά του "για ν' αγκαλιάσει όλο τον κόσμο" όπως έλεγε. Έκανε δροσερή σκιά για τους κουρασμένους διαβάτες, γερά κλωνάρια για τις κούνιες των παιδιών. Πουλιά φώλιαζαν στα φυλλώματά του κι όλοι ήξεραν το μεγάλο και όμορφο φουντουκόδεντρο της περιοχής.

Και κάθε χρόνο, εκεί προς το φθινόπωρο, η φουντουκιά ο κυρ Λεπτοκαράκης γέμιζε νεράιδες που χόρευαν στα κλαδιά του και τραγουδούσαν με τις γλυκές φωνές τους για την ομορφιά και τη δύναμη των ονείρων, της συνεργασίας, της πίστης και της αγάπης.

Βάλε ομορφιά στα όνειρά σου.
Αγάπη μέσα στην καρδιά σου.
Να το πιστεύεις και θα γίνει
συνεργασία και ειρήνη.

Ομως να σε ρωτήσω..
Εχει καμία σημασία εντέλει το πως βλέπει ολα αυτά ...ο οποισδηποτε εκτός του εαυτού μας ?
Ας συμβαδίσουμε οτι κι αν ¨¨βλέπε騨 ο καθένας...αυτός είναι και ο σκοπός...να συν-βαδίσουμε και ας μην είμαστε ουτε ίδιοι ,ουτε ομοιοι..

Αν οι παρούσες λέξεις και προτάσεις αντικατασταθούν με μηδενικά και μονάδες, αν δηλ. υποβιβάζουμε το λεκτικό σύστημα σε πρωταρχικές μορφές, τότε η επικοινωνία γίνεται ευκολότερη και πιο άμεση. Αν αφαιρέσουμε έννοιες από το σύστημα επικοινωνίας, π.χ αν αφαιρέσουμε την έννοια της "ακρίβειας", τότε ακόμη πιο ευκολότερα θα μπορούμε να επικοινωνούμε. Σκέψου πως οι πρώτοι άνθρωποι είχαν ένα υποτυπώδης σύστημα να επικοινωνούν. Και φυσικά - τουλάχιστον εγώ είμαι πεπεισμένος γι' αυτό - περνούσαν πολύ καλύτερα από εμάς απαλλαγμένοι από έννοιες σαν αυτή που φαίνεται να σε απασχολεί.

Εσύ, αγαπητέ trexagireve, μπορεί να αφιερώνεις αρκετό χρόνο από την ζωή σου γράφοντας σε ένα φόρουμ προσπαθώντας να επικοινωνήσεις με τέτοιους ανθρώπους. Είναι δικαίωμά σου, δεν λέω αλλά σκέψου, τι βγαίνει απ' όλη αυτήν την διαδικασία ; Ποιο είναι το όφελος δηλ. ; Κερδίζεις κάτι ; Μαθαίνεις κάτι ; Σου είναι κάτι χρήσιμο απ' όλο αυτό ; Ή απλώς είναι μια προσπάθεια επικοινωνίας ; Βέβαια, θα μου πεις, ένας ναυαγός στην ύστατή του προσπάθεια να στείλει ένα S.O.S κάπου, σε κάποιον, μέχρι και σε ένα μπουκάλι θα γράψει "βοήθεια" και θα το πετάξει στην θάλασσα, μπας και κάποιος το βρει. Προσωπικά, αν και είμαι ο χείριστος και ο πιο ακατάλληλος να συμβουλεύω κόσμο, σου λέω να βρεις κάποιον άλλον τρόπο να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους. Αυτός ο τρόπος είναι μια αυταπάτη φίλε ...

-------------------------------

Όχι, δεν είναι χίμαιρα
να καβαλάμε το όνειρο
τη θείαν ετούτη μέρα
που όλα, ορατά και αόρατα,
κι εμείς κι οι ήρωες και οι θεοί
στην ίδια ορμάμε μέσα αιώνια σφαίρα

Αγγελος Σικελιανός
_________________

Και τότε θα γίνουν όλα όπως τα νόμιζες μικρός κι ο κόσμος όπως τον νόμιζες αφού μπροστά απο τα σκούρα γυαλιά των ανθρώπων, ο κόσμος παραμένει χαμένος και μόνο πίσω απ ΄αυτά είναι αλλιώτικος, σαν φωτογραφία απο την αμμουδιά των παιδικών σου χρόνων με τον Ουρανό πάνω έτοιμο ναι ρίξει ένα ένα όλα του τα αστέρια για σένα.

Γιατί αυτός είναι ένας μεγάλος και γενναιόδωρος Ουρανός κι έχει ένα τρόπο ν' αγαπά και να χαρίζει, οχι τσιγκούνικα όπως η Γη κι οπως εμείς , αλλά με όλη του την ψυχή, κι όχι με την αγωνία οτι οι άλλοι του παίρνουν κάτι, αλλά με την χαρά οτι έχει για να πάρουν και η ψυχή του είναι πάντα γεμάτη και δεν στερεύει.

Ενας μεγάλος και παράφορος Ουρανός, φτιαγμένος ισα ισα να σκεπάζει ενα μεγάλο και παράφορο κόσμο...

Αφιερωμένο σε όσους ζούν επειδή

<< Οι άνθρωποι μερικές φορές νομίζεις πως ζούν λες και κάνουν πρόβα για να ξαναζήσουν.

Απόσπασμα απο το
<< Κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων>>
Μυρτώ Κοντοβά

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr